18 ივლისი.
-რატომ დაანებეთ თამაშს თავი ? - მეკითხება ექიმი და კალამ იმარჯვებს.ლამაზი თითები აქვს ,ლამაზი და მოვლილი , წამით მისი თითების მოძრაობას ვაკვირდები დაჰიპნოზბული,შემდეგ სახეში ვუყურებ, ნუთუ ყველა კორეელი ასეთი გასაოცარი გარეგნობით არის, არათემატური კითხვა მიჩნდება და ექიმს თვალს ვარიდებ.
-მეშინოდა... მეშინოდა კიდე ერთხელ წაგების - ვეუბები და ცდილობ ხელშიმოწოლილი ბურთი გადავყლაპო.
-წაგება ჩველი მოვლენა არის სპორტში ამაში საშიში არაფერია.
-ჩემი ოჯახი. ჩემი ოჯახი იძულებულს მხდიდა მუდა გამემარჯვა_უკვე ვეღარ ვიკავებ ცრემლებს და ისტერიკულ ტირილში მივარდება. ექიმის ჩემსკენ მოდის და მხარზე ხელის დადდებით ცდილობს დამამშვიდოს.
-ვფიქრობ ვფიქრობ თქვენი გასული ხილვები ემოციური დატვირთვის ბრალია, ამავე დროს კიის სიტუაციურად ვითარდება მაგაითად თქვენი ახალგაცნობილი ბიჭი და ხილვა მასზე. _ ვფიქრობ თქვენს საქმიანობას ისევ უნდა დაუბრუნდეთ , ეს ჩემი მოსაზრებაა თუმცა, ვფიქრობ ეს თქვენც გინდათ. _სახეს მისკენ მაბრუნებიებს და თავდაჯერებული მიღიმის_ იფიქრეთ ამაზე და გამაგებიეთ რას იტყვით.
... მთელი დღ ოთახში გავატარე , ნუთუ მინდა უკან დაბრუნება ? უკვე დიდი დრო გავიდა ჩოგბურთისთვის.
-ჩოგბურთი ისედაც გვიან დაიწყე თუმცა ბევრი შრომით შეგიძლია ისევ დაიბრუნო ძველი ძალები. მებნება შინაგანი ხმა და უჩვეულოდბედნიერად ვგრძნობ თავს სარკეი ვიხედები, დიდად არ შევცვლილვარ ამ ორი წლის განმავლობაში, ხოლოდ წონა მაქვს მომატებულ,თუმცა ვარჯიშით მალეე მოვიკლებდი, საკუთარ თავს ვუღიმი , შემდეგ კი ისტერილი სიცილი მიტყდება, ნუთუ ვბრუნდები მაგრამ მანამდე წვრთნელი, მწვრთნელი მჭირდება. ლოგინზე ვხტები და ტელეფონს ვიმარჯვებ, ვღელავ უკვე ორი წელია მისი ხმა არც კი გამიგონია, მალევე ვეძებ აკაკის ნომერს და ვრეკავ. ნერვიულობისგან ტუჩს ვიკვნეტ .
-გისმენთ -მპასუხობს, უფრო მომემატა აღელვება, მომენატრა ეს ხმაც და ჩემი მწვრთნელიც .
-საბიანა ვარ -ვეუბნები და მღელვარებისგან ლამის გული წამივიდეს. მესმის მისი გახშირებული სუნთქვა და შემდეგ სიცილი, ვიღაც ეკითება ვინ ურეკავდა პასუხად მხოლოდ საბიანას ეუბნება , წამით სამარისებული სიჩუმე არის ყურმილს იქით, შემდეგ კი ყველას აჟიტირებული ხმა , ზოგი ყიროდა ზოგიც იცინოდა და ტელეფოზე დალაპარაკებას სთოვდა აკაკის .
-საბიანა ხმამარალზე ჩავრთავ, კორტებზე ვართ ყველანი. მოიკითხე ყველანი . ნინი და გიორგიც აქ არიან, შენი პატარა მოსწავლეები უკვე დიდები არიანდა აქ არიან, ნეტავ განახა რა მაგრები გახდნენ , როგორ მოხდა რომ გაგახსენდით ?
-როგორ ხართ ? ვეკითხები ყველას გახარებული - მას... როგორ გითხრათ დაბრუნება მინდა , მინდა რომ ჩოგბურთს დავუბრუნდე და მწვრთნელი მჭირდება. ისევ სამარისებული სიჩუმეა .
-სად ხარ ? მართლა აპირებ დაბრუნებას ? შენს მშობლებს თუ უთხარი ? მომაყარა უცებ კითხვები .
-ჯერ არავსთვის მითქვია, ექიმმა ჩომ მირჩია და დამარწმუნა, რომ საშიში აღარაფერი იყო , მიმიღებთ უკან ? ჯერ ჩემს მშობლებს არ უთხრათ არაფერი. სამხრეთ კორეაში ვარ.
-რაა ? მაინც ჩადი მანდ არა ? საბი, მაშინ მე ვფიქრობ ჯობია ჩემზე უკეთეს მწვრთნელთან მიხვიდე. ახლა უფრო მაღალი დონის მწვრთნელი გჭირდება თუ გინდა, რომ ისევ დაუბრუნდე ჩოგურთს ახლა უკვე აღარახარ პატარა, უფრო მაღალი დონე უნდა აჩვენო ყველას . თუ თანახმა იქნები მანდვე მოემზადე, კარგ მწვრთნელს გირჩევ და გიშუამდგომლებ .ვიცი რომ რთული იქნება დაბრუნება, მაგრამ იცოდე ჩვენ ისევ გვჯერა შენი და ყოველნაირად ამოგიდგებით გვერდში. ვგრძნობ უკვე ტირილს ვიწყებ, არ მინდა სხვა მწვრთნელი თუმცა, სხვა გამოსავალიც არ მაქვს ვიცი , რომ თუ დაბრუნებას ვაპირებ დიდი ტრიუმფით უნდა დაბრუნდე და ამას ბევრი შრომაც სჭირდება .
-მას ... თანახმა ვარ . გენდობით და ვიცი , ცუდს არ მირჩევთ .
...შორიდან ვაკვირდები კორტებს ,მხოლოდ ორი წყვილი თამაშობს . კორტების გარშემო პატარა ჯგუფი დარბის და შეძახილებით ერთმანეთს ამხნევებენ, უკან დაბალი ტრიბუნა არის მოწყობილი , გვერდით პატარა შენობები , ალბათ გამოსაცვლელი. წინ მივიწევ და მწვრთნელის პოვნას ვცდილობ. მოსასვენებელ სკამზე ჩამომჯდარ გოგოებთან მივდივარ და სანდომიანად ვუღიმი და თვითონაც ასევე მპასუხოენ .
-უკაცრავად მთავარ მწვრთნელს ვეძებ, ხომ არ იცით სად ვიპოვო?
-შენს პირდაპირ პატარა შენობაში A-4 ოთახის გვერდით. მადლობას ვუხდი და შენობისკენ მივდივარ , მალევე ვპოულობ წვრთნელის ოთახს და ვაკაკუნებ პასუის მიღებისთანავე შიგნით შევდივარ და მეტად გაოცებული ვრჩები, გაოცებული არა ცოცხალი ვარ თუ არა იმასაც ვეღარ ვხვდები , ჩემ წინ ჩემი იდეალია, ადამიანი , რომლის ხმა მუდამ ჩემს გვერდით იყო მძიმე თუ ბედნიერ წუთებში . დიახ , ჩემს წინ კიუჰიუნი იდგა , პირველი ბალადისტი და ჩემი იდეალი. ამ მომენტს კი შვიდი წელი ველოდი. უბრალოდ გადმომხედა, მოსაუბრეს დაემშვიდობა და წავიდა , გვერდით ჩამიარა მე მის სუნსაც კი ვგრძნობდი, ალბათ ყველა მიხვდება ჩემს იმჟამინდელ მდგომარეობას, ვისაც კი ცნობილი ადამიანი ყვარებია და ეკრანიდან ტკბებოდა მისით. მეც ბევრი მყვარებია ეკრანიდან, თითქოს ჩემს სულშიც აღწევდნენ მაგრამ , ჩემთვის სხვა იყო კიუჰიუნი. სულ სხვა ჩემეული და თიქოს შობლიურიც კი ჩემთვის რეალურად უცნობი ადამიანი, კარებში მდგარი ვუყურებ როგორ მიდის გასასვლელისკენ. რამდენჯერ მიოცნებია ამ წამებისთვის , ვფიქრობდი ჩავეხუტებოდი და აღარც კი გავუშვებდი შემდეგ, აგრამ ახლა ?!ახლა რას ვაკეთებ უბრალოდ ვდგავარ და ვუყურებგაშეშებული. თითქოს ხელი მკრესო სწრაფი ნაბიჰით წავედი მისკენ, შედეგ სირბილზე გადავედი და უკნიდან ჩავეხუტე მთელი ძალით . აი ახლა თუნდაც მოვკვდე აღარ ვჩივარ ვფიქრობდი და მთელი ძალით ვისრუტავდი მის სუნს და ცხვირით ვეხახუნებოდი ტანსაცმელზე. შემოჭდობილ ხელებზე თითები გადამისვა და ჩემსკენ შემობრუნდა, მე კი მაინც არვუშვებდი ხელს , ახლა უკვე წინიდან ვეკვროდი, თავზე ხელს მისმევს და თმას მიჩეჩავ, სიამოვნებისგან ვინაბები, მოდუნებული ხელებიდან კი მისხტება ხელს მიქნევს და მიდის .
აი ასე ავისრულე ჩემი პირველი ოცნება კორეაში, დაუფიქრებლად და ყველაზე დასამახსოვრებლად.
მთვარია შენს ოცნებას ფეხი აუწყო, თუნდაც სირბილით მიჰყვე მას, დაიღალო მაგრამ მაინც არ შეჩერდე , საბოლოო შედეგით კი ბედნიერი დარჩე. თუნდაც წლები სდიო შენს ოცნებას შემდეგ კი წამებში აგისრულდეს და მაშინვე დასრულდეს. მოგონებები ... მოგონებები მუდამ თავიდან გაგაბედნიერებს, მთავარია არ დანებდე.

---------------------------------------------------
სინამვილეში სხვა ცნობილი და საყვარელი პირის შემოყვანას ვაპირებდი , ჩემი პერსონაჟსთვისაც კი არ მემეტებოდა კიუჰიუნი (სიცილისიცილი) . მადლობა რომ კითხულობთ და იმედია მოგეწონებათ ეს თავი.