3 წლის შემდეგ

მოგონებებიი იცვლებოდნენ...
მხოლოდ წარსულიზე ფიქრი მაცოცხლებდა და არა მომავალზე.
არ მქონია იმის ამბიცია რომ დემე საერთოდ დაბრნდებოდა საქართველოში და თუ ეგ მოხდებოდა ჩემთან მაინც არ დაბრუნდებოდა.ჩვენს შორის ჩემი ძმა იდგა,
რომელიც
არ შეეგუებოდა ჩევნ ერთდ ყოფნას და მართლიც იქნებოდა.
ჩვენ,ერთ ოჯახში და-ძმანივით გავიიზარდეთ და მე შეიყვარდა, ადამიანი, რომელიც წესიდ ძმად უნდა მიმაჩნდეს. ვერაფრით ვიმართლებდი თვს და ეს კარგად მესმოდა.
იკა(ძმა ) მეხვეწებოდა რომ იტალიაში მასთნ წავსულიყავი,მეკი
აქ დედას ვერ ვტოვებდი.
********
წვიმდა, ყველაზე მეტად წვიმა მიყვარს, ფანჯრის რაფაზე დავჯექი, ყურსასმენები გავიკეთე, ჩემი საყვარელი სიმღერა ჩვრთე და ფანჯარა გამოვაღე, სიმღერაში გართულმა ვერც კი გავაცნობიერე რომ ფანჯრიდან ძალიან გადავიხარე...
მესამე სართულიდა ინერციის ძალით ვვარდები, უცებ მაფიქრდება ვინც მიყვარს როგორს მნახავს, ძირს რომ დავვარდები ყველა ძვალი გატყდება, ორგანიზმში ყველაფერი გასკდება და ჩემი სხეული შუაზე გადაიხსნება.
ტვინი გამოჟონავს...
ერთი მხრივ მიხარია დემეტრე როცა მნახავს ასეთ მდგომარეობაშ თავს დაიდანაშაულებს, დანაშაულის გრძნობა დატანჯავს. მეხომ მის გამო ვარ ამ მდგომარეობაშ.
ყურსამსენები რომლიდანაც asking Alexandria_ს ხმა ჟღერდა ჰაერში წამის მეასედით მასწრებს და ძირს ენარცხება.
თვალდახუჭული ველი სიკვდილს, რომელიც დანარცხებისთნავე მოვა და მხოლოდ იმას ვნანომ ბიძაჩემის მისამართით „ მინდა რომ მოკვდე“ დამცდა, როდესღც ალბათ 12 წლის რომ ვიყავი , მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს ხომ დამცდა...
ნეტავ მართლა ცულიანი კაცია სიკვდილი?
ალბათ მალე გავიგებ,მაგრამ მაგ დროისთვის უკვე ძალიან შორს ღრუბლებში ვიქნები.
ჩემი სხეული დარჩება ასფალტზე ხალიჩასავით...
მერე იმედიმაქვს რომ მიტირებენ ან ვინმეს შევეცოდები,იმედი მაქვს დემეტრეც იტირებს,მასაც დავაკლდები, როგორც იკას და დედას,ეტკინება უჩემობა, როგორც მე მტკივა ...
დაი აი წამები დარჩა დავარდნამდე ფიქრებსაც თვს ვერ ვუყრი მხოლოდ დემეტრეს სიტყვები მახსენდება, „სადმე აუცილებლად გადავხტეთ პარაშუტით ან უპარაშუტოთ მთავარია ის განვიცადოთ რასაც ფრენისას განიცდიან“
მეკი დარწმუნებული ვარ ფრენა სასიამოვნო მაშნ არის გადარჩენის იმედიც რომ ახლავს თან, მეკი ახლა ისეთი უიმედო ვარ........
1...2... მეტს ვეღარ ვითვლი,თვალებს ვხუჭავ და ვემზადები მიწაზე დასანარცხებლად.
ვიღაცის მკლავებში ვეშვებიდა ძირს ვენარცხებით,
_აი ცულიანი კაციც თვალების გახელაზე არცკი ვფიქრობ მეშნია რომ მართლა სიკვდილს დავინაახავ, რომელსაც ასე მაგრად ყავს ჩმი სხეული მიკრული...
-იცი ცოცხალი ხარ, რაზეც არ უნდა ფიქრობდე ძალიან მძიმე ხარ და არც ასფალტზე წოლაა სასიამოვნო
ნაცნობი ხმის გაგონებისას თვალები უფრო დავხუჭე, ისევ მან შეძლო წამომდგარიყო და მეც თან ავეყვანე
-თვალებს არ გაახელ ლიზა? - ისევ ისეთი თბილი ხმა მესმის და მინდა რომ მოვკვდე,- ხომ კარგად ხარ?
ალბათ ეს იყო რაღაც ახლის დასაწყისი ჩევნს შორის, ალბათ სხვანაირად ვერ შევურიგდებოდი და ასე უნდა მომხდარიყო.
_კ...კარგად ვარ, ძლივს ამოვღერღე
-ლიზა მითხარი რო შემთხვევით გადმოვარდი, რომ თვის მოკვლა არ გინდოდა, გთხოვ
-არა უბრალოდ სიმღერამ ოცნებებში გამიტაცა
-ყურსასმენებს ჩამოგართმევ-იღიმის და მეხუტება როგორც ადრე თითქოს არფერი მომხდარა წარსულში, თითქოს ჩემზე ვარი არ უთქვამს. _იცი მენატრებოდი
-მეც_უნებურად წამომცდა და არც მინანია...
-ახლა სახლში ადი ოღონდ ყურსასმენები დამიტოვე.
-ჩემი ყურსასმენები ნაწილებად დაიშალა-თითით ვანიშნე ყოფილ ყურსასმენზე შუბლზე მაკოცა და ქუჩს გაუყვა
იმომენტში არ მანაღვლებდა დაბრუნდებოდა თუ არა, მთავარია ჩევნი შეხვედრა შედგა. იიმ წუთით სიცოცხლე შემეძლო. სახლში დაბნეული ავედიი დივანზე დავჯექი და უნებურად მეღიმებოდა 5 წუთის წინ მის სხეულს ვეხუტებოდი, მას ველაპარაებოდი და ვკვდებოდი კიდევაც, მეცინებოდა, რადგანარვიცოდი რაიყო რეალობა და რა სიზმარი, მეშინოდა ხომარ გავიჟდითქო მანამდე სანამ კარზე ზარი არ დაირეკა და კარს მიღმა მის სილუეტს თვლი კიდევ ერთხელ სანამ არ შევავლე. მე ცოცხალი ვიყავი და დემეც გვერდით მყავდა.კარი გავუღე სხვადროს სხვა მომენტში ვინანებდი ოღონდ არა ახლა, როდესაც კიღამ მოვკვდი.
სახლში შემოვიდა და იატაკს დააშტერდა უცებ შემომხედა ჩემსკენ წამოვიდა მომენტალურად უკან დავიხიე , მან ხელი ხელზე მომიჭირა და თავისკენ მიმიზიდა, --უნდა მაპატიო- ყურთან მიჩურჩულა -გთხოვ მაპატიე
მის სხეულს მოვშორდი ხმის ამოღება მიჭირდა, მაგრამ როდესმე ეს უნდა დამესრულებინა ასე აღარ შემეძლო_გაპატიებ
-კიდევ გინდა ჩემთან შეხვედრა ,გინდა ისევ ერთად ვიყოთ, ხედავ ბედმა ისევ ჩემთან მოგიყვანა .მართლა აღარ განმეორდება.

-ლიზა ცოლად გამომყვები?
-არა
_აღარ გიყვარვარ თუ არ მპატიობ?
-მიყვარხარ გპატიობ,მაგრამ არა

დემეტრემ ლიზა თავის დაბადების დღეზე მოიტაცა.