საწოლზე ვიჯექი და ჩემთვის გულში ქალბატონ ზოიზე ვბრაზობდი. ბავშვობიდან მაღიზიანებდა თავისი ჭარტალა ენით! ფიქრებიდან რაღაც ხმამ გამომარკვია. ლილიმაც წამოსწია თავი და ფანჯარას მიაჩერდა. შემდეგ კი გახარებული იქითკენ გაიქცა და გამოაღო.
-ზეინ? - იმედგაცრუებულმა და გაკვირვებულმა იკითხა. წამსვე ფეხზე წამოვხტი და ფანჯარას მივვარდი.
-ზეინ! - ამჯერად მე გადავძახე.
-ჰეი, - ღიმილით ამოგვძახა. ლილი მოღუშული გაბრუნდა უკან, მე კი ზეინს შეწუხებულმა გავხედე, - დაამშვიდე და წამოდი, აქ გელოდები. - მიმიხვდა ზეინი და მეც ლილისკენ მივტრიალდი.
-ლილი, მე უნდა წავიდე.. - თავდახრილმა ვუთხარირაზეც ჩაეცინა.
-გახსოვს სულ პირველად მე რომ გაიძულებდი გამოპარვას, - ავხედე და ნაღვლიანად მიყურებდა.
-იმედია ლიამთან გამოასწორებ ურთიერთობას, - მასთან მივედი დამოვეხვიე.
-მეც იმედი მაქ, - ამოილუღლუღა, - ძალიან და არ დააგვიანო და ფრთხილად ზოის თვალები პროჟექტორებივითაა.
ამაზე ჩამეცინა, ლილის ლოყაზე ვაკოცე და შემდეგ აივნიდან ქვევით ჩავძვერი.
ზეინი ჩემკენ წამოვიდა,წელზე მომხვია ხელი და ნაზად კოცნაზე ვუპასუხე და შემდეგ ძლიერად ჩავეხუტე
-როგორ ხარ ბელ? -მკითხა,მხრები ავიჩეჩე და მას შევხედე
-შენ როგორ ხარ? -ვკითხე,მანაც მხრები აიჩეჩა, გამეცინა.
-წავიდეთ აქედანსანამ ვინმეს დაუნახივართ -ამოვიოხრე,ზეინმა ხელი ჩამკიდა და გზას გავუყევით.
-ჩვენმა მეზობელმა დამინახა შენთან ერთად რომ დავდივარ და მამიდაჩემს უთხრა შეყვარებული ყავსო.
-რა? მერე შენ რა თქვი.
-ვერ ვუარყავი და ხვალ საღამოს ვახშამზე ხარ დაპატიჟებული.
-რა? - ზეინს რომ ავხედე სახეზე ფერი არ ედო. თავი ვეღარ შევიკავე და ავხითხითდი, - ღმერთო ანაბენ, - ზეინმა გულზე ხელი მიიდო და გაიცინა, - ასე საშინლად აღარ მომატყუო! - გაიცინა, მაგრამ მისი სიტყვები გულზე მომხვდა.
-რატომ? - წარბშეჭმუხნულმა ავხედე, - რა მოხდება შეყვარებულები რომ ვიყოთ?
-ანაბელ, - ზეინს ყბა დაეჭიმა, რამაც საშიში შესახედაობა მისცა, - ჩვენ შეყვარებულები არ ვართ.
-ვიცი, - ღრმად ამოვისუნთქე და თავი დავხარე. ზეინს ჩემთვის სიყვარული არ აუხსნია, მაგრამ გულის სიღრმეში დარწმუნებული ვარ რომ ჩემს მიმართ გულგრილი არ არის და ერთ დღესაც ნამდვილი შეყვარებულებიც გავხდებით, მაგრამ ჯერ ადრეა, ჯერ ხომ მხოლოდ რამდენიმე კვირა ვიცნობთ ერთმანეთს, არა? თუ უკვე თვეზე მეტიც? ღმერთო ამდენი დრო გავიდა?
-მისმინე ანაბელ, - ზეინმა ღრმად ამოისუნთქა, გაჩერდა და შემომხედა, - მე ძალიან ბევრი ურთიერთობა მქონდა სხვადასხვა გოგოსთან, მაგრამ არასდროს არც ერთი არ ყოფილა ჩემი შეყვარებული.
-რატომ?
-მე სერიოზულად არ ვუყურებ გოგოებს.
-რა?! - გაკვირვებულმა ვიკითხე, - ეგ როგორ? არავინ გყვარებია?
-ღმერთო ანაბელ, - ზეინმა ჩაიცინა, - არც სიყვარული არსებობს.
-როგორ შეგიძლია ამის თქმა?!
-ანაბელ..
-ღმერთო ეს ვის გადავეყარე! -ჰაერში ხელები ავიქნიე, - ზეინ შენ არაფრის არ გჯერა! ალბათ არც იმის გჯერა რომ 9 წლის წინ იური გაგარინი კოსმოსში მართლა გაფრინდა, ეგ კი არა წელს უკვე არმსტრონგმა მთვარეზე ფეხი დადგა და რაღაც დადგმაა არა?! - შევიცდახე, ამდენი უკვე აღარ შეიძლება, ზეინი მეტისმეტად ურწმუნოა.
-ღმერთო ანაბელ რა ბავშვური ხარ!
-ანუ გგონია რომ ეგ ყველაფერი დადგმა იყო?! - თვალებგაფართოვებულმა ვკითხე და გამეცინა.
-არა, ბელ არა! მჯერა იმის რასაც ვხედავ, რაც რეალურია, სიყვარული კი არ არსებობს!
-არსებობს!
-არა!
–რომ არ გყვარებია არ ნიშნავს იმას რომ არ არსებობს.
–იმიტომ არ მყვარებია, რომ არ არსებობს –ზეინი არ ნებდებოდა.
-არსებობს, შენი მშობლები არ გიყვარდა? ნაილი არ გიყვარს?
–ეგ სხვა სიყვარულია– ხელი აიქნია –ახლა კი მოვრჩეთ ამაზე საუბარს! - გაღიზიანებულმა მომახალა და სხვა მხარეს გაიხედა. თვალები გადავატრიალე და გზა გავაგრძელეთ. არ მეგონა ზეინი ამდენად რწმენაშერყეული თუ იყო, მაგრამ მე ყველანაირად შევეცდები თავიდან დავანახო თუ რა ლამაზია ცხოვრება, მიუხედავად ყველა იმ სირთულისა რომელსაც ის გვიმზადებს.
-სად მივდივართ? -ვკითხე საკმაოდ ხანგრძლივი დუმილის შემდეგ. კუთხეში შევუხვიეთ და ზეინის მოტოციკლი დავინახე.
-კლუბში -მომახალა
-მოტოციკლი შეაკეთე? -გახარებულმა ტაში შემოვკარი, რაზეც ზეინს ჩაეცინა. კარგია რომ ხასიათი გამოუკეთდა.
-ხო,ძლივს ახალს დაემსგავსა -სიცილით თქვა, ჩაფხუტები აიღო,ერთი ბაიკის სკამზე დადო,მეორე კი ჩემსკენ წამოიღო,ჩაფხუტი დამაფარა,თვითონაც დაიფარა და ბაიკზე შემოვჯექით.ხელები ზეინის წელზე მქონდა შემოხვეული.ის სხვისთვის შეიძლება საფრთხეს წარმოადგენს,მაგრამ მე მასთან თავს ყველაზე დაცულად და თავისუფლად ვგრძნობ. დღევანდელის შემდეგ კი მასზე მთლიანად შემეცვალა წარმოდგენა,რადგან ვიცი,მასაც ჩემსავით ტკივა გული,რადგან დაკარგა მშობლები,მე კი დავკარგე დედა და და.
მისი ზურგიდან თავი წამოვწიე,ერთი ხელით მუცელზე ძლიერად მოვეჭიდე,მეორე ხელი კი ფრთხილად გავუშვი,ზეინმა უკან მოიხედა და გაიცინა,შემდეგ ისევ გზას გახედა,თვალები დავხუჭე და ხელი ფრთასავით გავშალე. შემდეგ ცალი თვალი გავახილე და მერე ორივე. გამეცინა და ვიგრძენი რომ ზეინიც იცინოდა. თითები ავამოძრავე და შემდეგ თითქოს ჰაერში დასრიალებსო ხელით ისეთ მოძრაობებს ვაკეთებდი, რაც მომწონდა. ეს შეგრძნება არასოდეს დამავიწყდება.
-მოგწონს?
-კი, - გაბადრულმა ვუთხარი.
-მეორე ხელიც გამიშვი.
-გაგიჟდი?
-არა.
-მართლა? - გაკვირვებულმა ვკითხე.
-ღმერთო ანაბელ! - ვითომ გაბრაზებულმა მომახალა, მაგრამ ორივეს გევცინებოდა. როდესაც მოტოციკლმა მსვლელობა შეანელა,ხელები და თავი ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნე. მალევე ზეინმა მთლიანად გააჩერა ბაიკი,იქიდან გადმოვედით,ჩაფხუტი მან მომხსნა,შემდეგ თვითონ მოიხსნა. კლუბისკენ გავიხედე,საიდანაც ხმამაღალი მუსიკის ხმა გამოდიოდა,სხვადასხვა ფერები კი ერთმანეთს ენაცვლებოდა. ზეინმა ხელი ჩამჭიდა და შიგნით შევედით.ფრთხილად მივიწევდით წინ. წინ ზეინი მიმიძღვოდა,ხელი ჩემსაზე ეკიდა და არ მიშვებდა მე კი უკან ვიყავი და ყველაფერს ვათვალიერებდი. ბართან ახალგაზრდა ბიჭი იდგა. ზეინი ყველას ესალმებოდა,ნუთუ ის აქ ყველას იცნობს?! საბოლოოდ ბართან გავჩერდით,ზეინი დამეხმარა,რომ მაღალ სკამზე შემოვმჯდარიყავი,თვითონ კი ჩემს გვერდით დაჯდა,ხელი მუხლზე ედო და ცერა თითით მეფერებოდა,რაც მამშვიდებდა და მახარებდა.
-რას დალევ? -მკითხა
-წვენი -მხრები ავიჩეჩე,ზეინს გაეცინა და ლოყაზე მეამბორა.
-დენ -დაიძახა ზეინმა.მაშინვე ბარმენი ბიჭი ჩვენსენ წამოვიდა
-როგორ ხარ მალიკ? -ზეინმა მხრები აიჩეჩა
-არაყი და ერთი რამე მსუბუქი კოქტეილი მოგვიტანე. მე-7 მაგიდასთან ვიქნებით -დენმა თავი დაგვიქნია,ზეინი სკამიდან ჩამოვიდა,მე თეძოებზე ხელი მომკიდა და ფრთხილად ჩამომსვა სკამიდან.
-წვენი? - გაკვირვებულმა ვკითხე რაზეც გაეცინა თავი გააქნია და მაგიდებისკენ გამიძღვა.
ზეინის ხელს დავეჭიდე და ისე გავედით მე-7 მაგიდამდე,სადაც ცალკე იდგა მხოლოდ ერთი მრგალი მაგიდა და ორი პატარა დივანი იდო ერთმანეთის გასწვრივ
-იქით არ არის ასეთი ხმაური -დაიყვირა ზეინმა რომ მისი ხმა გამეგო,თავი დავუქნიე და იქ მივედით.რათქმაუნდა ხმაური აქაც აღწევდა,მაგრამ შედარებით სიწყნარე იყო,რადგან ეს მაგიდა კლუბის ბოლოში იყო. პატარა შავი დივანი იდო,ფრთხილად დავჯექი და ზეინიც გვერდით მომიჯდა,ხელი მუხლზე დამადო,თავი ხელზე მივადე, დენმა სასმელი მოგვიტანა,ზეინმა რაღაცაზე თვალი ჩაუკრა,მივხვდი რომ რაღაც ანიშნა. დენმა ჭიქები მაგიდაზე დადო,ზეინს თავი დაუკრა და გავიდა.
-არასოდეს დამილევია სერიოზულად, მხოლოდ ერთხელ არაყი, მამაჩემმა ძალით დამალევინა, როცა ზამთარში არაფერი მათბობდა და საშინელება იყო, იმის მერე არაფერს გავკარებივარ.
-ახლა დალევ ჩემთან ერთად -გამიღიმა ზეინმა, დაეჭვებით ავხედე. –გასინჯე მოგეწონება.
ჭიქა ჩემკენ მოვიწიე და ნელ–ნელა მოვსვი. არც ისეთი საშინელი ყოფილა, როგორ მე მეგონა, არყის გემო თითქმის არ ქონდა. გავთამამდი და უფრო მეტი მოვსვი. სანამ ზეინი არაყს დაასხვადა და გადაკრავდა მე უკვე ჩემს სასმელს მორჩენილი ვიყავი.
-კიდე მინდა!
-რა? - გაკვირვებულმა გამომხედა.
-კიდე მინდა დალევა-თქო! - ზეინი გაკვირვებული მომჩერებოდა,
–დენ –ხელი აუწია ბარმენს რომ ყურადღება მიექცია- კიდევ ერთი გთხოვ– ხელში დაცლილი ჭიქა აიღო იმის მისახვედრებლად თუ რას ითხოვდა.
მალე კოქტეილიც მოიტანეს. რამდენიმე ყლუპი მოვსვი და ვხდებოდი, როგორ იწყებდა ჩემს ირგვლივ ყველაფერი ტრიალს. თითქოს უფრო გავიხსენი, მოვეშვი. ეს მომეწონა, ამიტომ ჭიქა ბოლომდე ჩავცალე და ვხვდეობდი რომ ახლა ჩემს თავზე კონტროლს ვკარგავდი.
–რადგან აქამდე არასდროს დაგილევია, ძალიან მალე მოგეკიდება. –მითხრა ზეინმა და ჩემი ჭიქა გვერდზე გადადგა.
–უკვე მომეკიდა–ვუთხარი და გავიკრიჭე. –წამოდი ვიცეკვოთ ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი, მაგრამ თავი ვერ შევიკავე, წავბარბაცდი და ზეინის კალთაში ჩავვარდი,რაზეც მას სიცილი აუტყდა და ხელები წელზე მომხვია.
-ნუ დამცინი -ბუზღუნით ვუთხარი და ახლა მე გადავბჟირდი სრულიად უმიზეზოდ. ისტერიულ სიცილს როცა მოვრჩი, ფეხები აქეთ-იქით გადავადე და ტუჩებში ვნებიანად ვაკოცე. ენა მის პირში ღრმად შევასრიალე, თმებში ხელები მაგრად წავავლე და კოცნის ბოლოს მისი ქვედა ტუჩი მაგრად მოვწუწნე.
-ღმერთო! აქ ხშირად უნდა მოგიყვანო, - ზეინმა უკანალზე ხელი მომიჭირა, რაზეც შევრკრთი და თავი მის კისერში ჩავდე.
-წამოდი,ცივი წყალი შეისხი სახეზე - ცოტა ხნის შემდეგ მითხრა ზეინმა. ალბათ ეშინოდა რომ მის მხარზე ხვრინვას ამოვუშვებდი. ზეინმა საპირფარეშოში შემიყვანა და ზურგს უკან კარი გადარაზა, შემდეგ მე მომიტრიალდა და მაცდური სახით ჩემსკენ წამოვიდა. უკან დავიხიე ის კი სიარულს მანამ აგრძელებდა სანამ კედელს არ ამაკრო, ბარძაყებში არ მწვა და ფეხები თავის თეძოებზე არ შემომაწყობინა.
-ბელ, ბელ, ბელ, - დაიჩურჩულა და ბაგეზე გაშმაგებული მეცა.
-ზეინ, - ამოვიკვნესე და ხელები მაგრად ჩავბღუჩე თმებში, რომ კოცნა უფრო ღრმა ყოფილიყო და მთელი არსებით შემეგრძნო ის.
-ზეინ.. - თავს ვერ ვიკავებდი, ემოციებმა მთელი ჩემი სხეული მოიცვა და ამას ალბათ ალკოჰოლიც ემაყებოდა, იმიტომ რომ ავლაპარაკდი ისე როგორც არასდროს დამილაპარაკებია.
-შემეხე! - განკარგულება გავეცი, - შემეხე ისე როგორც მაშინ, ტყეში, - ამოვიკვნესე. ზეინმა ამოიოხრა და სხეულის მოძრაობა დაიწყო, რაც სიამოვნებას მანიჭებდა. თავი ცივ კედელს მივადე, ზეინმა კი ყელის კოცნა დამიწყო.
-მინდიხარ- სიამოვნებისგან გაუაზრებლად აღმომხდა, რაზეც ზეინმა ამოიოხრა და თავი უკან გადააგდო, შემდეგ კი თვალებში ჩამხედა.
-ანაბელ, მაგ სიტყვებს ფხიზელი თუ მეტყვი, ისე გაგჟმავ, ისე რომ ორი კვირა ფეხზე ვერ დადგები! - კბილებში გამოსცრა, რაზეც მოულოდელობიგსან და გაკვირვებისგან პირი დავაღე. მაშივე განვთავისუფლდი ზეინისგან როცა კარებზე ბრახუბი ატყდა. დამფრთხალი გამოვეცალე ზეინს.
-მალიკ, გამოდი გელოდებიან!
-ახლავე! - გაღიზიანებულმა გასძახა. შარვალი შეისწორა და შემდეგ მე მომიტრიალდა.
-ახლა წყალი სახეზე შეისხი, მე გარეთ დაგელოდები, - დაიჩურჩლა და საპირფარეშდან გავიდა.
ამოვიოხრე, მოვტრიალდი, ნიჟარას დავეყრდენი,წყალი მოვუშვი და სახეზე შვისხი.ცივი წყალი მესიამოვნა და იგივე გავიმეორე,შემდეგ ონკანი დავკეტე. ნელ–ნელა თითქოს გამოვფხიზლდი და ახლაღა გავიაზრე,რომ რაც რამდენიმე წუთის წინ მოხდა ყველაფერი ჩემი ინიციატივა იყო.. ახლა ალბათ კიბორჩხალასავით წითელი ვარ. რა ჯანდაბა გავაკეთე რამდენიმე წამის წინ. ღმერთო ახლა რას იფიქრებს ზეინი..
მოვტრიალდი და თავბრუ დამეხვა,ორი წუთით თვალები დავხუჭე,შემდეგ ისევ გავახილე. კარისკენ წავედი და გარეთ გავედი. მიდამო მოვათვალიერე,ზეინი და ვიღაც ორი ბიჭი ხალხისგან მოშორებით იდგნენ. ვერცერთმა მათგანმა ვერ შემამჩნია,რადგან რაღაცას არკვევდნენ.მათკენ წავედი,როდესაც მივუახლოვდი მათ დიალოგს მოვკარი ყური.
-მე ვერაფერს ვშვები მითვალთვალებენ, –ზეინის ტონში გაბრაზება იკითხებოდა. იმის გამო რომ ნასვამი ვიყავი აზრები მეფანტებოდა, ამიტომ გონება კარგად მოვიკრიბე და მთელი გულის ყურით დავიწყე მათი მოსმენა.
–ნებისმიერ დროს შეიძლება დამიჭირონ, ამტომ ამ საქმეს ჩემით ვერ ვაკეთებ.
–ხომ იცი რომ ეს მაინც შენი გასაკეთებელია? ვერ დაუცდი როდის დაგანებებენ ძაღლები თავს. –ძაღლების გაგონებაზე ცოტა არ იყოს შევშინდი, უკან დახევა მინდოდა, მაგრამ იმტერესი იმისა თუ რაზე ლაპარაკობდნენ და რა ხდებოდა ამის საშუალებას არ მაძლებდა.
–მე არ ვუცდი როდის შემეშვებიან ის ნაბიჭვრები, რაც საჭიროა ყველაფერს ვაკეთებ. ის გოგო მეხმარება, ქერა, ახლა რომ ჩემთან ერთადაა. –ზეინის ნათქვამმა დამაბნია, ვერ მივხვდი რაში ვეხმარებოდი.
–შენ რა გაგიჟდი? თუ ის დაიჭირეს, მაშინვე იტყვის რომ ამას შენ გამო აკეთებდა. –ამის გაგონებაზე საშინლად ავხური და ოფრმა ერთიანად დამასხა.ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა და ეს უფრო მანერვიულებდა. ისევ მათკენ გავიხედე როცა ნაცნობი ჩაცინბის ხმა მომესმა.
–კარგი რა, ის სულელი, პატარა ბავშვია, არც კი იცის რომ ნარკოტიკებს მისაღებს.
„პატარა, სულელი ბავშვია!“ „ნარკოტიკებს მისაღებს“ რამდენიმე წუთი ეს სიტყვები ჩემ გონებაში უაზროდ ტრიალდებდა.
გონება ჩამეკეტა, ვეღარაფერზე ვფიქრობდი, მაგრამ აზრზე რომ მოვედი მაშინვე ჰარის სიტვები გამახსენდა.
„-მისგან თავი შორს დაიჭირე!“
„-ჩვენ ყველა ერთად ვიყავით, ერთად ყველას წინააღმდეგ... ყველა ერთად ვიყავით, იქამდე სანამ ზეინი ჩემს დას არ შეაცდენდა და გამოიყენებდა.“
„შეაცდენდა და გამოიყენებდა“
„გამოიყენებდა“
ზეინმა მეც ისევე გამომიყენა, როგორც ჰარის და, ეს რომ გავაანალიზე გული ათას ნაწილად დამეფშვნა და ვიგრძენი ნიაღვარივით როგორ წამომივიდა ცრემლები.
***
ერთადერთი რაც გავიაზრე იყო ის რომ წყვილი ცისფერი თვალები მომაჩერდნენ და შემამჩნიეს რომ მათ ვუსმენდი. სხეული ერთიანად დამეჭიმა, როდესაც ზეინს ანიშნეს რომ ჩემსკენ გამოეხედა და შემდეგ თვალი თვალში მას გავუყარე. სახიდან ფერი წაუვიდა, როდესაც მიცნო. შეიგინა და ჩემსკენ წამოვიდა. ავნერვიულდი და ავცახცახდი. ჩემი შინაგანი მე გაჰკიოდა რომ რაც შეიძლებოდა მალე გავცლოდი აქაურობას და არც კი დამიყოვნებია ისე სწრაფად მოვტრიალდი და გავიქეცი.
-ანაბელ, - ზურგს უკან მომესმა ზეინის ღრიალი, რამაც მოტივი მომცა უფრო სწრაფად გავქცეულიყავი.
-ანაბელ მოიცადე! - გამძვინვარებულმა მეორედ დაიღრიალა, რადგან მის ნებას არ ვემორჩილებოდი. ცარიელ ქუჩებში უცნობი მიმართულებით მივრბოდი.
-ანაბელ, - ბოლოჯერ, უფრო ახლოდან დაიყვირა და მხარში მწვდა.
-გამიშვი! - ვიკივლე, როდესაც შემომატრიალა და ორივე ხელით ძლიერად ჩამაფრინდა მკლავებში რომ არ გავქცეულიყავი, - გამიშვი! - უმწეოდ ვიყავი მოქცეული მის მკლავებში და ხელებს გულში ვურტყამდი.
-ანაბელ მისმინე! - ყვიროდა, მაგრამ არ ვუსმენდი. მის მკლავებში ვიკლაკნებოდი რომ მტკივნეულ შეხებებს გავქცეოდი, მაგრამ რაც უფრო ვმოძრაობდი, მით უფრო მტკენდა მისი ხელები.
-ანაბელ გაჩერდი! - მთელი ძალით დაიღრიალა და შემანჯღრია. შეშინებული გავხევდი და გამძვინვარებულ თვალებში მივაჩედი. მიხვდა რომ დამაშოშმინა, ღრმად ჩაისუნთქა და საუბარი დაიწყო,
- პირველ რიგში დაივიწყე ის საუბარი. გეფიცები სადმე ამ თემაზე კრინტს დაძრავ და მოგკლავ! გასაგებია? - ნესტოები დაებერა და თვალებში დაჟინებით ჩამაშტერდა. პასუხი რომ ვერ მიიღო დავინახე, როგორ დაეჭიმა ძარღვები ყელზე და შუბლზე და კიდევ ერთხელ მთელი ძალით დაიღრიალა, - გასაგებია თუ არა-თქო?!
მის ამ საქციელზე თვალებზე ცრემლები მომადგა. ჯერ არავის არუყვირია და არ შევუშინებივარ ასე.
-ჰარი მართალი იყო! - კბილებში გამოვცერი, - ხარ! მეც უსირცხვილოდ გამომიყენე!
-მოკეტე! შენ არაფერი იცი!
-ვიცი! ჰარიმ მითხრ..
-ჰარის დედაც! - სიბრაზისგან კანკალებდა და ისე მიყვიროდა, - ჰარის დედაც და დაც!
-არ გაქვს უფლება ხალხზე ასე ილაპარაკო, როდესაც ერთადერთი დამნაშავე შენ ხარ, - სახეში მივახალე და ისევ ავწრიალდი რომ მისგან თავი დამეხსნა.
-გაჩუმდი როდესაც არაფერი იცი!
-არ გავჩუმდები! ვინმემ სიმართლე ხომ უნდა გითხრას! დამიახლოვდი, იმიტომ რომ გამოგეყენებინე. ყველაფერი რაც ჩვენს შორის მოხდა ტყუილი იყ..
-რა მოხდა ანაბელ, - ირონიურად გადაიხარხარა. პირზე სიტყვები მიმეყინა, გაფაროებული თვალებით მივაჩერდი. შეუძლებელია ძველი ზეინი დაბრუნებულიყო. თუმცა შთაბეჭდილება მქონდა რომ არც არსად გამქრალა.
-ღორი ხარ, დიდ ნეხვში ამოსვრილი ღორი. ფეხებზე გკიდია სხვა ადამიანის გრძნობები, - ხმას ნელ-ნლეა ვუწევდი, - არ გქონდა უფლება ასე მომქცეოდი, არ გქონდა უფლება დამმახლოებოდი და შემდეგ შენი ნარკოდილერი გაგეხადე ისე რომ არ ვიცოდი, - ამაზე უფრო აუვარდა სიცილი, რამაც უფრო გამამწარა და გულზე მუშტების რტყმა დავუწყე, - , არაადამიანო! არაფრის ღირსი არ ხარ ამ ქვეყანაზე! შენ არ იცი როგორ მძულს შენნაირი ღორ..
სიტყვა გამიწყდა, როდესაც თავისი ტუჩები ჩემსას მოაჭირა. ამ წამს მთელი არსებით შემზიზღდა ზეინი. ავწრიალდი და თავი ძლივს გამოვითავისუფლე მისი კოცნისგან. ამღვრეული სახით ავხედე მის გამაღიზიანებელ სიფათს და სახეში შევაფურთხე.
წამით ხელები შემიშვა და გაფართოებული თვალებით შემომხედა. შემდეგ კი მისი სახე სრულიად აწითლდა, ძარღვები ისევ დაეჭიმა. მარჯვენა ხელი აწია, რასაც შეშინებულმა შევხედე, თავი უნდა დამეცვა, მაგრამ ვერ კი გავაანალიზე ისე სწრაფად და ძლიერად დამარტყა. თავი ვეღაც შევიკავე, დარტყმის მიმართულებით წავიქეცი და საფეთქლით რაღაც ცივზე და მაგარზე ჩამოვარტყი თავი....
თვალები ხამხამით გავახილე. რაღაცაში ვიყავი და ვირწეოდი. თვალების გახელას ვცდილობდი, მაგრამ არ გამომდიოდა ისე მქონდა ქუთუთოები დამძიმებული. თითქოს ცივ რაღაცაზე მიმაწვინეს ოღონდ ნელა. ნაცნობი სუნი მეცა.. ტვინში არომატს ვიხსენებ და თან ვხვდები რომ ბალახზე მაწვენდნენ. კანკალმა ამიტანა,როდესაც გავიაზრე,რომ ზეინის კალთაში ვიყავი მოკალათებული,
პირველი რაც გონებაში მომივიდა ისაა რომ თვალები გამეხილა, წამოვმდგარიყავი და შორს გავქცეულიყავი, მაგრამ შემეშინა ზეინს კიდევ რაიმე არ დაეშავებინა ჩემთვის და თავში სხვა აზრი მომივიდა. თვალები დავხუჭე და მოვდუნდი, იქნებ აღარაფერი დეშავებინა თუ ეგონებოდა რომ გონზე ჯერ ისევ არ ვიყავუ, თუმცა შინაგანად კანკალმა ამიტანა,შიშისგან დახუჭული თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა, ძალიან მეშინოდა ისევ არ გაერტყა ჩემთვის. ახლაც კი ვგრძნობდი მის დიდ ტორებს ლოყაზე. შიგნიდან ყველაფერი ამიხურდა, თვალები ერთმანეთზე ძლიერად მივაჭირე რომ არ გამეხილა მაგრამ შიში ძალიან ძლიერი იყო. ავნერვიულდი და ისევ პანიკაში ჩავვარდი, როდესაც ვიგრძენი როგორ მოაახლოვა სახე. მისი წვერი ლოყაზე გამეხახუნა. ჩემი თმა ხელში აიღო და სახიდან უკან გადამიყარა.
-შენ მაიძულე.. - მის ბაგეს ეს სიტყვები ჩუმად მოსწყდა, ამის შემდეგ კი სწრაფად მომშორდა. რამდენიმე წუთში შორიდან, მაგრამ მაინც გარკვევით გავიგე მოტოციკლის ძრავის ხმა. გულზე მომეშვა, მივხვდი რომ წავიდა, თვალები ხამხამით გავახილე და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას მივაშტერდი.ცრემლები მოვიწმინდე და შემდეგ ფრთხილად მივიდე ლოყაზე. ამეწვა! საშინლად ამეწვა და თვალებიდან ისევ ღვარად წამომივიდა ცრემლები! ეს მე არ უნდა დამმართნოდა. არაფერი გამიკეთებია ისეთი რომ ეს დამემსახურებინა! ავკანკალდი, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ეს ღამის სიცივისგან იყო გამოწვეული თუ შიშისგან, რომელსაც მთელი არსებით ვგრძნობდი. მან ხელი დამარტყა. თვალები მაგრად დავხუჭე და შემდეგ ისევ ცას ავხედე.
ნეტა ახლა სად ხარ დედა, ან სკლარკეტ შენ სად ხარ? ნეტავ თუ ნახეთ რა დამემართა? ნეტავ ის მაინც თუ იცით მომავალში რა მოხდება?
დედა მჭირდები და მენატრები ისე როგორც არასდროს. მინდა მომეხვიო, გულში ჩამიკრა და მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნება. საოცარია, მაგრამ როდესაც მეხვეოდი ასე მეგონა რომ მთელს მსოფლიოში ჩემზე დაცული ადამიანი არავინ იყო. თუმცა საკვირველი არაფერია, რადგან “ბავშვის თვალში დედა ყოველთვის ღმერთია.”
არ ვიცი რამდენი დრო გავიდა რაც ზეინმა აქ დამტოვა და ასე გაშეშებული მივშტერებივარ ვარსკვლავებს. ბევრი ცრემლი ვღვარე ამ დროის განმავლობაში, მაგრამ ახლა დრო იყო სახლში დავბრუნებულიყავი.
ფეხზე ძლივს წამოვდექი და აივნისკენ გავეშურე, ავძვერი და ოთახის კარი ფრთხილად შევაღე. ლილის ლოგინში მშვიდად ეძინა. მინდოდა იქ შევწოლილიყავი და სამუდამო ძილს მივცემდი, მაგრამ ეს აფსურდი იყო, ასე ადვილად ვერ გავექცევოდი ყველაფერს.
სააბაზანოში შევედი,შუქი ავანთე. ბჟუტავდა,მაგრამ მაინც გაანათა ჩაბნელებული ოთახი. სარკესთან მივედი და ჩემ აწითლებულ ლოყას დავაკვირდი, რომელსაც ნათლად ემჩნეოდა ზეინის ხუთი თითი. ალბათ მალე სილურჯეშიც გადამივა. ამოვიოხრე როდესაც მარჯვენლა საფეთქელზე ნაკაწრები შევნიშნე. ალბათ დაცემის ბრალია. ონკანი მოვუშვი და ხელები ცივი წყლით დავისველე, მერე კი ახურებულ ლოყაზე მივიდე. ცოტათი მესიამოვნა, შემდეგ კი საფეთქელი მოვიბანე.
გული მილიარდ ნაწილად მქონდა ფაფლეთილი.მე მას ვენდობოდი,მაგრამ ძალიან დიდი ყოფილა. ზიზღს ვგრძნობდი მის მიმართ,ალბათ წინ რომ დამიყენონ კიდევ უამრავჯერ შევაფურთხებ სახეში.
გავიგე საპირფარეშოს კარები როგორ გაიხსნა. თავი ლილიმ შემოყო,როდესაც ასე დამინახა ჩემსკენ აფორიაქებული წამოვიდა.ხელი ისევ აწითლებულ ლოყაზე მედო.
-რა მოხდა?რა გჭირს? -მკითხა ანერვიულებულმა, ჩემთან ახლოს მოვიდა და ხელი ჩამომაშვებინა ლოყიდან. როდესაც აწითლებული ლოყა დაინახა შოკისგან პირი დააღო.
-ღმერთო, ანაბელ.. ეს ვინ გიქნა?
პასუხის გაცემა მინდოდა, მაგრამ ვერ შევძელი. ნიკაპი ამიკანკალდა, მიმიკების გაკონტროლებას ვცდილობდი, მაგრამ საშინლად ჩავფლავდი და თავი მის მხარზე მტირალი ამოვყავი.
-დამშვიდდი, ჩშშ.. ყველაფერი კარგად იქნება.. - ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა და თმაზე ხელს ნაზად მისვამდა.
-ზ-ზეინი იყო.. - ამოვისლუკუნე. ლილი გაშრა, შემდეგ კი ნელა მომშორდა და თვალებში მომაშტერდა.
-რ-რა? - ბორძიკით აღმოხდა.
-ზეინმა დ-დამარტყა..
-ღმერთო ჩემო ანაბელ!- ხელები პირზე აიფარა და გაფართოებული თვალებით მომაშტერდა, შემდეგ კი ისევ მაგრად ჩამიკრა გულში.
-მითხარი კიდევ რამე დაგიშავა? სადმე შეგეხო? მითხარი ანაბელ!
-არა! - თავი სწრაფად გავაქნიე, - ვიჩხუბეთ და სახეში გამარტყა. შემდეგ გონება დავკარგე და რომ გავიღვიძე ჩვენს გაზონზე ვიწექი.
-მადლობა ღმერთს რომ მეტი არაფერი ქნა, - ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და კოცნა დამიწყო, - მადლობა ღმერთს!
ამაზე უფრო ავსლუკუნდი.
-დაწყნარდი, დაწყნარდი ანაბელ. მოდი წყალი შეისხი, - ნიჟარასთან მიმიყვანა და სახე ცივი წყლით მომბანა. - ახლა ყველაფერი კარგადაა. სისხლი საფეთქელზე აღარ გაქვს. ჩავალ ყინულს ამოვიტან და სახეზე დაგადებ და ისე აღარ გეტკინება, - თბილად მესაუბრებოდა, მე კი მხოლოდ თავს ვუქნევდი, - მიდი საწოლზე დაჯექი სანამ ყინულს მოვიტან, - ლილის საძინებელში გავყევი, ის კი ოთახიდან გავიდა. თვალები დავხუჭე და დღევანდელი ფილმივით ამომიტივტივდა თავში. რაღაც უნდა დავაზუსტო.
საწოლის ჩემს მხარეს ჩამოვჯექი და ტუმბოზე ჩამოდებული დათუნია ავიღე, ხელში ავათამაშე და დაკვირვება დავუწყე.
ამაში რაღაც უნდა იყოს. მიდი ანაბელ იპოვნე! არც ისეთი სულელი ხარ, უბრალოდ მიამიტი იყავი.
დათუნია ყელთან შევათვალიერე და შევნიშნე რომ ძაფი ამობლანდული იყო. ფრჩხილებით ვაწვალე და ბლანდი უფრო ავახვიე. დათუნიას თავი მოსწყდა და შიგნით ერთადერთი რაც ვნახე ბამბა იყო.
-ჯანდაბა! - კბილებში გამოვცერი და ფეხზე წამოვდექი, როცა რაღაცის დავარდნის ხმა გავიგე და ძირს დავიხედე. თვალები შუბლზე ამივიდა როდესაც ძირს დაგდებული პარკში მაგრად შეხვეული მრგვალი რაღაც დავინახე. წავბარბაცდი და ხელი გულზე დავიდე.
ეს სიმართლეა! სურვილიც კი არ მაქვს ამანათი გავხსნა და შიგ რა დევს ვნახო! თვალები ღონე მიხდილმა დავხუჭე და თავი ცივ კედელს მივადე. ღმერთო რა სულელი ვიყავი. მადლობა ღმერთს რომ ყველაგფერი დროზე გავიგე და ციხეში იმ ვიღაცის სანახავად არ წავედი. ეშმაკმა უწყის რა დამემართებოდა..
თვალები გავახილე და უემოციოდ ისევ იმ პარკს მივაშტერდი. გამომიყენა.. იმ ნაბიჭვარმა ბიჭმა გამომიყენა! ფეხებზე დამიკიდა, ჩემი გრძნობები აბუჩად აიგდო და გამომიყენა.
-ანაბელ, - კარი ლილიმ შემოხსნა და ჩემსკენ წამოვიდა. სანამ ლილი ჩემთან მოვიდოდა და თეთრ პარკს დაინახავდა, მანამ წინ სწრაფად გადავდგი ნაბიჯი და ნარკოტიკი საწოლის ქვეშ შევაგდე, - ეს ის დათუნია არაა? - დარღვეულ სათამაშოს შეხედა, - ზეინის დათუნია..
-ჰო..
-კარგი გიქნია. - გაიღიმა და ლოყაზე ყინულები დამადო, - მასეთი არაკეცები ჩვენს ცხოვრებაში მოდიან და ისე მიდიან თოთქოს არც ყოფილან. უნდა დაივიწყო და მის გამო აღარ იტირო. შენ მასზე ბევრად კარგი ხარ რომ ეს ცრემლები ზეინისთვის დახარჯო.
-ვიცი, - თავი დავუქნიე და ნაძალადევად გავიღიმე.
-წამოდი დავიძინოთ.
ხელი ჩამკიდა ლილიმ და საწოლისკენ წამიყვანა, სადაც წამის შემდეგ ორივე ავიბლანდეთ და ერთმანეთს მაგრად ჩავეხუტეთ.
***
დღეს ლოგინიდან თავი არ ამიწევია. ლილიმ მამიდა მოატყუა რომ ცუდად ვიყავი და დღეს სკოლაში ვერ წავიდოდი. მამიდა იყო ჩემს სანახავად ამოსული, მაგრამ თავი მოვიკატუნე თითქოს მეძინა, მარჯვენა გვერდზე ვიწექი რომ არაფერი დაენახა. ტუმბოზე ჩაი დამიტოვა, წასვლის წინ ლოყაზე მაკოცა და გავიდა. ცოტახანი ჩაის მივშტერებოდი და ვაკვირდებოდი როგორ ირეკლებოდა მასჭი მზის სხივები, შემდეგ კი თვალები მივლულე. მთავარი კარის დაკეტვის ხმით მივხვდი, რომ ყველანი წავიდნენ და სალხში მარტო ვიყავი. თვალები გავახილე, წამოვდექი და ბარბაცით საპირფარეშოში შევედი. სარკეში რომ ჩავიხედე თვალები წამსვე მაგრად დავხუჭე. სახე სულ დამახინჯებული მქონდა ჩალურჯებისგან. ანარეკლის დანახვამ მოგონებები ამომიტივტივა. გაბრაზებული უკან გამოვბრუნდი, საწოთან დავიხარე და გუშინ რომ ნარკოტიკი მის ქვეშ შევაგდე გამოვიღე. შემდეგ მაკრატელს დავწვდი, რომელიც ტუმბოს მეორე თაროზე მედო და ისევ საპირფარეშოში შევედი. უნიტაზს თავსახური ავხადე, პარკი მაკრატლით გადავჭერი და თეთრი ფხვნილი უნიტაზში ჩავრეცხე. მეზიზღები ზეინ მალიკ! მთელი არსებით მძულხარ!
ამის შემდეგ სახეზე ყინული დავიდე და ისევ ლოგინში შევწექი. მიმეძინასავით.. მაგრამ რაღაცის ხმამ გამომარკვია. თვალები ხამხამით გავახილე და მივაყურადე, ცოტახანი არაფერი იყო, მაგრამ შემდეგ ისევ რაღაც ხმა გაისმა. საათს შევხედე 12 ხდებოდა, ლილი ჯერ კიდევ სკოლაშია. დაბნეული წამოვიწიე და გულგახეთქილმა შევიცხადე.
ჩემს ოთახში ზეინი იყო შემოპარული, ჩემგან ზურგშექცევით იდგა და კარადაში რაღაცას აკეთებდა.
-აქ, რას აკეთებ? სკოლაში არ უნდა იყო? - უემოციო ხმით მითხრა ისე რომ არც კი მოტრიალებულა. ენა ისე ჩამივარდა პირში რომ პასუხიც ვერ გავეცი, რაზეც შემოტრიალდა და დამინახა თუ არა თვალები გაუფართოვდა, სახეზე შოკი აღებეჭდა. ეს ალბათ მისგან მიღებული დალურჯებების დანახვისგან იყო გამოწვეული.
-რა გინდა? - ძლივს ამოვღერღე.
ზეინმა რამდენჯერმე გააღო პირი, შემდეგ დაკუმა. ისევ გააღო და დაკუმა, მაგრამ არაფერი მითხრა. ისევ შეტრიალდა და ჩემი კარადის ქექვა გააგრძელა.
ბრაზი ერთიანად მომაწვა სხეულში და დაუფიქრებლად წამოვხტი საწოლიდან. წამის მეასედში ზეინის გვერდით ვიდექი და კარადის თარო მთელი სისწრაფით მივკეტე ისე რომ თითებიც რამის შიგ მივაყოლე.
-აქ რა გინდა-მეთქი! - კბილებში გამოვცერი და მომაკვდინებელი მზერით მივაჩერდი. ჩემ ასეთ რეაქციას ეტყობოდა არ მოელოდა და სახეზე დაბნეულობა გამოესახა, მაგრამ მალევე შეიცვალა მიმიკები და დამცინავი სახით გამომხედა.
-გუშინდელმა ღამემ გაკვეთილი არ გასწავლა ანაბელ? - წარბი ამიწია და ჩემსკენ ნაბიჯი გადმოდგა. ინსტიქტურად უკან დავიხიე, - ჯერ კიდევ ვერ შეიგნო შენმა პატარა, უჭკუო ტვინმა რომ ჩემთან ხუმრობა არ ღირს?!
-მე არ გეხუმრები! - გაღიზიანებულმა მყარად ვუთხარი, - ახლა კი წადი ჩემი სახლიდან! - ხმას ავუწიე რაზეც ზეინს საშინელი რეაქცია ქონდა. ყელში მწვდა და კედელს მიმანარცხა.
-ცეცხლს რომ ეთამაშები ვერ ხვდები ხომ?- დაიღრინა, - მეორეჯერ არც კი გაბედო ჩემთან ასე საუბარი თორემ ქათამივით მოგიღრეც მაგ კისერს! –გაავებული მომჩერებოდა და ხელს უფრო და უფრო მაგრად მიჭერდა. თითებით მის ხელს უიმედოდ ვკაწრავდი რომ მომშორებოდა. ყელი საშინლად ამტკივდა და უკვე სუნთქვასაც ვეღარ ვახერხებდი. ხორხი ამეწვა და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა. უცბად ზეინმა ხელი შემიშვა, ზემოდან დამემხო და სახე ჩემს კისერში ჩაყო.
ამოვიხავლე, ხელები ყელზე მივიდე და მთელი ძალით ჩავისუნთქე. თვალებიდან ცრემლები ღვარად გადმომვარდა. ჩემში ბრაზმა ისევ იმატა და გულში ზეინს მუშტები ძლიერად დავარტყი!
-როგორ ბედავ! - გამწარებულმა ამოვიხავლე, - როგორ ბედავ და ჩემს სახლში მოდიხარ! წადი აქედან თორემ პოლიციას გამოვუძახებ!
ჩემი ხელები თავის ტორებში მოიმწყვდია და თვალებში დამცინავად ჩამაშტერდა, - და რა? ახლა გგონია რომ მაშინებ? –აგდებით მკითხა. დავიკლაკნე, მისი ხელებიდან თავი დავიძვრინე და რაც ძალი და ღონე მქონდა მუშტი მკერდში ჩავარტყი.
–გაეთრ...- სიტყვა დამთავრებული არ მქონდა, ისე ამიყვანა ხელში და საწოლზე დამაგდო.
-ეს უკვე ზედმეტია ანაბელ, - გამოსცრა, ზემოდან შემომაჯდა და ხელები თავს უკან დამაწყობინა. სრულიად გამბორკა რომ ვერ შევწინააღმდეგებოდი, - როგორც ჩანს ჯერ ვერ შეიგნე ვინაა აქ მთავარი! - დაიღრინა, შემდეგ კი თავისი ტუჩები ძლიერად მომაჭირა და ვნებიანად დამიწყო კოცნა. კოცნაზე რათქმაუნდა კოცნითვე არ ვუპასუხე.- ამიტომ ახლა გაკვეთილს გიჩვენებ, - ავწრიალდი, რომ მისგან თავი დამეხნსა, მაგრამ ამის გამო უფრო მაგრად მომიჭირა ხელები. ხმის ამოღება მინდოდა, მაგრამ ვერ ვიღებდი, რადგან მივხვდი რომ ჩემი ყოველი შეპასუხებას უფრო და უფრო გამოყავდა მწყობრიდან და შეიძლებოდა რამე დაეშავებინა. ზეინი კოცნას არ წყვეტდა, მე კი მისგან განთავისუფლება მინდოდა, ამიტომ რამე უნდა გამეკეთებინა. მისი ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოვიქციე და კბილები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს, იქამდე არ ვუშვებდი სანამ პირში სისხლის გემო არ ვიგრძენი.
–ფუუ შენი –ამოიოხრა ზეინმა და ენით ტუჩის ქვეშიდან სისხლი მოიწმინდა.
–ესე ხომ? –ზეინს ძარღვები დაეჭიმა და შარვლის შეხსნა დაიწყო.
-არა, არა, არა.. - თავის ქნევით ვუთხარი და მის ხელებში კიდევ უფრო ავწრიალდი.
-კი, ანაბელ კი! - სიცილით მითხრა.
-არა გთხოვ.. -მიშველეთ! - გულისგამგმირავად დავიკივლე როდესაც შანსი მომეცა, - ვინმემ გადამარჩინეთ!
-არავინ მოვა, - ნასიამოვნები ღიმილით მეუბნებოდა ზეინი, თან შარვალს ქვემოთ იქაჩავდა. - შენს დასახმარებლად არავინ მოვა! მარტო ხარ ანაბელ! - გულისამრევად ჩაიცინა.
-ვინმემ მიშველეთ! - კიდევ უფრო ხმამაღლა დავიწივლე.
-სახლშ არავინაა ბარბი! - გადაიხარხარა და ზემოდან მომაჩერდა. სიამოვნებდა ალბათ მის მკლავებში უმწეოდ გამომწყვდეულს რომ მხედავდა. ახლა ვხვდები რომ ცხოველები მხოლოდ ტყეებში და ჯუნგლებში არ დარბიან. ისინი აქ არიან ჩვენს გასწვრივ არიან.
-მეზობლები ხომ მაინც გაიგებენ! და ციხეში გიკრავენ მაგ აყროლებულ თავს! - ზიზღით გამოვცერი, რაზეც ზეინს თავისი გაღიმებული სიფათი დაბღვერილში გადაეზარდა.
-ვერ გამირკვევია ეს ურჩობა სიმამაცით მოგდის თუ სისულელით.
- შუბლი შუბლზე მომადო და ისევ კოცნა დამიპირა, მაგრამ სახე გავატრიალე. ყველანაირ შანსს ვეძებდი რომ მისგან თავი დამეღწია, მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო. ფეხებსი უხეშად გამაშლევინა და მათ შორის მოთავსდა. ჩემი საცვლისკენ ხელი წაიღო და ის ის იყო უნდა ჩამოეწია, რომ უეცრად შეჩერდა.
-ჩუმად! - გამაფრთხილა და მეც გავიგე გარედან შემომავალი ნაბიჯების ხმა. მაშინვე თვალები გამიბრწყინდა და მოკუმული პირით „მიშველეს“ დაძახებას შევეცადე, მაგრამ ამან ზეინი გააანჩხლა და ლამის სახეში გამარტყდა.
-გეფიცები, კრინტს დაძრავ და სახლში ვინცაა, არ მაინტერესებს ვინ, გინდ ლიამის თოჯინა იყოს ამ დანით, - ხელი უკან წაიღო, ჯიბიდან დანა ამოიღო და თვალებთან დამიტრიალა, - ამ დანით ავკუწავ.
თავალები გამიფართოვდა, მივხვდი რომ ამის გამკეთებელი მართლა იყო.
-გესმის თუ არა ჩემი! - დაიღრინა და მეც თავი დავუქნიე, - კრინტს ამოიღებ და მთელს შენს ოჯახს ამოვწყვეტ! - ბოლოჯერ გამაბრთხილა. შემდეგ ხელი ნელა მომაშრა. შემედეგ შარვალი აიწია. კარებზე დააკაკუნეს და შიშისგან ორივენი შევხტით. ზეინმა თვალები დამიბრიალა და საწოლის ქვეშ შეძვრა, მე კი საბანი გადავიფარე და ისევ მარჯვენა მხრით დავწექი, რადგან ვინც არ უნდა ყოფილიყო ვიცოდი რომ ეს ლილი არ იქნებოდა. ლილი კარებზე არ აკაკუნებს, მის გარდა კი არავინ იცის ჩალურჯების შესახებ.
-შემოდით, - დავიძახე და ერთიანად დავიჭიმე.
-ანაბელ გღვიძავს? - ოთახი მამიდას თბილმა და მზრუნველმა ხმამ აავსო.
-არა..
-რა გჭრის ძვირფასო? -მკითხა, ჩემთან მოვიდა, ჩამოჯდა და თმაზე მომეფერა.
-არაფერი, - თვალები დავხუჭე. მინდოდა მალე გასულიყო აქედან.
-ნამტირალევი ხარ ანაბელ, - მზრუნველად ჩამომისვა ცრემლებით დანამულ ლოყაზე თითები, - ისევ შენს მშობლებზე ფიქრობდი?
პასუხი არ გამიცია, მხოლოდ შევიშმუშნე და თავი საბნებში მაგრად ჩავრგე.
-ჩემი საბრალო გოგონა, - დაიხარა და ისიც ჩამეხუტა. ყბას-ყბას მაგრად ვაჭერდი. ტკივილი რომელიც ჩემს გულში ბუდობდა ძალიან ძლიერი იყო და ნელ-ნელა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა და ათას ნაწილად მიფლეთდა გულს. მიკვირს კიდევ რამდენი რამ უნდა მოხდეს და რამდენ რამეს უნდა გავუძლო.
-ვიცი უდედობა ძნელია.. მეც ამხელა ქალს ძალიან მაკლია დედაჩემი. მაგრამ ანაბელ სახლში ასე გამოკეტვა არ არის კარგი. გარეთ გადი, გაისეირნე, სუფთა ჰაერი ჩაყლაპე დანახავ როგორ მოგეშვება. თან სკოლაში.. მოიცა ანაბელ სკოლაში ცუდად ხომ არ გექცევიან? - შეშფოთებულმა მკითხა.
-არა, - ძლივს ამოვღერღე და თავი გავაქნიე.
-მაშინ დღეს რატომ არ წახვედი?
-თავს ცუდად ვგრძნობდი.
-ჩაი მე რომ მოგიტანე რატომ არ დალიე? გიშველიდა. ჩაი ყველაფერს შველის, - თვალები გადავატრიალე, მაგრამ მამიდამ ვერ დაინახა. ოხ ეს ბრიტანელები და მათი ჩაის კულტი. თუმცა რას ვამბობ მეც ბრიტანელი ვარ,
- ჩავალ ახალს გაგიმზადებ და აუცილებლად უნდა დალიო! - საწოლიდან წამოდგა და ჩაის ჭიქას ხელი დაავლო.
-უი ჰო, ანაბელ სულ დამავიწყდა, - მამიდა ჩემსკენ ღიმილიანი სახით მოტრიალდა. ღმერთო ოღონდაც მალე გავიდეს აქედან. ერთადერთი რამ რაც ყველაზე ნაკლებად მინდა ზეინის მოთმინების ფიალის ამოწურვაა, - აი ეს მედალიონი მინდოდა მომეცა შენთვის. გახსოვს ჰო? - ჯიბიდან მედალიონი ამიოღო და დამანახა. მაშინვე წამოვჯექი საწოლზე და გაფართოებული თვალებით მივაჩერდი მედალიონს. შემდეგ უცებ გამახსენდა ჩემი დასახიჩრებული ლოყა და სასწრაფოდ თმა სახეზე გადმოვიყარე, რომ მამიდას არაფერი ენახა. მედალიონი დედასი იყო რომელიც რამდენიმე წლის წინ დაკარგა და მის დაკარგვას ძალიან განიცდიდა, -ეს მედალიონი მამაშენმა აჩუქა, როცა ჯერ ისევ შეყვარებულები იყვნენ და ამით სამუდამო სიყვარული შეჰფიცა, კარგა ხნის წინ ვიპოვნე სახლში. ყოველთვის მინდოდა მიმეცა დედაშენისთვის, მაგრამ სულ მავიწყდებოდა, ან ისე ეწყობოდა სიტუაცია რომ ვერ ვახერხებდი. ახლაც კარგია რომ გამახსენდა და ვფიქრობ დედაშენს გაუხარდებოდა ეს შენ რომ გქონიდა ანაბელ, - გამიღიმა და მედალიონი გამომიწოდა. თვალებიდან ცრემლები გადმომვარდა როდესაც ნაცნობ ნივთს შევეხიე, მუჭაში მოვიქციე და გულში ჩავიკარი. მამიდა დაიხარა, შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. ზეინმა დაიგულა თუ არა რომ მამიდაჩემი გასული იყო მაშინვე საწოლიდან გამოძვრა. დავიჭიმე, როდესაც ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა. თვალები მაგრად დავხუჭე, ძალიან შემეშინდა.
-სად არის? - ხრინწიანი ხმით მკითხა, შემდეგ ხელი წამოიღო და ფეხზე დამადო, შეშინებული გავიწიე და ზეინის ხელი მოვიშორე. ზეინმა ამოიოხრა, წამოდგა და ისევ ქექვა დაიწყო, მას უაზროდ მივაჩერებოდი, რომელიც კარადის წინ იდგა და გამწარებული იმ ნივთ ეძებდა რაც ჩემთან იყო. ცოტახანში უემოციოდ წამოვდექი საწოლიდან, ჩემს ჩანთასთან მივედი. ზეინმა მგონი "როგორ ვერ მივხვდი"-სავით რაღაც ამოიბურტყუნა. ჩანთიდან ზეინის ნივთი ამოვიღე, მასთან მივედი და უხეშად მივაწოდე.
-ახლა კი წადი! - გაღიზიანებულმა ვუთხარი და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე.
წამით მომაშტერდა, შედმეგ კი ჩემსკენ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა, რაზეც უკან სწრაფად დავიხიე.
-შეხვედრამდე ბელ, - თვალი ჩამიკრა და წამის მესაედებში გაუჩინარდა ოთახიდან.
***
გუშინდელი დღე ოთახში გამოკეტილმა გავატარე,არ მინდოდა ვინმეს ნაიარევები ენახა, მაგრამ მგონი კიდევ კარგა ხანს არ გადავა სილურჯეები.
ყველაფრის გახსენებაზე,რაც ამ რამდენიმე დღეში გადამხდა სულ ცუდად ვხდები და გული მიჩუყდება. როგორ მინდა ის წამი დავაბრუნო როცა ჰარი მაფრთხილოებდა და დავუჯერო მას, მაგრამ არაფრის შეცვლა არ შემიძლია, ყველაფერი ჩემი სიჯიუტის და მიამიტობის გამო დამემართა. სულელი ანაბელი!
გონება სრულიად არეული მაქვს, მაგრამ ახლა ნამდვილად ვიცი ვის უნდა ვენდო და ვის არა. ცრემლები უხეშად მოვიშორე და საწოლიდან წამოვდექი,ლილი უკვე აბაზანაში იყო და ემზადებოდა,მეც ჩავიცვი სკოლის ფორმა,მეტს ვერ გავაცდენ..სარკეში ჩავიხედე,თმები უკან გადავიყარე და ხელი სახეზე დავიდე,აღარ მეწვოდა,თუმცა ნაიარევი მაინც ცუდად ჩანდა.ღრმად ამოვისუნთქე და მაქსიმალურად ვეცადე,რომ ცრემლები შემეკავებინა.სკოლაში ჩაწითლებული თვალებით და დალურჯებული ლოყით მისვლა არ მინდა..
-რას აკეთებ? -უკნიდან ლილის ხმა შემომესმა
-სკოლისთვის ვემზადები, შეგიძლია რაიმე მომცე რომ სილურჯეები დამიფაროს?-ლოყაზე მივანიშნე.
-ახლავე, დედას პარფიუმერიის ჩანთას მოვიტან.- მითხრა ლილიმ და ოთახიდან გავიდა და ორ წუთში უკან დაბრუნდა,მამიდას პატარა ჩანთა ეჭირა,აბაზანაში შევედით,სარკის წინ,პატარა თაროზე დადო ჩანთა,შემდეგ კი გახსნა,რაც საჭირო იყო ყველაფერი ამოიღო.
- -ჩაიდუდღუნა ლილიმ და ლოყაზე მომეფერა,შემდეგ კი ფრთხილად მაკოცა ნატკენ ადგილას. ჩემი კანის ფერი კრემი აარჩია და სახეზე ბრთხილად და ნაზად წამისვა.საბოლოოდ როდესაც ბოლოჯერ გადამისვა ლოყაზე კრემი სარკეში ჩავიხედე.იმდენად აღარ მეტყობოდა და ასე თუ ისე დაფარულიც იყო.თმები წინ გადმოვიყარე და ყელი დავიფარე,შემდეგ აბაზანიდან ოთახში დავბრუნდი,ჩანთაში წიგნები ჩავალაგე და გარეთ გავედით.მამიდას გამოვემშვიდობეთ და გზას გავუყევით.
გზაში ხმა არცერთს ამოგვიღია,როდესაც სკოლის ეზოში მივედით პირდაპირ კიბეებზე ავედი,კლასში შევედი,შიგნით არავინ იყო.ჩემს ადგილას დავჯექი, ლიტერატურის წიგნი ამოვიღე და გაკვეთილის კითხვა დავიწყე,ხელები თავზე მქონდა შემოლაგებული,თმები კი წინ მქონდა გადმოყრილი,რომ ლოყა დამეფარა. კლასი ნელ-ნელა ივსებოდა, ვიგრძენი,რომ ჩემს გვერდით ვიღაც დაჯდა. ავხედე,ეს ნაილი იყო. მომესალმა,მეც მსუბუქად გავუღიმე და ისევ წიგნს ჩავაშტერდი.
წიგნში უაზროდ იქამდე ვიყავი ჩაშტერებული,სანამ მასწავლებელი არ შემოვიდა კლასში,რომელიც გაცხარებული მარტინას უყურებდა. წარბები შევჭმუხნე,ნუთუ კიდევ რაიმე დააშავა?
-მარტინა,ფეხზე ადექი ! -გაბრაზებულმა კბილებში გამოსცრა,შემდეგ კი მე მომიტრიალდა -ანაბელ,შენც. -ფეხზე კანკალით ავდექი,ნუთუ კიდევ რაიმე გააკეთა მარტინამ?გული ლამის წამივიდა,სანამ მასწავლებელმა დაიწყო ლაპარაკი.
-ანაბელ,მთელი კლასის წინაშე გიხდი ბოდიშს,ამის წინანდელი შეურაცყოფის და ტყუილი ბრალდების გამო -თქვა მისის ჰენსონმა, თავი უხერხულად ვიგრძენი,როდესაც მასწავლებელმა მთელი კლასის წინაშე ბოდიში მომიხადა.
-მარტინა,შენ კი,იმის გამო რომ ანაბელის გრაფაში ნიშნები ჩაწერე. ნე და დირექტორმა განვიხილეთ ეს საქმე და ერთი კვირის განმავლობაში გაკვეთილებიდან მოხსნილი ხარ. ხოლო გაკვეთილების შემდეგ დაშაბათ-კვირას სკოლაში მოხვალ და დამლაგებელთან ერთად დაალაგებ! - მარტინას ყბაჰქონდა მოქცეული და გაფართოებული თვალებით მისჩერებოდა მასწავლებელს, შემდეგ ღვარძლიანი მზერა ჩემზე გადმოიტანა მაგრამ მაინც მორჩილად დაუკრა თავი მასწავლებელს და თავის ადგილას დაჯდა.დარწმუნებული ვარ ახლა გულში მწყევლის.
ამ გაკვეთილზე ნაილი ვერ ისვენებდა,ცდილობდა დამლაპარაკებოდა,თუმცა ოსტატურად ვაიგნორებდი.მართალია მას ძალიან შევეჩვიე და ძალიან კარგი ადამიანია, მაგრამ ის ზეინის უახლოესი მეგობარია,ამიტომ მასთან მეგობრობას ვერ გავაგრძელებ.როდესაც ზარი დაირეკა ფეხზე ავდექი და გარეთ გავედი. ნაილიც გამომყვა,როდესაც კლასიდან გავედი ჰოლს ჩქარი ნაბიჯებით ჩავუყევი,თუმცა ხელზე ნაილმა მომკიდა ხელი და მისკენ მიმატრიალა
-რა გჭირს? -მკითხა -ანუ ვგულისხმობ რომ მაიგნორებ.რაიმე გეწყენინე ასე რომ იქცევი? -დაბნეული ჩანდა,ეტყობოდა რომ ნაწყენი იყო.ხმა არ ამომიღია. ხელი გავაშვებინე და უნდა გავბრუნებულიყავი,როდესაც თმები ამეწეწა და ჩემი ლოყა მთლიანად გამოჩნდა.ნაილმა გაოგნებულმა შემომხედა,როგორც ჩანს მაკიაჟი მაინც ვერ ფარავდა ჩალურჯებას და ახლა საშინლად გამოვიყურები ამ ნაიარევის გამო.
-რა დაგემართა? -გაოცებულმა მკითხა.ხმა ვერ ამოვიღე,ალბათ ვუთხრა,რომ ეს ზეინმა გააკეთა,არც დამიჯერებს,რადგან ნაილისთვის ზეინი,როგორც უფროსი ძმა ისეა.თუმცა ბოლოს გადავწყვიტე მისთვის რაღაც მეკითხა.
-იცი რომ ზეინი ნარკოდილერია? -ჩუმად,ძლივსგასაგონათ ვთქვი. ნაილმა ამოიოხრა,კბილებიი ძლიერად დააჭირა ერთმანეთს და შემდეგ ისევ მე შემომხედა.
-ზეინმა გააკეთა ეს? -ნაიარევზე მიმითითა.არაფერი მიპასუხია.ახლა ხმა რომ ამომეღო აუცილებლად ვიტირებდი,რადგან უკვე ვგრძნობდი რომ ნიკაპი ამიკანკალდა. თავი დავუქნიე და იქიდან სწრაფად გამოვედი.ნუთუ ნაილმა იცოდა,რომ ზეინი ასეთ საშიშ საქმეში იყო ჩაბმული?და თუ იცოდა,რატომ არ წყვეტდა მასთან ურთიერთობას? ალბათ იმიტომ რომ ნაილი ზეინის ხელშია ''გაზრდილი'', მან იცის რომ ზეინი არაფერს დაუშავებს. ჩემი თვალით რომ არ მენახა როგორ ექცევა ზეინი ნაილს,ალბათ სხვას რომ ეთქვა არც დავიჯერებდი და ვიფიქრებდი რომ ეს რაღაც ხუმრობა იყო.
როდესაც კლასსში დავბრუნდით ლილი დავინახე,რომელსაც თავში ჩაერგო ხელები და რაღაცას ჩაშტერებოდა.ჩემს ადგილას მივედი და მათემატიკის წიგნი ამოვიღე. მთელი დღის განმავლობაში ნაილი თავდახრილი იჯდა და არაფერს ამბობდა,არც მასწავლებელს უსმენდა,თავისთვის ფიქრობდა. ვხედავდი, როგორ ეჭიმებოდა ხელზე ვენები. ასეთი ნაილი არასოდეს არ მინახავს.ღრმად ამოვიოხრე და მასწავლებელს შევხედე,მაქსიმალურად ვცდილობდი გაკვეთილისთვის ყური დამეგდო და მომესმინა,თუმცა არაფერი გამომდიოდა,ვიხსენებდი ამ დღეებში მომხდარ ამბებს და გული მილიარდ ნაწილად მემსხვრევა.მე ამას არ ვიმსახურებდი,რადგან მინდოდა მას დავხმარებოდი,მან ისარგებლა იმით რომ ასეთი ბავშური ვარ,მაგრამ მე ვერ წარმოვიდგენდი იმას,თუ ზეინი ასეთ რაღაცას გამიკეთებდა.
როდესაც გაკვეთილები დამთავრდა მე და ლილი ერთად დავადექით სახლის გზას.გარეთ გასულებს სკოლის კარებთან ლიამი დაგვხვდა,მის დანახვაზე ლილის სახეზე ამოუცნობი ემოცია აღებეჭდა, ვხედავდი ტკივილსაც და სიხარულსაც, როდესაც ლიამმა დაგვინახა ჩვენსკე წამოვიდა. დაბღვერილმა შევხედე,მახსოვს როგორ კოცნიდა და ეფერებოდა ვიღაც ძუკნას.
-ლილი დავილაპარკოთ, კარგი? -პირდაპირ საქმეზე გადავიდა
-არ მინდა -ხელი აიქნია ლილიმ,ვხედავდი მის თვალებში ტკივილს და გული მეტკინა,გადავწყვიტე რომ მათ ცალკე უნდა ესაუბრათ,ამიტომ მათგან მოშორებით დავდექი,ლილის კი ვანიშნე,რომ მას ველოდებოდი.ვხედავდი, როგორ უხსნიდა ლიამი რაღაცას,თუმცა ლილი არაფერს ამბობდა,ლიამმა ხელი მოჰკიდა და მისკენ მიიზიდა,უნდოდა ეკოცნა,თუმცა ლილიმ ხელი ჰკრა,ლიამმა კი ისევ რაღაც უთხრა
-ყველაფერი მორჩა, ვსო!!-დაიყვირა ლილიმ იმხელა ხმაზე რომ მეც გავიგე.სკოლის ეზოში ყველამ მათ შეხედა. –ლიამ მორჩი, "ჩვენ" –ეს სიტყვა აღარ არსებობს –კიდევ ერთხელ შეუბღვირა და ლიამი დატოვა. რაც უფრო მიახლოვდებოდა მის სახეზე უკეთ ვარჩევდი ცრემლებს.
გზა საშინლად გაიწელა,თანაც არცერთი ხმას არ ვიღებდით, ლილი რაღაცაზე იყო ჩაფიქრებული,დარწმუნებული ვარ მისი ფიქრები ლიამთან იყო დაკავშირებული,ამიტომ არ მინდოდა მისთვის რაიმე მეთქვა. როდესაც სახლში მივედით მამიდა სამზარეულოში იყო.
-მოვედით -ხმამაღლა დავიძახე და პირდაპირ ოთახში ავედით.როგორც კი ოთახში შევედით ლილის უარესად წასკდა ცრემლები ,საწოლზე დაემხო და ტიროდა. მასთან მივირბინე და მის სახესთან ჩავიცუცქე
-დამშვიდდი გთხოვ.რა გითხრა? -ვკითხე,ლილი საწოლზე ჩამოჯდა და თვალები მოისრისა.
-შევრიგდეთო და რაღაც უაზრობები -ტირილით თქვა. -ანაბელ,ჯერ ლიამს დავშორდი,მე მინდა მასთან თუმცა არ შემიძლია მას შევურიგდე, ლიამის გარდა კიდევ მარტინა..მე ვიფიქრე რომ კარგი მეგობრები ვიყავით,თუმცა მან რა გაგიკეთა. როდესაც ვფიქრობ რომ.. -ამოისლუკუნა და ცრემლები შეიშრო -..რომ ვიღაცასთან ავაწყე ურთიერთობა,მაშინ ხდება ყველაფერი ცუდი -ლილის ჩავეხუტე და თავზე მოვეფერე.
-ის არ იმსახურებს შენნაირ მეგობარს ლილი -ჩუმად ვუთხარი -შენ მასზე ბევრად მეტს იმსახურებ.ის არაა შენი ღირსი -თავი გავაწევინე და ცრემლები შევაშორე.
-არც ლიამი გიმსახურებს და არც მარტინა -თავი გავაქნიე და შუბლზე ვაკოცე.
-ის ასეთი არ იყო -თავი გააქნია და ბალიში ჩაიხუტა -ახლა არ ვიცი რა დაემართა. -ღრმად ამოვისუნთქე,ლილის ბალიში გამოვართვი,გვერდით გადავაგდე და მთელი ძალით ჩავეხუტე.ორი პატარა,უიღბლო მოზარდი..
როდესაც ლილი ცოტა დაწყნარდა წიგნები ამოვიღეთ და გაკვეთილების გაკეთებას შევუდექით. მოსაღამოვებულზე კი უკვე საწოლში ვიწექით და იქამდე ვსაუბრობდით სანამ არ ჩაგვეძინა.
მეორე დილით ადრე გამეღვიძა,8-ის ნახევარი იყო,ლილიც გავაღვიძე და სკოლისთვის მზადება დავწყეთ,ჯერ ფორმა ჩავიცვი,შემდეგ კი აბაზანაში შევედი,თმა დავვარცხნე და ჩემს ნაიარევს დავაკვირდი.სილურჯე კიდევ მქონდა,თუმცა ცოტა მომირჩა.ლილიმ სახეზე რაღაც წამისვა,შემდეგ კი ჩანთაში წიგნები ჩავალაგეთ,მამიდას დავემშვიდობეთ და სკოლისკენ წავედით.
როდესაც კლასში შევედი მასწავლებელი იჯდა და ჟურნალში რაღაცას ნახულობდა
-გამარჯობათ მისის ჰენსონ -მივესალმე მას,ისიც ღიმილით მომესალმა და თავი დამიკრა
-მისის ჰენსონ თქვენთან თხოვნა მაქვს -მორიდებულმა ჩუმად მოვილუღლუღე
-გისმენ ანაბელ -ღიმილიანი სახლით მომხედა
-მინდა რომ ადგილი შემიცვალოთ.ძალიან გთხოვთ სხვაგან დავჯდები
-მოხდა რამე?ნაილთან უთანხმოება გაქვს? -მკითხა გაოცებულმა
-არა არა -ხელები ავიქნიე -უბრალოდ ადგილის გამოცვლა მინდა-ვუპასუხე.მასწავლებელმა თავი დამიქნია
-მაშინ წინ გადმოჯექი და აქ მგონი მია ზის და მას უკან გადავსვამ შენს ადგილას -მასწავლებელს მადლობა გადავუხადე და ჩანთიდან გეოგრაფიის წიგნი ამოვიღე.როდესაც კლასი შეივსო მია ნაილთან დასვა მასწავლებელმა,ჩემს გევრდით კი ტაილერი იჯდა.მას უბრალოდ მივესალმე, შემდეგ კი წიგნიდან თავი არ ამომიწევია.როდესაც ნაილს შევხედე სახეზე წყენა და ტკივილი გამოესახა, რამაც გული მეც დამწვიტა, მაგრამ ეს ყფელაფერი მეტისმეტი იყო და ჩემი კელდები უნდა ამეშენებინა რომ ასეთ სიტუაციაში აღარ აღმოვჩენილიყავი.
როდესაც გაკვეთილები დამთავრდა ლილი გარეთ გაიქცა,მგონი რომელიღაც კლასელს გაყვა,მე კი ნელა გავედი გარეთ, კარისკენ წავედი,გარეთ გასულს ნაცნობი ხუჭუჭა თმა მომხვდა თვალში, როდესაც ჰარიმ შემნიშნა ჩემსკენ წამოვიდა.თმებით ჩემი ლოყა სასწრაფოდ დავიფარე,თუმცა გარეთ ქარი უბერავდა და რთული იყო თმების დაკავება
-როგრო ხარ ანაბელ? -მკითხა.მხრები ავიჩეჩე
-შენ როგორ ხარ? -მანაც ჩემს მსგავსად მხრები აიჩეჩა,ორივეს გაგვეცინა. ქარმა ძლიერად დაუბერა და სახე გამომიჩინა.ვეცადე უცებ დამეფარა,თუმცა ჰარიმ დამინახა,კიბეზე ამოვიდა და თმა გადამიწია ლოყიდან
-რა დაგემართა? -გაოცებულმა მკითხა
-დ.დავეცი -უნიჭოდ მოვიტყუე,რადგან ჰარიმ ჩაიცინა და მიმახვედრა,რომ მე მას ვერ მოვატყუებდი.
-სიმართლე მითხარი,მე ადვილად ვერ გამაცურებ -ღრმად ამოვისუნთქე და მას შევხედე.
-მართალი იყავი -ჩუმად ვთქვი და მას შევხედე -შენთვის რომ დამეჯერებინა და თავი მისგან შორს დამეჭირა არაფერი მოხდებოდა – დავიჩურჩულე, ჩემს სიტყვებზე ჰარის სახე მოეღრიცა.
-მაგის დედაც! -გაბრაზებულმა წამოიყვირა -ხომ გაგაფრთხილე ანაბელ,ხომ გითხარი -დამტუქვსელი მზერა მომაპყრო,თავი დავხარე. თვალები ისევ ამიწყლიანდა, არ მიდნდოა ეს ჰარის დაენახა ამიტომ საპირისპირო მიმართულებით სწრაფად გავიქეცი. ჰარიმ რამდენჯერმე დაიყვირა ჩემი სახელი რომ დავლოდებოდი, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია მისი სიტყვებისთვის, როცა დავწყნდარდი ჩემი სახლისკენ მისასვლელი გზისკენ გადავუხვიე და ქუჩაში ლილისაც შევხვდი და ერთად მივედით სახლამდე.
რამდენიმე კვირა გავიდა ისე,რომ ზეინი არ მინახავს,სიმართლე გითხრათ არც მინდა მისი ნახვა,რაც შეეხება ნაილს,მასთან მხოლოდ ''კლასელური'' უერთიერთობა მაქვს.
ნაიარევმა მთლიანად გაიარა.დღეს კვირაა.მე მამიდა და ლილი ტელევიზორში რაღაც კომედიას ვუყურებდით,თან წვენს ვსამდით.ამ დროს ბიძია მოვიდა,მამიდას ლოყაზე აკოცა,მე და ლილის კი შუბლზე გვეამბორა
-დიდი ხანია არსად ვყოფილვართ წასულები და არსად გვივახშმია.იქნებ სადმე წავსულიყავით? -გვკითხა.მე და ლილიმ გახარებულებმა ერთმანეთს შევხედეთ,მამიდამ კი კლაყოფილმა თავი დაუქნია
-მაშ მიდით,გაემზადეთ და წავიდეთ -თქვა ბიძიამ და ორი წლის ბავშვივით ტაში შემოჰკრა.მე და ლილი ოთახში გავიქეცით,მე ლილის ტანსაცმელში ვიქექებოდი,ის ჩემსაში.საბოლოოდ ლილის მუხლამდე შავი კაბა შევარჩიე,თმა დავიხვიე და ყელზე მამიდას მიერ მოცემული დედას მედალიონი გავიკეთე
-სუპერ. საოცრება ხარ -მითხრა ლილიმ,გამეცინა
-შენ კი მშვენიერი ხარ -ვუთხარი მას კომპლიმენტი.ის მართლაც კარგად გამოიყურებოდა.ფეხზე ოდნავ მაღლებზე შემდგარი ფეხსაცმელი ეცვა, ღია ვარდისფერი კაბა,თმები კი დაუსწორებია.ის მართლაც მშვენივრად გამოიყურებოდა. ქვევით ჩავედით და მამიდას შევხედეთ,რომელსაც მუხლს ქვემოთ შავი კაბა ეცვა,ზემოდან თეთრი ლამაზი მაისური,რომელიც მძივებით იყო მორთული,თვალებზე კოხტად წაუსვამს შავი ფანქარი
-ვაუ! -წამოვიძახე მე -მამიდა,დღეს ალბათ რობერტი ბიძია მეორედ გთხოვს ხელს -ვთქვი მე,მამიდამ ჩუმად ჩაიქირქილა,დავინახე როგორ შეეფაკლა ლოყები
-მატრაკეცებო -წამოიძახა ბიძიამ -წავედით,წავედით,გარეთ ტაქსი გველოდება. -გარეთ გავედით,ტაქსიში ჩავჯექით და გზა მხიარულად გავიყვანეთ.ამდენი ხნის შემდეგ მე მხიარულად ვიყავი და ცხოვრება მიხაროდა.როდესაც რესტორანში მივედით ერთ მაგიდამდე მიგვიძღვა ბიძია,სადაც ოთხი სკამი იდგა.ოთხივე დავსხედით და მომტანს დაველოდეთ.მე და ლილი მენიუში ვიყურებოდით,როდესაც თავზე ვიღაც დაგვადგა,
-რას ინებებთ? -იკითხა,თავი ავწიე,რომ შეკვეთა მიმეცა,ვიღაც ახალგაზრდა ქალი იყო,რომელიც ღიმილით ელოდებოდა შეკვეთებს.მე და ლილიმ ერთნაირად ნეკნები შევუკვეთეთ,მამიდამ და ბიძიამ კი მაგიდის შევსება ითხოვეს ხილით და გემრიელი საკვებით,ამასთან შავი ღვინოც დაამატეს.როდესაც გვერდით გავიხედე გავვოცდი,რადგან იქ მიმტანის ფორმაში ნაილი იდგა,ხელში რკინის პოდნოსი ეკავა და მაგიდებს შორის დარბოდა.მას კარგად დავაკვირდი,ნუთუ მელანდება,თუ ეს მართლა ნაილია? არა არ მელანდება.მართლა ისაა,მაგრამ როგორ ან რანაირად?რამ აიძულა აქ მუშაობა?

დავბრუნდი მეგობრებო. 3 დღეა აღარ დამიდია არ მეცალა და ვერ მოვახერხე. ავინაზღაუყრებ აუცილებლად. უფრო ბევრი მნახველი თუ ეყოლება მოთხრობას სრულად დავდებ
მადლობა ვინც კითხულობთ და ვისაც მოგწონთ
ს.მ