თავი 2

* * *
დილით ყველამ სანდროს სახლში გაიღვიძა, გაიღვიძა რა, ქორივით შეფრინდა მაშო სახლში , რაც გაიგო რომ თავისი ძმა ჩამოვიდა და ელვის სისწრაფით დაიარა ყველა ოთახი და გაბო როცა იპოვა ზედ შეახტა...
-ჩემი სიცოცხლე ჩემი ძამიკუნკულა ჩამოვიდა და მძინარ გაბოს კოცნა დაუწყო... გაბრიელმაც შეიღვიძა და მაშო რომ დაინახა, ქალბატონი ერთი ხელის მოსმით დასცა ლოგინზე და ღუტუნი დაუწყო.. მაშოს კისკისი მთელს სახლში ისმოდა...
-ეს ვინ მოსულა , ჩემი ბაჭია მოსულაო... და არც გაბომ დაკლო ხვევნა-კოცნა... შეფხიზლებული ბიჭები ყველა კარებში იდგა და და-ძმის შეხვედრას სიყვარულის თვალებით უცქერდნენ, ამ თვალებში სულ სხვა სიყვარულის სხივები იყო.. განსხვავებულად რომ ციმციმებდნენ, აი ისე შენს გულისწორს რომ დაინახავ...ამ მხიარულებას ძმებიც შეუერთდნენ... ასე რომ ძმებმა და დაიპყრეს..
-სახლში ხო მოხვალ გაბო დღეს?! დედა და მამა გელოდებიან მათაც მოენატრე..
-აუცილებლად მოვალ ჩემო ბაჭია ეხლა კი გადაბარგდი ჩემიდან,ავდგები, მოვწესრიგდები და ყველა ერთად წავიდეთ სახლში...


* * *
სახლთან მისულ გაბოს ძველმა ფიქრებმა შეახსენა თავი, გაახსენდა რამდენ ტკივილთან ასოცირდება სახლი, ბუდე , სიძულვილის ადგილი... და უბრალოდ წამიერად ინანა რომ აქ დაბრუნდა , მაგრამ რაც დაიწყო იმას აუცილებლად დაასრულებს...
ფრთხილად გაიარა სახლის პირმაღი, თითქოს იხსენებს როგორ ნაჩქარევად დატოვა სახლი და ცუდმა მოგონებებმა მის ფიქრებში ღრმად შეტოპეს, მაგრამ ემოციების კონტოროლი ისწავლა... წლებმა ის მხოლოდ გააძლიერაა... ერთდროს საყვარელი სახლი მისთვის ტკივილთან ასოცირდება, იგივე სურნელი შეუცვლელი ინტერიერი და უბრალოდ შეცვლილი გაბრიელი... მაშოს მშობლებისთვის წინასწარ დაერეკა და მონატრებულ შვილს კარებში შეეგებნენ. იყო დედის თვალებიდან წამოსული ცრემლი , მამის ამაყი სახე და უგრძნობი გაბრიელი.. უემოციო, წაშლილი სახე, მაგრამ საკუთარმა ოთახმა საბოლოოდ დაუსვა წერტილი მის წარსულს... ერთ დროს თინეიჯერი, გართობა და ჩუმად შეპარვები ოთახში, მაგრამ რაა. რა დარჩა მისგან არც არაფერი...
-დედი მოსამსახურეებმა შენი ოთახი მიასუფთავეს, შეგიძლია კვლავ იქ იცხოვრო როგორც ადრე დედი.. ქალს თვალებში იმედის ნაპერწკალი უელავდა მაგრამ წამიერი აღმოჩნდა..
-ნუ შეწუხდებით ,მე ჩემს სახლში ვიცხოვრებ აქ აღარაფერი დამრჩენია...
-კი მაგრამ... ცრემლნარევი ხმით დაიწყო საუბარი მაგრამ ისევ გაბომ გააჩუმა..
-დედა ძალიან გთხოვ რაა... ჩემს გადაწყვეტილებას ეცით პატივი...
მაშომ ყურები ჩამოყარა, მაგრამ რისი ანცი გოგოა ძმას იქაც არ მოასვენებს...
-გაბრიელ შენთან საუბარი მსურს! წამოდი კაბინეტში შევიდეთ... დინჯი გაწონასწორებული ხმით დაიწყო ბატონმა თორნიკემ საუბარი ...
-რა თქმა უნდა მამა! სარკაზმში ნობელის პრემია რომ არსებობდეს გაბო ჩემპიონი იქნებოდა...
კაცმა თვალები რაღაცნაირად აწკიპა და კაბინეტისკენ ნელი მშვიდი სიარული დაიწყო... მამისგან გამოყვა გაბოსაც მსგავსი სიარულის მანერა... თორნიკე თავის სავარძელში მოთავსდა გაბრიელი კი იქვე მდივანზე გაიშხლართა და ირონიულად დაუწყო მამამის ყურება როდის დაიწყებდა საუბარს...
-რატომ დაბრუნდი???
-საერთოდ არ შეცვლილხარ მამაჩემო
-შენ კიდევ უარესად გათავხედებულხარ...
-თუ გადავხედავ წარსულის ფაქტებს თქვენო აღმატებულებავ , მიხვდებით რომ სრულიად ლოგიკურია რატომ ვარ ასეთი...
-შენი თავი შენ თვითონ გაწირე...
-შენ რომ კარგი კაცი ყოფილიყავი და შენ რომ ჩემი სიმართლე დაგეჯერებინა დღეს ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა ბატონო თორნიკე...მაგრამ დაიჯერე რომ შენს შვილს სისხლში ჰქონდა ხელები გასვრილი, შენ მიბიძგე დამეტოვებინა ყველა და ყველაფერი, შენ ხარ ყველაფრის მიზეზი... და იცი რატომ დავბრუნდი?! ყველაგერს წერტილი უნდა დავუსვა ერთხელ და სამუდამოდ..
-ეგ რას ნიშნავს?!.. კაცი აფთარს დაემსგავსა იმდენად იმოქმედა მისი შვილის სიტყვებმა., მაგრამ არც გაბრიელი იყო კარგ მდგომარეობაში კისრის ძარღვები დასკდომაზე ჰქონდა იქვე მდგომ ლარნაკს ხელი მოჰკიდა და კედელს ზედ შეაფშვნა...
-შენ! შენ დამინგრიე ცხოვრება და დავბრუნდი რომ შენც და ავალიანიც ერთხელ და სამუდაომოდ მოვსვა ერთ ადგილზე... გმადლობთ ყურადღევისთვის თავი გრანდიოზულად დაუკრა და კაბინეტიდან ქორივით გამოვარდა... ყველა კარებისკენ იყურებოდა ...
-რააა??? გაბომ გაიოცა წამისწინდელი ამბავი ვითომ აქაც არაფერი გადაკოცნა გაოცებული დედა მაშოს ლოყები დაუწელა და სახლი ნაჩქარევად დატოვა... გონზე როდესაც მოვიდნენ ბიჭები გაბოს დაედევნენ ქალი კი ფრთხილი ნაბიჯებით გაუყვა დერეფანს და მისი ქმრის მოსანახულებლად შევიდა... ძლიერი თორნიკეს სახეზე მხოლოდ ულევი ტკივილი იყო გამოსახული... ვისკის ბოთლი ბოლომდე მოყუდებული ჰქონდა და საკუთარ გაჩენის დღეს წყევლიდა... ქალის გულში უსიამოვნოდ გაკრა ტკივილმა... იცოდა რომ ოჯახის ძველი ერთობა ვეღარასდროს აღდგებოდა. ქმარს მიუახლვდა და ახალგაზრდობაში რომ იცოდა ისე მოეხვია და დამშვიდება სცადა... თორნიკემ ყურები ჩამოყარა და მეუღლის მხრებზე ატირდა
-საკუთარ შვილს, სისხლს და ხორცს ვძულვარ ქეთო... ჩემი ბიჭი დავტანჯე ქეთო... მამამისი ძულს ქეთო..
-თორნიკე ყველაფერი გაივლის აი ნახავ გაბო აუცილებლად მიხვდება რატომ გაუშვი ის აქედან, ნახავ შენ მყარად უნდა დადგეე..
ასე ერთმანეთში შესისხლხორცებული ორი სხეული იდგა და ფიქრობდნენ საკუთარი შვილი როგორ მოეყვანათ ჭკუაზე..

* * *
გაბო და მისი ძმაკაცები ბარში ისხდნენ და რომს შეექცეოდნენ... არავინ არ იღებდა ხმას ან რა იყო სათქმელი, ერთმანეთის ტკივილს ასე უხმოდ იზიარებდნენ...
-გაბო ყოველთვის იცი რომ შენ ჩვენი იმედი უნდა გქონდეს მთელი სიტვირთე დამიანმა საკუთარ თავზე აიღო, ყველა მას შეუერთდა და ცდილობდნენ გაბო მოეყვანათ სააქაოს...
-მესმის თქვენი და ვაფასებ მაგ ყველაფერს მაგრამ ...საუბრი ტელეფონის ზარმა გააწყვეტინა...
-გისმენთ?
-ალო გაბო მაშო ვარ დღეს მომაკითხავ უნიში..?
-მე რომ არ ვიყავი აქამდე ვინ გაკითხავდა მაშინკა ? დას ეშმაკობას მიუხვდა და ტუჩის კუთხეც ჩატეხა
- ნუ ეხლა ჩემი ძმა ჩამოვიდა და ხომ უნდა დავშოკო ახალგაზრდობა
-კაი რომლისთვის გამოგიარო
-ასე ერთ სათში ბოლო ლექციასაც დავესწრები და წამიყვანე.
-კაი ჭკვიანად იყავი ქალბატონო!
-არის პრინცო...
-კაი გავედი ბიჭებო მე მაშენკა დღეს ჩემთან დარჩება სახლში ...
-თქვენც ამოდით და ერთი მაგრად გავუბეროთ ცოტა მოსაწევიც წამოიღეთ ოღონდ მაშო რო დაიძინებს მერე მივხედოთ მაქ საქმეს მსუბუქად იღიმის
-ბაჩო ვერ მოწევს, აღარ მოეწონაბა სატრფოს..სანდრო რისი სანდროა კბილი რომ არ ჩაასოს ბაჩოს მაგრამ არც არაბულია ნაკლები გველი იმხელა შემოსცხო თავში გამიკვირდება რომ ტვინის შერყევა არ ჰქონდეს.. ეს ორი ერთად საშინელი სანახავიაა...
-გნახავ სანდრო შენ დადებილებულს და თვალებში აკიაფებულს და მერე მე ვიცინებ...
-ხედავ ბიჭო რა ფილოსოფია დადო სანდრო არ ეშვებოდა შხამის ნთხევას..
ყველამ დატოვა ბარი და თავინთ სააქმეებს შეუდგნენ... გაბრილი ოლიმპიური მშვიდი სახით მიუჯდა X6-ს და კავკასიის უნივერსიტეტისკენ გაუყვა გზას..მშვიდად ატარებდა მანქანას მაგრამ მოუნდა ისევ ჩვიდმეტი წლის ბიჭი ყოფილიყო უდარდელი ცხოვრებითდა გაზის პედალს ბოლომდე მიაჭირა ფეხი და გაფრინდა,, ძარღვებში სისხლი მჩქებარეთ მიედინებოდა ადრენალინმა მთელიმისი ორგანიზმი მოიცვა დაწამიერად ყველაპრობლემა ერთად დაავიწყდაა.... როგორ მივიდა უნივერსიტეტთან არ ახსოვ გონს მაშინკას კისკისმა მოიყვანა..
-გაბო ნახე გოგოები სანთელივით დნებიან, მიდი გადადი რა მანქანიდან ვითომ საბარგულში რაღაც გიდევს...
-ნუხარ მაშო ცუდი გოგო შენ.. თითს საყვარლად უქნევს და ელვის სისწრაფიდ სწყდება მანქანა ადგილს და მაშოც შეშინებული ეკვრის სავარძელს...
მანქანაში მშვიდი ჰანგები ჟღერს , გაბო წითელზე აჩერებს მაშო კი ფანჯრიდან იყურება და უცებ იქვე სკვერში საწყლად მობუზულ გოგონას ხედავ , ლამაზი ქერა თმები მოუჩანს, სავარაუდოდ ტიროდა.. თითქოს ეწყინა და დახმარების სურვილმა გაუელვა თავში, იქნებ რა უჭირდა..
-გაბრიელ იქ ვიღაც ტირის და ვნახავ იქნებ რა უჭირს?
გაბრიელმაც იქედ გაიხედა საეთაც მაშო იყურებოდა, და დის გულკეთილობამ სიამოვნება მოჰგვარა
-კარგი მაგრამ მალე საქმეები მაქვს, და მანქანა გვერდით გადააყენა... მაშო
სწრაფად შეუყვა სკევრს და დაინახა რომ გოგო სლუკუნებდა.. ფრთხილად შეეხო მხარზედა აცრემლიანებული ლურჯი თვალები რომ დაინახა სწრაფად ამოიცნო მასში
-ლილე ავალიანი! მისი მტერი, ადამიანი რომლის მიმართაც ბავშვობიდან სიძულვილს უნერგავდნენ, მაგრამ უკან დახევას არ აპირებდა..
-კარგად ხარ? მშვიდად მიმართა
-რატომ ინტერესდება ჩემი მტერი ჩემი კარგად ყოფნობით..ამოისლუკუნა საწყალი ხმით
-ალბათ იმიტომ რომ ლიპარტელიანები ადამიანები ვართ და თანაგრძნობის სურვილი ჯერ კიდევ შეგვრჩა.. მშვიდი გაწონასწორებული ხმით მოიუგო, გაბრიელს ჰგავს თავიდან ბოლომდე ეს ერთი ციდა გოგო..
-აშკარად ვერ შემამჩნიე რომ მე ვიყავი თორე ახლა აქ არ იდგებოდი...
-მაგრამ ახლა გამჩნევ რომ შენ ხარ და მე ისევ აქ ვდგავარ..
-ჰო ალბათ..
-მიიიჩოჩე და მაშოც ლილეს მიუჯდა...
-რატოა ცხოვრება ასე რთული სრულიად გაუანალიზებლად დაიწყო საუბარი ლილემ ნაზი ,
მშვიდი ხმით..
-ალბათ იმიტომ რომ ჩვენ თავიდან ასე რთულ ცხოვრებას შეგვაჩვიეს ჩვენმა მშობლებმა, შენ რა გჭირს?
-ჩემს ძმებს ვეჩხუბე , ვითომ პატარა ბავშვი ვიყო კუდში ჩემზე ბევრად ზორმა ხუთი დაცვა დამსდევს... და თავოსუფალი სტუდენტური ცხოვრება არ მაქვს.. ამიტომ ვტირი ეხლა გამოვეპარა მაგათ გამო ლექციები გავადინე რომ ერთხელ მიანც შემეგრძნო თავისუფლება როგორია..
- ჰოო რთულადაა ყველაფერი, ვერ გეტყვი რომ ეგ გრძონაბ გამოცდილი მაქვს, ჩემი ძმები ყოველთვის თავისუფალ ცხოვრებას მაჩვევდნენ და არც დაცვა დამსედევს , თუ რამე მიჭირს ისინი ყოველთვის იქ არიან..
-ბევრად მარტივად ყოფილა შენთან ყველაფერი ლილემ ღრმად ამოისუნთქა
-მაგრამ შენთან არა..
-მტრები რომ არ ვიყოთ ალბათ კარგი მეგობრები ვიქნებოდით ლურჯი თვალები მიანათა ლილემ მაშოს და სრული გულრწფელობით თქვა ეს სიტყვები
-ალბათ ლილე მაგრამ ჩვენ მტრები არ ვართ, ვგულისხმობ ჩემს თავს და შენ, ჩვენ ხომ არ ვიცით რისთვრის მტრობენ ჩვენი მშობლებო ერთმანეთს არასდროს ვერევი მაგ საკითხში და შენ ჩემი მტერი არ ხარ..მაშო ფეხზე წამოიმართა ჩანთა მოიქექა და პატარა ქაღალდი და კალამი ამოიღო და მისი ნომერი მიაჯღაბნა და ლილეს გაუწოდა..
-ოდესმე თუ მოგინდეს საუბარი ამ ნომერზე დარეკე და აუცილებლად გიპასუხებ მშვიდი გაწონასწორებული ხმით უთხრა მაშომ
-უნდა გენდო?!
-კი რადგან ლიპარტელიანები,ამიხვნეშა, ცუდად არ მოიიღო, მაგრამ თქვენსავით ერთმანეთს არ ხოცავენ და მტერი რომ ვერ გაუგიათ ასეთები არ ვართ..დროებით ლილე ავალიანო!
-დროებით მაშო ლიპარტელიანო! და მის მოცემულ ქაღალდს დააკვირდა სადაც ლამაზი კალიგრაფიით ცხრა ნიშნა ნომერი ამოიკითხა და მსუბუქად ჩაიცინა...შემდეგ ტელეფონი ამოიღო და დიდი ასოებით მიაწერა ,,მაშინკა“...
-ის ავალიანების საამაყო ქალიშვილი იყო მაშინკა?- გაბომ ეგრევე აჯახა დას კითხვა..
-კი გაბო დაინახე?
-კი მაშო,მაგ გოგოს ისეთი ლურჯი თვალები აქვს სხვა მეორეს რომ არ აქვს,
-გულში ხომ არ ჩაგივარდა გაბრიელ ლიპარტელიანო! საყვარლად ჩაეჩვრიტა ლოყები მაშოს
-ბევრს რომ ლაპარაკობ არ იცი?
-ლიპარტელიანო არ გამოგივა თავის დაძვრენა..მაშო უკვე ბოლო ხმაზე იცინის
-დაახვიე მაშო რა.. გაბოსაც ეცინება
-ღმერთო მაღალო ესენი ერთმანეთს აუცილებლად დაკლავენ, ეგღა გვაკლდა სრული ბედნიერებისთვის, საყვარლად ჩაიხითხითა...გაბოსაც ჩაეღიმა და ისევ იმ მხარეს გაიხედა სადაც ავალიანების ქალიშვილი იჯდა , მისთვის ჩაიცინა და მანქანა ელვის სისწრაფით მოსწყვიტა ადგილს..
-შარში ხარ ლიპარტელიანო..
-მაშო ქათამსაც არ შეეშინდება მაგათი სათამაშო იარაღის..გაბობ საყვარლად ჩაიხითხითა
-ნაგავი ხარ გაბრიელ! მაშო ბოლო ხმაზე ჭიხვინებდა , ფეხები კი მანქანის სალონზე ჰქონდა შემოლაგებული.. ეს ორი ერთად სხვა ფენომენი იყო, ვიღაცას ტყუპები ეგონებოდათ რომ არა მათი ასაკი...
-შენთან მინდა ცხოვრება, შეპარული სიფრთხილით დაიწყო მაშომ საუბარი...
-დედას და მამს ეწყინება , თორემ ხომ იცი რომ მე პრობლემა არ მაქვს მაშო..
-დედასთან და მამასთან მე მოვაგვარებ...
-იცოდე თუ შეამჩნევ რომ წყინთ აუცილებლად შეაჩერებ სათქმელს..
-მოსულა! მაშომ გადაჭრით უპასუხა
-ახლა კი აწიე შენი გასიებლი უკანალი ჩემი სალონიდან მაშინკა
-ჰეი რას უწუნებ ჩემს უკანალს... მაგრად აკოცა გაბოს და სახლში შეკუსკუსდა სიცილ სიცილით...
-გაბრიელმა კი ძმებისკენ აიღო გეზი
-დედააააა , მაააამააააა ბოლო ხმაზე გაჰყვიროდა მაშო
-რა იყო დედიკო? ქეთო სახლში მოსულშვილს გამოეგება..
-მამა სახლშია?
- კი შვილო რა იყო, ქალის ხმაში ინტერესი შეერია.. თორნიკეც გამოვიდა და ცოლს დაუდგა გვერდით
-დეეე, მააა გაბოსთან მინდა ცხოვრება პირდაპირ აჯახა სათქმელი
-ქალს სახეზე წყენა დაეტყო, მაგრამმის ერთადერთ ქალიშვილს როგორ აწყენიებდა.
-კარგი მაშო შვილო როგორც გინდა
-მამა მართლა მთანხმდებით, მაშოს სახე გაუბრწყინდა
-რატომარ უნდა დაგთანხმდეთ
-მიყვარხართ ,, მიიჭრა და ორივეს ერთად მოეხვია,, აქაც მოვალ ხოლმე არ მოიწყინოთ ხომ?
-არა ჩემო გოგო.. დედამ შუბლზე აკოცა-წამოდი თანსაცმლის ჩალაგებაში მოგეხმარები....
გაბომ მანქანა ლიპარტელიანების საგვარეულო კომპანიასთან გააჩერა და მშვიდი ნაბიჯებით შევიდა შიგნით..
-ნატალია ჩემი ძმები სად არიან? მიმღებში მჯდომ გოგონას მიმართა, რომელიც საყვარელსაც ღიმილი ჰქონდა..
-კაბინეტში არიან გაბო.. გაუღიმა
-მეგობარი არ უნდა ნახო ნატალია, ცუდი გოგო ხარ, თბილად გადაეხვია სავარაუდოდ მომავალ სარძლოს, თუ დააყენა მისმა ძმამ ოდესმე საშველი დატანჯა საწყალი გოგო..
-როგორ ხარ ნატალია?
-კარგად შენ? როდის ჩამოხვედი
-წუხელ ნატალია, წუხელ ჩამოვედი ღიმილით უთხრა
-გამეხარდა გაბო
-კაი აბა ვნახავ იმ ბედოვლათებს და გაბო დერეფანს გაუყვა... კარები ფრთხილად გააღო
-ბატონო დამიან სტუმარი გყავთ! ხმა რაც შეეძლო დაიწვრილა და ისე შევიდა
ძმები გაოცებულები უყურებდნენ
-აა მითხარი ახლა რამ ააცანცარა ამხელა კაცი? დანიელმა სრული გაკვირვებით თქვა
და სამიმევ ერთდროულად დაიწყეს სიცილი
-აჰ ამის საშველი არ იქნება.....
მაგრამ ასეთი მხიარულება ნამდვილად არ არის ავალიანების სახლში , მეტად გაცხარებული დადის აქეთ-იქით რიჩი და დის სახლში მოსვლას ელოდება რომ მთელი ჯავრი მასზე იყაროს... ლილემ კარები შეაღო თუ არა რამდენიმე წყვილი თვალე მას მიშტერებოდა
-სად ჯანდაბაში გდიხარ გოგო ამდენხანს? ბოლო ხმაზე აღრიალდა რიჩი
-გავისეირნე არ შეიძლება?
-არასდროს გისეირნია და მიანცდამაინც ახლა მოგინდა? არც ვაჩემ დააკლო ღრიალი
-ჰოდა ახლა მომინდა რამე პრობლემაა?
-კი კი არის ახლა ასე არ უნდა დაპარპაშებდე გარეთ და დაეთრეოდე ქუჩა-ქუჩ
-რა, რა უფლებით მიყვრი, შენ ვინმოგცა ამდენის უფლება ლილე უკვე წყობილებიდან გამოვიდა და ბოლო ხმაზე ყვირო როცა მინდა, რა დროსაც მინდა მაშინ წავალ და გავისერინებ, ვივლი დაცვის გარეშე და ჩემი ცხოვრება მექნება..
ყველა გაშტერებული მიშტერებოდა , არავის არასდროს არ უნახავთ ლილე ასეთი.. ის ზედმეტადაც კი არ უწევდა ხმას არასდროს.. ყოველთვის მორჩილი იყო და ყველას თვს უხრიდა , მეეჭვება ამის მერე ასე იყოს აწი...ადამიანები კი არა პირუტყვები ხართ...დანდობა არ იცით, არ მინდა რომ თვქენი შვილი ან და ვიყო შემეშვით... დაიყვირა და თავისი ოთახის კარები შეგლიჯა ლოგინზე დაემხო და ბოლო ხმაზე ტიროდა...შემდეგ გაახსენდა მაშოს სიტყვები და ერთ დროს დაუზინებელი მტრის ნომერი კანკალით აკრიბა და პასუხ დაელოდა
-დიახ, გისმენენთ..
-მაშო ლილე ვარ გცალია?
-კი, კი მცალია ლილე , რა მოხდა?
-აღარშემიძლია მეტი განადგურებული ხმით თქვა და ატირდა ბოლო ხმაზე,
-ჰეი, ჰეი დამშვიდდი ეხლა დაწყნარდი, და მითხარირა მოხდა, სად ხარ
-სახლში ვარ ნაწყევტ ნაწყევტ ამოიკრუსუნა
-შეძლებ ისევ იმ სკვერში შეხვედრას? მაშოს მართლაც უნდოდა დახმარებოდა
-კი ათ წუთში იქ ვიქნები...ლილემ სასწრაფოდ დაკიდა ყურმილი და ცხოვრებაში პირველად მასში მეამბოხის სურვილმა გაიღვიძადა ფანჯარასტან მივიდა რომ სიმაღლე შეემოწმებინა , რამდენად მაღალი იყო
-ჯანდაბა ლილე, დამცინი სახლიდან იპარები და შენს მტერს ხვდები, ღმერთი მაღალო მეტეორი მესროლე, საყვარლად დასცინა საკუთარ თავს და ფანჯრიდან ჩასვლა დაიწყო, როგორც კი სამშვიდობოს გავიდა ტანსაცმელი შეისწორაა და ფრთხილი ნაბიჯებით გაუყვა ეზოს..
-აშკარად უფრო მეტი უნდა გევარჯიშა , პირველისთვის ცუდი არ იყო თავის თავს ებუტბუტებოდა და გზას მიუყვებოდა, პირველად იგრძნო თავი ბედნიერად, რაღაც მისი სურვლით რომ გააკეთა...
მაშო მისი ძმები და მეგობრები გაბოს სახლში იყვნენ, როცა მაშინკას ტელეფონმა დარეკა, და მაშო გვერდით გავიდა,მართლაც ააფორიაქა ლილეს ხმამ
-გაბო უნდა წავიდე ძმას ჩუმად უჩურჩულა... დანარჩენები საუბარში იყვნენ გართულები
-სად..?
-თუ გამოიცნობ აბა ვინ დარეკა?
-ლილემ?
-რა მიხვედრილი ხარ, ტიროდა და დახმარება მთხოვა ისევ იმ სკვერში უნდა მივიდე გამიშვი რა გთხოვ!
-კაი წადი ,ოღონდ ფრთხილად იყავი ჩემ მანქანას მოგცემ და მეც გამოვალ მერე, სიფრთხილეს თავი არ სტკივა
-კაი როგორც გინდა
მაშო როდესაც მივიდა ლილე ისევ იმ სკამზე დახვა, თავი მუხლებში ჰქონდა ჩარგული და სლუკუნებდა
-მტერს გაუმარჯოს არხეინად მიმართა მაშომ
-გაუმარჯოს!
-რა დაგემართა?
-დავიღალე ამ ცხოვრებით, არაფერი მე არ მეკუთვნის, საკუთარი თავიც კი, აღარ მინდა ასე ვიყო, ერთი დღისთვის მეტისმეტად დავმეგობრდთ, მაგრამ შენს გარდა სხვა არავინ მყავს
-ჰეი, ჰეი დამშვიდდი მაშო თბლად მოეხვია და ცრემლები მოსწმინდა- არ გიფიაქრია ლილე რომ უბრალოდ ამ დამპალ ქალაქს მოშორდე და ერთი თვით ან თუნდაც რამდენიმე დღით დაისვენო, მარტო შენ და აწონ-დაწონო ყველაფერი, გაერკვე შენს თავში და ჩამოყალიბლე რეალურად ვინ ხარ?
-კი მაგრამ სად წავიდე?
მაშო ცოტახნით ჩაფიქრდა, და ყველაზე მაგარმა იდეამ გაუელვა თავში, აი მის გეგმასაც რომ გამოადგებოდა ისეთი
-თუნდაც სვანეთში, იქ სახლი გვაქვს გასაღებს მოგცემ და იქ იყავი არავინ შეგაწუხებს
-მართლა?მაგრამ ჩემს ძმებს და ოჯახს როგორ ავუხსნა? ან რა ვუთხრა? უცებ ჩამოყარა ყურები
-უბრალოდ უთხარი რომ დრო გჭირდება...
-მადლობა!
- აი ეს მანქანის გასაღები iცი მართვა?
-კი
- წადი, გზადაგზა დაგირეკავ და გზას მიგასწავლი
-მადლობა დიდი ლილე ფეხე წამოიმართა მაშოს ფრთხილად მოეხვია და მანქანაში ჩაჯდა, სალონში მოტრიალე სურნელმა ჟრუანტელი მოჰგვარა, ბურუსიდან გამოერკვა და ელვის სიწრფით მოსწყდა ადგილს...მაშომ კი ტელეფონი გახსნა და დიდი ასოებით დააწერა ,, სარძლო“ თან საყვარლად ჩაიცინა
-მაშო რა მიქარე? სად გაუშვი ის ჩემი მანქანით თავზე გაბრიელი წაადგა მომღიმარ მაშოს
-სვანეთში..
-იქ რა უნდა? ჩვენს სახლში ჩემი მანქანით? ღმერთო უბეში გველი გამიზრდია და ვერ გამიგია დემონსტრატიულად აღმართა ხელები ცისკენ
-უბრალოდ საკუთარი თავი უნდა იპოვოს გაბო მან , მე კი ამაში დავეხმარე...
-ჯანდაბა მაშო შენ ომი წამოიწყე
-მაშინ დროა გაბრიელ ლიპარტელიანო ეს ომი ერთხელ და სამუდამოდ შეწყდეს
-ღემრთო ეს ჩემზე ჯიუტია
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება მაშოს სკოლაში, ახლა კი სახლში წამიყვანე..
და-ძმა ხელი-ხელ გადახვეულები გამოვიდნენ სკვერიდან და სახლის გზას დაადგნენ..ხოლო ლილე მანქანას მიაქროლებდა და პირველად გრძნობს თავს ასე ლაღად, თბილისიდან რომ გამოვიდა მანქანა გაადაააყენა და ვაჩეს ნომერი აკრიბა
-სად ჯანდაბაში ხარ გოგო
-არ ვიცი რამდენი დღით მაგრა დიდი ხნით მინდა განმარტოება, არავინ დამირეკოთ და არ მომძებნოთ დაფიქრება მჭირდება, ერთხელ მაინც ცხოვრებაში შემისრულეთ ეს თხოვნა, პირდაპირ აჯახა სათქმელი
-კარგი! ღრმად ამოისუნთქა ვაჩემ -წადი, მაგრამ ფრთხილად იყავი.. ლილემ ტელეფონი გამორთო და გზას გაუყვა
-რიჩი ლილემ წასვლა ითხოვა? ვაჩე ძმას და ოჯახის წევრებს მიუბრუნდა
-სად?
-უბრალოდ მინდა რომ ბევრ რამზე დავფიქრდეო და ცხოვრებაში ერთელ გამიშვითო
-ჰოდა მივცეთ თავისუფლება ღრმად ამოისუნთქა ოჯახის უფროსმა კონსტანტინე ავალიანმა და კაბინეტის კარები მიიხურა
-იქნებ ასე უკეთესი იყოს!.....


ბოდიში ყველას მართლა, უდიდეს ბოდიშს გიხდით ასე რომ დავიკარგე, რამდენიმე თქვენგანმა მომწერა პირადში და ავუხსენი რატომაც ვერ ვდებდი, ბოდიშიც პრობლემები მქონდა და უბრალოდ ვერ შევძელი, იმედია დანაშაულს გამოვისყიდი, მაპატიეთ და მიყვარხართ.. თქვენი აზრი მაინტერესებს ამ მოთხორბასთან დაკავშრებით.. გავაგრძელო თუ არა...
p.s siyvarulit Sad Writer-ი