დასაწყისი როგორც ყოველთვის რთული დასაწერია , ყოველთვის ბანალური გამომდის , ალბათ იმიტომ რომ სწორედ დასაწყისით აინტერესებ მკითხველს , ამიტომ ხშირად ვფიქრობ თუ როგორ დავიწყო მოთხრობა ... და ბოლოს მაინც ბანალურად ვიწყებ ...

- ჩემს ოჯახში 3 და, ორი ძმა, დედა, მამა, დეიდა, და ბიძა ვცხოვრობთ დიდი ოჯახი ვართ . მამა ავად არის, ვერ მუშაობს, საწოლიდანაც კი ვერ დგება...ჩემი ერთი და 3 წლისაა მეორე 6-ის , ჩემი ძმა 14 წლისაა მე 17-ის და ჩემი უფროსი ძმა 20 წლის. ოჯახში თეთრი ყვავივით ვარ არავის ვადარდებ როდის წავალ როდის მოვალ მარტო მამაჩემი თუ იკითხავს ხოლმე ჩემს ამბავს, სხვებს მაგრად "ვკიდივარ" ასე ვთქვათ ...
თავი ძვლივს გაგვქონდა, ამ არეულობისთვის რო არ ეყურებინა ჩემს პატარა დას ხელს ჩავჭიდებდი და კუჩაში დავბოდიალობდით . ჩემს დას ელენიკოს ხშირად ვუყვები ზღაპრებს კეთილი დასასრულით და მასაც უყვარს ჩემი მოსმენა...
დაღამებისას სახლში ვტოვებდი ელენეს და ქუჩაში გავდიოდი ხალხს ვათვალიერებდი... მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება და სახელების დარქმევა მათთვის, ეს ჩემი ჰობია ( შეიძლება ასეც ვუწოდოთ ) ... დღისით არ მიყვარს ქუჩაში გამოსვლა რადგან ძველი ტანსაცმელი მაცვია ლურჯი თმა მაქვს და ვეწევი ყველა ცუდად მიყურებს, ამიტომ ხალხმრავალ ადგილებს ვერიდები .
ერთ საგამოს როცა სახლში „როგორც ყოველთვის“ ჩხუბობდნენ , გარეთ გამოვედი პარკში წავედი და ბოლო სკამზე დავჯექი . სიგარეტს გავუკიდე და ამოვისუნთქე თითქოს მომეშვა, მარტოობა მიყვარდა. ამ პარკში ძველი სკოლის შენობა იდგა. მოულოდნელად სკოლის ერთ-ერთი ფანჯრიდან ვიღაც გოგონა გადმოძვრა და ჩემთან მოვიდა
- ასანთს მათხოვებ ?? დავინახე რო ეწეოდი და მოვედი
- კი გათხოვებ რა პრობლემაა ( ასანთი მივაწოდე)
- ვიცი ჩემი საქმე არ არის მაგრამ აქ მარტო რატომ ზიხარ ??? ჩაეცინა უცნობს
- რაიყოა რ შეიძლება ??
- კი შეიძლება მაგრამ მარტო რატო ხარ უბრალოდ . კვლავ ღიმილით მეკითხებოდა
- მარტო ყოფნა მიყვარს. ვუპასუხე უხალისოდ
- ლამაზი თმა გაქვს
გამეცინა - მადლობა , ეს ხომ მიტოვებული ადგილია იქ როგორ შეხვედით ??
- ჩვენთვის შეუღწეველი ადგილია რ არსებობს
( ისე დამაჯერებლად თქვა რომ თითქოს სულელური შეკითხვა დავუსვი )
- არ გინდა ჩემი მეგობრები გაგაცნო ?? კარგი გოგო ჩანხარ წამოდი
(ხელი ჩამავლო თითქოსდა ბავშვობის მეგობარი ყოფილიყო და შენობასთან მიმათრია, გადაძვრა მეც ხელი ჩამჭიდა და გადაძრომაში მომეხმარა 10 კაცი მაინც იკნებოდა თითქმის თანაბარი ასაკის გოგო-ბიჭები)
- გაიცანით ბავშვებო ეს ჩემი ახალი მეგობარიაა ...(შეჩერდა ეხლა მიხვდა რომ ჩემი სახელიც არ იცოდა)
-ხო მართლა რა გქვია
- ანკა, მე ანკა მქვია
- ხო მე მარი სასიამოვნოა ... მითხრა იმ უცნობმა გოგომ (უმჯობესია ასე აღარ მოვიხსენიო )
გიო - რომელ სკოლელი ხარ ?
ანკა - სკოლაში არ დავდივარ გამოსული ვარ
მარიამი - აბა რას საქმიანობ ?
ანკა - ეს გრძელი ამბავია არღირს ხასიათის გაფუჭება
ლუკა - ჩვენ გვაინტერესებს შენი ამბავი
ანკა - კარგი რა გაეწყობა
( ყველაფერი მოვუყევი მათ თითქოსდა ამდენი წლის ნაგროვები ამოვუშვი გულიდან თხრობა რომ ავასრულე ერთმა ორმა ცრემლებიც კი შეიმშრა მაისურის სახელოებზე... გამეღიმა
ღამის 4 საათამდე ვლაპარაკობდით, ყველამ მომიყვა თავისი ამბავი, ზოგი მდიდარი ზოგი ღარიბი ოჯახიდან აღმოჩნდა , ყველას თავისებური პრობლემები ჰქონდა ... 3-4 გოგო იყო ამ სასტავში და ყველას ყავდა შეყვარებული აი მარიამის შეყვარებული ნიკო იყო ნინის გიორგი თეკოს დაჩი და ნიაკოს გიგი ერთი ბიჭი იყო მგონი ვისაც შეყვარეებული არ ყავდა, ლუკა ერრქვა
მომეწონა ეს ბავშვები რადგან სრულყოფი არცერთი არ იყო, მაგრამ ყველანი ერთად ძალიან ბედნიერები იყვნენ, ერთად როცა იკრიბებოდნენ ყველა პრობლემას იკიდებდნენ და ერთობოდნენ... ( ჩემთვის ვფიქრობდი ამ ყველაფერს და ჩამეცინა)
- რაზე გეცინება ??
- არაფერზე ისე უბრალოდ ჩამეცინა მარიამ
- ანკა რამდენი წლის ხარ ??
- 18 ის გავხდები 18 მაისს ორ კვირაში რა
- ესეიგი სრულწლოვანი ხდები თან ოქროს დაბადების დღე გაქვს
- ხო ეგ პონტია
- მერე არ გიხარია ?? - გაკვირვებულმა ლუკამ მკითხა
- რატო უნდა მიხაროდეს არაფერი არ ხდება განსაკუთრებული
- 2 კვირაში ვქეიფობთ ესეიგი - ყველამ ერთად გაიცინა
- არ მიყვარს დაბადების დღეების აღნიშვნა
- ეგარაფერი მოვიფიკრებთ რამეს
- ყველაზე პატარა რომელია აქ ??
- ყველაზე პატარები მარიამი და მისი ტყუპის ცალი ელენე არიან ეხლა ელენეს სიცხე აქვს და ვერ მოვიდა აქ, 16 წლის არიან
- ჩემს პატარა დას ქვია ელენე... აუ რაკაია ტყუპისცალი ნეტა მეც მყავდეს
- დამიჯერე ისე მიშლის ნერვებს რომ იცნობდე არ მოგინდებოდა
გამეცინა და თმები უკან გადავიწიე
- ეხლა აქ დილამდე უნდა ვისხდეთ ??
- სადმე გეჩქარება ?
- სახლში ვარ თუარა ისიც არიციან ეხლა ჩემებმა ამიტომ არა
- ხოდა ვისხდეთ რა პრობლემაა
- გავისეირნოთ სადმე არ ჯობია ? თაბ ეხლა თბილისის ქუჩებში სიწყნარეა
- ყველას მოეწონა ჩემი აზრი და გარეთ გავედით მარიამი ჩემს გვერდით მოდიოდა და ათასგვარ შეკითხვებს მისვამდა ძალიან საყვარელია აი მართლა ამდენს ლაპარაკობდეს ადამიანი და არ გღლიდეს პირველად ვნახე
- რაარი შენი ოცნება ??
- გეტყვი მაგრამ არ დამცინო
- არა რა სისულელეა მიდი მითხარი
- მხატვრობა , ხატვა ძალიან მიყვარს და მომწონს მაგრამ არმაქვს იმის საშუალება რომ ვიყიდო ის ყველაფერი რაც მხატვრობისთვის მჭირდება
- გოგო - გაჩერდა და შემომხედა გაღიმებულმა
- მე მაჩუქეს შარშან მშობლებმა ყველაფერი ვაფშე რაც ხატვისთვის არის საჭირო საღებავები ტილოები და რავიცი ყველაფერი, არ მიყვარს ხატვა და არ ვიყენებ გაჩუქებ თუგინდა მაინც ტყუილად მიგდია სახლში
- არა გაგიჟდი ?? ეგ რო სახლში მივიტანო ჩემი უფროსი ძმები წამარტმევენ და გაყიდიან არიცი რა საზიზღრები არიან
- მაშინ ჩემთან მოდი როცა გინდა და ხატე რამდენიც გინდა
- შეიძლება ? აუ მარ ძაან დიდი მადლობაა ... სიხარულისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა ხელები მოვხვიე და მთელი ძალით ჩავიხუტე
- ნელა თორემ გამჭყლიტავ ... მითხრა სიცილით მარიამმა
გვერდით ნიკო ამოუდგა მარიამს
- რაზე ჭორრაობდით გოგოებო??
- იცი ნიკო ანკას ხატვა უყვარს
- ოჰოო ეგეთი ჩვენც გვყავს აი ლუკა ისიც ხატავს, სამხატვრო სკოლა დაამთავდა და უნივერსიტეტშიც სამხატვროზე აბარებს.
- ვაა ძალიან კარგი მე არსად მისწავლია, თუმცა მაინც მიყვარს ხატვა
- ლუკა მოდი აქ ერთი წუთით - ნიკომ დაუძახა
- ხო რაოყო ??
- იცი ანკასაც გამოსდის ხატვა
- ვაა მართლაა ?? ძირითადად რას ხატავ ?
- ყველაფერს რისი ხატვაც შემიძლია...
- სამხატვროზე ვსწავლობ მე...
- ხო კარგია მე არსად არ ვსწავლობ - გამეცინა
- სწავლის გაგრძელებაზე არ გიფიქრია ??
- არა არმაქვს მე უნივერსიტეტის გადასახადის ფული...თითქოს უხერხულად ვიგრძენი თავი
- ხოო ეგ ცუდია ... კარიკატურებს ხატავ ??
- კი ხანდახან
- აუ მშია ხალხნოოო - ნიაკომ დაიყვირა
- წამოდით ჩემთან წავიდეთ და ვჭამოთ რამე ანკა ხო წამოხვალ ??? მიმიპატიჯა მარიმმა
- კი წამოვალ რატომაც არა

მარიამთან მივედით. თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი უზარმაზარი სახლია..გავიფიქრე ჩემთვის , მარტო შესასვლელში დაეტეოდა ჩემი მთლიანი სახლი..
მარიამი სამზარეულიშო გავარდა , ჩვენ მისაღებში შევედით ბავშვებმა ტელევიზორი ჩართეს რაღაც ფილმი გადიოდაა , მარიამმა პიცა გამოიტანა და მაგიდაზე დაალაგა ისეთ გამწარებულები ჭამდნენ რომ დანაყრებულიც რომ ყოფილიყავი მაინც მოგშივდებოდა. შემდეგ ფილმს ვუყურეთ, უკვე თენდებოდა 6 საათი იყო, ყველას ჩაგვეძინა ჩემს გვერდით მარი იჯდა და ჩემს მუხლებზე ედო თავი , ლუკა მარიამზე იყო მიყუდებული და ყველა ერთი მეორეზე იყო გადაწოლილი . დაახლოებით 12 საათამდე გვეძინა ... მე პირველს გამეღვიძა მარიამის გაღვიძება ვცადე, მაგრამ გათიშულს ეძინა, ამ დროს ლუკამაც გაიღვიძა .
- ლუკა გავაღვიძოთ ესენი რა
- მე ვიცი რაც უნდა ვქნა ...თქვა და სარკასტული თვალებით შემომხედა
ლუკამ პულტი აიღო და სიმღერების არხზე გადართო მთლიანად იყო ხმა ჩაწეული და უცებ იმხელა ხმაზე აუწია რომ ყველა ერთიანად გამოფხიზლდა .
- აი ასე უნდა ამათ ..გულიანად ახარხარდა
- ლუკა შენ არახარ ნორმალური ყურები გამისკდაა - ყველა ერთიანად აყვირდა, მალე ყველა გამოფხიზლდა და ოთახში მარიამის დედა შემოვიდა თბილად გაგვიღიმა და სუფრასთან მიგვიწვია მარიამმა გამაცნო თავისი ოჯახის წევრები, ძალიან საყვარელი დედ-მამა ყავს და მისი ტყუპისცალიც ძალიან საყვარელი გოგოა. უკვე წამოსვლას ვაპირებდი, მარიამს ჩემი ნომერი დავუტოვე და სახლში წამოვედი .
- სახლში შევედი თუარა გავიფიქრე აი ესაა ჩემი რეალობა არეულობა და ჩხუბი მამასთან მივედი.
- მამი სად იყავი მთელი ღამე?? ვინერვიულე
- ნუ ნერვიულობ მამი მეგობრებთან ერთად ვიყავი იცი რა კარგი გოგონები და ბიჭები არიან ?? რომ იცნობდე მიხვდებოდი
- მამი დამიბარე ხოლმე აწინ თუ გადიხარ ვნერვიულობ რა
- შენს აგრდა არავინ ღელავს ჩემზე , კარგი მამი საღამოს ისევ შეიძლება გავიდე თუ დამირეკა მარიამმა და არვიცი რომელ საათზე მოვალ, მაგრამ არ ინერვიულო თავის დაცვა შემიძლია , შენ ეს იცი , კარგად ვიქნები რამდენიმე წუთი ისეთი თვალებით მიყურებდა, რომ თითქოს ვენატრებოდი ხელით თმებზე მეფერებოდა და მომღიმარი სახით მიყურებდა ...
9 საათი რომ გახდა , ჩემი პატარა და დავაძინე ... ის იყო კარები მოვიხურე, რომ მარიამმაც დამირეკა , ისევ იმ პარკში იყვნენ შეკრებილები და მე მელოდეებოდნენ.
- მოვალ 15 წუთში, მანდ იყავით
პარკში მივედი ფანჯარაზე გადავძვერი და ბავშვებს მივესალმე. ლუდს სვამდნენ , ლუკა ჩემს გვერდით იჯდა, მობილურზე თამაშობდა, ბავშვები ფოტოებს იღებდნენ, ლუკამაც გადაიღო ფოტო, მე და მარიმაც , მოკლედ ბევრი ვიდებილეთ ბავშვებმა.
- შეყვარებული გყავს ანკა ? - უეცრად მომიბრუნდა ლუკა
- არა არ მყავს არც არასდროს მყოლია შენ ?... დავიბენი აშკარად არ ველოდი ამ კითხვას
- მე მყავდა მაგრამ აღარ მყავს 1 წელია უკვე.
- რატო დაშორდით ?
- გარდაიცვალა... (თავი დახარა)
- რაა?? რატო რა მოუვიდა ??
- ლეიკემია სჭირადა
- მწუხვარ
- არაუშავს ... შევნიშნე თვალზე ცრემლი როგორ მოადგა...
ავტ: ანკა მოსიაშვილი, გიორგი ხარატიშვილი