გაბი რომ წავიდა დასაძინებლად მე გარეთ გამოვედი და თვალი ღამის წყვდიდშერეულ თოვლზე დამიშტერდა. გარეთ სუსუხი იყო და ცოტა არ იყოს ეს სუსხი მსიამოვნებდა გავლა გადავწყვიტე და გაკველულ ბზას გავუყევი. მე მიყვარს ზამთარი რადგან მახოლოდ ზამთარში იმოსება ბუნენა უმანკო თეთრი ფერის სამოსით და მე მიყვარს თეთრი ფერიც მას შემდეგ თავდავიწყებით რაც დედაჩემმა მითხრა რომ ეს მისი საყვარელი ფერია "თეთრი ისეთი ფაქიზია როგორიც ადამიანის სული ნეითან,-მითხრა ერთხელ მან,-როგორც თეთრი ფერის ნაჭერზე ემჩნევა ხოლმე ყველაფერი რაც მას შეეხება ასე ეტყობა ადამიანის სულს ყველაფერირი რასაც გამოუწვთნია მისი არსება" ოჰ, ჩემო მერი შენ რომ ახლა აქ იყო როგორ გაგიხარდებოდა ჩემი მიღწევები მე ჩაგეხუტებოდი და როგორც ყოველთვის თავდავიწყებას მივცემდი თავს მაგრამ ცხოვრებამ წამართვა შენი თავი მე რომ მქონდეს ოდნავი იმედი მაინც რომ ოდესმე ისევ შევხვდები ჩემს საყვარელ დედას ალბად ასე არ ვიდარდებდი.
გარეთ ყოფნა ისე მსიამოვნებდა რომ გზას ისევ და ისევ მივყვებოდი და არ მენაღვლებოდა სად წამიყვანდა ის მე ხომ ყოველთვის ას მივყვებოდი გზას თვალებახვეული. "ნეითან გეყოფა წუწუნი" გამახსენდა გაბს სიტყვებიი და გამეღიმა
-ჰეი შენ ჩვენ გამოგიძახეთ,-გავიგონე უკნიდან და რადგან ქუჩაში ჩემგარდა არავინ იყო გავიხედე იქეთ საიდანაც ხმა მოდიოდა
-მემგონი რაღაც შეცდომაა,-ახალგაზრდა კაცი ჭიშკართან უფრო ახლოს მოვიდა რომ შეეხედა ჩემთვის
-ჰო ნამდვილად შეცდომაა,-უცნაურად მაკვირდებოდა
-ბოდიში ვიცნობთ ერთმანეთს?-ვკითხე და მეც ახლოს მივედი რომ შემეხედა
-არა მე არ გიცნობ მაგრამ საერთო ნაცნობი გვყავს ის ახლა ჩემთანაა სახლში და იქნებ შენი ნახვა გაუხარდეს კიდევაც პატარა წვეულება გვაქვს დაგვეწვიე
-არამგონია კარგი აზრი იყოს
-გეყოფა ნეითან აი ხომ ხედავ შენი სახელიც ვიცი შემოდი,-ჭიშკარი გამიღო და მეც შევედი
-შედი,-სახლის კართან დადგა და ნათურის შუქზე ნათლად დავინახე მაიკ რიკმანის თვითკმაყოფილი სახე და ადგილს მივეყინე რომ შემძლებოდა ახლა აქედან უკან მოუხედავად გავიქცეოდი, მაგრამ არა ამას ვერ ვიზამდი არ მივცემდი უფლებას რიკმანს დაეცინა ჩემთვის.
ხელები მიკანკალებდა სახლში ძლივს შევედი ფეხები უარს ამბობდნენ მორჩილებაზე და უკან რჩებოდნენ
-მეგობრებო გაიცანით მისტერ ნაითან სტრიმერი დარწმუნებული ვარ გეცნობათ გაზეთებიდან,-ყველამ შემომხედა მე სასწრაფოდ მოვათვალიერე ისინი მაგრამ ნაცნობი სახე არ იყომ მათში გული გამალებით მიცემდა და ეს რიკმანს ესმოდა ალბათ სწორედ ეს იყო მიზეზი მისი სიცილისა
-ნეითან ეს ჩემი საცოლეა,-გოგონა ჩემსკენ შემობრუნდა და ჩემი გული ბედნიერებისაგან გაბრწყინდა ეს არ იყო ბელა,-მოირა გაიცანი,-გოგონას თავი დავუკარი და ხელზე ვაკოცე
-მსმენია თქვენზე,-თქვა მან მე მხოლოდ თავი დავუქნიე
-ნეითან?-როჯერი გაოცებული მიყურებდა მაგრამ მე უფრო გაოცებული ვიყავი იმით რომ ის აქ იყო
-როჯერ. მოხდა რამე?
-აქ რა გინდა?
-რა სიუხეშეა როჯ,-ჩაერია რიკმანი,-ის ჩემი სტუმარია
-ხო მაგრამ მგონი სჯობს ახლა წავიდე,-ხელები ერთმანეთში გადავგრიხე და თითების წვალება დავიწყე
-სად გეჩქარება ნეით?-დაისისნა გესლიანად რიკმანმა და ჩემს უკან რაღაცას გახედა
-გარეთ ძალიან ცივა მაგრამ სასიამოვნოდ,-ჩემს ხელ-ფეხს მთელი სხეული აჰყვა და რაღაც უცნაურმა ჟრჟოლამ მომიცვა.
-გამარჯობა,-ბელამ შემომიარა და ჩემს წინ აისვეტა მაგრამ როგორც კი დამინახა ისიც ჩემსავით გაიყინა
-ბელა გახსოვს მისტერ ნეითანი?-იკითხა მაიკმა
-დი.. დიახ რათქმაუნდა მახსოვს,-ბელას ენა დაება და თავალი ამარიდა
-მისის...,-ყელში ბურთი გამეჩხირა
-მის, თუმცა ფორმალობა არაა საჭირო
-ბელა ის ახლა განათლებული ბიზნესმენია შენ რა ისევ მათხოვარი გგონია
-მისტერ რიკმან მე არასოდევ ვყოფილვარ მათხოვარი და არც არასოდეს გავხდები. მე მჭირდებოდა დახმარება ერთ დროს და არც იმას ვმალავ რომ ბევრი ადამიანისთვის მითხოვია შემწეობა მაგრამ მათხოვარი არასოდეს ვყოფილვარ,-ვცადე თავი ამაყად დამეჭირა და ისე მელაპარაკი თითქოს ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა ეს საუბარი მაგრამ ბრაზი მახრჩობდა
ბელას ლოყები აუვარდისფრდა. ჰაჰ, სულ დამავიწყდა როგორ უხდება ეს
-მაიკ გეყოფა წამოდი მოირას მშობლები უნდა გამაცნო დაგავიწყდა,-როჯერი მიხვდა რომ მაიკის სიცოცხელ უნდა დაეცვა
-კარგი მე დაგტოვებთ წამოდი როჯერ,-მაიკმა როჯერის ეტლი წინ წამიძღვარა და წავიდა
-მე წავალ,-ვთქვი ძლივს გასაგონად და შევბრუნდი
-ნეითან მოიცა,-რათქმაუნდა მე მოვიცდი შენ ოღონდა დამიძახე ბელა
-გისმენ,-არ შევბრუნებულვარ
-მე.. მე მინდა ბოდიში მოგიხადო ჩვენი ბოლო შეხვედრის გამო იცი..
-არ მაინტერესებს მიზეზი,-არ ვაცადე დამთავრება და ისევ განვაგრძე მოძრაობა მაგრამ კარი უფრო შორს მომეჩვენა და ფეხიც ამერია
-არა ნეითან მათქმევინა,-მაჯაში წამატანა ხელი და წასვლის უფლება არ მომცა
-არმაინტერესებს ბელა გესმის მე მხოლოდ მადლობა შემიძლია გითხრა იმისთვის რომ მაშინ ასე მომექეცი. ხედავ ახლა მე წარმატებული და მდიდარი კაცი ვარ არც ყურადღება მაკლია და არც პატივისცემა მე აღარ მჭირდები ჩემი გრძნობები შენდამი დაიფერფლა ახლა კი თუ შეგიძლია მომეცი უფლება წავიდე სახლში მელოდებიან
-კარგი ნეით როგორც გინდა,-თავი ჩაქინდრა და ხელი სასწრაფოდ მომაშორა მეც სასწრაფოდა გამოვედი და ისე დავბრუნდი სახლში გზაში არაფერზე არ მიფიქრია. ღამეს მადლობას ვუხდიდი რომ სახლში არავინ დამხვდებოდა ფხიზლად და ვერავინ ნახავდა როგორი განერვიულებული ვიყავი.
.......
-კარგად ხარ?-გაბი წასასვლელად გამზადებული მელოდა ბუხრის წინ
-მშვენივრად საიდან მოიტანე რომ ცუდად ვარ?
-როჯერმა დამირეკა,-თანაგრძნობით შემომხედა
-გაბი იდეალურად ვარ კარგი?
-ვის მოტყუებას ცდილობ?
-არავის მოტყუებას არ ვცდილობა მე 10 წელი ვიცხოვრე ისე რომ არ მადარდებდა იზაბელა ბლექი რომ იმ პლანეტაზე ცხოვრობდა რომელზეც მე ახლა რატომ უნდა მაწუხებდეს მისი ნახვა შენი აზრით?-საყვედურით შევხედე და შევევედრე მეტი არაფერი ეკითხა მან ჩემი ვედრება რომელსაც თვალებით ვანიშნებდი ვერ გაიგო
-ნეითნ ვის მოტყუებას ცდილობ?-მკითხა ისევ,-გგონია არ მესმოდა როგორ აწყდებოდი კედლებს მთელი ღამე?
-მე მციოდა,-გამარჯვებულის იერი მივიღე
-გციოდა არა?-თავი დავუქნიე,-მე ყოველღამე შენს ოთახში გამათბობელს ვრთავ არვიცი შეამჩნიე თუ არა ეს მაგრამ შენს ოთახში წუხელ წესით იგივე ტემპერატურა უნდა ყოფილიყო რაც ზაფხულის ჩვეულებრივ დღეს
-ალთა გამათბობლის ჩართვა დაგავიწყდა ამ ბოლოს უყურადღებო გახდი და საერთოდ წავიდეთ დავიგვიანებთ ხვალ სამსახურში მივდივარ
-არ გეგონოს რომ ამ საუბარს დავივიწყებ,-თითი ცხვირთან მომიტანა და გარეთ გავიდა.
გზაში მუსიკას ვყვებოდი და ვცდილობდი გაბი მომეტყუებინა მაგრამ ამაოდ მისი მოტყუება ადვილი საქმე როდია
-ტამ, ტამ ნეითან შეგიძლია მითხრა რას მღერის ეგ კაცი?
-რაა შენ რა არ უსმენ ჩემი საყვარელი სიმღერაა
-მაპატიე ფიქრებში გავერთე მაგრამ მელოდია მომწონს
-ის მღეროდა ზახულზე კარგ ამინდზე და გართობაზე
-ნეითან შენ სიმღერებს არ უსმენ ეს სიმღერა კი არ იყო ზემითხსენებულ თემაზე
-მეგონა არ უსმენდი,-საყვედურით შევაჩერდი
-ნითან დამელაპარაკე ასე არაფერი გამოვა გთხოვ გამაგებინე როგორ ხარ
-საშინლად ვარ გაბი საშინლად,-დავნებდი რადგან ის არ მომეშვებოდა და თანაც არ იქნებოდა ურიგო თუ გულიდნ ცოტა დარდს მოვიშორებდი თორემ ისე მქონდა უეჭველად გასკდებოდა
-მიდი მითხარი,-სიჩქარეს მოვუმატე
-გქონია ოდესმე ისეთი გრაძნობა რომ პირში ადუღებულ ტყვიას გასხამენ და ყვირილი არ შეგიძლია არ შეგიძლია წინააღმდეგობის გაწევა და ასე უბრალოდ ნებდები რაგდან გამოსავალი არ ჩანს
-რათქმაუნდა მქოანი,-მხრები აიჩეჩა
-ხო და ზუსტად ასეთი გრძნობა მაქვს ახლა. გუშინ ღამით ყველაფერს დავთმობდი ოღონდ ბელასთვის გული არ მეტკინა
-მაშინ რატომ გააკეთე ეს?-წარბი შეიჭმუხნა
-იმიტომ რომ ..
-იმიტომ რომ ვირი ხარ,-თქვა დარწმუნებით
-გაბი მე მადანაშაულებ?
-რაგითხრა?
-მან თქვა რომ მიზეზის ახსნა უნდოდა
-და შენ არ მოუსმინე არა?
-მე ეს არ შემეძლო
-ხო და სწორედ მაგიტომ ხარ ვირვით ჯიუტი და აუტანელი შენ ვერ ხვდები რომ მის სიტყვებს ყველაფრის თავიდან დაწყება შეეძლო?
-იქნებ მივხვდი მაგრამ ეს არ მინდოდა
-ასეც ვიცოდი,-თქვა დარწმუნებით
-რა იცოდი?
-შენ გეშინია ნეითან
-და შენ არ შეგეშინდებოდა? მე ეს ერთხელ უკვე გადავიტანე და ისეთი ძალით მეტკინა რომ ძლივს მოვიშუსე ტკივილი
-არა ეს გამართლება არაა ისევ...
-კიდევ ერთხელ ახსენებ ვირს და მანქნიდან გისვრი,-დავისისინე გაღიზიანებულმა გაბიმ წყენით შემომეხედეა მერე გადიახარხარა და ისევ განაგრძო
-დიახ ვირი ხარ და ვერაფერსაც ვერ დამიშავებ მე შემიძლია სემს დავურეკო
-აი თურმე რაა მეგონა ჩემი მეგობარი იდიტი იყო
-არის კიდევაც მაგრამ, როცა საჭიროა შეიძლება კაცმა გამოიყენოს
-და კიდევ მე ვარ ვირი?
გაბი სისულელეებს ამბობდა და ნერვებსაც მიშლიდა მაგრამ ასე იმიტომ იქცეოდა რომ ცოტა გავემხიარულებინე და ამას ვაფასებდი ჩემი პოტარა გიჟი გოგო ცდილობდა თავისი მწარე ენით ჩემთვის ტკივილი ცოტახნით მაინც დაეყუჩებინა.
-გაბრიელა აღარ გაჩერდები?
-გამომივიდა,-იკითხა საყვარელი ღიმილით
-კი გაბი გამოგივიდა და გპირდები შევეცდები გავანალიზო შენი მინიშნებები
-მე კი გთხოვ ნეითან იყავი ბედნიერი ძალიან გთხოვ,-თვალებში ცრემლები აუკიაფდა
-ჩემო სულელო მე შენ მყვახარ კიდევ ბიჭები და კიდევ ბავშვები
-ოჰ არა,-წამოიყვირა უეცრად,-როგორი სულელი ვასრ თავშესაფარში ფულის გადარიცხვა დამავიწყდა
-კარგი არაუშავს სემმა გადარიცხა ერთი კვირის წინ და რომ ჩავალლთ კიდევ გადავრიცხოთ,-მე პატარა თავშესაფარი ავაშენე ჩემნაირი ბავშვებისათვის და ახლა იმას ვმფარველობთ
-კარგი
-იცი ბელა როგორი სხვანაირი იყო გუშენ?-დავუბრუნდი პივანდელ თემას,-არ შეცვლილა მაგრამ თითქოს სულ სხავ ადამიანია. ის პატარა გოგო სადღაც გამქრალა და ჩემს წინ თავშეკავებული ქალი იდგა იყო. მასში რაღაც ბავშვურია მაგრამ არათვალები არც ღიმილი ოოჰ, როგორ მომნატრებია გაბი სული შემეხუთა როცა შევხედე. რატომ შემახვედრა ისევ მას ბედმა რა დავუშავე ასეთი?-გაბრიელას თვალებიდან ცრემლები გადმოდიოდა და ხელს მისვამდა ხელზე რომელიც სიჩქარის გადამრთველზე მედო
-შენ რა ისევ ებრძოდი კედლებს?-მკითხა მოულოდნელად
-მე უნდა დავხარჯო მოზღვავებული ემოციები თორემ ეს სხვებისთვის დამთავრდება ცუდად.
სახში რომ დავბრუნდი ვცადე ისევ დავბრუნებოდი ძველ ცხოვრებას მაგრამ თვალწინ მხლოდ ბელას თვალები მედგა არ მაინტერესებს რამდენად ბანალურია ის რასაც ვამბობ მე მიყვარდა ბელა მიყვარდა უსაშველოდ და ეს სიყვარული შიგნიდან მჭამდა. ვინ თქვა რომ სიყვარული კარგია და თუ ასეა მაშინ მე კარგის განმარტება არასწორად გამიგია.

..........
ვიმედოვნებ კარგი თავი გამოვიდა. ველი თქვენს კომენტარებს.