მოკლედ , დავიწყოთ... მე ემილია დაუშვილი ვარ , დაბადებული მიუნხენში და გაზრდილი თბილისში. გამომდინარე იმ ყველაფრიდან , რომ დედა ,გერმანელი ცნობილი პრიმა ბალერინა მარია შუმანი , ხოლო მამა ქართველი წარმატებული მსახიობი დათო დაუშვილია. 13 წლის ვიყავი, როცა მამაჩემის შესახებ გავიგე...როდესაც ერთ დღეს სახლში მივედი, დავინახეე სამზარეულოში დედა სრულიად უცხო მამაკაცს როგორ ეჩხუბებოდა. რომ დამინახეს ორივე გაჩუმდა.
-Hallo (მორიდებით მივესალმე სტუმარს)
-გამარჯობა პატარა (გავიგონე როგორ ჩაიჩურჩულა ჩემთვის უცხო ენაზე მამაკაცმა რაღაც)
-Hallo meine lieben, ich bin dein Vater David (გამარჯობა ჩემო ძვირფასო, მე დავითი ვარ.... მამაშენი)
-Wie bitte? (უკაცრავად?) მივხვდი როგორ გამიარა ჟრუანტელმა .. ეს სიტყვები ჩემთვის სრულიად მოულოდნელი იყო.
- გთოხვ შვილო.... უბრალოდ მომისმინე... მოკლედ 13 წლის უკან, როცა მარია საქართველოში იყო გასტროლებზე მაშინ თეატრში შევხვდით ერთმანეთს. ერთმანეთი მოგვეწონა. 1 თვე გავატარეთ ერთად შემდეგ კი , ისე მოულოდნელად გაუჩინარდა რომ არაფერი ვიცოდი მის შესახებ... მხოლოდ ის ჰქონდა ნათქვამი წასვლამდე რომ თუ ოდესმე მიუნხენში ჩავიდოდი შემეძლო Bayerisches Nationaltheater_ში მივსულიყავი და მენახა... ეხლაც სწორედ ესე მოვიქეცი... აქ ერთ-ერტ კინოფესტივალზე ჩამოვედით. სადაც მთავარ როლზე წარდგენილი ვარ და 1 კვირაში გაიმართება. გადავწყვიტე ჩემი ძველი მოგონება მენახა. მაინტერესებდა მიცნობდა თუ არა. მაინტერესებდა ისევ ისე გამოიყურებოდა თუ არა, როცა თეტრში შევედი სიმართლე, გითხრა არ მქონდა იმედი რომ მარია იქ დამხვდებოდა . თუმცა, როდესაც ვიკითხე , მითხრეს რომ საკუთარ მოსწავლეებთან ერთად მთავარ სარეპეტიციო დარბაზში იყო. გამიხარდა,ვიცოდი მარია კარგად ცეკვავდა მაგრამ არ მეგონა თუ თავსი საქმიანობას ბოლომდე გაყვებოდა. რადგან ის ძალიან გიჟი , გადარეული , იყო ვიდრე ბალერინას შეეფერებოდა. როდესაც კარები შევაღე იმედიც კი არ მქონდა , რომ მიცნობდა.. თუმცა შვცდი.. მიცნო.. მიცნო თან როგორ კარგად მიცნო. მომენტალურად გაშრა, ფერი დაკარგა და გული წაუვიდა.. უცებ ვერ მივხვდი რა მოხდა რა უნდა მექნა. უამრავმა ბავშვმა მოიყარა თავი და ისეთი სახით მიმზერდნენ თითქოს ”პატარა ბავშვებისთვის შოკოლადი წამერთმია და მათ თვალწინ მეჭამა” .. ვერაფერი ვერ გავიგე და საბოოოდ კი როცა გამოკეთდა ყველაფერი მომიყვა რაც აქამდე არ ვიცოდი. ანუ ყველაფერი მიამბო შენზე . რომ ორსულობის ამბის გაგების შემდეგ შეეშინდა და აქ ჩამოვიდა. მე კიდე... მე კდიე ეხლა პირველად გიყურებ ჩემ შვილს ამდენი წლის შემდეგ, და მავაყობ რომ ასეთი ლამაზი ხარ.....
როცა ეს ყველაფერი მოვისმინე მე მამამ და დედამ ვისაუბრეთ და გადავიწყვტეთ რომ საქართველოში წავიდოდი ცოტახნით , მშობლიურ ენას ვისწავლიდი , ქვეყნის კულტურას ვნახავდი და გავიცნობდი ჩემს ნათესავებს რაც ძალიან მახარებდა ... მოკლედ ამდენი წლებსი განმავლობაში მიუნხენი-თბილისის მიმართულებით ვიყავი გაბმული და იმდენი მოვახერხეთ მე და მამამ რომ დედაც აქ ჩამოვიყვანეთ. და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს ამდენიხნის მერე პირველად ნამდილ ოჯახთან ერთად ვცხოვრობ. რაც შეეხება ჩემ მდგომარეობას. მეც მოცეკვავე ვარ თუმცა არა ბალერინა. მე ყოველთვის მიზიდავდა ლათინო-ამერიკული ცეკვები და გერმანიაშიც 7 წლიდან ამ საქმით ვიყავი დაკავებული, თუმცა დღემდე ვეკითხებოდი დედას რატომ არ მატარებდა მის მსგვასად ბალეტზე მაგრამ ვერასოდეს ვერ ვიღებდი ამომწურავ პასუხს.რასაკვირველია საქქართველოში გადმოსვლის შემდეგც გავაგრძელე ცეკვა და დღეისთვ ის ეს უკვე ნამდვილად ის არის რაც მე მინდა რომ იყოს. მყავს საუკეთესო მეწყვილე გიგი და საუკეთესო მეგობარი ნინა , რომელთა გარეშეც ვერაფერს ვერ გავაკეთებდი. მყავს ძალიან კარგი ბიძაშივლ-მამიდაშვილები , რომლებმაც ძალიან კარგად მიმიღეს და ვუყვარვარ და ასევე ძალიან ძალიან კარგი ბებო . რომელსაც ვუყვარვარ თუმცა მხოლოდ მე ვუყვარვარ და დედაჩემი არა. ასე რომ ძალიან ხშირად ისეთი კონფლიქტი გვაქვს როგორიც არ უნდა იყოს ბებია-შვილიშვილს შორის. ეს ყველაფერი ერთი შეხედვით ლამაზად მოგეჩვენებათ, თუმცა იმდენი რამ გამოვიარე ამ 21 წლის განმავლობაში , რომ მგონია ყველაფერს გავუძლებ რაც არ უნდ ამოხდეს. ამჟამად ლოგინში ვწევარ და მთელი დღე უსაქმურად ინტერნეტში დავძვრები. ტრამვა მივიღე ვარჯიშის დროს, როცა ფოქსტროტში ილეთების განაწილებას ვაკეთებდი და 1 კვირა დასვენება გამომიწერეს რისი დრო და სურვილიც არ მაქვს რადგან 3 თვეში მე და გიგის შეჯიბრი გვაქვს ბარსელონაში და რისთვისაც ძალინ დიდი მომზადება გვჭირდება. მაშინ , როცა გგონია , რომ როგორც იქნა დაისვენე და არავინ გიშლის ხელს სიმშვიდეში გაატარო დღე უცებ ზარია კარზე.
-ემიიიიიიი გააღე ( ბოლო ხმაზე კივის ნინა და ტან პადიეზში ცეკვავს. ჰო გასაგებია.. ნაოშნიკებიც თან აქვს )
- რა გაყვირებს გოგო სირცხვილია, გადარეული ხარ რა . ვიფიქრე ერთხელ ცხოვრებაში დილით დავიძინებდ ა არავინ გამაღვიძებსთქო და აჰა... გაცდის ვინმე?
-რა დროს ძილია ისეთი ამბავი მაქსვ შენთვის რომ ჯობია დაჯდე.
-რატო რა ხდება?
-მოკლედ. ნიკა ხო გაქხსოს?
-ვინ ნიკა ?
-ნიკაა აბშილავა . სკოლაში ჩვენს პარალელურ კლასსში , რომ სწავლობდა. ჩვენთან ერთად ჩააბარა მერე თსუ_ში და იმ წელსვე აორთქლდა.
-ხო მერე ? ააა ხო გამახსენდა მაღალი სიმპატიური ბიჭი ხო ?
-ხოხო აი ეგ ზუსტად. მოიცა მოიცა რას მეკაიფები ? ვერ გაიხსენე ვიზე ვამბობ ხო ?
-ვერა ვერა. მოკკლედ რა მნისჰვნელობა აქვს?
- რადა წეღან შენთან რო ამოვდიოდი 1 სართულის აივანზე წელს ზემოთ შიშველი იდგა
-მერე?
-რა მერე გოგო . იცი რა ბიჭია? საოცრება მოკლედ თან კაი ტიპიცაა რა.
-ვერ გავიგე მერე ჩემგან რა გინდა
-რადა. რო ამოვდიოდი ეტყობა დამიანხა რო მივაშტერდი ხამივით ხოდა თან მიცნო ეტყობა და მითხრა მოიცადე ერთი წუთითო. ჩამოვიდა მანხა ხოდა 2 მოსაწვევი მომცა .
-რა მოსაწვევი
-რადა კლუბში აკეთებს რაღაც ივენთს. ეგ ხო დიჯეია. ხოდა მითხრა წამოდი შენ დაქალთან ერთადო
- კაი ერთი ...