კატო
მთელი კვირა ვისვნებთ და მეც მეტი რა მინდა გავჯეჯილდი, ვუსაქმურობ და მარის ნერვებს ვუშლი, მეტი რა საქმე გვაქვს რაა. მარი იმ საღამოზე არ ლაპარაკობს სიტყვაც კი ვერ დავცდევინე,მაგრამ რას ვიზამ მეგობარი ვარ და მოთმინება მმართებს.
-აუუ მარი წამო რაა გარეთ
-კარგი რა, მეზარება, ყინავს გარეთ
-აქვე მაინც გავისეირნოთ, ბოლოს და ბოლოს მაღაზიაში მაინც გავიდეთ
-კაი ხოო, მაგრამ აქვე კახელების მაღაზიაში, თანაც მაგათ ყოველთვის კარგი ტკბილეული აქვთ ჩემთვის გადანახული
-ოხ ეს ნაცობობა, მაგრამ რა გინდა გვადგება დაა-ფხუკუნით ჩავრბივართ კიბეებზე, კახელების მაღაზიამდე 5-6 წუთია სავალი, მაგრამ ისე ნელა მივდიოდით 10 წუთამდე გავწელე. წამიერად ქუჩის მოსახვევში თითქოს სანდრო დავინახე, მაგრამ ისე მოულოდნელად გაქრა როგორც გამოჩნდა.
-უცნაურია-ჩემთვის ჩავილაპარაკე, ჯანდაბა ხმამაღლა მომსვლია
-რა არის უცნაური??-ანთებული თვალებით შემომხედა მარიმ
-აა, არაფერი, მეგონა ვიღაც ნაცნობი დავინახე,მაგრამ მომეჩვენა
-რა უცნაური მყავხარ რაა, მოკლედ მე რომ არა რა გეშველებოდა რაა
-ნუ იტყვი, ჩემო გოჭო- ერთმანეთს ვეხუტებით და ისე მოვდივართ

მარისგან მოვდივარ, უკვე საკმაოდ დაღამდა, ფეხით მოვუყვები ქუჩას და თან All I want for christmas ვღიღინებ
-ეი, უცხოპლანეტელო, რა გინდა ასეთ დროს გარეთ?
-უცხოპლანეტელი?? ეს რაღაც ახალია
-ხო იცი ხშირად ვანახლებ ხოლმე ჩემს ლექსიკონს, თანაც ასეთი სახის პატრონი ასეთ დროს რომ შეგხვდება მეტი რა უნდა მეფიქრა, მეგონა უნდა გაგეტაცეთ
-ისე, ღირსი კი იქნებოდი, მეც დავისვენებდი შენი მოჯამული სახისგან დროებით მაინც
-აღიარე რაა, ჩემი სახე სრულყოფილებაა, ღიმილი კიდე უზადოს მხდის
-ნწ ნწ ნწ ასეთი აზროვნებით და ფიქრებით სამკურნალო გახდები, მგონი უკვე ბოლო სტადიაზე ხარ პრინცის დაავადების
-შენ ეგრე იხუმრე და მადლობელი უნდა იყო ასეთი სილამაზის გვერდძე რომ დადიხარ
-კაი, მე ხელს არ შეგიშლი შენი თავის ქებაში და წავედი მეე
-არა არ მიშლი ხელს, თანაც მსმენელი ხო უნდა მყავდეს
-ეჰ, გზად თავი რამეს ხო არ დაარტყი?? აბა შემომხედე რამდენ თითს ხედავ-სახის წინ 4 თითს ვუფრიალებ და დაჯინებით ვაკვირდები
-გინდა გაგიყვანოო?
-ავადმყოფი საჭესთან როგორ დაჯდები? არ მინდა რომ სადმე გადამჩეხო, ფეხითაც მშვენივრად გავივლი


-ნუ შენ როგორც გინდა, თავს აღარ მოგაბეზრებ, წავედი
-დაგაგვიანდა, უკვე მომაბეზრე თავი
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
სანდრო
აღარ შემიძლია, ძალიან მინდა მარის ნახვა, მაგრამ როგორ მოვახერხო, სახლიდან არ გამოდის, თუ გამოვა და ისიც კატოსთან, მარტო კიდე ვერ დავოგულე რომ დაველაპარაკო და ყველაფერი ავუხსნა მაგრამ ისეთი სახე ჰქონდა, მგონი ჯობია ცოთა კიდე ვაწვალო, მგონი მეშველა, უკვე საკმაოდ გვიანია, სასეირნოდ გამოვიდა ამ ყინვაში? მოკლედ რაც არ უნდა იყოს, შესაფერისი დრო ვიპოვნე და უნდა გამოვიყენო
-ქალბატონო ასე გვინა გარეთ რა გინდათ?
-აქ რა დაგეკარგა ?
-რავი ვსეირნობდი და რომ დაგინახე გამახსნედა ჩვენი ბოლო შეხვედრა ისეთი გიჯური იყო რომ, ვერ მოვითმინე და დაგიძახე
-აღარ ახსენო ეგ დღე, საერთოდ დაივიწყე
-შენ რა ხუმრობ? მგონი ასეთი ღამე მეორედ აღარ დამიდგება და ეგეც დავივიწყოო, ნურას უკაცრავად
-რა გინდა? და საერთოდ ვიცი რომ უხეხულია ასეთი კითხვა,მაგრამ მინდა რომ დარწმუნებული ვიყო, რა მოხდა მაშინ?
-შენ რა დაგავიწყდა შენი საქციელები და სიტყვები, იმედები გამიცრუე
-რომ მახსოვდეს ხო აღარ გკითხავდი, ანდა იყოს დაივიწყე, არ მაინტერესებს რაც მოხდა
-კაი კაი, არ გინდა ამდენი წუწუნი მოგიყვები ყველაფერს უწვრილეს დეტალებში, მაგრამ გარეთ არა თორე სახე მომეყინა და ვეღარ ვლაპარაკობ
-სად წავიდეთ
-აქვე ახლოს პატარა კაფე ვიცი, სასწაულ ყავას აკეთებენ იქ
მანქანაში ჩავსხედით, სახე ისეთი მოწყენილი ჰქონდა, მეკიდე სიცილს ძლივს ვიკავედი. არ შეიძლება მასე, გადავწყვიტე რომ ყველაფერი ვუთხრა. უკვე მივედით, მანქანის კარები გავუღე და შევედით პატარა კაფეში, რომელიც ძალიან მიყვარს
-გამარჯობა სანდრო, ეს ქალბატონი ვინაა, აქ არავინ მოგიყვანია აქამდე
-გამარჯობათ, მე მარი ვარ
-როგროც ჩანს განსაკუთრებულიც
-კარგი დიტო გეყოს, ორი ლატე მოგვიტანე უბრალოდ, არაა საჭირო ყველას ყველაფერი უთხრა
-როგროც იტყვით უფროსო
-უფროსო? ეს კაფე შენია?
-ჩემ ქონებაზე სალაპარაკოდ არ მოვსულვართ აქ, დაჯექი და მოგიყვები ყველაფერს
-კარგი, გულისყურით გისმენ
-მოკლედ იმ საღამაოს ძაან დათვერი და შენი ცეკვის კავალერს მიჰყავდი, უცნობთან ხო არ გაგიშვებდი არაა? ხოდა ჩემთან წამოგიყვანე, ისიც ნებაყოფლობით დამთანხმდა
-დარტყმის ხმაც მახსოვს?-ეჭვის თვალით შევხედე
-ნუ კაი, მთლად ნებაყოფლობითიც არ ყოფილა, ნუ მოკლედ სახლში ვერ წაგიყვანდი, გალეშილი იყავი და მოვუფრთხილდი შენ რეპუტაციას სახლში, მანქანში ჩაგეძინა, მაგრამ რომ მივედით ჩემთან სიმღერა დაიწყე, ისე არ მეგონა ასე კარგად თუ მღეროდი თუ ყროყინედი ზუსტად ვერ გავარკვიე, მაგის მერე ცოტა ყურსაც კი დამაკლდა
-ჩემი სიმღერის შესაძლებლობეი უნდა გავარჩიოთ, და სმენაზე ნუ ღელავ, მალე აგღიდგება
-კაი ხო, თემას არ გადვუხვევ, მოკლედ სახლში ძლივ რომ აგიყვანე, ტირილი დაიწყე, სულ მოღალატე მეძახე, მერე სიყვარულშიც გამომიტყდი და მომთხოვე ნათიას დავშორებოდი, იმტომ რომ ერთმანეთს არ ვუხდებით
-რა სირცხვილია
-ხოო, მეკიდე ვიფიქრე შენს სიტყვებზე და მივხდი რომ მე და ნათია შესანიშნავად გამოვიყურებით ერთად, ის ისე მიყვარს როგორც საკუთარი დაა
-რაა?
-შოკში ხარ? მოკლედ რაც სიყვარული ამიხსენი წახვედი და ჩემს საწოლში მოთავსდი,მერე შუა ძილის დროს გაიღვიძე და ყვირილი დაიწყე საშინლად ცხელაო, რასაც ჰქვია ტანასაცმელი შემოიხიე, ისე ასეთ რამეს კიდევ ვუყურებდი
-ეეე, ცოტა დააწყანერე შენი ფქირები
-და შენ რა იცი რაზე ვიფიქრე, მე ვიგულისხმე ნეტა კიდე ხშრად ვხედავდე ასეთ ლამაზ შავ საცვლებს, ისე სად იყიდე?
-რა იყო ხო არ გიყიდო და გაჩუქო? ერთ საწოლში როგორ აღმოვჩნდით
-იცი როგორი მოუხერხებელია დივანზე ძილი, თანაც ჩემი საწოლი იყო და დავიძინე შენს გვერდით, მაგრამ არაფრი ზედმეტი არ იფიქრო, ისეთი საშინელი ალკოჰოლის სუნი აგდიოდა, შენს მხარეს არც გადმოვბრუნებულვარ. დილით ისე გაიქეცი ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი, ხო გევრიელი ყავაა?
-რა? ა ხო, გემრიელია, მადლობა ყველაფერისთვის-უფრო ეს იმაზე ვიგულისხმე რომ არაფერიარ მოხდა ჩვენს შორის, ისიც მგონი მიხვდა ჩემს სათქმელს და მხოლოდ თავი დამიკრა
-----------------------------------------------------------------------------------
იმედია მოგეწონებათ ძვირფასო მკითხველებო, თქვენ კომენტარებს მოუთმენლად ველოდები