ზამთარი იწურებოდა მაგრამ თოვლი მაინც არ მოდიოდა,კიდევერთი ზამთარი თოვლის გარეშე.. მხოლოდ ყინვით და ბურუსით იყო მოცული ქალაქი,დამტავრდა ახალი წელი და გაქრა საახალწლო განწყობა მასვე მიჰყვა საახალწლო ნათურები რომლებიც ერთადერთი იყო ქალაქში რაც ანათებდა.მეგობრებმა გადავწყვიტეთ ცოტახნით მოვშორებოდით ქალქს,მის ბურუსს,მანქანებს და წავსულიყავით იქ სადაც მყუდრო გარემო დაგვხვდებოდა და რაც მთავარია ყველაფერი თეთრად იქნებოდა დაფარული.. გადაწყვეტილი არ გვქონდა სად წავიდოდით ამიტომ ყველა შესაძლო ვარიანტი უნდა განგვეხილა. მეორე დილას მოვემზადე და წავედი მეგობრების სანახავად,იმისგამო რომ პუნქტუალურობით არ გამოვირჩევი ჩემი მეგობრები ნახევარი საათი მელოდნენ მე,თუმცა ეს მთლად ჩემი ბრალი არ არის საცობში მოვყევი როგორც ყოველთვის..
-ალელუია მოვიდა (ანი)
-კარგიიიი რა ტასი შეიძლება ესე ? (ნინი)
-თითქოს პირველად დავაგვიანე ან გალოდინეთ,გპირდებით ბოლო იყო გავიხადე პალტო და გოგოებს მივუჯექი
-რას ინებებთ (ოფიციანტი)
-ყავას ვუთხარი და გავუღიმე
-აბა რას ვაპირებთ საით გვაქვს გეზი აღებული? (ლაშა)
-აბა შოთარ შენ როგორც ფოტოგრაფი კაცი ამოიღე ხმა და გვითხარი სად ჯობია ამ პერიოდში წასვლა (მე)
-ყაზბეგში წავიდეთ,მე თან გამოფენისთვის სურათები მჭირდება,თქვენ თოვლი და დასვენება(შოთო)
-ძალიან კარგი წავიდეთ, ხვალ დილით გავიდეთ (ლაშა)
სახლში დავბრუნდი,დავისვენე და ბარგის ჩალაგება დავიწყე,10 დღის ნაცვლად მგონი 1 თვის ტანსაცმელი ჩავალაგე,შემდეგ ბარგი შევკარი და ამოვისუნთქე.
მეორე დილას გზისთვის სენდვიჩები მოვამზადე და კარზე ზარია
-არმჯერა (ლაშა)
-რააარ გჯერა ლაშიკო?
-მზად რო ხარ
-შენ გაჩერდი თორე,დარჩები საჭმლის გარეშე გზაში
-მომეცი აბა შენი ჩემოდანი
-ბევრი არაფერია
-კი დავიჯერე
ლაშამ ჩემოდანს ხელი მოკიდა და გავიდა ,ლაშა და მე ბავშვობიდან ერთად მოვდივათ ისევე როგორც შოთო..ნინი და ანი ჩვენი კლასელები იყვნენ და ასე შევიკრიბეთ ერთად.. ქვევით ჩავედი უკან გოგოებთან ჩავჯექი და გავუყევით გზას..
ყაზბეგამდე გზას 3 საათი უნდა მოუთმენლად ველოდით როდისცავიდოდით მაგრამ უეცრად ლაშამ დაატორმუზა..
-რამოხდა?
-არვიცი შევამოწმებ
მეგონა გული გამისკდებოდა სანამ უკან მანქანაში დაბრუნდებოდა ლაშა
-ამოღერღე რამოხდა (ანი)
-აკუმლიატორის ბრალია რააა
-უკურადღებოხარ რააა,რავქნათ ეხლა გავიჭედეთ არც მანქანა ჩანს არაფერი გავიყინებით აქ
-ცადე იქნებ დარეკო (ნინი)
-ტელეფონიც არიჭერს (შოთო)
-კაით მოიცათ პანიკას არავყვეთ გამოჩნდება რამე (მე)
მთელი 4საათი ვიყავით გაჩერებულები,ვგრძნობდი როგორ მეყინებოდა სხეული,რაარვცადეთ მაგრამ მანქანა არ იქოქებოდა,არ ვიცი ვინ იყო ის კაცი უეცრად რომ გამოჩნდა მაგრამ ის რომ არა მთელი ღამე მოგვიწევდა გაჩერება.
-უკაცრავააად გააჩერეთ (ნინი)
-რამოხდა?
-იცით მანქაქნას რაღაც დაემართა და ვეღარ ვქოქავთ იქნებ დაგვეხმაროთ 4 საათზე მეტია გაჩერებულები ვართ,ყაზბეგში მივდივრთ
-როგორც ჩანს ვეღარ მიდიხართ
-ესე გამოვიდა (ლაშა)
ისეთი გაყინული ვიყავი მანქანიდან გადასვლა ვერც შევძელი,როდესაც ლაშამ მანქანა დაქოქა და სითბო ვიგრძენი მაშინვე აზრზე მოვედი
-ვინიყო ისკაცი? (მე)
-არვიცი მარა ისროარა გავხდებოდით ტურების საკვები
ყაზბეგამდე ცავაღწიეთ,სასტუმროს ტიპის სახლში დავბინავდით,ვივახშმეთ და დასაძინებლად წავედით.ისთი ლამაზი იყო იქაურობა თვალი ვერ მოვხუჭე,Yველაფერი თეთრად იყო დაფარული მაღალი მთები,სიბნელეში მთვარე ისეთი ლამაზი იყო,სავსე თითქოს ცდილობდა მთელი ძალით გაენათებინა იქაურობა.. ჩუმად ავდექი ჩავიცვი და გარეთ გავედი გოგოებს რომ არ გაღვიძებოდათ,კიბეები ხის იყო ამიტომ რთული იყო ისე გავსულიყავი არავის რომ არ გაღვიძებოდა.. კარები გავაღე და ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი,სახლთან ახლოს დავდიოდი ვუყურებდი ცას,მთვარეს,ტყეს იქაურობა იმდენად ლამაზი იყო უკან შებრუნება აზრადაც არ მომსვლია.. იქვე ხის მორზე ჩამოვჯექი და თვალები დავხუჭე არვფიწრობდი არაფერზე,უბრალოდ აყველაფრის შეგრძნება დავიწყე,როდესაც ვიღაცის ხმა მომესმა
-ამ შუაღამეს გარეთ რაგინდათ ხომ არ დაიკარგეთ?
-ეს ხმა იმდენად ბურუსივით ჩამესმა ყურადღება არმივაქციე მეგონა მელანდებოდა ისევ ჩემთვის გართული ვზივარ ხისმორზე და კიდევ ხმა
-უკაცრავად კარგად ხარ?
მოვტრიალდი და დავინახე ცხენი უცებ შემეშინდა მოლანდებები ხოარ დამეწყოთქო გვერძე რომ მოვიხედე,ბიჭი დავინახე სადღაც ჩემი ასაკის,მუქი შავი თვალები და თმა ჰქონდა სიბნელეში მისი თვალები უფრო ბნელი და საშიში ჩანდა,დავიბენი ლაპარაკის უნარიწამერთვა,თან შემეშინდა ვდფიქრობდი გავიქცევითქო,გავიხედ გამოვიხედე სად უნდა გავიქცე ირგვლივ ტყეა სახლი იქვეა მაგრამ დამეწევა თქო,ჩემს გონებაში მონსტრად დაატული ბიჭი მიყურებდა და ბოლოს გაეღიმა
-შეგაშინე?
-მე,მე არა უბრალოდ აარვიცოდი აქ ჩემგარდა ვინმე თუიყო
-მე შენს ადგილას ფრთხილად ვიქნებოდი შუაღამისას გარეთ გასვლა არც ისე კარგი იდეაა,მითუმეტეს აქ
-ანუ?
-ტყე ირგვლივ რაიცი რაცხოველი დაინახო შეგეშინდეს,იმას შენზე მეტად შეეშინდეს გაიქცე გეგონოს გამოგეკიდა და არადა შენ გაგირბოდეს
როგორ მინდოდა მეთქვა რო მასზე ეს შთაბბეჭდილება დამრჩა გავექეცი გამომეკიდებათქო
-მადლობა გაფრთხილებისთვის
-არაფრის,როგორც ჩანს დღეს ჩამოხვედი
-კი,და შენ როგორც ჩანს აქ ცხოვრობ
-ნამდვილად
მისი მკაცრი და ბოხი ხმა ზუსტად შეეფერებოდა მის გარეგნობას
,ისევ თვალებში მიყურებდა თითქოს ცდილობდა უხერხულ სიტუაციაში ჩავეყენებინე ან ჩემ შესახებ რამის გაგება უნდოდა,გამომეტყველება შევცვალე და ფეხზე წამოვდექი
-მართალიხარ ჯობია შევბრუნდე,არვიცი რასუნდა ველოდე აქ ამ შუაღამეს,ცხოველებთან და უცხო ადამიანებთან
მივხვდი რომ არც ისე შთამბეჭდავად გამომივიდა,ცხენზე შეჯდა და გამიღიმა
-ნახვამდის და სასიამოვნო იყო (მომაშტერდა სახელს ელოდა)
-ანასტასია,უბრალოდ ტასო
-სასიამოვნო იყო ანასტასია
-ჩემთვისაც
-მაქსიმე
-ბატონო?
-მაქსიმე მქვია
-ა გასაგებია სასიამოვნო იყო მაქსიმე
მოვტრიალდი ქუდი გავისწორე და ელვის სისწრაფით დავბრუნდი ნომერში,გამოვიცვალე და როდესაც უნდა დავწოლილიყავი ფანჯარაში დავინახე როგორ გაუჩინარდა მაქსიმე ყაზბეგის უცნაურ ღამეში.