დრამინა თავი 9
დილით ადრე გამეღვიძა...სკოლისთვის მოვემზადე ჩავიცვი,ვისადილე და წავედი...არ მინდოდა მაგრამ გაცდენების დაგროვება არ მინდოდა მერე რომ დამჭირვებოდა ვერ გავაცდენდი. კლასში ვიჯექი,მერე გარეთაც გავედი დიდ დასვენებაზე სკოლის სამზარეულოს მივაშურე,აბა ნახევარ საათს კლასში ვერ გავძლებდი, -ლიიი! დაიყვირა ვიღაცამ ჩემს უკან მაგრამ აშკარად შორს იყო,უკან მიხედვას ვაპირებდი რომ,კედელს დავეჯახე,სიცილი არღვევდა ჩემი გულისცემას,თავბრუ დამეხვა და ძირს ვვარდებოდი ვიღაცის ხელები რომ,შემომეშველა,ალექსი იყო,გათიშული ვიყავი მაგრამ ხმებს კარგად ვარჩევდი,ალექსი სუსტი ბიჭია ძალიან და პატარაა ამიტომ,აშკარად ვერ ამიტაცა ხელში,კამათის ხმა მესმოდა გეგას ხმა იყო ხმამაღლა ყვიროდა -სი*ი ხოარ ხართ ეე გამიშვი ექთანთან ჩავიყვან! ვიგრძენი ხელებში როგორ ამიტაცა და რაღაც მიმართულებით მივყავდი ,თავი მის მხარზე მედო,ეს კი უფრო მაბრუებდა და სიბნელისკენ მივყავდი... -ლიი გაიღვიძე ჩემო ლამაზო?! მოვიდა და შუბლზე მაკოცა,ექთანი ქეთი კი ღიმილით გვიყურებდა...ქეთი ექთანი ფაქტიურად ჩემი მეგობარია მას ბევრ რამეს ვუყვები,რაც გადამხდენია სკოლაში ყველაფერი იცის... -რა მოხდა?(ლილე) -კედელს დაეჯახე ბობუთ!სანდრომ სიცილით გამცა პასუხი... *** სახლში რომ,მივედი და ფეისბუქს გადავხედე უფრო დავიგრუზე,"ჩვენ გადმოვცურავთ ზღვას"ქვემოთ კი გოგონას ფოტო იყო,ჩემი ასაკის იქნებოდა...თავი მოუკლავს... ტირილი დავიწყე,ასეთები ჩემზე ყოველთვის მოქმედება,ასეთი ადამიანები მამახსოვრდება რატომღაც...მინდოდა ელისთვის დამერეკა მაგრამ მისი მობილური ხომ მე მათხოვა...ამიტომ გავემზადე,უკვე 4 საათი იყო დაწყებული,სკოლიდან მოსული იქნებოდა ამიტომ კარები დავკეტე რადგან დედა დილაობით გადის სამსახურში და ელისაბედის სახლისკენ ფეხით დავუყევი გზას,ნახევარი საათის სავალი გზაა ფეხით,მე კი სიარული მიყვარს... კარზე მივუკაკუნე და ეგრევე გამიღო თითქოს მელოდა,ორივემ სიცილი დავიწყეთ მე კი მოურიდებლად შევედი სახლში რადგან ამ სახლს ჩემს მეორე სახლს ვეძახი,ოთხი წლის ვიყავი პირველად ამ სახლში რომ დავდგი ფეხი,მაშინ მეზობლად ვცხოვრობდი ელისთან,მერე დავდაქალდით უბანში როცა ყველა მამცირებდა და არავის ვუყვარდი იმის გამო რომ ყველაზე პატარა ვიყავი ელისაბედი მიცავდა და სულ გვერდით ვყავდი და ხელჩეკიდებული დავყავდი ყველგან მაშინ ის 7 წლის იყო,სხვები კი მასზე უფროსები მაგრამ ის ყოველთივის მკაცრი იყო პატარაობიდანვე და ყველას მის ნებაზე ატრიალებდა,ამიტომ ბავშვები მეც ვერ მეუბნებოდნენ ვერაფერს რადგან ჩემი ელი უკრძალავდა..მერე დედა და მამა დაშორდნენ და ჩვენც სხვაგან გადავედით საცხოვრებლად...ელი მის ყველა მეგობარ უბნელს ჩამოშორდა მე და ელი მარტო დავრჩით ცალკ-ცალკე მაგრამ დედამ ჩვენი ამბავი რომ იცოდა ყოველ დღე მატარებდა იმ უბანში თვითონ კი ბებოსთან მიდიოდა,მის დედამთილთან რადგან მის დედამთილს მის რძალზე ანუ დედაჩემზე ასე ვთქვათ აბოდებდა...ამიტომ ის მის შვილად მიიღო...ახლაც ასეთი კარგი ურთიერთობა აქვთ...მოკლედ მე და ელიმ მეგობრობა შევინარჩუნეთ უფროსების დახმარებით... მამამისი სახლში იყო მივედი მივესალმე,მოვიკითხე მერე კი ელის ოთახში შევიკეტეთ... -ელ ერთმა ჩემხელა გოგომ თავი მოიკლა -ვიცი,დეიდაჩემის კორპუსის წინ ცხოვრობდა,მეხუთე სართულიდან გადმოხტა...შეყვარებულის გამო...ღრენით წარმოთქვა ბოლო სიტყვები...მე და ელს სუიციდზე ადრეც გვისაუბრია მაგრამ,ჩემთვის დიდ სიძლიერესთან ასოცირდება,ელის აზრით კი ეს ყველაზე დიდი სისუსტეა ადამიანში... -აი მე შემიძლია დავიფიცო რაც არ უნდა მოხდეს თავს არ მოვიკლავ,პირობაც შემიძლია დავდო!დარწმუნებული ვარ მაქამდე არასდროს მივალ რომ ეგრე სუსტად ვიქცე...(ელი) -მე ვერავის მივცემ პირობას ეგეთ რამეზე(მე) -სუიციდზე? -ჰო აი არ ვიცი რა მომივლის... -ლილე!ანუ პირობას არ დებ?ასეთი სუსტი იქნები რომ ს ცდი? ჩაწითლებული თვალებით შემომხედა საწოლზე გადაწოლილმა. -ჩემი ყველაზე საყვარელი ადგილი ჩემი კორპუსის მეთხუთმეტე სართულია,ცუდად რომ,ვარ იქ ავდივარ,და ქვემოთ ვიყურები...მერე სიკვდილზე და გადახტომაზე ვფიქრობ,მაგრამ ვერ ვხტები...სიკვდილის არ მეშინია! უბრალოდ სიბნელის მეშინია!სიბნელის...სიკვდილის შემდეგ ელ!იცი წერილები დაწერილი მაქვს უკვე,დიდი ხნის წინ დავწერე,ყველა ახლობელი ადამიანისთვის...(ლილე) -თავს მოიკლავ ოდესმე?! -არ ვიცი... -ლილე! ცრემლები ჩამოცვივდა ელისაბედს...და მისი მწვანე ბრჭყვიალა თვალები მომანათა... მის შემხედვარეს მეც ამიცრემლიანდა თვალები მაგრამ კედლისკენ მივაბრუნე თავი რომ,არ დაენახა... -ლიი თავი რომ მოიკლა...ამ..აი არ ვიცი..აი...გავაფრენ!არ გაპატიებ ღმერთს გეფიცები!ხომ იცი?!ყოველთვის ვლოცულობ!ყველაზე და ყველაფერზე!ხომ იცი არა?შენზეც ვლოცულობ და შენი აზრით ამ ლოცვას მოვალეობის მიზნით ვამბობ?!ღმერთს ამიტომ ვემუდარები ყოველ ღამე ტირილით რომ,ჩემი საყვარელი ადამიანები კარგად მიმყოფოს?!ჯანდაბა!ლილე იცი მაინც ყოველ ღამე სიმწრით რომ ვლოცულობ რომ ჩემი საყვარელი ადამიანები ავისაგან განთავისუფლდნენ?!არ იცი! ქრისტიანულ რელიგიაში სამოთხე და ჯოჯოხეთი არ არსებობს მაგრამ,იმდენს ვიზამ რომ შენთვის იარსებოს!თავს თუ მოიკლავ დაგიფიცებ!ღმერთის წმინდა სულს გეფიცები ჯოჯოხეთში მოხვდები!არ ვილოცებ შენზე!გპირდები შენზე ლოცვას არ ვიტყვი! -ელ ასე მიმეტებ?!სხვები ხომ ილოცებენ მაინც! -სხვები?! სულელი ხარ!გეუბნები გპირდებითქო!ამაში ღმერთი დამეხმარება!რადგან მასზე დაგიფიცე!ის მასთან არ მიგიღებს!ვთხოვ!მთელი გულით ვთხოვ რომ მასთან მისასვლელი გზები შენთვის ჩაიკეტოს!ხომ იცი გავგიჟდები შენ რომ თავი მოიკლა! ცოცხალი ვიქნები მაგარამ საგიჟეში მოვხვდები! -არ მოხვდები ელ საგიჟეში! -პირობას გაძლევ მოვხვდები! -მოდი! -მოდი!ხელი ჩამოვართვი და პირობა მომცა რომ,თუ თავს მოვიკლავდი საგიჟეში მოხვდებოდა,ვფიქრობდი ასე არ იქნებოდა მაგრამ მხატვრები ხომ გიჟები არიან?!ისიც ასეთი იყო!ყველაფერზე სხვანაირი შეხედულება ჰქონდა... -ლილე!მართლა გავგიჟდები ეს რომ ჩაიდინო!შენ რომ ვეღარ გნახავ!შენს სახეს რომ ვეღარ დავინახავ!რომ ვერ დაგხატავ და სახე რომ დამავიწყდება!მერე თავს რომ დავიდანაშაულებ იმაში რომ,უნდა დამეცავი სუიციდისგან მერე რომ ჩავიკეტები საკუთარ თავთან და საბოლოოდ რომ შევიშლები!ხომ იცი რომ ასე მოხდება! მის ამ სიტყვებზე იმდენად ცუდად გავხდი თითქოს ჰაერი მეცოტავა ოთახში და ცრემლები გადმომცვივდა,თვალებში გაბრაზებული თვალებჩაწითლებული და ლოყებ ახურებული მიყურებდა,ვეღარ გავუძელი მის მზერას და ისევ კედლისკენ შევაბრუნე ცრემლიანი სახე, -შენ ადამიანების ცოდვებს აიკიდებ!იმ ადამიანების ვისაც ასე უყვარხარ!შენ გგონია მე არ მიფიქრია სიკვდილზე?მეც მიფიქრია მაგრამ ყოველთვის მახსენდებოდა და წარმოვიდგენდი თქვენს განადგურებულ სახეებს,საბოლოოდ კი მივხვდი რომ დიდი ცოდვით არ მინდოდა ამ სამყაროს გავცლოდი!მე აქ უფლის ნებით მოვედი!და უფლის ნებით წავალ!...ეს ყველაზე დიდი ცოდვა და სისუსტეა რაც კი ადამიანს შეუძლია ჩაიდინოს!გესმის ლილე?!გიფიქრია დედაშენი რას იზამს შენი სიკვდილის მერე?გიფიქრია იმაზე რომ,იქნებ მისი თავი დაიდანაშაულოს?გიფიქრია იმაზე რომ,ვინმემ შენგან მაგალითი აიღოს და გადახტეს ან სხვანაირად მოიკლას თავი?!გიფიქრია ვინმე შენსავით გადახტეს და ჰაერში ინანოს რატომ გადმოვხტიო?!მის სიტყვებს ვუკვირდებოდი და ცრემლები ღაპა-ღუპით მომდიოდა ღაწვებზე,ვფიქრობდი და ვხვდებოდი რომ მართალი იყო... მართალი იყო ყველანაირად,მისი ყველა სიტყვა გულს დანასავით მისერავდა და ვხვდებოდი რომ,სუიციდის გაფიქრებაც საშინელება იყო...მერე ხმას ვეღარ იღებდა,მობილურს ხელებში ნერვიულად ათამაშებდა,მთელი სხეულით ცახცახებდა,ცრემლები არ წყვეტდნენ მის თვალებზე დენას,მივხვდი რომ,გული ვატკინე ჩემი უაზრო სუიციდზე ფიქრით...მერე სიმღერა ჩართო ხმამაღლა და თავთან დაიდო,მე მისი ხალათი მეცვა და უფრო ჩავიმალე,მას დედამისის ხალათი ჰქონდა გადაფარებული,პლედის ნაცვლად და მეც იმ ხალათში ვითბობფი ფეხებს,ცოტახანს სიმღერის ფონზე ვიწექით და ჩუმად ვიყავით... -ლილე!წარმოსახვითი მეგობარი გყოლია? -კი -რა ქვია? -სახელი არ აქვს,მაგრამ სულ ჩემი სკოლის კართან დგას... -ჩემი მეგობარი კი შენ სადაც წევხარ იქ ზის ყოველთვის,ანუ ახლა კალთაში უწევხარ!სიცილით მითხრა და ცრემლები მუჭებით შეიმშრალა...მე კი გამეღიმა,გამიხარდა რომ,არ დაიგრუზა თავი...მაკვირვებს მისი უცნაური ხასიათი... -იცი პატარა რომ ვიყავი მეგონა სულები აბაზანაში დამყვებოდნენ!ჰაჰაჰ!სიცილით მითხრა და გადაიკისკისა,ამაზე მეც გულიანად გამეცინა -მერე?(მე) -მერე სანამ კარებს დავკეტავდი ყველას გარეთ ვყრიდი,ერთი კი ყოველთვის კუთხეში იყო ატუზული და ვითომ მხრებში წავავლებდი ხელს და გარეთ ვაგდებდი მერე კი კარს ვკეტავდი!გაბადრული მიყვებოდა ამბავს ელისაბედი და მეც უკვე სიცილისგან აწითლებული ვუსმენდი -ჰოდა ერთხელ კარი რომ,ჩავუკეტე ერთს მეგონა რომ კუდი მოყვა კარებში და გავაღე კუდი გარეთ გავუგდე და სწრაფად დავუკეტე სულს კარები! ძველი დროის გახსენებით ნასიამოვნებმა გამიღიმა სახე აჭარხლებულს და მეც სიცილი ავტეხე ხმამაღლა... აი ესეც ახალი თავი ჩემო საყვარლებოო  იმედია მოგეწონებათ და გაკრიტიკება არ მოგიწევთ ამ თავში მე და ჩემი მეგობრის დღე იყო აღწერილი რომელიც ალბათ არასდროს დამავიწყდება,ზუსტად ვერ ავღწერე მაგრამ ყველანაირად ვეცადე იმ დღის გახსენება...დიდი მადლობა წინასწარ ყველას
|
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
