ყველაფერი დაიწყო ასე:
მე ანო გიორგაძე ვარ. არ მყავს მშობლები, რადგან ისინი ძალიან დიდი ხნის წინ გარდაიცვალნენ. მყავს დაქალი ნინა. მე და ნინა ერთად ვცხოვრობთ, რადგან ჩემს მსგავსად არც ნინას ჰყავს მშობლები. მე მწერალი ვარ, ნინა კი მასწავლებელია სკოლაში, მაგრამ ძალიან ახალგაზრდა მასწავლებელი. მე შეუხედავი გოგო ნამდვილად არ ვარ, მეტიც შეიძლება ითქვას, რომ არამიშავს: მწვანე თვალები, კურნოსა ცხვირი, დიდი ტუჩები, აპრეხილი წამწამები, მაღალი, შავი თმები... მოკლედ როგორც ვთქვი არამიშავს. ნინაც ძალიან ლამაზია:ქერა ხვეული თმები, ცისფერი თვალები, კურნოსა ცხვირი, საშუალო სიმაღლის...მოკლედ ლამაზია რა.
დღეს ძალიან დამღლელი დღეა მთელი დღეა ვწერ, ნინა თავის შეყვარებულ გეგასთან ერთადაა სადღაც. აივანზე ვზივარ, საღამოა, ფეხები მოაჯირზე მიდევს, ჰაერს ხარბად ვისუნთქავ. ყოველთვის ვცდილობ ჩემი რომანი განსაკუთრებული იყოს,თუმცა ჯერ მისი სახელიც კი არ შემირჩევია. მინდა, რომ ჩემი რომანი ცხოვრებისეული იყოს, მინდა რომ ძალიან ორიგინალური იყოს. აი ესაა ჩემთვის მთავარი. ნინა მირეკავდა:
-ანოო
-ხო ნინ
-აუ გეგასთან ვარ და ამოდი რა შენც
-რა მინდა კაცო მე თქვენთან?
-ოოო მარტო ჩვენ კი არ ვართ კაცო
-მოიცა რა მოთხრობას ვწერ
-ანოო
-კაი კაი მოვდივაარ
წუწუნით ავდექი: "წერას არ დაგაცლიან რაა!"-ვიმეორებდი ჩაცმის დროს . საბოლოოდ ჩავიცვი:ჯინსის მოტკეცილი შარვალი, შავი ტოპი მაისური, სპორტული შინდისფერი ბოტასები, თმები შავი და სწორი მაქვს ამიტომ ასე დავტოვე, შემოვიცვი კრემისფერი თხელი ჟაკეტი, შავი მანტო, შინდისფერი ჩანთა და მზად ვიყავი, სახეზე მსუბუქი მაკიაჟი . რომ მივედი სიმშვიდე დამხვდა. ბიჭები პოკერს თამაშობდნენ, გოგონები სამზარეულოში ტრიალებდნენ. ბიჭებს მივესალმე და გოგონებს შევუერთდი.მე და გეგა ძალიან დიდი ხნის მეგობრები ვიყავით ნინისაც მე გავაცანი, ოღონდ არანაირი სიყვარული, რათქმაუნდა გეგა სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს, მაგრამ როგორც და-ძმა ისე ვართ . როდესაც ვინმე ნერვებს მიშლიდა გეგა სულ გვერდზე მედგა ამიტომ გავაცანი ნინა და ის ერთმანეთს, ვიცოდი ლამაზი წყვილი იქნებოდა.ცოტახანში გეგას ძახილი მომესმა:
-ანოო
-ჰოუ
-გამო ბიჭები გაგაცნო
-ხო ვიცნობ გეგაა?
-ვიღაცეებს არაა
გავედი და გვერდზე მივუჯექი:
-ესიგი ეს გიორგია
-სასიამოვნოა
-ეს იკაა
-სასიამოვნოა
-ეს ანდრეაა
-სასიამოვნოა
გავიცანი სამივე და ისევ გოგოებთან წავედი, გეგამ მომაძახა:
-კიდე მოვა ჩვენი სიამაყე და იმასაც გაგაცნობ
ამაზე ყველას გაეცინა ჩემს გარდა მე ხომ არ ვიცოდი ვინ იყო მაგათი სიამაყე. გოგოები ფუსფუსებდნენ ათასნაირ საჭმლებს აკეთებდნენ და მე ხელს არ მანძრევინებდნენ რატომღაც, არადა ძალიან მაგარი მზარეული ვარ. ცოტახანში გეგას ძახილი მომესმა ისევ:
-ანოო
-ეხლა რაღა გინდაა
-გამოდიი
-აუუუ
გავედი და ახლაც გვერდით მივუჯექი:
-ეს ალექსანდრეა
-სასიამოვნოა
ამდენი ბიჭიდან მაინცდამაინც ამ ალექსანდრემ მოახდინა ჩემზე შთაბეჭდილება:მწვანე თვალები, მაღალი, კურნოსა ცხვირი, ლამაზი ტუჩები, შავი თმები.... მოკლედ სასწაული. უკან ვბრუნდებოდი გეგას ძახილი რომ გავიგონე ისევ:
-უფრო მოკლე მაიკა ვერ ჩაიცვი?
მივბრუნდი ჩავეხუტე და ახლა უკვე ისე ვუთხარი:
-ეს მაიკა არცაა ტოპია, თან გავიზარდე გეგაა - ენა გამოვუყავი და ისევ გოგონებთან დავბრუნდი.
გოგონებთან:
-აუ ეხლა ვსო მეც ვიწყებ კეთებას და თქვენი ხმა არ გავიგონო-ვთქვი გაბრაზებულმა
მოკლედ დავტრიალდი და 2 საათში ძალიან მაგარი სალათები მოვამზადე. გავიტანეთ ყველაფერი სუფრასთან ლამაზად მოვაწყვეთ და ბიჭებსაც დავუძახეთ.
-ვინ მოიგო?-კითხვა დაინტერესებულმა ნინამ
-რათქმაუნდა ალექსანდრემ
-ვაახ ვინ გასწავლა სულ შენ რომ იგებ?
-გიამ-გია ალექსანდრეს მამაა
მე მთელი ამ დროის განმავლობაში დავფრინავდი და ჩემი რომანის ახალ თავზე ვფიქრობდი. ნუთუ ამდენი აზრი ერთად მომივიდა? რომელი გამოვიყენო მოთხრობაში აღაც ვიცი.
-ანო წიგნს როდის მორჩები?-მკითხა გეგამ
-რა დროს ეგარის ჯერ სახელიც არ მომიფიქრებია გეგა და ყოველ ღამე ძლივს ვწერ რაღაც ნაწილებს
-და გამოგიქვეყნებენ?
-გააჩნია როგორს დავწერ , ვფიქრობ კი.
-კარგია
ამის მერე ჩუმად ვჭამდით. ცოტახანში მომწყინდა აქ ჯდომა და აივანზე გავედი თან სიგარეტი გავიყოლე, მოვუკიდე და მოწევა დავიწყე, თან ღამის თბილისის ცქერით ვტკბებოდი. იმდენი ვიფიქრე, რომ ბოლოს გადავწყვიტე სახლში წავალ და აუცილებლად დავწერ რომანს სანამ აზრები ისევ გამეფანტა თქო, ალექსანდრემ მეც მივდივარ და გაგიყვანო, ასე ჩუმად ვიმგზავრეთ მთელი გზა