ტელეფონით ხელში გათიშულს ორი წუთით მაცლიან გოგონები, მერე კი ერთდროულად იწყებენ ქოთქოთს და მილიონი კითხვის დასმას.
- ვინ იყო და რაო?- მეკითხება ნანუკა.
- გოგო თორნიკემ დაგირეკა ახლა შენ?- ალმაცერად შემომყურებს ლენა.
- მომავალი ბოსი იყო გოგო?- ახლა ნანუკა მეკითხება.
- თორნიკე რჩეულიშვილმა დაგირეკა და სამსახურში აყვანილი ხარო თვითონ გაცნობა?- შოკირებული მიყურებს ლენა.
- გოგო ჩემ ომერს რომ გავს იმან დაგირეკა ახლა და მისი ხმა არ გამაგონე?- მებუტება ნანუკა.
- ვაიმეეე- გავყვირი ხმამაღლა- მაცლით რამის თქმას თუ კიდევ უნდა ვისმინო ერთი და იგივე კითხვები?
- მიდი დაყაჭე დროზე!- თვალებს მიწკურავს ლება და სკამზე მიმითითებს.
- მე არ გრლაპარაკები!- ბუზღუნებს ნანუკა და ის ჯდება ჩემს მაგიერ სკამზე.
- აუ შენ ახლა მოკეტე მაგ შენს სერიალებიანად თორე ვერ გადამირჩები- ემუქრება ლენა და თვალებს უბრიალებს.
- კაც-ქალა ხარ სუფთა- პატარა ჯიბრიანი ბავშვივით პასუხობს ნანუკა.
- აი საერთოდ არაფერს არ მოგიყვებით ვააბშე. წაიღეთ ტვინი უკვე.- ოთახიდან გასვლას ვაპირებ ორივე ხელზე რომ მეჭიდება და საწყალი თვალებით შემომყურებენ.
- გისმენთ.
- კარგი. ბატონმა თორნიკემ დამირეკა, აყვანილი ხარო. ყველაზე მისაღები შენი კანდიდატურა იყო და იმიტომო.ხო კიდევ ჩვენი წივილ-კივილი ისმინა. დადებითი პიროვნება ხარო ასემითხრა და მგონი მაბედნიერებო ეგ იგულოსხმა- ბოლო წინადადების გააზრებას თვითონაც ვცდილობ. გოგოები კი დადებილებულები კიყურებნ.
- შენ თუ არ გაქვს პრობლემა ოთხ შვილზე მე საერთოდ არ მაწუხებს ისინი და ახლავე გამოგყვებითქო ვერ უთხარი?!- ოცნებებში იჭრება ნანუკა და ორივეს გვაცინებს.
- ვერ ვიჯერებ- ჯერ კიდევ თავისას იმეორებს ლენა- რამ გადარია ეს კაცი?! როდის იყო ეგ თანამშრომლებს ურეკევდა და თან ჯერ არ აყვანილს. გავგიჟდები ახლა- გაფართოებული თვალებით შემოგვყურებს ლენა.
-გოგოებო ხომ არ იცის ალექსანდრეს ცოლი რომ არის?- პირველად სვავს ნანუკა ყველაზე აზზრიან კითხვას და მე და ლენა ჩაფიქრებულები შევყურებთ ერთმანეთს.
- არა. არ ეცოდინება და რომ იცოდეს მითუმეტეს არ აიყვანდა. სამსახურის დაწყება კი არა მთელი 10 წელი მთელი თბილისის ოცნება იყო გაეგო ვინ იყო ალექსანდრე გავაშელის ცოლი და ეგ მიცემდა თეოს სამსახურის დაწყების უფლებას რომ იცოდეს გასაუბრებაზე იყო?! ეგრევე უარს ათქმევინებდა თორნიკეს. თან წარმოიდგინე რა კონკურენტს დაინახავდა მასში- წარბების ქაჩვით ასრულებს ლენა- ხვალ დაგიბარა?!
- ხო ხრლშეკრულება გავაფორმოთო და ორშაბათიდან დაიწყებო.
- ასე უცებ ხელშეკრულება რა უბედურებაა?- იცხადებს გაკვირვებული- რაღაც ძაან აქტიურობს ეგ. ხვალ მე შემოგყვები. კი მეშინია მაგის მაგრამ ვეტყვი ჩემი მეგობარია და უპატრონო არ გეგონოსთქო!- ამატებს მამცურად.
- ხო აი კაკ რაზ ეგრე ეტყვი- დასცინის ნანუკა.
- შენ არ იცნობ მაგას და იმიტომ ბურდღუნებ რაღაცეებს. ეგ თავად თორნიკე რჩეულიშვილია. ყველა ქალის ოცნება და გულთამპყრობელი. ძალიან კარგი დინჯი და გაწონასწორებული პიროვნებაა. ზედმეტად კეთილი და ყურადღებიანი. საოცრად წარმატებული და ცნობილო, მაგრამ პირადში არ უმართლებს. გახსოვთ ნუკი ბადურაშვილი? მოდელი და სენსაცია? მაგის ცოლი იყო, მაგრამ ქორწინებიდან ერთ წელში უბრალოდ აორთქლდა ეგ გოგო. მერე ერთი თქმა კი ითქვა ბრაზილიაში მუშაობს და საკმაოდ წარმატებული კოდელიაო. მაგრამ ამას არ მოუძებნია. არ იცით თქვენ რა ამაყია. ზედმეტად თავდაჯერებული. მაგრამ სიყვარულში უიღბლო. რად მინდა ახლა ჩემი გოგოც გამიუბედუროს?- ხელებს მხვევს ლენა და თავზე მკოცნის.- ხვალ დაგხვდები და მოგისმენთ. უნდა გავარკვიო რის მიღწევას ცდილობს ეგ კაცი.
- რამდენი წლისაა?- ეკითხება ნანუკა.
- 35 გახდება წელს.- თვალებში მიყურებს და ისე პასუხობს ნანუკას. " ალექსანდრესავით" მიელვებს აზრი და უფრო მჭიდროდ ვხვევ ლენას ხელს.


დილით ბავშვებს ვისტუმრებ სახლიდან და ოფისში წასასვლელად ვემზადები. შავ შარვალს, თეთრ პერანგს, წითელ ნაქსოვ ჟილეტს და ბეწვიან პალტოს ვიცვამ. დღეს ძალიან ცივა. თმებს ვიშლი რომ თავზე არ შემცივდეს და მხოლოდ ტუშსა და ტუჩსაცხს ვისვამ. "საყურეები" ვახსენებ თავს და წითელ ფოჩიან საყურეს ვიკეთებ. მორჩა მზადა ვარ. სახლიდან გამოვდივარ და გაჩერებასთან მისული ლენას ვწერ "გამოვედი".
გაჩერებასთან მისული გაყინულ ფეხებს ვაბაკუნებ და აქეთ-იქით ვირწევი. ჩემს წინ ზედმეტად ნაცნობი მანქანა ამუხრუჭებს და ჩამოწეული მინის მიღმა ალექსანდრეს მკაცრ მზერას ვაწყდები. შეწუხებული ვატრიალებ თვალებს და მომავალ მარშუტკებს შევყურებ.
- თეონა ჩაჯექი!- მეძახის მანქანიდან. მე კი ურეაქციოდ ვდგავარ და არ ვიმჩნევ. - თეონა გთხოვ ჩაჯექი- არბილებს ტონს, მაგრამ მე მაინც არ ვიმჩნევ.- თეონა შემიმჩნიე- ამატებს სწრაფად და ვხვდები რომ ეღიმება.
-ქალბატონო მგონი თქვენ გეძახიან- სკოლის მოსწავლე მომმართავს და მანქანისკენ მიმითითებს.
- არა მე არ მეძახიან, ეშლებათ- ღიმილით უარვყოფ და გონებაში ვიცინი "მიდი ახლა და იღიმე კმაყოფილმა". ხალხს თვალს ვავლებ და ყველა მე მიყურებს "ჯანდაბა!" ვბრაზდები ალექსანდრეზე.
გვერდიდან მანქანის კარების გაღების და დახურვის ხმა მესმის. სწრაფად ვწყდები ადგილს და უმისამართოდ მივრბივარ. ამას თუ სირბილი ქვია ამ სიმაღლეებზე ძლივს მივკაკუნებ.
მკლავში მწვდება და სწრაფად მაბრუნებს მისკენ. მექაჩება რომ ჩამიხუტოს, მაგრამ განწირული გავყვირი "არა,არას" და ხელებს ვახვედრებ.
- არ გაბედი- ვუყვირი ბოლო ხმაზე და უკან ვიხევ- აღარასოდეს არ შემეხო. შენ მე აღარ მიმსახურებ. შენ ამის უფლება სამუდამოდ დაკარგე.- განწირულივით გავყვირი და მისი მკლავების მოშორებას ვცდილობ.
-თეონა შემომხედე გთხოვ- ხმაჩამწყდარი დამჩურჩულებს ზემოდან ალექსანდრე.- მაპატიე გთხოვ და ერთხელ მაინც მომეცი საშვალება რომ აგიხსნა ყ ელაფეტი.
- არაა- ვაპროტესტებ ხმამაღლა- არ მაინტერესებს! არ მოგისმენ! არ გაპატიებ! არ დაგიბრუნდები! არ მიყვარხარ!... და იმიტომ - ხმაჩამწყდარი ვასრულებ განაჩენის კითხვას და ვგრძნობ როგორ მითავისუფლდება მკლავები.
მტკივან მკლავს ვისრესს და ახლა საპირისპირო მიმართულებით მივანბოტებ. "ნეტა სად მივდივარ?" ფეხებს ვეღარ ვგრძნობ ისე მიკანკალებს. ისევ მქაჩავენ მკლავზე და მეც საცოდავად ვბრუნდები ცალ ქუსლზე. ალექსანდრე გაშმაგებული შემომყურებს და ცეცხლს აფრქვევს პირიდან.
- მე შენ გაჩვენებ არ მიყვარხარს- მემუქრება და მანქანისკენ მიმაქანებს.
-ქალბატონო შემიძლია დაგეხმაროთ? გაწუხებთ ეს კაცი?- უკნიდან ვიღაც კაცის ხმა მესმის და საცოდავი თვალებით შევყურებ. წინ კი სახე არეული ალექსანდრე მიდგას. ფერდაკარგული და თვალებ ჩაწითლებული დაუნდობელი მზერით შეყურებს იმ კაცს და ისიც სასწრაფოდ გვიშვერს ზურგს.
- ჩქარა მანქანაში!- მიღებს კარებს და მე ჯიუტად მაინც ზურგს ვაქცევ. გაჩერებისკენ ვდგამ ნაბიჯს რომ ისევ მიჭერს.- მანქანაშიმეთქი!- უმატებს ხმას და თვალებს მიბრიალებს.
- ჯერ ეს ერთი ხმას დაუწიე- მასხამს ყელში და ვფეთქდები- მერე მეორე ხელი მომაშორე, რა უფლებით მეხები?!- ყვინჩილა მამალივით კისერ წაგრძელებული რასაც ქვია ვეკაჩავები- მერე მესამე მე შენთან სალაპარაკო არაფერი არ მაქვს. ჩვენ არაფერი გვაქვს საერთო, შენთან არაფერი არ მაკავშირებს და საერთოდ მორჩა ყველაფერი ფა-ფუუუუ- ხელებს ჰაერში ვიქნევ- შენი დამსახურებით თუ გახსოვს. ასე რომ შემეშვი, მომშორდი, თავი დამანებებდა საზრუნავი თუ მოგაკლდა ეთოს მიხედე- მოხერხებულად ვიკიდებ ჩანთას მხარზე და მომავალი მარშუტკის ნომერს ვაკვირდები.
- კარგი. ბოდიში. მეტად აღარ განმეორდება- მესმის ალექსანდრეს ხმა და გაოგნებული ვბრუნდები მისკენ.- გთხოვ ამ ერთხელ ჩამიჯდე მანქანაში და დალაპარაკების საშუალება მომცე.
- რომ არ მაინტერესებს?- ვეკითხები ზერელედ და მხრებს ვიჩეჩავ.
- გთხოვ თეონა- საწყალი მიყურებს და ხმაჩამწყდარი აგრძელებს თხოვნას- მარტო ამ ერთხელ. დავილაპარაკოთ და როგორც შენ გადაწყვეტ ისე იქნება ყველაფერი. გთხოვ მომეცი შანსი. უხერხულია თან, მთელი გაჩერება ჩვენ შემოგვყურებს.ამ ერთხელ გთხოვ- თავს ჩემსკენ ხრის და თვალებში მიყურებს.
გაჩერებისკენ ვბრუნდები და ჩვენსკენ მომართულ 15 წყვილ თავლს გადავაწყდი.
- კარგი!- მკაცრად ვახლი პირში და სავარძელზე მოკალათებული გაბრაზებული ვგლეჯ კარს ხელიდან და მთელი ძალით ვაჯახუნებ. სწრაფად ჯდება ისუც და მთელი სიჩქარით წყვეტს მანქანას ადგილიდან.
- ნელა თუ შეიძლება- გავყვირი დაძაბული.
- კარგი- მეთანხმება ისევ და სპიდომეტრის ისარი 110ზე ჩამოდის.
- მეტი ნელა არ შეგიძლია?- ვუქაჩავ თვალებს.
- ასე გაკმაყოფილებს?- მეკითხება 60ზე ჩამოსული და მიღიმის.
- სრულებით. შენი არ ვიცი და მე ოთხი შვილი მელოდება სახლში. ასე რომ ჯერ თავი არ მომბეზრებია.- ვგესლავ და მის ჩამორეცხილ სახეზე უდაზღვრო სიამოვნებას განვიცდი.
-სად წავიდეთ?- მეკითხება დაღვრემილი.
- არსად. გადააყენე მანქანა და ისაუბრე. მე მოგისმენ და მერე წავალ- ვაცნობ გეგმას და ზედაც არ ვუყურებ.
-თეონა- მეძახის ჩუმად და ხელს იწვდენს ჩემსკენ.
- მე რა გითხარი შეხებაზე?- ვინთები წამში და მის ხელს ხელის აკვრით ვიშორებ- ახლავე გადავალ იცოდე მანქანიდან.
- კარგი, კარგი ბოდიში.- ბრდღვინავს თავის სავარძელში და ქალაქ გარეთ გასულები ჯვრის მონასტრისკენ ვიღებთ გეზს.
- ზემოთ ასვლა არ არის საჭირო- ვლაპარაკობ ცივად- აქვე გააჩერე. ზედმეტი სენტიმენტები და რომანტიკული გადახვევები არ მჭირდება. მაგისთვის გქონდა 10 წელი მაგრამ არც ერთხელ გაგვისეირნია ერთად. მას შემდეგ კი რაც ბატონი ალექსანდრე ცნობილი და შემოსავლიანი ბიზნესმენი გახდა მონასტერში კი არა მარკეტში არ გაგყავდი. - ვანთხევ ბოლო წლების ბოღმას და ვხვდები რომ დღეს ყველაფრის თქმის დროა. "ასეც ვიზამ,ყველაფერს მივახლი და მერე წავალ" ვიღებ გადაწყვეტილებას.
- იმიტომ რომ მერე მოსვენებას არ მოგცემდნენ არც ჟურნალისტები და არც ვაი-მეგობრები.- მიყვირის ისიც.
- ხმას დაუწიეთქო- არ ვაკლებ არც მე.- ერთხელ მაინც გეკითხა იქნებ მიღირდა შენს გამო ის შეწუხება და ცნობილობა. როგორც გონჯს და უვიცს ისე მმალავდი. არავის მაცნობდი, არსად დაგყავდი, გარეთაც არ მიშვებდი. რა უნდა გელაპარაკო კაცს რომელიც ყავის დალევასაც კი კიკრძალავდა მეგობრებთან ერთად. რისი აკრძალვაც შეიძლებოდა ყველაფერს მიკრძალავდი. ახალგაზრდულს არაფერს არ მაცმევდი, სამყაროს მოწყვეტილი გამოკეტილი გყავდი და შენ როგორ უნდა მოგისმინო ან გელაპარაკო. ეს დესპოტური მოპყრობა არ მაკმარე და მთრლი ორი წელი რქებს მადგამდი. ვინ მიგდიხარ ან რას წარმოადგენ რომ შენს გამო ისევ დავირღვიო სიმშვიდე და ნერვები?- საბოლოოდ ვკეტავ და ჩანთას მთელი ძალით ვახეთქებ მანქანის წინა მინას.
- შენი შვილების მამა და ჯერ კიდევ ქმარი ვარ შენი- ნირწამხდარი მპასუხობს და თითებზე დამყურებს.
ნერვიულობით ლამისაა დავიმტვრიო. თან გაყინული მაქვს და სველი. უკვე სილურჯეში გადამდის თითების ფერი.
- რომელიშვილების? მარტომ რომ დავზარდე იმათი? დღეს და ღამეს რომ ვუთენებდი ისევ მარტო იმათი? შენთან ჯერ არცერთ პრობლემაზე რომ არ უსაუბრიათ იმათი? ჯერ არცერთთან რომ არ გითამაშია იმათი?- ვეკითხები აღშფოთებული და თვალებს ვუბრიალებ.
- ამის დედას შ....ი- სახეაჭრილი გაყვირის ისიც - ვმუშაობდი. შენც ხედავდი რამდენს. ისევ თქვენთვის და ჩვენი ოჯახისთვის. ამდენს სახლში ჯდომით და თამაშით ვერ შევქმნიდი.- გაცოფებული მესაუბრება და ნერვიულად დამყურებს თითებზე.
- ვაა ხომ არ გვამადლი კიდეც? გარეთ შენ არ მიშვებდი. მუშაობის საშუალებას შენ არ მაძლევდი. იქნებ რომ გადაგვენაწილებია პასუხისმგებლობა უფრო მეტი დრო დაგრჩენოდა ოჯახისთვის და არ გეღალატა. თუმცა ვის ველაპარაკები ამას, კაცს რომელსაც რესტორანში საყვარელთან ერთად გულავი ერჩივნა ოჯახში ადრე მოსვლას და შვილების მოსიყვარულებას. შენმა გულის ვარდმა ყველა თქვენი შეხვედრის დრო და ადგილი შენატყობინა. ხომ ხედავ რა ინფორმირებული ვარ. სიტყვაში ვერ მომიგებ. - ირონიულად ვეუბნები. წარმოგიდგენიათ მასხრად ვიგდებ კაცს რომელსაც მთელი 10 წელი სიტყვის შებრუნებას ვერ ვუბედავდი.
- ეთოს კარგის მ.....ნ!- იგინება გულიანად და ისევ მკლავში მაფრინდება - რა ვერ გაიგე?! ჩემი ცოლი ვერასდროს ვერ იქნებოდა ხალხში გათქვეფილი, გახდილი, ჩახდილი, გადატყლარწული და ათასგზის გაჭორილ-ნახმარი. მე ოჯახი შევქმენი შენთან და არა ბაზარი.
- რას ქვია ბაზარი? მეგობრებისთვის რომ წარგედგინე სახელი გამიტყდებოდა თუ გვარი? ან კომპანიონებისთვის ან საერთოდ გამოგეჩინე სადმე შენს გვერდით. იქნებ როგორ მინდოდა ეს? თუმცა მაგისთვის გყავდა ეთო. დააგრიალებდი წინდაუკან. პატივს სცემდი და თავს დაფოფინებდი. ხოდა წადი მასთან. შემეშვი აღარ მჭირდები. საზიარო კაცი კი არა ღობე არ მჭირდება არავისთან- ვახლი პირში და მისი ხელის მოცილებას ვცდილობ.
- მხოლოდ სამჯერ მქონდა იმასთან ურათიერთობა- ძლივს ამოთქვამს და უკან გადაქანებულს სწრაფად მიჭერს.- ისიც უაზროდ გადამთვრალს და გათიშულს. არაფერი მახსოვს. უფრო სწორად ნორმალურად არ მახსოვს. მხოლოდ ფრაგმენტები მახსენდება.
- უხ რა დანაკლისია?! მხოლოდ სამჯერ ღალატისთვის რა ვქნა? ტაში დაგიკრა თუ მედალი დაგკიდო?- ისევ მიპყრობს ბრაზი და ძალებიც მიბრუნდება. - ერთხელ რომ ასეთი უბედურება შეგემთხვა, როგორ დაისვი ის ქალი ისევ გვერდით და მერე ისევ ისე დათვერი და კიდევ ორჯერ შეძელი იგივე შეცდომის განმეორება?! გეკითხები იმსახურებ პატიებას? იმსახურებ პატივისცემას? იმსახურებ ჩემს თავს?- ვუყვირი ბოლო ხმაზე და ვგრძნობ როგორ მიშუპდება ყელი ამდენი ყვირილისგან. საშინელ ტკივილს ვგრძნობ კეფის არეში და მერე ვგრძნობ როგორ მივლის სხეულში მდუღარე ტალღა. ჯერ ვიწვი, მერე კი საერთოდ ვიყინები და ვერაფრის აღქმას ვერ ვახერხებ. მთელი სხეული ოფლში მიცურავს და ვგრძნობ როგორ ვკარგავ გონებას.
-თეონა...თეონა - ჩამესმის ნაცნობი ხმა მაგრამ ვერ ვრეაგირებ. მოგვიანებით კი ცივ ჰაერს ვგრძნობ სახეზე და ნელ-ნელა გონებაც მეწმინდება. სახეზე ცივი წვეთები მეცემა და მეც სასწრაფოდ ვახელ თვალებს.
- თეონა კარგად ხარ?- აეშინებული მეკითხება ალექსანდრე და ხელებს მისრესავს. - დალევ? - წყლის მოთლზე მიმითითებს და მერე მაწვდის.
- მე თვითონ!- ვიშორებ ჩემსკენ გადმოხრილს და მოწყურებული ვსვავ. რამოდენიმე წუთში თავისუფლად ვმოძრაობ და გაყინულ ხელებს ვისრესს.
- მომეცი ხელები, მე გაგითბობ- მეყბნება ხმადაბლა და დამნაშავის სახით შემომყურებს. ვიცი რასაც ნიშნავს ეს შემოთავაზება. თუ დავთანხმდი და შეხების უფლება მივეცი ე.ი. ვაპატიე. ამის მაგიერ ჯიბეში ვიწყობ ხელებს და ნირწამხდარი ვეკითხები.
- მე რომ მსგავსად მოგქცეოდი რა...- სწრაფად მაწყვეტინებს სიტყვას შეშლილი სახით.
- მოგკლავდი!
- მე ვერ შევძელი როგორც ხედავ. ამიტომ გშორდები- ძალაგამოცლილი ვლაპარაკობ. მთლიანად გამოვიფიტე.
- მე ისევ ისე მიყვარხარ და უფრო მეტადაც!- ჩურჩულებს თავჩახრილი- უშენოდ როგორ უნდა შევძლო ცხოვრება?
- ისწავლი!- ვარიგებ ბავშვივით - ვერასდროს გაპატიებ ერთხელ დაშვებული შეცდომის კიდევ ორჯერ განმეორებას. თავიდანვე რომ მოგეშორებინა და ჩემთვის გეთქვა ახლა ასე არ მოგვიწევდა ჯდომა. ვერ ვხვდები როგორ არ მოიცილე თავიდან და არ გააგდე. ჩემი გადმოსახედიდან ვერ ვხვდები, თორე შენი გადმოსახედიდიან რათქმაუნდა გექნება მოფიქრებული გამართლება. ბოლო ორი წლის ყოველი დღე მეზიზღება. ყოველი კამათი და ყოველი შეურაცხოფა. ყოველი ღამე შენს გვერდით გატარებული. მღალატობდი და ისევ მე მერჩოდი. აშავებდი და ჩემს ქცევებში ეძებდი შეცდომას. ოჯახი დაანგრიე და კიდევ აქეთ ამიმაღლე ხმა და დამემუქრე. არ გაპატიებ ალექსანდრე იმიტომ რომ მატკინე და ვერ გაპატიებ ალექსანდრე იმიტომ რომ მსგავსი საქციელისთვის შენ მომკლავდი. მე კი თავიდან გიშორებ და ახალი ცხოვრების დაწყებას ვაპირებ. განქორწინება მინდა და რაც შეიძლება სწრაფად.- ჩანთას ვიღებ და კარებს ვეჯაჯგურები. ჩაკეტილია.
- გამიღე- ვეუბნები უკანმოუხედავად. მერე კი ვგრძნობ როგორ მეხვევა მისი მკლავები წელზე და მუცელზე. მე ურეაქციოდ ვზივარ და არ ვინძრევი.უკან მქაჩავს და მკერდზე მიკრავს. ისევ არ ვრეაგირებ. თავს ჩემს თმებში რგავს და ღრმად სუნთქავს. ისევ უძრავად ვზივარ. ყელში მკოცნის და მოშიშვლებულ მალებზე ცხვირს მიხახუნებს. მე ისევ არ ვინძრევი.
- თეონა გთხოვ- მეჩურჩულება ყურთან.
- შემეშვი!- ვცრი კბილებში და მხრებს უხეშად ვიქნევ. ისიც მშორდება ნელა და ზლაზვნით. მანქანას ძრავს და ჩემს გაჩერებასთან მივყავარ. უკანმოუხედავად გადავდივარ მანქანიდან და გაჩერებულ მარშუტკას ვაფარებ თავს.
მთელი 40 წუთი როგორ ვახერხებ არ ვიცი მაგრამ ფაქტია გონებას არ ვკარგავ. ოფისში შესული კი მოსაცდელში მდგარ დივანზე ვეცემი და საერთოდ ვკარგავ თავზე კონტროლს. ვხედავ რომ ოთახი ტრიალებს და მერე ირგვლივ სიბნელე ისადგურებს.

ესეც მეხუთე თავი და შეპირებული შეხვედრა წარსულთან. იმედი მაქვს გაამართლებს თწვენს მოლოდინს. და უკეთ გაგაცნობთ ალექსანდრეს და მათ ურთიერთობას. ძალიან ვეცადე რომ დრამატული, მძიმე და რეალირი გამომსვლოდა მათი დიალოგი. წინასწარ დიდი მადლობა და ველი შეფასებას.
პატივისცემით სალი