ჯანდაბა უნდა ავდგე, ეს შაბათი-კვირა უკვე შემძულდა, საათისკენ გავატრიალე თავი, შვიდს უკლია რვა წუთი, სამსახურში მაგვიანდება. სკოლაში ვსწავლობ და თან ვმუშაობ. ჩემი ცხოვრება სულ ქაოსია. რესტორანში მიმტანად ვმუშაობ, როცა დროს ვჭერ ვსწავლობ, მთელი თავისუფალი დრო წიგნებში ვარ, ზოგჯერ ჭამის დროც არ მრჩება, უნივერსიტეტისათვის ფულს ვაგროვებ, სამუშაოს გამო ისე ვერ ვსწავლობ რომ დაფინანსების იმედი მქონდეს.
უკვე შვიდი გახდა, წამოვიზლაზნე, ყვე;ას სძნავს , მშობლებს და ჩემს დას, ფეხაკრებით დავდივარ, წყალი გადავივლე, თმები გაზზე შევიშრე, აბა ფენს როგორ ჩავრთავდი, გავემზადე, ნახევრად გამშრალ თმებზე ქუდი დავიფარე. დრო კიდევ მაქვს, ამიტომ გადავწყვიტე ფეხით მივსულიყავი. მენეჯერი კვირას არაა და მე მომიწევს რესტორანის გაღება. თანამშრომლებზე ცუდს ვერ ვიტყვი, კარგი კოლექტივი ვართ, მენეჯერი თეკლა უდნავ მკაცრია, მაგრამ ასეთიც უნდა იყოს.ხელს მიწყობენ, ყველაზე პატარა ვარ კოლექტივში და მქრუნველობით მეპყრობიან. შუადღეა, ბევრი კლიენტი შემოდის, უკვე ფეხზე ძლივს ვდგავარ, მაგრამ მაინც ღიმილით ვესალმები კლიენტებს.
-კატო, კიდევ ახლები შემოვიდნენ მესამე მაგიდასთან, გთხოვ შენ მიემსახურე რაა გადატვირთული მაქვს მე ყველა მაგიდა
-კარგი მარი, მენიუს ავიღებ და მივალ

-შენ გაიხარე კატო
-მადლობა ))
მაგიდასთან სულ ბიჭები ისხდნენ, ორი ჩემგან ზურგით
--გამარჯობათ, მენიუ გნებავთ თუ შეუკვეთავთ პირდაპირ?
-მენიუ თუ შეიძლება - მითხრა ერთ-ერთმა რომელიც ზურგით იჯდა, ტანშო გამცრა , ისეთი მკაცრი ხმა ჰქონდა
-ეხლავე-მაგიდას წრე შემოვავლე რომ მენიუ დამერიგებინა. თავი ავწიე და გავშრი, ის, ის იყო! ის!
ნიკას სახე შეეცვალა, სახე სულ მოღუშული ჰქონდა, მაგრამ ეხლა გაოცება აღებეჭდებოდა,და მგონი ბედნიერებაც, მაგრამ ეს მგონი მომეჩვენა
-აქ მუშაობ?
-დიახ, უკაცრავად და გიცნობთ?-ისე ვუთხარი ეს , რომ გული დამეწვა, მაგრამ თავს პირობა მივეცი რომ ილუზიებს არ შევიქმნიდი და მას დავივიწყებდნი
-მიცნობ თუ არა-ისე თავისთვის ჩაილაპარაკა, ეს კითხვა თავის თავს უფრო დაუსვა ვიდრე მე, მიხვდა ჩემს ნამიოკს- მართალი ხართ, ჩემს ერთ ნაცნობში შემეშალეთ, უკაცრავად, როცა მზად ვიქნებით შესაკვეთად დაგიძახებთ
-კარგით- მძიმე ნაბიჯებით მოვშორდი მაგიდას, გული მიკვდებოდა, მაგრამ ეს სწორი იყო.
-----------------------------------------------------------------------------------
-ბიჭო ისაა?
-კი დიტო, ისაა
-მერე? რატო გითხრა ეგრე?
- არ ვიცი... წამო რა სხვაგან
-შენ რა ნორმალური ხარ? მიდი და დაიელაპარაკე , უთხარი რომ ამ დროის განმავლობაში სულ ეძებდი
-ეგრე მარტივადაცა არაა საქმე- ვერ ვეტყოდი ჩემს ძმაკაცებს როგორ მდგომარეობაში გავიცანი, არ ვიცი რატომ,მაგრამ მინდოდა რომ ეს ფაქტი შემენახა საიდუმლოდ, იმ ნაბიჭვარსაც ვეძებდი მაგრამ....
-----------------------------------------------------------------------------------
ძლივს ვიპოვნე კატო ასე შემეთხვევით, ვერ დავკარგავდი, უნდა შემენარჩუნებინა იგი. მთელი დღე რესტორნის წინ ვიდექი, მოუთმენლად ველოდი როდის გამოვიდოდა, მხედავდა, მაგრამ მაინც არ მიმჩნევდა, კლიენტებს ისე უღიმოდა
-ნეტავი , მეც ეგრე შემომხედავს? რა უნდა ვქნა თუ ხელს მკრავს? რა მეშველბაა?. ეგოისტი ვარ, მაგრამ მასთან საკუთარი თავიც მავიწყდება, უკვე მომზადებული ვიყავი რა უნდა მეთქვა, მაგრამ ვიტყოდი კი ყველაფერს მის წინაშე?! მეშინია, პირველად მეშინია გოგოსთან ლაპარაკის , არასდროს ვყოფილვარ დიდი მჭერმეტყველი გოგების შებმის დროს, ხშირად ხმის ამოღებაც კი არ მჭირდებოდა გარეგნობის გამო, ეხლა კი? ეხლა შარში ვარ , დაბლა დავიხედე, რამდენი მომიწევია, რა მემართება. ჩემსკენ მოდის, თვალი თვალში გამიყარა, მოიცა რა უნდა მეთქვა? ჯანდაბა დამავიწდა ყველაფერი, მაგარ შარში ვარ.
-კიდევ დიდი ხანი უნდა იდგე აქ? სხვა საქმე არ გაქვს?
-შენ გელოდებოდი- ღმერთო რა სულელი ვარ, სიტუაცია უნდა გამოვასწორო, ვინ ამბობს ასეთ რამეს
-მე? მგონი ყველაფერი ნათლად აგიხსენი პირველი შეხვედრისას, ყველაფერი ვთქვით უკვე
- ყველაფერი შენ თქვი, მე კიდე ხმის ამოღების საშულება არ მომეცი, არაფერი არ მაწყობს შენი ნათქვამიდან, ახლა ჩემი ლაპარაკის დროა
-ჩემთვის სულერთია, შენთან არ მინდა არაფრის განხილვა
-საყვარელო შენთვის არც მიკითხავს, მალე შევხვდებით ძვირფასო-ლოყაზე ვაკოცე და წამოვედი, თან ძაან ჩქარა, რას ვაკეთებ...
-ალექს, ბიჭებს დაურეკე დაჩემთან მოდით რა
-ხო მშვიდობაა ნიკუშ?
-მგონი ხოო-ხელს ნერვიულად ვისმემ თავზე- კატოს შეეხება
-გასაგებიაა, ჩათვალე რომ უკვე შენთან ვართ
-კაი
-მოიცა, მოიცა, არ გათიშო
-რა გინდა?
-გოგები წამოვიყვანოთ?
-შენ ბიჭო შ*გ ხო არ გაქვს? რეებს ამბობ?
-კაი ხოო, ჩემით, ჩემით
-----------------------------------------------------------------------------------
ყველა ჩემთანაა სანდრო, ქლექსი, დიტო
-რამე უნდა მომაფიქრებინოთ, არ ვიცი რატომ ან როგორ, მაგრამ თავი უნდა შევაყვარო
-ვინ არის ამისთანა, მე არ მომწონს ეს იდეა, მთელ ქალაქში გვაძებნინე და მიზეზიც არ გივთხარი, არც ვიცოდით რა მოხდა და საერთოდ იგნორს რატომ გიკეთებს? სანამ ყველაფერს არ გვეტყვი მე თანახმა არ ვარ.
-დიტო, არ ვიცი რა გითხრა, ვერ გეტყვი. უბრალოდ არ შემიძლია
-რა იყო FBI-ის აგენტია თუ სპეცრაზმიდანაა, რას ნიშნავს ვერ გეტყვი.ამისთანა რა საიდმულოა...
სიტუაცია იძაბებოდა, დიტო ბრაზდებოდა, ნიკა კი უხერხულობისაგან არ იცოდა რა ექნა, მალავდა! რისთვის? ან ვისთვის? თვითონ ეთაკილებოდა თუ გოგოს ღირსებას იცავდა, იცოდა რომ არაფრი მომხდარა, მაგრამ ხალხის აზრი მისთვის მნიშვნელოვანი იყო. სისულელეა? შეიძლება შენთვის კი მკითხველო, მაგრამ ნიკასთვის ის მნიშვნელოვანია, იცის ხალხის ლაპარაკის ძალა რა არის, ამაზე კი მოგვიანებით მოგიყვებით, მაგრამ ეხლა დავუბრუნდეთ ჩვენს გმირებს
-ნიკა თუ არ გვეუბნები კარგი არ გინდა, მაგრამ ჩემი იმედი არ გქონდეს
-დიტო რა გჭირს ეე, რაზე ჭედავ, ძმაკაცია რაა, თუ ეხლა არ უნდა თქმა , ნუ უნდა, მერე გვეტყვის როცა დრო იქნება
-სანდრო არ ვიცი რაა, მე არ მინდა ბრმად ვაკეთო ყველაფერი. მე წავედი და თქვენ როგორც გინდათ
-დიტო
-ხო ნიკა
-მაპატიე რაა, უბრალოდ ვერ ვიტყვი
-ნიკუშ წარმატებები!
-----------------------------------------------------------------------------------
ძააან დიდი ბოდიში რომ ამდენი ხანი არ ვდებდი, დაწერილი მოქნდა მაგრამ ვერადავერ მოვახერხე ატვირთვა, იმედია მოგეწონებათ, მოუთმენლად ველი თქვენს შეფასებებს )))))))