ძვირფასო მკითხველებო, საიტის განახლების გამო წინა ორი თავი წაშლილია და ვინაიდან და რადგანაც გარკვეული მიზეზების გამო ვერ დავამატებ, გთავაზობთ ისტორიის მოკლე აღწერას და მესამე თავს, მადლობა ყურადღებისთვის
.....
ეს არის იტორია გოგონაზე, რომელმაც ცხოვრებაში ყველა და ყველაფერი დაკარგა, რამდენიმე თვიანი გაუჩინარების შემდეგ იგი ბრუნდება, რათა შური იძიოს, სამიზნე კი თვით "ეშმაკის მოციქულია".
..........

ქეთას საზარელი კივილი მესმის, ტირის თნ მეხვეწება რომ დავწყნარდე, მაგრამ რა დამაწყნარებს, ჩემკენ წამოსულ იოანეს ხელს ვკრავ, ისევ განვაგრძობ ნივთების დალეწვას, ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ რომელიც ამტკივილითაა გამოწვეული და დაცლას ვლამობ. ყველაფერს, რაც ხელში მხვდება, ძირს ვყრი და ზოგსაც ქეთას და იოს ვესვრი. არავის დანახვა არ მინდა. მალე ალბათ გული გამისკდება. ხელებზე სისველეს ვგრძნობ და ზედ ვიხედები, მთლიანად სისხლში ვარ ამოსვრილი და შუშის ნატეხები აქაიქ მწარედ მესობა ხელის მტევნებსა და მუხლებზე, სანამ ამ მდგომარეობაში ვარ იომ დრო იხხელთ და ხელში ამიტაცა და ქეთ წყლის მოსატანად გაგზავნა.
-დაწყნარდი ჩემო გოგო ასე არ შეიძლება, გეხვეწები დაწყნარდი, ყველაფერს გაფიცებ დამშვიდდი
-როგორ მეუბნები ამას როგორ? ვბღავი და მის მკლავებში უღნოდ მისვენებული მთელი ხმით რაც კი დამრჩენია ვეუბნები
-ვიცი ვიცი რო რთულია მარა შენ ხო ძლიერი ხარ, ჩემი ძლიერი გოგო ხარ. ქეთას წყლით სავსე ჭიქას ართმევს და თვისი ხელით მალევინებს, შემდეგ ხელში მიყვანს და ჩემს ოთახში გავყავარ ჭრილობების შესახვევად. უხმოდ ვნებდები და ვემორჩილები., საწოლზე მაწვენს ქეთა მაშინვე ჩემს თავს თავის მუხლებზე იდებს და თმას ეფერება
-ასე როგორ გაგიმეტა ღმერთმა ვიკა, უნდა გაუძლო, გიოს გამო ვალდებული ხარ რომ გაუძო, შუბლზე მკოცნის მეკი ძალა არ მაქვს რომ ხმა ამოვიღო. იო ხელებს და დაზიანებულ ადგილებს მისუფთავებს და მიხვევს და დამამშვიდებელს მალევინებს, მალევე ვგრძნობ რომ ქუთუთუოები მიმძმდება და ვიძინებ.
.......
არ ვიცი რამდენ ხანს მეძნა, გამოღვიძებულს არავინ დამხვდა ოთახში და ადგომა დავაპირე, მაგრამ ზუსტად ამ დროს ჩემი ოთხის კარი გაიღო და გიო შემოვიდა საჭმლით ხელში, ჩემთვის მოეტანა. წინ დამიჯდა და წვნიანის მორევა დაიწყო კოვზით და შემდეგ თავისი ხელით გამომიწოდა. ამის შემხედვარე ყელში მომაწვა ემოციები და თავი ვერ შევიკავე და ავტირდი, გიომ ჯამი გვერდით გადადო და რააც ძლი და ღონე ჰქონდა ჩამეხუტა, ეს ამ წამს ყველაზე და ყველაპერზე მეტად მჭირდებოდა, მისი გვერდით დგომა რმ თთავი მარტოდ არ მეგრძნო, ის ჩემთან იყო, მივხვდი რომ მის გამო უნდა მებრძოლა და გამეძლო ამ საშინელი მდგომარეობისთვის, გადავწყვიტე ახლა ამ წუთს ოთახიდან გავსულიყავი და ცხოვრების ჩვეულებრივ რიტმს დავბრუნებოდი განსხვავებით იმისა, რომ ახლა მარტოები ვიყავით მე და ჩემი ძმა ამ სამყაროში და ერთმანეთისთვის უნდა გვეცხოვრა და არა გვეცოცხლა.
.......
ერთი საშინელი თვე გავიდა ამ ამბიდან, ჩემი მშბლების საფლავთნ ვზივარ და ვუყვები ამბებს, თუ როგორ ვარ მათ გარეშე აქ მარტო, საკმაოდ დიდი ძალა დამჭირდა იმის გასააზრებლად რომ მე მათ ვეღარ ჩავეხუტებოდი და მათ სითბოს ვეღარასდროს ვიგრძნობდი, არც იმის გადაწყვეტა იყო ადვილი რომ გიორგი გერმანიაში გამეგზავნა კერძო კოლეჯში, სადაც მშვიდად შეძლებდა ცხოვრების გაგრძელებას, სჯობს იქ იყოს და ვიცი რომ კარგადაც იქნება, სულ რომ არაფერი იქ ვერ შეძლებს წამლისა და აბების მოხმარებას, გარკვეული კავშირები გამოვიყენე მამას მხრიდან რომ იქ განსაკუთრებული მეთვალყურეობის ქვეშ ყოფილიყო. თითქოს ადვილას ეგუებოდა დედას და მამას ამბავს მაგრამ თურმე მხოლოდ იმიტომ რომ გაბრუებული იყო აბებით მე კი იმდენად სულელი ვარ ორმ მანამდე ვერ შევამჩნიე ეს ამბავი სანამ გადამეტებული დოზის გამო ერთ საღმოს საავადმყოფოდან არ დამირეკეს და არმითხრეს მისის ამბავი, იმ წამებშ კი მართლა ვიგრძენი იმ ერთადერთის დაკარგვის საფრთხე ვის გამოც ცხოვრებას ვაგრძელებ, საბედნიეროდ დროულად მოხერხდა სამედიცინო დახმარების ჩარევა.
-დეეე ხედავ ვერ გაგიმართლე იმედები და ჩემ ერთადერთ ძმას ვერ მოვუარე კარგად, ისიც კი გავუშვი ჩემგან რომ ჩემი უყურადღებობის გამო კიდევ რამე არ დამართნოდა, მაა შენც ხო ხედავ რა უსუსური აღმოვჩნდი თქვეს გარეშე, რომ იცოდეთ როგორ მტკივა გული... საფლავის ქვას ვეფერებოდი და ვუყვებოდი ამ უაზრო ცხოვრების ამბებს. უეცრად ხელის შეხება ვიგრძენი მხარზე და შეშინებული სწრაფად წამოვხტი
-იოო შემაშინე
-ბოდიში ჩემო გოგო დააგვიანე და ამიტომ წამოვედი შენთან, ვიცოდი რო აქ იქნებოდი
-უი გამეპარა დრო, აქ მოვრჩი და წავოდეთ ხო? ფეხით გავიაროთ რა მომენატრა საღამოს სეირნობა სუფთა გაერზე
-კაი ჩემო თოჯინა რა პრბლემაა. ხელი გადამხვია და სასაფლაო დვტოვეთ. იოსთან ერთად ყოფნა სულიერად მამშვიდებს, ისისეთი თბილია რომ მასტან ერთად ყოფნა არასდროს მომწყინდება, არ ფიქროთ რომ სხვანაირად ვუყურებთ ერთმანეთს, არა! დიდი სისულელეა, ქალ-ვაჟური სიყვარულის გარდა ყველანაირად მიყვარს იოანე, ჩემთან ყოველთვის მშვიდია, გოგებთნ დასტონი მაგრამ ფიცხია ძალიან მაშინ როცა საქმე ჩემს უსაფრთხოებას ეხება, ქეთც იგივენაირად უყვარს მაგრამ ჩემ მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება აქვს და ამის გამო ქეთა სულაც არ ბრაზობს, პირიქით მე და იოანე გოგოს და ბიჭის მეგობრობის ეტალონად მივაჩნივართ.
-იოანე, მოულოდნელად დუმილს ვარღვევ
-რაიყო ღიმილით მპასუხობს
-ძალიან მიყვარხარ ვეუბნები და თვალებით ყველა იმ გრძნობას გამოვხატავ რასაც მის მიმართ ვგრძნობ
-ჩემო ფერია მხოლოდ ამას მეუბნება და გულში ძალიან ძალიან ძლიერად მიკრავს.
-კარგი გავიჭყლიტე, ღიმილით ვეუბნები და და ნელნელა მიშვებს ხელებს
-იცოდე ღიმილი ძალიან გიხდება და თუ გინდა რომ მე გახარებული ვიყო, მაშნ ხშირად გაიღიმე, საპასუხოდ ვუღიმი და კიდევ ერთხელ ვეხუტები.
......
სახლში მისვლისას საოცრად მადის აღმძვრელი სუნს ვგრძნობ და სამზარეულოსკენ შევრბივარ და ქეთს ვხედავ, რომლესაც სუფრა გაუწყვია და გღიმებული გვიყურებდა მე და იოანეს
-მოდით ჩემო ტკბილებო დღს განსაკუთრებულად ვეცადე და არაფერი დავწვი. ჩემკენ მოდის და მეხვევა, ლოყაზე ხმაურით ვკოცნი და მაგიდასთან მივდივარ, მაგრამ ტელეფონის გაბმული ზარის გაგებისთანავე უკან ვბრუნდები, რომ ქურთუკიდან ამოვიღო მობილური, 
-დედას და მამას ადვოკატი რეკავს, გაოცებულმა ვუთხარი ქეთას და იოს
-თუ გინდა მე დაველაპარაკები მთავაზობს იოანე 
-არა, ვუპასუხებ რა უნდა უნდოდეს, წესით ყველაფერი მოვაგვარეთ ამ კაცთან გარდაცვალების შემდეგ. ტელეფონზე მწვანე სენსორს ხელს ვუსმევ და ვპასუხობ
-დიახ ბატონო ირაკლი
-ვიკა შვილო როგორ ხარ
-არამიშავს თქვენ როგორ ბრძანდებით?
-სიმართკე გითხრა გაკვირვებული ვარ შვილო
-რამე მოხდა ისეთი? კიდევ უფრო გაკვირვებული ვეკითხები და ბავშვების გაოცებულ მზერას ვაიგნორებ
-ვიკა გამოძიების შედეგები მოვიდა
-უკაცრავად მაგრამ რა გამოძიების?
-შენი მშობლების ავარიის
-კი, მაგრამ თოვლის გამო მოცურდა მანქანა ბატონო თნეგიზ
-არა შვილო, მანქანის მუხრუჭის საბურავები განზრახ იყო გადაჭრილი, არ ვაპირებდი ჯერ თქმას მაგრამ ეჭვმიტანილიც ცნობილია და ამის გამო გირეკავ. ჯერ იის გამო ვიავი შოკირებულიმ რომ თურმე ჩემი მშობლები ვიღაცას მოუკლავს და მერე იმის გამო, რომ იმ არამზადას მოკვლის სურვილი წამებში გამიჩნდა
-ვიკა გესმის რაც გითხარი? ჩემ ბოროტულ განზრახვაზე ვფიქრობდი როცა მივხვდი რომ ყურმილი ჯერ კიდევ არ იყო გათიშული
-დიახ ბატონო თენგიზ, გამოფხიზლებულმა ვუპაუხე
-რას იტყვი შვილო?
-ეჭვმიტანილის ნახვა მინდა, ისეთი მტკიცე და ცივი ხმით ვუპასუხე რომ მეთვითნ შემეშინდა საკუთარი თავის
-დარწმუნებული ხარ? იმიტომ გეკითხები რომ დაზიანებული ადგილებიდან ანავ=ბეჭდები აიღეს და... ცოტა ხნით გაჩუმდა
-და რა ? პასუხის მოლოდინში გულის ცემა ასმაგად გამიხშირდა
-და ეს ანაბეჭდები შენ გეკუთვნის....
........
მადლობა ვინც კითხულობთ და ველი შეფასებებს ჩემო ძვირფასებო და საყვარლებო