რამოდენიმე დღეა წიგნებიდან თავი არ ამიღია. დილით თვალის გახელვისთანავე ტელეფონს ვიჭერ ხელში მესიჯი კი უკვე მოსულია. რათქმაუნდა უცნობი მწერს. ყველა მესიჯი ერთი შინაარსისაა მაგრამ ყველა ერთმანეთზე მეტადაა სიყვარულითაა გაჟღენთილი.სამი კვირა დამრჩა და სკოლას საბოლოოდ დავემშვიდობები.
ბიოლოგიისგან მესიჯის ხმამ მიხსნა.
-ანუშ რას შვრები?
-რავიცი ვსწავლობ შენ?
-მეც სასწავლებლიდან ახლა გამოვედი, გადაქანცული ვარ რაა, ერთი სული მაქ როდის დავხურავ ამ კურსს.-გავიღიმე როდესაც მისი სახე წარმოვიდგინე
-ნუ ღელავ ერთი თვეღა დაგრჩა მეტი ხომ არა- ვეცადე გამემხნევებინა არადა ვიცოდი მალე მეც იგკვე დამემართებოდა.
-ხო რავი, დღეს რა გეგმები გაქვს სახლში ხარ?
-კი, რამე ხდება?-
-არაა არაფერი კაი რეზი მოვიდა გკოცნიი-გამეღიმა ტელეფონი დავბლოკე და ისევ ბიოლოგიას მივუბრუნდი.

-ანაა-ჩურჩულით ჩამესმის ჩემი სახელი. ყურზე ცხელ ჰაერს ვგრძნობ და მაჟრიალებს. უკმაყოფილოდ ვიშმუშნები დათავს მეორე მხარეს ვაბრუნებ. ვცდილობ ძილი გავაგრძელო მაგრამ სიჩუმეს ისევ ჩემი სახელი არღვევს.
-ანა ადექი- შდარებით გაამჯაცრა ტონი.
-აუუ დე დღეს სახლში დავრჩები რაა- ჩავიბურდღუნე.
-ვინაა გოგო დედაშენი!- გაოცებულ-გაბრაზებულ-სიცილშერეული ხმით მითხრა. გაღიზიანებულმა თავი ავწიე და მივხვდი რომ არც დილა არ იყო, არც სკოლაში არ მივდიოდი, არც ლოგინში არ ვიყავი და ყველაზე მთავარი რაცაა ვენც მელაბარაკება დედაჩემი არაა, დედაჩემი კი არა საერთოდ ქალიც კი არაა! მაშინვე წამოვიმართე. შებინდებულიყო, ოთახს მარტო მაგიდის სანათი ანათებდა, მაგიდაზე წიგნები და რვეულები იყო გაშლილი, ჩემს გვერდით კი იცნობი დახრილიყო და სიცილს ვერ იკავებდა. ვიფიქრე რომ მეჩვენებოდა და თავი ისევ წიგნზე ჩამოვდე.ფხუკუნმა შემაწუხა და მივხვდი რომ შეუძლებელი იყო ყველაფერი ასე ნათლად მომჩვენებოდა თვალები დავაჭყიტე სკამიდან ელვის სისწრაფით წამოვხტი და უცნობს შევახტი. მანაც მთელი ძალით მომხვია ხელები და ჩამეხუტა.დიდი ხანი ვიეექით ასე და ალბათ კიდევ ვიდგებოდით სიმყუდროვე ჩახველების ხმას რომ არ დაერღვია.
-გრიტებო მთელი დღე ეგრე აპირებთ დგომას?-დემეტრეს ხმა ვიცანი და ახლა კას გადავეხვიე მთელი ძალით.
-როგორ მომენატრეეთ!- სიხარულით არ ვიცოდი რა მექნა.
-წამო ყავას დაგალევინებთ.
-უკვე დავლიეთ
-კარგია მოშინაურებულხართ- ბიჭებმა ჩუმი ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს და სასტუმრო ოთახში შევედით. ოთახში შესულს საკვირგელი სუათი დამხვდა. დედა ტყუპებს შორის იჯდა ბექა ხალიჩაზე, ანდრეა სავარძელში და ყველა დედას სერიოზული სახით უსმენდა. ყველას გადავეხვიე და მოვისიყვარულე ამ დროს კარები გაიღო და გოგოები შემოვიდნენ ალექსანდრე მაშნივე "ჩემს" ალექსანდრესთან მივიდა.
გოგოები კივილით გამოექანნენ ჩემკენ. მეც მივირბინე ძლიერად მოვეცვიეთ ერთმანეთს.
-რამაგარია ისევ ერთად ვართ!!-ნინი სიხარულისგან ხტუნაობდა.
-აუუუ ყველას ძალიან მოგვენატრეე.-ბუზღუნით ჩამეხუტა ბექა მერე სხვებიც და ბოლოს ყველა ერთმანეთს ვეხუტებოდით.ძლივს ავეფხრიწეთ ერთმანეთს. მე და გოგოები სამზარეულოში გავედით. შოკოლადის ნამცხვარი მოეტანათ და დავჭერით. ყველა ერთმანეთთან ლაპარაკში იყო ჩართული.შევამჩნიე ჩუმად როგორ გავიდა ანდრეა სახლიდან. ვიფიქრე ტელეფოზე სასაუბროდ გავიდა-თქო ასე დომ ისევ ლაპარაკში ჩავერთე. მაგრამ ჩემი ვერსია ნახევრად მცდარი გამოდგა. ანდრეას გვერდს მშვენიერი გოგონა უმშვენებდა. მე,ნინი და მარიამი ერთდროულად წამოვხტით და გოგოს მივვარდით. მაშინვე ჩემს საძინებელში ავედით და იქ გავეცანით. თვითონაც გაგვეცნო, მორცხვი გოგო იყო მაგრამ მალევე მოშინაურდა ჩვენთან.
-აბა გვანცა მოგვიყევი როგორ გაიდანი ანდრეა და ასე შემდეგ
-გოგო ნუ ხარ შენ ასეთი, იქნება არ უნდა მოყოლა-იდაყვი გაჰკრა მარიამა ნინის.
-უი, ისე თქვენც მოსაყოლი გაქვთ, მაშინ არ დაგვცალდა.-პრეტენზია გამოვთქვი.
-კაი მაშინ პირველი ვინ იქნება?-იკითხა გვანცამ
-ის ვინც პირველი შემოუერთდა ამ ოჯახს-ვთქვი და ყველამ მარიამ შევხედეთ.
-რა გაეწყობა.-ხელები აიქნია და მოყოლა დაიწყო.
-დიდი სასიყვარულო ისტორია ნამდვილად არ გვაქვს, ერთ უნივერსიტეტში ვიყავით.იგი ბოლო კურსზე მე კი პირველზე. იმის თქმა ალბათ არ მჭირდება რომ ყველა გოგოს მოსწონდა და ისიც არ უშვებდა ასეთ გოგოებს ხელიდან. მისნაირი ბიჭები არ მომწონდნენ, ვხცდილობდი არსად შემხვედროდა, იმის გაფიქრებაც საკმარისი იყო რომ ერთ შენობაში ვიყავით.დილიდან შევი ღრუბელი იყო, ბოლო ლექციაზე ვიყავი როცა საშინელმა წვიმამ დასცხო, და როგორც ჩანდა გადაღებას არ აპირებდა. ლექცია დამთავრდა, მაგრამ ჯერ კიდევ წვიმდა.უნის კარებთან ვიდექი და ვერ გამეგო რა მექნა სანამ გაჩერებასთან მივიდოდი გავილუმპებოდი, მშობლები ქალაქ გარეთ იყვნენ წასულები და არავინ მყავდა ისეთი რომ სახლში მშრალი მივეყვანე. ბოლოს ძალა მოვიკრიბე და წვიმაში გავიარე. ლამის მივრბოდი, ორ წუთში უკვე სულ სველი ვიყავი.მანქანამ ჩამიარა და კიდევ უფრო გამწუწა. გლანძღავდი და თან მივდიოდი როცა ფეხებთან მანქანა გამჯჩერდა. შუშა ჩაიწია და ის სახე გამოჩნდა რომელის დანახვა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა.
-ლამაზო სახლში მიგიყვანო?
-არ მინდა გმადლობთ.- მშრალად ვუთხარი და გზა განვაგრძე. იგივე გაიმეორა მაგრამ მაინც არ ჩავჯეჩი. ბოლოს მაქანიდნ გადმოხტა და წინ ამესვეტა. ასე ახლოდან ნანახი არ მყავდა და გამიკვირდა " მართლაც ხალიან სიმპატიურია." გავიფიქრე.
-ჩაჯექი.
-გამატარე.
-ჩაჯექი-მეთქი!
-ტონს დაუწიეა და გამატარე.-ვცდილობდი სიმშვიდე შემენარჩუნებინა. თვალებში ჩამხედა,ვცდილობდი მზერა არგამქცეოდა მის სახეზე. დასველებული ტითქოს კიდევ უფრო სიმპატიური ჩანდა.
-შენ მაიძულე-მითხრა და მანქანაში შემაგდო.კარი ჩაკეტა და მომიჯდა.
-მისამართი?
-...
-მისამართი გთხოვ?
-... - მანქანა დაძრა.
-სად მივდივართ?
-ჩემთან.-მისამართი ვუთხარი, გეზი შეცვალა და სახლთან მიმიყვანა.
-კარის გაღებას არ აპირებ?
-მიყვარხარ.
-რ..რა?
-მიყვარხარ! ყველაზე და ყველაფერზე მეტად.
-როგორ არც კი მიცნობ
-გინობ, თან ძალიან კარგად.
რაღაც უცნაური ურთიერთობა ჩამოვაყალიბეთ სლის ბოლოს ვუთხარი რომ მიყვარდა. უნი დაამთავრა და სამსახურში მოეწყო მე კი მეორე კურსზე გადავედი. დაბადების დღეზე ცოლობა მთხოვა, მალე დავქორწინდით.ჯერ მის მშობლებთან ერთად ვცხოვრობდით მაგრამ ერთ დღესაც ხელში ახალი სახლის გასაღები ჩამიდო. მერე მესამე კურსზე ალექსანდრეზე დავორსულდი მერე კი ეს პატარა გვეყოლა მეტი არაფერი.
- ვაუ.. დემეტრე არ მეგონა თუ ასეთი სერიოზული იყო.-ძვლივს ამოვთქვი გაკვირვებულმა
-მეც ეგრეთი რეაქცია მქონდა.-ყველამ ნინის შევხედეთ.
-რა?
-შენი ჯერია ქალბატონო
-აა..ისა მე გავალ საქმე მაქ- წამოდგომა დააპირა მაგრამ არ გავუშვით
-ჰე მიდი მოყევი ვკვდები ინტერესით ვუთხარი გულწრფელად.
-მე რაზი ფეხბურთის მოედანზე გავუცანი. მე ბარსას ფანი ვარ და რა თქმაუნდა მისი მაისური მეცვა ის კი მანჩესტერის. კურსელებთან ერთად ვიყავი გასულები რამოდენიმე გოგო-ბიჭი ვიყავით. ის კი თავის მეგობრებთან იყო.მიხვდებოდით რომ მალევე დავუპირისპირდით ერთმანეთს, ძალიან დიდი ხანი ვიკამათეთ. ბოლოს გადავწყვიტეთ გვეთამაშა. ფრე დავამთავრეთ. რეზიმ მითხრა რომ ჩემთან კიდევ დიდი სიამოვნენით ითამაშებდა.ნომრები გავცვალეთ.სახლში მიმაცილა და დავიშალეთ.ერთი წელი მეგობრები ვიყავით. მაგრამ ორივეს გვქონდა გრხნობები. ერთი წლის შემდეგ სიყავრული ამიხსნა იმავე მოედანზე იმავე დღესი მავესაათზე იმავე ტანსაცმელში.
-მინდა რომ ყოველ წელს ამოვიდეთ აქ და გავიხსენოთ ჩვენი პირველი შეხვედრა. წლების მერე შვილებთან და შვილიშვილებთან ერთად მინდა გითხრა რომ მიყვარხარ და მეყვარები ცხოვრების ბოლომდე და იმის შემდეგაც.-მეც მთელი ძალით მოვეხვიე და იმ დღიდან ერთად ვართ. ესაა და ეს.
-აუ ყველა რა სერიოზულია ურთერთობებში.
-და შენ?
-მეე? ხოო გრძელი ისტორიაა...
-გისმენთ-ინტერესით მოიწია ჩემკენ გვანცა და მეც მოყოლა დავიწყე.
რაც შემეძლო მოკლედ მოვყევი ყველაფერი და გვენცას მივუბრუნდი.
-შენი ჯერია
-ბიბლიოთეკაში გავიცანი, თითქმის ერთი წლის წინ. უნის მერე ვმუშაობდი დამხმარედ. დაკარგულს გავდა და დავეხმარე წიგნების პოვნაში. მას მერე ყოველ დღე დაიწყო სიარული. მივხვდი რომ ნელ ნელა უფრო და უფრო მომწონდა.ყოველ დღე უფრო და უდრო ვეცნობოდით ერთმანეთს მეც გავიგე რომ ექიმი იყო და ვუთხარი რომ მეც სამედიცინოზე ვსწავლობდი. მითხრა რომ დამეხმარებოდა რამეს თუ ვერ გავიგებდი.მეც შანსი არ გავუშვი და მამეცადინებდა ხოლმე როცა დაკავებული არ იყო. საააფხულო არდადეგები დაიწყო ეს იმას ნიშნავდა რომ ხშირად აღარ შევხვდებოდით ბიბლიოთეკაში კი მუშამობას დიდი ხნის წინ დავანებე თავი.ბოლო შეხვედრაზე დაძაბული იყო აზრები ეფანტებოდა ბოლოს კი ერთიანად მომაყარა
- მთელი ზაფხული უშენოდ ვერ გავძლებ, მინდა რომ უფრო ხშირად შევხვდეთ, და არ მინდა რომ როცა ერთად ვიქნებით მხოლოდ სწავლაზე ფიქრობდე. მინდა შენი ფიქრები მუდამ მე დამტრიალებდეს. იყვარხარ და ეს ხუმრობა არ გეგონოს, არ ვარ 19 წლის ბიჭი, რომელიც ყველა გოგოს ეკიდება.
-მე...ძალიან მიყვარხარ, უბედნიერესი ვარ შენ რომ შეგხვდი.
-ვაუ...- ვთქვით სამივემ ერთად.
-ხო და კიდევ იმით ვარ ბედნიერი რომ თქვენ გაგიცანით. მთელი მოვეხვიეთ ერთმანეთს და ლოგინზე გადავწექით სიცილით