გუგამ თავი დაუქნია და ყველა მანქანებში გადანაწილდნენ. ბავშვებს უკვირდათ ლიკას ასეთი უეცარი ცვლილება.
დიდი დრო არ უვლიათ, მალევე მივიდნენ. ჩაბნელებული ქუჩა იყო. შორიდან მხოლოდ ერთი თეთრი შუქი ანათებდა. მანქანა მოშორებით გააჩერეს და ყველა ერთად შევიდა შიგნით. ჯერ ძალიანცოტა ხალხი იყო, მუსიკაც დაბალ ხმაზე იყო დაყველა თავისთვის ჩუმად იჯდა. გოგოებმა იქაურობის დათვალიერება დაიწყეს, ყველგან შეიხედეს. მუსიკა მალევე დაიწყო, კარებში ბევრი ხალხი გამოჩნდა. ჯერ უცხო ბიჭები შემოვიდნენ უკან გოგოები მოყვნენ, გოგოებთან ახლოს მირო მოდიოდა, ერთ-ერთ გოგოზე ხელი გადაეხვია და რაღაცას ყურში ჩმად უყვებოდა. ეს გოგოც მოდიოდა და სიცილისგან მოიკლაკნებოდა. მალე ყველაფერი შეიცვალა, გოგოებმა ცეკვა დაიწყეს, ხალხი უფრო და უფრო ემატებოდა , ძნელი ხდებოდა სახეების გარჩევა. ვინ ვის ეცეკვებოდა ეგეც კი... ლიკა თავისთვის იჯდა და წვენს სვამდა, თან გოგოებს აკვიდებოდა და ბიჭების უიმედო მცდელობაზე, დაეკერათ რომელიმე უცნობი ეცინებოდა. ცოტახანში ყველა ადგილს დაუბრუნდა, ბიჭები სსათამაშო მოედანს არ ტოვებდნენ, და ყველა მათ გვერძე მოცეკვავე გოგონას ელაპარაკებოდნენ. მირო არსად ჩანდა.
- აქ წვენის დასალევად წამოხვედი?! შეუბღვირა ელენემ და ლიკას შეხედა
- მგონი არც უნდა წამოვსულიყავი... ჩუმი პასუხი გასცა ლიკამ ისე რომ წვენის ჭიქისთვის თვალი არ მოუშორებია
ელენეს პასუხის დამთავრების საშვალება ირაკლიმ არ მისცა როდესაც ცეკვა ცეკვით გოგოებს მიუახლოვდა და ლიკას ხელი გადახვია... ოარ მოიწყინეეთ? იკითხა ისე რომ თვალი არ მოურიდებია ბართან მოცეკვავე გოგოსთვის
- თუ შემოგვხხედავ დაინახავ რას ვშვებით, გაბრაზებული სახე მიაპყრო ირაკლის და მალევე მოაშორა
- კარგი რა გოგო ნუ იგესლები გაუღიმა ირაკლიმ და გუგას შეხედა. ებიჭო, მირო სადღა დაიკარგა? თან დარბაზს მოავლო თვალი
- არ იცი ახლა ეგ სად და ვისთან ერთად იქნება?! სიცილით თქვა ანიმ
ლიკამბევრი არაფერი იცოდა მირიანზე მხოლოდ ის რომ გუგას ბავშვობის ძმაკაცი იყო, მასთან ერთად სწავლობდა, ყველა ბიჭზე მეტად იყო „ბაბნიკი“, გოგოებისგან კი სულ ეს ესმოდა „გოგო მირო გუშინ იცი ვისთნ იყო?“ ლიკას გაუცნობლად არ ეხატებოდა დიდად გულზე, მაგრამ ამას არც არავინ სთხოვდა.
უცებ მირიანი საპირფარეშოდან გიჟივით „გამოვარდა“, თან მაისურს ისწორებდა. ბავშვებს მოუახლოვდა და ლიკას გვერდით, კიდეში ჩამოჯდა. ლიკამ ერთი აათვალ ჩაათვალიერა, იგრძნო რო აშკარად გოგოს სუნამოს სუნი ასდიოდა, თვალებისკენ აპარებდა თვალს როცა აშკარად მიხვდა რო მირიანიც იმას აკეთებდა რასაც ის. წამიერად ჩახედა მის ცისფერ თვალებს და მალევე გაიხედა სხვა მხარეს. მიროს ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია მარა გულში ჩარჩა ლიკას მწვანე თვალები რომელიც სევდასა და სიხარულს ერთად გამოხატავდა. კარგა ხანი არ აშორებდა თვალს , მერე ვიღაც გოგომ გამოაფხიზლა. რომელმაც მხარზე ხელი დაადო და საცეკვაოდ გაიყვანა. ლიკაც ძალით ააგდეს გოგოებმა და საცეკვაოდ გაიყვანეს, ამდენი ხნის შემდეგ ლიკა ცეკვამ ისე გაიტაცა ძლივს დასვეს ადგილზე , გვეძე ისევ მირიანი მიუჯდა ლიკამ ისევ იგრძნო სუნამოს სუნი მაგრამ ახლა სუკ სხვა. უფრო მძაფრი და ტკბილი იყო ვიდრე წინა. „საზიზღრობაა“ გაიფიქრა ლიკამ და გოგოებს ისევ საცეკვაოდ გაყვა. იმდენად ბნელოდა ძლივს არჩევდნენ ერთმანეთის სახეებს, ლიკასთან ვიღაცამ დაიწყო ცეკვა, ეგონა რომელიმე გოგო იქნებაო მაგრამ ბოლოს კაცის ხელი რომ იგრძნო იფიქრა რომელიმე ნაცნობი ბიჭიაო, იგრძნო როგორ მოდიოდა ძლიერი სასმლის სუნი და გაუჩერებელი ხვნეშა მის წინ მდგომისგა ამიტომ მოგრიალება და წასვლა გადაწყვიტა, მაგრამ უფრო ძლიერ მოუჭირა ხელი უცნობმა და ახლოს მიიზიდა ლიკა ცდილობდა ხელი გაეშვებინებინა მაგრამ მარტო რას გახდებოდა, უკნიდან ვიღაცამ ძალით გაათრია მთვრალი მოცეკვავე და ლიკას წინ ჩმოდგა, ცეკვა გააგრძელა, ლიკა მადლობის ნიშნად ცეკვაზე დასთანხმდა მაგრამ რო იგრძნო იმ სუნამოს სუნი რომელიც მირიანს ქონდა სწრაფად შემოტრიალდა და გამობრუნება სცადა როდესაც მირო წინ დაუდა
- მადლობას ასე მიხდი? (მირო)
- ვიღაც მთვრალი მომაშორე, და აარა სიკვდილისგან მიხსენი. ამის გამო არ ვაპირებ მორიგი სუნამო გავხდე შენს ყელში
- მერე მე ცეკვას გთხოვ ცოლობას ხომ არა?! ცინიკურად შეხედა მირიანმა და ხელი გაუშვა.
ლიკა გაბაზდა და „აშლილი“ სახით ბექას და ანის გვერდით დაჯდა. - რა გჭირს გოგო რა ბზიკმა გიკბინა? კითხა ანიმ და პასუხის მოლლოდინში ლიკას თვალებს მიაჩერდა, ლიკას არ უნდოდა საღამო გაეფუჭებინა ამიტომ დას გაუღიმა და საპირფარეშოში გავიდა, სადაც გოგოების ტუალეტიდან გამოსული მირიანი შეეჯახა, იმდენად ახლოს მიიდა ლიკა რომ იგრძნო მირიანის განსხვავებული სუუნი ყელში. არც ერთი გოგოსი, ამდენი უაზრო და იაფფასიანი სუნამოს ქვეშ ნამდვილი მირიანი იმალებოდა.
- აღარ გაიწევი? კითხამირომ და ზემოდან სარკასტული ღიმილით ჩმოხედა, თითქოსდა არ სიამოვნებდა :დ
- ბოდიში, დაიბნა ლიკა. გვეძე გადადგა და ბორძიკით შვიდა საპირფარეშში. ისევ გაბრაზებული იყო, მაგრამ მის თვალებს ვერ იგდებდა თვალებიდან.
თვავი სტკიოდა ოდნავ, წამალი დალია და უკან გაბრუნდა. ყველა ერთად იდგა და რაღაცაზე საუბრობდნენ.
- რა ხდება? იკითხა ლიკამ
- ლევანის მეგობას სახლში წვეუკება აქვს იქ მივდივართ ხო წამოხვალ? მუდარის თვალებით შეხედა ლექსობ
- ეგუკვე ზედმეტი იქნება , თან თავი მტკივა. მე სახლში წავალ თქვან კი წვეულებაზე წადით და გაერთედ.
- კაი მაშინ მე და ანი ლიკას სახლლში გავიყვანთ და მერე მოვალთ იქ (გუგა)
- არა გაგიჟდით? მარტო წავალ. ჩემ გამო არ მოცდეთ, არაფერი მიჭირს. (ლიკა)
- მაკას ვუთხარი მივხედავთქო, ასე რომ ზედმეტი ხმა
ლიკამ ანის შეხედა შეწუხებული თვალებით, ანიმაც გუგას აღაც ჩასჩურჩულა .
-კარგი , ფრთხილად იარე. თურამეა დარეკე და მაშინვე მანდ გავჩნდები
- ნუ ნეერვიულობ არავინ შემჭამს გაიღიმა ლიკამ და ქურთული მოიცვა
- ან შენც რა შესაჭვმელი ხარ რა , წაგესლა მირომ და ბავშვების წრეში შემოვარდა. აბა სად ვაგრძელებთ გულაობას?
- შენ არც აქ დაიკელი რამე , ბრაზით უთხრა ლიკამ თან შერცხვა
- ხოარ გშურს პატარა? :დ მირიანმა შეხედა ლიკას და თან ხელი გადახვია
- შენი? არასდროს. ნიშნის მოგებით უპასუხა და გარეთ გამოვიდა, უკან გუგა და ანი გამოყვნენ.
- ნუ მიაქცევ ყურადღებას, ეგეთია ეგ, (ანი)
- დარწმუნებული ხარ რო მარტოწახვალ? (გუგა)
- არც ვაქცევ ყურადღეებას, კი გუგ დარწმუნებული ვარ მადლობა.
ანის აკოცა და წავიდა. მალე დაინახა როგორ ჩაიქროლა ორმა მანქანამ მისწინ, ბავშვების ყვირილის ხმა ისმოდა. ოირველმა შეანელა და ფანჯრიდან ანიმ გამოყო თავი - სახლში რომ მიხვალმომწერე . ლიკამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და სანდომიანად გაუღიმა.
ცენტრალირ გზამდე ყველაფერი ჩაბნელებული იყო. ლიკამ იგრძნო უკნიდან რომ ვიღაცმიყვებოდა მაგრამ ყურადღბა რა მიუქცევია. გზა გააგრძელა,
უცებ ვიღაცამ ხელი დაადო მხარზე, შეშინებული ლიკა მიტრიალდა და იგივე სილუეტი დაინახა რომელთანაც ცეკვავდა
- წეღან გამექეცი, ახლა კი შენი ფეხით მოხვედი ჩემამდე
არაფერი უთქვამს ლიკა, ნაბიჯს აუჩქარა და უკან ყურება დაიწყო. უცნობი გამოეკიდა და ახლა წინ დაიდა, ხელი წელზე მოხვია და ახლოს მიიზიდა. - სად გარბიხარ ლამაზო?! ლიკამ ვეღარ მოითმინდა ხელები სახეზე აიფარა, თან რაც ძალა და ღონე ქონდა დაიკივლა.
უცებ მანქანის შუქები დაინახა , სწრაფად მოდიოდა, წამებში მასთან იყო. მანქანიდან ვიღაც გადმოვიდა - შე ******* დაანებე გოგოს თავი , ლიკამ იგრძნო როგორ სწრაფად და ძლიერ მოშორდა უცნობის ხელი მისი წელიდან, მუშტის ხმა ესმოდა ... თვალებიდან რომ ჩამოიღო ხელი მის წინ მირიანი იდგა. გაცოფებული სახით, - შენ სახლშ არ მიდიოდი?
- კი მაგრამ , სიტყვა ვეღარ დაამთავრა ლიკამ მირიანმა ხელი მკლავში რო მოკიდა და მანქანაში ჩსვა.
- მალე ადგილს მოსწყდა. გზა\ში ხმა რც ერთს არ ამოუღა. მირიანი ჩუმად აკვირდებოდა ლიკას აკანკალებულ ხელს და როგორ ცდილლობდა დაემალა ცრემლები.
მალე მივიდნენ სახლთან, ლიკამ კარები გააღო და გადავიდა, თვალებში ჩახედა და აკანკალებული ხმით უთხრა
- მადლობა, დღეს უკვე მეორედ გადამაჩინე. თან მორცხვად დახარა თვალები
- არაფრის, ისევ იმ სარკასტული ღიმილით გაუღიმა მირიანმა. მეორედ მარტომ აღარ იარო გარეთ. მის ხმაში ოდნავი მზრუნველობა იკკითხებოდა. ლიკია სადარბაზოში შვიდა, სახლში მისულმა მაშნვე ფანჯრიდან გადაიხედა და სწორედ მაშნ წავიდა მირიანი.
ანისმესიჯი მიწერადა შხაპი მიიღო და სულ მირიანიზე ფიქრობდა მალევე დასაძინებლად დაწვა და სწრაფად ჩაეძინა.