სახლში ავედით, ნანა შინ იყო ცხელი ბორშით გაგვიმასპინძლდა და ყავაც "დავწრუპეთ" შემდეგ ჩემ ოთახში შევედით და ჭორაობა გავმართეთ, სიტყვის მარაგი ამოგვეწურება თუ სამსჯელო თემა?! მომავალი ადვოკატები ვართ ბოლო ბოლო!
-აუუ დავიღალეე ამ იურიდიულით ძალიიაან დამღლელი ყოფილა-შემომჩივის ლანა
-მე რას მეწუწუნები მაშინ წადი და გათხოვდი გაა ადვილი, მაგრამ არც ეგრე ადვილი შენ ვინწაგიყვანს თორე კიი!
-არ მინდა გათხოვება, სიყვარულის არ მჯერა
-ოოჰ, როგორ? შენარიყავიი "ბედის ვარსკვლავის ბარლია"-ს რომ ვუყურებდით და გასკდი ტირილით, სიყვარულის თუ არ გჯერა აბა რატო იტირე?-ალმაცერად გავხედე
-ის გოგო შემეცოდა თორე რა სიყვარული-გაიმართლა თავი
-არა თავი უნა იმართლო აბა რაა, სამომავლოდ გამოგადგება-ვეუბნები და ცხვირზე ვუჭერ.
-ააა, მეტკინა!-კნუტის თვალებს მაპყრობს
-მატყუარა-ენას ვუყობ
-ხოდა ახლა რო მაწყენინე ის კაბა მაჩუქე მე რო მომწონს თორემ ვიტირებ-წარბების თამაშით შემომცქერის.
-მმმმ, მოიც დავფიქრდები, დამადასტურებელი საბუთი თუ გაქვს რომ ნამდვილად გაწყენინე?
-მოწმე მყავს!
-ვაა მართლაა და ვიინ?
-აი ის-და ხელს ნიკაზე იშვერს
-უი გიო როდის მოხვედი?
-ორი წუთია, ემილი იცი მე მწვრთნელმა თავდასხმაში დამაყენა-ნიკა ფეხბურთზე დადის.
-ვაა მართლაა რა მაგარი ბიჭი ხაარ!
-ჰოომ და თამაში უნდა გვქონდეს მალე.
-ვაა მაართლა? როდის მალეე?
-არვიცი, როცა გვექნება წინასარ გეტყვი, ხომ წამოხვალ ?
-აუცილებლად!
-ჰოომ ნიკუშ მეც წამოვალ და იმ კაბას ჩავიცმევ ემილიმ რო მაჩუქა ორი წუთის წინ-ყელზე იქაჩავს და ისე მიყურებს.
-ხო ნიკუშ ახლა წადი ჭამე და რო გაარკვევ თამაშის თარიღს გაგვაგებინე
-კაი-მკოცნის და ოთახიდან გადის
-ჰომ, აუ მოდი მოვემზადოთ დროა უკვე მემგონიი-აწუწუნდა ლანა
-სად გეჩქარებაა? კაი ჯანდაბას მოვემზადოთ
-აუ მე იმ კაბას ვერ ჩავიცმევ შენ რო მაჩუქ წეღან იმიტომ, რომ თამაშზე უნდა ჩავიცვა ასერომ ახლა სხვა კაბა მათხოვე კიარ მაჩუქო მა-თხო-ვე -მიმარცვლავს
-კაი კაი ხო-ვეუბნები და კარადის კარებს ვაღებ
(კაბები დიდად არ მიყვარს უფრო სპორტული სტილი მირჩევნია, შარვალი და დაბალძირიანი ფეხსაცმელები).
-მმმ... რა ჩავიცვაა?-შუბლზე თითმიბჯენილი კარადის წინ დგას და ფიქრობს.
-მე ამას ვიცმევ-კარადიდან შინდისფერ შარვალს, თეთრ ზედას და შავ "პუმებს" ვიღებ
-სწორი ცხვირი მაქვს ასერომ თმას არ არვიწევ გავიშლი უბრალოდ. ოოხ ლანა მისმეენ?
-ეს კაბა თუ... არა ეს არა-ბუტბუტებს თავისთვის
-ჰეი ლანა გესმიის? რაღაც გკითხე
-აა ჰოო? გაიშალე კიი კარგიიქნება
-ოხ, როდისღა მისმენ ხოლმე ერთიი რაა...
ერთ საათში უკვე მზად ვიყავით, ლანამ როგორც იქნა კაბა აარჩია, შავი კაბა ეცვა მუხლამდე, მოტკეცილი ჰქონდა, უხდებოდა. მე შინდისფერი შარვალი და თეთრი ზედა ჩავიცვი როგორც ავარჩიე. ისე იყო ლანა გამოწყობილი თითქოს კლუბში კი არა ბანკეტზე მიდისო.
-ლანა რაო ბიჭებმა? ან ლიკო ხომ არ შეგხმიანებიაა?
-კიი, აქ მოვლენ და ერთად წავალთ, აი მოვიდნენ კიდეც, ლიკომ მომწერა.
-კაი წამო ჩავიდეთ.
-ვაა ეს რა ხალხიი-მოგვესალმა გიო-ლანა სათ მიემგზავრები? ეს კაბა რო ჩაგიცვამს, პარიზში?
-არა ბიჭო ახლახანს ჩამოვიდა იქიდან-პასუხს ვცემ გიოს და ორივეს გვეცინება.
-"ჟ'ტეემ"-გაპრანჭვით გვეუბნება ლანა-უპს პარიზიდან გამომყვა ალბაათ -თვალს გვიკრავს
-კააი წავედიით-საჭესთან მჯდომმა ლევანმა გამოთქვა პრეტენზია.
-კაიი წავედიიით-აყვირდა ლიკო.
კლუბში შევედით, ხალხმრავლობა იყო, იქვე მაგიდასთან დავსხედით და მიმტანს დავუძახეთ, მე 200გრ არაყი "დავურტყი" და ხალხს გავხედე.
-ემიილი წამო ვიცეკვოოთ-ლანას ხმა არ მესმის ხმაურის გამო მაგრამ პირის მოძრაობით ვხვდები, თავს ვუკრავ და ხალხში გაძრომას ვცდილობ.
ელექტრონული მუსიკის მოყვარული ნამდვილად არ ვარ მაგრამ კარგად ვიცეკვე.
ცეკვისდროს ზურგით ვიღაცას მივეჯახე, უცებ შემოვტრიალდი და სულ შემთხვევით იმავე ადამიანს ფეხი დავაბიჯე
-ღმერთო ჩემო მაპატიეთ, არმინდოდა-ხმაურის გამო ჩემ ხმას ვერ ვაწვდენ უცნობს, კლუბის ფერადი შუქების გამო უცნობის სახეს ვერ ვარჩევ, თვალები მიჭრელდება.
-არაუშავს-ყურში მიჩურჩულებს-ხდება ხოლმე
-მისი ხმა... მისი სუნამოს სურნელი, ყველაფერი ვიგრძენი. გონზე ვერ მოვედი, ლიკო მომვარდა
-რატომ არ ცეკვავ?
-მეე... მე ისა, ცოტახნით გავალ ვარეთ, ჰაერზე.
-რას ბუტბუტებ არ მესმის-ყურში ჩამყვირის.
-გარეთ გავალ ჰაერზე-მეც ყურში ვეუბნები, რომ ხმა გავაგონო.
გარეთ გამოვედი, ჰაერი მესიამოვნა, ყურები დაგუბებული მქონდა ხმაურისგან.
-გამარჯობა!-ხმის ტემბრი მეცნო
-უცებ შემოვბრუნდი, წინ სიმპატიური ბიჭი მედგა, სიბნელის მიუხედავად და ქუჩის განათების დახმარებით მისი სახის ნაკვთები მაინც დავინახე, კურნოსი ცხვირი, და შავი თმა ჰქონდა, ჩემზე მაღალიიყო მხრებამდე ძლივს ვწვდებოდი.
-გაა... გაამარ... გამარჯობა
-ხომარშეგაშინეე?
-ააარაა... არა რასამბობ. გიცნობ?
-არა მაგრამ უკვე შევხვედრილვართ.
-ჰომ და კიდევ ერთხელ გიხდი ბოდიშს.
-არაუშავს ცეკვის დროს ყველაფერი ხდება, პატიების თხოვნა არაა საჭირო.
-ემილიი სად ხაარ?-ლანას ხმა მესმის ირგვლივ ვიხედები და ვცდილობ ლანას თვალი მოვკრა. უცებ ისევ იმ ბიჭისკენ ვბრუნდები მაგრამ იქ აღარ იდგა, ძალიან გამიკვირდა. მერე ვიფიქრე ალბად მომელანდამეთქი.
-სად დაიკარგე გოოგო? ვიშლებით წამო!
-კაიკაი მოვდივარ.
დილით თავი ძალიან მტკიოდა, კიდევ კარგი შაბათი იყო და სახლში ვიყავი, თორემ ლექციების თავი არ მქონდა!
ტელეფონს დავხედე 09:27
-ვა რა ადრე გამიღვიძია-გაკვირვებული ვიყურები აქეთ იქით. აბაზანაში შევედი და როოგორც ყოველ დილით ახლაც ერთი ნაბიჯით უკან გადმოვხტი, უცაბედმა ნახტომმა თავი ამატკია
-აახ... ესღა მაკლდა.
მოვწესრიგდი და დაბლა ჩავედი. სამზარეულოში "შევიბუძგე" და მაცივრიდან ცივი წვენი გამოვიღე
-ნეტა სად არიან ეს ხალხი-გავიფიქრე და ცივი წვენის ქილა შუბლზე მივიდე.
ტელეფონი ავიღე და ნანას ვურეკავ.
-ალო!
-დე სად ხართ?
-უი გაიღვიძე დეე?! შენი გაფრთხილება მინდოდა მაგრამ აღარ გაგაღვიძე, მე და მამა სოფელში წამოვედით, რაღაცეები შემოგვაკლდა კომპოტები და მურაბები, თან ბებოსაც მოვინახულებთ, რამე ხომარ წამოგიღო ?
-აა, ბებო მომიკითხე, კი რაა მწნილი წამომიღე დიდი ბანკით!
-კაი კაი დეე მიდი დაისვენე.
-კაი გაკოცეთ.
- აუ დამავიწყდა მეკითხა როდის დაბრუნდებიან, ჯანდაბა ახლა მეზარება დარეკვა. აუ თავიი... -ვწუწუნებ და მისაღებში მდივანზე ვწვები.
ტელეფონზე ესემესი მომდის, "ემილი ცოცხალი ხარ?"
"კიიი მემგონი" -პასუხს ვუბრუნებ
შემდეგი ესემესი აღარ მომსვლია.
ტელევიზორს ხმას ვუგდებ და დასვენებას ვაგრძელებ.