კოკისპირულად წვიმს. ასე მგონია, საერთოდ არ აპირებს გამოდარებას. წვიმს. პირქუში ღამე დგას და ყველა აივნის კარი ჩაკეტილია. ასეთ წვიმაში სახლში ყოფნას, საინტერესო წიგნს, წყნარ მუსიკასა და რძიან ყავას, არაფერი მირჩევნია. მე მაინც დაცარიელებულ ქუჩებში დავხეტიალობ. ირგვლივ სიბნელეა. გამეფებულ სიჩუმეს მხოლოდ კოკისპირული წვიმის წვეთების ხმა არღვევს, რომლებიც სახლის სახურავებს ეგებებიან და ჩემი მაღალძირიანი ფეხსაცმლის ყრუ კაკუნი ახალდაგებულ ასფალტზე. მანქანების გულისგამაწყალებელი ხმაურიც არსად ისმის, გადაჭედილი, ხალხმრავალი ქუჩები წვიმამ დაადუმა. შუქნიშანთან გავჩერდი. მეც არ ვიცი რატომ, ქუჩა ხომ ცარიელია. მაინც დაველოდე წითელ ფერს და ნელა გადავკვეთე გალუმპული სამანქანო გზა.
კარგად ვიცოდი საით მივყავდი გულს, მე კი მხოლოდ ნაბიჯებს ვუწყობდი მის ხმას. ისიც კარგად ვიცოდი, ამ დროს გარეთ, რომ ვერ გიპოვიდი, უეცარი, შემთხვევითი შეხვედრის ფუჭი იმედი მაინც არ მანებებდა თავს. მივუყვებოდი ნაცნობ, ჩაბნელებულ ადგილებს და ყოველი გახმაურება შენს დაუსრულებელ გამოჩენას ჰგავდა.
წვიმდა. დაუსრულებლად. მეგონა მთელი ღამე შეუჩერებლად იწვიმებდა. გამახსენდა, როგორ მომწონს წვიმაში, თბილ საბანში გახვევა და ჩაძინებამდე წვეთების წკაპუნის მოსმენა. მივუყვები ჩვენი უბნის გზას და ასე მგონია ნებისმიერი სადარბაზოდან ღიმილით გამოხვალ. შევჩერდი. ქოლგა დავკეცე და ცაში დავიწყე ყურება. სისულელედ მომეჩვენა ქოლგით სიარული, სახე წვიმას შევუშვირე. მინდოდა ცის ცრემლებს ჩემი ცრემლები ჩამოერეცხათ.
ქოლგა აღარ გამიშლია. სადარბაზოში, ერთიანად გალუმპულმა, შევირბინე. 1...2...3... ლიფტის ხმა მესმის. მინდა ფეხით ავირბინო კიბეები, ასე დაუსრულებლად ვირბინო მაღლა, მაგრამ ადგილიდან არ ვიძვრი. ვდგავარ ჩაბნელებულ სადარბაზოში, სადაც სუსტად შემოდის ლამპიონის ნათება და ველოდები ლიფტს, როდის გამიღებს ცხვირწინ კარს.
ბოლო იმედი, რომ მისტიკურად გამოჩნდებოდი, სადღაც ბნელ კუნჭულში მიიმალა და ჩემს სართულზე, კიდევ ერთხელ უშენოდ, ავედი. უგზო-უკვლო ხეტიალით დაღლილმა აბაზანა მივიღე და მალე დაძინების იმედით, დავწექი.
არის ღამეები, როცა დაწოლისთანავე მეძინება, მგონი დაწოლამდეც მძინავს ასეთ დროს, მაგრამ არის ღამეები, როცა ძილი არ მეკარება, აი, ასეთი ღამე იდგა ახლაც. შენზე ფიქრებმა ძველებურად შემახსენეს თავი. მე უბრალოდ, ამ ფიქრებში, ილუზიებში ჩაძირვა მინდოდა, სამუდამოდ. ვერაფრით მოვისვენე. ავდექი. ყავა მოვიმზადე და აივანზე დავჯექი. ვუსმენდი წვიმას და უკუნითს ჩავყურებდი. სად ხარ? რას აკეთებ?
მინდოდა დამერეკა, ხმა არ ამომეღო და მომესმინა შენი ახალგაღვიძებული ბარიტონისთვის. იქნებ ვერც შენ იძინებ. იქნებ შენც აივანზე ზიხარ ჩემსავით.
ოთახში დავბრუნდი. მობილური მოვიმარჯვე და შენი ნომერი ავკრიფე. რა ვქნა? დავრეკო? სიგიჟეა ღამის სამ საათზე ურეკავდე ადამიანს, რომელიც უშენობას ვერ გრძნობს. მაინც დავრეკე... არ პასუხობ. გელოდები... გაიღვიძე.
-ალო- ნამძინარევი, დაბოხებული ხმა მომესმა ყურმილის ბოლოს. გული საგულეში ვერ ჩერდებოდა. ხედავ, რას მიშრები? ავფორიაქდი და კანკალმა ამიტანა.
-ბოდიში ასეთ დროს, რომ გირეკავ.
-რომელი ხარ?
-ელი, მაგრამ რა მნიშველობა აქვს.
-მოიცა, არ დაკიდო.- ხმაური. სიჩუმე დაა- ასე გვიან რამ შეგაწუხა?
-შენზე ფიქრებმა.
ჩაღიმების ხმა მომესმა.