23 მარტი, 2014.
საშინელი სიცხეა.
ფანქარი დამიმთავრდა და ამის გამო ვერ ვწერდი ბოლო დღეების განმავსლობაში. კალამს ვიყენებ რომელიც ქრეკმა ჩემს გამო მოპარა ბატონს, ვერ ვხვდები საიდან აქვს ამ ბიჭს ამის გამბედაობა.
ორი ღამის წინ წავედი, "გადაიღო-პორნო-ორმოციწლის-კაცთან-ერთად"-ის სესიაზე და ისეთი მტკივნეული არ იყო როგორც პირველად. ჩემი სხეული ისევ დაბუჟებულია მაგრამ არა ისე როგორც მაშინ. არაფერი საინტერესო მომხდარა გარდა იმისა რომ შტორმი იყო.
გეუბნევით, არაფერია ტროპიკული ჭექა-ქუხილის მსგავსი ამ სამყაროში.
ჰაერი ტენიანია, ნისლი ისე დააწვა მთებს როგორც კეთილმოსურნე მეგობარი. ვუყურებდი დამსხვრეული ფანჯრიდან წვიმას. ცა თვითონ საოცარია, არასდროს მიფიქრია ნაცრისფერზე, როგორც ლამაზ ფერზე შტორმამდე. სიტყვებით ვერ აღწერ სანახაობას, როდესაც მზე, მასზე გადაფარებული ღრუბლებს შორის მოჩანს და წვიმის წვეთები მის სხივებს ირეკლავს. კაბინაში მყოფ ყველა ბიჭს თავი აქვს გაყოფილი ფანჯრიდან ან კარიდან იყურება. არ არის საჭირო დავამატო, შემდეგ შტორმს მოუთმენლად ველოდები, იმის მიუხედავად რომ წვიმის წვეთების ხმა, შეუწყვეტლივ ისმის კაბინის სახურავზე.
დღევანდელი დღე კარგი იყო. ქრეკს ვთხოვდი რომ კალამი მოეტანა, მინდოდა ეს ყველაფერი დამეწერა.
ეს დაიწყო როდესაც ადრე გამოგვიშვეს მინვრებიდან. საშინლად ტალახიანი იყო და ყველა ჩვენგანი იმდენად გავჭუჭყიანდით, ბოლოს ძნელი იყო ერთმანეთის გარჩევა. მცველმა გვითხრა რომ სადილის შემდეგ შეგვეძლო წავსულიყავით, ამან კი სიხარულის შეძახილები გმაოიწვია. მე და რაილი პირველები წავედით კაბინაში, რაც იმას ნიშნავდა რომ ყველაზე ადრე ჩვენ გადავივლებდით წყალს.
როდესაც დავიბანეთ, ერთმანეთს შევხედეთ და ორივემ ვიცოდით რომ ერთიდაიგივე რამეზე ვფიქრობდით.
- ჯერ სიგარეტი - ვუთხარი მას.
ღიმილით დამიქნია თავი. შევეჯიბრეთ ოთახამდე (მან მოიგო) და ორივემ ავანთეთ ერთი, მეორე კი შევახვიეთ და მაისურში შევინახეთ. სანთებელა ავიღე და კარიდან გაცვივდით ყველას გასაკვირად.
- ჰეი! Ou etes-vous deux allez? - გავიგონე ვიღაცამ დაგვიყვირა, რაც ნიშნავდა "თქვენ ორნი სად მიდიხართ?.
- Nous reviendrons plus tard!- გავძახე მე, " თქვენი საქმე არ არის" და რაილიმ გამიღიმა, რაც ნიშნავდა რომ ჩემი გრამატიკა სწორი იყო.
ვიმედოვნებდი არავინ გამოგვყვებოდა, თორემ შარში გავეხვეოდით. შემოსავლელი გზით წავედით, ბუჩქებში ვიმალებოდით და ისევ ტალახში ამოვისვარეთ.
- უბრალოდ მივიდეთ და დავაკაკუნოთ კარზე? - ჩავჩურჩულე რაილის, მან კი მხრები აიჩეჩა.
- როგორც ჩანს სხვა გზა არ გვაქვს - მიპასუხა ფრანგულად, მაგრამ ნერვიულობით ძლივს გავიგე.
კართან მივდიოდით, ნერვიული გამომეტყველებით და ტალახში კვალს ვტოვებდით. როდესაც მივედით, ისევ შევნიშნე რამდენად კარგი იყო მათი კაბინა ჩვენთან შედარებით. უფრო დიდიც კი იყო.
ეჭვიანი ფიქრებიდან კარზე რაილის კაკუნმა გამომაფხიზლა. თითქმის მაშინვე გაიღო და ქერა გოგონა გამოჩნდა, უდიდესი მკერდით რაც ოდესმე მინახავს. ძალიან ლამაზი სახით, დავამატებ რომ არანაირი მაკიაჟი არ ესვა. თვით სასწაული.
თვალები გაუფართოვდა როდესაც დაგვინახა. ნერვიულად მოვწიე სიგარეტი, ვფრთხილობდი სახეში არ შემებოლებინა. თეთრი, სუფთა მაისური ეცვა და იასამნისფერი, პიჟამოს შარვალი. ჭუჭყიანად ვიგრძენი თავი მასთან შედარებით. ჩვენი ტანსაცმლის ფერის გარჩევაც კი თითქმის შეუძლებელი იყო. მომხიბვლელად გავუღიმე და თმა ყურს უკან გადავიწიე. რაილის მზერას ვგრძნობდი, ვიტყვი რომ ზედმეტად მაცდურიც კი ვიყავი.
-Salut, nous sommes a la recherche pour Loranne? (გამარჯობა, ლორანის ნახვა გვინდა?) - ვკითხე, იმედი მქონდა იცოდა სად იყო ლორანი.
- ჰმ, Oui (დიახ) - ჩაიხითხითა, ხელი თმაში შეიცურა და გამიღიმა.
კარგი ცდაა, გავიფიქრე ჩემთვის.
- დიახ ლორანი? - რიალიმ ჩაიბუზღუნა ჩემს უკან, გოგონამ ისე შეხედა თითქოს მაშინ შეამჩნია რაილის იქ ყოფნა.
- რათქმაუნდა - ჩაიჩურჩულა და შეტრიალდა.
ამერიკელს გავდა.
რამდენიმე წუთში, ლორანი გამოჩნდა ღიმილით სახეზე, თმა კუდად შეეკრა. ეს უფრო ახალგაზრდას და მიამიტურს აჩენდა.
- ბიჭებო, რას აკეთებთ აქ? - დაიძახა მან.
არ შემეძლო ღიმილი არ დამებრუნებინა, რაილიმ ანიშნა გამოგვყოლოდა. გააზრების გარეშე წავედით ცარიელი კაბინისკენ, სადაც პიანინო ვნახეთ.
- როგორც ჩანს თქვენც ადრე გამოაღწიეთ - თქვა რაილიმ სიჩუმის დასარღვევად.
- ჰო, არასდროს მომხდარა ჩემი აქ ყოფნის, დაახლოებით ექვსი თვის, განმავლობაში. კარგი გრძნობაა - ჩაიხითხითა - როგორ იყავით?
- ჭუჭყიანად - ვუპასუხე მაშინვე.
ლორანმა ამოიოხრა - როგორც ჩანს ამას არაფერი ეშველება, ბიჭები ზოგჯერ... მაქს მორჩები ამ საშინელების, ჩემს სახეში შემობოლებას?
მე და რაილიმ გავიცინეთ, მოვწიე და პიდაპირ სახეში შევაბოლე, ხველება აუტყდა. დავინახე როგორ აეწია ტუჩის კუთხეები, ღიმილის დაფარვას ცდილობდა.
კაბინაში შევედით და რაილიმ მეორე სიგარეტი აანთო. ლორანი ზიზრით უყურებდა მოწევას, როგორც აღმოჩნდა გოგონები არ ეწეოდნენ. არ მესმის როგორც ცოცხლობდნენ ამის გარეშე. ბევრი ვილაპარაკეთ, ყველაფერზე. გავიგე რომრაილის ფეხბურთი ისე უყვარს როგორც რელიგია. ლორანი ცეკვავს, რამდენიმე მოძრაობაც გვაჩვენა მტვრიან იატაკზე. ვუთხარი რომ მე უფრო ლიტერატურა მომწონს და არა სპორტი, გაიცინეს.
- რა თქმა უნდა - თქვა რაილიმ.
ერთადერთი თემა რომელზეც არ გვისაუბრია ოჯახი იყო. ვფიქრობ ეს ყველასთვის მტკივნეული იყო.
დაახლოებით ერთი საათი ვლაპარაკობდით სანამ ეს მოხდა. ორიენტაციაზე დავიწყეთ ლაპარაკი, არ მიხსენებია რომ გეი ვარ. არა იმიტომ რომ დამალვა მინდოდა, უბრალოდ არ მინდოდა საუბარი სერიოზული გამხდარიყო. რამდენადაც უცნაურად არ უნდა ჟღედეს, ჩვენ ვართ პონრო ვარსკვლავებით სავსე ბანაკში, ორივე სქესის წარმომადგენლები და მეშინოდა ერთ-ერთი ჩემი მეგობარი ჰომოფობი არ ყოფილიყო.
მოკლედ, ლორანი დაგვცინოდა მე და რაილის, ერთად ძილის გამო, თქვა რომ შესაძლოა ღამე ერთმანეთს ვკოცნით და ვერც ვხვდებით. სიცილის ვერ ვიკავებდი, რაილიმ კი მხარზე ხელი გადამხვია.
- ნაჰ, ის ჩემი პატარა ანგელოზია, არა ძმაო?
გავშეშდი. ჩემი სხეული მთლიანად უმოძრაოდ გაჩერდა. რაილის საყვარელ და მეგობრულ სახეს ვუყურებდი მაგრამ მის მაგივრად თოთხმეტი წლის, უკვე საოცრად სიმპატიურ, ყავისფერი თმითა და სიცივისგან გაწითლებუილ, ალექსს ვხედავდი.


" -ოდესმე მასთან ერთად ყოფნით იღლები ალექს?
- ნაჰ - მისი საყვარელი ხმა გონებაში ისე ცხადად წარმომიდგა, თითქოს ჩემს გვერდით იყო - ის ჩემი პატარა ანგელოზია, არა ძმაო? "


ამოვიოხრე და რაილის ხელი ვკარი, თვალებგაფართოებულმა შევხედე - არ თქვა ეს! - დავუყვირე მას - არასდროს აღარ თქვა!
დაბნეულმა შემომხედა, როდესაც მე ბრაზით ვუყურებდი. არ ვფიქრობდი, რომ რაილიმ არ იცოდა რას ამბობდა, მხოლოდ იმას ვფიქრობდი რომ ჩემი ძმა არ იყო აქ ამის სათქმელად. ეს რაილი იყო, მხოლოდ რაილი და არა ჩემი ცხოვრების სიყვარული, უეცრად საშინლად გავბრაზდი მასზე.
- რა პრობლემა გაქვს? - მკითხა რაილიმ.
ლორანმა უკან დაიხია ფრთხილად.
- შენ! - დავიყვირე - უბრალოდ მორჩი, გაჩერდი!
- რა, მოვრჩე ვიყო ჩემი თავი? - ეხლა უკვა ისიც გაბრაზებული ყვიროდა.
- ჰო! უბრალოდ მოკეტე! არ ხარ ვალდებული ჩემზე ზრუნავდე, არავინ არ უნდა ზრუნავდეს ჩემზე.
- არც კი იცი როგორ გჭირდება ვინმეს მზრუნველობა - შემაწყვეტინა რაილიმ - არც კი იცი რამდენად უმწეო ხარ!
- რა?!? შენც იმ დღეშიხარ როგორშიც მე! არავინ გყავს ვინც შენს უკანალს მიხედავს!
- ეს იმიტომ რომ მე არ ვარ პათეტიკური, ახალი, პატარა ბავშვი!
მთლიანად ბრაზით ვიყავი სავსე, არა რაილიზე არამედ იმაზე ვინც ჩემს წინ იდგა - არ ვარ პათეტიკური ბავშვი! იმაზე მეტი ვიცი ცხოვრების შესახებ ვიდრე წარმოგიდგენია!
შემდეგ მან დამარტყა. პირდაპირ სახეში დამარტყა. ძლიერი იყო და ძირს დავეცი, ბრაზი გამოდევნა ჩემგან. რაილი იდგა და მიყურებდა... თითქმის შვებით?
ავდექი, მაგრამ არაფერი გამიკეთებია. რომც მეპასუხა ალბათ ხელებს დავიმტვრევდი.
- მოდი მაქს, მინდა თანასწორი ბრძოლა!
არ მიპასუხია, ცოტახნის წინანდელი ბრაზი საცოდავად დამარცხდა, ჩემი მთლიანი არსობა დაიმსხვრა. ვიგრძენი როგორ გამომეცალა ძალა, იმაზე დაღლილად ვიგრძენი თავი ვიდრე ოდესმე. არაფერი მქონდა დასაყრდნობი. რაილიმ დაინახა ცვლილება, სახე მოულბა და ჩემთან მოვიდა. ძლიერად ჩამიხუტა და სახე მის მაისურში ჩავმალე, ვოცნებობდი კარგი სუნი ჰქონოდა. ესეთი არ უნდა იყოს კომფორტული ადამიანი? სექსუალური, კეთილი, დიდი და სასიამოვნო სურნელით? როგორც ალექსი...
საუბედუროდ, რაილი მხოლოდ კეთილი იყო ჩემი სიიდან. მაინც, ის აქ იყო და მე ვუყვირე მას.
- მაპატიე - ჩავიჩურჩულე მოგუდული ხმა.
- რა მოხდა? - მკითხა მან.
ლორანის ხელი ვიგრძენი მხარზე.
- შეყვარებული ვიყავი - ჩავიჩურჩულე ისევ - და მხოლოდ ეს არის რაც უნდა ვთქვა.
რაილიმ ამოიოხრა და თმაზე მომეფერა - იცი როგორ დაარტყა ვინმეს?
ხუმრობის, მეგობრული ტონი დაუბრუნდა ხმაში. ავხედე, სახე ნაკლებად ტკივილით დაფარული მქონდა - არა.
რაილიმ გაიცინა - კარგი, მე გასწავლი.
- კარგი - თავი დავუქნიე და გავუღიმე.
კიდევ ვისაუბრეთ რამდენიმე წუთს, შემდეგ ლორანმა გაანალიზა რომ თითქმის ორი საათი იყო.
- ნახევარ საათში უნდა წავიდე ფოტოების გადაღებაზე - ოხვრით აგვიხსნა.
მე და რაილიმ თავი დავუქნიეთ, კაბინასთან მივაცილეთ.
- დარწმუნდი რომ გოგონები ჩვენზე არაფერს იტყვიან, კარგი? - ვუთხარი ლორანს.
- რათქმაუნდა სულელო - ჩაიხითხითა - მოგვიანებით გნახავთ.
როდესაც კარი დაიხურა მის უკან, გამოვბრუნდით. გზაში სიგარეტი ავანთე და რაილიმ ამოიოხრა, მე კი მიამიტურად გავუღიმე.
- ზურგით წამიყვან? - ხელები გავიშვირე.
რაილიმ შემომხედა და ზურგზე შემისვა, წლებია არავის ავუყვანივარ ესე.
- მხოლოდ იმიტომ რომ ძალიან მსუბუქი ხარ. ასევე შენი მმართებს, სახეში რომ დაგარტყი.
გზაში ჩამეძინა, ალბათ მართლა მსუბუქი ვიყავი. რაილიმ საწოლამდე მიმიყვანა და ჩემს გვერძე დაწვა. მსუბუქად მაკოცა შუბლზე, ისე როგორც ბავშვს, სიმართლე ვთქვა ცუდი გრძნობა არ იყო.
- ღამემშვიდობის პატარა - ჩამჩურჩულა.
რაჩაც ამოვიბოდიალე.
- მაქსი?
არ მიპასუხია, თვალები დახუჭული მქონდა მაგრამ ვიცოდი მიხვდა მეღვიძა.
- მიყვარხარ, სხვანაირად არა, როგორც ძმა, რომელიც არ მყოლია. ისე ვგრძნობ თავს თითქოს უნდა დაგიცვა, უბრალოდ...
ცხვირის წვერზე ნაზი კოცნით გავაჩუმე. ვიცოდი ალექსი არ იეჭვიანებდა, სინამდვილეში მადლობელი იქნებოდა რომ რაილი მიცავდა როცა მას არ შეეძლო ამის გაკეთება.
- მეც - მოვახერხე მეთქვა სანამ ღრმა ძილში ჩავეშვებოდი. სიგარეტის და ოფლის სუნს ვგრძნობდი ტუჩებზე.



"ტირილის ხმა ძლივს ისმის ღამეში.
ვერცხლის, თეთრი მტრედი შეიძლება იწვოდეს სიზმრებთან ერთად,
ათასობით მომაკვდავ ოცნებასთან ერთად და ვერავინ ხვდებოდეს.
არავის ესმოდეს. სიბნელის ფიქრები გამოუსადეგარია,
მაგრამ ჩრდილები, მზის სინათლეზეც შენთან არიან,
ისინი ყოველთვის შენთან არიან.
როდესაც არავინაა, რომ კომფორტი აგრძნობინოს
მძინარე მტრედს, ჩრდილი იქ არის,
ისე აწევს ოქროს ჩიტს, როგორც საბანი."



25 მარტი, 2014.
ბოლო ორმა დღემ ცვლილებები მოიტანა.
პირველი, უფრო ახლოსვარ რაილისთან ვიდრე ოდესმე.
კიდევ 23ში, როდესაც ბოლოს ვწერე, კოშმარი მქონდა. ვყვიროდი და ყველა ბიჭი გავაღვიძე კაბინაში, ჩემთან მოირბინეს. დიდი დრო დამჭირდა შემოტევის დასაწყნარებლად და მისახვედრად რომ კარგად ვიყავი. მაინც, არ ვიყავი კარგად და ვფიქრობ რომ რაილი მიხვდა.
სიზმარი ალექსზე იყო, როდესაც ბოლოს ვნახე. მისი სახე და მისი სიტყვები... მაგრამ სიზმარში სიბნელე იყო. ალექსი ტონობით სისხლში იყო დაფარული, ცრემლები მის წითელ ლოყებზე ჩამოდიოდა, პირი მოძრაობდა მაგრამ არაფერი მესმოდა. შემდეგ ბატონი გამოჩნდა ჩემი ძმის უკან, ბოროტი ღიმილით დადგა და ყელი გამოჭრა.
რაილიც კი ვერ დამაწყნარებდა ამ სიზმრის შემდეგ. ამის შესახებ, კანკალის გარეშე ვერც ვწერ.
მოკლედ, გუშინ არაფერი მომხდარა. დაღლილები ვიყავით და ვერაფერი გავაკეთეთ, საწოლამდე მივედით და ეგრევე დავიძინეთ. დღეს, რაღაც საინტერესო მოხდა. დილით ვიღაც მანჯღრევდა და ისე გავიღვიძე.
-ადექი! ადექი მალე იდიოტო! - რაილი მიყვიროდა, პანიკას შეექყრო და მისი ფრანგული ცუდად ისმოდა.
ამიტომ ავდექი შეპასუხების გარეშე. მის საქციელზე ავნერვიულდი.
- რა ხდება? - ვიკითხე.
- მყიდველები არიან აქ - ჩამჩურჩულა - სახლში უნდა წავიდეთ სასწრაფოდ.
წამოვჯექი და ოთახში მიმოვიხედე. ბლეი და ლევანი იჯდნენ თავის მატრასზე და მიყურებდნენ. ისე ჩანდა თითქოს წასასვლელად იყვნენ გამზადებულები. ნერწყვი გადავყლაპე და სიგარეტი მოვძებნე.
- ეს რას ნიშნავს - ვიკითხე ნერვიულად.
- ეს იმას ნიშნავს რომ ერთერთი ჩვენგანი გაიყიდება - რაილიმ მიპასუხა - და უნდა წავიდეთ, ეხლავე.
სახლიდან გამათრია, მისი პასუხი გონებაში მეორდებოდა. გავიყიდოთ? ნუ ეს არ იყო გასაკვირი. რაილისთან ერთად სახლში შევედი, გონება ისევ მიძინებული მქონდა. შემდეგ ყველაფერი გავიაზრე და რაილი შევაჩერე.
- ისინი იყიდიან ვინც უკეთესია - ეს კითხვა არ იყო.
რაილიმ ჩვენს ხელებს დახედა და უფრო მაგრად მომიჭირა.
- არა! - დავიყვირე, მივხვდი ეს რასაც ნიშნავდა - არა რაილი! ისინი წამიყვანენ, მიყიდიან და არ მინდო წასვლა, შენთან ერთად...
ვიგრძენი ცრემლები როგორ მომაწვა. ალექსი უვკე დავკარგე, რაილი დაკარგვა წარმოუდგენელი იყო. მან ჩამიხუტა ძლიერად და სახე მის მკლავებში ჩავრგე. ვკანკალებდი მაგრამ არ მიტირია.
- ეს არ მოხდება მაქსი, შშ, პატარა, კარგად იქნები. არ მივცემ უფლებას წაგიყვანონ, კარგი? ორი კვირაა რაც აქ ხარ, ისინი ვერ წაგიყვანენ - ის ჩურჩულებდა ჩემს ყურში.
თმაზე მკოცნიდა ისევ და ისევ, ხელები შემომვია. ისე ვგღზნობდი თავს როგორც პატარა ბავშვი, მაგრამ მართლა მეშინოდა... არ შემეძლო მისი დატოვება. ეს არც განიხილებოდა.
- წამოდი, თუ დავაგვიანეთ შარში გავეხვევით - რაილიმ ნაზად ჩამჩურჩულა და დამეხმარა წასვლაში.
ზურგზე აიკიდა ჩემი აკანკალებული სხეული, სიტყვა არ მითქვამს. სახე მის თმაში ჩავმალე და სიბინძურე, სიგარეტის სუნი ვიგრძენი. არ მაინტერესებდა, თუ სასიამოვნო სურნელი ექნებოდა ეს ნამდვილი არ იქნებოდა. რატომ ვარ აქ? რატომ? რატომ? რატომ, რატომ რატომ რატომ...
- წამოდი მაქსი - რიალიმ ჩუმად ჩაიღიღინა, უკვე კართან ვიყავით.
ღრმად, კანკალით ჩავისუნთქე და რაილის ზურგიდან ჩამოვძვერი. შემომხედა, თავი გავაქნიე, არ შემეძლო აარონის- გამომეტყველება ჩამომეშორებინა. ნაცნობმა ხმამ ჩამძახა თავში.
"რონი, ძალიან მიყვარხარ"
რატომ ვგიქრობდი ახლა მასზე?
"თუ მოინდომებ, შეგიძლია ის იყო ვინც გინდა."

შემდეგ მე მაქსი ვიყავი ისევ. ძლიერი, სექსუალური, მთლიან კონტროლში. რაილი დამშვიდდა, ჩემი სახის ცვლილების დანახვაზე. შევედით და დავინახეთ რომ ყველა ბიჭი უკევე იქ იყო, გოგონებიც იყვნენ. ლორანი დავინახე რომელიც იაპონელ გოგოს ელაპარაკებოდა, ხელი დავუქნიე და მანაც მიპასუხა. ორივე ვცდილობდით შიშის დაფარვას.
რაილი უფრო ახლოს მოვიდა ჩემთან და ხელი მფარველობითი მანერით გადამხვია მხარზე. სახე მის კისერში ჩავმალე. არასდროს შემიმჩნევია რამდენად მაღალი იყო ჩემზე. ფრანგულ ძილისპირულს ღიღინებდა, რომელიც ადრე მინდორზე იმღერა, მისი ყელის ვიბრაციას ვგრძნობდი. კომფორტული იყო და მალევე სუნთქვა შემინელდა ნორმალურ რითმში.
- კარგით, კარგით - მადამმა დაიძახა კიბეების ზემოდან - ბიჭებო, გარეთ გადით და გოგოენბი ამოდით. მყიდველებისთვის მოგამზადებთ. თუ კარგად არ მოიქცევით, უკიდურეს ზომებს მივმართავთ.
ფრანგულად ლაპარაკობდა, რამაც გამაკვირვა რომ გავიგე. როგორც ჩანს, თუ ჭკვიანი ხარ მარტივად სწავლობ ახალ ენას. არ ვტრაბახობ, იმას ავღნიშნავ რაც ფაქტია.
სხვა ბიჭებს მივყევი სახლის გარეთ, სადაც ახალი ტანსაცმელი იყო. ვფიქრობ ისევე გამეხარდა როგორც სხვებს. ფრედრილი პირველი იყო რომელიც გამოეწყო, სიხარული სახეზე აღბეჟდოდა. იშვიათად ვხედავდი რაც აქ მოვედით. ყოველთვის ერთნაირად გამოიყურებოდა. გახდა მაგრამ ისევ კუნთიქნი იყო. თუ ეს შესაძლებელი კომბინაციაა საერთოდ?!
- ერთი წელი გავიდა ბოლო მყიდველები რაც მოვიდნენ - რაილიმ ამიხსნა - მხოლოდ ამ დროს ვიღებთ ახალ ტანსაცმელს და ვსუფთავდებით, ოჰ ღმერთო აღელვებული ვარ.
მეც მიხაროდა. ვიღაცეებმა დაგვბანეს, შამპუნიც კი იყო და არა მხოლოდ წყალი. როდესაც დავამთავრეთ, ვერ ვჩერდებოდი სუნის შეგრძნებას რომელიც ჩემი სხეულიდან მოდიოდა. ეს ალბათ უფრო კარგია იმ ბიჭებისთვის რომლებიც დიდი ხანია აქ არიან. თმა შევიჭერი. ისევ გრძელი იყო მხოლოდ ყურის ბოლოებამდე. ფრჩხილები გამისუფთავეს მთელი ჭუჭყისგან. თეთრი უბრალო მაისური, მუქი ჯინსები და ძველი კონვერსები მეცვა. ნორმალურად და სექსუალურად ვგრძნობდი თავს. სახეზე მცირე მაკიაჟი წამისვეს.
როდესაც რაილისთან მივედი თითქმის ცხრა იყო. და შემდეგ... ვუაჰ, რაილი სექსუალური იყო. მისი თმა ხვეული იყო და კანი სუფთა, მისი პრესი მაისურის ქვეშაც კარგად ჩანდა და ღმერთო მისი თვალები.. ბრწყინავდნენ. ბრწყინავი შოკოლადისფერი ჰქონდა.
- მშვენივრად გამოიყურები - ვუთხარი ღიმილით.
- მე? - ნაბიჯი ჩემსკენ გადმოდგა და ხელი თმაზე გადამისვა - სარკეში ჩაიხედე და ალბათ ამას ისევ გაიმეორებ.
გავიღიმე.
- ყველა ჩამწკრივდით ასაკის მიხედვით - ერთმა ასისტენტმა ბრძანა.
მოთხოვნას დავემოჩილეთ და სადღაც შუაში მოვხვდი, ბლეის და ტყუპების შორის. სამივე თხყთმეტის ვიყავით. რაილი თექვსმეტის იყო და ლუკას გვერძე იდგა. ყველაზე დიდი ქრეკი იყო, ჩვუდმეტის და ყველაზე ახალგაზრდა ლევანი თორმეტის. მალევე ბატონი შემოვიდა.
- მინდა ყველა თქვენგანი კარგად მოიქცეს. ეს მყიდველები სხვებისგან არ განსხვავდებიან და ზოგიერთმა თქვენგანმა იცის ეს პროცესი. უბრალოდ არ ილაპარაკოთ სანამ არ გეტყვიან - ბატონის ხმა მბრძანებლური იყო .
ნახევარი გავიგე რაც თქვა, მთავარი გავიგე. არაფერი ახალი. შევკრთი და ამოვისუნთქე. ჩემს ნიღაბს ამოვეფარე და მოვემზადე.
კაცი შემოვიდა სახლში წინა კარიდან. მუქი კანი ჰქონდა, მუქივე თმა და სავარაუდოდ ლათინო ამერიკელი. სიმპათიური იყო და იმავე ასაკისას ჰგავდა რამდენისაც ბატონი იქნბოდა. ლევანისგან დაიწყო. თითები ბიჭის თმას გადაუსვა, კანზე უჩმიტა და შემობრუნდა. ხმას არ იღებდა, უბრალოდ თავს აქნევდა და ერთიდან მეორეზე გადადიოდა.
- Gemeos, surpreendentes. (პორტუგალიური: ტყუპები, შესანიშნავია) - კაცმა ჩაიჩურჩულა.
ვერ მივხვდი ენა ესპანური იყო თუ პორტუგალიური. კაენს და აბელს შეუტრიალდა, ხელები მოკიდა ორივეს და ოდნავ უკან გადგა. ისევ თავი დაიქნია და ვიფიქრე იგივეს გააკეთებდა თუ არა, ალექსი რომ აქ ყოფილიყო.
შემდეგ ფიქრისთვის დრო არ მქონდა, რადგან კაცი ჩემთან მოვიდა. მისმა თვალებმა ჩემზე გადმოინაცვლა, სუნთქვა შეეკვრა და ჩემი ტანი შეათვალიერა. მინდოდა ხელები გადამეჯვარედინებინა მკერდზე და ბურთივით დავხვეულიყავი.
- meu senhor, bonito... ( პორტ: ღმერთო ჩემო, რა ლამაზია) - ჩაიჩურჩულა და თმაზე ხელი გადამისვა.
- ეს არ იყიდება - ხმამ გაისმა და ბატონმა კაცს შეუბღვირა.
კაცი გასწორდა და მზერის მოუშორებლად თქვა - მეტს გადავიხდი, ორმაგს.
მისი ფრანგული საშინელი იყო. ბატონი კაცთან მოვიდა.
- არა, ის არ იყიდება - მარზე ხელი მომკიდა და მისკენ გადავარდი .
ხელები შემომხვია და მის მაისურს მივეკარი. გულისრევის შეგრძენბა დამეუფლა. რატომ არ მყიდიდა? მითუმეტეს კაცი ორმაგს იხდიდა.
ლათინო ამერიკელმა თვალი შემავლო. როგორც ჩანს გასაოცრად სექსუალური ვიყავი - სამმაგ თანხას გადავიხდი.
ბატონმა შეხედა თითქოს ფიქრობდა ამაზე. ერთი წამით მისი ხელები მოდუნდა, შიშმა შემიპყრო. თვალები რაილისკენ გამექსა. მან ჩემი შეშინებული მზერა დაიჭირა და ნერწყვი გდავყლაპე. მისი თვალები წყლიანი იყო. რაილი ტირილის პირას იყო... ვერ წარმომედგინა ეს თუ შესაძლებელი იყო.
უეცრად, ხელები უფრო მჭიდროდ შემომეჭდო და ნორმალურად სუნთქვა გამიჭირდა. ვიგრძენი ძვლები სადაცაა დამემსხვრეოდა.
- არა. ის არ იყიდება, უკვე ვთქვი.
ამოვისუნთქე როდესაც კაცი სხვაზე გადავიდა. ბატონს ისევ მჭიდროდ ვყავდი დაჭერილი. კაცმა განაგრძო ბიჭების თვალიერება, ეს კარგი ნიშანი იყო . რამდენიმე წუთის შემდეგ ბატონმა გამიშვა რომ შეთანხმებოდა ლათინო კაცს.
სუსტად ვგრძნობდი თავს, რაილის მზერა ჩემზე იყო კონცენტრირებული. მკერდზე ალბათ დალურჯებები მექნებოდა. ნახევრად უგულოდ გავუღიმე. სიგარეტი მინდოდა. კიდევ წიგნი. ორი კვირა იქნება რაც არაფერი წამიკითხვას. ლიტერატურის ნაკლებობას განვიცდი.
- კაენი აბელი და ფრედრიკი რჩებიან. დანარჩენებს შეგიძლიათ წახვიდეთ - ბატონმა თქვა და ლათინო ამერიკელი კაცისკენ შეტრიალდა.
შვებით ამოვისუნთქე რაილი რომ არ აირჩიეს. სწრაფად გადავხედე კაენს და აბელს. ერთმანეთის ხელებს მჭიდროდ უჭერდნენ. გავიხედე როცა სევდა დამეუფლა მკერდში.
კარიდან გავდიოდი და ფრედრიკს მოვკარი თვალი. ბოროტად მიყურებდა. სწრაფად გავარდი კარიდან. გოგონებს გადავავლე თვალი, იმის იმედით რომ ლორანი არ აურჩევიათ, მაგრამ შემდეგ მზის შუქზე გამოვედი და ყველა დარდი გაქრა.
რაილი ჩემთან მოვიდა და კლავებში მომიქცია. გავიცინე და ზურგზე შევახდი. ეხლა კარგი სუნი ასდიოდა, მისი ახალი მაისური კი რბილი იყო. ჩვენს ოთახამდე მიმიყვანა და მატრასზე დამაგდო.
- ჯანდაბა პატარა, მართლა ძალიან მსუბუქი ხარ - გამიცინა.
ენა გამოვუყავი და სიგარეტი ავიღე.
- რამე გტკივა? - მკითხა და ხელები წელზე შემომხვია.
ოდნავ ამოვიკვნესე ტკივილით, როდესაც მისი ხელები ჩემს დაბუჟებულ წელს მოხვდა და სწრაფად გამიშვა ხელები.
- მაპატიე მაქსი - ამოიოხრა - მაპატიე, ვერაფერი გავაკეთე. მაგრამ კარგია რომ ისევ ერთად ვართ, ხომ ასეა?
თავი დავუქნიე და ახალი სიგარეტი გავახვიე. ტკბილმა გემომ ნერვები დამიმშვიდა. რაილი გადმოიხარა და ჩემი სიგარეტი მოწია.
- შეგიძლია შენი აანთო - ვუთხარი.
- არ მინდა.
კომფორტულ სიჩუმესი ვისხედით. ჰაერი მძიმე და ნესტიანი იყო, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს უთქმელი სიტყვები ჩამოეკიდა ზედ. სხვა ბიჭები ნელნელა ბრუნდებოდნენ სახლში, ყველა დაღონებული იყო ტყუპების ან ფრედრიკის სავარაუდო დაკარგვით, მიუხედავად იმისა რომ არავინ იყო ფრედრიკთან ახლოს, ტყუპებიც უმეტესად თავისთვის იყვნენ. როდესაც მზე ჰორიზონტიდან გადავიდა და დღე დამთავრდა გადავბრუნდი და ჟურნალი ავიღე. რაილიმ მხარს ზემოდან გადმომხედა და მოვიშორე.
- როდის შემეძლება წავიკითხო? - დაიწუწუნა მან.
- და კიდევ მე ვარ პატარა?... შეიძლება ოდესმე - ვიცოდი არასდროს მივცემდი უფლებას წაეკითხა.
ეხლა ბნელა, რაილი ჩემს გვერძე წევს და ხელები მუხლებზე აქვს შემოხვეული. თავს... დეპრესიულად ვგრძნობ. ბედნიერი უნდა ვიყო, არა? საოცარი მეგობარი მყავს რომელის ყველაფერს გააკეთებს ჩემთვის. ასევე კარგია რომ არ დავავადდი, მაგრამ მაინც იმდენი პასუხგაუცემელი კითხვა მაქვს.
რას აკეთებს ალექსი ეხლა? რატომ ვეზიზღები ფრედრიკს ესე ძალიან? ალექს შეყვარებული ჰყავს? სად ვარ ეხლა ზუსტად? ფიქრობს ალექსი ჩემზე ისე, როგორც მე მასზე ვფიქრობ? ენატრება რაილის თავისი ოჯახი? ალექსს ჩვენს საწოლში სძინავს? ალექსი ისევ ერთობა ჩვენს მეგობრებთან ერთად? ალექსს ისევ ვუყრვარვარ?

ოდესმე შეასრულებს თავის პირობას და მოვა ჩემს დასახსნელად?

"მტრედი სისხლის ტბაში იღვიძებს და ვარსკვლავებს ხედავს,
ღამეს ევედრება, მისი სხეული სიკვდილს გადასხეს.
მტრედს აღარ შეუძლია მზის გახსენება,
ძლივს შესწევს ფიქრის უნარი სანამ ოცნებაში გადაეშვება.
ისევ დაბლა წევს, მთლიანად დამარცხებული,
არ იცის იტიროს თუ გაიცინოს
როდესაც ღამე თავის აჩრდილს გამოგზავნის და
მტრედის სულს დაეპატრონება."


ალექს ვრაითი.


Little Alex Wright