ესეიგი დიდ ბოდიშს გიხდით ჩემი ასეთი უპასუხისმგებლობისთვის ეხლა მინდა მხოლოდ ჩემი სიტყვები წაიკითხოთ ბოლომდე რადგანაც იგივე თავი დავდე რაც რამდენიმე კვირის წინ წაიშალა,ეხლა რა ხდება:ვატყობ რომ ბევრს არ მოსწონს ბევრს კიარა ალბათ არცეთს არ მოგწონთ რადგან მე ამას ვერ ვხედა ამიტომ ასე თუ გაგრძელდა აღარ დავდებ თავებს, არც მე ვიწვალებ თავს და არც თქვენ იქნებით მოლოდინში. მადლობა ყურადღებისთვის და რაც შეეხება მე-4 თავს 12 ის მერე დავდებ

მეორე დილით თავის ტკივილმა გამაღვიძა, თავში გუშინდელი საღამო ამომიტივტივდა, თვალების გახელა არ მინდოდა, ყველაფერს ერთად ვგრძნობდი ტკივილს დამცირებას და სირცხვილს, ჩემი თავი მძულდა ეს როგორ გავაკეთე,ახლა უკვე ჩემი თავისიც კი მრცხვენოდა. ცალი თვალი გავახილე და დავინახე როგორ მეძინა ალექსანდრეს ძლიერ მკლავებში,ისეთი მიმზიდველი იყო საყვარელი და ულამაზესი,თუმცა რა დროს ამაზე ფიქრია ახლა როგორმე ამ უხერხული სიტუაციიდან თავი უნდა დავაღწიო,ვცადე თავი გამეთავისუფლებინა მისი ტორებიდან მაგრამ უშედეგოდ, ოდნევ გაინძრა და თვალები გაახილა,
-ნუ ხვანცალებ, დაიძინე-მისი ბოხი ხმა კიდევ უფრო დაბოხებული იყო,
-უნდა ავდგე
-კარგი რა,მოიცა ახლა,
-ხელი მაინც გამიშვი, -ჩემი ასეთი თქმა უფრო წვეწნა იყო
-არა არ გაგიშვებ-ჩაუბუტბუტა თავი ჩემს კისერში ჩარგო და თმების სურნელი ხარბად შეისუნთქა
სხვა გზა აღარ მქონდა მეც გავჩერდი და მის მკლავებში გავიტრუნე.კიდევ დიდი ხანი გვეძინა, საათს შევხედე და 4 საათი იყო, მე მეგონა სანდროს თუ ეძინებოდა მაგრამ შევცდი ხარბად ათვალიერებდა ჩემს სხეულს, ამ მომენტში ისე შემრცხვა ალბათ გავწითლდი კი არა გავლურჯდი,საწოლზე ისე წამოვჯექი საბანისთვის ხელი არ გამიშვია
-რა იყო რა მოგივიდა?-გაკვირვებული მიყურებდა
-აარა..არაფერი, უნდა ავდგე,
-კარგი როგორც გინდა-ძლივს-ძლივობით წამოვდექი და სააბაზანოში შევედი ,მოვწესრიგდი სანდრო საწოლში აღარ იწვა და სამზარეულოში გავედი იქ შესულს კი სასიამოვნო სანახაობა დამხვდა,სანდრო წელსზევით შიშველი აბურდული თმებით ისეთი საყვარელი იყო, ყავას აკეთებდა ეტყობა ერთი ჩემთვის იყო ერთი მისთვის
-მოდი აქ დაჯექი, და აიღე ეს შენია-დივანზე დაჯდა და ყავა გამომიწოდა
ისე თავისუფლად იყო,მე კიდევ თვალებშიც კი ვუყურებდი,მისი მერიდებოდა.მივედი და მოპირდაპირე მხარეს დავჯექი
-მე გითხარი რომ ჩემს გვერდით დაჯდე-ხმა გაუმკაცრდა
-გმადლობ მაგრამ აქაც უკეთ ვარ
-კარგი მაშინ დღეს საქმეზე უნდა წავითეთ, ორ საათში იქ უნდა ვიყოთ ამიტომ მოებზადე
საპასუხოდ მხოლოდ თავი დავუქნიე
საღამოს წავედით იმ ადგილზე სადაც სასტუმრო უნდა აშენებულიყო, მე მხოლოდ დავყვებოდი და კითხვებზე პასუხს ვცემდი.ასე გავიდა ეს ორი კვირა დილას მზრუნველად მეპყრობოდა საღამოს უხეში იყო ღამე ვერ ვნახულობდი რადგანაც ცალცალკე ოთახებში გვეძინა,ერთფეროვნება იყო ყოველ დღე, ისე იქცეოდა თითქოს ჩვენს შორის არაფერი არ მომხდარა მე კიდევ სინდისი არ მასვენებდა,რაღაც ვნერვიულობდი იმ დღის მერე ვეღარ ვიყავი მასთან ისე როგორც თავდაპირველად, მას კი ეს ყველაფერი არ აღელვებდა სულ ფეხებზე ე*იდა ჩემი მოსაზრებები,ჩამოვედით თბილისში, სახლში მიმიყვანა და თვითონ წავიდა არც ნახვამდის არც კარგად იყოვი უბრალოდ წავიდა,ვიფიქრე დავისვენებთქო მაგრამ თაკო რეკავს„შენთან მოვდივარ ყველაფერი უყნდა მომიყვეო“მოკლედ მან რომ გაიგო ჩვენს შორის რა ხდება მის მერე აღარ მასვენებს როგორ მმოგივიდა ეგ შენო
კარზე ზარია მივედი გავიღე და შემოვარდა გიჟი
-აბა დროზე მომიყევი ყველაფერი დაწვრილებით,რა როგორ მოხდა და ეს შეცდომა გორგორ მოგივიდა?
-ყავას დალევ?
-გოგო მე რას გეუბნები და შენ რას ამბობ დაჯექი და მოყევი ყველაფერი, რა ჯანდაბად მინდა ყავა
-ხო კარგი კარგი-მოვუყევი ყველაფერი და გაოცებისგან პირი ღია დარჩა
-და არაფერს გეუბნება?
-არა გარდა იმისა რომ გაოცება გამოთქგვა ქალიშვილი მეგონეო
-მერე ახლა რა იქნება?
-არაფერი რა უნდა იყოს
-კაი კაი , წადი მიდი ყავა გააკეთე
წავედი და დავიწყე ყავის კეთება, უცებ თვალთახედვა დამებინდა,მაგიდას დავეყრდენი და შემთხვევით ჭიქა გადმოვარდა,ამაზე თაკო შემოვარდა, შეშინებულმა სწლითსავსე ჭიქა მომაწოდა და სკამზე ჩამომაჯინა
-ნატალი მგონი........
-რა თაკო რა მგონი ვერ ხარ შენ
-კარგი ნუ ბრაზდები მაგრამ.. ნუ რავიცი,ხო კარგი მოდი მე გავაკეთებ ყავას
-------
ყოველდღე დავდიოდი სამსახურში მაგრამ ის ვაჟბატონი არაფერს არ იმჩნევდა ,მხოლოდ მისალმება, დამშვიდობება და ათასში ერთხელ საბუთებზე თუ დამელაპარაკებოდა,ახლაც ვზივარ ჩემს კუთვნილ სკამში და მაგიდაზე ნერვიულად კალამს ვუკაკუნებ
-ნატალი ადექი მშენებლობაზე უნდა წავიდეთ
-ხო კარგი ახლავე-მოსაცმელი,ჩანთა ავიღე და კიბეებს ჩავუყევი. მანქანასთან მივედით მეგონა კარებს გააღებდა მაგრამ მძღოლის მხრისკენ რომ წავიდა მეც ჩემით ჩავჯექი. წინ გზა დიდი იყო ამიტომ თავს უფლება მივეცი ჩავფიქრებულიყავი,გამახსენდა ალექსანდრესთან გატარებული დრო რატომღაც ისეზთი მომენტები არ მახსენდება სადაც ერთმანეთს თბილად ვექცევით, იმ საღამოს გარდა, მაგრამ ეს ყველაფერი შეცდომა იყო, რომელიც უნდა დავივიწყო ნუ ყოველშემთხვევაში მე რადგან ვაჟბატონს უკვე აღან ახსოვს,იმ საღამოდან დაახლოებით ოთხი კვირაა გასული არცისე დიდი დროა და მიკვირს, ასე ადვილად დაივიწყა ნეტა?. კარგი თუ სხვა არაფერი ცოტა სითბო მაინც გამოიჩინოს.ამასობაში მივედით, თავად წინ გამიძღვა მე კიდევ უკან მივყვებოდი,რაღაცეები განვიხილეთ, ვისაუბრეთ. მართალია გაზაფხულია მაგრამ მზე ისე ძალიან ანათებდა, თან ეს მაღალქუსლიანები უკვე ნერვებს მიშლიდა,
-ნატალი წავედით-ოჰ გასცა ვაჟმატონმა ბრძანება
მანქანისკენ მივიწევდით უკან არავინ მოგვყვებოდა მარტო მე და ალექსანდრე მივდიოდით, უეცრად თავის შაშინელი ტკივილი ვიგრძენი,ფეხებში ძალა გამომეცალა ცოტაც და დავეცემოდი რომ არა ალექსანდრე
-ნატალი კარგად ხარ? რა გჭირს
-არაფერია.წამოდი წავიდეთ
-არა საავადმყოფოში უნდა წავიდეთ
-კარგი რა ეხლა რა საჭიროა
-არის საჭირო და მორჩა,-ხელში ამიტაცა და მანქანაში ჩამსვა,გზაში სულ თაკოს ნათქვამზე ვფიქრობდი, მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო ვეცადე სხვა რამეზე გადამეტანა ყურადღება,
საავადმყოფოშიც მივედით, ალექსანდრემ გამიღო კარები, გადმოვედი მანქანიდან და ისევ საშინელი თავის ტკივილი და ფეხებში ძალა მეცლებოდა, მერე არაფერი მახსოვს იმის გარდა რომ ალექსანდრემ ნერვიულად შემიყვანა პალატაში და ექიმს ანალიზების გაკეთება სთხოვა.