-კიდევ რამეს მიირთმევთ?! -თავაზიანი ღიმილით გვკითხა ლანამ... უფროსწორად მე კი არა, ლუკას კითხა. უკვე მაღიზიანებდა მისი ქცევები. როგორ მიყვარდა ეს კაფე და მან თითქმის უკვე შემაძულა. ბოლობოლო ჩემს თავთან ხომ მაინც ვაღიარებ რომ ლუკა მიყვარს და არ მსიამოვნებს ბიჭს, რომელიც მიყვარს სხვა რომ ეპრანჭება. მოდი იმასაც ვაღიარებ რომ ვეჭვიანობ. ამას ეჭვიანობა ჰქვია...
-დესერტს... ნინა! -მომმართა ლუკამ მე.
-ორი შოკოლადის ნამცხვარი ალუბლით... -სწრაფად მივმართე მიმტანს. საშუალება არ მივეცი ლუკას რომ შეკვეთა თვითონ გაემეორებინა და ამით ლანას ჰგონებოდა რომ რაიმეს შანსი ჰქონდა.
-ახლავე. -არც თუ ისე თბილი ტონით თქვა მიმტანმა და ნამცხვრის მოსატანად წავიდა.
-ცოლად უნდა მოგიყვანო! -ხელს დაეყრდნო და ღიმილით მომმართა ლუკამ. მე კი ნამცხვარი კინაღამ ყელში გადამცდა. ხველება ამიტყდა და გავწითლდი. არ ვიცი ამ დროს ხველების გამო უფრო ავწითლდი თუ ლუკას ნათქვამის გამო...
-რა თქვი?! -მშვიდად და უმნიშვნელოდ ვკითხე თითქოს მის ნათქვამს დიდი ემოცია არ გამოუწვევია ჩემში.
-რა ვთქვი და ცოლად უნდა მოგიყვანო პატარავ! -ცალყბად გაიღიმა მან.
-ლუკა რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ მე პატარა არ ვარ. 25 ის ვხდები და შენ 26 ის ხარ. ერთი წელი არაფერია.
-ჩემთვის მაინც პატარა ხარ. მაგრამ ჩემს გულში იცი რა დიდი ადგილი გიკავია?! აი ამხელა!!! -პატარა ბავშვივით გაშალა ხელები და ჩაიხითხითა.
-ცოლად რატომ უნდა მომიყვანო?! -ჩამეცინა და ამ თემას მივუბრუნდი
-იმიტომ რომ მიყვარხარ!... -ისეთი ტონით მიპასუხა თითქოს ეს იმდენად აშკარა იყო რომ არც კი უნდა მეკითხა.
-და ჯერ ხომ...
-ნინა ჩოხელ! -მკაცრი გამომეტყველება მიიღო მან. -რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ მნიშვნელობა არ აქვს რამდენი ხანია ვიცნობთ ერთმანეთს. მთავარი ისაა თუ რამდენად გვიყვარს ერთმანეთი.
-ერთმანეთი?! -ისევ ავწითლდი და მორცხვად ვკითხე
-ჰოო ერთმანეთი. -სწრაფად დაახამხამა თვალები და "ჰაეროვანი კოცნა" გამომიგზავნა.
-ვნახოთ! -ვუთხარი და ნამცხვრის ბოლო ლუკმაც გადავყლაპე.
-ვნახოთ არა. ცოტაც მოიცადე და ნახავ რამაგარი წყვილი ვიქნებით. -ხელები მოისრისა ისე თითქოს ერთი სული ჰქონდა როდის მოხდებოდა ეს.
-და მაინც რამდენი?! -სასაცილო დიალოგი გავაგრძელე.
-რა რამდენი...
-რამდენი ხანი მოვიცადო?! -ფრთხილად გაუღიმე.
-2... -დაფიქრდა და თქვა.
-ორი რა... დღე? კვირა? თვე? წელი?! საუკუნე?! -ჩამეცინა ბოლოს
-დღევანდელი დღის ჩათვლით დაითვალე და რომ მორჩება მეთვითონ გეტყვი... -წინ გადმოიწია და უბრალოდ მაკოცა. ტუჩზე მაკოცა. იმდენად ნაზად რომ სკამზევე დავდნი. თვალები ძლივს გავახილე შოკისგან და ფეხზე ავდექი.
-ანგარიში თუ შეიძლება. -დავუძახე ლანას.
-რა ანგარიში გოგო. ხომ იცი მე ვიხდი არა?! -გაკვირვებით მომმართა ლუკამ.
-მერამდენედ ლუკა. მე გადავიხდი. -დაჟინებით ვუთხარი
-არაფერიც. -მოკლედ მითხრა და წვენი მოსვა.
კაფედან წამოვედით და ლუკამ სახლამდე მიმაცილა.
ორი დღე გავიდა... წინა დღესაც შევხვდით მე და ლუკა სამსახურის მერე და ერთ რამეს მივხვდი. ეს უნდა ვთქვა... უბრალოდ კი არ უნდა ვთქვა. ლუკა მესხს უნდა ვუთხრა!
დილით ბექა გელოვანის ზაარმა გამაღვიძა.
-გამარჯობა ნინაა! -თბილად მომესალმა ის.
-ოჰ... -სიმართლეს ვიტყვი გამიკვირდა მისი ზარი. -როგორ ხარ ბექა?!
-რავიცი არამიშავს შეენ?!
-ნორმალურად... -ვთქვი და თმის დავარცხნა დავიწყე.
-დღეს ხომ იცი რა დღეცაა?! ხოდა უნდა მოხვიდე ჩემთან..
-კიი... -ნამდვილად არ ვიცი რა დღეა მაგრამ ყველანაირად ვიკავებ თავს ამ კითხვის დასმისგან რადგან ზუსტად ვიცი ეს ბექას ეწყინება. -იცი არ ვიცი... თუ მეცლება.
-გეცლება! 26 წლის ვხდები. ოქროს დაბადების დღე მაქვს ბოლობოლო და ძალიან გთხოვ ნუ მაწყენინებ. მოდი!
ღმერთო ჩემო 26 მარტი! დღეს ხომ ბექას დაბადების დღეა
-კარგი შევეცდები ბექა. პირველ რიგში... მინდოდა მომელოცა! -ყველანაირად ვეცადე თბილი ვყოფილიყავი
-მადლობა! -გაიღიმა მან...
მე ხომ მისთვის საჩუქარიც არ მაქვს ნაყიდი. როგორ მივიდე მის დაბადების დღეზე...
-ხომ მოდიხარ?-დამირეკა ანიმ.
-სად... -დავიბენი მე.
-ბექასთან. ისევ დაგავიწყდა ხო?! -ამოიხვნეშა მან.
-არა წეღან ბექამაც დამირეკა. აქამდე არ მახსოვდა და ამიტომ გათვალისწინებული არ მქონდა რას ვუყიდდი.
-მოდი საჩუქარზე რომ აღარ იდარდო ყველაზე მნიშვნელოვან ფაქტს გეტყვი რის გამოხ უნდა მოხვიდე...
-აბა გისმენ...
-ლუკაც მოდის.
-მესხი?! -ძალიან სულელური შეკითხვა დავსვი.
-ვაიმე ნინა რაღაც ძალიან დაბნეული ჩანხარ. აბა რომელი ლუკა იქნება. -ხმაში გაღიზიანება ეტყობოდა.
-ჰო კარგი კარგი მაგას მნიშვნელობა არ აქვს. წამოვალ... -მგონი ძალიან გამახარა ამ ამბის გაგებამ და უბრალოდ ჩემდაუნებურად დავთანხმდი.
-ჰოდა ძალიან კარგი. მესხს უთხარი და 6 ზე გამომიარეთ.
-კარგი... -ბოლომდე თქმაც ვერ მოვასწარი რომ მას ტელეფონი უკვე გათიშული ჰქონდა.
სასწრაფოდ წავედი და ყველაზე კარგი რაც შემხვდა პირველი ის ვუყიდე. საათი... მერე კი სამსახურში გავიქეცი.
-ისევ არ დამელოდე... -დამირეკა ლუკამ და სინანულით მითხრა.
-მერე რა... -უმნიშვნელოდ ვუთხარი.
-მერე ის რომ მწყინს... მწყინს რომ ჩვენს ურთიერთობას ასე უპატივცემულოდ ექცევი.
-უპატივცემულოდ?! -გავუბრახდი მე. -ფიქრობ რომ ჩვენს ურთიერთობას პატივს არ ვცემ და ვუგულებელვყოფ?! ფიქრობ ამას უმნიშვნელოდ ვთვლი?! -ყვირილშ გადადიოდა ჩემი ლაპარაკი. მე მას პირველად ვუყვირე.
-მე ეს არც მიგულისხმია. უბრალოდ იმას ვამბობ რომ არ უნდა მოიქცე ასე... მე ხომ არაფერს გაძალებ. უბრალოდ მინდა შენთან დიდი დრო გავატარო. ყველგან მე გატარო, შენ კი არც მატყობინებ რომ არ დაგელოდო. ვიცი ამაზე არ უნდა ვბრაზდებოდე, მაგრამ უნდა იცოდე რომ მწყინს. მიყვარხარ და ამას ყოველთვის გაგიმეორებ მაგრამ არ მინდა ამით თავი მოგაბეზრო. თუ მართლა არ მოგწონვარ და ჩემთან არ ხარ ბედნიერი ჯობს პირდაპირ მითხრა...
-მიყვარხარ ლუკა! -შევაწყვეტინე მე. სწრაფად და დაუფიქრებლად ვუთხარი. ვგრძნობდი როგორ გაშეშდა ის. მიუხედავად იმისა რომ ის ხმას არ იღებდა. დამუნჯდა.
-მე... -დაიბნა ის. -ბატონო?! -ორაზროვნად მკითხა
-რა იყო...
-რა თქვი?! -გაკვირვებით მკითხა.
-ის რომ მიყვარხარ. რა არის ამაში გასაოცებელი. შენც ხომ ეს გინდა. ხომ გინდოდა რომ მყვარებოდი. ხოდა გეუბნები კიდეც... -სახეზე ღიმილი მივიხატე. -დღეს გადავწყვიტე რომ ეს მეთქვა.
-ეს... ეს ძალიან კარგია! -აღტაცებულმა მიპასუხა ლუკამ.
-ისე მიკვირს ეს სიტყვა რომ არასოდეს მითქვამს. დღეს პირველად ვთქვი და ისიც ტელეფონში და არა პირისპირ
-ხოდა... ეხლა დედასთან უნდა შევიარო. 5 ზე შენს სახლთან ვარ... ანისთან მივდივართ.
-ანისთან 6 ზე მივდივართ.
-არაუშავს ერთი საათით შენს ყურებაში დავტკბები. -თბილი ხმით მითხრა და ტელეფონი გათიშა
მიყვარხარო მითხრა!!! ნინა ჩოხელმა მითხრა მიყვარხარო!... იქნებ სიზმარში ვარ და ჩვენი წეღანდელი ლაპარაკი ტელეფონზე არარეალურია. იქნებ უბრალოდ ჩემი წარმოსახვის უნარი იმდენად განვითარებულია რომ ყველაფერი ნამდვილი მგონია...
მაგრამ არა... დარწმუნებული ვარ მე ნინას მართლა ვუყვარვარ!...
მინდა მასთან იმდენად დიდი დრო გავატორო რომ უფრო შევუყვარდე და ისე დავახლოვდეთ რომ მალე ცოლადაც მოვიყვანო. მართლა მოვიყვან მე მას ცოლად. მე ის ძალიან მიყვარს!!! და ამას ყველგან ვიტყვი. სადაც არ უნდა ვიყო. და როგორც არ უნდა ვიყო!...
-გამარჯობა ლუკა! -ვუთხარი მას როცა კარი გავაღე.
-ნინა როგორც ჩანს მზად ხარ. წამოდი! -სწრაფად მითხრა ლუკამ
-კიმაგრამ ჯერ ხომ 5 საათია. ჩვენ კი იქ 6 ზე უნდა ვიყოთ.
-ჯერ სადღაც უნდა წაგიყვანო...
-სად! -დავიბენი.
-რაღაც უნდა განახო!!! -დაჟინებით მითხრა.
-კიმაგრამ რაა... -ისეთივე დაჟნებით მოვთხოვე პასუხი.
-წამოდი! -მითხრა, ხელი ჩამავლო და მანქანისკენ მიმარბენინებდა.
-მოიცა კარიც არ დამიკეტია... -შევაჩერე ის
-აბა ეს ხომ რომანტიკული აღარ გამოვა! -თავი დახარა მან და დაღონდა.
-ლუკა! -შემრცხვა და ვუსაყვედურე.
-კარგი მიდი დაკეტე კარი და წავედით...
სახლში შევედი, ჩანთა ავიღე, კარი ჩავკეტე და ლუკას მანქანისკენ წავედი.
-აუ რა ლამაზი ხარ ნეტა იცოდე... -ტუჩი მოიკვნიტა მან და მითხრა როცა უკვე დაძრულ მანქანაში ვისხედით.
-იცი ლუკა... მე სახლში დიდი სარკე მაქვს და თითქმის ყოველ წუთს ვიხედები მასში... -მადლობის ნიშნად ეს ვუთხარი და მხარზე ჩამოყრილი თმა ამაყად გავისწორე.
-ჰმ... შენში კიდევ ერთი თვისება აღმოვაჩინე...
-აბა გისმენ! -ისეთი ტონი მქონდა თითქოს პასუხს ვთხოვდი.
-არ ხარ თავმდაბალი! -დაასკვნა მან.
-კი მაგრამ მე ხომ ამაყიც არ ვარ... -ვუსაყვედურე ლუკას. -ანუ შენ ასე ფიქრობ?!
-არა რა სისულელეა! უბრალოდ ხომ იცი გოგოებმა როგორ იციან... თავს ისე გვაჩვენებენ თითქოს დაბალი თვითშეფასება აქვთ და მახინჯად თვლიან თავიანთ თავს. სხვას ეუბნებიან რა მახინჯი ვარო თანაც ისე თითქოს ეს არ ადარდებთ და სინამდვილეში ყოველ წამს სარკეში იყურებიან და იღიმიან იმის აღსანიშნავად თუ რა "ლამაზები" არიან ისინი. -ამიხსნა ლუკამ.
-ოჰოო... რა ჩამოაყალიბეე!!! -ჩავიხითხითე...
-ჰოდა სწორედ ეს მომწონს შენში. იცი როგორ უნდა შეაფასო საკუთარი თავი... და როცა ვინმე კომპლიმენტით მოგმართავს არასოდეს უარყოფ და უბრალოდ წითლდები.
-ვწითლდები?! -გავოცდი მე. -მე არასოდეს ვწითლდები.
-ჩემთან ასე ხარ ხოლმე... სიყვარულის ბრალია ალბათ... -ცალყბად გამიღიმა და ისევ გზას გახედა.
-საიდან მოიტანე... -ყალბი გაკვირვება მივიხატე სახეზე და ღრუბლებს ავხედე.
-შენთვითონ მითხარი!
-როდის!.. -თავი ისე მოვაჩვენე თითქოს ვერ ვხვდებოდი. მაგრამ ეს იმდენად არ გამომივიდა რომ თავადვე შევწყვიტე ამის გაკეათება.
-დილით... როცა დაგირეკე! -
-აა ჰოო...
-კარგი კარგი. მეც ვიცი რომ ამაზე სხვა დროს უნდა ვილაპარაკოთ!
-რათქმაუნდა. -დავეთანხმე და გამიხარდა რომ ახლა ამ თემაზე არ უნდა დავლაპარაკებოდი.
-აი მოვედით! -მითხრა როცა მე ჯერ კიდევ ფიქრებში ვიყავი.
-ჰმ... მშვენიერია -ხმადაბლა ვთქვი და მანქანიდან გადავედი.
ზუსტად ვიცოდი რომ ამ ადგილას არასდროს ვყოფილვარ.
-ეს იყო სანახავი?! -ირონიული ტონი გამოვიყენე.
-შიგნით უნდა შევიდეთ... -ჩაეცინა მას. მე დამცინა.
-ჯერ გარეთ როგორია და შიგნით რა იქნება... -ჩუმად ჩავიბურტყუნე მაგრამ იმდენად გარკვევით რომ მას გაეგო. ალბათ ეს შეგნებულად გავაკეთე.
-ჰმმ... -აშკარა წყენა გამოიხატებოდა მის ხმაში. -თუ გინდა წავიდეთ -თქვა და მანქანისკენ შებრუნდა.
-რა სისულელეა. მე მინდა ამის ნახვა... -დავარწმუნე ლუკა მესხი
-მაშინ შევიდეთ. -თავდახრილმა წარმოთქვა.
ეს ადგილი ჰგავდა იმდენად მიტოვებულს რომ ალბათ შიგნით შესვლისას ჩემი მოლოდინები გამართლდებოდა. აგურით ნაშენები შენობის უკანა მხარე. სადაც ნაგვის ურნასთან შავი კატა შემაშინებლად დაძრწოდა... სინესტის საშინელი სუნი იდგა, რაც ძალიან მთრგუნავდა. მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები მეცვა და სველ ასფალტზე სიარულისას მკაფიო ხმა ისმოდა. და ეს ხმა ჩაკეტილ და დიდ სივრცეში სიარულს გავდა.
იქ სადაც ჩვენ უნდა შევსულიყავით უფროსწორად ჩავსულიყავით სარდაფს გავდა. 5 საფეხურისგან შემდგარი კიბე რომელიც ასევე სველი იყო კართან ჩადიოდა.
-ჩამომყევი! -თქვა და ხელი გამომიწოდა.
-და აქ რა დაგვხვდება?! -მოუთმენლად ვიკითხე
-ნახავ...
-ერთი სული მაქვს -ვუთხარი, მაგრამ ჩემი მოუთმენლობა აშკარად ყალბი იყო.
-ფრთხილად! -შეშინებულმა მომმართა მაშინ როცა სველ კიბეზე ფეხი გადამიბრუნდა და მის მხარს დავეყრდენი... კინაღამ დავეცი.
-მაპატიე! -უმნიშვნელოდ მივმართე.
-რა სისულელეა! -თავი გააქნია მან.
-ანუ შენ იმას გულისხმობ რომ არ მპატიობ?! -ჩემდაუნებურად გაეღიმა.
-ეგეც დიდი სისულელეა! -გაიცინა... -უბრალოდ ის ვიგულისხმე რომ პატიებას არ უნდა მთხოვდე.
-ჰოო... -დავეთანხმე ლუკას.
-გეტკინა ფეხი?! -უცბად მოეღუშა სახე მას.
-საერთოდ არ მტკენია... -სიმართლე ვუთხარი.
-აბა შევდივართ... -თქვა და ჯიბიდან კარის გასაღები ამოიღო.
-კარგია... -იმედიანად ვთქვი მაგრამ ზუსტად ვიცოდი რომ იქ იმაზე უკეთესი არაფერი დამხვდებოდა რაც გარეთ დამხვდა.
-ღმერთო ჩემო!!! -აღტაცებულმა წარმოვთქვი როცა ლუკამ შუქი აანთო. ჩემს გამომეტყველებაში გაოცებაც გამოიხატებოდა, აღტაცებაც, გაკვირვებაც და სიხარულიც.
-ამას ველოდი ზუსტად! -თქვა და მზის სათვალე მოიხსნა.
-ეს რა არის ლუკა!!! -თვალები გამიფართოვდა და პირდაპირი მნიშვნელობით პირი დავაღე
-რასაც ხედავ!
-ეს ხომ საოცრებაა!!!
-შენზე საოცრება მაინც არაფერია...
-შენ რა, ხატავ?! -ჩემს ემოციებში ყალბი აღაფერი ყოფილა.
-დიახ...
ვუყურებდი კედლებს, რომელიც უამრავი ნახატებით იყო მოფენილი. თვითონ კედლები კი ღია სალათისფრად იყო შეღებილი. ოთახი საკმაოდ დიდი, კომფორტული და ლამაზი იყო. ჩემი მოლოდინები ნამდვილად არ გამართლებულა თუ იმას გავითვალისწინებთ გარეთ რაც ვნახე. ოთახს ფანჯრები არ ჰქონდა. მის ცენტრში იდგა დიდი მოლბერტი და ამ მოლბერტის გვერდით უამრავი ფერის საღებავი და ბევრი ფუნჯი. ასევე იდგა ხის სკამი... ამჟამინდელ ფურცელზე პორტრეტი ეხატა.
-ლუკა?! -შემრცხვა და თავი დავხარე.
-ნინა... -მშვიდი ხმით თქვა მან.
-ეს ვინ არის?! -ვიკითხე ისე თითქოს ვერ ვხვდებოდი. ალბათ იმიტომ რომ არ მინდოდა მივმხვდარიყავი რადგან ძალიან უხერხული სიტუაცია დადგა და არ მინდოდა ამ უხერხულობაში დიდი ხნით ვყოფილიყავით.
-ჩემი ოცნება... -თქვა, ხელი ჩამჭიდა და მოლბერტის წინ ხის სკამზე დამსვა. თვითონ კი ჩემს გვერდით მომხიბვლელად დადგა.
-და შეიძლება გკითხო რა არის შენი ოცნება?! -მორიდებით ვკითხე და მას ავხედე.
-შენ!... -დამატყვევებელი მზერით შემომხედა.
-ანუ ეს მე ვარ?! -თვალით ნახატზე ვანიშნე.
-პირველად რომ გნახე მას მერე ამას ვხატავ... ჯერ არ დამიმთავრებია მაგრამ როცა დავამთავრებ ეს აუცილებლად შენი იქნება!...
-ჰმ... -ოდნავი ღიმილით თავი ძალიან ნელა გავაქნიე და მისკენ წავიწიე. უბრალოდ ჩავეხუტე და მისი გულის ცემა ვიგრძენი...