ჯუდის ვუცქერდი და ვტკბებოდი მისი სილამაზით. მის ყავისფერ თვალებს შევცქეროდი და სხვა არაფერი მაინტერესებდა მის გარდა. ჯუდის გარდა ყველაფერი ბუნდოვნად ჩანდა. ყველა ტვირთს ერთიანად ვიშორებდი როცა მის სახეს ვხედავდი.
-ზიი როდის წავიდეთ?
მკითხა და თავი კისერში ჩამირგო
-როცა გინდა
მეც ვუპასუხე და თმაზე ფერება დავუწყე.
-ხვალ არა? მომწყინდა ზიი
-კაი წავიდეთ ხვალ...
ჩავიღიმე. ღამე მოახლოვდა. მზე მთვარემ გადაწონა. აივანზე ვიდექი და სიგარეტს ვეწეოდი. ჯუდის სძინავდა. ისევ მასზე ვფიქრობდი. მასზე აზრებს ვერ ვწყვეტტდი და მიკვირდა საკუთარი თავის. მალევე შევედი. ჯუდი გულში ჩავიკარი და დავიძინე,
*სახლში ჩავედით*
მოგეხსენებათ უკვე იცით, რომ ჩამოვედით. აეროპორტიდან მოვდივვართ და გადავწყვიტე ჯუდი ცოტახნით ჩემთან დარჩეს. მგონი ორივესთვის კარგი იქნება. კარი შევაღე და გამიკვირდა რომ ღია იყო. დედა აქ არ იქნება. თვალები გამიფართოვდა როცა ჯოში დავინახე. ის ჩემი ძმაა. 3 წელია არ მინახავს რადგან ლონდონშ იყო და ახლა, ახლა ჩამოვიდა?
-ჯოშ
ვიყვირე და გადავეხვიე. ართლა ძალიან მოენატრა. ჯუდის გაშტერდა და გაფითრდა. სახეზე ფერი აღარ ედო. რატომ? ამას ახლავე მოგითხრობთ. 3 წლის წინ, სანამ ჯოში წავიდოდა ისინი შეყვარებულები იყვნენ, ანუ ჯუდი და ჯოში. ჯოში კი ისე წავიდა თითქოს ჯუდი არავინ ყოფილიყო, არც უთქვამს რო მივვდივვარო ან რაიმე მაგდაგვარი. ამიტომ ჯუდის იმ დღეებშ მისი გრძნობების დამალვა უჭირდა და არც ახლა მგონია შეძლოს.
-გამარჯობა ჯუდი
მიუგო ჯოშმა და მას შეხედა. ჯუდიმ კი უბრალოდ ამოისუნთქა და ოთახში ავიდა. თვალი გავაყოლე და ჯოშს მივუბრუნდი.
-შენ რა ისევ გიყვარს?
ვკითხე და შევხედე
-კი კი
თქვა და სახეზე ხელები მოისვა. არ მესიამოვნა. არ ვიცი რატომ. ალბათ ჩემს თავს ვერ ვუტყდები იმაში რომ ჯუდი მიყვარს... ჰო ასეა... და მგონია რომ გავგიჟდი. ჯუდი არასდროს არ უნდა შემყვარებოდა. მეც არ ვიცი რა მჭირს უბრალოდ ის კი ვიცი რომ ჯოშს არ მივცემ უფლებას კიდევ ატკინოს...