-გამარჯობა,შეიძლება ავიღო?
-გამარჯობა,კი შეიძლება.-იყო ეს დიალოგი როდესღაც,აღარც კი მახსოვს,ვერც გავიხსენებ.
-ბოდიში....
-არაუშავს-კიდევ ერთი დიალოგი,შეხვდრა,არც ეს მახსოვს და ვერც გავიხსენებ.
-შეიძლება ეს სკამი ავოღო?
-კი თავისუფალია-კიდევ ერთი შეხვედრა,კიდევ ერთი დავიწყებული დიალოგი.
-უკაცრავად,კალამი ხომ არ გექნებათ?
-კი მაქვს-და ვაწვდი,კიდევ ერთი დავიწყებული შეხვედრა და დიალოგი.
-თუ შეიძლება ბილეთი ამიღეთ-ბილეთს ვუღებ და ვაწვდი-მადლობა-მეუბნება და ვიღაცას უბრუნდება სალაპარაკოდ,კიდევ ერთი დავიწყებული შეხვედრა.
-ბოდიში,საათს ხომ ვერ მეტყვით?
-კი,სამის ათი წუთია
-მადლობა-თავს ვუქნევ და მოსულ კურსელს ხელს ვუქნევ,კიდევ ერთი და ვინ იცის მერამდენე დავიწყებული შეხვედრა
88888888
ლილე ავალიანი,პირველი კურსის სამართლის სტუდენტი.
ყვითელ ავტობუსში ვზივარ და ლექტორისთვის ჩასაბარელბელ პრეზენტაციას ვიმეორებ.ჩემს წინ ქალების დიალოგი მესმის.
-გაიგე ნელი რა წერია ამ ჟუნალში?
-რა ქალო?
-მორაგბე რომაა ჩვენი საამაყო შვილი ცოლი მოუყვანია
-რას ამბობ ქალო,რომელმა?
-ავალიანმა ქალო შეხედე-და პრიალა გარეკნიანი ჟურნალი ცხვირწინ აუფრიალა,წამიერათ თვალში მომხვდა ჩემი უმცროსი ძმის ღიმილი.თვალები გამიფართვდა,ვერ გავიაზრე,ვერ წარმოვიდგინე.
-კარგი ბიჭია ანდრია,ბედნიერი ამყოფოს ღმერტმა-სიყვარულით ჩაილაპარაკა ჩალმა
-ნამდვილად,ბედნიერი დაბერდეს.
-ბოდიში,თუ შეიძლება ჟურნალუ რომ ვნახო?-ხმა ჩამწყდამა მივმართე მოხუცებს
-აიღე შვილო-გაკვირვებული მზერა მომავლო ქალმა
-მადლობა-ნამდვილდ ჩემი ძმაა,ცოლი მოიყვანა და მე არ ვიცი,მეტიც ამ ჟურნალიდან ვიგებ,გული მეტკინა,ძალიან გავმწარდი,ცრემლები წამომივიდა,ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანი ასე მექცეოდა,გული საშინლად მეტკინა.
-შვილო კარგად ხარ-გამომარკვია შეშფოთებულმა ქალმა
-კი მადლობა-შევხედე თვალებ აცრემლებულმა და ჟურნალი მივაწოდე,ავტობუსიც იმ წამს გაჩერდა გაჩერებაზე და მეც ჩამოვედი იმის მიუხედავად რომ ჩემს უნივერსიტეტამდე კიდევ იყო დიდი გზა გასავლელი,მირდაპირ დავიწყე სვლა,ცოტას ვიფიქრებთქო ვიფიქრე მაგრამ თითქოს ფიქრის უნარიც წამრთმეოდა,გუოლზე ხელი მივიდე,ძალიან მეწყინდა ძალიან.ტელეფონი ამოვიღე და დავრეკე.
-გისმენ ლილე
-სად ხარ?
-რა არის?
-სად ხარ ანდრია?
-რესტორანში ვართ
-ვინები?
-ჩვენ ბიჭები
-ბიჭები?ვინები?
-თამუნა და ანაც არიან,ვატო,ნიკუშა,ლუკა და არ იცნობ სხვებს
-რას აღნიშნავთ ძალიან საინტერესოა?
-რა დაგემართა ?კაგად ხარ?
-რას აღნიშნავთ მეთქი?
-ლილე ჩვენ...
-რა თქვენ?
-ლილე..
-სად ხართ?
-ლილე..
-მითხარი სად ხართ?!
-მცხეთაში,სალობიეში
-კარგი-და გავუთიშე,რათქმაუნდა პრეზენტაცია აღარც მახსოვდა,სადგურიში წავედი შემდეგ კი მცხეთაში,რესტორნის პოვნა არ გამჭირვებია რამოდენიმეჯერ ვიყავით ნამწოფი „სასტავი“ ის სასტავი ახლა ჩემი ძმის ქორწილს ჩემს გარეშე რომ აღნიშნავდნენ და თქმიტაც კი არ მეუბნებოდნენ.
-მოგესალმებით-შემეგება 40 წლამდე ქალი
-გამარჯობათ...
-მარტო ხართ?სად დაბრძანდებით?რას ინებებთ?
-არა,იცით...ჩემი მეგობრები აქ არიან უკვე ხომ ვერ მეტყით სად ზიან,ანდრია ავალიანი რომ არის მორაგბე მასზე მაქვს საუბარი..-ქალი ჩაფიქრდა,ყოყმანობდა ეთქვა თუ არა ცემთვის
-იცით მე მისი და ვარ,პირადლობას გაჩვენებთ თუ გინდათ-გამეცინა სიმწრით ნუთუ მართლა მისი და ვარ,ის ადამიანი ვარ რომელსაც ეს ბიჭი ყველაზე მეტად უყვარს,რომელიც მუდამ საუკეთესოს ანდრიას აძლევდა,თანაბრად გაყოფის დროს დიდ ნაწილს ყოველსთვის ანდრიას აძლევდა,ნუთუ ის ადამიანი ვარ,ნუთუ ანდრია ავალიანის და ვარ.ნუთუ იმდენი მაინც ვერ მოვახერხე მთელი ცხოვრების მაიძილზე რომ ქორწინების სესახებ მაშინვე ეთქვა როგორც კი ცოლი მოიყავანა.ვერ მოვახერხე,სამწუხაროდ ვერა.
-თუ შეიძლება-მორიდებით მითხრა ქალმა-აჰ რათქმაუნდა-პირადობის ნახვის შემდეგ ხმაჩამწყდარმა ამოილაპარაკა-ბოდიშს გიხდით-და დაწვრილებიტ ამიხსნა სად იყვნენ,ქალს დავემშვიდობე და კუპისკენ გავეშურე.მხიარული ხმები მესმოდა,ჩემი ძმის,ჩემი ბავშვობის მეგობრების და უცხო ადამიანების.კარები ნელა შევაღე ყველამ მე შემომხედა.
-ლილე-გაკვირვებული წამოდგა ვატო ფეხზე
-რა გაგიკვირდა?-ბრაზით შევხედე ჯერ მას და შემდეგ კი სუფრის თავში მხდომ ნეფე დედოფალს.გოგონამ მართლაც ულამაზესი იყო კეთილი და ნაზი სახის,სუსტი აღნაგიბის,შევხედე ჩემს ძმას და ვიგრძენი როგორ დამიაა ინედგაცრუების ჟრუანტელმა.
-ლილე-ხელი მომკიდა კიდეში მჯდარმა თამუნდამ,ზედაც არ შემიხედია ბედნიერი წყვილისკენ დავიძარი,მათთან რომ მივედი გოგონა ფეხზე წამოდგა ,ჩემმა ძმამაც მიბაძა,ხმას ვერ იღებდა.
-ალბათ ჩემი სახელი გაიგე უკვე-გავუღიმე უხერხულად აწურულ გოგონას-გვარიც იცი-კარგად შევათვალიერე-მაგრამ ის არ იცი თუ როგორ გამიხარდა ახალი ოჯახის წევრის შეძენა-შევეცადე ჩემი გახარება და სითბო ღიმილში ჩამედო-მე კი შენი სახელი და გვარიც კი არ ვიცი-სევდა მომერია ხმაში,ჩემს ძმას კიდევ ერთხელ შევხედე გაბრაზებულმა
-ლილე...-უხეშად შევაწყვეტინე
-შენ გაჩერდი ანდრია
-მარი წიკლაური-შემომხედა ღიმილით გოგონამ
-ძალიან სასიამოვნოა მარიამ-მეც გავუღიმე და ჩავეხუტე-მიხარია შენი ოჯახში შემოსვლა ისე მიგიღებ როგორც-მალევე მოვშორდი და გასასვლელისაკენ დავიძარი
-სად მიდიხარ?-ხმა ამოიღო ლუკან
-მივდივარ
-ლილე-დაიწყო ანდრიამ
-გული მატკინე ანდრია-ვეღარ მოვითმინე,არ მინდოდა ქორწილის დღეს რამეზე ენერვიულა მაგრამ მეც ადამიანი ვარ და სისუსტები გამაჩნია,ჩემი ძმა ჩუმად ჩამოჯდა სკამზე და გაჩუმდა მომაშტერდა-სხვა დროს ვილაპარაკოთ,ახლა კი წავალ,ბოდიში მყუდროება რომ დაგირღვიეთ,ვიცი ჩემი ადგილი აქ არაა და არც ჩემი ყოფნა გინდათ,ამიტომ წავალ,აქ ბევრ თქვანგანი კარგად მიცნობს და იცის ჩემი ხასიათი გული,ძალიან ვწუხვარ,ბოდის გიხდით თქვენ,ვისაც არ გიცნობთ-ყველას გავუღიმე-კარგად გაერთეთ-და კარგი გამოვაღე
-ლილე მოიცადე,გაგიჟდი?სად მიდიხარ?
-თბილისში სად წავალ, და რატომ გავგიჟდი ვატო არ მესმის?
-ლილე ყველაფერი ისე არ არის შენ როგორც გგონია!
-ყველაფერი ისეა ზუსტად როგორც მგონია-უხეშად ვუთხარი-კარგ გართობას გისურვებთ,არ მინდა რამე ცუდად გამომივიდეს და ამიტომ წავალ და არ შემაჩეროთ,თუმცა არც მაჩერებთ,მარიამ მიხარია შენი გაცნობა და ჩვენს ოჯახში შემოსვლა-კიდევ ერთხელ ვუთხარი და კარი გამოვიხურე,ახლა როგორ წავიდე?როდის გამოივლის ნეტა მარშუტკა?მოდი ფეხით დავუყვები და შემხვდება ალბათ გზაში.რესტორანი მალევე მოეფარა თვალს.მანქანების მეშინია ამიტომ უყრსასმენებიც ვერ გავიკეთე და ასე მდუმარედ გავუყევი გზას.მალე დამეწია წითელი ჯიპი,დამეფიცება ეს მანქანა აშკარად მინახავს.
-ლილე-მეძახის ბიჭი,გაკვირვებულმა შევხედე,ვერ ვიცანი ნამდვილად არ ვიცნობდი.-მოდი ჩჯექი წაგიყვან
-არ მინდა მადლობა-მივუგე ცივად
-ლილე-ბიჭი მანქანიდან გადმოვიდა და ჩემთან ახლოს მოვიდა
-არ მინდა მეთქი წაყვანა გამოივლის მარშუტკა და წავყვები-უკვე ნერვები მომეშალა,იმას კი არ ვფიქრობდი საიდან იცოდა უცნობმა ჩემი სახელი.
-ძალიან უხეში ყოფილხარ
-ნერვები მაქვს მოშლილი....მოიცა ჩემი სახელი საიდან იცი?_შიშმა შემიბყრო
-აჰა გასაგებია-გამხიარულდა ბიჭი-ვერ მიცანი,არ დაგინახუვარრ..იმ ხალხის კამპანიაში ვიყავი ათი წუთის წინ რომ შეუარდი..
-სხვათაშორის ის ხალხი ჩემი ოჯახია,ყოველშემტხვევაში ვისაც ვიცნობ,ან მე მგონია ასე-დავსევდიანდი
-მე ზურა მქვია ლილე-ინტერესით შემათვალიერა-აბა წამოხვალ?
-არა!
-რატომ?-გულწრფელად გაუკვიდა
-იმირტომ რომ არ გიცნობ!
-შენი ძმის გუნდელი ვარ,ვატყობ რაგბის მოყვარულიც არ ხარ...
-არ ვგიჟდები,მაინც არ წამოვალ,შეგიძლია წახვიდე,ჩემთან ლაპარაკში დროს ტყუილად კარგავ..
-მორჩი ლილე ძალიან ჯიუტობ,ძნელი ასატანი ხარ ძალიან
-ეს პირდაპირობა ჯოკერში მოიგე?_სახე დავმანჭე
-ბოდიში,მაგრამ შენი საქციელის მიზეზს ვერ ვხვდები
-არ გიცნობ მეთქი ადამიანო და ჩემთვის ეს საკმარისი მიზეზია
-ძალის გამოყენებააც შემიძლია-მომხიბლელად გამიღიმა
-აბა გაბედე!
-რას იზავ რო?_ჩემთან უფრო ახლოს მოვიდა და მაჯაში ხელი მომკიდა იმის მიუხედავად რომ საერთოდ არ შემშინებია თვალები მაინც ამიცრემლიანდა და ხმა გამიტყდა.
-ახლავე გამიშვი ხელი ახლავე-კბილებში გამოვცერი და ხელი გამოვგლიხე -აღარ სემეხო აღარასოდეს....
-ამასაც ვნახავთ-თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკა და გამიღიმა
-წადი ახლავე...
-სანამ მარშუტკა არ გამოივლის მანამდე არ წავალ მარტოს არ გაგიშვებ
-არც შენ გენდობი სხვათაშორის
-ეგ არ მაინტერესებს-სადღაც ხუთი წუთი ასე ვიდექით,მის მწველ მზერას ვგრძნობდი,იმდენად მწველს რომ კანს მიწვავდა მაგრამ არაფერს ვამბობდი კიდევ ერთი კამათის თავი და ნერვები აღარ მქონდა ისედაც განადგურებული ვიყავი.საბედნიეროდ ხუტი წუთიც არ მოგვიწია ლოდინი,ზურამ მარშუტკა გააჩერა და სანამ ავიდოდი მომაძახა.
-უნივერსიტეტში შეხვდებით ლილე-ვერ მივხვდი რა იგულისხვა მაგრამ ბევრი არც მიფიქრია სკამზე კომფორტულად მოვთავსდი და თვალები დავხუჭე.