ერთი კვირა გავიდა რაც იტალიაში ვართ.ისე მომწონს აქაურობა,რომ სულ აღარ მინდა უკან დაბრუნება,თუმცა ვაღიარებ რომ თბილისიც ძალიან მენატრება.ნეტა ოდესმე გამოიგონებენ დროის გასაჩერებელ მანქანას?ისე მინდა ახლა დრო შევაჩერო,როგორც არაფერი.ეს ქალაქი,რომ მომწონს და აქ დარჩენა მინდა იმიტომ თუ მხოლოდ ორი კვირაღა,რომ უნდა მერქვას დემეტრეს ცოლი?ალბათ უფრო მეორე.ჰო.ვაღიარებ,რომ ძალიან შევეჩვიე ჩემს "თავხედ ქმარს".ისეთი საყვარელია...სულ ცდილობს მასიამოვნოს,გამამხიარულოს,გამაცინოს.მე კიდე იმის მაგივრად მადლობას ვუხდიდე,დღეში მილიონჯერ ვეჩხუბები.ახლაც ნაჩხუბრები ვართ.რატო?არ მკითხოთ...მაგრამ მე მაინც გეტყვით.გუშინ ბარში,რომ ვიყავით ვიღაც გოგო აეკიდა და ესეც საერთოდ არაფერს აკეთებდა.არა არც ეფლირტავებოდა,მაგრამ რამე მაინც ხომ უნდა გაეკეთებინა არა?ისე მომეშალა ნერვები მინდოდა ორივე მიქელასთან გამესტუმრებინა,მაგრამ თავი შევიკავე.სამაგიეროდ სასტუმროში რომ დავბრუნდით ისე ვეჩხუბე ცოფებს ვყრიდი.თვითონაც არ დამაკლო ყვირილი და ამან უფრო გამაგიჟა.ის იყო დამნაშავე და კიდე მე მეჩხუბებოდა?აი,ხომ გეუბნებით თავხედია-მეთქი?თავხედი ყველანაირად!ყველა ბრუნვაში და ყველა რიცხვში!
მისაღებ ოთახში ვზივარ და ტელევიზორში ისეთ არხს ვეძებ,სადაც რამე საინტერესო გადიოდეს,მაგრამ მეტი არაა ჩემი მტერი.ამაზე კიდევ უფრო ვბრაზდები და პულტს შემოსასვლელი კარის მიმართულებით ვისვრი,რომელიც ახალშემოსულ დემეტრეს ხვდება.ჯანდაბა!როცა რამეს ვისვრი რატო ხვდება ყოველთვის ამ დარეტიანებულს?
-წინასწარ "ამუღამებდი" ჩემთვის რო პულტი გაგერტყა?-ხმაზეც კი ვხვდები,რომ დალია.
-რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს არა!-უხეშად ვეუბნები და სამზარეულოში გავდივარ.ის ერთხანს გაშეშებული დგას.მერე თვითონაც შემოდის და მაგიდასთან ჩემს წინ ჯდება.
-დალიე?-არ ვიცი საერთოდ როგორ ვირებ ხმას.
-დავლიე-მპასუხობს ის და სურიდან წყალს ისხვას ჭიქაში.მე მაშინვე ვართმევ.
-მთვრალზე დალევა არ შეიძლება-ვუღიმი მე და ჩვენი პირველი ღამე მახსენდება.ისიც ტუჩის კუთხეს ტეხს და ისეთი საყვარელია...
-აბა დავიხრჩო?-იმ ტონით მეკითხება მე რომ ადრე ვკითხე.მიხარია,რომ მასაც ახსოვს.
-კი-ვეუბნები და ხარხარს ვიწყებ.ისიც მყვება და დარწმუნებული ვარ მთელი თუ არა ნახევარი სასტუმროს ბინადარნი გავაღვიძეთ.
-ტასო-ჩუმი და თბილი ხმით მეუბნება ის.მე ვუღიმი.
-ჰო
-მოდი ჩემთან-ხელს მიწოდებს.ერთხანს ვაკვირდები და არაფერს ვაკეთებ.მერე უსიტყვოდ ვდგები და მასთან მივდივარ.ის მუხლებზე მისვამს და მეხუტება.ისეთი საყვარელია,რომ სულ აღარ მოგინდება მოშორდე.ან ეს უბრალოდ მე მინდა უსასრულოდ მასთან ვიყო და მის "საყვარლობას" ვაბრალებ.არ ვიცი,რატომ მაგრამ მისი შეხებისას ყოველთვის ვგრძნობ რაღაც უცხოს,თუმცა სასიამოვნოს.ყოველთვის მიჭირდა ადამიანთან ურთიერთობა.დრო მჭირდებოდა მათთან შესაგუებლად,მაგრამ აღმოჩნდა რომ დემეტრემ ის მოახერხა,რაც ვერც ერთმა სხვამ.ორი კვირაა ვიცნობ და ისეთი გრძნობა მაქვს,თითქოს ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ.ისე რა სასაცილოა,არა?ორი კვირის გაცნობილი ადამიანი,რომ უკვე შენი ქმარია.არ მინდა იმის წარმოდგენა თუ რა იქნება ორი კვირის შემდგე.ან რა უნდა იყოს?რას ველოდები?ტყუილად ვაგებ ოცნების კოშკებს.კოელიო ამბობს:"როცა ბედისწერა გულუხვად გვაჯილდოვებს,მუდამ აღმოჩნდება ჭა,რომელშიც იძირება ჩვენი ოცნებები."მე კი მგონია,რომ ბედისწერამ დემეტერთი დამალჯიდოვა,მაგრამ მალე ამ ჯილდოსაც წამართმევს.ეს კი საერთოდ არ მინდა.
-დემე...-მის კისერში თავჩარგულმა ამოვილუღლუღე მე.
-ჰო-თბილი ხმით მიპასუხა მან.
-რა იქნება ორი კვირის შემდეგ?-არ ვიცი საერთოდ რატომ გადავწყვიტე ამ თემაზე საუბარი.როგორ ვერ ვიტან ისეთ ადამიანებს,რომლებსაც ასეთი კითხვები უჩნდებათ და რატომ მემართება ეს ყველაფერი მე?დემეტრე ჩემმა კითხვამ დააბნია,მომშორდა და თვალებში ჩამაშტერდა.ისე,როგორც იცის ხოლმე ხოლმე.
-რა გინდა რომ იყოს ტასო?-მკითხა მშვიდი ხმით.და როგორ მშურდა მე ახლა მისი სიმშვიდის.ისეთი კითხვა დამისვა,რომელსაც დიდი ხანია მეც ვეკითხები ჩემს თავს,მაგრამ პასუხამდე ვერასდროს მივდივარ.
-არ ვიცი...მართლა არ ვიცი-ძლივს ამოვიბურტყუნე მე.დემემ ჩემი დაბნეულობა,რომ შეამჩნია გაეღიმა.ერთი ხელი სახეზე ჩამომისვა,მეორე თმებში შემიცურა და მაკოცა.იმხელმა მუხტმა გაიარა ჩემში,ისეთი გრძნობა დამეფლა,რა აქამდე არ მიგრძვნია.ჰო.პირველად არ ვეხებოდი დემეს ტუჩებს,მაგრამ უბრალოდ ვერ აგიღწერთ იმ ემოციას რაც მისი კოცნისას დამეუფლა.ვითომ მომენატრა?თუ...თუ შემიყვარდა?არ ვიცი.საერთოდ ვერაფერზე ვფიქრობ მისი შეხებისას.დემეტრემ მაგიდზე შემომსვა,თვითონფეხებშუა მოექცა და ყელს ვნებიანად მიკოცნიდა.ხელი სვიტეის ქვეშ შემიცურა და მკერდთან გაჩერდა.მისი ცხელი თითების შეხებისას ერთიანად დამეხორკლა კანი.ის-ის იყო სვიტერის გახდას აპირებდა კარზე,რომ შეუჩერებელი კაკუნი ატყდა.ჯანდაბა!
დემეტრე მშორდება,ჩუმად იკურთხება და კარის გასაღებად მიდის.მე გადიდან ვხტები და თვას ვიწესრიგებ შეძლებისდაგვარად.უკან რაღაც კონვერტით ხელში ბრუნდება და ისეთი სახით მიყურებს გული მიჩქარდება.
-რა ხდება დემე?ეს რა კონვერტია?-როგორც შემიძლია მშვიდად ვეკითხები და მისკენ მივდივარ.ის კი მთელი ზიზღით ცრის კბილებში.
-ვინ ჯანდაბაა ცოტნე ნემსაძე?





*******
ვაიმეეე!!!
აი ძალიან,ძალიან,ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით
ბავშვებო დაგვიანებისთვის!
ვიცი პატარა თავია,მაგრამ სულ არ დადებას ჯობდა.
მადლობა ყველას ვინ ჩემს უპასუხისმგებლობას იტანთ :)