მე, მარტის 18 ში დავიბადე დედა ამბობს რომ ჩემი ჭირვიული ხასიათის მიზეზიც სწორედ ესაა. დედა თავს გმირად თვლის და ამობობს რომ ჩემთან ერითი დღის გატარება ნორმალურ ადამიანთან გატარებულ თვეებს უდრის.
პატარა ქალაქში ვცხოვრობ კარგი ადგილია თუ მარტოობა გიყვარს. ორ სართულიანი მომცრო სახლი მაქვს და მშობლების გვერდით ვცდილობ ბედნიერად ვიცხოვრო ერთადერთი რაც ასე ცხოვრებაში მიშლის ხელს ხალხია მე არ მიყვარს ისინი.
ვცდილობდი სასწავლო მასალაზე გადამეტანა ყურადღება მაგრამ ქუჩიდან შემოსული მუსიკის ხმა საშინლად მიშლიდა ხელს და ნერვებს ამიტომ კარი გავიჯახუნე და ქუჩაში გალედი სწრაფად გადავკვეთე გზა და კარზე დავაბრაუნე.
-ლუსი საყვარელო რამოხდა?-ანა კარში კეთილი ღიმილით იდგა
-დღეს ალექსს დავპირდი რომ ისტორიის თემას დავუწერდი და მოვუტანე შეიძლება მასთან ავიდე?-ვიკითხე მისი წაბძვით მეგობრული ღიმილით
-რათქმაუნდა საყვარელო შემოდი,-ისევ გამიღიმა და გაიწია რომ შევსულიყავი კიბეზე გავიქეცი და ალქსის კარზე დავიწყე კაკუნი თუმცა უშედეგოდ
-ლუსი გამარჯობა.
-გამარჯობა ლევ ,- თვალები გადავატრიალე
-ისევ ეს საშინელი მუსიკა,- მანაც მომბაძა და ახლა თვიტონ დაიწყო ბრხუნი
-ალექსანდ!-დაიყვირა ოდნავ შესამჩნევი რუსული აქცენტით
-კარგი დამიცადე გასაღებს გამოვიტან,-მზიმედ ჩაისუნთქა და თავის კაბინეტში შბრუნდა.
გასაღები გადავატრიალე და კარი ოდნავ ხმაურით გავაღე ალექსი საწერ მაგიდასთან იჯდა და რაღაცას ჩაჰკირკიტებდა არც გაუგია როგორ ავუარე გვერდი მის კომპიუტერთან მივედი და მუსიკა გამოვრთე
-ჰეი!-დაიყვირა და გაღიზიანებულმა შემომხედა
-ალექს ვმეცადინეობ და შენი ოტახიდან გამოსული ხმაური ძალიან მიშლის ხელს,-ვცადე ისე მელაპარაკა მასთან რომ კომფლიქტის წამოწყების მიზეზი მე არ გავმხდარიყავი
-ხო მაგრამ მე სიჩუმეში მეცადინეობა არ შემიზლია,-ცალი წარბი ასწია და საყვედურით შემომხედა
-შემიძლია ყურსასმენები გიყიდო
-მომისმინე ლუსი არ შეიზლება საკუთარი წარმატების გზაზე ყველა შემხვედრი გადათელო
-მაგით რისი თქმა გინდა?
-მგონი თვითონაც ხვდები ეს ჩემი სახლია ხმაური გაწუხებს? პოლიცია გამოიძახე ახლა კი დამდე პატივი და მეცადინეობა დამაცადე,-გამიღიმა და ისევ საწერს დაუბრუნდა.
ლოყები გავბერე და ჰაერი გამოვუშვი მერე შევბრუნდი და კარი გავიჯახუნე სახლში გაბრაზებული დავბრუნდი და მაშინვე საწოლს მივაშურე და თავზე ბალიში წამოვიმხე.
ლევი და ანა ჩემი მშობლების საუკეთესო მეგობრები არიან ერთმანეთი მათთან გაიცნეს არ არსებობს მათთვის დამალული სიდუმლო. რაც შეეხება ანლექსს ის საკმაოდ უსიამოვნო თემაა ჩემთვის ბოლო წლებია მე მას უბრალოდ ვერ ვიტან.
-ლუსი გაახილე თვალები სკოლაში დაიგვიანებ
-კარგი რა დედა
-ახლავე ადექი,- რის ვაი ვაგლახით ავდექი და ჩავიცვი სამზარეულოს მაგიდაზე დატოვებული ჩემი ლანჩი ავღე და გარეთ გავედი
-დილამშვიდობისა ძვირფასო,-მამამ მაკოცა როცა მანქანაში ჩავჯექი
-არარის მშვიდობიანი დილა,-ვთქვი გაღიზიანებულმა
-ნუთუ მართლა რამხდა
-არ მინდა სკოლაში
-გეყოფა ლუსი,-შეგვაწყვეტინა დედამ და შემომხედა,-რა უცნაური თვალები გაქვს ცუდად გეზინა?
-ვერცკი წარმოიდგენ
-რატომ ძვირფასო?
-მისგამო,-ჩვენს წინ მიმავალი ალექსის მანქანისკენ გავიშვირე ხელი და დავიბღბირე
-კარგი საღამოს დაველაპარაკები გპირდები,-დამაიმედა მამ და გააჩერა
-კარგ დღეს გისურვებთ,-მშობლებს გავუღიმე და გადმოვედი.
-დილამსვიდობის უკარება,-ალექსმა თავზე მაკოცა და გამიღიმა
-მომშორდი
-კარგი რა ახლა არ მითხრა რომ გუშინდელის გამო ბრაძობ
-შენი აზრით?-გაბუტული ბავშვივით შევხედე
-ჩემო პატარა სულელო
-მოშორდი აქედან,-შევუღრინე მის სარკაზმით მომღიმარ სახეს
-ოუ! აი ისინიც,-მის მზერას გავაყოლე თვალი,-შენი მშვენიერი მეგობრები,-თვალები გაუწვრილდა და თმაში თითები ნელა შეიცურა
-ალექს! წადი აქდან,- ხელი ვკარი და ვაიძულე წასულიყო.
-სად წავიდა ალექსი?-ემილის სიმპათიის მიზეზს ალექსის მიმართ ვერასოდეს ვიგებდი
-წარმოდგენა არ მაქვა
-საერთოდ ვერ ვხვდები რატომ მოგწონს,-ჩისისინა ტინამ
-რატომაც არა ის სიმპათიურია თანაც ფეხბურთს კარგად თამაშობს ამასთან ერთან ცისფერი თვალები აქვს
სკოლის შენობისკენ მიმავალ გზაზე ემილიმ სრულად ჩამოგვითვალა ალექსის ყველა უპირატესობა მე და ტინა ერთმანეთს მავალმნიშვნელად ვუყურებდით
-ოოუ სჯობს მე გავჩუმდე და ლაპარაკი შენდაგაცადო,-ემილიმ თავი მარჯვნივ გადააქნია
-გეყოფა ნიკოლასი ალქსს ათასჯერ აღემატება და შენ ეს იცი
-ჰოო მაშინ რატომ არ აიღებ ინიციატივას და რატომ არ დაელაპარაკები?
-იმიტომ რომ არ მიმაჩნია შესაფერის საქციელად
-ერთი ამას დამიხედეთ ესეიგი მე შეუფერებლად მოვიქეცი როცა კრისტიანს გამოველაპარაკე?
-საქმე ამაში არაა ტინა კრისტიანი სხვანაირია ის ძალიან კარგია ნიკის პრობლემა კი სწორედ ამაშია იდიოტია
-ლუსი გვაბნევ
-სულაც არა ის უბრალოდ სიმპათიური ხეპრეა ისევე როგორც ალექსი
-მაშინ რატომ თქვი რომ ალექსს არემატება?
-იმიტომ რომ ალექსისაგან განსხვავებით არ მაღიზიანებს
-ეს არაფერს ამტკიცებს
-ჰო ვიცი,-დიალოგს საყოველთაო სიცილი მოჰკვა და სკოლის ზარიც გაისმა.
-კარგი მეგის წვეულებაზე შევხვდებით
-არა მე არ მოვდივარ
-ლუსი!-ემიმ თვალები დამიქაჩა
-ზუსტად მე ვერ ვიტან მეგის
-მერე რა მეგი არც ჩვენ მოგვწონს მაგრამ შენ ვალდებული ხარ მეგობართან იყო როცა ის მიდის იმ გოგოს წვეულებაზე რომელიც იმ ბიჭის შეყვარებულია რომელიც მას მოსწონს,-ემილ თავისი ისტორიული სიტყვა გამარჯვებულის ღიმილით დაასრულა
-ხო კარგი
-მიყვარხარ,-მაკოცა და სწრაფად გაიქცა კლასისკენ
გაკვეთილების შემდეგ სახლის გზას ფეხით გავუყევი ემიზე ცოტა ნაწყენი ვიყავი მეგის წვეულებაზე წასვლას რომ მაძალებდა მსგავს საღამოებს ყოველთვის პრობლემები მოჰყვებოდა მაგრამ ჩემ საუკეთესო მეგობარს მარტო ვერ დავტოვებდი ამიტომ სახლში მისვლისთანავე გამოვიღე კარადიდან ჩემი საყვარელი შავი კაბა და ფეხსაცმელი. აბაზანა მივიღე და ჩავიცვი 5საათზე ემილიც მოვიდა და ტინასტან გავლის შემდეგ მეგანის სახლის გზას დავადექით.
მეგანის სახლში სრული განუკითხაობა დაგვხვდა პოლიეთილენის ჭიქები უთავბოლოდ ეყარა იქა აქ მეგანი ალექსს ეკიდა კისერზე და თავისი მეგობრების გარემოცვაში თავს კომქორტულად გრძნობდა
-ლუსი აბა ტავს არ გამოიჩენ?-ემიმ ნიკზე მანიშნა რომელიც მარტო იდგა
-გეყოფა ემ
=-რატომაც არა შენ ხომ მოგწონს ის იმ აზრს რომ იდიოტია მხოლოდ მაშინ მოისდორებ თავიდან როცა გამოელაპარაკები
-გეყოფა
-ნუთუ გესინია,-ემი პირღია იდგა და ტუჩებს აძალბდა თავის ადგილზე დარჩენილიყვნენ და არ გაეცინათ
-კარგი,-ვტქვი თავდაჯერებულმა და ნიკისკენ წავედი
არვიცი როტომ ვაგეთებდი ამას ალბათ ემის საქციელმა მიბიძგა ამისაკენ ან იმან რომ მომბეზრდა ნიკიკის თვალთვალი თუმცა ემი მართალი იყო თუ მას არ დაველაპარაკებოდი იმ აზრს რომ არ იყო ისეთი ადამიანი რომელიც მომეწონებოდა მხოლოდ ასე თუ დავაღწევდი თავს
-ნიკ..გამარჯობა,-ნელა მობრუნდა და თავისი შავი თვალებით შემომხედა
-ლუსი?-ჩვენ ადრე ვმეგობრობდით მაგრამ ეს მეგობრობა ალექსმა გაანადგურა შეიძლება ეს იყო ერთ-ერთ მიზეზი ალექსის მიმართ მტრული დამოკიდებულება რომ მქონდა
-როგორხარ?
-გაკვრვებული რას მივაწერო შენი ყურადღება?
-უბრალოდ მოსალმება მინდოდა,-გაწბილებულმა გავუღიმე და მოვბრუნდი
-ლუსი მოიცა იქნებ გვეცეკვა,-სანამ მის გაღიმებულ ტუჩებს ვუყურებდი გავიაზრე როგორ გავაკვირვებდი ემის
-რატომაც არა,-მარჯვენა ხელი გამომიწოდა და ხელი ხელჩაკიდებულები წავედით „საცეკვაო მოედნისკენ“
ცეკვის დროს ვცადე მასთან მესაუბრა მაგრამ ის მხოლოდ „ჰო“ და „არა“ თი შემოიფარგლას
-აამ რას აპირებ სკოლის დამთავრების შემდეგ?-სულელური შეკითხვა დავსვი მაგრამ მომომბეზრდა მარტო მე რომ ვლაპარაკობდი
-არვიცი მოვიფიქრებ რამეს,-მისი ხელი ჩემს ზურგზე უსიამოვნოდ დაცურავდა და ეს დისკომფორტს იწვევდა ჩემში
-იქნებ გვეყოფა ცეკვა?-ვცადე არ შემემჩნია რომ ეს თხოვნა კი არა ვედრება იყო
-რატომ,-უფრო ძლიერად მომხვია ხელი და მოზრაობის უფლება არ მომცა
-უბრალოდ მწყურია
-კარგი წამოდი დავლიოთ,-გულზე მომეშვა როცა ხელი გამიშვა და ბარისკენ გამიძღვა
-რას დალევ?
-ფორთოხლის წვენს,-ტჩებზე ხელი მიიფარა და გაიცინა,-რამოხდა?
-შენრა არ ხუმრობ?//
-ოდნავადაც არა
-გამარჯობა ნიკ,-ალექსი გაბრაზებული მოგვიახლოვდა,-ლუსი გინდა სახლში წასვლა?
-არა მადლობა ემილი წამიყვანს
-ვფიქრობ ემილი უკვე წავიდა
-არაუშავს ალექს მე თვითონ მოვიყვან
-არა ნიკ ჩემთან ერთად წამოვა,-წელზე მომხვია ხელი
-ალექს მეთვითონ მივალ სახლში არავის დახმარება არ მჭირდება
-ლუსი ახლავე წამოდი სახლში,-თვალები გაუფართოვდა და ყელზე ძარღვები დაებერა
-ალექს ვერ ვხვდები რატომ უნდა დაგემორჩილო?-საყვედურით შევაჩერდი
-იმიტომ რომ მე შენი მგობარი ვარ
-მეგობარი.-გამეცინა,-რომელ მეგობრობაზე საუბრობ ჩვენი მეგობრობა 8წლის წინ დასრულდა როცა გადაწყვიტე რომ გაიზარდე და მე აღარ გჭირდებოდი
-ლუსი რას ლაპარაკობ?-ისე შემომხედა თითქოს დანაშაულში მემხილოს
-სიმართლეს ალექს სიმართლეს თავი დამაბებე ძალიან გთხოვ
-ლუსი ჩვენ ახლავე უნდა განვიხილოთ ეს საკითხი
-არაფრის განხილვას არ ვაპირებ შენთან ეთად,-ნაწყენი ვიყავი მისი საქციელის გამო
-მაგრამ მოგიწევს,-ამ სიტყვებით ზურგზე გადამიკიდა და თავი მანქანისკენ წამათრია.