ველოდები შეფასებებს კომენტარებს.

რომ გამეღვიძა უკვე 21 საათი იყო.
– ‘ მარია რას ვაპირებთ? ‘– მივწერე და ტანსაცმელი გამოვიცვალე, ამასობაში პასუხიც მოვიდა.
– ‘ გოგო თითქმის ყველას ეზარება, თან გვიანი და უბრალოდ ჩემთან შევიკრიბოთ.’
– ‘ კაი ჩამოვალ მალე’
მოვემზადე და სამზარეულოში გავედი.
– გაიღვიძე დე?
– ხო, მალე მარიასთან უნდა ჩავიდე. მაჭამე რა რამე?
მაგიდაზე ნამცხვარით სავსე ლანგარი დამიდო.
– ვა ეს საიდან?
– ნანა დეიდამ გამოგიგზავნა.
– ვგიჟდები მაგ ქალზე!
– უყვარხარ დე და შენი იმედი აქვს ხო იცი?
– კი ვიცი... დრო რომ მოვა შეძლებისდაგვარად დავეხმარები.
ნანა დეიდას ქმარი 6 წლის წინ მოუკვდა ავტოავარიაში. მარქანა მდინარეში გადაიჩეხა, გვამი ვერავინ იპოვა. საფლავიც კი არა აქვთ, რომ მივიდნენ და ილოცონ. ორი შვილი დარჩა, ორი ბიჭი. ერთი ქალაქშია სწავლობს და თან მუშაობს. მეორე კი აქ სწავლობს სკოლაში. ამჟამად, ისიც თბილისშია წასული ძმასთან. ცოტა უჭირთ. საოცარი ქალია ნანა! ამდენი ტკივილის შემდეგ ისევ იბრძვის შვილებისთვის და ისევ ასეთი ტკბილი ქალია. ვცდილობთ ჩვენც დავეხმაროთ როგორც შეგვიძლია.
– კაი დე წავედი მე.
– კაი, დე ჭკვიანად.
ორ წუთში მარიასთან ვიყავი. ყველა აქ იყვნენ, გარდა ანისა. ყველას მივესალმე და მარიას მივუჯექი გვერდით.
– ანი სადაა?
– სახლშია, მუხლი აქვს გადატყავებული და უარი თქვა წამოსვლაზე. (ლუკა)
– რა? რა მოუვიდა?– უცბად ისე წამოვფრინდი ვერც კი შევამჩნიე.
– ველოსიბედიდან ჩამოვარდა (მარია)
– როდის მოასწრო?
– რომ მოვედით მერე. ანიმ გავისეირნებო. ლევანიმ იპოვა ძირს რომ ეგდო, გონებაც დაკარგული ჰქონდა. მადლობა ღმერთს, მოტეხილობა არ აქვს (მარია)
– არ გინდა ჩავიდეთ და ვნახოთ?
– კი ჩავიდეთ
ბიჭები გიორგისთან დავტოვეთ, მე და მარიამ ანის მივაკითხეთ. რასაც ჰქვია, შევუვარდით ოთახში. ანი საწოლზე მწოლიარე დაგვხვდა. გაფართოებული თვალებით გვიყურებდა. რამოდენიმე წამი ასე იყო, მერე კი გაანალიზა და წამოფრინდა.
– ვაიმე გიჟებო! ასე გვიან რა გინდათ აქ?! – თქვა და მიგვიხუტა.
– დაზიანების მიუხედავად რაღაც კარგ ხასიათზე მეჩვენები.
– გოგო, ლევანიმ მოიყვანა ხელში აყვანილი! – ანიმ თვალები დაუბრიალა მარიას.
– ოქეიი გასაგებია– ყველას გაგვეცინა.
ერთი საათი ასე ვჭორაობდით. შიგადაშიგ ლევანიზეც ვეხუმრებოდით და ვაწითლებდით. მე და მარია ბოლომდე ვიცინოდით, ანიც აგვყვებოდა ხოლმე. ვიცოდით რომ არ გაგვიბრაზდებოდა ჩვენი ანი. მე და მარია ერთად წამოვედით.

– მაგარი ბედნიერია ანი! (მარია)
– აუუ კიი... ძაან საყვარლებია არიან ეს და ლევანი.
– ისე მაინც როგორ გამოგვაპარეს?!
– აბა გოგო! თან როგორ მსახიობობდნენ, ჩვენც რო ვერ შევამჩნიეთ.
– ნუ შევამჩნიეთ თუ არ შევამჩნიეთ, ერთად არიან და ძაან მაგარი წყვილია!
– კაი წავედი მე, გვიანია. ალბათ, ბიჭებიც დაიშლებოდნენ.
– პაკა, მოგწერ დილით.
– ოქეი– ლოყაზე ვაკოცე და სახლისკენ გადავუხვიე.
მთელი ჩვენი შეხვედრის განმავლობაში გაბროს ხმა არ ამოუღია. არც ჩემზე მოპყრობილ მის თვალებს ვხედავდი და ვამჩნევდი.
„ როგორი ადამიანია ვერ ვხვდები. თითქოსდა მასში ორი ადამიანი ცხოვრობდესო. ერთი ის, რომელიც ანაკლიაში თბილად მექცეოდა, მეორე კი ის რომელმაც ლაშქრობაზე ზურგი მაქცია“
სახლში შევაბიჯე და მშობლებს ვაცნობე რომ მოვედი. ოთახში შევედი. არ მეძინებოდა, ამიტომ ფილმის არჩევა დავიწყე. ამჯერად, დრამების ხასიათზე არ ვიყავი და საშინელებათა ჟანრი ავირჩიე. „ზარი VS წყევლა“ ჩავრთე და წამოვწექი. დიდად არ მეშინოდა ასეთი ფილმების ყურების დროს. უცბად, ტელეფონის ხმა გაისმა. ვაღიარებ, შემეშინდა. შემეშინდა? გული კინაღამ საგულიდან ამომივარდა!
ფილმი დავასტოპე და ტელეს დავხედე. მესიჯი იყო მარიასგან.
- ‘გძინავს სეს?’
- ‘არა ფილმს ვუყურებ.’
- ‘რა ჯანრი?’
- ‘საშინელებათა ჟანრს’
- ‘ აუ მეც მინდა’
- ‘ამო ჩემთან და დარჩი’
- ‘კაი ამოვალ მალე’
ათ წუთში მარია ჩემს ოთახში იყო.
– მოდი მომისკუპდი.
მარიასთან ერთად გავაგრძელე ყურება. ერთი– ორჯერ ისე შევაშინე, ძლივს შემოვირიგე. ვიცოდი, რომ მაინც არ მიწყენდა. ნახევარი ფილმის გასვლის შემდეგ ჩაეძინა, როგორც ყოველთვის. მეც აღარ მსურდა ყურება, თან რაღაც მომაბეზრებელი იყო უკვე ფილმიც. კომპი გამოვრთე და მარიას მივუწექი. ვფიქრობდი, მეთქვა თუ არა გაბროს შესახებ მაგრამ ვყოყმანობდი. არ გეგონოთ ეს იმიტომ რომ არ ვენდობოდი ან რამე მასეთი, არა. უბრალოდ ვიცოდი რომ შემდეგ ისიც ინერვიულებდა. თან მინდოდა ამაზე მარტო მე მენერვიულა. არ მინდოდა ჩემი პრობლემები მისთვისაც მომეხვია თავს. მალევე ჩამეძინა.

ასე გავიდა ორი კვირა. ხან ტბაზე გავდიოდით, ხან „ჩვენს ადგილას“ ვიკრიბებოდით. ერთხელ ანაკლიის აკვაპარკშიც მოვასწარით წასვლა. წინ ისევ ორი კვირა იყო.
მთელი ამ დროის განმავლობაში გაბრო არაფერს აკეთებდა. ვიყავით ჩვეულებრივად, მაგრამ მაინც იმაზე ნაკლები კონტაქტი გვქონდა როგორიც ჩემ და ლევანს შორის იყო. ჩვენთან ერთად დადიოდა, საუბრობდა, თამაშობდა, მაგრამ ჩემთან დიალოგი არ ჰქონია.მაგრამ, ზოგჯერ მაინც ვგრძნობდი მის მწველ მზერას. ვერ ვხვდებოდი ასე რატომ იქცეოდა. ყოველ ღამე ანაკლიის ამბავს ვიხსენებდი, შემდეგ კი ლაშქრობის დიალოგს.თვალები ცრემლებით მევსებოდა. ჩემს თავზე ვბრაზობდი რომ მის ქცევას ამხელა მნიშვნელობას ვანიჭებდი. თავს უფლებას არ ვაძლევდი ცრემლი გადმომეგდო მის გამო. ვცდილობდი სრულიად დამევიწყებინა მაგრამ მეორე მე მეუბნებოდა რომ ამას ვერ შევძლებდი. მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ ეს გრძნობა გულში უნდა დამენარხა.
აგვისტოს ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო. საშინლად ცხელოდა. როგორც ყოველთვის ადგომისთანავე მარიას მივწერე. ხო მართლა, ანი და ლევანი– უსაყვარლესი წყვილი. უფრო დაახლოვდნენ. როდესაც ერთმანეთის ხედავდნენ თვალები ენთებოდათ სითბოთი და სიყვარულით. თეთრი შურით გვშურდა მათი. მე, მარიამ და ანიმ საერთო ჩათი შევქმენით.
– აბა რას შვრებით გოგოებო? რა გეგმები გვაქვს დღეს?
– აუ გოგო რა ვიცი, რამე ახალი მინდა და ვერაფერი მომიფიქრებია. (ანი)
– მარიას ძინავს კიდე?
– აქა ვაარ (მარია)
– ოქეი გოგოებო. მოდი იცი რა ვქნათ, საღამოს ისე სტადიონზე წავიდეთ ოღონდ რეზის მანქანით, არ მაქ ფეხის ჩასვლის თავი. ცოტა ვითამაშოთ. წასვლამდე ჯოკერი შევუბეროთ „ნიზლავზე“. ვინც წააგებს გზაზე პირველ შემხვედრს აუხსნის სიყვარულს. აბა რას ფიქრობთ?
– აუ კაიიაა(მარია)
– გოგო რო წავაგო მერე ლევანი? (ანი)
– კაი რა, გაგიგებს ლევანი
– არ ითამაშო თუ გინდა, ნუ მაინც გაგიგებს ლევანი მარა... (მარია)
– ხო მე არ ვითამაშებ ასე ჯობია. (ანი)
– კაი აბა დღეს ორისთვის ვიკრიბებით (მარია)
– ოქეიი...
მშობლები ვნახე, წავეჭორავე, მოვემზადე და მარიასთან ჩავედი. ყველა აქ იყო, გარდა გაბროსი. ცოტა ხანში ისიც მობრძანდა. ჯოკერის თამაში დავიწყეთ წყვილებად. მე და რეზი, გაბროსა და მარიას წინაშე.
– ვაიმე, რეზი ნუ იხიშტები!
– დამაცა გოგო, მოვიგებთ!
რის მოგება, დიდი სხვაობით წავაგეთ.
დავადექით გზას სტადიონისაკენ. ამჯერად მანქანით. პირობა დავდეთ რომ მარია და გაბრო გვეტყოდნენ ჩვენი სიყვარულის ახსნის ობიექტებს.
პირველი რეზი იყო. გაბროს უნდა მიეთითებინა. და ვისზე მიუთითა? ერთ მსუქან გოგოზე, ნუ გოგოზე რა ქალზე. ჯერ მე მკითხეს გათხოვილი თუ იყო, დიდად მეც არ ვიცნობდი მაგრამ ვიცოდი რომ საქმრო არ ჰყავდა. მიუახლოვდა რეზი, ხმას ვერ იღებდა ის გოგო კი უყურებდა ამ გამოშტერებულს.
„აჰა რეზი, ხო იხიშტებოდი აბა ჰე შენ იცი“ ვფიქრობდი და თან ჩუმად ვუმზერდი სიცილის თანხლებით. აუხსნა! არის! მოიცა ასე სწრაფად?! ეეე... მე ცოტა წვალება მინდოდა.
– აბა სესილი! აჰა ბიჭი, ახლა შენ იცი (მარია)
მაღალ, გამხდარ და ყავისფერთვალება ბიჭზე მიმითითა. ცუდი შესახედაობის არ ამოურჩევია, უხ მარია, იცოდა რომ ვინმე მახინჯთან გამიადვილდებოდა და ყველაზე საყვარელი აირჩია. მარა როგორ გამიხარდა! ნიკუშა! ჩემი ნიკუშა! პატარაობიდანვე ვიცნობ. ერთი წლით დიდია ჩემზე. ვაიმე, სიყვარული უნდა ავუხსნა? არა აქამდეც მითქვამს მიყვარხარ–თქო, მარა და–ძმურად ვგულისხმობდი, ახლა კი ბგერები არ ამომდიოდა ყელიდან. ვიდექი მის წინ გაშეშებული.
– სესი,კარგად ხარ? (ნიკუშა)
– ა... კი ... კი კარგად ვარ.
– ისე რამდენი ხანია არ მინახიხარ. რას შვრები როგორ ხარ?
– რავი ძველებურად– ძლივს გასაგუნად ვჩურჩულებდი. უკვირდა, მე ასეთი ხმაურიანი ასე რატომ ვლაპარაკობდი.
– სესი, აშკარად რაღაც მოხდა. არაფერს მეტყვი?
– აუ ნიკუშ...– ვერ ვამბობდი ამ სიტყვას. რაღაც უნდა მექნა. უცბად, თვალი მოვკარი კუთხეში დაყრილ ქვიშას,– წამომყევი ერთი წუთი– უსიტყვოდ გამომყვა. ჯოხი ავიღე და ქვიშაზე დავიწყე წერა. „სიცოცხლეს მირჩევნიხარ, მიყვარხარ!“ რომ შევხედე დაბნეული თვალებით მიყურებდა. შტერი, აქამდეც ხომ მითქვამს, ახლა რა გაუკვირდა ნეტა.ისევ წერა დავიწყე. „ჯოკერი წავაგე და“
– ვაიმე, და ამიტომ ნერვიულობდი ტო...– ისტერიკული სიცილი აუტყდა. მეც ვერ შევიკავე თავი მისი შემყურე. ყველა ჩვენ გვიყურებდა, მაგრამ ჩვენ მაინც ჩვენსას ვუბერავდით. ჩემები გაკვირვებულები გვიყურებდნენ.
– მოდი სულელო ჩამეხუტე– მითხრა და მომეხვია. ვგიჟდებოდი მაგ ბიჭზე. თითქმის ერთად გავიზარდეთ. დედასაც უყვარდა და ენდობოდა.ერთი პერიოდი დადიოდა ჭორი რომ შეყვარებულები ვიყავით, მაგრამ მერე ყველამ შეიგნო რომ უბრალოდ და– ძმასავით ვიყავით. ჩემებისკენ გავაპარე თვალი. ყველა იცინოდა. სინამდვილეში გაბროს რეაქცია მაინტერესებდა. წარბშეკრული იდგა და ეჭვიანი თვალებით გვიყურებდა.“ არის ეჭვიანობს. იეჭვიანოს, ცოტა მანაც იწვალოს მე რომ მაწვალებს მისი ორნაირი ხასიათით“
– წამო ჩემებს გაგაცნობ. – ყველა გავაცანი, გაბრომ მხოლოდ ხელი ჩამოართვა. მთელი საღამო ჩვენთან იყო ნიკუშა. ვგრძნობდი როგორ გვიყურებდა გაბრო როცა ნიკუშა მეხუტებოდა.
ღამის თორმეტი იყო რომ დავიშალეთ. ისევ მანქანით ვბრუნდებოდით. ოც წუთში სახლში ვიყავით. ბოლოს ისე მოხდა რომ მხოლოდ მე და გაბრო შემოვრჩით. არ მინდოდა ჩემი დაძაბულობა შეემჩნია ამიტომ საუბარი წამოვიწყე.
– ლამაზი დღე იყო!
– ხო, ძაან კარგად გაერთე შეყვარებულთან– ეს ისეთი გაღიზიანებული ტონით თქვა, თავიდან ვიფიქრე ხომ არ მომეჩვენათქო, მაგრამ მერე მის სახეს შევხედე. წარბებშეკრული გაქყურებდა სივრცეს. ლოყაზე ძარღვი გამობერილი ჰქონდა. სხვა დროს ალბათ, მომეწონებოდა ეს მაგრამ ახლა ამის თავი მქონდა?!
– უკაცრავად?– გაკვირვებული შევბრუნდი მისკენ და მის თვალებს მივაშტერდი.
– რა ასე არაა?– ვხვდებოდი რომ გაბრაზებული იყო– ხალხის წინაშე ისე ეხუტებოდი თითქოს შენი შეყვარებული იყოს, თუმცა ასეა და...
– ის ჩემი შეყვარებული არ არის! – ჩემმა ხმამ მე თვითონაც შემაშინა.
– არ არის? რას იტყუები ტოო? შესამჩნევი იყო ძაან.– თან გაღიზიანებული და თან ირონიული ხმით მიპასუხა.
– არ არის– მეთქი, ვერ გაიგე?! შენ რა მერე? ვისაც მინდა იმას ჩავეხუტები და სადაც მინდა. და საერთოდ რატომ გიხსნი რამეს?!– ეს ბოლო უფრო ჩემს თავს შევუყვირე.
– მაინცდამაინც პირდაპირ უნდა გითხრა?! ვერ ხვდები რას ვგრძნობ?!
– რაა?.. რა უნდა მივხვდე?! არ როგორ უნდა მივხვდე, წარბშეკრული და ირონიული გამოხედვითა და ღიმილით?! – მივაძახე და სახლისკენ გამოვიქეცი. მინდოდა უკან მიმეხედა და მისი სახე დამენახა მაგრამ არ შემეძლო. ცრემლები თავისით იკვლევდა გზას ჩემს სახეზე, ჩუმად ვქვითინებდი, რომ მშობლებს არ გაეგოთ. ოთახში შევაღწიე და კარებთან ჩავიკეცე. თავს ვერ ვიმშვიდებდი, ასეთ მდგომარეობაში არასდროს ვყოფილვარ. მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა გაბროსთვის, მინდოდა კითხვებზე პასუხი მომეთხოვა. მახსენდებოდა მისი თვალები, ტუჩები და ნაიარევი წარბთან. მგონი, მხოლოდ ამ საღამოს შევამჩნიე ნაიარევი მის სახეზე. როგორ უხდებოდა!.. თავს ვიკავებდი რომ რამე არ დამელეწა. ძლივს დავმშვიდდი. დავშვიდდი?.. ჰმ... არა ეს დამშვიდება არ იყო. უბრალოდ, მოვახერხე რომ საწოლზე გადავწოლილიყავი. ცოტა ხანში შევმჩნიე როგორ შემოიხედა დედამ ოთახში და როცა დარწმუნდა რომ მეძინა ისევ გავიდა. ცრემლები შემშრობოდა. ვფიქრობდი... ვფიქრობდი რა იქნებოდა ხვალ. ისევ არაფრად ჩამაგდებდა გაბრო? მე მხოლოდ ერთ კითხვაზე მქონდა პასუხი. მიყვარდა?.. კი , მიყვარდა... მიყვარდა... ორი კვირის წინ შემიყვარდა მაგრამ არ ვაღიარე... „სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს“– განა ასე არაა? კი ასეა... და აი ვაღიარე... ვაღიარე რომ მიყვარდა!