ესეც მეოთხე თავი მეგობრებოო სიმართლე გითხრათ არვიცი
როგორი გამიოვიდა
ველი მეტ აქტიურიბას და შეფასებებს
ტუჩის კუთხე ჩატეხა ,ემოციები ერთმანეთში ამეხლართა არვიცი ეს რა გრძნობა იყო თითქოს ერთდროულად მციოდა და თან მცხელოდა წყალი მინდოდა და ამდროს წყლად ვიღვრებოდი ვეღარ ვსუნთქავდი ბაგე ოდნავ გავაღე რომ ამომესუნთქა , ნარნარად ვმოძრაობდით და შიგა და შოგ მატრიალებდა, ინტერესი მკლავდა საიდან იცოდა მან ჩემს წიგნაკზე მაგრამ დაბნეულობის და ბრაზის გამო ვერაფერს ვამბობდი სანამ მელოდია დამთავრდებოდა მისი ხელები ცივად მოვიშორე წეელიდან მის მზერას თვალები ავარიდე და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი დედას და სოფოს გვერდით ვიგრძენი ისიც უკან მომყვებოდა ნერვიულობისგან ფეხი მერეოდა ალბათ საშინელი გამომეტყველება მქონდა ვცდილობდი ღიმილით დამეფარა
- კარგად ხარ?
- კიი უბრალოდ ჰაერი არ მყოფნის
ძვლივს წარმოვთქვი და საპირფარეშოში გავედი წყალს სახეზე ვისხამდი სულ არ მადარდებდა რომ მაკიაჟი მშორდებოდა ღრმად ვსუნთქავდი მაგრამ ვერ ვშვიდდებოდი განა ასეთი რა მოხდა რომ ამაფორიაქა? სარკეში ჩემს თავს ვერ ვცნობდი თითქოს სარკის წინ სხვა იდგა , ისეთი ბიჭის შეხებაზე რომ დნება , მე ხომ ასეთი არვარ სალეთქით მოვიწმინდე სახეზე ჩამოდღაბნილი ტუში კაბა შევისწორეე ნერვიულად დავისვი ხელები და ისევ დარბაზში გავედი ახლა აქაურობა კარგ გარემოდ სულაც არ მიმაჩნდა სული მეხუთებოდა, ისევ მშვიდი მელოდია ისმის
-დედა თავი მტკივა წავიდეთ რა
თითქოს სოფომ ზუსტად იცოდა რომ ახლა აქედან წასვლა მჭირდებოდა
-წვეულება ახლა დაიწყო ჯერ რადროს წასვლაა
-სოფო ჩვენ წავიდეთ , დედა არ იდარდო კარგად გაერთეთ
ამ სანს არავიტარ შემთხვევაში არ გავუშვებდი ხელიდან
სოფოსთან ერთად იქედან წამოვედი კარგი ამინდი იყო ჯერ არც კი დაბნელებულა ჩვენსავით ადრე ვინმე მოდის წვეულებიდან ? ფეხით გაავუყევით გზას
-უკეთ ხარ ? მზრუნველად გადავხედე ჩემს დას
-უკეთ ? ძალიან კარგად ვარ უბრალოდ იქ გაჩერება აღარ შემეძლო სხვანაირი არც წარმომედგინა მათი სსაღამო
ორივემ გულიანად გადავიხარხარეთ
-მეეც
-ის ბიჭი აი მაიას შვილი რა სიმპათიურია არა?
-ისსს? ბიჭი ბირჟიდან? არა არა ის იდიოტია
-ბიჭი ბირჟიდან ? რაზე საუბრობ?
-ჰო ქუჩურ ცხოვრებას ეწევა
- შენ საიდან იცი?მას აქამდეც იცნობდი?
-რამდენჯერმე დავინახე ის ჩვენს უბანში
-აჰა ესეიგი უბანში უფრო ხშირად უნდა გახვიდეე ხოლმე
-გეყოფა სისულელეზე საუბარი
-სისულელეს ეზახი სენ ამას? ისე ცეკვავდით ისე გიყურებდა ... საოცრად ლამაზი წყვილი ხართ
-წყვილი? არა არა ჯოპბია შენ ერიკს დაურეკო
-მართალი ხარ არ შევხმიანებივარ
მმთელი გზა საუბრობდნენ მობილურით თან იღიმოდა, ჩემთვის ეს ყველაფერი უცხოა არ გეგონოთ რომ გული მწყდება ან რაიმე მსგავსი არა უბრალოდ მე წინ დიდი მომავალი მაქვს
დღეს ერთი სიტყვაც არ დამიწერია ჩემს წიგნაკში და თავს მარტოსულად ვგრძნობ
ამდენი ემოციის შემდეგ
ჩემს ვარდისფერ სამყაროში ვზივარ წიგნაკით და კალმით ხელში მაგრამ არაფერი მაფიქრდება ვცდილობ რაოიმე დავწერო, ვხვდები რომ ამას შვება არ მოაქვს , რაღაც სხვა მჭირდება მხოლოდ ერთ ფრაზას ვწერ " დღეს ვეცეკვე წვეულებაზე აი იმას ბიჭს ბიჟიდან"
ფანჯარასთან მივდივარ და გარეთ ვიხედები მშვიდი ღამეა და ნათელი დღეს თითქოს მთვარე უფრო ახლოსაა ვიდრე ოდესმე , მანქანა ჩვენი ბინის წინ შეჩერდა დედა და მამა მოვიდნენ
ფანჯარა გაოვაღე თბილი ნიავი სახეზე მომელამუნა და სიამოვებისგან თვალები დავხუჭე ამბობენ რომ ადამიანი ყველა სასიამოვნო მომენტში თვალს ხუჭავს არვიცი რატომ
აი რა მწირდება ახლა , ქურთუკი მოვიცვი და გარეთ გავედი
ქუჩა არავინ დადის რამდენიმე მანქანა თუ ჩაივლის ხოლმე , არანაირი ხმაური
ნელი ნაბიჯებით მივყვები ტროტუარს , ცა ვარსკვლავებითაა მოჭედილი ადრე გარეთ მითუმეტეს ღამით თანაც მარტო გამოსვლა არმიყვარდა ახლა კი სიამოვნებას მგვრის ეს გარემოება ყველაფერი ისეთი იდიალურია თითქოს ამ მომენტისთვის სპეციალურად ჩემთვის შეიქმნა
ისევ მისი სახე ტრიალებს გაფუჭებული ფირივით ჩემს გონებაში მაგრამ ახლა არვცდილობ მანქანის ნომერზე ვიფიქრო
არც წერა მინდა ახლა არც საუბარი რასაც ვგრძნობ მინდა ჩემშიო დარჩეს ფირრცლისთვისაც კი მენანება
ალბათ ფიქრობთ რომ სემიყვარდა არა ასე არ არის
ეს სხვა გრძნობა რაღაც ამოუცნობი ჯერ რომ არ მიგვრძვნია
ახლა არც სიბნელის მეშინია და არც იმის რომ ვინმე თავს დამესხმება არც კი ვფიქრობ ამაზე
შენობის კუთხესთან ვჯდები თავს ისე კარგად ვგრძნობ ცას ვუყურებ
ცენტრალური პარკიდან რაღაც ხმაური შემომესმა მაგრამ იმდენად შორიდან ერაფერი გავიგე წამოვდექი და არმდენიმე ნაბიჯი გადავდგი პარკისკენ ვიღაც აშკარად კამათობს ან უარესი ჩხუბობს რამდენიმე ნაბიჯი ისევ გადავდგი წინ გავიგე გინების ხმა და მერე ყვირილის ხმებბი ერთმანეთსი აირია მალე პარკში შევედი და დარტყმის ხმების გარჩევაც შემზლო ბუჩქი გადავწიე და ადვინახე დაახლოებით 15 ბიჭი გამეტებით ცემდნენ ერთმანეთს შემეშინდა რა დავენახე რომელიმე და თავი დავხარე , ერთი წაიქცა და ფეხი პირდაპირ მუცელში ჩაარტყეს თვალკები დავხუჭე მერე სწრაფად გავახილე , მერე ფეხში, სირენის ხმა ყრუდ ჩამესმოდა არა აქეთ კიარმოდიოდა გზაზე გაიარა მაგრამ ამან ბიჭებში აშკარად აფორიაქება გამოიწვია ყველა გაიქცა ორის გარდა ორივე ძირს ეგდო ალბათ ისინიც გაიქცეოოდნენ უბრალოდ ვერ დგებოდნენ
შიშისგან ერთ ადგილზე გაქვავებული ვიდექი გული ყელში მომებჯინა მეგონა გაჩერდებოდა
მთელ ტანში მცრიდა არცერთი ინძრეოდა , მერე ერთ ერთი ოდნავ გაინძრა და ლამპიონის შუქზე შევძელი მისი სახის დანახვა , ბუჩქს ხელი გავუშვი რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი მერე კი ტელი ზალით გავიქეციი მივრბოდი რაც ძალა და ღონე მქონდა თან ვტიროდი თუმცა არვიცი რატომ ან ვისგამო სისულელედ მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი
არვიცი ამდენი ენერგია საიდან მქონდა მაგარმ სახლამდე ვირბინე კიბებები 2 წამში ავიარე კარებს მივეყრდენი რომ ცოტა დამესვენა ყელი გამიშრა
ფრთხილად გავაღე კარები და ჩემს ოთახში ავედი შევედი თუარა იქვე ჩავიკეცე ზალა აღარ მქონდა
სინანულის გრძნობა მახრჩობდა არვიცი ასე ვინანებდი კი დამიანის მაგივრად სხვა რომ დამეტოვებინა უმოწყალოდ იქ
ნეტავ როგორაა? ან რა კითხვა უნდა მეც კარგად ვიცი რა მდგომარეობაში დავტოვე
საერთოდ რას წარმოადგენს? რასაქმეშია გარეული?
დილით რომ გავიღვიძე ისევ იატაკზე ვიწექი გვერდები საშინლად მტკიოდა
ძვლივს წამოვდექი სარკეში ჩემი ანარეკლის ცოტა შემეშინდა საშინლად გამოვიყურებოდი
შხაპი მივიღე და მოვწესრიგდი ქვემოთ ჩავედი სოფოს მდივანზე ეძინა აღარ გავაღვიზე გარეთ გავედი და საუზმისთვის კაფისკენ წავედი , ბირჟა ცარიელი იყო ამან კიდევ უფრო ამაფირიაქა აქვე პატარა კაფეში შევედი მარწყვის წვენი და ანმცხვარი შევუკვეთე
მინის იქეთ თავდაყირრა დგას ცხოვრება აქ კი ყოველთვის სიმშვიდეა ჩემს ფიქრებში ჩაკარგულმა ვერცკი გავიგე ვინ დამიჯდა წინ არც გამიხედავს მისკენ ბოხი ხმის გაგონებაზე დავიბენი
-იქ არ უნდა ყოფილიყავი
პილსმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა ნელა შევატრიალე სახე მისკენ და ქვემოდან დამმნაშავესავით ავხედე
თვალები ჩაწითლებული ქონდა ერთი ჩალურჯებული ვგრძნობდი რომ ყოველი ამოსუნთქვა ტკჯივილს აყენებდა ალბათ იმისგამო რომ მუცელში ურტყეს, მისის სიმკაცრე სევდას ჩაეყლაპა და მე ოირველად ვიგრძენი ჩემი უსუსურობა


სიყვარულით მე გოგონა დედამიწიდან