- რატომ ხდება ყველაფერი ასე? - ფიქრობდა ტატია. - ერთხელ მაინც ხომ შეიძლება, რომ რამე გამიხარდეს? დავიღალე ასეთი ცხოვრებისგან!
დილა გათენდა ტატია სკოლაში მიდის. ცდილობს არ შეიმჩნიოს ნამტირალები სახე, მაგრამ ლაზარე ყველაფერს ამჩნევს.
- ტატია რა გჭირს?
- არაფერი.
- როგორ არა, ტიროდი, ვინმემ გაწყენინა?
- არაფერითქო! - ტატიამ იყვირა და საპირფარეშოსკენ გაიქცა.
გავიდა სამი კვირა. ტატია არ ყოფილა სკოლაში მთელი სამი კვირის განმავლობაში. ლაზარეს შეეშინდა და სახლში მიაკითხა:
- ტატია.
- თავი დამანებე! - ტატიამ არც კი იცოდა ვინ იყო.
- ტატია ლაზარე ვარ...
- ლაზარე? - უცებ წამოხტა.
- ჰო..
- რატომ მოხვედი? ისევ ნერვები უნდა დამაგლიჯო?
- არა ტატია მე..
ტატიამ დაუყვირა:
- გაეთრიე თქო!
- დაწყნარდი, არ იყვირო. ეხლა კი მითხარი, რა გჭირს, რა დაგემართა?
ტატიას ცოტახანი ხმა არ ამოუღია ბოლოს კი დაიწყო:
- უბრალოდ როგორ დავიწყო არც კი ვიცი. რახდება ისიც ვერ გამიგია!
- რა ხდება ისიც, არა, არა!
- მოდი აქ.
- კარგი.
- ეხლა კი მისმინე, ნუ ტირი სკოლაში მოდი, გამხიარულდები, დაწყნარდები..
- მარიამის და ტასოს ხელში? მაშინ კარგი. ისინი მხოლოდ მჭორავენ.
- მაშინ რა ვქნათ?
- არ ვიცი. ვერ მოვალ სკოლაში..
- მოხვალ.
- ვერა.
- კითქო და მორჩა.
- კარგი კარგი.
- სიურპრიზი მაქვს შენთვის თან, მარიამიც და ტასოც გულზე გასკდებიან
- კარგი.
- მისმინე..
- ჰო.
- ან არაფერი მერე გეტყვი.
- კარგი - უთხრა ტატიამ და პლედი გადაიფარა.
ლაზარეც წავიდა. გოგო კი ფიქრობდა და ფიქრობდა..