- მაშინ არა, მე ასე არ მინდა - მანქანიდან გადავიდა და კარები მიაჯახუნა. დემნაც მიჰყვა.
- აბა როგორ გინდა? - წინ დაუდგა.
- ხვდები, რომ ერთმანეთს ნორმალურად არც კი ვიცნობთ?
- გავიცნობთ.
- ხო გავიცნობთ, არ მოგვეწონება და გავშორდებით, რა მარტივია არა? - გაეცინა.
- თუნდაც - აჰყვა მის ირონიას.
- უკვე ვფიქრობ, რომ ზედმეტად არასერიოზული ხარ.
- იცი რა თათუ? შენ ზედმეტად დიდ ყურადღებას აქცევ ყოფით პრობლემებს, მაშინ როცა შეიძლება, რომ ისინი არც არსებობდეს.
- იცი რა დემნა? - გამოაჯავრა - ყოფითი პრობლემები ქმნიან სხვა, სერიოზულ პრობლემებს, რომლებიც არსებობენ და დიდი მნიშვნელობაც აქვთ და მგონი უნდა ხვდებოდე ამას.
- ვხვდები - დასერიოზულდა - რას მთავაზობ? ასე კინკლაობა-შერიგების რეჟიმში გავაგრძელოთ ურთიერთობა?
- არა, გავარკვიოთ ყველაფერი და ნორმალურად გავაგრძელოთ ურთიერთობა - გაუღიმა.
- ვითომ? - წარბი აუწია.
- მართლა - ღიმილით შეაგება პასუხი და ჩაეხუტა.
- კარგი, ეს კარგი, მოგვარეთ, მაგრამ იმ შეკითხვას მაინც ვერ გაექცევი მომავალში - გაეცინა და ხელები შემოჰხვია.
- მომავალში არც გავექცევი - დაეჭყანა და ისევ მანქანაში დაბრუნდა.
- ხვალ აუცილებლად უნდა წახვიდე უნივერსიტეტში? - ისეთი საწყალი თვალები ჰქონდა, თათულიმ გადაიკისკისა.
- გააჩნია რას მთავაზობ - იკეკლუცა.
- წავედით? - გაუცინა.
- წავიდეთ - მხრები აიჩეჩა და ღვედი შეიკრა.

ღიმილით შეჰყურებდა მონატრებულ სილუეტს გოგონა. სახეზე ღიმილი აღბეჭდვოდა დემნასაც, მაგრამ თათულის არ უყურებდა. დროდადრო მის მუხლებზე დაკრეფილ ხელებს ეფერებოდა, მაგრამ მაინც არ უყურებდა. მერე თათულისაც ჩაეძინა. მშვიდად ეძინა, ან რატომ არ უნდა სძინებოდა, ყველაფერი მოგვარდა. თვალები რომ გაახილა, პირველი ტრაფარეტზე გამოსახული ასოები დაინახა. გუდაური რომ ამოიკითხა, ღიმილით გახედა დემნას.

- ხვალ საღამოს დავბრუნდებით - დემნასაც შეემჩნია, რომ გაიღვიძა.
- კარგი - თავი დაუქნია.

მანქანა სასტუმროსთან გააჩერა. დიდად სასტუმროს არ ჰგავდა იქაურობა, სამსართულიანი კერძო სახლი იყო. ხელჩაკიდებულები შევიდნენ. მისაღებში ბუხარი იყო და ცეცხლი გიზგიზებდა. სასიამოვნო გარემო, მშვიდი მუსიკა და თოვლი. ვერაფრით მიხვდებოდით, რომ უკვე გაზაფხული იყო. აქ ისევ ზამთრის განწყობა ჰქონდათ შენარჩუნებული.
მესამე სართულზე აიღეს ოთახი, მანსარდიანი. კარები გახსნა და თვალდახუჭული შევიდა თათული.

- რა მაგარია - გახარებული ჩამოჯდა ლოგინზე.

ხის ჭერი, ხის ოთახი, ფანჯარაში მოფარფატე ფიფქები, სარწეველა სავარძელი, ხის მაგიდა და დიდი ლოგინი.

- ხო არა? - გვერდით მიუჯდა დემნაც.
- მადლობა - მხარზე მიეკრა.
- რა მადლობა - ჩაეცინა ბიჭს და წელზე ხელი შემოჰხვია - მოდი მე ყავას ამოვიტან და რამეს კიდევ.
- კარგი - დაეთანხმა.

ხმამაღლა გაიცინა და ხელები სახეზე აიფარა. როგორი ბედნიერი იყო. აი რა აკლდა ამ თვეების მანძილზე. როდის მოასწრო ასე ძალიან შეყვარება, თვითონაც არ იცოდა. დემნას რომ დაეჟინებინა, შეიძლებოდა ცოლობაზეც კი დათანხმებოდა. იმდენად წარმოუდგენელი იყო მისთვის ბიჭის გარეშე ცხოვრების გაგრძელება. ფეხსაცმელები გაიხადა, იქვე ტუმბოზე დადებული ფაჩუჩები წამოიცვა და ლოგინზე მიწვა. ოთახს ერთი პატარა ნათურა ანათებდა, ლოგინს ფაქტობრივად ვერც წვდებოდა სინათლე. სითბომ და კომფორტმა თავისი ქნა, ნებიერად დახუჭა თვალები და თითქოს მიეძინა. მაგრამ მისი გონება მაინც ელოდებოდა დემნას. როგორც კი კარებმა დაიჭრიალა, თვალები დაჭყიტა და წამოჯდა.

- მოვედი - ლანგარი ტუმბოზე დადგა, თვითონაც მიწვა ლოგინზე და მუცელზე დაიდო - გემრიელად მიირთვი - გაუღიმა.
- მადლობა - ფინჯანს ხელები შემოჰხვია და ჩაეღიმა.
- მიყვარხარ - მხარზე აკოცა დემნამ და მიეხუტა.
- მეც - ამოისუნთქა - ისე მიჭირდა შენ გარეშე - დაიბუზღუნა.
- იმიტომ, რომ ჯიუტი ხარ, თავის დროზე რომ მოგესმინა, ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა.
- გაბრაზებული ვიყავი - მხრები აიჩეჩა.
- მაინც რომ არ თმობ ხვდები? - გაეცინა.
- ვხვდები - სიცილით უპასუხა.
- ხოდა ახლა მე გავბრაზდები და იყავი კარგად - დაეჭყანა და ზურგი შეაქცია.
- ოო - ფინჯანი ტუმბოზე გადადგა და ზურგიდან მიეხუტა - არ გამებუტო - გაეცინა.
- კარგი - თითქოს ამას ელოდებოდაო, გადმობრუნდა და მაშინვე გულზე მიიკრა თათული.

ისე მიხუტებულებს ეძინათ მთელი ღამე და შეეძლო დაეფიცა, რომ ამაზე უკეთესი ღამე ჯერ არ ჰქონია. დილით გაღვიძებულმა პირველი თათულის თმის სურნელი რომ შეიგრძნო, პირველი მისი გულისცემა რომ იგრძნო, პირველი მისი სუნთქვა რომ მიელამუნა, დარწმუნდა, რომ მის გარეშე ცხოვრება აღარ შეეძლო.

- დილა მშვიდობის - ამოილაპარაკა თათულიმ და ახედა.
- დილა მშვიდობის - მოწყვეტით აკოცა ტუჩებზე დემნამ და გაუღიმა.
- რა კარგია აქ - ნებიერად გაიზმორა.
- გინდა რომ დავრჩეთ?
- მინდა, მაგრამ არ გამოვა.
- რა ვქნა, მე დაგტოვებდი, მაგრამ არ რჩები - გაუცინა.

ყველაფერი მართლაც იდეალურად გაგრძელდა. თავისთავად კამათობდნენ ბევრ რამეზე, მაგრამ არც ერთხელ არ დაშორებულან. ყველაფერი კარგად იყო, სანამ ზაფხული არ დადგა. დაამთავრა გამოცდები და მაშინვე გაჩნდა პრობლემა, თათული სოფელში უნდა წასულიყო. დემნა თან ხომ ვერ გაჰყვებოდა?
სამაგიეროდ, ისევ თედომ და თეონამ უშველეს, ორსულს ჰაერი უხდებაო და სოფელში გააქანეს.
ეგონა ბედნიერებისგან გასკდებოდა, ისე გაუხარდა მათი ჩამოსვლა.

- მოგენატრე ხო? - როგორც კი დრო იხელთა, მაშინვე ჩაეხუტა დემნა.
- ძალიან - დაიწუწუნა.
- ხოდა მე ვიცი როგორ უნდა მოვაგვაროთ ეს პრობლემა.
- როგორ?
- საღამოს გაიგებ.
- ოო.
- ნუ წუწუნებ - გაუცინა და ჩაიხუტა.

საღამოც მალე მოვიდა, სუფრა გაშალეს და გარს შემოუსხდნენ. ინტერესით შეჰყურებდა თათული ბიჭს, ის კი ხმას არ ირებდა. უკვე გადაწყვიტა, რომ ის დიალოგი უბრალო ხუმრობა იყო და დემნაც ალაპარაკდა.

- გიორგი ბიძია, რაღაც მინდა გითხრათ - თათულის მამას მიმართა და გოგონაც დაიძაბა.
- გისმენ - გაუღიმა კაცმა.
- ცოტას ვნერვიულობ - გაიცინა - არც კი ვიცი როგორ დავიწყო - თავზე გადაისვა ხელი და თათულის გახედა. განწირული მზერით შეხვდა გოგონაც, თვალებით ევედრებოდა არაფერი ეთქვა, უხერხულობისგან სად წასულიყო არ იცოდა. - მოკლედ - ამოისუნთქა - ქალიშვილის ხელი უნდა გთხოვოთ.
- ბატონო? - შეიცხადა კაცმა, მერე თათულის გახედა. თეონას ზურგს ამოფარებული გოგონა სულ აწითლებულიყო, მზერას ჩუმად აპარებდა კაცისკენ და მოსალოდნელ რეაქციას უფრთხოდა.
- დიახ - უფრო თამამად დაემოწმა - მე თქვენი შვილი მიყვარს და მინდა, რომ ცოლად შევირთო.
- დემნა - მძიმედ დაიწყო კაცმა - თათული ჯერ მხოლოდ 19 წლისაა, გარდა ამისა, ის სწავლობს და როგორც ხშირ შემთხვევაში ხდება, სწავლა და ოჯახი ერთად ვერ თავსდება.
- მე და თათული ხშირი და სტანდარტული შემთხვევა არ ვიქნებით, პირადად ვიზრუნებ, რომ სწავლაში ხელი არ შეეშალოს.
- თათული? - შვილს გადახედა კაცმა - დემნას დაპირებებს არავითარი მნიშვნელობა არ ექნება, არც მის სურვილს, ამ შემთხვევაში მხოლოდ შენი გადაწყვეტილება მაინტერესებს.
- მე, იცი - ბუტბუტებდა გაურკვევლად.
- გიყვარს თუ არა? - გაეცინა კაცს.
- კი - თითქოს მამის სიცილმა გამბედაობა შემატა.
- ანუ თანახმა ხარ.
- ხო - ისევ ამოიკნავლა.
- მაშინ მე ვეღარაფერს ვიტყვი გარდა ერთისა, ჩემი გოგონა ბედნიერი უნდა იყოს დემნა, თორემ რამდენადაც მშვიდად მივიღე ეს ამბავი, იმდენად აგრესიული გავხდები.
- გასაგებია - გაეღიმა დემნას - პირობას გაძლევთ, ყოველთვის სასურველი სტუმარი ვიქნები თქვენთვის.
- ძალიან კარგი.
- მაშინ მალე დავბრუნდები უკან ჩემს ოჯახთან ერთად და შეგვეძლება ქორწილის თარიღიც დავთქვათ, რაც უფრო მალე, მით უკეთესი ისე, სანამ სწავლა დაიწყება, იქამდე თუ მოვასწრებთ, მგონი აჯობებს.

ქორწილი აგვისტოს დასაწყისში დათქვეს, იმედოვნებდნენ თეონას პატარა დააცდიდა. ქორწილი ჯერ სოფელში, „სეფაში“ გაიმართებოდა, შემდეგ კი ქალაქში წავიდოდნენ.
დიდი სამზადისი ჰქონდათ სოფელში გამართული.
მეორე სართულზე, თათულის ოთახში, ლოგინზე კაბა იყო გაშლილი. გოგონები დილაადრიან წავიდნენ სალონში და ათი საათისთვის მომზადებულები დაბრუნდნენ. სახლის გვერდით, პატარა შენობაში სამზარეულო მოაწყვეს ქორწილისთვის. თუ სამეზობლო და თუ სანათესაო, ყველა ეხმარებოდა ოჯახს. საჭმელებს ამზადებნენ, თეფშებზე ანაწილებდნენ, სუფრას შლიდნენ.
მამამ დაიჟინა ჩემს შვილს საკუთარ სახლშიც უნდა გადავუხადო ქორწილიო, თორემ არავინ იყო „სეფას“ დიდი გულშემატკივარი.
კაბის ჩაცმაში დაეხმარნენ გოგონას და სარკის წინ ტრიალს მოჰყვა ამის შემდეგ. სტუმრები კი არა და არ მოდიოდნენ.

- გისმენ - ამღერებულ ტელეფონს უპასუხა.
- როგორ ხარ? - დემნას ხმა გაისმა.
- სად ხარ აქამდე? ვნერვიულობ - ჩამოურაკრაკა.
- გზაში ვართ, რა განერვიულებს, ნუ გეშინია, არ გადავიფიქრებ - გაიცინა.
- შენ გეშინოდეს რა - არ დაუთმო.
- აba როგორია სამზადისი?
- უიმე შევწუხდი უკვე - ლოგინზე ჩამოჯდა - ისეთი ქაოსია ეზოში, ვინ სად მიდის, ვის რა მიაქვს ვერ გაიგებ, ახლა კიდევ ყველა ცალ-ცალკე შემოდის ჩემ სანახავად, ყველას წინ უნდა დავტრიალდე, ყველამ უნდა შემაფასოს და ვაიმე დავიღალე - დაასრულა წუწუნით.
- მალე ჩამოვალ და მალე მოგიტაცებ - იგრძნო, როგორ ჩაეღიმა.
- გელოდები.

ისე გადაღალა ამ სამზადისმა, ვერაფერსაც ვეღარ გრძნობდა. შეწუხებული სახით ჩამომჯდარიყო ლოგინზე და გოგონების ლაქლაქს უსმენდა. დიდი მუცლით დაგორავდა თეონა აქეთ-იქით. მეჯვარე გვერდით უჯდა და მომხიბლავად იღიმოდა. მეორე მეგობარი ახალ-ახალ ამბებს ატყობინებდა, როგორ მიდიოდა მზადება, რა პროცესში იყო. დრო კი იწელებოდა, ისე ეძინებოდა თათულის, ოღონდ თავი სადმე მიედო და მაშინვე ჩასთვლემდა.

- მოვიდნენ, მოვიდნენ! - სწრაფად შემოვარდა ოთახში ნანო.
- ძლივს - ჩაილაპარაკა თათულიმ და წამოდგა. თითქოს არაფერი, მაგრამ როგორც კი ეზოში შემომავალი დემნა და მისი ოჯახი დაინახა, ანერვიულდა - წყალი დამალევინეთ რა - საწრუპით დალია, ტუჩსაცხი რომ არ მოშორებოდა.
- დაწყნარდი - გაეცინა თეონას, ამოვლენ ახლა შენები და ჩაგიყვანენ.
- მგონი გადავიფიქრე - ნერვიულად გაეცინა.
- არც გაბედო, თორემ გადაგვერევა ის ბიჭი.
- დედი - ქალმა შემოიხედა ოთახში.
- ვიცი, რომ მოვიდნენ - გაეღიმა თათულის.
- ყველაფერი კარგად იქნება დედი, ჩემო ლამაზო - ჩაიხუტა გოგონა.
- ცრემლები არ გვინდა - გაეცინა თეონას.
- წავედით დედი - გაუღიმა.

კიბეებზე ფრთხილად ჩავიდა, კიბის ბოლოში ელოდებოდა დემნა, გაცისკროვნებული თვალებით და განათებული სახით. ბიჭის დანახვისთანავე მოეშვა დაძაბულობა, გაეღიმა, ბოლო საფეხურზე უნებურად თუ ნებიერად გაიწვდინა ხელი და დემნას ხელს ჩასჭიდა.

მთელი დღე ასე ხელჩაკიდებული დაჰყავდა, წამითაც არ გაუშვია ხელი, სულ მას შესცქეროდა და მის გარდა ვერავის ხედავდა.

***

- იცი რა? მგონი ცხოვრებაში ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება იმ დღეს მივიღე - საუზმის მზადებით გართულ გოგონას ზურგიდან შემოეხვია და კისერში აკოცა.
- რომელ დღეს? - ღიმილით შემობრუნდა და თვითონ ტუჩებზე შეეხო.
- აი იმ დღეს, ცოლად რომ მოგიყვანე.
- მაგას ახლა მიხვდი? - წარბი აუწია.
- ყოველ წელს უფრო მეტად ვრწმუნდები - გაუცინა.
- საღამოს ლაზარე ბებოსგან წამოიყვანე, მე რაღაცებს გავამზადებ, ჩვენებიც დაპატიჟე და აღვნიშნოთ.
- ძალიან კარგი.
- ისაუზმე და ისე წადი.

მეხუთე წელი გავიდა, რაც ყოველი დილა ასეთი იდილიით იწყებოდა მათ ოჯახში. მეხუთე წელი რაც ერთად არიან და ერთმანეთით არსებობენ. ყველაზე დიდი ბედნიერება ქორწინების მეორე წლის თავზე იმის გაგება იყო, რომ პატარა ლაზარე ეყოლებოდათ. კიდევ უფრო ყურადღებიანი გახდა დემნა და დემნას შემდეგ მთელი ოჯახი, მხოლოდ თათულის სურვილებზე იყო გადამდგარი. არ აღმოჩნდა თათული წუწუნა, შესანიშნავად ჩაიარა ცხრა თვემ. ცხრა თვის შემდეგ კი მწვანეთვალება ბიჭუნა მოევლინა ქვეყანას. ყველაზე და ყველაფერზე ძვირფასი ახლა ის გახდა, ახლა მას ევლებოდა თავს ყველა.

- მოდით - ღიმილით გადაკოცნა თეონა და თედო.
- გილოცავთ, გილოცავთ - სიცილით შევიდნენ.
- ბავშვები?
- ბებოსთან - სავარძელში ჩაეშვა თეონა.
- ოო, ხომ გითხარით წამოიყვანეთ-მეთქი?
- ნუ ბუზღუნებ შენი ჭირიმე რა, მოგეხმარო რამეში? - სამზარეულოში გაჰყვა.
- დემნა მალე მოვა? - გაგსძახა თედომ.
- კი გზაშია, ლაზარეს წამოიყვანს დედამისისგან და მოვა. ლანა და ლაშა?
- ეგენიც მოვლენ - დაუმოწმა თეომ.
- ძალიან კარგი, გავშალოთ მაშინ.

ისევ ერთად შეიკრიბნენ, ისევ გაიხსენეს ძველი დრო. ფაქტობრივად, კვირაში ერთხელ მაინც იკრიბებოდნენ ყველანი ერთად.
ქმრის მკერდს მუხტებოდათათული და ღიმილით უსმენდა ძველ ისტორიებს.

- გახსოვს ლაზარე რომ დაიბადა როგორ ნერვიულობდი? - გაიცინა თედომ და დემნას გადახედა.
- უჰ, რა დამავიწყებს მაგას - გაეცინა დემნასაც.
- კიდევ ერთხელ მოგიწევს ნერვიულობა - დემნას ყურთან დაიჩურჩულა თათულიმ და ნაზად აკოცა ყელზე.
_____________
ესეც დასასრული.. მოკლედ, მინდოდა წინა თავი ბოლო ყოფილიყო და ეს ორი თავი ერთიანად შემომეთავაზებინა, მაგრამ ისე აეწყო მოვლენები. ჯერ სოფელში მომიწია წასვლა, მერე სოფლიდან სტუმრები ჩამოვიყოლე (ბავშვები, ბავშვები, ბავშვები) და კომპიუტერს ვეღარც კი მივეკარე.. ვიცი, რომ თავის მართლებას აზრი არ აქვს, დამნაშავე ვარ, არ უნდა დამეგვიანა, უფრო დიდი თავები უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჩემი ბრალი მართლა არ არის, განვითარებულმა მოვლენებმა შემიშალა ხელი.
იმედი მაქვს, მოგეწონებათ..
მადლობა ყველას, ვინც კითხულობდა, მაფასებდა, მოსწონდა ან არ მოსწონდა, მაკრიტიკებდა თუ მაქებდა..
და ბოდიში ყველას, ვისაც ისტორიამ იმედები გაუცრუა, ვინც იფიქრა რომ ამ ისტორიით დრო ტყუილად დახარჯა..
მიყვარხართ..
გემშვიდობებით არ ვიცი რამდენი ხნით..
მე სულ მენატრებით..