ჩვენი ურთიერთობა უკვე ფინალს უახლოვდებოდა.ყველაფერი დაიძაბა,უაზრო ეჭვიანობა,ჩემი ისტერიკები,საათობით გამორთული ტელეფონები.ყველა იმას გვირჩევდა რომ ურთიერთობა შეგვეწყვიტა,რომ ასე ყოფნა ორივესთვის საზიანო იყო და მსგავს სისულელეებს..საკმარისი იყო რომელმე ჩემ ჯგუფელთან ერთად გამევლო რომ იწყებოდა მთელი რიგი სცენები ეჭვიანობის.ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა.რამდენიმე თვე ასე გავატარეთ,იჩხუბებდა მერე ტელეფონს გათშავდა და არსად ჩანდა,არც უნივერსიტეტში არც სახლში.მისი ძმაკაცებიც არაფერს ამბობდნენ.ყველაფერი აირია,მათ შორის მეც.უკვე მოუცილებელ ტკივილად გადამექცა დათოს ეჭვიანობა,მაგრამ მიყვარდა და ვერ ვთმობდი.ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მის გარესე არსებობას შევწყვეტდი.თითქოს კიარა მართლაც ასე იყო,სააკმარისი იყო დათოს ნათქვამი „აღარ მიყვარხარ“ იმისთვის რომ მე სიცოცხლე დამესრულებინა.არადა ყველაფერი 4 წლის წინ დაიწყო,მაშინ როდესაც დათო ყიფიანი ჩემს სკოლაში გადმოვიდა.ჩემდა ბედად ჩემ პარალელურ კლასში.სკოლის დაწყებიდან რამდენიმე კვირაში გავიცანი,მანამდე არც კი ვიცოდი ვინ იყო,მხოლოდ რაღაც საგნებზე ვხვდებოდით როცა ორივე კლასი ერთიანდებოდა,მაგრამ არც მაშინ მიმიქცევია ყურადღებდა რადგან უბრალოდ სიმპატიური ბიჭი იყო,მაგრამ ჩემი კლასელი.ჩვენ კი ასეთი წესი გვაქ,კლასელებს არ ვეფლირტავებით, უფროსწორაად გვქონდა. დაბადების დღეებზე და მსგავს ადგილას არასდროს დავდიოდი მაგრამ ჩემმა კლასელმა იმდენად გვთხოვა რომ მაინც წავედი.უხერხულიც იყო,მთელი მეათე კლასი,ორივე განაყოფი, იქქ იქნებოდა ჩემს გარდა.მოკლედ ანას დაჟინებული თხოვნით წავედი მაგრამ პირობა დავდე რომ დავაგვიანებდი. დაახლოებით 5 საათზე ანასთან უნდა ვყოფილიყავი,მე კიდე სკოლიდან წავედი თუარა მაშინვე დავიძინე და 7საათამდე თვალიარ გამიხელია,უფროსწორად გამაღვიძეს.თვალი რომ გავახილე პირველად ანა დავინახე,
-რომელი საათია?_მკითხა ისე თითქოს გაბრაზებული ყოფილიტო მაგრამ მე ხომ ვიცი რომ ანას გაბრაზება არასდროს შეეძლო
-მმ,არ ვიცი. რომელია?
-შვიდის ნახეავარი ლანა
-მერე?
-შენ რომელლზე უნდა მოსულიყავი?
-ხუთზე ხო მგონი?
-ხო სწორად მიხვდი.ადქი ახლავე და წამოდი
-აუ მეზარება თან ახლა აქ რამე აზრი ჩემს იქ წამოსვლას?
-კი აქვს,შენ წარმოიდგინე ყველა შენ გელოდება,და დათო ყიფიანიც სხვათაშორის
-ვინაა ეგ?
-წელს რომ გადმოვიდა,შენ უკან ზის გეომეტრიაზე
-ა ხო ხო,გამახსენდა.და მე რატო მელოდება
-არ ვიცი,იკკითხა სად არის თქვენი კლასელი ძალიან ლამაზი სახელი რომ აქვსო
-ლანაზე უკეთესი სახელი არ გაეგონოს მთელი ცხოვრება
-არა მელანო იგულისხმა
-დავაი-თქო რა.
-მიდი ეხა ადექი და წავედით
-კაი ხო
მთელი გზა იმაზე ვფიქრობდი რატომ უნდა ვეკითხე დათო ყიფიანს მე,ან მელანო რომ მერქვა საიდან იცოდა,იქნებ კლასის ჟურნალიდან მაგრამ ჩვენი კლასის ხელმძღვანელი ვის მიუშვებდა ჟურნალთან.ნუ მოკლედ ასეა თუ ისე კიდე ერთხელ გამახსენეს რომ ბებიაჩემის საპატივცემულოდ როგორც პირველ გოგო შვილიშვილს მელანო დამარქვეს.მაგრამ მაინც ლანას ვითვისებდი,რღაცნაირად არ მიყვარდა ეს სახელი,თან უაზროდ გრძელი იყო.ამასობაში ანამ ორჯერ შემახსენა რომ ვაგვიანებდი და მეც მოვრჩი ფიქრს და სახლიდან გავედი.ერთი სული მქონდა სანაამ მივიდოდი,მაინტერესებდა ყიფიანი რას მეტყოდა,იქქნებ არაფერს.იქნებ უბრალოდ იკითხა.ხოდა ძალიანაც კარგი საერთოდ რას ვფიქრობ მაგ ბიჭზეუბრალოდ დაინტერესდა და იკკითხა მერე რა მოხდა. ანასთან მთელლი ჩემი კლასი დამხვდა რამაც ყიფიაანზე ფიქრი სულ დამავიწყა.იმედენად მიყვარდნენ და თან იმდენად მიჭირდა მათ გარეშე რომ არ ვიცი.ამ წელს ჩემი კლასი დაანაწევრეს და ორად გაყვეს,მიუხედავად იმისა რომ მათთან მხოლოდ ერთი კედელი გვაშორებდა მაინც ცუდი შეგრძნება იყო როდესაც კლასში გაკვეთილზე ერთდ არ ხართ მხოლოდ გეომეტრია და გერმანული გვიტარდებოდა ერთად და ისიც ნახევარ-ნახევარს .ყიფიანს მთელი საღამო ხმა არ ამოუღია.და როგორც გითხარით მეც დამავიწყდა საერტდო რომ იქ იყო,მითუმეტეს ძალიან ბევრი დავლიე. პირველ ხდებოდა დედაჩემმა რომ დარეკა სახლში წამოდიო და მეც ავდექი,ბავშვებს დავემშვიდობე და სანამ ჩემი კლასელი თორნიკე მეტყოდა გაგაცილებო ყიფიანი უკვე ჩემს გვერდით იდგა
-მე გაგაცილებ მელანო
-ლანა
-ხო ლანა_გაიცინა.და მხოლოდ ახლა დავუკვირდი რომ ძალიან სიმპატიური იყო,არა სიმპატიური კიარა ლამაზი,და კიდევ უფრო ლამაზი სიცილი ქონდა
-გამაცილებ იმ პირობით თუ მელანოს აღარ დამიძახებ?
-მელანო?! ვინაა მელანო ან რატომ უნნდა დაგიძახო როდესაც ლანა გქვია_ ისევ გაიცინა და იმ მომმენტში მეგონა რომ მიყვარდებოდა.ნუ მმეგონა რა მართლა მიყვარდებოდა