დიდხანს ვიფიქრე გამეხსნა თუ არა ყუთი. არ ვიცოდი მინდოდა თუ არა ჩემი და ლუკას ამ ისტორიების გაგრძელება,თუმცა ვეღარ მოვითმინე და ყუთი გავხსენი......გავხსენი და მაშინვე თვალში მომხვდა ვერცხლისფერი 2 ბეჩედი რომლებიც ბრჭყვიალებდნენ. ცრემლები წამომივიდა და ბეჭედს დაეცა. ლუკას ნაჩუქარი ბეჭედი ავიღე და გამახსენდა დღე როდესაც მან ეს ბეჭედი მაჩუქა.თავისი დაბადების დღე იყო.რა სასაცილოა არა? საკუთარ დაბადების დღეზე მე რომ მაჩუქა საჩუქარი. ძალიან ბედნიერი ვიყავი მაშინ. იმ დღისმერე ის ბეჭედი არ მომიხსნია. ბევრს ნიშნავდა ჩემთვის ძალიან ბევრს, დაშორების შემდეგაც მეკეთა თუმცა ლუკა ვერასდროს ამჩნევდა ამ ბეჭდის არსებობას,ეგ კიარა მგონი არც ახსოვდა ჩემთვის ბეჭედი რომ ჰქონდა ნაჩუქარი. ამ ბეჭედზე იმდე რამ გამახსენდა, ბევრჯერ მოვიხსენი იმიტომ რომ დავიწყება მინდოდა მაგრამ არგამომმდიოდა საბოლოოდ კი მოვიხსენი და ბოლო 1 წელია არ მკეთებია. მეორე ბეჭედები მე ვაჩუქე ლუკას რომელიც არ მას მოუხსნია დიდხანს. მართალია მგონი არ მოწონდა მაგრამ დიდხანს მეუბნებოდა ბეჭედი მინდა ბეჭედიო მეც ჩავთვალე რომ ძალიან გაუხარდებოდა და გადავწყვიტე მისთვის ბეჭედი მეჩუქებინა ჩემი და მისი ინიციალებით. იმ დღეს ისეთი ბედნიერი იყო, ისე გაუხარდა ბეჭედი რომ ვაჩუქე ეხლაც არ შემიძლია სიტყვებით აღგიწეროთ ის მომენტი.მასაც არ მოუხსნია ის ბეჭედი,მაგრამ ძალიან უყურადღებო იყო და კარგავდა ყველაფერს. ერთხელ მოვატყუე კიდეც და ძალიან ბევრი ინერვიულა რომ შენი ნაჩუქარი ბეჭედი დავკარგეო. ბეჭდები თავის ადგილას დავაბრუნე, იმდენი რამ გამახსენა ყუთის დათვალიერების შეწყვეტა მინდოდა მაგრამ რაღაცამ მაინც გამაგრძელებინა ჩვენი ნივთების დათვალიერება. ახლა კი ბრასლეტი აღმოვაჩინე რომელიც ოქროსფერი იყო და შეცდომით ეწერა 29.01.15. ლუკამ მაჩუქა ეს ბრასლეტი,მაგრამ შეცდომისთვის ყურადღება არმიმიქცევია,თუმცა ფერიც არმიყვარს ვერცხლისფერი. გამახსენდა ეს დღე როცა უამრავი ჟელიბონები მომიტანა პატარა ყუთში ჩაყრილი და თან ეს ბრასლეტი იყო ლამაზ პარკში გახვეული. ეს დღე ვალენტინობა იყო, ვალენტინობას დედაჩემმა სადღაც წამიყვანა საჩუქრის ყიდვას ვერ ვასწრებდი მაგრამ ჩემი დაქალები ხო ყველაზე საყვარლები არიან წავიდნენ და ლუკასთვის მაიკა გააკეთეს, მაგრამ მე რომ რამე კურიოზუ არ მომივიდეს ხო არ შეიძლება აღმოჩნდა რომ ლუკას ეს მაიკა 2 ზომით დიდი ქონდა,რათქმაუნდა ვერ იცვამდა ამ მაიკას. თუმცა ეს მაიკა მე არმაქვს მას აქვს ალბათ გადააგდო და თუ არ გადაუგდია მაშინ არც იცის სად გდია. ფოტოების დათვალიერება უნდა დამეწყო რომ ტელეფონზე ზარია, ტელეფონს რომ დავხედე არმჯეროდა რომ ლუკას ძმაკაცი მირკავდა
-გიორგიიიი
-ნინი რასშვები?
-ხო მშვიდობაა რა ხდება? ამდენი ხანია არც დაგირეკავს არც მოგიწერია
-რავიცი კი მინდა რომ დღეს ჩვენ ყველა წავიდეთ სადმე
-სად?
-არვიცი შევიკრიბოთ ჩვენს ადგილას და გადავწყვიტოთ
-კარგი
ალბათ გაინტერესებთ ჩვენი ადგილი რომელია ხო? ჩვენი ადგილი ჩვენი საყვარელი პარკია სადაც სულ ვიყავით დღე და ღამე. არ გადიოდა დღე იქ რომ არ ვყოფილიყავიტ. არასდროს არ იყო სიჩუმე ამ პარკში იმიტომ რომ იქ ჩვენ ვიყავიტ, იმიტომ რომ იქ იყო ყველაზე ხმაურიანი სამეგობრო. ეს პარკი ის ადგილია სადაც ბევრი ურთიერთობა დაიწყო და ბევრის ურთიერთობაც დამთავრდა. ჩემი და ლუკასი, თაკოს და გიორგის, ბევრის მოკლედ რომ ვთქვათ მაგრამ დღემდე იმ ადგილთან კარგი მოგონებები გვაკავშირებს. იყო ჩხუბი იყო კივილი-წივილი, წუწაობა, სათამაშო თოფებით გართობა,სახურავზე ბოდიალი,სტადიონიდან ასვლები გარაჟებზე და კიდევ ბევრი რამ.
ეხლა უნდა მოვემზადო. დარწმუნებული ვიყავი იქ ლუკაც იქნებოდა ბოლოს და ბოლოს გიორგი ლუკას ძმაკაცი არის, ჩემ გოგოებსაც ეტყოდნენ მაგრამ მათ არდაურეკავთ. არაუშავს. ვფიქრობდი რა ჩამეცვა თან არ ვიცოდი ჯინსებით ჯობდა წასვლა თუ კაბით,მაგრამ რათქმაუნდა არ გამოვიპრანწე და ჯინსებით,საროჩკით წავედი. უკვე 6 საათი იყო მაგრამ არავინ ჩანდა. მაინც და მაინც ლუკა უნდა მოსულიყო პირველი და მაინც და მაინც მარტო მე და ეგ უნდა ვყოფილიყავით აქ. უცბად მომიხალოვდა
-ვა ნინი აქ ხარ?
-ხო რავი ვერ ხედავ?
-ხო არ დაგირეკავს იმათთვის?
-არა
-კაი
და უცბად შევამჩნიე მის ლამაზ და გრძელ თითებზე ვერცხლისფერი სქელი ბეჭედი, მაგრამ აშკარად ჩემი ნაჩუქარი მას არ ქონდა, ბოლოს კი კარგად დავაკვირდი და ჩვენი ინიციალები ეწერა მის ბეჭედზე, დავიბენი და ბოლოს ძლივს ვკითხე
-ლუკა ეს რა ბეჭედია?
-ეს ჩემი ბეჭედია რომელიც მე გავაკეტე 2 წწლის წინ.
-რატომ?
-იმიტომ რომ შენი ნაჩუქარი უკან არ დამიბრუნე
-აა კარგი
როგორც კი წინადადება დავამთავრე თაკოსთან ვაპირებდი დარეკვას როცა უკნიდან მომეპარა ჩამეხუტა და ჩუმად ყურში მითხრა
-ნინი მიყვარხარ.....................

ესეც მესამე თავი. დიდიხანი გავიდა რაც მეორე თავი დავდე და იმიტომ ვერ ვდებდი ახალ თავს რომ საიტს სჭირდა რაღაც. მადლობა ვინც კითხულობთ და თუ მოგეწონებათ კომენტარებში გამოხატეთ შთაბეჭდილება