-ადექი დროზე-მაღვიძებს და გაყინულ ხელებს მახებს ჩემს კარავში მობინადრე ლუსი,თავს ძლივს ვწევ და თვალების ფშვნეტით ვიწევი ძირს გაშლილი საბნებიდან.
დღე ისევ და ისევ სიცივეში მითენდება,საკვებს თუ ვეღირსები ჯერაც საკითხავია მაგრამ იმედს არ ვიკარგავ.
საშიბელებაა ასე ცხოვრება,ერთ კარავში ოთხი ადამიანი და ერთმანეთზე დალაგებული ფეხის ქუსლები,თუმცა ამას ჯერ ვერ შევცვლი.გარეთ ჩვენს მსგავსად ასობით კარავია გაშლილი და გაფენილი,კარვების შუა გულში კი მუდამ გიზგიზებს გასათბობად ცეცლი.სასაცილო მხოლოდ ის არის ამ სიტუაციაში,რომ გაგიზგიზებული ცეცხლი ვერავის ვერ აკმაყოფილებს იქამდე სანამ ზედ არ დავახტებით.საკვები მწირია,გააჩნია ვინ რას მოინადირებს ტყეში,ტყუს ღორი,ირემი რა იქნება ჩვენთვის არც ამას აქვს დიდი მნიშვნრლობა.აქამდე არავინ გაეკარებოდა ასეთ ხორცს მაგრამ გასაჭირი რას არ გაიძულებს ადამიანს.
ჩასაცმელს ერთმანეთს ვუცვლით,უცვლელი ტრუსები გვაქვს მხოლოდ.დასაბანად ტყის ქვედა მხარეში მივდივართ,გოგონები ცალკე ბიჭები ცალკე,თითქოს და ერთდგვარ ჰიგიენას ვამყარებთ სიბინძურეში.სამწუხაროა მაგრამ არ მპგვეყოვება არც შამპუნი არც საპონი,თუმცა ტყის ყვავილებს სუზი ჭ....ტს და მისგან სუნამოებს ამზადებს,სხვათაშორის ეს გზა მომგებიანიც კია.სამ თვეზე მეტი ხანია რაც არ გვინახავს მშობლები,რომც მოვინდომოთ მაინც ვერ ვეღირსებით ვიცით და თითქოს ყვლა ვეგუებით აზრზს,რომ სამუდამოდ ვართ ჩაჭედილები ტყეში.გზა არსაითაა მაგრამ ამავდროულად ყველგან გადის,ბევრჯერ ვცადეთ და დავიყავით გზის გასაკვლევად მაგრამ ამაოდ,ბოლოს იქ ვიკვეტებით სადაც ახლა ვართ.
უფროსი არ გვყავს,აქ ყველა ჩვენ ჩვენი თავის ბატონ პატრონები ვართ,თუმცა შერეული ორი ბავშვი გვყავს,გოგო და ბიჭი.მათ დღემდე უჭირთ შეგუება ,ღამღამობით იპარებიან კარვებიდან და გაქცევას ცდილობ,სად აპორებენ წასვლას ვერაფრის დიდებით ვერ ათქმევინებთ..
თუმცა ყველაფერ საშინელებასთან ერთად,გვყავს შეყვარებული წყვილებიც,მათი
ყურება მანუგეშებს მაგრამ სიყვარულს ვერ მპოულობს.
ტყე ლამაზია დილუთ,ღამე სასაკლაოს ემსგავსება.
აქ თუ გადარჩენა გვინდა ვინმეს,საამისოდ ვბრძოლოვთ კიდეც,ამას სახელიც ვუწოდეთ ”ტყის წესები”.
გვაქვს კიდეც დაწესებული მცნებები,რომელთაც არავინ აბიჯებს
1.ყველა ჭამს ერთ დროს
2.განურჩევლად სქესისა ყველა იძულებულია საკვები მოიპოვოს
3.ყოველ ღამე იცვლება ადამიანი და ყარაულობს კარვებს..

სუზი კარვიდან გადის და მარტო მტოვებს,თავს ვყოფ და ვათვალიერებ გარეთ ყველაფერს.
-არ გამოხვალ?-შორიდან მიყვირის ბენი და ხელს მიქნევს.ესღა მაკლდა,ყველაზე აუტანელია ჩვენ შორის,თავს
უფროსად მიიჩნევს და რატომ ვერ გამიგია.
იძულებული ვხდები ავდგე და გავიდე.
სიცივის გამო ვიბუზები,ვუახლოვდები ბენს და გაყინულ ცხვირს ხელს ვახებ
-ძალიან გენატრებოდი?-წარბს ვწევ დააგაბრაზებული ვაჩერდები
-არ ვარ ხუმრობის განწყობაზე სარა-მკაცრად დამყურებს ზევიდან,წამიერად მეც წარმოვიდგენ მას იფროსად და მის ბრძანებებზე გულის რევის შეგრძნება მიჩნდება
-ხომ არ ფიქრობ რომ მეტისმეტი მოგდის ? უფროსი არ ხარ აქ-ნიშნის მოგებით ვეუბნები და ვცილდები.
ტყიდან ბიჭები ლეშს მოათრევენ,როგორც ჩანს ტახი მოინადორეს და დღეს საკვები გვეღირსება,თორემ როდესაც ჩემი ნადირობის ჯერი მოდის მშივრები ვრჩებით.
ბიჭები გვიახლოვდებიან და ძირს აგდებენ სისხლიან ღორს,ერთ ხანს ვაჩერდები და ვფიქრბ როგორი საბრალოა მაგრამ მერე გადამდის ყველა ღრუბელი რომელიც ჩემს თავზეა მოქცეული.
-წყალი მოიტანეთ გოგონებმა-მეუბნება ნიკი და მიღიმის.
არ დავმალავ და ცოტათი მომწონს,ყველაზე სასურველი ბიჭია,მე კი მასზე ვოცნებობ.
ყოველ საღამოს ხან რომელ გოგოსთანა რის გაშოტილი ხან რომელთან,ამ დღემდე ჩემთვის სიტყვა არ უთქვამს და მისი ხმოს გაგონების თანავე ვიბნევი.
გოგონებისკენ ვიხედები და ხელით ჩემკენ ვუხმობ,ისინიც
წამებში მიახლოვდებიან წყლის ჭირჭლით.ხელებს მკიდებენ და მიმათრევენ
-ასეც არ უნდა შეიმჩნიო რომ მოგწონს-იცინის მარია და ხელს მიშვებს ახლად გამოფხიზლებულს
-რა?
-რა რა,ფიქრობ შეუმჩნეველი ხარ?-ცოტა მრცხვენია მისი საუბრის გამო და ხმას აღარ ვიღებ.
ვუახლოვდებით მდინარეს,რომელიც საიდანღაც მიედინება კიდევ სადღაც.მთავარია კამკამა და სუფთაა.ჭურჭლებს პირქვე ვავქცევთ წყალში და წყლის ავსების თანავე ზევით ვექაჩებით ორივე ხელით.
-წყალი მოაქვთ-ყვირის ნიკი შორიდან როგორც კი გვამჩნევს და ნახევრად გატყავებულ ღორს გვერდს უცვლის.
წყალს ვაწვდით და ისიც სისხლეს ბანს,ეს მომენტი საზიზღარი საყურებელია და ამიტომ ვცილდები მას.
კარავს ვუახლვდები და მის წინ დაგდებულ დიდ ქვაზე ვჯდები,თავს ხელებს შორის ვიქცევ და თვალენს ვხუჭავ
-მოგშივდა?-ჩამესმის ყურებში ნაცნობი ხმა,გაბრაზებული ვახელ თვალებს და ვსწორდები
-აქ რა გინდა?-ჩემს წინ მდგარ ჯუჯს ავყურებ ქვევიდან.
ის დედაჩემს სიკვდილის გამო მძულს,მისი დანახვა ძარღვებში სისხლს მიდუღებს.
-შეგაწუხე?-ისე მეკითხება თითქოს ოდესმე მისი ნახვის დროს აღფრთოვანება გამომიხატავს
-რათქმა უნდა
-წუხვარ მაგრამ აქ ჩემი ყურება კიდევ დიდ ხანს მოგიწევს-თავისი ჭკუით ცდილობს საუბარში წინ წაიწიოს მაგრამ. ორიოდე მწარეს ვურევ
-იქამდე სანამ არ მოგკლავ-ვდგები და ისე ვუვლი გვერდს მთელი ძალით მხარს მხარზე ვკრავ.რატომღაც ჩემი სიტყვები დამაჯერებლად მეჩვენა,თოთქოს მისი მოკვლა მართლაც შემეძლოს.
ცეცხლისკენ მივდივარ და ჩემი მეგობრების წრეში ვერევი,უკვე ოწვება ხორცი,აცმული ხის წვრილ და გალესილ ტოტებზე.
მალევე ცვლიან ტოტება და უკვე შემწვარ ხორცს ასაკის მიხედვით ურიგებენ აქ მსდომთ.
ჩემი რიგი როგორც კი დგება ვართმევ ხორცს და ხელის გულებით ვატრიალებ,ბენი მიახლოვდება და პლასტმასის თეფშს მაწვდის რათა ზედ დავდო ხორცი.თავაზიანად ვართმევ და მიხლებზე ვიდებ.
ზოგჯერ ისეთი კეთილი და საყვარელია რომ მავიწყდება ყველაფერი ცუდი რაც გაუკეთებია.აქ ყოფნის პერიოდში მის გამო ორი ჩვენიანი მოკვდა,ამას კი ჯერაც ვერ ვივიწყებ.
თვალს ვაპარებ ჯორჯს,გამწარებული შეექცევა ხორცს და ცხოველივით ფლითავს.
ყურადღებას ვადუნებ და ჭამას ვიწყებ.მართალია ისეთი გემრიელი ვერ არის როგორსაც სახლში ცაკეთებ ხოლმე,უმარილო და ცოტათი უმი მაგრამ არაუშავს,სულ არაფერს ნამდვილად ჯობს.
მალევე გვაღამდება თავზე,ღამით კი გართობის დრო დგება,ცოტა ხნით ყველაფრის დავიწყების პერიოდი.
მხიარულად მოთამაშე ახალგაზრდებს ვცილდები,
არ ვიცი რატომ მაგრამ გუნებაზე ვერ ვარ განწყობილი,მოშორებით ძირს გამხობილ ხავსიან ხეზე ვდებ საჯდომს და ცას ვაშტერდები.
ვარსკვლავებს კარგად ვაკვირდები,როგორი ლამაზია ბუნება,ზეცა და აბსოლიტურად ყელაფერი თუ მეორე თვალით შევხედავთ.
ამაზე ფიქრში გართული მხარზე შეხებას ვგრძნობ ხელის,შეშინებული ვხტები ფეხზე და ვტრიალდები
-ნიკ-თვალები მიფართოვდება.
-დამშვიდდი მე ვარ-გადმოდის წინ და ჯდება
-შემაშინე
-ვიცი,მაპატიე-მიღიმის და მასულელებს კვლავ
-არაუშავს
-აქ რატომ ხარ? წადი გაერთე
-არ ვარ ხასიათზე.შენ რატომ ხარ აქ?
-მეც იგივე მიზეზის გამო-ცოტა ხანს ვჩუმდებით ორივე.
ვგრძნობ ხელზე როგორ მახებს ხელს და ვიბნევი,უეცრად ვაცლი ხელს და შეშფოთებული თვალებში ვაშტერდები



პირველი თავისთვის პატარა დავდე მაგრამ აშკარად გასაგები :* იმედი მაქვს მოგეწონებათ ვინმეს