ჩემთვის ცხოვრება იმაზე რთული იყო ვიდრე ოდესმე ყოფილა ვინმესთვის.ისე უმიზეზოდ გამწირა,რომ არ ვიმსახურებდი. ზუსტად მაშინ გავიაზრე ფრაზა "ცხოვრება დაუნდობელია"ო რომ ამბობენ..
ახლაც ძალიან მიჭირს დაწერა,ცრემლად ვიღვრები მაგრამ რომ არ დავწერო და ისე დავამთავრო ეს ყველაფერი არ მინდა..
მახსოვს 4 წლის როდესაც ვიყავი,როგორ მცემა დედაჩემმა იმის გამო რომ ვთხოვე მეზობელთან გავეშვი,არვიცი. დღემდე არ ვიცი რატომ მცემა ისე გამეტებით გულწასული ვეგდე მეთლახზე და მეზობლები თავს მეხვივნენ..მესმოდა სიტყვები,როგორიცაა
-საწყალი,უბედური,საცოდავი.....
და გული უარესად მტკიოდა,ერთადერთი გათიშულს რაც შემეძლო ის იყო,რომ ღმერთს ვევედრებოდი წავეყვანე ამ დამპალი ადგილიდან,მაგრამ არ დამინდოო და ბოლომდე გამწირა..
მის მერე დიდი დრო გავიდა მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ ბედნიერი დღეები არ მქონია, 4 წლიდან 13წლამდე ყოველი პარასკევი,შაბათი,კვირა მიყვარდა იმიტომ რომ მაგ დღეებში მუშაობდა და რომ მოდიოდა დაძინებული ვხვდებოდი და ვერ მცემდა მაგრამ ის დანარჩენი 4დღე არ მინდობდა,მიზეზი არასდროს ვიცოდი.
უფროსწორად ვიცოდი მეუბნებოდა რომ მახინჯი ვიყავი და არაფერს ვიმსახურებდი,მეუბნებოდა რომ თუ ესეთი უნდა ყოფილიყავი მაშინ სულ არ გაგაჩენდიო. ყურებზე ხელს ვიჭერდი და ჩუმად ვტიროდი.. ამ წლებიც მანძილზე მილიონჯერ მაინც ვცადე ალბათ,მაგრამ მხდალი ვიყავი ერთადერთი მიზანი მქონდა ცხოვრებაში,რადაც არ უნდა დამჯდომოდა მე უნდა ვყოფილიყავი ბედნიერი! სულ ცოტახნით მაინც და ღმერთს მადლობა რომ ამიხდა...
13წლის რომ გავხდი მუშაობა დავიწყე და ყურადღება გადავიტანე სხვა რამეზე. მახსოვს პირველად რომ ვიმუშავე და სახლში მოვედი მეგონა ვერასდროს დავისვენებდი ისეთი დაღლილი ვიყავი მაგრამ,შევცდი. შევეჩვიე ამ რეჟიმს და ბოლოს უკვე აღარც ვიღლებოდი. დედაჩემს სულ უკვირდა ასეთ მახინჯს რეკლამებში რატო გიღებენო. არადა მართლა არ ვყოფილვარ ეგეთი მახინჯი თორემ მართლა ხომ არ გადამიღებდნენ. საშუალო სიმაღლის, კურნოსა ცხვირი, დიდი ტუჩები და ნაცრისფერი თვალები მქონდა..
ყველა მეუბნებოდა რომ საოცრად ლამაზი ვიყავი მაგრამ ყველაზე მეტად მინდოდა რომ დედაჩემს ეთქვა,არ შემეძლო მისი შეზიზღება იმ ყველაფრის გამო რაც დამიშავა,მაგრამ ეს ადრე იყო 14წლამდე....


ბედნიერების პოვნის იმედით,ბევრი წელი გავიდა 17წლის ვიყავი მაშინ კაკი რომ გავიცანი,თვითონ 20 ის იყო. ჩემი დაბადებისდღის დასაჯაფშვნად ვიყავი ერთერთ კლუბში მისული და ისიც იგივე მიზეზით იყო იქ,იმ განსხვავებით რომ თავის ძმაკაცის დაბადებისდღე იყო რამოდენიმე დღეში...
ვერ ვიტყვი რომ ერთი ნახვით შემიყვარდა,მაგრამ იმ ერთი ნახვის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა.
ისე აღმოჩნდა,რომ მე და მის ძმაკაცს ერთ დღეს გვქონდა დაბადებისდღე და მეორედ მაშინ შევხვდი.. მის მერე კი შემიძლია ვთქვა,რომ გავგიჟდი ისე მომეწონა.. ერთმანეთი გავიცანით და დაიწყო კიდეც ყველაფერი..
კაკი კალადბურთელი ოყო,მაღალი სიმპატიური,განიერი მხრებით და სასიამოვნოდ ბოხი ხმით... რომ ვუყურებდი ვგიჟდებოდი ისე მიყვარდი, თვითონაც მასე იყო მაგრამ სამწუხარო ის იყო რომ ნახევარი წელიწადი საზღვარგარეთ უწევდა ყოფნა და ის თვეები იყო კატასტროფა...
მახსოვს მთაწმინდაზე ვიყავით, ეშმაკის ბორბალზე ვიჯექით,რომ მითხრა
-ალექსანდრა, ვერასდროს წარმოვიდგენდი,რომ ოდესმე ადამიანი ასე შემიყვარდებოდა,ასე ბედნიერად მაგრძნობინებდა თავს, მეგონა რომ სიყვარული არ არსებობდა და მე ბედნიერი ვარ რომ არსებობ შეენ ! და მინდა აქ აი, ბევრი ვარსკვლავები ქვეშ გითხრა, რაღაც და იცი რატომ მინდა აქ? იმიტომ რომ ისინი სამუდამოდ დაიმახსოვრებენ ჩვენ სიყვარულს და რამდენჯერაც ცაში ავიხედებით და მათ შევხედავთ,იმდენჯერ გაგვახსენდება ღუ,როგოე გთხოვე ხელი.. ცალფეხზე ჩაჯდა და ბეჭედი ამოიღო..
-ალექსანდრა,ჩემო ერთადერთო სიყვარულო თანახმა ხარ ცოლად გამომყვე?
იმ მომენტში ვერცვკი წარმოვიდგენ რა ვიგრძენი და რაბედნიერი ვიყავი, არ არსებობს სოტყვები რომლებიც ამას აღწერს,თორემ დიდი სიამოვნებით დავწერდი.
მოვეხვიე და რათქმაუნდა დავთანხმდი. თორემ როგორ შემეძლო ადამიანს, რომელიც მთელი ცხოვრება ბედნიერებას ეძებდა,ამაზე უარი მეთქვა?!ცოტა ეგოისტურად გამომდიოდა,მაგრამ იმ მომენტში მხოლოდ მე და კაკი ვიყავით და სხვა არავინ.
ის ერთი წელი როცა ერთად ვიყავით სრულ ჰარმონიაში გავატარე.. ვგრძნობდი მოახლოებულ საშინელებას,მაგრამ ვცდილობდი არ დავნებებოდი და გამეგრძელებინა ბედნიერება..
ზუსტად ჩვენი ერთადყოფნის წლისთავი იყო მაშინ საქართველოში იყო ახალი ჩამოსული რომდავურეკე და არ მიპასუხა.მისი სახლის ქვემოთ ვიყავი და სახლში ავედი პირდაპირ კარი ღია იყო სახლში,რომ შევედი ყურში ცუდად მომხვდა გოგოს კვნესა, ჩავიკეცე და ტირილი ამოვარდა. არ მჯეროდა.
,სანამ შემოსასვლელიდან ოთახამდე ალბათ,10ნაბიჯი გადავდგი ჩემ თავს ვაჯერდი რომ უბრალოდ ფილმიპს უყურებდა ,მაგრამ ისე სწრაფად დამანარცხა ძირს იმ სცენამ რაც იქ ვნახე,როგორ სწრაფადაც ამაფრინა ცაში... რათქმაუნდა გამომყვა,მაგრამ აზრი უკვე აღარაფერს ჰქონდა...
ამ ამბის შემდეგ ამერიკაში წავიდა, გუნდმა გამოიძახა..
6 თვე იყო გასული უკვე. ზომბივით დავდიოდი ვერაფერს ვგრძნობდი სიკვდილიც კი გამოსავლად არ მეჩვენებოდა, არაფერი არ ვიცოდი საერთოდ, რატომ ვარსეობდი არც ეგ... 6თვეში ზუსტად უცხო ნომერი რეკავდს ჩემს მობილურზე, რათქმაუნდა არ ვუპასუხე, რატომ უნდა მეპასუხა მიზეზს ვერ ვხვდებოდი ვინ გინდა ყოფილიყო,მაინც აზრი არ ჰქონდა ჩემ ცხოვრებას.ბოლოს რომ არა და არ გათიშა ვუპასუხე და მისი ხმა გავიგე თავიდან დავიბადე მაშინ..თურმე ეს მაკლდა ამდენი ხნის მანძილზე,მაგრამ ის მე არ მიმსახურებდა. მხოლოდ ერთხელ ვნახე ამის შემდეგ ეგეც ჩემი ინიციატივით,რადგან ვიცოდი უკვე რაც იქნებოდა წინ,რატომ არ მეცოდინებოდა ამას მთელი ცხოვრება ვგეგმავდი... მეცინება ამას რომ ვამბობ.. ბოლოჯერ ვნახე უბრალოდ ვნახე მართლა მინდოდა რომ ჯარგად დამამახსოვრებოდა მისი სახე,ბოლოჯერ შევეხე მის ტუჩებს და წამოვედიი...
დღეს მისი ნახვიდან დღემდე 7თვე გავიდა და ვხვდები რომ არ შემიძლია, მე ვერ შევეგუე უმისობას, ახლაც ამას იმიტომ ვწერ რომ არვიცი გული რას გადავაყოლო.
მადლობა ღმერთო,რომ ბედნიერება მაპოვნინე.
მადლობა კაკი შენ რომ მაჩუქე ულამაზესი 1წელი..
კააკ, ყველაფრის მიუხდავად, შენ ჩემთვის საუკეთესო ადამიანად დარჩები, რომელიც მე ავირჩიე!შეიძლება მხდალი ვარ,მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია
ვერ ვუძლებ!!
ამიტომ ჩემი აზრით თვითმკვლელობა არის გამოსავალი.. გკოცნით და მიყვსრხართ ყველა...
ფურცელი დავკეცე, ბალიშის ქვეშ დავდე და სწრაფად გადავეშვი იმ დამპალი სახლის აივნიდან სადაც ცხოვრება გამიმწარეს და მაიძულეს ეს გამეკეთებინა....



იმედი მაქვვს მოგეწონებაღ ვინმეს, შეცდომები მომიტევეთ მობილურით ვტვირთავ. ძალიან ცუდ ხასიათზე ვარ და ამიტომ გადავწყვიტე ასეთი რამის დაწერა.. გკოცნით