სოფელში ყოფნისას ბევრი გავიცანი და ბევრსაც დავუახლოვდი. შემდეგ კი ჩამოვედი თბილისში და დედამ ჩემი საყვარელი ბლინები დამახვედრა.. მამა კი არ დამხვდა სახლში, უკვე შევეჩვიე მშობლების კამათს, მაგრამ მე მაინც დედას ვემხრობი, რადგან მისი განუწყვეტელი სმა მეც მომბეზრდა თანაც, როდესაც სიმთვრალის დროს აუტანელი ხასიათი აქვს და დედას უმიზეზოდ უყვირის ხოლმე..! მელანო(დედა) ძალიან მეცოდება ხოლმე,მაგრამ მისვლასაც ვერ ვბედავ იმ მომენტში, რადგან არვიცი როგორ მოვიქცე ან რა ვუთხრა. ცდილობს ცრემლები დამალოს, მაგრამ მის ცრემლებს არც მე და არც ჩემი ძმა(სანდრო) არ ვიმჩნევთ ხოლმე,გული მიკვდება მისი ცრემლების დანახვისას!! სანდრო ფეხბურთელია,საკმაოდ კარგად გამოსდის ეს სპორტი და იმედია წარმატებას მიაღწევს,თუმცა როგორც ყველა ქართველი ბიჭი ეჭვიანობს ჩემზე,როდესაც ვინმე ბიჭი მომესალმება ან მომწერს,ნუ უფრო სიმკაცრით უდგება ამ ყველაფერს ვიდრე ეჭვიანობს. სანდრო ცხრამეტი წლისაა,შეყვარებულიც ყავს, მაგრამ დიდად არ მომწონს ნინას ხასიათები,ასე ქვია მის შეყვარებულს. რაც შეეხება ზაზას(მამაჩემს)ის საერთოდ არ არის მკაცრი. თუმცა სანდრომაც იცის რომ სწავლისკენ მიდრეკილი ვარ და არ ვაპირებ შეყვარებულის ყოლას ჯერ, იტყვით ალბათ ლევანი ვინღა იყოვო(იცინის), მაგრამ რაც იყო,იყო. დიდი შეცდომა დავუშვი და ბავშვურ გატაცებას მივენდე. ვინახულე ჩემი დაქალები: ანი და რუსკა, კარგადაც დამმოძღვრეს, როგორც ყოველთვის, მომიყვეს თავისი ამბებიც, რუსკა მორიდებული და შეღუშული მეჩვენა და ბოლოს ამოღერღა რაც აწუხებდა და მითხრა.
რუსკა: ლიზა რაღაც მინდა გითხრა, ისიც არ ვიცი ეს როგორ გითხრა და საიდან დავიწყო, ჩემს საქციელს არანაირი გამართლება არ აქვს, მაგრამ უნდა...
ლიზა: რუსკა პირდაპირ მითხარი, რაც არ უნდა იყოს, შორი გზიდან მოვლა ამ ამბის სათქმელად არ არის საჭირო, თანაც რა უნდა იყოს ასეთი.
რუსკა: მე და შენი, არა, შენი ძმა და მე, უფროსწორად..
ლიზა: რა შენ და ჩემი ძმა? რისი თქმა გინდა რუსკა?
რუსკა: მე და შენი ძმა ერთად ვიყავით გუშინ, შენები არ იყვნენ სახლში და სანდრომ დამპატიჟა, ფილმს ვუყურეთ ერთად, შემდეგ..
ლიზა: ჰაა?! ხოო, აღარ არის საჭირო რუსკა! და ნინა?! არ გეცოდებათ ის გოგო?
რუსკა: ვიალაპარაკეთ მე და სანდრომ და გადავწყვიტეთ დავივიწყოთ გუშინ რაც მოხდა, ასე რომ ნინა ვერაფერს გაიგებს. ლიზა მისმინე, ვიცი რომ არ უნდა მომხდარიყო ეს, დამნაშავე ვარ, მაგრამ მაპატიე რაა.
ლიზა: რუსკა, მართალია შენგან ნამდვილად არ მოველოდი ამას, მაგრამ ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ და, თან ჩემი ძმა იყო, ნუღარ ნერვიულობ და ახსნითაც ნუღარ იტანჯავ თავს, რაც იყო, იყო.
რუსკა: ანუ მაპატიე?
ლიზა: ხო რუსკა, სხვა რა გზაა.
ანის ხმა არ ამოუღია, გასუსული იჯდა და დიდ შავ თვალებს აბრიალებდა. წასვლისას დაიძახა, ლიიიიზ, მადლობა ჩემო გოგოვ, ჩამეხუტა და წავიდნენ.

ესეც მეორ თავი მადლობა ყველას თბილი კომენტარებისთვის, იმედია მოგეწონებათ