სიზმარი უკეთესი ყოფილა ვიდრე რეალობა, თუმცა რეალობასაც არ ვიწუნებდი მაშინ. დრო იყო როცა ყველაფერი იდეალურად იყო. თინეიჯერობის პერიოდი, დრო როცა თავში გიქრის არიცი რას აკეთებ ან თუნდაც იცი, მაგრამ არ იმჩნევ. ჩემს შემთხვევაში ვიცოდი რასაც ვაკეთებდი, ზოგი იფიქრებს რა სულელი ყოფილაო სიყვარულის გამო თანაც ასეთი სიყვერულის გამო რამდენ რამეზე ხუჭავდა თვალებსო, მაგრამ თუნდაც ოდესმე ერთხელ მაინც გამოგიცდიათ ის სიყვარული რასაც მე ამ ხნის მანძილზე ვგრძნობდი მიხვდებით რომ სულაც არ ვყოფილვარ სულელი. ახლა კი მოკლედ გეტყვით ჩემს შესახებ, ძალიან არ მიყვარს საკუთარ თავზე საუბარი ამიტომაც მოკლედ ავღწერ ჩემს ცხოვრებას. მე ნატა ვარ 20 წლის, ვცხოვრობ თბილისში და ვსწავლობ. პირველი კურსის სტუდეტი ვარ, მყავს ორი ძმა დედა და მამა. მეგობრებს რაც შეეხება იცით ამ ჟამად მხოლოდ ანის და მარიამს გამოვყოფ. მარიამი ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ანი მეტსახელით (ცუცი) კი უნივერსიტეტში გავიცანი. ასევე მყავს სკოლის დაქალი (უფრო მეგობარი მეთქმის) ანნა. რადგან ასე თუ ისე გაგაცანით ჩემი თავი დავიწყებ ისტორიის მოყოლას. აქვე დავამატებ, რომ მოყოლას ვიწყებ წარსულიდან, 16 წლის ასაკიდან.
დილის ძილს არაფერი მირჩევნია, მაგრამ ვინ გაცდის აწკრიალდა ტელეფონი დავხედე რეკავს ანნა.
-ნატა როგორ ხაარ? სადხარ რამდენი მესიჯი მოგწერე, რატომ არ მპასუხობ?
-ანნა მეძინა ხომ იცი რომ გუშინ გვიან დავიძინე რა ხდება?
-გოგო დღეს ჩემთან კლასის გოგონები ამოდით რა დღეს სახლშ მოვაბრძანეთ მამა გაბრიელის ხატი
-უი რა კარგია, კარგი ანი ჩავიცმევ მოვემზადები და ამოვალ, მაგრამ გოგოებს შენ მიწერე მე მაგათთან ერთად ამოსვლას ვერ მოვასწრებ
-კარგი, არ არის პრობლემა გკოცნი გელოდები
-დროებით
როგორ მეზარებოდა ადგომა და წასვლა უაზრო დღე იყო არც ხასიათზე ვიყავი და არც სადმე წასვლის მუღამზე, მაგრამ ვერ ვაწყენინებდი ანის
-დედაა სადაა ჩემი შარვალი და ჟაკეტიი?
-კარაგას თუ გამოაღებ დაინახავ ნატა!
როგორც ყოველთვის გაბრაზებულმა მომმართა დედამმ. ყოველთვის უკმაყოფილოა იმით რომ არეულს ვტოვებ სახლს თუ ვალაგებ არმოსწონს რა ჩემი ბრალია 
-მივდივარ დედა მე
-სად მიბრძანდები?
-ანნასთან ავდივარ მამა აბრიელის ხატი მოაბრძანეს, ლოცვებს წავიკითხავ ცოტახანს ვიქნები და ჩამოვალ.
-მალე მოდი.
ანი შორს არ ცხოვრობდა ჩემგან ამიტომ მალევე მივედი. გოგოები მანდ დამხვდნენ მოვიკითხე ყველა წავიკითხე ლოცვები და მათ შევუერთი ეზოში. რატოღაც ანი აჟტირებული მომეჩვენა რომ ვკითხე რა ხდებოდა მიპასუხა რომ მისი მამიდაშვილი ლაშა და მისი ძმაკაცები ამოდიოდნენ. არ დაგიმალავთ და ძალიან არ მესიამოვნა ეს ამბავი წასვლა მინდოდა როცა კარებში ბიჭები შემოვიდნენ ლაშამ როგორც კი დამინახა მაშინვე ჩემსკენ გამოემართა და მომიკითხა.
-ნატალიაა როგორ ხარ?
-კარგად ლაშიკო შენ როგორ ხაარ? გავეღრიჭე ლაშას თითქოს ძაან მესიამოვნა მისი ნახვა
-ასეთი გოგოების შემხედვარე როგორ ვიქნები.
მიჩქმიტა ლოყაზე და მათკენ აიღო გეზი, მე კი დავრჩი ამ უცხო ბიჭების გარემოცვაში სათითაოდ გავიცანი ყველა, ლუკა, პიკო(ბექა) და ნიკა. არ ჩანდნენ ცუდი ბიჭები, მაგრამ მაინც არ მსურდა მათთან ურთიერთობა. გოგოები ადგნენ და სათითაოდ იწყეს წასვლა მეც არ ჩამოვრჩი, მაგრამ ვინ გაგიშვა ანნამ ისე მთოვა მარტო არ დამტოვოო, რომ არ დავრჩენილიყავი მერე მის ნაწყენ სახეს რა უყურებდა  . ჩავესვენე ჰამაკში და მივაშტერდი კედელს. ლუკას ლაპარაკმა გამომაფხიზლა რაღაცას მეუბნებოდა.
-ნატა, ჯოკერს ითამაშებ?
-იცით მე არ ვიცი თამაში თანაც არ ვთამაშობ კარტს მადლობა
-ღადაობ? არიცი? კაი არაუშავს გვიყურე და ისწავლი იქნებ მოგეწონოს
-კარგი
ვუყურებდი და ვხვდებოდი, რომ ვიღაცის მზედა მწვავდა და ეს მზერა ნიკასგან მოდიოდა, ნიკა ადრეც მყავდა ნანახი, მაგრამ ახლა მისი ასეთი ყურადღება რატომ მივიქციე არვიცი უხერხულად ვიგრძენი თავი და წასვლა გადავწყვიტე.
-დიდ ბიდიშს გიხდით მე უნდა წავიდე უკვე გვიანია.
-იყავი რა ცოტახანს კიდე. მთხოვა ანნამ
-არა ან მაპატიე ხომ იცი დედა გაბრაზდება
-გაგაცილებ. შემომტავაზა ნიკამ
-კარგი, მადლობა.
უხმოდ მივუყვებოდით ქუჩას მე დ ნიკა, ხმას არცერთი არ ვიღებდით მხოლოდ ქუჩებს ვუყურებდით, მალევე მიმაცილა სახლამდე ნიკამ და უკან გამობრუნდა გზაში დავაწიე მადლობა და გავიქეცი. სახლში მივედი და დავიძინე მეორე დღეს, კი მშვენიერ ხასიათზე გავიღვიძე ჩავრთე ლეპტოპი და შევედი facebook-ზე სადაც 4 მეგობრობის შემოთავაზება მქონდა ვინ იქნებოდნენ ესენი თუ არა ლაშა, ლუკა, პიკო და ნიკა. დავამატე სათითაოდ ყველა და ასევე ერეთმანეთის მიყოლებით მოვიდა მესიჯები
ლაშა
-ნატალიას სალამიი, როგორ ხარ?
-კარგად ლაშიკო შეენ?
-რავი მე რა მიჭირს, რარაც მინდა გითხრა პროსტა როგორ ვთქვა არ ვიცი
-როგორც მოგიხერხდება ეგრე თქვი, განა რა უნდა იყოს ისეთი მე რო ვერ მითხრა 
-ნიკას მოეწონე ძალიან.
ცოტა არიყოს დავიბენი არ ველოდი ამ მესიჯს არ დავიბენი და ვპასუხობ.
-მადლობა ნიკას
-რისთვის გოგო ))
-არაფერი დაიკიდე.
ნიკა
-ნატა აქ ხარ?
-კი
-როგორ ხარ?
-მადლობა, კარგად შენ
-მე ცუდად
-რატომ? (დიდად არ მაინტერესებდა, მაგრამ მაინც ვიკითხე)
-რაღაცის თქმა მინდა და როგორ გითხრა არვიცი
-მე უკვე ვიცი რაცუნდა მითხრა
-საიდან იცი?
-დაგასწრო ლაშამ ამის თქმა.
-აუ ეგ რა ენაგრძელია ჩემი კაი რა. ტიპს ენა არ უჩერდება პირში არაფერს აღარ ვეტყვი
- ბოდიში ნიკა უნდა გავიდე
-კარგი კარგად :*
საერთოდ არ მსურდა ახლა რაღაც სულელური ურთიერთობის წამოწყება, მაგრამ უკარებას როლის თამაშს არ ვაპირებდი ამიტომაც ვცდილობდი უპასუხოდ არ დამეტონა ნიკას მონაწერები. ვმესიჯობდით სულ მაგრამ ეს მისი ვითომ მოწონება სულ რარაც 2 კვირა გაგრძელდა. სიმართლე გითხრათ შვჩვიე მის ყურადღებას და გული მწყდებოდა ასე უცებ, რომ მორჩა ყველაფერს, მაგრამ მალევე შევეჩვიე მე ხომ ნიკას მეგობრულად ვწერდი.

მეგობრებო პირვალად ვწერ ისტორიებს ნუ დღიურში კი ვწე მაგრამ მანდ ვჯღაპნი ამიტომაც ძაან ნუ გამაკრიტიკებთ რა :* მადლობა ყურადრებისთვის ველოდები შენიშვნებს.