,ზურა ხმას არ იღებდა,მოთმინებით მელოდებოდა,ღრმად ამოვისუნთქე და კარები გამოვაღე
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?
-წესიერად ლილე!-მკაცრად მითხრა
-რას აკეთებ აქ?-მშვიდად გავუმეორე კიდევ ერთხელ
-შემომიშვი!
-ღირსი არ ხარ
-ლილე!
-თვალებს ნუ მბრიალებ რა ბოღმიანი ბებრუხანასავით
-გამატარე-და სახლში შევიდა მდივანზე მოწყვეტოთ დაჯდა და ირონიული გამომეტყველებით შემომხედა
-რატომ წამოხვედი?
-მინდოდა
-გინდოდა?
-მინდოდა
-რას ქვია გინდოდა ლილე?-ხმამაღლა მითხრა
-ხმას დაუწიე,ვინ მოგცა ჩემთან ყვირილის უფლება ვინ ხარ-ხელი ჰაერში ავიქნიე,ფეხზე წამოდგა,წინ დამიდგა და ხელი დამიჭირა,თან თვალებში მიყურებდა გეგონებოდა თვალებს საერთოდ არ ახამხამებდა-ხელი გამიშვი!მომაშორე....
-მე ვინ ვარ?-მითხრა დაბოხებული ხმით და ყურის უკან ჰაეროვნად მაკოცა,დავდნი,სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით,დავდნი.
-შემეშვი!-რამოდენიმე წამის შემდეგ ამოვიბლუყუნე
-ვერა..არ შემიძლია-ღიმილით მითხრა და გულზე მიმიკრო
-შემეშვი მეთქი!-და ხელზე ვუკბინე
-ჯანდაბა!-ხმამაღლა აღმოხდა,ჰომ ნამდვილად მაგრად ვუკბინე,ხელი შემიშვა,მეც სასწრაფოდ გამოვეცალე და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე,ბიჭი შუბლშეჭმუხნული უყურებდა საკუთარ ხელს,შემდეგ კი სახეზე ღიმილი გამოესახა და ახარხარდა,გულზე ხელი მიიდო
-ლილე მართლა განსაკუთერებული ხარ-და ისევ ჩემსკენ წამოვიდა,მე უკან უკან ვიხევდი ის კი სულ უფრო და უფრო წინ მოდიოდა-და თან მოურჯულებელიც-წასასვლელი რომ აღარსად მქონდა და კედელს მივეკარი ისიც ზუსტად ჩემს წინ გაჩერდა,გამიცინა და ლოყაზე ნაზად მომეფერა
-ზურა,იცი მაშინებ?-თვალებში ჩავხედე და ისე ვუთხარი,ბიჭმა ერთი ნაბიჯიტ უკან დაიხია და ხელით თმები გაისწორა
-გაშინებ?
-კი
-რაღაც არ მგნია-გაეცინა
-ჰმ-თითი ტუჩზე მივიდე-გაგიცნივარ-გავიცინე და მის გვერდით მოვთავსდი
-კარგი გადაწყვეტილება იყო...
-რა?-შევაწყვეტინე და გაკვირვებულმა შევხედე
-წინა წელს იურისტობა რომ გადაწყვიტე და არა მსახიობობა-დამცინა
-ძალიან სასაცილოა,მოვკვდი სიცილით-გავაჯავრე და ტუჩები დავპრუწე
-აბა მითხარი რატომ წამოხვედი-დასწეიოზულდა
-არ გეტყვი..
-ნუ იქცევი ორი წლის ბავშვივით რომელსაც შოკოლადი წაართვეს
-ჰაჰაჰა საერთოდ არ ვიქცევი მასე
-იქცევი
-არა მეთქი!
-ლილე ჩემარჩენ ერთ სიტყვას
-როცა საჭიროდ ჩავთვლი-თავი გაიქნია სიცილით
-მე გაწყენინე ხო?
-არა,საიდან მოიტან..
-როგორც თქვი,კარგად გაგიხანი ლილე
-კარგი,კი შენ ხარ ამაში დამნაშავე
-დამნაშავე?
-დიახ!მაწყენინე-ცოტახნით ორივე გავჩუმდით
-მაპატიე
-იცი?-შემომხედა-არასოდეს ვპატიობ-შუბლი შეჭმუხნა-მაგრამ შენ გაპატიებ,რატომ არ მკითხო
-რატომ,არ მკითხო-გაიმეორა ღომილით
-რა?
-არაფერი,პირველად არ მეუბნები და..-გაეცინაა
-სამაგიეროდ პირველი ხარ ვისაც ვეუბნები-ჩაფიქრებულმა ვუპასუხე
-იმიტომ ხომ არა რომ მოგწონვარ ლილე?-ეშმაკურად შემომცინა
-ჰოო-ჩემს სტიქიებში ვიყავი,ვფიქრობდი,ისეთ სიტუაციაში ვიყავი,ჰიპნოზის ქვეშ მყოფი ადამიანი ყველაფერს მართალს რომ ამბობს-მომწონხ.....-მის თვალებს შევხედე,ბედნიერების ნაპერწკალი დავინახე,დამეფიცება ნამდვილად დაინახე,მაგრამ გაჩუმდა,არაფერი არ მითხრა,უხერხულობა ვიგრძენო,სევდაც და იმედგაცრუებაც თითქოს,ფეხზე უხმოდ წამოვდექი და გარეთ გავედი,როგორ მიყვარს სუფთა ჰაერი,მითუმეტეს სვანეთის ჰაერი,ვგიჟდები უშბიდან მქროლავ ცივ და ამავდროულად ნაზ ჰაერზე,ცოტა ხანს ეზოში გავჩერდი შემდეგ კი,წყლის ჭურჭელი ავიღე,ვიფიქრე ცოტას გავივლი და წყალსაც მოვიტანთქო,ზურას ხმამაღლა დავუძახე
-მალე მოვალ,გავალ ცოტახანს-პასუხს არ დავლოდებუვარ ისე გავედი ეზოდან და დაღმართს დავუყევი,წყარომდე შორი გზა არ იყო,მიყვარდა ამ გზაზე სიარული,ხშირად ვთამაშობდით წრეში ბურთს და ფეხბურთს ბავშვები.
-ლილე,ლილე,ლილეკოო-უკნიდან მეძახდა საყვარელი ხმა,უკან გახარებული შევტრიალდი,მუდამ მომღიმარი სოფო და ავთო გამორბოდნენ ემსკენ,ჩემი ბავშვები იყვნენ,ბავშობის მეგობრები,სწორედ მათთან ერთად ვთამაშობდი ამ გზაზე ფეხბურთს,
-ბავშვებო,როგორ მომენატრეთ-გახარებული,ორივეს გადავეხვიე
-სად დაიკარგე გოგო,რამის შენი სახე დაგვავიწყდა და ვერ გიცანით-სვანური სიმკაცრით მითხრა ავთომ
-რავიცი ავთუკ,თქვენ რას შვრებით ხალხო?არ ხართ თბილისში?
-მეორე წელს გადარეულო-შემომცინა სოფომ
-უიი ხო სულ დამავიწყდა პატარები რომ ხართ-ენა გამოვუყავი
-წყაროზე მიდიხარ?-ავთო
-კი
-წამოდი ჩვენც წამოვალთ,იქ ჩამოვჯდეთ დავილაპარაკოტ ცოტა-სოფო,ღმერთმა გამომიგზავნა ამათი თავი
-მარტო ხარ?-მკითხა ავთომ
-არა რა არის?
-ანდიაც აქ არის?-გაუხარდა სოფორ
-არა მე ვარ და ანდრიას ძმაკაცი-თმაზე ხელი მოვისვი
-როგორ ვგულშემატკივრობთ ანდრიას ვერც კი წარმოიდგენ,ჩვენი სიამაყეა,უზომოდ გვეამაყება-მომეხვია სოფო
-მადლობა სოფო-თმები ავუჩეჩე
-გოგო სტუმარი მარტო დატოვე?-სოფო
-არაფერი მოუვა-ხელი ავიქნიე-ავთუკ-ჩაფიქრებულმა ბიჭმა გამომხედა
-ჰო?
-რას შვები ბიჭო აბა?რაზე აბარებ?
-მათრმატიკოსობა მინდა რა
-მართლა?ჩემო გენიოსაა,ძალიან მაგარია
-ჰოო რავიცი,ვნახოთ ეროვნულებზე რას ვიზავ რა
-ყველაფერი კარგად იქნება აი ნახავ-მხარზე ხელი მივარტყი-შენ სოფო?რას აპირებ?
-ბიზნესი მინდა მაგრამ მგონი გადავიფიქრებ
-რატომ?
-გული მიგრძნობ შემომცინა-აღარ ჩავაცივდი
-ლილე ანდრიამ ცოლი მოიყვანა?-ავთო
-კი,რამოდენიმე თვის წინ,ჩუმად დაქორწინდნენ,ახლა გეგმავენ ქორწილს მშობლები-მობეზრებით ამოვილაპარაკე
-მიულოცე ჩვენს მაგივრად
-აუცილებლად მადლობა-ბავშვებთან ლაპარაკით გული ვიჯერე და მგონი ორი საათის დაგვიანებით მაინც დავბრუნდი სახლში,სახლში შესულს სახეწაშლილი ზურა დამხვდა
-სად დადიხარ გოგო?-დამიგრგვინა
-ნუ მიყვირი რა-მობეზრებულმა ამოვილაპარაკე ხე სკამზე ჩამოვჯექი
-რას ქვია ნუ გიყვირი,გული გამისკდა ლილე,სად იყავი?ვერც მოგძებნე,წარმოდგენა არ მაქვს სად წახვედი!თან რომ გითხარი დამელოდე მეთქი რატომ არ დამელოდე?-თავი ახლა ნამდვილად დამნაშავედ ვიგძენი
-წყაროზე ვიყავი,ბავშვები შემხვდნენ და მათთან საუბარს სევყევი..
-ვინ ბავსშვები?
-ჩემი ბავშობის მეგობრები აქაურები არიან
-მანერვიულე-ბრაზის მიუხედავად შეეცადა დამშვიდებულიყო
-მაპატიე
-მიღებულია,რატომ არ დმელოდე?
-ვერ გავიგე
-კარგი
-გშია?
-კი
-იცი კარგი მზარეული არ ვარ
-ბიჭს ამას არ უნდა ეუბნებოდე ლილე-თვალი ჩამიკრა
-რატომ?-ვერ მივხვდი
-იმიტომ რომ ხომ იცი კაცებს ცოლის გაკეთებული გემრიელი საჭმელები ძალიან უყვართ
-კარგი რა-ხელი ავიქნიე-რა სისულელეა,თუმცა..-ჩავფიქრდი,დარწმუნებული ვარ სახეზე ანცი ღიმილი მითრთოდა-მართალი ხარ ჩემს მომავალ ქმარს თუ მეყოლება როდესმე რათქმაუნდა ამას არასოდეს ვეტყვი-გაეცინა
-დაგაგვიანდა მგონი-მომხიბლელად გამიღიმა
-რას ქვია დამაგვიანდა?არაფერიც
-კარგი ჰო-მდივანზე ჩამოკდა-შენი ხელით გაკეთებული მაინც გემრიელი იქნება
-აფერსიტობა საჭირო არაა არ მოგწამლავ ნუ გეშინია,დღეს გვამის თრევის ხასიათზე არ ვარ-გამეცინა,ზურამ გაკვირვებით შემომხედა შემდეგ კი გულიანად დაიწყო სიცილი,კართოფილი შევწვი,მივირთვით,ვაჟბატონი მთლად ნასიამოვნები არ ჩანდა ,მაგრამ სხვა გზაც არ ჰქონდა,შემდეგ სახლის დალაგებაში დამეხმარა და თავზე დაგვაღამდა კიდეც კიდეც.
-დავიღალე-მოწყვეტით დავეშვი მდივანზე
-მეც-მანაც მომბაძა
-გშია?
-თავი არ მაქვს
-არც მე,მხოლოდ ძილი მინდა ეხლა
-მეც
-გაგიშალე აი იმ ოთახში-ხელით ვანიშნე-მე მეორე სართულზე ვიქნები,ყველაფერი იცი სადაც არის მაგრამ მაინც თუ დაგჭირდი დამიძახე კარგი?
-კარგი ლილე,მადლობა
-არაფლის-ძვლივს წამოვდექი ფეხზე-ძილინების
-შენც ტკბილი ძილი-გამიღიმა