დიდხანს ვეძებე იმ ადგილს სადაც გუშინ დავიკარგე.ბოლოს რო ვეღარ მივაგენი გადავწყვიტეთ უკან დავბრუნებულიყავით.
-წავიდეთ ვერ ვიპოვე
ვუთხარი მარიტას და გვერდით ამოვუდექი.
-შენნ და დამიანე რას შვებით არ გამოგიკეთდათ ურთიერთობა?
მკითხა ყოყმანით და ფრთხილად შემომხედა
-ის ძალიან უხეშად მექცევა...არამგომია ვუყვარდე
ვთქვი გულდაწყვეტით და თავი დავხარე
-ეგრე რატომ ფიქრობ?
-შენც ხომ გყავს ძმაა არაა?თომა არგექცევა ისე როგორც მე დამიანე!დამი ძალიამ ცივი და გრუბი ადამიანია ჩემთან მიმართებაში!
ვთქვი და ნაბიჯებს მოვუმატე.აღარ მინდოდა ამ თემაზე საუბარი.მოსაღამოვდა და ჩვენც კარვებთან მივედით.მარიტა მაშინვე მაქსიმესთან გაიქცე მე კი კარვისაკენ მივდიოდი როდესაც დამიანემ გამაჩერა
-სად იყავით?
მკითხა ცივი და უემოციო ხმით
-უბრალოდ გავისეირნეთ
-გუშინაც უბრალოდ გაისეირნე მაგრამ კარგად იცი რა დაგემათა!მარიტასაც გინდა რამე დაემართოს?
-დამიანე რა გინდა ვერ გავიგე ყოველთვის ჩხუბობ!ამოვიდა ყელში უკვე შენი საქციელები!არა შენი გადასაწყვეტი მე სად წავალ და სად არა!
ვუყვიროდი ბოლო ხმაზე.ის კი არაფრის მთქმელი რიჟით მიყურება.მის გამომეტყველებაზე ნერვები ამეწიწკნა მინდოდა ძალიან ძლიერად დამერტყა მისთვის.მაგრამ თავი გავაკონტროლე და გვერდის ავლა ვცადე.დამიანემ მკლავში ხელი ჩამავლო და მისკენ მიმატრიალა
-ბაბი მომისმინე გაფრთხილებ ჭკვიანად იყავი!თორემ ჩემს თავზე პასუხისმგებელი არ ვარ!იცი როგორაც დაისჯები!
მითხრა ლოყაზე უხეშად მაკოცა და გამეცალა.
კარავში შევედი და პლედში გავეხვიე.საშინლად ციოდა ძლივს გავთბი.მერე კი ჩამეძინა.მშვიდად მეძინა როდესაც კარავში უტა შემოვიდა და მომეხუტა.მშვიდად ვიყავი ამიტომ ძილი გავაგრძელე.
დაახლოებით ღამის სამი საათი იქნებოდა როდეცას ხმაურმა გამაღვიძა.თავი ფრთხილად წამოვწიე და კარავს თვალი მოვავლე
-უტაა...უტა გაიღვიძე
უტა შევაჯანჯღარე ძლივს გავაღვიძე
-რაიყოო რა ხდება?კარგად ხარ?
მკითხა შეშინებულმა და ცალი თვალით გადმომხედა
-მგონი აქ ვიღაც არის
ვუთხარი შეშინებულმა და მისკენ მივიწიე
-ნუ გეშინია ალბათ რამე დაგესიზმრა!დაიძინე არაფერია.
მითხრა და მიმიხუტა.შევეცადე დამეძინა მაგრამ ვერ დავიძინე.რაღაც ხმები მესმოდა გარედან.
ფრთხილად წამოვდექი და კარვის ელვა შესაკრავი გავხსენი.მისაცმელი მოვიცვი და გარეთ გავედი.
გარემოს თვალი მოვავლე. ვერაფერი რო ვერ ვნახაე გადავწყვიტე ადგილი უკეთ დამეთვალიერებინა.
საშინლად ციოდა,კანკალმა ამიტანა.ამიტომ ნაბიჯებს ავუჩქარე და მანქანასთან მივედი.კრუგს ვუვლიდი როდესაც წინ ვიღაცა ამესვეტა.შეშინებულმა შევყვირე და ავხედე როდესაც ჩემს წინ დამიანე დავინახე ოდნავ მომეშვა.
-აქ რას აკეთებ?
მკითხა მკაცრი და უემოციო ხმით
-არაფერი...
-ხოდა თუ არაფერი შედი კარავში გაცივდები
-მერე შენ რა მე გავცივდები თუ არა?შენ უნდა მიყიდო წამალი?თუ შენ უნდა გამიზომო სიცხე?
ირონიით ველაპარაკებოდი და მის მზერას ვაიგნორებდი
-ნუ ტლიკინებ ზედმეტს და შედი კარავში!
კბილებში გამოსცრა,მკლავში ხელი ჩამავლო და კარვისაკენ წამიყვანა
-გამიშვი ხელი ცხოველო მეტკიმა
დავუყვირე და თვალებში ჩავაშტერდი
-ეხლა შეხვალ და ხვალამდე აქედან გამოსული არ დაგინახო!
შუბლზე მისი გახურებული ტუჩები მომადო უხეშად მაკოცა და გამეცალა.
მეც დამიანეს დავემორჩილე და კარავში შევედი.
უტას ლოყაზე ვაკოცე და პლედში გავეხვიე.როგორც კი გავთბი მაშინვე ჩამეძინა.
რო გავიღვიძე უტა კარავში არ იყო.მეც ჩავიცვი მოვწესრიგდი და კარავი დავტოვე.მარიტასთან მივედი და მივესალმე
-რას შვები
მკითხა და წელზე მომეხვია
-რავი არაფერს...რას ვშვებით როდის მივდივართ აქედან?
-რავი არ ვიცი ბიჭები რასაც იტყვიან იმას გავაკეთებთ ჩვენც
-ოჰჰ როდიდან გახდი დამჯერე?
ვკითხე სიცილით.ვიცინოდით მაგრამ დამიანეს უჟმურ სახეს რო წავაწყდი სიცილი შევწყვიტე.დამიანე მოგვიახლოვდა და ლაპარაკი დაიწყო
-გაემზადეთ და მალე წავალთ მანქანა არ გაკეთდა ამიტომ მთავარ გზამდე ფეხით ვივლით მერე რამეს გავყვებით
თქვა და მოგვშორდა.ჩვენც მას დავემორჩილეთ და კარვების აკეცვა დავიწყეთ.
დაახლოებით ორმოც წუთში ყველანი მზად ვიყავით წასასვლელად.
ჩანთები ავიღეთ და გზას დავადექით.
გზაში მე და მარიტა ვიცინოდით და ერთმანეთს ველაპარაკებოდით.ერთი ორჯერ დამიანე სიტყვაზე გამომეკიდა მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.
ყველაფერს ვატარებდი და ვაიგნორებდი.
-დავიღალე ცოტახანი დავისვრნოთ რაა
დავიწუწუნე და ჩანთა მოვიხსენი.ძირს დავჯექი და ღრმად ჩავისუნთქეთ.
-მუხლიდან სისხლი მოგდის ხომ არ გტკივა?
მკითხა უტამ.ფეხს დავხედე და გაწითლებული შარვალი რო დავინახე სახე დავმანჭე
-ცოტა მტკივა მაგრამ არაფეია
ფეხზე წამივდექი და ჩანთის აღება ვცადე მაგრამ თომამ დამასწრო.
-მე წამოგიღებ შენ ძალიან დაღლილი ხარ
მითხრა და ჩემი ჩანთაც მხარზე მოიკიდა.
დიდი ხანი ვიარეთ.მერე ყველანი დავიღალეთ და შესვენება გადავწყვიტეთ.
-იქ მგონი სახლი უნდა იყოს რადგან საკვამური ჩანს
მაქსიმემ ხელი ტყისკენ გაიშვირა საიდანაც მართლაც მოჩანდა კვამლი
-კარგი წავიდეთ შეიძლება რამეთი დაგვეხმარონ
თქვა დამიანემ და ფეხზე წამოდგა.ჩვენც მას მივბაძეთ.ჩანთები ავიღეთ და ტყეში ღრმად შევედით.
რამოდენიმე ხანში უკვე სახლთან ვიყავით.სიჩუმე იყო.ეტყობოდა რომ სახლში არავინ იყო.ეზოში ძალიან ბევრი დამტვრეული მანქანები ეყენა.რომლებიც ალბათ არც მუშაობდნენ.მაგრამ გამიკვირდა,ამდენი მანქანა აქ საიდან მოხვდა.სახლისაკენ დავიძარით.წინ დამიანე მიდიოდა.კარი ფრთხილად შეაღო.იქიდან საშინელი სუნი გამოვიდა.ალბათ რომელიმე ცხოველის გვამი იყო
-დამი ფრთხილად
ვუთხარი შეშინებულმა.მანაც თავი ფრთხილად დამიქნია და სახლში შევიდა.იატაკი საშინლად ჭრიალებდა რაც პირდაპირ ტვინში მირტყამდა და რაღაცნაირ შეგრძნებას მიტოვებდა.



ბოდიში დაგვუანებისთვის!
ბლუფერს გავაკეთებ და ვიტყვი რომ ბოლოს ყველანი მოკვდებიან! :)