ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება. გიყვარდება ზოგჯერ სიყვარული გაბედნიერებს, ზოგჯერ კი....უბრალოდ გულს გტკენს, განადგურებს. ჩემს შემთხვევაში სიყვარული იყო თანაც ძალიან ბედნიერი თუმცა, ამავე სიყვარულმა გამანადგურა.ეს სიყვარულის ამბავი სამი წლის წინ დაიწყო.მას მთაწმინდაზე შევხვდი პირველად 2015 წლის 5იანვარს. საშინლად ვიყავი იმ დღისით მამა მივაბარე მიწას ჩემი ოჯახის ბოლო წევრი. ალბათ გაჩნდა კითხვა დასაფლავების შემდეგ რა მინდოდა მთაწმინდაზე. მამას სულ იქ დავყავდი როცა ცუდ ხასიათზე ვიყავი. ამიტომ ვიჯექი შადრევანთან და ვუყურებდი მხიარულ სახეებს. წამოსვლას ვაპირებდი ვიღაცას რომ დავეჯახე და წავიქეცი, ტირილისგან თვალები ჩაწითლებული მქონდა. ისევ მეტირებოდა არა იმიტომ რომ წავიქეცი, იმიტომ რომ მამა მინდოდა. შძრწუნებულმა ბიჭმა წამომაყენა და ბოდიში მომიხადა აცრემლებული რომ დამინახა.
-ბოდიში ვერ დაგინახეთ.
-არაუშავს.
-რამე ხომ არ იტკინეთ?
-არა კარგად ვარ.
-დარწუნებული ხარ?
-კი.
ძლივს ვსაუბრობდი, თავს ძალას ვატანდი რომ ნორმალურად მეთქვა და ხმა არ ამკანკალებოდა. შავი შარვალი გავიწმინდე და გაღომება ვცადე. ამის ნაცვლადკი ობლად ჩამოგორდა და სწრაფად მოვიწმინდე.
-კარგად ხარ?...ისევ იქ დგარა ის ბიჭი და შეწუხებული სახით მიყურებდა. ვერაფერო ვუ1ხარი უბრალოდ თავი გავაქნიე და მერე არაფერი არღარ მახსოვს რა მოხდა. თვალები რომ გავახილე სრულიად უცხო გარემოში ვიყავი უცხო ოთახში. შემდეგ ის ბიჭი შემოვიდა ოთახში ჭიქა წყლით.
-სად ვარ??
-ჩემს სახლში.
-და აქ რას ვაკეთებ?
-ბუმბულს არჩევ.
-არ მეღადავება მე რაღაც.
-კაი ბოდიში. კაროჩე მთაწმინდაზე წაგივიდა გული და იქ ხო არ დაგაგდებდი წამოგიუვანე ჩემთან.
-ააააა. მადლობა დახმარებისთვის და ბოდიში შეწუხებისთვის.
-არაფრის. რატომ ტიროდი?? მე რომ დაგეჯახე მაგიტომ?
-არა რა სისულელეა.
-აბა. მეტყვი? თუ საიდუმლო არაა რათქმაუნდა.
-დღეს ჩემთვის უველაზე ყველაზე ?ვირფასი ადამიანი დავმარხე და მაგიტომ. იქ კი იმიტომ ვიყავი რომ ცუდ ხასიათზე მასთან ერთად იქ მივდიოდი ხოლმე. დაგაკმაყოფილა პასუხმა?
-არა. ვინ იყო ის ადამიანი?
-მამაჩემი. ახლა შეიძლება წავიდე??
-წაგუყვან მარტოს ვერ გაგიშვებ გზაში კიდევ ცუდად არ გახდე.
-მადლობა, მაგრამ არ მინდა ჩემს მეგობარს დავურეკავ და ის მოვა წასაყვანად.
-კარგი.
ჩემი ბავშვობის მეგობარი დიმა მოვიდა და წასვლას ვაპირებდი უკვე როცა სახელი მკითხა.
-რა გქვია?
-ემილი. შენ.
-გაბრიელი.
-სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა. კიდევ ერთხელ მადლობა და ნახვამდის.
-არაფრის და მოიცა კაცო მეტჯერ ვერ გნახავ?
-არ ვიცი საერთოდ თუ გამოვედი სახლიდან.
-ასე ცუდად არ უნდა რეაგირებდე უველაფერზე.
-სულელი ხარ? მამა დავმარხე და აბა რა უნდა ვქნა ვიცეკვო და ვიგრიალო? მის მეტი არ მყავდა არავინ და ახლა ისიც აღარ მყა ს დიმაღა დამრჩა.
-ბოდიში სხვა რამე ვიგულისხმე.
-კარგი არ აქვს მნიშვნელობა. კარგად.
ცივად დავემშვიდობე და სახლიდან წავედი. დიმამ მიმიყვანა თავისთან და ღამით იქ დავრჩი.

გაბრიელთან:
ემილი რომ წავიდა ჩემი თავი ასჯერ არა მილიონჯერ დავწყევლე. "ასე არ უნდა რეაგირებდე ყველაფერზე" მართლა გაბოო დებილი ხარ რაა. იმედია კიდევ ვნახავ. ამასოვაში კარზე ზარი გაისმა და მერე შემოვარდა ოთახში ბატონი რატი.
-რა სახე ჩამოგტირის რა იყო? არა ისე რომ იცოდე შენზე ნაწყენი ვარ.
-მოიცა რაა, შენი თავი არ მაქვს.
-რატო არ ნობრწყინდი მთაწმინდაზე??
-მიზეზი მქონდა და მართლა ვიყავი მთაწმინდაზე უბრალოდ შენამდე ვერ მოვაღწიე.
-და რატომ?
-იმიტომ რომ ერთ გოგოს დავეტაკე და წავაქციე, მერე ცუდად გახდა და სახლში წამოვიუვანე....დეტალებში მოვუყევი რაც მოხდა და იმენა პირ ღია მისმენდა.
-დებილი ხარ რააა. ნომერი არ გამოართვი??
-რომ ეძინა ჩემი ნომი ჩავიწერე და მე მისი მომი ჩავწერე ჩემთან. იცი რა სყლაყვარელი გოგოაა.
-აბა როფორი.
-აი ძაან საყვარელი ქერა და შავ თვალება, დიდი ვარდისფერი ტუჩები და კურნოსა. ძალიან საუვარწლი გოგოააა რაა.
-უყურე ამას. ეგ გოგო დაივიწყე კატიშას რას უპირებ?
-მაგ გოგოს დედაჩემი მტენის და მე კიდევ არ მომწონს ეგ გოგო. ძალიან ქედმაღალი და უჟმურია.
-ოხხ შენ ხო მყავხარ ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზი რაა.
-მერე ვინ ამბობს ანგელოზი ვარო. პროსტა ეგ გოგო საჩემო არაა და ლიაკოს ტვინამდე ჯერ ვერ მიაღწია ამ ამბავმა.
-ხოოო კაროჩე წამო დავლიოთ რაა დათოც იქ მოვა.
-კაი წამო.

ემილისთან:
ეს ამბავი დეტალებში მახსოვს ასეთი ბედნიერი ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ და ამიტომ ვყვები ჩემს ისტორიას გაბოზე რატიმ მიამბო პირველ დღესვე ფუროფი მოახდინეო. მას მერე რამდენჯერმე შევხვდით და მერე ურთიერთობაც თავისით აგვეწყო. უველაფერი კარგად გვქონდა. თუმცა ერთი პრობლემა გვქონდა დედამისს სასტიკად არ მივწონდი. შემდეგ ისე მოხდა რომ ფეხმძიმედ დავრჩი. ამის შესახებ იმ წყეულმა ქალმა როგორ გაიგო ამის შესახებ არ იცი, მაგრამ ფაქტი იყო რომ გაიგო და შეხვედრა მთხოვა. მეც დავთანხმდი შეხვედრაზე. იმ კაფეში შევწდი და დავჯექი თუ არა ეგრევე კონვერტი გამონიწოდა. ფული იყო კონვერტში. მითხრა რომ წავსულიყავი და ბავშვი მომეშორებინა შეიძლება პატარა ვიყავი და მზად არ ვიყავი დედობისთვის მაგრამ უარის თქმას ჩემს შვილზე არ ვაპირებდი და ეგრევე უარი ვუთხარი. განრაზდა და მითხრა რომ ან გაბოს ცხოვრებიდან გავქრებოდი ან კიდევ ნავშვის დაბადებისთანავე ბავშვს მოკლავდა. აცრემლებულმა ვკითხე რატომ ვძულდი ასე ან ნავშვა რა დაუშავა ის ხომ მისი შვილიშვილი იყო. მან კი მითხრა რომ ვიღაც გომიოსგან გაჩენილი შვილიშვილი არ სჭირდებოდა. გავბრაზდი და გულიც მეტკინა,მაგრამ არაფერი მითქვამს. სამაგიეროდ მან არ დაიშურა სიტუვებუ ჩემთვის და გამაფრთხილა თუ არ გავქრებოდი გაბოს ცხოვრებიდან მაშინ ცხოვრებას გამიმწარებდა და საშინელ დღეში ჩამაგდებდა. მე კი ფული დავუბრუნე და ვუთხარი რომ მის ბინძურ ფულს არ ავიღებდი და ბავშვსაც გავაჩენდი, მაგრამ ამაზე გაბოს არ ვეტყოდი ვიცოდი რომ ჩემს შვილს წყნარად ვერ გავზრდიდი თუ გაბოს არ ჩამოვშორდებოდი. ის ალქაჯი ჩემს შვილს ავნებდა, ამიტომ წასვლა გადავწყვიტე. კაფედან წამოვედი და შემდეგ გაბოს შევხვდი ბოლოჯერ. ვუთხარი რომ უნდა წავსულიყავი და როდის დავბრუნდებოდი არ ვიცოდი ბოლოჯერ ჩავეხუტე და წამოვედი. გავიქეცი. დიტო დამეხმარა რომ ნიუ-იორკში წავსულიყავი. იქ დიტოს სახლი ჰქონდა და ის მეხმარებოდა ყველაფერში. საქართველოში ერთხელ ჩანოვედი მხოლოდ ეგეც დიმას ქორწილში მაშინ ექვსი თვის ფეხმძიმე ვიყავი. წელიწადზე მეტ ხანს იყვნენ ერთად დიმა და ლიკა. მათი ქორწილის ამბავი ძალიან მიხაროდა. ამიტომ მათ სანახავად ჩავედი და ქორწილამდეც დავრჩი. შემდეგ კი ისევ უკან დავბრუნდი. ცხრა თვე იქ ვიყავი და ვმუშაობდი საკმარისი ფული დავაგროვე და უკან დავბრუნდი. ჩემს ბინაში დავბრუნდი სახლი გავარემონტე და იქ განვაგრძე ცხოვრება. ჩასვლიდან ორ კვირაში ვიმშობიარე და პატარა დემეტრე მეყოლა. ყოველ წელს მე და დემეტრე მთაწმინდაზე ვსერნობდით ხოლმე. ძალიან უყვარდა შადრევანის ყურება. ამიტომ მივდიოდით და ვუყურებდით ხოლმე. რამის გამომრჩა დიმას და ლიკას პატარა ნიაკო ეყოლათ. დემეზე ერთი წლით პატარაა. როდესაც დემე მანაზე მეკითხებოდა ვეუბნებოდი ხოლმე რომ ზღვაში იყო გასული და დიდ ხანს ვერ დაბრუნდებოდა. დღესაც დიმამ შემოგვთავაზა მთაწმინდაზე გასეირნება. პატარა კაცმა ეგრევე შეკივლა წავიდეთო და წავედით კიდეც. ვსეირნობდით და ვსაუბრობდით.სკამზე ჩამოვჯექით და დიმა როგორც ყოველთვის გაბოზე მეუბნებოდა რაღაცეებს. მე კი ვცდილობდი არაფერი მეთქვა. უცბად მოირბინა ნიაკომ და მითხრა.
-ნათლი დემეტლეს ველ ვპულობ დამანობანას ვთამაცობდით დაა...
-რა?...ძლივს ვთქვი და ეგრევე შადრევნისკენ გავიქეცი.... იქ ვიღაც კაცს ესაუბრებოდა და იცინოდა. გულზე ლოდი მომეხსნა როცა დავინახე დემე და იცინოდა.
-დემეტრე...დავუძახე და გავიქეცი მისკენ, უცხო კაცის მუხლიდან ჩამოხტა და ჩემსკენ გამოიქცა და შემომახტა. იმ კაცისკენ წაბედი რომ მადლობა გადამეხადა, მაგრამ მივუახლოვდი თუ არა ეგრევე გავჩერდი. ისიც გაოცებული მიყურებდა. უცბად შევბრუნდი და წავედი დიმასკენ.
-გთხოვ წავიდეთ რაა.
-კარგი და რატომ??
-ისაა დიმა.
-ვინ?
-გაბო, მაგრამ ძალიან შეცვლილია. წვერი მოუშვია და სახე ჩამოსტირის.
-კარგი წამოდი წავიდეთ.
სახლში წავედით და ისინიც მალე წავიდნენ. მე დემეტრე დავაძინე და ტელევიზორი ჩავრთე. ხუთ წუთში კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. წავედი კარები გავაღე და....