I თავი
მე მქვია ამირა. ვარ 16 წლის .ვცხოვრობ საქართველოში ,ქრისტიანულ ქვეყანაში .ჩემი სახელი ნიშნავს მბრძანებელს და პრინცესას . ოჯახში ერთადერთი გოგო ვარ რომელსაც ორი უფროსი ძმა ჰყავს .ეროვნებით ქურთი ვარ ამიტომ ალაჰს ვეთაყვანები.
-ამირა წამოდი ! -დამიძახა ჩემმა ძმამ, რომელიც კორანის წასაკითხად მეძახდა .
-მოვდივარ .-ვუთხარი და თავსაბურავი მოვიხვიე.
მალე კორანიც დასრულდა . მიუხედავად იმისა რომ კორანს ვკითხულობ , ვცხოვრობ ისე როგორც ქრისტიანი გოგო. გარეთ გასვლისას არ ვიცმევ ხიჯაბს, ამიტომ არაფრით განვსხვავდები სხვა გოგოებისგან.
შემდეგ დღეს სკოლაში უნდა წავსულიყავი, ამიტომ ნივთების გასამზადებლად წავედი.
დილით თვალი გავახილე თუ არა დავიწყე ჩაცმა . დილით და საღამოს არ ვკითხულობ ლოცვას . მუსულმანი ვარ მაგრამ არ ვარ დიდათ მორწყმუნე , რის გამოც ბევრჯერ მიმიღია საყვედური ძმებისგან და მამისგან .
-ამირა , მოდი ჭამე .- დამიძახა დედამ.
-მოვდივარ .-ვთქვი თუ არა ოთახიდან გავედი . მამა და ძმები სუფრასთან ისხდნენ და საჭმელს მიირთმევდნენ .
-ამირა , დღეს მალე მოდი სახლში . იცოდე არ დაგაგვიანდეს .-მითხრა თბილად ჩემმა ძმამ აზამატმა .
-კარგი .- ავდექი , ყველას დავემშვიდობე და სკოლის გზას გავუდექი.
იმ დღეს მეცვა გრძელი კაბა და მაისური . თმები გაშლილი მქონდა თვალები კი თვალის ფანქრით მოხატული . როგორც ყოველთვის არ მეფარა თავსაბურავი . ჩემს ოჯახში გათამამებული პრინცესა ვიყავი, ამიტომ ისე ვიქცეოდი როგორც მსურდა . გზაში შემხვდა ჩემი მეგობარი და კლასელი ადილა . ყოველ დღე ერთად მივდიოდით სკოლაში . უცებ მანქნის ხმა მომესმა მაგრამ არ მოვბრუნებულვარ . გავუდექი ჩემს გზავს . უცებ უკნიდან ვიგრძენი ვიღაცის ძლიერი ხელები . ერთ წამში შავ X5-ში ავღმოჩნდი , ადილა კი ყვიროდა და შველას ითხოვდა . იმ დღეს სამმა უცნობმა მამაკაცმა მომიტაცა. მხოლოდ ის დავინახე თუ როგორ მირბოდა ადილა მამაჩემის და ძმების დასაძახად.
-ბიძია . ბიძია , ამირა მოიტაცეს .-გულის გახეთქვით უთხრა ადილამ მამაჩემს . ჩემი ძმები სკამიდან ახტნენ და იარაღები ამოიღეს .
-ვინ გაბედა ?!-იკითხა მამაჩემმა .
-ამირმა .-უპასუხა ადილამ.
-ვიცოდი . დიდი ხანია ამირას სხვანაირად უყურებს .- თქვა შუათანა ძმამ, აირატმა.
ალბათ უბრალო წარმოშობის გოგოს ამდენი ხალხი არ დაეხმარებოდა , მაგრამ მე უბრალო გვარის არ ვიყავი . მამაჩემი იყო კაცი რომელსაც ყველა დიდ პატივს სცემდა . ამიტომ როცა გაიგეს რომ არსლანის ქალიშვილი მოიტაცეს დიდი ამბავი ატყდა ჩვენს უბანში.
მალე დავინახე უზარმაზარი სახლი . ერთ ბიჭს ტომარასავით ხელში ვყავდი აყვანილი და შევყავდი დიდ ეზოში. მათი მეზობლები კი მიყურებდნენ და ჩემს სილამაზეს განიხილავდნენ სანამ მე ვყვიროდი და დახმარებას ვითხოვდი .
-რა გინდად ჩემგან ?- ვკითე იმ ოჯახს რომელიც გაკვირვებული უყურებდა ჩემს ჩაცმულობას.
-ამირ ნუთუ ესაა შენი რჩეული ? - იკითხა ჩემთვის უცნობმა ქალმა რომელიც შემდეგ ამირის დედა, დამირა აღმოჩნდა .
-კი .- მტკიცედ უპასუხა ამირმა რომელიც მიყურებდა ისე თითქოს ციდან ჩამოსული ანგელოზი ვყოფილიყავი.
-საერთოდ იცით ვისი შვილი ვარ ?!- ვიკითხე ისე თითქოს ეს კითხვა კი არა მუქარა ყოფილიყოს.
-როგორ არა , შენ არსლანის გოგო არ ხარ ?!- ცინიკურად მითხრა დანირამ .
-დეიდა ვხედავ გცოდნიათ ვინ ვარ ,მაგრამ მაინც არ გეშინიათ იმის რა დღე დაგადგებათ თუ რამეს დამიშავებთ .
-ამირ წაიყვანე ოთახში დანარჩენი შენ იცი . -თქვა დანირამ . ამირიც მას დაემორჩილა და ოთახში ძალით გამიყვანა .
-მხეცო ! ნადირო ! არამზადავ ! ხელი გამიშვი! ჩამომსვი ძირს! -ვყვიროდი მანამ სანამ საწოლზე არ დამაგდო.
მეგონა გააკეთებდა იმას რისი გაკეთებაც მხოლოდ ქმარს შეუძლია . მაგრამ მან მხოლოდ საწოლი აურია და ცოტა სისხლი გაშლილ საწოლზე დაასხა . დასაწყისში ვერ გავიგე თუ რას აკეთებდა , შემდეგ კი მივხვდი .
ჩვენს ტრადიციაში მიღებულია გოგოების მოტაცება მაგრამ მე არ მჯეროდა, რომ ოდესმე მომიტაცებდნენ. ალბად ზღაპრულ სამყაროში ვცხოვრობდი და ვერ ვამჩნევდი რომ ყველა ჩემი მუსლიმური სარწყმუნოების მეგობრები ან მოიტაცეს ან ძალით გაათხოვეს . თუ ბიჭი გოგოს იტაცებს მას ოჯახში აღარ აბრუნებენ რადგან ბიჭის ოჯახი ამბობს რომ ის უკვე ,,გაფუჭებულია’’ ანუ ქალიშვილი აღარაა . გოგოს ოჯახიც ამას იჯერებს და თუ არ დაიჯერებს ბიჭის ოჯახი გოგოს სახელს გაუფუჭებს და მას ცოლად არავინ მოიყვანს . ამიტომ გოგოს ოჯახს სხვა გამოსავალი არ აქვს .
-რას აკეთებ ?! - ვკითხე გაბრაზებულმა ამირს . რომელმაც ყურადღება არ მომაქცია.
ერთ წამში მომესმა მანქანების ხმა. მივხვდი რომ ჩემს წასაყვანად მოვიდნენ.
-უნდა გავიდეთ . წამოდი . -მითხრა მან და ხელი გამომიწოდა .
-მოვკვდები მაგრამ შენ არ შეგეხები. -მან ისე შემომხედა თითქოს ვაწყენინე.
როცა ოთახიდან გავიდა მეც გავყევი . ეზოში ჩემი და ამირის ოჯახების გარდა მეზობლები და ნათესავები იყვნენ შეგროვებული. ვიცოდი თუ მამას ეტყოდნენ რომ ქალიშვილობა დავკარგე მამაჩემი ამირის ოჯახს მოსთხოვდა მტკიცებულებას . მტკიცებულების ჩვენებისას კი მამაჩემს და მთელ ჩემს ოჯახს თავი მოეჭრებოდათ მეზობლების წინაშე.
-ამირა . წამო შვილო .-მითხრა მამაჩემმა .
-სად მიგყავს ბატონო არსლან ?!- თქვა ამირის ბებიამ რომელიც ოჯახში მთავარი იყო .
-როგორ თუ სად ! რა თქმა უნდა სახლში!- მტკიცედ უპასუხა მამაჩემმა.
-ხო მაგრამ ის ...- ამბობდა ამირის ბებია მაგრამ მე გავაწყვეტინე.
-მამა მე ამირი ... - ცოტახანი გავჩუმდი და ვთქვი .-მიყვარს .- ამის გაგონებისას ყველამ შემომხედა ამირის ჩათვლით .მას თვალები გაუბრწყინდა მაგრამ შემდეგ მიხვდა რატომ ვთქვი და თავი დახარა მამაჩემიც ალბად მიხვდა რომ არ მინდოდა შეურაწყოფა მიეყენებინათ ჩვენი გვარისთვის მეზობლებს .
-ხედავთ მოტაცება უბრალო წეს-ჩვეულებაა . გოგო თანახმაა . ამიტომ ჯობს ქორწილი გავმართოთ . რაც უფრო მალე მით უკეთესი.
-ამირა ნუთუ თანახმა ხარ ? შვილო არ ღირს . - მუდარით მეუბნებოდა მამაჩემი.
-ღირს მამა . ღირს . - ვუთხარი ისეთი ხმით თითქოს რაღაც მახჩობდა და ამირის ზურგს უკან დავდექი . ჩვენთან ეს ნიშნავს იმას რომ ,,ამ დღიდან ის დამიცავს მე და მე ვიქნები მუდამ მის უკან ‘’
-კარგი როგორც გინდა . როდის გაიმართება ქორწილი ? -იკითხა მამაჩემმა.
-3 დღეში ჩვენ უკვე ვემზადებით . -თქვა ამირის ბებიამ.
-კარგით . ჩვენც მოვემზადებით . ამირა წამო.
-სად მიგყავთ ? დარჩეს აქ , მიეჩვიოს გარემოს. ქორწილის შემდეგ ის ჩვენი რძალი გახდება ამიტომ სჯობს სწავლა დღეიდან დაიწყოს რომ შემდეგ არ გაუძნელდეს .
-მამა დავრჩები. ნუ ღელავთ .- ვუთხარი მამაჩემს მან კი მოღუშულმა გამიღიმა .
2 წუთში მამაჩემმა დატოვა ეზო . მე კი ვიდექი და ვუყურებდი როგორ მიდიოდა ის . ცრემლები წამომივიდა . როცა ამირის ოჯახის გარდა ყველა ზურგით შემომიბრუნდა და ამირის სახლი დატოვა ,ძირს დავვარდი და ტირილი დავიწყე რის გამოც გონება დავკარგე . ამირმა ხელში ამიყვა და ,,ჩვენს ‘’ოთახში საწოლზე დამაწვინა . 1 საათში თვალი გავახილე და დავინახე ამირის სახე რომელიც მიყურებდა . არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ მეც შევხედე მას . ახლა შევამჩნიე მისი გარეგნობა . მას მუქი მწვანე თვალები , მოვარდისფრო ტუჩები და შავი თმა ჰქონდა . შავი ,მოკლე მკლავიანი მაისურიდან კარგად უჩანდა დაკუნთული სხეული . როდესაც მას ვათვალიერებდი საწოლის თავზე მიყრდნობილი ის ჩემსკენ გამოიწია და შუბლზე მაკოცა .
-ვიცი რომ მოიტყუე . ვიცი არ გიყვარვარ . მაგრამ მე უშენოდ ვერ გავძლებ . მიყვარხარ ყველაზე მეტად. მაპატიე რომ მოგიტაცე და ცხოვრება დაგინგრიე. გუშინ მომესმა როგორ ლაპარაკობდნენ შენზე 5-6 ბიჭი . ისინი განიხილავდნენ შენს მოტაცებას . ვერ გავუძლებდი იმას რომ შენ სხვისი გახდებოდი . -მითხრა მან და ცრემლი წამოუვიდა.
-არაუშავს . ჩვენთან ქორწილის მერე უყვარდება გოგოს ბიჭი , არც მე ვარ გამონაკლისი .- დამაჯერებლად წარმოვთქვი სიტყვები რომლის დაჯერებაც არ მინდოდა .
-იმედია მართლა შეგიყვარდები. -თვალები მომარიდა და ისევ ლაპარაკი დაიწყო.-ეხლა კი ქვემოთ ჩავიდეთ ... გელოდებიან . -არც შემოუხედავს ისე ადგა საწოლიდან .
*********
გამარჯობათ ! ამ საიტზე წავიკითხე ბევრი ისტორია .მაგრამ ჩემი არასდროს არ დამიდია. რა თქმა უნდა ყველა მოთხრობა რაღაცით გავს ერთმანეთს , მაგრამ მე ვიცი რომ ამ საიტზე ცოტა მოთხრობაა დადებული მუსლიმურ სარწყმუნოების წყვილზე . ამიტომ გადავწყვიტე დამეწერა იმ ,,სამყაროს ‘’ შესახებ რომელზეც თქვენ ალბად ბევრი რამ არ იცით . არა არ ვარ მუსულმანი მაგრამ მათ შესახებ ბევრი რამ ვიცი ამიტომ მინდა რომ ამ მოთხრობის დახმარებით თქვენც გაიგოთ თუ როგორ ცხოვრობენ მუსულმანი ქალები . იმედია მუსულმანები არ მიიეღებენ ამას როგორც შეურაწყობად. კაით ძაან გამიგრძელდა :დდ უბრალოდ იმის თქმა მინდა რომ, იმედია მოგეწონებათ და გთხოვთ ძაან არ გამაკრიტიკოთ გრამატიკის გამო <3