-ამას იცმევ? (მაშა)
-კი (ლიზა)
-ვისღა აცვია ასეთიი რომელი წლისაა (მაშა)
-არმაინტერესებს ის... (ლიზა)
ლიზას შავი თვალები ცრემლებით გაევსო
-ეე რაგჭირს (მაშა)
-ეს კაბა დედაჩემის კაბაა რომელზეც გიჟდებოდა თან კარგად მაქ ძალიან მე და დედას ხომ თითქმის ერთნაირი ტანი გვქონდა (ლიზა)
-ვაიმე, ბოდიშიი ლიზზ, არვიცცოდი. მაგრამ ჩემ დაბადებისდღეზე ხომ ყველა ულამაზესი კაბებით ვიქნებით, ეს კი აღარაა მოდაში არგეწყინოს (მაშა)
-ვიცი და მართალი ხარ. უბრალოდ ისე მომენატრა რომ...
და ცრემლებმა ისევ დაისაკუთრეს ლიზას თვალები
-კაი დამშვიდდი ჩემო სიცოცხლევ, ჩაიცვი რაცგინდა ♥ (მაშა)
•დედაჩემის გარდაცვალებიდან 1 წელი გავიდა და ჯერ არც კი მჯერა რაც მოხდა. ის კიბოთი გარდაიცვალა და იმდღეს მე მე არვიყავი, მევიყავი ვიღაც ვინც არარსებობს ამქვეყნად, მევიყავი გიჟი მაგრამ არა ადამიანი, მევიყავი სულიერი მაგრამ არა ადამიანი, მე არვიყავი ადამიანი და არც ვარ ახლა. ახლა ვარ მოსიარულე ცოცხალი ადამიანი რომელსაც აღარ გააჩნია გრძნობები. დედაჩემის დაკარგვით დამაკლდა ნახევარზე მეტი მხარე.
-სანდრო მოდის? ა ჰო შეყვარებულის გარეშე ისუნთქებ? :დდ (ლიზა)
-ზუსტადაც მოდის, შენ ნუგშურსს შეყვარებული რო არ გყავს (მაშა)
-კაირა გაჩერდი :დდ (ლიზა)
-კაი რა არუნდაა უკვე 17 წლის ხარ და არც იცი რასნიშნავს შეყვარებული, დიდიხარ დიდი (მაშა)
-მაგის დროც მოვა (ლიზა)
-როდის ნეტაა. კაი წამო გამყევი რაა მაღაზიებში კაბა უნდა ვიყიდოო შენ რაუნდა ქნა (მაშა)
-დედაჩემის კაბას ჩავიცმევ მაინც, ოდნავ შემოვაკლებ სიგრძეს და იდეალურია. აბა ახალი კაბის ფული ხოიცი რო არმაქ. (ლიზა)
-ხოო მშვენიერი იქნება. წავედით (მაშა)
მოკლედ მოვიარეთ მთელი თბილისი, ვიყავით რაც კი არსებობდა ტანსაცმლის მაღაზიაში და ძლივსს იყიდა ოქროსფერი გამოყვანილი კაბა მოკლე და უკან წელამოღებული ულაამაზესი იყოო. ფეხზეც შეუხამა და დავეშვით სახლში.