ზაფხული იყო ივნისის 16... იმაზე მეტად ცხელოდა ვიდრე ველოდი.. მე სახლის წინ კიბეზე ჩამომჯარი ველოდი ლუკასს, რომელიც ძალიან იგვიანებდა დაახლოებით ნახევარი საათით.. მან ხომ პაემანზე დამპატიჟა? ჩვენს პირველ პაემანზე, რომელიც ზღაპრული უნდა ყოფილიყო.. მე მისთვის გამოწყობილი ვიჯექი სახლის წინ დამას ველოდი თუმცა ის იგვიანებდა.. ძალიან იგვიანებდა..
1 საათის გასვლის შემდეგ სახლში შევედი.. ჩემს სხეულზე მობჯენილი ლურჯი კაბა გავიხადე და კორიდორშივე დავტოვე.. შემდეგ მივბრუნდი სახლის კარი ჩავკეტე.. საცვლით და ბიუსჰალტერით დარჩენილმა ფანჯრებზე ფარდა კარგად ჩამოვაფარე.. ჩემი საძინებლისაკენ დავიძარი, კიბეებზე უკვე ბიუჰალტერი გავიხადე და მოვისროლე.. ეს უჩვეულო ქცევა ალბათ გულის გატეხვამ გამოიწვია.. სასწრაფოდ მინდოდა მიმეღო აბაზანა.. ჩავწოლილიყავი ჯაკუზში და უბრალოდ ფიქრი შემეწყვიტა.. ასეც გავაკეთე .. სააბაზანოს კარებთან უკვე საცვალი გავიხადე და იქვე დავაგდე ამის შემდეგ კიკარები შევაღე.. სარკესთან მივედი.. ძლივს აწეული ჩემი თმა ერთი ხელის ჩამოსმით გავიშალე, მხოლოდ ერთხელ შევისხი წყალი სახეზე ვიმედოვნებდი, რომ მაკიაჟი მომშორდებოდა, თუმცა არა.. ეს არ მადარდებდა მე ხომ გული მქონდა გატეხილი.. ჯაკუსში ჩავვარდი წყალში ჩავყვინთე და მე ფიქრი შევწყვიტე .. თვალები დავხუჭე და უბრალოდ იმ სამყაროს მივეცი უფლება შემოსულიყო ჩემში, რომელსაც ამდენიხნის მანძილზე ვმალავდი ჩემში.. თითქოს არც კი არსებობდა.. ეს სამყარო იყო ნამდვილი არ ჰგავდა ამ უაზრო რეალობას .. ეს იყო ზღაპრული.. იქ არავინ მტოვებდა არც მშობლები,არც მომავალი შეყვარებული (ალბათ) არც მეგობრები.. ამ სამყაროში ვინ მყავდა ? არავინ! მე სრულიად მარტოდ ვიყავი .. მშობლები 1 წლის წინ დამეღუპნენ ავტოავარიაში.. ამის შემდეგ მარტოსული გავხდი მქონდა ცუდი პერიოდი თუმცა ვერავინ მიგებდა ვერც მეგობრები და ისინი უბრალოდ ჩამომშორდნენ.. სკოლაში როცა შვედიოდი ყველა მისთვის ჩურჩლებდა და თვალს ჩემსკენ აპარებდნენ ეს ძალიან ცუდი იყო .. ამიტომაც მე გავმარტოვდი.. შევქმენი ჩემი სამყარო სადაც მე , ჩემი ოჯახი, ჩემი მეგობრები და მეგობარი ბიჭი ერთი მთლიანობა ვიყავით და არა განცალკევებული საშველი პიროვნებები.. მე მათი არ ვიცი, მაგრამ ნამდვილ სამყაროში რეალობაში მჭირდებოდა დახმარება დიდი დახმარება.. ვიღაცისგან.. ის ვიღაც კი არსად ჩანდა.. იმაზე პატარა ვარ ვიდრე ვჩანვარ 17 წლის ვარ და მომავალ წელს სკოლას ვამთავრებ.. მინდა.. მინდა დავამთავრო და მოვშორდე ამ უდაბნოს სადაც არავინ ხარობს და არავინ სჩანს ჩემს უბედურ ცხოვრებაში...