ბევრს ვფირობდი თვითმკვლელობაზე, ღმერთის არ მწამს, უფრო სწორად ვიცი რომ არსებობს, ასე მტანჯავს და მე ეს ყველაფერი უნდა ავიტანი?! ნუ.. უნდა ავიტანო სხვა გზა მაინც არ მაქვს, მაგრამ მასზე საშინლად გაბრაზებული ვარ. ყველა თბითმკვლელი ჯოჯოხეთში ხვდეობა პირდაპირო, ხოდა მეც მის ჯინაზე მინდოდა ეს გამეკეთებენა... სისულელა? კი, არის და ბევრი ფიქრის შემდეგ გავიაზრე ეს, მიხვდი რომ სიკვდილში გამოსავალს ვერ ვიპოვი თუცაღა დიდად მხიბლავს იგი, სიმშვიდე, უდარდელობა, მასში ბედნიერებას, ნეტარებას ვხედავდი. ჯოჯოხეთი დედამიწაზე მაქვს და... ალბათ გიკვირთ რატო მივედი საერთოდ ამ აზრამდე, საერთოდ რატო ვფიქრობ იმაზე რაზეც ხალხი თავს აროდებს, მისი ყველას ეშინია, როდესაც სიცოცხლეს არავინ თმობს. მე...მე საპატიო მიზეზი მაქვს, თუ საერთოდ შეიძლება ამას საპატიო ვუწოდო. მშობლებთან კონფლიქტი, მეტი რა უნდა ანადურებდეს ბავშვს, თუ არა დედის სიტყვა?! თითქოს დედაჩემს, ნელის, ვუყვარავარ, დარდობს საჭმელს ვჭამ თუ არა, გაკვეთილები გავაკეთე თუ არა, მაგრამ ეს დედის ინსქტიტია უბრალოდ და მეტი არაფერი. საკამარისია რამე გავაფუჭო რომ უწაწურ სიტყვებს მაძახებს, ,,საერთოდ არ უნდა გამეჩინე, მუცელშივე უნდა მომეკალი" ან ,, ყველა ჩემი უბედურების მიზეზი ხარ, ჩემი სასჯელი ხარ დედამიწაზე" ,, გამოუსადეგარი ნივთი ხარ" თუ გაკვეთილებს არ ვაკეთებ, აჰ, არც მინდა გითხრათ რას აკეთებს... მაგრამ ყველაზე მეტად ჩემს თავზე მეშლება ნერვები, როდესაც მაინც მასზე ვდარდობ, მაინც ვპატიობ ყოველ დარტყმას თუ სიტყვას... მაინც... სკოლის გამო დეპრესია, ამას დამატებული დაჩაგრული და გარიყული ვიყავი, რომ არა ანა. ის ჩემი მშველელია, მან ამომიყვანა ჩემი ფიქრების ჭაობიდან, მან მასწავლა სიცოცხლის დაფასება, ხალისი, სიცილი და ბედნიერება, მეპოვნა ბედნიერება ყოველ წრვილმანში. მასში გადამრჩენელს ვხედავდი. მან ამაწყო ხელახლა,ის ჩემი ოჯახია... ეხლაც მასთან ავდივარ კიბეებზე მძიმედ მივაბიჯებ, მეთორმეტეზე ცხოვრობს, ფეხით ავდივარ მიუხედავად იმისა რომ ლიფტი მუშაობს, ეხლა ფიქრი მჭირდება. უნდა გავიაზრო ყველაფერი,რაც ამ ღამეს გადამხდა, ჩემი წამალი კი ანაა, მართალია ეხლა გავახვიძებ სადღაც ექვსი საათია და ამაზე იმდენს იბუზღუნებს რომ რაღა იყოს,მაგრამ ჩემი მეგობარია და ყველაფერს მპატიობს, მომისმენს და დამარიგებს. ჩემი მრჩეველია )))) ტელეფონზე დავურეკე რომ კარები გაეღო
-ამ დილაუთენია აქ რა გინდა?? დედაშენი გეჩხუბა???
-არა... სალაპარაკო გვაქვს
-ოღონდაც ეხლა დამაძინე და თუ გინდა მერე მთელი პოემა დავწეროთ რაა.... მოიცა მოიცაა, ეს რა გაცვია, მეჩვენება თუ ბრენდია??? რა ხდება???
-ხომ გითხარი სალაპარაკო გვაქვს მეთქი
-მოიცა, საწმეს გავაკეთებ, ხო იცი ცარიელ კუჭზე ვერ ვაზროვნებ
ყველაფერი დეტალებში მოვუყევი, ისე ბრაზდებოდა ცეცხლი ეკიდა სანამ ნიკაზე არ გადავედი, მერე ჩვენ ღამის ზღაპარზე, ჩემი ეჭვებიც გავუმხილე, რომ ვეცოდებოდი და მეტი არაფერი...მოკლედ რაზეც კი ვიფიქრე თუ არ ვიფიქრე ყველაფერი ვუთხარი
-რამდენჯერ უნდა გითხრა ფრთხილად უნდა იარო, ნაბიჭვრების მეტი რა დადის ამ დედამიწაზე, მარტო ვერ უნდა გაიგშვას კაცმა ჰა??? აწი შემატყობინებ ხოლმე სად ხარ გასაგებია??? ჩემი დატანჯული გოგო, მოდი ჩაგეხუტო, ეგ გარეწარი როგორ გაგიბედა ჰაა, მაგრამ ნიკა???? ვინაა, ნეტავი ვიცნობ(ეს უფრო თავისთვის თქვა ვიდრე ჩემს გასაგონად) კაი რა მნიშვნელობა აქვს, არც კი ვიცი კატუშ, ისეთ უცნაურ სიტუაციაში შეხვდით ერთმანეთს რომ მეც კი არ ვიცი...მაგრამ სწორედ ქენი რომ უთხარი აღარ შევხვდებითო, ჯობია კარგიც და ცუდიც ერთად დატოვო წარსულში, თუ ბედია კიდევ შეხვდები, მაგრამ....
-მოკლედ შენ რომ არ მყვადე რაა, შენ ხო არსად არ გაქრები და მთავარი ესაა, ხომ იქნები ჩემი ერთგული???
-ამას კითხვა უნდა, მუდამ და ყოველთვის, ეს დაიხსომე
ერთმანეთს მხოლოდ ჩავეხუტეთ მაგრამ ეს ჩახუტებაზე მეტი იყო, ეს იყო უფრო მეტი ვიდრე უბრალოდ მეგობრბა, ეს იყო ერთგულების და თავდადების დამადასტურებელი ჯესტი.
რამედნიმე კვირა გავიდა, მაგრამ მაინც მახსოვდა ნიკა, თავს ვერაფერს ვუხერხებდი, უბრალოდ მახსოვდა, ყოველ გამვლელში მას ვხედავდი, ეს არ იყო არც მოწონება და არც სიყვარული, ეს ის გრძნობა იყო რომელსაც ერთ კონკრეტულ სახელს ვერ მოუძებდნიდი, რაღაც უფრო მეტი იყო, ეს აწუხებდა კატოს, არ იცოდა რა სჭირდა... მე ნუ მკითხავთ, არც მე ვიცი, ეს ხომ კატოს გრძნობებია...
იმედი დაეკარგა კატოს, ის არაღარ შეხვდბოდა ნიკას! როგრო უნდა ცალი თალით მაინც მოკრას, არადა მან არ უთრა აღარ შევხვდებითო?! ენა უსწრებს წინ?? შეიძლება,მაგრამ ეს სწორი გადაწყვეტილებაა!.
-----------------------------------------------------------------------------------
მგონი პატრა გამომივიდა, მაგრამ მეტის დაწერა უბრალოდ აღარ შემეძლო, იმდია არ გამინაწყენდებით. მაინტერესებს თქვენი აზრი კატოს და დედამისის ურთიერთობაზე, რა ცხოვრებისეული რჩევას მისცემდით, თვქენს აზრს შემდეგ თავებში აუცილებლად გამოვიყენებ ))))) აბა შემიფასეთ, იმედია მოგეწონათ <3 <3