*პროლოგი*
ყველაფერს აქვს დასასრული... სიხარულს, ტკივილს, განცდას, დიდ ბედნიერებას, სინანულს, უსიყვარულოდ ყოფნას, სიყვარულს და თავად ცხოვრებასაც კი... სიკვდილია სასჯელი ადამიანისთვის, რომელსაც ჯერ არაფერი დაუშავებია.. ან იმდენად დიდი ცოდვა ჩაიდინა რომ ვერ მოინანიებს და გაიტანს სიცოცხლის გავლით სიკვდილამდე... ადამიანს რომელსაც არ აქვს იმის განცდა რომ თვალცრემლიანს უყურებდეს მისთვის ძალიან ახლობელს რომელიც ალბათ უყვარს...სიცოცხლეც დამრთგუნველია, უნდა გამოიარო შეცდომები რომ შეისწავლო ისინი. უნდა მიეჩვიო ცხოვრებისეულ ტანჯვას რომელიც ალბათ ძალიან მტკივნეულია. დაკარგო ადამიანი რომელიც გიყვარს ან უბრალოდ ძალიან გეცოდება. იპოვო ახალი ცხოვრება და გააგრძელო ის. გიარო ცხოვრება იმ ადამიანთან ერთად რომელიც შენ აირჩიე და ბევრჯერ იფიქრე "რატომ მივიღე ეს გადაწყვეტილებაო" ზოგჯერ, კი კმაყოფილი იქნები შენი გადაწყვეტილებით. ზოგჯერ მოგინდება , ზოგჯერ, უსასრულოდ ცხოვრება იმ ადამიანთან ერთად რომელიც გიყვარს და ამავდროულად ენდობი მას. და როცა სიბერეს გასტან, თუ გასტან მაშინ მოგაწვება ბურთი ყელში და შენს დახრჩობას დაიწყებს. შემდეგ იგრძნობ რომ მთელი სხეულით მოდუნდი და უკვე სხვა სამყაროში გადაინაცვლე! ბნელა! ძალიან ბნელა... არ იცი თვალებს ვერ ახელ და იმიტომაა ყველგან ბინდი თუ მართლად ასეთია სიკვდილი... მართლაც ასეთი საშიშია სიკვდილი? სიამოვნებას გრძნობ რომელიც არასოდეს გიგრძვნია და ამავდროულად გეშინია რომ ის ადამიანები დატოვე და მათ ალბათ რამდენიმე წელიწადში ან საერთოდ ვეღან ნახავ. აი მაშინ გაგახსენდება შენი ცოდვები რომლის მონანიებაც ვერ მოასწარი ან სულად არ გინდოდა. მაშინ გახსენდება რმ ცხოვრების მანძილზე შენი დანაშაული თან დაგსდევდა და თავს გაბეზრებდა. და აი ახლა ჩამოიშორებ მას და დიდ შვებას გრძნობს. გიხარია რომ შენი შვილები და მათი შვილებით გამოივლიან იმას რაც შენ გამოიარე. და ალბათ მათაც ექნებათ განცდა იმისა რომ სიცოცხლეზე უკეთესი არაფერი გარდა სიკვდილისა!
*დასაწყისი*
თვალები გავახილე და მიმოვიხედე. ყველაფერს ცივი იერი ადევს. ამ ოთახში ყველაფერი ცივია. წინ წამოვიწიე და წამოვჯექი. რამდენიმე წამის გასვლის შემდეგ ფეხები ცივ, და მყინვარე იატაკზე დავდგი და ტანით დავეყრდენი. ფეხებს მიყოლებით ვდგამდი და ცივი იატაკის ელფერი მეც გადმომივიდა. სულ გავიყინე, ავცახცახდი და კანკლმა შემიბყრო. იმ ოთახისკენ დავძარი სადაც მეძინა და ტანსაცმელების ქექვა დავიწყე. ტანსაცმელი ჩავიცვი, ჩანთა ჩავალაგე და სახლიდან გავედი. ველოსიპედს მოვაჯექი და პედლები დავატრიალე. სკოლს მივუახლოვდი. წვიმს, მიყვარს წვმა, განსაკუთრებით ასეთი... თბილი...სკოლაში შევედი. სულ სველი ვიყავი მაგრამ სკოლაში შესვლის შემდეგ სიამოვნებამ ამიტანა როცა გვერდებში თბილი ჰაერი მეცა და ჩემს სხეულში ყინული გაალღვო. წინ დავიძარი მესამე სართულზე ავედი და კლასში შევაბიჯე. ადგილზე დავჯექი და ჩანთა სკამზე დავდე.ფიქრი დავიწყე იმაზე თუ როგორი იქნება ცხოვრება, როგორი დამქანცველი და თან არაფრის მთქმელი... ფიქრებიდან ზარის ხმამ გამომაღვიძა. მასწავლებელი შემოვიდა. ყოველი დღე თან დათან ერთმანეთს ემსგავსებოდა... წიგნი გადავშალე და უაზროდ მივაშტერდი ერთ ნაწილს... ძალიან ბევრი ვიფიქრე... ვიფიქრე იმაზე თუ როგორ გავაქგძელებდი ცხოვრებას... როგორი ბედი მექნებოდა... ამდენ ფიქრში ზარიც მალე დაირეკა . გაუნძრევლად ვიჯექი. წამოვდექი და დედრეფანში გავედი. აქაურობის აურა ცუდათ მხდიდა.მინდოდა წავსულიყავი სადმე შორს. გვაქცეულიყავი და აქაურომას მოვშორებოდი! აქ ყველაფერი შავ-თეთრია! ბნელა! ყველაფერი უფერულდება და და თანთდათან ყველა ადამიოანიც დედამიწასთან ერთად... მრავალფეროვანი ცხოვრება არსებობს? არა! არ არსებობს!. დერეანი გავიარე... საპირფარეშოში შევედი და წყალი სახეზე შევისხი. ახლა სპორტი მაქვს. ზარიც რამდენიმე წუთში დაირეკა. დარბაზისკენ წავედი. რამდენიმა ახალგაზრდა გოგონამ და არა მარტო გოგონამ მხარი გამკრა. მე აქეთ-იქეთ ვირწეოდი. მოდუნებული დავდიოდი. დარბაზში შევედი. ახლა ნამდვილად არ მინდოდა თამაში და გამოსაცვლელში შევედი როცა მასწავებელი შემოვარდა და ღრიალით გარეთ გამაგდო -"ეს გასახდელია და არა დარბაზი! ჩქარა დარბაზში ჩადი!" შეშინებული დარბაზში ჩავედი და სკამზე დავჯექი. ჩემს კლასელებს შევყურებდი როგორ თამაშობდნენ. გოგონები ეჯიბრებოდნენ ბიჭებს. ისინი გაჯებივით დარბოდნენ. ბიჭებს მათ სახეებზე ეცინებოდათ და თავქუდმოგლეჯილები გარბოდნენ. ლაშას ეკავა ბურთი, ისროლა. ეცადა შემს წინ მდგარი ნიკასთვის ესროლა მაგრამ ბურთი ჩემსკენ წამოვიდა. ვერ მოვასწარი რომ თავი გამეწია. წამის მეასედში ბურთი ჩემსკენ გამოექანა და მთელი სიძლიერით საფეთქელთან მომხვდა. თვალები გამიფართოვდა, სუნთქვა შემეკრა, თვალებში ზვავი ჩამოწვვა. ყველაფერი გადაიფარა და მხოლოდ დიდ შავ წერტილს ვხედავდი. ჩემს წინ მდგომი სურათი ტალღასავით შემოდიოდა ჩემს ტვინში და ჯერ გაანალიზებასაც ვერ ვასწრებდი რა მოხდა. რა მჭირს მე. თავბრუ დამეხვა. თვალები გუგებში შემალა და ჩემს თვალებში აღარაფერი ამოიკითხებოდა. მხოლოდ თეთრი ფონიღა ჩანდა. ტკივილი ვიგრძენი.თავში დამიარა ყველა აზრმა. ყველაფერზე ვფიქრობდი ამ დროს. შემდეგ ხალხის ხმა. -"გაიწიეთ ჰაერი სჭირდება". ქაოსურად შემოდიოდა ხალხის ხმა ჩემს ყურებში. ქუთუთოები ერთმანეთს დავაშორე ხალხის გარემოცვაში ვიყავი. გასახდელში ვიწექი. თავზე სველი ხელსახოცი მედო. ხელი იმ ადგილას მოვიკიდე რომელიც ძლიერ მტკიოდა და ამოვიგმინე. ავდექი და გასახდელიდა გავედი. ვეცადე არ შემემჩნია როგორ მტკიოდა მე. ან ვის აინტერესებდა ეს? არც არავის. ზარი დაირეკა. გავედი. სპორტის მასწავლებელი ალბათ ჩემს დამრიგებელს ელაპარაკა და დამრიგებელმა მე მითხრა სახლში წადიო. (მეც ჩანთა ავიღე და სკოლის კარებისკენ წავედი. შევაღე და არ მესიამოვნა სიცივე. ნივმა გვერდებში დამიარა და თმა ამიფრიალა. გავედი. გასაღები ამოვიღე და მიჯაჭვული ველოსიპედი მოვხსენი. მოვაჯექი და გზას გავუდექი. ნელა და წყნარად ვატარებდი ველოსიპედს. პედლებს ერთმანეთის მიყოლებით ვამოძრავებდი. სახლთან მივედი. კარები შევაღე და ოთახში ავედი. ჩანთაა იქვე დავაგდე და ლოგინზე გადავწექი. თავი საშინლად მტკიოდა. ტანსაცმელი გამოვიცვალე და ლოგინში შევწექი. გავთბი. თეთრი ფურცლები და შავი, უბრალო ფანქარი ავიღე. უაზრო მონახაზების გავლება დავიწყე რომელიც ძალიან მიაგავდა პორტრეტს. პორტრეტს გოგონის რომელსაც დაღონებული თვალები აქვს. ჩასიებული და ჩამოკვეთილი ქუთუთოებით. მოკლე ედა წვრილი ტუჩებით. სწოლი წარბებითა და გრძელი დახვეწილი თმით. ნახატი გადავდე. თვალები დავხუჭე და ვერ გავაანალიზე ისე ჩამეძინა!