მოკლედ. სალამი ყველას. დიდი ხანია რაც ჩემთვის პატარ-პატარა ჩანახატებს ვაკეთებ და ახლა გადავწყვიტე უფრო მაშტაბური ნაწარმოები შემექმნა. იმედია იავრგებს თუარადა თქვენც არ მოგაბეზრებთ თავს და მეც არგავირები ტყუილად, ვეცდები მალე მოვამთავრო.

ისტრია მოგვითXრობს გოგონაზე რომელიც პირველად ჩაეშვა სიყვარულისა და ბედნიერების მორევში. შეიძლება ძალიან ბანალურ და უკვე ძალიან ბევრჯერ გადაკითხულ უაზრო თხზულებად მოგეჩვენოთ,მაგრამ მადლობელი ვიქნები თუ არ გამოიტანთ ნაადრევ დასკვნებს და კიდევ უფრო დიდი მადლობა მათ ვინც ეცდება ბოლომდე გამომყვეს.

***
დღე გათენდა მეტად ჩვეულებრივი.მაღვიძარას დამაყრუებელემა და მსოფლიოს დასასრულის მომასწავებელმა ხმამ რეალობას დამაბრუნა. მჭრიდროდ მიჯრილი ქუთუთოები ვაივაგლახით დავაშორე ერთმანეთს. თვალი უკვე ნაცნობ არემარეს გავუშტერე. ისიცკი ვიფიქრე ჯანდაბას სახლში დავრჩებითქო, თუმცა შემდეგ ჩემი ლექტორების სახე ამომიტივტივდა გონებაში, წარმოვიდგინე როგორ იტყოდნენ: „ნინა ასე გაგრძელება არშიეძლება“ ან „როდემდე გასტანს ეს ყველაფერი“. ყველაზე უკეთეს შემთვევაში დაგვიანებულს მთელ რიგ ნოტაციებს წამიკითხავდნენ და მერე ალბათ მომცედნენ უფლებას მათი შორსმჭვრეტელი ყვედობისთვის მესმინა, თუარადა უკულტურო თავაზიანობით გამომიშვებდნენ აუდიტორიიდან და დანარჩენ ახალგაზრდებს მიუთითებდნენ თუ როგორი არ უნნდა იყვნენ. ამდენმა ფიქრმა გმომაფხილზა. დილიდანვე წამიხდა გუნება. ავდექი, აბაზანაში შევედი და იმდენხანს გამიგრძელდა თბილი შხაპის ქვეშ დგომა რომ სანამ ჩავიცვი და უნივერსიტეტამდე მივედი, კიდეც დამაგვიანდა. არმინდოდა ამირეჯიბის ლექციას დავსწრებოდი. ყოველთვის უაზრო და ბურუსით მოცული მეჩვენებოდა მისი ლაპარაკი, თითქოს ვერხვდებოდი რას ამბობდა, ვერ ვიზარებდი. თამამად შევაღე აუდიტორიის კარი და ოვემზადე კიდევ ერთი ჩემი მისმართით წამოსული შეგონებისთვის, მაგრამ შენც არ მომიკვდე. ჩემდა გასაკვირად ამირეჯიბმა ხელის ქნევით მანიშნა დაჯექიო და მეც გაოცებული სახით დავყევი მის ნებას. გვერდით რათქმაუნდა არავინ მეჯდა. ყველა ერიდებოდა ჩემთან ლაპარაკს და საერთოდ ურთიერთობას. ბავშობიდანვე ასევარ, დიდი სამეგობრო წრე არასდროს მყოლია. რამდენიმე მეგობრით ვიფარგლებოდი და მათგან ველა თუარა უმეტესობა ბიჭებიიყვნენ. ჩემი ტოლი გოგონები სულ იმაზე დარდობდნენ უხდებოდათ თუარა ეს მოკლე კაბა, ეს ლამაზი ფეხსაცმელი, ცხრაპირი ტუჩის საცხი, ტონალური რომელიც მზის სხივების გავლენით მათ კანზე დნობას წყებდა, ამიტომ პაპანაქება სიცხეში ქუდს იფარებდნენ და ამას მოდას უწოდებდნენ. ასეთებს დავცინოდი. მერომ თავიდან ბოლომდე ტალახში ამსვრილი და იმაზე გახარებული რომ მე და ჩემმა მცირე ამალამ სხვა უბნის ბავშვებს ფეხბურთში მოვუგეთ, სახლში გახარებული ვბრუნდებოდი ამდროს ეს „ფოე-ფოე“ ბავშვები მამისტოლა კაცებს თვალებს უჟუჟნებდნენ. ირგვლივ უმეტესობა სოწრედ ასეთი იყო, მეკი რაუნდა მექნა? დამეგობრებას ან დაახლოებას ცდილბდნენ თუარა მაშინვე სარკასტული კომენტარებით უკან გავისტუმრებდი. მინდოდა არმინდოდა ყველასთან მკვახე ლაპარაკი გამომდიოდა. ახლა აჰა 20წლის ვარ და მაინც გამომყვა ეს ხასიათი. სიმართლე ვთქვა არც ვცდილვარ მის მოშორებას. გვერდით მყავს ისეთი მეგობარი რომელიც ჩემს ყველა ირნიულ და დამცინავ ჟესტს უჩუმრად ეგუება და მიუხედავად ყველაფრისა არნახული სიყვარულით და პატივისცემით მიმასპინძლდება - კოკა ბენდელიანი. კოკა ჯერკიდევ სკოლის პერიოდში გავიცანი. მეცხრეში თუ მეათეში ვიქნებოდი მისი მისამართით ზუსტად აღარმახსოვს, თუმცა ჩვულებისამებრ დამცინავი ჟესტი რომ გავგზავნე. ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი მეგონა რომელიც ჩემი „რისხვის შემყურე“ თავდახრილი მოსცილდებოდა არემარეს, თუმცა გამაოგნა შედეგმა, იქით დავრჩი დარცხვენილი. მახსოვს სახლში მისვლისას მთელი დღე მასზე ვფიქრობდი, არა მასზეკიარა იმაზე რომ თურმე სამყარო ჩემ გარშემო არ ტრიალებს და ჩემი ენაწყლიანობა ვეღარ მიმაგრებს ძველებურად ზურგს. ასე გრძელდებოდა კარგა დიდხანს. სულ ვკბენდით მედა კოკა ერთმანეთს, სულ ვექიშპებოდით, რა გვქონდა გასაყოფი? არცარაფერი, ალბათ აზარტულ თამაშად გვექცა ჩვენი დავიდარება, რომელმაც იმდენად ჩაგვითრია რომ ამდენი ხანია ვთამაშბთ. კოკა ჩემი ბავშობის ერთადერთი გადმონაშთია, თანაც ძალიან ტკბილი და სასიამოვნოდ გასახსენებელი. ხანდახან ისე გვიჩხუბია რომ ამ ჩხუბმა თვეები და წელიც კი გასტანა, ვერცერთი ვთმობდით ჩვენთვის თთქოს ფარულ და ჯანდბაში გადაძახებულ თავმოყვარეობას, არცერთს გვინოდა ბოდიშის მოხდა. კოკა ხომ ჯელტმენია, ბოლოს მაინც მოვიდოდა და ისეთი მეტყველი თალებით შემომხედავდა რომ მაშინვე ვხვდებოდი რისი თქმაც უნდოდა, ასე ვრიგდებოდით და მერე ისევ ახლიდან ვიწყებდით ყველაფერს. ახლა როცა გავიზარდეთ მივეჩვიე რომ დროთა განმავლობაში წავა, გადაიკარგება ხოლმე, მოანატრებს ხალხს ერთი-ორი თვით თავს. მერე გამოჩნდება და ცხოვრების ჩვეულ რიტმს უბრუნდება, თუმცა არა გატყუებთ, კოკას არასდროს ჰქონია ჩვეულებრივი ცხოვრება, ვერც ექნებოდა რადგან არიყო „ისეთი“ ტიპი, მასში არიხატებოდა ეს ძირძველი, ქართლუ-მამაპაპური სულისკვეთება, ვერდასვავდი სუფრაზე და სადღეგრძელოს ვერ მოასმენინებდი, მამამისს იმისთვის დრო არ რჩებოდა რომ მისთის ფეხბურთის სიყვარული ჩაენერგა, ისკი იზრდებოდა ლაღად და თავისუფლად. გოგოები მუდამ კუდში დაჰყვებიან, ახლა რომ ვიხსენებ რამდენჯერ მომსვლია მათთან ჩხუბი, მეცინება და სიყყვარულით მაგონდება ისდრო. კოკას არასდროს არყვარებია არავინ მიუხედავად იმისა რო გარს უამრავი, თავბრუდამხვევი და გამაგიჟებლად ლამაზი გოგოები ეხვივნენ. თავს დასტრიალებდნენ, თუმცა ეს განებივრებული და შეიძლება ითქვას თავში ავარდნილი ყმაწვლი ყველას ერთ ღამის გასართბად ნათლავს. მისცხოვრებაში იყო ოჯახი და ნინა მეტრეველი, მე, მისი მობუზღუნე მუდამ უკმაყოფილო და მუდამ მოჩხუბარი მეგობარი. კოკა ჩემთვის მეგობარიცაა, ძაკაციც დაქალიც დედაც მამაც დაც და ძმაც. საიდანაც მახსოვს ჩემი თავი იქიდან მახსოვს კოკა. აი ასეთი უცნაური და ამვდროულად ღმერთის საჩუქარი ადამიანი მყავს მეგობრად. მე ის ერთადერთი მეგობარი მხოლოდ იმიტომ მყავს რომ მისნაირი მეორე არ არსებობს.