დადგა დრო, როდესაც ზამთარი წავიდა და გაზაფხულმა იჩინა თავი. ამ ლამაზი ბუნების შემყურე იყო გოგო, რომელიც ბაღში იჯდა და წიგნს კითხულობდა, სახელად ნია, ის კეთილი, მშვიდი და რატომღაც, გამორჩეული იყო ყველასგან. როდესაც დაღამდა, ნიამ დამიძახა: –ანანო წამოდი, საღამოა, გრილა და ერთად გავისეირნოდ, აბა რას იტყვი წავიდეთ?! –მოიცა მოვემზადები და წამოვალ. ვუთხარი და დავიწყე მზადება. როდესაც გზაში მივდიოდით, ვიხსენებდით, ბავშვობაში ერთად, გატარებულ დღეებს. უეცრად კი ნიამ გამომხედა და მითხრა : –წამო, წავიდეთ სახლში, აქ რატომღაც ვერ ვრძნობ კარგად თავს! –კაი ნია, შენ წადი და მე სასმელს ვიყიდი და მალე მოვალ სახლში. მანამდე მარკეტში შევიარე, ვიყიდე რაც მჭირდებოდა და წამოვედი, როდესაც გზაში მოვდიოდი, უეცრად რაღა მანათობელმა არსებამ ჩამიარა, რა იყო ვერ მივხვდი, სიბნელე იყო, ვაკვირდებოდი მაგრამ ამაოდ. შიშმა შემიბყრო, აქთ–იქით დავიწყე ყურება, მეთქი იქნებ რაიმე შევამჩნიო და უეცრად ხის ძირში დავინახე, ქაღალდი, ავიღე და როდესაც გადმოვატრიალე დავინახე რომ, ქაღალდზე იყო რაღაც ნახატი, მასზე ეხატა: სახლი, გარეთ ბაღში, დამჯდარი გოგონები რომლებიც წიგნს კითხულობდა და უკნიდან, ვიღაც ორი კაცი, დანით ეპარებოდა ანუ მათი მოკვლა უნდოდა. ეს ნახატი ჩემთვის კი უფრო შემზარავი აღმოჩნდა, ამ დროს სულიერმა შიშმა ამიტანა, უკვე ვეღარ ვგრძნობდი ვერაფერს, შემეშინდა და ჩუმი ნაბიჯებით, სახლისაკენ წამოვედი. ქუჩაში რაც უფრო სიწყნარე იყო, მით უფრო შემაძრწუნებელი იყო ჩემთვის, როდესაც სახლი დავინახე, ყველანაირი გრძნობები მომეშვა და შინ, უფრო დაწყნარებულად და მშვიდად შევედი. ამ დროს კი ჩემმა დამ მკითხა: –რა გჭირს?!, რატომ ხარ ეგეთი გაფითრებული? – არაფერია, ნუ ღელავ, დამშვიდდი, ვუთხარი და ცოტა ისიც მოეშვა ალბათ ძალიან ვანერვიულე. გულში ვიკლავდი ამ ამბავს, ვცდილობდი როგორმე მეთქვა, ამიტომ ამისთვის შესაფერის დროს ვეძებდი. როდესა დასაძინებლად მივდიოდით ოთახში ჩემ დას ვუთხარი: –რაღაც უნდა გითხრა, მინდოდა აქამდე მეთქვა, მაგრამ ვფიქრობდი შენთვის როგორ ამეხსნა!, –ხო გისმენ მითხარი, –შენ როდესაც წამოდი, მარკეტში შევიარე და წამოვედი, გზაში უცრად და დავიწყე მოყოდა , როდესაც მოვრჩიმ ამ ამბავის მოყოლას, გაშტერებული მომჩერებოდა და ვუთხარი: –ნია რა დაგემართა, ხომ ხარ კარგად? –კი მაგრამ აქამდე სად იყავი რატომ არ მითხარი, შენ ხომ ხარ კარგად ,ხომ არაფერი დაგიშავდაა? –კი კარგდა ვარ მაგრამ, ნახატს დაუკვირდი….. სახლი რომ ხატია რაღაცით ჩვენს სახლს გავს, ბაღში რომ გოგოებია, მათ წიგნი უჭირავთ ხელში, რაც ეს ყველაფერი, ჩვენს ყოველდღიურ ყოფა–ცხოვრებას გავს, მაგრამ ის ორი კაცი დანით, მოსაკლავად…დაა დავასრულე, ოთახში სიჩუმე იყო, ჩემი თავის მიკვირდა ეს აზრი, როგორ მომაფიქრდა ასე გონივრულად და ნიას ვკითხე: – არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება, დამშვიდდი. დავაწვინე და ჩემს ოთახში გავედი , მთელი ღამე არ მძზინებია ნახატზე ვფიქრობდი, შემდეგ დამაინტერესა და ნახატი იქვე , მაგიდაზე იდო და ავიღე, ნახატს შევხედე და გადმოვატრიალე, მასზე კი ეწერა დიდი ასოებით ,, A visitor will die" მნახველი მოკვდება..