სახლში შევედი ჩავიცვი:თეთრი მოტკეცილი მოკლე ულამაზესი და უძვირფასესი კაბა საერთოდ ყოველთვის ძვირიანებს ვყიდულობ რადგან მალე არ იხევა,შავი მაღალქუსლიანები, ჩემი ქერა თმა ისედაც ხვეულია ამიტომ უბრალოდ გაშლილი დავტოვე, მუქი წითელი პომადა წავისვი, მსუბუქი მაკიაჟი და აი მზად ვარ. ნატალის დავურეკე და მისი მანქანით მივედით კლუბში. მოკლედ ყველა ჩვენ გვიყურებდა ჩვენ კი უბრალოდ ამაყად ავწიეთ თავი და გავიარეთ შურიანების ჯიბრზე. ნატალი მაშინვე ბარმენთან მივიდა თვალი დაადგა. მე წავედი და ერთერთ მაგიდასთან დავჯექი. ამ დროს ვიღაც ბიჭი მოვიდა:
-გამარჯობა გოგონი ძალიან ლამაზი ხარ სასმელზე რომ დაგპატიჟო?
-არ შეწუხდე ბიჭებისთვის არ მცალია.
-ვახ რატო ესე სერიოზულად?
-აი იქ რომ გოგო დგას ხედავ?
-მერე რა შუაშია?
-მიდი რა ის დაკერე ნახე რა გოგოა
-შენ კი ყველაზე ლამაზი ხარ აქ მარა კარგი რადგან არ მაცლი..
-ნახვამდის
-ოკ
დავიღალე ძალიან მეძინებოდა მაგიდასთან რომ არ დამეძინა ნატალისთან მივედი და ვუთხარი:
-ნატ წავიდეთ რა გთხოვ
-აუ რატოო?
-ხო იცი როგორი დაღლილი ვაარ
-აუ მე დავრჩები რაა თუ გინდა მანქანა წაიყვანე
-არ მინდა მივალ ფეხით სეირნობა მინდა
-კაი
-რო მიხვალ მომწერე იცოდე და გვიანობამდე არ დარჩე რაა
-კარგი გკოცნიი
-მეც
ამ დროს დავინახე როგორ მიყურებდა საოცრად სიმპათიური ბიჭი:მწვანე თვალები, შავი თმები,მაღალი, გამხდარი... მოკლედ გამოვშტერდი.
გადავწყვიტე ცოტა ხანიც დავრჩენილიყავი, მაგრამ ამ ბიჭის გამო არა ნატალის ვერ ვტოვებდი გადარეულია მთვრალი როცაა მარტო ვერ დატოვებ ისე აღმოჩნდება უცხო ბიჭის ლოგინში ვერც კი მიხვდება, ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როცა სწორედ ის უღმერთოდ სიმპათიური ბიჭი მოვიდა ჩემთან ცოტა ხნის წინ თვალი რომ ვერ მოვწყვიტე.
-გამარჯობა მე სანდრო ვარ თუ არ შეგაწუხებ აქ დავჯდები და გაგიცნობ
-კარგი-ვთქვი და გავუღიმე გულწრფელად.
-შენ რა გქვია?
-ნინა
-აქ მარტო ხარ?
-არა მე...პრინციპში კი მარტო ვარ.-ვთქვი და ისევ ისე გავუღიმე
-მიკვირს მარტო ხარ და არ ერთობი აქ გოგოები თუ მარტო არიან ყველა კიდიათ ზოგი ტანსაცმელსაც იხდის.-გაიცინა სანდრომ
-თანამედროვე ცხოვრებას ჩამოვრჩენილვარ-გავიცინე მე
-ნამდვილად...თუმცა შენნაირი ადამიანის მოძებნა რთულია. ეწევი?
-არა შენ?
-არა ჯანმრთელობას ვუფრთხილდები. სვამ?
-მხოლოდ კვირას და მხოლოდ ერთ ჭიქას შენ?
-პრინციპში მეც.-გაიცინა სანდრომ
-ამ ხალხის უმეტესობა ვინც აქ არის ყოველდღე სვამს ძირითადად ლოთები არიან.-დამწუხრებულმა ვთქვი მე
-ხოო
-არ იციან როგორ ინადგურებენ თავს
-ექიმი ხარ?
-ასე მეტყობა?-გავიცინე მე
-არც ისე
-შენ რას საქმიანობ?
-ბიზნესმენი ვარ
-რა გვარი ხარ?
-ჩემი გვარი დაგაფრთხობს თუ მიცნობ-გაიცინა სანდრომ
-მიპასუხებ?
-ნაკაშიძე
-ვწუხვარ, მაგრამ ეს გვარი მხოლოდ იქიდან მეცნო რომ საავადმყოფოში იყო პაციენტი გვარად ნაკაშიძე - გავიცინე მე
-ეს სამწუხარო კი არა საბედნიეროა რომ ვიღაცას მეთვითონ გავეცანი თორე ისე ყველა მიცნობს ტვინს ჭამენ-თქვა სანდრომ
-მე უნდა წავიდე
-შენს ნომერს მომცემ ? სადმე შევხვდეთ
-კარგი
მოკლედ მივეცი ჩემი ნომერი და ნატალისთან მივედი ამჯერად კატეგორიული ტონით ვუთხარი:
-ნატ მივდივართ
-ოო მოიცა წადი ელაპარაკე იმ შენ სიმპათიურ ბიჭს რაა
-გახსოვს წინაზე რო ეგრე თქვი სად გაიღვიძე?
-კაი ხო მოვიდივარ
მოკლედ სახლში მივედი დავეგდე გათიშული და როცა დაღლილობისგან ცრემლებმა ცვენა დაიწყეს ამ დროს მესიჯი მომივიდა. მესიჯი იყო...



ბავშვებო კომენტარები დატოვეთ რომ გავიგო გავაგრძელო თუ არა. მე არ მიყვარს მოთხრობის შუაგზაზე დატოვება ამიტომ თუ მოგეწონებათ აუცილებლად გავაგრძელებ. :*