ოთახში ავიდა,მოკლე ღია ფერის ჯინსის შორტი,თეთრი მაისური წაარწერით DREMEAR და CONVERS-ის კედები ჩაიცვა,თმა კოსად აიკრა,სათვალეს დაწვდა ასაღებად და მისაღებში გავიდა..
-უბრალოდ და ბავშვურად ხო?
-ძალიან საყვარელი ხარ კესი
-ნუ გამაწითლე
-კარგი წამოდი წავიდეთ
-სად მივდივართ?
-ხომ გითხარი სიურპრიზია ერთი ადგილი ვიცი იმედია მოგეწონება.
-მემგონი იწვიმებს
-არაუშავს წამოდი რა ნუ წუწუნებ 2 წლის ბავშვივით
-ჰმ...ბავშვიო
კიბეები სწრაფად ჩაირბინეს და ჩაიკარგნენ ნიუ-ორკის ქუჩებში.არც ერთი იყო აქ დაბადებული და არც მეორე.სააქართველო სამშობლო სადაც დაიბადნენ,სადაც გაიცნეს ერთმანეთი სადაც ერთმანეთს უთხრეს პირვლად მიყვარხარ,საქრთველო სადაც უზომოდ ბედნიერები იყვნენ რადგან ერთმანეთი ყავდათ,საქართველო სადაც უზომოდ საშინელი ტკივილი განიცადა ორივემ და ბედნის ირონია როცა 3 წლის დამთავრებული,ურთიერთობის შემდეგ ერთმანეთს ხვდებიან სულ მთლად უცხო ქალაქში უცხო ქვეყანაში ორივე გაზრდილი დაქალებული და გალამაზებული,დაკაცებული და უფრო მეტად სიმპატიური,ერთი ისევ მარტო მყოფი ისევ ძველ სიყვარულში ჩარჩენილი სადღაც გულის კუნჭულში მიმალული სიყვარული,რომელიც მაინც ახსენებდა ძველ დროს და იარებს უახლებდა,ხოლო მეორე სხვის გვერდით მყოფი სხვა სიყვარულში ჩაძირული სხვის ხელს ჩაბღაუჭეული,და მაინც გოგოს მიმართ ისევ ისეთი თვალებით მომზიმარი როგორც ეს 3 წლის უკან იყო.და ახლა ისინი ჩაიკარგნენ ნიუ-ორკის ქუჩებში სადაც ხაალხის უამრავი მასააა,ამჯერადაც ისევ ერთმანეთის ხელები უკავიათ მაგრამ ტანჯავას ეჭვი კესის რომ დამიენი ხელს ყოველ წუთს გაუშვებს და წავა ისე როგორვ მაშინ უთქმელად და ყველაფრის აუხსნელად.....
-საქანელა?
-ჰო არ მოგწონს?მეგონა მოგეწონებოდა და გაგიხარდებოდა შენ ხომ ისე გიყვარდა ყოველთვის იმას ამბობდი რამხელაც არ უნდა ვიყო მაინც მეყვაებაო,თურმე შევცდი მაპატიე აქ არ უნდა მომეყვანე.
-არა სულელო პირიქით აქ ძალიან კარგია,ახლა მივალ დავჯდები,მართკა გამიხარდა აქ რომ მომიყვანე
-ამას იმიტომ ამბობ არ მეწყინოს?
-არაა მაგას არასდროს ვიზამ,ხომ იცი სიმართლეს ყოველთვის პირში გეტყვი
-კარგი მჯერა შენი
-აუ დემიან..
-გისმენ
-ნაყინს მომიტან?
-აჰ..ისევ იგივე?
-ჰო არ შემცვლია გემოვნება
-კარგი დამელოდე მალე მოვალ და მოგიტან
საქანელისკენ გაიქცა და პატარა ბავშვივით დაიწყო სიცილი ცოტახანში ორი შოკლადის ნაყინით ხელში გამოჩნდა დამიანი,სასიამოვნოდ იღიმოდა როცა გოგონას ასეთ ლაღს და ბედნიერს ხედავდა
-აი გამომართვი
-მმმ... მადლობა მოდი შენც დაჯექი
-მე?საქანელაზე?
-ჰო რა იყო?ჯერ არ მჯდარ ხარ?აბა მარტო ხომ არ ვიჯდები?
-კარგი კარგი
-ნახე მგონი იწვიმებს
-ერთი..ორი..აი მესამეც
-აი მეოთხე წვეთი მე დამეცა
-წავიდეთ?გზაში არ გაგვიწვიმდეს
-აუ არა რა დავრჩეთ ჩვენ ხომ ახლა მოვედით,თან ნაყინიც არ დამისრულებია
-წვიმაში აპირებ ნაყინის ჭამას
-აჰამ..ეჭვი გეპარება?
-ჯანდაბა რა ამინდია კესი წავიდეთ ვერ ხედავ როგორ წვიმს?
-ოო ორი წუთით დავამთავრო
-აჰამ ხომ მორი ეხა წავედით თორე ნახე სულ დავსველდით და გაცივდები
-ოო რომანტიკის ნასახი არ გაგააჩნია რა ჩაიბუტბიტა და ხელი მოკიდა ბიჭს ,სწრაფი ნაბიჯებით გაუყვნენ გზას
უეცრად ბიჭმა მოატრიალა,გოგოს სველი თმა სახიდან ფრთხილად გადაუწია და ნელა აკოცა...
-წვიმაში კოცნა ხომ რომანტიკულია?აი ხედავ რომანტიკის რაღაც გამეგება
-ჰმ დემიან
-რა?ჩემი კოცნა არ გინდოდა ხო?
-ოოწამოდი რა
-კაი კაი მოვდივარ
სახლამდე მიაცილა კესი და იქვე დაემშვიდობა არ ავიდა სახლში,შეიძლება უნდოდა მასთან დარჩენა და მასთან ყოფნა მაგრამ არ ავიდა თავი შეიკავა გოგოას ლოყაზე აკოცა და სახლში წავიდა...

ცხელი შაპი ესიამოვნა ნელ-ნელა მოედინებოდა წხელი წვეთები გოგონას სახეზე და მის სხეულზე თარეშობდა ნელ-ნელა იკვლევდა გზას და დაბლა ეშვებოდა.არ ფიქრობდაკესი არაფერზე ფიქრობდა რადგან იცოდა ფიქრი კარგს არაფერს მოუტანდა სააბაზონად გამოვიდა და ნაცნობი ნომერი აკრიფა ტელეფონზე
-ოჰო თვით კესი ჯაფარიძეს გავახსენდი?არ მჯერა
-ჰმ მეროარ დაგირეკო შენ არ შგეშალოს უცებ და შემთხვევით არ გაგახსენდე
-დაკავებული ვიყავი კესი
-რა დამთხვევაა მეც
-ჰმ მატყუებ დღეს ისვენებ
-ხოდა გირეკა რომ გითხრა ჩემთან ამოდი რა გთხოვ სევდა შეეეპარა ხმაში
-შშენთან მოვდივარ ისედაც გზაში ვარ,რატომ მოიწყინე?რამე მოხდა?
-მოდი და ყველაფერს აგიხსნი
-კარგი მოვალ
-კარი ღიაა შემოდი
-როგორც ყოველთვის რა ვერ გასწავლე რომ კარი უნდა ჩაკეტო..
-გელოდები ალსკა
-კარგი კარგი მოვალ ყავა გაამზადე