როცა წყალი გადავივლე, ახლა უკვე ჩემს, ოთახში შევედი და საწოლში ჩავწექი. ვიფიქრე ლილის დაველაპარაკებოდი და აქაურობაზე რაღაცეებს გავიგებდი, მაგრამ მას როგორც ჩანს სულ სხვა გეგმები ქონდა.
–ჩემებმა დაიძინეს? –იკითხა და საწოლიდან წამოდგა.
–ოთახში ავიდნენ, მაგრამ არ ვიცი თუ დაიძინეს. –ვუპასუხე და მისკენ გადავტრიალდი.
–ძალიან კარგი. –თქვა და კარადასთან მივიდა. ტანსაცმელები ბრთხილად გამოყარა და თვალიერება დაუწყო. ჯერ ვერ ვხვდებოდი რას აპირებდა, ალბათ ტანსაცმელს ამზადებდა მეორე დღისთვის, ისე კარგი იდეა იყო, მეც უნდა მიმებაძა მისთვის.
–წამოხვალ?– მკითხა და რაღაც მოკლე ქვედაბოლო მიიზომა.
–რაა? – გაოცება ვერ დავმალე. –საად?
ლილიმ ჩაიცინა და კეფა მოიფხანა.
–კლუბში. –ჩემი ინტერესი დააკმაყოფილა და ახლა მაისურის მოსინჯვა დაიწყო.
–შენ ხომ ჯერ სრულწლოვანი არ ხარ?–ისევ გაოგნებული ვიყავი.
–მერე რა. რისთვის არსებობს ყალბი ID ბარათები? ისე ერთი შენთვისაც უნდა გავაკეთებინო.
გარდერობიდან რაღაც მოტკეცილი მთლიანი კაბა გამოიღო და სასწრაფოდ გადაიცვა, მაკიაჟიც მალევე გაიკეთა და ფეხაკრეფით გავიდა ოთახიდან.
ჩუმად ვიწექი და ლილის საქციელით გაოცებული უაზროდ მივშტერებოდი ჭერს. ის ადრე არასდროს იქცეოდა ესე, როგორც ჩანს, იმ ხნის განმავლობაში რაც ნანახი არ მყავდა, ძალიან შეიცვალა. და მე რა უნდა მექნა ახლა? ყოველ ღამე დავრჩენილიყავი სახლში და მენერვიულა იმაზე მისის და მისტერ მაილსები არ შემოსულიყვენ, თუ მასთან ერთად გავპარულიყავი ღამღამობით სახლიდან? დიდად არც ერთი მიზიდავდა, მაგრამ როგორც ჩანს რომელიმეს არჩევა მომიწევდა.
თავი 2

თვალზე რული არ მეკარებოდა, ვერადავერ დავიძინე, ჩემი ფიქრები სულ ლილის დასტრიალებდა. რამე ცუდი რომ მოსვლოდა? უაზროდ წოლა და ფიქრი მომბეზრდა ამიტომ, შუქი ავანთე და თაროსთან მივედი. მინდოდა წიგნი ამეღო რომ მის მოსვლამე რამეთი დავკავებულიყავი, ასე მაინც ვერ დავიძინებდი სანამ არ დავრწმუნებოდი რომ ცუდი არაფერი ემუქრებოდა. თარო გადავათვალიერე, რაც იდო თითქმის ყველა წიგნი წაკითხული მქონდა, ბოლოში თვალი მოვკარი Clifford D. Simak-ის ერთ–ერთ ნაწარმოებს Way Station-ს, ეს რაღაც ახალია ჩემთვის. ხელი მოვკიდე და თაროდან გამოვიღე. ოთახის განათება გამოვრთე და საწოლის გვერდზე, ტუმბოზე შემოდებული სანათი ავანთე. წიგნი არც ისე საინტერესო აღმოჩნდა ჩემთვის, ამიტომ დრო ძალიან გაიწელა. საათს შევხედე უკვე ორი ხდებოდა. წიგნი გადავდე, სინათლე ჩავაქვრე და ჭერს უაზროდ მივაშტერდი,რომელსაც ფანჯრიდან შემოსული მთვარის შუქი ანათებდა. ფიქრებში წასულს ისევ დედაჩემი გამახსენდა და თვალებზე ცრენმლები მომადგა, შეკავებას არც კი ვეცადე, ვიცოდი მაინც არაფერი გამომივიდოდა. ცოტახანში კარის გაღების ხმა მომესმა, სუნთქვა შემეკრა და გული საშინლად ამიჩქარდა სანამ გავიგებდი რომ ლილი იყო. ამოვისუნთე და თვალები დავხუჭე. თავი ისე მოვაჩვენე თითქოს მეძინა, არ მინდოდა მის თვალში სასაცილოდ გამოვჩენილიყავი. როცა უკვე დავრწმუნედი რომ ლილის არაფერი უჭირდა და სანერვიულოც არაფერი იყო მალევე ჩამეძინა.

რადგან ჯერ არდადაგები იყო და სკოლა არ მქონდა დილით კარგად გამოვიძინე, როდესაც ავდექი უკვე პირველი ხდებოდა. ჩავიცვი,ხელპირი დავიბანე და ქვევით ჩავედი, მამიდა სამზარეულოში იყო,მასთან მივედი და უკნიდან ჩავეხუტე.
-დილა მშვიდობის -მივესალმე, თუ რათქაუნდა დილა შეიძლებოდა მეწოდა პირველი საათისთვის.
-შუადღე მშვიდობისა ანაბელ –ღიმილით მომესალმა ისიც და ლოყაზე გამეთამაშა.
-ისაუზმებ ხომ? -მამიდას თავი დავუქნიე,ფეხზე წამოვდექი და მაგიდის გაწყობაში დავეხმარე. როდესაც მაგიდა გავშალეთ ლილიც ჩამოვიდა, თვალები დასიებული ჰქონდა .

-შვილო თვალები ჩაშავებული გაქვს,რა გჭირს? -ჰკითხა მამიდამ შეწუხებულმა.

-ღამე ვერ დავიძინე კარგად, ჯერ ვერ შევეგუე ვიღაცასთან ერთად ძილს -მოიტყუა და თვალი ჩამიკრა. სიტყვა ვიღაცა ყურში ცუდად მომხვდა მაგრამ გავატარე.
როდესაც ვისაუზმეთ ტელევიზორს მივუჯექით, იმედი გვქონდა რომ ამ შავთეთრ ტელვიზორში რაიმე ნორმალურ გადაცემას ვნახავდით, თუმცა სულ 10 არხი იყო და არცერთზე გადიოდა ნორმალური არაფერი, ბოლოს როდესაც რაღაც ვნახეთ იმ არხმა აურია და საერთოდ გამოვრთეთ. ლილიმ ხელი ჩამკიდა და გარეთ გავედით,ეზოში ვიჯექით და ვსაუბრობდით,გუშინდელ ამბებზე მიყვებოდა, კლუბში ყოფილა მის საუკეთესო მეგობართან ერთად , დაულევია კიდეც. ეს რომ მამიდამ და ბიძიამ გაიგონ ალბათ თავს მოიკლავენ, ერთ დღესაც მართლა გაიგებენ და კარგი დღე არ დაადგება.
–ერთი ბიჭი გავიცანი. –მითხრა რამდენიმე წუთიანი სიჩუმის მერე. –დღეს მას უნდა შევხდე ბაიკერების შეჯიბრზე.
–რაა? –თვალები რამის გადმომცვივდა ამის გაგნებაზე. -ბაიკერების შეჯიბრება? -ამოვილუღლუღე, მან თავი დამიქნია .
-კი მაგრამ ეს ხომ ძალიან საშიში შეჯიბრია, შეიძლება ითქვას საბედისწეროც -შეშინებულმა წამოვიყვირე.

-არა, ცდები -თავი გაიქნია -ბაიკი თავისუფლებისკენ სწრაფვის სიმბოლოა -დარწმუნებით მითხრა.

–და არ გეშინია ერთი დღის გაცნობილ ბიჭთან მარტო მაგ ადგილას წასვლა?
ლილიმ თვალები გადაატრიალა.

–კი.- მოკლედ მიპასუხა. –მაგრამ მე ხომ მარტო არ მივდივარ. –გამიღიმა და წარბები აათამაშა.

–რაა? გინდა რომ მანდ მეც წამოვიდე? –წამოვიძახე.

–ეი, ეი, ჩუუ! – გამაფრთხილა და საჩვენებელი თითი ტუჩებთან მომადო. –დედამ არ გაიგოს.

–არა, ჩემი იმედი ნუ გექნება. –თავი გავიქნიე.

–და აპირებ იქ მარტო გამიშვა? –ქვედა ტუჩი გადმოაგდო.

–შენებმა რომ გაიგონ?

–ვერ გაიგებენ. – მიპასუხა თავის სიტყვებში დარწმუნებულმა.

–არა, არა მაინც არ მინდა მაგ ადგლას წამოსვლა. – ხელები გავასავსავე.

–გთხოოოოვ, გემუდარები. –შემევედრა.

ესეთი რაღაცები ჩემთან სულაც არ იყო ახლოს, არც გართობა მინდოდა ჩემთვის ამ მძიმე პერიოდში და არც პრობლემები იმათთან ვინც შემიფარეს, მაგრამ მაინც მეშინოდა მისი იქ მარტო გაშვება. დიდად მე ვერაფერში ვუშველიდი, მაგრამ მის გევრდით ხომ მაინც ვიქნებოდი.

–ლილი არ ვიცი, არ მინდა მანდ წამოსვლა, მეშინია.

–გთხოვ, ჩემ გამო გააკეთე ეს.

–ოხ, ჯანდაბას. –ამოვიბუზღუნე და დავინახე მისი გაბრწყინებული სახე.

–მადლობა, მადლობა. – მითხრა და გადამეხვია.

საღამომდე არაფერი გვიკეთებია, უბრალოდ ვსაუბრობდით და ერთმანეთს რაღაცებს ვუყვებოდით, საღამოს კი ოთახში ავედით. ლილიმ ტანსაცმელების არჩევა დაიწყო . მოკლე ჭიპამდე მაისური აარჩია და ქვემოთ მაღალწელიანი, მოტკეცი შარვალი.
–გავალ ვეტყვი იმათ რომ ვიძინებთ და აღარ შეგვაწუხნ, იქამდე შენ აარჩიე რას იცმევ. –მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
არჩევა არც დამიწყია, ჩემი უბრალო მუხლებამდე კაბა ჩავიცვი, ზევიდან კი თბილი ჟაკეტი მოვიცვი. მალე ლილიც შემოვიდა, ორ წუთში გადაიცვა თავისი ტანსაცმელი და მაკიაჟის გაკეთებას შეუდგა. როცა მორჩა ფანჯრისკენ წავიდა,მეც მას მივყევი,როდესაც მოაჯირს ფეხი გადააბიჯა თვალები დავაჭყიტე.

-მე აქედან ვერ ჩამოვალ, ჩავვარდები -ვთქვი შეწუხებულმა.
-მე დაგეხმარები,დამშვიდდი -გამანხნევა და წამებში ქვევით ჩახტა,
ღრმად ამოვისუნთქე, ეს რას ვაკეთებ. მაგრამ სხვა გზაც მაქ. არ შემიძლია აქ დავრჩე და მარტო გამომიჭირონ ამ ოთახში ბიძიამ და მამიდამ, მირჩევნია მასთან ერთად ვიყო,რადგან მათ პასუხს ვერ გავცემ და ლილის დავღუპავ.
-მისმინე, ერთი ფეხი გადმოდგი და მყარად დადგი მანდ,მერე მეორე,სამამდე დაითვალე და ჩამოხტი -ინსტრუქცია მომცა მან,კიდევ ერთხელ ღრმად ამოვისუნთქე და მის ინსტრუქციებს მივყევი, ცოტახანში უკვე მიწაზე ვიყავი გაწოლილი, ლილი კი პირზე ხელს იფარებდა,რომ ხმამაღლა არ გაეცინა, მოჭუტული თვალებით შევხედე და ვთხოვე,რომ ადგომაში დამხმარებოდა. ისიც დამეხმარა და სწრაფად მოვშორდით ჩვენს ქუჩას. მივდიოდით და ყოველ წამს უკან მიბრუნებაზე ვფიქრობდი, მალე იმ ადგილსაც მივაღწიეთ. უკვე საკმაოდ ბნელოდა, მაგრამ იქ ყველაფერი კარგად იყო განათებული. თვალები დიდზე დავაჭყიტე, როცა დავინახე როგორ ეცვათ იქ შეკრებილ გოგონებს, მათთან შედარებით ლილის ზემდეტად მოკრძალებულად ეცვა, ჩემზე რომ აღარაფერი ვთქვა. ყველა სვამდა, ეწეოდა, იცინოდა, ეს კი საშინელ აურზაურს იწვევდა.

–შეჯიბრი ორ წუთში დაიწყება.

გამოაცხადა ვიღაცამ, მაგრამ ხალხის სიჭარბის გამო ვერ დავინახე ეს ვინ გააკეთა.
ნელ–ნელა ყველა გვერდზე გადავიდა და შუაში დიდი ადგილი განთავისუფლდა. მალე ეს სიცარიელე რამდენიმე მოტოციკლეტმა შეავსო.

–3... დათვლა დაიწყეს –2... 1...
რბოლა დაიწყო. ყველაფერი შემზარავად მეჩვენებოდა, მეშინოდა როდესაც მოსახვევებში უხვევდნენ რამე არ დაშავებოდათ, ეს მართლაც რომ ძალიან საშიში და არასასიამოვნო სპორტია, თუ შეიძლება რომ ამას სპორტი დავარქვათ, უფრო თვითმკვლელობა. თვალებზე ხელები ავიფარე, როდესაც ერთერთმა ბაიკერმა საჭე ვერ დაიმორჩილა და ძირს ჩამოვარდა. მადლობა ღრმერთს მალევე წამოდგა ფეხზე, ვიფიქრე რომ რბოლას გაანებებდა თავს, მაგრამ ისევ მოტოციკლეტზე შემოჯდა და დანარჩენებს დაედევნა. წინ გავიხედე, ერთ–ერთი თვითმკვლელი პირველობას არავის უთმობდა, გაზს ბოლომდე აჭერდა და წინ ელვის სიწრაფით მიდიოდა ,ვერავინ ეწეოდა,როგორც ჩანს ზუსტად ის იყო დღევანდელი დღის ვარსკვლავი.

–აი ლიამიც. –წამოიძახა ლილიმ და დაკუნთულ, ტატუებიან ბიჭს ხელი დაუქნია.
ეს ის ბიჭია ლილიმ რომ გაიცნო? არ ველოდებოდი რომ ვინმე ჩვეულებრივი ბიჭი იქნებოდა, მაგრამ ასეთსაც ვერასდროს წამოვიდგენდი.
ყავისფერთმიანმა ბიჭმა გაიღიმა და ჩვენთან მოვიდა, ლილის გადაეხვია და ტუჩთან ძალან ახლოს აკოცა.

გავვოცდი მის საქციელზე, მაგრამ ვეცადე არაფერი დამტყობოდა. ლილის გავხედე, სახე ერთიანად აწითლებოდა, როგორც ჩანს ლიამის ამ საქციელმა ისიც დააბნია.

–ეს ანაბელია, ჩემი ბიძაშვილი. –უთხრა და ხელი ჩემკენ გამოშვირა.
ბიჭს თბილად გავუღიმე და გამოწვდილ ხელზე ხელი ჩამოვართვი.

–ჩემი მეგობრებიც მოვლლენ მალე და მათაც გაგაცნობთ. – თქვა ლიამმა და ვიღაც გვერდზე ჩამვლელს მიესალმა.

–აი ისინიც. – თქვა, როცა რამდენიმე წუთის წინ წასული მოტოციკლეტები ფინიშს მოუახლოვდნენ. როდესაც ერთ–ერთმა მათგანმა პირველად გადაკვეთა ფინიშის ხაზი ირგვლის აჟიოტაჟი ატყდა, ყველა მას მივარდა, გამარჯვებას ულოცავდა და ხელებს ურტყავდა.

–ჰეი აქეთ.– დაუძახა ლიამმა გამრჯვებულ ბიჭს.

ბიჭმა ჩაფხუტი მოიხადა, ხელით თმა გაისწორა და ჩვენსკენ წამოვიდა. მოსაცმელი ზემოდან ყველაფერს უფარავდა ამიტომ ვერ ვხვდებოდი მასაც ლიამივით უამრავი ტატუები ქონდა თუ არა. სინათლეზე საშუალება მომეცა მისთვის სახეზე შემეხედა და მის ნაქვთებს დავკვირვებოდი. თითქოს ყველაფერი იდეალური ქონდა სახეზე და... ტანზეც. ახლოს რომ მოვიდა ლიამი გადაეხვია და გამრჯვება მიულოცა.

–გაიცანი, ეს ლილია, ეს კი ანაბელი.

უცნობმა ბიჭმა ჯერ ლილის შეხედა, მერე მე და თავი ოდავ დაგვიკრა.

–ზეინი. –თითქოს მოვალეობის მოხდის მიზნით გვითხრა მისი სახელი და ისევ ლიამს გახედა. მალე კიდევ ერთი ბიჭი შემოგვიერთდა, ისიც ასევე ტატუებით სავდე, როგორც გავიგეთ მას ლუი ერქვა.

სამივე უნაკლოდ გამოიყურებოდა, მაგრამ შავგრემანი ბიჭისკენ უფრო გამირბოდა ყურადღება, რომელსაც როგორც ჩანს სულაც არ ვაინტერესბდით. დარწმუნებული ვარ რომ ახლა მას სახეზეც კი არ ვახსოვართ, მიუხედავად იმისა რომ რამდენიმე წუთის წინ რამდენიმე წამით შემოგვხედა ორივეს. იმის მერე კი ერთხელაც არ გამოუხედავს ჩვენკენ. მიუხედავად იმისა რომ მას ამდენად არ ვაინტერესებდით ჩემში მაინც დიდ ინტერესს იწვევდა, შეიძლება ზუსტად ესეც კი ყოფილიყო ამის მიეზეზი. მისი მუქი თაფსილფერი თვალები ერთიანად ციმციმებდა, მაგრამ მისგან მაინც დიდი სიცივე მოდიოდა. რამდენიმე წუთიანი დაკვირვების შემდეგ მიხვდი რომ ზედმეტად დიდანს ვიყავი მასზე მიშტერებული და წამში მოვწყვიტე თვალი.
–არ დალევთ? –იკითხა ლიამმა.

–არა, მე არ ვსვამ. –შევიცხადე.

ჩემს ამ რეაქციაზე ცისფერთვალებამ ჩაიცინა, როგორც მახოვს მას ლუი ერქვა.
ზეინს არც ახლა შემოუხედავს ჩემთვის.

–სასმელს მოვიტანთ მე და ლილი და მოვალთ. –თქვა ლიამმა, ხელი ჩაკიდა ლილის და გევრდზე გაიყვანა.
ბიჭებთან თავი უხერხულად ვიგრძენი, არც ვიცოდი რა უდნა მეთქვა ან რა უდნა გამეკეთებინა.

–კრისტინას ვნახავ და მოვალ –უთხრა ზეინმა ლუის და იქით წავიდა სადაც მოტოციკლეტი ყავდა გაჩერებული.

–აქ პირველად ხარ? – მკითხა ლუიმ, დარმწუნებული ვარ დიდიად არ იყო ამით
დაინტერესებული, მაგრამ უნდოდა უხერხული სიჩუმე როგორმე დაერღვია.
მისთვის არ შემიხედავს, თვალი ზეინს გავაყოლე, რომელიც ერთ–ერთ გამომწვევად ჩაცმულ გოგოსთან მივიდა და საჯომზე ხელი მოუჭია.
შემრცხვა რომ ეს დავინახე და სასწრაფოდ აქეთკენ გამოვიხედე, ალბათ ლოყებზეც ავწითლდებოდი.

–ხო, საერთოდ ლონდონში ახლა ჩამოვედი. –ვუპასუხე აფორიქებულმა.

–გასაგებია. –ჩაილაპარაკა ლუიმ, ხვდებოდა როგორი დაძაბული ვიყავი და როგორც ჩანს ამით ხალისობდა.

ამოვისუნთქე როცა ლიამი და ლილი გამოჩნდნენ, რამდენიმე წუთში მათ ზეინიც მოჰყვა. მოტოციკლეტი ჩვენს წინ გააჩერა და მას მიეყუდა. ტუჩები გაწითლებული ქონდა და ლოყაზეც ოდნავ პომადა ქონდა მიცხობილი. ისევ გავწითლდი, როცა გავაანალიზე რა გააკეთა მან რამდენიმე წუთის წინ იმ გოგოსთან, ან სულაც სხვასთან ერთად.
ზეინმა სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა, არასდროს მომწონდა ბიჭები რომ სიგარეტს ეწეოდნენ, მაგრამ ახლა მასზე ესეც კი მომეწონა. ვუყურებდი როგორ ქაავდა და როგორ უშვებდა ბოლს ხან პირიდან, ხანაც კი ცხვირიდან. მისით ძალიან ვიყავი გართული, ალბათ ისიც გრძნობდა როგორ მივსტერებოდი, მაგრამ საერთოდ არ ანაღვლებდა. ჩენმაირი ალბათ მას ათასი კაცი აშტერდებოდა ყოველ დღე.
ყველას ყურადღება ხალხის ხმამაღალმა ყვირილმა მიიპყრო.

-'პოლიციამ მოგვაგნო,გაიქეცით ' -დაიყვირა ვიღაც ბიჭმა. მაშინვე გულში რაღაცამ გამკრა,ლილისთვის ხელი უნდა ჩამეკიდებინა, მაგრამ ხალხის ბრბომ ერთმანეთს ჩამოგვაშორა. ყველა მირბოდა, მე კი ერთ ადგილას ვიდექი გაოცებული და ვერ ვხვდებოდი რა უნდა გამეკეთებინა, არ ვიცოდი სად უნდა გავქცეულიყავი,ან სად უნდა წავსულიყავი.
მალე თითქმის ყველა გაფანტა, ერთადერთი ვინც არ ჩქარებოდა ზეინი იყო, ის ისევ თავის მოტოციკლეტზე იყო მიყუდებული და მშვიდად ეწეოდა. როცა ბოლო ნაპასი დაარტყა სიგარეტი მოისროლა და მოტოციკლეტზე შემოჯდა. ერთადერთი ვინც ახლა დამეხმარებოდა ის იყო.
–დედიკომ იცის სად ხარ. ბარბი?
მკითხა და ჩაიცინა. ეს რომ სხვა სიტუაციაში ეკითხათ ალბათ ტირილს დავიწყებდი იმის გამო რომ დედა არ მყავდა, მაგრამ ახლა ამითვის იმდენი ყურადღება არ მიმიქცევია, ამაზე ბევრად დიდი სანერვიულო მქონდა. რამენიმე წამით გავიფიქრე რომ ის წამიყვანდა, მაგრამ მაშინვე გამიცრუვდა იმედი, როცა ჩაფხუტი დაიფარა და ელვის სისწრაფით მოწყდა იქაურობას.
სირენების ხმა უფრო ახლოს გაისმა, ფეხები მომეკვეთა,მინდოდა გავქცეულიყავი და საკუთარი თავისთვის მეშველა,მაგრამ ვერ ვინძრევოდი,თითქოს წებოთი მიმაწებეს მიწასთანო,გული საოცრად მქონდა აჩქარებული, სხეული კი ადგილზე მიყინული. ვხვდებოდი რომ ვეღარაფერი მიშველიდა. რა უნდა მეთქვა პოლიციისთვის? ან მამიდაჩემისთვის და რობერტისთვის? ან სულაც მამაჩემითვის? შარში ვიყავი, ძალიან დიდ შარში. ვნანობდი, ძალიან ვნანობდი რომ ლილის აქ წამოსვლაზე დავთანხმდი. ეს ჩემი აღსასრული იყო.
თავი 3

ისევ ერთ ადგილას ვიყავი მიყინული და სირენების ხმა ყურებს მიყრუვებდა, როდესაც ჩემს წინ მოტოციკლი გაჩერდა. ვიფიქრე,რომ ზეინი იყო,თუმცა როდესაც სხვა ჩაცმულობა დავინახე ჩემი ფიქრები მაშინვე გაიფანტა.

-პოლიციელების მოსვლას ელოდები? -ირონული ტონით მკითხა უცნობმა და ჩაიცინა.
-სწრაფად დაჯექი -მითხრა, როდესაც პოლიცია უკვე ჩვენთან ძალიან ახლოს იყო, ერთი ჩაფხუტი მე მომაწოდა, მაშინვე თავზე დავიფარე. აღარც კი მიფიქრია რომ ესეთი რამეების ძალიან მეშინოდა, სხვა დროს რომ გეთქვათ არასდროს დაჯვდებოდი ზედ, მითუმეტეს ღამით და თანაც ვიცი როგორი სისწრაფით უნდა იაროს.

-ხელები წელზე ძლიერად მომხვიე -გამაფრთხილა, მას დავუჯერე და მთელი ძალით მოვუჭირე ხელები მუცელზე. საშინლად შეშინებული ვიყავი, ისეთი სისწრაფით ატარებდა რომ ვფიქრობდი მალე რაიმეს შევასკდებოდით-თქო. გზაზე კი არ მივდიოდით, მივფრინავდით. ისიც კი გავიფიქრე რომ ჯობდა იქ, პოლიცელებთან დავრჩენილიყავი. ჩემ თავს ვერ ვცნობი, რას ვაკეთები. ვიჯექი მოტოციკლეტზე, ამ შუაღამისას, ვიღაც უცხო ბიჭთან ერთად, რომელიც არც კი ვიცი როგორ გამოიყურება სახე და ხელები ისე მჭიდროდ მაქვს მოხვეული რომ მალე შეიძლება გავჭყლიტო კიდეც. ესე ახლოს ჯერ არცერთ ბიჭთან არ ვყოფილვარ. ახლა რომ დედა და მამა მიყურებდნენ, როგორ გავურბივარ პოლიციას წარმოდგენაც არ მინდა რა დაემართებოდათ. აქ ახალი ცხოვრების დასაწყებად ჩამოვედი, მაგრამ არა ესეთის.

როდესაც სირენების ხმა შეწყდა მოტოციკლეტი ოდავ შეანელა.

–საით მივდივართ? –მკითხა და ორი წამით თავი ჩემკენ მოატრიალა.

–ბრიქსტონის ქუჩაზე. –რაც შემეძლო ხმამაღლა ვუთხარი რომ გაეგო.

–კარგი. –თავი დამიქნია და გვერდზე შემოუხვია.

ახლა უკვე შედარებით ნელა მივდიოდით.
როდესაც მოტოციკლეტი სახლის წინ გააჩერა მაშინვე გადმოვხტი და ჩაფხუტი სასწრაფოდ მოვიხსენი. მანაც იმავე გააკეთა, თვალები გამიფართოვდა მისი უნაკლო სახის დანახვაზე. ამ ქალაქში ყველა ბიჭი სიმპატიურია, თუ რა ხდება?!

–ერმმ.. –ხელი გამომიწოდა. –მე ჰარი –გამეცნო და გამიღიმა,ხელი ჩამოვართვი და საპასუხოდ მეც გავუღიმე. ამ დროს ჩვენს წინ მოსახვევიდან კიდევ ერთი მოტოციკლეტი შემოვიდა, ამჯერად ლიამი და ლილი იყვნენ.
ლილი სასწრაფოდ ჩამოხტა მოტოციკლეტიდან , ჩაფხუტი ლიამს მიაჩეჩა და ჩემკენ გამოიქცა.

–მადლობა ღმერთს კარგად ხარ. – მითხრა და გადამეხვია. – ანაბელ შენზე ძალიან ვნერვულობდი. –ხელს არ მიშვებდა.

მოტოციკლეტიდან ლიამც გადმოვიდა და ჰარის დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა.

-ამასთან ერთად რას აკეთებ? -დაიღრინა .

–წამომიყვანა. – ვუპასუხე შეშინებულმა.

–მაგდენს ვხვდები, მაგრამ რატომ? –იკითხა და ხუჭუჭთმებიანს მწველი მზერა ესროლა.

–სულ მარტო ვიყავი იქ, ყველანი წახვედით. შენი მეგომარი ზეინიც იქ იყო, მაგრამ არც კი უფიქრია რომ წავეყვანე და იქ დამტოვა, მარტო. -გაღიზიანებულმა ვუპასუხე. ლიამს ჩემ ნათქვამზე ჩაეცინა.
–არცაა გასაკვირი რომ ზეინმა არ წამოგიყვანა, ის არავის ისვავს თავის მოტოციკლეტზე.

–ჰარი ერთადერთი იყო ვინც იქიდან გამომიყავა და ამისთვის მასთან მთელი ცხოვრება ვალში ვიქნები. –მტკიცედ ვუპასუხე, ჰარის ჩემს ნათქვამზე გაეღიმა, ლიამს დამცინავი სახით შეხედა და თავი გააქნია. არ ვიცი რა მოხდა მათ შორის, მაგრამ აშკარაა ერთმანეთს ვერ იტანენ.

-ჩემი წასვლის დროა –მითხრა ჰარიმ და ჩაფხუტი აიღო. –მშვიდობიან ღამეს გისურვებ, ანაბელ. –სახეზე ეშმაკური ღიმილი დასთმაშებდა. ეი, მისთვის ხომ ჩემი სახელი არ მითქვამს? საიდან იცის? გავოცდი, მაგრამ შემდეგ გავაანალიზე რომ მაშინ გაიგებდა როდესაც ლილიმ სახელით მომმართა. მესიამოვნა მისი ეს ჟესტი და გავუღიმე.

–ნახვამდის, –ვუთხარი და ხელი დავუქნიე დამშვიდობების მიზნით.

ლიამს დავემშვიდობე და სახლში ფეხაკრეფით შევედი, ცოტახანში ლილიც მომყვა, ოთახში ძალიან ჩუმად ავედით,კარი შევხსენით,ცოტა ჭრაჭუნობდა, მაგრამ ვცდილობდით რომ მაქსიმალურად ნელა გამოგვეხსნა,როდესაც შევხსენით შიგნით შევედით,კარი სასწრაფოთ მივკეტეთ. დაჭიჭრაჭუნა,მაგრამ მალევე გაჩერდა. ტანზე სასწრაფოდ გავიხადეთ და საწოლში ჩავწექით. ჯერ ისევ შოკში ვიყავი მომხდარის გამო. კიდევ კარგი ჰარიმ გადამარჩინა,თორემ ახლა პოლიციის განყოფილებაში ვიჯდებოდი.უცებ ლილი საწოლზე წამოჯდა და თვალებში ჩამაშტერა, ხმას არ იღებდა.

-რა მოხდა? -ვკითხე დაინტერესებულმა.

-ლიამმა მაკოცა -გახარებულმა მომახალა და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია. მე კი შევკრთი და პირზე ხელი ავიფარე

-გაგიჟდი?თქვენ ხომ შეყვარებულები არ ხართ! ერთმანეთს ჯერ მხოლოდ ორჯერ შეხვდით. – ლილის საქციელით გაკვირვებული ვიყავი. –ვინმემ რომ გაიგოს რას იფიქრებს შენზე, როგორ გაბედე ასეთი რაღაც? ხომ იცი რომ ასე სხვანაირი გოგოები იქცევიან -გავუბრაზდი.

-გეფიცები მეც არც კი მიფიქრია ამაზე, თვითონ მაკოცა და წინააღმდეგობა ვეღარ გავუწიე, უბრალოდ ვერ შევძელი. –ამიხსნა. სახეზე ანათებდა, როგორც ჩანს მართლა ძალიან გახარებული იყო.

–კარგი რა -ხელი ჩავიქნიე.
და გულაღმა დავწექი საწოლზე. ლილიმ ამოიოხრა და შემდეგ მანაც იგივე გააკეთა. ცოტახანს არცერთი ხმას არ ვიღებდით, შემდეგ ვეღარ მოვითმინე და ისევ საწოლზე ჭამოვჯექი.

–როგორი გრძნობა იყო? –ვკითხე და წარბები ავუწიე. ლილიც წამოიწია და ჩემ წინ დაჯდა. თვალები ისევ აენთო.

–ვერ აღვწერ, ძალიან მაგარი იყო. როცა ჩემთან ძალიან ახლოს მოვიდა გული საშინლად ამიჩქარა, მაგრამ როგორც კი მაკოცა თითქოს გული გამიჩერდა, საერთოდ ირგვლივ ყველაფერი გაჩერდა, თავს სამოთხეში ვგრძნობდი –აღტასებული ლაპარაკობდა, მართალია არ მომწონდა რაც გააკეთა, მაგრამ მისი ბედნიერება მეც მიხაროდა.

–საიდან იცოდი როგორ უნდა გეკოცნა? –ვკითხე დაინტერესებულმა, მე სერიოზულად ვნერვიულობდი ჩემს პირველ კოცნაზე, მეშინოდა რომ ჩემი უცოდინრობის გამო ყველაფერი არ გამეფუჭებინა.
ლილიმ მხრები აიჩეჩა.

– არ ვიცოდი. გამცა პასუხი. –თავსით მოხდა, უბრალოდ მე მას ავყევი და ვფიქრობ მას ეს მოეწონა. –მითხრა გაღიმებულმა და ლოყებზე აწითლდა.

ამოვისუნთქე და საწოლზე გადავწეიქი. –დავიძინოთ უკვე გვიანია, ხვალ ვილაპარაკოთ ყველაფერზე დაწვრილებით –მითხრა და ისიც საწოლში დაბრუნდა.

საბანში ჩავიფუთნე და ფიქრი დავიწყე. დღევანდელი დღის მერე დაძინება საკმაოდ გამიჭირდებოდა. ყველაფრის გახსენბა თავიდან დავიწყე და გამახსენა ზეინიც. სხეულში არასასიამოვნო გრძნობამ დამიარა, არ მინდოდა მას ან მისნაირ უხეშ ადამიანებს კიდევ შევხვედროდი, მაგრამ მისი მწველი, თაფლისფერი თვალების გახსენებისას ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და მის მიმართდაგროვილი ბრაზი თითქოს გამიქარწყდა. მინდოდა რომ შემძულებოდა იმისთვის რაც გამიკეთა, მაგრამ არ შემეძლო.

მასზე ფიქრში ჩამეძინა,დილით კი ჭახანის ხმამ გამაღვიძა, წამით შევკრთი კიდეც, გარეთ არ წვიმდა,ამიტომ წვიმას ვერ დავაბრალებდი ამ ხმაურს,ფეხზე წამოვხტი,ტანზე მოვიფარე და ფანჯარაში გავიხედე. ამ დროს ფანჯარას კიდევ ერთი კენჭი მოხვდა, ქვევით ლიამი იყო,როდესაც დამინახა დაიკრიჭა, გამეცინა

-ლილი,ლიამია მოსული -ცოტა ხმამაღლა ვუთხარი. ეძინა, მაგრამ როგორც კი ლიამი-სახელი გაიგო მაშინვე წამოხტა საწოლიდან, ხალათი გამხადა და თვითონ ჩაიცვა,შემდეგ კი აივანზე გავიდა,მხრები ავიჩეჩე და საწოლში დავბრუნდი. ლილისკენ გავიხედე,მოაჯირზე გადადიოდა. ღმერთო,ნეტავ არავინ დაინახოს,თორემ მაშივე ეტყვიან მამიდას. მხარი ვიცვალე და ზუსტად ამ დროს კარები მამიდამ შემოხსნა,დავიბენი,საშინლად დავიბენი.

-დილამშვიდობისა ანაბელ -მომესალმა ის

-დილამშვიდობის -ვუპასუხე მეც.

-მარტო წევხარ? ლილი სადაა? -მკითხა.
რა უნდა ვუპასუხო?

-ერმ...ლილი საჭირო ოთახში ჩამოვიდა წეღან -მოვიტყუე და ალბათ სახეზეც ავწითლდი

-სამზარეულოში ვიყავი და ალბათ ვერ შევნიშნე -ღიმილით მიპასუხა და საწოლზე ჩამოჯდა .

-შეიძლება -დაბნეულმა ამოვიბუტბუტე

-ანაბელ,რატომ შემოვედი ახლა, დღეს სკოლაში უნდა წავიდეთ და საბუთები შევიტანოთ, შემდეგ კი სკოლის ფორმები უნდა წამოვიღოთ შენთვის, შენი ზომა. -მამიდას თავი დავუქნიე,შუბლზე მაკოცა, შემდეგ კი ოთახიდან გავიდა,მამიდას გასვლა და ლილის ოთახში შემოვარდნა ერთი იყო. ხმის ამოუღებლად სასწრაფოდ ჩაიცვა ტანზე
-რას აკეთებ, სად მიდიხარ? -ვკითხე დაბნეულმა

-თუ დედაჩემმა რამე გკითხოს,უთხარი თავისმა კლასელმა სთხოვა,რომ მასთან მისულიყოთქო -სასწრაფოდ მომაყარა და ისევ აივანზე გაიქცა,დავუყვირე რომ გაჩერებულიყო,მაგრამ ჩემი ნათქვამი გაატარა,საღამურებით გავვარდი აივანზე,მაგრამ ლილი უკვე ლიამის მოტოციკლზე იყო მომჯდარი და მიდიოდნენ.ჯანდაბა ლილი! მის გამო არ მინდა რომ მამიდას მოვატყუოხოლმე.ღრმად ამოვისუნთქე და სახლში შევედი,ტანზე ჩემი გუშინდელი კაბა ჩავიცვი,ზევიდან თბილი მაისური. ხელ-პირი დავიბანე და ქვევით ჩავედი,მამიდა ჩაის სვამდა,თან რვეულში რაღაცას ამოწმებდა

-რას აკეთებ? -ვკითხე.

-გადასახადებებს ვითვლი,თან ამ თვეში საჭმელიც ხომ გვინდა და ფულს ვანაწილებ.
-მიპასუხა მან,თავი დავუქნიე და სამზარეულოში შევედი,ჩვენი პატარა,თითქმის უკვე გაფუჭებული მაცივარი გამოვხსენი, შიგნიდან ლაზანიის ნარჩენი გამოვიღე და ღუმელში შევდგი, როდესაც გაცხელდა თეფშეზე გადმოვიღე და გემრიელად მივირთვი. თან მამაზე ვფიქრობდი,ძალიან მომენატრა.მამიდასთან გავედი

-მამიდა,გადავწყვიტე მამას წერილი გავუგზავნო,ძალიან მომენატრა -მამიდას სახე გაუბრწყინდა და თავი დამიქნია, თაბახის ფურცელი მომცა,შემდეგ კალმისტარი და მელანი.წერილის წერა დავიწყე. მამას ვწერდი აქაურ ამბებს,რომ ძალიან კარგად შევეგუე, არ მინდოდა ენერვიულა. მივწერე,რომ ძალიან მენატრებოდა და რაც შეიძლება მალე ვნახავდი ,ისიც მივწერე,რომ დღეს სკოლაში უნდა წავიდე და საბუთები შევიტანოთ. მოკლედ რომ ვთქვა გუშინდელი ამბის გარდა ყველაფერი მოვუყევი,შემდეგ მელანი გავაშრე,წერილი გადავკეცე და კონვერტში ჩავდე, როცა ყველაფერი მზად იყო გარეთ გავიქეცი და სახლის წინ,ფოსტაში ჩავდე წერილი უკან დავბრუნდი.

–ლილი სად არის რატომ არ ჩამოდის ამდენ ხანს? –იკითხამა მამიდან და ფიქრებიდან გამომიყვანა.

–ამმ.. თქმა დაავიწყდა მეგობართან წავიდა. პასუხი გავეცი და თავი დავხარე, არ მინდოდა თვალიბში შემეხედა.

–შენ რატომ არ გაყევი? იკითხა დაინტერესებულმა.

–ჩვენ ხკოლაში უნდა წავიდეთ და... – მოვიტყუე და ჩემი თავის გამიკვირდა ესე სწრაფად რომ მოვძებნე მიზეზი სიტუაციიდან თავის დასაღწევად.

ცოტახანში სკოლაშიც წავედით და საბუთები შევიტანეთ, ფორმის ასაღებად კი რამდნეიმე დღეში უნდა მივსულიყავი.
სახლში როცა დავბრუნდით ლილი ჯერ კიდევ არ იყო მოსული.
მასზე ძალიან ვნერვიულობდი.ასე რომ იგვიანებდა? ნეტავ სად წაიყვანა ლიამმა?იმედია ლილი რაიმე სისულელეს არ ჩაიდენს. მამიდასთან ვცდილობდი რომ არ შემემჩნია ჩემი მოუსვენრობა,ამიტომ სახეზე ყალბი ღიმილი მქონდა აკრული .ღმერთო გთხოვ მალე დაბრუნდეს,თორემ უკვე ჭკუიდან ვიშლები.
ჩვენი შავთეთრი ტელევიზორი გვქონდა ჩართული და რაღაც გადაცემას „ვუყურებდი“, როდესაც კარის ხმა გავიგე

-დე დავბრუნდიი -დაიყვირა ლილიმ,ღრმად ამოვისუნთქე და ფეხზე ელდანაკრავივით წამოვხტი,ლილის ხელი ჩავკიდე და მეორე სართულზე ავათრიე,როგორც კი კარი დავკეტე მაშინვე შეტევაზე გადავედი

-სად იყავი?იცი როგორ მანერვიულე?რა ჯანდაბას აკეთებ მთელი დღე ისეთ ბიჭთან,რომელსაც არც კი იცნობ?რაიმე რომ მოგსვლოდა რა ჯანდაბა უნდა მეთქვა დედაშენისთვის?მე არ მინდა ამ სისულელეების გამო მამიდას ვატყებდე,გასაგებია? -ჩუმად, მაგრამ მაინც დავუყვირე. –ჩემ მოძღვრებებს ყურადღება არ მოუქცევია ,

-ზეინი დაუჭერიათ გუშინ -დაიჩურჩულა.
ჯერ გავოგნდი, მერე კი სახეზე ღიმილი გადამეკრა.

–ძალიან კარად! –ამოვიოხრე.

–გაგიჟდი? –ჩემი ნათქვამი გაიოცა ლილიმ.

–რა? მან მე გამწირა იმისთვის რომ პოლიციას დავეჭირე და თითონვე აღმოჩნდა მათთან. აი ესაა სამრთალი. –ვთქვი და სამეცადინო მაგიდის წინ მგდომ სკამზე ჩამოვჯექი.
რაღაც წიგნს უაზროდ ჩავაჩერდი. როგორ დაიჭირეს ის როცა ჩემზე ბევრად ადრე წამოვიდა? არამგონია მათი გასწრება გასჭირვებოდა. უცნაურია, მაგრამ მიხარია. მოვატყუე ჩემი თავი. თავიდან მართლა გამეხარდა, მაგრამ ახლა სულაც აღარ მახარებს ეს ამბავი პირიქით მრცხენია კიდეც ჩემი თავის, რომ სხვისმა უბედურებამ გამახარა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მასზე ძალიან ვღელავ.
–დიდი ხანი მოუწევს ციხეში ყოფნა? –ლილისკენ არც გამიხედავს ისე ვკითხე დაბალ ხმაზე.
–არამგონია, მაქსიმუმ ორი ღამე. –მისმა ნათქვამმა შვება მომგვრა და გამეღიმა.
რატომ ვღელავ იმ ბიჭზე ესე რომელმაც არაფრად ჩამაგდო და პოლიციელებისთვის გამწირა? ზიზღი ნამდვილად არაა ის გრძნობა რომელსაც მისდამი განვიცდი, მაგრამ არც იმას იმსახურებს რო მებრალებოდეს.
თავი 4
სამი დღე უაზროდ გავიდა, ისეთი არაფერი მომხდარა, უბრალოდ ლილის საუკეთესო მეგობარი მარტინა გავიცანი და მივხვდი რატომაც იყო ლილი ასე ძალიან შეცვლილი. ადრე სხვა გოგონებთან მეგობრობდა, მაგრამ როგორც ჩანს მათთან კავშირი გაწყვიტა და ახლა მასთანაა. სიმართლე გითხრათ მარტინამ დიდად არ მომხიბლა, არა იმიტომ რომ ის განსხვავებულია, უბრალოდ მას არ ვენდობი.
დილით როცა გავიღვიძე უკვე თორმეტი სრულდებოდა, სასწრაფოდ წამოვდექი საწოლიდან, სკოლაში უნდა წავსულიყავი ფორმის წამოსაღებად სანამ დაიკეტებოდნენ. წყალი გადავივლე და დაბლა ჩავედი სასაუზმოდ, ლილიც იქ იყო, გამეხარდა, არ მიყვარდა მარტო საუზმობა. როცა ვისაუზმეთ „ჩემ ოთახში“ ავედი, რომ გამომეცვალა. სკოლის გზა უკვე ვიცოდი ამიტომ შემეძლო მარტო, მამიდას გარეშე წავსულიყავი.

მივდიოდი და თან ყველაფერს კარგად ვაკვირდებოდი, რომ გზა არ ამრეოდა. სულ ცოტაც და სკოლასთან ვიქნებოდი, როცა ქუჩის კუთხეში ზეინი შევნიშნე. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ფეხები ამიკანკალდა, როცა გამოიხედა და თავისი თაფლისფერი თვალები შემომანათა. ჩემგან შორს იდგა მაგრამ მისი მწველი მზერა ჩემამდეც აღწევდა ვგრძნობდი როგორ და მაკვირდებოდა, თითქოს ჩემს ყველა მოძრაობას სწავლობდაო. მისი ეს ქცევა სხეულში განსვავებულ შეგრძნებებს მბადებდა. შემეშინდა და ნაბიჯებს ავუჩქარე. მინდოდა ძალა მომეკრიბა როცა მას ჩავუვლიდი. ნეტა სინდისი მაინც არ აწუებს იმის გამო რაც გამიკეთა? მაგრამ არამგონია, როგორც ჩანს გულზე დიდად არ ვეხატები და მისთვის საერთოდ არ აქ მნიშვნელობა სად ვიქნები, აქ თუ პოლიციაში. მალე ძალიან მივუახლოვდი, გულისცემა საგრძნობლად ამიჩქარდა, მთლიანად იმაზე ვიყავი კონცენტრილებული რომ არ დავბნეულიყავი და წესიერად, წაბორძიკების გარეშე ჩამევლო მისთვის. მაგრამ ალბათ, ზუსტად ამან შემიშალა ხელი და წამის მეასედში ძირს, ცივ მიწაზე ამოვყავი თავი. როცა გავაანალიზე რა მოხდა, დავინახე როგორც გაიცინა ზეინმა და თავი გაიქნია. თავი ესე
შერცხვენილად არასდროს მიგვრძნია, ალბათ მთელ სახეზე ერთიანად ვიყავი აწითლებული, სირცხვილისგან და ტკივლისგან თვალებზე ჩემდაუნებურად ცრემლები მომადგა. არ ველოდი რომ ზეინი დამეხმარებოდა და ამაყენებდა, მაგრამ მაინც გამიკვირდა როცა ზურგი მაქცია და თავის გზაზე წავიდა. ფეხზე წამოვდექი და სასწრაფოდ დავიბერტყე ყველაფერი, შემდეგ კი თვალებზე მომდგარი ცრემლები მოვიწმინდე, თავის დამშვიდების მიზნით რამდენჯერმე ღრმად ჩავისუნთქე. ყოველთვის მე რატომ უნდა ვვარდებოდე ასეთ უხერხულ მდგომარეობაში? წამით ზეინი შემძულდა, ის ისეთი მაგარია, მე კი როგორც ერთ სულელ გოგონას ისე მიყურებს, მაგრამ რა ჯანდაბად მაინტერესებს, უხეში, უზრდელი, ცუდი ბიჭის აზრი, რომელსაც ფეხებზე ვკიდივარ და თავის ბრჩხილის ფასადაც არ მაგდებს, მაგრამ იმასკი ვერ აცნობიერებს რომ ჩემამდე ვერც კი მოვა?!
საშინლად ვიყავი გაღიზიანებული ამ ინციდენტის გამო, სახეზე ბრაზიზგან ალბათ ერთიანად ვხურდი და ვფიცავ, ზეინი გზაზე კიდევ რომ შემხვედროდა ალბათ შუაზე გავგლეჯდი. რომ მახსენდება როგორ დამცინა როდესაც წავიქეცი, მისი ცოცხლად დამარხვის სურვილი მიჩნდება! საზიზღარი!

ფორმა სასწრაფოდ გამოვიტანე სკოლიდან, ახლა სახლში მისვლაზე, ჩემს ლოგინში, საბანში გახვევაზე და დღევანდელის დავიწყებაზე მეტი არაფერი არ მინდოდა. ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რომ ზეინს აღარ შევხვდებოდი, როცა ქუჩის კუთხეში მოფარებულ ადგილას დავლანდე.

მარტო არ იყო, როცა კარგად დავაკვირდი მივხვდი, რომ ვიღაცას გამეტებით ურტყამდა, ტანში შიშის ჟრუანტელმა დამიარა, არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი. აგლის მივეყინე და გაფართოებული თვალებით დავუწყე ცქერა. მინდოდა მივსულიყავი და გამეშველებინა, მაგრამ ამავდროულად მეშინოდა რომ პირიქით ჩემთვის არ დაეშავებინა რამე. მათკენ დავიძარი, მაგრამ ისევ ჩემმა მხდალმა მხარემ იმარჯვა და უკან გამობრუნებას ვაპირებდი, როდესაც დავინახე რომ ბიჭი რომელსაც ზეინი სცემდა ჰარი იყო. ღმერთო, არ ვიცი რას ვაკეთებდი, ინსტიქტურად მათკენ გავიქეცი, არ ვაპირებდი ჰარის ზეინთან მიტოვებას, ის ამისთვის არ მემეტობოდა, თანაც მასთან ვალში ვიყავი და უნდა დამეცვა.

–ჰეი – რაც შემეძლო მკაცრად დავიყვირე, მაგრამ არამგონია ჩემი „სიმკაცრის“ ვინმეს შეშინებოდა. ჰარი ძალაგამოცლილი კედელთან იყო მიყუდებული, მას კი გამძვინვარებული ზეინი უმოწყალოდ ურტყამდა მუცელში მუშტებს. როცა დავიყვირე ზეინმა გამოიხედა, თვალები გაუფართოვდა როდესაც დამინახა,ალბათ არ მოელოდა ჩემგან ასეთ სიმამაცეს. ხელზე მოვქაჩე რომ ჰარისთვის მომეშორებინა.
ზეინმა მაჯაში უხეშად ხელი მომკიდა და გვერდზე გამწია. ჩემთან ძალიან ახლოს იყო, გული ამიჩქარდა, როცა თვალებში ჩამხედა. დავინახე როგორ ეცვლებოდა ნელ–ნელა სახე, ბრაზი და ცხოველური გამომეტყველება რომელიც ვინმეს მოკვლის სურვილით იყო გაჯერებული, გაკვირვებამ და დაბნეულობამ შეცვალა.
უცებ ვიღაცამ ზეინი მთელი სისწრაფით მომაშორა, რათქმაუნდა ჰარი იყო. ხელზე სწრაფად წამავლო ხელი და თავის ზურგს უკან მომაქცია.
-ანაბელ წადი, - ჰარიმ დაიღრინა, მე კი ნატკენი ხელის სრესვა დავიწყე, სულ რაღაც მცირე პერიოდში ორმა ძლიერმა მამაკაცხმა, ხელით ორჯერ ძლიერად გამომწია. რომ დავხედე მათი ხელების წითელი ანაბეჭდები მქონდა კანზე.
-აჰ, შენ ანაბელი ქგვია არა? - თავი ჰარის ზურგს უკან ამოვწიე და დავინახე ზეინი როგორი ავისმომასწავებელი ღიმილით მომჩერებოდა. ჩემმა გულმა კიდევ უფრო სწრაფად დაიწყო ფეთქვა, სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, როდესაც გავაცნობიერე რა ხდებოდა. ჩემს და ზეინს შორი ჰარის ძლიერი სხეული დგას და მისგან მიცავს. თავი ნამდვილად დიდ შარში მაქვს გაყოფილი.
შევხტი და ხელები პირზე ავიფარე როდესაც სწრაფი მოქმედებით, უთქმელად ისევ ეცნენ ერთმანეთს. ჰარის მუშტი ზეინს სახეში მოხვდა და უკან გადააგდო. ახლა ჰარი იყო დომინანტ პოზიციაში. ზეინის ტკივილი მეც ვიგრძენი, ისე მწარედ დაემანჭა სახე. ეს საშინელება იყო რასაც ეს ორი ერთმანეთს უკეთებდა! ჰარი ზეინს ზევიდან ეცა და რტყმა გააგრძელა. ალბათ ერთმანეთს დახოცავენ, ვერც კი ვიგრძენი ისე მომადგა თვალებზე ცრემლები და პანიკაში ჩავვარდი.
-ჰარი გაჩერდი! - დავიკივლე და მხარში, ვწვდი. მაგრამ მან ინსტიქტურად ხელი აიქნია, რაზეც წონაწორობა დავკარგე და დღეს უკვე მეორედ ამოვყავი მიწაზე თავი. ორივენი გაჩერდნენ და შეშფოთებული სახეებით მე შემომხედეს. სახეზე ერთიანად აწითლებული ვიყავი და ცრემლებიც ღვარად მომდიოდა.
საშინლად ვბრაზობდი ორივეზე. ნეტავ ბიჭი ვყოფილიყავი, ორივეს ისე მაგრად ვცემდი და დავსჯიდი ასეთი სულელური ქცევების გამო! ერთმანეთს გამოეცალნენ, მაინცდამაინც გოგო უნდა დაშავდეს რომ ბიჭებმა ერთმანეთის ცემაზე ხელი აიღონ?!
ჰარიმ გაფაროებული თვალებით შემომხედა, ცდილობდა რაღაცის თქმას, მაგრამ არაფერი აღარ უთქვამს. ფეხზე სწრაფად წამოვხტი, ჩემი ძირს დაგდებული ფორმა ავირე და მთელი სისწრაფით გამოვიქეცი სახლისკენ. თავი კი მათგან შორს რომ დავიგულე, კედელს ავეკარი ზურგით და ჩვეული სუნთქვის ვარჯიშების კეთება დავიწყე. შემდეგ თვალები მოვიწმინდე და სახლისკენ მიმავალ გზას დავადექი.
დღეს უკვე ორჯერ წავიქეცი და ორჯერვე ვიტირე ამ უხეში, ცუდი ბიჭების გამო! არავითარი სურვილი არ მქონდა მთი ნახვის. რაც გზად შეხვდებათ ყველაფერს აფუჭებენ და სპობენ. არც ჰარის ნახვა მინდა, რომლისკენაც უფრო მეტი სიმპათიებით ვიყავი განწყობილი რადგან ზეინივითუგულო არ მეგონა და აღარც ზეინის და მისი მომაჯადოვებელი თვალების დანახვა აღარ მინდოდა! ღმერთო, ყველაზე სიმპატიური ბიჭები რატომ არიან ასეთი უხეშები და ცუდები?!
ცოტა რომ დავმშვიდდი უჩაზე ნელა სიარული გავაგრძელე, რატომღაც აღარ მინდოდა სახლში მისვლა და ჩემს საბნებში დამალვა, სუფთა ჰაერზე სეირნობა და ჯანსაღად ფიქრი მჭირდებოდა, იმის შესახებ თუ რა მოხდა გასული დღეების განმავლობაში ჩემს ცხოვრებაში. თუ ასეთი ტემპით გავაგრძელებდი ცუდ ბიჭებთან ურთიერთობას რაღაც კარგი ნამდვილად არ მელოდა მომავალში, ამიტომ გადავწყვიტე რომ საბოლოოდ დამესვა ამ ყველაფრისთვის წერტილი და თავი მაქსიმალურად ამერიდებინა მათთვის, მაგრამ კიდევ ერთხელ რომმენახა, ჰარიზე მოძალადე ზეინი ასი პროცენტით დარწმუნებული ვარ რომ იგივეს ვიზამდი, იმისდამიუხედავად რომ არცერთი არ იმსახურებს ჩემ დახმარებას!
-ხვალ ლიამის დაბადების დღეა. ლილიმ მამაცნო როდესაც ოთახში მარტო დავრჩით.
-მერე?– ამ საკითხით დიდად დაინტერესებული არ ვიყავი.

–რა მერე, მივდივართ. –ჩემ მაგივრად გადაწყვიტა ლილიმ რომ დაბადებისდღეზე მეც მივდიოდი.
–რატომ უნდა წავიდე იმ ადამიანის დაბადებისდღეზე რომელსაც არც კი ვიცნობ? არ ფიქრობ რომ იქ არაფერი მესაქმება?
–ლიამმა დაგვპატიჟა ორივე, ასე რომ ორივე მივდივართ.
–და მე რა მინდა იქ? -გაკვირვებულმა ვკითხე. დავუშვათ და თუ წავედი, რაც გამორიცხულია, ლილი ლიამთან იქნებოდა და მე? იქ ჩემი ადგილი ნამდვილად არ არის, თან ზეინიც იქ იქნება და დღევანდელი დღის შემდეგ ნამდვილად არ მაქვს მისი ნახვის სურვილი.
-მინდა რომ გამომყვე, მარტო არ გამიშვებენ დედა და მამა, თან შენც არ იჯდები სახლში მოწყენილი -მხრები აიჩეჩა. არა მე წასვლას არ ვაპირებ! ეს უკვე გადაწყვეტილია! აღარ მინდა ასეთ ხალხთან ურთიერთობა.
-მე არ მინდა წამოსვლა.
-რატომ?
-იმიტომ რომ იმ ხალხში ყოფნა არ მსიამოვნებს, თავს მათთან ყოფნისას დამცირებულად ვგრძნობ.
-ამცირებულად? მათთან ყოფნა არგეკადრება? - თვალები გადაატრიალა ლილიმ. ვერ გამიგო რას ვამბობდი.
-არა ლილი. ისინი არ მკადრულობენ მე! - დავიბუზღუნე და ლოგინში შევწექი. არ მინდოდა მათ წვეულებაზე წასვლა, სხეულში ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მეშინოდა იქ წასვლის? არ ვიცი, მაგრამ თავს პირობა მივეცი რომ ასეთ უხეშ ხალხთან ურთიერთობას გავწყვეტდი! ხვალ ლილის ვეტყვი რომ ცუდათ ვარ და ვერ წავალ..
თავი 5

-არა ლილი. ისინი არ მკადრულობენ მე! - დავიბუზღუნე და ლოგინში შევწექი. არ მინდოდა მათ წვეულებაზე წასვლა, სხეულში ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მეშინოდა იქ წასვლის. არ ვიცი, მაგრამ თავს პირობა მივეცი რომ ასეთ უხეშ ხალხთან ურთიერთობას გავწყვეტდი! ხვალ ლილის ვეტყვი რომ ცუდათ ვარ და ვერ წავალ.
-კარგი რა ანაბელ, რატომ ფიქრობ მასე, ისინი ასეთები არიან, ცოტა უხეშები, მაგრამ თავს დავდებ ყველაზე კეთილი გული აქვთ. უბრალოდ ხალხს არ უჩვენებენ.
თვალები გადავატრიალე, ლილის ნათქვამი ძალიან სულელურად ჩანდა, მას შემდეგ რაც ჰარის და ზეინის ჩხუბს შევესწარი.
-სისულელეა. ძალიან საშიში ადამიანები არიან, - ხელით ბალიში გავასწორე.
-საიდან მოიტანე, – ლილიმ ჩაიხითხითა და რახან მე მისკენ ვერ გადამატრიალა, თვითონ გადმოძვრა ლოგინის მეორე მხარეს, ისე რომ სახეები ერთმანეთის საპირისპიროდ გვქონოდა, მიღიმოდა.
-დღეს ზეინის და ჰარის ჩხუბს შევესწარი.
-რა? - ყბა ჩამოუვარდა.
-ჰო.. კედელზე ჰყავდა ჰარი აკრული და მუცელში მუშტებს ურტყამდა.
ლილიმ ვეღარაფერი მოიფიქრა მათ გასამართლებლად, ამიტომ გაჩუმდა და საწოლში შეწვა.
უკვე თითქმის მეძინა, როცა ქვემოდან ამოსული ტირილის ხმა გავიგე.
–ეიი ლილი გძინავს? – ვკითხე გამოსაფხიზლებლად და ხელი მხარზე დავადე. ლილიმ თავი წამოწია და თვალები ზანვით გაახილა.
როცა მანაც გაიგო ტირილის ხმა სწრაფად წამოდგა და დაბლა ჩავარდა, მეც მას გავყევი.
-რა მოხდა? - დაფეთებულმა იკითხა ლილიმ, როდესაც დაინახა როგორ გულმოთქმით ტიროდა დედამისი და ხელში წერილი ეკავა, ხოლო მამამისს თავი ხელებში ჩაერგო და სავარძელზე ჩუმად ჩამომჯდარიყო.
-უილიამი ავარიაში მოჰყვა და მისი მდგომარეობა კრიტიკულია,- თვალები მოიწმინდა მამიდამ, მაგრამ იქიდან ცრემლების ახალი ნაკადი წამოვიდა.
უილიამი ბიძიას დის შვილიშვილი იყო. ჩვენზე დაახლოებით 1-2 წლითაა უფროსი. მე რამდენჯერმე მყავს მხოლოდ ნანახი, მაგრამ ამბავმა შემძრა! არავინ არ იმსახურებს ასე ახალგაზრდა სიკვდილს. ღმერთო გთხოვ გადაარჩინე, გთხოვ!
ოჯახური საუბრის შემდეგ გადაწყდა რომ, მამიდა და ბიძია ხვალ დილით გამთენიისას გაემგზავრებოდნენ ქალაქში, სადაც უილიამი და მისი ოჯახი ცხოვრობს.
ახლა ლოგინში ვწევარ, ფანჯრის მხარეს ვარ გადატრიალებული და ნახევარმთვარეს ვუყურებ, მესმის როგორ ქვითინებს თავის საწოლში ჩუმად ლილი. ყელზე ჩამოკიდებულ ჯვარს ხელი მოვუჭირე და უილიამისთვის ლოცვა დავიწყე. ღმერთო გთხოვ გადაარჩინე.

მეორე დღეს მამიდა და ბიძია დილაადრიან გაემგზავრნენ. სავარძელში უემოციოდ ვიჯექი და შავთეთრ ტელევიზორს მივჩერებოდი. რაღაც კომედია გადიოდა გრეის კელის შესრულებით, მაგრამ გულს ვერ ვუდებდი. ლილი სამზარეულოს ალაგებდა.
კარზე ზარი დარეკეს და მეც ავტომატურად წამოვდექი და კარი გავაღე, რა წამსვეც შევხედე ვინ იდგა ჩემს წინ მაშინვე თვალები გამიფართოვდა.
-ლიამ? - გაკვირვებულმა შევხედე, მის გვერდით ბიჭი იდგა, რომელიც მეგობრულად მიღიმოდა. მგონი ლუი, მაშინ ვნახე, მოტოციკლეტების რბოლაზე.
-ლიამ! - ზურგსუკან კივილი მომესმა და შეშინებული შევხტი. ლილიმ გამწია და ლიამს ჩაეხუტა, - გილოცავ! გილოცავ! გილოცავ! - გახარებული ეხუტებოდა და მთელ სახეს უკოცნიდა, შემდეგ კი ტუჩებში აკოცა. ღმერთო! თვალები შუბლზე ამივიდა და სახეზე ერთიანად ავხურდი. ლუის გავხედე, რომელიც იცინოდა და შემდეგ მზერა ჩემზე გადმოიტანა. ო, ღმერთო რა უხერხული სიტუაციაა. მოვტრიალდი, უკან მისაღებში შემოვედი და სავარძელზე ჩამოვჯექი.
-შემოდით, - შემოიპატიჟა ლილიმ.
-დღეს დილით შენები დავინახე რომ მიდიოდნენ, - დიაწყო ლიამმა, როდესაც მისაღებში შემომიერთნენ და სავარძლებში მოკალათდნენ.
-ჰო, ჩემი ბიძაშვილის შვილი ავარიაში მოყვა და..
-ბიძაშვილის შვილი? - გაიკვირვა ლუიმ.
-ჰო, ჩემმა მშობლებმა გვიან იქორწინეს.
-აჰჰ.. ანუ რამდენი ხანი დარჩებიან იქ? - წარბები აათამაშა ლიამმა.
-არ ვიცი, სანამ უილიამი არ გამოჯანმრთელდება.
-ანუ დღეს სახლიდან გაპარვა არ მოგიწევთ? - ლუიმ წამოიწყო საუბარი.
-არა, მოვდივართ.
-მე არ მოვდივარ, - ამდენი ხნის შემდეგ ხმა ამოვიღე.
-ოუ, რატომ? - ლიამი წარბშეკრული მომაჩერდა.
-გუშინ ჰარის და ზეინის ჩხუბს შეესწრო და თქვენი ეშინია. –გამცა ლილიმ.
ღმერთო ლილი მოგკლავ! ენის პირში გაჩერება რატომ არ იცი.
-ღმერთო ეგ ორნი, - თავი გააქნია ლუიმ და სავარძელში უკეთესად მოკალათდა, ლიამმა კი ღრმად ამოისუნთქა.
-ჰოომ.. მაგრამ გპირდები ჩემ წვეულებებზე ჰარი არ დადის და ზეინს საჩხუბარი არავისთან ექნება, ამიტომ წამოდი.
-არ მინდა.. - თავი ჩავღუნე.
-მიდი ანაბელ, ლილის მარტო ხომ არ გამოუშვებ ცუდ ბიჭებთან? - იუმორით სავსე ხმით მიკითხა ლიამმა. ოთახში მყოფთ ჩემ გარდა ყველას გაეცინა. თავი ავწიე და ლილის შევხედე.
-ლილიც არ მოდის, - მკაცრად ვთქვი, მარა ჩემივე ნათქვამში მეთვითონ მეპარებოდა ეჭვი.
-აი, ეგ კი არ გამოვა, - ღიმილით თქვა და ლილის ხელი გადახვია, - ლილი ყველა ვარიანტში მოდის და აი წვეულების მერე თუ მას რამე დაემართება შენი ბრალი იქნება, - თითი დამიქნია ლიამმა, ლუი კი თავისთვის ხითხითებდა.
დაბღვერილი ჯერ ლიამს მივჩერებოდი, შემდეგ კი ლილის. უსამართლობა იყო ჩემი ლილის მომავლით მანიპულირება! მართლა რომ რამე დაუშავდეს მერე რა ვქნა?!
-ჯანდაბა !- ჩემი ფიქრები ხმამაღლა ვთქვი და უცბად პირზე ავიფარე ხელი, რაზეც ისევ სიცილი აუტყდათ,
-ანუ მოდიხარ! - ჩაილაპარაკა ლუიმ, მე კი ოდნავ თავი გავიქნიე.
–მიდი რა გთხოვ– შემევედრა ლილი.
მრცხვენოდა კიდევ ამდენი თხოვნის მერეც რომ უარი მეთქვა, ლილის ისედაც შეეძლო წასვლა და რადგან მთხოვდნენ ესეიგი მათ მართლა უნდოდათ ჩემი იქ ყოფნა.
–კარგი. –ამოვიოხრე და გავიღიმე.
-წამოდი გამოვიცვალოთ, - ღიმილით მითხრა ლილიმ და ხელი გამომიწოდა. ზანტად წამოვდექი სავარძლიდან და ხელი ჩავკიდე,
- ცოტახანში ჩამოვალთ, - ლუის და ლიამს უთხრა და ზევით ავედით.
–რა ჩავიცვა? – ვკითხე, როცა გავაცნობიერე რომ ჩემ ტანსაცმელში არაფერი იყო ისეთი რასაც წვეულებაზე ჩავიცმევდი.
–აიღე –მითხრა და მუქი, მუხლამდე, მომდგარი კაბა გადმომიგდო. –ზემოდან კი ეს –მაიკა მესროლა, რომელიც იმაზე მოკლე იყო ვიდრე წელის დასაფარავად იყო საჭირო. აღარ შვწინააღმდეგებივარ, კაბა ამოვიცვი, შემდეგ მაისური გადავიცვი და სახეზე პუდრი წავისვი.
–მე მზად ვარ, –ვუთხარი, როცა ფეხსაცმელებიც ამოვიცვი. როცა ლილიც გამოეწყო დაბლა ჩავედით.
-ძალიან კარგად გამოიყურებით- ლიამმა ორივეს კომპლიმენტი გვითხრა,
–მართლაც –დაამატა ლუი.
მადლობა გადავუხადეთ ორივეს და სახლიდან გავედით.
–ო, არა! ისევ მოტოციკლეტები? –ამოვიძახე როცა გარეთ მდგარ მოტოციკლეტებს შევხედე. –ამმ.. მე რომ ავტობუსლით წამოვიდე?- უმწეოდ ვიკითხე და ვლოცულობდი რომ დამთანხმებოდნენ, მაგრამ არა!
-რატო ავტობუსით როცა ჩვენ შეგვიძილია წაგიყვანოთ? - წარბაწეულმა მკითხა ლიამმა. ნერწყვი გადავყლაპე და მოტოციკლეტს მივაშტერდი. აღარ მინდოდა ამ ეშმაკის მანქანაზე კიდევ დაჯდომა.
-წამოდი, წამოდი, - სიცილით მითხრა ლუიმ და თან გამიყოლა. შემდეგ ჩაფხუტი თავის ხელით დამაფარა და მოტოციკლეტზე შემოჯდა. - ახლა დაჯექი და ხელები წელზე მაგრად მომხვიე რომ არ გადავარდე, კარგი?
-კარგი, მაგრამ ნელა ატარემ.
-კარგი, ნუ გეშინია, - ჩაიხითხითა. უკან მივუჯექი და ხელები მაგრად მოვხვიე წელზე. თვალები დავხუჭე, ლუიმ კი მოტოციკლეტი დაძრა.

უკვე რამდენიმე საათია ლიამის დაბადების აღსანიშნავ წვეულებაზე ვარ. თავიდან ცოტა ხანი მე და ლილი ერთად ვიყავით, შემდეგ კი სადღაც გაუჩინარდა. მისი ძებნა დავიწყე, მთელი პირველი სართული შემოვიარე, მაგრამ იქ არ იყო. ამოვიოხრე და კედელს მივეყუდე.
The Who ვიღაცამ ფირფიტაზე Pink Floyd-ით ჩაანაცვლა. წამით თვალები დავხუჭე, როდესაც გავახილე რამდენიმე მეტრით შორს ნაცნობი, კუპრივით შავი თმა დავინახე. ზეინს ცალ ხელში სიგარეტი ეჭირა, მეორეში კი სასმლით სავსე ჭიქა და თავს მუსიკის რიტმს აყოლებდა.
-გამარჯობა, - ნაუცბათევობისგან შევხტი და გვერდზე გავიხედე სადაც ჩემზე სამი თავით მაღალი ბიჭი იდგა და ზემოდან დამცქეროდა.
-გამარჯობა, - მორცხვად ვუთხარი.
-მე ჯეისი, შენ?
-ანაბელი.
-ლამაზი სახელია - თბილად მიღიმოდა.
-მადლობა, შენიც ლამაზი სახელია, - დავიმორცხვე და თავი ჩავხარე.
-ლამაზი ქერა თმა გაქვს, - ვიგრძენი როგორ შემეხო მისი ხელი თმაზე, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მის შეხებაზე ტაში ჟრუანტელი დამიარა. თვალი შემთხვებით ზეინისკენ გამექცა, შევხედე და შევამჩნიე როგორ მომშტერებოდა, შემედეგ კი უბრალოდ გატრიალდა და წავიდა. - და ლამაზი ცისფერი თვალებიც გაქვს, - ხელი ნიკაპში მომკიდა და სახე ამაწევინა.
ხელი ხელზე დავადე, რომ მომეშორებინა, არ მომწონდა მისი ეს შეხებები, მაგრამ თავის სასარგებლოდ მიიღო ეს ჟესტი და ხელი ჩამკიდა.
-რამდენი წლის ხარ?
-17-ის. იცი..ჩემ მამიდაშვილს ვეძებდი, ლიამთან ერთად დავინახე და ხომ არ იცი სად არიან?
-კი როგორ არა. უკანა ეზოში დავინახე როგორ გავიდნენ, - ჯეისმა ხელით მანიშნა მინის კარებზე საიდანაც ჩაბნელებული ეზო მოჩანდა.
-ამმ.. კაი, - სიბნელეში სიარული დიდად არ მსიამოვნებდა. ჩემი ხელი ჯეისის ხელისგან გამოვითავისუფლე და მინის კარისკენ დავიძარი, მაგრამ რამდენიმე წამში ისევ ვიგრძენი როგორ ძლიერად ჩამკიდა ვიღაცამ ხელი და ეს ვიღაცა რათქმაუნდა ჯეისი იყო.
-გამოგყვები, გარეთ უკუნი სიბნელეა, - მეგობრულად გამიღიმა და მის საქციელზე მეც გამეღიმა.
-მადლობა, - თავი დავუქნიე და ორივენი წინ წავედით.
-ლილი! - მაშინვე დავიყვირე, როცა კარეთ გავედით. - ლილი სად ხარ? - სიბნელეში წინ წავედი, - ლილი! - მასზე გაბრაზებულმა კიდევ ერთხელ დავიყვირე და ჯეისს მოვუტრიალდი.
-ხმას რატო არ მცე... - მაგრამ წინადადება ვერ დავასრულე ისე მწვდა მკლავებში და კედელს ამაკრა, - რა ხდება? - გაურკვევლობაში მყოფმა და ამავდროულად სიკვდილამდე დამბრთხალმა ვიკითხე.
პასუხი არ გაუცია, სამაგიეროდ მკლავები მაგრად მომხვია წელზე, ჰაერში ამწია და კისერში კოცნა დამიწყო. ახლა გავაცნობიერე რა ხდებოდა. შოკისგან და შიშისგან ხმა ჩამიწყდა. თვალებს შეშინებული აქეთ-იქით ვაცეცებდი და მშველელს, ვეძებდი მაგრამ ამ სიბნელეში არავინ ჩანდა. სხეულს და ქმედებებს ვერ ვიმორჩილებდი, თავს ძალას ვატანდი რომ რამე სიტყვა მაინც მეთქვა, მაგრამ ვერა. უცბად კი სრულიად გაუაზრებლად მთელი ძალით გულისგამგმირავად დავიკივლე.
-მოკეტე შენი! - დაიღრიალა ჯეისმა და რაც შეიძლებოდა უფრო მომაწვა ტანზე.
-მიშველეთ! - კიდევ ერთხელ ამოვიკვნესე, ოღონდ ეს შედარებით დაბალ ხმაზე. ვჭირვეულობდი, მისი ხელების მარწუხებიდან თავის დახსნა მინდოდა, მაგრამ ის ჩემზე ათჯერ ძლიერი იყო.
უცებ მისი ხელები ჩემს სხეულს მოშორდა. ვიღაცამ ჯეისი მომაშორა, მიწაზე დააგდო და ფეხი ძლიერად მიკრა გვერდზე. შემდეგ კი მე მომიბრუნდა და თვალებში ჩამხედა. ამ ყავისფერ თვალებს ათასში გამოვარჩევ.
ზეინი. ეს ზეინი იყო. გაუკვირდა იქ მე რომ დამინახა, არ მელოდა, ვიღაც სხვა ეგონა. ალბათ რომ სცოდნოდა რომ მე ვიყავი არც გადამარჩენდა. ის სხვა რომ ყოფილიყო, და არა ზეინი, მადლობას ვეტყოდი გადარჩენისთვის, მაგრამ სანამ ის ჩემს მადლობას საიმსახურებს ბოდიში უნდა მომიხადოს იმის გამო რაც მაშინ, შეჯიბრებაზე გამიკეთა.
მისთვის არაფერი მითქვამს ისე გამოვეცალე იქაურობას, ჯერ ისევ შოკირებული ვიყავი, ამოსუთქვა და აზრზე მოსვლა მჭირდებოდა ამიტომ გარეთ სკამზე ჩამოვჯექი. თვალებიდან გადმოგორებული ცრემლები მოვიწმინდე, საზურგეს მივეყრდენი და თვალები დავხუჭე.
სული ისევ შემეხუთა, როცა ვიგრძენი რომ გვერდზე ვიღაც მომიჯდა. დაფეთებულმა გვერდზე გავიხედე. გამიკვირდა როცა ზეინი დავინახე, ჩემგან მილიმეტრები აშორებდა. თვალებში ჩავხედე, რომელიც სულ ჩაწითლებოდა. სურნელი, მისი სურნელი შესანიშნავი იყო, სიგარეტის, მამაკაცის სუნამოს და კიდევ ჩემთვის ამოუცნობი სურნელების ერთმანეთთან შერწყმა იყო. ზეინი თვალებში მიყურებდა და როგორც მაშინ მისი უნაკლო, გაყინული სახე შიშმა და შეშფოთებამ მოიცვა. თვალი სასწრაფოდ ამარიდა და წინ გაიხედა, ხმას არც ერთი არ ვიღებდით, მე უბრალოდ ვიჯექი იქ და ვკანკალებდი, არ ვიცი ეს რით იყო გამოწვეულ იმით რაც რამდენიმე წუთის წინ მოხდა, თუ იმით რომ ზეინი ჩემთან ძალიან ახლოს იჯდა და თვალებში ჩამშტერებოდა, ისე თითქოს ჩემ თვალებში კოშმარს კითხულობდა რომლისგანაც თავის დაღწევა მთელი არსებით სწადდა.

–არ იცი რომ ცუდ ბიჭებს არ უდნა ენდო?– ცოტა ხნის შმედეგ სიცილით მკითხა და შემომხედა, თვალები ჩაწითლებული ქონდა, ალბათ ბევრი დალია. მის ნათქვამზე ნერვიულად გავიცინე, შემდეგ კი ცას ავხედე, ამოვიოხრე და თავი გავიქნიე.

–შენი მეგობარი შიგნითაა –მითხრა და ხელი სახლისკენ გაიშვირა. ისევ მას შევხედე.

–კარგი –ვუთხარი და წინ გავიხედე.

–არ შედიხარ?

–არა. –მოკლე პასუხი გავეცი და ნერწყვი გადავყლაპე. მინდოდა წასულიყო, ჯერ კიდევ მაშინევდა, მითუმეტეს რომ მთვრალი იყო.
აღარ მინდოდა წვეულებაზე დაბრუნება, სახლში მინდოდა, წყნარად, უბრალოდ მინდოდა დამეძინა. მაგრამ არ მინდოდა ლილი შემეწუხებინა და ჩემ გამო წვეულებიდან წამოსულიყო.

–შეგიძლია ლილის უთხრა რომ მე სახლში წავედი და არ ინერვიულოს? –ვკითხე და ფეხზე წამოვდექი, მეშინოდა ამხელა გზაზე მარტო წასვლა, მაგრამ აქ დარჩენას ნამდვილად მერჩივნა.

–მარტო აპირებ წასვლას შუაღამისას? –ჩაიცინა.
–კი, არ მინდა ლილი ჩემ გამო გართობას დააკლდეს.

–კარგი ვეტყვი. –პასუხი გამცა რამდენიმე წამის წინ დასმულს შეკითხვაზე და ისიც ფეხზე წამოდგა.

ამოვისუნთქე და ბილიკს გავუყევი, ჭიშკარში გავედი და აქეთ–იქით მიმოვიხედე, გამახსენდა რა გზითაც მოვედით და ზუსთად იმ გზაზს ჩავუყევი. იმედია დღეს კიდევ რაიმე საშინელება არ დამემართება.
თავი 6

ჭიშკარი დავკეტე და შუკაში შევუხვიე, ჩაბნელებულ არემარეს ლამპიონების სუსტი ნათება, ზოგი აქა-იქ ჩამქვრალიც კი იყო, და მთვარის შუქი ანათებდა. ღამის ლონდონი ისეთი იდუმალი, ამოუცნობი და საიდუმლოებებით სავსე ჩანდა. სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, არ მსიამოვნებდა ღამით მარტოს ბნელ ქუჩაში სიარული. ნელ-ნელა ჩემ ყურადმე მოტოციკლეტის ძრავის ხმამ მოაღწია, უფრო ავნერვიულდი და ნაბიჯებს ავუჩქარე, თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი და ადგილს ვეძებდი რომ დავმალულიყავი მოტოციკლეტისტს რომ არ შევემჩნიე და ახალ პრობლემაში არ გამეყო თავი, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.მოტოციკლმა სვლა შეანელა და ჩემთან ერთად დაიწყო სიარული, შიშისგან სხეულში ერთიანად დამბურძგლა და ბეწვი ამეშალა, ფეხებისკანკალით ძლივს ვაგძელებდი სიარულს, სახე ნელ-ნელა გავატრიალე მოტოციკლეტისკენ და როდესაც ნაცნობი სახე დავინახე გულზე მომეშვა, გაფართოებული თვალებით მივაჩერდი. მადლობა ღმერთს ზეინი იყო და არა სხვა. მართალია არც მას ვენდობოდი ბოლომდე, მაგრამ მადლობა ღმერთს ის იყო და არა სხვა უფრო ჯეისისნაირი დიდი ნაგავი.
-იჩქარე, თორემ მულტფილმებს ვერ მიასწერებ - სიცილით მითხრა, გზას თვალი მოწყვიტა და მე შემომხედა. მინდოდა საპასუხოდ რაიმე მეთქვა, მაგრამ იმ წამს ვერაფერი მოვიფიქრე.
რამდენიმე წამის შემდეგ რაღაც იდეები მქონდა, მაგრამ ამდენი ხნის მერე პასუხის დაბრუნდება სულელური იქნებოდა.
-ყოველთვის ვფიქრობდი რომ ბარბები ესე გვიან, ქუჩაში არ დადიოდენენ მითხრა და წარბები ამიწია– მითუმეტეს მარტო, - დააყოლა რამდენიმე წამში. ღრმად ამოვისუნთქე და ხელები გულმკერდზე გადავიჯვარედინე, რომ სითბო უფრო შემენარჩუნებინა, გამაჟრჟოლა.
–იცი აქ რამდენი მკვლელობა ხდება? რამდენიმე დღის წინ აქ შენხელა გოგო მოკლეს. –თავს დავდებ რომ იტყუებოდა და ამით უბრალოდ ჩემს შეშინებას ცდილობდა, მაგრამ როგორც ჩანს მართლა გამოუვიდა. სიცივისგან გამოწვეულ კანკალს ახლა უკვე შიშისგან გამოწვეულმა კანკალმა შეცვალა.
-ჰმმ...როგორი მოსაწყენი ყოფილხარ, –თქვა ირონიით. –მომბეზრდი,კარგად. - დამემშვიდობა და გავიგონე უფრო როგორ ახმაურდა ძრავა და ზეინის მოტოციკლი სინათლის გავრცელების სისწრაფით მოწყდა ადგილს.
როცა გავაანალიზე რომ წავიდა ავფორიაქდი, მასთან თავს დაცულად ვგრძნობდი, მიუხედავად იმისა რომ ყველაზე დიდი საბრთხე პირველ რიგში ის იყო.
რამდენიმე წამში მოტოციკლი მოატრიალა და დაამუხრუჭა. სულ ბუღი დააყენა გზაზე და ამ ბუღშივე თვითონ გაეხვია და მოტოციკლიანად გაუჩინარდა. ისევ მომესმა ძრავის გამაყრუებელი ხმა და ბუღიდან ზეინის მოტოციკლი მთელი სისწრაფით გამოვარდა ჩემსკენ.
თვალები გამიფართოვდა, ფეხები კი ადგილს მიმეყინა. ინსტიქტები მეუბნებოდა რომ გვერდზე უნდა გავწეულიყავი, მაგრამ ჩემი სხეული არ მემორჩინებოდა. ერთ დღეში ეს ყველაფერი ზედმეტი იყო ჩემთვის. გონება სრულმა პანიკამ მოიცვა, სხეული კი შოკში იყო. სიკვდილს თვალებში ჩავხედე, მაგრამ არ მინდოდა რომ მომკვდარიყავი. ჯერ მხოლოდ 17 წლის ვარ, ცხოვრების ჯერ კიდევ არაფერი გამეგება, მაგრამ მინდა გავიგო. ყოველ შემთხვევაში მინდოდა. მინდოდა შემყვარებოდა, მინდოდა ოჯახი მქონოდა, იმდენი რამე მინდოდა. და ღმერთო და მამა?.. ჩემს სიკვდილს ნამდვილად ვეღარ გადაიტანდა. ამ მცირე დროში თავში ათასი ფიქრი მიტრიალდებდა, თითქოს ყველაფერზე ერთდროულად ფიქრობდი.
ზეინმა ზუსტად ჩემ ფეხებთან დაამუხრუჭა და ამჯერად ძრავის გამაყრუებელი ხმის მაგივრად მისი ხარხარი გაისმა გაისმა.
-ერთი შენს თავს შეგახედა, - ტირილამდე იცინოდა და ხელებს მუცელზე იჭერდა.
მე კი სრულაც არ მეცინებოდა, ჰაერი ხავილით შევისუნთქე და ახლა გავაცნობიერე რომ ამ ხნის განმავლობაში სუნთქვაშეკრული ვიდექი. ხელი გულზე დავიდე და ვიგრძენი როგორ მომაწვა ცხარე ცრემლები და ღვარად გაიკვლიეს გზა ჩემს ლოყებზე.
ზეინის სიცილი აღარ ისმოდა, ან მე აღარ მესმოდა, თავბრუსვევა დამეწყო, ალბათ მიღებული შოკის გამო და კიდევ იმიტომ რომ სუნთქვაშეკრული დიდ ხანს ვიდექი.
წელზე მძლავრი ხელების შემოხვევა ვიგრძენი და შემდეგ ზეინმა თავის გულს ამაკრა.
-მე მხოლოდ ვიხუმრე, - უდანაშაულოსავით მითხრა და ამ დროს ვიგრძენი როგორ მომაწვა მის მიმართ დაგროვი ბრაზი სხეულში და გულის გამგმირავად დავიყვირე.
-მძულხარ! მძულს ის დღე, როცა ლონდონში ჩამოვედი და როცა შენ შეგხვდი! მძულს! - აცრემლებული მუშტებს გულმკერდში ვურყავდი და მისი მარწუხებიდან გათავისუფლლებას ვცდილობდი, მაგრამ ის ჩემზე ძიერი იყო და მთელი ძალით მიკრავდა გულში, - მომშორდი. –ბოლოჯერ გავიბძროლე, როგორც ჩანს ჩემი ქმედებები საერთოდ არაფერს ტკენდა, მე კი პირიქით.
-დაწყნარდი? - დამსვა, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ისე მკითხა. არ ვიცი რა მემართებოდა, მაგრამ გველნაკბენივით გამოვეცალე და სახეში ხელი ძლიერად გავარტყი. შემდეგ კი რომ გავიაზრე რა ვქენი შეშინებული გაურკვეველი მიმართულებით გავიქეცი.
რამდენიმე წამში მისმა ხელებმა ისევ დამიჭირეს და მის მკერდს ამიკრეს. ვწრიალებდი, თავის დაღწევა და ისევ გაქცევა მინდოდა, მაგრამ არ შემეძლო. ზედმეტად სუსტი ვიყავი და ყველაზე მეტად ეს მიშლიდა ნერვებს. მე არავინ, აბსოლოიტურად არავინ არ მყავდა ვისი დაცვის იმედიც მექნებოდა ახლა.
-ხომ არ ფიქრობ რომ ზედმეტად გათამამდი? –ყურში ჩამჩურჩულა. გული ადგილიდან ამოვარდნაზე მქონდა, მის ტონში ნათლად ჩანდა რომ გაბრაზებული იყო, გაქცევა მინდოდა და სწორედ ამიტომ კიდევ ერთხელ გავიბრძოლე.
-ჰეი! დამშვიდდი! - დამიყვირა და კედელს ამაკრო.
-გ-გთხოვ, არაფერი დამიშ-შავო, - თვალებდახუჭული შევევედრე. წამებში მისი სხეული მომშორდა და თვალები ხამხამით გავახილე.
-მოტოციკლეტზე დაჯექი,- ცივად მითხრა და თვალები დამიბრიალა.
მეგონა ხუმრობდა,მაგრამ არა, სრულიად სერიოზულად იქცეოდა. ლიამის ნათქვამი გამახსენდა “ის არასდროს სვამს სხვას თავის მოტოციკლეტზე”.
-შენ ხომ არავის ისვამ მოტოციკლზე? - კედელს აყუდებულმა შეშინებულმა დავიჩურჩულე, ჩემი ხმა ვერ ვიცანი, მაგრამ მის რეაქციაზე მივხვდი რომ გაიგონა.
-ჩემი შემოთავაზება 10 წამში გაუქმდება – ცივად მიპასუხა და თითებით ათვლა დაიწყო. ნელა წავედი მისკენ, მან თავისი ჩაფხუტი მე გამომიწოდა თითონ კი მოტოციკლეტზე შემოჯდა. მეც უკან მოვუჯექი, ვეძებდი ადგილს სადაც შევძლებდი რომ ხელი მომეჭიდა, არ მინდოდა ეს ადგილი მისი წელი ყოფილიყო, ბოლოს გადავწყვიტე სავარძლის კიდეებს მოვჭიდებოდი.
–შემომხვიე ხელი თორემ გადავარდები – ამოიოხრა ზეინმა და თავი გაიქნია. სკამს ნელ–ნელა ხელები გავუშვი და მას მოვხვიე, მუცლის ვიბრაციაზე მივხვდი რომ ჩაიცინა, სიამოვნებდა რომ ჩემი დამორჩილება შეეძლო.
როდესაც ჩემი სახლის მისამართი ვუთხარი მოტოციკლეტი დაძრა და ახლა ნელა ატარებდა, ალბათ ეშინოდა რომ კიდევ ერთხელ არ დავეფრთხე. ცოტახანში გაუცნობიერებლად თავის მის ბეჭებზე დავდე, მეგონა რომ მეჩხუბებოდა და თავს ამაწევიდებდა, მაგრამ როცა ეს არ გააკეთა ხელებიც უფრო მჭიდროდ მოვხვიე და ბოლომდე მოვდუნდი.
თავი წამოვწიე როცა ჩემი სახლის წინ გაჩერდა. მოტოციკლეტიდან გადმოვედი და ჩაფხუტის შესაკრავს დავუწყე წვალება, მაგრამ ვერაფრით ვხსნიდი. უცბათ ხელის მტევნებზე თბილი შეხება ვიგრძენი, ავიხედე და ზეინის ყავისფერ თვალებს შევეჩეხე, ხელები ჩამოვუშვი და სახეზე წამოვწითლდი როდესაც მისი ნაზი, მაგრამ უხეშად მოქმედი თითები კანზე მომხვდა, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. თასმას მიხსნიდა, შემდეგ კი ჩაფხუტის მოხსნაშიც მომეხმარა.
-ღამემშვიდობის – დავიჩურჩულე და სახლისკენ წავედი, არ მეგონა თუ გამომყვებოდა, მაგრამ უკან ამედევნა. ავფორიაქდი ის რა სახლში შემოყოლას აპირებს?! კარებთან გავჩერდი და მისკენ მივტრიალდი,ჩემთან ძალიან,ძალიან ახლოს იყო. კარებს ავეკარი,რომ დისტანცია დამეცვა, ორივე ხელი კარებს მიადო, ჩიხში მომიმწყვდია. შემეშინდა, ძალიან შემეშინდა.
-რატომ კანკალებ? -იკითხა და ჩაიცინა. სიცილის დროს გამოსუნთქული, ცხელ ჰაერი მთელს სახეზე ვიგრძენი. ვგრძნობდი და გული წუთში ასჯერ მაინც მიცემდა,შიშმა უფრო იმატა როდესაც თავისი ტუჩები ყურზე მომადო.
-მადლობის გადახდას არ აპირებდი? -ჩუმად ჩამჩურჩულა,თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე.
-მ.მადლობა -ამოვილუღლუღე,თავი გააქნია და ჩაიცინა
-არა, მე მადლობებს ეგრე არ ვიღებ-ერთი ხელი კარებიდან ჩამოუშვა და თმა გადამიწია,თავი დახარა და ტუჩის კუთხეში მაკოცა. გამაჟრჟოლა და თვალები გუგებიდან ლამის გადმომვივდა. ჩემთვის ჯერ ასე არავის უკოცნია, მისი ტუჩები ლამის ჩემ ბაგეებს შეეხო.
-მომავალ შეხვედრამდე– ბოხი ხმით დაიჩურჩულა, წამებში თავის მოტოციკლზე შემოჯდა და გააქროლა. გონება არეული სახლში შევედი და მეორე სართულის კიბეები ავირბინე. საწოლზე წამოვწექი და ხელი იმ ადგილას დავიდე,სადაც მაკოცა.
გაკვრებული ვიყავი, რატომ გააკეთა მან ეს?
–ჯადაბა! – ხმამაღლა წამოვთქვი –და რატომ მესიამოვნა მე ეს ესე ძალიან?
თავი 7
წუხელ ლილის არც დავლოდებივარ ისე მალე ჩამეძინა, ძალიან დაღლილი და გამოლეული ვიყავი. გუშინ ღამით იმდენი რამ მოხდა, მთელი ცხოვრების განმავლობაში რომ არ გადამხდენოდა. დილით რომ გავიღვიძე ლილი გვერდით მეწვა და მეხუტებოდა. ხელები ფრთხილად გავაშვებინე და საწოლიდან წამოვდექი, უკან რომ მივიხედე,ლილი წამომჯდარიყო და თვალებს ისრესდა.
-რა მოხდა, გუშინ სად გაუჩინარდი? -მკითხა და დაამთქნარა.ვფიქრობდი მეთქვა გუშინდელზე,მაგრამ ბოლოს გაჩუმება ვარჩიე.
-უბრალოდ დავიღალე და სახლში წამოვედი -უცებ მოვიგონე ტყუილი და ჩავიცვი.
-დღეს ლიამი გამოგვივლის და წავიდეთ სადმე ხო? -მკითხა სანამ კარიდან გავიდოდი.
-დღეს არსად წასვლას ვაპირებ,ხვალ სკოლაა და უნდა მოვემზადო.
კიბეები ჩავირბინე და სამზარეულოში შევედი და საუზმე მოვამზადე ჩემთვის და ლილისთვის. ვისაუზმობდით, როდესაც ფოსტა მოვიდა.
-მე ავიღებ, - ვთქვი და შემოსასვლელში გავედი. კარებთან ერთი წერილი ეგდო, ავირე და გავხსენი, - მამიდასგანაა, გვწერს რომ.. - ნაწერს თვალი გადავავლე, - კიდევ მოუწევთ უილიამთან დარჩენა და ჩვენი სკოლის დაწყებას ვერ მოუსწრებენ და ფულიც დევს კონვერტში.
-კარგი.
როდესაც ლიამმა ლილი წაიყვანა სახლში მარტო დავრჩი. ოთახში ავედი და წიგნები გადმოვიღე,თვალი გადავავლე იმ მასალას,რაც სკოლაში უნდა გავიარო,ვფიქრობ არ იქნება რთული.
საწოლზე წამოვწექი და ფიქრი დავიწყე. დედა და და გამახსენდა და გამეღიმა. ძალიან მენატრებოდნენ, განსაკუთრებით კი დედის თბილი გამოხედვა. მას ძალიან ლამაზი თვალები ქონდა, მე და სკარლეტაც მისგან გამოგვყვა ცისფერი თვალები, მაგრამ როდესაც ვაცნობიერებ რომ ჩვენ სამიდან ორმა სამუდამოდ მიიძინეს ცუდად ვხდები და გული მიჩუყდება. ახლაც ცხარე ცრემლები მიიკველევნ გზას ჩემს სახეზე. ძნელია მათ გარეშე ყოფნა, ძნელია მარტოობა. წამოვდექი და სარკეში დავუწყე ჩემ თვალებს ცქერა, მინდოდა მათი სახეები გამეხსენებინა, მინდოდა ჩემ ანარეკლში ისინი დამენახენ, რადგან ძალიან ვგავდით ერთმანეთს. მენატრებიან.. ძალიან მენატრებიან.
მახსენდებოდა როგორ ვერთობოდით ერთად. ღრმერთო,ისე მენატრებიან ისინი.. მამაც მომენატრა,უკვე დიდი ხანია არ მინახავს,ნეტავ როგორაა. ღრმად ამოვისუნთქე და თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე. ისევ საწოლს მივუბრუნდი და ტირილში ჩამეძინა, თვალები როდესაც გავახილე ოთახში ლილი დამხვდა.
-ოუ -თვალები მოვისრისე და მას გავუღიმე
-დილამშვიდობის -სიცილით მითხრა ლილიმ,მეც გამეცინა,გარეთ ბნელოდა,ლილი საწოლზე ამოხტა და ჩამეხუტა.
- ძალიან ბედნიერი ვარ -ამოიჩურჩულა და ვიგრძენი როგორ აუჩქარდა გული
– მიხარია შენ გამო – თბილად გავუღიმე.
–ძალიან მინდა რომ შენც იპოვო ვიმე, ძალიან კარგი იქნება მე, შენ, ლიამი და შენი შეყვარებული ერთად ვიქნებით ხოლმე.
–ლიამისმეგობრები ნუ გავიწყდება. – მათ გახსენებაზე ამოვიოხრე.

დილით, როცა გავიღვიძე ხელპირი დავიბანე,ტანზე ჩემი ფორმა ჩავიცვი,რომელიც ძალიან მომწონდა,შემდეგ კი ლილი გავაღვიძე,ძლივს წამოდგა საწოლიდან და გაემზადა,შემდეგ კი ქვევით ჩავირბინეთ,თან ვნერვიულობ და თან გახარებული ვარ, საუზმე არ გვიჭამია, სკოლაში ლანჩითაც დავკმაყოფილდებოდით.მე და ლილი ფეხით გავუყევით გზას სკოლისკენ.
სკოლას რომ მივუვახლოვდი იქაურობა მოვათვალიერე, დიდი აგურით ნაშენი შენობა იყო, გარეთ ძალიან ბევრი მოსწავლე ირეოდა, ერთმანეთს ესალმებოდნენ და ეხვეოდნენ. რამდენიმე მოწაფემ ლილისაც დაუქნია ხელი და მიესალმა. სკოლაში რომ შევედით წამსვე კლასისკენ ავიღეთ გეზი,დირექტორის კაბინეტი უნდა გაგვეარა, როდესაც ვიღაცამ კარები სწრაფად გამოაღო და სასწრაფოდ გამოვიდა .
ზეინი. მოიცა ზეინი მოსწავლეა? შემომხედა, ვიფიქრე რომ გუშინდელის მერე მომესალმებოდა, თუმცა არა, ისე ჩამიარა, თითქოს არც კი მიცნობდაო. ამ ბიჭისთვის გზაზე დაგდებული უბრალო კენჭიც კი ბევრად უფრო ღირებულია ვიდრე მე.
ამოვიოხრე და დაბნეულმა გზა გავაგრძელე. ვხედავდი როგორ მიყუვებოდა ზეინი ჰოლს და როგორ აყოლებდა მისგარშემო მდგარი გოგოებით თვალს და როგორ უჩურჩულებდნენ ერთმანეთს რაღაცეებს. მისი გარეგნობა, ტატუები, სიარულის მანერა და ყოველთვის თავდაჯერებული მზერა ხალხში ყურადღებას იწვევდა. როდესაც კლასი დავინახეთ იქით წავედით,ხელში ცხრილი დავიჭირე,რომელიც დირექტორმა ფორმასთან ერთად მომცა
-პირველი რა გაქვს? -მკითხა ლილიმ.
-მმ.. ლიტერატურა, - ვუპასუხე.თავი დამიქნია.
როდესაც კლასში შევედით რამდენიმე ბავშვი დაგვხვდა იქ.
-გამარჯობა – ყველას მივესალმეთ, გავიღიმე და უკანა მერხზე დავჯექით,ისინიც მეგობრულად მოგვესალმნენ.
-როგორც ვხედავ სანერვიულო არაფერი ყოფილა -ვუთხარი ლილის და გავუღიმე,მანაც თავი დამიქნია
როდესაც კლასი შეივსო ზარიც დაირეკა და მასწავლებელი შემოვიდა,ყველა ფეხზე წამოვდექით,ისიც თბილად მოგვესალმა,გვკითხა თუ როგორ გავატარეთ არდადაგები,შემდეგ კი თავის ადგილს მიუჯდა.
-ბავშვებო,კლასსში ორი ახალი მოსწავლე გვყავს, –თქვა როცა ცხრილს ჩახედა.
–შეგიძლიათ წამოდგეთ? –მოგვმართა.
ფეხზე წამოვდექი და მასწაველებელს მივესალმე, მეორე ბავშვი კი არ ჩანდა.
–ბოდიშით დაგვიანებისთვის –კლასის კარი გაიღო და ვიღაც ბიჭი შემოვიდა.
–ესეც თქვენი ახალი მოსწავლე, მათეას ვოლკერი –განგვიმარტა მასწაველებელმა. მათეასი ყველას მოგვესალმა და თავისუფალი მერხი დაიკავა. მასწავლებელმა გაკვეთილი დაიწყო მინდოდა მომესმინა მისთვის, მაგრამ ლილი ამის საშუალებას არ მაძლევდა. კლასში ვინც კი იჯდა ყველა ბავშვს სათითაოდ მიხასიათებდა. ვთხოვდი გაჩერებულიყო,რადგან მასწავლებელმა რამდენჯერმე შენიშვნა მოგვცა,ბოლოს როდესაც ლილი ვერ გაჩერდა მასწავლებელმა სხვა ადგილას გადასვა,ზუსტად ამ დროს კლასის კარი გაიხსნა, ვიღაც ქერათმიანი,გამხდარი ბიჭი შემოვიდა.
-ჰორან,ეს შენი კლასი არაა,აქ რა გინდა? -იკითხა მასწავლებელმა.
-დირექტორმა აქეთ გადმომიყვანა -მხრების ჩეჩვით თქვა ქერათმიანმა.
-კარგი -თავი დაუქნია მასწავლებელმა -ამის შემდეგ ანაბელთან იჯდები და ეგ იქნება შენი ადგილი -თქვა მასწავლებელმა და ხელი ჩემსკენ გამოიშვირა, ბიჭი ჩემსკენ წამოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
-გამარჯობა – თავი დამიქნია.
-გამარჯობა -მეც მივესალმე დაბნეულმა,შემდეგ კი მასწავლებელს დავუგდე ყური, კარები კიდევ ორჯერ შემოიხსნა, ვიღაც ბიჭები შემოვიდნენ, რომლებიც დანარჩენებივით მეგობრულები არ ჩანდნენ,სახეზე ირონიული ღიმილი გადაკვროდათ და ყველას ასე უყურებდნენ,სანამ თავის ადგილზე დაჯდებოდნენ ერთ-ერთ გოგონას მაგიდიდან რვეული ჩამოუგდეს,შემდეგ კი ვითომ უნებლიეთ მოვუდათ და ბოდიში მოიხადეს. ღრმად ამოვისუნთქე და მასწავლებეს შევხედე,რომელიც რაღაცას გვიხსნიდა.
ახლა უკვე ვხვდებოდი ამ კლასში ვისთან შეიძლებოდა მემეგობრა და ვისთან არა.
-მე ნაილო– გამეცნო ჩემს გევრდზე მჯდარი ბიჭი და ხელი გამომიწოდა.
-უმჰ.. ანაბელი,. –ვუთხარი ჩემი სახელი მოუხედავად იმისაა რომ უკვე გაიგო როცა მასწავლებელმა უთხრა რომ ჩემს გევრდით ჯდებოდა და ხელი ჩამოვართვი. გავუღიმე და შემდეგ ისევ მასწავლებეს დავუგდე ყური.

ყველა გაკვეთილს ინტერესით ვუსმენდი და საჭირო მასალას რვეულში ვინიშნავდი. არ მინდოდა რამე გამომრჩენოდა, წლის ბოლოს მაღალი ქულები უნდა ამეღო!
ლანჩი ლილისთან ერთად მივირთვი, ქერათმიანი ბიჭი, ნაილი, თავის მეგობრებთან ერთად იჯდა და რაღაცეებით ერთობოდა და მათთან ერთად იცინოდა.
სკოლა რომ დამთავრდა მე და ლილი ერთად გამოვედით შენობიდან.
-ჰეი- ლიამს ხელი დაუქნია ლილიმ, როცა გარეთ დაინახა.
-ამ ანაბელ, - დაიწო ლილიმ.
-ლიამთან ერთად გიდნა წასვლა და გაინტერესებს ხომ არ მეწყინება? –მაშინვე მივხვდი ლილი რის თმას აპირებდა.
–გეწყინება? –უხერხულად მკითხა, არ უდნოდა ჩემი სახლში მარტო გაშვება, მაგრამ ლიამთანაც უნდოდა.
-არა არ მეწყინება, - თბილად გავუღიმე ლილის და მასაც მაშინვე შეეცვალა მოღუშული სახე და გახარებული გადამეხვია.

სახლისკენ მიმავალ გზას დავადექი. ქუჩაში ცოტა მანქანა ირეოდა. უცებ ის ნაცნობი მოტოციკლეტის გრუხუნის ხმა გავიგონე, რომელმაც სწრაფად ჩამიქროლა, შემდეგ დაამუხრუჭა და უკან მოტრიალდა. ზეინი მეგონა, მაგრამ ჩაფხუტი რომ მოიხსნა ჰარი აღმოჩნდა რომელიც მეგობრულად მიღიმოდა. მისი დანახვა იმ ინციდენტის შემდეგ არ გამხარებია, მაგრამ მეც გავუღიმე.
-როგორ ხარ ანაბელ? - ღიმილით მკითხა
-კარგად,შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად -მიპასუხა ეშმაკური ღიმილით -მიგაცილო სახლამდე? -თამაზიანად მკითხა.
-არა,მადლობა,ჩემით მივალ -უარით გავისტუმრე და თვალი მოვწყვიტე.
გზას გავხედე, შორიახლოს ნაილი დავინახე, რომელიც დაწვრილებული თვალებით გვაკვირდებოდა ჩვენ,როდესაც შენიშნა რომ დავინახე იმ ადგილს წამებში მოსწყდა.
-როგორც გინდა–მიპასუხა ჰარიმ და მოტოციკლეტი დაძრა. ცოტახანში გზად ნაილი დამეწია.
-კიდევ გამარჯობა -მხიარულად მომესალმა
-გაგიმარჯოს -მხიარულად ვუპასუხე
-შენი ჩანთა მომეცი,მე წამოგიღებ -შემომთავაზა,მადლობა გადავუხადე და ჩემი ჩანთა მას მივეცი,ამას არ გავაკეთებდი ძალიან მძიმე რომ არ ყოფილიყო.
-ლონდონში ახლა ჩამოხვედი? –მკითხა დაინტერესებულმა.
–კი,რატომ მეკითხები?
–ისე უბრალოდ, აქამდე სკოლაში არასდროს მინახიხარ და არც სხვაგან სადმე.
- რამ გადაგაწყვეტინა ამხელა გზაზე წამოსვა? -მკითხა რამდენიმე წამიანი სიჩუმის შემდეგ.
–ერმ.. დედაჩემის სიკვდილის შემდეგ მამა ვეღარ მოახერხებდა ჩემს მოვლას ამიტომ აქ, მამიდასთან გამომიშვა. –გულიახდილად ვუპასუხე.
-მაპატიე,მე არ ვიცოდი... -ლაპარაკი დაიწყო თუმცა გავაჩერე
-არაუშავს, საიდან უნდა გცოდნოდა. -ღიმილით ვუთხარი და შესახვევში შევუხვიეთ, ლაპარაკში ვერც კი გავიგეთ ისე მივადექით ჩემს სახლს
-ოუ,მაპატიე,ჩემს გამო ამხელა გზა გამოიარე -ვუთხარი მე
–არაუშავს, სასიამოვნო იყო შენთან საუბარი. –თბილად გამიღიმა.
––იცი ერთადერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ხარ ვინც აქ გავიცანი. –არ ვიცი რატომ, მაგრამ მასთან გულახდილი ვიყავი, მე უკვე მომწონდა ის.
–ჩვეულებრივში რას გულისხმობ? – სიცილით მკითხრა და ჩემი ჩანთა მომაწოდა. –ეს ცუდია თუ კარგი?
–ზრდილობიანი ხარ, არ გაქ ტატუები და რაც მთავარია არ ხარ ბაიკერი . –ავუხსენი და გავუღიმე. –ეს კი კარგია.
–აჰჰ ვხვდები ჩემამდე ვინებიც გაიცანი. –როგორც ჩანს ისიც იცნობდა მათ.
–და საერთოდ არ ვარ ამით გახარებული. –ვუთხარი და მაშინვე ენაზე ვიკბინე, ხომ შეიძლება ნაილიც მათი მეგობარი იყოს? ღმერთო ჩემო რა წინდაუხედავი ვარ!
–ანაბელ ხომ იცი რომ ჩვენ ცხოვრებაში ტყუილად არასდროს არავინ ჩნდება? თუ ისინი გაიცანი ეს იმას ნიშნავს რომ ესე იყო საჭირო. უბრალოდ დაელოდე და გაიგე ვინ რა მიზნით შემოვიდა შენს ცხოვრებაში. –ნაილი თავის სიტყვებში დარწმუნებული იყო. არა მე მართლა მომწონდა ის და ვაპირებდი მასთან ურთიერთობის გაგრძელებას.
–კარგი დაველოდები და იმასაც გავარკვევ შენ რა მიზნით ხარ ჩემს ცხოვრებაში შემოსული. –ჩემ ნათქვამზე ორივემ გავიცინეთ, შემდეგ ნაილი დამემშვიდობა და მეც სახლისკენ წამოვედი.
გასაღებით კარი გავაღე და შიშისა და მოულოდნელობისგან მაშინვე შევხტი, როცა დივანზე ჩამომჯდარი ზეინი დავინახე.
თავი 8
შეშინებული ადგილზე შევხტი და ხელი გულზე მივიდე, როდესაც ზეინი ჩემს სავარძელში ჩამომჯდარი დავინახე. თვალებგაფართოებული მივაჩერდი, მან კი ჩაიცინა, სიგარეტი რომელსაც ეწეოდა საფერფლეში ჩააქრო და წამოდგა.
-აქ რას აკეთებ?! - შევეცადე ჩემი შიშისთვის გადამებიჯა და მამაცურად მეკითხა, მაგრამ კიდევ უფრო დავბრთხი, როდესაც არაფერი მიპასუხა და ძალიან ახლოს მოვიდა ჩემთან. ინსტიქტურად ნაბიჯი უკან გადავდგი და კარებს ავეკარი, ის კიდევ უფრო მოიწია. მისი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა, ჩვენ სხეულებს კი სულ რამდენიმე მილიმეტრი აშორებდა ერთმანეთისგან.
-როგორ ფიქრობ სად მიდიოდი? - სახე უფრო მოსწია, გვერდზე გავიხედე, მაგრამ თითები ნიკაპში წამავლო და სახე შემომატრიალებინა.
-ა-აქ რა გინდა? -სახე კიდევ უფრო მოაახლოვა, რაზეც სუნთქვა შემეკრა.
-ლიამმა მითხრა რომ აქ დავლოდებოდი, სახლში კი არ იყავი და თავი დავიპატიჟე, - ყურჩი ჩამჩურჩულა. მის ამ ქცევაზე სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა და შემდეგ შევკრთი, როდესაც ვიგრძენი როგორ ჩააცურა ხელი ჩემ საჯდომათან. შეშინებული სწრაფად გამოვეცალე. არ ვიცოდი რა მექნა, ან სად წავსულიყავი. რომ მეთქვა რომ აქედან წასულიყო სისულელე იქნებოდა, მაინც არ დამიჯერებდა ამიტომ გაჩუმება ვარჩიე. აფორიაქებულმა ტელევიზორი ჩავრთე და დივანზე ჩამოვჯექი, სხვა ვერაფეირი მოფიქირე მისთვის თავის ასარიდებლად. გაფაციცებული ვიყავი, არ ვიცოდი ზეინი რას აკეთებდა, მალე თვალის კუთხეში ლანდი დავლანდე, რომელიც შემდეგ ჩემს გვერდით სავარძელში ჩამოჯდა.
ნერწყვი გადავყლაპე, იმედი მქონდა რომ ყურადღებას ჩემიდან ტელევიზორზე გადაიტანდა, მეც ტელევიზორს მივჩერებოდი, ვცდილობდი სახეზე აფორიაქება არ დამტყობოდა და ტელევიზორისთვის ისე მეყურებინა თითქოს მაინტერესებდა რა გადიოდა.
–გეშინია ჩემი? –ირონიული ტონით იკითხა.
მისმა კითხვამ უფრო დამაბნია, მას გავხედე, შემდეგ კი დაფეთებულივით ისევ ტელევიზორს შევხედე, არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა სიმართლე, თუ ტყუილი, მაშინ როცა საშინელი მატყუარა ვარ და ამას მაშინვე შეამჩნევდა.
–კი –ამოვილუღლუღე, ბოლოს მაინც სიმართლის თქმა ვარჩიე. ზეინს ჩაეცინა და თავი გაიქნია. სულ ერთიანად დამბურძგლა, როცა ვიგრძენი, როგორ მიიკვლებდა ზეინის ხელი ჩემ ფეხებშუა გზას და უფრო ზევით ადიოდა. სუნთქვა შემეკრა და სასწრაფოდ დავადე ჩემი ხელი მისას რომ მომეშორებინა. ხელი გვერდზე გადავადებინე, ცოტა გვერდით ჩავიჩოჩე და ისევ ტელევიზორს მივაშტერდი.
თვალები გამიფართოვდა, როდესაც დავინახე რას აჩვენებდნენ, ნამდვიად არ მსურდა ზეინთან ერთად მეყურებინა როგორ კოცნიდნენ ერთმანეთს გოგო და ბიჭი. სწრაფად წამოვხტი და გამოვრთე. რაზეც მას გაეცინა, შემდეგ კი არ ვიცოდი რა მექნა ამიტომ ისევ სავარძელში ჩავჯექი.
-ჯერ არავისთვის გიკოცნია, არა? - კიდევ უფრო ახლოს მოწეულიყო. ვიგრძენი როგორ ავხურდი, არ ვიცოდი რა მექნა, სრულიად დავიბენი.
შევკრთი და ფეხზე დავიხედე, სულ ერთიანად დამბურძგლა, როდესაც ჩემ ბარძაყზე ისევ ზეინის ხელი დავინახე. ადგილს მივეყინე, თვალებგაფართოებული და პირდაღებული მივჩერებოდი როგორ ასწია ფორმის ქვედაბოლო,
–საშინელი ფორმაა – ამოიოხრა.
–მე მომწონს – ერთმანეთს მივაყარე ეს ორი სიტყვა და ხელი ისევ ავაღებინე ჩემი ფეხებიდან. ის კი უფრო მოიწია. ცალი ხელი ჩემს უკან საზურგეზე გადაადო, მეორე კი სახეზე ჩამომისვა, ლოყა ხელისგულში მოიქცია და თავი მის მხარეს შემომატრიალებინა.
შეშფოთებული ვუყურებდი მას, ის კი ავისმომასწავებელი ღიმილით მომჩერებოდა. გაწევა ვცადე, როდესაც სახე უფრო მოაახლოვა, მაგრამ ორივე ხელით დამიჭირა, თავის გულს მიმაკრო და ვიგრძენი როგორ მაკოცა ყურის ძირში, რაზეც თვალები უნებლიედ დამეხუჭა, თავი ამოწია და ზუსტად ჩემი სახის წინ გააჩერა. მისი სუნთქვა ბაგეზე ვიგრძენი, შემდეგ კი თავისი ტუჩები ჩემსას შეახო. თვალები ხამხამით ფართოდ გავახილე და გაოცებულმა ზეინს შევხედე.
ჩემგან განსხვავებით თვალები დაეხუჭა. სხეულში რაღაც სასიამოვნოდ მივლიდა, მაგრამ სწორი არ იყო რასაც ვაკეთებდი! პირი გავაღე რომ შესაწინააღმდეგებლად რაიმე მეთქვა, მაგრამ არ დამცალდა, რადგან მისი ენა ჩემსაში შემომოვიდა, მის ამ ქცევაზე კი ვიგრძენი რომ ცუდად გავხდი, ხელი გულზე მივიდე რომელიც უფრო და უფრო სწრაფად იწყებდა ცემას. ზეინმაც არ დააყოვნა და ჩემ ხელს თავისი დაადო, შემდეგ კი მაგრად მოუჭირა.
კვნესა ამღმომხდა მის ამ ქცევაზე და ჩემდაგაუცნობიერებლად კოცნაზე კოცნითვე ვუპასუხე, რამაც ზეინი უფრო გაათამამა და სავარძელზე მიმაწვინა, თვითონ კი ზემოდან მომექცა. ღმერთო მაპატიე, ეს რას ვაკეთებ.
ზეინმა ხელი ჩემი მკერდიდან ქვევით ჩააცურა, წვივში მომკიდა, ზევით ამაწევინა და მის წელზე შემომახვევინა.
მის კოცნის დროს ისეთი შეგრძნებები მეუფლებოდა რომ წინააღმდეგობის გაწევას ვერც ვახერხებდი, პირიქით, უფრო და უფრო მეტი მინდებოდა.მისმა ამ ქცევამ შიში სულ დამავიწყა, ისიც რომ კონა საერთოდ არ ვიცოდი. ხელები მის თმებში ავხლართე და მაგრად მოვუჭირე რაზეც სიამოვნებისგან ამოიოხრა. გაბართოებული თვალებით შევხედე, ეს იმდენად მესიამოვნა რომ ჩემი ქმედება ისევ გავიმეორე.
-ეს გსიამოვნებს? - კოცნა არ გაუწყვეტია ისე დაილაპარაკა ჩემს პირში, - გსიამოვნებს როდესაც სიამოვნებას მანიჭებ? –გამოიწია და ალმაცერად შემომხედა. პასუხი არ გამიცია, თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე. მისი ძალიან მრცხვენოდა იმის გამო რასაც რამდენიმე წამის წინ ვაკეთებდი და არ შემეძლო თვალებში მეყურებინა.
–თვალები გაახილე – მბრძანებლური ტონით მითხრა ზეინმა.
ისევ ღრმად ამოვისუნთქე და თვალები ნელ–ნელა გავახილე.
–თვალებში მიყურე – ისევ ისეთი ტონით მითხრა და ჩემი სახე მის ხელებში მოიქცია. –გინდა რომ გავაგრძელო? –მკითხა და თვალი თვალში გამიყარა. მისი თვალები ჩემგან პასუხს ელოდებოდნენ, მე კი არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა.
–რომელი უფრო დიდი ცოდვაა ის რასაც ახლა ვაკეთებთ თუ ტყუილი? –ნელ–ნელა, დაბალ ხმაზე ვიკითხე, მაგრამ მისგან პასუხს ნამდვლად არ მოველოდი.
–როგორი უმანკო ხარ –მითხრა ისე რომ ჩემთვის თვალი არ მოუცილებია და ენით ტუჩები დაისველა.

მაშინვე ხელით გავწიე ზეინი, როცა კარზე კაკუნის ხმა გავიგე.
-ღმერთო, ლილი და ლიამი, - უცბად წამოვხტი და ტანსაცმლის სწორება დავიწყე.
-მოტოციკლის ხმა არ იყო, ალბათ ვითაცამ მანქანა გააჩერა, - თვალები გადაატრიალა ზეინმა.
-ვაიმე! მამიდა და ბიძია ჩამოვიდნენ! - ჩემთან ერთად ზეინსაც შეეცვალა გამომეტყველება.
-სწრაფად სადმე დაიმალე! - ხელზე დავექაჩე.
–არა! –მტკიცეთ გამომიცხადა.
–რას იტყვიან რომ დაგინახავენ? –უკვე პანიკა მეწყებოდა.
-არ ვაპირებ დამალვას –ზეინი ისევ თავის აზრზე იყო.
-ზეინ გთხოვ!
-არა!
-ჩემს ოთახში ადი! - ალმაცერად ამომხედა, შემდეგ კი სავარძლიდან წამოხტა და მეორე სართულის კიბებისკენ წავიდა.
-პირველვე კარი მარჯვნივ! - მივაძახე და კარებისკენ გავიქეცი. სადაც ბიძიას და მამიდას შევხვდი.
იქაური ამბები ჩამოიტანეს. უილიამის მდგომარეობა გაუმჯობესებულა, გონზე მოვიდა, რაც ძალიან გამიხარდა. ბარგის შემოტანაში დავეხმარე შემდეგ კი სწრაფად ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი სადაც ზეინი მეგულებოდა.
-ზეინ! - ჩურჩულით დავიყვირე როდესაც ოთახში შევედი, კარები საგულდაგულოდ დავკეტე და ჩემ კარადის უჯრებში ჩამძვრალი ზეინი დავინახე.
-ეს შენი საცვლებია?, - სიცილით მკითხა და ხელში ვარდისფერი საცვალი მოიქცია.
-ჩუმად! - დავიხავლე, მასთან მივედი, საცვალი ხელიდან გამოვტაცე და უჯრაში ჩავკუჭე.
– საინტერესო იქნებოდა შენი ამ ლიფში ნახვა, - სიცილით მითხრა და თითით ჩემი ბიუსჰალტერში დაატრიალა. ღმერთო ჩემო! სახეზე სულ ავხურდი. ალბათ კიბორჩხალას ვგავდი და მას კიდევ უფრო აუტყდა ამაზე სიცილი. ჩემი ნივთები ხელიდან გამოვგლიჯე, არეულად შევტენე კარადაში და ზეინს აივნისკენ ვუბიძგე.
-წადი!
–კარგი, ბოლომდე დავათვალიერებ შენს საცველბს და წავალ – მითხრა ეშმაკურად და თვალი ჩამიკრა.
–წადი გთხოვ –შევევედრე, მართლა ძალიან დიდ საბთხეში ვიქნებოდი ახლა რომ რომელიმე ამოსულიყო.
-კარგი ხო! - ამოიოხრა და აივნისკენ წავიდა. –მომავალ შეხვედრამდე–მითხრა გადახტომის წინ და წამებში გაუჩინარდა.
სახეზე ხელები ავიფარე და ღრმად ამოვისუნთქე. ეს რა გავაკეთე. რამდენიმე წუთის წინ ვკოცნიდი ჩემთვის სრულიად უცხო, საშიშ ადამიანს, რომელმაც გამწირა იმისთვის რომ პოლიციელებს დავეჭირე, დამაიგნორა როცა წავიქეცი და დილით კი არც მომესალმა ისე ჩამიარა. ეს მე არ ვარ, ეს არ არის ის ანაბელი. –ღმერთო მიშველე –ხმამაღლა წამოვთქვი და პირჯვარი გადავიწერე
თავი 9
ლოგინზე ვიყავი ჩამომჯდარი, კედელს მივშტერებოდი და დღევანდელზე ვფიქრობდი. დღეს პირველად შედგა ჩემი პირველი კოცნა ბიჭთან, რომლის მეშინია თავისი ქცევების გამო და რომელსაც არც კი ვიცნობ. ეს ყველაფერი არასწორი იყო, მაგრამ იმ წუთებში სწორად ჩანდა.. ჩემი ფიქრები კარის ხმამ გაფანტა
-გაგიჟდი? სიგარეტი მოწიე? –ქოშინით შემოვარდა ლილი ოთახში და კითხვები დამაყარა.
–რაა? არა რათქმაუნდა –წარვები შევკარი და თავი გავიქნიე.
–ქვევით სიგარეტის ნამწვავი იყო, ჩემებმა ვერ ნახეს ალბათ,მოვასწრი გადაგდება -მითხრა და სავარძელზე ჩამოჯდა.
-აჰჰ, ალბათ ზეინიაა -ვუპასუხე და საწოლზე გადავწექი.
-ზეინი აქ იყო? - გაკვირვებულმა მკითხა, - რა უნდოდა?
-ხო,ლიამს ეძებდა -ამოვიჩურჩულე და თვალები დავხუჭე. ცოტახნით ასე ვიწექი, როდესაც გამახსენდა რომ გაკვეთილები მქონდა სამეცადინო ზანტად წამოვიწიე საწოლიან ჩანთიდან წიგნები ამოვიღე და მაგიდას მივუჯექი. იმ ყველაფრის შემდეგ რაც დღეს მოხდა ძალიან მიჭირდა სამეცადინოდ მობილიზება, ვგრძნობდი რომ როდესაც რამის წაკითხვას დავაპირევდი თითოეული სიტყვა და წინადადება მას მახსენდება. საბოლოოდ როგორღაც მოვაბი თავი და დავალებები გავაკეთე, შემდეგ კი დავიძინეთ.
დილით სკოლისთვის მამიდამ გაგვაღვიძა,ფეხზე ავდექით,მოვწესრიგდით,ვისაუზმეთ და სკოლაში წავედით,გზაში ხმას არ ვიღებდი,ლილი რაღაცას მელაპარაკებოდა თუმცა ჩემი გონება ისევ გუშინდელს დასწტრიალებდა.
-მისმენ? -ხელი ამიფრიალა სახის წინ ლილიმ
-მაპატიე რაღაცაზე ჩავფიქრდი -ვუპასუხე და მას შევხედე.
-რა გჭირს?გუშინ და დღეს რაღაც სულ ჩაფიქრებული ხარ.
-არაფერი -მხრები ავიჩეჩე -უბრალოდ სკოლაზე ვფიქრობ,წინასწარ მეშინია გამოცდების -ვიცრუე და გზას გავხედე. მინდოდა ლილისთვის სიმართლე მეთქვა, მაგრამ არ შემეძო, მე ვიყავი ის ადამიანი ვინც ჭკუას არიგებდა და ახლა მეც ზუსტად იმავე გავაკეთე, მრცხვენოდა ჩემი საქციელის. სკოლას მალევე მივუახლოვდით, გარეთ ბავშვები ირეოდნენ, კლასში შევედი. როდესაც ჩემი ადგილისკენ გავიხედე ნაილი უკვე ადგილზე იჯდა,ხელი დამიქნია,მეც ღიმილით წავედი მისკენ,მივესალმე და ჩემს ადგილას დავჯექი.
-როგორ ხარ? -ვკითხე და მათემატიკის წიგნი და რვეული ამოვიღე.
-კარგად,შენ როგორ ხარ?
-მშვენივრაად -ვუპასუხე და სკამზე გავსწორდი.
-დავალებები გააკეთე? -მკითხა,რაზეც თავი დავუქნიე, როდესაც კლასსში მასწავლებელი შემოვიდა ყველა ფეხზე წამოვდექით,შემდეგ კი გაკვეთილიც დაიწყო, საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ დაფასთან გამიძახა და რამდენიმე ამოცანის გაკეთება დამავალა, თავიდან ძალიან დაბნეული ვიყავი, მეშინოდა რამე ცუდად არ გამეკეთებინა და კლასს არ დაეცინა, უკან რომ მივიხედე ნაილის გამამხნევებელ მზერას შევეჩეხე და ცოტა არ იყოს დავმშვიდდი, შემდეგ კი მოცემული დავალება შევასრულე, შვებით ამოვისუნთქე, როდესაც ჩემ ადგილას დავბრუნდი რაზეც ნაილს ჩაეცინა.
–ყოჩაღ – შემაქო და ხელი გამომიწოდა დასარტყმელად.მეც ხელი დავურტყი და თბილად გავუღიმე.

ამის მერე ერთი კვირა ისე გაილია რომ ჩემ თავს დიდი აღარაფერი გადახდენია, არც ზეინი არ მინახავს, არც არაფერი გამიგია მასზე. არც კი ვიცი მისი ნახვა მინდოდა თუ არა. მამიდა როგორც ყოველთვის სამზარეულოშია,ბიძია კი სამსახურში.როდესაც კარზე ხმა შემოვესმა მაშინვე წამოხტა ლილი მის გასაღებად,ცოტახანში კი ოთახში გაბრწყინებული მარტინა შემოვიდა
-თქვენ არ იცით რა ხდება ! -თითქმის დაიყვირა და საწოლზე დაეხეთქა. ინტერესით აღვივსე და მეც მათთან ერთად მოვკალათდი ლოგინზე.
-მიდი, მიდი მალე მოყევი რა მოხდა, - ანთებული თვალებით მიაჩერდა ლილი და ასევე მეც. ერთი სული მქონდა ხმას როდის ამოიღებდა გაბადრული მარტინა.
-ესეიგი.. - დაიწყო, ღრმად ამოისუნთქა და შემდეგ სიცილი აუტყდა, ჩვენც გაურკვევლობაში მყოფებმა ერთმანეთს გადავხედეთ და ჩავიცინეთ, - ზეინ მალიკი! - გახარებულმა წარმოთქვა ეს სიტყვები და მე რამის გულმა რეჩხი მიყო, იმისდამიუხედავად რომ არ ვიცოდი რა ხდებოდა. სახედან ღიმილი წამეშალა და დაძაბული მივაჩერდი, - გუშინ კლუბში ვიყავი და ისიც იქ მოვიდა, როდესაც დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა, მიცნო რომ შენი მეგობარი ვიყავი, ცოტა ვილაპარაკეთ, დასალევი შემომთავაზა შემდეგ კი გარეთ გავედით და.. - ტუჩზე იკბინა და საწოლზე ცანცარი დაიწყო. მუცელში თითქოს რაღაც ჩამწყდაო, სხეულში ერთიანად დამიარა ცხელმა მწველმა სითხემ, თვალებზე ცრემლები მომაწვა. მარტინას ვუყურბდი როგორ იცინოდა და როგორ ეხვეოდა გახარებული ლილის, ლილიც არა ნაკლებ გახარებული იყო.
ვფიცავ ცხოვრებაში პირველად გამიჩნდა მოძალადე ფიქრები, მინდოდა მარტინაზე მეძალადა, მისი გრძელი თმებით მაგრად მეთრია და ცოცხლად დამემარხა! მან მე მაკოცა პირველს და არა მას! თავი ჩავხარე რომ ჩემი წაშლილი სახე არ დაენახათ, საუბედუროდ კი მარტინამ საუბარი გააგრძელა.
-ღრმერთო მისი კოცნა საოცრება იყო, ისე მეხებოდა მისი ტუჩები,რომ გული მიმდიოდა. ტუჩებზე ალუბლის ლიქიორის გემო ჰქონდა, ისე ერწყოდა ჩვენი მოძრაობები რომ თითქოს ერთმანეთისთვის ვიყავით გაჩენილები - ! –სიმწრით ამოვიხედე და მის გაბრწყინებულ სახეს შევხედე და ვიგრძენი როგორ მატულობდა მისდამი დაგროვილი ზიზღი და ააგრესია ჩემში. ამოიხვნეშა და საწოლზე გადმოვწვა,თავი მე დამადო მუხლებზე. ვერც კი გავაანალიწე ისე სწრაფად წავიღე ხელები მისი თმებისკენ, მაგრამ გონს ღვთისწყალობით მალე მოვედი და სწრაფად წამოვხტი, რის გამოც საწოლის ზამბარებიან რკინებს დაარტყა თავი და ტკივილისგან შეიჭმუხნა.
-ბოდიში, - ამოვილუღლუღე, მაგრამ ბოროტ ღიმილს ვერ ვიკავებდი, რომელიც სახეზე გამომსახვოდა. ლილიმ დაბნეულმა გამომხედა და მე კი ქუსლებზე სწრაფად მოვტრიალდი.
-ქვევით ჩავალ – ჩემდაუნებლიედ დავიღრინე და კიბეები ჩავირბინე.
-მამიდა ეზოში ვიქნები – შევატყობინე, პასუხს არ დავლოდებივარ ისე გავედი ეზოში, არეულად დავაბიჯებდი აქეთ იქით და გონებაში მარიტნას ვლანძღავდი. შემდეგ ზეინის სახე წარმომიდგა გონებაში და ვიგრძენი როგორ შემძულდა, მთელი ბრაზი ახლა მის მიმართ მომეძალა, მინდოდა მეც მეტიკნა მისთვის გული ისე როგორც თვითონ მატკინა ახლა. ჩემი პირველი კოცნა წაიღო, შემედეგ მიმატოვა და სხვა გოგოსთან ერთად გაერთო. მინდოდა მენახა და ამისთვის მაგრად გამელამაზებინა მისი მშვენიერი ცხვირი. გაუთლელი სულელი ბიჭი! თავი ყველაზე მაგარი გონია, არადა ყველაზე.. ყველაზე.. ყველაზე ცუდია! ცუდი, გაუთლელი, სულელი მახინჯი ბიჭი! მე კიდევ უფრო სულელი კოცნის უფლება რომ მივეცი! რა მეგონა რომ მოვწონდი? როდის გაიზრდები ანაბელ – ჩემ თავს ვეჩხუბებოდი, ღმერთო ეს რა სულელი ვარ. გამორიცხულია ამიეროდან ვინმეს ვენდო ან ვინმე შემიყვარდეს! ყველაზე ცივი ადამიანი გავხდები, ზეინისნაირი და ვანანებ აბუჩად რომ ამიგდო! ვარწმუნებდი ჩემს თავს, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი რომ ამას ვერასდროს შევძლებდი.
ვერც კი გავაცნობიერე სიბრაზისგან ისე წამომსვლოდა თვალებზე ღვარად ცრემლები, გაღიზიანებულმა უხეშად მოვიწმინდა და ხის ძირში მწვანე ბალახზე ჩამოვჯექი. თავი ყველაზე დაუცველ და უსუსურ ადამიანად მეგონა მსოფლიოში, ვისაც ყველა ისე იყენებდა როგორც მოუდნებოდა!
ბალახებში ამოსული რამდენიმე გვირილა მოვწვიტე და ეზოდან გავედი, მამიდა ალბათ გადაირევა როდესაც გაიგებს რომ გავიპარე, მაგრამ არ მანაღვლებს.
“ვაზღვევინებ!” “ვერ ვაზღვევინებ!” “ვაზღვევინებ!” ვერ ვაზღვევინებ!”
გაბრაზებული მივაბიჯებდი ლონდონის ქუჩებში და გვირილებს უმოწყალოდ ვპუტავდი. “ვაზღვ..”
-ჰეი ანაბელ – ფიქრებიდან ნაილის ხმამ გამომარკვია, მისკენ მივიხედე,
-ჰეი -მეც მივესალმე
რას შვრები? - ჩემს ხელებს დააკვირდა და გაეცინა, - ვის უყვარხარ? - ისევ სიცილით მკითხა.
-არავის! - ამოვიბუზღუნე და ყვავილები გადავყარე, რაზეც კიდევ უფრო გადაიხარხარა.
-სად მიდიოდი?
-არსად, უბარლოდ გასეირნება მინდოდა, - ვუთხარი და ორივემ სეირნობა დავიწყეთ.
-შენ? - ვკითხე და ავხედე.
-მეც ვსეირნობდი, - მხრები აიჩეჩა და ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო. - ისა ანაბელ, - უცებ დაიწყო და თავი მოიქექა, - როლინგ სტოუნზის კონცერტი იმართება იცი? წასვლას ვაპირებ და ვიფიქრე რომ შენთან ერთად კარგი იქნებოდა იქ ყოფნა.
-აჰ.. კი გავიგე მაგაზე დღეს სკოლაში საუბრობდნენ, მაგრამ არამგონია გამომიშვან, - მოღუშული სახით გავხედე.
-ოუ, შეგიძლია გამოიპარო, ლილიც წამოიყვანე, ბევრი ბილეთები მაქვს და ყველას გვეყოფა.
–არ ვიცი, ვერ დაგპირდები, მაგრამ ვეცდები, - ზრდილობიანად გავიღიმე, შემდეგ ნაილი სანაყინესთან შეჩერდა და ორი შოკოლადის ნაყინი იყიდა. მეუხერხულა, თავიდან უარზე ვიყავი რადგან ფული არ მქონდა, მაგრამ ჩემმა წინააღმდეგობამ არ გაჭრა.
-10 საათზე მოგაკითხავ, - ღიმილით მითხრა, როდესაც სახლთან მომაცილა. თავი დავუქნიე, საღამომდე დამემშვიდობა.
სახლში შევედი,მარტინა ისევ საწოლზე იყო წამომჯდარი,თვალი ავარიდე და გარეთ გავიხედე. დიდად ესეთი კონცერტები არ მიზიდავდა, მაგრამ მინდოდა იქ ნაილთან ერთად წასვლა ამიტომ გადავწყვიტე, რომ კიდევ ერთხელ გავიპარებოდი სახლიდად. დაახლოებით საღამოს 7 საათი იყო როდესაც მარტინა წავიდა,ლილი ოთახში გამოიქცა
-დღეს კონცერტია,როლინგ სტოუნზის, ლიამმა დამპატიჟა, ხომ წამოხვალ?
-მე ნაილმა დამპატიჟა - ვუპასუხე და თავი დავუქნიე. ლილი გაკვირვებული სახით მომაჩერდა.
-სად ნახე ნაილი?
-ახლა გასული რომ ვიყავი ქუჩაში შემხვდა და.. - მხრები ავიჩეჩე, კარადა გამოვაღე და შავი კაბა გადმოვიღე, - შენი აზრით მომიხდება?
-კი.. - სახეშეჭმუხნულმა გამომხედა ლილიმ, შემდეგ კი თვითონაც დაიწყო ტანსაცმლის ქექვა და თეძოებზე გადაჭრილი ჩითის კომბინიზონი და შავი მაისური აარჩია.
თმა გავიშალე და აქეთ-იქით ჩამოვიყარე მხრებზე, შემედეგ ლილის პომადა მკრთლად გადავისვი ტუჩებზე.
-ჰმ -ლილიმ ჩაახველა -კარგად გამოიყურები -ღიმილით მითხრა და გაიცინა,თვალები გადავატრიალე და მადლობა გადავუხადე,უცებ ნახევრად შეღებული აივნის კარი სრულიად შეისნა რაზეც გული გამისკდა და ოთახში ლიამმა შემოყო თავი,გამეცინა მის დანახვაზე,მივესალმე.
-მიხარია შენც რომ მოდიხარ -მითხრა და თმა ამიჩეჩა,წუწუნი დავიწყე რაზეც გაეცინა,ლილის შუბლზე აკოცა,
–აღარ მოდიხართ? –იკითხა რამდენიმე წუთში ლიამმა.
–თქვენ წადით მე უნდა მომაკითხონ და ჩემით წამოვალ.
–როგორც გინდა –თქვა ლიამმა და აივნიდან გადახტა.
–იქ გვანხავ– მომაძახა ლილიმაც და მას მიჰყვა. ცოტახანში ნაილიც მოვიდა ფანჯრიდან გადავძვერი, კიდევ ერთხელ მივესალმე და გზას გავუდექით. როდესაც დანიშნულების ადგილს მივუახლოვდით ნაილს ხელი ხელზე მაგრად ჩავჭიდე, ბევრი ხალხი ირეოდა და არ მინდოდა დავკარგულიყავი. მანაც მაგრად ჩამჭინდა ბრბოს გარღვევა დავიწყეთ.
დარბაზში შევედით, ბილეთები დაცვას ვუჩვენეთ შემდეგ კი ბრბოში შევძვერით, რომ წინ ვყოფილიყავით.
უკვე ერთი საათია რაც კონცერტი გრძელდება და მე ძალიან მოვიწყინე. ამდენ ხალხს და ასეთ ხმაურს არ ვიყავი მიჩვეული, უკვე ყურები მტკიოდა და ჰაერი არ მყოფნიდა.
–ცოტახნით გარეთ გავალ –ვუთხარი ნაილს ხმამაღლა რომ ჩემი ნათქვამი გაეგო.
–გინდა გამოგყვე? –ზრდილობიანად მკითხა .
–არა იყოს, დავბრუნდები მალე. –ვუთხარი და ხალხის ბრბოში გამოვიკვლიე გზა.
ღრმად ამოვისუნთქე, როცა სუფთა ჰაერზე გავედი. ცოტახანი გარეთ ვიდექი, შემდეგ კი შესვლა დავაპირე, სიბნელემ შემაშინა, მიტუმეტეს რომ მარტო ვიყავი.
უკან ვბრუნდებოდი, როცა დავინახე რომ ჩემსკენ ნაცნობი სილუეტი წამოვიდა, ზეინი. გადავწყვიტე დამეიგნორებინა და მისი ქცევებისთვის ყურადღება არ მიმექცია, ამიტომ მზერა ავარიდე. მისი ლანდი დავინახე როგორ მომიახლოვდა, რაზეც გულისცემა ამიჩქარდა, მაგრამ მისკენ არ გამიხედავს. ვიგრძენი რომ შემომხედა, ვეღარ მოვითმინე და მეც მას გავხედე, როცა დამინახა რომ ვუყურებდი მზერა ამარიდა და ზუსტად ის გააკეთა,რასაც მე ვგეგმავდი,ისე ჩამიარა,თითქოს იქ არც ვდგარიყავი. ბრაზმა ერთიანად დამიარა სხეულში, ამოვიოხრე და შესასვლელისკენ წავედი.
–გოგონავ თქვენი ბილეთი? –გამაჩერა დაცვამ.
–უკვე განახეთ როცა შევედი. –დაბნეულმა ამოვილუღლუღე.
–შენ გარეთ ხარ – თვალები აატრიალა.
–ხომ ვიცი, იმიტომ რომ გამოვედი ჰაერი მჭირდებოდა, მაგრამ შესვლისას განახეთ. –ვცდილობდი რომ შიგნით შევეშვი.
–კარგით, ახლიდან მანახეთ თქვენი ბილეთი. –როგორც ჩანს დაცვა არ მიჯერებდა.
–კარგით –გაუაზრდებლად ვთქვი, შემდეგ კი გამახსენდა რომ ბილეთები ნაილს ქონდა.
–აქ არ მაქ, გთხოვთ შემიშვით შიგნით მელოდებიან.
–გვერდზე გაიწიეთ –დააიგნორა ჩემი თხოვნა დაცვამ და გვერდზე გამომწია.
ღმერთო ახლა რაღა უნდა ვქნა? კონცერტის დამთავრებამდე აქ უდნა ვიდგე მარტო, სიბნელეში? ამოვიოხრე და გვერდზე ტროტუარზე ჩამოვჯექი, იმ იმედით რომ ნაილს გავახსენდებოდი და გამოვიდოდა.
თავი 10

ღმერთო ახლა რაღა უნდა მექნა? არ უნდა გამოვსულიყავი! თვალები დავხუჭე და თავი უკან გადავაგდე.
ციოდა და თან საშინლად, შემოდგომაა და ლონდონში უკვე საგრძნობლად აცივდა. თვალები ხამხამით გავახილე და ცოტა მოშორებით ნაცნობი სილუეტი შევნიშნე ორ მაღალ ბიჭთან ერთად. ოჰჰ ზეინი.
ვერ გადამეწყვიტა რა უნდა მექნა, მივსულიყავი მასთან და დახმარება მეთხოვნა თუ ისე მოვქცეულიყავი თითქოს პირველად ვხედავდი. არ მინდოდა აქ გაყინვა, ყინვას გავუძლებდი, მაგრამ ძალიან მეშინოდა ამ სიბნელეში მარტო ყოფნის.
ბოლოს ჩემს თავს გადავაბიჯე, ფეხზე წამოვდექი, კაბა გავისწორე, დავიფერთხე და ზეინისკენ ნელა დავიძარი. გული გამალებით მიცემდა, მასთან მისვლის თან მრცხვენოდა. როდესაც ვუახლოვდებოდი ერთ-ერთმა მიმსა მეგობარმა შემამჩნია, რომელიც ჩემკენ სახით იხედებოდა საუბრისას, ზეინი ზურგშექცევით იდგა.
-ზ-ზეინ.. - ხმა ჩახლეჩილი მქონდა და ჩემი ნათქვამი კატის კნავილივით გაისმა. ჩავახველე რომ ყელი გამეწმინდა და ამასობაში ზეინიც შემოტრიალდა. დამიანხა თუ არა ცივი და მობეზრებული სახით შემომხედა. თავი ცუდად ვიგრძენი, ჩემი საქციელის გადაფიქრებას და აქედან რაც შეიძლება შორს გაქცევას ვგეგმავდი, როდესაც კიდევ ერთხელ მეცა ცივი ჰაერი მოშიშვლებულ სხეულზე და სიცივიგან გამაჟრჟოლა.
სამი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი მე მომჩერებოდა, ამათგან ორის თვალებში ჩემდამი დაინტერესებას ვკითხულობდი, ზეინი კი ჩემგან დაღლილის სახით მომჩერებოდა. სახეზე წამოვწითლდი როდესაც მისმა, ერთ-ერთმა მეგობარმა ტუჩზე იკბინა და მზერა ჩემს დეკოლტით მოშიშვლებულ მკერდზე გადაიტანა. დღეისთვის მეტისმეტად გამომწვევად ვცადე ჩაცმა და როგორც ჩანს გადავამეტე. უხერხულად შევიშმუშნე, ეს ზეინმაც შეამჩნია და მზერა ჩემსას გააყოლა. შემდეგ კი როდესაც მისი მეგობრების სახეებს შეეჩეხა თვალები გადაატრიალა, ჩემზკენ დაიძრა, ხელი მკლავში წამავლო და უხეშად გამათრია მოფარებულში.
-რა გინა? - ცივად მკითხა.
-შ-შენი დახმარება მჭირდება. თ-თუ შეიძლება, - ენაბმით ძლივს მოვუყარე სათქმელს თავი. არადა დღეს ვგეგმავდი რომ.. თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, ყველაფერი წყალშია ჩაყრილი.
-რაში? - დამამცირებელი მზერით შემომხედა - მალე თქვი მეჩქარება.
-შ-შეგიძლია შიგნით შესვლაში დამეხმარო?
–თუ ბილეთები არ გქონდა რაღას მოდიოდი? - თვალები გააატრიალა,
-ბლეთი მაქვს! - გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-მაშინ აჩვენე! - ამჯერად თვალები მე გადავატრიალე.
-აქ არ მაქვს! ჩემს მეგობარს აქვს შიგნით! თანაც ამ დაცვამ დამინახა როგორ შევედი. იქ ვერ ვსუნთქავდი ჰაერზე გამოვედი და შიგნით აღარ მიშვებენ.
-მერე მე რა ვქნა! წესი ასეთია, მაგრამ შეგვიძლია ჩემს ბინაში წავიდეთ და...– თვალები ეშმაკურად აენთო.
-ღმერთო! - გაღიზიანებულმა ამოვიოხრე. –და შენ ვინ გგონივარ? –მაღალი ტონით ვკითხე. -აღარასდროს აღარ გაბედო ჩემთან მოკარება! - შევუღრინე, ვგრძნობდი როგორ მასხავდა სისხლი თავში სიბრაზისგან. მან კი უბრალოდ ჩაიცინა,
–და ვინ ხარ? აბა ერთი შენი სახელი გამახსენე?
-ანაბ.. - მაგრამ როდესაც მივხვდი რომ დამცინოდა, მთელი ბრაზი სხეულში ერთიანად მომაწვა, საშინლად გაბრაზდი, ის კი ბოროტად მიღიმოდა და ჩემი მიამიტობით თამაშობდა. მინდოდა გამერტყა, მაგრამ ვიცოდი რომ ეს უფრო გააღიზიანებდა და შეიძლებოდა ჩემთვის რამე დაეშავებინა. სუსტი ვიყავი! ძალიან სუსტი და ამაში ყოველ დღე მარწმუნებდა ზეინის ქცევები.
ტუჩზე ვიკბინე რომ არ მეტირა.
– ხარ! –ჩემდაუნებრუად წარმოვთქვი, ვერც ვხვდები ეს როგორ გავბედე.
ზეინს სახე მაშინვე შეეცვალა, მისი მზერსი შემეშინდა და ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე.
-მისმინე ბარბი! –შემომიღრინა და კედელთან ამაკრო. – შენნაირებს დღეში მილიონს ვხვები, ამიტომ თავი განსაკუთრებული ნუ გგონია და ისწავლე როგორ უნდა მელაპარაკო- დაჟინებით მიყურებდა თვალებში, რითიც უფრო მაბრთხობდა, ხელები გულზე მივაბჯინე, რომ გაწეულიყო, მაგრამ კიდევ უფრო მოიწია , შეშინებულმა ამოვისლუკუნე და ვიგრძენი როგორ ჩემეხო მისი თბილი ტუჩები კისერში.
-ა-არ გაქვს უფლება ერთ დღეს ჩ-ჩემთან იყო და მეორე დღეს მარტინასთან მიღალატო! - განაწყებულმა და გაბრაზებულმა ვუთხარი. ბაგე სხეულიდან მომაშორა, შემდეგ თვალებში ჩამხედა სადაც ჩემს მკვლელ მზერას შეეჩეხა. უცბად თავი უკან გადააგდო და გადაიხარხარა, სხეული გაუბრთხილებლად და სწრაფად მომაშორა. ჩემთავს ვებრძოდი რომ მის წინაშე არ ავტირებულიყავი!
როდესაც მივხდი რომ ცრელებს ვერ შევაკავებდი სწრაფად რაც შეიძლება შორს გავიქეცი მისგან, უკნიდან კი მისი ხარხარის ხმა მაცილებდა.
თავი მისგან შორს რომ დავიგულე, ახურებული სახე კედელს მივადე და გულიაად ავტირდი. ეს ყველაფერი მეტისმეტი იყო ჩემთვის, ამდენ ტკივილს ვეღარ გავუძლებდი. არარაობა ვარ და სწორედ ამიტომ მექცევა ზეინი. მისმა ქცევებმა უკვე თვითგვემამდე მიმიყვანეს. კიდევ ერთხელ ჩავიკეცე კედელთან. ახლა აღარავის ნახვა არ მინდოდა, ყველაფრის ხასიათი დამეკარგა, არც სკოლაში სწავლა მინდოდა, საერთოდ მინდა ოთახში ჩავიკეტო და იქიდან აღარასდროს გამოვყო თავი. დეპრესია მეწყება.. ასე არ შეიძლება მაგრამ თავს ვერ ვშველი.
უმწეოდ შემოვიხვიე ხელები მუხლებს გარძემო და ხელები გულზე მივიბჯინე, თავი კი ჩავხარე და ჩუმად ქვითინი დავიწყე.
-ანაბელ? - უცბად ნაცნობი ხმა მომესმა, მაგრამ თავი არ ამომწევია. მარტო ყოფნა მინდოდა.
-ჰეი, ანაბელ, - მაგრამ ის მაინც არ მეშვებოდა, ჩემთან მოვიდა და ხელი მხარზე დამადო. თავი წამოვსწიე და მის მწვანე თვალებს შევეჩეხე, - აქ რას აკეთებ? - აღელვებულმა მკითხა და ჩემს წინ ჩაიმუხლა. თავი გავაქნიე და არაფერი ვუპასუხე.
-ანაბელ, აქ რას აკეთებ მარტო? - წარბებ შეჭმუხნულმა კითხვა გამიმეორა ჰარიმ.
-კ-კონცერტზე, მეგობართან ერთად მმ-ოვედი და.. - ხელი თვალებზე მოვისვი და ცრემლები მოვიწმუნდე, შემდეგ ღრმად ჩავისუნთქე რომ დავწყნარებულიყავი, - ჰაერი მინდოდა, გული შემიწუხრა შიგნით ამენ ხალხში, აქ გამოვედი და დაცვა შიგნით აღარ მიშვებს იმიტომ რომ ბილეთები თან არ მაქვს, ჩემ მეგობარს აქვს. - სიტუაცია ავუხსენი, მაგრამ ზეინის შესახებ არ მითქვამს, ვიცი რომ ისედაც დაძაბული ურთიერთობა აქვთ და არც მიკვირს ჰარისი. ჰარიმ ოდნავ, თბილად ჩაიღიმა
–და მერე მაგის გამო ტირი ესე? ადექი –ხელი გამომიწოდა და წამოდგომაში დამეხმარა. - წამომყევი, - თბილად მითხრა და მეც მას დაკარგული ლეკვივით ავეკიდე.
დაცვასთან რომ მივედით მცველმა ჩემს დანახვაზე თვალები გადაატრიალა, ჰარიმ კი გაღიზიანებული სახით ორი ბილეთი მიაწოდა, - ჩემთან ერთადაა, - შეუღრინა როდესაც დაცვამ მე გამომხედა. თვალები დავუბრიალე და ჰარის შევყევი.
-გინდა შენთან ერთად ვიქნები? - თავი მოიქექა ჰარიმ დაბნეულმა.
-არა, ჩემ მეგობარს მოვძებნი, - გავუღიმე და ხალხში ნაილის ძებნა დავიწყე, როდესაც ვიპოვნე გულზე მომეშვა და ჰარის მოვუბრუნდი, - მადლობა ჰარი.
-არაფრის, - გამიღიმა და ლოყები ჩაეჩუტა. მეც გამეცინა დავემშვიდობე და ნაილთან წავედი.
-ამდენი ხანი სად იყავი? - ხმამაღლა მკითხა.
-დაცვა არ მიშვებდა, - ხმამაღლა დავიყვირე მეც. ნაილმა თავი დამიქნია და შემდეგ ისევ სცენას მიაბყრო მზერა.
გავიღიმე და გვერდზე გავიხედე და სუნტქვა შემეკრა ზეინის დანახვაზე. მე მიყურებდა, მომაკვდინებელი მზერა ვესროლე, რაზეც თვალები გადაატრიალა , და გაიხედა, მეც იგივე გავაკეთე. ვფიქრობ ჩემს და მის ურთიერთობას, თუ ეს ურთიერთობა იყო, წერტილი საბოლოოდ დავუსვი.
თავი 11
თავი ბალიშზე მედო და ფანჯარას მივშტერებოდი, ლილიც ჩემ გვერდით იწვა, უკნიდან მეხუტებოდა. უკვე კარგა ხანია წესით უნდა დამეძინა, მაგრამ თვალებზე რული არ მეკარებოდა. რამდენჯერაც თვალებს დავხუჭავდი და ის ის იყო უნდა მიმძინებოდა ზეინის დამცინავი ღიმილი წარმომიდგებოდა გონებაში და ყურებში მისი დამამცირებელი სიცილის ხმა ზარივით მცემდა. საშინელებაა როდესაც აცნობიერებ რომ შენ და შენი გრძნოები აბუჩად აიგდეს, მოგტაცეს პირველი კოცნა რომელიც უნდა ყოფილიყო განსაკუთრებული. ყოველთვის წარმომედგინა რომ ამას საკურთხევლის წინ გავაკეთებდი, თეთრ კაბაში და ის ერთადერთი ჩემი მომავალი ქმარი იქნებოდა, მაგრამ როდესაც ზეინს ვკოცნიდი ეს ყველა ფიქრი გადამავიწყდა და თავს უფლება მივეცი ეს ყველაფერი მომხადრიყო! სულელი ვიყავი! ძალიან სულელი.
ამ შაბათ-კვირამ უაზროდ ჩაიარა, ძირითადად ჩემს ოთახში ვიყავი ჩაკეტილი და წიგნის კითხვას ვცდილობდი რომ ის საშინელი მომენტები ამომეგდო თავიდან, მაგრამ არ გამომდიოდა. ლილი ხვდებოდა რომ ცუდად ვიყავი და მეკითხებოდა კიდეც რა მჭირდა, მაგრამ არაფერს არ ვეუბნებოდი და თავიდან ვიშორებდი, ბოლოს თვითონაც ხელი აიღო.
ორშაბათ დილას მამიდამ გაგვაღვიძა, ტანზე ჩავიცვით, მე არ მისაუზმია ვაშლი ავიღე და გზას ლილიზე ადრე დავადექი. სკოლაში უხასიათოდ შევაბიჯე, არავის მივსალმებივარ და გეზი პირდაპირ ლიტერატურის კლასისკენ ავიღე, კლასში შევედი და ჩემი ადგილი დავიკავე, რვეული გადავშალე და უკან ყვავილების ხატვა დავიწყე, ერთადერთი რამ იყო რისი დახატვაც გამომდიოდა.
-ჰეი, - ვიღაცამ ყურთან ახლოს ჩამჩურჩულა და ნაუცბათევობისგან შევხტი. გაკვირვებული ავიხედე და ნაილს შევეჩეხე რომელიც სულისმოუთქმელად ხარხარებდა და სახეზე ერთიანად წამოწითლებულიყო. მისმა ასეთ მდგომარეობაში დანახვამ ამ ორი დღის შემეგ ცოტა არ იყოს მეც გამახალისა.
-როგორ ხარ? - მხიარულად დაიკავა თავისი ადგილი ჩემს გვერდით.
-კარგად შენ?
-მშვენივრად, - ეს იყო ნაილმა თქვა და ზარიც დაირეკა, კლასი მოსწავლეებით აივსო და მასწავლებელიც შემოვიდა.
ჩემთვის ჩუმად ვიჯექი, მასწავლებელს არ ვუსმენდი და შავი რვეულის უკანა ყდაზე ფანქრით ისევ ვხატავდი რაღაცეებს.
-ანაბელ,- ხელით ნელა მიჯიკა ნაილმა.
-რა ხდება.
-უსმინე, - სერიოზული სახით მითხრა, მეც გამოვერკვე ფიქრებიდან და მასწავლებეს მივაჩერდი.
-...რაც შეეხება თემების განაწილებას შეეხება ამ ყუთში სათაურებს ჩავყრი და რომელიც ამოგივათ იმაზე გამიკეთებთ პრეზენტაციას, - თქვა მასწავლებელმა და ხელში მუყაოს ყუთი აათამაშა, - დრო ორი კვირა გაქვთ.
-რა ხდება? - ნაილს მივუბრუნდი.
-წყვილებში მერხის მეზობლები ვაკეთებთ თემებს.
-მე და შენ ერთად გავაკეთებთ?
-ჰო. - გადმომიჩურჩულა და ორივენი გავინაბეთ როდესაც მასწავლებელი მუყაოს ყუთით მოგვიახლოვდა. ხელი მე და ნაილმა ერთდროულად წავიღეთ და შემდეგ შევჩერდით.
-მიდი, - ღიმილით მითხრა და უფლება მომცა თემა მე ამომერჩია. რომ ამოვიღე მასწავლებელმა ხელიდან გამომტაცა ფურცელი და ხმამაღლა წაიკითხა.
-ანაბელის და ნაილის წყვილი თემას ნარკოტიკებზე მოამზადებს, - შემდეგ გაიღიმა და ფურცელი დაგვიბრუნა.
-უჰჰ, - ამოისუნთქა ნაილმა.
-და როგორ უნდა დავწეროთ? რთული თემაა. მაგის შესახებ არაფერი ვიცი გარდა იმისა რომ ორგანიზმს ვნებს.
-მე შედარებით მეტი რამ ვიცი, მაგრამ ეს ცოდნაც არაა საკმარისი.
-რა ვქნათ?
-სამეცნიერო წიგნებში მოვძებნოთ.
-მე არ მაქვს.
-მე მაქვს, მაგრამ იქაც თუ ვერ ვნახეთ საჭირო ინფორმაცია ბიბლიოთეკაში მოვძებნოთ.
-კარგი, - თავი დავუქნიე.
ზარი რომ დაირეკა ერთად გამოვედით გაკვეთილიდან, ნაილმა ისტორიის კლასამდე მიმაცილა და შემედეგ თავის გზას გაუყვა. ისტორია ლილისთან ერთად მქონდა, როდესაც ესეც მორჩა ერთად გავუყევით ჰოლს კაფეტერიისკენ.
ლანჩი ავიღეთ და ჩვენი ადგილები დავიკავეთ მაგიდებზე.
ლილი მეგობრებთან იყო საუბარში გართული მე კი ჩანგალს უაზროდ ვარჭობდი საჭმელში.
-შეიძლება? - ზრდილობიანად იკითხა ვიღაცამ და ყველამ მას ავხდეთ.
-ამ.. რათქმაუნდა, - უთხრა ლილიმ ნაილს, მანაც გაიღიმა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-დღეს ჩემთან წამოხვალ? - იკითხა ეს და მაგიდაზე სრული სიჩუმე ჩამოვარდა. ლოყებზე წამოვწითლდი და ნაილს გაკვირვებულმა გავხედე.
-თემის შესასრულებლად, - დაამატა ბოლოს.
-ჩვენთან რომ მოხვიდე ნაილ? - თანხმობის თქმა არ მაცადა ლილიმ ისე ჩაერთო საუბარში.
-ნარკოტიკებზე გვაქვს თემა და ანაბელმა მითხრა სამეცნიერო წიგნები არ მაქვსო, მე კი მაქვს და ამიტომ ვპატიჟებ სახლში, - ლილის უთხრა, შემდეგ კი მე მომიბრუნდა, - წამოხვალ?
-კი, - გავუღიმე.
-სკოლის მერე ერთად წავიდეთ. სახლშიც მიგაცილებ.
-კარგი.
ბოლო გაკვეთილებმაც ჩაიარეს და მე და ნაილი ერთად დავადექით გზას მისი სახლისკენ.
-შორსაა?
საუბრის წამოსაწყებად ვიკითხე.
-ითონის მოედანზე, - გამიღიმა ნაილმა.
-ოუ, - გავიღიმე.არ მეგონა ნაილი ამდენად მდიდარი თუ იყო. ბოლოს როგორც იქნა მივადედით მის საცხოვრებელ ადგილს, თეთრი სახლების მწკრივში N45 სახლთან შევჩერდით და პარმაღი ავირბინეთ.
-კეთილი იყოს მობრძანება, - კარი შეაღო ნაილმა და შიგნით შემიძღვა, - თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში, - ღიმილით მითხრა. მეც გავუღიმე და ვეცადე თავი ისე დამეჭირა რომ აღფრთოვანება არ გამომეხატა.
-აქ შენს მშობლებთან ერთად ცხოვრობ?
-არა. მათთან დიდი ხანია აღარ ვცხოვრობ –ხელი ჩაიქნია.
-აჰ.. - კიდევ ბევრი რამის კითხვა მინდოდა, მაგრამ უტაქტოდ რომ არ გამომსვლოდა გავჩუმდი და ნაილს ავყევი მეორე სართულზე და მის ოთახში შევედით.
-მამა არ მყავს, - როგორც ჩანს ჩემი ინტერესი იგრძნო და ხელით დასაჯდომად მიმითითა. ჩანთა მოვიხსენი და სკამზე ჩამოვჯექი, - დედა მეორედ გათხოვდა. მამინაცვალს ვერ ვიტან და აქ გადმოვედი საცხოვრებლად. შენც მომიყევი ახლა რამე შენზე სანამ დავიწყებთ –ამოვიოხრე, არ მინდოდა იმის გახსენება რაც აქამდე გამოვიარე, მაგრამ უზრდელობა იქნებოდა მისი კითხვის დაიგნორება.
–არასდროს მქონია საინტერესო ცხოვრება –სულ რამდენიმე წლის წინ ვცხოვრობდით, როგორც ერთი პატარა ბედნიერი ოჯახი, მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა, როცა ორი წლის წინ ჩემმა უფროსმა დამ თავი მოიკლა –ვუთხარი სევდიანი ტონით.
–თავი მოიკლა? –ნაილს ფერი ეცვალა.
თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად –ჯერაც ვერ ვხვდები ეს რატომ გააკეთა.– ხმა გამებზარა. –ზუსტად იმ დღის შემდეგ დაინგრა ჩვენი ოჯახი, ეს ამბავი ყველაზე მძიმედ დედამ გადაიტანა, ერთი თვის წინ კი ისიც გარდაიცვალა, მანქანა დაეჯახა –ცოტა ხანს გავჩერდი და ნერწყვილი გადავყლაპე. –მინდა ჩემი თავი დავარწმუნო რომ ეს უბედური შემთხვევა იყო, მაგრამ ვიცი ეს თითონ უნდოდა. –ქვედა ტუჩს ვუკბინე რომ ცრემლები არ წამმსკდარიყო.
როცა ნაილს შევხედე დავინახე როგორ ქონდა თავისი ზღვისფერი თვალები ამღვრეული.
ოთახში სიჩუმე ჩამოვარდა, არცერთი ხმას არ ვიღებდით, შემდეგ ნაილი უბრალოდ ჩემსკენ მოიწია და გულში ძლიერად ჩამიკრა.
–ყველაფერი კარგად იქნება –მეუბნებოდა და თმაზე ხელს მისმევდა დასაწყნარებლად.
თბილი ჩახუტება –ახლა სწორედ ეს იყო რაც მჭირდებოდა, ხელები მეც მჭიდროდ ამოვხვიე და თავი მის მხარში ჩავდე.
–ყველაფერს გადალახავ –მითხრა და თვალებიდან ცრემლები მომწმინდა. –შენ არ იმსახურები იმას რაც გადაიტანე – თავი გაიქნია.
ამოვიოხრე და ახლა ჩემით მოვიწმინდე ცრემლები.
–ახლა შენზე მომიყევი რამე. –ვუთხარი და სევდიანად გავიღიმე.
–ააჰჰჰ– ხელი აიქნია. –მე მართლა არაფერი მაქ მოსაყოლი, სკოლაში დავდივარ, ვსწავლობ დანარჩენ დროს კი მეგობრებთან ვატარებ, სულ ესაა მთელი ჩემი ცხოვრება. არაფრით განსხვავებული და განსაკუთებული.

–მგონი დროა დავიწყოთ ხო? –მკითხა და ლოყაზე ოდნავ მიჩქმიდა.
–დავიწყოთ –ვუთხარი და ჩანთიდან ფურცლები და კალამი ამოვიღე.
–მოვალ მალე– ცოტახნით ოთახიდან გავიდა ნაილი, შემდეგ კი ბევრი წიგნებით სავსე შემობრუნდა.
-ვფიქრობ რომელიმეში მაინც იქნება ის რაც გამოგვადგება. –გამიღიმა, გვერდით მომიჯდა და მეცადინეობას შევუდექით.
წიგნები გავინაწილეთ, სამ წიგნში მე ვეძებდი საჭირო მასალას, სამში კი ის.
-არ დაიღალე? - შევეკითხე, რამდენიმე წიგნის უშედეგოდ გადათვალიერების შემდეგ.
-ცოტათი, მაგრამ მგონი რაღაც ვნახე.
-ცოტახანი შევისვენოთ რა.. ბოლოსდაბოლოს ორი კვირა გვაქვს წინ, - ჩავიხითხითე.
-კარგი, - თავი წიგნიდან ამოწია და თვალები მოისრისა, - ქვევით ჩავიდეთ.
-კარგი, - სკამიდან წამოვდექი,ნაილს ჩავყევი და მისაღებში შევედით. დიდი მისაღები ქონდა.
-სავარძელში ჩაჯექი მე კი მანამ პოპკორნს გავაკეთებ, - ტელევიზორი ჩართო და სამზარეულოში გავიდა.
-კარგი, - თავი დავუქნიე და სავარძელში მოვკალათდი.
-ანნ.. - ცოტა უცნაურად ვიგრძენი თავი როდესაც ნაილმა შემოკლებული სახლით დამიძახა.
-გისმენ, - გავსძახე.
-სიმინდი გამთავებია და ახლავე მოვიტან, უბრალოდ დამელოდე კარგი? - ოთახში ისევ ნაილი შემოვიდა მოსაცმელს იცვამდა.
-ამ.. მე..
-არ წახვიდე ახლავე მოვალ, - სათქმელი გამაწყვეტინა და სახლიდან სწრაფად გავიდა.
ჯანდაბა! ახლა რა ვაკეთო მარტო მის სახლში?
გადავწყვიტე უბრალოდ ტელევიზორისთვის მეყურებინა და დავლოდებოდი. დიდი ხანი არ იყო გასული რაც სალხში რაღაც ხმაური შემომესმა მეორე სართულიდან.
-ნაილ? - ვიკითხე და ჰოლში გამოვედი. მივაყურადე, არაფრის ხმა არ იყო, ალბათ მომეჩვენა, ის ის იყო უნდა შემოვბრუნებულიყავი რომ იატაკის ჭრაჭუნის ხმა გაისხმა. შევხტი და შიშისგან ცივმა ოფლმა დამასხა. მეორე სართულიკენ ასასვლელ კიბეებს ავხედე და მაშინვე შევკრთი როცა კიბეებთან მდგარი ზეინი დავინახე. სველი, სრულიად შიშველი, მხოლოდ წელზე ერთი პირსახოსის ამარა იდგა და გაკვირვებული მომშტერებოდა.

თავი 12
პირდაღებული და გაკვირვებული მივჩერებოდი კიბის თავში მდგარ, ნახევრად შიშველ და ასევე ჩემი დანახვით გაკვირვებულ ზეინს, რომელსაც სველი თმიდან წვეთები გულზე ეცემოდა და წყალი პატარა ბილიკებად მიიკვლევდა გზას მისი მკერდიდან ჭიპამდე და ჭიპის შემდეგ პირსახოცში უჩინარდებოდნენ.
ჩემს ცხოვრებაში პირველად ვხედავდი ნახევრად შეიშველ მამაკაცს ასე ახლოს. ფიქრი, რომელიც ტვინიდან არ მშორდებოდა და მეუბნებოდა რომ ის საცვლების გარეშე იდგა ჩემს წინ და ყოველ წამს, პატარა განძრევაზეც კი შეიძლებოდა ჩამოვარდნოდა, გულს მიჩქარებდა. ზეინმა ჩაახველა და მეც წამსვე მოვაშორე თვალები მის უნაკლო სხეულს და ლოყებაწითლებულმა ავხედე.
-პირი დაკუმე, - მოთამაშის ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე. მეც უცბად დავკუმე პირი და გაფართოებული თვალებით მივაჩერდი.
-აქ რასს აკეთებ? - გაოგნებულმა ვკითხე.
-შენთვითონ რას აკეთებ აქ?! - კითხვაზე კითხვითვე მიპასუხა და კიბეებზე ჩამოვიდა.
-მ-მე ნაილის კლასელი ვარ, - ენისბორძიკით ვუთხარი როდესაც საგრძნობლად მომიახლოვდა. თავი ჩავხარე რადგან არ ვიცოდი სად გამეხედა, თვალები სულ მისი მოშიშვლებული სხეულისკენ გამორბოდა, რომელსაც ათასი ტატუ მაინც ფარავდა და ეს, კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდიდა.
სიტყვის უთქმელად მოვტრიალდი და მისაღებში შევედი სადაც ჩემი მოსაცმელი მეგულებოდა დივანზე გადადებული, სახლიდან წასვლას ვაპირებდი, არ მსურდა ზეინთან ერთად ერთ ჭერქვეშ მარტო დარჩენა, სისწრაფეში ჩანთა არც გამხსენებია, რომელიც მეორე სართულზე ნაილის ოთახში მქონდა დატოვებული. ძალიან მაინტერესებს ის აქ რას აკეთებს, მაგრამ მისთან არ ყოფნის სურვილი იმდენად ძლიერია, რომ არც ზეინთან საუბარი მინდა და არც ნაილს მინდა დაველოდო და მის შესახებ ვკითხო. ამაზე ხვალ დაველაპარაკები თუ არ დავიმორცხვე.
როდესაც მოვტრიალდი, გული შიშისგან ლამის გამისკდა და შეშინებულმა მარჯვენა ხელი მკერდზე მივიდე.
-სად გამირბიხარ ბელ? - წინ ამსვეტვოდა და ჩემს რეაქციაზე ხითხითებდა, ჩვენი სხეულები სულ მცირე მანძილით იყო ერთმანეთისგან დაშორებული. უცბად ყურში რაღაც არასწორად მომხვდა. მან რა, ზედმეტსახლით მომმართა?
-უბრალოდ ანაბელი! - გაბრაზბულმა შევუსწორე და გვერდით ჩავუარე, არ მსურდა ვინმეს კიდევ ერთხელ დაეძახა ჩემთვის – ბელ.
-კარგი ბელ, - ეშმაკური ღიმილით გამომხედა, რაზეც თვალები გადავატრიალე, დარწმუნებული ვარ, ახლა უფრო მეტჯერ დამიძახებს ბელ-ს უფრო რომ გამაღიზიანოს.
-კარგი ზენ! - მეც შევეცადე მისი სახელი შემემოკლებინა მაგრამ უნიჭოდ გამომივიდა. იქნებ თვითონ ზეინია რამე სახელის შემოკლება?
-ეს ზეინია და ჩემი სახელი არ მოკლდება, - თვალები გადაატრიალა.
-კარგი ზენ!
-ზეინია ბელ!
-მე ანაბელი მქვია! - გაბრაზებულმა დავიყვირე რაზეც ის კიდევ უფრო ახითხითდა. - ნახვამდის! - მისი ქცევებით გაღიზიანებული კარისკენ გავტრიალდი. ის ის იყო სახელური უნდა ჩამომეწია რომ კარი თავისით გაიღო და მის ჩარჩოში ნაილი გამოჩნდა.
-სად მიდიხარ? -დაბნეულმა მკითხა და სახიდან ღიმილი გაუქრა.
-ს-სახლში -დაბნეულმა ვუპასუხე.
-რატომ? - შეჭმუხნული სახით შიგნით შემოვიდა და კარი მიხურა. ჩემი პასუხი არც კი დასჭირდა როდესაც შემოსასვლელში ზეინი გამოჩნდა, - ღმერთო! - გაბრაზებულმა ჩურჩულით მაგრამ ყველასთვის გასაგონად თქვა.
-ზეინ, პატივს დაგვდებ და ჩაიცვამ?! - თვალების ბრიალით უთხრა ზეინს, ხელი ჩამკიდა და შემოსასვლელიდან სამზარეულოში გამიყვანა.
-რატომ თავს ასეც კარგად ვგრძნობ, - იქიდან გამოგვძახა, რაზეც ნაილმა თვალები გადაატრიალა.
-თუ ღმერთი გწამს, ზეინ! - გაღიზიანებულმა გასძახა და მე შემომხედა. მეორე ოთახიდან სიცილის ხმა გაისმა, რაზეც ნაილსაც გაეღიმა, - ბოდიშს გიხდი მის გამო, რამე ხომ არ გაწყენინა?
-არა.. უბრალოდ უხერხული იყო, - მორცხვად ჩამოვჯექი სკამზე და თავი ჩავხარე.
-ყურადღება არ მიაქციო, კარგი? რაღაც თავისებურია, მაგრამ თავს დავდებ ცუდი ადამიანი არ არის, - მეგობრულად გამიღიმა ნაილმა. საიდან იცოდა ამდენი მის შესახებ. ცნობისმოყვარეობა შიგნიდან მჭამდა, მაგრამ ჯანდაბა, მეტისმეტად მორცხვი ვარ იმისთვის რომ პირში ვკითხო ზეინი მისთვის ვინ არის.
როდესაც პოპ-კორნის კეთებას მოვრჩით, ჯამებში ჩავყარეთ და წვენთან ერთად მისაღებში გავიტანეთ. მაგიდაზე ყველაფერი კოხტად დავალაგე, ნაილმა კი ტელევიზორი ჩართო და ჩემს გვერდით სავარძელში მოკალათდა.
-ვერასდროს წარმოვიდგენდი სახლში გოგოს თუ მოიყვანდი, - ოთახში ზეინი შემოვიდა თუ არა მაშინვე ეს უთხრა ნაილს. წვენს ვსვამდი, მაგრამ ამის გამგონემ ლამის დავღვარე და ხველება ამიტყდა, რაზეც ზეინს გაეცინა. სული რომ მოვიბრუნე კობორჩხალასავით აწითლებული ნაილი დავინახე რომელიც ზეინს მკვლელი მზერით მისჩერებოდა.
-ანაბელი ჩემი კლასელია და ერთად პროექტს ვაკეთებთ, - შეუღრინა ნაილმა.
-ოჰ, კარგი რა ნაილ, - ისევ ჩაიცინა ზეინმა, ნაილის გვერდით სავარძელში ჩაჯდა და მხარზე მუშტი კრა, - მაინც რა პროექტს?
-ნარკოტიკებზეა, თუ რამდენად საშიშია ის ადამიანის ჯანმრთელობისთვის, - ამჯერად მე ამოვიღე ხმა. ზეინმა კი წარბი ამიწია.
-და თუ რამდენად ბოროტ საქმეს სჩადიან მათი რეალიზატორები, - ყალბი ღიმილით თქვა ნაილმა, რაზეც ზეინმა თვალები გადაატრიალა და ტელევიზორს მიაჩერდა.
-საინტერესო თემაა, - ბოლოს დაამატა.
უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა, იმისდამიუხედავად რომ ტელევიზორი ჩართული იყო და მეც მთელი მონდომებით დავიწყე მისი ყურება.
-მოსაბეზრებელი ფილმია, - დაიბუზღუნა ზეინმა.
-გეთანხმები, - ნაილმაც ამოიოხრა. მე აღარაფერი მითქვამს, რამდენიმე პოპ-კორნი ჩავიდე პირში და ტელევიზორს მივაჩერდი.
-ამ დროს გოგოს შენს ოთახში ასვლა უნდა შესთავაზო, - ზეინის ხითხითით ჩურჩული გავიღე და თვალებგაფართოებულმა მათ გავხედე. ნაილი ჩემსავით არაკომფორტულად გრძნობდა თავს და როგორც სჩანს ზეინი ამით ერთობოდა. - მგონი ჯობია იჩქაროთ, ისეთი ფორმები გაცვიათ მთელი დღე მოუდნებით მათ გახ.. აუჩ!
-ღმერთო ჩემო მალიკ! - ნაილმა ზეინს მუცელში მუშტი კრა და შემდეგ ლეკვის თვალებით გამომხედა, - მაპატიე გთხო.. - სათქმელი ვერ დაამთავრა, ისე წავლო ხელები ზეინმა და ჩხუბი დაუწყო. რათქმაუნდა სერიოზულად არ ჩხუბობდნენ, ეს უფრო თამაშს გავდა მათთვის, უვნებელ დარტყმებს იღებდნენ ერთმანეთისგან და თან ხარხარებდნენ კიდეც. თავიდან ვცდილობდი სერიოზული სახე მქონოდა, მაგრამ მათ საქციელზე ღიმილს ვერ ვიკავებდი.
ასეთი ზეინი არ წარმომედგინა, ის უფრო ჩაკეტილი, ნერვების მომშლელი, მთელს მსოფლიოზე გაბოროტებული ბიჭი მეგონა. ამ დროს კი ყველაზე ლაღად მეჩვენა. როდესაც იცინოდა კბილებს ერთმანეთს აჭერდა და მათ უკან ენა მოჩანდა.
როდესაც ნაილი დაიჭირა და თმის აბურდვა მუშტით დაუწყო, თავი ვერ შევიკავე და სიცილი ამიტყდა. ისინი სიეთი განსხვავებულები ჩანდნენ ამ დროს, არამგონია ზეინი მის სხვა მეგობრებს ასე მოქცეოდა. ღმერთო ვინ არიან ერთმანეთის?
-ღმერთო, გიჟი ხარ შემეშვი, - ნაილმა ამოიოხრა და ბოლოჯერ გაიბრძოლა.
-ვაპირებდი, მაგრამ ახლა უარესი მოგელის ლეპრიკონო, - ზეინიც იცინოდა, ალბათ სხვას რომ მისთვის გიჟი ეწოდებინა ცემით ამოხდიდა სულს, მაგრამ ნაილთან ყველაფერი სხვა იყო მისთვის. როდესაც დაიღალა ხელები შეუშვა, წამოდგა და ჩაჩაჩული შარვალი გაისწორა, - ახლავე მოვალ, - თქვა და ოთახიდან გავიდა.
დრო ვიხელთე თუ არა ჩემი მორცხვობა სადღაც ბნელ კუთხეში მოვისროლე და ნიალი კითვებით ავავსე.
-ეს შენი სახლია? ან ზეინს საიდან იცნობ?
-ზეინს შენც იცნობ? - გაკვირვებულმა ამომხედა, შემდეგ წამოდგა და დივანზე ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-ამ.. კი აქამდე რამდენჯერმე შევხვდი. პირველად ბაიკერების რბოლაზე.
-მანდ დადიხარ? - კიდევ უფრო გაკვირვებულმა მკითხა ნაილმა.
-არ დავდიოდი, ლილიმ წამიყვანა.
-აჰ გასაგებია, - ჩაიხითხითა ნაილმა.
-ჰო და ერთად ცხოვრობთ?
-კი..- ნაილმა ამოიხვნეშა, - სახლიდან რომ წამოვედი ზეინმა შემიფარა.
-ეს ზეინის სახლია? - კიდევ უფრო გაკვირვებულმა ვიკითხე. იმიტომ რომ არ წარმომედგინა ზეინისნაირი ბიჭი ასეთ მდიდრულ სახლში თუ იცხოვრება. მას უფრო დაბალი დონის, პატარა ბინა შეეფერებოდა ჩემს წარმოსახვაში.
-ჰო, შესანიშნავი მეგობარია, - ღიმილით დაამატა და მის ამ ქცევაზე მეც გამეღიმა. იქნებ არც ისეთი ცუდია ზეინი, მე როგორიც წარმომედგინა. იქნებ მართლაც თავისებურია და მის ხასიათს უბრალოდ გაგება სჭირდება?
-არ მეგონა ზეინი ასეთი თუ იქნებოდა შენთან. შენთან არა საერთოდ.
-ხომ გეუბნებოდი, უბრალოდ თავისებურია. მთელი ბავშვობა მასთან ერთად მაქვს გატარებული, ყველაზე ახლო მასთან ვარ. ოჰჰ იმდენი რამ გადაგვხდენია ერთად. –ხელი აიქნია და ჩაიცინა, ალბათ ძველი ისტორიები გაახსენდა.
-ჰოო? მაინც რა? - უფრო დავინტერესდი.
-ძალიან რთული ბავშვი იყო. ყველაფერზე ბუზღუნებდა, - გაიღიმა ნაილმა და თვალები გაუშტერდა, ეტყობა ძველ მოგონებებს იხსენებდა. მეც თავი ნიკაპს ჩამოვადე და ისტორიების მოსასმენად მოვემზადე, - მახსოვს პატარები რომ ვიყავით სულ შავი ჩაფხუტით დარბოდა, ბავშვიბიდან გიჟდებოდა მოტოციკლეტებზე. სხვათაშორის მაგ ჩაფხუტმა ბევჯერ გადაარჩინა ტვინის შერყევას. ჩვემთან შედარებით დიდია და ბავშვობაშიც უფრო მაღალი იყო. სადაც მე უპრობლემოდ ვძვრებოდი ის სულ თავს არტყამდა რაღაცას და ჩაფხუტიც იცავდა ტვინის დაზიანებისგან. მაგრამ მგონი ბოლომდეც ვერ დაიცვა, - თვალი ჩამიკრა და ახარხარდა.
სიცილი ამიტყდა როდესაც წარმოვიდგინე, პატარა ყავისფერთვალება ბიჭი, კუპრივთ შავი თმით, როგორ დარბის აქეთ-იქით და თავს ურტყამს რაც ხელში მოხვდება ყველაფერს, მაგრამ თავიცი ჩაფხუტი იცავს.
-ძალიან ანცი და ეშმაკი იყო, - ფიქრებიდან ნაილმა გამომარკვია, - სუფთა შავი ტარაკანა...

როდესაც საკმაოდ მოსაღამოვდა, გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი,მეორე სართულზე სწრაფად ავირბინე ზურგჩანთა მხარზე მოვიგდე და ქვევით დავბრუნდი. კიბის თავში ზეინი და ნაილი მელოდებოდნენ. როდესაც ქვევით ჩამოვედი და ჰოლში გავდით უკან შეხება მივრძენი, რათქმაუნდა ზეინი იყო, უხერხულად შევიშმუშნე და ხელი მოვაშორებინე. რათქმაუნდა ეს ნაილს არ შეუმჩნევია რადგან წინ მიდიოდა კარების გასაღებად.
-რა საშინელი ფორმები გაქვთ -ამოიოხრა ზეინმა -ხელს რომ მოკიდებ კანის ქავილს გაწყებინებს -ეშმაკური ხმით თქვა. თვალები გამიფართოვდა და სახეზე წამოვწითლდი. იმედია ნაილი ვერაფერს მიხვდა,
-ყველა მისტერ ზეინ მალიკი ვერ ვიქნებით,უფორმოდ რომ ვიაროთ სკოლაში - სიცილით უთხრა ნაილმა და კარის კლიტე გააღო, გულზე მომეშვა როდესაც ვერ მიხვდა რატომ თქვა ზეინმა ეს. მაგრამ რომ მოტრიალდა ზეინს თავში წამოუთაქა,რაზეც სიცილი ამივარდა. არც ისეთი გულუბრყვილო ყოფილა როგორიც მეგონ, ან უბრალოდ ზეინს იცნობდა ზემდეტად კარგად.
-მოგივლი მერე – ღიმილით უთხრა ნაილს და შემდეგ ორივემ მე გამომხედეს.
-ნახვამდის, - დავემშვიდობე.
-ნახვამდის, - ზინმა მითხრა და გატრიალდა, - ჰო, ნაილ მალე დაბრუნდი საქმე მაქვს! - სერიოზული სახით უთხრა ნაილს და რომელიღაცა ოთახში შევიდა.
ნაილმა სახლამდე მიმაცილა, შემდეგ მასაც დავემშვიდობე. სახლში რომ შევედი მამიდას სიტუაცია ავუხსენი, მაგრამ ხელი ჩაიქნია “ლილიმ მომახსენა დღევანდელი ამბები უკვეო” მითხრა და სამზარეულოში ფუსფუსი გააგრძელა. გამიხარდა მამიდა რომ მენდობოდა. შემდეგ ოთახში ავედი და საწოლზე დავწექი. მარტო ვიყავი, როგორც ჩანს ლილი ლიამთანაა გაპარული. გაკვეთილები ლილის მოსვამდე ვიმეცადინე, შემდეგ მისი და ლიამის ამბებს მოვუსმინე და ორივენი დასაძინებლად გავემზადეთ.
ძილისწინ ისევ მომერია ზეინზე ფიქრები. დღეს სურულიად განსხვავებული მისი მე დავინახე და ცოტა არ იყოს ბრაზმა გადამიარა კიდეც, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ დავივიწყებ როგორ ცუდად მომექცა. ეს უბრალოდ დღევანდელი დღე იყო და მეტი არაფერი, ხვალიდან ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება.
თავი 13
მოსწავლეებით გადატენილი სკოლის დერეფანს ძლივს ძლივობით მივიკვლევდი ჩემს კარადამდე, როგორც იქნა მივაღწიე იქამდე. წიგნები შევალაგე და კაფეტერიისკენ გავემართე სადაც ლილი მეგულებოდა. ასევე ბავშვებით სასვე კაფეტერიაში ლილის წაბლისფერი თმები დავინახე და მათკენ გავემართე.
-გამარჯობა, - ამოვიხვნეშე და ადგილი ლილის გვერდით დავიკავე.
-გამარჯობა, - მხიარულად მომესალმა ლილი.
-როგორ ჩაიარა გუშინდელმა ვიზიტმა ნაილთან? - მაგიდის ბოლოდან თავი წამოყო მარტინამ. ღმერთო როგორ მაღიზიანებს!
-კარგად, - მხრები ავიჩეჩე.
-მაინც?
-ჯერ ვმეცადინეობდით, შემდეგ რომ დავიღალეთ ფილმის ვუყურეთ, - უცებ გონებაში ერთმა საძაგელმა აზრმა გამიელვა, - ჰო ზეინიც იქ იყო.
-ზეინი? - უცებ მთელი მაგიდა მე მომაშტერდა, მარტინას კი სახე აუმჟავდა და წარბი ამიწია.
-ჰო, ახალი ნაბანავები იყო, - მხრები ავიჩეჩე და ისევ მარტინას გავხედე, სახეზე სულ აწითლებული იყო და ავისმომასწავებელი თვალებით მომჩერებოდა. გამეღმა, რატომღაც მესიამოვნა მარტინას ეს რეაქცია. ქუჩის ქალი! მეტს იმსახურებს. ფიქრებიდან გამოვერკვიე და კაფეტერიაში მომივიხედე.
-ახლავე მოვალ, ნაილთან საქმე მაქვს, - ყალბად გავიღიმე და ნაილისკენ წავედი, რომლის მაგიდიდანაც ჟრიამული მოისმოდა.
-ჯე-ი-რა-ნი! - თავის მეგობრებს ჯეირანს ეთამაშებოდა, რომ დამინახა რომ მოვუვახლოვდი, გამიღიმა, გვერდით ჩაიჩოჩა, მეც იქვე ჩამოვჯექი და მათ თამაშს ცქერა დავუწყე.
რაღაცაზე ჰქონდათ სანაძლეო დადებული. მათმა ჟრიამულმა ისევ დააყრუა ყურები როდესაც ნაილმა მოწინააღმდეგეს „ჯეირანი“ მოუგო.
-ჯანდაბა! არასდროს აგებს! - ამოიოხრა ერთ-ერთმა.
-იქნებ ერთხელ მაინც შეგვიწყალო ნაილ! - მოწინააღმდეგემ გადაიხარხარა.
-ახლა წადი და ელზას უთხარი რომ მოგწონს, - გამარჯვებულის ღიმილით უთხრა ნაილმა. ისევ ბიჭების შეძახილევბი გაისმა და ნიალის მოწინააღმდეგეც ქერათმიანი, სათვალიანი გოგონასკენ გაემართა.
-გუშინ რომ დაგვავიწყდა დანარჩენი წიგნების ნახვა? - გავახსენე ნაილს.
–აჰჰჰ ხოომ, აღარც გამხსენებია –ამოიოხრა. -დღეს არ მცალია და ხვალ სკოლის შემდეგ ჩემთან სახლში მოდი თუ სხვა გეგმები არ გექნება.
-არა, არ მაქვს. ხვალ შეგხვდები.
-კარგი, - გამიღიმა ნაილმა და მეც ჩემი მაგიდისკენ გავემართე.
სკოლამ უინტერესოდ ჩაიარა. გაგვაბრთხილეს რომ იქით კვირაში უკვე ტესტის წერა მოგვიწევდა, ამიტომ სახლში რომ დავბრუნდით მე და ლილი გაკვეთილებს ჩავუჯექით. ყველაფერი გავიმეორე პირველი გაკვეთილიდან მოყოლებული. კონსპექტებადაც ამოვწერე რომ სწავლა უფრო გამადვილებოდა.
მეორე დღეს სკოლის შემდეგ, უკვე ნაილის სახლთან ვიდექი და კარზე ზარს ვრეკავდი. გავშრი როდესაც კარები ზეინმა გამიღო. ჯინსის შარვლის გარდა არაფერი ეცვა, თმები არეული ჰქონდა და ნამძინარევი სახით მომჩერებოდა.
-ისევ შენ? - მობეზრებული სახით გამომხედა.
-გაიხსენე პროექტზე ვმუშაობთ, - ჩუმად ვუთხარი და სახლში შევედი.
-აჰ, რა თქმა უნდა, - ამოიბუზღუნა, - ნაილ!
-ჰო, - მეორე სართულიდან ნაილის ხმა მოისმა.
-ბარბი მოვიდა, - ღმერთო ჩემო, როგორ ვერ ვიტანდი ზედმეტსახელებს რომ მარქმევდა, თვალები დავუბრიალე და მეორე სართულის კიბეებზე ავირბინე სადაც უკვე ნაილი ღიმილით მელოდებოდა.
-როგორ ხარ?
-მშვენივრად, - გავიღიმე და მის ოთახში შევედი. ჩვეულად იგივე სკამზე ჩამოვჯექი და ჩანთა გვერდით დავიდე. მე და ნაილი სამუშაოდ მოვემზადეთ თუ არა კარზე კაკუნი გაისმა და ოთახში თავი ზეინმა შემოყო.
-რა გინა? - ნაილმა ამოიოხრა და ზეინს გახედა.
-ლუდი, ნაბახუსევიდან რომ გამომიყვანოს, - გაიღიმა ზეინმა და თავისი ქათქათა, უნაკლო კბილები გამოაჩინა. ნაილმა თვალები გადაატრიალა და შემდეგ უხეშად მიმართა.
-მერე დალიე.
-გაგვითავდა და ამიტომ გაწუხებ.
-მე ვერ წავალ საყიდლად პროექტზე ვმუშაობ!
-უნდა წახვიდე, თავი საშინლად მისკდება, - კარი უფრო გააღო და შიგნით შემოვიდა, ზევიდან რათქმაუნდა არფერი გადაუცვამს. თავი თმებში ჩავმალე და ვეცადე მთელი ყურადრება წიგნზე გადამეტანა და მისი შიშველი სხეულითვის არ შემეხედა.
-არ შემიძლია-თქო!
-ჯეირანი! - მობეზრებულმა უთხრა ზეინმა და მუშტი წინ წამოსწია. თავი წამსვე წამოვწიე და ნაილს გავხედე, რომელიც უკვე გამარჯვებული იღმოდა. წამოდგა და თამაში დაიწყეს, მაგრამ პირი ღია დამრჩა როდესაც ნაილმა წააგო.
- წადი ლუდი მომიტანე, - ზეინმა თავში წამოარტყა ნაილს.
ნაილმა მოიოხრა და მე გამომხედა, - ბოდიში ანაბელ, მალე დავბრუნები.
-არაუშავს, - ზრდილობიანად გავიღიმე და საქმეს მივუბრუნდი. ნაილი ოთახიდან გავიდა და მე და ზეინი მარტო დაგვტოვა.
თავს უხერხულად ვგრძნობდი, ვერ მოიაზრებს რომ მარტო დამტოვოს და მეცადინეპბის საშალება მომცეს?! ის კი პირიქით მოვიდა, ჩემი სკამის საზურგეს დაეყრდნო და ჩემს რვეულში ჩაიხედა.
-რატო არ წერ? - ინტერესით იკითხა.
-იმიტომ რომ თავზე მადგახარ, - გაღიზიანებულმა ვუთხარი.
-ყურადღებას გიფანტავ? - გაიცინა, აღარ მიპასუხია და მთელი ყურადრება წიგნზე გადავიტანე. შემდეგ ვიგრძენი როგორ მომშორდა, შვებით ამოვისუნთქნე მაგრამ სკამი გამოსწია და გვერდით მომიჯდა, რაზეც თვალები გადავატრიალე, მაგრამ ისევ ვეცადე დამეიგნორებინა. რამდენიმე წიგნი აიღო და მათი თვალიერება დაიწყო, შემდეგ კი მობეზრებულმა უკან მაგიდაზე დააგდო და გაიზმორა. ვცდილობდი რამე წამეკითხა მაგრამ საკუთარ თავს ვატყუები, თვალის კუთხიდან მის მოქმედებებს ვადევნებდი თვალს.
შევკრთი როდესაც ბარძაყზე შეხება ვიგრძენი, წიგნი ხელიდან გამივარდა და გაფართოებული თვალებით ზეინს გავხედე, რომლის ხელიც ნელა მიიკვლევდა გზას ჩემი საცვლისკენ. კაბა ამიწია თუ არა მაშინვე დაფეთებული წამოვხტი.
-ყოველთვის ამას რატომ აკეთებ?! - ნერვებმოშლილმა ვკითხე და აწეული კაბა გავისწორე.
-იმიტომ რომ ვგრძნობ სიამოვნებისგან როგორ თრთიხარ ჩემი შეხებისას, - მაცდური ღიმილით კიდევ უფრო მომიახლოვდა, პირი გავაღე რომ მეუარა, მაგრამ წინადადებას თავი ვერ მოვუყარე მანამ სანამ ხელი არ წამავლო და მეც დამბრთხალი არ გავხტი.
-ნ-ნაილი ხომ არასდროს აგ-გებს და ეს სპეციალურად გაითამაშეთ რომ ჩემთან მარტო დარჩენილიყავი არა?!
-რამხელა წარმოდგენა გქონია შენ თავზე, - დამცინავი სახით გამომხედა, რამაც გული მატკინა, ისევ ის ძველი ზეინი დაბრუნა, - რატომ უნდა მინდოდეს შენთან ერთად მარტო დარჩენა.
არ ვიცი რატომ მაგრამ მისმა სიტყვებმა გული ძალიან გამიტეხა, არ აქვს უფლება ასეთი საშნელებები მელაპარაკოს და ყოველ ფეხის ნაბიჯზე დამამციროს! თავი ჩავღუნე და მოვტრიალდი. ნიკაპი ნერვიულობისგან ამითამაშდა და არ მინდოდა მტირალი კიდევ ერთხელ დავენახე.
-მართალი ხარ, - ჩემი ხმა ვერ ვიცანი, ამდენი ტკივილისგან და უარყოფითი ემოციებისგან გამბზარვოდა, - საშნელება ვარ! - აცრემლებული თვალები ხელით მოვიწმინდე, - ყველასგან მიტოვებული უსუსური არსება ვარ, ამიტომაც მექცევი შენ ასე ცუდად და ყოველი ჯერზე როდესაც შანსი მოგეცემა მამცირებ და ფეხქვეშ მთელავ! - ტკივილი იმდენად ძლიერი იყო რომ თავი ვეღარ შევიკავე და ცხარე ცრემლები თვალებიდან ღვარად გადმომვარდა.
-ჰეი, - მოჩვენებითი სითბოთი მითხრა და ხელი მხარზე ჩამომადო რომ შემოვეტრიალებინე, მაგრამ გავჯიუტდი. არ მინდოდა დავენახე, მსურდა რომ წასულიყო და მარტო დავეტოვებინე მისივე სახლში.
როგორც იქნა მოახერხა და მის მხარეს შემომატრიალა, - რატომ გაქვს შენს თავზე ესეთი ცუდი წამოდგენა? -ხელი ნიკაპქვეშ ამომიდო და სახე ამაწევინა.
-მგონი ვიღაცამ უნდა იზრუნოს იმაზე რომ თავი სრულფასოვნად იგრძნო. -ჩემთან ძალიან ახლოს მოიწია, ჩვენს შორის თითქმის აღარ იყო მანძილი. გაშეშბული, ხესავით ვიყავი აყუდებული. მას კი ნელ ნელა მოჰქონდა თავი ჩემი ყელისკენ, თმა ამიწია და ვიგრძენო როგორ მომადო ცხვირი ყელზე. –მმმმ.. არაჩვეულებდივი სურნელი გაქ –მითხრა როცა ჩემს კანს დაყნოსა. –შენი კანი კი ისეთი ნაზი და უბიწოა, - ტუჩები ყელში ამისრიალა თან მეჩურჩულებოდა თან მკოცნიდა. სუნთქვა შემეკრა და ჩემდაუნებურად თვალები დავხუჭე.
ვიგრძენი, როგორ მომაშორა ტუჩები, მინდოდა თვალი ახლა მაინც გამეხილა, მაგრამ ვერ შევძელი.
–თვალი გაახილე, მინდა გიყურო –საჩვენებელი თითი დახუჭულ თვალზე გადამატარა. თვალები ნელ–ნელა გავახილე და მაშინვე მის ღრმა მუქ ყავისფერ თვალებს შევეჯახე.–ესეთი კეთილი, უმანკო და უცოდველი თვალები ჯერ არასდროს მინახავს –ნერწყვი გადაყლაბა და რამდენიმე წამით თვალები დახუჭა. მის ყოველ კომპლიმენტზე გული მიჩქარდებოდა და სუნთქვა მეკვროდა. ვიცოდი რომ გაუნძრევლად დგომა და იმის ყურება რას მიშვებოდა ზეინი არ შეიძლებოდა, მაგრამ არ შემეძლო მისგან გაწევა, ერთი ნაბიჯითაც კი. ხელი კისერში შემომიცურა და ტუჩის კუთხეში მაკოცა, შემდეგ კი ტუჩებზეც გადაინახვლა. გამაჟრჟოლა, სხეულში ერთიანად დამიარა სიამოვნების ჟრუანტელმა, დაუფიქრებლად ხელები მის შიშველ წელზე შემოვხვიე. ჩაიღიმა და ენა ჩემს პირში შემოასრიალა. თვალები დავხუჭე და ხელი უფრო ზემოთ, კისერთან ავაცურე. ამოვიკვნესე, როცა ერთი ხელი საჯდომზე მომიჭირა. –
მომწონ შენი – შევკრთი, როცა ეს სიტყვები სოსწყდა ზეინის ბაგეებს. სახეზე ალბათ ერთიანად ავწითლდი.
–დამშიდდი ეს კომპლიმენტია–ისევ ჩაიცინა და ტუჩები ყელთან ჩაასრიალა. ბეწვი ამეშალა რდესაც კისერში კანის წუწვნა დაიწყო, ამიტომ გაუაზრებლად თმაში მოვქაჩე რის გამოც კვნესა მოსწყდა მის ბაგეს და შემდეგ ვიგრძენი როგორ ჩამესო მისი ბასრი კბილები კანში.
ამოვისკულუკუნე თუ არა მაშინვე მომშორდა და ენა ნაზად გადამისვა ახურებულ კანზე, შემედეგ კი სული შეუბერა.
-გიხდება ჩემი ნაკვალევი, - ღიმილით მითხრა და თმა კისრიდან კარგად გადამიწია.
-რ-რა? - დაბნეულმა ვკითხე, მას კი ჩაეცინა. მეორე მხარეს, სარკისკენ მიმატრიალა და საკუთარი თავი დამანახა. კისერში ორი დიდი ჩალურჯება მქონდა. ო, ღმერთო! თმები სწრაფად ჩამოვირარე კისერზე რასაც ზეინის სიცილი მოყვა. ორივე შევხტით, როდესაც შემოსასვლელი კარის გაღება-დაკეტვის ხმა გავიგეთ.
-ოჰჰჰ, - თვალები გადაატრიალა ზეინმა, - მე ჩემს ოთახში ვიქნები, - სახე ამაწევინა, ტუცებში ბოლოჯერ მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.
სასწრაფოდ მაგიდას მივუჯექი და წიგნი ავიღე თავის მოსაჩვენებლად, რომ ვკითხულობდი ნაწერს. რა დავაკვირდი უკუღმართი იყო და წამსვე ამოვატრიალე და ოტახის კარიც გაიღო.
-ზეინი სადაა? - გაკვირვებულმა მკითხა მე კი მხრები ავიჩეჩე.
-არ ვიცი, - უმანკო სახით გავხედე.
-აჰ, კარგი, - თავი მოიქექა ნაილმა და დაბნეულმა გამომხედა, - ლუდს მივცემ, - ბოთლი ამიწია რომ დამენახა შემდეგ კი კარები მიხურა. ღრმად ამოვისუნთქე, ღმერთო! სწრაფად რომ არ გვემოქმედა შეილებოდა შემოესწრო!
ცოტახანში ნაილიც დაბრუნდა, ოთახში ღიმილით შემოვიდა და გვერდით მომიჯდა.
-აბა რამე იპოვე?
-ჯერ ვეძებ, - ღიმილითვე ავხედე და თმები კიდევ უფრო გადმოვიგდე მარჯვენა მხარეს.
-ამდენი ხანი?
-ჰო, ჯერ ვერ ვიპოვე საჭირო მასალა.
-კარგი, - ნიალმა ჩაიცინა და წიგნი გადაშალა. სახეზე წამოვხურდი და თავი წიგნში ჩავრგე. იმ ამბის შემდეგ მიჭირდა მობილიზირება, სულ ზეინზე მეფიქრებოდა.
-რაღაც დაძაბული ჩანხარ, - სერიოხული სახით მკითხა ნაილმა და მას გავხედე.
-ა-არა? გეჩვენება ალბათ, - დაბნეულმა თავი გავაქნიე და სულ წიგნში ჩავრგე თავი. დიდ შარში ვარ!
ამის შემდეგ სახლში ისე წამოვედი ზეინი არ მინახავს, ჯერ არ იყო იმდენად დაღამებული და ნაილის გამოცილებაზე უარი ვთქვი. ქუჩაში ქარი უბერავდა და თმებს მირევდა, როგორც იქნა ძლივს მივაღწიე სახლში და მეორე სართულზე ჩემს ოთახში ავედი, იმ წამსვე აივნიდან ლილი გადმოძვრა, ალბათ ლიამმა მოიყვანა.
გამიღიმა შემდეგ კი ღიმილი სახეზე გაუქრა და ჩემსკენ გაფართებული თვალებით დაიძრა. გაკვირვებული შევიძმძნე.
-რა მოხდა? - შეშფოთებულმა ვკითხე.
-ეს ვინ გაგიკეთა? - ასევე შეშფოთებულმა მკითხა და ხელით კისრისკენ მიმანიშნა. ო არა! წამსვე თმით დავიფარე ის ადგილი.
-არავინ! - მაშნვე ვიუარე.
-ანაბელ რა მოგივიდა?! - არ მეშვებოდა ლილი.
-რაღაცას მივარტყი ქუჩაში რომ მოვდიოდი, არაფერია ლილი.
-ანაბელ ნუ მატყუებ! დროზე მითხარი ვინ გაგიკეთა.
-ღმერთო! - ამოვიხვნეშე, საწოლში ჩამოვჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე.
-ნაილი იყო? - დაეჭვებულმა მკითხა ეველინმა.
-ღმერთო არა! - წამოვიყვირე მაშნვე.
-აბა ვინ იყო?
-ზეინი..]
თავი14
-ეს ვინ გაგიკეთა? - ასევე შეშფოთებულმა მკითხა და ხელით კისრისკენ მიმანიშნა. ო არა! წამსვე თმით დავიფარე ის ადგილი.
-არავინ! - მაშნვე ვიუარე.
-ანაბელ რა მოგივიდა?! - არ მეშვებოდა ლილი.
-რაღაცას მივარტყი ქუჩაში რომ მოვდიოდი, არაფერია ლილი.
-ანაბელ ნუ მატყუებ! დროზე მითხარი ვინ გაგიკეთა.
-ღმერთო! - ამოვიხვნეშე, საწოლში ჩამოვჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე.
-ნაილი იყო? - დაეჭვებულმა მკითხა ეველინმა.
-ღმერთო არა! - წამოვიყვირე მაშნვე.
-აბა ვინ იყო?
-ზეინი..
-რაა? –თვალები გაუფართოვდა. დარცხვენილი ჩამოვჯექი საწოლის კიდეზე და ამოვიოხრე.
–ეს რატომ გაგიკეთა? რამე დაუშავე? –კითხვები მომაყარა და ჩემკენ მოიწია, რომ კარგად ენახა. ლილის თითქმის ყველაფერი მოვუყევი, თუ როგორ გადამარჩინა ნამუსის ახდას ლიამის დაბადების დღეზე, შემდეგ ღამით როგორ მომაცილა და ტუჩის კუთხეში როგორც მაკოცა. ჩემი და ზეინის პირველ კოცნაზეც ვუთხარი, ოღონდ ისინი არ მითქვამს, როგორ მომიჭირა საჯდომზე ხელი და როგორ ცდილობს სულ რომ ხელი ჩემს საცვლამდე მიიტანოს. თავი ჩავხარე, ცოტახანი ასე ვიყავი შემდეგ კი ამოვიხედე და დავინახე გაშტერებული ლილი, როგორ მიყურებდა პირდაღებული, შემედეგ კი ეჭვის თვალით შემომხედა.
–ეს ყველაფერი მოიგონე ხომ? –როგორც ჩანს მას ჩემი არ სჯეროდა, მაგრამ რა დასაჯერებელი იყო. მე ხომ ანაბელი ვარ, ის კი ზეინი. ყველაზე არასასურველი გოგო და ყველაზე მიმზიდველი ბიჭი. მე და ზეინი როგორც ცა და დედამიწა ისე შორს ვართ ერთმანეთისგან.
–ხო კარგი მოგატყუე –ამოვიოხრე –აბა ისე არ მიჯერებ რომ უბრალოდ რაღაცას მივარტყი.
–ხო, კარგი –ხელი ჩაიქნია – უკვე მჯერა, ეს ბევრად უფრო დამაჯერებელია. –მითხრა და საწოლზე გადაწვა. ოჰ ღმერთო, ლილიც კი ფიქრობს რომ მახინჯი ვარ და ზეინი არასდროს შემომხედავს. რატომ დავიჯერე ზეინის კომპლიმენტები? თვალებზე ცრემლები მომადგა, სასწრაფოდ ავდექი და სააბაზანოში შევედი, რომ ლილის არ დაენახა როგორ ვტიროდი. სარკეში ვიყურებოდი და ჩემი თავის მიმართ ზიზღს ვგრძნობდი, ზიზღს იმიტომ რომ ესეთი ბავშური და მიამიტი ვარ. ამ ქვეყანაზე ყველას და ყველაფრის მჯერა. ზუსტად იმიტოა რომ ბოლოს ერთადერთი ვინც გულნატკენი რჩება ეს მე ვარ. ონკანი მოვუშვი და სახეზე ცივი წყალი შევისხი ცრემლების მოსაშორებლად, სახე პირსახოცით მოვიწმინდე და ისევ ოთახში დავბრუნდი.
–რატომ იტირე? –მკითხა ლილიმ, როცა ჩემი დაწითლებული თვალები დაინახა.
–არაფერია, დედა გამახსენდა–მოვიტყუე და მაგიდას მივუჯექი.
ფიზიკის წიგნი ავიღე და უაზროდ ჩავაშტერდი, აღარ მინდოდა ლილის კიდევ რამე ეკითხა.
–ეს მართლა ზეინმა გიქნა, არა? –უკნიდან ლილის ხმა მომესმა. თავი ამოვწიე და მას შევხედე. პასუხი არ გამიცია, უბრალოდ თავი დავუქნიე.
–დედაჩემმა ან მამაჩემმა რომ დაგინახოს ხომ იცი რა მოხდება? –თავი ისევ უხმოდ დავუქნიე.
–ესეიგი თავის ნაფერებ მოტოციკლზე დაგსვა? –ტუჩებზე ღიმილი შეეპარა და თვალები ეშმაკურად აუციმციმდა. მხოლოდ წარბები ავუწიე და ჩავიცინე
- ზიეინმა თავის მოტოციკლზე სხვა დასვა და ეს ადამიანი ჩემი დეიდაშვილია, ლიამს უნდა ვუთხრა.–წამოიძახა ბედნიერმა.
-რა?! არა გთხოვ არაფერი არ უთხრა! - სახეზე სულ ავხურდი.
-ყველაფერს კი არ ვეტვი, იმას რომ მოსწონხარ.
-ღმერთო ლილი არაფერი თქვა! ზეინს არც კი უთქვამს რომ მოვწონვარ, სულ მამცირებს, როგორ შეიძლება მე მოვწონდე.
-გამცირებს? - გაკვირვებული მომაშტერდა, - როგორ თუ გამცირებს?
–ხო, სულ ცდილობს რომ მიკბინოს და გული მატკინოს –მხრები ავიჩეჩე.
–და შენ მაინც აძლევ უფლებას რომ შეგეხოს და გაკოცოს? –ლილი გაოგნებული იყო ჩემი საქციელით.
მისმა რეაქციამ მიმახვერდა რომ ქუჩის ქალივით ვიქცეოდი, როცა ზეინს ვაძლევდი უფლებას რომ ჩემთვის ეკოცნა, მიუხედავად იმისა რომ არც კი მოვწონდი. შემრცხვა ჩემი საქციელის და სახეზე მთლიანად წამოვწითლდი.
–მე ვერ ვაკონტროლებ ამას, მინდა წინააღმდეგობა გავუწიო, მაგრამ ვერ ვახერხებ, არ შემიძლია –ვცდილობდი თავი დამეცვა.
–მესმის, ის ხომ ზეინია,–ამოიოხრა. –ვფიქრობ მისგან თავი შორს უნდა დაიჭირო.
–ხო, ვცდილობ, მაგრამ ის ყოველი ფეხის ნაბიჯზეა, სადაც არ უნდა წავიდე ყველგანაა.
ლილი ცოტახანს დაფიქრდა.
–მან ხომ გადაგარჩინა გაუპატიურებას?
–კი.
–ხომ დაგსვა თავის მოტოციკლეტზე? –თავი დავუქნიე.
–ხომ გკოცნის?
–ხოო...
–და იქნებ მართლა მოსწონხარ?
–კარგი რა, შენ მართლა ფიქრობ მაგას? –ხელი ჩავიქნიე.
–აბა რატომ გააკეთებდა ამ ყველაფერს?
მხრები ავიჩეჩე
–მას რას გაუგებ.– ამოვიოხრე და ისევ წიგნს მივუბრუნდი. ვცდილობდი დავალებები გამეკეთებინა, მაგრამ ლილი არ მაცდიდა, უამრავ კითხვას მისვამდა და გეგმევს აწყობდა როგორ უნდა გაგვერკვია ზეინს მართლა ვაინტერესებდი თუ არა.
მეორე დღეს სკოლაში სიხარულით წავედი, თან ერთი სული მქონდა როდის წამიყვანდა ნაილი თავის სახლში რომ ლილის ერთ–ერთი გეგმა განმერხოციელებინა რითიც შეიძლებოდა გაგვეგო მოვწონდი თუ არა ზეინს.

საწოლზე ვიწექი წამოწოლილი და ვფიქრობდი ჩემ გეგმაზე რომელიც ჩაიშალა, ნაილმა გამომიცხადა რომ ბიბლიოთეკაში უნდა გვემეცადინა .ახლა ვხვდები ეს რატომ გააკეთა, ალბათ მიხვდა რა მოხდა ჩემს და ზეინს შორის და არ სურდა ეს კიდევ ერთხელ განმეორებულიყო. თავს ძალიან შერცხვენილად ვგრძნობ. კიდევ უფრო დაკვირვებული უნდა ვყოფილიყავი, მე კიდე მის სახლში მისვლას და ისევ მის ვკლავებში ჩავარდნას ვაპირებდი. ღმერთო რა სულელი ვარ!
ხუთშაბათს სკოლის შემდეგ ლილის ბევრი ხვეწნის შემდეგ
რბოლაზე წავედი და ვუყურებდი როგორ ელაპარაკებოდა ზეინი ლუის. არ ვიცი რატომ დავთანხმდი ლილის ისევ აქ გამოყოლაზე, ბოლოს აქ რომ ვიყავი პოლიციამ რამის დამიჭირა. სად მაქ საერთოდ ჭკუა. ჩემს თავზე ვბრაზობდი, მაგრამ მაინც მიხაროდა რომ ზეინს ვხედავდი.
–რამდენიმე წუთში რბოლა დაიწყება, ყველა მოემზადეთ. – გაისმა გამაყრუებელი ხმა და და რამდენიმე წამში მწკრივში რვა მოტოციკლეტი ჩამწკრივდა. ზეინი მარჯვნიდან მესამე იყო. იქვე გავარჩიე ჰარის მოტოციკლიც, ზეინისგან ორის დაშორებით იდგა.
–სამი.. ყველა მოემზადა. – ზეინმა ეშმაკურად გამომხედა, თვალი ჩამიკრა და ჩაფხუტი მოირგო. –ორი.. გაზს დააჭირეს ფეხი და ბუღი დააყენეს მოტოციკლეტებს. ჰარისკენ გავიხედე და დავინახე როგორ გაიხედა ზეინისკენ, ჩაიცინა და ჩაფხუტი მოირგო, ეს სავარაუდოდ ზეინსაც უდნა დაენახა, რადგან მისკენ იყურებოდა. –ერთი!! –გაისხმა ხმა და შვიდი მოტოციკლი ადგილს მოსწყდა ერთის გარდა, რადგან ამ უკანასკნელს რაღაც დეტალი გაუსკდა და ვერ დაიძრა.
-ამის დედაც! - გამძვინცვარებულმა იყვირა ზეინმა და ჰარისკენ გაიქცა, მაგრამ ვეღარ დაეწია, უკნიდან კი ბიჭები ეცნენ გასაკავებლად. ღრიალებდა და უწმაწურ სიტყვებს გამწარებული ისვრიდა, ლილის ანერვიულებული ავეკარი, ისიც შეშფოთებული სახით იხედებოდა იქითკენ სადაც ზეინს ლიამი და ლუი აკავებდნენ. ბიჭებმა ზეინი იმ ადგილს გამოარიდეს და ჩვენთან მოიყვანეს.
ჩაფხუტი მოიხსნა და კიდევ ერთხელ შეიკურთა.
–მოვკლავ მაგ ნაბიჭვარს –ცოფებს ყრიდა. სიგარეტი ამოიღო და სასწრაფოდ მოუკიდა. ეწეოდა თან რაღაცეებს ბუტბუტება, ესეთი გამწარებული მაშინაც კი არ იყო, როცა ჰარის სცემდა. ნეტა რა ხდება მათ შორის? რატომ სძულთ ესე ერთმანეთი და რატომ ცდილობენ სულ ერთმანეთისთვის რაიმის დაშავებას?
–და აი გამარჯვებულიც –გაისმა ისევ ის გამაყრუებელი ხმა. –მიესამლეთ დღევანდელ ჩვენს ჩემპიონს ჰარის სტაილსს.
ჰარი მოტოციკლეტიდან გადმოვიდა და ჩაფხუტი მოიხსნა, სახეზე გამარჯვებულის იერი გადაჰკვროდა. ამის დანახვაზე მაშინვე ზეინს გავხედე, ვიცოდი ამაზე საშინელი რეაქცია ექნებოდა. ავისმომასწავლებლად ჩაიცინა და მისკენ გაიწია. არ ვიცი რა დამემართა ან ეს რატომ გავაკეთე, მაგრამ ჩემდა უნებურად ზეინს ხელზე ხელი წავავლე და მოვექაჩე.
–არ წახვიდე– უეცრად მოსწყდა ჩემს ბაგეებს, არ მინდოდა რომ მასთან ეჩხუბა და რაიმე დაშავებოდა, მაგრამ რატომ გავაკეთე ეს, ახლა ყველა მე მომშტერებია გაკვირვებული სახეებით.
–იქნებ მისი ბრალი არ იყო –სიტუაციის გამოსწორება ვცადე.
–რა მეამიტი ხარ –თვალები გადაატრიალა–არსად წახვიდე აქ იდექი, მალე დავბრუნდები. –ახლა ყველას გაკვირვებული მზერა ზეინისკენ იყო მიმართული. დავიბენი და ხელი ნელ–ნელა ჩამოვუშვი.
ზეინი ჰარისკენ წავიდა, მის შეჩერებას როგორც ჩანს არავინ აპირებდა, ალბათ იმიტომ რომ იცოდნენ მაინც არ ექნებოდა აზრი.
–მოდი აქ შე –დაუღრიალა ზეინმა და საყელოში ძლიერად მოკიდა ხელი. ის ის იყო მუშტი სახეში უნდა დაერტყა ჰარისთვის, როცა თითონ მიიღო ძლიერი დარწყმა მუცლის არეში.
-შენი დედაც ნაბოზვარო –ისევ დაიღრიალა ზეინმა და ორმაგად გამწარებული ისევ ეცა ჰარის. შეშინებულმა ლიამს გავხედე
–გთხოვ გააშველე, მოკლავს –შევევედრე და ისევ მათ გავხედე. ჰარი უკვე ძირს ეგდო ზეინი კი მის ზემოდან იყო მოქცეული.
–აზრი არ აქ, უბრალოდ დატკბილი სანახაობით –მიპასუხა ლიამმა ისე რომ მათთვის თვალი არ მოუშორებია.
ლილის ხელი ჩავკიდე და თვალები დავხუჭე, აღარ მინდოდა ამ სისასტიკისთვის კიდევ მეყურებინა.
–ოუუუჰ– წამოიძახა ლილიმ და მაშინვე თვალი გავახილე რომ მენახა რა ხდებოდა. ჰარის პირიდან სისხლი გადმოსდიოდა და წვეთები ძირს, მიწაზე ეცემოდა, სავარაუდოდ ეს ზეინის ძლიერმა დარტყმამ გამოიწვია.
ჰარი უკვე თვალებიდან ვეღარ იხედებოდა, ცდილობდა გაეხილა მაგრამ არ გამოსიოდა.
–გთხოვთ ჰარის უშველეთ –ხმა გაბზარულმა ამოვისლუკუნე და თვალებიდან გადმოგორებული ცრემლები მოვიწმინდე. მინდოდა მივსულიყავი და მე გამომეყვანა მეხსნა ჰარი ზეინისგან, მაგრამ გამახსენდა ბოლოს ეს რომ გავაკეთე რა დამემართა, ამიტომ ჩემმა სიმხდალემ და უსუსურობენ გაიმარჯვა და ადგილზე დამტოვა.
ჰარიც ზეინზე არანაკლებ ძლიერი იყო, მაგრამ ამჯერად ზეინს მისი სიბრაზე უფრო ეხმარებოდა და უფრო აძლიერებდა, გამწარებული ურტყავდა ჰარის, საპასუხოდ კი არაფერს იღებდა..
თავი15
ტირილს ვერ ვწყვეტდი,როდესაც ვხედავდი როგორ უმოწყალოდ ურტყამდა ზეინი ჰარის,არ ვიცი რა ხდება მათ შორის ასეთი, მაგრამ ყველაფრისდა მიუხედავად ასე საცემრად როგორ გაიმეტა?! როდესაც ვიფიქრე,რომ ჰარი უკვე მკვდარი იყო ამდენი ცემისგან,ზუსტად ამ დროს ხელი ზემოთ ამოსწია და ზეინს მუშტი სახეში უთავაზა, წამოვიყვირე და პირზე ხელი ავიფარე, არ შემეძლო იმის ყურება როგორ იღებდნენ ისინი ერთმანეთის დარტმებს. მე და ლილი ვკანკალებდით შიშისგან,დანარჩენები კი ამ სცენას კმაყოფილი ღიმილით უყურებდნენ, თითქოს წინ რაიმე სასიამოვნო სცენა ყოფილიყოს.ზეინმა ცხვირზე ხელი მოისვა,მომენტით ისარგბლა ჰარიმ და ზეინს რამდენჯერმე დაარტყა,გული საოცრად მქონდა აჩქარებული და თვალებიც მეწვოდა ამდენი ტირილისგან. ლილის ვეხუტებოდი და ვლოცულობდი, რომ ეს კოშმარი მალე დამთავრებულიყო! ღმერთმა ჩემი ლოცვა შეისმინა, როდესაც ლუი მათკენ წავიდა და ისინი გააშველა. ჰარი ფეხზე ვერ დგებოდა, თუმცა საბოლოოდ მაინც წამოიწია, ბორძიკობდა, ზეინის ჩაშავებული თვალები მაშინებდნენ
-სშვილი -შეიკურთხა ზეინმა,გადააფურთხა და ჩვენსკენ წამოვიდა,ლიამი ლილის მოეხვია და აწყნარებდა, მე კი მარტო ვიდექი და ვკანკალებდი,როდესაც ზეინი მომიახლოვდა ხელი მკლავზე მომკიდა
-სისხლი გდის ცხვირიდან -ამოვილუღლუღე და ცრემლები მოვიწმინდე.
-არაუშავს,მას უფრო მეტი მოხვდა -კმაყოფილმა ჩაიცინა.
-მაგრამ არც შენ დარჩენილხარ აუღებელი ციხე-სიმაგრე -უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე,რაზეც ზეინს ჩაეცინა. კურტკა მხრებზე კარგად შემოვიჭირე და თავი დავხარე. ლილისკენ მივტრიალდი
-ლილი არ წავიდეთ? -ვკითხე.
-შენ ჩემთან ერთად წამოხვალ -ბოხი ხმით თქვა ზეინმა, გაკვირვებული მისკენ შევტრიალდი -არ მიყვარს მარტო, ფეხით სიარული -დაამატა,არ ვიცი რატომ,მაგრამ თავი დავუქნიე, ლილის გავხედე,თავი დამიქნია და ტუჩის მოძრაობით მანიშნა რომ ფრთხილად ვყოფილიყავი.ლილის ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე და ზეინთან ერთად წავედი. გვერდი-გვერდ მივდიოდით, ცოტახნით ხმას არ ვიღებდი,ზეინი კი შიგადაშიგ იგინებოდა.
-მოტოციკლს არაფერ აღარ ეშველება? -ვკითხე ჩუმად, ზეინმა შემომხედა
-ეშველება -თავი დამიქნია -ცოტა პრობლემატური ადგილია გაფუჭებული და ჩალიჩი დასჭირდება -მიპასუხა
-აჰჰ მე საერთოდ ვერ ვერკვევი ეგეთებში -მსუბუქად გავიცინე,ზეინს ავხედე და ისიც იცინოდა.მასთან ასე ახლოს ყოფნა გონებას მირევდა,თანაც ის არ ცდილობდა,რომ დავემცირებინე ან ჩემთვის რაიმე ცუდად ეთქვა და ამიტომ უფრო თავისუფლად ვგრძნობდი თავს.
-შენსა და ჰარის შორის რა ხდება?რატომ ვერ იტანთ ერთმანეთს? -დაუფიქრებლად ვიკითხე,ვიცი სულელი ვარ ამ კითხვის გამო, მაგრამ მაინტერესებს.ზეინის სახეს შევხედე,მთლიანად გასწითლებოდა,ყბას ყბაზე აჭერდა,ხელები მომუშტა. ვიფიქრე რომ დამარტყამდა და ჩემი თავი გავკიცხე ამ კითხვის გამო,ზეინმა ღრმად ამოისუნთქა და მე გამომხედა
-აგრილდა,ხომ არ გცივა? -საუბარი გადაიტანა და მივხვდი რომ იმ თემას მეორედ არ უნდა შევხებოდი.
-ცოტა -ღიმილით ვუთხარი,ზეინმა თავისი გრძელი ტორები მხრებზე მომხვია და გულში ჩამიკრა. მისგან ეს ქცევა ყველაზე მეტად გამიკვირდა, გული ამიჩქარდა და თვალები ცრემლებით ამევსო,არ ვიცი რატომ. ალბათ გადამეტებული ემოციების ბრალია. როცა ვიფიქრე,რომ ასე მშვიდად მივაღწევდით სახლამდე,ზუსტად ამ დროს ჩვენს წინ 3 ბიჭი გამოჩნდა,ზეინმა ამოიოხრა,ხელები წელზე უფრო ძლიერად მომიჭირა და მის ტანს ამაკრო. გავჩერდით, გული შიშისგან ამიჩქარდა.
-გვერდით შესასვლელია,იქ შედი და არ გამოხვიდე -ყურში ჩამჩურჩულა.
-მალიკ -დამცინავად დაიწყო ლაპარაკი შუაში ყველაზე დიდმა. მას არამეგობრული ღიმილი გადაკვროდა სახეზე, რაც გულს უარესად მიჩქარებდა.
-ანაბელ სწრაფად -კბილებში გამოსცრა, შემდეგ კი შესახვევისკენ მიბიძგა,მის ნებას დავყევი და შესახვევში შევუხვიე,თუმცა არ შემიძლია მისი მარტო დატოვება. იქვე დავდექი და ჩუმად თვალს ვადევნებდი მათ. სამწუხაროდ არ მესმოდა რაზე ლაპარაკობდნენ. ბოლოს იმ შუაში მდგომმა კაცმა ზეინს სახეში მუშტი დაარტყა, ის ზეინზე ბევრად დიდი იყო,ზეინი ინერციით უკან წაბორძიკდა,პირზე ხელი ავიფარე რომ არ მეყვირა, ცრემლები ლოყებზე გზას მიიკვლევდნენ. თითოეული მათი მუშტი,რომელიც ზეინისკენ იყო მიმართული,მე მტკიოდა. ვგრძნობდი,როგორ იტანჯებოდა ის ამ დარტყმებისგან, წინააღმდეგობა სუწევდა მათ, მაგრამ ერთ ერთმა ხელი დაუჭირა უკნიდან და საშუალება აღარ მისცა რომ დარტყვები მოეგერიებინა. თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთე, ვიცოდი რომ ზეინს ვერაფრით დავეხმარებოდი, მაგრამ მაინც არ შემეძლო გაუნძრევლად დგომა და იმის ყურება, როგორ ურტყავდა სამი უცნობი მას გამეტებით.
–თავი დაანებეთ –დავიყვირე რაც შემეძლო ხმამაღლა და მათკენ წავედი სწრაფი ნაბიჯით. ვეცადე ზეინი მათი ხელიდან გამომეგლიჯა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.
–მიხედეთ ამას –გასცა ერთ–ერთმა ბრანება. მათგან ყველაზე პატარა ტანის ჩემკენ წამოვიდა, ხელი მკლავში მომკიდა და უკან გამათრია.
ერთი მე მაკავებდა ხელით, მეორე ზეინს, მესამე კი მას გამეტებით ურტყავდა ხან მუცელში, ხანაც სახეში.
ვტიროდი და ვევედრებოდი რომ თავი დაენებებინათ, მაგრამ მე ყურადღებას არავინ მაქცევდა. როცა ზეინის ცემით გული იჯერეს ხელი გაუშვეს, მან თავი ვეღარ შეიკავა და ინერციით უკან წავიდა და ძირს ჩაიკეცა.
–წავედით –გასცა ბრძანება იმ ტიპმა, რომელიც ზეინს ურტყავდა და უკან დაიხია. მეც როგორც კი ხელი გამიშვეს მაშინვე ზეინს მივვარდი .საშინელი შესახედი იყო, ჰარისავით ახლა მასაც პირიდან სისხლი გადმოსდიოდა და ტკივილისკან იკლაკნებოდა.
-ზეინ -ამოვიჩურჩულე და მის წინ მუხლებზე დავემხე. ვოცნებობდი ვინმეს გამოევლო და დამხმარებოდა, თუმცა სულ ტყუილად. ზეინის სახე მთლიანად დასიებული იყო,ტუჩი გახეთქილი ჰქონდა,ასევე წარბიც, მთელი სახე სისხლით ჰქონდა დაფარული. იმდენად ძლიერად იყო ნაცემი,რომ ხმასაც კი ვერ იღებდა,ვხვდებოდი რომ რაღაცის თქმა უნდოდა,თუმცა ვერ ამბობდა. აქდან მის სახლამდე არც ისე შორი გზაა, ამიტომ ვეცდები,რომ ჩემით მივიყვანო იქამდე. ცრემლები შევიშრე,ვეცადე დავწყნარებულიყავი, რამდენჯერმე ღრმად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე, ზეინის ხელი მხარზე გადავიდე და ფეხზე წამოვაყენე,ფეხებს ძლივს მოათრევდა, მე კი ყოველ 10 წუთში ერთხელ ვისვენებდი.
–კეთილი ხარ –მითხრა ძლივ ძლიობით და ასევე ძლივ ძლიობით ჩაიღიმა.
მის ნათქვამზე ჩამეღიმა, ხელი უფრო მჭიდროდ მოვახვევინე და გზა გავაგრძელეთ.
დიდი წვალების შემდეგ ზეინის ეზომდეც მოვაღწიეთ,ხელი წელზე კარგად მოვხვიე და კიბეებზე ავიყვანე, შემდეგ კი ზარი დავრეკე და დაველოდე როდის გააღებდა ნაილი კარს, მაგრამ არ გამოდიოდა, ზარი კიდევ ერთხელ დავრეკე.
–გასაღები ჩემს ჯიბეშია, შეძლებ ამოიღო? –მკითხა ზეინმა და კურტკის მარჯვენა ჯიბისკენ მანიშნა.
–ხელი მაგრად მომხვიე –გავაფრთხილე და ხელი გავუშვი რომ მის ჯიბეში ჩამეყო. რაც ხელში მომყვა ყველაფერი ამოვიღე და ხელზე დავიხედე. გასაღები, სანთებელა და რაღაც პატარა ოთხკუთედი პაკეტი მეჭირა ხელში.
–ეს უკან ჩააბრუნდე, დაგვჭირდება მერე –საჩვენებელი თითი იმ პაკეტს დაადო და გააიცინა, შემდეგ კი ამოიკვნესა, ალბათ სიცილის დროს სცეული დაეჭიმა. სახეზე მაშინვე წამოვწითლდი, როცა გავაანალიზე რა მეჭირა ხელში.
ამოვიოხრე და გასაღები კარები მოვარგე. ცოტახნიანი წვალების მერე კარებიც გავაღე და ზეინი შიგნით შევიყვანე.
დივანზე ჩამოვსვი და ნაილის ოთახში შევედი რომ გამეღვიძებინა.
–ნაილ –დავუძახე და სინათლე ავანთე.
ნაილმა თვალები ძლივს ძლიობით გაახილა და ჩემ დანახვაზე შეკრთა, ალბათ არ მელოდა. თვალები მოიფშვნიტა და კიდევ ერთხელ შემომხედა.
–აქ რას აკეთებ? –გაკვირვებულმა მკითხა.
–შეგიძლია ჩამოხვიდე? ზეინი საშინლადაა ნაცემი. –როგორც კი ნაილს ეს ვუთხარი მაშინვე საწოლიდან წამოხტა და დაბლა ჩაირბინა, მეც მას მივყევი.
-ჯანდაბა მალიკ,ეს რა გჭირს -წამოიყვირა გაკვირვებულმა
–ანაბელ შეგიძლია დამეხმარო მის კიბეებზე აყვანაში? –მკითხა ნაილმა და ზეინი სავარძლიდან წამოაყენა.
–კი– ვუთხარი და ზეინს მეორე მხარეს ამოვუდექი. ნაილის ოთახიდან ორი ოთახის დაშორებით კარები შევხსენით,როგორც ჩანს ეს ზეინის ოთახია.ფრთხილად მივიყვანეთ და საწოლზე დავაწვინეთ
-სპირტს და წყალს მოვიტან რომ სახე გავუსუფთავოთ -თქმა ნაილმა,თავი დავუქნიე,იქამდე მასთან ახლოს მივედი,ფეხზე გავხადე,მინდოდა მაისურიც გამეხადა,რადგან მუცელშიც არანაკები დარტყმები მიიღო,თუმცა ვერ გავბედე. არ მინდა რომ უფრო ვატკინო
-ოდნავ წამოიწევი,რომ მაისური გაგხადო? -ხმადაბლა ვკითხე,უძლურად თავი დამიქნია,მასთან ახლოს მივედი,დავეხმარე რომ წამომჯდარიყო,შემდეგ მისი თეთრი მაისურის ბოლოებს შევეხე,თეთრის გარდა ეს მაისური ყველანაირი ფერის იყო, ძირითადად კი შავი და წითელი ირეოდა.ფრთხილად ავწიე,ხელები გამოვაწვინე,შემდეგ კი თავზეც გავხადე. მისი მუცელი და ზურგი საშინელ დღეში იყო,თვალებიდან ისევ ცრემლები წამომივიდა და მის მკერდს დაეცა.
-ბელს -ამოიჩურჩულა,გული შემეკუმშა იმ ხმის გაგონებისას,რა ხმითაც ჩემი სახელი წარმოსთქვა,ამ დროს ნაილი შემოვიდა,ხელში დიდი ჯამით წყალი ეჭირა მეორე ხელში კი სპირტით სავსე ბოთლი,ნაილი ზეინთან მივუშვი, თვალს ვადევნებდი როგორ უსუფთავებდა სისხლისგან სხეულს,ზეინს კი სახე შეეჭმუხნა,რადგან დარწმუნებული ვარ ეს ძალიან არასასიამოვნო გრძნობაა,ნაილი საყვედურებს აძლევდა,ამბობდა რომ შარიანია,თან მასზე გული შესტკიოდა
-შეგიძლია სპირტით შენ დაუმუშავო? მე არ შემიძლია -ამოიხრა ნაილმა.სასწრაფოდ დავუქნიე თავი,მასთან მივედი,ნაილის ადგილას დავჯექი,ბამბა ავიღე და სპირტში დავასველე,შემდეგ კი ფრთხილად მუცლის ჭრილობებზე გადავუსვი.თან სულს ვუბერავდი,რაზეც რამდენჯერმე ჩაიცინა კიდეც. ვხვდებოდი რომ ძალიან ეწვოდა,ამიტომ მინდოდა მისთვის ტკივილი ოდნავ შემემსუბუქებინა.
-ნაილ,თუ გინდა დაწექი შენ -კედელთან იდგა და აშკარა იყო რომ ეძინებოდა
-არა,ვერ დავტოვებ მას -ჩუმად თქვა
-ზეინთან მე ვიქნები -ჩურჩულით წარმოვთქვი
-მართლა? -გაუკვირდა,თავი დავუქნიე და ზეინის ჭრილობებს მივუბრუნდი.როდესაც მუცელი დავუმუშავე მის ხელებზე გადვედი.
როცა სახვევები გათავდა დაბლა ჩავედი ამოსატანად ოთახში შესვლისას კი გავიგე, როგორ ეუბნებოდა ზეინი ნაილს რომ ეს ჰარის ბანდის წევრებმა გააკეთეს. ოთახში გაოგნებული შევედი, მაგრამ არ შევიმჩნიე რომ მათი საუბარი მოვისმინე. ნაილი ოთახიდან გავიდა,თან მითხრა რომ ხშირად შემოგვაკითხავდა და ზეინს დახედავდა.როდესაც მის დახეთქილ ტუჩებს მივუახლოვდი ხელი ამიკანკალდა და ცრემლების ახალი ნაკადი წამომივიდა თვალებიდან. წინ დამიდგა ის სცენა როგორ ურტყამდნენ ზეინს. თვალები ერთმანეთს ძლიერად დავაჭირე,შემდეგ კი ტუჩზე მოვუსვი სპირტიანი ბამბა,ზეინს სახე დაემანჭა,შემდეგ ხელი მომკიდა და თავი დამახრევინა,ოდნავ ამოიწია,სახიდან თმა გადამიწია და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა,თავი ბალიშზე დავადებინე,თავი დავხარე და მთელი გრძნობით ვაკოცე,ზეინმა ხელი წელზე მომხვია,ოდავ დამქაჩა და მის მკერდზე მომათავსა
-ოუ -წამოვიძახე უცებ,არ მინდოდა მისთვის რაიმე მეტკინა.ზეინმა ხელი წელზე მომხვია,ფრთხილად მაკოცა,შემდეგ კი მის გვერდით მომათავსა,ხელები მუცელზე დავაწყვე, თვალები დავხუჭე და ვიგრძენი მისი ტუჩების შეხება ჩემს თავზე.
თავი16
მეღვიძა, მარამ იმდენად დაღლილი ვიყავი რომ თვალები არც კი გამიხელია. ჩემს ქვემოთ რაღაც რიტმულად ზევით-ქვევით მოდიოდა. ხელები ავამოძრავე რომ ბალიში გამესწორებინა. თვალები დიდზე ვჭყიტე როდეაც გავიაზრე რომ ეს ბალიში არ იყო. სამაგიეროდ წინ დაკუნთული სხეული დავინახე. თავიდან დაზაფრული მივჩერებოდი, მაგრამ შემდეგ გამახსენდა გუშინ რაც მოხდა. სხეულზე თითები ნაზად გადავუსვი, რადგან არ მინდოდა სტკენოდა იმდენი ჩალურჯება ჰქონდა. თავი ნელა წამოვსწიე და ზეინის დალურჯებული და დასიებული სახე რომ დავინახე გული შემეკუმშა. ხელი ავწიე და მის სახეს შევეხე,ნატკენ ადგილებზე ვეფერებოდი და გული მტკიოდა ასეთ მშვენიერ ნაკვთებს ახლა სილურჯეები რომ ფარავდა. ის ისე იყო ნაცემი მაგრამ ერთი ცრემლიც არ გადმოვარდნია და ერთხელაც არ დაუწუწუნია,სწორედ ამიტომ მის მიმართ პატივისცემის გრძნობით აღვივსე.
საათს შევხედე, ათის ნახევარი სრულდებოდა. ღმერთო სკოლაში დავაგვიანე! საწოლზე წამოვჯექი და თმებში ხელები სავარცხელივით შევიცურე. ღმერთო,არც წიგნები მაქვს,არც ფორმა! პლუს ამას გუშინ სახლში არ დამიძინია და ჩემები ამას შეამჩნევდნენ! ღმერთო! ახლა რაღავქნა?! აფორიაქებული წამოვდექი და ნაილის ოთახისკენ დავიძარი, კარზე მსუბუქად დავაკაკუნე,მაგრამ ხმა არ გამცა,ოდნავ შევხსენი და ოთახი სრულიად ცარიელი დამხვდა. რათქმაუნდა სკოლაში წავიდა და მე არ გამაღვიძა! ღრმად ამოვიოხრე და სააბაზანოში შევედი. სახეზე ცივი წყალი შევისხი რამაც ცოტა არ იყოს გამომაფხიზლა და დამამშვიდა კიდეც. იმედი მაქვს ლილიმ რამე მოიფიქრა და მამაიდას და ბიძიას უთხრა. ნიჟარასთან ჭიქაში ზეინის თუ ნაილის კბილის ჯაგრისი იდო. არ მსურდა მათი გამოყენება, ზედმეტად ჰიგიენური ვარ ამისთვის, ამიტომ თაროებში ძებნა დავიწყე. სარკის კარადა გამოვაღე და წამლების, მგონი ტკივილგამაყუჩებლებია, მათ უკან რამდენიმე ახალი კბილის ჯაგრისი ვიპოვნე და ასე გავსუფთავდი. ხელპირი რომ დავიბანე ზეინის ოთახში დავბრუნდი, ისევ ეძინა. საწოლზე დავჯექი და თავი მოვიქექე.რა უნდა გავაკეთო ახლა? ან მამიდას რა უნდა ვუთხრა დღეს როდესაც მივალ სახლში? თავი ხელებში ჩავრგე და ღრმად ამოვისუნთქე. მუცელში საშინელი შეგრძნება მქონდა. ამოვიოხრე და აქეთ-იქით მიმოვიხედდე. ფეხზე წამოვდექი და მის კარადასთან მივედი,ფრთხილად გამოვაღე და მის ნივთებში ქექვა დავიწყე. თავს ცუდად ვგრძნობდი ამას რომ ვაკეთებდი, მაგრამ ის მაქეზებდა რომ თვითონაც გამიკეთა იგივე ერთხელ. შარვლები და მაისურები ცალცალკე დალაგებულად ელაგა, მე კი მეგონა რომ ყველაფერი აბურდული ექნებოდა. ის ხომ ცუდი ბიჭია. ერთი უჯრა ვნახე,შემდეგ კი მეორე უჯრას მივადექი,როდესაც ეს უჯრა გამოვხსენი სახეზე ავწითლდი და თავი დავხარე. მთელს უჯრაში პრეზერვატივების შეკვრა იდო.სასწრაფოდ მივხურე ეს უჯრა,შემდეგ კი კარადისკენ წავედი,ფრთხილად გამოვაღე, მისი ნივთები ეკიდა, ქვევით კი რამდენიმე ყუთი ელაგა. დამაინტერესა რა იყო და გავხსენი, თვალები შუბლზე ამივიდა როდესაც შიგნით უამრავი სათამაშო დავინახე. ერთს ხელი მოვკიდე და გამოვიღე, ყავისფერი საყვარელი დათუნია იყო, ნაზი ბეწვით.ამდაგვარი კიდევ უამრავი იდო შიგნით. ზოგიერთს ეტყობა რომ ძველია,ალბათ ზეინის ბავშვობის დროინდელია.უცებ უკნიდან ჩახველების ხმა გავიგე, შევხტი და აწითლებული მისკენ მივტრიალი. ზეინს ხელები გულმკერდზე დაელაგებინა და წარბაწეული მიყურებდა. თავი დავხარე ძალიან,ძალიან შემრცხვა.
ნაბიჯების ხმაზე გავიგე რომ ჩემსკენ წამოვიდა, ჩემს სიმაღლეზე ჩაიცუცქა. გულს ბაგა-ბუგი გაუდიოდა ისე რომ ჩემი პულსის ცემაც კი მესმოდა. თითები ნიკაპქვეშ ამომიდო და სახე ნაზად ამაწევინა.
-რას ეძებდი ჩემს უჯრებში? -ახალგაღვიძებული ბოხი ხმით მითხრა. დავიბენი და ხმა ვერ ამოვიღე. ის კი ღიმილიანი სახით მომჩერებოდა.
-მე..მე უბრალოდ .. -სათქმელი არ მათქმევინა,ფრთხილად შეეხო მისი ბაგე ჩემსას,გული ამიჩქარდა, პირი გავაღე თუ არა მისი თბილი ენა ჩემს პირში შემოსრიალდა, რაც საოცარ გრძნობებს იწვევდა ჩემში. ხელები შიშველ მკერდზე დავალაგე და კოცნაზე კოცნითვე ვუპასუხე. ხელები წელიდან უკანალზე ჩაასრიალა და მაგრად მომიჭირა. შევხტი და კოცნა გამიწყდა მაგრამ ზეინმა თავისი ტუჩები მაგრად დამაწაფა და ვიგრძენი როგორ ჩაეღიმა. ხელი კიდევ ერთხელ მომიჭირა და ამჯერად თავი ვერ შევიკავე და მის პირში ამოვიკვნესე. ხელში ფრთხილად ამიყვანა,ფეხები წელზე მოვხვიე,თან ვცდილობდი მისი ნაიარევს უხეშად არ შევხებოდი,საწოლისკენ წავიდა,ფრთხილად დამაწვინა,თავი მომაშორა და ლავიწის ძვალზე მაკოცა,შემდეგ ჩემს ზემოდან მოექცა,ხელი მაისურის ქვეშ შემიცურა,გონს მალევე მოვეგე და ხელი ფრთხილად ვკარი,რომ გაწეულიყო
-ზეინ.გთხოვ -ამოვიხავლე
-შშშ -ჩუმად ჩამჩურჩულა -მინდა გუშინდელის გამო მადლობა გადაგიხადო .
ყურს უკან მაკოცა და ხელი მკერდამდე ამაცურა. თვალები დავხუჭე.არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა,მისი სველი კოცნები გონებას მირევდა და გულს მიჩქარებდა. მეშინოდა,არ ვიცი რისი,მაგრამ მეშინოდა. მაისური ოდნავ ამიწია,დაიხარა და ჭიპთან ახლოს მაკოცა,ამოვიოხრე და თითები თმებზე შევუცურე,როგორც ჩანს ჩემმა ქმედებამ მას სამოვნება მიანიჭა,რადგან ხმამაღლა ამოიოხრა
-ღმერთო ბელ.. -ჩუმად ამოილუღლუღა. სხეულზე სველ კოცნებს მიტოვებდა და ენას ზედ ასრიალებდა, რის გამოც მუცელში ქარიშხალი მიტრიალებდა.ხმამაღლა ვსუნთქავდი და საკუთარ თავს ვაიძულებდი,რომ ის გამეჩერებინა,თუმცა ამის ძალა არ შემწევდა.
-ზეინ -ამოვიოხრე როდესაც ხელი მკერდზე მომიჭირა და ახლა უკვე მივხვდი რომ თუ არ გავაჩერებდი აუცილებლად ისეთ რამეს გავაკეთებდი,რასაც ვინანებდი, -გთხოვ გაჩერდი, -ამოვილუღლუღე და დარცხვენილმა ხელით გავწიე გვერდზე, ფრთხილად მეამბორა ტუჩებზე შემდეგ კი გვერდით მომიწვა,ხელები ფრთხილად შემომხვია და გულში ჩამიკრა. ზეინმა მისკენ მიმატრიალა და აწითლებულ ლოყებზე თავისი უხეში და კან-აყვლეფილი თითებით მომეფერა. თვალები დავახამხამე,რაზეც გაეცინა, ხელი ზევით ავწიე და ტუჩზე,ნაცემ ადგილას მოვუსვი, თვალები დახუჭა. ვერ მივხვდი ეს რატომ გააკეთა, ეტკინა თუ ესიამოვნა,ამიტომ ხელი მის ბაგეს მოვაცილე და ნახად დავუწყე ფერება ჩაულურჯებელ ადგილებში.
-შენს კარადაში უამრავი სათამაშო ვნახე. .- ხითხითით ვუთხარი. ახლა ვხვდები რომ ის კარგი ადამიანია როდესაც ნელ-ნელა ვიცნობ მას. არ ვიცი წარსულში რა გადახდა რამაც ასე შეცვალა და ბოროტი ადამიანის ნიღაბი მოარგებინა სახეზე, მაგრამ ახლა ვხედავ მის ნამდვილ მეს და მზად ვარ მივიღო ის და ვაპატიო წარსულის წყენები რომლებიც მის მიმართ მქონდა დაგროვილი, თავისი უხეში ქცევების გამო. დაბნეულმა შემომხედა და თავი მოიქექა, რაზეც კიდევ უფრო ავხითითდი. ის ისეთი კარგი და ბავშვური არის.
-ამ.. ჩ-ჩემი ბავშვობის სათამაშოებია, - დაბნეულმა მითხრა ზეინმა. პირველად მოვისმინე როგორ დაება ენა რაზეც დიდზე გამეღიმა. დაბნეული წარბებაწეული მიყურებდა, დაკარგულ ლეკვს გავდა. ალბათ რცხვენოდა ცუდი ბიჭი სათამაშოებით სავსე ყუთით რომ გამოვიჭირე. - ჩვენს სკოლაში, ნუ თქვენს სკოლაში, მე დიდი ხანია დავამთავრე. წელიწადის ამ დროს, ზამთრის წინ, ყოველთვის იმართებოდა საქველმოქმედო აქცია, უპატრონო ბავშვების დასახმარებდლად და ამიტომ ჩემი ბავშვობის დროინდელი სათამაშოები გადმოვიეღე რომ ნაილს წაეღო, თუმცა უარზეა, ბიჭს არ შეეფერება სათამაშოების ტარება – თვალები გადაატრიალა და ბოლო წინადადებაში ნაილი გააჯავრა რაზეც სიცილი ამტყდა.
-მე შემიძლია წავიღო -შევთავაზე და ღიმილით მივაჩერდი, რაზეთ თვალები გაუბრწყინდა.
-ძალიან კარგს იზამ -თავი დამიქნია -იქ ერთი ბიჭი იქნება, სკოლის უკანა მხარეს, ის იბარებს ასეთ რაღაცეებს და შენც უბრალოდ ჩააბარებ და ეტყვი რომ ჩემგანაა, კარგი? - ღიმილით მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
-კარგი, - ამოვილუღლუღე და თავი დავუქნიე.
-არ გშია? -რამდენიმე წუთის შემდეგ მკითხა ზეინმა,თავი გავაქნიე და საწოლზე გადავბრუნდი.უკნიდან მისი შეხება ვიგრძენი და გული ამიჩქარდა,ხელი ფრთხილად ჩაასრიალა წელიდან ბარძაყზე და ოდნავ მომიჭირა,თვალები მაგრად დავხუჭე,ხელი ქვევით ჩავაცურე და მის ხელს შევეხე.
-გთხოვ.. -ხმადაბლა ვუთხარი, დღეს მეორედ ეს უკვე ზედმეტი იქნება ჩემთვის,ალბათ ხელებში ჩავადნები. გული აჩქარებული მქონდა. გავიგე როგორ ჩაიცინა, ხვდება რასაც მმართებს და შემდეგ ამაზე იცინის! მხარზე მაკოცა,შემდეგ კი ფეხზე წამოდგა, აფთიაქი გამოხსნა და რაღაც წამალი აიღო, ტაბლეტი პირში ჩაიდო დატუმბოზე შემოდებული წყალი დააყოლა.
-რა წამალია? -ვკითხე
-ტკივილგამაყუჩებელი -მიპასუხა. როგორც ჩანს ჯერ კიდევ სტკივა,საწოლზე წამოწვა,ვაკვირდებოდი მის თითოეულ მოძრაობას,დავინახე როგორ აუთამაშდა კანქვეშ კუნთები როდესაც ხელები თავქვეშ ამოიდო,ფეხებიც ერთმანეთზე გადაჯვარედინა.
ფეხზე წამოვდექი და ტანსაცმელი გავისწორე.
-ჰეი საით? -მკითხა
-სახლში უნდა დავბრუნდე -ვუპასუხე
-არა ჯერ ისაუზმე.
-ზეინ, სახლში რომ შეამჩნიონ რომ არ ვარ..
-ნუ ღელავ, - ჩაიცინა საათს დახედა და შემდეგ ისევ მე შემომხედა, - ჯერ სკოლა არ დამთავრებულა, საუზმე გამიმზადე და მერე წადი.
-ოუჰ, - დოინჯი შემოვირტყი და წარბაწეული მივაჩერდი.
-გთხოვ. შენ არ იცი რამდენი ხანია ქალს ჩემთვის საუზმე არ მოუმზადებია და წესიერად არ წამიხემსებია, - წუწუნით მოვიდა ჩემთან და ხელები წელზე მომხვია.
სიტყვა “ქალის” გაგონებაზე სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა და თითქოს უფრო თავდაჯერებული გავხდიო. ზეინს რომ ავხედე გაღიმებული მიყურებდა. ხელით თმა ყურზე გადამიწია შემდეგ კი ტუჩებზე მეამბორა.
-ანუ საუზმეს მომიმზადებ? - სიცილით მკითხა, შედეგ კი თამაშით ყურის ბიბილოზე მიკბინა, რაზეც ბეწვი ამეშალა და სიამოვნებისგან გამაჟრჟოლა.
-კარგი, - ამოვიოხრე და მოვცილდი, თორემ თავისი ქმედებები რომ გაეგრძელებინა გული წამივიდოდა.
ჩაიცინა, ხელი ჩამკიდა და პირველ სართულზე ჩამიყვანა.
-აი სამზარეულო, ახლა კი შენ იცი. მანამ მე გამოვიცლი, - ღიმილით მითხრა, მაკოცა და გატრიალდა.
რამდენიმე წუთი ასე ვიდექი, შემდეგ კი მოვტრიალდი და ღრმად ამოვიოხრე. დოინჯი წელზე შმომოვირტყი და ჩემ თავზევე გამეცინა. თავს მართლა ქალად ვგრძნობდი და არა 17 წლის მოზარდად, რაც მაბედნიერებდა და თავდაჯერებულად დავიწყე ზეინისთვის საუზმის მომზადება. ღმერთო რას არ მივცემ რომ ამის შანსი ყოველ დილას მქონდეს, ყოველ დილას ვიღვიძებდე მის მკლავებში და თავს დაცულად ვგრძნობდე ისე როგორც არასდროს.
თავი17
გადავწყვიტე ომლეტი მომემზადებინა. კეთების პროცესში ვიყავი, როდესაც წელზე ორი დიდი ხელის შეხება ვიგრძენი და გამეღიმა. ზეინმა თავი კისერში ჩამიდო და ნაზად მეამბორა.
-მმ.. გემრიელი სუნი დგას.. რას აკეთებ?
-ომლეტს.
-მჰჰმ.. - დაიზმუილა, ხელები მჭიდროდ მომხვია და მაგრად ამაკრო მის ზურგს. შევკრთი, როდესაც გავიაზრე რა იყო ის ამობურცულობა, რომელიც უკანაზე მომაჭირა. სახეზე სულ მთლიანად წამოვწითლდი და მისი მარწუხებიდან დახსნა ვცადე, მაგრამ ამაოდ. კიდევ უფრო ძლიერად ამეკრო.
გულისცემა ამიჩქარდა და თავში ათასი აზრი მომაწვა ერთდროულად. ზეინი ჩემს კისერში სველი კოცნების დატოვებას აგრძელებდა, რაზეც სიამოვნებისგან მბურძგლავდა.
-მოვედი, - შემოსასვლელი კარის მოჯახუნების ხმა გავიგეთ და ორივენი დამფრთხლები შევხტით. ზეინი როგორც იქნა მომშორდა და მეც საუზმის კეთება გავაგრძელე.
-ზეინ არ მითხრა რომ სადილს აკ.. - შემოსასვლელიდან ნაილის ხმა ისმოდა და სამზარეულოში რომ შემოვიდა გაჩერდა, - აჰ! როგორ ვერ მივხვდი, - ჩაიხითხითა, - გამარჯობა ანაბელ.
-გაგიმარჯოს ნაილ, - ღიმილით ვუთხარი.
-მმ.. რას აკეთებ? - თვალებდახუჭულმა მკითხა.
-ომლეტს.
-ასეც ვიცოდი, სუნზე მივხვდი, - ზეინს ჩაეცინა, - გამოვიცვლი და ახლავე ჩამოვალ. –ნაილმა გაგვაბრთხილა და სამზარეულოდან გავიდა. წამის მეასედებში ისევ ვიგრძენი ზეინის ხელები თეძოებზე.
-ზოგჯერ როგორი გამაღიზიანებელია.. - ჩაიდუდუნა და ისევ ჩემს სხეულს დააცხრა საკოცნელად.
-რატომ?
-კარგი მომენტების ჩაშლა ძალიან კარგად გამოსდის..
თვალები გადავატრიალე, მაგრამ მაინც გამეცინა. ზეინი ისევ მომშორდა, როცა ნაბიჯების ხმა გაიგო. მეც ამასობაში საუზმე, უფრო სწორად სადილი, მოვამზადე და თეფშებზე გადავანაწილე, რომლებიც ზეინს უკვე მრგვალ მაგიდაზე დაელაგებინა. სუფრის თავში ნაილი დაჯდა, მე მის გვერდით ,ზეინი კი ჩემს გვერდით.
სადილობას რომ შევუდექით ნაილი სკოლის ამბებს ყვებოდა და მეც ვუსმენდი, მაგრამ აზრები სრულიად ამერია, როდესაც ბარძაყზე ზეინის თბილი ხელის შეხება ვიგრძენი, თვალებგაფართოებულმა მას გავხედე, მაგრამ მე არ მიყურებდა, საუზმეს მისჩერებოდა. სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა, რითიც მივხვდი რომ ჩემს რეაქციაზე ეღიმებოდა. კიდევ კარგი ნაილი ვერ მიხვდა რა ხდებოდა იმდენად იყო საუბარში გართული. ხელი ზინის ხელს დავადე რომ დაეწია, მაგრამ უფრო გაჯიუტდა და უფრო ზევით ააცურა ხელი.
ყურებამდე ავწითლდი და თვალებგაფართოებული ნაილს მივაჩერდი იმის იმედით რომ არაფერს შეამჩნევდა და ასეც იყო, ჩანგას საკვებში ასობდა და თან საუბრობდა. ახლა ზეინს გავხედე ვედრებით რომ გაჩერებულიყო, მაგრამ სპეციალურად არ მიყურევდა. ხელი კიდევ უფრო რომ აახურა ჩემს საცველბთან დაპანიკებულმა ხელში ბრჩხილები ჩავასე და მაგრად ვუბწკინე.
-ააჰ!! სსს.. - წამოიძახა ზინმა და ნატკენი ადგილი ტუცებსშუა მოიქცია. თავი ვერ შევიკავე და ავხითხითდი მის რეაქციაზე, თვითნ კი მკვლელი თავლებით შემომხედა, მაგრამ ვამჩნევდი რომ ტუჩის კუთხეებში მაინც ეღიმებოდა.
-რა მოხდა? - ზეინის წამოყვირებამ ნაილი გამოაფხიზლა თავისი საუბრის ტრანსიდან და თავი წამოყო.
-არაფერი. თითში ხიჭვი შემერჭო, - ამოიუზღუნა ზეინმა.
-მერე სწრაფად ამოიღე, შეიძლება ინფექცია შეგეჭრას. სხვათაშორის ჩვენი ბიოლოგიის წიგნში მაგალითად იყო ერთ-ერთი ინფექციის სახეობა მოყვანილი, რომელიც კაცს ხიჭვისგან შეეჩრა თითში და შემდეგ ექიმები იძულებულები გახსნენ თითი მოეჭრათ.
მეც მქონდა წანაკითხი ეს გაკვეთილი და თავს სიცილით ვუქნევდი ნაილს. ზეინმა კი თვალები გადაატრიალა.
-მოკეტე ნაილ.
-არა, მართლა ასე ეწერა ანაბელი დამეთანხმება.
-მართალს ამბობს, - სიცილით ვუტხარი ზეინს რაზეც ისევ თვალები გადაატრიალა.
-ჰოომ.. თუ მასეა იმ ხიჭვს კარგი დღე არ ელის, - ჩაიცინა და ჩუმად წარბაწეულმა ამომხედა. ამის შემხედვარემ წამსვე შევწყვიტე სიცილი და ჩემს საჭმელს მივუბრუნდი.
-ძალიან გემრიელი იყო ანაბელ, - ხელსახოცით პირი მოიწმინდა, როდესაც სადილს მორჩა და თავაზიანად გამიღიმა.
-მადლობა, - გავიცინე და სახეზე სიევ ავხურდი, რაც იმას ნიშნავდა რომ ჩემი ფერმკრთალი სახე ახლა სულ ღაჟღაჟა წითელი იყო.
-ჩემი წასვლის დროა, - ღიმილით ვთქვი და მაგიდიდან წამოვდექი.
-ხვალამდე ანაბელ, - ნაილმა სამზარეულოდან გამომძახა.
-ხვალამდე, - მეც მივაზახე, ზეინი კი უკან მომყვებოდა. გავედით თუ არა სამზარეულოდან ზეინმა ხელი დამავლო და კედელს ამაყუდა.
-ძალიან გემრიელი იყო საუზმე,მაგრამ შენს ტუჩებს ვერ შეედრება -ჩემს ყურთან ჩუმად ამოილუღლუღა. მუცელში მწველი სითხე ჩამეღვარა და გახარებული ავფორიაქდი მის სიტყვებზე. შემდეგ კი სახე გამოსწია და ბაგეზე, უდაბნოში მოსიარულე წალმოწყურებული ადამიანივით დამაცხრა.
როდესაც მოვრჩით სათამაშოებით სავსე ყუთი ავიღე და კარებისკენ წავედი.
- ნახვამდის. –დამემშვიდობა ზეინი, როცა კარიდან გავედი.
-ნახვამდის, - მეც ჩუმად დავიჩურჩულე და გამოვბრუნდი.
-ხვალ 8 საათისთვის გაემზადე,გამოგივლი -ბოხი ხმით მითხრა,
–ისა..ხო.. არ – არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, მან კი საუბარი აღარც დამამთავრებონა.
–საღამომდე– მითხრა და გამიღიმა. თავი დავუქნიე, კიდევ ერთხელ დავემშვიდობე და სახლისკენ წავედი. გზაში ვფიქრობდი რა მეთქვა მამიდასთვის.
შინ სანამ მივედი უამრავ რამეზე ვიფიქრე,ნერვიულობისგან გული ამიჩქარდა,როდესაც სახლამდე მივაღწიე კარზე დავაკაკუნე,ცოტახანში მამიდამ გამიხსნა
-ოჰ,ძვირფასო,როგორ ხარ? -გადამეხვია და ლოყაზე მაკოცა
-ლილიმ მითხრა რომ შენს კლასელთან დარჩი და იქ ამზადებდით პრეზენტაციას -მადლობა ლილის!
-კი,იქ ვაკეთებდით,ღამე კი ძალინ დამიბნელდა და იქ დავრჩი -ლილის ტყუილი გავაგრძელე,თან სახლში შევედი,სათამაშოებით სავსე ყუთი დივანზე დავდე და მეც იქვე დავჯექი
-ეს რა ყუთია? -მკითხა მამიდამ
-უპატრონო ბავშვებისთვის სათამაშოები გამომატანა ჩემმა კლასელმა, დღეს დილით ვერ მივიტანეთ სკოლაში და ხვალ უნდა წავიღო -ღმერთო რა ურცხვად ვატყუებ მამიდას
-ლილი სადაა? -თემა გადავიტანე
-ოთახშია,სწავლობს -მამიდას თავი დავუქნიე და ჩემს ყუთს ხელი დავავლე,კიბეზე უნდა ავსულიყავი,რომ მამიდამ გამაჩერა.
-სკოლაში ფორმის გარეშე იყავი? -მკითხა და მაშინვე ავხურდი სახეზე,რა ვუთხრა?!
-ამ..კი..ჩემი ფორმა ვახშმობისას დალაქავდა და სხვა გზა არ მქონდა -ვთქვი უცებ,მამიდამ რაღაც თქვა, მაგრამ არ გამიგია მაშინვე ოთახში შევვარდი,ყუთი იქვე დავდე,ლილი საწოლზე იწვა და წიგნს კითხულობდა,როგორც კი მე დამინახა საწოლიდან წამოხტა და ჩემთან მოირბინა და გადამეხვია.
-ღმერთო როგორ ვინერვიულე შენზე! სად იყავი,-წამოიყვირა, მე კი პირზე ხელი ავაფარე რომ დაბლა ხმა არ ჩასულიყო.
-ზეინთან დავრჩი,ძალიან იყო ნაცემი,მერე დამიბნელდა და ვეღარ წამოვედი -მოკლედ ავუხსენი
-ეს რა არის? -ყუთზე მიმანიშნა
-სკოლაში უნდა მივიტანო,ზეინმა გამომატანა,უპატრონო ბავშვთა სახლს ეხმარებიან თურმე -ლილიმ მხრები აიჩეჩა და საწოლზე დაჯდა. ყუთთან ჩავიმუხლე და გავხსენი. აქ ზეინის იმდენი ბავშვობის სათამაშო იდო, მიკვირს როგორ აკეთებს ამას, მე ვერ შევძელბდი ჩემი ნივთების გაჩუქებას, მითუმეტეს ამდენი ამბის შემდეგ ძალიან სენტიმენტალური გავხდი და თითოეული ნივთი ძვირფასია ჩემთვის, რადგან ტკბილ მოგონებებტან მაკავშირებს რომლებიც აღარასოდეს განმეორდება.
ერთ-ერთი სათამაშო ამოვიღე და გულში ჩავიხუტე, გადავწყვიტე რომ ეს სათამაშო ჩემთან დარჩებოდა. შემდეგ წამოვდექი და საწოლთან მივედი.
-ლილი.. - მისკენ გადავტრიალდი და კითხვით სავსე სახით მივაჩერდი.
-ჰო.
-უმმ.. შენ და ლიამი.. მარტო კოცნით ერთმანეთს?
–რაა? –ლილიმ ჩაიცინა, ვერ მიხვდა რას ვგულისმობდი.
–ანუ მხოლოდ კოცნით ერთმანეთს თუ სხვა რაღაცეებსაც გიკეთებს?
-ოჰ.. ხო..რავი, მხოლოდ ვკოცნით - წიგნიდან ტავი წამოყო ლილიმ.
-მეტი არაფერი?
-გინდა მკითხო ერთად ვიყავით თუ არა? –ლილიმ ჩაიცინა.
–არა ეგ არ მიგულისხმია –თავი გავაქნიე.
–ჰო..ლიამი მხოლოდ მკოცნის,მეტი არაფერი –პასუხი გამცა და ისევ წიგნში ჩაყო თავი. ლიამი და ლილი შეყვარებულები არიან და ერთმანეთს მხოლოდ კოცნიან. მე და ზეინი კი შეყვარებულებიც კი არ ვართ,მაგრამ მისი ხელები ჩემი სხეულის თითოეულ კუთხე კუნჭულშია უკვე ნამყოფი. სახეზე წამოვწითლდი და მეორე მხარეს გადავტრიადი.
–ისე ლიამმა ერთხელ სცადა უკანალზე შემხებოდა, მაგრამ გავაფრთხილე რომ ეს აღარ გაეკეთებინა და ეს მეტჯერ აღარ მომხდარა. –ლილის ნათქვამმა უფრო გამიჩინა სირცხვილის გრძნობა. როგორ შეუძლია მას ლიამს წინააღმდეგობა გაუწიოს და რატომ არ შემიძლია მეც იგივე გავაკეთო ზეინთან? ამოვიოხრე და ფეხზე წამოვდექი. ვიმეცადინე და როდესაც ყველაფერს მოვრჩი ლოგინშ შევწექი. საშინელ დაღლილობას ვგრძნობდი და მაშნვე ჩამეძინა.
დილით მამიდამ გაგვაღვიძა,საწოლიდან წამოვდექით, გავემზადეთ,ხელ-პირი დავიბანეთ,ვისაუზმეთ და სახლიდან გავედით.უცებ მივხვდი რომ ის ყუთი მავიწყდებოდა,სახლში შევირბინე,ყუთი ავიღე და ლილისთან მივედი.
-მე და ლიამი მგონი ვერ ვართ ისე კარგად -მითხრა ლილიმ დაღვრემილმა.
-რატომ? -ვკითხე,მხრები აიჩეჩა
-ამასწინ შევკამათდით და უკვე ორი დღეა არ მინახავს..
–და რატომ იკამათეთ? -ვკითხე გაკვირვებულმა და გზაზე უცებ გადავირბინეთ ლილიმ კი ისევ მხრები აიჩეჩა.
-ღმერთო ჩემო არ ვიცი ანაბელ, - თავი ხელებში მოიქცია, - არ ვიცი, მაგრამ უკვე საშნალდ მენატრება.
-და იმის მერე არ გამოჩენილა? -გაკვირვებულმა ვკითხე, ლილიმ თავი გააქნია და დავინახე შეუმჩნევლად როგორ მოიწმინდა ცრემლები.
-არ ღირს ნერვიულობად,ალბათ არაა ქალაქში-დავაიმედე ის და გავუღიმე.
-ალბათ.. - ამოიოხრა და თავი გააქნია.
ამ საუბარში სკოლამდეც მივაღწიეთ, ლილის ვუთხარი რომ სათამაშოებს ჩავაბარებდი და მალე დავბრუნდებოდი, როცა ის ბიჭი დავინახე რომელზეც ზეინმა მითხრა რომ მისთვის მიმეცა ესენი, ჩვენ ერთ კლასში ვიყავით.
–ესენი შენ უნდა მოგცე ხომ? –ვკითხე და პარკებზე ვანიშნე.
–რა ესენი? –გაიკვირვა და პარს შეხედა.
–ზეინმა გამომატანა, სათამაშოებია. –ავუხსენით.
–აჰჰჰ კარგი, მომეცი. –მითხრა და ხელი გამომიწოდა. –მადლობა –მადლობა გადამიხადა როცა პარკი მივაწოდე.
–მადლობა ზეინს უნდა გადაუხადო –გავუღიმე და სკოლის შესასვლელისკენ წავედი. კიბეებზე უნდა ავსულიყავი როცა ნაცნობი ხმა გავიგე,უკან გავიხედე და ჩალურჯებული ჰარის სილუეტი დავინახე ჩემსკენ მომავალი.ხელი დამიქნია და ცალი ხელით დაგადამეხვია, რადგან მეორეში შავი ჩაფხუტი ეჭირა.
-ანაბელ - სერიოზული სახით შემომხედა.
-ხო - მთელი სხეულით დავიძაბე
- შენ და ზეინი ერთად რატომ წახვედი?! - გამჭოლი მზერით მომაჩერდა, რაზეც უხერხულად შევიშმუშნე.
-უმ.. მე..
-მისგან თავი შორს დაიჭირე! –ისეთი სახით მითხრა ჰარიმ რომ დამზაფრა და ბეწვი ამეშალა.
–რატომ? –მაინტერესებდა რა მიზეზს მეტყოდა.
–შეგიძლია გაკვეთილზე ცოტა დააგვიანო? და მოგიყვები ყველაფერს. –მითხრა როცა ზარის ხმა გაიგო. არ მინდოდა გაკვეთილზე დაგვიანებით შესვლა, მაგრამ ძალიან მაინტერესებდა რა ხდებოდა ზეინსა და ჰარის შორის.
–კარგი – თავი დავუქნიე.
–წამოდი ჩამოვჯდეთ –მითხრა და ეზოში დადგმულ სკამებზე მიმითითა. უხმოდ გავყევი და სკამზე ჩამოვჯექი. ველოდებოდი როდის დაიწყებდა ლაპარაკს.
–პირველივე დღესვე, როცა შეგხვდი, მაშინვე კარგი წარმოდგენა დამიტოვე. მომწონხარ ანაბელ და არ მინდა რაიმე საფთხეში ჩავარდე, ეს კი ადვილი შესაძლებელი იქნება თუ ზეინისგან თავს შორს არ დაიჭერ.
–მას არ იცნობ კარგად და ამას იმიტომ ამბობ. – ბორძიკით, ძლივს ამოვილუღლუღე. ჰარიმ ჩემს ნათქვამზე ირონიულად ჩაიცინა.
-ჩემზე უკეთ მას არ იცნობ დამიჯერე.
-შენ მას არ იცნობ, შენ მხოლოდ მისი ცუდი მხარე იცი! - კბილებში გამოვსცერი. ჰარიმ არაფერი იცის ზეინზე, არ იცის თუ რამდენად კეთილი გული აქვს, არც ის იცის რომ ქველმოქმედია და სწორედ ამიტომ არ აქვს მასზე ასე საუბრის უფლება.
-ჩვენ ყველა ერთად ვიყავით, ერთად ყველას წინააღმდეგ. –თქვა ზეინმა და სავარძელ მიეყრდნო.
თვალები გამოფართოვდა და პირდაღებული მივაშტერდი.
–შენ და ზეინი მეგობრობდით?
–კი, – თავი დამიქნია –მე, ზეინი, ლუი, ლიამი–ყველა ერთად ვიყავით იქამდე სანამ ზეინი ჩემს დას არ შეაცდენდა და გამოიყენებდა. –თავი გაიქნია. მე ისევ გაოგნებული ვიყავი მისი ნათქვამით და ხმას ვერ ვიღებდი. –დაფიქრდი ანაბელ და დამიჯერე რასაც გეუნბები თუ არ გინდა რომ ცუდად დაასრულო, - ცალყბად გამიღიმა.
–ზეინი არ არის კარგი ადამიანი. ის ყველას იყენებს და მერე სანაგვეში ისვრის, შენც იგივე გიწერია –გამაფრთხილა და წამოდგა. ეტყობოდა რომ ამ თემაზე ლაპარაკი არ სიამოვნებდა, მან ზეინის გამო ხომ ყველა სხვა მეგობარიც დაკარგა.
–იფიქრე –ბოლოჯერ გამაფრთხილა და სკოლისკენ წავიდა. სკამზე მივეყინე, ჩემი ტვინი ვერ აანალიზებდა ამ ახალ ინფორმაციას. ჰარი და ზეინი მეგობრები იყვნენ. ვერასდროს წარმოვიდგენდი ამას ორ მოსისხლე მტერზე. შევკრთი როდესაც გამახსენდა რომ გაკვეთილზე უკვე ძალიან მაგვიანდებოდა, სასწრაფოდ წამოვდექი და საკლასო ოთახისკენ სწრაფი ნაბიჯით დავიძარი. ნაილი ფანჯარაში იყურებოდა,როდესაც კლასში შევედი, მასწავლებელს მოვუბოდიშე და ჩემი ადგილი დავიკავე. ნაილს მივესალმე და მათემატიკის წიგნი და რვეული გადავშალე.
-რას გელაპრაკებოდა ჰარი? -მკითხა და ადგილზე გასწორდა
-არაფერი ისეთი -მოვიტყუე და წიგნს ჩავაჩერდი რომ მეტი აღარაფერი ეკითხა. ვცდილობდი,რომ გაკვეთილისთვის ყურადრებით მესმინა,მაგრამ ჰარის საუბარს გონებიდან ვერ ვშლიდი. ზეინმა ჰარის დასთან ურთიერთობა დაიჭირა,ხოლო როდესაც ის მიიღო რაც უნდოდა მიატოვა. თავი ხელებში ჩავრგე,ყველაფერი ისეთ არეული იყო. არ მინდა მეც მისი მსხვერპლი ვიყო.
მთელი დღის განმავლობაში ამ ყველაფერზე ვფიქრობდი. სახლში ვიჯექი და ვერ გადამეწყვიტა გავყოლოდი თუ არა ზეინს,ბოლოს როდესაც ქვევიდან დაძახება გავიგე აივანზე გავედი,ზეინი იქ იდგა,მე კი ჯერაც არ ვიაყვი მზად
თავი18
-წამოდი, - ქვემოდან ამომძახა ზეინმა. ხელები აივნის კიდეებს მაგრად ჩავჭიდე, არ ვიცოდი რა მექნა და თავი მისგან როგორ დამეღწია. მთელი დღეა ჩემი და ჰარის საუბარი თავში მიტრიალებს.
-არ შემიძლია, - ჩუმად ჩავსძახე და კბილებით ლოყის შეიგნიდან ხორცის კვნეტა დავიწყე.
-რა? - სახე მოექუფრა ზეინს.
-არ შემიძლია, ბევრი სამეცადინო დამიგროვდა. შემდეგისთვის გადავდოთ, - ის ის იყო უკან უნდა შევბრუნებულიყავი, რომ ზეინმა ჩემი სახელი ხმამაღლა დაიძახა და მეც შეცბუნებული სწრაფად შემოვტრიალდი.
-ჩუმად გაიგონებენ! - ბრაზით ვუთხარი და საჩვენებელი თითი ტუჩებზე მივიდე. ზეინს ბოროტად გაეცინა.
-ან ჩემთან ერთად ახლავე წამოხვალ, ან იგივეს გავიმეორებ, - თავხედურად მომაჩერდა ქვემოდან. თვალები გადავატრიალე და დაჟინებით მივაჩერდი.
-ანაბელ, - ჩუმად თქვა, მე კი თავი გავაქნიე, - ანაბელ! - ცოტა უფრო ხმამაღლა წამოიძახა.
-კარგი! კარგი! - თვალებგაფართოებულმა ჩავძახე, - ფეხზე გამოვცვლი და ჩამოვალ!
-ხუთ წუთს გაძლევ თორემ ვიყვირებ, - ხითხითით ამომძახა, თვალები კიდევ ერთხელ გადავატრიალე მის მომთხოვნელობაზე. ფეხზე ჩავიცვი და აივნიდან გადმოვძვერი. როდესაც საკმაოდ ქვევით ვიყავი, ზეინი წელში მწვდა, ძირს დამსვა და თავი ჩემსკენ გამოწია, მაგრამ ხელები გულზე მივადე და გავიწიე.
-რა გჭირს? - გაკვირვებულმა მკითხა.
-არაფერი, - მხრები ავიჩეჩე, - სად მივდივართ? - ვითომც არაფერიო ისე შევეკითხე. ზეინმა წარბები შეკრა და ისე მომაშტერდა, მე კი უდანაშაულოდ გავიღიმე.
-წამოხვალ და ნახავ, - ხელი მაგრად ჩამჭიდა და თან წამიყოლა.
-შეაკეთე? - აღტაცება ვერ დავფარე მოტოციკლი რომ დავინახე.
-არაა ჩემი- ამოილუღლუღა ზეინმა. ახლოს რომ მივედით მართლაც შევამჩნიე განსხვავება მოტოციკლეტებს შორის. თავზე ჩაფხუტი დამაფარა, შემდეგ თვითონაც მოირგო, ორივენი ბაიკზე შემოვჯექით ხელები წელზე მჭიდროდ შემოვხვიე და ზეინმაც დაძრა. ნელა ატარებდა. მიუხედავად იმისა რომ დღეს ჰარიმ ასეთი რამ მითხრა მასზე,მასთან მაინც დაცულად ვგრძნობ თავს.რამდენიმე ხნიანი მგზავრობის შემდეგ მოტოციკლეტი ტყესთან შეაყენა, იქიდან ფრთხილად გადმოვედი. ყურთასმენა დავძაბე რადგან შორიახლო ხმაური მესმოდა. ზეინმა ფრთხილად მომხსნა ჩაფხუტი,შემდეგ თვითონ მოიხსნა,ცოტა მოშორებით დავინახე რომ ცეცხლი ენთო და ბიჭების ყიჟინა აყრუებდა არემარეს,ზეინმა კიდევ ერთხელ ნაზად მაკოცა ტუჩებზე და მათკენ წავედით,როდესაც ჩვენ დაინახეს ყველა მოგვესალმა. ხის კუნძთან მივედით, ზეინი ზედ ჩამოჯდა, მე კი შევყოვნდი ადგილს ვათვალიერებდი დასვრილი ხომ არ იყო, რაზეც ზეინს გაეცინა, ხელით დამქაჩა და თავისთან ახლოს დამისვა, შემდეგ კი მკლავი მხრებზე გადამხვია. ჩვენს გვერდით მჯდომი ბიჭებს ხელში სიგარეტი ეჭირათ და ერთმანეთს აწვდიდნენ.როდესაც ზეინს ჯერი დადგა მანაც მოქაჩა და თეთრი ბოლი რგოლებად გამოუშვა. შემდეგ კი მოსაწევი სხვას გადააწოდა. კოცონის ცეცლის ნათება მის სახეზე ლამაზ აჩრდილებად ეფინებოდია, ის იმდენად სიმპატიური იყო რომ ვერც კი მივხვდი რომ მივაშტერდი, ტრანსიდან კი მისმა ღიმილმა გამომარკვია რაც იმას ნიშნავდა რომ შემამჩნია როგორ ვაკვირდებოდი. თავი წამსვე დარცხვენილმა გამოვსწიე და ვიგრძენი ლოყებზე ალმური როგორ მომედო. ჩემს რეაქციაზე უფრო გაეცნა და ცალი ხელით გულში ჩამიკრა. მეც სიამოვნებისგან გავინაბე და ხელები წელზე შემოვხვიე, თვალები დავხუჭე და მისი მამაკაცის სურნელი ხარბად ჩავისუნთქე. სახე გამებადრა როდესაც ფილტვები მისი სურნელით აღივსო და ვიგრძენი როგორ მისვამდა ხელს ზურგზე ზემოთ-ქვემოთ და ასე მეფერებოდა. თავს ამდენი ხნის შემდეგ როგორც იქნა ბედნიერად ვგრძნობდი, ამ პატრა ჟესტითაც კი და ეს მახარებდა.
ამ პატარა და ლამაზმა მომინტმა, სულ გადამავიწყა ჰარის დარიგებები და სახე სიამოვნებისგან გაღიმებულმა წამოვწიე და ხესთან მდგარი კრისტინა დავინახე, ლუდის ბოთლით ხელში. სახემოღრეცილი მოგვშტერებოდა. არ ვიცი, რატომ მაგრამ მესიამოვნა რომ ვაღიზიანებდი. ყველანაირად ცდილობდა ზეინის ყურადღება მიეპყრო, ძალიან თამამ მოძრაობებს აკეთებდა,შემიძლია დავიფიცო,რომ ზეინი ამ ყველაფერს ხედავდა,თუმცა ოსტატურად არიდებდა თავს. ბოროტად გავიღიმე და ზეინს კიდე უფრო ავეკარი, რაზეც მან უფრო მაგრად მომხვია ხელები, მისი სხეულის ვიბრაციაზე კი ვიგრძენი რომ ჩუმად ეცინებოდა ჩემს რეაქციაზე, ცოტათი შემრცხვა მაგრამ არ მანაღვლებდა, ზეინი ახლა ჩემი იყო და არ ვაპირებდი მისი ტავი ისეთი ბოზებისთვის დამეთმო ან გამეყო როგორებიც კრისტინა და მარტინა არიან.
და ამ წამს გავაანალიზე რომ არც ისეთი კარგი ადამიანი ვარ, როგორიც თავი მეგონა რომ ვიყავი. თვალები კრისტინას ნერვებისმომშლელ სახეს მოვაშორე და ზეინის მზერის მიმართულებით გავიხედე და ნაცნობი სილუეტი დავლანდე რომელიც..
უცებ ზეინმა სახე მოატრიალა და თავისი ბაგე ჩემსას ვნებიანად დააწაფა, რაც სავსებით მოულოდნლი იყო, თავიდან ფიქრები გამეფანტა, მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ ეს კოცნა სპეციალური იყო რომ არ დამენახა რაც ხდებოდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. ზეინს ხელები მკერდზე ნაზად მივადე, გავწიე და ლიამისკენ გავიხედე, რომელიც ვიღაც უცნობს კოცნიდა.
-ვერ ვიჯერებ, - წყენით დავილაპარაკე. ლილი სახლში ნერვიულობს მასზე,ტირის და ამბობს რომ ენატრება,ლიამი კი სხვა გოგოსთან არის?!
ზეინს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ვიღაც ბიჭებმა შეგვაწყვეტინეს.
-კოცონიდან უკან დაიხიეთ, - არტაცებით სავსე ხმით გვითხრეს. ყვ ელანი წამოიშალნენ, მე კი გაკვირებული წამოვდექი. ზეინს ავხეე. მისი სახე ღიმილს მოეცვა, თვალებში კი ცეცხლის ენები უელვარებდა.
-რა ხდება? - გაკვირვებულმა ვკითხე როდესაც უკან გამიყვანა.
-უყურე და ნახავ, - ჩემს უკან დადგა, ხელები წელზე მომხვია და თავი კისერში ჩარგო.
ბიჭები ცეცხლს მიუახლოვდნენ, ხელში არყის ბოთლები ეკავათ, წარბები შევჭმუხნე რა ჯანდაბას შვებიან?
შევხტი, შეცბუნებულმა წამოვიყვირე და პირზე ხელი ავიფარე როდესაც ერთ-ერთმა მათგანმა არაყი ცეცხლს დაასხა, მისი ენები იმხელაზე ავარდნენ ცაში რომ ის ბიჭი ლამის დაწვეს. მგონი ჩემს გარდა აქ შეკრებილი საზოგადოებიდან ყველა იცინოდა. ზეინიც კი.
-იდიოტი, - სიცილის დროს თქვა და მე შემომხედა. ჩემი შეშინებული სახე რომ დაინახა, გაიკრიჭა, - ნუ გეშინია არაფერი დაშავებია. - თავისი ჭკუით დამამშვიდა და ისევ კოცონს გახედა.
ის ბიჭი, რომელის წამის წინ ლამის დაიწყვა, ტაშით და სტვენით გამოაცილეს, თან ზურგზე ხელებს უბარტყუნებდნენ. შემდეგ კი შორიდან დაისყეს ალკოჰოლური სასმელების კოცონისკენ სროლა, რაზეც ცეცხლი კიდევ უფრო და უფრო იზრხებოდა.
-აი სანახაობაც იწყება, - აღტაცებით თქვა ზეინმა და იქითკენ მიმახედა საითაც უკვე ტრამპლინები დაეყენებინათ. ერთმა მოტოციკლეტისტმა შორიდან აიღო სისწრაფე, ტრამპლინზე აფრინდა, ზუსტან ცეცხლის წვერების სიმაღლის წერტილში ამოტრიალდა და ძირს უსაფრთხოდ დაეშვა.
თვალებგაფართოებული და პირდაღებული მივჩერებოდი ამ სანახაობას, ექსტრემი და ადრენალინი ერთანად მომაწვა სხეულში, ისე რომ ვერც ვკი ვგრძნობდი როგორ მიკანკალებდა ფეხები.
-ვაუ, - აღმომხდა როდესაც უფრო რთული ილეთი გააკეთა ერთ-ერთმა. ამან კი როგორც ჩანს ზეინის ყურადღება მიიქცია და შოუდან მზერა ჩემზე გადმოიტანა.
-ყველაფერი რომ არ მქონდეს ჩამსხვრეული განახებდი რა არის ნამდვილი შოუ-დანანებით ჩაილაპარაკა, ხელები კი უფრო მჭიდროდ მომხვია და მაგრად მიმიკრა მის მკერდზე -ამ საქმეში ვერც ერთი ვერ და ვერც ვერასდროს მაჯობებს! - თავმომწონეთ თქვა, მე კი მასზე გამეცინა.
ცეცხლი რომ მინელდა ბიჭებმაც შეწყვიტეს გიჟური ილეთების კეთება და ნელ–ნელა ყველამ სხვა ადგილას გადაინაცვლა. მე და ზეინი ჩვენს კუნძზე დავბრუნდით. თავი მის მხარზე ჩამოვდე და წინ გავიხედე.
–ჰეი ზეინ –შორიდან ლიამის ხმა მომესმა, თავი წამოვწიე და მას შევხედე, როგორც კი დამინახა რომ მეც იქ ვიყავი ნაბიჯებს შეუნელა და კეფის ფხანით მოვიდა ჩვენამდე.
ზეინს ხელი ჩაურტყა და მე უბრალოდ თავის დაქნევით მომესალმა.
–დიდი ხანია აქ ხართ? – იკითხა და ჩვენს წინ, მიწაზე, ჩამოჯდა.
–თუ იმიტომ კითხულობ რომ გაიგო დაგინახა თუ არა ანაბელმა როგორ კოცნიდი ვიღაც გოგოს, საქმეს გაგიმარტივებ და პირდაპირ გეტყვი რომ დაგინახა.– ნიშნის მოგებით უპასუხა ზეინმა და ლიამს მიაშტერდა.
ლიამმა თვალები დაუბრიალა ზეინს და შემდეგ კი მე გამომხედა დამნაშავის თვალებით.
–ლილი შენზე ნერვიულობდა –ვუთხარი და თავი გავიქნიე.
ლილის და ლიამს თითქოს ისეთი იდეალური ურთიერთობა ქონდათ, ვიცოდი რომ ლიამი უცოდველი არ იყო, მაგრამ მაინც ვერ წამოვიდგენდი რომ ლილის ესე მოექცეოდა.
თვალები გადავატრიალე, როდესაც თავის ჩვეულ ადგილას მდგარი კრისტინა დავინახე. თითებით თავის ისედაც მოკლე კაბას აწვალებდა და ქვედა ტუჩს იკვნეტდა. თვალები გამიფართოვდა, როდესაც ხელები მკერდისკენ წაიღო და თავისი ისედაც დიდი დეკოლპტე კიდევ უფრო გაიდიდა, თავისი დიდი მკერდი გამოაჩინა და ზეინს თვალი ჩაუკრა. ეჭვიანობამ ერთიანად მოიცვა ჩემი სხეული და დაბღვერილი მივაჩერდი კრისტინას, მაგრამ თითქოს თავზე ცივი წყალი გადამასხესო ისე გავხევდი, როდესაც ზეინი ფეხზე წამოდგა და კრისტინასკენ წავიდა.
–მოვალ მალე –როგორც ჩანს ზეინს ნებისყოფა არ ეყო. ჩემს თავს ვსჯიდი რომ ასეთი ბავშვური ვიყავი და არა კრისტინასავით მიმზიდველი ქალი. თავს საშინლად დამცირებულად ვგრძნობდი, როდესაც იმ ქალის სახეზე გამარჯვებულის ღიმილს ვუცქერდი.
მისგან მზერა ლიამისკენ გადავიტანე, რომელიც ამდენი ხანი ჩუმად იჯდა.
–ვწუხვარ, –თქვა და ფეხზე წამოდგა. –მართლა– დააყოლა და ცოტა ხანში ისიც მომშორდა და სადღაც გაუჩინარდა. თვალი ისევ ზეინისკენ და კრისტინასკენ გამექცა, შევნიშნიშნე როგორ წაიღო კრისტინამ ხელი და ზეინს წელზე შემოხვია, ამის დანახვაზე თითქოს მუცელში რაღაც ჩამწყდა. ზეინმა მისი ხელი მოიშორა, რაღაც უთხრა და ჩემკენ წამოვიდა.
ნელ–ნელა ვრწმუნებოდი რომ აქ წამოსვა სრული სისულელე იყო, ჰარისთვის უნდა დამეჯერებინა, როცა მითხრა რომ ზეინისგან თავი შორს დაემჭირა.
ამოვიოხრე, როცა ზეინი ისევ გვერდით მომიჯდა. საკოცნელად წამოიწია, მაგრამ მაშინვე თავი გავწიე.
–მოხდა რამე? –დაეჭვებულმა იკითხა.
–არაფერი, სახლში მინდა წასვლა. წამიყვან?
ზეინი ისევ ჩემსკენ გამოიწია, მაგრამ თავი ისევ ავარდიდე.
–წამიყვანე, გთხოვ– შევევედრე.
–ვერ ვიტან როცა რაღაც არ ვიცი, მითხარი რა ხდება. ლიამმა გითხრა რამე? –საუბრის ტონზე დაეტყო როგორ დაიძაბა.
–არაფერია –კიდევ ერთხელ მოვიტყუე და წინ გავიხედე.
ირგვლივ სიჩუმე ჩამოვარდა, არც ზეინი და არც მე რამდენიმე წუთის განმავლობაში ხმას არ ვიღებდით, ზეინმა ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო და ერთ ღერს მოუკიდა. სიგარეტი საკმაოდ მალე ჩაიყვანა ბოლომდე, დადარჩელილი ბიჩოკი კი შორს მოისროლა.სიჩუმეს ვეღარ ვუძლებდი ამიტომ ბოლოს მე დავიწყე ლაპარაკი.
–ჰარის დასთან იყავი? –გადავწყვიტე სიმართლე გამერკვია და ზეინისთვის პირდაპირ მეკითხა რაც მაინტერესებდა.
–კი, მაგრამ შენ რატომ ხარ ამით დაინტერესებული? –ზეინი არ მოელოდა ამ კითხვას.
–შენ ის გამოიყენე?
–საიდან გაიგე, ჰარიმ გითხრა? –მე უბრალოდ თავი დავუქნიე მას და რამდენიმე წამით ისევ გავჩერდით ორივე.
–მან მითხრა რომ მისი და გამოიყენე და შემდეგ როცა მიიღე ის რაც გჭირდებოდა მაშინვე მიატოვე. მეც იმავეს მიპირებ? –ეს იყო ის რაც ყველაზე მეტად მაშინებდა.
–კიდევ რა გითხრა ჰარიმ? –ზეინმა ჩემი კითხვა დააიგნორა.
–ის რომ შენგან თავი შორს დამეჭირა.
–და მაგის გარდა კიდევ გითხრა რამე? –ზეინი უფრო მეტის გაგებას ცდილობდა.
–არა– თავი გავიქნიე.
–შემომხედე – მითხრა და თავი შემომატრიალებინდა.
–გპირდები არასდროს გაგაკეთებინებ ისეთ რამეს რაც შენც თითონ არ გენდომება. არ ვაპირებ შენს გამოყენებას –თვალებში ჩამაშტერდა. –გჯერა ჩემი?
არ ვიცი რატომ, მაგრამ გაუზარებლად მაშინვე თავი დავუქნიე. ზეინს ჩაეღიმა, ხელები მაგრად მომხვია და გულში ჩამიკრა.
Secret
თავი19

ზეინისგან არც თუ ისე შორს ვიჯექი და ერთ ადგილს მივშტერებოდი. კრისტინაზე და ზეინზე ვფიქრობდი. ვერ გადამეწყვიტა დამესვა თუ არა მისთვის კითხვა, რომელიც ასე მიღრღნიდა სულს.
-ზეინ -მივმართე, მან კი ინტერესით სავსე მზერა მომაბყრო
-კრისტინას საიდან იცნობ?
-რატომ დაინტერესდი მისით? - წარბაწეულმა კითხვაზე კითხვით
მიპასუხა.
-ლამაზია -მხრები ავიჩეჩე -მოსწონხარ, სულ შენ გიყურებს. -ზეინს ჩაეღიმა,მეც ლაპარაკი განვაგრძე - დაგინახეთ რომ კოცნიდით ერთმანეთს და როგორ შეეხე საჯდომზე -სახეზე ალმური მომედო, მაგრამ არ შევეშვი, -რა ხდება თქვენს შორის? -საბოლოოდ ვკითხე, რაზეც ზეინს გაეცინა.
-შენ რა ეჭვიანობ? -სიცილით მკითხა
-არა,არა - ხელი ავიქნიე, - უბრალოდ მაინტერესებს.
-მაინც მგონია რომ ეჭვიანობ -სიცილით მითხრა და ხელით მისკენ ახლოს მიმწია.
-სულაც არა.
-ესეიგი არა ხო? -ჩაიხითხითა,თავი გავაქნიე და ენა გამოვუყავი, რაზეც გემრიელად გადაიხარხარა და ზემოდან გადამაჯდა. ხელები ჩემი გვერდებისკენ წამოიღო და ღუტუნი დამიწყო.
-ზეინ მეღუტუნება -სიცილით ვუთხარი და ვცდილობდი მისი დიდი ტორებისგან თავი დამეხსნა,მაგრამ სულ ტყუილად,ისიც ჩემთან ერთად იცინოდა. თავი უკან წავიღე და მიწაზე გადავწექი, ზეინი კი უფრო ქვემოთ ჩაჩოჩდა.
ეშმაკური მზერით შემომხედა და ქვედაბოლოს ბოლოები ნელ–ნელა ზემოთ ააცურა.
სახეზე ავწითლდი როდესაც ვიგრძენი რომ ბარძაყს მატერია აღარ მიფარავდა,ფეხზე ნაზად მეფერებოდა,კაბას ხელი მოვკიდე და ქვევით ჩავწიე,ზეინს გაეცინა,მაგრამ შემდეგ იგივე გააკეთა,კაბა ზემოთ ამომიწია,მისი უხეში, ათას ჩხუბში დასერილი თითები ფეხზე ბრთხილად მეფერებოდნენ, მისი ეს ქმედებები გონებას მირევდნენ და საოცარ შეგრძნებებს ტოვებდნენ .
–ზეინ–ამოვილუღლუღე, -აქ მარტონი არ ვართ - ზეინმაც მიმოიხედა და სახეზე კმაყოფილი ღიმილი აუთამაშდა.
-აქ მხოლოდ ჩვენ ვართ. მხოლოდ მე და შენ -ხაზგასმით თქვა,შემდეგ კი ისევ მომიახლოვდა, კაბა ისევ ამიწია, მაგრამ ახლა აღარ შევწინააღმდეგებივარ სახეზე წამოვწითლდი და თვალები დავხუჭე, როცა ზეინი საცვლებზე მომაშტერდა. ალმური მომედო,ბარძაყიდან ხელი ზემოთ ნელა ამოაცურა, სუნთქვა შემეკრა,გული კი გამალებით ამიჩქარდა. ზეინმა ხელი საცვლის ზოლზე გადამისვა. თვალები დავაჭყიტე და ამოვიკვნესე, თითქოს მოძალებული ემოციები გამოვუშვიო. ზეინს ჩაეცინა,მშვიდად მიყურებდა ტრუსზე,თვალები მისი შარვლისკენ გამექცა, სადაც ნათლად მოჩანდა ჯინსის მოტკეცილ შარვალში ამოზნექილობა. ძალიან შემრცხვა,როდესაც მივხვდი მიზეზს,მაგრამ ჩემი სახე მეტად გაწითლებას ვეღარ შეძლებდა.ზეინი ოდნავ დაიხარა და ტრუსის ზოლთან კოცნების დატოვება დაიწყო,ხმამაღლა ვსუნთქავდი,მისი ხელი ბარძაყზე მეფერებოდა,ტუჩები კი მუცლის ქვევით კანს მიკოცნიდა. ცოტაც და სიამოვნებისგან ალბათ გულიც წამივიდოდა.
-ზეინ -ღონე მიხდილმა ამოვილუღლუღე. ოდნავ ჩაჩოჩდა და ქვევით მაკოცა,ამოვიოხრე,თვალები სიამოვნებისგან მიმენაბა,როდესაც თავი ოდნავ მომაშორა ცივი ჰაერი მეცა და ფეხები მაშინვე შევატყუპე,ზეინს ჩემს რეაქციაზე უკმაყოფილო ოხვრა მოსწყდა, ფეხები დიდზე გამაშლევინა და ახლა საშოზე წრიულად გადამისვა თითი.
-ზეინ, - სიამოვნებისგან ისევ ამოვიკვნესე და ქვედატუჩზე ვიკბინე.
-აახხ – ჩემთან ერთად ამოიოხრა და მოქმედება ისევ გაიმეორა,ოფლისაგან ვიღვრებოდი,მისი შეხებები საოცარ გრძნობებს აღვიძებდა ჩემში.ეს უბრალოდ საოცრება იყო,ცოტახანში მისი ამონასუნთქი ვიგრძენი, შიდა ბარძაყის არეში და ხმამაღლა ამოვიოხრე. მუცლის ქვემოთ თითქოს რაღაც მწველი სითხე ჩამეღვარა რამაც მთელი ნერვული სისტემა დამიჭიმა და უფრო მეტი მომანდომა. ღმერთო ეს ბიჭი საღი აზროვნების უნარს მაკარგვინებს. ცოტახანში ზემოთ ამოიწია და უკვე მეორედ ჩემს ფეხებს შორის მოექცა,ამოვოხრე და ხელები წელზე მოვხვიე, მისი თითები ურცხვად ცდილობდნენ მაისურში შემოღწევას,რასაც დიდი დრო არ დასჭირვებია,მალევე მისი დიდი ტორები ჩემს მკერდზე ვიგრძენი,მინდოდა გამეპროტესტებინა,მაგრამ ლაპარაკის უნარი დავკარგე,თან მისი ბაგე,ჩემსაზე ჰქონდა მობჯეილი და გაგიჟებული მკოცნიდა. ავთრთოლდი, როდესაც ლიფი ჩამოსწია და მისი ხელის გულები შიშველ მკერდზე მომაჭირა, შემდეგ კი ჩემს ფეხებს შუა სხეულის მოძრაობა დაიწყო.
-ღმერთო – ნასიამოვნებმა ამოვილუღლუღე,თვალები დავხუჭე, ზეინმა ტუჩები მკერდზე ჩააცურა,ხელი გამოსწია და მაისური ჩამიწია. თვალები გაუნათდა,როდესაც ჩემი მკერდი პირველად დაინახა, თავი დახარა და ტუჩებით მეამბორა,შემდეგ კი ძუძუს თავზე ფრთხილად მიკბინა
-გთხოვ -ამოვიკვნესე და თვალები დავხუჭე,როდესაც საკოცნელად მოიწია, მისი ბაგე ჩემსას შეეხო. მალე მისი ენაც ვიგრძენი პირში, ტანში ისევ სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა. შევკრთი და თვალები მაშინვე გავახდილე როდესაც საშოზე ხელი ძლიერად მომიჭია. ზეინმა კოცნა შეწყვიტა და თვლაებში ჩამაშტერდა, სახე დაემანჭა და დამფრთხალივით სასწრაფოდ მომშორდა. ვერ მივხვდი ეს რატომ გააკეთა, წარბები შევკარი და კაბა სასწრაფოდ დაბლა ჩამოვიწიე.
ფეხზე წამოდგა, მეც მას მივყევი, მრცხვენოდა მისთვის თვალებსი ჩახედვის ამიტომ მასთან მოშორების დავდექი.
–მოხდა რამე? –დარცხვენით ვიკითხე.
ზეინმა შემომხედა და თავი გაიქნია. –აღარასდროს აღარ შემომხედო დამბრთხალი, შეშინებული თვალებით –მითხრა და მომიახლოვდა. –გასაგებია? –თავი ამაწევინა და თვალები ჩამაშტერდა. უხმოდ თავი დავუქნიე და ხელები წელზე მჭირდროდ შემოვხვიე, თავი კი მის მკერდში ჩავდე.
–და კიდევ ერთი –დაიწყო ზეინმა –ნუ გრცხვენია იმის რასაც აკეთებ.
ჩამეღიმა და თავი დავიქნიე. ვერ ვიტყვი რომ სრულიად, მაგრამ ზეინის ნათქვამმა ნაწილობრივ მომიხსნა ჩემი სირცხვილის გრძნობა.
–გვიანია წავიდეთ, ხო?–მკითხა, როცა ხელები მოვაშორე.
–წავიდეთ –ვუთხხარი და გავუღიმე, რაზეც ზეინის ლოყაზე კოცნა დავიმსახურე.
–ძალიან მომწონს შენი ღიმილი –სახიდან თმა გადამიწია –ის ისეთი გულრწფელი და ბავშურია, ისეთივე გულრწფელი, როგორიც შენი თვალები.– ტუჩებიდან მზერა ჩემს თვალებზე გადაიტანა. ლოყაზე საჩვენებელი თითი ნაზად ჩამომისვა და ჩაფხუტი დამაფარა.

როდესაც ჩემს სახლთან მივედით ფრთხილად გადმოვედი მოტოციკლეტიდან,ჩემს ოთახში შუქი ენთო,სუნთქვა შემეკრა. ზეინმა ჩაფხუტი მომხადა,ნიკაპზე ხელი მომკიდა და თავი ფრთხილად ამაწევინა
-ლილის არ უთხრა ლიამის შესახებ -ჩუმად მითხრა -არ ღირს ლიამის სირობის გამო მას გული ატკინო.
-მაგრამ ლიამი ხომ ატყუებს მას -გავაპროტესტე,ზეინს ჩაეცინა
-არა,არ ატყუებს -თავი გააქნია -უბრალოდ მთვრალი იყო და არ ღირს ამისგან პრობლემის შექმნა. თითომ მოაგვარებენ,კარგი? -მკითხა.ჩუმად დავრჩი,ხელი წელზე მომხვია და ცერა თითით ლოყაზე მომეფერა.
-ანაბელ -გამიმეორა
-კარგი -ამოვიოხრე,ზეინს ჩაეღიმა
-დამპირდი -უნდობლად მითხრა
-გპირდები -თვალები გადავატრიალე რაზეც ზეინს გაეცინა,ტუჩებზე ფრთხილად მაკოცა,შემდეგ კი მიყურებდა,როგორ ვცდილობდი აივანზე ასვლას.როდესაც ავედი ხელი დავუქნიე და ოთახისკენ მივბრუნდი,კარი შევხსენი და ადგილს მივეყინე,როდესაც მამიდა და ლილი საწოლზე ჩამომხსდარნი დავინახე. როდესაც კარის ხმა გაიგეს მოტრიალდნენ, ჩემს დანახვაზე საწოლებიდან წამოფრინდნენ მომვარდნენ.
-სად იყავი? -ორივემ ერთად მკითხა, რაზეც ბრინჯივით დავიბენი.
-მ-მე...მე.. ვსეირნობდი. -უცებ მოვიტყუე.
-ამ ღამეში?! - გამკიცხავი მზერით მომაჩერდა მამიდა. აფთარს გავდა ისე მიყურებდა, რაზეც ძალიან შემეშინდა და თვალებში ცრემლები მომადგა. ღმერთო ახლა რაღა მიშველის! აუცილებლად მომკლავს! შემდეგ მამაჩემს ეტყვის უკან დამაბრუნებს.
-დედა და და გამახსენდნენ, - ნიკაპი ამიკანკალდა იმდენად შეშინებული ვიყავი, ვაიდათუ ტყუილში გამომტეხოს, - დ-და მომინდა რომ მარტო ვყოფილიყავი. -თავი ჩავქინდრე და თვალები დავხუჭე, რაზეც ცრემლები ღვარად ჩამომიგორდა ლოყებზე. ვსო! ყველაფერი დამთავრდა, ახლა აღარაფერი მიშველის. შევკრთი როდესაც ვიგრძენი როგორ შემომეხვია ხელები და გულში მაგრად ჩამიკრეს. თვალები ვჭყიტე და ლილის ეშმაკურ ღიმილიან სახეს შევეჩეხე. მამიდას გულში ვყავდი ჩაკრული და ჩემთან ერთად ისიც ტიროდა. ლილიმ ჩაახველა, სახე შეცვალა და შემდეგ ისიც მოგვეხვია.
-ანაბელ ძალიან შემაშინე -ამოიოხრა მამიდამ, მომშორდა და თვალიდან წამოსული ცრემლები შეიშრო.
-მაპატიე - სლუკუნით ვუთხარი.
-მეორედ ასე აღარ მოიქცე -დაიბუზღუნა, -ძალიან საშიშია ღამე მარტო სიარული -თავი დავუქნიე და კიდევ ერთხელ მოვუბოდიშე ჩემი უმსგავსო საქციელის გამო, შევპირდი რომ სხვა დროს ასე აღარ ვანერვიულებდი,მანაც თავი დამიქნია, გამაბრთხილა რომ თუ გარეთ გასვლა მომინდებოდა აივნიდან აღარ გადავპარულიყავი და კარით მესარგებლა, მაგრამ აუცილებლად ვინმესთან ერთად უნდა გავსულიყავი და არა მარტო. ბოლოს შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.
-სად იყავი?ზეინთან ხომ? -მაშინვე კითხვები მომაყარა ლილიმ
-ღმერთო არა -საწოლზე გადავვარდი -ხომ გაიგე სადაც ვიყავი -მასაც ვერ ვეტყვი სიმართლეს! მრცხვენია!
-არ მჯერა -მოჭუტული თვალებით მითხრა.
-შენი ნებაა -მხრები ავიჩეჩე,საწოლიდან ავდექი,ტანზე გამოვიცვალე და საღამურები ჩავიცვი,შემდეგ კი საწოლში ჩავიფუთნე.ლილიც მალე შემომიწვა,მომეხვია ისე დავიძინეთ.
დილით ადრე მამიდამ გაგვაღვიძა,სასწრაფოდ მოვემზადეთ და სკოლაში წავედით. კლასში შესვლისთანავე ქერა თავი შევნიშნე და მისკენ წავედი
-ჰეი ნაილ -გავუღიმე და ჩემი ადგილი დავიკავე
-ანაბელ როგორ ხარ? -მკითხა
-მშვენივრად,შენ? -ვუპასუხე
-კარგად -გამიღიმა -პრეზენტაცია ხომ არ დაგავიწყდა?ბიბლიოთეკაში ვართ წასასვლელები
-არა,მახსოვს რაათქმაუნდა.წავიდეთ -თავი დავუქნიე,შემდეგ გაკვეთილები დაიწყო.არაფერი არ მესმოდა,გუშინდელზე ვფიქრობდი..
ლანჩის დროს მე და ნაილი ბიბლიოთეკაში შევედით და პრეზენტაციას გამორჩენილი შტრიხები დავამატეთ, ყველაფერი შევავსეთ,ბოლოს კი როდესაც ჩვენი ნაშრომით კმაყოფილები დავრჩით მასწავლებელს პროექტი წარვუდგინეთ. ნარკოტიკების შესახებ ამომწურავი ინფორმაცია გვქონდა, ამიტომ მასწავლებელი დაგვპირდა რომ ნაშრომს საერთაშორისო პროექტზე გაგზავნიდა. რაზეც ძალიან გახარებულები დავრჩით.
სკოლა რომ მორჩა ყველანი კლასებიდან გამოვცვივდით და გეზი მე და ლილიმ ერთად ავიღეთ გასასვლელისკენ. ეზოში გავედით თუ არა ორივეს პირი ღია დაგვრჩა, როგორც დანარჩენ სხვებს, რომლებიც ზეინს და მის მოტოციკლეტს შურით და აღტაცებით სავსე სახეებით მისჩერებოდნენ. გამეღიმა და მისკენ დავიძარი, მაგრამ სახე მალევე წამეშალა, რომ დავინაზე როგორ მიდიოდა მისკენ გაღიმებული მარტინა. გავჩერდი და წარბებშეჭმუხნული მივაჩერდი მოქმედებას რომელიც ჩემს წინ ხდებოდა. ზეინი მოტოციკლეტიდან წამოიწია და ღიმილით სავსე სახით დაიძრა, ბრაზისგან ლოყებზე სულ ავხურდი, როდესაც მარტინას ღიმილი უფრო და უფრო გაიზარდა. ის ის იყო უნდა მოხვეოდა რომ, ზეინმა გვერდი ისე ჩაუარა თითქოს იქ არც მდგარიყოს, რაზეც პირი გაოცებისგან და აღტაცებისგან ღია დამრჩა. ზეინი ჩემთან მოვიდა და ხელები წელზე ძლიერად მე მომეხვია.

თავი20
მინდოდა მეკივლა, მეწივლა, მეხტუნა, მეცეკვა იმდენად გახარებული ვიყავი. ზეინის მკლავებში ვიყავი ამდენი ხალხის წინაშე მოქცეული და მაგრად ვეხუტებოდი. ზეინის მხრიდან მარტინას ამღვრეულ სახეს ვუცქერდი რომელიც სავსე იყო ბრაზით, შურით, ეჭვიანობით. ზეინი ჩემია და ეს უკვე მერამდენედ დავამტკიცეთ. გამარჯვებულის ღიმილით გავხედე რაზეც სულ აილეწა, ქუსლებზე შეტრიალდა და უკან სწრაფი ნაბიჯებით გაბრუნდა. თვალი რომ გავაყოლე ხალხს უკან ჰარის სერიოზულ სახესაც მოვკარი თვალი, მაგრამ მზერა მალევე გადავიტანე სხვა რამეზე და საერთოდ თვალები დავხუჭე. ზეინი არ არის ისეთი როგორიც იყო და ვიცი რომ ისე არ მომექცევა როგორც ჰარის დას. ამიტომ სანერვიულოც არაფერია. მე ჩემი არჩევანი გავაკეთე.
ზეინმა თავზე მაკოცა,შემდეგ კი ერთი ხელი წელიდან ზევით ამოიტანა და ლოყაზე მომეფერა
-როგორ ხარ ბელ? - წარბაზეულმა მკითხა. გუშინდელი გამახსენდა და სახეზე ავხურდი.თავი დავხარე და ისევ მის მკერდში ჩავრგე სახე,ზეინს ჩაეცინა.ზეინმა თავი ამაწევინა და ცხვირზე მაკოცა.
-კარგად ვარ,შენ როგორ ხარ?
-გადასარევად -მიპასუხა,თან ეცინებოდა. არ ვიცი რატომ, - წავიდეთ?
-სად?
-სახლამდე მიგაცილებ.
-ამმ.. და ლილი? - ლილისკენ გავიხედე რომელიც სკოლის გასასვლელთან მიციდიდა.
-ოოჰ, მოტოციკლზე ორი ვერ დაეტევა, მარტო წავიდეს არაფერი დაუჭავდება.
-ზეინ! - მხარზე გავკარი, - ასე ვერ დავტოვებ.
ჩემს ნათქვამზე თვალები გადაატრიალა და მის სხეულს უფრო ამაკრა.
-დავიჯერო თვითონ იგივე არ გაუკეთებია? - წარბაწეულმა მკითხა, - როესმე.. ლიამთან ერთად.
პირი გავაღე რომ შევპასუხებოდი არათქო, მაგრამ შევყოვნდი როადგან გამახსენდა როგორ წავიდა ლიამთან ერთად ერთხელ და მე სახლშI მარტო გამომიშვა.
-აჰა! - დაიზმუილა ზეინმა, - უთხარი რომ ჩემთან ერთად მოდიხარ.
-არ შემიძლია.
-ანაბელ, - ცხვირი ჩემს კისერში ჩარგო და ნაზი კანი სულ დამიკოცნა.
-არა! - მტკიცედ ვიდექი ჩემს პოზიციაზე, ზეინს გულზე ხელი ვკარი და მოვიშორე.
-ღმერთო რა ჯიუტი ხარ! - გაბრაზებულმა ჩაიდუდღუნა.
-ვიცი, - ჩამეცინა და თავი დავხარე.
-მომავალ შეხვედრამდე მაშინ, - ღიმილით ჩამომისვა თმაზე ხელი, - დღეს საღამოს არ მეცლება საქმეები მაქვს, ხვალ გნახავ, - უფრო დიდზე და თბილად გამიღიმა. შემდეგ დაიხარა, ვიცოდი რასაც აკეთებდა ამიტომ ცოტათი გავიწიე, ამდენ ხალხში მერიდებოდა მეკოცნა, მაგრამ ტუჩის კუთხეში კოცნა მაინც მოასწრო. ერთიანად აწითლებული და დარცხვენილი, ჩემი რეაქციით გახალისებულ ზეინს დავემშვიდობე და ლილისკენ წამოვედი რომელიც აჟიტირებული მიციდიდა.
დღემ ნელა ჩაიარა. ლილი წამდაუწუმ მომაბეზრებელ კითხვებს მისვამდა, რაზეც თავის არიდებას ვცდილობდი. ბოლოს დანამ პირი რომ არ გამიხსნა ლილიც მოეშვა და საღამოს ორივენი დასაძინებლად შევწექით.
მეორე დღეს, ბოლო გაკვეთილზე, ჩემი ადგილი ისევ ნაილის გვერდით მეკავა.
ცოტახანში კლასის კარი გაიღო და მარტინა შემოვიდა,სახეზე კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა,თავის ადგილას დაჯდა და მოცინარი სახით შემომხედა, ვგრძნობდი რომ ეს ღიმილი ცუდის მომასწავლებელი უნდა ყოფილიყო, ამიტომ მზერა ავარიდე. ალბათ გუშინდელზეა გულმოსული და რაღაც საშინელების გაკეთებას აპირებს. ლოყის შიგნიდან ვიკბინე და დაეჭვებულმა ნაილს გავხედე, რომელმაც ჩემი მზერა ვერ შეამჩნია იმდენად იყო რაღაცის წერით გართული.
ზარი დაირეკა მაგრამ რატომღაც მასწავლებელი აგვიანებდა. ნაილი წელში გასწორდა გაიზმორა და მე შემომხედა.
-რა გჭირს? - დაეჭვებით მკითხა ჩემი სახე რომ დაინახა, მე კი უბრალოდ მხრები ავიჩეჩე და უაზროდ დავიწყე კალმით თამაში.ცოტახანში კლასში გამწარებული მასწავლებელი შემოვიდა და მეც გამოვერკვიე ფიქრებიდან. ხელში ჟურნალი ეჭირა და ფურცლებს გამწარებული შლიდა, შემდეგ კი სათვალე გაისწორა და ერთ-ერთ მათგანს მიაშტერდა
-ანაბელ -დაიწივლა.გული ამიჩქარდა.კლასში ანაბელი მხოლოდ მე მქვია. დავინახე მარტინას სახეზე კმაყოფილი ღიმილი და სულმთლად დავიბენი. ფეხზე წამოვდექი და შეშინებული სახით მასწავლებეს შევხედე
-ეს როგორ გამიბედე! -დაიყვირა და ჟურნალი მაგიდაზე მთელი ძალით დააგდო ისე რომ შიშიგან შევხტი. სახეზე ერთიანად ავხურდი და საშველად ნაილს გავხედე რომელიც წარბებშეჭმუხნული დაძაბული მომჩერებოდა.
-რ-რამოხდა? - ძლივს ამოვიკნავლე. მასწავლებელს კი სახე ერთიანად უფრო აუწითლდა.
-რაში დაგჭირდა ნიშნების ჩაყრა?! - ჟურნალი აიღო, ჩემსკენ წამოვიდა სა პირდაპირ სახეში მესროლა. აწითლებულმა და შერცხვენილმა მარტინას გავხედე, რომელიც ჩუმად იცინოდა. თვალებიდან ცრემლები ღვარად გადმომვარდა და სახეზე ხელები ავიფარე.
-ანაბელს არაფერი გაუკეთებია, - თავისი აგილიდან ნაილი წამოდგა და მასწავლებელს შეეკამათა.
-მისტერ ჰორან თქვენი ადგილი დაიკავეთ! თქვენ კი მის სმიტ დროზე დირექტორის კაბინეტში!
ანერვიულებულმა ჩემი ნივთები სწრაფად ავკრიფე და დირექტორის კაბინეტისკენ გავიქეცი.
თავი ხელებში მაქვს ჩარგული და დირექტორის საყვედურებს ვისმენ. გული კი თითქოს საგულედან ამომგლიჯესო შემდეგი სიტყვები რომ გავიგონე.
“თქვენი ცუდი ყოფაქცევის გამო, თქვენი პროექტი არ გაიგზავნება საერთაშორისო კონკურსზე. ეს ფაქტი თუ კიდევ ერთხელ განმეორდება სკოლიდან გაირიცხებით, ხოლო ეს კონვერტი თქვენ მეურვეს გადაეცით. ნახვამდის მის სმიტ.” აღარ მახსოვს როგორ გამოვედი დირექტორის კაბინეტიდან. გონს ლილის მკლავებში მოვედი, რომელსაც დერეფანში ვეხუტებოდი და სლუკუნით ავუხსენი სიტუაცია.
როგორ მინდოდა საერთაშორისო კონკურსზე წასვლა, ახლა კი მელი ჩემი შრომა წყალში ჩამეყარა ტუტუცი მარტინას გამო. რამდენს ვმუშაობდით მე და ნაილი ამ პროექტზე. ღამეებსაც კი ვათენებდით. ვაიმე ნაილი! ჩემს გამო მასაც გაუფუჭდა საქმე.
-ლილი ნაილთან უნდა წავიდე, - ამოვისლუკუნე, ლილის მოვშორდი და თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე.
-რატომ? - გაკვირვებულმა მკითხა და სახიდან ცრემლები გადამიწია.
-უნდა ვუთხრა რომ პროექტი არ გაიგზავნება. სახლში გნახავ, - დავემშვიდობე და გასასვლელისკენ წამოვედი. მთელი გზა ნაილის სახლისკენ გულაჩქარებული მივრბოდი და რომ მახსენდებოდა დღევანდელი გული კიდევ უფრო მეკუმშებოდა და ახალი ცხარე ცრემლები მადგებოდნენ თვალებზე. ხვალ რორგორ მივიდე სკოლაში? ყველა დამცინებს ამის გამო! ხვალ არ წავალ სკოლაში, არც ზეგ და საერთოდ აღარასოდეს!
ნაილის კარზე აქოშინებულმა დავაკაკუნე და ხელით კიბის მოაჯირს დავეყრდენი. კარი რამდენიმე წამში გაიღო და ქერათმიანი ბიჭის ნაცვლად ხელთ ზეინი შემეჩეხა.
იღიმოდა, მაგრამ როდესაც ჩემი სახე დაინაზა სიფათი წაეშალა.ცოტახნით გაშეშდა და კარიდან უკან დაიწია. მისმა რეაქციამ შემაშფოთა,გაკვირვებული სახით მიყურებდა და გაოცებულს პირი დაეღო
-ზეინ -ამოვიქვითინე,ჩემი ხმის გაგონებაზე გონს მოეგო და ჩემსკენ წამოვიდა.
-რა მოგივიდა? - დაფეთებულმა მკითხა. ენა პირში ვერ ავამოძრაფე და ატირებული ზეინს მივაჩერდი თვალებში,
-ღმერთო ჩემო ანაბელ! ვინმემ რამე დაგიშავა?! - მხრებში მწვდა და მის გულს ამიკრო. თმაზე ხელი ჩამომისვა, შემდეგ კი სახე ამაწევინა და თვალებში შემომხედა, საიდანაც უფრო და უფრო ღვარად მციოდა ცრემლები.
-ანაბელ - თვალები დახუჭა, ღრმად ამოისუნთქა და შემდეგ ისევ შემომხედა. მის თვალებში შიშს პირველად ვკითხულობდი. განა ასე ძლიერად ზრუნავს ჩემზე? აკანკალებული თითებით ცრემლები მომწმინდა და შემდეგ შუბლი შუბლზე მომადო. მისი ცხელი სუნთქვა ტუჩებზე მეცემოდა და იმ ტკიილს რაც წუთების წინ გადამხდა მავიწყებდა,
- მითხარი ვინ შეგეხო! - დაიღრინა და ხელებით ჩემი მაისური მაგრად მომუშტა.
ო, ღმერთო. არა! არა! არა! ის ფიქრობს რომ.... ღმერთო! ერთიანად ავწითლდი და ზეინს გამოვეცალე.
-ა-არა, ა-არავინ შემხებია, - ამოვილუღლუღე. ღრმად ამოისუნთქა თითქოს მოეშვაო, მაგრამ მაინც დაძაბული იყო.
-სიმართლე მითხარი!
-სიმართლეს გეუბნები..
-აბა რა მოხდა?! - დაიგრგვინა.
-მ-მარტინამ ჟურნალი გააფუჭა და მე დამბრალდა. - ზეინმა ამოიოხრა და კიდევ უფრო დაჟინებით დამაკვირდა.
-ხომ გითხარი სიმართლე მითხარითქო!
-სიმართლეს გეუბნები! - გაბრაზებულმა მიწას ფეხი დავარტყი, - მარტინამ ჟურნალი გააფუჭა, ეს მე დამბრალდა. მ-მასწავლებელმა ჟურნალი სახეში მესროლა მთელი კლასის წინ, შემდეგ დირექტორთან შემიყვანეს და იმით დამსაჯეს რომ ჩემი და ნაილის პროექტს კონფერენციაზე არ გაგზავნიან! - გახსენებისას კიდევ უფრო მომადგა ცრემლები და ავტირდი.
-ღმერთო მოდი აქ! - ხელები წელზე მაგრად მომხვია და კარი დაკეტა რომელიც აღარც კი მახსოვდა რომ ღია იყო.
-რატომ მე?! - გამწარებულმა წამოვიძახე, - ყოველთვის მე რატომ მემართება ასეთი საშინელება! რა დავაშავე! - ბრაზი ერთიანად მომაწვა და ზეინს მაგრად ავეკარი, - მარტინას გამო საქმე მეც გამიფუჭდა და ნაილსაც. მძულს ცხოვრება! საშინლად მძულს! - ზეინს გამწარებულმა გაუაზრებლად გულში მუშტი ჩავარტყი, რაც ვაჟკაცურად აიტანა, ან ჩემი დარტყმა მისთვის ბუმბულის შეხებასავით იყო.
-ჰეი, ჰეი დამშვიდდი, - ხელები მკლავებში წამავლო და მისგან გამსწია.
-არ შემიძლია! ალბათ ამდენი ბრაზისგან გავსკდები! მეტი აღარ შემიძლია! -
მთელი ძალით დავიკივლე, სულ აღარ მაინტერესებდა აქ ზეინი იდგა თუ არა. შემდეგ ჩემივე საქციელით უფრო შერცხვენილმა ხელები სახეზე ავიფარე. წამებში კი ზეინის მკლავები ვიგრძენი, როგორ ძლიერად შემომეხვივნენ და ხელები სახიდან მომაშორებინეს.
-გამოუშვი! გამოუშვი ეს ბრაზი! - დაჟინებით მომაჩერდა, - იკივლე! იწივლე თუ გინდა მთელი სახლი დაამტვრიე დაგადაწვი, არ მადარდებს. მთავარია განთავისუფლდე მაგ ემოციებისგან! იყვირე.
-არ შემიძლია.
-შეგიძლია. უბრალოდ დაიყვირე და ნახავ როგორ მოგეშვება.
-არ შემიძლია, - თავი გავაქნიე, - არა..
-რატომ?
-მერიდება! გიჟივით ვერ მოვიქცევი, - თავი ჩავღუნე და შემდეგ კი შევხტი როდესაც ზეინმა დაიღრიალა, გაფართოებული თვალებით მოვაჩერდი.
-ხედავ? ძნელი არ არის. ცხოვრება ყველას თავის დაღს ასვამს, ერთადერთი კი რაც დაგვრჩენია არის რომ დავიცალოთ ამ უარყოფითი ენერგიისგან! აიღე! - ხელში ვაზა მომაჩეჩა, - აიღე და კედელს ესროლე და ისიამოვნე იმით თუ როგორ იმტვრევა.
-ამის გატეხვით ორგორ ვისიამოვნო?
-წარმოიდგინე თითქოს ის ადამიანი ტყდება და ილეწება ისე როგორც ეს ვაზა. გააკეთე ეს! - ორჭოფით მივაჩერდი, - ანაბელ გააკეთე! გიბრძანებ რომ ეს ვაზა დაამტვრიო! - შევტოკდი, მე არ მსურდა ვინმეს ბრძანებების შესრულება. ზეინმა ამოიოხრა, ხელში მწვდა და ვაზა ძალით მასროლინა კედელზე. ათას ნაწილად დაიმსხვა. ზეინი მართალი იყო მე ეს მესიამოვნა.
მკვეთრი მოძრაობისგან ამოვიოხრე, ზეინმა სხვა ვაზისკენ წამიყვანა და ისიც ჩემთან ერთად მოისროლა. აზარტში იმდენად შევედი რომ ზეინისგან თავი დავიხსენი და შემეგი ვაზა ჩემით გაუცნობიერებლად დავამტვრიე.
გონს რომ მოვედი, ჩემს წინ ცისფერი ნატეხები ეგდო. ამაზე კიდევ უფრო ავნერვიულდი, მისი ნებართვის გარეშე მისი ნივთი გავტეხე. ჩემმა საბრალოებამ გამაცეცხლა და დავიკივლე. ხელები ყურებზე ავიფარე და გიჟივით ძალაგამოცლილი ჩავიკეცე. არ მინდოდა ეს მომხდარიყო! არ მინდოდა მის თვალში გიჟი ვოყიფილიყავი. მაგრამ გულზე მომეშვა როდესაც გულში მისმა ხელებმა ჩამიკრეს და მისმა ტუჩებმა შუბლზე ნაზი კოცნების დატოვება დაიწყეს.
-ჩშშ.. ყველაფერი კარგად იქნება.. მე შენთან ვარ.. - ეს იყო სიტყვები რომლებმაც ძალა მომცა რომ მენტალურად ისევ წელში გავსწორებულიყავი. ზეინმა ხელი ფრთხილად მომკიდა იდაყვში,ფეხზე წამომაყენა,შემდეგ სავარძელში ჩაჯდა,მის გვერდით უნდა მოვთავსებულიყავი,თუმცა ზეინმა ხელი მკლავში მომკიდა და მის კალთაში ჩამაგდო
-ოუ -ამოვიძახე შერცხვენილმა და თავი მის მკერდზე მივადე.მისი ძლიერი ხელები წელზე მეფერებოდნენ,ერთი ხელი ფრთხილად ამოიტანა ზევით და თმაზე მომეფერა.
-დამშვიდდი? -მკითხა ცოტახნის შემდეგ,მორცხვად დავუქნიე თავი და ხელები კისერზე მოვხვიე.
-გპირდები რომ დირექტორთან ყველაფერი მოგვარდება,-ჩუმად მითხრა
-მაპატიე რომ ამდენი რაღაც დავამტვრიე. -მისი ნათქვამი დავაიგნორე და თვალებით ჩემს დამტვრეულ ნივთებს შევხედე და სახეზე ავწითლდი,როცა ჩემს საქციელს ვიხსენებდი უფრო შემრცხვა.
-ეს მართლა ძალიან აწყნარებს.ერთხელ ჩემმა ახლო მეგობარმა მითხრა,რომ როდესაც გაბრაზებული ვიქნებოდი ხელში რაც მომხვდებოდა დამემტვრია! ეს მართლაც შველის ბელს, მეც გამოცდილი მაქ.
-რომელმა მეგობარმა? -ვკითხე. შეიძლება მეც ვიცოდე ის ადამიანი, რბოლებიდან.თუ მისი მეგობარია რბოლებში აუცილებლად მეყოლებოდა ნანახი. ზეინი ცოტახანს ჩაფიქრდა.
-ის ახლა ციხეშია -ამოიოხრა -ძალიან დიდი ხანია არ მინახავს -ნაღვლიანად თქვა და შუბლზე მეამბორა,თვალები დამეხუჭა,როდესაც მისი თბილი ტუჩები მომშორდა ფრთხილად წამოვიწიე მისი კალთიდან
-რატომ არ ნახულობ? -ვკითხე გაკვირვებულმა
-ციხეში არ მიშვებენ მასთან -მიპასუხა -რაღაც მოხდა და ამ ციხეში გაშავებული ვარ, არ მაქვს მისი მონახულების უფლება.არადა დიდი ხანია მასთან მინდა მისვლა,რაღაც ძალიან აუცილებელი ნივთვი მაქვს,რომელიც მას უნდა გადავცე, თუმცა ჯერაც ვერ შევძელი -დანაღვლიანებულმა ამოიოხრა. ცოტახნით მის მშვენიერ სახეს დავაკვირდი და მის ნათქვამზე ჩავფიქრდი.
-მე შემიძლია მას გადავცე ის ნივთი -ვუთხარი. მინდა მას დავეხმარო.
-არა -ზეინმა კატეგორიული უარი მითხრა -შენნაირი გოგო იქ არ უნდა მივიდეს.
-ზეინ -ამოივიოხრე -შენ ხომ დამეხმარე,მეც მინდა დაგეხმარო -სახეზე მოვეფერე -გთხოვ უარს ნუ მეტყვი.
- არა, –თავი გაიქნია –არავითარ შემთხვევაში -გაჯიუტდა,ცხვირზე ვაკოცე,მისი ხელები წელზე ვიგრძენი,თავი ისევ მის მკერდზე მიმადებინა.
-გთხოვ -ამოვიჩურჩულე -მომეცი უფლება ამ უბრალო რაღაცით დაგეხმარო -ზეინმა ამოიოხრა
-არ გაგიშვებენ -მითხრა
-თუ ეგრეა აქაც არ გამომიშვებდნენ, მაგრამ როგორც ხედავ ახლა აქ ვარ -ვუპასუხე,ვიბრაციაზე ვიგრძენი რომ გაეცინა.
-კარგი,მაგრამ დარწმუნებული ხარ? -საეჭვოდ მკითხა,თავი დავუქნიე. მინდა მისთვის რაიმე გავაკეთო,მინდა დავეხმარო.
-კარგი -დამნაშავე ბავშვივით თქვა, რაზეც გამეცინა
-ღმერთო ჩემო ძლივს! -ამოვიოხრე -ნუ გეშინია არაფერი დამემართება თანაც მე ხომ მარტო არ ვიქნები -ვუთხარი, ზეინმა თავი ამაწევინა და დაბღვერილმა შემომხედა.
-აბა ვინ იქნება შენთან ერთად? -დაეჭვებულმა მკითხა
-ღმერთი, ის ხომ ყოველთვის ჩვენთანაა. -ვუპასუხე,ზეინს კი ჩემ ნათქვამდე გაეცინა,მისი კალთიდან გადავჯექი,ფეხი მოვხარე და გვედულად დავჯექი დივანზე.
–რატო იცინი? –ვკითხე დაეჭვებულმა.
-ღმერთი არ არსებობს -თავი გააქნია ზეინმა. შოკისგან თვალებგაფართოებულმა გავხედე,
-ის რომ არ არსებობდეს ჩვენც ხომ არ ვიქნებოდით ამ ქვეყანაზე?!
-ანაბელ რა მიამიტი ხარ! -ხელი აიქნია -ღმერთი თუ არსებობდეს ამდენი უსამართლობა რატომ ხდება?
–არ დაგავიწყდეს რომ ღმერთის გარდა ეშმაკიც არსებობს. –ზეინის ეშმაკის არსებობა შევახსენე, მან კი ჩემ ნათქვამზე კიდევ ერთხელ ჩაიცინა.
–შენ ალბათ იმასაც ფიქრობ რომ დევები არსებობენ, ხო? –დამცინა. მე კი გამრაზებულმა მხარზე ხელი მივარტყი.
–მე მარტო ჩემი თავის მწამს და მარტო ჩემი თავის იმედად ვარ ამქვეყნად. სხვა ვერავინ დამეხმარება. ჩემი ისევ ჩემი სათრევია.– თვალებში შემომხედა – ნურასდროს ნურავის იმედზე ნუ იქნები ანაბელ, თორემ მერე იმედები გაგიცრუვდება და გული ძალიან გეტკინება.
–ამოიბუტბუტა და ისიც ხელებგადაჯვარედინებული მოკალათდა სავარძელში.
-მაპატიე, მაგრამ მე შენში ტვინს ვერ ვხედავ, - წარბაწეულმა ნიშნის მოგებით ვუთხარი. თვალებგაფართოებული გაკვირვებული მომაჩერდა. ალბათ იმიტომ რომ პირველად იყო რომ ვინმე ასე ეკამათებოდა მას და აგრეთვე პირველად იყო რომ ვინმეს ასე ვეკამათებოდი მე.
სავარძლიდან ჩემსკენ წამოიწია ავისმომასწავებელი მზერით, რაზეც დამბრთხალი უკან გავიწიე, მაგრამ უკვე გვიანი იყო, თავის კლანჭებში უკვე მოქცეული ვყავდი.
-შენ არ იცი ახლა რამდენი აზრი მიტრიალებს თუ როგორ დავადუმო ეგ შენი გრძელი ენა, - ჩურჩულით მითხრა შემდეგ კი ძლიერად მომაჭირა თავისი ტუჩები და ვნებიანად მაკოცა. უკან გადამაწვინა ჩემს ზემოდან მოექცა.
–მოიცა– ამოვილუღლუღე და ზეინი უკან გავწიე.
–ერთ ადგილას უნდა წავიდეთ –ვუთხარი და სავარძლიდან წამოვდექი.
თავი21
სანამ სახლიდან გავიდოდით ზეინი ოთახში ავიდა,რომ ის ნივთი ჩამოეტანა,რაც მე ციხეში მისი მეგობრისთვის უნდა მიმეტანა. როდესაც კიბეებზე ჩამოირბინა ხელში პატარა ყუთი ეჭირა.
-დარწმუნებული ხარ? -მკითხა,თავი დავუქნიე და გავუღიმე,ყუთი გამოვართვი და ჩანთაში ჩავიდე,ზეინმა შუბლზე მაკოცა,სახლიდან უნდა გავსულიყავით,როდესაც ნაილმა შემოხსნა კარები,როდესაც სახლს თვალი მოავლო გაკვირვებულმა მოგვხედა ორივეს.
-რა მოხდა აქ? -იკითხა გაკვირვებულმა -ომი დაიწყო?
-არაფერი -ზეინმა ხელი აიქნია, ნაილს უთხრა რომ მალე დაბრუნდებოდა და სახლიდან გამოვედით.
-რატომ არ მათქმევინე პროექტზე? -ვკითხე გაკვირვებულმა,როდესაც სახლის კარი მიხურა.
-არაა საჭირო,ყველაფერი მოგვარდება -შუბლზე მაკოცა და წავედით.
გზას ნელი ნაბიჯებით მივუყვებოდით,ზეინს ჩემი ხელი მისაში ჰქონდა მოქცეული და მე მომყვებოდა,ჩემი ჩანთან ზურგზე კარგად მქონდა მოკიდებული,ქარი კი ჩემს ქერა თმას ცოტათი არხევდა
-ანაბელ სად მივდივართ? -უკმაყოფილოდ ამოიბურტყუნა
-ნახავ! -მინდოდა მკაცრად მეთქვა მაგრამ არ გამომივიდა, თავი დავხარე და ჩვენს ხელებს შევხედე,გული სიხარულისგან ამიჩქარდა. ეს საუკეთესო შეგრძნებაა. მისი ხელი იმდენად ძლიერად მიჭერდა,თითქოს ჩემს თავს ვინმე ართმევდეს. როდესაც ეკლესიის წინ გავჩერდი, ზეინს უკმაყოფილო ოხვრა აღმოხდა.
-მეხუმრები? - მისი ხელიდან ჩემი ხელი განვათავისუფლე და პირჯვარი გადავიწერე, რაზეც თვალები გადაატრიალა და ხელი სწრაფად ჩამჭიდა რომ აქედან გავეყვანე,მაგრამ თვალები დავუბრიალე და შიგნით ძალით შევიყვანე. ეკლესიის კუთხეში პატარა უპატრონო გოგონა იჯდა. გული შემეკუმშა, თვალები დავხუჭე და გამახსენდა რომ ჩანთაში დანაზოგი მქონდა. მის წინ ჩავიცუცქე და ჩანთიდან ზეინის მოცემული ყუთი ამოვიღე საფულე რომ მეპოვნა. საფულიდან რაც კი ხურდები მქონდა ყველაფერი მუჭაში ჩავუგდე. ბავშვი ჯერ გაკვირვებული სახით მომჩერებოდა, ალბათ ჯერ არავის არ მიუცია მისთვის ამდენი ფული.
-მადლობა, - აკანკალებული ხმით მითხრა, შემდეგ კი სახეზე ფართო ღიმილი გამოესახა. მეც იმით გახარებული რაც წამის წინ გავაკეთე გაბადრული სახით წამოვდექი და უკან ზეინისკენ მოვტრიალდი, რომელიც წარბებშეჭმუხნული მომჩერებოდა.
როდესაც მასთან მივედი გულში ჩამიკრა და თავზე მაკოცა. ხელიდან კი სწრაფად გამომგლიჯა თავისი ყუთი.
-რას შვები?! - გაკვირფებულმა ვკითხე.
-ამას შენ არ წაიღებ! - კატეგორიულად მითხრა და თავი გააქნია. სწრაფად ვწვდი ხელში და ყუთს მაგრად ჩავბღუჯე თითები.
-წავიღებ!
-არა, ანაბელ შენ ამას არ გააკეთებ!
-კი! - მკაცრად მივუგე, თითისწვერებზე ავიწიე და ბაგეზე ვეამბორე. ზეინის ხელი მოუიდუნდა რითიც ვისარგებლე, ამანათი ხელიდან გამოვაცალე და ჩანთაში ჩავიდე.
-ოჰჰ ბელ! - გაცურებულმა ზეინმა ამოიოხრა, მე კი ჩამეცინა. შემდეგ ხელი მომხვია და უპატრობო ბავშვს ბოლოჯერ შევავლე თვალი.
–ღმერთი იყოს შენი მფარველი– ჩუმად ამოვიბუტბუტე, ზეინმა კი ჩემს ნათქვამზე ამოიოხრა.
–ღმერთი არ არსებობს ანაბელ –მითრა და ეცადა უკან გაბუნებულიყო, მაგრამ ხელით დავიჭირე და ეკლესიისკენ მოვაბრუნე. ზეინს ხელი მაგრად მოვუჭირე და ეკლესიაში შევედით. ზეინი დასჯილი ბავშვივით შემომყვა,უკანა სკამზე დავჯექი და ლოცვა დავიწყე. ღმერთს ვევედრებოდი რომ ხალხისთვის ვინც მე მიყვარდა გამძლეობა მიეცა. გარდაცვლილებისთვის, დედაჩემისთვის და დისთვის, კი ნათელში ყოფნას შევსთხოვდი. და კიდევ ზეინი, მისთვისაც მინდოდა რომ თვალი აეხილა.
როდესაც მას გავხედე ხელები გულზე გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით იყურებოდა
-დაამთავრე? -მკითხა, როცა დამინახა რომ მას ვუყურებდი. მე კი თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-წავედით -მითხრა და ადგომა სცადა.
-მხოლოდ იმ შემთხვევაში წავალთ,თუ შენც ილოცებ -ვუთხარი,რაზეც გაეცინა
-არ არსებობს! -ცივად მიპასუხა.
-ზეინ -უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე -გთხოვ.ნახე როგორ მოგეშვება -ჩუმად ჩავჩურჩულე.
-არა! - დაიღრინა და თვალები გადაატრიალა. ღმერთო რა სჭირს ამ ბიჭს!
–მიდი დაიწყე –არ ვეშვებოდი.
ზეინი ჩაფიქრდა –კარგი, მხოლოდ მაშინ შენ თუ ერთ სურვილს შემისრლებს.
ამოვიოხრე და თავი დავუქნიე.
ზეინმა თითების თამაში დაიწყო შემდეგ ჭერში აიხედა. ჯერ ხმას არ იღებდა, ცოტახანში სახეზე ხელი მოისვა და ამოიოხრა.
–ღმერთო გთხოვ დაიფარე დედაჩემი, რომელიც არცერთ კვირას არ ტოვებდა ისე რომ ეკლესიაში არ მოსულიყო, ღამე ისე არ იძინებდა რომ ლოცვები არ წაეკითხა. ნათელში ამყოფე ის ქალი, რომელიც შენ დაუშვი რომ ვიღაც ნაბიჭვრის ხელით ადრე მომკვდარიყო. ასევე ნათელში ამყოფე მამაჩემი, ის კაცი, რომელსაც ამ ქვეყანაზე კარგის მეტი არაფერი უკეთებია და რომელიც ისევ შენ მოკალი. დამიფარე მე, ადამიანი რომელიც უმოწყალოდ აწამე და დემონად აქციე. მადლობა იმ ყველაფრისთვის რაც გამიკეთე, მადლობა რომ ყველაფერი წამართვი, მადლობა რომ ის ადამიამები მომიკალი, ვინც ყველაზე მეტად მიყვარდა და მჭირდებოდა. მადლობა რომ ისეთი რამ გამაკეთებინე, რასაც უკანასკნელი ახვარიც კი არ ჩაიდენდა და რასაც მთელი ჩემი დარჩენილი სიცოცხლე მანანებინებ. ღმერთო დაიფარე ყველა ის ადამიანი, რომელიც მე გადამეყრება, დაიფარე იმ ურჩხულისგან რომელიც შენ შექმენი.
–მე მოვრჩი –მითხრა ზეინმა და მე გამომხედა. თვალებში სიმწრის ცრემლები ჩასდგომოდა, ამის დანახვაზე გული შემეკუმშა და აცრემლებული თვალებით მივჩერებოდი, არ ვიცოდი ამდენ რამეს თუ მალავდა. არ ვიცოდი მისი წარსული და გულს მტკენდა ის რომ აქ მოსვლა და ჩემს წინაშე აღიარება ვაიძულე, რაც არ უნდოდა. ფეხზე წამოდგა და ეკლესიიდან სინათლის გავრცელების სიჩქარით გავარდა. სასწრაფოდ ჩანთა ავიღე და მეც მას გავყევი.
მის სილუეტს ეკლესიის შემოსასვლელთან მოვკარი თვალი. უკვე სიგარეტი ამოეღო და ეწეოდა.
–მაპატიე რომ ეს გაიძულე–ვუთხარი, როცა მივუახლოვდი და ხელები ძლიერად მოვხვიე წელზე. ზეინს არაფერი უთხრამს, უბრალოდ მანაც მჭიდროდ მომხივია ხელები.
–მაპატიე –კიდევ ერთხელ ამოვილუღლუე და ვიგრძენი როგორ წამომცვივდა ცრემლები.
–გთხოვ ნუ ტირი –მითხრა და ცრემლები ნაზად მომწმინდა.
-წავიდეთ რა აქედან – თითქოს მევედრებოდა რომ აქაურბას სასწრაფოდ გავცლოდით. თავი დავუქნიე და ჭიშკარში გავედით.
სახლამდე არცერთს აღარ ამოგვიღია ხმა,მე კი ამ ახალ ინფორმაციას ვამუშავებდი და ზეინის მიმართ უფრო მეტი სითბო მეღვრებოდა გულში. როდესაც ჩემს მოსახვევში მივედით,გავჩერდით
-ხომ გახსოვს რომ ერთი სრვილი მაქ –ლაპარაკი დაიწყო ზეინმა – ხოდა დღეს შენს ფანჯარასთან დაგელოდები -ვიცი ძალიან სახიფათო იყო კიდევ სახლიდან გაპარვა მას შემდეგ რაც მამიდან წინაზე რამის გამომიჭირა, მაგრამ სვხა გზა არ იყო, თავი დავუქნიე, ფეხის წვერებზე ავიწიე და მის წვერიან ლოყაზე ვაკოცე,შემდეგ კი პირველად ჩემი ინიციატივით მის ბაგეებს დავეწაფე. ვიგრძენი როგორ ჩაეღიმა,შემდეგ კი მანაც მთელი გრძნობით მაკოცა. როდესაც კოცნას მოვრჩით მას დავემშვიდობე და სახლისკენ გავიქეცი.
-შეხვედრამდე ანაბელ -მომაძახა,გამეცინა და ხელი დავუქნიე. ეზოს კარი შევხსენი,შემდეგ კი სახლის კარზე უნდა დამეკაკუნებინა,მაგრამ ღია იყო,შევხსენი და შიგნით შევედი. როდესაც მისაღებში შევედი ჩვენი მეზობელი დამხვდა,მამიდას ესაუბრებოდა,ჩემს დანახვაზე გაიღიმა
-ოჰ ძვირფასო,როგორ გაზრდილხარ -წრიპინა ხმით თქვა და წამოდგა,რომ მომსალმებოდა,მასთან მივედი და გადავეხვიე
-როგორ ბრძანდებით? -ზრდილობიანად ვკითხე
-მე კარგად ვარ -ღიმილით მიპასუხა -რა კარგია ძვირფასო რომ ცხოვრების დინებას მიყვები და დეპრესიაში არ ხარ დედაშენის სიკვდილის გამო -სახეზე მომეფერა. მაგრამ მისი ნათქვამი გულზე მომხდა და გველნაკბენივი მოვიშორე მისი ხელი, -სწავლობ, შეყვარებულიც გყავს... -ლაპარაკი არ დააცადა მამიდამ რომ გაკვირვებულმა შემომხედა
-რა შეყვარებული? -იკითხა.აი სად გავიჭედე. როგორც ჩანს ზეინთან ერთად ხშირად მხედავენ ხოლმე.ახლა რა ვთქვა? ძალიან დავიბენი.
-ნუთუ შენ არ იცი? -იკითხა მეზობელმა ქალმა,რომლის სახელიც არ ვიცი -მათზე ხშირად საუბრობენ და ერთადაც ხშირად ხედავენ -თქვა. თვალებგაფართOებული მივჩერებოდი, შემდეგ კი მამიდას შევხედე,რომელიც ამ იმფორმაციით შოკირებული იყო.
-მე შეყვარებული არ მყავს, -კბილებში გამოვსცარი, - ალბათ ვინმეშI გეშლებით!ახლა ძალიან დაღლილი ვარ, თქვენის ბოდიშით დაგტოვებთ. ნახვამდის -ოთახში ავირბინე,ლილიც იქ იწვა,მას გადავეხვიე და მოვიკითხე.საწოლზე დავწექი,ზეინის დათუნია ჩავიხუტე და თვალები დავხუჭე. მასზე ფიქრს ვერ ვიშორებდი თავიდან.როდესაც ვიხსენებ მის ცრემლიან და ტკივილით სავსე თვალებს მინდება რომ მასთან გავიქცე და მთელი ძალით მოვეხვიო,ვაგრძნობინო,რომ მარტო არაა და შეუძლია ჩემი იმედი ჰქონდეს ყველაფერში.
როდესაც ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული მამიდამ შემოხსნა კარი,იცი აქ რისთვისაც ამოვიდა და გული ამიჩქარდა. ნუთუ უკვე გამომიჭირეს?
-ანაბელ,ვისზე ლაპარაკობდა ზოი? -მკითხა.
-ჯერ იქამდე რაღაც უნდა გითხრათ -ვთქვი მე,მამიდა საწოლზე ჩამოჯდა,მეც ლაპარაკი დავიწყე,ლილიც ყურადღებით მისმენდა.მან იცის დღევანდელი ამბები.
-ჩვენი კლასელი მარტინა.
-ლილის მეგობარი?
-დიახ, რომელსაც რატომღაც არ მოწონვარ,მასზე მაღალი შეფაესბები მაქვს და მეჯიბრება -მოვიტყუე -დღეს კი მან სკოლის ჟურნალში ნიშნები ჩამიყარა,მასწავლებელი კი გამიბრაზდა,თუმცა მე ჩემს სიმართლეს დავამტკიცებ -მტკიცედ ვთქვი,მამიდას რაღაცის კითხვა უნდოდა,თუცა არ დავაცადე,გავაგრძელე
-ის ბიჭი კი ჩემი შეყვარებული კი არა,ჩემი კლასელია,ნაილი,რომელთან ერთადაც პროექტს ვაკეთებდი.სკოლის გარეთაც ვმეგობრობთ,ამიტომ სანერვიულო არაფერია -ვთქვი მე.იმედია არ გამომიჭერენ ტყუილში. ნაილი და ზეინი გარეგნობით ისე განსხვავდებიან,როგორც ცა და მიწა.
-ლილიც დამეთანხმება,რომ მე და ის შეყვარებულები არ ვართ -ვთქვი და ლილის გავხედე,რომელმაც თავი დაგვიქნია
-ანაბელს რომ ვინმე ჰყავდეს აუცილებლად იტყოდა -დაამატა ლილიმ,მამიდამ შემომხედა და ლოყაზე მომეფერა
-ჩემო პატარა გოგონა -შუბლზე მაკოცა,შემდეგ კი გულში ჩამიკრა.როგორ უნამუსოდ ვატყუებ მას! სინდისი მქენჯნის,რადგან ის ამას არ იმსახურებს.მამიდას ლოყაზე ვაკოცე და ხელები უფრო ძლიერად მოვხვიე.
თავი22
საწოლზე ვიჯექი და ჩემთვის გულში ქალბატონ ზოიზე ვბრაზობდი. ბავშვობიდან მაღიზიანებდა თავისი ჭარტალა ენით! ფიქრებიდან რაღაც ხმამ გამომარკვია. ლილიმაც წამოსწია თავი და ფანჯარას მიაჩერდა. შემდეგ კი გახარებული იქითკენ გაიქცა და გამოაღო.
-ზეინ? - იმედგაცრუებულმა და გაკვირვებულმა იკითხა. წამსვე ფეხზე წამოვხტი და ფანჯარას მივვარდი.
-ზეინ! - ამჯერად მე გადავძახე.
-ჰეი, - ღიმილით ამოგვძახა. ლილი მოღუშული გაბრუნდა უკან, მე კი ზეინს შეწუხებულმა გავხედე, - დაამშვიდე და წამოდი, აქ გელოდები. - მიმიხვდა ზეინი და მეც ლილისკენ მივტრიალდი.
-ლილი, მე უნდა წავიდე.. - თავდახრილმა ვუთხარირაზეც ჩაეცინა.
-გახსოვს სულ პირველად მე რომ გაიძულებდი გამოპარვას, - ავხედე და ნაღვლიანად მიყურებდა.
-იმედია ლიამთან გამოასწორებ ურთიერთობას, - მასთან მივედი დამოვეხვიე.
-მეც იმედი მაქ, - ამოილუღლუღა, - ძალიან და არ დააგვიანო და ფრთხილად ზოის თვალები პროჟექტორებივითაა.
ამაზე ჩამეცინა, ლილის ლოყაზე ვაკოცე და შემდეგ აივნიდან ქვევით ჩავძვერი.
ზეინი ჩემკენ წამოვიდა,წელზე მომხვია ხელი და ნაზად კოცნაზე ვუპასუხე და შემდეგ ძლიერად ჩავეხუტე
-როგორ ხარ ბელ? -მკითხა,მხრები ავიჩეჩე და მას შევხედე
-შენ როგორ ხარ? -ვკითხე,მანაც მხრები აიჩეჩა, გამეცინა.
-წავიდეთ აქედანსანამ ვინმეს დაუნახივართ -ამოვიოხრე,ზეინმა ხელი ჩამკიდა და გზას გავუყევით.
-ჩვენმა მეზობელმა დამინახა შენთან ერთად რომ დავდივარ და მამიდაჩემს უთხრა შეყვარებული ყავსო.
-რა? მერე შენ რა თქვი.
-ვერ ვუარყავი და ხვალ საღამოს ვახშამზე ხარ დაპატიჟებული.
-რა? - ზეინს რომ ავხედე სახეზე ფერი არ ედო. თავი ვეღარ შევიკავე და ავხითხითდი, - ღმერთო ანაბენ, - ზეინმა გულზე ხელი მიიდო და გაიცინა, - ასე საშინლად აღარ მომატყუო! - გაიცინა, მაგრამ მისი სიტყვები გულზე მომხვდა.
-რატომ? - წარბშეჭმუხნულმა ავხედე, - რა მოხდება შეყვარებულები რომ ვიყოთ?
-ანაბელ, - ზეინს ყბა დაეჭიმა, რამაც საშიში შესახედაობა მისცა, - ჩვენ შეყვარებულები არ ვართ.
-ვიცი, - ღრმად ამოვისუნთქე და თავი დავხარე. ზეინს ჩემთვის სიყვარული არ აუხსნია, მაგრამ გულის სიღრმეში დარწმუნებული ვარ რომ ჩემს მიმართ გულგრილი არ არის და ერთ დღესაც ნამდვილი შეყვარებულებიც გავხდებით, მაგრამ ჯერ ადრეა, ჯერ ხომ მხოლოდ რამდენიმე კვირა ვიცნობთ ერთმანეთს, არა? თუ უკვე თვეზე მეტიც? ღმერთო ამდენი დრო გავიდა?
-მისმინე ანაბელ, - ზეინმა ღრმად ამოისუნთქა, გაჩერდა და შემომხედა, - მე ძალიან ბევრი ურთიერთობა მქონდა სხვადასხვა გოგოსთან, მაგრამ არასდროს არც ერთი არ ყოფილა ჩემი შეყვარებული.
-რატომ?
-მე სერიოზულად არ ვუყურებ გოგოებს.
-რა?! - გაკვირვებულმა ვიკითხე, - ეგ როგორ? არავინ გყვარებია?
-ღმერთო ანაბელ, - ზეინმა ჩაიცინა, - არც სიყვარული არსებობს.
-როგორ შეგიძლია ამის თქმა?!
-ანაბელ..
-ღმერთო ეს ვის გადავეყარე! -ჰაერში ხელები ავიქნიე, - ზეინ შენ არაფრის არ გჯერა! ალბათ არც იმის გჯერა რომ 9 წლის წინ იური გაგარინი კოსმოსში მართლა გაფრინდა, ეგ კი არა წელს უკვე არმსტრონგმა მთვარეზე ფეხი დადგა და რაღაც დადგმაა არა?! - შევიცდახე, ამდენი უკვე აღარ შეიძლება, ზეინი მეტისმეტად ურწმუნოა.
-ღმერთო ანაბელ რა ბავშვური ხარ!
-ანუ გგონია რომ ეგ ყველაფერი დადგმა იყო?! - თვალებგაფართოვებულმა ვკითხე და გამეცინა.
-არა, ბელ არა! მჯერა იმის რასაც ვხედავ, რაც რეალურია, სიყვარული კი არ არსებობს!
-არსებობს!
-არა!
–რომ არ გყვარებია არ ნიშნავს იმას რომ არ არსებობს.
–იმიტომ არ მყვარებია, რომ არ არსებობს –ზეინი არ ნებდებოდა.
-არსებობს, შენი მშობლები არ გიყვარდა? ნაილი არ გიყვარს?
–ეგ სხვა სიყვარულია– ხელი აიქნია –ახლა კი მოვრჩეთ ამაზე საუბარს! - გაღიზიანებულმა მომახალა და სხვა მხარეს გაიხედა. თვალები გადავატრიალე და გზა გავაგრძელეთ. არ მეგონა ზეინი ამდენად რწმენაშერყეული თუ იყო, მაგრამ მე ყველანაირად შევეცდები თავიდან დავანახო თუ რა ლამაზია ცხოვრება, მიუხედავად ყველა იმ სირთულისა რომელსაც ის გვიმზადებს.
-სად მივდივართ? -ვკითხე საკმაოდ ხანგრძლივი დუმილის შემდეგ. კუთხეში შევუხვიეთ და ზეინის მოტოციკლი დავინახე.
-კლუბში -მომახალა
-მოტოციკლი შეაკეთე? -გახარებულმა ტაში შემოვკარი, რაზეც ზეინს ჩაეცინა. კარგია რომ ხასიათი გამოუკეთდა.
-ხო,ძლივს ახალს დაემსგავსა -სიცილით თქვა, ჩაფხუტები აიღო,ერთი ბაიკის სკამზე დადო,მეორე კი ჩემსკენ წამოიღო,ჩაფხუტი დამაფარა,თვითონაც დაიფარა და ბაიკზე შემოვჯექით.ხელები ზეინის წელზე მქონდა შემოხვეული.ის სხვისთვის შეიძლება საფრთხეს წარმოადგენს,მაგრამ მე მასთან თავს ყველაზე დაცულად და თავისუფლად ვგრძნობ. დღევანდელის შემდეგ კი მასზე მთლიანად შემეცვალა წარმოდგენა,რადგან ვიცი,მასაც ჩემსავით ტკივა გული,რადგან დაკარგა მშობლები,მე კი დავკარგე დედა და და.
მისი ზურგიდან თავი წამოვწიე,ერთი ხელით მუცელზე ძლიერად მოვეჭიდე,მეორე ხელი კი ფრთხილად გავუშვი,ზეინმა უკან მოიხედა და გაიცინა,შემდეგ ისევ გზას გახედა,თვალები დავხუჭე და ხელი ფრთასავით გავშალე. შემდეგ ცალი თვალი გავახილე და მერე ორივე. გამეცინა და ვიგრძენი რომ ზეინიც იცინოდა. თითები ავამოძრავე და შემდეგ თითქოს ჰაერში დასრიალებსო ხელით ისეთ მოძრაობებს ვაკეთებდი, რაც მომწონდა. ეს შეგრძნება არასოდეს დამავიწყდება.
-მოგწონს?
-კი, - გაბადრულმა ვუთხარი.
-მეორე ხელიც გამიშვი.
-გაგიჟდი?
-არა.
-მართლა? - გაკვირვებულმა ვკითხე.
-ღმერთო ანაბელ! - ვითომ გაბრაზებულმა მომახალა, მაგრამ ორივეს გევცინებოდა. როდესაც მოტოციკლმა მსვლელობა შეანელა,ხელები და თავი ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნე. მალევე ზეინმა მთლიანად გააჩერა ბაიკი,იქიდან გადმოვედით,ჩაფხუტი მან მომხსნა,შემდეგ თვითონ მოიხსნა. კლუბისკენ გავიხედე,საიდანაც ხმამაღალი მუსიკის ხმა გამოდიოდა,სხვადასხვა ფერები კი ერთმანეთს ენაცვლებოდა. ზეინმა ხელი ჩამჭიდა და შიგნით შევედით.ფრთხილად მივიწევდით წინ. წინ ზეინი მიმიძღვოდა,ხელი ჩემსაზე ეკიდა და არ მიშვებდა მე კი უკან ვიყავი და ყველაფერს ვათვალიერებდი. ბართან ახალგაზრდა ბიჭი იდგა. ზეინი ყველას ესალმებოდა,ნუთუ ის აქ ყველას იცნობს?! საბოლოოდ ბართან გავჩერდით,ზეინი დამეხმარა,რომ მაღალ სკამზე შემოვმჯდარიყავი,თვითონ კი ჩემს გვერდით დაჯდა,ხელი მუხლზე ედო და ცერა თითით მეფერებოდა,რაც მამშვიდებდა და მახარებდა.
-რას დალევ? -მკითხა
-წვენი -მხრები ავიჩეჩე,ზეინს გაეცინა და ლოყაზე მეამბორა.
-დენ -დაიძახა ზეინმა.მაშინვე ბარმენი ბიჭი ჩვენსენ წამოვიდა
-როგორ ხარ მალიკ? -ზეინმა მხრები აიჩეჩა
-არაყი და ერთი რამე მსუბუქი კოქტეილი მოგვიტანე. მე-7 მაგიდასთან ვიქნებით -დენმა თავი დაგვიქნია,ზეინი სკამიდან ჩამოვიდა,მე თეძოებზე ხელი მომკიდა და ფრთხილად ჩამომსვა სკამიდან.
-წვენი? - გაკვირვებულმა ვკითხე რაზეც გაეცინა თავი გააქნია და მაგიდებისკენ გამიძღვა.
ზეინის ხელს დავეჭიდე და ისე გავედით მე-7 მაგიდამდე,სადაც ცალკე იდგა მხოლოდ ერთი მრგალი მაგიდა და ორი პატარა დივანი იდო ერთმანეთის გასწვრივ
-იქით არ არის ასეთი ხმაური -დაიყვირა ზეინმა რომ მისი ხმა გამეგო,თავი დავუქნიე და იქ მივედით.რათქმაუნდა ხმაური აქაც აღწევდა,მაგრამ შედარებით სიწყნარე იყო,რადგან ეს მაგიდა კლუბის ბოლოში იყო. პატარა შავი დივანი იდო,ფრთხილად დავჯექი და ზეინიც გვერდით მომიჯდა,ხელი მუხლზე დამადო,თავი ხელზე მივადე, დენმა სასმელი მოგვიტანა,ზეინმა რაღაცაზე თვალი ჩაუკრა,მივხვდი რომ რაღაც ანიშნა. დენმა ჭიქები მაგიდაზე დადო,ზეინს თავი დაუკრა და გავიდა.
-არასოდეს დამილევია სერიოზულად, მხოლოდ ერთხელ არაყი, მამაჩემმა ძალით დამალევინა, როცა ზამთარში არაფერი მათბობდა და საშინელება იყო, იმის მერე არაფერს გავკარებივარ.
-ახლა დალევ ჩემთან ერთად -გამიღიმა ზეინმა, დაეჭვებით ავხედე. –გასინჯე მოგეწონება.
ჭიქა ჩემკენ მოვიწიე და ნელ–ნელა მოვსვი. არც ისეთი საშინელი ყოფილა, როგორ მე მეგონა, არყის გემო თითქმის არ ქონდა. გავთამამდი და უფრო მეტი მოვსვი. სანამ ზეინი არაყს დაასხვადა და გადაკრავდა მე უკვე ჩემს სასმელს მორჩენილი ვიყავი.
-კიდე მინდა!
-რა? - გაკვირვებულმა გამომხედა.
-კიდე მინდა დალევა-თქო! - ზეინი გაკვირვებული მომჩერებოდა,
–დენ –ხელი აუწია ბარმენს რომ ყურადღება მიექცია- კიდევ ერთი გთხოვ– ხელში დაცლილი ჭიქა აიღო იმის მისახვედრებლად თუ რას ითხოვდა.
მალე კოქტეილიც მოიტანეს. რამდენიმე ყლუპი მოვსვი და ვხდებოდი, როგორ იწყებდა ჩემს ირგვლივ ყველაფერი ტრიალს. თითქოს უფრო გავიხსენი, მოვეშვი. ეს მომეწონა, ამიტომ ჭიქა ბოლომდე ჩავცალე და ვხვდეობდი რომ ახლა ჩემს თავზე კონტროლს ვკარგავდი.
–რადგან აქამდე არასდროს დაგილევია, ძალიან მალე მოგეკიდება. –მითხრა ზეინმა და ჩემი ჭიქა გვერდზე გადადგა.
–უკვე მომეკიდა–ვუთხარი და გავიკრიჭე. –წამოდი ვიცეკვოთ ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი, მაგრამ თავი ვერ შევიკავე, წავბარბაცდი და ზეინის კალთაში ჩავვარდი,რაზეც მას სიცილი აუტყდა და ხელები წელზე მომხვია.
-ნუ დამცინი -ბუზღუნით ვუთხარი და ახლა მე გადავბჟირდი სრულიად უმიზეზოდ. ისტერიულ სიცილს როცა მოვრჩი, ფეხები აქეთ-იქით გადავადე და ტუჩებში ვნებიანად ვაკოცე. ენა მის პირში ღრმად შევასრიალე, თმებში ხელები მაგრად წავავლე და კოცნის ბოლოს მისი ქვედა ტუჩი მაგრად მოვწუწნე.
-ღმერთო! აქ ხშირად უნდა მოგიყვანო, - ზეინმა უკანალზე ხელი მომიჭირა, რაზეც შევრკრთი და თავი მის კისერში ჩავდე.
-წამოდი,ცივი წყალი შეისხი სახეზე - ცოტა ხნის შემდეგ მითხრა ზეინმა. ალბათ ეშინოდა რომ მის მხარზე ხვრინვას ამოვუშვებდი. ზეინმა საპირფარეშოში შემიყვანა და ზურგს უკან კარი გადარაზა, შემდეგ მე მომიტრიალდა და მაცდური სახით ჩემსკენ წამოვიდა. უკან დავიხიე ის კი სიარულს მანამ აგრძელებდა სანამ კედელს არ ამაკრო, ბარძაყებში არ მწვა და ფეხები თავის თეძოებზე არ შემომაწყობინა.
-ბელ, ბელ, ბელ, - დაიჩურჩულა და ბაგეზე გაშმაგებული მეცა.
-ზეინ, - ამოვიკვნესე და ხელები მაგრად ჩავბღუჩე თმებში, რომ კოცნა უფრო ღრმა ყოფილიყო და მთელი არსებით შემეგრძნო ის.
-ზეინ.. - თავს ვერ ვიკავებდი, ემოციებმა მთელი ჩემი სხეული მოიცვა და ამას ალბათ ალკოჰოლიც ემაყებოდა, იმიტომ რომ ავლაპარაკდი ისე როგორც არასდროს დამილაპარაკებია.
-შემეხე! - განკარგულება გავეცი, - შემეხე ისე როგორც მაშინ, ტყეში, - ამოვიკვნესე. ზეინმა ამოიოხრა და სხეულის მოძრაობა დაიწყო, რაც სიამოვნებას მანიჭებდა. თავი ცივ კედელს მივადე, ზეინმა კი ყელის კოცნა დამიწყო.
-მინდიხარ- სიამოვნებისგან გაუაზრებლად აღმომხდა, რაზეც ზეინმა ამოიოხრა და თავი უკან გადააგდო, შემდეგ კი თვალებში ჩამხედა.
-ანაბელ, მაგ სიტყვებს ფხიზელი თუ მეტყვი, ისე გაგჟმავ, ისე რომ ორი კვირა ფეხზე ვერ დადგები! - კბილებში გამოსცრა, რაზეც მოულოდელობიგსან და გაკვირვებისგან პირი დავაღე. მაშივე განვთავისუფლდი ზეინისგან როცა კარებზე ბრახუბი ატყდა. დამფრთხალი გამოვეცალე ზეინს.
-მალიკ, გამოდი გელოდებიან!
-ახლავე! - გაღიზიანებულმა გასძახა. შარვალი შეისწორა და შემდეგ მე მომიტრიალდა.
-ახლა წყალი სახეზე შეისხი, მე გარეთ დაგელოდები, - დაიჩურჩლა და საპირფარეშდან გავიდა.
ამოვიოხრე, მოვტრიალდი, ნიჟარას დავეყრდენი,წყალი მოვუშვი და სახეზე შვისხი.ცივი წყალი მესიამოვნა და იგივე გავიმეორე,შემდეგ ონკანი დავკეტე. ნელ–ნელა თითქოს გამოვფხიზლდი და ახლაღა გავიაზრე,რომ რაც რამდენიმე წუთის წინ მოხდა ყველაფერი ჩემი ინიციატივა იყო.. ახლა ალბათ კიბორჩხალასავით წითელი ვარ. რა ჯანდაბა გავაკეთე რამდენიმე წამის წინ. ღმერთო ახლა რას იფიქრებს ზეინი..
მოვტრიალდი და თავბრუ დამეხვა,ორი წუთით თვალები დავხუჭე,შემდეგ ისევ გავახილე. კარისკენ წავედი და გარეთ გავედი. მიდამო მოვათვალიერე,ზეინი და ვიღაც ორი ბიჭი ხალხისგან მოშორებით იდგნენ. ვერცერთმა მათგანმა ვერ შემამჩნია,რადგან რაღაცას არკვევდნენ.მათკენ წავედი,როდესაც მივუახლოვდი მათ დიალოგს მოვკარი ყური.
-მე ვერაფერს ვშვები მითვალთვალებენ, –ზეინის ტონში გაბრაზება იკითხებოდა. იმის გამო რომ ნასვამი ვიყავი აზრები მეფანტებოდა, ამიტომ გონება კარგად მოვიკრიბე და მთელი გულის ყურით დავიწყე მათი მოსმენა.
–ნებისმიერ დროს შეიძლება დამიჭირონ, ამტომ ამ საქმეს ჩემით ვერ ვაკეთებ.
–ხომ იცი რომ ეს მაინც შენი გასაკეთებელია? ვერ დაუცდი როდის დაგანებებენ ძაღლები თავს. –ძაღლების გაგონებაზე ცოტა არ იყოს შევშინდი, უკან დახევა მინდოდა, მაგრამ იმტერესი იმისა თუ რაზე ლაპარაკობდნენ და რა ხდებოდა ამის საშუალებას არ მაძლებდა.
–მე არ ვუცდი როდის შემეშვებიან ის ნაბიჭვრები, რაც საჭიროა ყველაფერს ვაკეთებ. ის გოგო მეხმარება, ქერა, ახლა რომ ჩემთან ერთადაა. –ზეინის ნათქვამმა დამაბნია, ვერ მივხვდი რაში ვეხმარებოდი.
–შენ რა გაგიჟდი? თუ ის დაიჭირეს, მაშინვე იტყვის რომ ამას შენ გამო აკეთებდა. –ამის გაგონებაზე საშინლად ავხური და ოფრმა ერთიანად დამასხა.ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა და ეს უფრო მანერვიულებდა. ისევ მათკენ გავიხედე როცა ნაცნობი ჩაცინბის ხმა მომესმა.
–კარგი რა, ის სულელი, პატარა ბავშვია, არც კი იცის რომ ნარკოტიკებს მისაღებს.
„პატარა, სულელი ბავშვია!“ „ნარკოტიკებს მისაღებს“ რამდენიმე წუთი ეს სიტყვები ჩემ გონებაში უაზროდ ტრიალდებდა.
გონება ჩამეკეტა, ვეღარაფერზე ვფიქრობდი, მაგრამ აზრზე რომ მოვედი მაშინვე ჰარის სიტვები გამახსენდა.
„-მისგან თავი შორს დაიჭირე!“
„-ჩვენ ყველა ერთად ვიყავით, ერთად ყველას წინააღმდეგ... ყველა ერთად ვიყავით, იქამდე სანამ ზეინი ჩემს დას არ შეაცდენდა და გამოიყენებდა.“
„შეაცდენდა და გამოიყენებდა“
„გამოიყენებდა“
ზეინმა მეც ისევე გამომიყენა, როგორც ჰარის და, ეს რომ გავაანალიზე გული ათას ნაწილად დამეფშვნა და ვიგრძენი ნიაღვარივით როგორ წამომივიდა ცრემლები.
თავი23
ერთადერთი რაც გავიაზრე იყო ის რომ წყვილი ცისფერი თვალები მომაჩერდნენ და შემამჩნიეს რომ მათ ვუსმენდი. სხეული ერთიანად დამეჭიმა, როდესაც ზეინს ანიშნეს რომ ჩემსკენ გამოეხედა და შემდეგ თვალი თვალში მას გავუყარე. სახიდან ფერი წაუვიდა, როდესაც მიცნო. შეიგინა და ჩემსკენ წამოვიდა. ავნერვიულდი და ავცახცახდი. ჩემი შინაგანი მე გაჰკიოდა რომ რაც შეიძლებოდა მალე გავცლოდი აქაურობას და არც კი დამიყოვნებია ისე სწრაფად მოვტრიალდი და გავიქეცი.
-ანაბელ, - ზურგს უკან მომესმა ზეინის ღრიალი, რამაც მოტივი მომცა უფრო სწრაფად გავქცეულიყავი.
-ანაბელ მოიცადე! - გამძვინვარებულმა მეორედ დაიღრიალა, რადგან მის ნებას არ ვემორჩილებოდი. ცარიელ ქუჩებში უცნობი მიმართულებით მივრბოდი.
-ანაბელ, - ბოლოჯერ, უფრო ახლოდან დაიყვირა და მხარში მწვდა.
-გამიშვი! - ვიკივლე, როდესაც შემომატრიალა და ორივე ხელით ძლიერად ჩამაფრინდა მკლავებში რომ არ გავქცეულიყავი, - გამიშვი! - უმწეოდ ვიყავი მოქცეული მის მკლავებში და ხელებს გულში ვურტყამდი.
-ანაბელ მისმინე! - ყვიროდა, მაგრამ არ ვუსმენდი. მის მკლავებში ვიკლაკნებოდი რომ მტკივნეულ შეხებებს გავქცეოდი, მაგრამ რაც უფრო ვმოძრაობდი, მით უფრო მტკენდა მისი ხელები.
-ანაბელ გაჩერდი! - მთელი ძალით დაიღრიალა და შემანჯღრია. შეშინებული გავხევდი და გამძვინვარებულ თვალებში მივაჩედი. მიხვდა რომ დამაშოშმინა, ღრმად ჩაისუნთქა და საუბარი დაიწყო,
- პირველ რიგში დაივიწყე ის საუბარი. გეფიცები სადმე ამ თემაზე კრინტს დაძრავ და მოგკლავ! გასაგებია? - ნესტოები დაებერა და თვალებში დაჟინებით ჩამაშტერდა. პასუხი რომ ვერ მიიღო დავინახე, როგორ დაეჭიმა ძარღვები ყელზე და შუბლზე და კიდევ ერთხელ მთელი ძალით დაიღრიალა, - გასაგებია თუ არა-თქო?!
მის ამ საქციელზე თვალებზე ცრემლები მომადგა. ჯერ არავის არუყვირია და არ შევუშინებივარ ასე.
-ჰარი მართალი იყო! - კბილებში გამოვცერი, - ხარ! მეც უსირცხვილოდ გამომიყენე!
-მოკეტე! შენ არაფერი იცი!
-ვიცი! ჰარიმ მითხრ..
-ჰარის დედაც! - სიბრაზისგან კანკალებდა და ისე მიყვიროდა, - ჰარის დედაც და დაც!
-არ გაქვს უფლება ხალხზე ასე ილაპარაკო, როდესაც ერთადერთი დამნაშავე შენ ხარ, - სახეში მივახალე და ისევ ავწრიალდი რომ მისგან თავი დამეხსნა.
-გაჩუმდი როდესაც არაფერი იცი!
-არ გავჩუმდები! ვინმემ სიმართლე ხომ უნდა გითხრას! დამიახლოვდი, იმიტომ რომ გამოგეყენებინე. ყველაფერი რაც ჩვენს შორის მოხდა ტყუილი იყ..
-რა მოხდა ანაბელ, - ირონიურად გადაიხარხარა. პირზე სიტყვები მიმეყინა, გაფაროებული თვალებით მივაჩერდი. შეუძლებელია ძველი ზეინი დაბრუნებულიყო. თუმცა შთაბეჭდილება მქონდა რომ არც არსად გამქრალა.
-ღორი ხარ, დიდ ნეხვში ამოსვრილი ღორი. ფეხებზე გკიდია სხვა ადამიანის გრძნობები, - ხმას ნელ-ნლეა ვუწევდი, - არ გქონდა უფლება ასე მომქცეოდი, არ გქონდა უფლება დამმახლოებოდი და შემდეგ შენი ნარკოდილერი გაგეხადე ისე რომ არ ვიცოდი, - ამაზე უფრო აუვარდა სიცილი, რამაც უფრო გამამწარა და გულზე მუშტების რტყმა დავუწყე, - , არაადამიანო! არაფრის ღირსი არ ხარ ამ ქვეყანაზე! შენ არ იცი როგორ მძულს შენნაირი ღორ..
სიტყვა გამიწყდა, როდესაც თავისი ტუჩები ჩემსას მოაჭირა. ამ წამს მთელი არსებით შემზიზღდა ზეინი. ავწრიალდი და თავი ძლივს გამოვითავისუფლე მისი კოცნისგან. ამღვრეული სახით ავხედე მის გამაღიზიანებელ სიფათს და სახეში შევაფურთხე.
წამით ხელები შემიშვა და გაფართოებული თვალებით შემომხედა. შემდეგ კი მისი სახე სრულიად აწითლდა, ძარღვები ისევ დაეჭიმა. მარჯვენა ხელი აწია, რასაც შეშინებულმა შევხედე, თავი უნდა დამეცვა, მაგრამ ვერ კი გავაანალიზე ისე სწრაფად და ძლიერად დამარტყა. თავი ვეღაც შევიკავე, დარტყმის მიმართულებით წავიქეცი და საფეთქლით რაღაც ცივზე და მაგარზე ჩამოვარტყი თავი....
თვალები ხამხამით გავახილე. რაღაცაში ვიყავი და ვირწეოდი. თვალების გახელას ვცდილობდი, მაგრამ არ გამომდიოდა ისე მქონდა ქუთუთოები დამძიმებული. თითქოს ცივ რაღაცაზე მიმაწვინეს ოღონდ ნელა. ნაცნობი სუნი მეცა.. ტვინში არომატს ვიხსენებ და თან ვხვდები რომ ბალახზე მაწვენდნენ. კანკალმა ამიტანა,როდესაც გავიაზრე,რომ ზეინის კალთაში ვიყავი მოკალათებული,
პირველი რაც გონებაში მომივიდა ისაა რომ თვალები გამეხილა, წამოვმდგარიყავი და შორს გავქცეულიყავი, მაგრამ შემეშინა ზეინს კიდევ რაიმე არ დაეშავებინა ჩემთვის და თავში სხვა აზრი მომივიდა. თვალები დავხუჭე და მოვდუნდი, იქნებ აღარაფერი დეშავებინა თუ ეგონებოდა რომ გონზე ჯერ ისევ არ ვიყავუ, თუმცა შინაგანად კანკალმა ამიტანა,შიშისგან დახუჭული თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა, ძალიან მეშინოდა ისევ არ გაერტყა ჩემთვის. ახლაც კი ვგრძნობდი მის დიდ ტორებს ლოყაზე. შიგნიდან ყველაფერი ამიხურდა, თვალები ერთმანეთზე ძლიერად მივაჭირე რომ არ გამეხილა მაგრამ შიში ძალიან ძლიერი იყო. ავნერვიულდი და ისევ პანიკაში ჩავვარდი, როდესაც ვიგრძენი როგორ მოაახლოვა სახე. მისი წვერი ლოყაზე გამეხახუნა. ჩემი თმა ხელში აიღო და სახიდან უკან გადამიყარა.
-შენ მაიძულე.. - მის ბაგეს ეს სიტყვები ჩუმად მოსწყდა, ამის შემდეგ კი სწრაფად მომშორდა. რამდენიმე წუთში შორიდან, მაგრამ მაინც გარკვევით გავიგე მოტოციკლის ძრავის ხმა. გულზე მომეშვა, მივხვდი რომ წავიდა, თვალები ხამხამით გავახილე და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას მივაშტერდი.ცრემლები მოვიწმინდე და შემდეგ ფრთხილად მივიდე ლოყაზე. ამეწვა! საშინლად ამეწვა და თვალებიდან ისევ ღვარად წამომივიდა ცრემლები! ეს მე არ უნდა დამმართნოდა. არაფერი გამიკეთებია ისეთი რომ ეს დამემსახურებინა! ავკანკალდი, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ეს ღამის სიცივისგან იყო გამოწვეული თუ შიშისგან, რომელსაც მთელი არსებით ვგრძნობდი. მან ხელი დამარტყა. თვალები მაგრად დავხუჭე და შემდეგ ისევ ცას ავხედე.
ნეტა ახლა სად ხარ დედა, ან სკლარკეტ შენ სად ხარ? ნეტავ თუ ნახეთ რა დამემართა? ნეტავ ის მაინც თუ იცით მომავალში რა მოხდება?
დედა მჭირდები და მენატრები ისე როგორც არასდროს. მინდა მომეხვიო, გულში ჩამიკრა და მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნება. საოცარია, მაგრამ როდესაც მეხვეოდი ასე მეგონა რომ მთელს მსოფლიოში ჩემზე დაცული ადამიანი არავინ იყო. თუმცა საკვირველი არაფერია, რადგან “ბავშვის თვალში დედა ყოველთვის ღმერთია.”
არ ვიცი რამდენი დრო გავიდა რაც ზეინმა აქ დამტოვა და ასე გაშეშებული მივშტერებივარ ვარსკვლავებს. ბევრი ცრემლი ვღვარე ამ დროის განმავლობაში, მაგრამ ახლა დრო იყო სახლში დავბრუნებულიყავი.
ფეხზე ძლივს წამოვდექი და აივნისკენ გავეშურე, ავძვერი და ოთახის კარი ფრთხილად შევაღე. ლილის ლოგინში მშვიდად ეძინა. მინდოდა იქ შევწოლილიყავი და სამუდამო ძილს მივცემდი, მაგრამ ეს აფსურდი იყო, ასე ადვილად ვერ გავექცევოდი ყველაფერს.
სააბაზანოში შევედი,შუქი ავანთე. ბჟუტავდა,მაგრამ მაინც გაანათა ჩაბნელებული ოთახი. სარკესთან მივედი და ჩემ აწითლებულ ლოყას დავაკვირდი, რომელსაც ნათლად ემჩნეოდა ზეინის ხუთი თითი. ალბათ მალე სილურჯეშიც გადამივა. ამოვიოხრე როდესაც მარჯვენლა საფეთქელზე ნაკაწრები შევნიშნე. ალბათ დაცემის ბრალია. ონკანი მოვუშვი და ხელები ცივი წყლით დავისველე, მერე კი ახურებულ ლოყაზე მივიდე. ცოტათი მესიამოვნა, შემდეგ კი საფეთქელი მოვიბანე.
გული მილიარდ ნაწილად მქონდა ფაფლეთილი.მე მას ვენდობოდი,მაგრამ ძალიან დიდი ყოფილა. ზიზღს ვგრძნობდი მის მიმართ,ალბათ წინ რომ დამიყენონ კიდევ უამრავჯერ შევაფურთხებ სახეში.
გავიგე საპირფარეშოს კარები როგორ გაიხსნა. თავი ლილიმ შემოყო,როდესაც ასე დამინახა ჩემსკენ აფორიაქებული წამოვიდა.ხელი ისევ აწითლებულ ლოყაზე მედო.
-რა მოხდა?რა გჭირს? -მკითხა ანერვიულებულმა, ჩემთან ახლოს მოვიდა და ხელი ჩამომაშვებინა ლოყიდან. როდესაც აწითლებული ლოყა დაინახა შოკისგან პირი დააღო.
-ღმერთო, ანაბელ.. ეს ვინ გიქნა?
პასუხის გაცემა მინდოდა, მაგრამ ვერ შევძელი. ნიკაპი ამიკანკალდა, მიმიკების გაკონტროლებას ვცდილობდი, მაგრამ საშინლად ჩავფლავდი და თავი მის მხარზე მტირალი ამოვყავი.
-დამშვიდდი, ჩშშ.. ყველაფერი კარგად იქნება.. - ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა და თმაზე ხელს ნაზად მისვამდა.
-ზ-ზეინი იყო.. - ამოვისლუკუნე. ლილი გაშრა, შემდეგ კი ნელა მომშორდა და თვალებში მომაშტერდა.
-რ-რა? - ბორძიკით აღმოხდა.
-ზეინმა დ-დამარტყა..
-ღმერთო ჩემო ანაბელ!- ხელები პირზე აიფარა და გაფართოებული თვალებით მომაშტერდა, შემდეგ კი ისევ მაგრად ჩამიკრა გულში.
-მითხარი კიდევ რამე დაგიშავა? სადმე შეგეხო? მითხარი ანაბელ!
-არა! - თავი სწრაფად გავაქნიე, - ვიჩხუბეთ და სახეში გამარტყა. შემდეგ გონება დავკარგე და რომ გავიღვიძე ჩვენს გაზონზე ვიწექი.
-მადლობა ღმერთს რომ მეტი არაფერი ქნა, - ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და კოცნა დამიწყო, - მადლობა ღმერთს!
ამაზე უფრო ავსლუკუნდი.
-დაწყნარდი, დაწყნარდი ანაბელ. მოდი წყალი შეისხი, - ნიჟარასთან მიმიყვანა და სახე ცივი წყლით მომბანა. - ახლა ყველაფერი კარგადაა. სისხლი საფეთქელზე აღარ გაქვს. ჩავალ ყინულს ამოვიტან და სახეზე დაგადებ და ისე აღარ გეტკინება, - თბილად მესაუბრებოდა, მე კი მხოლოდ თავს ვუქნევდი, - მიდი საწოლზე დაჯექი სანამ ყინულს მოვიტან, - ლილის საძინებელში გავყევი, ის კი ოთახიდან გავიდა. თვალები დავხუჭე და დღევანდელი ფილმივით ამომიტივტივდა თავში. რაღაც უნდა დავაზუსტო.
საწოლის ჩემს მხარეს ჩამოვჯექი და ტუმბოზე ჩამოდებული დათუნია ავიღე, ხელში ავათამაშე და დაკვირვება დავუწყე.
ამაში რაღაც უნდა იყოს. მიდი ანაბელ იპოვნე! არც ისეთი სულელი ხარ, უბრალოდ მიამიტი იყავი.
დათუნია ყელთან შევათვალიერე და შევნიშნე რომ ძაფი ამობლანდული იყო. ფრჩხილებით ვაწვალე და ბლანდი უფრო ავახვიე. დათუნიას თავი მოსწყდა და შიგნით ერთადერთი რაც ვნახე ბამბა იყო.
-ჯანდაბა! - კბილებში გამოვცერი და ფეხზე წამოვდექი, როცა რაღაცის დავარდნის ხმა გავიგე და ძირს დავიხედე. თვალები შუბლზე ამივიდა როდესაც ძირს დაგდებული პარკში მაგრად შეხვეული მრგვალი რაღაც დავინახე. წავბარბაცდი და ხელი გულზე დავიდე.
ეს სიმართლეა! სურვილიც კი არ მაქვს ამანათი გავხსნა და შიგ რა დევს ვნახო! თვალები ღონე მიხდილმა დავხუჭე და თავი ცივ კედელს მივადე. ღმერთო რა სულელი ვიყავი. მადლობა ღმერთს რომ ყველაგფერი დროზე გავიგე და ციხეში იმ ვიღაცის სანახავად არ წავედი. ეშმაკმა უწყის რა დამემართებოდა..
თვალები გავახილე და უემოციოდ ისევ იმ პარკს მივაშტერდი. გამომიყენა.. იმ ნაბიჭვარმა ბიჭმა გამომიყენა! ფეხებზე დამიკიდა, ჩემი გრძნობები აბუჩად აიგდო და გამომიყენა.
-ანაბელ, - კარი ლილიმ შემოხსნა და ჩემსკენ წამოვიდა. სანამ ლილი ჩემთან მოვიდოდა და თეთრ პარკს დაინახავდა, მანამ წინ სწრაფად გადავდგი ნაბიჯი და ნარკოტიკი საწოლის ქვეშ შევაგდე, - ეს ის დათუნია არაა? - დარღვეულ სათამაშოს შეხედა, - ზეინის დათუნია..
-ჰო..
-კარგი გიქნია. - გაიღიმა და ლოყაზე ყინულები დამადო, - მასეთი არაკეცები ჩვენს ცხოვრებაში მოდიან და ისე მიდიან თოთქოს არც ყოფილან. უნდა დაივიწყო და მის გამო აღარ იტირო. შენ მასზე ბევრად კარგი ხარ რომ ეს ცრემლები ზეინისთვის დახარჯო.
-ვიცი, - თავი დავუქნიე და ნაძალადევად გავიღიმე.
-წამოდი დავიძინოთ.
ხელი ჩამკიდა ლილიმ და საწოლისკენ წამიყვანა, სადაც წამის შემდეგ ორივე ავიბლანდეთ და ერთმანეთს მაგრად ჩავეხუტეთ.
Secret
თავი24
დღეს ლოგინიდან თავი არ ამიწევია. ლილიმ მამიდა მოატყუა რომ ცუდად ვიყავი და დღეს სკოლაში ვერ წავიდოდი. მამიდა იყო ჩემს სანახავად ამოსული, მაგრამ თავი მოვიკატუნე თითქოს მეძინა, მარჯვენა გვერდზე ვიწექი რომ არაფერი დაენახა. ტუმბოზე ჩაი დამიტოვა, წასვლის წინ ლოყაზე მაკოცა და გავიდა. ცოტახანი ჩაის მივშტერებოდი და ვაკვირდებოდი როგორ ირეკლებოდა მასჭი მზის სხივები, შემდეგ კი თვალები მივლულე. მთავარი კარის დაკეტვის ხმით მივხვდი, რომ ყველანი წავიდნენ და სალხში მარტო ვიყავი. თვალები გავახილე, წამოვდექი და ბარბაცით საპირფარეშოში შევედი. სარკეში რომ ჩავიხედე თვალები წამსვე მაგრად დავხუჭე. სახე სულ დამახინჯებული მქონდა ჩალურჯებისგან. ანარეკლის დანახვამ მოგონებები ამომიტივტივა. გაბრაზებული უკან გამოვბრუნდი, საწოთან დავიხარე და გუშინ რომ ნარკოტიკი მის ქვეშ შევაგდე გამოვიღე. შემდეგ მაკრატელს დავწვდი, რომელიც ტუმბოს მეორე თაროზე მედო და ისევ საპირფარეშოში შევედი. უნიტაზს თავსახური ავხადე, პარკი მაკრატლით გადავჭერი და თეთრი ფხვნილი უნიტაზში ჩავრეცხე. მეზიზღები ზეინ მალიკ! მთელი არსებით მძულხარ!
ამის შემდეგ სახეზე ყინული დავიდე და ისევ ლოგინში შევწექი. მიმეძინასავით.. მაგრამ რაღაცის ხმამ გამომარკვია. თვალები ხამხამით გავახილე და მივაყურადე, ცოტახანი არაფერი იყო, მაგრამ შემდეგ ისევ რაღაც ხმა გაისმა. საათს შევხედე 12 ხდებოდა, ლილი ჯერ კიდევ სკოლაშია. დაბნეული წამოვიწიე და გულგახეთქილმა შევიცხადე.
ჩემს ოთახში ზეინი იყო შემოპარული, ჩემგან ზურგშექცევით იდგა და კარადაში რაღაცას აკეთებდა.
-აქ, რას აკეთებ? სკოლაში არ უნდა იყო? - უემოციო ხმით მითხრა ისე რომ არც კი მოტრიალებულა. ენა ისე ჩამივარდა პირში რომ პასუხიც ვერ გავეცი, რაზეც შემოტრიალდა და დამინახა თუ არა თვალები გაუფართოვდა, სახეზე შოკი აღებეჭდა. ეს ალბათ მისგან მიღებული დალურჯებების დანახვისგან იყო გამოწვეული.
-რა გინდა? - ძლივს ამოვღერღე.
ზეინმა რამდენჯერმე გააღო პირი, შემდეგ დაკუმა. ისევ გააღო და დაკუმა, მაგრამ არაფერი მითხრა. ისევ შეტრიალდა და ჩემი კარადის ქექვა გააგრძელა.
ბრაზი ერთიანად მომაწვა სხეულში და დაუფიქრებლად წამოვხტი საწოლიდან. წამის მეასედში ზეინის გვერდით ვიდექი და კარადის თარო მთელი სისწრაფით მივკეტე ისე რომ თითებიც რამის შიგ მივაყოლე.
-აქ რა გინდა-მეთქი! - კბილებში გამოვცერი და მომაკვდინებელი მზერით მივაჩერდი. ჩემ ასეთ რეაქციას ეტყობოდა არ მოელოდა და სახეზე დაბნეულობა გამოესახა, მაგრამ მალევე შეიცვალა მიმიკები და დამცინავი სახით გამომხედა.
-გუშინდელმა ღამემ გაკვეთილი არ გასწავლა ანაბელ? - წარბი ამიწია და ჩემსკენ ნაბიჯი გადმოდგა. ინსტიქტურად უკან დავიხიე, - ჯერ კიდევ ვერ შეიგნო შენმა პატარა, უჭკუო ტვინმა რომ ჩემთან ხუმრობა არ ღირს?!
-მე არ გეხუმრები! - გაღიზიანებულმა მყარად ვუთხარი, - ახლა კი წადი ჩემი სახლიდან! - ხმას ავუწიე რაზეც ზეინს საშინელი რეაქცია ქონდა. ყელში მწვდა და კედელს მიმანარცხა.
-ცეცხლს რომ ეთამაშები ვერ ხვდები ხომ?- დაიღრინა, - მეორეჯერ არც კი გაბედო ჩემთან ასე საუბარი თორემ ქათამივით მოგიღრეც მაგ კისერს! –გაავებული მომჩერებოდა და ხელს უფრო და უფრო მაგრად მიჭერდა. თითებით მის ხელს უიმედოდ ვკაწრავდი რომ მომშორებოდა. ყელი საშინლად ამტკივდა და უკვე სუნთქვასაც ვეღარ ვახერხებდი. ხორხი ამეწვა და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა. უცბად ზეინმა ხელი შემიშვა, ზემოდან დამემხო და სახე ჩემს კისერში ჩაყო.
ამოვიხავლე, ხელები ყელზე მივიდე და მთელი ძალით ჩავისუნთქე. თვალებიდან ცრემლები ღვარად გადმომვარდა. ჩემში ბრაზმა ისევ იმატა და გულში ზეინს მუშტები ძლიერად დავარტყი!
-როგორ ბედავ! - გამწარებულმა ამოვიხავლე, - როგორ ბედავ და ჩემს სახლში მოდიხარ! წადი აქედან თორემ პოლიციას გამოვუძახებ!
ჩემი ხელები თავის ტორებში მოიმწყვდია და თვალებში დამცინავად ჩამაშტერდა, - და რა? ახლა გგონია რომ მაშინებ? –აგდებით მკითხა. დავიკლაკნე, მისი ხელებიდან თავი დავიძვრინე და რაც ძალი და ღონე მქონდა მუშტი მკერდში ჩავარტყი.
–გაეთრ...- სიტყვა დამთავრებული არ მქონდა, ისე ამიყვანა ხელში და საწოლზე დამაგდო.
-ეს უკვე ზედმეტია ანაბელ, - გამოსცრა, ზემოდან შემომაჯდა და ხელები თავს უკან დამაწყობინა. სრულიად გამბორკა რომ ვერ შევწინააღმდეგებოდი, - როგორც ჩანს ჯერ ვერ შეიგნე ვინაა აქ მთავარი! - დაიღრინა, შემდეგ კი თავისი ტუჩები ძლიერად მომაჭირა და ვნებიანად დამიწყო კოცნა. კოცნაზე რათქმაუნდა კოცნითვე არ ვუპასუხე.- ამიტომ ახლა გაკვეთილს გიჩვენებ, - ავწრიალდი, რომ მისგან თავი დამეხნსა, მაგრამ ამის გამო უფრო მაგრად მომიჭირა ხელები. ხმის ამოღება მინდოდა, მაგრამ ვერ ვიღებდი, რადგან მივხვდი რომ ჩემი ყოველი შეპასუხებას უფრო და უფრო გამოყავდა მწყობრიდან და შეიძლებოდა რამე დაეშავებინა. ზეინი კოცნას არ წყვეტდა, მე კი მისგან განთავისუფლება მინდოდა, ამიტომ რამე უნდა გამეკეთებინა. მისი ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოვიქციე და კბილები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს, იქამდე არ ვუშვებდი სანამ პირში სისხლის გემო არ ვიგრძენი.
–ფუუ შენი –ამოიოხრა ზეინმა და ენით ტუჩის ქვეშიდან სისხლი მოიწმინდა.
–ესე ხომ? –ზეინს ძარღვები დაეჭიმა და შარვლის შეხსნა დაიწყო.
-არა, არა, არა.. - თავის ქნევით ვუთხარი და მის ხელებში კიდევ უფრო ავწრიალდი.
-კი, ანაბელ კი! - სიცილით მითხრა.
-არა გთხოვ.. -მიშველეთ! - გულისგამგმირავად დავიკივლე როდესაც შანსი მომეცა, - ვინმემ გადამარჩინეთ!
-არავინ მოვა, - ნასიამოვნები ღიმილით მეუბნებოდა ზეინი, თან შარვალს ქვემოთ იქაჩავდა. - შენს დასახმარებლად არავინ მოვა! მარტო ხარ ანაბელ! - გულისამრევად ჩაიცინა.
-ვინმემ მიშველეთ! - კიდევ უფრო ხმამაღლა დავიწივლე.
-სახლშ არავინაა ბარბი! - გადაიხარხარა და ზემოდან მომაჩერდა. სიამოვნებდა ალბათ მის მკლავებში უმწეოდ გამომწყვდეულს რომ მხედავდა. ახლა ვხვდები რომ ცხოველები მხოლოდ ტყეებში და ჯუნგლებში არ დარბიან. ისინი აქ არიან ჩვენს გასწვრივ არიან.
-მეზობლები ხომ მაინც გაიგებენ! და ციხეში გიკრავენ მაგ აყროლებულ თავს! - ზიზღით გამოვცერი, რაზეც ზეინს თავისი გაღიმებული სიფათი დაბღვერილში გადაეზარდა.
-ვერ გამირკვევია ეს ურჩობა სიმამაცით მოგდის თუ სისულელით.
- შუბლი შუბლზე მომადო და ისევ კოცნა დამიპირა, მაგრამ სახე გავატრიალე. ყველანაირ შანსს ვეძებდი რომ მისგან თავი დამეღწია, მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო. ფეხებსი უხეშად გამაშლევინა და მათ შორის მოთავსდა. ჩემი საცვლისკენ ხელი წაიღო და ის ის იყო უნდა ჩამოეწია, რომ უეცრად შეჩერდა.
-ჩუმად! - გამაფრთხილა და მეც გავიგე გარედან შემომავალი ნაბიჯების ხმა. მაშინვე თვალები გამიბრწყინდა და მოკუმული პირით „მიშველეს“ დაძახებას შევეცადე, მაგრამ ამან ზეინი გააანჩხლა და ლამის სახეში გამარტყდა.
-გეფიცები, კრინტს დაძრავ და სახლში ვინცაა, არ მაინტერესებს ვინ, გინდ ლიამის თოჯინა იყოს ამ დანით, - ხელი უკან წაიღო, ჯიბიდან დანა ამოიღო და თვალებთან დამიტრიალა, - ამ დანით ავკუწავ.
თავალები გამიფართოვდა, მივხვდი რომ ამის გამკეთებელი მართლა იყო.
-გესმის თუ არა ჩემი! - დაიღრინა და მეც თავი დავუქნიე, - კრინტს ამოიღებ და მთელს შენს ოჯახს ამოვწყვეტ! - ბოლოჯერ გამაბრთხილა. შემდეგ ხელი ნელა მომაშრა. შემედეგ შარვალი აიწია. კარებზე დააკაკუნეს და შიშისგან ორივენი შევხტით. ზეინმა თვალები დამიბრიალა და საწოლის ქვეშ შეძვრა, მე კი საბანი გადავიფარე და ისევ მარჯვენა მხრით დავწექი, რადგან ვინც არ უნდა ყოფილიყო ვიცოდი რომ ეს ლილი არ იქნებოდა. ლილი კარებზე არ აკაკუნებს, მის გარდა კი არავინ იცის ჩალურჯების შესახებ.
-შემოდით, - დავიძახე და ერთიანად დავიჭიმე.
-ანაბელ გღვიძავს? - ოთახი მამიდას თბილმა და მზრუნველმა ხმამ აავსო.
-არა..
-რა გჭრის ძვირფასო? -მკითხა, ჩემთან მოვიდა, ჩამოჯდა და თმაზე მომეფერა.
-არაფერი, - თვალები დავხუჭე. მინდოდა მალე გასულიყო აქედან.
-ნამტირალევი ხარ ანაბელ, - მზრუნველად ჩამომისვა ცრემლებით დანამულ ლოყაზე თითები, - ისევ შენს მშობლებზე ფიქრობდი?
პასუხი არ გამიცია, მხოლოდ შევიშმუშნე და თავი საბნებში მაგრად ჩავრგე.
-ჩემი საბრალო გოგონა, - დაიხარა და ისიც ჩამეხუტა. ყბას-ყბას მაგრად ვაჭერდი. ტკივილი რომელიც ჩემს გულში ბუდობდა ძალიან ძლიერი იყო და ნელ-ნელა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა და ათას ნაწილად მიფლეთდა გულს. მიკვირს კიდევ რამდენი რამ უნდა მოხდეს და რამდენ რამეს უნდა გავუძლო.
-ვიცი უდედობა ძნელია.. მეც ამხელა ქალს ძალიან მაკლია დედაჩემი. მაგრამ ანაბელ სახლში ასე გამოკეტვა არ არის კარგი. გარეთ გადი, გაისეირნე, სუფთა ჰაერი ჩაყლაპე დანახავ როგორ მოგეშვება. თან სკოლაში.. მოიცა ანაბელ სკოლაში ცუდად ხომ არ გექცევიან? - შეშფოთებულმა მკითხა.
-არა, - ძლივს ამოვღერღე და თავი გავაქნიე.
-მაშინ დღეს რატომ არ წახვედი?
-თავს ცუდად ვგრძნობდი.
-ჩაი მე რომ მოგიტანე რატომ არ დალიე? გიშველიდა. ჩაი ყველაფერს შველის, - თვალები გადავატრიალე, მაგრამ მამიდამ ვერ დაინახა. ოხ ეს ბრიტანელები და მათი ჩაის კულტი. თუმცა რას ვამბობ მეც ბრიტანელი ვარ,
- ჩავალ ახალს გაგიმზადებ და აუცილებლად უნდა დალიო! - საწოლიდან წამოდგა და ჩაის ჭიქას ხელი დაავლო.
-უი ჰო, ანაბელ სულ დამავიწყდა, - მამიდა ჩემსკენ ღიმილიანი სახით მოტრიალდა. ღმერთო ოღონდაც მალე გავიდეს აქედან. ერთადერთი რამ რაც ყველაზე ნაკლებად მინდა ზეინის მოთმინების ფიალის ამოწურვაა, - აი ეს მედალიონი მინდოდა მომეცა შენთვის. გახსოვს ჰო? - ჯიბიდან მედალიონი ამიოღო და დამანახა. მაშინვე წამოვჯექი საწოლზე და გაფართოებული თვალებით მივაჩერდი მედალიონს. შემდეგ უცებ გამახსენდა ჩემი დასახიჩრებული ლოყა და სასწრაფოდ თმა სახეზე გადმოვიყარე, რომ მამიდას არაფერი ენახა. მედალიონი დედასი იყო რომელიც რამდენიმე წლის წინ დაკარგა და მის დაკარგვას ძალიან განიცდიდა, -ეს მედალიონი მამაშენმა აჩუქა, როცა ჯერ ისევ შეყვარებულები იყვნენ და ამით სამუდამო სიყვარული შეჰფიცა, კარგა ხნის წინ ვიპოვნე სახლში. ყოველთვის მინდოდა მიმეცა დედაშენისთვის, მაგრამ სულ მავიწყდებოდა, ან ისე ეწყობოდა სიტუაცია რომ ვერ ვახერხებდი. ახლაც კარგია რომ გამახსენდა და ვფიქრობ დედაშენს გაუხარდებოდა ეს შენ რომ გქონიდა ანაბელ, - გამიღიმა და მედალიონი გამომიწოდა. თვალებიდან ცრემლები გადმომვარდა როდესაც ნაცნობ ნივთს შევეხიე, მუჭაში მოვიქციე და გულში ჩავიკარი. მამიდა დაიხარა, შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. ზეინმა დაიგულა თუ არა რომ მამიდაჩემი გასული იყო მაშინვე საწოლიდან გამოძვრა. დავიჭიმე, როდესაც ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა. თვალები მაგრად დავხუჭე, ძალიან შემეშინდა.
-სად არის? - ხრინწიანი ხმით მკითხა, შემდეგ ხელი წამოიღო და ფეხზე დამადო, შეშინებული გავიწიე და ზეინის ხელი მოვიშორე. ზეინმა ამოიოხრა, წამოდგა და ისევ ქექვა დაიწყო, მას უაზროდ მივაჩერებოდი, რომელიც კარადის წინ იდგა და გამწარებული იმ ნივთ ეძებდა რაც ჩემთან იყო. ცოტახანში უემოციოდ წამოვდექი საწოლიდან, ჩემს ჩანთასთან მივედი. ზეინმა მგონი "როგორ ვერ მივხვდი"-სავით რაღაც ამოიბურტყუნა. ჩანთიდან ზეინის ნივთი ამოვიღე, მასთან მივედი და უხეშად მივაწოდე.
-ახლა კი წადი! - გაღიზიანებულმა ვუთხარი და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე.
წამით მომაშტერდა, შედმეგ კი ჩემსკენ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა, რაზეც უკან სწრაფად დავიხიე.
-შეხვედრამდე ბელ, - თვალი ჩამიკრა და წამის მესაედებში გაუჩინარდა ოთახიდან.

თავი25
გუშინდელი დღე ოთახში გამოკეტილმა გავატარე,არ მინდოდა ვინმეს ნაიარევები ენახა, მაგრამ მგონი კიდევ კარგა ხანს არ გადავა სილურჯეები.
ყველაფრის გახსენებაზე,რაც ამ რამდენიმე დღეში გადამხდა სულ ცუდად ვხდები და გული მიჩუყდება. როგორ მინდა ის წამი დავაბრუნო როცა ჰარი მაფრთხილოებდა და დავუჯერო მას, მაგრამ არაფრის შეცვლა არ შემიძლია, ყველაფერი ჩემი სიჯიუტის და მიამიტობის გამო დამემართა. სულელი ანაბელი!
გონება სრულიად არეული მაქვს, მაგრამ ახლა ნამდვილად ვიცი ვის უნდა ვენდო და ვის არა. ცრემლები უხეშად მოვიშორე და საწოლიდან წამოვდექი,ლილი უკვე აბაზანაში იყო და ემზადებოდა,მეც ჩავიცვი სკოლის ფორმა,მეტს ვერ გავაცდენ..სარკეში ჩავიხედე,თმები უკან გადავიყარე და ხელი სახეზე დავიდე,აღარ მეწვოდა,თუმცა ნაიარევი მაინც ცუდად ჩანდა.ღრმად ამოვისუნთქე და მაქსიმალურად ვეცადე,რომ ცრემლები შემეკავებინა.სკოლაში ჩაწითლებული თვალებით და დალურჯებული ლოყით მისვლა არ მინდა..
-რას აკეთებ? -უკნიდან ლილის ხმა შემომესმა
-სკოლისთვის ვემზადები, შეგიძლია რაიმე მომცე რომ სილურჯეები დამიფაროს?-ლოყაზე მივანიშნე.
-ახლავე, დედას პარფიუმერიის ჩანთას მოვიტან.- მითხრა ლილიმ და ოთახიდან გავიდა და ორ წუთში უკან დაბრუნდა,მამიდას პატარა ჩანთა ეჭირა,აბაზანაში შევედით,სარკის წინ,პატარა თაროზე დადო ჩანთა,შემდეგ კი გახსნა,რაც საჭირო იყო ყველაფერი ამოიღო.
- -ჩაიდუდღუნა ლილიმ და ლოყაზე მომეფერა,შემდეგ კი ფრთხილად მაკოცა ნატკენ ადგილას. ჩემი კანის ფერი კრემი აარჩია და სახეზე ბრთხილად და ნაზად წამისვა.საბოლოოდ როდესაც ბოლოჯერ გადამისვა ლოყაზე კრემი სარკეში ჩავიხედე.იმდენად აღარ მეტყობოდა და ასე თუ ისე დაფარულიც იყო.თმები წინ გადმოვიყარე და ყელი დავიფარე,შემდეგ აბაზანიდან ოთახში დავბრუნდი,ჩანთაში წიგნები ჩავალაგე და გარეთ გავედით.მამიდას გამოვემშვიდობეთ და გზას გავუყევით.
გზაში ხმა არცერთს ამოგვიღია,როდესაც სკოლის ეზოში მივედით პირდაპირ კიბეებზე ავედი,კლასში შევედი,შიგნით არავინ იყო.ჩემს ადგილას დავჯექი, ლიტერატურის წიგნი ამოვიღე და გაკვეთილის კითხვა დავიწყე,ხელები თავზე მქონდა შემოლაგებული,თმები კი წინ მქონდა გადმოყრილი,რომ ლოყა დამეფარა. კლასი ნელ-ნელა ივსებოდა, ვიგრძენი,რომ ჩემს გვერდით ვიღაც დაჯდა. ავხედე,ეს ნაილი იყო. მომესალმა,მეც მსუბუქად გავუღიმე და ისევ წიგნს ჩავაშტერდი.
წიგნში უაზროდ იქამდე ვიყავი ჩაშტერებული,სანამ მასწავლებელი არ შემოვიდა კლასში,რომელიც გაცხარებული მარტინას უყურებდა. წარბები შევჭმუხნე,ნუთუ კიდევ რაიმე დააშავა?
-მარტინა,ფეხზე ადექი ! -გაბრაზებულმა კბილებში გამოსცრა,შემდეგ კი მე მომიტრიალდა -ანაბელ,შენც. -ფეხზე კანკალით ავდექი,ნუთუ კიდევ რაიმე გააკეთა მარტინამ?გული ლამის წამივიდა,სანამ მასწავლებელმა დაიწყო ლაპარაკი.
-ანაბელ,მთელი კლასის წინაშე გიხდი ბოდიშს,ამის წინანდელი შეურაცყოფის და ტყუილი ბრალდების გამო -თქვა მისის ჰენსონმა, თავი უხერხულად ვიგრძენი,როდესაც მასწავლებელმა მთელი კლასის წინაშე ბოდიში მომიხადა.
-მარტინა,შენ კი,იმის გამო რომ ანაბელის გრაფაში ნიშნები ჩაწერე. ნე და დირექტორმა განვიხილეთ ეს საქმე და ერთი კვირის განმავლობაში გაკვეთილებიდან მოხსნილი ხარ. ხოლო გაკვეთილების შემდეგ დაშაბათ-კვირას სკოლაში მოხვალ და დამლაგებელთან ერთად დაალაგებ! - მარტინას ყბაჰქონდა მოქცეული და გაფართოებული თვალებით მისჩერებოდა მასწავლებელს, შემდეგ ღვარძლიანი მზერა ჩემზე გადმოიტანა მაგრამ მაინც მორჩილად დაუკრა თავი მასწავლებელს და თავის ადგილას დაჯდა.დარწმუნებული ვარ ახლა გულში მწყევლის.
ამ გაკვეთილზე ნაილი ვერ ისვენებდა,ცდილობდა დამლაპარაკებოდა,თუმცა ოსტატურად ვაიგნორებდი.მართალია მას ძალიან შევეჩვიე და ძალიან კარგი ადამიანია, მაგრამ ის ზეინის უახლოესი მეგობარია,ამიტომ მასთან მეგობრობას ვერ გავაგრძელებ.როდესაც ზარი დაირეკა ფეხზე ავდექი და გარეთ გავედი. ნაილიც გამომყვა,როდესაც კლასიდან გავედი ჰოლს ჩქარი ნაბიჯებით ჩავუყევი,თუმცა ხელზე ნაილმა მომკიდა ხელი და მისკენ მიმატრიალა
-რა გჭირს? -მკითხა -ანუ ვგულისხმობ რომ მაიგნორებ.რაიმე გეწყენინე ასე რომ იქცევი? -დაბნეული ჩანდა,ეტყობოდა რომ ნაწყენი იყო.ხმა არ ამომიღია. ხელი გავაშვებინე და უნდა გავბრუნებულიყავი,როდესაც თმები ამეწეწა და ჩემი ლოყა მთლიანად გამოჩნდა.ნაილმა გაოგნებულმა შემომხედა,როგორც ჩანს მაკიაჟი მაინც ვერ ფარავდა ჩალურჯებას და ახლა საშინლად გამოვიყურები ამ ნაიარევის გამო.
-რა დაგემართა? -გაოცებულმა მკითხა.ხმა ვერ ამოვიღე,ალბათ ვუთხრა,რომ ეს ზეინმა გააკეთა,არც დამიჯერებს,რადგან ნაილისთვის ზეინი,როგორც უფროსი ძმა ისეა.თუმცა ბოლოს გადავწყვიტე მისთვის რაღაც მეკითხა.
-იცი რომ ზეინი ნარკოდილერია? -ჩუმად,ძლივსგასაგონათ ვთქვი. ნაილმა ამოიოხრა,კბილებიი ძლიერად დააჭირა ერთმანეთს და შემდეგ ისევ მე შემომხედა.
-ზეინმა გააკეთა ეს? -ნაიარევზე მიმითითა.არაფერი მიპასუხია.ახლა ხმა რომ ამომეღო აუცილებლად ვიტირებდი,რადგან უკვე ვგრძნობდი რომ ნიკაპი ამიკანკალდა. თავი დავუქნიე და იქიდან სწრაფად გამოვედი.ნუთუ ნაილმა იცოდა,რომ ზეინი ასეთ საშიშ საქმეში იყო ჩაბმული?და თუ იცოდა,რატომ არ წყვეტდა მასთან ურთიერთობას? ალბათ იმიტომ რომ ნაილი ზეინის ხელშია ''გაზრდილი'', მან იცის რომ ზეინი არაფერს დაუშავებს. ჩემი თვალით რომ არ მენახა როგორ ექცევა ზეინი ნაილს,ალბათ სხვას რომ ეთქვა არც დავიჯერებდი და ვიფიქრებდი რომ ეს რაღაც ხუმრობა იყო.
როდესაც კლასსში დავბრუნდით ლილი დავინახე,რომელსაც თავში ჩაერგო ხელები და რაღაცას ჩაშტერებოდა.ჩემს ადგილას მივედი და მათემატიკის წიგნი ამოვიღე. მთელი დღის განმავლობაში ნაილი თავდახრილი იჯდა და არაფერს ამბობდა,არც მასწავლებელს უსმენდა,თავისთვის ფიქრობდა. ვხედავდი, როგორ ეჭიმებოდა ხელზე ვენები. ასეთი ნაილი არასოდეს არ მინახავს.ღრმად ამოვიოხრე და მასწავლებელს შევხედე,მაქსიმალურად ვცდილობდი გაკვეთილისთვის ყური დამეგდო და მომესმინა,თუმცა არაფერი გამომდიოდა,ვიხსენებდი ამ დღეებში მომხდარ ამბებს და გული მილიარდ ნაწილად მემსხვრევა.მე ამას არ ვიმსახურებდი,რადგან მინდოდა მას დავხმარებოდი,მან ისარგებლა იმით რომ ასეთი ბავშური ვარ,მაგრამ მე ვერ წარმოვიდგენდი იმას,თუ ზეინი ასეთ რაღაცას გამიკეთებდა.
როდესაც გაკვეთილები დამთავრდა მე და ლილი ერთად დავადექით სახლის გზას.გარეთ გასულებს სკოლის კარებთან ლიამი დაგვხვდა,მის დანახვაზე ლილის სახეზე ამოუცნობი ემოცია აღებეჭდა, ვხედავდი ტკივილსაც და სიხარულსაც, როდესაც ლიამმა დაგვინახა ჩვენსკე წამოვიდა. დაბღვერილმა შევხედე,მახსოვს როგორ კოცნიდა და ეფერებოდა ვიღაც ძუკნას.
-ლილი დავილაპარკოთ, კარგი? -პირდაპირ საქმეზე გადავიდა
-არ მინდა -ხელი აიქნია ლილიმ,ვხედავდი მის თვალებში ტკივილს და გული მეტკინა,გადავწყვიტე რომ მათ ცალკე უნდა ესაუბრათ,ამიტომ მათგან მოშორებით დავდექი,ლილის კი ვანიშნე,რომ მას ველოდებოდი.ვხედავდი, როგორ უხსნიდა ლიამი რაღაცას,თუმცა ლილი არაფერს ამბობდა,ლიამმა ხელი მოჰკიდა და მისკენ მიიზიდა,უნდოდა ეკოცნა,თუმცა ლილიმ ხელი ჰკრა,ლიამმა კი ისევ რაღაც უთხრა
-ყველაფერი მორჩა, ვსო!!-დაიყვირა ლილიმ იმხელა ხმაზე რომ მეც გავიგე.სკოლის ეზოში ყველამ მათ შეხედა. –ლიამ მორჩი, "ჩვენ" –ეს სიტყვა აღარ არსებობს –კიდევ ერთხელ შეუბღვირა და ლიამი დატოვა. რაც უფრო მიახლოვდებოდა მის სახეზე უკეთ ვარჩევდი ცრემლებს.
გზა საშინლად გაიწელა,თანაც არცერთი ხმას არ ვიღებდით, ლილი რაღაცაზე იყო ჩაფიქრებული,დარწმუნებული ვარ მისი ფიქრები ლიამთან იყო დაკავშირებული,ამიტომ არ მინდოდა მისთვის რაიმე მეთქვა. როდესაც სახლში მივედით მამიდა სამზარეულოში იყო.
-მოვედით -ხმამაღლა დავიძახე და პირდაპირ ოთახში ავედით.როგორც კი ოთახში შევედით ლილის უარესად წასკდა ცრემლები ,საწოლზე დაემხო და ტიროდა. მასთან მივირბინე და მის სახესთან ჩავიცუცქე
-დამშვიდდი გთხოვ.რა გითხრა? -ვკითხე,ლილი საწოლზე ჩამოჯდა და თვალები მოისრისა.
-შევრიგდეთო და რაღაც უაზრობები -ტირილით თქვა. -ანაბელ,ჯერ ლიამს დავშორდი,მე მინდა მასთან თუმცა არ შემიძლია მას შევურიგდე, ლიამის გარდა კიდევ მარტინა..მე ვიფიქრე რომ კარგი მეგობრები ვიყავით,თუმცა მან რა გაგიკეთა. როდესაც ვფიქრობ რომ.. -ამოისლუკუნა და ცრემლები შეიშრო -..რომ ვიღაცასთან ავაწყე ურთიერთობა,მაშინ ხდება ყველაფერი ცუდი -ლილის ჩავეხუტე და თავზე მოვეფერე.
-ის არ იმსახურებს შენნაირ მეგობარს ლილი -ჩუმად ვუთხარი -შენ მასზე ბევრად მეტს იმსახურებ.ის არაა შენი ღირსი -თავი გავაწევინე და ცრემლები შევაშორე.
-არც ლიამი გიმსახურებს და არც მარტინა -თავი გავაქნიე და შუბლზე ვაკოცე.
-ის ასეთი არ იყო -თავი გააქნია და ბალიში ჩაიხუტა -ახლა არ ვიცი რა დაემართა. -ღრმად ამოვისუნთქე,ლილის ბალიში გამოვართვი,გვერდით გადავაგდე და მთელი ძალით ჩავეხუტე.ორი პატარა,უიღბლო მოზარდი..
როდესაც ლილი ცოტა დაწყნარდა წიგნები ამოვიღეთ და გაკვეთილების გაკეთებას შევუდექით. მოსაღამოვებულზე კი უკვე საწოლში ვიწექით და იქამდე ვსაუბრობდით სანამ არ ჩაგვეძინა.
მეორე დილით ადრე გამეღვიძა,8-ის ნახევარი იყო,ლილიც გავაღვიძე და სკოლისთვის მზადება დავწყეთ,ჯერ ფორმა ჩავიცვი,შემდეგ კი აბაზანაში შევედი,თმა დავვარცხნე და ჩემს ნაიარევს დავაკვირდი.სილურჯე კიდევ მქონდა,თუმცა ცოტა მომირჩა.ლილიმ სახეზე რაღაც წამისვა,შემდეგ კი ჩანთაში წიგნები ჩავალაგეთ,მამიდას დავემშვიდობეთ და სკოლისკენ წავედით.
როდესაც კლასში შევედი მასწავლებელი იჯდა და ჟურნალში რაღაცას ნახულობდა
-გამარჯობათ მისის ჰენსონ -მივესალმე მას,ისიც ღიმილით მომესალმა და თავი დამიკრა
-მისის ჰენსონ თქვენთან თხოვნა მაქვს -მორიდებულმა ჩუმად მოვილუღლუღე
-გისმენ ანაბელ -ღიმილიანი სახლით მომხედა
-მინდა რომ ადგილი შემიცვალოთ.ძალიან გთხოვთ სხვაგან დავჯდები
-მოხდა რამე?ნაილთან უთანხმოება გაქვს? -მკითხა გაოცებულმა
-არა არა -ხელები ავიქნიე -უბრალოდ ადგილის გამოცვლა მინდა-ვუპასუხე.მასწავლებელმა თავი დამიქნია
-მაშინ წინ გადმოჯექი და აქ მგონი მია ზის და მას უკან გადავსვამ შენს ადგილას -მასწავლებელს მადლობა გადავუხადე და ჩანთიდან გეოგრაფიის წიგნი ამოვიღე.როდესაც კლასი შეივსო მია ნაილთან დასვა მასწავლებელმა,ჩემს გევრდით კი ტაილერი იჯდა.მას უბრალოდ მივესალმე, შემდეგ კი წიგნიდან თავი არ ამომიწევია.როდესაც ნაილს შევხედე სახეზე წყენა და ტკივილი გამოესახა, რამაც გული მეც დამწვიტა, მაგრამ ეს ყფელაფერი მეტისმეტი იყო და ჩემი კელდები უნდა ამეშენებინა რომ ასეთ სიტუაციაში აღარ აღმოვჩენილიყავი.
როდესაც გაკვეთილები დამთავრდა ლილი გარეთ გაიქცა,მგონი რომელიღაც კლასელს გაყვა,მე კი ნელა გავედი გარეთ, კარისკენ წავედი,გარეთ გასულს ნაცნობი ხუჭუჭა თმა მომხვდა თვალში, როდესაც ჰარიმ შემნიშნა ჩემსკენ წამოვიდა.თმებით ჩემი ლოყა სასწრაფოდ დავიფარე,თუმცა გარეთ ქარი უბერავდა და რთული იყო თმების დაკავება
-როგრო ხარ ანაბელ? -მკითხა.მხრები ავიჩეჩე
-შენ როგორ ხარ? -მანაც ჩემს მსგავსად მხრები აიჩეჩა,ორივეს გაგვეცინა. ქარმა ძლიერად დაუბერა და სახე გამომიჩინა.ვეცადე უცებ დამეფარა,თუმცა ჰარიმ დამინახა,კიბეზე ამოვიდა და თმა გადამიწია ლოყიდან
-რა დაგემართა? -გაოცებულმა მკითხა
-დ.დავეცი -უნიჭოდ მოვიტყუე,რადგან ჰარიმ ჩაიცინა და მიმახვედრა,რომ მე მას ვერ მოვატყუებდი.
-სიმართლე მითხარი,მე ადვილად ვერ გამაცურებ -ღრმად ამოვისუნთქე და მას შევხედე.
-მართალი იყავი -ჩუმად ვთქვი და მას შევხედე -შენთვის რომ დამეჯერებინა და თავი მისგან შორს დამეჭირა არაფერი მოხდებოდა – დავიჩურჩულე, ჩემს სიტყვებზე ჰარის სახე მოეღრიცა.
-მაგის დედაც! -გაბრაზებულმა წამოიყვირა -ხომ გაგაფრთხილე ანაბელ,ხომ გითხარი -დამტუქვსელი მზერა მომაპყრო,თავი დავხარე. თვალები ისევ ამიწყლიანდა, არ მიდნდოა ეს ჰარის დაენახა ამიტომ საპირისპირო მიმართულებით სწრაფად გავიქეცი. ჰარიმ რამდენჯერმე დაიყვირა ჩემი სახელი რომ დავლოდებოდი, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია მისი სიტყვებისთვის, როცა დავწყნდარდი ჩემი სახლისკენ მისასვლელი გზისკენ გადავუხვიე და ქუჩაში ლილისაც შევხვდი და ერთად მივედით სახლამდე.
რამდენიმე კვირა გავიდა ისე,რომ ზეინი არ მინახავს,სიმართლე გითხრათ არც მინდა მისი ნახვა,რაც შეეხება ნაილს,მასთან მხოლოდ ''კლასელური'' უერთიერთობა მაქვს.
ნაიარევმა მთლიანად გაიარა.დღეს კვირაა.მე მამიდა და ლილი ტელევიზორში რაღაც კომედიას ვუყურებდით,თან წვენს ვსამდით.ამ დროს ბიძია მოვიდა,მამიდას ლოყაზე აკოცა,მე და ლილის კი შუბლზე გვეამბორა
-დიდი ხანია არსად ვყოფილვართ წასულები და არსად გვივახშმია.იქნებ სადმე წავსულიყავით? -გვკითხა.მე და ლილიმ გახარებულებმა ერთმანეთს შევხედეთ,მამიდამ კი კლაყოფილმა თავი დაუქნია
-მაშ მიდით,გაემზადეთ და წავიდეთ -თქვა ბიძიამ და ორი წლის ბავშვივით ტაში შემოჰკრა.მე და ლილი ოთახში გავიქეცით,მე ლილის ტანსაცმელში ვიქექებოდი,ის ჩემსაში.საბოლოოდ ლილის მუხლამდე შავი კაბა შევარჩიე,თმა დავიხვიე და ყელზე მამიდას მიერ მოცემული დედას მედალიონი გავიკეთე
-სუპერ. საოცრება ხარ -მითხრა ლილიმ,გამეცინა
-შენ კი მშვენიერი ხარ -ვუთხარი მას კომპლიმენტი.ის მართლაც კარგად გამოიყურებოდა.ფეხზე ოდნავ მაღლებზე შემდგარი ფეხსაცმელი ეცვა, ღია ვარდისფერი კაბა,თმები კი დაუსწორებია.ის მართლაც მშვენივრად გამოიყურებოდა. ქვევით ჩავედით და მამიდას შევხედეთ,რომელსაც მუხლს ქვემოთ შავი კაბა ეცვა,ზემოდან თეთრი ლამაზი მაისური,რომელიც მძივებით იყო მორთული,თვალებზე კოხტად წაუსვამს შავი ფანქარი
-ვაუ! -წამოვიძახე მე -მამიდა,დღეს ალბათ რობერტი ბიძია მეორედ გთხოვს ხელს -ვთქვი მე,მამიდამ ჩუმად ჩაიქირქილა,დავინახე როგორ შეეფაკლა ლოყები
-მატრაკეცებო -წამოიძახა ბიძიამ -წავედით,წავედით,გარეთ ტაქსი გველოდება. -გარეთ გავედით,ტაქსიში ჩავჯექით და გზა მხიარულად გავიყვანეთ.ამდენი ხნის შემდეგ მე მხიარულად ვიყავი და ცხოვრება მიხაროდა.როდესაც რესტორანში მივედით ერთ მაგიდამდე მიგვიძღვა ბიძია,სადაც ოთხი სკამი იდგა.ოთხივე დავსხედით და მომტანს დაველოდეთ.მე და ლილი მენიუში ვიყურებოდით,როდესაც თავზე ვიღაც დაგვადგა,
-რას ინებებთ? -იკითხა,თავი ავწიე,რომ შეკვეთა მიმეცა,ვიღაც ახალგაზრდა ქალი იყო,რომელიც ღიმილით ელოდებოდა შეკვეთებს.მე და ლილიმ ერთნაირად ნეკნები შევუკვეთეთ,მამიდამ და ბიძიამ კი მაგიდის შევსება ითხოვეს ხილით და გემრიელი საკვებით,ამასთან შავი ღვინოც დაამატეს.როდესაც გვერდით გავიხედე გავვოცდი,რადგან იქ მიმტანის ფორმაში ნაილი იდგა,ხელში რკინის პოდნოსი ეკავა და მაგიდებს შორის დარბოდა.მას კარგად დავაკვირდი,ნუთუ მელანდება,თუ ეს მართლა ნაილია? არა არ მელანდება.მართლა ისაა,მაგრამ როგორ ან რანაირად?რამ აიძულა აქ მუშაობა?
თავი26
წვენს ვსვამდი და გაოცებული ნაილს ვადევნებდი თვალს.ვერ ვიჯერებ,რომ ეს ბიჭი მართლა ნაილია.რამ აიძულა აქ მუშაობა?!ცოტახნით ჩემს სკამზე ვწრიალებდი,ვერ ვისვენებდი,მინდოდა რომ მასთან მივსულიყავი და ყველაფერი მეკითხა,დავიჯერო ზეინთან იჩხუბა,შემდეგ კი სახლიდან გამოაგდო?საკუთარი თავი ვაიძულე,რომ ამაზე მოგვიანებით მეფიქრა,მიუხედავად იმისა,რომ მაინტერესებდა რა ხდებოდა,ჩემებს მივუბრუნდი და მათ ვუყურებდი.
მამიდა და ბიძია თავისთვის ჩურჩულებდნენ,იცინოდნენ,თან შავ ღვინოს წრუპავდნენ, ლილი კი მათ ღიმილიანი სახით უყურებდა,ყველანარად ვცდილობდი კონცეტრაცია მათზე მომეხდინა,მაგრამ მაინც ნაილზე ვფიქრობდი, ვერ ვხვდებოდი რა შეიძლება ყოფილიყო მისი აქ მუშაობის მიზეზი. ვეღარ მოვითმინე, წვენის ბოლო ყლუპი დავლიე და ფეხზე წამოვდექი.
-ჩვენი კლასელი დავინახე,ვნახავ და მოვალ -ავუხსენი მათ და ნაილისკენ წავედი.თავის საქმეში იმდენად იყო ჩართული რომ ვერც დამინახა,მასთან ახლოს მივედი,ხელი ზურგზე დავადე,რომ შემობრუნებულიყო, როგორც კი შეხება იგრძნო ჩემსკენ მოტრიალდა.
-გამარჯობა -მივესალმე დაბნეულმა,ნაილმა მოსალმების ნიშნად თავი დამიქნია და ოდნავ გამიღიმა.
-აქ რატომ ხარ? -დაბნეულმა ვკითხე -ანუ ვგულისხმობ,რომ აქ რატომ მუშაობ?
-აჰ -ჩაიცინა და თავი გაიქნია -ბინის ქირა ხომ უნდა გადავიხადო? -მხრები აიჩეჩა და კიდევ ერთხელ გამიღემა. მინდოდა მეთხოვა,რომ უკეთ აეხსნა ყველაფერი,თუმცა უფროსმა დაუძახა და უთხრა,რომ სამუშაო გაეგრძელებინა,არ მინდოდა ჩემს გამო მას შენიშვნა მიეღო,ამიტომ უხმოდ გამოვეცალე და ჩემს მაგიდას მივუჯექი, როდესაც ლაპარაკით გული ვიჯერეთ მაგიდიდან წამოვდექით,ბიძიამ მაგიდაზე ფული დადო და კარისკენ წავედით,უნდა გავსულიყავით,როდესაც კარი შემოიხსნა,გაკვირვებისგან ენა პირში ჩამივარდა.ზეინი და მარტინა. მამიდა მარტინას მიესალმა,ზეინი კი მე მომაჩერდა, გზა დაგვითმო, კარში უნდა გავსულიყავი, როდესაც უკანალზე ხელის შეხება ვიგრძენი, გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე მომიჭირა ხელი. !მკვლელი მზერით შევხედე,კმაყოფილი,თავხედური ღიმილით მიყურებდა,თითქოს არაფერი დაეშავებინოს. მზერა ავარიდე და ბიძიას გავყევი ტაქსამდე. ნუთუ ისინი ახლა ერთად არიან? ან აქ ნაილთან მოვიდნენ? რა გამოდის რომ არ უჩხუბიათ? უმარავი კითხვა გამიჩნდა თან რატომღაც ძალიან ვბრაზობდი ზეინზე და მარტინაზე, ერთად რომ იქვნენ. სახლამდე ისე მივედით რომ კრიჭა მქონდა შეკრული და ხმას ვერ ვიღებდი.ტაქსიდან გადმოვედით და ფეხით გადავკვეთეთ გზა.კბილებს ერთმანეთს ვაჭერდი,რომ ზეინი და მარტინა ხმამაღლა არ გამომელანძღა.
-მარტინა და ის ტატუიანი ბიჭი შეყვარებულები არიან? -იკითხა მამიდამ
-არ ვიცი -უპასუხა ლილიმ.
-იმ უმსგავსო ბიჭთან რა ესაქმება -თქვა ისევ მამიდამ -რას გავდა,სულაც არ უხდებოდა იმდენი ტატუ და ის საყურე.თანაც ასეთი ბიჭები კარგი ყოფაქცევით არ გამოირჩევიან -დაამატა,შემდეგ კი გააგრძელა -ისინი ყოველთვის რაღაც ცუდში არიან გარეულები, საზიზღარი შესახედაობიანი არიან,თანაც ძალიან უცნაურები. -როდესაც მამიდამ ზეინის ლანძღვა დაასრულა ლილის შევხედე,ისიც გაოცებული მიყურებდა.მას ლიამი ჰყავდა ასეთი,მე კი თვითონ ზეინი.მამიდა მართალია.ორივე ჯანდაბაში წასულან.
როდესაც სახლში შევედით პირდაპირ ოთახში გავიქეცით მე და ლილი,საწოლზე დავემხე და ზეინზე და მარტინაზე ვფიქრობდი.უნდა ვაღიარო,ზეინი შავი ჭირივით მძულს,მაგრამ სადღაც,გულის სიღრმეში ძალიან მეწყინა მათი ერთად დანახვა.გონებაში ამომიტივტივდა სკოლის წინ მომხდარი,როდესაც მარტინა ელოდა,რომ ზეინი მას ჩაეხუტებოდა,თუმცა სრულიად მოულოდნელად ჩემსკენ წამოვიდა და მთელი ძალით მომხვია ხელები წელზე,თანაც უნდოდა,რომ იმდენი ბავშვის წინაშე ჩემთვის ეკოცნა. თვალები ცრემლებმა დამისველეს. მაშინ ვერც კი ვიფიქრებდი,რომ ზეინი ასეთი იყო,ანდაც მაშინ,როდესაც ტაძარში ვიყავით,მისი ტკივილით სავსე,ჩაწითლებული თვალები.ცრემლები მოვიშორე და ყური დავუგდე გარედან შემოსულ ხმას.
-ლილი -შევძახე ლილის,რომელიც სააბაზანოში იყო -ლილი,გარეთ ლიამია და ყვირის -ხმადაბლა დავიყვირე,ლიამის ხსენებაზე ლილი აბაზანიდან გამოვარდა,თან კაბას ისწორებდა.
-სწრაფად გადი,თორემ ჩვენები გაიგებენ -ლილი სასწრაფოდ გავარდა აივანზე,მეც მას მივყევი,ქვევით ლიამი იდგა,რომელიც ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ იყო,ფეხზე ნორმალურად ვერ იდგა და აქეთ-იქით ბარბაცებდა.
-ლილი,ჩამოდი -დაიძახა
-ჩუმად -გაბრაზებულმა ლილიმ ჩასძახა უკან -არ ჩამოვალ ლიამ. წადი. ჩემები გაიგებენ შენს ხმას. -ლილის შევხედე,რომელიც სახე მთლიანად წაშლილი ქონდა.
-ლილი,გთხოვ.შენთან ლაპარაკი მინდა. ლილიმ ხმა ვერ ამოიღო, უბრალოდ თავი გაიქნია უარის ნიშნად.
-ლილი გთხოვ.მომენატრე -ხმამაღლა თქვა.მივხვდი რომ ეს სიტყვები გულიდან იყო წამოსული და წამით ის შემებრალა კიდეც.ლილიმ თავი გააქნია და ოთახში შევიდა.
-ლიამ წადი -ვუთხარი მე და ლილის შევყევი,მესმის მისი,ძალიან კარგად მესმის.საწოლზე ჩამოვჯექი და მას ჩავეხუტე.
-დამშვიდდი.ყველაფერი მოგვარდება,აი ნახავ -შუბლზე ვაკოცე.
-მინდა,მასთან,მაგრამ მეშინია ისევ ასე არ მომექცეს -ამოისლუკუნა
-ყველაფერი დალაგდება,დამშვიდდი,ლიამზე უკეთესი ბიჭებს მოსწონხარ სკოლაში,დავიჯერო არ შეგიმჩნევია,როგორ გიყურებენ? -წარბების თამაშით ვკითხე,ლილის გაეცინა
-მე შევძელი მისი ხასიათზე მოყვანა -დავიყვირე,ლილის უარესად აუვარდა სიცილი და თავში ბალიში ჩამარტყა
-ამისთვის დაისჯები! -დავიყვირე და მეორე ბალიში მე ჩავარტყი,როდესაც ჩვენს პატარა 'ომობანა'ს მოვრჩით საწოლზე გადავვარდით და ერთმანეთს ვუყურებდით
-შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა? -მკითხა
-რავი,რამე გეშველებოდა? -ვკითხე,თავში ხელი წამომარტყა და ჩამეხუტა,მისკენ მივიწიე და მთელი ძალით ჩავეხუტე.მასზე ჩახუტებულს ჩამეძინა კიდეც.
დილით სკოლისთვის მოვემზადეთ,ფორმები ჩავიცვით,წიგნები ჩავალაგეთ და გზას დავადექით.როდესაც სკოლის ეზოში შევედით პირდაპირ კიბეები ავირბინეთ და კლასში შევედით,მალევე მთლიანად კლასი შეივსო,მარტინას დამცინავი მზერა მოეპყრო ჩემთვის და ისე მიყურებდა,გამწარებულმა ხელები მოვმუშტე,რომ მისი თმები ღერა-ღერა არ დამეწიწკნა,წინ გავიხედე და ვეცადე,რომ მის კმაყოფილ მზერაზე ყურადღება არ გამემახვილებინა. მასწავლებელი შემოვიდა კლასში,სიის ამოკითხვს შემდეგ კი ბავშვების გამოკითხვა დაიწყო.მეც გამიძახა,კარგად ვუპასუხე და უმაღლესი შეფასების შემდეგ ჩემს მერხს კმაყოფილი ღიმილით დავუბრუნდი,ნაილი მიყურებდა და მასაც კმაყოფილი ღიმილი გამოეხატა სახეზე,როგროც ადრე,ახლაც ცერა თითი ამიწია მოწონების ნიშნად.თავი დავუქნიე და ტაილერის გვერდით დავჯექი. ეს გაკვეთილიც მალე გავიდა და კლაში ბიოლოგიის მასწავლებელი შემოვიდა, რომელმაც მე და ნაილს მადლიერი მზერა მოგვაბყრო.
-ნაილ, ანაბელ -ჩვენი სახელები წარმოთქვა -მინდა ორივეს მოგილოცოთ,თქვენი ნაშრომი,ნარკოტიკების შესახებ,რომელიც გავაგზავნეთ საერთაშორისო ნამუშევრებში,თქვენმა პროექტმა ყველაზე მეტი მოწონება დაიმსახურა.თქვენ ახლა მესამე ტურისთვის უნდა მოემზადოთ. -მე და ნაილმა ტაში შემოვკარით,მისკენ დაუფიქრებლად გავიქეცი და მთელი ძალით მოვხვიე ხელები.
-გილოცავ -ვუთხარი და უფრო მჭიდროდ მოვხვიე ხელები -და მაპატიე,-ჩუმად ვუთხარი.
-საპატიებელი არაფერი გაქვს -ყურში ჩამჩურჩულა -პირიქით მე მაპატიე,რომ ჩემმა მეგობარმა ეს გაგიკეთა და მე მისი შეჩერება ვერ შევძელი -ნაილს ლოყაზე ვაკოცე და მოვშორდი,სახეზე მსუბუქი ღიმილი გადაჰკვროდა და ისე იყურებოდა. ბავშვებმა მოგვილოცეს,მასწავლებელი გადაგვეხვია და მადლობა მოგვიხადა,რომ კლასი და ის ვასახელეთ.გაკვეთილებმა ჩვეულებრივ ჩაიარა,ძალიან ბედნიერი ვიყავი ჩემი და ნაილის პროექტის გამო.როდესაც სკოლა დაგვისრულდა ნაილი გამომელაპარაკა,კიდევ ერთხელ მომილოცა პროექტის გამარჯვება,შემდეგ კი მითხრა,რომ ხვალ მის სახლში წავსულიყავი და იქ დაგვეწყო გეგმები ახალ პროექტთან დაკავშირებით.რაღაც ძალა მაჩერებდა.ალბათ ის რომ ვიცი ზეინიც იმ სახლში ცხოვრობს. როდესაც ნაილმა ჩემი ყოყმანი დაინახა მაშინვე მითხრა
რომ ზეინი იქ არ ცხოვრობდა, ამოვისუნთქედა საბოლოოდ დავთანხმდი. ორმა დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა. გაკვეთილების შემდეგ კი ლილის დავემშვიდობე და ნაილთან ერთად მასთან წავედით. რამდენიმე წუთიანი სიარულის შემდეჰ ერთ-ერთ სადარბაზოში შევედით და მეორე სართულზე ავირბინეთ. ნაილმა ჯიბიდან გასაღები ამოიღო და ერთ-ერთი კარი გახსნა.
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩემს ახალ ბინაში-ღიმილით მითხრა და შიგნით შემიძღვა.
პირველ რიგში თვალში რაც მომხვდა ბინაში შესვლისას ეს იყო ოთახი,რომელიც წინა სახლისგან შედარებით საოცრად პატარა იყო.პირი გაოცებისგან დავაღე,შემდეგ კი ისევ დავკეტე და თვალი მომავლე იქაურობას. კუთხეში ტელევიზორი ედო, მრგვალი მაგიდა და მის გვერდით ორი სკამი და კიდევ ერთი პატარა დივანი..
-შემოდი ცოტა დავისვენოთ და შემდეგ ამოვარჩიოთ თემა -მითხრა ნაილმა და დივნისკენ მიმანიშნა.
-თემა მასწავლებელმა არ უნდა გვითხრას? -ვკითხე როცა დივანზე ჩამოვჯექი.
-არა,ახლა ჩვენ უნდა ავარჩიოთ -მიპასუხა და სამზარეულოში გავიდა.
მალე საუზმე შეათბო და დამიძახა რომ გავულიყავი. ჭამის შემდეგ ისევ დივანთან დავბრუნდით და თემის არჩევას შევუდექით, მაგრამ მე გონება ისევ სხვაგან გაირბოდა, მაინტერესებდა რა მოხდა ისეთი რომ ნაილმა საცხოვრებელი შეიცვალა.
-აქ რატომ გადმოხვედი -დაუფიქრბლად ვკითხე შუა ლაპარაკის დროს. ნაილს სახე მოეღრიცა, როგორც ჩანს ან უნდოდა ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა.
-ასე ჯობდა-გამიღიმა და რაღაც წიგნებს ჩააჩერდა. ეს ალბათ იმიტომ გააკეთა, რომ მეტი კითხვა აღარ დამესვა.
-შენ და ზეინმა იჩხუბეთ? -არ შევეშვი.
-დაახლოებით -მითხრა და ამოიოხრა.
-დაგიშავა რაიმე? -ცოტა ავფორიაქდი, ზეინისგან უკვე აღარაფერი იყო გამორიცხული.
ნაილმა გაიცინა და თავი გაიქნია. -არა, არა დამშვიდდი-დამამშვიდა და რაღაცის ცაწერა დაიწყო, ნაილის პასუხებმა არ დამაკმაყოფილა, მაგრამ სხვა რა გზა იყო. აღარაფერი მიკითხავს და წიგნებს ჩავხედე. უკვე საკმაო ხანი იყო გასული, როცა კარზე დააკაკუნეს, უფრო სწორად ეს ბრახუნი უფრო იყო, ნაილი წარბშეკრული ადგა და კარის გასაღებად წავიდა. ცოტახანში ნაცნობი ხმის გაგონებაზე დავიძაბე, ოთახში ნაილთან ერთად ზეინი შემოვარდა.
თავი27
ზეინის დანახვამ ძალიან დამაბნია და შემაშინა. ვიფიქრე,რომ რამეს მეტყოდა,ისევ გამომლანძღავდა ან რაიმე მაგდაგვარი, თუმცა როდესაც შემოვიდა ჩემთვის არც შემოუხედავს, ვფიქრობ ან დამაიგნორა, ან საერთოდ ვერ დამინახა, თუმცა არ მადარდებს. უკეთესია, მასთან გასარკვევი აღარაფერი არ მაქვს, ყველაფერი დამთავრდა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემგან ზურგით იდგა, მაინც ვამჩნევდი, როგორი დაძარღვული ჰქონდა ყელი და კისერი. ეტყობოდა,რომ ნასვამი იყო, თანაც ძალიან, რადგან ფეხები ერეოდა და რამდენჯერმე ნაილს რომ არ დაეჭირა კედელს დაეჯახებოდა. გულსაც მოვიფხანდი ასე რომ დამართნოდა და გულიანადაც ვიცინებდი.
-ნაილ, იმ სულელი, ლაწირაკი გოგოს გამო ამიჯანყდი? -ხმამაღლა,მკაცრი ტონით უთხრა -....ობას აკეთებ, ახლავე ჩაალაგე ჩანთები და წამოდი,-დაიყვირა გაცხარებულმა - ვფიქრობ და ვერ ვხვდები იმ უტვინო გოგოს გამო როგორ მიმაგდე -ისევ დაიგრგვინა. ნაილი აჩერებდა და რაღაცეებს ეუბნეოდა, თუმცა ზეინი თავისას არ იშლიდა და ყვიროდა. ნაილმა ჩემსკენ გამოიხედა და როდესაც ერთ ადგილას გაჩერებული, გაშტერებული დამინახა სახე აემღვრა,ზეინმა ნაილის მზერას გამოაყოლა თვალი და როდესაც მე დამინახა თვალები წამოენთო სიბრაზისგან,მისი სახის დანახვისას გულმა რეჩხი მიყო და შემეშინდა კიდეც, თუმცა თავი ხელში ავიყვანე და ცრემლებს უფლება არ მივეცი კიდევ ერთხელ დავემცირებინე მის წინაშე. მან საკმარისზე ბევრჯერ ნახა ჩემი ცრემლები. ზეინი ბარბაცით ჩემსკენ წამოვიდა, სასწრაფოდ ხელში ჩამავლო თავისი ტორები, გული ადგილზე გამიჩერდა შიშისგან.
-ეს რა მოუშორებელი ჭირი ხარ -დაიყვირა -ვერ ხედავ რომ ჩემი და ნაილის მეგობრობის შორის დგახარ? დაატიე ეგ დამპალი ერთ ადგილას -ისევ დაიღრიალა. აცახცახებული თვალებგაფართოებული მივაშტერდი. პირი სულ გამიშრა ნერვიულობისგან. ვერაფერს ვამბობდიიმდენად შეშინებული და დაბნეული ვიყავი. ხელს ისე ძლიერად მიჭერდა,ალბათ ვენებში სისხლი აღარ მოძრაობდა. ნაილი გამწარებული მოგვვარდა,ხელი გააშვებინა და მის წინ აისვეტა.
-გაჩერდი მალიკ -დაუღრიალა,ზეინს შავი თვალები უარესად გაუშავდა -რა დაგემართა, სულ გამოსირდი? -ნაილის ყვირილმა და მისმა ბილწმა სიტყვებმა ძალიან გამაკვირვეს და გაკვირვებისგან პირი დავაღე.
-ხედავ? -დაიყვირა -ხედავ? ხედავ-თქო? ეს შენ გამო ხდება-დამიღრიალა ზეინმა
-მოკეტე -გამწარებულმა ნაილმა დაიყვირა -ამის დედაც ზეინ,უბრალოდ მოკეტე. - შემიძლია დავიფიცო,რომ ასე ნაილი თავის ცხოვრებაში პირველად გამწარდა. მისი სახე კიბორჩხალასავით წითელი იყო და მისი ლურჯი,ზღვასავით უკიდეგანო თვალები, რომლებიც მე ასე ძალიან მომწონს მთლიანად შავ ფერს ჩაენაცვლებინა.
-ნაილ გაანებე თავი,მთვრალია -ამოვიხავლე ძლივს. ვხედავდი, როგორ დაეძაბა ნაილს ხელი,ზეინმა ნაილს ხელი გააშვებინა და მის ოთახში შევარდა, კარები ღია დატოვა, დავინახე როგორ აიღო რაღაც ჩანთა და ნაილის ნივთების ჩაყრა დაიწყო ჩანთაში,ნაილი ზეინისკენ წავიდა.
-რას ჯანდაბას აკეთებ -შედარებით დაწყნარებული,თუმცა მაინც გაბრაზებული ხმით უთხრა ნაილმა
-ნივთებს გილაგებ. სახლში ბრუნდები -უპასუხა,ნაილმა ხელიდან გამოგლიჯა ჩანთაც და მისი ნივთებიც. დივანზე მოწყვეტით დავჯექი. ნეტავ სულ არ ჩამოვსულიყავი აქ! ხომ აღარ ვიქნებოდი ამ ყველაფრის მოწმე.
''ამ ყველაფრის მოწმე კი არა,ეს ყველაფერც არ მოხდებოდა შენ რომ არ ჩამოსულიყავი'' ჩემმა მეორე 'მე'მ ჩამძახა და თავი დამნაშავედ ვიგრძენი, რადგან ამ ყველაფრის მიზეზი მე ვიყავი.
-სანამ ადამიანების პატივისცემას არ ისწავლი არსადაც არ წამოვალ -კბილებში გამოსცრა ნაილმა,ის ძალიან გაბრაზებული იყო -მეტიც, შენს სანახავადაც არ მოვალ -დაამატა,ზეინის სახეზე გაბრაზება აისახა,ოთახიდან გამოვარდა და მისი ბაიკის გასაღები, რომელიც შემოსვლისას მაგიდაზე მიეგდო ხელში აიღო და კარისკენ წავიდა, მაშინვე ფეხზე წამოვდექი.
-ნაილ ის საშინლად მთვრალია, ავარია მოუვა -დაუფიქრებლად წამოვიძახე,ზეინი ჩემმა სიტყვებმა გააჩერეს. ჩემსკენ შემოიხედა
-და არ გაგიხარდება? -მკითხა. მისი ტონი ვერ ამოვიცანი.
-რა თქმა უნდა არა -ვუპასუხე -ყველა შენნაირი არ არის. ყველას ან უნდა ვინმემ ცუდათ იგრძნოს თავი. ცუდს არასდროს არავის ვუსურვებ. -ვიცი რომ ზეინი ჩემგან არაფრის ღირსი არაა, მითუმეტეს სიბრალულის,მაგრამ მას რომ რამე მოუვიდეს ამას ნანდვილად ვერ გადავიტან. არ ვიცი ასე არტომ ვფიქრობ, მაგრამ ასე ადვილად ვერ ველევი, მიუხედავად იმისა რეები გამიკეთა. რაც არ უნდა მოხდეს არ შემიძლია შევიძულო, ამას პირველივე ნახვისას მივხვდი, როცა მაშინვე ვაპატიე ჩემი თავის პოლიციელებისთვის მიგდება. ნაილი ზეინთან მივიდა, ხელი მოჰკიდა და დივანში ჩასვა,ხელიდან ბაიკის გასაღები გამოართვა და მაგიდაზე დადო.
-წავალ წყალს გავუმზადებ,ცოტა აზრზე მოვა,ყურადღება მიაქციე არ წავიდეს. -ამოიოხრა ნაილმა და აბაზანისკენ წავიდა.
-გთხოვ, არ დამტოვო მასთან მარტო -შეშინებული ნაილს მივვარდი.
-ნუგეშინია, აღარაფერს დაგიშავებს -დამამშვიდა და სააბაზანოსკენ წავიდა. კედელთან ავიტუზე და ხმას არ ვიღებდი.ზეინი დივანზე იჯდა და რაღაცაზე ფიქრობდა, მისი გამომეტყველება არ მაძლევდა საშუალებას გამეგო რაზე ფიქრობდა. გულმა საშინლად დაიწყო ცემა, როდესაც ზეინი ფეხზე წამოდგა, გულის ცემას ყურებშიც ვგრძნობდი. ვიფიქრე,რომ წასვლას აპირებდა, მაგრამ როდესაც ჩემსკენ წამოვიდა გული უარესად ამიჩქარდა და ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი.მინდოდა ადგილს მოვშორებოდი,თუმცა ფეხებმა ამის საშუალება არ მომცეს,თითქოს ადგილს მივეყინე,როდესაც ხელები თეძოებზე დამალაგა,თავი დახარა და ყელში ჩარგო სახე, თვალები დავხუჭე, ვეცადე,მომეშორებინა,ყელში ბურთი მქონდა გაჩხერილი,მაგრამ თავი მაქსიმალურად შევიკავე,ზეინმა ხელი თეძოზე ამომისრიალა და ყელში მაკოცა, შემაჟრჟოლა, ის მომენტი დამახსენდა, როცა გაუპატირებას მიპირებდა და საშინელი სიბრაზე მომაწვა.
-შემეშვი -ხმაჩამწყდარმა ვუთხარი და ხელი ვკარი.
-ოჰ აბანელ -დამცინავად ჩაილაპარაკა და სხეული ძლიერად მომაჭირა, ვფიქრობდი რომ მალე სუნთქვასაც ვერ შევძებდი, სული მეხუთებოდა, ზეინი კი უფრო ძლიერად მაწვებოდა,
-ნაილი დაარწმუნე რომ ჩემთან დაბრუნდეს, თორემ ხომ იცი რასაც გიზამ -წარბების თამაშით თქვა და მისი სასქესო ორგანო ჩემსას მოაჭირა. თვალებგაფართოებულმა ავხედე, მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, მუცლის ქვემოთ კი რაღაცამ უცნაურად გამიელვა. სხეული ჩემსას კიდევ ერთხელ გაუხახუნა რაზეც თავი ვერ შვეიკავე და ხმადაბლა ამოვიკვენე, იმდენად ძლიერად მაწვებოდა,რომ უკვე მტკიოდა კიდეც, ხელი ზემოთ ამოწია,ვიფიქრე,რომ ისევ უნდა დაერტყა და თავი გავწიე,ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი,არ მინდოდა ასე შემხებოდა,თუმცა რეალურად ხმას ვერ ვიღებდი და ველოდებოდი,როდის გაიწეოდა ჩემგან.ზეინმა ხელით სახე დამიჭირა,მარჯვენა ლოყაზე მომეფერა,იმ ლოყაზე,რომელიც მისი დარტყმის გამო კვირაზე მეტი დალურჯებული მქოდა,ფრთხილად მაკოცა ,შემდეგ კი ტუჩის კუთხეში მეამბორა და მომშორდა. ღრმად ამოვისუნთქე,როდესაც სხეული გამინთავისუფლდა მისგან. გული იმდენად მქონდა აჩქარებული,რომ ყურებში ჩამესმოდა მისი ფეთქვა.ზუსტად იმ წუთას,როდესაც ზეინი დივანზე უნდა დამჯდარიყო ნაილი გამოვიდა,ხელი მოჰკიდა და აბაზანაში შეათრია,დივანზე დავჯექი და ღრმად ამოვისუნთქე, ახალი პროექტის გასაკეთებლად მოვედი აქ და რეები მოხდა.რევეული ავიღე და სახის წინ დავიქროლე. ჰაერი დახუთული მეჩვენებოდა და სუნთქვა მეკვროდა,როდესაც გამახსენდა ზეინი როგორ მეფერებოდა ნატკენ ლოყაზე,როგორ მაკოცა იქვე...არა, ჯანდაბა,ამაზე არ უნდა ვიფიქრო,ეს ყველაზე დიდი სისულელეა. რათ მინდა მისი მოჩვენებითი მოფერება,როდესაც რამდენიმე კვირის უკან ასეთი რაღაც გამიკეთა?! არ მჭირდება მისი არაფერი. ცოტახანში ნაილი გამოვიდა და გვერდით მომიჯდა,ღრმად ამოისუნთქა და წელი დივანს მიეყრდნო.
-ხო სად გავჩერდით? -იკითხა და წიგნებს ჩააშტერდა.
-აი აქ-ვუთხარი და იმ ამზაცზე მივანიშნე, რომელზეც გაჩერებულები ვიყავით. ნაილმა წიგნი აიღო და უაზროდ ჩააშტერდა.
-ნაილ არ კითხულობ? -ვკითხე, რამენიმე წუთის შემდეგ, როცა საბოლოოდ დავრწმუნდი რომ წიგნში ტყუილად იყურებოდა. ნაილმა ამოიოხრა და თავი ხელებში ჩარგო.
-მაპატიე, არ ვიცი რა მოვუხერხო.
-არაფერია- თავი გავიქნიე.
-ის ჩემი ძმასავითაა და ძაან მიჭირს მასზე გაბრაზება -ამოიოხრა -ძაან მიყვარს,თუმცა ღირსი არაა. ვიცი არ დაიჯერებ,მაგრამ გულის სიღრმეში ძალიან კარგი ადამიანია -ისევ ამოიოხრა,მე კი წარბები შევჭმუხნე. კი ერთი კვირის წინ მეც ასე ვფიქობდი, მაგრამ ეს სრული აფსურდია. უბრალოდ ზეინი უყვარს და ამიტომ საუბრობს ასე, თან ზეინი მას ძალიან კარგად ექცევა. -არც კი ვიცი ასეთი რაღაცეები რატომ გაგიკეთა -ლაპარაკი განაგრძო ნაილმა. ამის გახსენება ახლა ნამდვილად არ მინდა.
-აპირებ მასთან დაბრუნებას? -ვკითხე,მინდოდა ლაპარაკი გადამეტანა.
-არ ვიცი -ამოიოხრა -მთელი ცხოვრებაა მასთან ვცხოვრობ და სიმართლე გითხრა მის გარეშე ყოფნა მეც მიჭირს, მაგრამ სანამ არ მოინანიებს სახლში არ დავბრუნდები -მიპასუხა,კმაყოფილმა შეუმჩნევლად ჩავიცინე,ზეინი ამის ღირსია. მაგრამ უცებ გამახსენდა ზეინის მუქარა და ცოტა ავღელვდი. არ ვაპირებ დავემორჩილო და ნაილს ვუთხრა რომ დაბრუნდეს, მაგრამ მან რომ პირობა აასრულოს? ღმერთო რა დავაშავე ისეთი, რომ ესე მტანჯავ.
მე და ნაილი ჩვენი საქმით ვიყავით გართული,როდესაც ზეინი შედარებით ფხიზელ მდგომარეობაში გამოვიდა აბაანიდან, წელს ქვემოთ თეთრი პირსახოცი ჰქონდა მოხვეული,ზევიდან კი წყლის წვეთები უნამავდა ტანს. მიუხედავად იმისა რომ ის საზიზღარი ადამიანია,უნდა ვაღიარო რომ არაჩვეულებრივი სხეული აქ, თუმცა მისი არაადამიანობა ყველაფერს ფარავს. ზეინი სამზარეულოში გამოვიდა,კარადა გახსნა,დიდი ჭიქა გამოიღო,მადუღარაში ერთი კოვზი ყავა ჩაყარა,შემდეგ წყალი დაასხა და ადუღებდა. ისე იქცეოდა თითქოს რამდენიმე წუთის წინ არაფერი მომხდარიყო. ნაილმა პროექტზე დაიწყო ლაპარაკი
-მე მოვიძიებ დღეს წიგნებს კიდევ უფრო მეტს -მითხრა, მე კი თავი დავუქნიე
-ისევ იმ პროექტს აკეთებთ? -იკითხა და სკამზე დაჯდა.
-არა -უპასუხა ნაილმა.მე არ მქონდა სურვილი მისთვის პასუხი გამეცა -იმ პრეზენტაციაში,ნარკოტიკებზე რომ გვქონდა გავიმარჯვეთ,ახლა სხვა უნდა გავაკეთოთ -უპასუხა. ზეინმა ადუღებული ყავა ჭიქაში ჩაისხა და ეშმაკური ღიმილით მომაჩერდა.
-ჰმ. რა თქმა უნდა გაიმარჯვებდით, ანაბელი ხომ ძალიან გამოცდილია მაგ საკითხში, თანაც ნარკოტიკსაც ასაღებდა -თვალი ჩამიკრა და ჩაიცინა, ნაილსაც გაეცინა, ცდილობდა სიცილი დაეფარა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
-ვიღაც ს დამსახურებით -გამწარებულმა დაუფიქრებლად ჩავიდუდღუნე და მაშინვე ვინანე ჩემი უაზროდ წამოსროლილი უწმაწური სიტყვა. ნაილს ჩემს პასუხზეც ანალოგირად ჩაეცინა. ზეინს დაბნეული სახე ქონდა, ალბათ იმიტომ რომ ჩემგან „ს“ მოსმენას არასდროს ელოდა, შემდეგ კი მანაც ჩაიცინა.
-ახლა რა უნდა გააკეთოთ? -იკითხა ზეინმა.მე და ნაილს არ გვაძლევდა უფლებას პრეზენტაციაზე ნორმალურად გვესაუბრა
-ეკოლოგიურ პრობლემებზე -უპასუხა ისევ ნაილმა.
-ჰმმმ.. საინტერესოა და როდის უნდა ჩააბაროთ? -ისევ იკითხა, ვხვდებოდი, რომ ეს ზეინს სულაც არ არინტერესებდა,უბრალოდ ჩემს გაბრაზებულ სახეზე დამცინოდა და იმიტომ სვამდა ამდენ კითხვას.
-არ ვიცი და მოკეტე მალიკ -ნაილმა თვალები გადაატრიალა.
-მმ..მარტო თქვენ აკეთებთ? -ისევ არ წყვეტდა კითხვების დასმას. ნერვებ მოშლილი ფეხზე ავდექი
-მე წავალ და სხვა დროს გავარკვიოთ პრეზენტაციის ამბები -ვუთხარი ნაილს,მისაღებში გავედი,ჩანთა ზურგზე მოვიკიდე და კარისკენ წავედი, როდესაც ზეინის ხმა გავიგე
-დაიცადე,მეც მოვდივარ და ბარემ გაგიყვან -მის ხმაში აშკარად იგრძნობოდა დაცინვა და ირონია. მისთვის არაფერი მიპასუხია,ღრმად ამოვისუნთქე, ნაილს დავემშვიდობე და სახლის გზას დავადექი.მთელი გზა ჩაფიქრებული მივდიოდი. ჩემი გონება სულ ზეინს დასტრიალებდა. უცებ ცუდი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს ვიღაც მომყვებოდა. უკან გავიხედე. არავინ იყო ორი ბიჭის გარდა, რომლებიც თავჩაქინდრულებულები რამდენიმე მეტრის დაშორებით მომყვებოდნენ. მაინც არ მესიამოვნა და ნაბიჯებს დავუჩქარე. წუთი არ იყო გასული რომ ვიღაც ხელში მწვდა. თავიდან შავი ტყავის მოსაცმელი რომ დავლანდე ზეინი მეგონა, მაგრამ მის მაგივრად სხვას შევეჩეხე, რომელმაც პირზე რაღაც მომადო.
თავი 28
თვალები ნელ-ნელა გავახილე, თავიდან ვერ მივხვდი რა მჭირდა, თავი საშინლად მტკიოდა, საფეთქლებში კი თითქოს რაღაც მძიმე საგანს მირტყამდნენო. ხელები თავზე მივიჭირე, ტკივილმა ცოტათი რომ გამიარა ოდნავ წამოვიწიე,თვალები დავახამხამე,ახლად გამოღვიძებულს სინათლის აღქმა არ შემეძლო,თვალები მეწვოდა ამიტომ დავხუჭე,შემდეგ ისევ გავახილე,როდესაც იქაურობას თვალი მოვავლე მაშინვე ვიცანი ეს ადგილი! ჰარიმ და ზეინმა რომ იჩხუბეს, მაშინ როდესაც მე ფორმა გამოვიტანე სკოლიდან. ფეხზე უნდა ავდგარიყავი,მაგრამ მაშინვე რაღაც ძალამ ძირს დამაგდო,გაკვირვებულმა ზევით ავიხედე და დავფრთხი,როდესაც ჩემს ზემოთ ორი გიგანტური ზომის კაცი დავინახე,მოკლე მკლავიან მაისურში ტატუები მოუჩანდათ,რომელიც მთელს მკლავს უფარავდნენ,მათი არამეგობრული ღიმილი მაფრთხობდა და გამახსენდა,რომ ნაილის სახლიდან დაბრუნებისას გამიტაცეს. ხელები თვალებზე ავიფარე და კედლის კუთხეში შევიმალე,თითქოს ისინი ვეღარ დამინახავდნენ.
-პრინცესა,თუ გინდა რომ ყველაფერი მალე დამთავრდეს გვითხარი სად არის ჩვენი კუთვნილი წამალი -ვითომ მეგობრულად მითხრა, მაგრამ მის ტონში ნათლად იგრძნობოდა რომ ჩემგან ყველაზე ნაკლებად მეგობრობა სურდა. გონებაში აზრის დაწყობას ვცდილობდი რომ გამერკვია რა სურდა და რა წამალზე მესაუბრებოდა მაგრამ იმდენად ვიყავი დაშინებული რომ პირში ენას ვერ ვაბრუნებდი. რომ შეამჩნია რომ ძალიან ვიყავი შეშIნებული მომიახლოვდა, ცემს წინ ჩაიცუცქა და ხელი მხარზე ჩამომადო. მის შეხებაზე შევკრთი და სწრაფად გავიწიე.
-ნუ გეშინია, ახლა კი მითხარი სად არის ნარკოტიკების შეკვრა. სულ ხუთი ცალია, პატარა პარკებში შეხვეული თითო ას-ასი გრამი და ვიცით რომ შენ გაქვს. - თვალები გამიფართოვდა. მაშინვე მივხვდი რაზეც საუბრობდა. რამდენიმე დღის წინ როდესაც აღმოვაჩინე რომ ზეინის სათამაშოში ნარკოტიკები იყო ავიღე და ტუალეტში ჩავრეცხე.
შეშინებულს კანკალი ამივარდა,ხმა ვერ ამოვიღე,ანდაც,რომ მეთქვა რომ ის ნარკოტიკი წყალს გავატანე ნამდვილად ვიცი,მომკლავენ,მათთვის ნარკოტიკს უფრო დიდი ფასი აქვს,ვიდრე ადამიანის სიცოცხლეს. ამის გაფიქრებაზე უფრო ავტირდი
-წყობიდან ნუ გამოგვიყვან -დაიღრინა მეორემ,თავს ნერვულად ვაქნევდი,მეშინოდა ამ ორი უზარმაზარი კაცის.ერთ ერთმა თმებში ხელი წამავლო, ეტყობა უკვე გამოვიყვანე მწყობრიდან, როდესაც მის სიბრაზისგან გაშავებულ თვალებს შევხედე უარესად შემეშინდა, თმებში ხელს ძლიერად მიჭერდა
-მტკივა -ამოვიკვნესე და ცრემლების ახალმა ნაკადმა დაფარა ჩემი ლოყები
-თუ შენ დამპალ ენას არ ამოიდგამ და არ გვეტყვი სად ჯანდაბაშია ჩვენი წილი უარესად გეტკინება -დაიღიალა.
-მე აღარ-რ მაქ..
-რა?
-ტუალეტში ჩ-ჩავრეცხე,- ბოლოს გადავწყვიტე სიმართლე მეთქვა.
-რა?? - ორივემ ერთად დაიღრიალა. ერთ-ერთი მათთაგანი მწვდა, კედელს მიმანარცხა და ტანით ამეკრო.ხელები გულზე უმწოდ მივაჭირე რომ მომშორებოდა, მაგრამ საპირისპირო მივიღე. სახეში ძლიერად დამარტყა ისე რომ კისრის თითოეული ძვალი გამიტკაცუნდა. ინერციით გვერდზე გადავვარდი და თავი ცემენტს დავარტყი. მთელი სხეული ამტკივდა.სიმწრისგან ამოვიქვითინე,ყველაფერი მტკიოდა: სხეული,სახე,თავი. ხელები თავზე ავიფარე თავდასაცავად.გული მიგრძნობდა რომ ყველაფერი ადვილად არ დამთავრდებოდა და დრეს რაღაც საშინელება დატრიალდებოდა. თუ ისინი მეც მომკლავენ მამა ალბათ ჭკუიდან გადავა.ჩემით ცოცხლობს,მეც რომ მოვკვდე,ალბათ ისიც თავს მოიკლავს. ერთ-ერთი წამოვიდა ხელები მაისურში ჩამავლო და დაიღრიალა.
-სად არის წამალი-მეთქი!
-არ მაქვს-თქო!
-არ მჯერა!
-მე არ მა.. - ხმა გამიწყდა როდესაც ის კაცი სწრაფად მომშორდა და მე ინერციით უკან გადავვარდი. სახე წამოვსწიე თუ არა ის დავინახე.
ზეინი.
ის აქ იყო.
შეშინებულმა ავხედე და უფრო შორს გავიწიე. მისი დავალებით იყვნენ ეს კაცები მოგზავნილი ჩემთან! ასი პროცენტით დარწმუნებული ვარ ეს მისი ბრალია!
არ ვიცი რატომ მაგრამ სახე წაეშალა ჩემს დანახვაზე. თვალები გაუფართოვდა დაპირი დააღო, შემდეგ კი გამძვინვარებული მათ მიუტრიალდა.
-რა ჯანდაბას შვებით?! - დაიღრიალა და წინ ამეფარა.
-ამ ბოზმა ხუთასი გრამი კოკაინი წყალს გაატანა!
-ამიტომ ქალი უნდა ცემოთ თქვე ნაბიჭვერბო?! - ხელი ერთ-ერთს გულში კრა, რომელიც ინერციით უკან დაიხია. შმედეგ მე მომიტრიალდა. ხელი მკლავში უხეშად ჩამავლო და წამომაყენა.
-წამოდი!
-სად მიგყავს?! - დაიყვირა ერთ-ერთმა გამტაცებელმა.
-თქვენგან შორს!
-იცოდე მალიკ ჩემს წილს არ დამიბრუნებ და ცუდად იქნება შენი და შენი ს საქმე!
-წადი შენი! - კბილებში გამოსცრა ზეინმა და მოტოციკლისკენ წამიყვანა.
-დაჯექი! - ცივად მითხრა, თვითონ შემოჯდა და შემდეგ თავისი ჩაფხუტი მომაწოდა. ნელა დავიხურე თავზე და ისევ ზონარის შეკვრაზე წვალება დავიწყე. ეტყობა მოთმინების ფიალა აევსოო, სწრაფად მოტრიალდა ხელები ზონრისთვის გამაშვებინა, სწრაფად შემიკრა და ისევ შეტრიალდა.
-მომეჭიდე! - კიდევ ერთხელ გასცა განკარგულება და მოტოციკლი დაძრა. მაშინვე მჭიდოროდ მოვხვიე ხელები წელზე და მტელი სხეულით ავეკარი, იმით შეშIნებული რომ მოტოციკლიდან გადავვარდებოდი.
ცივი ჰაერი სახეზე მომედო,მესიამოვნა ნატკენ ადგილებზე სიცივე.თვალები დავხუჭე,ვგრძნობდი როგორი დაძაბული იყო ზეინი.
როდესაც მოტოციკლი გაჩერდა გონს მოვეგე.ზეინი ბრთხილად გადავიდა ბაიკიდან, ხელი ჩამჭიდა, მოტოციკლიდან გადმოსვლაც არ მაცადა, ლამის წამაქცია და მსწრაფი ნაბიჯებით თავისი სახლისკენ წამიყვანა. შემიყვანა თუ არა მოტრიალდა, ჩაფხუტი მომხსნა და იქვე მიაგდო.
დიდი ხანია არ ვყოფილვარ ამ სახლში,არაფერი იყო შეცვლილი,ყველაფერი ისევ ისე იდგა,როგორც მაშინ,ჩემი ბოლოს აქ ყოფნის დროს.
ზეინმა გეზი მეორე სართულისკენ აიღო,როგორც მივხვდი თავის ოთახში მივყავდი.როდესაც დიდ შავ კარებთან გაჩერდა ჩემი ვარაუდიც გამართლდა. კარები შეხსნა,ოთახს თვალი მოვავლე,არეული იყო,საწოლთან მიმიყვანა და და მანიშნა რომ დავმჯდარიყავი.
-სპირტს და ბამბას მოვიტან. -დაგუდული,ბოხი ხმით მითხრა,თავი დავუქნიე.ოთახიდან გავიდა და ორ წუთში უკანვე დაბრუნდა,საწოლზე ჩემთან ახლოს დაჯდა შემომხედა და გაღიზიანებულმა ჩუმად შეიკურთხა,თვალები დავხუჭე,როდესაც მტკივან ადგილებს შეეხო.ის დღე გამახსენდა,როდესაც საშინლად ნაცემი ზეინს მე ვუვლიდი,ახლა კი მაგიდები შემოტრიალდა. ზეინმა ბამბა ჭრილობებზე დამადო, საშინლად ამეწვა, ტავი ვერ შევიკავე და თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა. მან კი სისველე ლოყებიდან ნელა მომწმინდა. თვალები დავხუჭე,სახე დავმანჭე,როდესაც ნატკენი საშინლად ამეწვა, შემდეგ კი მოულოდნელობისგან შევკრთი, ზეინს გაკვირვებულმა ავხედე რომელიც ნატკენ ადგილებზე სულს მიბერავდა. შეამჩნია თუ არა ჩემი მზერა სახე მოექუფრა და ტუცები მოკუმა. ხოტახანი დაბღვერილი მიყურებდა მაგრამ შემდეგ ხელი მელა წამოსია და ნატკენ ადგილებზე ჩამომისვა თავისი უხეში თითები,თვალები დავხუჭე და საწოლის კიდეს მივეყუდე.
-ნაბიჭვრები -ხმადაბლა თქვა -როგორ ასწიეს შენზე ხელი -ისეთი ხმით წარმოთქვა,რომ თითქოს არ სჯეროდა ახლა რასაც ხედავდა.მის სიტყვებზე ირონიულად ჩამეცინა, მაგრამ მთელი სახე ამეწვა მიმიკების მიღებისას და ტკივილისგან დავიმანჭე.
-შენც იგივე არ გააკეთე?- დამანჭულმა მწარედ ვუთხარი. ხელი,რომელიც ჩემს ლოყაზე ჰქონდა,თითქოს იქვე მიეყინაო,სახეზე ენით აუხსნელი ტკივილი გამოეხატა, მაგრამ ესეც ალბათ მისი რომელიმე გეგმის ნაწილი იყო. ხელი ფრთხილად ჩამოიღო ჩემი ლოყიდან,ხმის ამოუღებლად ადგა და ოთახიდან გავიდა. ცოტახნით გაბრაზებული მივჩერებოდი იმ ადგილს საიდანაც წამის წინ ზეინი გავიდა, მაგრამ შემდეგ მოვდუნდი და ღრმად ამოვისუნთქე. როდესაც ძალა მოვიკრიბე საწოლიდან წამოვდექი და დაბლა ჩავედი. ზეინი ჩაფიქრებული სახით იჯდა სკამზე. ღრმად ამოვისუნთქე, როდესაც ზეინის მზერა ჩემსას შეხვდა.
-სახლში უნდა დავბრუნდე.
-წაგიყვან. -ფეხზე წამოდგა.
-ჰმ, - ჩავიცინე და დამცინავი მზერით ავხედე, - ერთხელ რომ გადამარჩინე იმას არ ნიშნავს რომ გაპატიე.
თავიდან გაბრაზებული მომჩერებოდა, შემდეგ კი სახეზე მასაც ჩემსავით ირონიული ღიმილი გამოესახა.
-ერთხელ? - ადგებით ჩაიცინა, - შენი პატიება არ მჭირდება, უბრალოდ ჩემი მოვალეობა იყო შენი იმათგან დახსნა. ჩემ გამო რომ არ მომხდარიყო ეს ყველაფერი, გეფიცები, ერთ წამსაც კი არ დავფიქრდებოდი შენს შველაზე.
- ხარ! -გაღიზიანებულმა დავუღრიალე.
-უკვე ვნანობ რომ იქიდან გამოგათრიე -
კბილებში გამოსცრა.
-უკვე ვნანობ პოლიციასთან რომ არ ჩაგიშვი -მინდოდა ირონიით სავსე ღიმილი მეჩუქებინა მისთვის, მაგრამ ამის მაგივრად სახე დამეჭყანა ტკივილსგან.
-ძურკნა -მომაძახა და ავისმომასწავებელი მზერით შემომხედა. -გაეთრიე ჩემი სახლიდან! - ცოტახანში მოთმინება დაკარგულმა დამიღრიალა. ერთი თვის წინ მის ასეთ ქცევაზე ალბათ შიშისგან გული დამისკდებოდა, მაგრამ ახლა მისი აღარ მეშინია, მიუხედავად იმ ყველაფრისა რაც დამიშავა.
-აუცილებლად!- დავუყვირე და მისი სახლის კარი გამოვიჯახუნე.
თავი29

ზეინის სახლიდან გაბრაზებული გამოვედი,კარი ძლიერად მივხურე და კიბეები ჩავირბინე. წამიც არ იყო გასული, როდესაც უკნიდან ხმა გავიგე, ზეინმა ხელი იდაყვში უხეშად წამავლო და გზაზე ისე გამიყვანა,გაკვირვებულმა ავხედე.
-რა ჯანდაბას აკეთებ -კბილებში გამოვცერი და ხელი გავაშვებინე,
-შენ რა სულ შეიშლაე? სახლში მარტო აპირებ წასვლას თანაც ფეხით? -ამოიოხრა და თავი გაიქნია. ერთი ხელი ისევ იდაყვში წამავლო, ძლიერად მიჭერდა თან გზისკენ მიმათრევდა, მეორეთი კი ტაქსი გააჩერა. კარი გააღო და შიგნით შემაგდო, შემდეგ კარი მოაჯახუნა მძღოლს ჩემი სახლის მისამართი უთხრა, ფული გადაუხადა და ისევ მე მომიტრიალდა. ფანჯარა ჩაწეული იყო ამიტომ მისი ხმა კარგად მესმოდა.
-ეს რამდენიმე დღე არსად გახვიდე -ისე მაფრთხილებდა თითქოს ჩემი სიცოცხლე რამედ ღირებოდა.
-ხო, იცი მე ვაპირებდი ნაცემი სკოლაში მევლო -თვალები გადავატრიალე და ზუსატდ ამ დროს დაძრა მძღოლმა მანქადა და ხუთ წუთში ჩემს სახლთან გააჩერა. მანქანიდან გადმოვედი, ღრმად ამოვისუნთქე და კარებზე დავაკაკუნე.
მალე კარიც გაიღო, დამინახა თუ არა მამინდამ განცვიფრებისგან შეხტა, ხელი მომკიდა, შიგნით შემომიყვანა და კარი სასწრაფოდ მიხურა.
-შვილო რა გჭირს -წამოიყვირა მამიდამ, როცა უკეთ დამაკვირდა და ხელზე ჩალურჯებულ ადგილას შემეხო.თავი ავწიე და თვალებში ჩავხედე, გაოცებისგან პირი დააღო და სახეზე ჩამომისვა ხელი და ცრემლები წასკდა
-რა დაგემართა ანაბელ -პანიკაში მყოფმა მამიდან დივანზე დამსვა
-გამქურდეს - თავჩაღუნულმა ვუთხარი,მამიდას ხმაზე ბიძია სამზარეულოდან გამოვიდა და ჩემს დანახვაზე მასაც შოკისგან გაეხნა პირი და როდესაც ვუთხარი მზიეზი შეიგინა,პირველად ცხოვრებაში ბიძია რობერტისგან გინება გავიგე.
-რობერტ! დროზე მილიციაში დარეკე! - გაცეცხლებული წამოიჭრა მამიდა ფეხზე. თვალები გამიფართოვდა და მეც შეშფოთებული მაშინვე წამოვხტი.
-არა. არა. არა! არსადაც არ დარეკავთ!
-რატომ არა ანაბელ? - ბიძიამ დაეჭვებულმა მკითხა.
-იმ-იმიტომ რ-რომ, არ გავუქურდივარ.
-რა ანაბელ?! - უფრო შეშინებულმა შემომხედა მამიდამ.
-მამიდა, გეუბნებით მილიციის ყურამდე მისაწვდენი საქმე არ არის. ქუჩაში მოვდიოდი ჩემთვის, როდესაც ერთი ბიჭი დამეჯახა და ჩემი გაქურდვა უნდოდა. მაგრამ იქ ხალხი ირეოდა, მე გამომექომაგნენ და ის ქურდბაცაცაც გაიქცა. ნამდვილად არაა საჭირო სადმე დარეკოთ.
-აბა ეს ჩალურჯებები საიდან გაქვს ანაბელ? - ბიძია რობერტმა მკითხა.
-რომ დამეჯახა, ხელზე მომიჭირა ძალიან, - და ჩემი ხელი ვაჩვენე დასამტკიცებლად, - სახეს რაც შეეხება გაწევა-გამოწევის დროს კედელს მიმანარცხა, რომელიც აგურისგან იყო ნაგები და ამიტომ მაქვს შუბლზე ჩალურჯება, - ასე ვთქვათ ნახევრად სიმართლე ვთქვი. აგურის კედლის მაგივრად თავი ცემენტის იატაკს დავარტყი, ხელზე კი ქურდბაცაცამ კი არა ნარკოდილერმა დამიტოვა ჩალურჯება. ლოყა კი უბრალოდ აწითლებული მქონდა და იმედი მაქვს მალე გადამივა.
-ჩემი საცოდავი გოგო, - მამიდა აქვითინდა და გულში მაგრად ჩამიკრა.
-კარგი, ნუტირი გთხოვ! - შევევედრე და გამოვიწიე, - ლილი სად არის?
-თავის ოთახშია.
-მასთან ავალ, - გავუღიმე, შუბლზე ვაკოცე, შემდეგ ბიძიასაც დავემშვიდობე და ზევით ავედი.
-ლილიმ დამინახა თუ არა მაშინვე საწერი მაგიდიდან წამოხტა.
-კიდევ ზეინმა გცემა?! - შეშინებული ჩემსკენ წამოვიდა და სახის თვალიერება დამიწყო.
-არა - თვალები დავხუჭე და თავი გავაქნიე.
-აბა ვინ?!
თავიდან ვყოყმანობდი მეთქვა თუ არა ლილისთვის სიმართლე, მაგრამ საბოლოოდ გადავწყვიტე რომ მეთქვა. ის ის იყო საუბარი უნდა დამეწყო რომ კარებზე დააკაკუნეს და ოტახში მამიდა შემოვიდა საფენებით ხელში.
-ესენი სახეზე დაიდე ანაბელ - სახეზე ჭრილობების დამუშავება დამიწყო ზეინივით და შემდეგ მარლათი შემიხვია, - და მეორეჯერ აღარ დაგინახო სახლიდან ასე შორს წასული!
-მამიდა ახლოს ვიყავი!
-მითუმეტეს! სკოლის გარეთ არსად არ წახვალ! და ამდენი ხანი არ დაიგვიანო თორემ შემდგომში მილიციაში ჩემი ფეხით წავალ.
-მამიდა ხომ იცი რატომაც შემაგვიანდა.
-კი ჩემო სიხარულო, მაგრამ შემდგომში მართლა ძალიან ვინერვიულებ. დამიბარე რამდენ ხნით გადიხარ და დროს არ გადააცილო, თორემ შენ რომ რამე მოგივიდეს მამაშენს რა პირით დაველაპარაკო.
-მამიდა, ნუ გეშინია გპირდები ამის მერე შორს აღარ წავალ.
-კარგი ჩემო სიხარულო, - აქოთქოთებული მამიდაჩემი დაიხარა, ლოყაზე სწრაფად მაკოცა და შემდეგ ოთახიდან გავიდა.
გავიდა თუ არა მაიშნვე ლილი მომვარდა.
-დროზე მითხარი რა მოხდა! - თვალებგადმოკარკლული მომაჩერდა. მეც ამოვიოხრე და აბსოლიტურად ყველაფერი მოვუყევი და დავაფიცებინე რომ ნარკოტიკებზე სიტყვა არავისთან არ დასცდებოდა.
-ღმერთო ჩემო, - თვალებგაფართოებული და პირზეხელაფარებული მომჩერებოდა ლილი, - ანაბელ ხვდები რა შარში გაყავი თავი?
ღრმად ამოვისუნთქე და თავი დავუქნიე.
-ღმერთო! ანაბელ! - ხელები თმაში სავარცხელივით შიცურა, საწოლიდან წამოდგა და ოთახში ბოლთის ცემას მოჰყვა. - ხვდები ხო, რომ თავს ასე ადვილად არ დაგანებებენ? იმ შემთხვევაშიც კი ზეინმა თავისი წილი, რომ დაუბრუნოს. ამას ხვდები?
-რატო ლილი? - წარები შევჭმუხნე, - მე რა შუაში ვარ?
-ანაბელ ზეინმა შენ დაგიცვა. თან მათ თვალ წინ. ეს მათთვის კი იმას ნიშნავს, რომ შენ ზეინისთვის მნიშვნელოვანი ადამიანი ხარ და ამის მერე რამეში ზეინის დაშანტაჟება თუ მოუნდებათ შენ გამოგიყენებენ. ანაბელ, შენ მათი კოზირი ხარ ზეინის წინააღმდეგ. -მოსწყდა თუ არა ეს სიტყვები ლილის ბაგეს, მაშინვე ვიგრძენი რომ მუცელში რაღაც ჩამწყდა. სახლიდან სფერი სულ გადამივიდა და გაფითრებული ერთ წერტილს მივაჩერდი. გონებაში ლილის ნათქვამს ვიმეორებდი და ყველაფერი ნათელი ხვდებოდა. ღმერთო ჩემო! ეს ხვრელი იმაზე უფრო ღრმა და ბნელია ვიდრე მე მეგონა. ფეხები მკერდზე მივიჭირე, ხელები შემოვიხვიე და თავი შიგ ჩავრგე.
ვიგრძენი როგორ დამბურძგლა და შიშმა მთელს სხეულში როგორ დამიარა.
-ახლა რა ვქნა, - ჩუმად ამოვიქვითინე. ლილისგან პასუხი არ მიმიღია, თავი წამოვწიე და მას შევხედე, ის კი სკამზე ჩამომჯდარიყო და ერთ ადგილს მისჩერებოდა. ცოტახანი მივჩერებოდი, შემედეგ მივხვდი რომ ისიც ძალიან ნერვიულობდა, აღარ შევაწუხე, ჩემს მხარეს გადავკიტრიალდი და ცოტახანში ძილს მივეცი.

უკვე სამი დღე გავიდა იმ ინციდენტის შემდეგ, მაგრამ შუბლზე ეს ნაიარევი მაინც არ მიცხრება. კოპმა ცოტათი კი მოიკლა ზომაში, მაგრამ მაინც საშინლად მეწვის. ეს სამი დღეა ჩალურჯებების გამო სკოლაში არ ვყოფილვარ, ლილისგან განსხვავებით.
სარკესთან ვიდექი და ჩემს ანარეკლს ვაკვირდებოდი. გასაკვირია ერთ თვეში როგორ შეიძლება შეიცვალოს ადამიანი. აგვისტოს ბოლოს, როდესაც ლონდონში ჩამოვედი, ერთ პატარა ტყუილსაც კი ვერ ვიტყოდი და ახლა? თითქმის ყოველდღე ვატყუებ იმ ადამიანებს, რომელბიც ამას არ იმსახურებენ. ჩემი ოჯახის წევრები ყოველთვის ფიქრობდნენ, რომ იდეალური ვიყავი და არასდროს ჩავიდენდი სისულელეს, მაგრამ როგორც ჩანს ცდებოდნენ. ფიქრებიდან გამოვედი და კიდევ ერთხელ შევხედე ჩემს თავს სარკეში. უკვე თითქმის სულ სხვა ადამიანი ვარ. სახის ნაკვთებიც კი გამიმკაცრებული მაქვს. არ მინდა რომ შევიცვალო, არ მინდა სხვა ადამიანი გავხდე. აღარ შემიძლია ამდენს გავუძლო, მე ხომ ჯერ მხოლოდ ჩვიდმეტის ვარ. რატომ შემემთხვა ამდენი საშინელება? თვალებიდან წამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე და ვეცადე თავი ხელში ამეყვანა, მაგრამ არ გამომდიოდა. სარკის წინ უაზროდ ჩავშტერებოდი ჩემივე თავს თვალებში, ვხედავდი როგორ მოგორავდნენ ცრემლები თვალებიდან და ჩემი თავის სიბრალულით ვივსებოდი. რა დავუშავე ღმერთს რომ ამ ყველაფრისთვის გამწირა? დამაშორა დას, დედას, მამას, სულ მარტო დამტოვა, მარტო ამ გაუგებრობაში. აქამდე რომ ჩემთვის არავის ხელი არ დაუკარებია ამ ერთი თვის განმავლობაში უკვე ორჯერ დამარტყეს ხელი და ორჯერ სცადეს ჩემი გაუპატიურება. იქნებდა ზეინი მართალია და ღმერთი არ არსებობს? რომ არსებობდეს ამდენი საშინელებისთვის რატომ გამიმეტებდა?
„ოხხხ არა ანაბელ!“ ჩემ თავს წამოვუძახე „ნუ ფიქრობ სისულელებს“ ამოვიოხრე და თვალებიზე წყალი შევისხი. აღარ მინდოდა კიდევ მეფიქრა იმ საშინელებებზე რაც ესეთ მოკლე დროში გადამახდა, თორე ამდენს დიდხანს ვეღარ გავუძლებდი. სარაკეში ბოლოჯერ შევავლე თვალი ჩემს ნაიარევს, შემედეგ ისევ მალამოები დავიდე, შევიხვიე და სააბაზანოდან გამოვედი. ლოგინზე წამოვგორდი და წიგნის კითხვა დავიწყე. ხუთი წუთიც კი არ იყო გასული რომ კარებზე დააკაკუნეს და ოთახში თავი ნაილმა შემოყო. დამინახა თუ არა ღიმილი სახიდან წაეშალა, შემეოვიდა და კარები დაკეტა. საწოლიდან წმაოვდექი და მისკენ წავედი.
-ნაილ? - გაკვირვებულმა წამოვიძახე, როცა დავინახე როგორ მომჩერებოდა.
-ახლა რაღა მოგივიდა? - აღელვებულმა მკითხა, - ისევ ზეინმა გიქნა რამე? - ჩემი სახე ხელისგულებში მოიქცია და თავი დამითვალიერა.
-კიბეებზე დავგორდი, - ვიცრულე და თავი ჩავღუნე. - ზეინი იმ დღის მერე აღარ მინახავს.
-ანაბელ რა მოუხერხებელი ხარ, - თვალები გადაატრიალა ნაილმა.
-აქ რატომ მოხვედი?
-სკოლაში რომ არ მოხვედი ვინერვიულე.
თავისი ლურჯი ზღვისფერი თვალებით მომაჩერდა საიდანაც სითბო იღვრებოდა და მაშინვე სახე გამებადრა.
-და ამიტომ სკოლიდან წამოხვედი? - გამეცინა.
-ჰო სამი დღეა არ მოსულხარ. თან რაც ჩემი სახლიდან წახვდედი შენი ამბავი არ გამიგია, - თავი მოიქექა, - ლილის კი ვკითხე სად იყავი, მაგრამ ბრინჯივით დაიბნა და რაღაცეების ლაპარაკი დაიწყო რაც მეთვითონაც ვერ გავარკვიე.
ლილის ამ ქცევაზე გამეცინა.
-კონკრეტულად სად გტკივა.
-აი აქ მქონდა ძალიან დიდი კოპი, - თითით მივანიშნე ნაილს და ორივე ავხითხითდით. არ ვიცი რატომ.
-ძალიან გტკივა?
-ახლა ისე აღარ.
-რა მოუქნელი ხარ, - თავი გააქნია.
-ეგ უკვე მითხარი, - თვალი ჩავუკარი რაზეც გაეცინა და ორივენი საწოლზე ჩამოვჯექით.
-სკოლაში რა ხდება?
-დიდი არაფერი. ყველაფერიისევ ისეა.
პირი გააღო კიდე რაღაც უნდა ეთქვა, მაგრამ საკეტიკს გატკაცუნების ხმამ გააწყვეტინა, რომელიც აივნის კარის მხრიდან მოდიოდა. ორივენი იქითკენ მივტრიალდით და თვალები გამიფართოვდა, როდესაც დავინახე როგორ იასვეტა ჩემს საძინებელში ზიენი.
-აქ რას აკეთებ?! - საწოლიდან ნაილი წამოხტა. ზეინი რომელიც კარებს კეტავდა და აქამდე საერთოდ არ შევემჩნიეთ ჩვენკენ გულგახეთქილი შემოტრიალდა და შემდეგ ნაილს დაბღვერილი მიაჩერდა.
-შენ რას აკეთებ ანაბელის ოთახში?! - კბილებში გამოსცრა ზეინმა, - რა ისევ თავისი ნაიარევებით შეგაცოდა თავი და ისევ მის გამო უნდა მიატოვო მეგობარი?! - ჩემსკენ გამოიხედა და დაისისინა.
-აქ რა გინდა?! - გაღიზიანებული ახლა მე წამოვდექი ფეხზე და ნაილს გვერდში ამოვუდექი.
-მძღნერში ვართ - აღელვებულმა წამრმოსთქვა ზეინმა, სახეზე ეტყობოდა რომ შეშინებული იყო.
-ოუუჰჰ წამოგიდგენიათ? -ჩავიცინე -ზეინ მალიკი შეშიმებულია. ამას ვინ იფიქრებდა. -დამცინავი მზერა ვესროლე და თვალებში ჩავაშტერდი.
- მოკტე ანაბელ და ნარკიტიკები დამიბრუნე. -გამწარებულმა წამოიძახა და უფრო მომიახლოვდა.
-რა ნარკოტიკები? - თვალებგადმოკარკლულმა იკითხა ნაილმა, - ზეინ ამჯერად რა ქენი? - შეშფოთებულმა ამოიოხრა და მე გამომხედა, - ანაბელ ნარკოტიკებს ღებულობ? - მუდარით სავსე თვალებით შემომხედა, ელოდა რომ არას ვეტყოდი.
-არა, ნაილ, ღმერთო ჩემო! - თვალები გადაატრიალა ზეინმა, - ამ სულელმა, საყვარელი დათუნია დაიტოვა თავისთვის, ჩემ თავს ახსენებდა და ღამით მასთან ერთად იძინებდა, - დამცინავად თქვა ზეინმა, რაზეც ბრაზისგან ერთიანად ავწითლდი. - ამ დროს კი გაგებაში არ იყო რომ შიგ ნარკოიტიკებს ვინახავდი. -ჩაიცინა ზეინმა და თვალებში ეშმაკურად შემომხედა.
-რამხელა ახვარი ხარ! - გამოსცრა ნაილომა, ზეინმა კი კიდევ ერთხელ გადაატრიალა თვალები.
-ნარკოტიკები მომეცი, - ახლა მე მომიტრიალდა.
-მე აღარ მაქვს.
-ანაბელ მომეცი თორემ ისინი არ მოგასვენებენ.
-ვინ ისინი? - გაკვირვებულმა იკითხა ნაილმა.
-ისინი ვინც ანაბელი ასე დაამუშავეს, - ჩემზე მიუთითა ზეინმა. ნაილმა გაფართოებული თავლებით გამომხედა. შემდეგ კი თმებში ხელები შეიცურა და ჩემს საწოლზე მოწყვეტით ჩაეშვა.
-ახლა მაინც რა შარში გახვიე? - ნაილს სახეზე მღელვარებისგან წითელი ფერი გადაკვროდა.
-ახლა არ არის მაგის დრო ნაილ, უბრალოდ დამიბრუნოს ნარკოტიკები და ვეცდები ყველაფერი მოვაგვარო - თქვა ზეინმა და მე გაომხედა იმ იმედით რომ პაჩკას დავუბრუნდებდი.
-ტუალეტში ჩავრცხე, - ჩუმად დავიჩუჩულე, რაზეც ზეინი უფრო გადაირია.
-ხომ გეუბნებოდი სულელია-თქო! - ზეინმა ხელები ჰაერში აიქნია. -ახლა კი მართლა დიდ მძღნერში ვართ -ხელები კეფაზე შემოიწყო და ღრმად ამოისუნთქა.
თავი30
ზეინის სიტყვებზე გავფითრდი, ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს შიგნიდან ყველაფერი ამომიტრიალდა.
-რა ხდება? -შეშინებულმა შევხედე ზეინს და ვგრძნობდი როგორ ნელ-ნელა ეუფლებოდა ჩემს სხეულს პანიკის შეტევა. ზეინმა ამოიოხრა, ჩემი კითხვა დააიგნორა და თმაში ხელი შეიცურა.
-ნაილ, სწრაფად ადექი მივდივართ, საქმე მაქვს, -კარისკენ წავიდა და ნაილიც თან გაიყოლა,
-ზეინ შენ როგორც ამოხვედი ისევ ისე ჩადი, არ დაგავიწყდეს, რომ მარტო არ ვცხოვრობ. -არ მინდოდა მამიდას ზეინი აქ დაენახა.
-ნუ გეშინია, როცა მამიდაშენმა კარი გამიღო მითხრა, რომ გადიოდა და სულ დამავიწყდა რომ შენთვის გადმომეცა.
-ხოდა მალე გადი -ზეინმა აღარ დამაცადა ნაილისთვის რაიმე მეთქვა ისე სწრაფად გავიდნენ ოთახიდან, რომ ვერც კი მოვასწარი მეკითხა რა ხდებოდა. ამოვიოხრე და საწოლზე დავჯექი. მეშინია, საშინლად მეშინია და ზეინის და ნაილის წასვლამ კიდევუფრო ამანერვიულა. სახლში ასე მარტო ჯდომა და ლოდინი თუ როგორ განვითარდება მოვლენები საშინელებაა.
ფიქრებში გართული კედლის ერთ წერტილს მივჩერებოდი და სანამ თითი არ ამეწვა, მანამ ვერ მივხვდი, რომ ბრჩხილები კვნეტით თითქმის ძირებამდე ჩავიყვანე. გაღიზიანებულმა თითი პირში ჩავიდე, შემდგე კი სული შევუბერე, ცოტათი კი მომეშვა, მაგრამ ამდენი რამ რომ ერთდროულად მაწუხებდა ნერვებზე უფრო და უფრო მშლიდა.
ოთახში ბილთის ცემა დავიწყე ზეინის და ნაილის მოლოდინში. იმედი მაინც მქონდა რომ უკან დაბრუნდებოდნენ და რამეს მეტყოდნენ. ზეინმა ხომ თქვა რომ საქმე ჰქონდა და რომ მოაგვარებს მოვა. მარტო არ დამტოვებენ!
უკვე როდესაც საათები გავიდა და ისინი მაინც არ ჩანდნენ ვერ მოვითმინე, სახეზე ცოტა მაკიაჟი დავიდე, ჩალურჯებები რომ დაემალა და ქვევით ჩავირბინე. მისაღებში არავინ იყო,კარიდან სწრაფად გავედი და სირბილით ზეინის სახლამდე წავედი.
ფეხები მიკანკალებდა, როდესაც ქუჩებში ასე მარტო მივდიოდი, ვინმეს ისევ რომ მოვეტაცე ვინ მიშველიდა? რა გარანტია მაქვს რომ ზეინი ისევ მომაგნებს?! ასეთი დამბრთხალი ზეინი ჯერ არასდროს მინახავს, ალბათ გაგიჟდება მარტო მოსიარულეს რომ მნახავს, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვ სახლში უინფორმაიოდ და უსაქმოდ ჯდომა არ შემიძლია.
ზეინის მოსახვევში რომ შევუხვიე და მისი სახლი დავლანდე შვებისგან ამოვისუნთქე. ის რამდენიმე მეტრი სირბილით სწრაფად გავირბინე და მის კარებზე დავაკაკუნე. მინდოდა რაც შეიძლება წრაფად გაეღო, მაგრამ რატომღაც აგვიანებდა. იქნება სახლში არაა?! მეორეჯერ უფრო მაგრად დავაკაკუნე და აღელვებულმა ცქმუტვა დავიწყე. სახლში იყავით გთხოვთ!
უკან დაბრუნებას ვაპირებდი როდესაც, მძიმე ნაბიჯების ხმა გავიგე,წამებში კი საკეტი გატკაცუნდა და კარიც გაიღო,როდესაც ზეინმა დამინახა თვალები გაუფართოვდა, შემდეგ სახე სიბრაზისგან მოეღრიცა. ხელი მკლავში დამავლო და მის სახლში უხეშად და სწრაფად შემაგდო.
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ,არ გითხარი სახლიდან მარტო არ გამოხვიდეთქო?! - დამიყვირა და კარები მთელი ძალით მიაჯახუნა.
-რა ხდება? - მისი შენიშვნა დავაიგნორე
-ანაბელ.. - ზეინმა თავი გააქნია და თავისი მუქი ყავისფერი თვალებით მომაჩერდა.
- რა უნდათ ჩემგან? - ხავილით აღმომხდა და ვედრებით მივაჩერდი ზეინს, რომელმაც თმებში ხელები შეიცურა, შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა ზურგი მაქცია და ისე მიაჩერდა სივრცეს.
-ერთადერთი,რაც ცოცხალს გტოვებდა ნარკოტიკი იყო,ახლა ძალიან დიდ შარში ხარ -ამოიოხრა. თითქოს ცივი წყალი გადამასხესო ისე მეცა ელდა, -შეეცდებიან რომ მოგკლან, მათთვის საფრთხეს წარმოადგენ,რადგან ეშინიათ რომ პოლიციასთან ჩაუშვებ. -გავშრი და ერთ ადგილს მივეყინე. ჩემმა ტვინმა ფაქტების და ზეინის ნათქვამის თავიდან გადამუშავება დაიწყო და ერთი დასკვნა გამოიტანა:
"მე უკვე მოსიარულე გვამი ვარ“
პანიკამ, რომელიც ჩემი სხეულის დაუფლებას ლამობდა, ჩემზე იმარჯვა.
-ახლა რა უნდა ვქნა? -ისტერიკაში ჩავარდნილმა ბოლო ხმაზე ვიკივლე -ახლა რა ჯანდაბა უნდა ვქნა ზეინ?!- თავზე ხელები შემოვიწყე და გამალებით ფიქრი დავიწყე რა უნდა მექნა, მაგრამ არაფერი მაფიქრდებოდა. რამე ვინმესთვის რომ მეთქვა ამით გამოდის რომ სხვასაც სასიკვდილოდ ვწირავდი. ღმერთო, ჩემო რამხელა შარში ვარ!
თვალებიდან ცრემლები ღაპა-რუპით გადმომვარდრდნენ.
-არ მინდა სიკვდილი, - თავი გავაქნიე და ზეინს უიმედოდ ავხედე, რომელიც ერთ ადგილას გახევებული იდგა და გაფართოებული თავლებით მომჩერებოდა,- არ მინდა სიკვდილი. -ამოვიოხრე და დივანზე მოწყვეტით დავეცი. -თუ მომკლეს ეს შენი ბრალი იქნება! -ბოლოჯერ ამოვისლუკუნე და ცოტახანში ოთახში სიჩუმე ჩამოვარდა, მხოლოდ ზეინის ნაბიჯების ხმა ისმოდა ბოლთის ცემისას, ეს კი უფრო მაღიზიანებდა.
-ნუ დადიხარ აქეთ-იქით ისე თითქოს ღელავ -უხეშად მივახალე. ზეინს სახეზე გაბრაზება დაეტყო, ღრმად ამოისუნთქა, ჩემსკენ სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა,ხელებში ჩამაფრინდა და მთელი ძალით ისევ დივანზე დამაგდო,სხეული შიშისგან უარესად ამიკანკალდა, გამახსენდა, როდესაც ჩემი ურჩობის გამო ჩემი გაუპატიურება სცადა,თუმცა ცრემლები შევიკავე და ირონიული სახით შევხედე. ვცდილობდი მაქსიმალურად დამემალა ის შიში რასაც ვგრძნობდი ამ წუთას,თუმცა ვფიქრობ გული იმდენად ძლიერად მიცემდა რომ ის ამას აუცილებლად იგრძნობდა ან გაიგონებდა
-რას შვები,ისევ აპირებ ჩემზე ძალა იხმარო? -ვკითხე,მინდოდა ირონიულად ნათქვამი გამომსვლოდა,მაგრამ არ ვიცი რამდენად გამომივიდა ეს,რადგან ჩემი ხმა კატის კნავილს უფრო გავდა. ზეინმა ჩაიცინა
-შენ რა,ფიქრობ მაშინ მართლა ვაპირებდი შენს გაუპატიურებას? -გადაიხარხარა -შენთან სექსის სურვილი, რომ მქოდა მაშინ დი მთვრალი კლუბში რომ მთხოვდი მიხმარეო -დამცინავი ხმით მითხრა და ხმადაბლა ჩაიხითხითა. სახეზე ავხურდი, როდესაც ეგ გამახსენდა,რა სულელი ვარ,მას როგორ ვთხოვდი,რომ ჩემთან სექსით დაკავებულიყო.
-მეზიზღები -ფეხზე წამოვდექი და ბოლო ხმაზე ვუღრიალე. ჩემი სიტყვები გაიგო თუ არა ელდა ეცასავით. თაველბი ჩაუშავდა, კისერზე ძარღვები დაეჭიმა და ნესტოები დაებერა.
-ანაბელ გეყოს, - კბილებში გამოსცრა.
-რა უნდა მეყოს? ამის გაგების შემდეგ რა გეგონა რა რეაქცია მექნებოდა? გავიცინებდი და სახლში ბედნიერი დავბრუნდებოდი? თუ მადლობას გადაგიხდიდი ფაქტიურად ჩემი სიკვდილისთვის?- დავიკივლე და მაგიდაზე ჩამოდებულ ვაზას ხელი ვკარი, რომელიც კედელს მიელეწა და ნაწილებად დაიფშხვდა, - ჯერ ჩემი და, შემდეგ დედაჩემი ახლა მე! მამაჩემა რა ქნას?! ერთადერთი ცოცხალი მე დავრჩი, ისიც ჯერჯერობით!!
- ანაბელ დამშვიდდი! - ახლა მწყობრიდან გამოსულმა ზეინმა დაიღრიალა.
-რა ნამუსით მეუბნები დამშვიდდიო, როდესაც საქმე ჩემს სიცოცხლეს ეხება?! - ხელები გულმკერდში დავარტყი, რაზეც ცოტათი წაბარბაცდა - რა ნამუსით! - მეორეჯერ ვუბიძგე, მაგრამ ამჯერად ჩემი ხელები გააკავა და თავის ტანს ამაკრო.
-ანაბელ! - რბილად მიტხრა, მაგრამ ამან კიდევ უფრო გამაღიზიანა.
-გამიშვი!- გავვანჩხლდი და ხელები გავაშვებინე, შემდეგ კი ისევ შევუტიე, - შენ ფეხებზე გკიდია მომკლავენ თუ არა მაგრამ მე სიცოცხლე მინდა! - საჩვენებელი თითი მკერდზე მივაჭირე, რაც მალევე გამაშვებინა. ხელები ამჯერად ისე გამიკავა რომ თავი ვერც გამეთავისუფლებინა და თავის გულს ისევ ამაკრო!
-გამიშვი-მეთქი! - ისევ ავკივდი, ვებრძოდი კიდეც, მაგრამ უშედეგოდ. ის კი ყურში მშვიდად ჩამჩურჩულებდა "ჩშშ" ან "დამშვიდდის". ბოლოს ძალაგამოლეული დავნებდი. მის მაისურს მაგრად ჩავავლე ხელები და თავს უფლება მივეცი ზეინის მკლავებში მეტირა.
-მეშინია, - ქვითინისას ხმის კანკალით აღმომხდა, - ძალიან მეშინია.
ზეინს ხმა არ ამოუღია, ის უბრალოდ იდგა და ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ მომეკეტა და ყვირილით მისთვის ტვინი აღარ გამებურღა. მინდოდა გამოვცლოდი, მაგრამ რაღაც მაკავებდა, ალბათ ის რომ მასთან თავს დაცუდლად ვგრძნობდი, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველფერი მის გამო მემართებოდა. ცოტახანი ასე ერთად ვიდექით, მე მის მკერდში მქონდა სახე ჩამალული და მის დამათრობელ სურნელს ვსუნთქავდი.
-სახლში მიგიყვან, - ცოტახნის შემდეგ დაიჩურჩულა, რაზეც თავი დავუქნიე. მისი სხეულისდან გამწია. ჩემი შეშინებული და აღელვებული თვალების დანახვისას ისევე შეკრთა, როგორც პირველად ჩემი ესეთ მდგომარეობაში ნახვისას.
-შენი თვალები, - ისევ დაიჩუჩულა, თვალი ამარიდა და კარისკენ გატრიალდა, - წამოდი, - მომაძახა და მეც კუდში ავედევნე.
31.
დილით უკვე ლილისთან ერთად ჩვენს სამზარეულოში ვიჯექი და საუზმეს მივირთმევდი. გუშინ, როდესაც ზეინმა სახლში დამაბრუნა, სულ მიმეორებდა რომ ფეხი სახლიდან არ გამედგა, არსად არ გავსულიყავი, მარტო მის გარეშე. მაგრამ სათქმელს ზედმეტად მკაცრი და მომთხოვნი ტონით ამბობდა, რამაც დღეს სკოლაში წასვლა გადამაწყვეტინა. ვიცოდი რომ არასწორად ვიქცეოდი, თანაც მამიდამაც მთხოვა სახლში დავრჩენილიყავი, ნაიარევები მომშორებოდა და შემდეგ გავსულიყავი გარეთ, მაგრამ არა. მეყო უკვე, ყელში ამომივიდა და მომბეზრდა ყველას ჭკუაზე სიარული. ამიტომ დღეს უკვე ლილისთან ერთად მივაბიჯებ სკოლისკენ, მას შემდეგ რაც საუზმეს მოვრჩით და მამიდას დავემშვიდობეთ.
პირველი ისტორია გვქონდა, რომელიც ერთად გვიტარდებოდა, ამიტომ კარადებში ნივთები დავტოვეთ და ისტორიის კლასისკენ დავიძარით.
-ჰეი ნაილ, - ნაილს მივესალმე და მის გვერდით ადგილი დავიკავე.
-გამარჯობა, - გაკვირვებულმა გამომხედა, შემდეგ კი ორივენი ლილის მივაჩრედით რომელმაც ადგილი ჩვენზე ორი მერხით წინ დაიკავა, - აქ რას აკეთებ? - ჩურჩულით მითხრა ნაილმა.
-სკოლაში მოვედი, - მხრები ავიჩეჩე ვითომც არაფერიო.
-ზეინმა ხომ გითხრა რომ არ გამოსულიყავი სახლიდან! - უფრო მკაცრად მომმათა.
-მომბეზრდა სახლში ჯდომა! საქმე არაფერი მაქვს, თან შენც აქ ხარ, რა პრობლემა?
-აბაბელ, -მკაცრად დაიწყო საუბრი -ხომ იცი რომ საქმე შენ სიცოცხლეს ეხება? - წარბაწეულმა გავხედე ნაილს, რომელიც გაბრაზებული მომჩერებოდა. არაფერი მითქვას ისე გამოვიხედე უკან.
ზარი დაირეკა და მასწავლებელმაც გაკვეთილის ახსნა დაიწყო.
რვეულში ჩემთვის რაღაცას ვწერდი, როდესაც უბრალოდ ნაილისკენ გავიხედე, მაინტერესებდა ისევ გაბრაზებული იყო თუ არა, როგორც ჩანს ჩვენი საუბარი სულ აღარ აინტერესებდა, ისე დაჟინებით და გამკაცრებული სახით მისჩერებოდა რაღაცას. დამაინტერესა, მის მზერას თვალი გავაყოლე და ლილი დავინახე, რომელსაც მისი მერხის მეგობარი ბიჭი ყურში რაღაცას ეჩურჩულებოდა. შემდეგ ისევ ნაილს გამოვხედე და უფრო დავაკვირდი. -ნაილ, - მივმართე თუ არა სწრაფად გამომხედა.
-რა მოხდა?
-ლილის რატომ მიშტერებიხარ?
-არ მივშტერებივარ,- თავისთვის ჩაილაპარაკა და ყურებამდე აწითლა.
-მოგწონს? -ვკითხე ცოტახნიანი დუმილის შემდეგ.
-არა, ანაბელ. მასწავლებელს უსმინე, - მკვახედ მითხრა და ცხვირი წიგნში ჩარგო.
-კარგი -მხრები ავიჩეჩე და მასწავლებლისთვის დავიწყე ყურის გდება.
დანარჩენი სამი გაკვეთილი მალევე გავიდა და გადატვირთულ დერეფნებში გზას კაფეტერიისკენ მივიკვლევდი, სადაც ლანჩზე ლილის უნდა შევხვედროდი, მაგრამ უცებ მკლავში ხელი ვიღაცამ წამავლო და შემომატრიალა. მაშინვე ღიმილმა მოიცვა ჩემი სახე, როდესაც ნაცნობი სახე და ორი ხასხასა მწვანე თვალი დავლანდე.
-ჰარი, - ღიმილით მივესალმე.
-ანაბელ, - მან კი კოპებშეყრილმა გამომხედა, - სახეზე რა გჭირს?
-ამმ, მე.. არაფერი. კიბეებზე დავგორდი, - სახეზე თმა ჩამოვიყარე და პირველად ვინანე დღეს სკოლაში მოსვლა.
შევკრთი როდესაც მისი შეხება ვიგრძენი სახეზე. თმები ლოყიდან გადამიწია და დალურჯებულ ადგილზე ცერა თითი ჩამომისვა.
-ამ საქმეში ზეინი არის გარეული ხომ?
-რა? - დაბნეულმა ავხედე, - არა მე..
-ამიტომ დაშორდი არა? - სიტყვა გამაწყვეტინა. მის ნათქვამზე თვალები ბუდეებიდან გადმომიცვივდა.
-რა?
-ხმები სწრაფად ვრცელდება ანაბელ, - ცალყბად გამიღიმა.
-არა.. ჩვენ არც ვყოფილვართ ერთად, - თავი გავაქნიე, - და ეს ნაიარევები ზეინის ბრალი არაა-თქო! -მივხვდი, რომ ჩემი ტონი ზედმეტად მკაცრი იყო, არმინდოდა ჰარის ჩემი აღელვებაა შეემჩინია, ამიტომ ძალით გავუღიმე. ჰარიმ პირი რაღაცის სათქმელად დააღო, მაგრამ ნაილის ხმამ შეაწყვეტინა.
-ანაბელ, - ორივემ მისკენ მოვიხედეთ, რომელიც დაახლოებით ორი მეტრის დაშორებით იდგა, - არ მოდიხარ?
-უჰ.. კი, - ნაილს გავძახე და ჰარის მოვუტრიალდი.
-ბრთხილად იყავი, კარგი? - ღიმილით მითხრა, რაზეც მეც გამეღიმა.
-კარგი, - თავი დავუქნიე, მოვტრიალდი და ნაილისკენ წამოვედი.
-რა უნდოდა?
-ნაიარევებზე მკითხა.
-მერე შენ რა უთხარი?
-კიბეებზე დავგორდი-მეთქი, - თავი გააქნია.
-ზუსტად ვიცი არ დაიჯერებდა, მაგრამ მაინც კარგად მოიქეცი.
- დღეს ჩვენთან ერთად დაჯდები? - საუბარი სხვა თემაზე გადავიტანე.
-უჰ.. ს-სად?
-კაფეტერიაში. მე, ლილი და შენ. ჰმ? - ეშმაკურად ავხედე.
-ოჰჰ ანაბელ -თავი გაიქნია -ხომ იცი, რომ მე ჩემს მეგობრებთან ერთად ვარ ხოლმე.
-ოხხ, კარგი -ამოვიოხრე და მასთან ერთად გავაგრძელე დერეფნის გზების გაკვლევა, კაფეტერიისკენ.
როდესაც სკოლა მორჩა, მე და ლილი ერთად მოვდიოდით გასასვლელისკენ, თან ის გაუთავებლას დაუბრობდა მოახლოებულ ჰელოუინზე.
-რა კარგია ჰელოუინი შაბათ-კვირას, რომ ემთხვევა. ხვალ შეგვიძლია საყიდლებზე წავიდეთ და დეკორაციები ვიყიდოთ და თან არავითარი სკოლაა! - ხელები ცაში აღაპყრო ლილიმ რაზეც ხითხითი ამიტყდა.
-შენ რა იქნები? - კითხვით მომიტრიალდა.
-არ ვიცი, ვინმე გამაღიზიანებელი არსება.
-მარტინა, - სიცილით თქვა ლილიმ და მეც მასთან ერთად ხარხარი ამიტყდა. ეს ხუმრობა იმდენად მესიამოვნა, რომ სიცილისგან თვალებიდან ცრემლებიც კი წამომივიდა.

***
რადგან ჰელოუინამდე სულ ორი დრეღა რჩებოდა მე და ლილიმ კოსტუმების საყიდლად გადავწყვიტეთ წასვლა. გულში ხინჯად მიმყვებოდა ის ფაქტი, რომ ზეინის დაუკითხავად გავდიოდი გარეთ, ანდაც საერთოდ ზღურბლს ვადგამდი ფეხს, მაგრამ ის მთელი ცხოვრება თვალყურს ვერ მადევნებდა და საფრთხისგან ვერ დამიცავდა. ტანსაცმლის მაღაზიაში მე და ლილი კაბებს ვირგებდით, ფაქტიურად მარტო ლილი, რადგან მე ჩემი კაბა ავარჩიე და სარკეში ვიყურებოდი და ჩემს თავს ვათვალიერებდი.
-გიხდება, - ლილიმ მითხრა, მე კი ნაუცბადეობისგან შევხტი.
-მადლობა, - გავიღიმე და უფრო დავაკვირდი ჩემს ანარეკლს.
-იცი რა ლილი?
-რა? - მკითხა და ერთი კაბა გადმოიღო.
-ჩემს კაბას წითელი თმა ძალიან მოუხდებოდა. -ვუთხარი და ეშმაკურად გავუღიმე. ლილიმ თვალები მოჭუტა.
-არც გაბედო! -ჩანაფიქრს მიმიხვდა და სწრაფად მომახალა.
-უნდა შევიღებო -ისევ გავიღიმე.
-არა, ანაბელ არა!
-კი, ლილი, კი.
-რათ გინდა? ნახე რა კარგი ქერა თმა გაქვს!
-ლილი მინდა-თქო!
-ანაბელ, მერე ინანებ.
-კარგი, კაბა შეარჩიე? - მოვუტრიალდი.
-აქ არაფერია ისეთი, წამოდი სხვა მაღაზიაში შევიდეთ - მითხრა და ის კაბა უკან დააბრუნა, რომელიც ხელში ეჭირა.
როდესაც იმ მაღაზიიდან გამოვედით და ქუჩას ჩავუყევით თვალში ერთი მაღაზია მომხვდა, რომელშიც უამრავი საღებავი იყო გამოფენილი.
-წამოდი- ლილის ხელი ჩავკიდე და მაღაზიისკენ წავათრიე.
-უკაცრავად, ორი წითელი საღებავი მინდა -ვუთხარი გამყიდველს და ზრდილობიანად გავუღიმე.
-არა, ანაბელ, არა -ამოიოხრა ლილიმ და თავი დანაბებით გაიქნია.
-თქვენთვის გინდათ? -იკითხა გამყიდველმა, როცა თაროდან საღებავებს იღებდა.
-დიახ.
-დარწმუნებული ხართ? -ისევ იკითხა და პარკი გამომიწოდა.
-დიახ.
-არა. -ერთდროულად წამოვთქვით ორი განსხვავებული რამ მე და ლილიმ.
-დიახ, დარწმუნებული ვარ. -ბოლოჯერ მივუგე ფული გადავიხადე და მაღაზიიდან გამოვედით.
მე და ლილი ჩუმად მივუყვებოდით ქუჩებს, ხანდახან ის გაბრაზებულ მზერას მესვროდა, მაგრამ ვაიგნორებდი. უცებ უსიამოვნო შეგრძნება დამიტრიალდა სხეულში, არ ვიცი რატომ, მაგრამ თითქოს ვიგრძენი რომ ვიღაც მოგვყვებოდა, ლილის გავხედე და მასაც სახე უსიამოვნოდ შესჭმუზვნოდა, მაგრამ მას შემდეგ რაც საღებავი ვიყიდე ეს სიფათი არ მოშორებია.
-ლილი, - ჩუმად დავიჩუჩულე.
-ამ კუთხეში შევუხვიოთ, - თავი ზედმეტი შეკითხვების გარეშე დამიქნია, ალბათ ისიც ეჭვობდა რაღაცას. შევუხვიეთ თუ არა შესახვევში მაშინვე უკან გავიხედე და ორი ნაცნობი სილუეტი დავლანდე, რომლებმაც ჩვენი მოძრაობები გაიმეორეს.
-ჯანდაბა, - კბილებში გამოვცერი.
-გავიქცეთ, - უცებ ლილიმ დაიყვირა, ხელი ჩამკიდა და ორივენი ადგილს მოვწყიდთ.
-ჯანდაბა, - უკნიდან ერთ-ერთმა დაიყვირა და გავიგონე მათი ფეხსაცმელების ხმა, რომელბიც კვალდაკვალ მოგვსდევდნენ.
ათას კუთხეში შევუხვიეთ, ერთ ადგილას ორჯერაც კი გავირბინეთ. ბოლოს კი, როდესაც უკან გავიხედეთ, არავინ იყო და ორივემ ამოვისუნთქეთ. წამით კედელს მივეყრდენით და სუნთქვის დაჭერა ვცადეთ.
-აქ არიან, - დაახლოებით წუთის შემდეგ ხმა მოგვესმა. გაფართოებული თვალებით გავიხედე იმ მიმართულებით საიდანაც ბიჭები მორბოდნენ. სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა და ფეხები ამიკანკალდა, გაქცევა მინდოდა, მაგრამ ქანდაკებასავით ერთ ადგილზე გავშეშდი.
-ანაბელ წამოდი, - შორიდან ლილიმ დამიყვირა, მაგრამ გაშეშებული მათ მივჩერებოდი. უცებ ვიგრძენი როგორ მწვდნენ ხელში და თავისკენ როგორ დამქაჩეს. შვებით ამოვისუნთქე, როდესაც გავიაზრე, რომ ეს ლილი იყო რომელიც მეჯაჯგურებოდა რომ ადგილიდან დავძრულიყავი და მეც გონს მოვედი, მასთან ერთად გავიქეცი. კიდევ დაახლოებით თხუთმეტ წუთიანი სირბილის შემდეგ როგორც იქნა ჩამოვიტოვეთ ისინი და ერთ-ერთ სასტუმროში დაფეთებულები შევვარდით და იქვე მდგარ სავარძლებს ამოვეფარეთ. რამდენიმე წამში იმ ორმა ამ ადგილას ჩაირბინა, ეტყობოდათ დაბნეულები იყვნენ და არ იცოდნენ სად წასულიყვენ.
-ალბათ ისინი იყვნენ ვინც შენ დაგსდევენ. - თქვა თუ არა ეს სიტყვები ლილიმ სახიდან ფერი გადამივიდა. მხოლოდ ახლა გავაანალიზე რომ შეიძლებოდა ისინი ყოფილიყვნენ, აქამდე რატომღაც ეს აზრი არც მომსვლია.
-ღმერთო ლილი, - ნიკაპი ამიკანკალდა.
-ანაბელ დაწყნარდი, - ლილიმ მხრებზე ხელები ჩამომადო. კბილები ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე და შევეცადე არ მეტირა.
-რა უნდა ვქნათ ახლა? ისინი ჩემ გარეშე აქედან არ წავლენ. -ხმის კანკალით, დარცხვენილმა ვუთხარი ლილის. მრცხვენოდა, რომ ჩემ გამო ისიც საფრთხეში ეხვეოდა.
-ვიცი-ამოიოხრა. -შეხედე ტელეფონი. -რამდენიმე წამის შემდეგ სახეგაპრწყინებულმა წამოიძახა და ტელეფონთან მივარდა. რის გაკეთებას აპირებს? უნდა პოლიციას დაურეკოს? თუ ჩვენებთან უნდა დარეკვა?
-რა საპირებ? -დაბნეულმა ვკითხე.
-ახლა ღრმად ამოისუნთქე, გონება დაძაბე და გაიხსენე ზეინის ნომერი. -დაწყნარებული ხმით მითხრა ლილიმ, ნერვიულობა საერთოდ აღარ ეტყობოდა, ალბათ ფიქრობდა, რომ ზეინს დავურეკავდით და ის მოგვაშორებდა მათ, მაგრამ სამწუხაროდ მისთვის იმედი უნდა გამეცრუებინა, მე ხომ ზეინის ნომერი არც კი ვიცოდი. ხმას არ ვიღებდი უბრალოდ არაიმედის მომცემი მზერით მივშტერებოდი მას.
-ანაბელ, მითხარი რომ ჩუმად იმიტომ დგახარ რომ ზეინის ნომერს იხსენებ და არა იმიტომ, რომ მისი ნომერი საერთოდ არ იცი. -მისთვის პასუხი არ გამიცია უბრალოდ თავი გავიქნიე.
-ჯანდაბა! -შედარებით მაღალი ტონით წამოიყვირა ლილიმ.
-გოგონებო რამით ხომ არ დაგეხმაროთ? -გვკითხა რეგისტრატორმა.
-სამწუხაროდ ვერაფრით დაგვეხმარებით-ამოიოხრა ლილიმ და უკან გამობრუნდა. -მაგრამ... შეგიძლიათ სატელეფონო წიგნაკი გვათხოვოთ და ტელეფონით სარგებლობის საშუალება მოგვცეთ?
-დიახ, მობრძანდით -თავაზიანად გვიპასუხა და ქვედა უჯრიდან წიგნაკი ამოიღო.
-შენ რა ფიქრობ რომ აქ ზეინის ნომერი ეწერება?
-რა თქმა უნდა არა ანაბელ -უცნაურაად შემომხედა და თავი გაიქნია.
ლილიმ წიგნაკი აიღო და გადაფურცვლა დაიწყო, ჩქარობდა თან გარეთ იხედებოდა, რომ შეემოწმებინა ისევ ხომ არ მოგვაგნეს.
-მადლობა ღმერთს- ხლეები მაღლა აღმართა და შემდეგ სასწრაფოდ აკრიფა ნომერი.
-გამარჯობათ ბრიტანული კულტურულ-ხელოვნებათა განათლების ცენტრიდან ვრეკავ. თქვენი ორი სკოლის მოსწავლე მონაწილობას იღებს ჩვენს კონკურსში, რომელიც ახლა მსოფლიოს მაშტაბით ტარდება, რაღაც პატარა საკითხები გვაქვს მოსაგვარებელი და შეგიძლიათ ანაბელ სმიტის ან ნაილს ჰორანის ტელეფონის ნომერი ჩამაწერინოთ, რომ პირადად გავესაუბრო? -ლილიმ სასწრაფოდ ჩაიწერა ნომერი და ტელეფონი გათიშა.
პირდაღებული და გაკვირვებული მივჩერებოდი მას, ვიცოდი, რომ ტყუილები გამოსდიოდა, მაგრამ ვერც კი ვიფიქრებდი თუ ესეთი კარგი იყო ამაში.
-ლილი, ბრიტანული კულტურულ-ხელოვნებათა განათლების ცენტრი რა ჯანდაბა?
-უკეთესი იდეა გქონდა? მე მხოლოდ ეს მოვიფიქრე.
-და ჩვენი ნომერი რომ მოეცა მაშინ? -ჩემს ნათქვამზე ლილიმ თვალები გადაატრიალა.
-ტვინი გაანძრიე, გულუბრყვილოვ -მითხრა და საჩვენებელი თითი საფეთქელთან მომადო. -ჩვენ ხომ ტელეფონი არ გვაქ. -ჩაიცინა და ჩაწერილი ნომერი აკრიფა.
-შენ, იდიოტო, შეგეძლო ტელეფონისთვის უფრო მალე გეპასუხა. -მკაცრად დაიწყო ლაპარაკი ლილიმ, მე კიდე მაშინვე მივიწიე მისკენ, რომ ზეინის საუბარი მეც გამეგო.
-მადლობა თქვი, რომ საერთოდ ვუპასუხე. რა გინდა?
-იცი რა მინდა? მინდა რო ახლავე აწიო შენი ლაპში ამოსვრილი , მოხვიდე Belgraviaს ქუჩაზე, სასტუმროსთან და შენ ჩასვრილს საქმეს მიხედო.
-ახლა რაღა მოხდა? -იკითხა ზეინმა და ვფიცავ ნათლად დავინახე ზეინის სახე, როგორც გადაატრიალა თვალები.
-არაფერი ისეთი, უბრალოდ რამდენიმე საათში მე და ანაბელი დედამიწას დავტოვებთ -სარკაზმის სავსე ტონით უთხრა ლილიმ და ტელეფონი დაკიდა.
-იდიტორი-ამოიოხრა, რეგისტრატორს მადლობა გადაუხადა სავარძლისკენ მიბიძგა, რომ დავმჯდარიყავით და იქ დავლედებოდით ზეინს.
ზუსატდ ნახევარ საათში სასტუმროს მოპირდაპირე მხარეს მანქანა გაჩერდა, საიდანაც ზეინი გადმოვიდა.
-წამოდი ვუთხარი ლილის და გარეთ გავედით, გასვლისას კი კიდევ ერთხელ მოვუხადეთ რეგისტრატორს მადლობა.
როდესაც ზეინმა დაგვინახა სასწრაფოდ გადმოკვეთა ქუჩა და გამწარებული მკლავში მწვდა.
-შენ რა სულ გაგიჟდი? -იმხელაზე დაიღრიალა, რომ შიშისგან შევკრთი. -თუ ესე გკიდია შენი სიცოცხე წამოდი და ახლავე მივიდეთ მათთან და მე ნუღა მაწვალებ და შენ ჭკუაზე ნუღა დამატარებ. იცოდე თუ მოთმინება ამომეწურა მეთითონ მოგკლავ. -კბილებში გამოსცრა და ახლა მზერა ლილისკენ გადაიტანა -შენ კიდე, აღარასდროს გაბედო, რომ ეგრე დამელაპარაკო, აღარასდროს! -მკვლელი თვალებით შეხედა მას, შემდეგ კი ისევ მე გამომხედა და წინ, მანქანისკენ წამათრია.
-რას დგახარ წამოდი -უთხრა ლილის და ხელი გამიშვა.
-მე ვერ წამოვალ, კოსტუმი ჯერ არ მიყიდია ჰელოუინისთვის.
-კარგი წადი და ბარემ რამე ისეთი იყიდე რაც დაკრძალვისთვისაც გამოგადგება. -შედარებით წყნარი ტონით უთხრა ზეინმა, შემდეგ კი ხმას ისევ აუწია.
-წამოდი-თქო! -მკაცრად უთხრა და მისკენ წავიდა.
-მათ ანაბელი ჭირდებათ და არა მე. აქედან არწავალ ისე რომ რამე არ ვიყიდო, ანაბელი მოაშორე აქაურობას, მე ჩემს თავს მივხედავ. -უთხრა ლილიმ, ხელი დაგვიქნია და გზას გაუდა.
-ლილი! -ბოლოჯერღა დაუყვირა ზეინმა, შემდეგ კი შეეშვა და მანქანასთან მოვიდა.
-დაჯექი- მითხრა მკაცრი ტონით და კარი გამომიღო.
-მანქანით რატომ მოხვედი? - ვკითხე, როცა ადგილები დავიკავეთ. მიკვირდა, რადგან ეს პირველი შემთხვევა იყო, როცა ის მანქანით დავინახე.
-აბა რა გეგონა ლილის თავზე დავისვავდი? -მისი ტონი ისევ არ იცვლებოდა, მანქანა დაქოქა და წინ სწრაფად გაიჭრა. საზურგეს მივეყრდენი და თავი ფანჯარას მივადე.
ისევ ავღელვდი, როცა მივხვდი რომ მთელი გზა ერთი მანქანა არ მოგვშორებია.
-ზეინ მგონი მოგვყვებიან -შეშინებულმა ამოვიოხრე, შეშინებულმა არა იმიტომ რომ ისინი მოგვყვებოდნენ, ვიცოდი რომ ზეინთან არაფერი მემუქრებოდა, უბრალოდ ზეინის რეაქციის შემეშინდა, ვიცოდი ამის გამო ძალიან გამომლანძღავდა.
-ამის დედაც -შეიკურთხა და გაზს მიაჭირა.
ყოველ წამს უკან ვიხედებოდი და ვამოწმებდი ჩამოვიტოვეთ ისინი თუ არა, მაგრამ ზუტად მაშინ როცა ვფიქრობდი რომ კი, ისევ ჩნდებოდა ვერცხლისფერი მანქანა ჰორიზონტზე.
ჩუმად ვიჯექი, წინ უაზროდ მივშტერებოდი გზას, დროდადრო კი ზეინს გავხედავდი და მის სახეს ვაკვირდებოდი. რატომ აკეთებს ის ამას? ხომ შეუძლია უბრალოდ გამიშვას და ნება მისცეს მათ რომ მომკლან?
-მგონი ჩამოვიტოვეთ -ვუთხარი ზეინს, რომელიც როგორც ჩანს რაღაცაზე ფიქრობდა, რადგან ჩემი ხმა რომ გაიგო მაშინვე შეკრთა.
მას არაფერი უპასუხია, უბრალოდ სარკეში გაიხდა რომ თითონაც დარწმუნებულიყო ამაში. ცოტახანში კი ჩემი სახლთან გააჩერა მანქანა.
-ბოდიში -მითხრა და ჩემკენ მოტრიალდა.
ჩემდა გასაკვირად მის თვალებში სევდას და დანაშაულის გრძნობას ვკითხულობდი, ან უბრალოდ მეჩვენებოდა, რადგან ძალიან მინოდა რომ მის თვალებში ეს ყველაფერი დამენახა.
-ბოდიშს რისთვის მიხდი დაჭერისთვის რომ გამიმეტე, რომ მამცირებდი, კონცერტზე გარეთ რომ დამტოვე, იმისთვის რომ მომატყუე და იმას მიკეთებდი რაც მოგესურვებოდა, იმისთვის ნარკიტოკებს რომ მასახებინებდი, რომ მცემე, გაუპატიურებას რომ მიპირებდი თუ იმისთვის რომ ესენი გადამკიდე? -ჩემი სიტყვების მერე მანქანაში რამდენიმე წუთი სიჩუმე ჩამოვარდა.
-ყველაფრისთვის. -მიპასუხა ისე რომ თვალებში არც კი შემოუხედავს.
-თვალებში შემომხედე. -ზეინმა თავი ამოწია რამდენიმე წამით შემომხედა, მაგრამ ეგრევე ამარიდა თვალი.
-არ შემიძლია ანაბელ -თავი გაიქნია.
ცინიკურად ჩავიცინე.
-შენი აღარ მჯერა ზეინ-თავი გავიქნიე და მანქანიდან გადმოსვლა ვცადე, მაგრამ ვერ მოვახერხე, რადგან ზეინმა სწრაფად დამიჭირა ხელით და გადასვლის საშუალება არ მომცა.
-ანაბელ -ამოილუღლუღა.
კარის სახელურს ხელი გავუშვი და მისკენ მივტრიალდი.
-მაშინ.. პირველად... -ზეინი ბორძიკობდა, ალბათ ჯერ კიდევ ფიქრობდა ეთქვა თუ არა, რისი თქმაც დაიწყო. -იცი?!..მე მოვბრუნდი და იქ აღარ დამხვდი. -ძლივს დაამთავრა საქმელი. ეს ახლა არაფერს ცვლიდა, მაგრამ მისი ნათქვამი ძალიან მესიამოვნა.
-მაგიტომ დაგიჭირეს? -ზეინს ხმა არ ამოუღია, უბრალოდ თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. ხმა აღარც მე ამომიღია, კარი გავაღე და მანქანიდან გადმოვედი.
-ნახვამდის ზეინ -ბოლოჯერღა შევხედე და მანქანის კარი მივხურე.
თავი 32

სარკის წინ ვდგავარ და ჩემს ანარეკლს ვაკვირდები, ვცდილობ წარმოვიდგინო როგორ მომიხდება ის ცვლილება, რომლის გაკეთებასაც ახლა ვაპირებ.
სარკიდან ქერა, ლურჯთვალა გოგონა უმანკოდ მიყურებს, მე კი დამღალა ამ უმანკოებამ, მითუმეტეს რომ ასეთი უკვე კარგახანია აღარ ვარ, მას შემდეგ რაც ზეინს გადავეყარე. აღარ მინდა მეამიტი და ბავშვური ვჩანდე, არა. პირიქით მინდა თავდაჯერებული, ჭკვიანი და ცბიერი ადამიანი ვიყო, რაშიც ეს ქერას ვიზუალი ხელს შემიშლის. არა, თმა ნამდვილად უნდა შევიღებო და არ მაინტერესებს ვინანებ თუ არა! მართალია ჩემი ქერა თმა მეცოდება გასაფუჭებლად, მაგრამ ამის გაკეთება მთელი გულით მინდა. შეიძლება ერთ-ერთი მიზეზი რის გამოც ჩემი გარეგნობის შეცვლა მოვისურვე, ის არის რომ ზეინის გემოვნებაში ჩავჯდე, მას უფრო მოვუხდე. ვიცი ეს ფიქრები სისულელედ ჩანს, მაგრამ თავს ვერ ვერევი. მიუხედავად მომხდარისა ვხვდები, რომ მისდამი პატარა გრძნობები მაინც მაქვს. ხოლო გუშინ, როდესაც აღიარა, რომ იქ ჩემს გამო დაბრუნდა და ამიტომ ამოყო ციხეში თავი, ახლაც როდესაც ვიხსენებ, ოკეანის ძლიერი ტალრასავით მარტყამს სიამოვნების დაუშრობელი ნაკადი.
მორჩა! საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ თმას ვიღებავ.
დაახლოებით 15 წუთში ჩემი თმები საღებავით გაიჟღენთნენ, კიდევ თხუთმეტი ცუთიც დავაცადე, შეიძლება ცოტა ნაკლებიც, რადგან ქერა თმა მაქვს და ადვილად შემეღებება, თან არ მინდა რომ თმია დავწვა და მისი სტრუქტურა გავაფუჭო, ამიტომ სასწრაფოდ სააბაზანოში შევედი და საღებავი ჩამოვირეცხე.
როდესაც მოვწესრიგდი და სარკეში ჩავიხედე, პირი აღტაცებისგან დავაღე. ეს ზუსტად ის იყო რა მინდოდა! იმდენად აღტაცებული და გახარებული ვიყავი და იმდენად მომწონდა ჩემი ახალი გარეგნობა რომ სარკეს კარგა ხანი ვერ მოვწყდი. ბოლოს როდესაც გული ვიჯერე საძინებელში გამოვბრუნდი, სადაც საწოლზე წამოგორებული ლილი დამხვდა, რომელიც რაღაც წიგნს კითხულობდა. როდესაც ხმაური გაიგო ჩემი მიმართულებით გამოიხედა და თვალები გაუფართოვდა.
-ეს რატომ ქენი! - გამწარებული ლოგინიდან წამოხტა და მე მომვარდა.
-თავიდან არ დაიწყო გთხოვ, - თვალები გადავატრიალე.
-კი , მაგრამ ხვდები მაინც რა უყავი შენს თავს?!
-კი, თმები შევიღებე, - ვუთხარი და გვერდი ჩავუარე.
-ისეთი ლამაზი თმები გქონდა! ეს არ უნდა გექნა! - ყურადღება არ მივაქციე და ჩემი ტანსაცმლის ძებნა დავიწყე, - შენ არ იცი როგორ მშურდა შენი, მეც მინდოდა ასეთი თმა.
-ჰოდა ახლა აღარ შეგშურდება.
-ჯანდაბა ანაბელ რა გემართება! - გაბრაზებულმა გამოსცრა და საწოლზე დაჯდა.
-არაფერი,წამოდი ჩავიდეთ და წავიხემსოთ თორემ ჩემი მუცელი ბუყბუყებს უკვე.
-კარგი, - უკმაყოფილოდ ამოიოხრა, წიგნში სანიშნი ჩადო და გამომყვა.
სამი, ორი, ერთი.. და სამზარეულოს კარი შევაღე, ოთახში შევედი, მამიდას თვალი გავუსწორე და...
-ეს რა ჯანდაბაა ანაბელ! - ისე შეჰკივლა, რომ ბიძიამ შიშისგან რამის ჭერს თავი აარტყა.
-ა-ანაბელ ეს რატომ ქენი? - ხელების კანკალით შეისწორა ბიძიამ სათვალე და მე მომაჩერდა.
-იმიტომ რომ წითელი თმები მომწონს!
-ეს არ უნდა გაგეკეთებინა! ღმერთო რა კარგი თმები გქონდა! ეს რა უყავი შენს თავს! მამაშენს რა პირით ვუთხრა, რომ ეს გააკეთე! ახლავე დალაქთან წაგიყვან და თმებს გადაგახოტრავ! -მის ნათქვამზე თვალები გადავატრიალე და სუფრას მივუჯექი. აღარაფერი ვუთხარი, რადგან არ მინდოდა კამათის გაგრძელება, მაგრამ ის მაინც არ ჩერდებოდა.
-ვინ იღებავს შენს ასაკში თმას, ჰა?! თან მითუმეტეს წითლად! ეს რა გამიკეთე!
-მამიდა გთხოვ! -ვცდილობდი, რომ დამეწყნარებინა და მშვიდად მევახშმა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.
-რას მთხოვ რას?! ნახე რას დაემსგავსე!
-რას?! - გაღიზიანებულმა გამოვცერი და თვალებში დაჟინებით ჩავაშტერდი.
-აი იმ გოგოებს დამესგავსე 24 საათი გარეთ რომ აგდიან და ღმერთმა უწის რას აკეთებენ. ოჰჰჰ ღმერთო, რას იტყვიან შენზე ახლა ჩვენი მეზობლები?
-იცი რაა?! -გამწარებული მაგიდიდან წამოვხტი და ცხოვრებაში პირველად მასთან ხმას ავუწიე. -არ მაინტერესებს რას იტყვიან ჩვენი ჭორიკანა მეზობლები და საერთოდ არავის აზრი არ მაინტერებს -გაბრაზებულმა შევუბღვირე და ოთახიდან გამოვედი.
-ღმერთო რამ შეცვალა ეს გოგო ესე. -უკვე კიბეებზე ავრბოდი, როცა მამიდას ეს ნათქვამი გავიგე. ცოტახანს სვლა შევწყვიტე, ღრმად ამოვისუნთქე და შემდეგ ისევ გავაგრძელე გზა, მაგრამ ახლა უკვე შედარებით ნელი ტემპით.
ჩემი ჰელოუნის კაბა ჩავიცვი და სანამ ლილი ამოვიდოდა შევეცადე თმები დამეხვია და ისე დამეყენებინა, როგორც ჩაფიქრებული მქონდა. ნახევარ საათში უკვე მზად ვიყავი. საწოლზე ვიყავი ჩამომჯდარი და ჩემს თავს სარკეში ვაკვირდებოდი, როცა ოთახში ლილი შემოვიდა.
-შენ რა უკვე გაემზადე? ჯერ ხომ ადრეა - მითხრა და თავისი ფრომა გამოიღო.
-მამიდა კიდე წუწუნებდა? -ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი, რომ კოსტუმის ჩაცმაში დავხმარებოდი.
-ხომ იცი როგორია ეგ ერთი-ორი დღე კიდევ არ გაჩერდება. -ამოიოხრა და თავი გაიქნია. -არ უნდა შეგეღება თმა.
-ლილი მოდი გვეყოს ჩემი თმის გარჩევა. -ამოვიოხრე და ელვა შევუკარი.
რამდენიმე წუთში უკვე ისიც მზად იყო.
-მანქანა მოვიდა, - მაუწყა და მეც ფანჯრიდან გადავიხედე. ის მანქანა იყო რომლითაც გუშინ ზეინმა მოგვაკითხა.
ღრმად ჩვისუნთქ-ამოვისუნთქე. ანაბელ ნეტა რას შვრები! სარკეში რაღაც შტრიხები ბოლოჯერ შევისწორე და ლილის ქვევით ჩავყევი.
მანქანას რომ მივუახლოვდით, მეგონა შიგ ზეინი დაგვხვდებოდა, მაგრამ იმედები გამიცრუვდა, როცა იქიდან ნაილი გადმოვიდა და მოგვესალმა.
-მითხარი რომ პარიკია, - თვალებგაფართოებულმა მითხრა.
-ნუთუ არავის მოგწონთ?! -ვუთხარი და მაშინვე მასაც სახე წაუხდა, რაზეც თვალები გადავატრიალე.
-არ მჯერა! - ისევ თვალებგაფართოებულმა ჩემი თმის კულული ხელით აწია, - ეს შენ თმებს როგორ გაუკეთე!
-ნაილ გთხოვ, საკმარისად მეჩხუბნენ უკვე.
-ღირსი ხარ და მაგიტომ!
-ღმერთო ჩემო, - ამოვიოხრე და უკანა სავარზელზე ჩავჯექი. ლილის კი წინ დავუთმე ადგილი, რადგან ძალიან დიდი მომხრე ვარ ნაილის და ლილის წყვილის.
არ მქონდა იმის იმედი, რომ აქ კარგად გავერთობოდი, მაგრამ რამოდენიმე საათიანი აქ ყოფნის შემდეგ დავრწმუნდი, რომ ეს იმაზე უარესი ყოფილა ვიდრე მე წარმოვიდგენდი.
ხალხი სვავდა, ერთმათს აშინებდა, შემდეგ კი ლაპარაკს უბავდა, მე კი არც დალევა მინდოდა და მითუმეტეს არც ვინმესთან ლაპარაკის გაბმა, ამიტომ შედარებით წყნარი ადგილი ვიპოვე და სავარძელზე ჩამოვჯექი.
ფიქრებში ვიყავი გართული, როცა უცებ ვიგრძენი რომ გვერდით ვიღაც მომიჯდა. სანამ გავიხედავდი და გავიგებდი ვინ იყო, თავს იმის უფლებაც კი მივეცი, რომ მეფიქრა ეს ზეინი იყო და ამის გაფიქრებაზე ტუჩის კუთხეში ღიმილი შემეპარა. მეზიზღებოდა ჩემი თავი, როცა გამოვიჭერდი, როგორ უნდოდა ზეინთან სიახლოვე და მასთან ყოფნა მიუხედავად ყველაფრისა. რაც არ უნდა დაეშავებინა ჩემთვის გულის სიღრმეში მაინც მჯერა ნაილის რომ ის კარგი ადამიანია. დღეს უკვე მეორედ გამიცრუვდა იმედები, როცა ჩემს გვერდით ზეინის მაგივრად ჰარი დავინახე.
-ვოაჰ! ანაბელ ეს შენ ხარ?
მის რეაქციაზე ჩამეცინა.
-არა ბატონო ჰაროლდ, მე მეთხუტმეტე საუკუნის არისტოკრატი ქალბატონი გახლავართ. -ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი, რომ ჩემი კაბა დაენახა და ამაში თავადვე დარწმუნებულიყო.
-ოოჰჰჰ, მილედი-ჰარიც წამოდგა სკამიდან და რენესანსი გააკეთა. ჩამეცინა და ხელი მხარზე მივკარი.
-უბრალოდ პარიკია თუ თმა შეიღებე?
-შევიღებე -ვუთხარი და კარგად დავაკვირდი მას, რომ გამეგო მოეწონა თუ არა.
-აჰჰ- წამოთქვა, შემდეგ კი იდაყვი გამომიწია, რომ მისთვის პადრუჩკი გამეყარა.
„არ მოეწონა“ - ჩავილაპარაკე და ხელი გავუყარე.
-წამოდი გავისეირნოთ - დაილაპარაკა და მიმოიხედა,
-კარგი, წამოდი -ჩემს თანხმობაზე გაეღიმა და გასასვლელისკენ წამიძღვა.

ქუჩაში რომ გავედით, არც ისე ბევრი ხალხი ირეოდა, რადგან უკვე საკმაოდ გვიანი იყო. მაგრამ ზოგიერთი ბავშვი, მაინც აკაკუნებდა კარებზე და სასუსნავებს ითხოვდნენ.
-ვინც კამფეტებს არ მაძლევდა შენ არ იცი რა სეირს ვაწევდი, - მათ შემხედვარე ჰარიმ მითხრა.
-მაინც რას? - სიცილით ვკიხთე.
-კვერცხებს ვუშენდი მათ სახლს. გადავიხარხარე, შემდეგ კი ჩემი ბავშვობა მომაგონდა, უფროს დასთან ერთად როგორ დავდიოდი კარდაკარ ჰელოუინზე.
-ხო მეც ეგრე, ერთხელ შოკოლადები არ მომცეს და ვიტირე, - სიცილით ვუთხარი, რაზეც ჰარიც ახარხარდა. შემდეგ კი სიჩუმე ჩამოწვა. მე ძველ დროზე ვფიქრობდი, ალბათ ჰარიც თავის ბავშობას იხსენებდა.
-ვიღაცები აგვედევნენ?! - უცებ ყურში ჩამჩურჩულა ჰარიმ და ნაუცბათევობისგან შევხტი. უკან გავიხედე და მთელს სხეულში დამზაფრა.
-ა-არა, რა სისულელეა, გეჩვენება ალბათ, რატომ უნდა აგვკიდებოდნენ- ნერვიულად ჩავიცინე და ერთიანად გავფითრდი. ჰარიმ კიდევ ერთხელ მიიხედა და შემდეგ მე მომიბრუნდა.
-ნამდვილად მოგვყვებიან.
-ა-არამგონია ჰარი, წამოდი შიგნით შევიდეთ.
-ანაბელ რა ხდება? - დაეჭვებით მკიხთა ჰარიმ.
-ა-არაფერი.
-ის ნაიარევები ამათ გამო გქონდა ხომ? მომიუევი რა მოხდა- მკაცრად მითხრა და ისეთი თვალებით შემომხედა, მეგონა რენდგენს მიკეთებდა.
ცოტახანი ვყოვმანობდი, მაგრამ შემდეგ დავნებდი და თითქმის ყველაფერი მოვუყევი რაც განვლილი კვირების განმავლობაში გადამხდა.
როდესაც მოყოლას მოვრჩი მას ავხედე და შევამჩნიე, როგორ გამკაცრემოდა სახე, წარბებშეჭმუხნული მომჩერებოდა და ყბა-ყბაზე დაეჭირა. ასეთი შესახედაობის ჰარიმ მართლაც რომ დამაბრთხო და უკან დავიხიე, მაგრამ მაშინვე ხელში მწვდა და მისკენ მიმწია.
-მისმინე, ზეინს აღარ გაეკარო -მკაცრად მითხრა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-ვიცი ეს მის გამო ხდება, მაგრამ ახლა ის ერთადერთია ვისაც ჩემი დაცვა შეუძლია. სხვა გზა არ მაქ. -ამოვიოხრე და მზერა ავარიდე.
-სხვა გზა ყოველთვისაა, ანაბელ და ის არ არის ერთადერთი ვისაც შენი დაცვა შეუძლია.
-ეს საქმე მისი გაფუჭებულია და ისაა ვალდებული თავისი გაფუჭებული თითონვე მოაწესრიგოს.
-ანაბელ, მისმინე, ამ ტიპებს მე მოგაშორებ, მაგრამ დამპირდი რომ ზეინს აღარ გაეკარები.
-არ ხარ ვალდებუ...
-დამპირდი, რომ იმ ნაბიჭვარს აღარ გაეკარები -სიტყვა გამაწვეტინა.
ჩემი ერთი ნაწილი ყველაფერს გააკეთებდა ოღონდაც ეს ორი „დაცვა“ თავიდან მომეშორებინა, მეორე ნაწილი კი თანახმა იყო, რომ ისევ საბრთხეში ყოფილიყო, თუ მხოლოდ ეს იქნებოდა ზეინის ნახვის საშუალება.
-გასაგებია -ამოიოხრა ჰარიმ -იმედია ოდესმე გონს მოეგები და მიხვდები ვისთან გაქ საქმე, ახლა კი წამოდი შიგნით შევიდეთ. ჰარის თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და სკოლაში შევედით.

-წავალ ლილის მოვძებნი, - ვუთხარი ჰარის და ზრდილობიანად გავუღიმე. -კარგი და იფიქრე იმაზე რაც გითხარი- მომაძახა სანამ ხალხში გავვუჩინარდებოდი. ნაილი და ლილი მალევე დავლანდე, ბართან ახლოს იჯდნენ და საუბრობდნენ. მათ ასე დანახვაზე გამეღიმა და გადავწყვიტე მათთვის ხელი აღარ შემეშალა.
-ჰეი ბარბი, - უცებ ვიღაცამ ჩამჩურჩულა და მეც მოულოდნელობისგან შევხტი, მაგრამ როდესაც სიტყვები გავიაზრე გულში სიხარულის ნაპერწკალმა გამკრა და უკან მივტრიალდი.
-აქ რას აკეთებ?
-თმა შეიღებე? -ჩემი კითხვა დააიგნორა.
-კი. -ვუთხარი და მის პასუხს დაველოდე, ყველაზე მეტად მისი აზრი მაინტერესებდა ჩემ ახალ თმასთან დაკავშირებით.
-რატომ? - სერიოზულად? არც მას მოსწონს? ამოვიოხრე და თავი გავიქნიე.
-აქ რას აკეთებ? -ახლა მე დავაიგნორე მისი კითხვა.
-მმმ.. მოდი დავფიქრდე, - თითი ნიკაპზე მიიდო და ჭერში აიხედა, - აჰ ჰო. აქ ერთი სულელი ბავშვის გამო მოვედი, რომელსაც ძალიან საშიში ხალხი დასდევს და სიკვდილით ემუქრება. მე კი როგორც მამაცმა რაინდმა, - თავის სამოსზე მიმანიშნა, - გადავწყვიტე რომ ის დავიცვა.
-შენ რა მთვრალი ხარ? - სიცილით ვკითხე.
-ჰო, სანამ შენ გიპოვიდი ცოტა დავლიე, - ღიმილით მითხრა, შემდეგ კი სახე მოექუფრა, -ისე სად იყავი?
-ჰარისთან ერთად ვსეირნობდი.
-ჰარის აღარ გაეკარო-გაბრაზებული ტონით მითხრა, შემდეგ კი ყალბად გაიღიმა.
-რა საინტერესოა, მანაც ზუსტად იგივე მითხრა შენზე -გავიღიმე, მაგიდაზე მდგარი უალკოჰოლო სასმელი ავიღე და ცოტა მოვსვი.
-აბანელ, მასთან ურთიერთობა არ უნდა გქოდეს. -მკაცრად გამაბრთხილა და ხელი მაჯაში მომკიდა.
-ერთადერთი ვისთანაც ურთიერთობა არ უნდა მქონდეს ეს შენ ხარ, მაგრამ ნახე შენს წინ ვდგავარ, - გაბრაზებულმა ხელი უხეშად გამოვწიე, მოვბრუნდი და ლილისკენ წავედი.
-ჰეი, - ღიმილით ვუთხარი და მას და ნაილს გვერდით ამოვუდექი. ნახევარი საათი არც იყო გასული, რომ უკვე აქ სული მეხუთებოდა, აღარ მინდოდა აქ ყოფნა, მაგრამ სახლში მარტო ვერ დავბრუნდებოდი, ამიტომ გადაჭედილ ოთახში, თვალებით ზეინის ძებნა დავიწყე. ბოლოს რომ ვიპოვნე მისი მიმართულებით წავედი და თავზე დავადექი, მარტინას ელაპარაკებოდა. აი თურმე რატომ მოვიდა აქ.
-სახლში წამიყვანე, - მარტინა დავაიგნორე და ზეინს მივუტრიალდი. სასმელს სვამდა, უკვე პირთან ქონდა მიტანილი, რომ უკან გამოსწია, რადგან ჩემთვის პასუხი გაეცა.
-შენ რა ზეინი შენი ფინია ძაღლი გგონია? -დაისისინა მარტინამ.
-მარტინა მოკლეტე, შენთვის არაფერი მიკითხავს, - უხეშად ვუთხარი და ზეინს მოვუტრიალდი, რომელიც ცალყბად იღიმოდა.
-ვოაჰ! ამ "რიჟას" დამიხედეთ. -პირი დავაღე, რომ მარტინასთვის პასუხი გამეცა, მაგრამ ამ დროს ზეინმა გამაწყვეტინა.
-ანაბელ, ვერ ხედავ რომ არ მცალია? ცოტახანი მოიცადე ან სხვას სთხოვე, - მითხრა, სასმელი გადაკრა და ისევ მარტინას მიუტრიალდა. სიბრაზისგან ერთიანად ახურეუბლმა მარტინას გადავხედე, რომელიც გველის ღიმილით მიღიმოდა.
-კარგი, მაშინ ჰარის ვთხოვ კომპანიონობას, - უკან გამოვბრუნდი და ახლა თვალებით ჰარის ძებნა დავიწყე. აი ვიპოვნე, მისკენ უნდა წავსულიყავი, რომ მკლავში ზეინი მწვდა და მისკენ შემომატრიალა.
-წავედით, - დაიღრინა და გასასვლელისკენ წამიყვანა.
-ეიიი მოიცა -მარტინას ხმა მოისმა.
-მერე გნახავ- სწრაფად მოიშორა ზეინმა და გზა გააგრძელა.
გარეთ გავედით თუ არა სახეზე ცივი ნიავი მეცა. მას შემდეგ რაც გარეთ ვიყავი გამოსული უფრო აცივებულა, მაგრამ მესიამოვნა, ცოტა არ იყოს გამომაფხიზლა.
-შენი თმა -მითხრა და ერთი კულული ხელში მოიქცია. ღმერთო, ოღონდაც ეხლა ამანაც არ მითხრას რომ საშინელებაა. -ძალიან მომწონს -დაამთავრა და თვალებში დაჟინებით ჩამაშტერდა. ბაგეზე მაშინვე ღიმილმა გადამირბინა, პირველი ადამიანი იყო ვინც დღეს კომპლიმენტი მითხრა. ჩვენს შორის ადგილი იმაზე მცირე გახდა ვიდრე იყო, როცა ზეინი უფრო მომიახლოვდა.
-მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც არ გძულვარ, ხომ? -მისი ამოსუნთქული ჰაერი ყურთან სასიამოვნოდ მელამუნებოდა. ზეინის კითხვამ და სიახლოვემ ცოტა არ იყოს დამაბნია.
სანამ მე ვფიქრობდი საპასუხოდ რა მეთქვა, ზეინმა უკვე იცოდა პასუხი თავისივე დასმულ კითხვაზე. ვერ ვიტანდი, ნერვებს მიშლიდა, ყველაზე საზიზღარი ადამიანი იყო ვინც ცხოვრებაში ოდესმე შემხვედრია, მაგრამ მე მას ვერასდროს შევიძულებდი. ზეინს ქონდა რაღაც, რაც ბოლოს ყოველთვის მასთან ამომაყოფინებდა თავს. მე ის არ მძულდა და ვერც ვერასდროს შევიძულებდი. მიუხედავად იმისა, ამას გულწრფელობით აკეთებდა თუ არა, მაინც ერთადერთი იყო, რომელმაც თავი სრულყოფილად, მიმზიდველად და სასურველად მაგრძნობინა.
ახლაც, ყოველი მისი გამოხედვა, სიტყვა და შეხება მაგრძნობინებდა, რომ ყველაფერი რაც მოხდა ამად მაინც ღირდა. მიღირდა მის დაცვად, ზრუნვად და ჩემს გვერდში ყოფნად. ვიცი უთავმოყვარეო, უპრინციპო და სულელი ვარ, ვიცი რომ უნდა მძულდეს, ვიცი რომ არ უნდა ვაპატიო, მაგრამ ჩემი გული, სული და სხეული მთლიანად მას ითხოვს.
თვალები დავხუჭე და ღრმად ჩავისუნთქე, როცა ვიგრძენი, როგორ შემახო ტუჩები ყელზე, ყურის ძირში, და როგორ მაკოცა ბაგეზე. ტანში ერთიანად სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა. ჩემს სხეულს ისეთი რეაქცია ჰქონდა თითქოს ასწილიანი თვლემის შემედეგ გამოიღვიძაო. ახლა ვაცნობიერებ, თუ როგორ მომნატრებია მისი კოცნის გემო.
-წავედით? -გონზე მისმა ხმამ მომიყვანა და თვალი გავახილე.
-და კითხვაზე პასუხი? კითხვაზე პასუხი არ გაინტერესებს? -ზეინმა
გაიცინა.
-არა, უკვე მივიღე პასუხი. - თავისი ჩაფხუტი გამომიწოდა და მოტოციკლეტზე შემოჯდა.
Secret თავი 33

ბოლოჯერ ჩავისუნთქე ღამის გრილი სიოს სუფთა ჰაერი და მოტოციკლზე ზეინს უკან მივუჯექი. ხელები წელზე მაგრად მოვხვიე და თავი მის ზურგს დავადე. ზეინმა მოტოციკლი დაქოქა და ისიც გამაყურუებელი გრუხუნით წინ გაიჭრა. ცივი ჰაერი სახეზე მეცემოდა და თვალებს მიწვავდა, ამიტომ გადავწყვიტე ცოტახანი თვალები დამეხუჭა. უცებ ზეინმა სიჩქარეს საგრძნობლად მოუმატა და მეც თვალები მაშინვე ვჭყიტე, გამოსახულებაც სულ აიდღაბნა. წინ რომ გავიხედე გული ლამის გამიჩერდა, როდესაც დავინახე რა სწრაფად მივდიოდით.
-ზეინ, - კბილებში გამოვცერი და კანზე ფრჩხილებით ჩავაფრინდი. ნელ-ნელა ზეინის სახეს ავხედე, რომელზეც ღიმილი დასთამაშებდა. უცბად მკვეთრად მოუხვია და მეც კიდევ უფრო მაგრად მოვეჭიდე.
- ზეინ! - შეშფოთებულმა წამოვიყვირე. როგორც ჩანდა ჩემი ქცევები ართობდა, რადგან გადაიხარხარა.
ისევ წინ გავიხედე და მივხვდი, რომ ეს ჩემი სახლის გზა არ იყო.
-ზეინ, ეს ჩემი სახლის გზა არაა, - სუნთქვაშეკრულმა ვუთხარი, მაგრამ პასუხი არ გამცა, - ზეინ.. - ხმას ავუწიე, მაგრამ მას მხოლოდ ჩაეცინა.
-იდიოტო ჩემს მოტაცებას თუ აპირებ იცოდე პოლიცია დაგიჭერს- ანერვიულებულმა ბოლო ხმაზე დავიკივლე, მაგრამ მან ისევ ისე გამაღიზიანებლად გადაიხარხარა.
- დაწყნარდი მოტაცებას არ გიპირებ!
მის ნათქვამზე ამოვიოხრე და ისევ წინ გავიხედე.
-გთხოვ სიჩქარეს მაინც მოუკელი, თორემ თავბრუ მესხმის და შეიძლება გული ამერიოს.
-ღმერთო, - ამოიოხრა და სვლას უკლო. მეც შვებისგან ამოვისუნთქე და თვალები ისევ მივნაბე იმის იმედით, რომ ამ გამაწყალებელ შეგრძნებას, რომელსაც მუცლის და ყელის არეში ვგრზნობდი, ბოლოს მოვუღებდი. ცოტახნიანი სიარულის შემდეგ სვლას უკლო და ბოლოს დაამუხრუჭა.
-სად ვართ? - თავლები სიბნელეში მოვავლე, მაგრამ ვერაფერს ვარჩევდი კარგად.
-დაიცადე, - მითხრა, მოტოციკლიდან ამაყენა. -წამოდი. - ხელი მომკიდა და წინ წამიყვანა.
-ატრაქციონების პარკი? - სიცილით ვკითხე, როცა მივხვდი სად მივდიოდით.
-ხო- მითხრა და ჭიშკარზე აძრომა დაწიყო.
-ზეინ რას შვები? - გაკვირვებულმა ვკითხე, როდესაც დავინახე რას აკეთებდა.
-შიგნით შევდივარ. შენ აქ დამელოდები?
-კი - ვუთხარი და მიმოვიხედე, რომ რაიმე ჩამოსაჯდომი მეპოვნა.
-რას შვები? -თვალები გადაატრიალა.
-გელოები -ვუთხარი და ძირს ჩამოვჯექი.
-ამოდი .
-უჰ.. კარგი? - დაეჭვებით ვუთხარი, ფეხზე წამოვდექი და ხელები რკინის ორნამენტებს ჩავბღუჭე. ჯერ ისევ ვფიქრობდი მინდოდა იქ ასვლა თუ არა. ბოლოს მაინც ასვლა გადავწყვიტე და ფეხის ჭიშკარზე შემოდება ვცადე, მაგრამ კაბამ შემიშალა ხელი. გამოვიწიე, მატერია მაგრად ჩავბღუჯე, შემდეგ ფეხი რკინაზე მყარად დავდგი, ხელები კაბას ვუშვი და კარებს მოვეჭიდე. გამეღიმა რომ გამომივიდა. ახლა უფრო ზემოთ მოვჭიდე ხელებით და მეორე ფეხიც შევდგი, მაგრამ ეს გრძელი კაბა მაინც ამებლანდა და ძირს დავვარდი.
-უჰ.. - ტკივილისკგან ამოვიკვნესე.
-რა მოგივიდა? - ზეინმა ჩამომძახა და რამდენიმე წამში თვითონაც ძირს დახტა და ზემოდან დამაჩერდა.
-კაბა ფეხებში ამებლანდა და დავეცი, - სიმწრით ვითქვი და წამოვიწიე.
-არაა სასაცილო, - შევუბღვირე, როდესაც ზეინს სიცილი აუტყდა.
-რა მოუქნელი ხარ, - ღიმილით მითხრა და ხელი გამომიწოდა. მეც ჩავჭიდე და წამოვდექი.
ზეინმა ხელები წელზე წამავლო და მის წინ დამაყენა, შემდეგ კი კაბის ქსოვილი მუშტებით მობღუჯა და ისე სწრაფად შემომახია, ისე რომ გაპროტესტებაც ვერ მოვასწარი.
-ეს რა ქანი?! - დავიკივლე და ნაგლეჟებს ვწვდი.
-დაანებე თავი. - მითხრა და მატერიის ქაჩვა დაიწყო, რომელსაც უმწეოდ ვიფარებდი ფეხებზე, - არაფერი გაქვს ისეთი რაც აქამდე არ მინახავს!-მატერიისთვის ჩხუბის დროს მომახალა, მე კი ერთიანად ავწითლდი არ ვიცი სიბრაზისგან თუ სირცხვილისგან. თავის საწადელს მიაღწია და ქსოფილი გამომგლიჯა.
-ახლა ღობეზე ასვლაზე - თავით კარისკენ მიმანიშნა, - ხელს არაფერი შეგიშლის.
თვალები გადავატრიალე და რკინის ბადისკენ წავედი, რომელიც უფრო დაბალი იყო ვიდრე რკინის ჭისკარი.
-მოიცა ამან ჭკუაში მაჯობა?- თავისთვის ჩაიბურტყუნა ზეინმა. ალბათ ჩემს გასაგონად არ თქვა და მეც თავი ისე მოვაჩვენე თითქოს არც გამეგო.
ბადეზე ბობღვა დავიწყე, ცოტა არ იყოს ხელისგულები მეტკინა,
უცბად რატომრაც რაღაცის ნაკლებობა ვიგრძენი და მივხვდი რომ ზეინი ჩემთან ერთად არ მობობღავდა.
-ზეინ? - გაურკვევლობაში მყოფმა ვიკითხე, - ზეინ სად ხარ?
-აქ, - ქვემოდან ხმა მომესმა და მეც ქვევით ჩავიხედე. სადაც დოინჯშემორტყმული ზეინი დამხვდა.
-მანდ რას აკეთებ? - კითხვაზე კი პასუხად მხოლოდ მისი ღიმილი მივიღე და ამან მაშინვე მიმახვედრა თუ რაში იყო საქმე, - ზეინ! - მისი სისულელეებით დაღლილმა პროტესტის ნიშნად დავიყვირე, - მოეშვი ჩემი უკანალის ყურებას და ამოდი.
-არა, აქ დავრჩები ცოტახანს, თვალყურს გადევნებ რომ არ ჩამოვარდე. - სიცილით მითხრა.
-ზეინ გთხოვ! - ფეხები უხერხულად შევატყუპე და ტანი გვერდზე გავწიე, მაგრამ ზეინმაც თავი გადახარა, - ზეინ!
როდესაც მივხვდი რომ ჩემს პროტესტს აზრი არ ქონდა ბადეზე უფრო სწრაფად ავძვერი და მეორე მხარესაც სწრაფად გადავედი.
კარგი რა ანაბელ, - ვითონ დამწუხრებულმა, მაგრამ აშკარად ჩემი რეაქციით წახალისებულმა ამომძახა და ბადეზე ისიც ამობობღდა.
ცოტახანში ორივენი ატრაქციონების პარკში ვიყავით.
-აქ ძალიან ბნელა -ამოვიბუტბუტე ცოტა არ იყოს შეშინებულმა.
-დამაცადე, - მითხრა ზეინმა და სადღაც წავიდა. რამდენიმე წუთში რაღაც ტკაცანის ხმა გაისმა და შემედეგ მთელი ატრაქციონების პარკი ერთიანად განათდა. მოულოდნელობისგან შევხტი და გულგახეთქილმა იქაურობას მოვავლე თვალი.
-მოგწონს? - უკნიდან ხმა მომესმა.
-კი, მაგრამ ვინმემ რომ დაგვიჭიროს? - დაძაბულმა ვკითხე.
-ნუ გეშინია, ეს ბევრჯერ გამიკეთებია.
-უჰ.. კაი.

-რომელ ატრაქციონზე დავჯდეთ?
-არ ვიცი. -ვუთხარი და ატრაქციონებს თვალი მოვავლე. -აი იქ -წამოვიძახე და ხელი კონკიას კარუსელისკენ გავიშვირე. ზეინმა ჩემს ხელს მზერა გააყოლა და ცხენებიანი კარუსელის დანახვისას ჩაიცინა.
-ხუმრობ ხომ?- დამცინავი მზერა მომაბყრო და შემდეგ ისევ იმ კარუსელს გახედა. -ეს ხომ ბავშვებისა?
-მერე შენც არ ამბობდი რომ ბავშვი ვარ? -პასუხი სწრაფად დავუბრუნე.
-ოხ, მშიშარა, კარგი მიდი დაჯექი და მე ჩავრთავ -მითხრა და ატრაქციონის ჩასართველისკენ წავიდა. მეც ერთ-ერთ ცხენს შემოვაჯექი და ზეინს ვანიშნე, რომ უკვე შეეძლო ჩართვა. როდესაც ზეინმა ჩართო კარუსელი,ჩემმა ცხენმა სვლა დაიწყო. ცივი ჰარი სახეზე მომელამუნა და სიამოვნებისგან გამეღიმა. გრილი სიო დაქროდა,ჩემი ცხენი კი წინ მიიწევდა,ქარი ჩემს წითელ დალალებს უკან აფრიალებდა,მე კი სახეზე მეფერებოდა.ატრაქციონის სასიამოვნო მელოდიამ,გრილმა სიომ და ამ ცხენებმა ბავშვობის წლები გამახსენეს,როდესაც მე, ჩემი და და ჩემი მეგობრები ერთდროულად,მხიარულად ვარჩევდით ჩვენთვის ლამაზ ცხენებს,შემდეგ მათზე შემოვჯდებოდით და წარმოვიდგენდით რომ ეს სათამაშო ცხენები ნამდვილი რაშები იყვნენ,ჩვენ კი მათ ცხრა მთას იქით მივაჭენებდით და წარმოვიდგენდით,რომ კონკიას ზღაპარში მყოფი კონკიები ვიყავით,ჩვენი ჟრიამულით თითქოს ყველა მხიარულობდა და ბედნიერი სახეებით მოგვჩერებოდნენ პატარა 'კონკიებს'..ჩემს მოგონებებზე გამეღიმა,მენატრება ის დრო..ძალიან მენატრება.. თმები სახიდან მოვიშორე და ზეინს შევხედე,რომელიც ასევე ღიმილიანი სახით მიყურებდა -ზეინ,მოდი შენც დაჯექი -მხიარულად შევთავაზე
-ბავშვების ატრაქციონები არ მიზიდავს -სიცილით მითხრა და ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა
-ოოო,მოდი მოდი -დავიჟინე მე,თან მეცინებოდა.ვიფიქრე,რომ ისევ უარს მეტყოდა,თუმცა უცებ სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა ატრაქციონისკენ,ის იმდენად თავდაჯერებული იყო,უეჭველად ფიქრობდა,რომ პირველივე მცდელობაზე ამოვიდოდა ჩართულ ატრაქციონზე,მაგრამ მისი თავდაჯერებულობა სადღაც გაქრა,როდესაც ერთი ფეხი ატრაქციონზე დარჩა,ხოლო მეორე ფეხი ისევ მიწაზე ედო. ხმამაღლა გამეცინა მის მდგომარეობაზე,იმდენად სასაცილოდ იდგა.. მასაც გაეცინა,ფეხი სწრაფად ჩასწია ძირს,შემდეგ კი ისევ სცადა ამოსვლა,თუმცა ისევ არ გამოუვიდა,რაც უკვე ისტერიულ სიცილში გადამეზარდა,ისიც იცინოდა ოღონდ ჩემთან შედარებით უფრო ხმადაბლა,თან ცდილობდა,როგორმე ამომძვრალიყო ზევით,საბოლოოდ უკან გაიწია,მთელი სისწრაფით გამოიქცა და წამის მეასედში ზემოთ ამოძვრა,პირზე ხელი ავიფარე და ისევ ჩამეცინა.ზეინი ჩემსკენ წამოვიდა და ჩემს გვერდით მჯდომ ცხენს შეაჯდა,გავუღიმე და წინ გავიხედე. ეს ყველაფერი იმდენად უცნაურად მეჩვენებოდა.. ჯერ ის მძულდა,ახლა კი მასთან ერთად გასართობად ატრაქციონებზე ვარ..გულის ცემა საშინლად აჩქარებული მაქვს. არ აქვს მნიშვნელობა თუ როგორ დამამცირა მან,როგორ მატკინა გული..როდესაც ის ჩემს სიახლოვესაა გული საგულედან ვარდება,ტვინში სისხლი უსწრაფესად მოძრაობს და სხეული მითრთოლდება. ისევ მას შევხედე,სახეზე საყვარელი ღიმილი ჰქონდა გადაფენილი,თან მე მიყურებდა.
-ისე სწრაფად მოძრაობენ ეს ცხენები,რომ ნებისმიერ,კარგად გახედნილ ცხენს გაუსწრებენ -სიცილით თქვა ზეინმა და ცხენებზე მიმანიშნა,მეც გამეცინა მის ნათქვამზე
-მე შემიძლია შეგეჯიბრო ჩემი ცხენით,შენს მოტოციკლს გავუსწრებთ -ასევე ხუმრობთ ვუპასუხე მას.ზეინს გაეცინა,მისი ენა მისი კბილებს შორის იყო მოქცეული და საყვარლად იცინოდა.თავი წინ გავატრიალე და სხვა ცხენებს შევავლე თვალი,მხოლოდ მე და ზეინი..მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით ამხელა პარკში,ამ ატრაქციონზეც მხოლოდ მე და ის ვზივართ,ზეინი გვერდით მიზის.. იმ ყველაფრის შემდეგ.. თვალი მისკენ გავაპარე,დავინახე რომ მე მიყურებდა,იდუმალი სახე ჰქონდა.არ ვიცი რას ფიქრობდა,მაგრამ მისმა მზერამ დამაბნია და ამაწითლა,თავი დავხარე,შემდეგ კი გაუაზრებლად ჩემი ხელი მისკენ გავიწვდინე,ზეინმა ჩემს ხელს დახედა,შემდეგ კი წამებში მისი დიდი ხელი ჩემსას ძლიერად ჩაკიდა და თითები ერთმანეთში ახლართა. ეს შეგრძნება არასოდეს დამავიწყდება. მომენტალურად გულმა ბაგა-ბუგი დაიწყო,ნერვიულობისგან ხელის გულები გამიოფლიანდა. ზეინმა თითქოს შეამჩნია ჩემი ნერვიულობა,ხელი უფრო ძლიერად მომიჭირა და ცერა თითით მეფერებოდა,მის ჟესტზე გამეღიმა,ხელი უფრო ძლიერად მოვუჭირე და წინ გავიხედე.სივრცეს გავყურებდი და ვფიქრობდი,როდესაც ვიგრძენი როგორ წამოდგა ზეინი თავისი ცხენიდან,ისე რომ ჩემთვის ხელი არ გაუშვია, ჩემთან მოიწია და უკნიდან მომიჯდა,ჩვენი ერთმანეთში ახლართული თითები მუცელზე დამალაგა და უკნიდან ძლიერად მომეკრო. მისმა სიახლოვემ,მისმა ჩახუტებამ მუცლებში პეპლების აფრენა და გულის საშინელი აჩქარება მაგრძნობინეს. თითქოს ჩვენს ირგვლივ ყველაფერი გაიყინა,თითქოს ეს საუკუნეა გრძელდება. თავი უკან გადავზიდე, მხარზე დავადე და სახეზე შევხედე,მიღიმოდა,თავი დახარა და ცხვირის წვერზე მაკოცა,რამაც ცოტა დამამშვიდა. ფრთხილად მეფერებოდა და თმაზე მეთამაშებოდა,მე კი მისი ყველა ქმედება ღიმილს მგვრიდა და ბედნიერებას მანიჭებდა.როდესაც ცოტა მოეშვა და თავისი ტორებისგან გამანთავისუფლა გადავწყვიტე,რომ ცოტა წამეთამაშა. რაც შემეძლო მთელი სისწრაფით წამოვხტი იმ ცხენიდან,შემდეგ კარუსელიდან ჩავხტი და სხვა ატრაქციონისკენ გავიქეცი. ზეინი უკან გამომედევნა,თან მეძახდა,მე კი ვიცინოდი და წინ მივიწევდი,ბოლოს ზეინი დამეწია და ხელი ძლიერად მომკიდა
-სად მირბიხარ ბარბი? -სიცილით მკითხა,სირბილისგან გული აჩქარებული მქონდა და ღრმად ვსუნთქავდი
-უბრალოდ ახალ ატრაქციონს ვეძებ -სიცილით ვუპასუხე,მასაც გაეცინა და ერთ-ერთ ატრაქციონზე მიმიყვანა.. ჩვეულებრივი საქანელები იყო,გამეცინა,ზეინმა მანიშნა რომ დავჯდარიყავი,მეც დავჯექი.როდესაც ატრაქციონი ჩაირთო ჯერ ძალიან ნელა მოძრაობდა,ზეინი შემოძვრა და ის ჩემს უკან დაჯდა,ცოტახანში საქანელამ დიდზე დაიწყო მოძრაობა და ინსტიქტურად დავიყვირე. ისეთი შეგრძნება მქონდა,ხელი რომ ამეწია ცას მივწვდებოდი. ხმამაღლა ვყვიროდი,ზეინი კი დამცინოდა და უარესად მაშინებდა.
-ანაბელ ახლა ჩამოვვარდებით -დამიყვირა და თან იცინოდა.
-გეყოს ჩემი შეშინება,ისედაც გული მისკდება -ასევე დავუყვირე და თან გამეცინა.. როდესაც ატრაქციონი გაჩერდა გულგახეთქილი წამოვხტი იქიდან და ხელები ჰაერში ავიქნიე
-ამ საქანელაზე მეროედ არ დავჯდები -შეშინებულმა წამოვიყვირე -ისეთი საყვარელი და ფერადი ჩანს,რომ ყველას მიიზიდავს,მაგრამ რა იციან წინ რა ელით -სიცილით ვთქვი,ზეინსაც გაეცინა და ხელი ეშმაკის ბორბლისკენ გაიშვირა.
-წამოდი -გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე ჩამკიდა ხელი და იქითკენ გამაქცია,გამეცინა და მის ნებას დავყევი,მართალია დიდად არასოდეს მყვარებია ეშმაკის ბორბალი,მაგრამ ახლა არ მინდა მას ვაწყენინო.ზეინმა ხელით მიმანიშნა,რომ შევსულიყავი,თვითონ კი ატრაქციონის ჩასართავად წავიდა, მეც ავედი ბორბალზე და შევედი შიგნით,ატრაქციონი ნელა დაიძრა და ზეინი ჩემსკენ გამოიქცა,სიცილით შემოვიდა ჩემთან და ღრმად ამოისუნთქა
-ოუუჰჰ,ძლივს მოვასწარი -ამოიოხრა, მე კი, უკვე კარგა ხნის მოკალათებული, ვიჯექი და უაზროდ ვიცინოდი. ცოტახანში სიცილიც შევწყვიტე და უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა. ძირს გადავიხედე,მიწას ნელ-ნელა ვშორდებოდით და მეც უფრო და უფრო მითრევდა ჩემი ფიქრები.. არც კი მჯერა,რომ ასე ვართ მე და ზეინი,ერთად ვიცინით,ვმხიარულობთ და ატრაქციონებზე ერთად ვატარებთ დროს. ამას ვერც კი წარმოვიდგენდი.,ეს იმდენად არარეალურია.. მაგრამ ძალიან, ძალიან სასიამოვნო. უცებ ფიქრები სხვა მხარეს გამიფრინდნენ და სახეც მალევე მომეღუშა. მისკენ გავიხედე, რომელიც ჩვენს წინ გადაშლილ ხედს მისცერებოდა და ნაღვლიანად გამეღიმა.
-ყველაფერი ტყუილი იყო? - ჩუმად ვიკითხე, მაგრამ ზეინის ყურის გასაგებად.
-რა? - წარბებშეჭმუხნულმა გამომხედა.
-აი მაშინ ერთად რომ ვიყავით, ვგულისხმობ რომ... მოკლედ... ხომ ხვდები არა?! ყველაფერი დაგეგმილი იყო? -ზეინი ხმას არ იღებდა, თვალებში შემომხედა, შემდეგ კი დარცხვენილმა თვალი ამარიდა.
ღრმად მოვისუნთქე და თვალები დავხუჭე.
-ყველაფერი გასაგებია -ვუთხარი დაბალ ხმაზე და ნაძალადევად გავიღიმე. -და მაშინ.. ეკლესიაში. ისიც ტყუილი იყო? - სიჩუმე ისევ მე დავარღვიე, როცა ის დღე გამახსენდა, როცა ზეინს ლოცვა ვაიძულე.
ირგვლივ ისევ სიჩუმე ჩამოდგა, მეგონა რომ პასუხს ამაზეც არ გამცემდა, მაგრამ ბოლოს მაინც ამოერღა "არა".
-არა, ის ტყუილი არ იყო.. - კიდევ ერთხელ უარყო და მზერა ერთ წერტილზე გაუშტერდა, - ჩემი მშობლები ვიღაც ნაბიჭვრებმა ამოხოცეს ორი წლის წინ. -მითხრა, რაღაც გაურკვეველ წერტილს მზერა მოაშორა და ტკივილით სავსე თვალები მომაბყრო. მისი თვალების დანახვაზე შევკრთი. როგორც ჩანს ის ტკივილი ჯერაც არ განელებია, რაც ოჯახის დაკარგვამ მიაყენა.
-ამ ამბის შემდეგ ხარ ასეთი? - ჩემ კითხვაზე ზეინს ჩაეცინა.
-ასეთში რას გულისხმობ?
-თავს ისე აჩვენებ თითქოს სული არ გაქ, შენთან, შენს გონებასთან არავის უშვებ. ჩაკეტილი ხარ და იმ ყველაფერს კარგს კლავ შენში რაც გაგაჩნია. ნაილი მართალია, შენ კეთილი ხარ -ვუთხარი და ჩემი ხელი მის ხელს დავადე. -უბრალოდ შენც უნდა აღიარო ეს.
-შენ არ მიცნობ -მითხრა ზუსტად მაშინ, როცა კარუსელი თავის საწყის პიზიციას დაუბრუნდა და ატრაქციონიდან გადავიდა.
ამოვიოხრე და მეც მას მივყევი.
-არც შენ იცნობ საკუთარ თავს -ვუთარი და მის წინ დავდექი. აღარაფერი უთქვამს, უბრალოდ სიბნელეში ხელით ჩემი ხელის ძებნა დაიწყო და როცა იპოვა ძლიერად ჩამებღაუჭა.

Secret 34
.
წარბშეჭმუხნული გადმოვედი ზეინის მოტოციკლიდან, რადგან მეგონა ჩემს სახლში მომიყვანდა, მაგრამ არ შევწინააღმდეგებივარ, არ მინდოდა დღევანდელი საღამოც ჩხუბით დამთავრებულიყო და ყველაფერი გამეფუჭებინა. ზეინმა მოტოციკლი თავის ადგილას დააყენა და სახლისკენ გამიძღვა. როგორც კი ფეხი ზღურბლს გადავაბიჯე მაშივე გავიხადე ის ქუსლიანი ფეხსაცმელი, რომელიც ესე მტკენდა ფეხს და დივანზე ჩამოვჯექი.
-დამელოდე და ჩამოვალ, კარგი? -მკითხა ზეინმა, როცა კარი მიხურა.
ხმის ამოღების გარეშე უბრალოდ თავი დავუქნიე და დივანზე კარგად მოვკალათდი. ვიჯექი და ვფიქრობდი რას ვაკეთებდი აქ, ჩემს თავს
ვუბრაზდებოდი, რომ ახლავე არ ვდგებოდი და არ მივდიოდი აქედან. ვიცოდი ზეინი აქ უმიზეზოდ არ მომიყვანდა. იქნებ როგორც აქამდე ახლაც მატყუებს და ჩემი გამოყენება უნდა? იქნებ უნდა რომ უბრალოდ მიხმაროს და მიმაგდოს, როგორც ჰარის და?
-რაზე ფიქრობ? -ფიქრებიდან ზეინის ხმამ გამომიყვანა, ის ჩემ წინ იდგა ნახევრად შიშველი, სპორტული შორტების ამარა. რამდენიმე წამით ზეინის სხეულს მივაშტერდი, შემდეგ კი ზემოთ ავხედე.
-აქ რატომ მომიყვანე?
-შენ რა ვერ ვხვდები? ვაპირებ გიხმარო-ეშმაკურად მითხრა და წარბები ამიწია.
ფეხზე სასწრაფოდ წამოვდექი და ზეინს მოვშორდი. სახლში მხოლოდ მე და ის ვიყავით, ნამდვილად არ გაუჭირდებოდა ჩემთვის რამის დაშავება. მას რომ რაიმე დაეშავებინა პირველ რიგში მე ვიქნებოდი ამაში დამნაშავე.
ზეინი ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა, აქეთ-იქით დაფეთებული ვიყურებოდი და რამე ისეთს ვეძებდი რის ჩარტყმასაც შევძლებდი რამე რომ დაეშავებინა.
-ზეინ გთხოვ არაფერი დამიშავო -ვუთხარი აკანკალებულმა, როცა ერთმანეთს მხოლოდ მილიმეტრებიღა გვაშორებდა. ხელი მკერდთან დამადო და ნელ-ნელა ქვემოთ ჩამოასრიალა, გაჩერდა როცა მუცელს ოდავ ჩასცდა.
თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე.
-მაკოცე -მითხრა უხეშად და უფრო მოიწია. სახე მაშინვე გვერდზე გავატრიალე, რომ საშუალება არ ჰქონოდა ჩემთვის ეკოცნა. -ანაბელ მაკოცე -კიდევ ერთხელ გაიმეორა -ჯობს ეს შენი ნებით გააკთო, დამიჯერე უფრო სასიამოვნო იქნება -დააყოლა და თავი მისკენ შემატრიალებინა.
უკვე იმდენად ახლოს იყო, რომ ჩვენი ცხვრები ერთმანეთს ეხებოდა. მინდოდა წინააღმდეგობა გამეწია, მაგრამ ვიცოდი ეს უფრო გაამწვავებდა სიტუაცვიას.
-რატომ აკეთებ ამას? -შეშინებულმა ვკითხე და თვალებში ჩავაშტერდი.
ზეინი გაჩერდა, ეშმაკური სახე ჩემთვის გაურკვეველმა ემოციამ შეცვალა, თითქოს დაბნეული იყო, შეშინებული, არა უფრო აღელვებლი. ასეთი ზეინი არაერთხელ მყავდა ნანახი, მაგრამ ჯერ ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა მის თავში როცა ამ მზერით მიყურებდა.
ზეინმა ჩაიცინა და მომშორდა.
-დაწყნარდი ანაბელ, უბრალოდ ვიხუმრე -მითხრა და თვალები ისევ ეშმაკურად აუთამაშდა. -ჩემთან სახლში იმიტომ მოგიყვანე, რომ დავინახე, როგორ მოგყვებოდნენ ის ნაბიჭვრები და არც ისე კარგი იქნებოდა თუ შენს მისამართს გაიგებდნენ. -ზეინის ნათქვამზე ღრმად ამოვისუნთქე. გამეხარდა ის რაც ამ წამს მოვისმინე, გამეხარდა, რომ მან აქ დასაცავად მომიყვანა და არა ძალის სახმარად ან უბრალოდ ჩემთან დასაწოლად.
-ძალიან შემეშინდა -ვუთხარი და ჩემდა უნებურად გავიღიმე.
-ვიცი, შენი თვალები უფრო სწრაფად მიყვებიან ყველაფერს. -მითხრა და დივანზე ჩამოჯდა. მეც მას მივყევი. ცოტახანს ოთახში სიჩუმე იყო, შემდეგ კი ეს სიჩუმე ზეინმა დაარღვია.
-მაპატიე, ხომ ასეა?
-გაპატიე რა, რომ შემაშინე?
-არა, მაგას არ ვგულისმობ. ყველაფერი რაც აქამდე მოხდა.
-არა არ მიპატიებია-ვიცრუე.
ზეინმა ჩაიცინა, მიხვდა რომ ვიტყუებოდი.
-მაპატიე -კიდევ ერთხელ თავდაჯერებულმა გაიმეორა.
-არა, არ მიპატიებია. -არ ვნებდებოდი.
-როგორ შეგიძლია ესეთი იყო? -იკითხა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-შეგიძლია გარკვევით მელაპარაკო? ვერ ვხვდები რას გულისხმობ.
-კეთილი ხარ -მითხრა და თვალი ამარიდა, ისე თითქოს ამის თქმა სამარცხვინო ყოფილიყოს.
-კეთილი რომ ვიყო გაპატიებდი, -ახლა მე ავუწიე წარბები და ფეხზე წამოვდექი. ისიც ადგა და ჩვენს შორის მანძილი შეამცირა. ეს იმდენად სწრაფად მოხდა, რომ გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე მაკოცა.
გაკვირვებულმა და შოკში ჩავარდნილმა უნებლიედ კოცნითვე ვუპასუხე. ვაკოცე თუ არა, ტვინში მაშინვე ათასმა მოგონებამ ცუნამივით დამარტყა.თურმე რამდენად მომნატრებოდა ეს შეგრძნება. ერთიანად ავეკარი მის სხეულს, მან კი კიდევ უფრო მჭიდროდ მომხვია ხელები
წელზე. ჩემდა გაუცნობიერებლად ჩვენს შორის ვნება იმდენად გაღვივდა, რომ ორივს სხეულს ცეცხლის ალივით წაგვკიდებოდა და უმოწყალოდ გვწვავდა.
უნებურად უკმაყოფილებისგან ამოვიკვნესე, როცა ზეინმა კოცნა შეწყვიტა და თავი მომაშორა.
-ამის მერე კიდევ იტყვი რომ არ გიპატიებია?- უარყოფას აზრი არ ქონდა, სწორედ ვიქცეოდი თუ არა ზეინისთვის უკვე ნაპატიები მქონდა. არ ვიცი მის ადგილას ვინმე სხვა რომ ყოფილიყო იგივეს ვიზავდი თუ არა, მაგრამ ფაქტია ზეინს რაღაც გავლენა ქონდა ჩემზე, რაღაც ამოუცნობი სასიამოვნო, მაგრამ ამავდროულად დამღუპველი.
ის ჩემთვის ნარკოტიკივით იყო. ვიცოდი რომ სახიფათო იყო, მაგრამ მაინც მჭირდებოდა.
მოულოდნელად ზეინს ხელი კისერში შევუცურე და ახლა ჩემი ინიციატივით ვაკოცე. ცოტახანს გაჩერდა, ალბათ დაიბნა, არ ელოდა ჩემგან ასეთ საქციელს, შემდეგ კი ჩემი საჯდომი ხელის გულებში მოიქცია და ამწია, მეც მაშინვე წელზე შემოვხვიე ფეხები. ის მოტრიალდა და წამიც არ იყო გასული რომ რაღაცის მსხვრევის ხმა გავიგე. შემედეგ კი თავი მისაღებში მდგარ, მრგვალ მაგიდაზე შემომჯდარმა ამოვყავი. ზეინი ჩემს ფეხებს შუა იდიგა და ველურივით მომჩერებოდა. ალბათ მეც იგივე გამოხედვა მქონა, რადგან ვერცერთმა ვერ გავუძელით ამ ცოტახნიან დაშორებას და ისევ
ერთმანეთს მივაწებეთ ბაგეები. -ზეინ, - კოცნის დროს აღმომხდა, როდესაც მკერდზე მაგრად მომიჭირა. ცოტახანში კი მისი ხელები უფრო ქვევით ჩაცურდნენ. გამაჟრჟოლა როდესაც ცივი თითები ახლა ბარძაყების საწყისთან შემეხნენ.
-იმდენი ბინძური აზრი მიტრიალებს ტვინში, - ჩამუქებული თვალებით შემომხედა და კბილებში გამოსცრა, - იმდენი ბინძური რამ მინდა გაგიკეთო. საჩვენებელი თითი ჩემს საცვალს გამოსდო, შემდეგ აუშვა და პატარა ტკაცანიც გაისმა, როდესაც მატერია ჩემს სხეულს მიენარცხა. პირდაფჩენილმა და თვალებგადმოკარკლულმა ავხედე.
-ნუ მიყურებ მასე უმანკოდ! თორემ თავს ვერ შევიკავებ და ამ წამს, ახლავე, ამ მაგიდაზე დაგაკარგვინებ მაგ ნანახ ქალიშვილობას! -ამ სიტყვების გამგონე კიდევ უფრო შოკში ჩავვარდი, სხეულში ცივად, მაგრამ სასიამოვნოდ გამაჟრჟოლა და ბეწვი ამეშალა.
-ოხ, ბელ! - ამოიგმინა და მწყურვალესავით დამაცხრა ბაგეზე. ხელები მის თმებში შევაცურე და მაგრად მოვქაჩე ჩემსკენ. ეტყობა ეს ქმედება ესიამოვნა და ჩემს პირში ამოიკვნესა.
-ჯანდაბა! - გამოსცრა მან. ხელები წვივებში წამავლო და ისევ მის წელზე შემომახვევინა. შემდეგ კი ცალი ხელით ამიყვანა. მაშინვე კისერზე ჩამოვეკიდე, რომ არ გადავყირავებულიყავი. ზეინი კი ჩემი კოცნის ხელიდან გაშვებას არ აპირებდა და კისერში მეამბორებოდა. ცოტახანში ტუჩები მომაშორა და მაგიდიდან ჩამომსვა. თვალი ძირს მოყრილ დამსხვრეული ლარნაკის ნაწილებს მოვავლე, რომელიც ჩემთვის მაგიდის გასათავისუფლებლად ზეინს უმოწყალოდ მოესროლა. საჩვენებელ თითზე ხელი მომკიდა და წინ მისი ოთახისკენ გამიძღვა. ტუჩზე ვიკბინე, როდესაც გავიგონე საძინებელი კარების შეხების ხმა. მაგრამ ამავდროულად ნერვიულობისგან ავკანკალდი, იმდენად რამდენადაც ჩემი თავის ზეინისთვის მიცემა მინდოდა, ამავდროულად რაღაც ეჭვის ჭია მიღრღნიდა გონებას, რომ ბოლოს გაწბილებული და გამოყენებული დავრჩებოდი. მაგრამ ეს ჭია ისე სწრაფად და მთლიანად შთანთქეს ვნების ცეცლის ალებმა, როდესაც ზეინმა ისევ ბაგეზე მაკოცა, თითქოს მის
შესახებ არასდროს მეფიქრა. ერთი მოძრაობით საწოლზე გადამაწვინა და ჩემს ზემოდან მოექცა.
-ანაბელ, - ამოიხვნეშა, როდესაც მთელი სხეულით დამაწვა. ერთანად დავიძაბე. ყოველთვის მეგონა რომ ქალიშვილობას ქორწინების პირველ ღამეს დავკარგავდი, მაგრამ შეხედეთ ჩემს თავს! იმ ადამიანის მკლავებში ვარ მოქცეული, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში აბუჩად მიგდებდა, ცივად მექცეოდა, თავისი უხეშობით ცრემლების ზღვას მაყენებინებდა. მაგრამ ამ წამს უკვე აღარაფერი მაინტერესებდა, თუნდაც მთელი სიცოცხლე მენანა მაინც არ გავჩერდებოდი, რადგან ის იყო ერთადერთი ადამიანი, რომელმაც ის მაგრძნობინა რაც არასდროს არავისთან მიგრძვნია და ჯერ კიდევ გაგებაში არ ვიყავი ეს რას ნიშნავდა. ზეინმა კაბის ღილები ნელ-ნელა მიხსნიდა, თან მოშიშვლებულ მუცელზე კოცნებს მიტოვებდა.
-შენი მუცელი ისეთი რბილია.. - ნასიამოვნებმა თქვა და კიდევ ერთი კოცნით დამასაჩუქრა.
-შენი კი ისეთი მაგარი, - ხელი მის პრესს მივადე, რაზეც ჩაეცინა. ეტყობა ღილები ბოლომდე ჩაეხსნა, რადგან კაბა სხეულიდან მომაშორა.
-ჭკუიდან მშლის ის ფაქტი, რომ ჩემს გარდა ჯერ არავინ შეგხებია!- ხელები უკანალზე მომიჭირა, მე კი სუნთქვა შემეკრა. "ეს წამი ნელ-ნელა ახლოვდება" გავიფიქრე ჩემთვის და ნერვიულობამაც იმატა. სხეული სულ დამეძაბა, პირი გამიშრა. ეტყობოდა
ზეინმაც იგრძნო ჩემი აღელვება და ნაზად ამომხედა.
-მოდუნდი პატარავ, - შუბლზე მკოცა და ხელი ხელზე დამადო. თურმე ჩემდა გაუცნობიერებლად ზეწარს ჩავფრენოდი. ღრად ჩავისუნთქე და ვეცადე ჩემი სხეული მომედუნებინა. ზეინმა გამიღიმა და ჩემს წინ ჩამოჯდა. ხელი კი ნელ-ნელა ჩემს ფეხზე ააცურა და აწრია. წვივიდან ბარძაყანდე თავისი ტუჩები სველი კოცნით ჩაასრიალა და როდესაც საშომდე მივიდა შეჩერდა და მაცდურად ამომხედა. უკვე თვლაც კი ამერია დღეს მერამდენეჯერ შემეკრა სუნთქვა ზეინის გადამკიდეს. ისე რომ მზერა არ გაუწყვეტია ხელი ნელა მომისვა ფეხებს შუა. წამის წინ, როდესაც სუნთქვა მიჭირდა ახლა ასმაგად გამისწრაფდა. საცვლის
ზემოდან მაკოცა, რამაც უფრო დამძაბა და შემდეგ თითქოს მომეშვა და უბრალოდ მოვდუნდ.
-შემიძლია ეს გავაკეთო? -იკითხა ზეინმა და ქვეშიდან ამომხედა.
ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა, მაგრამ ყველაფერზე თანახმა ვიყავი, ამიტომ თავი დავუქნიე.
პატარაზე წამოივყვირე, როდესაც ხელი საცვალქვეშ უხეშად შეაცურა. - ნუ გეშინია ბელ, არაფერი გეტკინება, - ფსიქოლოგიურად დამშვიდების მიზნით ბოქვენზე მაკოცა. მთელს სხეულზე ბეწვი ერთიანად ამეშალა, როდესაც საცვალი კიდევ უფრო ჩამოსწია და ახლა საშოზე მეამბორა. ინსტიქტურად ფეხები მოვკუმე, მაგრამ ზეინის ხელებმა შემაჩერეს.
-ანაბელ -ამოიოხრა -ეს მხოლოდ შენი სიამოვნებისთვისაა, შეგიძლია მოეშვა -დამაჯერებლად მითხრა, შემდეგ კი წამოიწია. ჩემთან მოჩოჩდა და ტუჩებში მაკოცა. ამ დროს კი ხელი ისევ ტრუსებში ჩამიცურა და შუა თითით წრიულად დამიწყო ფერება. შევკრთი და კოცნა გამიწყდა, ჩემი გონება ერთ არეულ ოთახს დაემსგავსა.ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი ესეთი სიამოვნება და ეს ზეინის ბრალი იყო.
-გინდა შევწყვიტო? -ხმადაბლა იკითხა და ხელი მომაშორა. უარის ნიშნად თავი გავიქნიე, რამაც ზეინს ღიმილი მოჰგვარა და იმის კეთება გააგრძელა რასაც აკეთებდა, ანუ ჩემთვის სიამოვნების მონიჭება. თვალები ვჭყიტე , როდესაც ზეინმა იმ მგრძნობიარე წერტილზე თითი
გადამატარა. კიდევ რამდენჯერმე გაიმეორა და ისევ ამოვიკვნესე. შემდეგ ცდაზე კი შერცხვენილმა კბილი მაგრად დავაჭირე ქვედატუჩს. -ნუ გრცხვენია, ეს ბუნებრივია. შეგიძლია იკვნესო, იყვირო, დამკაწრო, ნუ იკავებ თავს. გააკეთე ის რაც გინდა.-და მართლაც თავი ვერ შევიკავე და ამოვიკვნესე. -ასე პატარავ, - თბილად მითხრა და მკერდზე მაკოცა, თვალები ისევ დავაჭყიდე და ზეინს ხელზე ხელი დავადე, როცა დავინახე რომ თითის ჩემში შემოყოფას აპირებდა. ზეინმა გადაიხარხარა და ხელი მომაშორებინა.
-რატო იცინი? -ვკითხე დაბნეულმა და ზეინის ქმედებებით გაკვირვებულმა.
-სასაცილოა თუ როგორი უცოდინარი ხარ ამ საკითხში.
-მე ჯერ მხოლოდ ჩვიდმეტის ვარ და არავინ მყოლია აქამდე- წამოვიძახე ზეინის დაცინვის გასაპროტესტებლად.
-ხო, მაგრამ ეს შენით არასდროს გაგიკეთებია?- ზეინის კითხვამ უფრო დამაბნია.
-რა, უნდა გამეკეთებინა? -ზეინმა კიდევ ერთხელ გადაიხარხარა.
-ნუ დამცინი- კიდევ ერთხელ გავაპროტესტე და ხელი მხარზე მივკარი.
-კარგი, კარგი -სიცილი შეწყვიტა -მაშინ მაცადე დავამთავრო ის რაც დავიწყე. მითხრა და ისევ სცადა თითის ჩემში შემოყოფა. ცოტა უსიამოვნო შეგრძნება დამებადა, როდესაც უცხო სხეული ჩემს შიგნით ვიგრძენი და მივხვდი ეს რასაც ნიშნაცდა. მაგრამ როდესაც რამდენჯერმე გამოიღო და შეყო შეგრძნება უფრო სასიამოვნოში გადაიზარდა და ვიგღძენი, როგორ ამიხურდა ქვედა ნაწილი.
-ღმერთო რა მჭიდროდ მეკვრი ანაბელ, - ამოიოხრა ზეინმა, - რა პატარა ხარ, ქალიშვილობა როგორ უნდა დაკარგო.
აი აქ კი უკვე ძალიან დავიბენი და შეჭმუხნულმა ავხედე ზეინს. მე მეგონა უკვე აღარ ვიყავი ქალიშვილი, მაგრამ ფიქრები ისევ მისმა მოქმედებებმა გამაფანტვინეს, როდესაც დავინახე, როგორ შემეხო მისი ტუჩები კლიტორზე. შეშფოთებული უნდა გავწეულიყავი, რომ ენით აღუწერელი სიამოვნება ვიგღძენი. ტუჩებითაც და თითებითაც ერთიანად მოქმედებდა და ჭკუიდან მშლიდა. ეს ყველაფერი რასაც მიკეთებდა ისეთი ბინძური ჩანდა, მაგრამ ისეთი სასიამოვნო. გაბრუებულმა თავი უკან გადავაგდე და ამოვიოხრე.
-ზეინ, - ამ ყველაფერმა ჩემს ბაგეს მისი სახელი დასტყუა და არა მარტო ერთხელ, უკვე თამამად ვყვიროდი მის სახელს და თმეზე ვექაჩებოდი. ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ფრთები შემესხა სადღაც გავფრინდი, ისე ვიყავი გაბრუებული თითქოს ნარკოტიკების ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი. ბოლოს ერთიღა ამოვიკვნესე და მიწაზე დავეშვი. არ ვიცოდი რა ხდებოდა, რადგან ჩემი სხეული ჯერ კიდევ კანკალებდა, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ათასი დენის ნაპერწკალი ერთად შეიკვრებოდა და შემდეგ მტელს სხეულში იკარგებოდა.
-ეს რა ჯანდაბა იყო -იმ ენით აღუწერელი შეგძნებისგან შოკირებულმა წამოვიყვირე. ზეინს ტუჩებზე ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა.
-ეს ორგაზმი იყო პატარავ -მითხრა და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია, შემდეგ კი ენით ორივე ტუჩი გაილოკა.
ნასიამოვნები ბალიშზე დავდე თავი და ღმად ამოვისუნთქე. მე აღარაფრის თავი აღარ მქონდა, მაგრამ ზეინი არ წყვეტდა, ყელზე სველ კოცნებს მიტოვებდა და მკერდზე ძლიერად მიჭერდა ხელს.
ცოტახანში, როცა ძალღონე მოვიკრიბე ზეინი გავწიე და წამოვჯექი.
-ზეინ?
-ჰმ? - ისევ გამაჟრჟოლა, როდესაც მისი ბოხი ზმუილი გავიგონე, რაც ძალიან მომეწონა.
-შენ.. შენ რომ იმით მასიამოვნე.. - ლოყები ამირაჟღაჟდა და თვალები დახარე როდესაც წეინმა წარბები ღიმილით აზიდა, - რა არის ამის საპასუხო? ვგულისხმობ რომ შენ ჩემთვის რაღაც გააკეთე, წესით უნდა იყოს რაღაც რაც მე უნდა გავაკეთო რომ ახლა შენ მოგანიჭო იგივე სიამოვნება. ხომ ასეა? შენ როგორ უნდა გასიამოვნო?- ეს ვთქვი თუ არა ჩუმი სიცილი აუტყდა, რამაც კიდევ უფრო შემარცხვინა. ზეინმა ამოიოხრა და თავი გააქნია, შემდეგ წამოიწია და მეც თან წამიხოლა. თავ ჩახრილი ვიყავი, ჯერკიდევ ვერ ვუსწორებდი
სირცხვილისგან თვალს, რის გამოც ნიკაპისქვეში ცერა თიტი წამავლო და სახე ამაწევინა და მაკოცა. -წამოდი, სახლში მიგიყვან, - რომ გაიწია მითხრა და ოთახიდან გავიდა, რადგან ჩემთვის თავის მოწესრიგების საშუალება მოეცა.
ზეინის მოტოციკლიდან გადმოვედი, ჩაფხუტი მოვიხსენი და მას გავუწოდე. ეშმაკურად მიღიმოდა და თვალებში მხიარულების ნაპერწკალი უკრთოდა. ყურზე თმა გადამიწია, შემდეგ კი ჩემი ლოყა ხელის გულში მოიქცია, დაიხარა და ტუჩებზე ნაზად მეამბორა. -შეხვედრამდე ანაბელ - დაიჩურჩულა, შემდეგ გამოიწია, მოტოციკლს ზურგით
მიეყრდნო და სიგარეტს მოუკიდა, მაშინვე გონება იმ დღისკენ გამექცა როდესაც რალის გზაზე მარტო დამტოვა პოლიციელების ხელში ჩასაგდებად. მაშინაც აზე მშვიდად იყო მოტოციკს მიყუდებული და სიგარეტს ეწეოდა. -შეგიძლია ფოტოც გადამიღო. -წარმოთქვა და ტუჩის კუთხეში ღიმილმა გადაურბინა.
-რა? -ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა, ხომ იცოდა რომ ფოტო აპარატი არ მქონდა და ფოტოს ვერ გადავუღებდი? ან რაში ჭირდებოდა ფოტო?
-ესე შეგეძლება უფრო დიდხანს მიყურო, - თვალი ჩამიკრა და ახითხითდა. გამეცინა, მაგრამ მის ნათქვამზე მაინც გადავატრიალე თვალები.
-გამახსენდა...-ლაპარაკი დავიწყე, მაგრამ გამაწყვეტინა.
-ხო ვიცი, გაგახსენდა ის დღე პოლიციელებთან, რომ დაგტოვე.
ზეინს თავი დავუქნიე.
-იმედია კიდევ არ აპირებ, რომ მისაყვედურო ხომ?
-რატომ უნდა გისაყვედურო ხომ მობრუნდი? -ზეინს სერიოზული სახე ღიმილით შეეცვალა, მისი ღიმილის დანახვაზე კი მეც გამეღიმა. ცოტახანს ესე ვიდექით გაშეშებულები, ერთმანეთს ვუყრებდით და
ვიღიმოდით, შემდეგ მისკენ მივიწიე და ლოყაზე, ყურთან ახლოს ნაზად ვაკოცე.
-მადლობ იმ ყველაფრისთვის რაც დღეს გააკეთე. -ჩავჩურჩულე და გამოწევას ვაპირებდი, როცა ცერა და საჩვენებელი თითი ლოყებზე მომაბჯინა და თავი მიმატრიალებინა.
-ესეთი ხმით კიდევ ერთხელ დამელაპაკები და გეფიცები ახლავე აგიხსნი როგორც შეგიძლია საპასუხოდ მასიამოვნო და აქვე გაგაკეთებინებ ამას. -მითხრა და წარბები ამიწია.
-ნახვამდის ზეინ -ისევ ისეთი ხმით ყურთან ახლოს ვუთხარი და სასწრაფოთ გამოვეცალე.
კარი შევაღე თუ არა გავიგე როგორ დაძრა მოტოციკლი და წავიდა. ღიმილით შევაბიჯე სახლში, ის ის იყო ზევით უნდა ამერბინა რომ დეიდაჩემის ხმამ შემაჩერა.
-ანაბელ! - თავზე ცივწყალ გადასხმულივით მოვუტრიალდი.
-მამიდა.. -ანაბელ სად დადიხარ, მთელი ღამეა აქ ვზივარ და შენ გელოდები! -ანერვიულებულმა ძლივს ამოიღო ხმა.
-მამინდა მე.. - ბრინჯივით დავიბენი არ ვიცოდი რა მეთქვა მისთვის. უცებ მამიდას თვალები ლამის ბუდეებიდან გადმოუცვივდა.
-ანაბელ ეს რა გჭირს?!
-რა მჭირს? - კიდევ უფრო გაკვირვებული მივაშტერდი.
-დედა რა ხდება? - კიბეებიდან ახლადგაღვიძებული ლილის ხმა მოგვესმა, ცოტახანში კი ისიც ჩვნთან გაჩნდა. მამიდამ კი კიდევ უფრო შეშფოთებული მომაჩერდა. -ანაბელ შენ კაბას რა ჭირს?
-როცა შიგნით შევდიოდით რაღაცას გამოედო და მოხევა დამჭირდა- ლაპარაკში ლილი ჩაერთო და როგორც ჩვევია დამაჯერებლად იცრულა.
ამოვუსუნთქე, რადგან ახლა ერთით ნაკლები რამ მქონდა მამიდასთვის ასახსნელი.
-ლილისთან და ნაილთან ერთად რატომ არ დაბრუნდი სახლში? -მამიდა გაბრაზებული ჩანდა, მე კიდევ არ ვიცოდი როგორ დამეძვრინა აქედან თავი.
- მე ჩემ ერთ-ერთ მეგობართან ერთად წამოვედი, დანაშაულია?
-ანაბელ შეხედე რომელი საათია. -თვალი მაშინვე ჩემ წინ ჩამოკიდებული საათისკენ გამექცა. ცოტახანში 6 შესრულდებოდა. ოჰ ღმერთო ჩემო რა მალე გავიდა დრო.
-მაპატიე მამიდა ლაპარაკში შევყევით. -ვცდილობდი თავი როგორმე დამეძვრინა.
-მემგონი დიდი სისულელე იყო შენი აქ ჩამოსვლა -თავი გაიქნია. -ვფიქრობ ჯობს მამაშენს დაველაპარაკო.
-დედა შეწყვიტე, მას არაფერი ცუდი არ გაუკეთებია -ლილიმ დედამის შეუბღვირა, ხელი ჩამკიდა და ოთახისკენ გამიძღვა.
-ამაზე კიდევ დავილაპარაკებთ -უკნიდან ისევ მოგვესმა ხმა. შევჩერდი, მას გავხედე, თავი დავუქნიე და უკანმოუხედავად შევედი ოთახში.
ვიცოდი, რომ ეს დღე ესე იდიალურად ვერ შეიძლებოდა დამთავრებულიყო.
ჩემთვის არასდროს არაფერი მთავრდება იდეალურად.

Secret 35
სწავლა მორჩა და მეც ლილისთან ერთად გზას მოსწავლეებით გადაჭედილ კორიდორში, გასასვლელისკენ მივიკვლევდი და ვცდილობდი ყველა დამეიგნირებინა ვინც ან ამრეზით უყურებდა ჩემ თმას, ან გამკიცხავ მზერას მესროდა, ან ჩემს ზურგს უკან ჩურჩულებდა.
-ძალიან მიშლიან ნერვებს, - ლილის ვუთხარი.
-აბა შენ რა გეგონა? რომელი ჩვენ ხელა გოგო იღებავს თმას წითლად?
-ზეინს მოეწონა, - აღვნიშნე, რაზეც ლილიმ თვალები გადაატრიალა.
-ძალიან ნუ მიეჯაჭვები ზეინის აზრს, კარგს არაფერს მოგიტანს.
ახლა კი მე გადავატრიალე თვალები.
-არავის აზრს არ ვეჯაჭვები, მე მომიდნა და ამიტომ შევიღებე თმა.
-კარგი, - ამოილუღლუღა ლილიმ.
-მართლა! - შეშფოთებულმა წამოვიძახე და ორივენი გარეთ გამოვედით.
უცბად ლილიმ მძიმედ ამოისუნთქა და გაჩერდა. მოვტრიალდი და მის მზერას გავაყოლე თვალი და რომ ვნახე ვის უყურბდა ბრაზისგან ამოვიოხრე.
-ლილი შენთან სალაპარაკო მაქვს, - მოვუტრიალდი მას, მაგრამ იგი იმდენად იყო ლიამის დანახვით გართული, რომ ყურადღებას არც მაქცევდა, - ლილი! - შევანჯღრიე, - შენთან სალაპარაკო მაქვს, - არ მინდოდა ლილი ისევ შერიგებოდა ლიამს და ისევ ტკენოდა გული, ამიტომ ვცდილობდი მათი ლაპარაკი თავიდან ამერიდებინა.
-ლილი.. - ზურგს უკან ხმა მომესმა, მოვტრიალდი და ლიამს შევუბღვირე.
-აქ რა გინდა?!
-ლილისთან მაქვს სალაპარაკო, - თვალების ბრიალით მითხრა.
პირი გავაღე რომ შევკამათებოდი, მაგრამ ლილიმ მომიჭრა.
-ანაბელ ხომ არ გეწყინება ლიამთან ერთად, რომ დავბრუნდე სახლში?!
-კი! - წამსვე მივახალე.
-ანაბელ! - გაბრაზებულმა შემომხედა ლილიმ, - სახლში გნახავ, - მომაძახა და ლიამთან ერთად წავიდა, ისე რომ შეპასუხებაც ვერ მოვასწარი. გაბრაზებულმა მიწას ფეხი დავკარი და შემედეგ ისევ მათ ავხედე.
-ჯანდაბა! - ჩემთვის შევიკურთხე და უკან მოვტრიალდი და გრიგალივით გავვარდი სკოლის ეზოდან.
სულელი ვარ აქამდე რომ არ ვუთხარი ლილის ლიამმა რომ უღალატა. მის გრძნობებს ვუფრთხილდებოდი, ახლა კი უარესად ვატკენ გულს. ისევ ლიამთან გააბამს ურთიერთობას და შემედეგ ისევ მიატოვებს ლიამი და ღმერთმა უწყოს სადამდე გაგრძელდება ეს ბლეფი! შორს უნდა დაიჭიროს ლილიმ ლიამისგან თავი, რადგან ლიამის და ზეინის ნაირებისგან კარგს არასდროს უნდა ელოდე ადამიანი, მითუმეტეს გოგო. ზეინის გახსენებაზე კიდევუფრო გავცხარდი. გუშინ დილით შემპირდა რომ მნახავდა, მაგრამ არც კი გავხსენებივარ. თავს გამოყენებულად და ზეინის სათამაშოდ ვგრძნობ. ზეინი ერთი დიდი ა, მხოლოდ ჩემი გამოყენება უნდა. გუშინ მიიღო ის რაც უნდოდა, დაიკმაყოფილა თავისი სურვილები და ამის შემდეგ საერთოდ აღარ გავხსენებივარ, იქნებ ვკვდები?! იქნებ ის ბანდიტები ამეკიდნენ ისევ?!
ბანდიტების გახსენებაზე უკან მიმოვიხედე და იმით დამშვიდებულმა, რომ არავინ ამკიდეიბა გზა გავაგრძელე, მაგრამ მაინც ვლანძღავდი ზეინს გულში მისი არაკაცობის და ჩემი მეამიტობის გამო.
გზაჯვარედინზე გავედი, რომელის მარჯვენა მხარეს თუ წახვიდოდი ზეინის სახლს მიადგებოდი, ხოლო თუ პირდაპირ გააგრძელებდი გზას ჩემს სახლს.
ამოვიოხრე და ჩემს თავს შევპირდი, რომ იმ მხარეს არ გავიხედავდი, რადგან ვიცი სურვილი მძლევდა და მისი სახლისკენ მიმავალ გზას გავუყვებოდი და შეიძლება ეს კარგად არ დამთავრებულიყო. მაგრამ ბოლოს მაინც ვერ მოვითმინე და თვალი იქითკენ გამექცა. სახე მაშინვე მომექუფრა როდესაც ბიძაჩემი ვიღაც ორ მამაკაცთან ერთად მდგარი დავლანდე.
-ბიძია? - გაკვირვებულმა წამოვიძახე და მისკენ წავედი.
-ანაბელ? - შეშფოთებული სახით შემოტრიალდა ბიძაჩემი და უკან ერთი ნაბიჯი გადადგა, რამაც საშუალება მომცა დამენახა რას დაჰყურებდნენ თავზე.
-ღმერთო, - ხელები პირზე ავიფარე როდესაც ძირს დაგდებული დასისხლიანებული ზეინი დავინახე. მაშინვე სირბილით მისკენ გავიქეცი, ზეინის თავით ჩავიმუხლე და ჩანთა გვერდზე გადავდე.
-ზეინ, - შეშფოთებულს აღმომხდა და ხელები მისი სახისკენ წავიღე, მაგრამ ვერ გავბედე შევხებოდი, რადგან მეშინოდა რამე არ მეტკინა.
-ანაბელ, - ძლივს ამოილუღლუღა.
-ანაბელ იცნობ? - გაკვირვებულმა მკითხა ბიძაჩემმა.
-კი, ჩემი კლასელის.. ძმაა, - ბიძაჩემიდან ისევ ზეინზე გადავიტანე ყურადღება, - ღმერთო ჩემო ზეინ.. - ამოვილუღლუღე და მის ჭრილობებს დავაკვირდი. -ადგომას ვერ შეძლებ? - მან კი უღონოდ გააქნია თავი.
-სახლამდე მიმაყვანინეთ! - ბიძაჩემს და მის მეგობრებს ავხედე.
-მისი სახლი იცი სადაა? - გაკვირვებით მკითხა ბიძიამ.
-კი, - მაიშნვე თავი დავუქნიე.
-და საიდან? - დაეჭვებით შემომხედა. მაშინვე დაბღვერილმა ავხედე.
-ნაილი, მისი ძმა, ჩემი მეწყვილე იყო რაღაც პროექტში, თუ გახსოვს, რომ ვსაუბრობდი! - კბილებში გამოვსცერი და გავიწიე, რომ მათთვის ადგილი გამომენთავისუფლებინა.
სიმწრით ამოიგმინა ზეინმა, როდესაც წამოაყენეს. იმისდამიუხედავად რომ მასზე საშინლად ვიყავი გაბრაზებული, მისი ასეთი დანახვა გულს მიკლავდა.
-ჰეი, - უცბად ნაცნობი აღელვებული ხმა მომესმა და სახე მისი მიმართულებით მივატრიალე და სახემოქუფრული, ჩვენსკენ მომავალი ლუი დავლანდე.
-აქ რა ხდება? - ხელები ჰაერში აიქნია ლუიმ, - რა სჭირს ზეინს?
-აქ ნაცემი ვიპოვნეთ, - ბიძაჩემის ერთ-ერთმა ძმაკაცთაგანმა მიუგო.
-ხელი გაუშვით, მე წავიყვან, - თქვა ლუიმ და ზეინს ერთი ხელი თავის მხარზე გადაადებინა, - თქვენ შეგიძლიათ წახვიდეთ.
მეორე მხარეს ზეინს მე ამოვუდექი.
-ანაბელ, შენ სად მიდიხარ?! - ბიძაჩემის მკაცრი ხმა გაისმა და მეც მისკენ მივტრიალდი.
-ბიძია ზეინს მოვუვლი და სახლში მალე მოვალ.
-არა, ანაბელ ჩვენთან ერთად წამოდი, მას მისი მშობლები მიხედავენ.-ბიძიას ამ ნათქვამზე სახე უხერხულობისგან დამემანჭა. ზეინს გავხედე იმ იმედით, რომ ბიძია რობერტის ნათქვამი ვერ გაიგო, მაგრამ იმედები გამიცრუვდა, როდესაც დავინახე ტკივილნარევი მზერით ძლივ-ძლიობით როგორ გახედა ზეინმა ბიძიას.
მიუხედავად იმისა რომ რობერტი ძალიან მიყვარდა, იმ წამს მის მიმართ უდიდესი ზიზღი ვიგრძენი, მისთვის აღარაფერი მითქვამს, ზეინს მხარზე ხელი გადავადებინე და მისი სახლისკენ წავედით.
-ანაბელ კარი გააღე, - ლუიმ მითხრა და მეც ნელა მოვიშორე ზეინის ხელი.
-მოიცა, - ამოილუღლუღა ზეინმა, - გასაღები მარცხენა ჯიბეშია.
თავი დავუქნიე და გასაღები ამოვიღე და კარები გავაღე. შემედეგ კი ზეინისკენ გამოვბრუნდი და ლუის მოვეხმარე მის სახლში შეყვანაში.
-ზევით ვერ ავიყვანთ. აქვე დივანზე მივაწვინოთ, - მითხრა ლუიმ და ზეინიც დივანზე მივაწვინეთ. ჩანთა მოვიხსენი, იქვე დავდე და ზეინის წინ ჩამოვუდე. ხელები რაც შეიძლება ნელა მოვუსვი სახეზე და ბალიშზე მოხერხებულად დავადებინე თავი. მადლობის ნიშნად კი მან გამიღიმა, მეც მინდოდა მისთვის გამეღიმა და მეთქვა რომ ყევლაფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ არ შემეძლო. მასზე გაბრაზებული ვიყავი და ჩემს პრინციპებს ვერ ვღალატობდი. ჩემ ფიქრებზე მეთითონ ჩამეცინა, რომელ პრინციპებზე ვლაპარაკობდი ამ ყველაფრის მერე. სულელი ხარ ანაბელ სულელი. როცა ჩემი თავის ლანზღვა დავამთავრე, წამოვდექი და ლუი მოვძებნე, რომელიც მეორე სართულიდან სამედიცინო ყუთით ხელში ჩამოდიოდა.
-უკვე მიდიხარ?
-არა, ჭრილობებს დავუმუშავებ და წავალ.
-კარგი, - თავი დამიქნია და ყუთი გამომიწდა, მეც მაიშნვე გამოვართვი და მისაღებში გავედი სადაც ზეინი იწვა.
-ლუი მოდი აქ! - გავძახე მას.
-წყალს დავუსხამ და ახლავე მოვალ, - გამომსძახა. სამედიცინო ყუთი დივანთან გვერდით მდებარე ხის მაგიდაზე ჩამოვდე, გავხსენი და საჭირო ნივთები ამოვალაგე. სპირტიანი ბამბით მისი სახის მობანას შევუდექი.
-რატო მეძახდი, - ოთახში ლუიც მალევე შემოვიდა და ჭიქა იქვე მაგიდაზე დადო.
-მაიკის გახდაში მომეხმარე.
-უჰ კარგი.
შემდეგ ზეინი ნელა წამოვაჯინეთ, ხელები რომ ასწია მწარედ ამოიოხრა.
-არა ,არა დააწვინე, - ვუბრძანე მე.
-ჰა? რატომ?-ამოვიოხრე, ფეხზე წამოვდექი და სამედიცინო ყუთში სამედიცინო მაკრატელი ვიპოვნე.
-არა, არა ჩემი მაიკა! - როგორც კი მიხვდა ზეინი რას ვაკეთებდი მაშინვე აბლუყუნდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. რაც არ უდნა საყვარელი ყოფილიყო ეს მაიკა ძველ სახეს მაინც ვერ დაიბრუნებდა.
-ეს მაიკა მაინც არ გამოგადგებოდა ზეინ, - ჩემს ფიქრებს დაეთანხმა ლუი, - სულ სისხლითაა დასვრილი და ადგილებში დარღვეულია.
ზეინმა ამოიოხრა, - ბავშვივით ნუ იქცევი, - თვალები გადაატრიალა ლუიმ.
როდესაც მაიკა მის სხეულს მოვაშორე, გული უარესად შემეკუმშა.
-ღმერთო, - ამოვიოხრე, სულ ჩალურებებს დაეფარა ზეინის სხეული.
-ზეინ ვინ გცემა? - წარბშეჭმუხნული სახით ჰკითხა ლუიმ, მან კი უბრალოდ თავი გააქნია.
- არ აქვს მნიშვნელობა, - ამოვიოხრე, არ უნდოდა გამეგო ეს ვინ გააკეთა, მაგრამ უკვე ყველაფერს მივხვდი.
-არც ისეთი სულელი ვარ მალიკ, როგორიც გგონივარ, - უხეშად მივახალე, - ვიცი რომ ის ბანდიტები იყვნენ, ვინც მე დამდევენ.. მართალია არა? - შეჭმუხნული მას მივაჩერდი, მან კი თავი დამიქნია.
-რა უნდოდათ?
-ფული ან ნარკოტიკი.
-რითი დაგემუქრნენ?
-არაფრით, რომ ვერ მივეცი მცემეს.
-სიმართლე მიტხარი!
ზეინმა მძიმედ ამოიოხრა, - შენს სიცოცხლეს.
-ჯანდაბა, - ლუიმ გამოსცრა და საათს დახედა -ანაბელ შეგიძლია ცოტახანს შენ დარჩე? მე მეჩქარება უნდა წავიდე, აქ იყავი მე ნაილთან წავალ ვეტყვი რომ მოვიდეს და მერე ის შეგცვლის, კარგი?
-კარგი, - თავი დავუქნიე და ლუიც გავიდა.
-ოუჰჰ- წამოვიძახე, როცა კაბის შიგნიდან საცვალზე ხელის შეხება ვიგრძენი. თვალები გადავატრიალე და ზეინს ხელი უხეშად გავაწევინე, ამაზე კი მან უბრალოდ ჩაიცინა.
-კარგი რა, რა მოხდა. ამას ხომ პირველად არ აკეთებ -ძლივძლიობით წარმოსთქვა ზეინმა.
-ზეინ გეყოფა -მკაცრად ვუთხარი და შედარებით მოვცილდი მას.
-დღეს რა გჭირს, მოხდა რამე?
-არა-ვუთხარი ისე, რომ მისთვის არც შემიხედავს.
-ნუ იტყუები, ცხვირი გაგეზრდება, - ხითხითით მითხრა, მაგრამ მაშინვე ტკივილისგან მოეღრიცა სახე, მე კი თვალები გადავატრიალე.
-გუშინ რატომ არ მოხვედი?
-იმიტომ რომ გითხარი ხვალ მოვალთქო.
-ჯანდაბა ზეინ! - ამოვიოხრე და სპირტიანი ბამბა ძირს გაბრაზებულმა დავაგდე, ის კი უბარლოდ იღიმოდა.
-მელოდებოდი?
-არა, - ვუარყავი, - უბრალოდ თავი გამოყენებულად ვიგრძენი.
-გამოყენებულად რატომ? - წარბები შეკრა ზეინმა.
-იმიტომ რომ გუშინ ის მიიღე რაც გინდოდა, შემედეგ კი არც მომიკითხე, - ამაზე ისევ სიცილი აუტყდა და სახე ისევ ტკივილისგან მოეღრიცა, მაგრამ ამას არ შეუშინებია. მე კი უფრო გაბრაზებული და შეურაცყოფილი მივაჩერდი.
-ოჰ ბელ, - თავი გააქნია მან, - გუშინ მე არაფერი მიმიღია. ეს შენ იყავი ერთადერთი ვინც ისიამოვნა.
პირი გამიშრა და სახეზე სულ წამოვწითლდი.
არ შევპასუხებივარ, მაგრამ გულზე მაინც მომეშვა. ახალი ბამბა და სპირტი ავირე და ჭრილობებზე დავადე. "ცსს" მწარედ ამოსცრა ზეინმა, მაგრამ ეს სულ პატარა ტკივილი იყო იმასთან შედარებით რაც სჭირდა.
-მაკოცე -მოულოდნელად სახე წამოსწია ზეინმა.
უარის ნიშნად თავი გავიქნიე და ზეინისთვის ჭრილობების დამუშავება გავაგრძელე.
-კარგი რა გთხოვ, -მითხრა ხელზე მომექაჩა და მისკენ ახლოს მიმწია. -ვიცი რომ შენც ეს გინდა ანაბელ -ეშმაკური თვალებით მომჩერებოდა.
-ოხხ- ამოვიოხრე -ზედმეტად მოქმედებ ჩემზე -ვუთხარი, როცა კოცნას მოვრჩით.
-მერე ეს ცუდია თუ კარგი? -მიუხედავად იმ ტკივილისა რასაც ახლა ის განიცდიდა თვალები მაინც ეშმაკურად უციმციმენდა.
-საშინელი -ისევ ამოვიოხრე და თავი გავაქნიე.
-შეგიძლია წყალი მომიტანო? -მთხოვა ზეინმა, ცოტა წამოიწია და სავარძლის მისაყუდებელს მიეყრდნო. უხმოდ ავდექი და დამზარეულოდან წყალი მოვუტანე.
ცოტახანს ჩვენს შორის სიჩუმე ჩამოვარდა, მაგრამ ამ სიჩუმის დარღვევა გადავწყვიტე.
-ბოდიში-ვუთხარი და დივნის გვერზე, ძირს ჩამოვჯექი.
-რისთვის მიხდი ბოდიშს? -გაურკვევლობისგან წარბები შეკრა.
-იმისთვის რაც ბიძაჩემმა გითხრა -იმედს ვიტოვებდი ზეინი მიხვდებოდა რის თქმასაც ვცდილობდი და იმის გამეორება აღარ მომიწევდა, რაც მან მშობლებზე უთხრა.
ზეინი ცოტა ხანს გაჩუმდა, მიხვდა რაზეც ველაპარაკებოდი.
-მაშინ მეც უნდა მოგიხადო ბოდიში-ზეინი კიდევ უფრო წამოიწია, რომ უკეთესად დავენახე.
-კიდევ იმ ყველაფრისთვის აპირ...-ზეინმა სიტყვა გამაწყვეტინა.
-გახსოვს პირველად, როცა გაგიცანი, გკითხე იცოდა თუ არა დედაშენმა რბოლაზე რომ იყავი -ვიცი ეს არ იყო ის თემა რომელზეც უნდა გამეღიმა, მაგრამ ტუჩებზე ღიმილმა მაინც გამირბინა, როცა გავიაზრე რომ ზეინს თითქმის ყველა ჩვენი დიალოგი ზეპირად ახსოვდა, ეს კი ჩემთვის ბევრს ნიშნავდა.
-რატომ იღიმი? -ზეინს როგორც ჩანს ჩემი რეაქცია გაუკვირდა.
-არაფერია- თავი დავუქნიე და ფეხებზე ჩამოვდე თავი.
ცოტახანი ასე ჩუმად ვიყავით, არც ერთი ხმას არ ვიღებდით და როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყო ეს სიჩუმე სულაც არ იყო უხერხული, პირიქით ეს იყო სიჩუმე, რომელიც სასიამოვნოც კი იყო. თითქოს ამით უფრო შევდიოდით ერთმანეთთან კონტაქტში, უფრო ვუახლოვდებოდით ერთმანეთს და უფრო კარგად გვესმოდა ერთმანეთის.

Secret 36
ასე ჩუმად,ხმის ამოუღებლად ვიჯექით. სიჩუმეს საათის ისრების წიკწიკი არღვევდა, ზეინს მივშტერებოდი და მის დამახინჯებულ სახეზე ვნერვიულობდი.რამდენჯერ სცემეს ჩემი მიზეზით. ჯანდაბა ნუთუ არ უნდა დასრულდეს ეს ყველაფერი? როგორ შეიძლება ნარკოტიკის გამო თავისუფლად შეიწირო ადამიანის სიცოცხლე?! ისე რომ თვალი არ დაახამხამონ!. ფიქრებიდან კარზე ზარის ხმამ გამომარკვია და ჩვენთან გამეფებული სიჩუმე დაარღვია.ფეხზე ავდექი და კარის გასაღებად წავედი,ალბათ ნაილია,ლუიმ ხომ თქვა ნაილს ვეტყვი,რომ მოვიდესო,კარი გავაღე და არც შევმცდარვარ,კარში შეშფოთებული ნაილი იდგა, მაშინვე შიგნით შემოვიდა.
-რა დაემართა? - ღრმად ამოვიოხრე
-საშინლადაა ნაცემი -ხმადაბლა ვუთხარი და მისაღებში შევყევი.როდესაც ნაილმა ზეინი დაინახა ხმადაბლა შეიკურთხა.
-ჯანდაბა მალიკ,ეს რა გჭირს? - წამოიყვირა და ზეინის წინ სავარძელში ჩამოჯდა,
-არაფერია სერიოზული -ჩაიცინა, ნაილმა კი თვალები გადაატრიალა.
-სერიოზულად ღირსი ხარ. უფრო კარგად უნდა მიეჟეჟეთ ეს კიდე ცოტაა შენთვის. -გამკიცხავი ტონით უთხრა. ახლა კი ზეინიმა გადაატრიალა მის ნათქვამზე თვალები.
-ანაბელ, ნაილი უკვე მიდის, შეგიძლია გააცილო?
-ზეინ ის მართალს ამბობს- გამოვესარჩლე ნაილს.
-თუ მეტის ღირსი ვარ მაშინ რატომ ხარ აქ და რატომ მივლი? დედა ტერეზა ხარ? -აგდებით იკითხა ზეინმა.
-ჯერ ერთი დედა ტერეზას აგდებით ნუ იხსენიებ -ზეინმა კიდევ ერთხელ გადაატრიალა თვალები - და მეორეც, ხო მართალია ახლა აქ არ უნდა ვიყო და საერთოდ არ უნდა გეკარებოდე ახლოს-შევუბღვირე.
-მაგრამ აქ ხარ -ეშმაკური ღიმილით თქვა და შემდეგ სიმწრისგან დაიმანჭა.
-ანაბელ შენ მართლა არ უნდა იყო მასთან -ლაპარაკში ნაილი ჩაერთო.
-ბელ მოდი აქ -მითხრა ზეინმა და მზერა ნაილიდან ჩემზე გადმოიტანა.
ამოვიოხრე და მასთან მივედი, ვიფიქრე რომ რამის მიტანა უნდოდა. ზეინმა ხელი წამოსწია და ძლიერად ჩამჭიდა ხელზე.
-შეხედე -თქვა და ჩვენს ჩაკიდულ ხელებზე ანიშნა ნაილს.- ის ჩემთანა, მოგწონს ეს შენ თუ არა- ნილმა ამოიოხრა და თავი გააქნია.
-იცი შენი გაცნობის დღიდან ნაილი მაფრთხილებს რომ არ მოგეკარო და შენგან თავი შორს დავიჭირო - მითხრა, ოღონდ ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს. ნაილს უყურებდა. ნაილი დაიბნა და სახეზე წამოჭარხლდა. ზეინის ნათქვამზე დავიბენი. რატომ ეუბნებოდა ნაილი ამას? შეიძლება ჩემი დაცვა უნდოდა, მაგრამ ის ხომ ყველაზე კარგად იცნობს ზეინს და იცის რომ ცუდი ადამიანი არა?
-ანაბელ ამას შენს გამო ვაკეთებდი -დაბნეულმა ძლივს გადააბა სიტყვბი. - წამოდი სახლში გაგიყვან -მითხრა და ელვის სისწრაფით გავარდა გარეთ.
წამით ჩუმად ვიდექი ჩემს ადგილას, მაგრამ ბოლოს ამოვიოხრე და კარისკენ წავედი. უცბად ხელზე ზეინი მომეჭიდა და შემაცერა.
-ხვალ ხომ მოხვალ? -ლეკვის თვალებით მკითხა და ეშმაკურად ჩაიცინა
-ხვალ ექსკურსიაზე მივდივარ და ვერ შევძლებ -ვუპასუხე და ხელის ფრთხილად გამოწევა ვცადე, მაგრამ უფრო ჩამბღუჯა.
-არ წახვიდე -ისეთი ხმით მთხოვა,რომ ცოტაც და დავთანხმდებოდი, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე.
-მამიდასთან ისედაც გაფუჭებული მაქვს ურთიერთობა, ვაი და გაიგოს, რომ გავაცდინე უფრო დაიძაბება სიტუაცია. -გულწრფელად ვუპასუხე.
-ანაბელ სწრაფად - კარებიდან ნაილმა შემომძახა. წასვლა დავაპირე, მაგრამ ისევ ზეინის ხელმა შემაჩერა.
-წასვლის წინ არ უნდა მაკოცო? - თვალები გადავატრიალე მაგრამ მაინც ჩამეცინა.
-კარგი, - ამოვიოხრე და საკოცნელად დავიხარე.
-კარგი რა ანაბელ -გააპროტესტა ზეინმა, როცა ლოყაზე ვაკოცე. -ეს რა იყო.
-ნაილი გარეთაა, ხომ არ გავიწყდება? -ვუთხარი და გარეთ ნაილს შევხედე, რომელიც მოუსვენრად იყო.
-ხო, კარგი, კარგი -თვალები გადაატრიალა -მაშინ კიდევ ერთხელ მაკოცე. - მითხრა და ლოყა მომიშვირა. საკოცნელად დავიხარე და მაშინვე თვალები დავაჭყიტე, როცა თბილ ტუჩებს ვაკოცე. გამოწევა მინდოდა, მაგრამ ზეინს ჩემს საყელოში წაევლო თითები და არ მიშვებდა. ბოლოს კი მეთვითონაც მოვდუნდი და ვისიამოვნე ამ კოცნით.
-ექსკურსიაზე ბრთხილად იყავი,კარგი? - რომ გამოვიწიე მითხრა.
-კარგი, - გავუღიმე, - ნახვამდის მალიკ.
-ნახვამდის ტერეზა,-ჩაიცინა და თვალი ჩამიკრა. თავი გავაქნიე და გასასვლელისკენ გამოვტრიალდი.
ნაილი უკვე ავტოფარეხთან იდგა
-ჯობს მანქანით წავიდეთ, - მაცნობა და მანქანა გამოიყვანა, ჩავჯექი და გავუღიმე,მანქანა დაძრა და ჩემი სახლისკენ მიმავალ გზას დაადგა.
-ნაილ, ზეინთან სახლში დაბრუნდი, კარგი?
-რა?!
-ნაილ! მას მართლა ძალიან სჭირდები.
-მე რომ მასთან დავბრუნდე, დამპირდები რომ მისგან თავს შორს დაიჭერ?-ნაილის ნათქვამმა დამაბნია. არ ვიცოდი რა პასუხი გამეცა, ამიტომ მას თვალი მოვწყვიტე და გზას გავხედე.
-მე და ზეინი...-ცოტახანში ლაპარაკი დავიწყე -ხომ ხვდები ჩვენ.. -ნაილმა ლაპარაკი შემაწყვეტინა.
-თქვენ ერთად არ ხართ და ვერც იქნებით. ანაბელ შეიგნე, რომ ზეინი ის ბიჭი არ არის ვინც შენ გჭირდება, ის ვერაფერს მოგცემს.
-არ მანაღვლებს-ნაილს შევხედე, რომელიც გზას უყურებდა.
-ის ვერც თავის სიყვარულს მოგცემს. -თვალებში შემომხედა.
მზერა ავარიდე და ისევ წინ გავიხედე.გულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ ის მართალი იყო. -სანამ დროა უნდა შეეშვა, თორე მერე უფრო გაგიჭირდება.
-დამპირდები, რომ კარგად მიხედავ? -ვკითხე ყელში ბურთულა გაჩხერილმა.
ნაილმა თავი დამიქნია და ჩემი სახლის წინ მანქანა გააჩერა.
-ხვალ მასთან დარჩი, კარგი? -ვუთხარი სანამ მანქანიდან გადავიდოდი.
-ხო მივხედავ-გავუღიმე და მანქანიდან გადავედი.
კარზე დავაკაკუნე,თუმცა როგორც ჩანს ღია იყო.
-მოვედი -დავიძახე და ოთახში შევაბიჯე,მამიდა დივანზე იჯდა,თუმცა რომ დამინახა მზერა ამარიდა და ტელევიზორს მიაშტერდა,სადაც არაფერი საინტერესო გადიოდა,ბიძიამაც ამომხედა გაზეთიდან ,თუმცა ხმა არ ამოუღია,თავი გააქნია და თავის საკითხავს მიუბრუნდა,ყელში დიდი ბურთულა გამეჩხირა, მე არ ვიმსახურებ მათგან ასეთ მობყრობას,კიბეები ავირბინე,ოთახში შევედი,მაშინვე ცრემლები წამსკდა და ხმამაღლა ავტირდი,გული მტკიოდა,რადგან ზურგს მაქცევდნენ ისინი არაფრის გამო! მე ეს არ დამიმსახურებია.. ცრემლები ლოყებს მისველებდნენ,შემდეგ კი ბალიშს ეცემოდნენ და ასველებდნენ მას.. ლილი აბაზანიდან გამოვაიდა,როდესაც დამინახა მაშინვე ჩემსკენ წამოვიდა, ჩამეხუტა და ჩემი დამშვიდება დაიწყო.
-არ შემიძლია ტირილის შეწყვეტა ლილი -ამოვისლუკუნე და ცრემლები მოვიწმინდე -ისინი ისე მიყურებენ,თითქოს მეძავი ვიყო -ძლიერად მოვეხვიე ჩემს მამიდაშვილს და მის მკერდზე ავტირდი,ნეტავ დედაჩემი აქ ყოფილიყო,ნეტავ შემძლებოდა მის კალთაში ტირილი და იმ ტკივილის დავიწყება,რომელსაც მამიდა და ბიძია მაყენებდნენ.
-ანაბელ, უნდა დაისვენო,ხვალ დილით ექსკურსიაზე მივდივართ,გპირდები დედაჩემს დაველაპარაკები,მაგრამ ახლა უნდა დაისვენო და გამოიძინო -შუბლზე მაკოცა,მირჩია ცხელი წყალი გადამევლო და მომეშვებოდა,მას დავუჯერე,ტანზე ცხელი წყალი გადავივლე,რამაც სტრესი და დაღლილობა ნახევრად შემიმსუბუქა,შემდეგ საწოლზე გადავწექი და თვალები დავხუჭე, ტირილისგან მეწვოდა,მაგრამ მალევე ჩემს ფიქრებთან ერთად მიმეძინა.
მეორე დილით ლილიმ გამაღვიძა,მეც სასწრაფოდ ავდექი ფეხზე,ქვევით შარვალი ჩავიცვი,ზევიდან შავი უბრალო მაისური. 15 წუთში უკვე სკოლის გზაზე ვიდექით და ვფიქრობდით თუ რას გავაკეთებდით ექსკურსიაზე. ლილი დიდი გეგმები ქონდა, მე კი პირიქით. არც რაიმე ღირსშესანიშნავის მონახულება მინდოდა და არც ბავშვებთან ერთად ყოფნა და გართობა. ამ ყველაფერს მერჩივნა ზეინთან ვყოფილიყავი და მისთვის მომევლო, სულაც მარტო ყოფნაც კი მერჩივნა. როდესაც სკოლის წინ მივედით გაოცებულმა ნაილს შევხედე და მაშინვე მისკენ წავედი.
-ჰეი ნაილ! - სახემოქუფრული მივუვახლოვდი, -ზეინთან რატომ არ დარჩი? ხომ გთხოვე მასთან ყოფილიყავი
-კარგი რა ანაბელ,ზეინს არაფერი მოუვა -მსუბუქად გაიცინა და თმა ამიჩეჩა, შემდეგ კი ყურადღებაც არ მომაქცია,ისე გაიხედა ჩვენი ერთ-ერთი კლასელისკენ. მასწავლებელმა ჩვენი კლასი პირველ ავტობუსებში აგვიშვა, მეორე კი მეორე ავტობუსში. ნაილზე გაბრაზებული სულ უკან წავედი და ფანჯარასთან სკამზე დავჯექი, ლილიც ჩემ გვერდზე დაჯდა, ნაილი კი მას მიუჯდა. ალბათ ლილის გამო წამოვიდა ექსკურსიაზე, იფიქრა რომ აქ უკეთ მოახერხებდა მასთან დაახლოებას. ამის გაანალიზების შემდეგ უფრო მომეშალა მასზე ნერვები, გაბრაზებული მზერა ვესროლე და ფანჯარაში დავიწყე ყურება. მთელი გზა თითქმის ხმა არ ამომიღია,უბრალოდ ვიჯექი და ვუყურებდი, როგორ მღეროდნენ და ერთობოდნენ ბავშვები. როგორც იქნა დანიშნულების ადგილას მივედით, ყველანი ჩამოვედით და რაღაცეების დათვალიერება დავიწყეთ.
-არ გაინტერესებს, ხომ? -გვერდზე ჰარი ამომიდგა და ჩუმად ყურთან ახლოს მკითხა.
-არა- თავი გავუქნიე. -შენ?-ჰარიმ ჩაიცინა
-არა, წამოდი გავიდეთ- შემომთავაზა, მაგრამ უარის ნიშნად თავი გავიქნიე.
-მოგვიკითხავენ და მერე გვეჩხუბებიან.
-ნუ ხარ მშიშარა, წამოდი გავიდეთ, ვერ შეამჩნევენ -ღიმილით მითხრა და ხელზე მომეჭიდა. ჩავიცინე და მას გავყევი.
ავტობუსების უკან, მდელოზე ჩამოვჯექით.
-მეგონა ესეთი რაღაცეები მოგწონდა? -ლაპარაკი ჰარიმ დაიწყო.
-ექსკურსიას გულისხმობ?
-ხო, რაღაცეების დათვალიერება, ბავშვებთან ერთად ყოფნა და სიმღერა. ანუ ბავშური რაღაცეები.
-მომწონდა-ამოვიოხრე და ცოტახანს გავჩერდი. ძველი დრო გამახსენდა -ადრე მომწონდა.-სევდიანად ჩავილაპარაკე
-ძალიან შეიცვალე-სახეზე რამდენიმე წუთიანი დაკვირვების შემდეგ მითხრა ჰარიმ.
-ხო, წითელმა თმამ ძალიან შემცვალა-დავეთანხმე მეც.
-მარტო გარეგნობას არ ვგულისმობ, ზოგადად ძალიან შეიცვალე.
-არა-უარის ნიშნად თავი გავიქნიე, მაგრამ მასზე უკეთ მე ვიცოდი რომ მართალი იყო.
-პირველად რომ გნახე დაუცველი და უმანკო ბავშვი იყავი. ცხოვრების არაფერი გაგეგებოდა, შენი თვალებიც კი სხვანაირად ციმციმებდნენ.-ჰარიმ სახეზე ჩამოგდებული თმა უკან გადამიწია.
-და ახლა? ახლა როგორი ვარ?-გულწრფელად მაინტერესებდა ახლა როგორს მხედავდა ის.
ჰარი ცოტახანს დაფიქრდა.
-ახლა გაიზარდე. თითქოს ცხოვრება გაიცანი. პირველად რომ გნახე შენ თვალებსი შიში დავინახე და დაუცველობა, ახლა პირიქით, ძალიან მყარად დგახარ მიწაზე, მიუხედავად იმისა, რომ მოსაკლავად დაგდევენ. პირველად ვნახე ადამიანი, რომელიც ესეთ მოკლე დროში ესე შეცვლილიყოს.
-ამ ცოტა ხნის განმავლობაში ძალიან ბევრი რამე მოხდა.
-და ეს ყველაფერი ინ ზეინის წყალობით.
-ჰარი არ გინდა -აღარ მინდოდა კიდევ რაიმე ცუდი ეთქვა ზეინზე.
-ანაბელ შენც ხომ იცი,რომ ის საშიში ადამიანია -ამოიოხრა ჰარიმ და თავისი კულულები ნერვულად გადაიწია შუბლიდან
-არა,ის არ არის -თავი გავაქნიე და ზეინის დაცვა დავიწყე -ის ძალიან კარგი ადამიანია -ყველა მის წინააღმდეგ რატომაა?! ჯერ ნაილი,ახლა ჰარი.
-შენ არ იცნობ მას ანაბელ,ის ნამდვილი ახვიარია -ჰარი თვალებში ჩამაშტერდა-ის ნარკოდილერია ანაბელ!
-ეგ არც ისე ახალი ამბავია ჩემთვის.
-ანაბელ როგორ ხარ ესეთი ბრმა? -ვერ ხედავ,რომ ის ცუდის მეტს არაფერს თესავს? შენ არ იყავი, მარჯვენა ლოყა რომ მთლიანად დალურჯებული გქონდა მისი დარტყმის გამო? ის უფრო დიდ დარტყმას მოგაყენებს, ოღონდ არა მხოლოდ ფიზიკურად, სულიერადაც და იმას ისე მალე ვერ მოირჩენ, როგორც ის ჩალურჯება მოირჩინე -ხელი მარჯვენა ლოყაზე დამადო და ფრთხილად მომეფერა. -დაშორდი მას სანამ ძალიან გვიანი არაა.
-როგორ დავშორდე, როცა ერთად არც კი ვართ?-ჩემს ნათქვამზე ჰარიმ წარბები შეკრა.
-ერთად არ ხართ?
-არა- მხრები ავიჩეჩე. -მასთან მხოლოდ იმიტომ მიწევს ყოფნა, რომ ის ნაბიჭვრები მოკვლას მიპირებენ და ზეინი ასე თუ ისე მიცავს.
-ანაბელ მე შეგპირდი რომ მაგათ მოგაშორებდი, გახსოვს? -ჰარის თავი დავუქნიე -ხოდა პირობას ყოველთვის ვასრულებ. ცოტა დრო მომეცი და საბოლოოდ შეგეშვებიან. -ჰარი ისთი მზრუნველი იყო ჩემს მიმართ, თან სანაცვლოდ არაფერს ითხოვდა. ზეინისგან საერთოდ განხვავდება, ნეტა როგორ მეგობრობდნენ ადრე?
-რატომ ზრუნავ ჩემზე? -ხმადაბალი ტონით ვკითხე,ის რაც ამდენი ხანია მაინტერესებს. ჰარის ტუჩის კუთხეში ღიმილმა გადაურბინა.
-საერთოდ ვერ ხვდები? -ჰარის კითხვაზე თავი გავიქნიე -მომწონხარ ანაბელ სმიტ. -მითხრა და თვალი თვალში გამიყარა.
ამ პასუხს არ მოველოდი და ძალიან დავიბენი. უაზროდ მივშტერებოდი ჰარის, რომელიც ნელ-ნელა ჩემკენ იწეოდა და ვერაფერს ვაკეთებდი.
მაშინ გამოვფხიზლდი, როდესაც მისი ცხელი ჰაერი ტუჩებზე ვიგრძენი და სასწრაფოდ გამოვწიე თავი.
-ის ახვარი მოგწონს, ხომ?
-ზეინზე ასე ნუ ლაპარაკობ, ყოველშემვევაში ჩემთან -შევუბღვირე და ფეხზე წამოვდექი.
-კი, კი ის მოგწონს -მითხრა, როცა ისიც წამოდგა. -მის გამო შეიცვალე ესე, თმაც მის გამო შიღებე, რომ მისთვის უფრო შესაფერისი ყოფილიყავი. ანაბელ ტვინი გაანძირე- მითხრა და საჩვენებელი თითი საფეთქელთან მომადო. -ტკივილს ფეხდაფეხ მისდევ. ჯერ და დაკარგე, მერე დედა ახლა კი საკუთარ თავსაც კარგავ.
-ჰარი ნაილს უკვე დავპირდი, რომ ზეინისგან თავს შორს დავიჭერდი, ასე რომ სანერვიულო აღარ გაქვს. -ვუთხარი და წინ წავედი რომ ბავშვებს შევერთებოდი.
ჰარიც უკან გამომყვა.
-ანაბელ აქეთ- ხელი დამიქნია ლილიმ და მანიშნა რომ მასთან მივსულიყავი.
-მასთან უნდა წავიდე, მერე გნახავ -ვუთხარი ჰარის და ლილისკენ გავიქეცი. ნაილიც იქ იყო, ამიტომ ხმა არ ამომიღია ისე მივუჯექი ლილის გვერდით.
-ჰარისთან ერთად მარტო რას აკეთებდი იქით? -ლილი ჩემკენ შემოტრიალდა.
-ვლაპარაკობდით. -მოკლედ გავეცი ლილის პასუხი.
-იცი ყველა შენზე რომ ჭორაობს? -ახლა ნაილმა გადმოყო თავი.
-რა? -გაკვირვებუსგან პირი დავაღე.
-ხო-თავი დამიქნია ლილიმ.
-ჩვენ ხომ უბრალოდ ვლაპარაკობდით -გავაპროტესტე.
-ხო, მაგრამ მათ სხვა რამე იფიქრეს- ამიხსნა ლილიმ.
-ოჰ ღმერთო ჩემო -ამოვიოხრე და ხელები ცაში ავაბყარი.
-ჩვენთან ერთად რომ დარჩენილიყავი არაფერი მოხდებოდა -მშვიდად მითხრა ნაილმა.
-ზეინთან რომ დარჩნილიყავი, არაფერი მოხდებოდა. -შევუბღვირე და მზერა ავარიდე.
-მასთან ლუი დარჩა.
-ხო, მაგრამ შენ დამპირდი, რომ მასთან შენ იქნებოდი და ესე ასრულებ პირობას? ხომ იცი რომ ლუი ისე ვერ მიხედავს, როგორც შენ.
-კარგი რა ანაბელ, ზეინი ორი წლის ბავშვი არაა, რომელსაც მიხედვა ჭირდება.
-ნაილ ის ფეხზე ვერ დგება -შედარებით ხმამაღლა ვუთხარი, რაზეც იქ მყოფი ბავშვების მზერა დავიმსახურე. ამოვიოხრე და იქვე მიგდებული ჯოხით მიწის ჩიჩქვნა დავიწყე. ეს თითქოს მაწყნარებდა, თან ასე დროც გამყავდა.
რამდენიმე საათი, სანამ ისევ ქალაქში ჩამოვიდოდით სრულ უაზრობაში გავატარე, მაგრამ ძლივს მე ლილი და ნაილი ჩემი სახლის გზას ვადგავართ. ჯერ ესე არასდროს გამხარებია ამ სახლში დაბრუნება.
როცა სახლამდე მივედით ლილი ნაილს დაემშვიდობა, მე კი არაფერი მითქვამს ისე ვაქციე ნაილს წურგი და სახლისკენ წასვლა დავაპირე.
-ანაბელ, მოიცა-უკნიდან ნაილის ხმა მომესმა. გავჩერდი და მისკენ მივტრიალდი.
-ზეინმა მაიძულა, რომ წამოვსულიყავი და შენთვის ყურადღება მომექცია. -ნაილის ნათქვამზე მუცელში რაღაცამ სასიამოვნოდ გამკრა და ჩამეღიმა.
-ნახვამდის ნაილ-ღიმილიანი სახით ვუთხარი და სახლისკენ წამოვედი.
Secret 37
დანაპირებს ვასრულებ და ზეინს უკვე მეოთხე დღეა აღარ ვნახულობ, იმისდამიუხედავად რომ მასთან ყოფნა მინდა, მაგრამ როგორც ჩანს მას არ უნდა, რადგან ამ ხნის განმავლობაში ერთხელაც კი არ გავხსენებივარ. გასული დღეების განმავლობაში ნაილს სულ ვეკითხები ზეინის შესახებ სკოლაში, ვეცადე დამედგინა ისიც მკითხულობდა თუ არა, ერთხელ პირდაპირ შევეკითხე მახსენა თუ არა ზეინმა-თქო რაზეც უარყოფითი პასუხი მივიღე. შემდეგ კი მან დაამატა "ზეინს ახლა უფრო სერიოზული სანერვიულო აქვს ვიდრე შენო" რამაც გული ძალიან დამწყვიტა და დამარწმუნა ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში, რომ არაფერი დაშავდეოდა იმით რომ ჰარის გავყოლოდი რბოლაზე.
ღრმად ამოვიოხრე, რადგან ჰარის გამო თავს დამნაშავედ ვგრძნობ. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ ვიყენებ, რადგან ყოველთვის გულწრფელია ჩემთან, ამას პლუს ის ბანდიტები მომაშორა, როგორ არ ვიცი, რადგან როცა ვკითხე, ბურტყუნით მიპასუხა მამაჩემი გავლენიანი კაციაო და ამით დასრულდა. კიდევ ერთი მასთან დაკავშირებით რაც მაწუხებს ის არის, რომ ცოტა ხნის წინ გამომიტყდა რომ მოვწონვარ, მაგრამ მე დავანახე ჩვენი ურთიერთობა მხოლოდ მეგობრობაზე რომაა აგებული.
საათს შევხედე,უკვე საღამოს 6 სრულდებოდა, ერთ საათში ჰარი ჩემი სახლის მოსახვევში დამხვდება და ერთად წავალთ რბოლაზე. ღრმად ამოვიოხრე და ტანსაცმლის შერჩევა დავიწყე,საბოლოოდ ლილის შავი შარვალი და ჩემი მონაცრისფრო ზედა ჩავიცვი,ჩემი წითელი,ხასხასა თმა ცხენის კუდად შევიკარი,მოვწესრიგდი და ამასობაში ერთი საათიც გავიდა,ალბათ უკვე მელოდება. საბოლოოდ ჩავიხედე სარკეში,დავრწმუნდი,რომ ნორმალურად გამოვიყურებოდი და აივანზე გამოვედი. ბრთხილად ჩავბობღდი ძირს და სწრაფი ნაბიჯით წავედი იქ სადაც ჰარი მეგულებოდა და რამდენიმე წუთში დავინახე კიდეც.
-როგორ ხარ ანაბელ? -ბაიკიდან წამოდგა და გადამეხვია, თავი ცოტა უხერხულად ვიგრძენი, მაგრამ მეც ჩავეხუტე საპასუხოდ.
-კარგად, შენ როგორ ხარ? - მხრები აიჩეჩა და გამიღიმა, რამაც ლოყაზე ფოსოები გამოუჩინა.
-სწრაფად წავიდეთ - ჰარიმ თავი დამიქნია, ჩაფხუტი გამომიწოდა, ორივემ დავიხურეთ, შმედეგ უკან მივუჯექი და დანიშნულების ადგილას დაახლოებით ათ წუთში მივედით.
მოტოციკლიდან გადმოვედი და იქაურობას მოვავლე თვალი, თან ჩაფხუტი მოვიხსენი და ჰარის გავუწოდე.
-წამოდი, - ხალისიანად მითხრა მან, ხელი მხრებზე გადამხვია,ამით მასთან უფრო ახლოს მიმზიდა და ბრბოში გზის გაკვლევა დავიწყეთ, მანამ სანამ მის მეგობრებთან არ ამოვყავით თავი, რომელთაც სკოლიდან ვიცნობდი, მაგრამ შეხება არასდროს მქონია.
-ჰეი ჰაზ, - ერთ-ერთი მათგანი, ჰარის მიესალმა. ჰარიმ სათითაოდ თითოეულ მადგანს ხელი ხელზე დაარტყა მისალმების მიზნით და ჩემი თავი წარუდგინა, - გაიცანით, ეს ანაბელია, - ღიმილით თქვა, რის შემდეგაც ყველას თვალები ჩემზე იყო,თავი ცოტა უსიამოვნოდ ვიგრძელი, მაგრამ მაინც გაივიღიმე, - ესენი კი ჩემი მეგობრები არიან. ლუკი, - ქერა თმიან ბიჭზე მიმანიშნა, რომელმაც თავი ღიმილით დამიკრა, - კალუმი, - კალუმი დანარჩენებისგან განსხვავებით უფრო მუქი ფერის იყო, შავი აჩეჩილი თმა ქონდა, წვრილი თვალები და დიდი ტუჩები, - ეშტონი..
-გამარჯობა ანაბელ, მე ეშტონი ვარ, - ქერა, მწვანეთვალება ბიჭმა ჰარის სიტყვა გააწყვეტინა და ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად.
-გამარჯობა, - მისმა ამ ქცევამ გამახალისა და მეც ხელი ჩამოვართვი.
-და ეს მაიკლია, - ამჯერად ჰარის მაგივრად ეშტონმა მითხრა და მაიკლს ხელი გადახვია, რომელიც ასევე ქერა და ცისფერთვალება იყო.
-გამარჯობა მაიკლ, - ღიმილით ვუთხარი.
-გამარჯობა, ლუდი გინდა? - ღიმილით მითხრა და ლუდი გამომიწოდა.
-უჰ, კი, - დავეთანხმე და ლუდი გამოვართვი.
-ჰაზ შენ არ დალევ? - ლუკმა ჰარის სასმელი შესთავაზა, მაგრამ მან თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია.
-არა, რბოლამდე არ დავლევ, ეგ მერე იყოს როცა მოვიგებ, - ღიმილით თქვა, შემდეგ მე გამომხედა და თვალი ჩამიკრა. ლოყებზე წამოვწითლდი და სხვა მხარეს ღიმილით გავიხედე. მაგრამ როგოცრ კი ზეინი დავლანდე მაშინვე მომშორდა. მე მიყურებდა და საერთოდაც არ ანაღვლებდა რომ აქ მყოფი გამოვიჭირე. სახეზე ჩალურჯებები მაინც ეტყობოდა, მაგრამ მაინც აქ იყო.
დაბღვერილი მომჩერებოდა, შემედეგ კი გაიხედა და სხვა მხარეს წავიდა, თვალებით ვეძებდი სად უნდა გამქრალიყო, მაგრამ უცებ წინ სილუეტი ამეფარა.
-ჰმ, ანაბელ! - წინ ცხვირაბზეკილი ლუი შემრჩა ხელთ.
-გამარჯობა ლუი, - დაბნეული მივესალმე.
-ამასთან ერთად აქ რას აკეთებ? - თავით ჰარიზე მიმანიშნა.
ჰარისკენ მივტრიალდი, რომელმაც უბრალოდ ჩაიცინა და თავი გააქნია.
-რალზე დამპატიჟა და მასთან ერთად მოვედი, - მხრები ავიჩეჩე და ლუის მოვუტრიალდი. ძალიან მინდოდა მეკითხა ზეინზე, მაგრამ გვერდით ჰარი მედგა და არ მინდოდა მისთვის ხასიათი გამეფუჭებინა. ლუიმ უბრალოდ თავი გააქნია, შემდეგ კი ჰარის თვალებმოჭუტულმა შეხედა და ისევ მე მომიტრიელდა, მაგრამ მზერა სხვა რამეზე გაუშეშდა.
-ოუუჰჰ, აი ახლა მესმის.. - თვალი ლუის მზერას გავაყოლე, და დავინახე, როგორ კოცნიდა ზეინი კრისტინას. ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს გული ამომგლიჯესო, ცოტახანს მათ მივშტერებოდი და რომ მოვტრიალდი ლუი იქ აღარ დამხვდა, მაგრამ ახლა ჰარი მომშტერებოდა დაკვირვებით. ვეცადე არაფერი შემემჩნია, გავუღიმე და მისი მეგობრების საუბარში ჩავები რითიც ჰარიც ავიყოლიე. მაგრამ როგორც არ უნდა მეცადა თავს მაინც კარგად ვერ ვგრძნობდი, ამიტომ ლილის ნახვა მოვიმიზეზე და მათ ცოტახნით მოვშორდი. ხალხით გადაჭედილ ადგილას გზას ძლივს მივიკვლევდი, რომ შედარებით წყნარი ადგილი მეპოვნა, როცა ვიღაცას ძლიერად გავკარი მხარი.
-ეიიი წინ იყურე, ბარბი - ზეინის ხმაზე ზევით ავიხედე. მისი გამაღიზიანებელი მზერის დანახვაზე გაბრაზება უფრო მომაწვა.
-რა ჯანდაბა გინდა? - გაღიზიანებულმა შევუღრინე.
-იგივე უნდა გკითხო მეც,რა ჯანდაბა გინდა იმ ნაბიჭვართან ერთად?!-კბილებში გამოსცრა და ხელები მომუშტა
-და შენ რა გინდა იმ ბოზთან ერთად?! - პირიქით უფრო შევუტიე. წამით სუჩუმე ჩამოწვა, შემდეგ კი ზეინის სახე ამაზრზენმა ღიმილმა მოიცვა. კიდევ უფრო გავღიზიანდი, მაგრამ თვალები დავხუჭე და თავის მოთოკვას შევეცადე,
-რამდენიმე დღის წინ მე მიშლიდი ფეხებს, მერე კი ჰარის კოცნიდი, ამის შემდეგ კრისტინაზე ბოზს როგორ ამბობ?-ზეინის ნათქვამზე თვალები გამიფართოვდა.
-რაა? -გაუცნობიერებლად წამოვიძახე.
ზეინმა ამოიოხრა და თავი გაიქნია. შემდეგ კი ისევ მე მომიტრიალდა.
-ხომ გეუბნებოდი ანაბელ,ხომ გაფრთხილებდი,რომ იმ ახვარს არ გაკარებოდი?!
-როგორ ბედავ და ჰარის ახვარს ეძახი?! როდესაც ერთადერთი ახვარი აქ მხოლოდ შენ ხარ?! ამ დღეების განმავლობაში ერთხელაც არ მოგიკითავს როგორ ვარ, როდესაც მე ყოველდღე ვეკითხებოდი შენს ამბავს ნაილს! ახლა კი აქ მოდიხარ და ცილს მწამებ თითქოს ჰარის ვაკოე, მანამ კი კრისტინასთან იკმაყოფილებს შენს სურვილებს! - სახეამღვრეული მიყურებდა, მაგრამ გაჩერებას არ ვაპირებდი, - ერთადერთი ახვარი და და ათასი საშინელება აგერ მიდგახარ! და საერთოდ იცი რა?! ჰარის აქ წამოსვლაზე იმიტომ დავთანხმდი, რომ ის ხალხი მომაშორა, რომელიც შენ გადამკიდე!
წუთით ერთმანეთს თვალებში ასე დაბღვერილები მივჩერებოდით, შემდეგ კი სიჩუმე ზეინმა დაარღვია.
-და მერე იცი რა გზით მოგაშორა? - დამცინავად მკითხა და თავი გააქნია, - უტვინო ხარ, ანაბელ! - მომახალა და უკან გატრიალდა, ისე რომ ენაჩაგდებული დამტოვა.
ირგვლივ მიმოვიხედე, თითქმის ყველა ჩვენ გვიყურებდა. ამოვიოხრე და უკან დავბრუნდი. თვალებით ჰარის ვეძებდი, როდესაც ლილის ხმა შემომესმა.
-ანაბელ, - მისკენ მოვტრიალდი, - ხომ არ დაიკარგე? ბრბოლა სადაცაა დაიწყება.
-არა, მე უბრალოდ ჰარის ვეძებდი, - გარშემო მიმოვიხედე და ბიჭების ის ჯგუფი დავინახე ვისაც ჰარი ემეგობრება, - დამიცადე ახლავე მოვალ, - ლილის ვუთხარი და მათკენ წავედი.
-ჰეი, ჰარი სად არის? - კალუმს ვკითხე.
-აი იქ, უკვე ემზადებიან.
-უჰ, კარგი, - თავი დავუქნიე და მათკენ წავედი.
-მოიცა, სად მიდიხარ, - შემაჩერა, - სადაცაა რალი დაიწყება, ხომ არ გინდა მოტოციკლეტებით გადაგიარონ?
-მე უბრალოდ წარმატებები მინდოდა მესურვა, - მორცხვად დავილაპარაკე და იმ მიმართულებით გავიხედე. მაშინვე ზეინს მოვკარი თვალი, რომელიც ჩემი მიმართულებით იყურებოდა. სახე კუშტად შევკარი. იმისდამიუხედავად რომ მასზე საშინლად ვიყავი გაბრაზებული, მაინც გამიკვირდა და გული შემიწუხდა ასე სუსტად მყოფი შეჯიბრში რომ იღებდა მონაწილეობას, მაგრამ მაინც მინდოდა მისთვის გული მეტკინა და ამიტომ თვალებით ჰარის ძებნა დავიწყე.
-ჰარი ! - როგორც კი დავინახე მაშინვე დავიკივლე, რამაც მისი ყურადღება მიიქცია და ჩემსკენ გამოიხედა, - გამარჯვებას გისურვებ! - ღიმილით ვუთხარი და ხელი დავუქნიე. მაშინვე ღიმილი მოეფინა სახეზე, მანაც ხელი დამიქნია და შემდეგ ცერა თითი ამიწია. ზეინს გავხედე რომელიც მე აღარ მომჩერებოდა, მაგრამ ნათლად ვხედავდი მის სახეზე გაღიზიანებას, რაც გულზე მალამოსავით მეფინებოდა. უკან გამოვტრიალდი და ხალხში ლილის ძებნა დავიწყე, რომელიც მალევე ვიპოვნე წინა რიგებში.
-მოდი აქ, - ლილიმ ხელი ჩამჭიდა და გვერდით ამომიყენა, - იცი მე და ლიამი ისევ ერთად ვართ, - გაბრწყინებული სახით მომიტრიალდა.
-ლილი სულელი ხარ - კბილებში გამოვსცერი, ლილის მაშინვე გაუქრა სახიდან ღიმილი.
-რა? - გაკვირვებულმა ძლივს ამოილუღლუღა.
- არ უნდა შერიგებოდი,- თავი გავაქნიე.
-მისმინე ანაბელ! ვგრძნობ რომ ამ ბოლო დროს ლიამი აღარ მოგწონს, რატომ ვერ ვხვდები, მაგრამ შენი საქმე არ არის მე ვისთან ვიქნები და ვისთან არა!
-ღმერთო ლილი! - ხელები ავიქნიე და შემდეგ გაცეცხლებული მას მოვუტრიალდი, - ნუ მეუბნები რომ ჩემი საქმე არ არის, რადგან ჩემი თვალებით დავინახე როგორ კოცნიდა სხვას! -სიჩუმე ჩამოწვა, არამართტო ჩვენს შორის, არამედ ახლო-მახლო მდგარი ყველა ჩვენ მოგვაჩერდა.
-..და ჩვენთან თავმოყრილო საზოგადოებავ, - ვიღაცამ მიკროფონში საუბარი დაიწყო, რაც იმის მაუწყებელი იყო რომ რბოლა მალე დაიწყებოდა, - ქალბატონებო და ბატონებო, ნოემბრის თვის პირველი რალისთვის მოემზადეთ, - ლილი მე მომჩერებოდა პირდაღებული და თვალებში ნელ-ნელა ცრემლები უდგებოდა, - ხუთი..
-ლილი, - ამოვიოხრე და მისკნ წავედი.
-ოთხი, - ჩახუტება მინდოდა, მაგრამ ლილიმ ხელი მკრა.
-სამი..
-იტყუები! - წამოიყვირა.
-ორი..
-არა, აქამდეც უნდა მეთქვა, - თავი გავაქნიე.
-ერთი, - ლილიმ თავი ვეღარ შეიკავა, ატირდა და ჩამეხუტა.
-წავიდა, - ლილის ხელები მაგრად შემოვაჭდე წელზე და მოტოციკლეტებისკენ გავიხედე რომლებიც სინათლის გავრცელების სიჩქარით გაიჭრნენ წინ.
-დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება, - ხელს ზურგზე ვუსვამდი და ყურში ჩავჩურჩულებდი. შემდეგ ნელა გამოიწია და საწყალობელი თვალებით მომაჩერდა.
-გთხოვ, მითხარი რომ ტყუილია, - გული მომიკვდა ისე შემევედრა.
-ზეინთან ერთად ვიყავი, კოცონზე, როცა დავინახე, როგორ კოცნიდა სხვა გოგოს -ავუხსენი და სამ ბაიკერს შევხედე,რომლებიც უკვე იბრძოდნენ პირველობისთვის,ზეინი ვერ იყო ფორმაში,ეტყობოდა,რადგან ის მესამე ადგილზე ძლივს გადიოდა,პირველი ადგილი ლიამს ეკავა,მეორე კი ჰარის.. როდესაც ფინიშთან მივიდნენ,ლიამმა პირველმა გადაკვეთა ხაზი და მაშინვე ყიჟინა ატყდა ხალხში. ლიამს მივარდნენ და ჰაერში აიტაცეს.
შემდეგ ლიამი მათ გამოეცალა და ლილისკენ წამოვიდა გაბრწყინებული თვალებით, საკოცნელად დაიხარა, მაგრამ ლილიმ უკან დაიხია.
-არ აპირებ მოლოცვას პატარავ? -გაუღიმა და ისევ დაიხარა საკოცნელად
-შემეშვი ლიამ - ხმაჩახლეჩილმა უთხრა ლილიმ -წადი და იმ გოგოს აკოცე!
-ვინ გოგოს?! - წარბები შეკრა ლიამმა.
-აი მაშინ,კოცონთან! - ლიამს სახეზე დაბნეულობა გამოეხატა, - ჰო! ლიამ! ვიცი! - დაუყვირა და მას მოშორდა.
ზურგს უკან ზეინის ხმა მომესმა და გველნაკბენივით გვერდზე გავიწიე.
-ლიამ,ძმაო გილოცავ -ბოხი ხმით მიულოცა ლიამს, რომელიც ადგილიდან არ იძვროდა. ლიამს შევხედე,დაბნეულობა გამოეხატა სახეზე და აშკარად რაღაცაზე ჩაფიქრდა,შემდეგ მტრული სახით შემომხედა
-შენ არა? - საჩვენებელი თითი ჩემსკენ გამოიშვირა, - შე ძუკნა,შენ უთხარი,ხომ ? -ბოლო ხმაზე დამიღრიალა და ჩემსკენ წამოვიდა. შეშინებულმა უკან დავიხიე. გაავებული ლიამი მეტად საშიში სანახავი იყო. მეგონა ხელს აწევდა ჩემზე და დამარტყამდა, მაგრამ ამ დროს ზეინი წინ გადამიდგა.
-ლიამ! - დაუღრიალა და ხელები მკერდში ჰკრა რომ გაეწია, - რამე არ შეგეშალოს!
-როგორ თუ არ შემეშალოს იმ ძუკნამ ჩამიშვა! - ჩვენს გარშემო ხალხი შეჯგუფდა, ის კი ისევ ჩემსკენ იწევდა.
-შენ რა გეგონა ჩემ ბიძაშვილს არაფერს ვეტყოდი და უფლებას მოგცემდი მისი გრძნობებით გეთამაშა?!
- დავიკივლე და გაცხარებული ლიამს მივაშტერდი.
-შენ! - თითის ქნევით მითხრა ლიამმა, ზეინის მხრიდან, - კარგი დღე არ გელის!
მუქარა დაასრულა თუ არა მაშინვე მკერდში კრა ისევ ზეინმა ხელი.
-ხელს დააკარებ და მოგკლავ- დაემუქრა, უკან შემოტრიალდა, ჩემსკენ სწრაფი ნაბიჯებით წამოვიდა, მკლავში ხელი წამავლო და იქიდან წამომიყვანა.
-ხომ გთხოვე,რომ არაფერი არ გეთქვა? - ბოხი, ჩუმი ხმით მითხრა და ჩემი პასუხის მოლოდინში თვალებში მომაშტერდა. ენაგადაყლაპული მივაჩერდი ზეინს. ჯერკიდევ ვერ ვაანალიზებდი ეს რატომ გააკეთა, მაგრამ ამყველაფერმა თავი ისე დაცულად მაგრძნობია, თითქოს აღარ ვიყავი ისევ მარტო. ემოციები ერთიანად შემომაწვა და კითხვაზე პასუხის გაცემის მაგივრად, მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ვაკოცე. შემდეგ კი ნელა გამოვიწიე და თვალებში მივაჩერდი.
- შენ ერთადერთი ბიჭი ხარ ვისთვისაც ოდესმე მიკოცნია.
38

- მომხდარის შემდეგ, არ მინდა ლიამთან ერთად ყოფნა, - დავიწუწუნე და ზეინს მოტოციკლეტებისკენ გავყევი. რალის შემდეგ თავის ერთად მოყრა გადაწყვიტეს ზეინის სახლში.
-დამშვიდდი, შენთან არ მოვაკარებ, - წელზე ხელი მომხვია, თავისთან მიმზიდა და ლოყაზე მაკოცა. მაშინვე ბედნიერებისგან გამეღიმე. მიხარია რომ ჩვენი უთანხმოება ასე მალე მოგვარდა.
-დაჯექი, -მითხრა ზეინმა, როცა მოტოციკლეტზე შემოჯდა.
-ჰარის ვეტყვი, რომ შენთან ერთად მოვდივარ და მალე დავბრუნდები, კარგი? -ზეინს ღიმილიანი სახე მაშინვე შეეცვალა.
-ანაბელ არსად არ წყახვალ -მითხრა მკაცრი ტონით.
-სულ ორი წუთი მჭირდება - ისეთი ხმით წარმოვთქვი, თითქოს ვევედრებოდი, რომ გავეშვი.
-ანაბელ დაჯექი-ზეინს ტონი არ შეცვლია.
ამოვიოხრე და უსიტყვიდ დავემორჩილე.
ღმერთო რატომ ახდენს ეს ბიჭი ჩემზე ესეთ გავლენას.
იმის მიუხედავად, რომ შევყოვნდით, პირველები მაინც ჩვენ მივედით ზეინის სახლში, მალე დანარჩენებიც შემოგვიერთნენ, ლილი ლუის წამოყვა, ლიამი კი მატო იყო და სულ იბღვირებოდა. წამით ისიც ვიფიქრე, ასეთი გამარჯვების შემედეგ მაინც რომ არ გადაუარა ამ ამბავმა ალბათ ლილი მართლა უყვარსთქო, მაგრამ ახია მაგის თავზე, რაც დაიმსახურა ის მიიღო.
ზეინმა სახლის კარი შეაღო და ყველა შიგ შეგვიხმო. ყველა თავს ისე გრძნობდა როგორც საკუთარ სახლში, რაც კი რაც არ უნდა იყოს ცოტა უხერხულიც კი იყო. ყოველ შემთხვევაში ჩემი გაგებით ასეა.
-დღეს ყველა ვსვავთ -დაიყვირა ზეინმა და პარკებიდან არყები და ერთჯერადი ჭიქები ამოიოღო, ლუიმ კი ამ დროს სიმღერები ჩართო.
ჩიქებში არყები ჩამოასხეს და სათითაოდ ყველას დაგვირიგეს. მხოლოდ ლილი იყო ვინც დალევაზე უარი განაცხადა.
-ანაბელ ნაილი ისევ აქ ცხოვობს ხომ?-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-არ მინდა აქ ყოფნა და გართოვა, რომელი ოთახია მითხარი და მასთან ავალ.
-დარწმუნებული ხარ? -დაეჭვებით ვკითხე და როცა ლილისგან თანხმობა მივიღე ნაილის ოთახი მივსწავლე, მე კი ზეინის გვერდით დივანზე ჩამოვჯექი.
ხელი წელზე შემომხვია და გამიღიმა, ჩავიცინე და არყით სავსე ჭიქა მაგიდაზე დავდე. ზეინმა სახე შემომატრიალებინა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-მოხდა რამე? -წარბებშეკრულმა მკითხა, თვალს ისევ არ მაშორდა.
-თავს უხერხულად ვგრძნობ ჰარის გამო-ზეინს სახე შეეცვალა-მასთან ერთად წამოვედი და არც გამიბრთხილებია, რომ მის გარეშე მივდიოდი იქიდან.
-ეს რა ჰარის გამო ღელავს? -დამცინავად კითხა ზეინს ბიჭმა, რომელმაც როგორც ჩანს ჩვენი საუბარი გაიგონა, თუ სწორად მახოვს მას ბლეიკი ერქვა.
ზეინს პასუხი არ გაუცინა, უბრალოდ ჩაიცინა. ბლეიკი ახლა მე შემომიტრიალდა.
-კაი რა ჰარი დაიკიდე, ყეა- უდარდელად მითხრა და მხრები აიჩეჩა.
-ხო ა- ზეინიც გამოსარჩლა
-ჰარიც იგივეს ამბობს შენზე -შევუბღვირე, ვიცი ესენი ჰარის ვერ იტანენ, მაგრამ ის მაინც ჩემი მეგობარია და არ მომწონს, როცა მას შეურაცჰყოფას აყენებენ.
-დამიჯერე გატყუებს, -მითხრა ზეინმა და თვალი ჩამიკრა, რაზეც გამეცინა.
-ამან რა არაფერი იცი?- გაკვირებულმა იკითხა ბლეიკმა და ზეინს შეხედა.
-მოკეტე ძმო-უთხრა ზეინმა და თვალები დაუბრიალა.
-ანაბელ ჰარიმ მაგრად იბოზა...- კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ზეინმა არ დააცადა.
-გეძახიან -უთხრა და იქით ანიშა, შემდეგ კი მე შემომიტრიალდა.
-ან გაღიმიე და დავიწყე ის ან მასთან წადი -მითხრა და წარბები ამიწია.
არ მომწონს, როცა არჩევნის წინაშე მაყენებდნენ, მაგრამ არ ვაპირებდი ახლა ზეინის მიტოვებას და ჰარისთან წასვლას. ცოტახნის წინ მაგიდაზე დადებული ჭიკა ავიღე და ზეინს გავუღიმე იმის დასამწკიცებლად რომ მასთან ვრჩები.
ზეინმა გამარჯვებულის ღიმილით გაიღიმა და ფეხზე წამოდგა, ჭიქა აწია და ხმამაღლა წამოთქვა
-ჩვენ გაგვიმარჯოს-ხალხი მასთან შეჯგუფდა.
-ხო, ჩვენ გაგვიმარჯოს-ახლა ფეხზე ლუი წამოდგა -ერთ მიმართულებას გაუმარჯოს-ამის თქმაზე ყველამ ერთმანეთს მიჭახუნეს ჭიქები და შემდეგ არყები გადაკრეს.
ზეინმა ცარიელი ჭიკა ჟურნალების, დაბალ მაგიდაზე ჩამოდგა და ისევ მე მომიჯდა.
-დალიე-მითხრა და არაყზე მანიშნა. არყის ჭიქას დავსუნე და დავიმანჭე.
-ნუ მიყურებ ეგრე,უნდა დალიო -სიცილით მითხრა, სახე ისევ დავმანჭე,მაგრამ თავი დავუქნიე.
სასმელი ისევ დავსუნე,ცხვირი კიდევ უფრო ამეწვა. ჯანდაბა! სამი, ორი, ერთი ჩუმად გადავითვალე და არაყი ავკარი. ხორხი ისე ამეწვა რომ თვალებიდან ცრემლები წამსკდა. ზეინმა ხითხითით ლიმონი შემაშველა, რამაც უსიამოვნო გემო შედარებით გამიქრო. ხელი მახრზე მომხვია და თავი ახლოს მოსწია,როდესაც მივხვდი,რომ უნდოდა ეკოცნა ჯერ ცეცხლი მომედო მთელს სხეულზე,შემდეგ კი მივხდი რომ აქ კიდევ უამრავი თვალი გვიყურებდა,ამიტომ სანამ კოცნას მოასწრებდა თავი დავხარე და ტუჩების მაგივრად შუბლზე მაკოცა
-ოო ანაბელ -ამოიბუზღუნა და თავი გაატრიალა,გამეცინა,აშკარა იყო რომ განაწყენდა,თუმცა არ მინდა ყველამ დამინახოს როგორ ვკოცნი ზეინს,მითუმეტეს,რომ მე და ის ერთად არც ვართ. მგონი.
-ერთ მიმართულებაში რას გულისხმობ? - ინტერესით ვკითხე, მან კი ჩემსკენ შემოიხედა და ჩაიცინა.
- ასე ეძახის ხალხი ჩვენს ბანდას, -ხმადაბლა დაიწყო ახსნა ზეინმა,თან არაყი დაისხა -ფიქრობენ რომ ყველა ერთნაირები ვართ სამეგობროში, ბანდიტები, მოძალადეები, არამზადები და კიდევ ათასი რამ, მოკლედ, ყველას ერთი გზა გვაქ არჩეული ცხოვრებაში, ყველა ერთი მიმართულებით მივდივართ, -გაიღიმა -ცუდი მიმართულებით. - დაამატა და კიდევ ერთი ჭიქა გადაკრა.
-გასაგებია -ამოვილუღლუღე და გავუღიმე,ზეინი სახეზე მომეფერა და სიგარეტი ამოიღო. ერთი ღერი ხელის დაუხმარებლად, პირით ამოიღო შემდეგ კი კოლოფი გამომიწოდა
-გინდა? -ჩავიცინე და უარის ნიშნად თავი გავიქნიე. -კარგი-მხრები აიჩეჩა და ის ის იყო ჯიბეში უნდა ჩაედო, რომ მაქსი სწრაფად სწვდა ხელში და სიგარეტი სიცილით გამოგიჯა ხელიდან. ერთი ღერი ამოიღო, შემდეგ კი კოლოფი ლიამს ესროლა.
-დაიჭირე- ორივემ მზერა ლიამიდან ლუიზე გადავიტანეთ, რომელიც ჩვენთან ძალაინ ახლოს იდგა და ხელში გიტარა ეჭირა. გამიკვირდა, როცა ლუი გიტარით დავინახე, მაგრამ ის უფრო გამიკვირდა ის გიტარა რომ ზეინს გადმოუგდო. თავი გვერდზე გავწიე, რომ გიტარა არ მომხვედროდა, იმის მიუხედავად რომ ზეინმა დაიჭირა. ლუი გაიწია და ჩვენს წინ მაქსი დავინახე, რომელსაც მეორე გიტარა უკვე ხელში ეჭირა. სიმღერების ხმაც შეწყდა და ყველამ ჩვენს გარშემო მოიყარა თავი. მოიცა რა ხდება? ზეინმა გიტარა გაასწორა და ხმის შესამოწმებლად ერთხელ ჩამოკრა თითი. მოიცა ზეინი უკრავს? გაოცებისგან პირი დავაღე, ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ მის ხელში ოდესმე გიტარას დავინახავდი. ბოლო ნაპასი ამოარტყა და სიგარეტი მაგიდაზე მდგარ საფერფლეში ჩააქრო. მაქსს ანიშნა, რომ დაეწყო, შემდეგ კი ჩემთვის გაურკვეველი აკორდები აიღო და სიმღერაც დაიწყეს. (https://www.youtube.com/watch?v=P8sFwVD4p20)
"Close your eyes and I'll kiss you
Tomorrow I'll miss you
Remember I'll always be true
And then while I'm away
I'll write home every day
And I'll send all my loving to you.."
გამოშტერებული აქეთ-იქით ვიყურებოდი და ბიჭების გაღიმებულ სახეებს ვუყურებდი. ლიამსაც, რომელსაც მთელი საღამოა არ გაუღიმია, სიმღერის დროს თვალები უციმციმებდა. ზეინს შევხედე, რომელმაც, როცა დაინახა, რომ მას ვუყურებდი, თვალი ჩამიკრა, მასაც არანაკლებ უციმციმებდა ყავისფერი, ღრმა თვალები.მღეროდნენ და ბოლომდე გრძნობდნენ სიმღერას, მოსწონდათ ის რასაც აკეთებდნენ, ამ დროს ისინიც ჩვეულებრივ, ნორმალურ თინეიჯერების გავდნენ, არანაირი სახიფათო ცხოვრებით და უკანონო ქმედებებით. ლუისკენ გავიხედე, რომელმაც მანიშნა რომ მათ ავყოლოდი, ირგვლივ მიმოვიხედე, უკვე თითქმის ყველა მღეროდა, მეც ჩემი სიმორცხე გვერდზე გადავდე და მათ ავყევი.
"I'll pretend that I'm kissing
The lips I am missing
And hope that my dreams will come true
And then while I'm away
I'll write home every day
And I'll send all my loving to you."
-ახლა ჰარის პარტია მოდის, - ერთ-ერთმა მათგანმა, მგონი დესი ქვია დანანებით ჩაილაპარაკა. დაბნეულმა ავხედე, შემედეგ კი ზეინს შევხედე რომელმაც თვალები გადაატრიალა და სიმღერა თვითონ გააგრძელა. როდესაც მოვრჩით სახლში ისევ ყიჟინა ატყდა. მე კი ზეინს გვერდით მივუცუცქდი, ხელები კისერზე მოვყვიე და ყურში ჩავჩურჩულე.
-ძალიან მაგარი იყო, - შემდეგ კისერში ვაკოცე და გამოვიწიე.
-ჯამდაბა ბელ! - ზეინმა გამოსცრა და ჩემსკენ საკოცნელად გამოიწია, მაგრამ მე ისევ დავუსხლტი ხელიდან.
-აქ არა, - თავი გავიქნიე და ზეინის გამოწვდილი არყიანი ჭიქა ავიღე.
-ანაბელ, სახლში წასვლა მინდა, წამოხვალ? - უკნიდან ლილის ხმა მომესმა, რომელიც ნაილთან ერთან იდგა ჩვენს უკან.
-უჰ, კარგი, - ლილის დავეთანხმე და წამოდგომა დავაპირე, როდესაც ზეინმა დამაკავა.
-შენ დარჩი.
-რა? ლილის მარტო ვერ გავუშვებ,
-მოიცა შემ რა გგონია, ლილისთან ერთადაც რომ წახვიდე, მარტო წასვლის უფლებას მოგცემთ თქვენ ორს?! - ბრაზით მითხრა ზეინმა, რაც ძალიან მესიამოვნა. ახლა უკვე აღარავინ დამდევდა მოსაკვლელად, მაგრამ ზეინი მაინც ზრუნდავდა და ნერვიულობდა ჩვენზე.
-ჰოდა, მითუმეტეს.
-არა, შენ ცოტახანი დარჩი, ლილის კი ნაილი გააცილებს, არა ნაილ?! - ზეინმა ნაილს შეხედა.
-ხო გავაცილებ, -თქვა ნაილმა და ლილის შეხედა, - ოღონდ ერთი წამით გამოვიცვლი, - თვალით თავის პერანგზე მიგვითითა, რაზეც კიდევ ერთხელ გამეცინა.
-დალიე- მითხრა ზეინმა და რამდენიმე წუთის წინ გამოწვდილი ჭიქა პირამდე მიმატანინა. ღრმად ამოვისუნთქე და არაყი გადავკარი. ცოტახანში ნაილიც ჩამოვიდა და ლილის ანიშნა რომ უკვე წასვლის დრო იყო.
-ზეინ-გასვლის წინ ნაილმა ზეინს თვალები დაუბრიალა -ანაბელს კარგად მიხედე- გააფრთხილა და ლილისთან ერთად სახლიდან გავიდა.
რამდენიმე წამში კი დავინახე, როგორ გაყვა ლიამი მათ. ზეინს იდაყვი მივკარი და მისკენ ვანიშნე.
-ეიი სად მიდიხარ? -ზეინი ფეხზე წამოდგა.
-დამშვიდი ძმაო-ხელები აწია ლიამმა-უბრალოდ ტუალეტში მივდივარ -თქვა და ტუალეტიკენ წავიდა.
დაახლოებით ერთ საათში უკვე ყველანი გალეშილები იყვნენ, ზეინიც მათ შორის, მაგრამ არა ისე, როგორც დანარჩენები. ზეინმა ხელი ჩამკიდა და კარისკენ წამიყვანა. ''მალე დავბრუნდებით'' ამოილუღლუღა,თუმცა დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა,რომ არც ზეინის ხმა გაუგია არავის და არც ჩვენი გამოსვლა შეუმჩნევია არცერთს,როდესაც კარიდან გავედით ზეინმა სახლის უკან გამამიყვანა,სადაც სულ ყველაფერი ჩაბნელებული იყო,სახლიდან მკრთალი შუქი ბჟუტავდა,რომელიც თითქმის არც კი ჩანდა, კედელს ამაყუდა,ერთი ხელი წელზე ძლიერად მომხვია,თითქოს ეშინოდა არ გავქცეოდი,მეორე ხელი სახეზე მომისვა,თავი დახარა და მისი ბაგეები ჩემსას შეახო. მეც კოცნითვე ვუპასუხე,ის კი უფრო და უფრო ახლოს მწევდა მასთან და ველურივით მკოცნიდა,როდესაც კოცნა დაამთავრა ორივე ღრმად ვსუნთქავდით. ზეინი ისევ საკოცნელად მოიწია, მაგრამ უკან გავწიე.
-სახლში წამიყვანე კარგი? -ზეინმა სახე შეჭმუხნი.
-კიდევ ცოტახანს იყავი-მითხრა და წელზე ხელი შემომხვია, თუ ამას წელს დავარწმევდით.
-მალე გათენდება და ჩემებიც შეამჩნევენ, რომ იქ არ ვარ- დანანებით ჩავილაპარაკე და ზეინს ვაკოცე.
-წამოდი- მანიშნა და წინ გამიძღვა.
-ზეინ,საიდან მოიტანე,რომ ჰარის ვაკოცე? -ცოტახანს გავჩერდი და მას შევხედე, შემდეგ კი გზა გავარგრძელეთ.
-ნაილმა მითხრა-შევიცხადე და გაოცებული კიდევ ერთხელ გავჩერდი.
-ესე ვერასდროს მივალთ -მითხრა და მანიშნა, რომ სიარული გაგვეგრძელებინა.
-საიდან მოიტანა? -ზეინს ცოტა ჩამორჩენილი ვიყავი, ამიტომ სწრაფად ავეკიდე.
-ექსკურსიაზე დაგინახათ -მიპასუხა და მაშინვე მივხვდი,ალბათ იმ მომენტში დაგვინახა,როდესაც ჰარი ცდილობდა,რომ ეკოცნა,თუცა მე თავი გავწიე და კოცნაზე უარი ვუთხრაი.
-ჰარი ეცადა, მაგრამ გავიწიე.
-ახვარი, - სახე მოეწუფრა და პრაზით წამოსთქვა, შემდეგ კი გაეღიმა.
-რატომ გამოწიე თავი? -ეშმაკურად მკითხა, მაგრამ დანამდვილებით ვიცი ამაზე პასუხი თავადაც იცოდა.
-უბრალოდ პირში ცუდი სუნი ქონდა-ვიხუმრე, რომ პასუხისთვის თავი ამერიდებინა.
-ჩემ გამო არ აკოცე, ხომ? -ჩამაცივდა ზეინი.
-თავი დიდი ვინმე ნუ გგონია -გავიცინე და მხარზე ხელი მივკარი. ზეინმა ჩაიცინა და წინ გაიხედა. რამდენიმე წამში კი ხელზე შეხება ვიგრძენი. თავისი თითები ჩემსაში ახლრთა. ტანში სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა და ზეინს ავხედე, რომელიც წინ გზას ისე მიიკვლევდა, თითქოს არაფერი მომხდარიყო, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ამას სპეციალურად აკეთებდა, ეს ხომ თბილი ჟესტი იყო და ის კი ზეინ მალიკია, ყველაზე უხეში ადამიანი მსოფლიოში.
-ზეინ, მაშინ სიმღერისას ბლეიკმა, რომ ის რატომ თქვა ჰარიზე?.. -ზეინს ჩაეცინა,
-რა ის რომ მაგრად იბოზა?
-ხო -თავი დავუქმიე. მეგონა ზეინი ამის შესახებ არაფერს იტყოდა და საერთოდ გაჩუმდებოდა,მაგრამ როდესაც ლაპარაკი დაიწყო გავვოცდი და ყურები დავცქვიტე,რომ არაფერი გამომრჩენოდა.
-ამ ბანდიდან პირველი ჰარი გავიცანი -ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო,პირში ჩაიდო და მოუკიდა,შემდეგ კი გააბოლა -მისი წყალობით ვარ ახლა აქ. ნაილის შემდეგ ყველაზე ახლოს მასთან ვიყავი და ყველაზე მეტად მას ვერთობოდი. დროს სულ ერთად ვატარებდით, მიუხედავად იმისა რომ დიდი ხანი არ იყო რაც ერთმანეთს ვიცნობდით, მაინც ძმად ვთვლიდი. თითქოს ყველაფერში ვუგებდით ერთმანეთს, ერთნაირი გემოვნება გოგოებში, ერთნაირი მიზნები, ერთნაირი სურვილები,მაგრამ ბოლო პერიოდში სადღაც ქრებოდა ხოლმე,როდესაც ვეკითხებოდი სად იყო,რაღაც სისულეებს ამბობდა, რაღაც ეჭვები გამიჩინა, ამიტომ მის დას დავუვახლოვდი და გავიგე, რომ ჰარი ყველას გვატყუებდა და ის სულაც არ იყო ჩვენს გუნდში.
-მოიცა, დამ თავისიღვიძლი ძმა გაყიდა? -გაკვირვებულმა წამოვიძახე. მერეღა გავიაზე ზეინის ნათქვამი თავიდან ბოლომდე. ღმერთო ჩემო ესეთი ა ჰარი?
-ჩემი მონაყოლიდან მხოლოდ ეს კითხვა გაგიჩნდა? -ზეინმა ჩაიცინა -არა, თითონ არც აუაზრებია ეს, რაღაც შემთხვევით წამოსცდა და ეგრე მივხვდი, რომ მეორე ბანდას, რომელიც ჩვენ გვებრძოდა, ჰარის მამა მეთაურობდა.
- -გაუაზრებლად წამოვიყვირე,შემდეგ კი პირზე ხელი ავიფარე.
-ხომ ხედავ, ანაბელ მარტო შენ არ გატყუეს და გამოგიყენეს -ჩაიცინა ზეინმა და სიგარეტის ნამწვავი გადააგდო.
39
ოთახში ვიჯექი და სკოლის გაკვეთილებს ვიმეორებდი,თან ველოდებოდი როდის მოვიდოდა ექვსი საათი, რომ ზეინი მენახა. გუშინ, როდესაც სახლში მომაცილა მითხრა, რომ საღმოს ექვსაზე გამომივლიდა. საათს შევხედე,მაგრამ ჯერ ადრე იყო, ამიტომ წიგნებს მივუტრიალდი. ექვსი საათის მოლოდინში გულს ვეღარაფერს ვუდებდი, ამიტომ წიგნები გადავდე და საათს უაზროდ მივაშტერდი. ცოტახანში ოთახის კარი მამიდამ შემოაღო და საათის ისრებს თვალი მოვწყვიტე.სახეზე გაუკვეველი ემოცია ეწერა,თანაც ცოტა არ იყოს შეცბუნებული მეჩვენა.
-მოხდა რამე? -მშვიდად ვკითხე და საწოლზე წამოვჯექი.
-ქვევით ის უცნაური ბიჭი გელოდება,
-რა? -გაოცებისგან თვალები გადმოვყარე. ნუთუ ზეინმა სახლში მომაკითხა? საათს შევხედე ჯერ ექვსი არ იყო გამხდარი.
-ანაბელ, რა უნდა მას აქ?- შერცხვენილმა თავი დავხარე და ჩემს თითებს დავუწყე ყურება. არ ვიცოდი მამიდასთვის რა პასუხი გამეცა, ზეინზე კი ძალიან ვბრაზობდი. ვფიქრობდი, სულაც ჩავიდე და შეხვედრაზე უარი ვუთხრათქო, მაგრამ ჩემმა ქვეცნობიერმა ამის გაკეთებაზე უარი განაცხადა.
-სავახშმოდ დამპატიჟა -ვიცრუე და ჩემ ტყუილზე გულში მწარედ ჩამეცინა. ზეინი და სავახშმოდ დაპატიჟბა? არა, არა, ის ამას არასდროს იზამს. "ალბათ" დააყოლა ჩემმა ქვეცნობიერმა, მაგრამ ძალიან მესიამოვნებოდა ამას თუ იზამდა. მაშინ საშუალება მოგვეცემოდა უბრალოდ გვესაუბრა. ეს მისი გაცნბის არაჩვეულებრივი საშუალება იქნებოდა.
"დაივიწყე ანაბელ, ხომ იცი ზეინი ამას არასდროს გააკეთებს" შევახსენე ჩემს თავს და მამიდას ავხედე.
-და შენც დათანხმდი? მასთან რა გესაქმება?
ამოვიოხრე.
-ჩვენ იმაზე მეტი საერთო გვაქ ვიდრე შენ გგონია. -მამიდამ ჩემს ნათქვამზე თავი გაიქნია.
-ამაზე მოგვიანებით დავილაპარაკებთ -მითხრა და ოთახის კარგი მოიოხურა.
სახლის სამოსი გამოვიცვალე და მუხლებამდე კაბაში გამოვეწყვე, რომ არ შემცივნოდა თბილი მოსაცმელი გადმოვიღე კარადიდან, სარკეში ჩავიხედე, შევამოწმე როგორ გამოვიყურებოდი. კიბეებზე რაც შემეძლო სწრაფას ჩავირბინე, არ მინდოდა ზეინს მამიდასთან დიდი დრო გაეტარებინა. მეშინოდა რამე ცუდი არ ეთქვათ ერთმანეთისთვის. კარისკენ გავიხედე,სადაც სულის შეხუთვამდე სიმპათიური ზეინი იდგა,მამიდა მისგან მოშორებით იდგა და თავიდან ბოლომდე ათვალიერებდა მას და ზუსტად ვიცოდი რაზე ფიქრობდა.
-წავიდეთ? -მკითხა ზეინმა,თავი დავუქნიე და მისკენ წავედი.
-ნუ ნერვიულობთ,ანაბელს არაფერს დავუშავებ და უვნებელს ჩაგაბარებთ -ეშმაკური ღიმილით უთხრა ზეინმა. -სასიამოვნო იყო თქვენი კიდევ ერთხელ ნახვა მის- დამატა კარებში გასვლამდე. ღრმად ამოვისუნთქე, გამეხარდა, რომ მამიდას არ მოუთხოვია სახლში დარჩენა, გამიკვირდა კიდეც. ალბათ საბოლოოდ ჩაიქნია ჩემზე ხელი. ქურქი შემოვიცვი და ზეინთან ერთად გარეთ გავაბოტე.
-სულ გაგიჟდი? -ვკითხე ზეინს, როცა გონს მოვეგე და მხარზე ხელი მივარტყი. ზეინმა უბრალოდ ჩაიცინა. -როგორ გაბედე მოსვლა?რაზე ფიქრობდი? -ჯერ კიდევ გაოგნებული ვიყავი ზეინის ქმდებით.
-ვიფიქრე ესე უფრო სახალისო იქნებოდა. -ზეინმა კიდევ ერთი მუჯლუგუნი დაიმსახურა.
გამიკვირდა, როცა გზაზე ზეინის მოტოციკლეტის მაგივრად მისი მანქანა დავინახე.
-მანქანით ხარ? -გავკირვებულმა მას ავხედე.
-მინდოდა დღეს ჩვეულებრივი პაემანი გვქონდოდა, ისეთი როგორიც ყველას აქვს-მითხრა და მანქანის კარი გამიღო.
-ამიტომ მოხვედი ჩემთან სახლში? -ვკითხე, როცა მძღოლის ადგილი დაიკავა.
ზეინმა ეშმაკურად გამომხედა და წარები ამიწია. ცოტახანს ჩავფიქრდი. მოიცა თუ ეს ნორმალური პაემანია მაშინ სად მივდივართ?
-ზეინ სად მივდივართ?
-ნახავ - მოკლედ მომიჭრა და გზას შეხედა.
ამოვიოხრე და ფანჯარაში გავიხედე. ვფიქრობდი, რა მოხდებოდა ზეინი სულ ესეთი რომ ყოფილიყო, ჩვეულებრივი, როგორც ყველა. არც ტატუები, არც საშიში ცხოვრება. რა მოხდებოდა ისიც ნაილისნაირ ბიჭი რომ ყოფილიყო? მაინც მომეწონებოდა?
ფიქრებიდან ბარძაყზე ცივი ხელის შეხებამ გამომიყვანა. ჩამეცინა, არა ზეინი ვერასდროს იქნება ნაილისნაირი.
-შენი კანი. -წარმოთქვა ზეინმა, რომელიც იმის მაივრად რომ გზისთვის ეყურებინა, ჩემს ფეხებს დასცქოროდა.
ფეხებზე დავიხედე და დავინახე, როგორ ვიყავი დაბურძგლული. სახეზე მაშინვე ავწითლდი და ზეინს შევხედე, რომელსაც სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა.
-ეს იმიტომ რომ ცივი ხელი გაქვს -ამოვიოხრე.
-ხო-მითხრა ზეინმა ირონიულად და თავი დამიქნია.
-მართლა, ხელი ძალიან ცივი გაქვს -არ მოვეშვი.
-სამაგიეროდ შენ გაქ თბილი ფეხები და შევძლებ ხელი გავითბო -მითხრა და ხელი უფრო ზემოთ ააცურა. ამოვიოხრე და ხელი დავუჭირე, რომელიც კაბის ქვევიდან გზას ზემოთ მიიკვლებდნენ.
-გზას შეხედე -ვუთხარი მკაცრი ტონით და ხელი მოვაშორებინე. ნამდვილად არ მაქ სურვილი ავტო კატასტროფაში მოყოლის.
მალე ზეინმა მანქანა გააჩერა და გადავიდა. მანქანას შემოუარა და კარი გამიღო.
გარშემო მიმოვიხედე.
-ეს რა ადგილია? -ვკითხე მას და კიდევ ერთხელ მოვათვალიერე მიდამო.
-წამოდი- მითხრა, ხელი ჩამკიდა და ერთ-ერთი შენობისკენ გამიძღვა, რომელიც შემდეგ როგორც გავიგე რესტორანი ყოფილა. როცა ეს გავაცნობიერე გაოცებისგან პირი დავაღე.
-ხომ გითხარი, რომ ეს ჩვეულებრივი პაემანი იქნებოდა. -როგორც ჩანს ზეინმა ჩემი ფიქრები წაიკითხა.
ზეინმა ხელი წელზე მომხვია და მიმართულება მომცა ჩვენი მაგიდისკენ,ვიგრძენი რამდენიმე ადამიანმა როგორ გამოგვხედა,მაგრამ მათი მზერა დავაიგნორე და სკამზე დავჯექი,ზეინი ჩემს წინ მოთავსდა.
-მომწონს აქაურობა -ვუთხარი და გავუღიმე,ზეინს გაეცინა და მენიუ დაიჭირა ხელში,როგორც მივხვდი ესპანური რესტორანი იყო,ზეინმა ორივესთვის 'ანდალუსია' შეუკვეთა,რომლის სახელიც პირველად გავიგე,იმედია ისეთი უცნაური საკვები არ იქნება,როგორიც სახელი აქვს.
-რამე დასალევს დააყოლებთ? -იკითხა იფიციანტმა.
-შენ რას დალევ? -ახლა ზეინმა დასვა იგივე კითხვა.
-რასაც შენ .
-კარგით, თუ შეგიძლიათ წითელი ღვინო მოიტანეთ, ჩემთვისაც და მისთვისაც.
-უთხრა ზეინმა ოფიციანტს და შემდეგ კი მზერა ჩემკნ გადმოიტანა.
-საიდან მოგივიდა აზრად ჩვეულებრივი პაემანი? -ჩამეცინა.
-ეს ნაილის იდია იყო -ჩაილაპარაკა და ოფიციანს შეხედა, რომელიც ჩვენს ჭიქებში ღვინოს ასხამდა. -მიუხედავად იმისა, რომ შენზე გაბრაზებულია.- დააყოლა, როცა ოფიციანტმა მარტო დაგვტოვა.
-გაბრაზებული?
-ხო, მითხრა, რომ რაღაც პირობა დაარღვიე.
-არ უთქვამს რა პირობა?
-არა და მეგონა ამას შენგან გავიგებდი.
-ამმ.. მე მას დავპირდი რომ.. -ზეინი ინტერესით აღსავსე თვალბით შევცქეროდი. -შევპირდი, რომ ლილის მასზე დაველაპარაკებოდი, მაგრამ ეს ჯერაც არ გამიკეთებია -ვიცრუე, არ მინდოდა გაეგო, როგორ დავპირდნი ნაილს, რომ მისგან თავს შორს დავიჭერდი. ზეინმა დაეჭვებით შემომხედა, შემდეგ კი სიტყვის უთქმელად ხელსახოცი გაშალა და ფეხებზე დაიფინა.
-ღმერთო ეს სისულელე ვინ მოიგონა -ამოიოხრა ზეინმა და მაშინვე მოიშორა ხელსახოცი მუხლებიდან.
ნერვიულად გამეცინა, თავს უხერხულად ვგრძნობდი ზეინს, რომ მოვატყუე.არ მინდა ვინმეს ვატყუებდე, მითუმეტეს მას.
-მოგატყუე-ვუთხარი და სირცხვილისგან ხელები სახეზე ავიფარე, რომ ჩემი სახე არ ენახა.
ზეინმა ხელი ჩამომაშვებინა და თვალებში შემომხედა. მზერით მეუბნებოდა რომ მეთქვა რა მოვატყუე.
-მაშინ რომ გცემეს...-მოყოლა დავიწყე-ნაილს დავპირდი თუ შენთან გადმოვიდოდა შენგან თავს შორს დავიჭერდი.- ზეინს ისედაც მუქი თვალები უფრო ჩაუშავდა. როგორც ჩანს ძალიან არ ესიამოვნა ის რაც ახლა ვუთხარი.
-და შენ მართლა აპირებდი ჩემგან თავის შორს დაჭერას? -ყბები დაეჭიმა.
-იმ მომენტში ვფიქრობდი რომ შევძლებდი. -შერცხვენილმა თავი დავხარე და ცარიელ თეფშს დავაშტერდი.
-წამოდი -მითხრა და ფეხზე წამოდგა.
-სად? -ფეხზე არ ვდგებოდი.
-სახლში მიგიყვან. თუ გინდა რომ ჩემგან შორს იყო მაშინ კარგი. აღარასდროს გაგეკარები. -ამოვიოხრე და ზენს ხელი მოვკიდე. ვუბიძგე, რომ დამჯდარიყო.
-ადვილი არ არის შენგან შორს ყოფნა - უხერხულობისგან თითების თამაში დავიწყე. ზეინმა თავისი ადგილი დაიკავა და ოფიციანტიც გამოჩნდა თეფშებით ხელში. ერთი თეფში მე დამიდო, მეორე კი ზეინს.
-ამდენი ხანია გიცნობ და შენზე თითქმის არაფერი ვიცი. -ვუთხარი და პატარა ფილეს ნაჭერი პირში ჩავიდე, შემდეგ კი ღვინო მოვსვი.
-როგორ არა, შენ იმაზე მეტიც კი იცი ვიდრე საჭიროა -მითხრა, როცა ლუკმა გადაყლაპა. თვალები დავუბრიალე და წარბები ავწიე. -ჰმ, კარგი. მოდი ასე მოვიქცეთ,მე რასაც გეტყვი ის გააკეთე და შენს ნებისმიერ კითხვებს ვუპასუხებ.
-ნებისმიერს?
-მეტნაკლებად.
-კარგი -თავი დავუქნიე.
-დაიყვირე,რომ გინდა გაგჟიმო.-ზეინის ნათქვამზე თვალები გამიფართოვდა და ლუკმა გადამცდა. მაშინვე ღვინის ჭიქას დავსწვდი და დიდი ყლუპით მოვსვი, რაზეც ხველება ამიტყდა. მას კი
ეშმაკური ღიმილი ქოდნა სახეზე აკრული.
-სერიოზულად? -ჩავიცინე და თავი გავიქნიე. ზეინმა მხრები აიჩეჩა და წარბები ამიწია, მე კი კიდევ ერთი ლუკმა ჩავიდე პირში. ზეინს შევხედე, გამარჯვებული გემრეილად შეექცეოდა თავის ულუფას, თვალები დავხუჭე და ლუკმა ჩავყლაპე.
-მინდა რომ ამ ბიჭმა გამჟიმოს. ახლავე.-ზეინმა წამში შემომხედა და თვალები გაუფართოვდა,არ ელოდა,შემდეგ კი დარბაზში ყველას გადავხედე,ყველას თვალი ჩემსკენ იყო მომართული,თან რაღაცას ჩურჩულებდნენ ერთმანეთში,სახეზე საოცრად ავხურდი და ზეინს შევხედე, რომელიც გაოცებული მიყურებდა და ახლა მე ავუწიე წარბები.
-გაგიჟდი? -ზეინის გაოცებული სახე სიცილმა შეცვალა.
-არა, უბრალოდ მინდა შენზე მეტი გავიგო.
ზეინმა ღვინო მოსვა.
-როგორი ცნობისმოყვარე ყოფილხარ ანაბელ. მიდი შეგიძლია დაიწყო.- ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოვიქციე და დავფიქრდი რა შეიძლებოდა მეკითა.
- ყველაზე მეტად რომელი საჭმელი გიყვარს? -ვკითხე და ღვინის კიდევ ერთი ყლუპი მოვსვი.
-პიცა.
-საყვარელი ფერი.
-შავი.
-ოდესმე გყვარებია?
-არა.
-სექსი ბოლოს როდის გქონდა?
-გუშინ. -სახე მაშინვე შემეცვალა, როდის გუშინ სახლში რომ მიმაცილა მერე?
-კრისტინასთან?
-შემდეგი. -თვალები გადავატრიალე, მიუხედავად იმისა რომ ამ კითხვაზე პასუხი არ მესიამოვნებოდა მაინც მინდოდა გაგება.
-შენი ჰობი.
-დაკვრა.
-ყველა სექსის დროს სხვადასხვა გოგოსთან წევხარ?
-არა- მერჩივნა ამ კითხვაზე დადებითი პასუხი მომესმინა. ეს იმას ნიშნავს, რომ მას საყვარელი ყავს.ეჭვიანობამ პიკს მიაღწია,როდესაც წარმოვიდგინე როგორ ანიჭებდა ის სხვა გოგოს, სავარაუდოდ კრისტინას, სიამოვნებას თავისი არაჩვეულებრივი სხეულით.
-შენი ოცნება.
-შემდეგი.
-ყველაზე მეტად ვის ენდობი?
-შენ.
-და ნაილი?
-ნაილი რაღაცას მიმალავს.
-მოგწონვარ?
-კი.
ორივეს ჩაგვეღიმა.
-არის რაღაც რასაც დღემდე ნანობ?
-კი.
-ახლა რა გინდა გააკეთო?
-გაკოცო.
თვალი ჩამიკრა. უცებ შევხტი რადგან ვიგრძენი როგორ შემახო ცივი ხელი თეძოზე.
-ჩვენ ერთად ვართ? -ვიკითხე, ღვინო მოვსვი და პასუხს დაველოდე.ზეინი გაჩერდა და მეც მაშინვე ვინანე ჩემი დსმული კითხვა. კითხვა რომელიც უპასუხოდ დარჩა.
-ანაბელ გაცივდება ჭამე -მითხრა და საჭმელზე მანიშნა.
-აღარ მინდა -ვუთხარი და თეფში წინ გავწიე. ხასიეთი წამშივე შემეცვალა, მაგრამ არ მინდოდა ამის შესახებს ზეინსაც გაეგო ამიტომ ნაძალადევად გავიღიმე.
-სკოლაში საქმე როგორ მიდის? -მკითხა ცოტახნიანი დუმილის შემდეგ.მხრები ავიჩეჩე და პირი მოვიწმინდე
-მათემატიკის მასწავლებელი მძულს -ამოვიგმინე როდესაც გამახსენდა ორი დღის უკან დაწერილი ორიანი.
-რატომ,რა მოხდა? -სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა,მიმტანმა საფერფლე მოგვიტანა ორივეს და წინ დაგვიდგა,მადლობა გადავუხადეთ და მანაც მარტო დაგვტოვა.
-წინაზე ცხოვრებაში პირველად დავალება არ მქონდა, მოვუბოდიშე და ვუთხარი რომ შემდეგ გაკვეთილზე ახალ დავალებასთან ერთად ვაჩვენებდი, მაგრამ მაინც მთელი კლასის წინაშე გამომლანძღა -მხრები ავიჩეჩე და ამოვიოხრე -შემდეგ კი ორიანი ჩამიწერა,ეს ორიანი კი მთელი სემესტრის ნიშანს გამიფუჭებს -თავი გავაქნიე და ღვინო მოვსვი. ზეინი წარბებ შეკრული მიყურებდა.
-ერთხელ არ გქონდა დავალება და ამის გამო გამოგლანძღა?
-ხო -ვუთხარი და ქვედა ტუჩი გადმოვაგდე -ეგ ქალი რატომღაც ვერ ვიტანს, მაგრამ ვერ ვხვდები რატომ.-ზეინმა ოფიციანტს დაუძახა და ანგარიში მოითხოვა. სანამ ანგარიში მოგვიტანეს ზეინი სიგარეტის მოწევასაც მორჩა და საფერფლეში ჩააქრო.ფული მაგიდაზე დატოვა და რესტორნიდან გამოყვანა.
-ჩვეულებრივი პაემანი დასრულებულია, დაჯექი მანქანაში -მითხრა და მძღოლის ადგილი დაიკავა.მანქანაში ჩავჯექი თუ არა, ზეინმა მანქანა დაქოქა და აუღწერელი სიჩქარით მოსწყდა იქაურობას.
სად გაქრა ჯელტმენი ზეინი, რომელმაც სახლში მომაკითხა, მანქანის კარგი გამიღო და ბიჭი,რომელიც საშუალოზე დაბალი სიჩქარით ატარებდა მანქანას აქ მოსვლისას?
ძველი ზეინი დაბრუნდა და სიმართლე გითხრათ მე ეს ზეინი უფრო მომწონდა.
მანქანა რაღაც შენობასთან გააჩერა. წარწერას დავაკვირდი, დიდი ასოებით ეწერა 'ეგზოტარიუმი',
-დამელოდე -მითხრა და მანქანიდან გადავიდა. რამდენიმე წუთში კი ღიმილიანი სახით და რაღაც პატარა ყუთით დაბრუნდა, რომელიც უკანა სავარძელზე დადო. მანქანა ისევ დაძრა და ცოტა ხანში ახლა სკოლის წინ გააჩერა,ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა,იქიდან გადმოვედით ჩუმად წავედით შენობისკენ,
-აქ რა გვინდა?
-შენ მათემატიკის მასწავლებელს ჭკუას ვასწავლით -მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
მიუხედავად ზეინის სიუხეშისა ის მაინც ძალიან მზრუნველი იყო.
მივეკარი და ლოყაზე ვაკოცე.
-მადლობა.
-ხომ იცი რომ მე სხვანაირ მადლობებს ვიღებ?
ზეინის სახე ჩემს ხელში მოვიქციე, თითის წვერებზე ავიწიე და ჩემი ტუჩები მისას შევახე. ზეინმა ხელი წელზე შემომიცურა და მისკენ მიმზიდა, შემდეგ კი თავისი ენა ჩემს პირში შემოასრიალა. ტანში სიამოვნების ჟრუალტელმა დამიარა და უფრო მივეკარი მას.
-კარგი, დროა საქმეს მივხედოთ-მითხრა ზეინმა, როცა კოცნას მოვრჩით.
შესასვლელი კარი შეამოწმა, დაკეთილი იყო. -მიდი აძვერი-მითხრა და ჭიშკრისკენ გამახედა.
-ოუუჰჰ-ამოვიოხრე და თავი მოვიფხანე.
-მიდი გამოგივა -შემაგულიანა და ჭიშკართან უფრო მიმწია. ჭიშკარზე მივძვრებოდი, თან ვცდილობდი ჩუმად ვყოფილიყავი და არ გამცინებოდა. ქვემოთ ზეინს ჩავხედე, რომელიც ღიმილიანი სახით შემომყურებდა. "სამი, ორი,ერთი"
ჩემთვის დავითვალე და მეორე მხარეს ჩავხტი.
-კარგად ხარ? -მომესმა ზეინის ხმა, როცა ძირს გაშხლართული აღმოვჩნდი. როდესაც ჩემგან დადებითი პასუხი მიიღო,იქაურობა ზეინის სიცილის ხმამ მოიცვა. ცოტახანში კი ისიც ჩემს გვერდით აღმოჩდა.
-დაიხარე,-მითხრა სწაფად და ძირს დამექაჩა. წინ გავიხედე და რაღაც ნათება დავინახე, რომელიც ჩვენსკენ მოიწევდა, ეს ალბათ დაცვა იყო. ზეინმა მაშივე ამაფარა პირზე ხელი, როცა ჩემდაუნებურად ხარხარი დავიწყე.
-არის აქ ვინმე? -ყვიროდა დაცვა, თან ფანარს აქეთ-იქით ანათებდა. გავიგე, როგორ გაეცინა ზეინსაც,მაგრამ ხელი სასწრაფოდ აიფარა პირზე და თავის შეკავებას შეეცადა. დაცვა მალე დანებდა და უკან გაბრუნდა. ფეხზე წამოვდექით და ჩუმად სკოლის შენობისკენ გავიკვლიეთ გზა. ზეინმა კარი შეამოწმა, ღია იყო.
ფეხაკრეფით შევედით ორივე შიგნით კიბეებზე ავდიოდით, როცა უკნიდან ხმა მოგვესმა.
-აბა პატარა მაწანწალებო სად მიიპარებით?
-გავიქცეთ -დაიძახა ზეინმა და ნაბიჯებს ორივემ ავუჩქარეთ. უკან მივიხედე,დაცვა ფეხდაფეხ მოგვზდევდა.
-ჯანდაბა- ამოვიოხრე, როცა ძირს აღმოვჩნდი. ზეინმა შემომხედა და სასწრაფოდ ჩემკენ გამოიქცა, ხელი მომკიდა და წამომაყენა. ორივე სიცილით მივრბოდით დერფნებში, თან უკან ვიხედებოდით, რომ დაცვა არ დაგვწეოდა თორემ კარგი დღე არ დაგვადგებოდა.
-ზეინმა ერთ-ერთი ოთახის კარი გამოხსნა, ხელით მომექაჩა და შიგნით შემაგდო.
-ჩუუუ -საჩვენებელი თითი ტუჩებზე მომადო, რომ გავჩერებულიყავი. -ახლა გაივლის და მათემატიკის კაბინეტისკენ წავიდეთ. ისევ ამ სართულზეა ხო?
ზეინს თავი დავუქნიე და ამ დროს ფეხის ხმაც გავიგეთ. როგორც ჩანს დაცვამ უკვე ჩაგვიარა. როდესაც დავრწმუნდით რომ აღარავინ მოგვსდევდა ოთახიდან ფბრთხილად გამოვედით და მატემატიკის კაბინეტისკენ წავედით.
-ახლა რა უნდა ვქნათ? -ვკითხე და მასწავლებლის მაგიდაზე შემოვჯექი.
-ნახე -მითხრა ზეინმა და ყუთი მომაწოდა.
ბრთხილად გავხენი და კივილით ყუთი ძირს მოვისროლე, როცა შიგ ხვლიკი და მატლები დავინახე.
-ჩუმად -დაიძახა ზეინმა და ყუთი ძირიდან აიღო.
-მოიცა შენ რა აპირებ...
-ხო ხო -მითხრა და გაიცინა.
-უაუ მაგარია -ვუთხარი და მეც გავიცინე.
ზეინმა პირველივე უჯრა გამოაღო,შიგნიდან რაღაც ფურცლები ამოიღო და მეორე უჯრაში ჩადო, ხვლიკს ხელი დაავლო და ამ უჯრაში ჩასვა,თან სიცილს არცერთი ვწყვეტდით.
-შენ ალბათ მასწავლებლებს სისხლს უშრობდი -ზეინმა სიცილით დამიქნია თავი და ახლა ჭიაყელები ჩაუყარა უჯრაში
-ოხ, რომ იცოდე აქ რეები მაქ გაკეთებული.
- მითხრა და ჩემს ფეხებს შორის დადგა,
-მერე სკოლიდან არ გაგაგდეს?
-ვერ-მითხრა და ყელში მაკოცა,მაშინვე ჟრუანტელმა დამიარა და თავი მხარზე დავადე. -დეიდაჩემი დირექტორია, ასე რომ -ჩაიცინა. ახლა გასაგებია, რატომ ვნახე ზეინი რადენჯერმე სკოლაში.
-მომენატრე ანაბელ - ყელში მისი თბილი ამონასუნთქი ვიგრძენი, შემდეგ კი ჟრუანტელმა მთელს სხეულში დამიარა, რომ ვიგრძენი როგორ ამისვა ენის წვერი ყურის ბიბილომდე.თავი ამაწევინა და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა, ტუცები ენით გამახსნევინა და ჩემ პირში შემოასრიალა.
ხელი მისი თმებისკენ წავიღე და ძლიერად მოვქაჩე, თან კოცნას არ ვწყეტდი,ვგრძნობდი როგორ სიამოვნებდა
და აღაგრძნებდა .ხელი კაბის ქვეშ შემიცურა,ტრუსი გვერდზე გადამიწია და თითებით მომეფერა, ტანი ერთიანად დამეჭიმა. თავი ფრთხილად მომაშორა მაგიდაზე გადამაწვინა და საცვალი გამხადა.
ეს ყველაფერი.. ეს ყველაფერი ისეთი უცნაური იყო ჩემთვის, მაგრამ ორმაგად სასიამოვნოც, რადგან ზუსტად ჩემი ანჩხლი მასწავლებლის მაგიდაზე გადავდიოდით ყირაზე.
ამოვიოხრე,როდესაც ვიგრძენი ზეინის ცხელი სუნთქვა ვაგინაზე,
ენა ყველაზე მგრძნობიარე ადგილას გადამისვა, მუცელში თითქოს რაღაც თბილი სითხე ჩამეღვარა, ღრმად ამოვისუნთქე. ზეინმა ერთი თითი შემოასრიალა ჩემში,სიამოვნებისგან ამოვიხვნეშე,შემდეგ კი მის თმებს მოვეჭიდე,მისი ენა და თითი საოცარ კომბინაციას ქმნიდნენ,რომელსაც ჭკუიდან გადავყავდი.
-რა გემრიელი ხარ -ამოიოხრა ზეინმა და ენა კიდევ ერთხელ ამისვა საშოზე.
საკუთარ ხმებს ვერ ვაკონტროლებდი,როდესაც თითის მოძრაობას მოუმატა და თან წოვდა,ვცდილობდი არ მეყვირა,თუმცა ეს შეუძლებელი იყო,რადგან რასაც ის მიკეთებდა უბრალოდ საოცრება იყო,ფეხები ამიკანკალდა და გული უფრო ამიჩქარდა,როდესაც პიკს მივუახლოვდი.
-გინდა გაგათავებინო?
სიამოვნებუსგან ამოვიოხრე. მინდა, მინდა რომ ზეინმა აქვე გამათავებინოს. მასწავლებლის მაგიდაზე.
-აბანელ გინდა?
თავი დავუქნიე და ზეინს შევხედე. რომელსაც თავი ჩემს ფეხებს შორის ქონდა.
დავინახე როგორ ჩაიცინა და ბარძაყზე მაკოცა. ნელ-ნელა კი მაღლა სვლა დაიწყო.
-ღმერთო ზეინ -ამოიოხრე.საოცრად ჩამოცხა და მიუხედავად იმისა რომ გარეთ სულაც არ იყო სიცხე,თუმცა სხეულის ტემპერატურა უფრო და უფრო იზრდებოდა იქამდე სანამ არ პიკს არ მოვაღწიე. ღმად ამოვისუნთქე და თითქოს ნაწილებად დავიშალე.
-როგორი სველი ხარ ანაბელ-ამოილუღლუღა ზეინმა და ენა ვაგინაზე გადამისვა, შემდეგ კი ჩემკენ წამოწია და ტუჩებზე მაკოცა. როდესაც ცოტა აზრზე მოვედი ფრთხილად წამოვიწიე და ტრუსი ამოვიცვი.
-მადლობა -ჩავჩურჩულე ყურში და ყურის ბიბილოზე ნაზად ვაკოცე.რაზეც ხმადაბლა ჩაეცინა, ხელი ჩამკიდა და კლასიდან გავედით,მადლობა ღმერთს დაცვის კაცი იქ აღარ დაგვხვდა და პირდაპირ გავედით სკოლიდან, დაუძურებულს მთელი გზა ხმა არ ამომიღია.
-ნახვამდის ზეინ -ვუთხარი, როცა მანქანა გააჩერა და გადმოსვლა დავაპირე.
-კი ანაბელ -ხმადაბლა მითრა, მაშინვე თავი მისკენ მივატრიალე. ვერ მივხვდი, რომელ სასმულ კითხვაზე მცემდა დადებით პასუხს.
-კი, ჩვენ ერთად ვართ -მისი სიტყვები მთელს სხეულს მოედო და მთლიანად ამაფორიაქა,სახეზე უდიდესი ღიმილი მომეფინა. მისკენ გადავიხარე და ვნებიანად ვაკოცე.
-მომავალ შეხვედრამდე ანაბელ.
40
სახეზე ფართო ღიმილი მქონდა გადაკრული,როდესაც სახლში შევედი. ზეინის სიტყვებმა გამაბედნიერეს. გამოდის რომ მე და ის ერთად ვართ! თავისი პირით მითხრა..მითხრა რომ ჩვენ შეყვარებულები ვართ!ჯანდაბა, არ მჯერა.არ მჯერა, რომ ეს მართლა ხდება.
-დავბრუნდი -ვთქვი,როდესაც მისაღებ ოთახში შევედი და მამიდა დავინახე,რომელიც დივანზე იჯდა და თითებს ერთმანეთში ნერვულად ხლართავდა და აწვალებდა,როდესაც ჩემი ხმა გაიგო მაშინვე ფეხზე წამოხტა და შემომხედა.
-სად იყავი აქამდე ანაბელ? შენზე ვნერვიულობდი.
-არაფერია სანერვიულო, ხომ ხედავ სალხში დროზე დამაბრუნა, -ვუპასუხე და დივანზე დავჯექი.
-შვილო სერიოზული სალაპარაკო მაქვს შენთან! -მის ხმაში ოდნავი გაბრაზება და სიმკაცრე იგრძნობოდა,თავი დავუქნიე და მივანიშნე,რომ მზად ვიყავი სალაპარაკოდ. მამიდამ ერთი ღრმად ამოისუნთქა და ლაპარაკი დაიწყო
-ანაბელ,მასთან რა გესაქმება? ის ხომ ისეთი განსხვავებულია შენგან,არ ვიცით რას წარმოადგენს,ვინ არიან მისი მშობლები.. -მამიდას საუბრი შევაწყვეტინე
-მამიდა რახან ზეინი გარეგნობით განსხვავებულია და ტატუები აქვს, არ ნიშნავს იმას რომ ცუდი ადამიანია. ხომ იცი დღევანდელი ახალგაზრდობა.. -წყნარად ვუხსნიდი მამიდას,რა დროსაც ნერვიულობისგან ხელის გულები გამიოფლიანდა
-ანაბელ, - ღრმად ამოისუნთქა მამიდამ და შემდეგ თვალებში მომაშტერდა, - არ ვიცნობ ზეინს და მის განსჯას არ დავიწყებ მაგრამ, ის შენი შესაფერისი ბიჭი არ არის. ვხვდები რომ მის გამო ხარ შეცვლილი და ეს ძალიან არ მომწონს, -თავი გააქნია და ამოიოხრა.
-მამიდა, - ვთქვი, სავარძლიდან წამოვიწიე და მასთან მივჩოჩდი, - მე და ზეინი ერთმანეთს ძალიან ვგავართ.. მას .. ისიც ჩემსავით ობოლია. საერთოდ არავინ ჰყავს. - სწორი სიტყვების მოძებნას და დალაგებას ვცდილობდი, რაც ადვილი სულაც არ იყო, - ის ერთადერთია, რომელიც ახერხებს დამავიწყოს ყველაფერი რაც ჩემს ირგვლივ ხდება. შენ ხომ ვერ წარმოიდგენ, როგორ მენატრება ჩემი ოჯახი, ის ახერხებს, რომ ცუდზე აღარ ვიფიქრო და ცხოვრება განვაგრძო, გესმის?- მთელი ამ მონოლოგის განმავლობაში მამიდასთვის თვალი არ მომიცილებია. ვხედავდი როგორ ვმანიპულირებდი მის გრძნობებზე, მაგრამ მამიდა, რისი მამიდა იყო რომ ბოლომდე მტკიცედ არ მდგარიყო.
-ანაბელ -ამოიხვნეშა და ფეხზე წამოდგა, -მე გაგაფრთხილე იცოდე,ფრთხილად იყავი, არ მინდა ვინმეს სალაპარაკო გახდე და ჩვენი ოჯახი ლაფში ამოსვარო. მამაშენს დავპირდი, რომ მოგხედავდი და არ მაიძულო, რომ ისეთი რაღაც გავაკეთო, რასაც მთელი ცხოვრება ვინანებ. - მითხრა და ოთახიდან გავიდა. წამით მზერა გამიშეშდა, რაღაც წერტილს მივაშტერდი, მაგრამ შემდეგ თავი გავაქნიე და მეორე სართულზე ავედი. მიუხედავად ზეინის ბოლო სიტყვებისგან გამოწვეული სიამოვნებისა, მაინც რაღაც სიცარიელეს ვგრძნობდი. მინდოდა ბედნიერებისგან მეხტუნავა, მეყვირა, მეცინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.
ოთახში, რომ შევედი საწოლზე წურგით გადავწექი და ჭერს მივაშტერდი. ლილის უკვე ეძინა, ამიტომ მარტო დარჩენილი ფიქრებში გადავეშვი. იმაზე ვფიქრობდი, რაც მამიდას ვუთხარი. ზეინი მართლა ის ადამიანია, რომელის დედის დაკარგვის ტრაგედია ცოტახნით მიმავიწყა. შეიძლება ჩემთვის კარგიც კი იყო ყველაფერი რაც მის გამო შემემთხვა. ამან ყურადღება სხვა რამეზე გადამატანინა და უბრალოდ დროც კი აღარ მქონდა მეფიქრა, როგორ შეიცვალა ცხოვრება და როგორ მენატრება დედა და მამა.
ახლა როცა ყველა ტრაგედია მორჩა და ჩემს სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება იმ გრძნობებმა გაიღვიძა ჩემში, რომელიც აქამდე მიმალული იყო. საკუთარი თავის შემრცხვა, რომ გზას ვაგრძელებდი და ბედნიერი ვიყავი, მიუხედავად იმისა რომ დედა სულ რამდენიმე თვის წინ გარდამეცვალა. ამოვიოხრე და თვალებზე მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე. საშობაო არდადაგებზე აუცილებლად წავალ მამასთან და ვინახულებ, ან მივწერ შობამდე თვითონ გვესტუმროს აქ.
-რა გატირებს? -მოულოდნელობისგან შევხტი, არ მეგონა თუ ლილის ეღვიძა -ზეინმა რამე დაგიშავა? -საწოლოდან წამოიწია.
-შენ რა არ გძინავს?
-არა, უბრალოდ ვფიქრობდი, და შენ რა გატირებს?
-დედაჩემი მომენატრა და მამაჩემიც -ამოვიოხრე. -მაგრამ არაფერია გამივლის. -ვუთხარი და კიდევ ერთი ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე.
-შენ რაზე ფიქობდი?
-ვერ ვხვდები, როდის დავუშვი შეცდომა. თითქოს ყველაფერი კარგად იყო ჩვენთან მარა რამოხდა? -ლიამზე ლაპარაკობდა.
-იქნებ მას რაღაც აკლდა?
-მაინც?
-იქნებ ერთად რომ არ იწექით იმის ბრალია? - ლილის სახე მაშინვე შეეცვალა. -ხო იცი ისინი სხვა ბიჭებს არ გვანან, განხვავებულები არიან, მათ განხვავებული ურთიერთობები იზიდავთ.-მხრები ავიჩეჩე.
-და შენ?
-რა მე?
-ზეინიც განხვავებულია, ანუ მასაც მეტი უნდა და შენ რის გაკეთებას აპირებ? -სახეზე ერთიანად ავხურდი, ეს ლილიმაც შეამჩნია. -იმედია არ აპირებ რომ... ანაბელ არ გაბედო. -თვალები დამიბრიალა -ზეინმა რომ მიგაგდოს მერე რას იზავ? ან მამაშენმა რომ გაიგოს? თუნდაც დედაჩემმა?-ლილი არ წყვეტდა -აბანელ ამან შეიძლება შენც მომავალზეც იქონიოს გავლენა, წესიერად აღარავინ შემოგხედავს.
-არაფერს არ ვაპირებ ლილი -ვუთხარი რომ დამშვიდებულიყო. მართლაც მე არაფერს ვაპირებდი, მაგრამ ზეინს რომ მოენდომებონა დარწმუნებული ვარ წინააღმდეგობას ვერ გავუწევდი. ღმერთო. ამოვიოხრე და თვალები დავხუჭე. ლილი მართალია, ნამდვილად დიდი საფრთხეა ზეინთან ქალიშვილობის დაკარგვა, მაგრამ ეს საფრთხე რატომღაც დიდად არ მაშინებს.
მეორე დილით თვალები გავახილე და საათს შევხედე, 8 საათი სრულდებოდა, კვირა იყო, ამიტომ ეკლესიაში დავაპირე წასვლა. აბაზანაში შევედი,დავიბანე,შემდეგ თმა გავიშრე და შევიკარი,ტანზეც ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი.მამიდა როგორც ყოველთვის სამზარეულოში ფუსფუსებდა
-მე ეკლესიაში მივდივარ -მივაძახე და სახლიდან გავედი.
იმის მერე რაც აქ ზეინთან ერთად ვიყავი მეორედ აღარ მოვსულვარ, არადა სანამ დედა გარდაიცვლებოდა მთელი ოჯახი ყოველ კვირას ვესწრებოდით წირვებს. ღმერთო როგორ შეიცვალა ყველაფერი. პირჯვარი გადავიწერე და ეკლესიაში შევედი. მთელი ორი საათი უშედეგოდ ვცდილობდი წირვისთვის მომესმინა, მაგრამ აზრები სხვაგან გამირბოდა. ვფიქრობდი ზეინზე, ზეინზე და კიდევ ზეინზე. რა აქ ამ ბიჭს ისეთი, რომ მასთან ესე მიმაჯაჭვა. წირვა მორჩა და მეც გარეთ გამოვედი. ვიფიქრე სახლში წავსულიყავი, მაგრამ შემდეგ გეგმები შემეცვალა და ბიბლიოთეკისკენ წავედი. ზეინმა მითხრა,რომ ერთად ვართ, მასთან თავს კარგად ვგრძნობ,ორჯერ მაგრძნობინა ნამდვილი,ხორციელი სიამოვნება. ვხვდები რომ მაგდაგვარ რაღაცას გოგოებიც უკეთებენ ბიჭებს და მინდა რომ მეც ვასიამოვნო. ძალიან, ძალიან მინდა ზეინს ისე ვასიამოვნო რომ ჩემ გარდა სხვისკენ არ გაიხედოს. იმედია ბიბლიოთეკაში რამეს ვნახავ, რაც დამეხმარება ყველაფერში გავერკვიო და ესეთი უცოდინარი აღარ ვიყო ამ საკითხში.
ფეხით დავუყევი ქუჩებს და ბოლოს უზარმაზარი ბიბლიოთეკის წინ აღმოვჩნდი.
შიგნით შევედი და რეგისტრაცია გავიარე, შემდეგ კი სარჩევთან მივედი დავრწმუნდი რომ ის წიგნი იყო რაც მინდოდა და შემდეგ იმ სექტორისკენ გავწიე საითკენაც ის მეგულებოდა.
მადლობა ღმერთს კაცის ჭაჭანება არ იყო ბიბლიოთეკაში.
წიგნი ისე ავიღე,რომ არავის შეემჩნია,შემდეგ სულ ბოლო მაგიდას მივუჯექი და წიგნი გადავშალე.
ცოტახანში კი დავხურე და საზურგეს მივეყრდენი. ჯანდაბა. ნერწყვი ხმაურით გადავყლაპე და ისევ იმ გვერდზე გადავშალე რომელზეც ვიყავი.
"სექსი არის სქესობრივი აქტი ორ ინდივიდს შორის გამრავლების ან სქესობრივი ლტოლვის დაკმაყოფილებისთვის მიზნით.
ის სამ აქტს მოიცავს: ვაგინალურს, ორალურს და ანალურს."
შემდეგ დახასიათება იყო თუ რა ხდებოდა თითოეულის დროს, მე ორალური მაინტერესებდა ამიტომ მაშინვე იმ აბზაცის კითხვა დავიწყე. სახეზე ალმური მომედო დათვალები შეუბლზე ამივიდა,როდესაც გავიაზრე ზეინისთვის რაც უნდა მექნა.შევძლებდი კი ამას?!
იმისდამიუხედავად, რომ საზიზღრობები ეწერა, ქვევით მაინც ვიგრძენი მწველი შეგრძნება და რატომრაც ზეინის ნახვა საშინლად მომინდა. საათს შევხედე აქამდე სახლში უკვე დაბრუნებული უნდა ვიყო. არაუშავრს, მამიდას ვეტყვი, რომ ბიბლიოთეკაში დიდხანს გავჩერდი.
თავი ოდნავ ავწიე და ვიგრძენი რომ ჩემს წინ ვიღაც იდგა და მიყურებდა.
-ჰეი შენ? -ჩემს წინ ჰარი იდგა და მიყურებდა
-შენ ბიბლიოთეკაში რას აკეთებ? -გაკვირვებულმა კითხვაზე კითხვთ ვუპასუხე
-შენთვითონ რა გინდა აქ?
-ვერ ხედავ?- წარბი ავუწიე და წიგნზე მივანიშნე.
-რალზე რატომ არ გამაბრთხილე რომ ჩემ გარეშე მიდიოდი? -როგორც ჩანს ნაწყენი იყო და გაბრაზებულიც.
-მინდოდა მეთქვა, მაგრამ ზეინმა არ გამომიშვა -ღმერთო ნეტა რატომ ვუხსნი? იმის მერე რაც ზეინმა მასზე მითხრა, ვხვდები რომ ის არაფრის ღირსი არაა.
-ესეიგი იმ ნაბიჭვართან ერთად წახვედი? -თვალები სიმწრისგან წამოენთო.
-შენ ნამდვილად არ გაქ უფლება მას უწოდო,იმის შემდეგ რაც გააკეთე. -ჰარი დაიბნა.
-და რა გავაკეთე?
-ზეინი გენდობოდა, შენ კი ის და საერთოდ ყველა გამოიყენე რომ ის ინფორმაცია მიგეღო,რომელიც გჭირდებოდა. -ჰარიმ ჩემს ნათქვამზე ხარხარი ატეხა, რაზეც თვალები გადავატრიალე და ცოტა არ იყოს დავიბენი.
-სიჩუმე! - ბიბლიოთეკარმა ჰარის შენიშვნა მისცა, ჰარი დასერიოზულდა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-შენ რა ყველაფრის გჯერა რასაც ის გიყვება? -ისევ ჩაიცინა და თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი ისე მომშორდა და ბიბლიოთეკიდან გავიდა. მისმა ნათქვამმა კიდევ უფრო დამაბნია. ჯანდაბა! წიგნი თავის ადგილას დავაბრუნე და ბიბლიოთეკიდან სასწრაფოდ გავედი.
მთელი გზა ეჭვები მღრღნიდა. რა იქნება ზეინი ისევ რომ მატყუებდეს? იქნებ ისევ მიყენებს? აზრები თავიდან გავიფანტე. არ მინდოდა, რომ ამაზე მეფიქრა. არ მინდოდა, რომ ეს საერთოდ მართალი ყოფილიყო.
როდესაც ზეინის სახლთან მივედი პარმაღის კიბეები სწრაფად ავირბინე და ზარი ჩამოვკარი, რამდენიმე წამიანი ცდის შემდეგ კარი ნაილმა გამიღო,გადავკოცნე და სახლში შემიძღვა.
-როგორ ხარ ნაილ? -ვკითხე და თვალებით ზეინის ძებნა დავიწყე
-კარგად,შენ როგორ ხარ? -მკითხა,მხრები ავიჩეჩე და გავღუმე,თან ზეინს თვალებით ვეძებდი
-თავის ოთახშია, ვეტყვი რომ მოხვედი -ცოტა ხნას გაჩერდა, თითქოს რაღაცაზე ფიქრობდა -ანდაც შენ ადი. - გავუღიმე და მეორე სართულზე ორ-ორი საფეხურის გამოტოვებით ავირბინე.
მისი ოთახის კარები შევაღე და..
ზეინისა და კრისტინას ერთმანეთში ახლართული სხეულები დავინახე. თითოეულ ბიძგზე და თითოეულ კრისტინას ამონახვნეშზე ვგრძნობდი,როგორ მიხლეჩდა გულს ტკივილი.ვიგრძენი როგორ გავტყდი,როდესაც სრულიად უმწეოდ ამ სცენას ვუყურებდი.
-ჯანდაბა,- წამოიძახა ზეინმა, როცა დამინახა და მაშინვე მოშორდა კრისტინას.
-ანაბელ, გთხოვ არ წახვიდე -გამაჩერა, როცა უკვე კარის მიხურვას ვაპირებდი. თავი გავიქნიე და სახელურს ხელი მოვდიდე.
-ანაბელ მომისმინე -ზეინი საწოლიდან წამოიწია -დაბლა დამელოდე კარგი?- ხმა არ გავეცი, უბრალოდ გაშეშებული ვუყურებდი. -ანაბელ- თქვა და ისე რომ ფეხზე არც ამდგარა ძირს დაგდებული საცვალი აიღო -დამელოდები? -ამოვიოხრე, როგორც ჩანს მართლა უნდოდა რომ დავლოდებოდი. ძალღონე მოვიკრიფე და თავი დავუქნიე, კრისტინას ზიზღით სავზე მზერით შევხედე და დაბლა ჩამოვედი.
-რა მოხდა? -მაშინვე მკითა ნაილმა, როცა დამინახა.
-დაკავებული იყო-ვუთხარი და ვეცადე ცრემლები არ წამომსვლოდა.
-მეგონა წახვედი, - რამდენიმე წუთში ზურგს უკან ზეინის ხმა მომესმა, ხმაში თითქოს შვება იგრძნობოდა. შვება, რომელიც ჩემმა აქ ყოფნამ გამოიწვია.
-ჰმ, - კუთხიდან აგდებული წამოძახილი მოგესმა და ორივემ იქითკენ გავიხედეთ.
-ნაილ შენ, - ზეინს მაშინვე თვალები წამოენთო, -ანაბელი რატომ ამოუშვი ზევით? ხომ იცოდი რომ მარტო არ ვიყავი? -დაიყვირა ზეინმა,მისმა ხმამ შემაშინა
-არ ვიცოდი თუ კიდე აქ იყო -ნაილი ძალიან მშვიდად გამოყუებოდა, რასაც ზეინზე ნამდვილად ვერ ვიტყოდი, ძარღვები საშინლად ქონდა დაჭიმული.
ხელზე დავხედე, მუშტს ძალიან უჭერდა, ცოტაც და ალბთ დაარტყავდა კიდეც. ღმერთო. ამოვიოხრე,ზეინს მივავარდი და ხელზე ხელი მოვუჭირე.
წამშივე ვიგრძენი, როგორ მოუდუნდა კუნთები, თითქოს შედარებით დაწყნარდა.
-წამოდი - ვუთხარი, ისე რომ მისთვის ხელი არ გამიშვამს და სახლის უკან, გასასველისკენ წავედით. როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს ახლა მასზე მეტად ნაილზე ვბრაზობდი. რატომ აკეთებს ის ამას? თავი გავიქნიე და ეზოში არსებულ სკამზე ჩამოვჯექი, ზეინიც გვერდზე მომიჯდა.
-ანაბელ მე.. , - ამოიხვნეშა, ხელით კეფა მოიქექა და შემდეგ საწყალობელი თვალებით გამომხედა, როგორც ჩანს ლაპარაკის დაწყება უჭირდა.
-გუშინ ხომ მითხარი, რომ ერთად ვიყავით? -ზეინმა თავი დამიქნია. -მაშინ რატომ ხარ იმ ძუკნასთან?
- ანაბელ მე შენთვის არ დამიმალავს, რომ სექი მქონდა. -ზეინი მართალი იყო, მას ამასთან დაკავშირებით არასდროს უთქვამს ტყუილი. ვიცოდი, რომ ის ვიღაც გოგოსთან იწვა და იმასაც ვხვდებოდი რომ ის გოგო კრისტინა იყო. ამის მიუხედავად გული მაინც მეტკინა,როდესაც ამ სცენას მეთვითონ შევესწარი
-რატომ მაინც და მაინც კრისტინა?- ზეინმა ჩაიცინა.
-მასთან იქამდეც მქონდა ურთიერთობა სანამ შენ შეგხვდებოდი.
ის ჩემთვის არაფერს ნიშნავს, უბრალოდ გოგოა, რომელსაც მაშინ ვჟიმავ, როცა მომინდება. ეს ყველა კაცს ჭირდება, ყველას ჭირდება ქალი, რომელიც მას დააკმაყოფილებს -პატარა ბავშვივით მიხსნიდა.
ვეღარ მოვითმინე და ცრემლები წამომცვივდა. ზეინმა ჩაიღიმა და გულში ჩამიკრა.
-მისმინე -მითხრა და თავი გამაწევინდა -აი აიღე -სიგარეტი გამომიწოდა.
-არ მინდა -თავი გავაქნიე.
-მოწიე და დამიჯერე ეს ცოტა დაგამშვიდებს. -მითხრა და სიგარეტი ხელში მომაწოდა.
-მოწევაც კი არ ვიცი.
-პირში ჩაიდე, შემდეგ შეისუნთქე და ბოლი გამოუშვი-ამიხსნა და ჯიბიდან სანთებელა ამოიღო.
პირში ჩავიდე, შევისუნთქე და რამდენიმე წამში ბოლი პირიდან გამოვუშვი. -ზეინს გაეცინა -რატომ იცინი, სულ ეს იყო?
-ანაბელ ეგრე არაფერს გიზავს, ნაპასიც უნდა დაარტყა, ანუ ფილტვებში უნდა ჩაუშვა და შემდეგ ამოუშვა ძალიან მარტივია. ჩაისუნთქე ღრმად, ცოტახანს გააჩერე და ამოისუნთქე.
ზეინის თვალები დაჟინებით მომშტერებოდნენ ტუჩებზე, როდესაც ბოლი გამოვუშვი.
-აი უკვე გამომივიდა-მითხრა, როცა ბოლი გამოვუშვი და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
- ჯანდაბა.. -წამოიძახა, როცა სიგარეტი პირში კიდევ ერთხელ ჩავიდე და მოვქაჩე. -წარმომიდგენია,როგორ იქნება ჩემი...-შემომხედა, თავი გაიქნია და სათქმელი გაწყვიტა, მაგრამ მივხვდი რისი თმქაც უნდოდა და ჩამეცინა. მე ხომ ზუსტად დღეს მივიღე განათლება.
-შენი ჩემს პირში?
-ჰა? - უცებ ზეინს სუნთქვა შეეკრა და თვალებგაფართოებული მომაჩერდა, რაზეც უფრო სიცილი ამიტყდა.
საოცრება იყო, ახლა სულაც აღარ ვბრაზობდი ზეინზე, პირიქით რაღაც უჩვეულოდ გახარებული ვიყავი.
-შენ... მეგონა ეს არ იცოდი.
-ზუსტად დღეს წავიკითხე ბიბლიოთეკაში, - ქვედატუჩზე ვიკბინე რომ ღიმილი დამეფარა და სიგარეტის კიდევ ერთი ნაპასი დავარტყი. ვიგრძენი, როგორ დამეხვია თავბრუ და ეს შეგრძნება ძალიან მომეწონა.
ჩემს პასუხზე ზეინის სახესაც მოეფინა ცალყბა ღიმილი და თვალები ეშმაკურად აუციმციმდა.
-თავბრუ სულ ესე გეხვევა, როცა ეწევი? -თემის შეცვლა ვცადე.
-არა, მე უკვე შევეჩვიე და აღარ, პირველად რომ ეწევი მაგიტომ.
-ჯანდაბა, მაგარია,მომწონს -ისევ გავიცინე.
-გიშველა? -იკითხა ზეინმა და თვალი ამარიდა. ღიმილით თავი დავუქნიე და კიდევ ერთი ნაპასი დავარტყი. არასდროს მეგონა თუ სიგარეტი ოდესმე ესე მომეწონებოდა.
-ჩვენ რომ გვქონდეს ინტიმური კავშირი კრისტინასთან მაინც დაწვები? -რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ ვიკითხე.
-არა, - წამსვე გამცა პასუხი ზეინმა.გამეღიმა. მისი პასუხი მესიამოვნა.
-მართლა?
-მართლა.
ერთმანეთს თვალებში ჩავშტერებოდით და ვუღიმოდით. ზეინმა სიგარეტი გადამაგდებინა და გულში ძლიერად ჩამიკრა. მეც ხელები წელზე შემოვაკარი და რაც შემეძლო მივეკარი. მომწონდა მასთან სიახლოვე, მომწონდა მისი ჩახუტება, მისი არაჩვეულებრივი სურნელი და ის სიბო, რომელის მისგან მოდიოდა.
-გუშინ, რომ გკითხე კრისტინა იყო თუ არა ის გოგო რომელთანაც სექსი გქონდა, რატომ არ მიპასუხე?
-ვიცოდი, რომ არ მოგეწონებოდა.
-მართალი ხარ- ამოვიოხრე. -ახლა ამ კითხვაზეც ვიცი პაუსხი და შენს ოცებაზე რას მეტყვი?- ზეინმა ჩაიცინა.
-არამგონია გესიამონოს ის რასაც გაიგებ.
-არ აქვს მნიშვნელობა, უბრალოდ მინდა შენზე ყველაფერი ვიცოდე. მაინტერესებს რაზე ოცნებობს ჩემი შეყვარებული.
-მინდა ჩემი მშობლების მკვლელების გვამები ვნახო -თვალი მაშინვე ამარიდა და ძირს დაიხედა.
სუნთქვა შემეკრა, ესეთ შემზარავ პასუხს ნამდვილად არ მოველოდი. როგორ შეიძლება ცხრამეტი წლის ბიჭს ოცნებად ადამიანების სიკვდილი ქონდეს?
-ოდესმე ვინმე ხომ არ გყავს მოკლული? -ცახცახით ვკითხე და თითების წვალება დავიწყე პასუხის მოლოდინში. ვლოცულობდი, რომ კითხვაზე უარყოფითი პასუხი მიმეღო.
ზეინმა შემომხედა. მის თვალებში დიდი ტკივილი დავინახე. სხეულში ყველა კუნთი დამეძაბა .
-კი -ტანში ელექტროშოკივით რაღაცამ დამიარა, ღრმად ამოვისუნთე და ხელები კისერსი შევიცურე. ვიცოდი რომ ის ანგელოზი არ იყო მარა მკვლელი? ოღონდ ეს არა.
-რომ მკითხე იყო თუ არა რაღაც რასაც დღემდე ვნანობდი- ზეინმა ნელ ნელა ლაპარაკი დაიწყო, როგორც ვხედავდი ძალიან უჭირდა ამაზე ლაპარაკი. -აი ესაა რასაც დღემდე ვნანობ.
41
რამდენიმე წამით ჩუმათ ვიჯექი და იმ ინფორმაციის გადახარშვას ვცდილობდი, რომელიც ცოტა ხნის წინ ზეინმა მითხრა. თვალები დავხუჭე, ნერწყვი ძლივს გადამივიდა ხახაში. ზეინს შევხედე, რომლის სახეც დიდ მწუხარებას და შფოთს მოეცვა. ვიგრძენი, რომ ეშინოდა და გულში ხინჯად აწვა ის ფაქტი, რომ თვითონ მომცა მისგან წასვლის სრული უფლება.
-ვერ ვხვდები-ძლივს ამოვილუღლუღე -ვერ ვხვდები ახლა მაინც რატომ არ მინდა, რომ ავდგე და გავიქცე აქედან? -თვალებიდან ცრემლები წამსკდა -ახლა მაინც რატომ არ მეშინია შენი? რატომ ვგრძნობ შენთან თავს ისევ დაცულად? -თვალი ავარიდე და შედარებით მოვშორდი მას. ძალიან მაშინებდა ის ფაქტი, რომ რაც არ უნდა გამეგო ზეინზე და რაც არ უნდა მომხდარიყო მისგან წასვლის სურვილი არ მიჩნდებოდა. მინდოდოდა შემზიზღებოდა ის და აქედან გავქცეულიყავი, მაგრამ ჩემი ქვეცნობიერი უარს აცხადებდა.
-რა მიქენი ესეთი -ტირილს ვუმატე, ზეინი კი ჩემკენ მოჩოჩდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
-მაპატიე- მითხრა და თვალი ამარიდა, -მაპატიე-იმეორებდა თან გულში მიკრავდა. მეხუტებოდა და ვხვდებოდი რომ არ მინდოდა ამ მკლავებს ოდესმე მოვშორებოდი. არ მინდოდა მისგან წასვლა.
რაც არ უნდა ყოფილიყო, ვიცოდი, რომ ის კარგი ადამიანი იყო, ამის დანახვა კი სულ მარტივად, მისი ერთი თვალებში შეხედვითაც კი შეიძლებოდა.
-მგონი წვიმას აპირებს, - დაუბუზღუნა ზეინმა და მომშორდა. სახე მისი მკერდიდან ამოვიღე და ცას ავხედე. საავდრო ღრუბლებს დაეფარა არემარე. შევკრთი და თვალები დავახამხამე. როდესაც ცხვირზე წვიმის წვეთი დამეცა. რაზეც ზეინს გაეცინა და თითებით სისველე მომწმინდა, შემდეგ საჩვენებელი და ცერა თითებით ჩემი ყბა თავის დიდ ხელის გულში მოიქცია და ბაგეზე სწრაფად, წყალს მოწყურებულივით დამეწაფა. გონება გამეთიშა და სრულიად კოცნაზე გადავერთვე, მანამ სანამ არ იქუხა შიშისგან სხეულში ჟრუანტელმა არ დამიარა. წამიც არ იყო გასული რომ თავსხმა წვიმა დაიწყო.
-ღმერთო რა წვიმაა, - ზეინს გამოვეცალე, შევიცხადე და შემდეგ ისევ მის სხეულს მივეკარი.
ამ სიტუაციამ როგორც ჩანს ზეინი ხასიათზე მოიყვანა, რადგან სიცილს არ ყვეტდა.
-წამოდი, დროზე სახლში შევიდეთ, - სკამიდან წამოვხტი და მხარზე ქაჩვა დავუწყე. ისიც წამოდგა და სახლისკენ წავედით.
-მოიცა- თქვა უცებ და ადგილზე გაჩერდა.
ერთი ხელით ჩემი ხელი ეჭირა, მეორე კი წელზე შემომხვია.
-რას აკეთებ? -ჩავიცინე
-ვცეკვავ - მითხრა, ხელი გმიშვა და მეორე ხელი მის მხარზე დამადებინა, შემდეგ ისევ ჩამჭიდა ხელი და მაღლა ასწია. შუბლი შუბლზე მომადო, პირი შეხსნილი ქონდა, რაც მისი კოცნის სურვილს უფრო მიმძაფრებდა. სწორედ ამიტომ ისე რომ ვერც გავაცნობიერე უკვე მას ვკოცნიდი. ვიგრძენი, როგორ მოაჭირა თავისი მარცხენა ფეხი ჩემს მარჯვენას, რითიც მიბიძგა რომ ნაბიჯი უკან გადამედგა. კოცნა მაშინ გაწყდა, როდესაც ჩემდა უკითხავად დამატრიალა და შემდეგ თავის სხეულს სწრაფად, უხეშად და ამავდროულად ვნებიანად ამაკრო. ვიგრძენი, როგორ ჩააცურა ხელი წელიდან უკანალზე და მაგრად მომიჭირა. ამოვიხვნეშე და თითის წვერებზე წამოვიწიე, რომ ისევ მისთვის მეკოცნა, მაგრამ არ გამომივიდა, რადგან ზედმეტად სწრაფად შემომატრიალა, ორიენტაცია ვერ შევიკავე და მეგონა წავიქცეოდი, რომ უცებ მის მკლავზე ნაზად გადამაწვინა. თვალებში დაჟინებით ჩავშტერებოდით ერთმანეთს. მის სახეზე ღიმილს ვლანდავდი. ვხვდებოდი, იცოდა, როგორ მინდოდა მისი კოცნა და ის ფაქტი, რომ ამის ნება არ დამრთო და დამანახა, რომ ის იყო კონტროლში და არა მე, ღიმილს გვრიდა, რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა.
უცებ ფეხებში მიწა გამომეცალა. ზეინის ხელებმა ცაში ამიტაცეს, შემდეგ კი ყველაფერი დატრიალდა.
-ზეინ რას შვები, - ავხითხითდი და ხელები მაგრად მოვხვიე კისერზე, როდესაც ის თავუკან გადაგდებული ბზრილას აგრძელებდა და თან ისიც ჩემთან ერთად ბედნიერებისგან იცინოდა.
-ზეინ გაჩერდი გთხოვ თავბრუ მეხვევა, - უმწეოდ გავყვიროდი. უცებ მართლაც გაჩერდა და ძირს დამსვა, მაგრამ ირგვლივ ყველაფერი მაინც ტრიალებდა.
-რას გავხარ,- ვუთხარი ხითხითით ზეინს, როცა წვიმისგან დასველებული თმა შუბლზე დატკეპნილი დავინახე. ჩაიცინა და ხელით თმები აიჩეჩა.
-შევიდეთ-სახლისკენ მანიშნა და ხელი ჩამკიდა. სახლში შესვლისას, მაშინვე ხასიათი შემეცვალა. იმედია კრისტინა უკვე წასულია და აქ არ დამხვდება. ცოტახანს ვყოყმანობდი ავყოლოდი თუ არა ზეინს ოთახში, მაგრამ მოფიქრებაც არ მაცადა ისე ამიყვანა ხელში და თავისი ოთახისკენ წამიყვანა.
ოთახში რომ შევიდა ჩამომსვა, მაგრამ ხელებს არ მიშვებდა. ჯერ შუბლზე მაკოცა, შემდეგ თვალებზე, ლოყებზე, ტუჩებზე და ასე ჩავიდა ყელამდე. მისი თითები კი ჩემს მაისურში შემოძვრნენ, რომელიც წამის შემედეგ თავზე გადამაძრო.
-ერთიანად სველია, - ბოხი ხმით მითხრა, მაისური იქვე ოთახში მოისროლა და თავისი კარადისკენ გატრიალდა, მე კი ასე მის კოცნას მონდომებული დამტოვა. უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე და უკან გავყევი, - აი ეს ზედა გადაიცვი, - ხელში თავისი გარდერობიდან გადმოღებული მაისური მომაწოდა. ზეინმაც გაიხადა ზედა, შემდეგ შარვალი და მას სველი საცვალიც მიაყოლა. თვალი მაშინვე მისი სასქესო ორგანოსკენ გამექცა და ეგრევე წამოვწითლდი. "ღმერთო რამხელაა" ჩემთვის ამოვილუღლუღე და ტუჩი კბილებს შორსი მოვიქციე. "ვაიმე!" თვალი მაშინვე მოვაშორე, როცა გავაცნობიერე როგორ ურცხვად მივშტერებოდი. ზეინს ჩაეცინა და ახალი, მშრალი ტრუსი ამოიცვა, შემდეგ კი შავი ტანზე მომდგარი შარვალი. ღმერთო როგორ შეუძლია ამ მოტკეცილ შარვალში ამხელა რაღაცის დატევა.
-რაზე ფიქრობ? -ღიმილით მკითხა ზეინმა და მის კითხვაზე კიდევ ერთხელ წამოვწითლდი.
-არაფერზე-თავი გავიქნიე.
-მაშინ გაიხადე რაც გაცვია და გადაიცვი ეგ მაიკა, თორემ გაცივდები.
ყველაფერი გავიხადო? საცვლებიც? და მერე მათ გარეშე როგორ ვიყო? ლიფის ბრეტელები მკლავებიდან მოვიხსენი, მაისური გადვიცვი და შემდეგ ლიფიც გავიხადე. ზეინის მაისური მუხლებამდე მომსწვდა ამიტომ შარვალიც გავიხადე.
ზეინი კარადას იყო მიყრდნობილი და თვალს არ მაშორებდა.
-რა? - გავიკვირვე, მან კი თავი გააქნია და გაიცინა.
-უბრალოდ პირველი გოგო ხარ ვისაც ჩემი მაისური აცვია.
-ოჰ, - ლოყებზე წამოვწითლდი და სულელივით გავიბადრე, მესიამოვნა რომ პირველი ვიყავი ვისაც მისი მაისური ეცვა. ბოლოსდაბოლოს მისთვის ამ რაღაცაში მაინც ვიყავი პირველი.
-და ეს ძალიან მომწონს, - ჩემსეკნ წამოვიდა და სახე მომიახლოვა, მისი მწველი ამონასუნთქი ბაგეზე მეცებოდა. თვალები დავხუჭე, მთელი გულით ველოდი მის კოცნას, როდესაც თავზე რაღაც შემომახვია და თმები ამიჩეჩა.
-თმებიც სველი გაქვს, - სიცილით მითხრა და მომშორდა. ოხხხ, ცუდად მეთამაშები მალიკ. გაბრაზებულმა მაშინვე მოვიშორე პირსახოცი და მას გავხედე, რომელიც უკვე კარადიდან გადმოღებული მეორე პირსახოცით იმშრალებდა თავს. ამოვიოხრე და მის გარდერობთან მივედი. ერთ-ერთი საცვალი ამოვარჩიე, ჩემი სველი ტრუსი გავიხადე, იქვე მივაგდე და სასწრაფო მისი ამოვიცვი. ნიშნის მოგებით წარბები ავუწიე და საწოლზე ჩამოვჯექი, რომელიც ჯერ კიდევ არეული იყო. თავი გავიქნიე, რომ ტვინიდან ის კადრები ამომეგდო, რომელიც ცოტა ხნის წინ აქ ვნახე და თმის გამშრალება დავიწყე.
-რომ გადაიღებს სახლში მიგიყვან, - ჩემს გვერდით ჩამოჯდა ზეინი, სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა.
-კარგი, - ამოვიოხრე და საზურგეს მივეყრდენი.
ორივენი ყურს ვუგდებდით და ვმშვიდდებოდით წვიმის ხმაურით და ქუხილის ხმით. უცებ ჩემი ყურადღევბა ნაცნობმა ნივთმა მიიქცია. ზეინის გიტარა. გამეღიმა და ის ღამე გამახსენდა, როდესაც პირველად გავიგე, რომ დაკვდა და სიმღერა შეეძლო. ჩემდაგაუცნობიერებლად გიტარისკენ დავიძარი, ავირე და შემდეგ ზეინს მივაწოდე. თავიდან გაკვირვებულმა შემომხედა, მაგრამ შემდეგ მიხვდა რაც მინდოდა.
-გთხოვ დავუკარი-ვუთხარი, რაზეც თავი გააქნია.
-არ მიყვარს მარტოს სიმღერა.
-კარგი რა,- თვალები გადავატრიალე.
-ბოლოს ორი წლის წინ ვიმღერე მარტომ, ვიღაცის თანდასწრებით.
-რატომ აღარ მღერი? - ზეინმა მხრები აიჩეჩა.
-არ ვიცი, არ გამჩენია ამის სურვილი.
-არც ახლა გაქ? -თვალებში ჩავხედე.
-მრცხვენია -ჩაიცინა. ამას ნამდვილად არ მოველოდი.
-ვაუ, თვით ზეინ მალიკს რაღაცის სცხვენია -გავიცინე, შემდეგ კი ქვედა ტუჩი გადმოვაგდე და ვთხოვე რომ ემღერა.
თვალები გადაატრიალა, სიგარეტი საფერფლეში ჩაწვა და გიტარა გამომართვა, ჟღერადობა შეასწორა, მე შემომხედა და სიმღერა დაიწყო.
Shut the door
Turn the light off
I wanna be with you
I wanna feel your love
I wanna lay beside you
I cannot hide this
Even though I try
Heart beats harder
Time escapes me
Trembling hands
Touch skin
It makes this harder
And the tears stream down my face
სევდიანი ღიმილით მივჩერებოდი ზეინს თვალებში და ვხედავდი, როგორც ეცვლებოდა სახე ტკივილისგან.
If we could only have this life
For one more day
If we could only turn back time
ვუყურებდი და ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს ბიჭი ანგელოზის ხმითა და თვალებით ზეინი იყო. მის ხმაში იმდენი ემოცია იკითხებოდა უკვე გარჩევას მიჭირდა. ვხვდეობდი რომ განიცდიდა, ტკიოდა, ენატრებოდა. პირველად ვნახე ადამიანი, რომელიც ესეთი გრძნობით მღეროდეს.
You know I'll be
Your life
Your voice
Your reason to be
My love
My heart
Is breathing for this
Moment
In time
I'll find the words to say
Before you leave me today
სიმღერას რომ მორჩა ისევ სიჩუმე ჩამოწვა, მაგრამ არა სრული. წვიმის ხმა ისევ ატკბობდა ყურთასმენას, მაგრამ მე ზეინის ხმა უფრო მსიამოვნებდა. მინდოდა სულ ემღერა, გაუჩერებლად. ალბათ არასდროს მომბეზრდებოდა ამის მოსმენა.
-ეს სიმღერა შენი დაწერილია?- ზეინმა თავი დამიქნია.
-მაშინ დავწერე, როცა მშობლები დავკარგე -თვალებში ცრემლები ქონდა ჩამდგარი. ფეხზე სასწრაფოდ წამოდგა და მაჯა ჯერ ერთ თვალზე მოისვა, შემდეგ მეორეზე.
-ცრემლების არ უნდა გრცხვენოდეს.-მის წინ დავდექი.
ზეინმა ფანჯარაში გაიხედა, წვიმას უკვე გადაეღო.
- შენი სახლში დაბრუნების დროა, - მითხრა და ლოყაზე მაკოცა. უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე, მაგრამ თავი დავუქნიე.
მოტოციკლი გამაყრუებელი რახ-რახით დაიძრა, მაგრამ ამ ხმას უკვე მიჩვეული ვიყავი. გამახსენდა თავიდან,როგორ მეშინოდა ამ მოწყობილობაზე დაჯდომა და ჩამეცინა.
გზაგასაყარიდან ჩემი სახლისკენ გაუხვია ზეინმა, როდესაც ჩემი ყურადღება პოლიციის მანქანამ მიიბრო. რამდენიმე წამის შემდეგ,კი გრძნობა გამიჩნდა თითქოს ჩვენ მოგვყვებოდნენ.
-ზეინ.
-ჰო.
-მგონი პოლიცია ჩვენ მოგვყვება.
-რამე დააშავე? -სიცილით მკითა ზიენმა და სახე გვერდულად ჩემკენ მოატრიალა.-ნუ, ღელავ არაფერი დამიშავებია, სადღაც მიდიან ალბათ. -დაამატა ცოდახნიანი სიჩუმის შემდეგ.
-კაი, - ამოვიოხრე, თავი ზეინის ზურგს დავაე და მთელი სხეულით ავეკარი. გულში საშინელი გრძნობა მქონდა. თითქოს რაღაც ზეინის წართმევას მიქადდა და ძალიან შემეშინდა. არ მინდოდა რამე ცუდი მომხდარიყო, არ მინდოდა ზეინს რამე დამართვნოდა. არ მინდოდა მის გარეშე ცხოვრება. ღმერთო გთხოვ დაიფარე ზეინი ყველა უბედურებისგან, გთხოვ.
როდესაც ზენმა ჩემს სახლთან გააჩერა ღრმად ამოვისუნთქე, მაგრამ როდესაც პოლიციის მანქანაც ჩვენს გვერდზე გაჩერდა ზამბარასავით დავიჭიმე. ყველაფერი ერთმანეთში აიბლანდა. ზეინს მთელი ძალით ვეკვროდი, არ მინდოდა ვინმეს მისი თავი ჩემთვის წაერთმია. ორი პოლიციელი მანქანიდან გადმოვიდა და ჩვენკენ დაიძრა.
ერთ-ერთმა ბორკილები ამოიღო და ზეინს ხელებზე დაადო.
-დაკავებული ხართ განზრახ მკვლელობისთვის. თქვენ გაქვთ დუმილის უფლება, ყველაფერი რასაც იტყვით შესაძლებლია გამოყენებულ იქნას თქვენს წინააღმდეგ, თქვენ გაქვთ ადვოკატის ყოლის უფლება,თქვენ გაქვთ ერთი ზარის გამოყენების უფლება - მესმოდა ჩემს გვერდზე კაცის გაყინული ხმა. დაბნეულმა ზეინს მოვშორდი და აქეთ-იქით დავიწყე თვალების ცეცება, ხანს ზეინს ვუყურებდი ხანაც პოლიციელს.
-ზეინ... -აკანკალებული ხმით ჩუმად წამოვთქვი. ზეინმა თვალებში შემომხედა და თავით მანიშნა, რომ არაფერი დაუშავებია.
-დაჯექი- უბრძანეს და მანქანის კარი გააღეს.
შემეშინდა. ძალიან შემეშინდა. ზეინმა მითხრა, რომ არაფერი დაუშავებია, მაგრამ ახლა ჩემი სახლის წინ პოლიციან ის დააპატიმრა და ჩემგან მიყავთ.
-ხვალამდე ბელ -მიუხედავად იმისა, რომ ხელებზე ბორკილები ედო, მის სახეს თავხედური, თვითკმაყოფილი ღიმილი არ შორდებოდა, რაც ასე თუ ისე შედარებით მამშვიდებდა.
-ხვალამდე -ვუთხარი, მაგრამ ნამდვილად არ ვფიქრობდი, რომ მას ხვალ ვნახავდი.
მანქანა სადაც ზეინი იჯდა წავიდა და თითქოს ჩემი ნაწილიც თან გაიყოლა. კეფაზე ხელები მოვიკიდე და ღრმად ამოვისუნთქე. ღმერთო ნეტა სიმშვიდე არასდროს გვეღირსება? თვალებიდან ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე და გარშემო მიმოვიხედე. მხოლოდ ახლაღა მივხვდი რომ მთელი სამეზობლო ამ სცენას უყურებდა და მამიდა და ლილიც აქიდგნენ. ლილის და მამიდას ისე ჩავუარე არცერთისთვის ხმა არ გამიცია, ჩემ ოთახში შევედი და საწოლზე უგონოდ წამოწექი
42
ემოციებისგან გაბრუებული რაღაც წერტილს მივშტერებოდი, როდესაც ოთახში ლილი შემოვიდა. თვალებგაფართოებული მიყურებდა. შემდეგ ნელა მომიახლოვდა და საწოლის მეორე მხარეს ჩამოჯდა.
-ა-ანაბელ. რა მოხდა? - ჩუმად მკითხა.
-ვერ დაინახე? - მაშინვე უხეშად მივახალე, მეც არ ვიცი ეს რატომ გავაკეთე. ახლა არც ლილისთან და საერთოდ არც არავისთან ლაპარაკის ხასიათზე არ ვიყავი.
ამოვიოხრე და საბნების ქვეშ შევძვერი. თავს ცუდათ ვგრძნობდი, დარწმუნებული ვიყავი ეს ყველაფერი ესე უცებ არ დამთავრდებოდა. ჩემი მთელი გონება მას დასტრიალებდა, ზეინმა მითხრა რომ არაფერი დაუშავებია, მაგრამ ის იმდენ საიდუმლოს მალავს. იქნებ მართალი არ მითხრა და სულაც მომატყუა?! იქნებ იმ მკვლელობის საქმე გამოიძიეს და ზეინი ამიტომ დააკავეს?! ღმერთო, ანდაც იქნებ სულაც სხვა მკვლელობა ჩაიდინა. ჯანდაბა მალიკ!
თავი ბალიშში ჩავრგე და თვალები მაგრად დავხუჭე. გამიკვირდა, როდესაც მივხვდი რომ ამ ხნის განმავლობაში თვალებიდან ერთი ცრემლიც კი არ ჩამომვარდნია, მე ხომ ანაბელ სმიტი ვარ და როგორც წესი ყველაფერზე ვტირი.
საათები გაილია და მე მაინც ასე ვიწექი. ერთი წამითაც კი არ მომიხუჭავს თვალი და ერთი წამითაც კი არ შემიწყვიტავს ზეინზე ფიქრი.
ალბათ გამთენიისკენ მიმეძინა, რადგან დილას ლილის ხმაურმა გამაღვიძა. მაშინვე წამოვდექი და სასკოლოდ მოვემზადე.
როცა მივედით დერეფნებში კაცი შვილის ჭაჭანება არ იყო და მითუმეტეს საკლასო ოთახში ბუზის გაფრენასაც კი გაიგებდი. ძალიან ადრე მოგვიწია მოსვლა როგორც ჩანს. გარკვეული დროის განმავლობაში კლასი სრულიად შეივსო, ის ადამიანი კი ვისი ნახვაც ყველაზე მეტად მსურდა არ ჩანდა. ზარი დაირეკა და მასწავებელიც ოთახში შემოვიდა.
ალბათ დღეს ნაილი არ მოვა. გავიფიქრე ჩემთვის, მაგრამ როდესაც ყველა იმედი გადამეწურა ზუსტად ამ დროს შემოაბიჯა ოთახში ნაილმა.
-რამე გაიგე ზეინზე? - მაიშნვე ვკითხე, როდესაც გვერდით მომიჯდა.
-მკვლელობისთვის დაიჭირეს, - თვალები გადავატრიალე.
-ეგ მეც ვიცი, - კბილებში გამოვსცერი,- რამე ახალიმითხარი.
-ანაბელ სმიტ და ნაილ ჰორან! ჩუმად! - დაგვიძახა მასწავლებელმა.
წამით ოივე გავჩერდით, მაგრამ შემედეგ ისევ ნაილს მივუბრუნდი.
-მითხარი!
-ახლა არა! - თვალები დამიბრიალა, - ზარი რომ დაირეკება შემდეგ! ვერ ხედავ უკვე შენიშვნა მოგვცეს!
-ნაილ მითხარი ზეინს რა სჭირს!
-ღმერთო ჩემო ანაბელ, - ამოიოხრა, - ზეინს იმ კაცების მკვლელობაში დებენ ბრალს, რომლებიც ნარკოტიკების გამო შენ დაგსდევდნენ.
-რა?! - თავი ვერ მოვთოკე და შეცბუნებულმა წამოვიყვირე.
-ანაბელ სმიტ და ნაილ ჰორან! - გაღიზიანებულმა მასწავლებელმა ხელი მაგიდას დაარტყა და დაგვიყვირა, - სასწრაფოდ დატოვეთ საკლასო ოთახი!
მთელი კლასი ჩვენ მოგვჩერებოდა. უხერხულად შევიშმუშნე და ფეხზე წამოვდექი, ნაილმა წიგნების ჩანთაში გაბრაზებულმა დაიწყო ჩაყრა. ჩვენი ნივთები შევაგროვეთ და გასასვლელისკენ წავედით.
-დირექტორის კაბინეტში მოიცადეთ, - გაღიზიანებულმა გვითხრა მასწავლებელმა. თავი დავუქნიე და დერეფანში გამოვედი, უკან ნაილი მომყვა.
-ნაილ, - მაშინვე მოვუტრიალდი, როდესაც კარები მოხურა.
-ანაბელ მეტი მეც არაფერი ვიცი.
-იქ რამდენი ხანი უნდა იყოს?
-ღმერთო ანაბელ შენი არ მესმის! -თავი გაიქნია.
-რა არ გესმის?! - კიდევ უფრო მეშლებოდა მასზე ნერვები.
-როგორ აპატიე! აი ეს არ მესმის!
-ზეინს არასდროს დაუმალავს რომ ვიღაცასთან იწვა, შენ ხომ ბიჭი ხარ, მგონი შენ უფრო უკეთ უნდა გესმოდეს მისი.
იქნებ ვაჟიშვილი ხარ და მართლაც არაფერი გასმის? -შეტევაზე გაავედი. -იქნებ ლილის ცოლად მოყვანას ელოდები რომ დაკაცდე? -მთელი ჩემი ბრაზისგან დაცლას ვცდილობდი, მაგრამ ვერ ვხდებოდი ამას ნაილზე რატომ ვაკეთებდი.
-ანაბელ გეყოს! -ხმა გაუმკაცრდა.
-ღმერთო, ნაილ გთხოვ მაპატიე -სახეზე ხელები ავიფარე, ღმერთო, რა ჯანდაბა მემართება. მე ხომ ასეთი არ ვარ. -მისმინე, ცხოვრება უბრალო წიგნი არაა ნაილ, სადაც ყველაფერი სრულყოფილია და თუ პერსონაჟებს ერთმანეთი შეუყვარდათ სხვას არაფრის გულისთვის არ გაეკარებიან და მათი ერთი შეხებაც კი ძილის წინ ვერ გააქრობს ყველაზე მწვავე პრობლემებს. ვიცი ზეინმა არაერთხელ გამიცრუა იმედები, მაგრამ არ შემიძლია მასზე გაბრაზებული ვიყო. ის ისეთი სხვანაირია შიგნიდან... ძალიან გულნატკენი და მარტოსულია. ის კარგი ადამიანია, შენც ხომ ეს ჩემზე კარგად იცი? შენ თითონ მიხარი, გახოვს?-
ნაილმა ტუჩები მოკუმა და კრიჭაშეკრულმა გამომხედა. ცხადი იყო რომ ამ კამათში მე მოვიგე და მისი სიჩუმე იმაზე მიუთითებდა რომ დამარცხებას აღიარებდა.
ამოვიოხრე, და მშვიდად ვუთხარი, - მითხარი ციხეში როგორ მივიდე.
ნაილს თვალები შუბლზე აუვიდა.
-რა? შენ სულ გააფრინე?!
-ზეინის ნახვა მინდა
-ზეინს ვერ ნახავ!
-რატომ?
-იმიტომ რომ ჯერ არავის უშვებენ ადვოკატის გარდა.
-შენ იყავი იქ და არ შეგიშვეს?
-შენ როგორ ფიქრობ? - თვალები გადაატრიალა, მე კი ამოვიოხრე და თმებში ხელები შევიცურე.
-როდის შემეძლება მისი ნახვა?
-არ ვიცი, მაგრამ ჯერჯერობით არცერთს არ შეგვიძლია ამიტომ უნდა მოვიცადოთ.
ზარიც დაირეკა და ჩვენ ორივე მასწავლებელთან ერთად დირექტორის კაბინეტში შევედით. შემდეგ მეურვეების სახელზე წერილი დაწერეს, სადაც აღნიშნული იყო ჩემი ცუდი ყოფა ქცევის შესახებ. რომლის სახლში მიტანაც მე დამევალა, ნაილს თავისისა,მაგრამ რახან მას არავინ ყავდა პრობლემაც არაფერი იყო. მე კი უბრალოდ გადავწყვიტე რომ ახლომდებარე ურნაში მომესროლა და ასე მარტივად გადავჭერი პრობლემა.
მომდევნო რამდენიმე დღე სრულიად მოწყვეტილი ვიყავი რეალურ სამყაროს. დროის სვლასთან ერთად თავს უფრო და უფრო ცუდად ვგრძნობდი, რადგან ტკივილი ნელ-ნელა ყუჩდებოდა, მაგრამ მის მაგივრად სიცარიელის გრძნობა იკავებდა ადგილს. ტკივილის განცდით იმას მაინც ხვდები რომ ჯერ კიდევ ცოცხლიბ, ხოლო ასე თითქოს შენს სულში სიკვდილი იდებს ბინას. ერთადერთი რამ რითიც ცოცხალი გეწოდება, ეს არის შენი ორგანიზმის ფუნქცია - სუნთქვა.
არაფერი მესმის, ჰარიმ მითხრა რომ ის კაცები მან მომაშორა, მაგრამ იქნებ შემდეგ საქმე უფრო გართულდა და ზეინს მათი მოკვლა მოუხდა? ჯანდაბა ანაბელ რა ყველგან პრობლემას ქმნი! თუმცა ზეინს როდის უნდა მოეკლა? ნაცემ-დაბეგვილი რომ იწვა ლოგინში? მაგრამ არა, ეგ მაქამდე იყო. იმ პერიოდშიც სულ ჩემთან იყო. ალიბი აქვს! მოწმე ვარ რომ იმ პერიოდში ჩემთან იყ...
იმ პერიოდში რა დროსაც მკვლელობა მოხდა ჩემთან არ იყო.ხელები პირზე ავიფარე. ის პერიოდი საერთოდ არ გამოჩენილა და არც დამლაპარაკებია.
ჯანდაბა! თავი ხელებში ჩავრგე, მაგრამ არა, ახლაღა გავიხსენე და გავაანალიზე ზეინის რალზე ნათქვამი სიტყვები „მერე იცი რა გზით მოგაშორა?“ ღმერთო აი რას გულისხმობდა ზეინი. ეს ჰარის გაკეთებულია. აი ესე მომაშორა მან ის ნაძირლები და ახლა ეს ზეინს ბრალდება. შარი ვარ! მოსიარულე შარი! ჩემი ბრალია რომ ახლა ზეინი ციხეში ზის!
მისი დაკავების შემდეგ ზუსტად ორი კვირა გავიდა და მხოლოდ აღლაღა მოგვცეს მისი ნახვის უფლება. ავტობუსში ვზივარ და თან ვიმედოვნებ რომ სადმე ახლო მახლოს ციხესთან მოვხვდები. სხეულში საშინელი გრძნობა მაქვს, ძალიან ვნერვიულობ იმიტომ რომ დედამიწაზე ადამიანების ხელით აშენებულ ჯოჯოხეთში ჩემი ნებით მივდივარ.
უსაშველოდ გაწელილი რიგი დგას. დაახლოებით ნახევარი საათი ვიცადე სანამ ჩემი რიგი მოვიდა და რეგისტრაციაც როგორც იქნა გავიარე.
ახლა კი ახალი რიგი დგას. მიღების ოთახები ძალიან ცოტა აქვთ და ჩემს წინ დაახლოებით 20 მნახველი მაინც იქნება. რამდენიმე საათი ვიცადე სანამ მისაღები კაბინა არ გათავისუფლდა. შიგ პილიციელმა მიმაცილა, რომელიც რაღაც ფურცლებში იხედებოდა.
-მნახველი ანაბელ სმიტი, არა? - ცივი მკაცრი ხმით მკითხა. ცივმა ოფლმა დამასხა და თავი ნერვიულად დავუქნიე რადგან ხმა სადღაც დამკარგვოდა რომ მეპასუხა.
-მსჯავდებული ზეინ მალიკი.
-დ-დიახ - როგორც იქნა რაღაც ამოვღერღე.
-აქ მოიცადეთ, - მითხრა და ოთახის შუაგულში მდგარი ოთხკუთხედი მაგიდისკენ მიმანიშნა, რომლის პარალელურ გვერდებთან, საპირისპიროდ მდგარი ორი სკამი იდო.
პოლიციელი ოთახიდან გავიდა და კარი ჯახუნით გაიხურა. დამფრთხალი შევხტი, შემდეგ თვალი იქაურობას მოვავლე. საშინელმა შეგრძნებამ დამიარა სხეულში, მაგრამ თავი გავაქნიე და ფიქრები გონებიდან გავფანტე.
მე არ მეშინია! თავს მტკიცედ გავუმეორე. სკამისკენ წავედი და მასზე ჩამოვჯექი.
ცოტახანში მეორე კარები გაიღო და ოთახში ბორკილებ დადებული ზეინი შემოვიდა. სახე გამკაცრებოდა, თვალებიდან კი რომლებიდანაც სიცივე გამოსჭვიოდა.
გული შემეკუმშა მისი ასეთის ხილვისას.
-მსჯავდებული ზეინ მალიკი, - იმდენად ვიყავი ზეინის თვალიერებით რომ შევხტი, როდესაც ბადრაგმა ცივი ხმით წარმოთქვა.
-მნახველი: ანაბელ სმიტი.
უცებ ზეინი დაჟინებით ჩამაშტერდა თვალებში, მისი სახე ჩემთვის ნაცნობმა, მაგრამ გაუგებარმა მზერამ მოიცვა, ისედაც მკაცრი გამომეტყველება უფრო გაუმკაცრდა და ბადრაგს მიუტრიალდა.
-მნახველის ნახვა არ მსურს, - ჩემთვის ძლივს გასაგებად წარმოსთქვა და კარისკენ გატრიალდა.
ბადრაგმა ერთი ამოიოხრა და უსიტყოდ გავიდა. სრულიად გაფითრებული მივჩერებოდი იმ ადგილს საიდანაც წამის წინ ზეინი გავიწა. სხეულში ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს რაღაც მნიშვნელობანი გულიდან გამომგლიჯესო. ნიკაპი ამიკანკალდა და ყელში ბურთი გამეჩხირა. ჰაერი ხავილით ჩავისუნთქე, თვალები ამიცრემლიანდა, მაგრამ თავს არ ვრთავდი უფლებას რომ მეტირა.
ტკივილი, ოხ! ტკივილს მთელს სხეულში ვგრძნობდი, ნელ-ნელა მუცელს რომ მიღრღნნიდა. ერთ გუნდად, ძლიერ მასად შეიკრა და გულში ლახვარივით ჩამესო.
გამწარებული, გულნატკენი და უარყოფილი ისევ იმ დაწყევლილ კარებს მივჩერებოდი მაშინაც კი როდესაც ის პოლიციელი შემოვიდა და რაღაცას ლაყბობდა.
-მისი ნახვა მინდა! - ჩემი ხმა ვერ ვიცანი.
-მსჯავდებულს დღეს ვეღარ ნახავთ. თქვენი დრო ამოიწურა.
-კი მაგრამ მასთან არც კი მისაუბრია.
-სხვა დღეს მობრძანდით. თქვენი დრო ამოწურულია.
დამცირებული უკან გამოვტრიალდი. გულში რაღაც სიმწარემ წამით გაიელვა, სანამ ისევ სიცარიელე გამეფდებოდა ჩემში, მაგრამ ეს საკმარისი იყო იმისთვის რომ თვალიდან მხურვალე ცრემლი გადმომვარდნოდა, რომელიც მალევე მოვიშორე.
43
ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ,რაც ზეინი ბოლოს ვნახე. მას შემდეგ რაც ჩემ ნახვაზე უარი განაცხადა. გული მტკიოდა და იმედები საშინლად მქონდა გაცრუებული. ერთი კვირის შემდეგაც ვერ ვცემ კითხვაზე პასუხს რატომ არ მნახა. ნეტა არ ვენატრები? ან საერთოდ ფიქრობს ჩემზე. თავში ათასი ფიქრი მიტრიალდება ერთდროულად. „ ჯანდაბა ზეინი უნდა დავივიწყო.“ შევუძახე ჩემს თავს და ფურცელი და კალამი ავიღე.
უნდა გავიხსენო ყველაფერი რაც მან გამიკეთა, უნდა გავიხსენო ყველა ის ტკივილი რაც მან მომაყენა, რომ ვაიძულო ჩემი თავი ზეინის დავიწყებაში.
„1.“ -დავწერე და დავიწყე იმ დღის გახსენება, როცა ზეინი გავიცანი.
„დამტოვა ღამე შუა ქუჩაში მარტოდ მარტო და ჩემი თავი პოლიციელებს ჩაუგდო“ დავწერე და ამოვიოხრე „მაგრამ მობრუნდა“ მივაწერე ბრჩხილებში.
2. როცა მის წინ წავიქეცი დამცინა და დახმარების მაგივრად უკან გატრიალდა.
3. მის გამო გული წამივიდა, როცა რამის მოტოციკლეტი დამაჯახა. -ამ დღის გახსენებაზე მაშინვე ის მომენტი ამომიტივტივდა თავში, როგორ გადამარჩინა გაუპატიურებისგან. „ღმერთო ანაბელ ცუდზე იფიქრე“ -შევუძახე ჩემს თავს და გავაგრძელე იმ ცუდი ისტორიების გახსენება, რომელიც ზეინთან მაკავშირებდა.
4. როცა კონცერტზე ვეღარ შევდიოდი დახმარებაზე უარი მითხრა და მატირა კიდეც. -ჩამეცინინა. როგორ შემეძლო ყველა დეტალზე ტირილი? თავი გავიქნიე და წერა გავაგრძელე.
5. ჩემს გრძნობებზე ითამაშა, გამომიყენა იმისთვის, რომ ნარკოტიკი გაესაღებინა.
6. დამარტყა.
7. ჩემი გაუპატიურება სცადა (მაგრამ შემდეგ თითონ თქვა, რომ ამას არ აპირებდა) - ჩემი ქვეცნობიერი მის დაცვას ცდილობდა.
8. მის გამო ორმა ნაბიჭვარმა მცემა.
9. რამდენიმე დღე კუჩში დამყვებოდნენ და ჩემს მოკვლას ცდილობდნენ.
10. მას სხვა გოგოსთან წავასწარი.
ვწერდი და მეთითონ ვიყავი გაკვირვებული, თუ რამდენი რამის გადატანა შევძელი ამ მოკლე დროში.
11. ნარკოდილერია.
12. უამრავ საიდუმლოს ინახავს.
13. არასდროსაა ბოლომდე გულრწრფელი.
14. ის არასდროს შემიყვარებს, როგორც ნაილმა მითხრა.
15. მას ადამიანი ყავს მოკლული.

უკვე მეათედ ვკიდულობ ჩემს ჩამოწერილ მიზეზებს, რატომაც ზეინი უნდა მძულდეს, უნდა მეშინოდეს მისი და მისგან თავი შორს უნდა მეჭიროს, მაგრამ ეს არაფერში მეხმარება.
„მიდი ანაბელ მიდი, კიდევ ერთხელ წაიკითხე!“ მაიძულებდა ჩემი ქვეცნობიერი კითხვას, მეც მას ვემორჩილებოდი, მაგრამ უშედეგოდ.
მაინც ისევე ძაან მინდოდა მისი ნახვა და მისი ჩახუტება. მზად ვიყავი მისთვის კიდევ უმარავი რამისთვის გამეძლო. ღმერთო როგორი უტვინო ვარ. ფურცელი წიგნში ამოვდე, ეს არაფერში დამეხამრება, ახლა მე მინდა რაიმე რაც დამამშვიდებს. საწოლზე ჩამოვჯექი, თვალები დავხუჭე და საფეთქლების ზელვა დავიწყე. „ვიცი რაც მიშველი“ საწოლიდან წამოვდექი, ჩემი ხურდები ავიღე და ოთახიდან გავედი.

უკვე სამი კვირა გავიდა, მაგრამ ისევ არაფერი შეცვლილა. ზეინის სანახავად ამ ხნის განმავლობაში უკვე ორჯერ ვიყავი, მაგრამ მაინც არ მომცა მისი ნახვის უფლება. ტკივილი,იმედგაცრუება,ესაა ის,რაც ჩემს გულში ტრიალებს და თავს არ მანებებს.
ნაილისთვის იმ დღის შემდეგ ხმა არ გამიცია, ისიც ცდილობს ჩემგან თავი შორს დაიჭიროს. ყოველ დღე ვხვდები მას, რამდენიმე წამი თვალი თვალში ვუყრით ერთმანეთს და სულ ესაა. ლილისთანაც ამერია ურთიერთობა, მხოლოდ მაშინ ვლაპარაკობთ, როცა საჭიროება მოითხოვს. მამიდა კი ყოველ წამს მიმეორებს ხომ გაბრთხილებდიო. მთელი ქალაქი მოიცვა ზეინის ამბავმა, ყველას უკვირს, როგორ მოკლა ცხრამეტის წლის ბიჭმა ორი ადამიანი. ყველა მასზე ჭორაობს და ყველა მის ლინჩის წესით გასამართლებას ითხოვს. როგორც მამიდასა და ბიძიას ლაპარაკს მოვკარი ყური სასამართლო კვირა ნახევარში უნდა ყოფილიყო. არ ვიცოდი ეს უნდა გამხარებოდა თუ არა. მალე საბოლოოდ გავიგებ ზეინის ბედს გამოუშვებენ მას თუ კიდევ უამრავი წლით დატოვებენ ციხეში. ძალიან, ძალიან ვღელავ განაჩენი მის საწინააღმდეგოდ რომ გამოიტანონ. სიგარეტის ბოლო ნაპასი დავარტყი და ნამწვავი აივნიდან შორს მოვისროლე , შემედგ დაბლა ჩავედი, რომ შემემოწმებინა მამაჩემის წერილი მოვიდა თუ არა.

ის მწერს, რომ ვენატრები და არდადაგებზე ჩამოვა, დაახლოებით ერთ კვირში. ღმერთო ერთ კვირაში არდადაგებია მე კი ორშაბათიდან სასკოლო გამოცდები მეწყება. ღმერთო არ მინდა ეს სემესტრი ცუდი ნიშნებით დავამთავრო და მამას გული გავუხეთქო. წიგნები ავიღე და შევეცადე განვლილი მასალა გამემეორებინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. სკამიდან სასწრაფოდ წამოვდექი და სააბაზანოში შევედი.
სარკის წინ დავდექი,ნიჟარას დავეყრდენი და საკუთარ ანარეკლს შევხედე. შევიცვალე,ყველანაირად შევიცვალე. აღარ ვარ ის გოგო,რომელიც აქამდე თავის გულის ტკივილს ცრემლებს ატანდა და ყველა უმიზეზო მიზეზეც კი ტიროდა, მაგრამ ახლა ტირილს აღარ ვაპირებ. ცრემლები იმის ნიშანია,რომ დანებდი,მე კი არ ვაპირებ დანებებას. პირზე ვიცი წყალი მივისხი და ღრმად ამოვისუნთქე. ზეინს აუცილებლად უნდა დაველაპარაკო. უნდა გავაკვიო რა არის იმის მიზეზი, რომ არ მაძლევს უფლებას ვინახულო. მხოლოდ ესე თუ დავწყნარდები და მოვეშვები ჩემი თავისთვის ამ კითხვის ათიათასჯერ დასმას. ასე შევძლებ რომ გონებაზე სხვა რამეზე გადავიტანო და შევძლო იმ მასალის გამეორება რაც ვისწავლე და იმის სწავლა რაც არ მისწავლია, რომ მამას იმედები არ გავუცრუო. აღარ მინდა კიდევ ვინმე იტანჯებოდეს, მითუმეტეს მამაჩემი.
-ანაბელ-ფიქრებიდან ლილის ხმამ გამომიყვანა. კარებზე განწირულივით აბრახუნებდა.
-ანაბელ გამოდი -იძახდა თან ბრახუნს არ წყვეტდა.
ბოლოჯერ შევხედე ჩემს თავს სარკეში, ღრმად ამოვისუნთქე და კარი გავაღე.
44
-ანაბელ,დროზე ჩაიცვი,ვიღაც ქვევით გელოდება - მომახალა ლილიმ, როდესაც კარი გამოვაღე. გაკვირვებული მივაჩერდი, ვინ უნდა მელოდებოდიეს? უცებ თავში ათასი აზრის ქარბუქი ამოვარდა და გული ამიჩქარა. გონებაში მაშინვე ზეინი მომივიდა, მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო. ნეტა ვინ უნდა იყოს ასეთი? სასწრაფოდ შევიმშრალე სახე და გარეთ გამოვედი. ცნობისმოყვარეობამ უფრო იმატა,როდესაც კიბეები კისრისტეხვით ჩავირბინე, რადგან ჩემი რაღაც ნაწილი ისევ იმედოვნებდა რომ შემოსასვლელში გაღიმებული და ჩემს ჩასახუტებლად ხელებ გაშლილი ზეინი დამხვდებოდა.
გავხევდი, როდესაც დივანთან მდგარი მამაკაცი დავინახე. თვალებზე ცრემლები მომადგა და ნიკაპი ამიკანკალდა. შემდეგ კი მთელი სისწრაფით მისკენ გავექანე და გულში მაგრად ჩავეკარი. ზეინი ლამის სულ გადამავიწყდა,როდესაც მამაჩემის მკლავებში ვიყავი მოქცეული და მას ვეკვროდი. თავი ვერ შევიკავე ამდენი ემოციებისგან და გულით ავტირდი.
-ანაბელ -ბოხი ხმით მომმართა და თავი ამაწევინა - შენი თავისთვის რა გიქნია? - წარბებაწეული მომჩერებოდა მამა და ცდილობდა გაბრაზებულის იერი მიეღო. წამით დავიბენი და შემდეგ გამახსენდა რომ თმა წითლად მქონდა შეღებილი. ემოციებისგან ხმა ვერ ამოვიღე, მხოლოდ უკმაყოფილოდ წამოვიკვნესე და თავი ისევ მის მკერდში ჩავრგე. ახლა ნამდვილად არ მსურდა ჩემი გადაწყვეტილება განმეხილა, უბრალოდ მინდოდა მას ჩავხუტებოდი და მისი აქ ყოფნით დავმტკბარიყავი.
ცოტათი გავიწიე რომ მამასთვის განძრევის უფლება მიმეცია. ისიც დივანზე ჩამოჯდა და რათქმა უნდა მეც გვერდით მივუსკუპდი.
მთელი სამი თვე არ მენახა. ღმერთო როგორ მომნატრებია.
-მა,ძალიან მენატრებოდი - დავიწუწუნე და მის სახეს დავაკვირდი,კიდევ უფრო მეტად დაბერებული მეჩვენა. თავზე ხელი გადამისვა და ჩემი წითელი დალალები ხელში მოიქცია
-შენს ქერა თმას რა უყავი? - წარბებშეჭმუხნულმა მკითხა და ჩემი დალალები მხრებზე გადამიფინა
-კარგი რა,რა დროს ეგაა,ისე მომენატრე.. -ისევ მას ჩავეხუტე,მანაც მომხვია დიდი ხელები მხრებზე და თავზე მაკოცა. არ მინდოდა მას მოვშორებოდი,ახლა,როდესაც მას ვეხუტები ვხვდები რომ ამ სამი თვის მანძილზე მამის სითბო ყველაზე მეტად მეკლდა.
-მა, ერთ კვირაში არ უნდა ჩამოსულიყავი? არდადეგებზე? - თავი მისი მკერდიდან წამოვწიე და თვალებში მივაშტერდი.
-ჰმ, - ჩაცინა, - შენ გგონია ჩემი შვილის დაბადების დღეს გამოვტოვებდი? - წარბებაწეულმა ღიმილით მკითხდა და მხოლოდ მაშინ მომაგონდა რომ ხვალ დაბადების დღე მქონდა.
ღმერთო, რამდენი რამ მოხდა. ამ აურზაურმა კი ყველაფრი გადამავიწყა. თვით ჩემი დაბადების დღეც კი.
მამას გავუღიმე და ისევ მივეკარი. თვალები დავხუჭე და მისი სურნელი შევიყნოსე, რომელიც ასე მომნატრებოდა.
არ მეგონა ამ დღეების განმავლობაში რამე თუ მოახერხებდა ჩემი ხასიათის ასე შეცვლას, მაგრამ ზეინის ამბავი და ქცევა გულში ხინჯად მაინც მაწვა.
ოჯახური ვახშმის შემდეგ, ჩაის ფინჯნებით ხელში, ყველამ ერთად სავარძლებზე მოკალათებულებმა მოვიყარეთ თავი და ჭორაობაში ჩავებით. რათქმაუნდა მე მამას არ ვშორდებოდი. ხოლო როდესაც ძალიან დაღამდა ყველანი საძინებლებში გავიკრიფეთ და ამდენი ხნის შემდეგ გაღიმებულს მიმეძინა.
ძილში ვიგრძენი, როგორ შემოაღო ვიღაცამ ჩვენი ოთახის კარი. საბნები მე და ლილის შეგვისწორა და შემდეგ შუბლზე მეამბორა და გავიდა. რათქმაუნდა მამა იყო, მაგრამ საოცრად დაღლილს თვალის გახელის ძალაც კი აღარ შემწევდა.
დილით სიმღერის ხმამ გამომაფხიზლა. თვალები გავახილე და საწოლზე წამოვჯექი,თვალები მოვიფშვნიტე და კარებში მდგარ ბიძიას,მამიდას,ლილის და მამას შევეჩეხე,რომლებიც დაბადების დღის სიმღერას მიმღეროდნენ და მილოცავდნენ ამ დღეს. არ მჯერა,დღეს სრულწლოვანი გავხდი! მამას ხელში პატარა ტორტი ეჭირა და შიგნით 18 სანთელი იყო ანთებული. მამა საწოლთან მოვიდა და ტორტი წინ გამოწია
-სურვილი ჩაიფიქრე და ჩააქვრე -ლილიმ მითხრა,თან თვალი ჩამიკრა. გამეცინა. სურვილი ჩავიფქირე,შემდეგ კი ორი სულის შებერვით ჩავაქრე 18ივე სანთელი. ტაში დამიკრეს და ყველამ ერთად მომილოცა. მამამ გულში ჩამიკრა,შუბლზე მაკოცა,კიდევ ერთხელ მომილოცა და შემდეგ ყველა გარეთ გავიდა,რომ გამომეცვალა. როდესაც სკოლის ფორმა ჩავიცვი ჩანთა მოვიწესრიგე და ქვევით ჩავედი.
-ლილი,წავედით სკოლაში -ვუთხარი ლილის,მამასთან მივედი და მოვეხვიე
-წარმატებულ დღეს გისრუვებ,შვილო -შუბლზე მაკოცა და მეც გაღიმებული გავედი გარეთ.
მე და ლილი ერთად მივედით სკოლამდე და კლასშიც ერთად შევედით,შიგნით რამდენიმე ბავშვი იჯდა მხოლოდ,კუთხეში დავინახე ნაილი,რომელიც უაზროდ ჩაშტერებოდა წიგნებს და ფიქრებით სხვაგან იყო. მის დანახვაზე ზეინი ამომიტივტივდა გონებაში,გამახსენდა,რომ მან ჩემთან შეხვედრაზე ბოლოს უარი თქვა. ღრმად ამოვიოხრე,ნაილთან მივედი და გვერდით მივუჯექი
-ნაილ -ხელი წინ ავუქნიე,რომ გონზე მოსულიყო,როდესაც დამინახა წარბები შეკრა და გაკვირვებულმა გამომხედა
-ნაილ,ზეინს უთხარი რომ მნახოს,ჩემთან შეხვედრაზე უარს ნუ ამბობს -მინდოდა მკაცრად ნათქვამი გამომსვლოდა და მგონი გამომივიდა კიდეც.
-არ შეგხვდება ანაბელ,გაიგე-ამოიოხრა
-შემხვდება -ჩემს სიტყვებში დარწმუნებულმა მივუგე -თუ შენ დაარწმუნებ,რომ მნახოს დაგიჯერებს და აუცილებლად შემხვდება.
-ანაბელ... -გაპროტესტებას აპირებდა,მაგრამ არ დავაცადე თქმა
-ნაილ,დაარწმუნე,რომ შემხვდეს,გთხოვ. ეს ძალიან მჭირდება, ჩვენი ძველ მეგობრობის გულისთვის მაინც გააკეთე ეს.-ნაილმა ამოიოხრა
-ძველი მეგობრობა. -ამოიბუტბუტა გულნატკენმა -არ მინდა რომ ძველი იყოს -ხმადაბლა თქვა. ამოვიოხრე და თავი დავხარე.
-დღეს მნახველების დღეა,დაველაპარაკები
-მპირდები? -მის ზღავასავით ლურჯ თვალებში ჩავაშტერდი
-გპირდები -მიპასუხა და ამ დროს მასწავლებელიც შემოვიდა. ჩემს ადგილას გადავჯექი და მთელი არსებით ვცდილობდი კონცეტრაცია გაკვეთილზე გამეკეთებინა,რაც ძალიან რთული აღმოჩნდა.
როდესაც სკოლა დასრულდა მაშინვე დავტოვე კლასი და სახლში წავედი. როდესაც შევედი მამა და მამიდა სამზარეულოში რაღაცას აკეთებდნენ თან საუბრობდნენ.როდესაც დამინახეს გამიღიმეს და საუბარი განაგრძეს,მამიდასაც მოენატრა მისი ძმა და საუბრით ვერ იჯერეს ჯერაც გული. სამზარეულოში შევედი და დავინახე რომ სუფრას ლამაზად შლიდნენ. მინდოდა მეკითხა რას აკეთებდნენ,მაგრამ გამახსენდა,რომ ჩემი დაბადების დღე იყო და მისთვის ემზადებოდნენ,მაგრამ მე სხვა გეგმები მაქვს. ცოტა შევჭამე,როდესაც დავნაყრდი ოთახში ავედი და ვეცადე წიგნებისთვის გული დამედო და რამე გამეკეთებინა,მაგრამ როდესაც მახსენდებოდა,რომ რამდენიმე საათში ციხეში ზეინს შევხვდებოდი მთელს ტანში მცრიდა და ენით აუღეწერელი ემოციები მეძალებოდა. ღრმად ამოვისუნთქე და ბოლოს ოთახში აქეთ-იქით სიარულს მოვყევი,დრო ჩემი ჯიბრით ნელა გადიოდა,მაგრამ როდესაც საათმა ხუთი ჩამოკრა მაშინვე ოთახიდან გავიქეცი და კარისკენ წავედი,ვეცადე ძალიან ჩუმად გავსულიყავი სახლიდან და ეს შევძელი,ისე გამოვიპარე,რომ ვერავინ შემამჩნია.
სწრაფი ნაბიჯით მივდიოდი და ხელები ნერვიულობისგან გამიოფლიანდა. როდესაც ციხის წინ დავდექი ღრმად ამოვიოხრე და თვალებით ნაილის ძებნა დავიწყე. უამრავი მნახველი ირეოდა იქ,თვალებით კი ქერა ბიჭს ვეძებდი.როდესაც ნაილის ხმა გავიგე,მისკენ წავედი
-მიდი,შედი-მითხრა და გამიღიმა. მადლობის ნიშნად თავი დავუქნიე და უკვე უნდა გავტრიალებულიყავი,როდესაც ნაილმა გამაჩერა
-ეს ჩემი დაბადების დღის საჩუქარი იყოს -ხმადაბლა მითხრა. მისმა სიტყვებმა ღიმილი მომგვარეს,
-დაბადების დღეს გილოცავ ანაბელ- მითხრა ღიმილით და მომეხვია. ნაილის ჩახუტებან თითქოს შედარებით დამამშვიდა, ღრმად ამოვისუნთქე მადლობა გადავუხადე ნაილს და რიგში ჩავდექი. რეგისტრაცია გავიარე და შიგნით შევედი. ნერვიულობისგან მთელი სხეული მითრთოდა,გული კი ყელში მებჯინებოდა. ბადრაგმა ერთ-ერთ ოთახში შემიყვანა და ჩემს ადგილას დამსვა,ხელები მაგიდაზე დავალაგე და ველოდებოდი როდის შემოიყვანდნენ ზეინს,ნერვიულობა კი პიკს აღწევდა. როდესაც კარის ხმა გავიგე თავი ავწიე და მონატრებულ შავ თვალებს შევეჩეხე,მაგრამ ეს ის ზეინი არ იყო,რომელიც მე გავიცანი,თითქოს ერთი თვის ნაცვლად საუკუნე გასულიყოს,თვალები ჩაცვენილი ჰქონდა,მისი ყავისფერი თვალები კი,რომელიც აქამდე სულ ეშმაკურად ანათებდნენ, ახლა თითქოს მთლიანად სევდას მოეცვა და ჩამქვრალიყვნენ. მის დანახვაზე გული ჩამწყდა,განადგურებული ჩანდა. როდესაც მე დამინახა შეკრული წარბები გახსნა და დავინახე როგორ გაიღიმა. ბადრაგმა ჩემთან მოიყვანა და წინ დასვა,შემდეგ კი მარტო დაგვტოვეს. ცოტახნით ხმას არცერთი ვიღებდით და ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით. სახის ნაკვთები თითქოს უფრო გამკაცრებული და გაუხეშებული მეჩვენა.
-მომენატრე -ხმადაბლა ვთქვი. ეს სიტყვები გულიდან წამოსული სიტყვებია,რომელიც დიდი ხანია მინდოდა მისთვის მეთქვა. სახეზე დავაკვირდი,ვერანაირი ემოციის წაკითხვა ვერ შევძელი,მისი დუმილი კი სულს მიღრღნიდა. თავი დახარა და ამოიოხრა
-შენ არ მოგენატრე? -ვკითხე,თავი ამოწია და თვალებში ჩამხედა
-ამას ახლა აღარანაირი მნიშნველობა აღარ აქვს -მის ხმაშიც კი ტკივილი იგრძნობოდა. -ანაბელ,უნდა შეეგუო ამ ყველაფერს. კიდევ დიდხანს ვერ შემხვდები,შეიძლება რამდენიმე თვე ან სულაც რამდენიმე წელი ვიყო აქ, -ამოიოხრა.
-კი მაგრამ შენ ის მკვლელობა არ ჩაგიდენია! - პროტესტის ნიშნად წამოვიყვირე, - მაშინ მითხარი რომ არაფერი დაგიავებია! გამორიცხულია სხვისი დანაშაულის გამო აქ გამოგკეტონ! - თვალებში მივაჩერდი და მისგან დასტურს მოველოდი, - ეს შენ არ გიქნია არა? - იმედით აღსავსე მივაჩერდი. ზეინი კი კრინტსაც არ ძრავდა, უბრალოდ მიყურებდა, - მითხარი რომ შენ არ გიქნია ზეინ..
-არა, - ამოიოხრა მან, - ეს მე არ გამიკეთებია. - გულიდან ლოდი მომეშვა და გავიღიმე.
-დამიჯერე აქედან მალე გამოხვალ.
-არა ანაბელ, - თავი გააქნია ზეინმა, - მე არ ვიმსახურებ გარეთ ყოფნას, მითუმეტეს შენს გვერდით. -ამოვიოხრე და იმის ნიშნად რომ არ ვეთანხმებოდი თავი გავიქნიე.
-ანაბელ შემომხედე, ნახე სად ვარ. მე ისიც კი არ შემიძლია ისე მოგილოცო დაბადების დღე როგორც ამას შენ იმსახურებ-გამეღიმა, როგორც ჩანს ნაილმა უთხრა, რომ დაბადების დღე მაქ. ხელი ავიღე და მის ხელს დავადე.
-ჩემთვის ისიც საკმარისია,რომ აქ ვარ და გელაპარაკები- გულწრფელად ვუთხარი. ზეინმა ღრმად ამოიოხრა და თავი გააქნია.
-გილოცავ -ბოხი,გაბზარული ხმით ამოიჩურჩულა. ხმადაბლა მადლობა გადავუხადე და ნერწყვი გადავყლაპე, რომ გამშრალი პირი ცოტათი მაინდ გამესველებინა.
რამდენიმე წუთი ხმა არცერთს ამოგვიღია,ბოლოს კი გადავწყვიტე,რომ ეს სიჩუმე დამერღვია.
-რატომ არ მაძლევდი უფლებას რომ მენახე? -ზეინს ტკივილისგან სახე დაემანჭა.
-არ მინდა რომ აქ მოდიოდე და მნახულობდე, საერთოდ აღარ მინდა ჩემთან კონტაქტი გქონდეს.
-სულ მალე გამოხვალ და ყველაფერი ძველებურად იქნება -არ ვნებდებოდი.
- ჯანდაბა ანაბელ! აღარაფერი აღარ იქნება ძველებურად- ზეინს ბრაზი შემოაწვა. მუშტი მაგიდაზე დაარტყა და საზურგეზე გადაიწია. შემდეგ თვალები დახუჭა, ნესტოებით ჰაერი ღრმად შეისუნთქა, თვალები ისევ გაახილა და მე მომიბრუნდა უფრო დამშვიდებული, -მე შენი შესაფერისი არ ვარ, ანაბელ. დიდ შარში გაგხვევ, დამიჯერე! მე არ ვარ ის ბიჭი , რომელიც შენ გჭირდება! მე ყველაფერს ვაფუჩებ, უბრალოდ დამტოვე...
-არ შემიძლია...
-სერიოზულად ანაბელ, ჩემგან თავი შორს დაიჭირე. შენ ვერც კი წარმოიდგენი ისეთი საშინელებები მაქვს ჩადენილი.
-გთხოვ, შეწყვიტე.
-არა, ანაბელ შენ არ გესმის, მე.. -ამის მოსმენა მეტი აღარ შემეძლო.
-ზეინ, მიყვარხარ! -ტკივილით აღმომხდა პირიდან
ზეინი გაშრა. რაღაცის თქმას ლამობდა, მაგრამ თითქოს საუბარი დაავიწყდაო, ისე პირდაღებული და თვალებგაფართოებული მომაჩერდა. ისე მიყურებდა თითქოს შეშლილი ვყოფილიყავი. შემდეგ სახეზე ტკივილი აღებეჭდა. საშინელი ტკივილი, რომელსაც მეც დაუფარავად მაჩვენებდა.
-თქვენი დრო ამოიწურა - ორივენი შევკრთით, როდესაც ბადრაგმა მკაცრი ტონით და ხმამაღლა მოგვახალა. ზეინმა ბოლოჯერ წყლიანი თვალებით შემომხედა, ამოტრიალებული მტევანი ცრემლით დასველებულ ლოყაზე ნაზად მომისვა და ბადრაგებს ხმის ამოუღებლად გაჰყვა. ამ ცარიელ ოთახში კი სრულიად მარტო ჩემს გრძნობებთან ერთად დამტოვა. მინდოდა გავკიდებოდი და ზეინი მათთვის არ დამეთმო, არ გამეტანებინა მათთვის, მაგრამ სრულიად უძლური ვიყავი.
ცრემლები უკვე ღვარად ჩამომდიოდა თვალებიდან და მკერდზე მეცემოდა.ერთ ადგილას გაშეშებული ვერ ვხვდებოდი რა უნდა გამეკეთებინა,უბრალოდ ცხარე ცრემლით ვტიროდი და ვაძლევდი მათ იმის უფლებას რომ ის,რასაც შიგნით ვგრძნობდი,გარეთ გამოსულიყო.
45

ერთ ადგილს გაშეშებული მივშტერებოდი და ვფიქრობდი თუ რას მეტყოდა ზეინი, დრო, რომ არ ამოგვწურვოდა. ვცდილობდი გონებაში მისი რეაქცია აღმედგინა და ამის მიხედვით მემსჯელა. გაფართოებული თვალებით ისე მომჩერებოდა თითქოს უცხოპლანეტელი ვყოფილიყავი. ნიშნავს კი ეს იმას, რომ ისიც იგივეს განიცდის რასაც მე?
ფიქრებიდან ბადრაგმა გამომარკვია, რომელიც ოთახის განთავისუფლებას მოითხოვდა. უსიტყვოდ დავყევი მის ნებას, იმისდამიუხედავად, რომ ჩემი რაღაც ნაწილი იქ, ციხის ცივ, ნესტიან კედლებში ზეინთან ერთგულად დარჩა.
-რა მოხდა ზეინთან? -გასასვლელში ნაილი შემომეგება.
-არაფერი,უბრალოდ ვილაპარაკეთ, - თავი გავაქნიე, - მითხრა რომ მისგან თავი შორს დამეჭირა.
-აჰაა, მართალს გეუბნება -ამოიოხრა.
-კარგი რა, ოღონდ ისევ ახლიდან არ დაიწყო, რაც არ უნდა მითხრა და რაც არ უნდა მოხდეს მისგან შორს არ ვიქნები.
-ვიცი -დიდი მწუხარებით წარმოსთქვა -უკვე მივხვდი ამას და ფარხმალი დავყარე.
- კარგია, მკვლელობა როდის მოხდა? - უცებ გამახსენდა, რომ დაუზუსტდებელი ფაქტები დღეები და ღამეები ტვინს მიღრღნიდა ამიტომ შევეკითხე.
-ნოემბრის დასაწყისსში -მიპასუხა, - 3 ან 4 ნოემბერს.
ამ პერიოდში ზეინი 1 კვირა არ მყავდა ნანახი.ამის შემდეგ რბოლა დაემთხვა, რბოლაზე კი ჰარისთან ერთად ვიყავი წასული.ანუ ეს მკვლელობა იმ პერიოდში მოხდა,როდესაც ზეინს არ ვნახულობდი. ამოვიოხრე და თავი გავაქნიე.
-კარგი, -ამოვიოხრე და ხელი სახეზე მოვისვი- მას აუცილებლად დავეხმარებით.
-ანაბელ, ზედმეტად ბევრს იღებ შენს თავზე.
-ნაილ შენც იცი, რომ მას არაფერი დაუშავებია, უდანაშაულო კი არ უნდა დაისაჯოს.
-ჩემთან ხომ წამოხვალ? -რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ ვკითხე.
-გინდა რომ წამოვიდე?
-აბა რა! დღეს ჩემი დაბადების დღეა და ჩემთან მინდა იყო!
-კარგი, - ჩაიხითხითა ნაილმა, - მოვდივარ.
სახლში რომ მივედით კარი მამიდან გაგვიღო.
-ოჰ, სტუმარი გვყავს, - მხიარული ტონით მიესალმა ნაილს, - შემოდით, შემოდით, - აქოთქოთდა და კარებიდან ჩამოგვეალა.
-ნაილ, - ლილი სავარძლიდან წამოხტა და ნაილს გადაეხვია, - ანაბელმა დაგპატიჟა?
-ჰო, - ყურებამდე აწითლებულმა ნაილმა ლილის გაუღიმა.
-მამა, ბიძია გაიცანით, ეს ნაილია ჩვენი მეგობარი და ასევე კლასელი, - ლილიმ ოჯახს ნაილის თავი წარუდგინა.
-გამარჯობა, - ხელი ჩამოართვა ნაილმა მამას და ბიძიას. ისეთი წითელი იყო, რომ თავს ძლივს ვიკავებდი სიცილი არ ამტეხვოდა.
ცოტახანში მამიდამ მაგიდასთან გვიხმო და ყველა მის ირგვლივ შემოვსხედით. ერთ თავში ბიძია იჯდა. მეორეში მამაჩემი.მე და ნაილი მამიდასა და ლილის საპირისპირო მხარეს ვისხედით.
-უჰ, - ბიძიამ პირი ხელსახოცით მოიწმინდა და ნაილს ახედა, - ახლა გამახსენდა. ის ბიჭი, ზეინი. შენი ძმა არ არის? ახალი ხომ არაფერი ისმის? -ხელიდან ლამის ჩანგალი გამივარდა, არ მსურდა ამ თემაზე ახლა გვესაუბრა და თან ზეინი ნაილის ძმა არ არის,ამ სიტუაციას კი შეიძლებოდა ტყუილში გამოვეტეხე. დავიძაბე და ნაილს გავხედე, ის კი ჩემდა გასაკვირად არ დაბნეულა და გაიღიმა.
-ზეინი დამნაშავე არაა,მალე დამტკიცდება ყველაფერი და გაანთავისუფლებენ -უპასუხა. ღმერთმა ქნას ასე იყოს.
-რა შეემთხვა? - საუბარში მამაჩემი ჩაერთო.
-რამდენიმე დღის წინ დააკავეს.
-იმედია ყველაფერი მოგვარდება -მამიდამ ამოიოხრა და წვენი მოსვა. ნაილმა თავი დაუქნია და გაუღიმა.
-იმედია. დამნაშვაე უნდა დაისაჯოს,უდანაშაულო ადამიანი კი არ იმსახურებს ციხეში ყოფნას. -ნაილს შევხედე,თავის სიტყვებში იმდენად იყო დარწმუნებული, რომ მეც გავმხნევდი.
-სასამართლო როდის არის? -ისევ ბიძიამ იკითხა
-ხვალ. ხვალ არის სასამართლო -თქვა ნაილმა და წვენი მოსვა.
-სასამართლოზე მეც უნდა მივცე ჩვენება,-გაკვირვებულმა შემომხედა ყველამ,თუმცა სტუმართან ეს არ გაუპროტესტებიათ. ყოველთვის იმას მეუბნებოდნენ,რომ გაჭირვებულს უნდა დავუდგეთ მხარში,როდესაც ეს სჭირდებათ. ახლაც ეს სიტუაციაა და ვერ შეძლებენ,რომ ეს გადაათქმევინონ.ვიცი,რომ ზეინი მალე გამოვა იქიდან და ყველაფერი თავის კალაპოტს დაუბრუნდება. ციხიდან წამოსული სულ რამე გზის გამონახვაზე მეფიქრებოდა. არც ახლა შემიწყვიტავს ტვინის ჭ....ტვა. როდესაც ისევ სავარძლებზე გადავინაცვლეთ დესერტის - ტორტის მისართმევად,ნაილს ვთხოვე,რომ გარეთ გავსულიყავით.
-რაღაც აზრი მომივიდა გონებაში და უნდა გითხრა.
-რა?
-დამპირდი რომ არ მეჩხუბები.
-ანაბელ- თვალები გადაატრიალა ნაილმა.
-დამპირდი.
გპირდები, ახლა კი მითხარი რა მოიფიქრე.
-იმ ხალხთან უნდა მივიდეთ და დახმარებაზე დავითანხმოთ -ცოტახანს სიჩუმე ჩამოვარდა -იმათ ვგულისხმობ ვისთანაც ზეინი მუშაობს.
-რა?! - თვალები ლამის ბუდეებიდან გადმოუცვიდვდა, - ანაბელ შენ ამ ბოლო დროს თავი რაღაცისთვის ხომ არ დაგირტყამს?! სულ შეშლილივით საუბრობ!
-ნაილ! - შევუბღვირე, - აბა რა გინდა გავაკთო?! სახლში ვიჯდე და ასე მშვიდად ვუყურო რას უზამენ ზეინს?!
-არა, მაგრამ ხვდები, რომ თუ იქ მიხვედი შეიძლება უკან ცოცხალი ვეღარ დაბრუნდე?!
-ვხვდები მაგრამ შანსი გვაქ ზეინს დავეხმაროთ!.
-არა! სხვა რამ მოიფიქრე! იქ არ წაგიყვან!
-ნაილ ნუ ჯიუტობ! სხვა შანსი აღარ მოგვეცემა! მითუმეტეს რომ დროში შეზღუდულები ვართ!
-არ შემიძლია ანაბელ ასე ვერ გავრისკავ!
-უნდა გარისკო! თუ არადა ადამიანს, რომელიც ღვიძლი ძმასავით გზრდიდა უდანაშაულოდ ჩასვამენ ციხეში!
ნაილმა დაიღრინა. ხელები თმებში წაივლო და ჩემგან ზურგით შებრუნდა.
-კარგი! - მომიბრუნდა გაცეცხლებული, - მაგრამ მე გაგებაში არ ვარ სად მოვნახოთ ისინი.
-ჯანდაბა! - ფეხი მიწას დავარტყი, - ზეინის ნივთებში მოვძებნოთ, - ხელი ავიქნიე.
-გადარეული ხარ. მოგვკლავს ეს რომ გაიგოს.
-რა, იმ ხალხთან რომ მივდივართ თუ ის, მის ნივთებში, რომ უნდა ვიქექოთ.
-ორივე. ცოცხლად დაგვმარხავს.
-ნუ აზვიადებ, - ჩავიხითხითე და სახლისკენ წავედი.
-ჰეი, საით?
-სახლში. ჩემებს დავემშვიდობოთ და წავიდეთ სანამ დაღამებულა.
-კარგი, - ამოიოხრა მან და ამედევნა.
მე და ნაილმა როგორღაც თავი დავაღწიეთ ჩემებს და ზეინის სახლისკენ გავემართეთ. ცოტახანში უკვე ზეინის ნივთებში ვიქექებოდი. ტუმბოებიდან დავიწყე, რომელიც მისი საწოლის გვერდი-გვერდ იდგა, მაგრამ შიგ პრეზერვატივების წყების, კალმების ოდეკოლონისა და სხვა მამაკაცის ნივთების მეტი ვერაფერი ვიპოვნე.
-დარწმუნებული ვარ აღრიცხვას გააკეთებდა სადმე. - დავიბუზღუნე გაბრაზებულმა, - რამდენი კოკაინი ჩაიბარა, რამდენი გაყიდა. სად უნდა ინახავდეს.
-რავიცი ანაბელ, მე საერთოდ არ მაკარებდა თავის ოთახთან.
-სულელი ბიჭი, - დავიღინე და კარადისკენ წავედი.
-ჩვენ ორმაგარდ სულლები ვართ.
-აქ რაღაც უნდა იყოს, - აღვნიშნე, ზეინის ერთ-ერთი უჯრის კარგახნიანი წვალების შემდეგ, - სხვა უჯრბთან შედარებით ზედმეტად მძიმეა და ვერ გამომაქვს. მოდი მომეხმარე.
ნაილი გამოღებაში მომეხმარა. ორივემ ძირს დავდეთ და შემდეგ მის ქექვას შევუდექით. არაფერი არ იყო მნიშვნელოვანი.
-ჯანდაბა. ჯობია თავი მივანებოთ, - იმედგადაწურულმა ნაილმა მითხრა. მე კი ამოვიოხრე და უჯრა ავიღე. მაინც მძიმე იყო. წარბებშეჭმუხნულმა ისევ ძირს დავდე და დაკვირვება დავუწყე. შევამჩნიე რომ უჯრის ძირი ერთ ნაწილში ნაწვალები იყო. ნაძვალები არა უფრო გაცვეთილი, ბრჩხილებით იმ ნაწილს ჩავაფრინდი და მისი ზემოთ ამოწევა ვცადე და გაამართლა კიდეც.
-ვაუ, - ნაილმა ამოიოხრა და ჩემთან მოიწია, - ამას როგორ მიხვდი?
-ჩემი და მალავდა ასე რაღაცეებს უჯრებში.
-აჰ, - ამოიოხრა ნაილმა და ძირის ამოღებაში მომეხმარა.
შიგ რამდენიმე შეკვრა კოკაინი და ტყავის დღიური ვიპოვნეთ.
მაშინვე დღიურს ვწვდი და გადავშალე. პირველ გვერდზევე ეწერა იმ ხალხის მისამართი.
-ვსო! წავედით,- ნაილს ვუთხარი და ფურცელი ამოვხიე.
იმ კრიმინალების სახლის წინ ვიდექით. დაბღვერილი შევყურებდი იქაურობას თან ხელებს ნერვიულად ვათამაშებდი.
-გეშინია? -ნაილმა სახე მისკენ მიმატრიალებინა.
ხმის ამოღების გარეშე უბრალოდ თავი დავუქნიე და ამოვიოხრე.
-გინდა წავიდეთ? -თავი გავიქნიე.
-დარწმუნებული ხარ? - მკითხა აღელვებით.
-კი! - უკვე მტკიცედ ვუპასუხე და პარმაღზე ფეხი შევდგი და შემდეგ კარებზე სამჯერ დავაკაკუნე. ცოტა ხანში სიცილით ვიღაც კაცმა კარი გააღო ჩვენ დანახვაზე კი სახე შეეცვალა.
-რა ხდება?
-თქვენთან დალაპარაკება გვინდა -ნაილი ჩემს წინ ჩამოდგა. კარებთან მდგარმა კაცმა კი ჩაიცინა.
-აშკარად მისამართი შეგეშალათ -თქვა და კარის მოხურვა დააპირა, მაგრამ ჩემმა ხმამ შეაჩერა.
- ზეინ მალიკს იცნობთ ხომ? -კაცმა ორგვლივ მიმოხედა და კარის ზღურბლს მოშორდა, რომ შევსულიყავით. სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა. ნაილს გავხედე, მინდოდა დავრწმუნებულიყავი რომ მარტო არ ვიყავი და შემდეგ ზღურბლს გადავაბიჯე.
სახლი გაჟღენთილი იყო ბოლით. კაცმა არ იცის რას არ ეწეოდნენ. შიგნით რომ შევედით რამდენიმე მამაკაცი დავინახე მრგვალ მაგიდას შემოსხდომოდნენ და ფულზე კარტით თამაშობდნენ.
-სტუმრები გვყავს, - ჩემს უკან ერთ-ერთმა თქვა და გვერდით ჩამიარა.
მოთამაშეებმა თამაში შეწყვიტეს და ჩვენ მოგვიტრიალდნენ.
-ზეინის გამო არიან აქ -განუმარტა.
-აჰაამ, შენ ის მეტიჩარა გოგო ხარ ვის გამოც ზეინი ციხეშია, არა? - ერთ-ერთი წამოდგა და სავარძელში გადაინაცვლა. მისი კითხვა დავაიგნორე და მასთან შედარებით ახლოს მივედი.
-უნდა დაგვეხმაროთ. -ვეცადე ხმაში შიში არ შემტყობოდა.
-ვშიშობ თქვენს დამხარებას ვერ შევძლევლებთ.
-ჯერ ხომ ჩვენ არც გვითქვამს რაში გვჭირდება დამხარება -გააპროტესტა ნაილმა.
-ლაწირაკო არავინ გასწავლა რომ უფროსებს არ უნდა შეეწინააღმდეგო? უკვე ვთქვი რომ ჩვენ ვერაფრით დაგეხმარებით.
-ხო, ვერც თქვენ თავებს დაეხმარებით მაშინ, როცა პოლიციასთან ჩაგიშვებთ, არ დაგავიწყდეთ თქვენზე ყველაფერი ვიცით -გამბედაობა მოვიკრიფე და ძლივძლიობით წარმოვსთქვი.
სავარძელში მჯდომმა კაცმა გადაიხარხარა და სიგარას მოუკიდა.
-ვერ გაბედავ, ეგრე შენს შეყვარებუსაც გაწირავ.
-მოდი შეამოწმეთ თუ ვერ გავბედავ-შევუღრინე -ზეინი ამის გარეშეც ისედაც განწირულია.
-მაშინვე უნდა მომეკალი, როცა შანსი მქონდა, - ადგილს მივეყინე, ნამდვილად იმოქმედა მისმა დაშინებამ, - მაგრამ არც ახლა იქნება გვიანი.
-ანაბელ, - ზურგზე ნაილის ხელი ვიგრძენი.
თვალები დავხუჭე. ღრმად ამოვისუნთქე, ძალა მოვიკრიბე რომ თავდაჯერებულად ვყოფილიყავი.
-თქვენ ვერ მომკლავთ, ამით დიდ შარში გაეხვევით, როგორც უკვე გითხარით ზეინის დასაკარგი აღაფერი აქვს და თქვენც თან გაგიყოლებთ რამე რომ დაგვემართოს.
-ხვალ ზეინის სასამართლოა, გვინდა რომ თქვენი გავლენა გამოიყენოთ და ციხიდან გამოიყვანოთ. -ლაპარაკი ნაილმა დაიწყო.
-მან ჩვენი ორი კაცი მოკლა, რატომ გგონიათ, რომ მის დასაცავად რამეს გავაკეთებთ?
-ისინი ჩემს მოკვლას ცდილობდნენ, თანაც ზეინს არავინ მოუკლავს -გავაპროტესტე.
- კარგი მოვიფიქრებთ, - ცოტახნიანი დუმილის შემდეგ პირი გახსნა.
-ჩვენ თქვენ სულელები ხომ არ გგონივართ? უბრალოდ მოიფიქრებთ? ხვალ სასამართლოა და ზეინის ცუდი დასასრული თქვენი დასასრულიც იქნება, ასე რომ თუ ფიქრის დრო გაქვთ კარგით, დიდხანს იფიქრეთ, ჩვენ კი დაგტოვებთ -თქვა ნაილმა, ხელი მკლავში მომკიდა და გასასველისკენ წამიძღვა.
მაშინვე შვებით ამოვისუნთქე და გავიცინე, როცა კარის მოხურვის ხმა გავიგე. სიცილში ნაილიც ამყვა.
-ღმერთო თავი სერიალში მეგონა, ძალიან შემეშინდა. -კიდევ ერთხელ ღრმად ამოვუსუნთქე და კიბეები ჩავირბინეთ.
-საერთოდ არ გეტყობოდა, თავი ძალიან თამამად გეჭირა.
-შეხედე- ვუთხარი და ხელი ამოვწიე -ნახე ახლაც როგორ ვკანკალებ -ნაილს გაეცინა.
-არანორმალური ხარ ანაბელ -მითხრა, ხელი შემომხვია და მკერდთან მიმიკრა.
-მგონი გამოგვივიდა არა? -კბილები დავკრიჭე.
ნაილმა თავი დამიქნია.
-იმედია ხვალ ყველაფერი კარგად იქნება.
46
-ანაბელ -ხმამაღალი,მკაცრი ტონით მომმართა მამიდამ ისევ და ცივი თვალებით მომაჩერდა -შენ იქ არაფერი გესაქმება,მას ვერაფერს უშველი -დაიღრინა და ხელები თმაში ნერვულად შეიცურა. ამოვიოხრე.უკვე ნახევარ საათზე მეტია მისგან ამას ვისმენ,მაგრამ სასამართლოში წასვლას მაინც ვერ გადამაფიქრებენ. ზეინს მე იქ ვჭირდები.
-მამიდა,იმ მკვლელობის დროს მე მასთან ვიყავი. -ამოვიოხრე და თავი გავაქნიე. ამ დროს კუთხეში მდგარი მამაჩემი მომიტრიალდა და გაფართოვებული თვალებით შემომხედა.აშკარად ეტყობოდა,რომ ჩემი სიტყვების შემდეგ გაკვირვებული იყო.
-მასთან ერთად რა გესაქმებოდა ანაბელ? -მკაცრი ტონით მკითხა და ჩემსკენ წამოვიდა. ღრმად ამოვიოხრე და ხელის გულები მთლიანად გამიოფლიანდა.
-მე..მე -ლაპარაკი დავიწყე, მაგრამ მამიდან არ მაცადა.
-შენი ქალიშვილი და ის ვაჟბატონი ერთმანეთს ხვდებოდნენ -მამაჩემს ამის გაგონებაზე სახე შეეცვალა.
-ანაბელ... მკაცრად წარმოსთქვა -ეს მართალია? -დავიბენი არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა. ნერვიულად საათს დავხედე.
-დამაგვიანდება, მოგვინებით ვილაპარაკოთ -სასწრაფოდ მივაყარე და ისე რომ პასუხს არ დავლოდებივარ სახლიდან გამოვედი. სწრაფი ნაბიჯით გავეცალე იქაურობას და სასამართლოს გზას დავადექი,გზაში კი უამრავი აზრი ერთმანეთში მერეოდა. ფიქრებში ისე გავიდა დრო,რომ აზრზე რომ მოვედი უკვე სასამართლოს წინ ვიდექი და ტუჩებს ნერვულად ვიკვნეტდი ხელებს კი ერთმანეთში ვხლართავდი. ღრმად ამოვიოხრე და სასამართლოს შენობაში შევედი.
ცარიელი სკამები ივსებოდა, როდესაც დარბაზში შევედი სადაც ზეინისთვის სულ რამდნეიმე საათში განაჩენი უნდა გამოეტანათ.
მეც ჩემი ადგილი დავიკავე, სულ იმ კარებისკენ გამირბოდა თვალი საიდანაც ზეინი უნდა შემოსულიყო და აი ორი წუთიც არ იყო გასული, რომ ორმა ბადრაგმა ბორკილებ დადებული შემოიყვანა და მსჯავდებულის ადგილას დასვა.
გული გამალებით ამიძგერდა, როდესაც თვალი-თვალში გამიყარა. ეს ჩვენი პირველი შეხვედრა იყო მას შემდეგ რაც სიყვარულში გამოვუტყდი. გაიხედა. მან ასე უბრალოდ გაიხედა. შიშისგან შევხტი, როდესაც ვიგრძენი რომ გვერდით ვიღაც მომიჯდა. ნაილი იყო.
-როგორ ხარ?
-ვღელავ.
-მეც ვღელავ, მაგრამ ნუ გეშინია გაამართლებენ.
-იმედი მაქვს. - აღელვებულმა ვთქვი და ხელი კისერზე ჩამოკიდეუბლ, დედაჩემის კულონს მაგრად მოვუჭირე.
დარბაზში მოსამართლე შემოვიდა, რომელსაც ყველანი ფეხზე წამოდგომით მივეგებეთ და სასამართლო პოცესიც დაიწყო.
-მოგესალმებით ქალბატონებო და ბატონებო, იხილება სისხლის სამართლის საქმე ბრალდებულ ზეინ ჯავაად მალიკის მიმართ, დანაშაული გათვალისწინებულია ბრიტანეთის სისხლის სამართლის კოდექსის 114 მუხლის მეორე ნაწილის აქვაპუნტით, ეს არის განზრახ მკვლელობა ორი მამაკაცისა. ბრალდებულს წარმოადგენს პროკურორი ტომ ალენი. -ზეინის ადვოკატი ფეხზე წამოდგა და მოსამართლეს თავი დაუკრა - მოცინაარმდეგე მხარეს კი პროკურორი ჯონ პენა. -ახლა ჯონი წამოდგა ფეხზე და მანაც ასევე მოსამართლეს თავი დაუკრა. -ბრალდებულს ვთხოვ ფეხზე წამოდგეს -ზეინიც მას დაემორჩილა და ფეხზე წამოდგა -დაბადების ადგილი და თარიღი.
-1949 წელი, ლონდონი.
-იცით რაში გედებათ ბრალი?
-დიახ.
-თქვენ ბრალი გედებათ ორი მამაკაცის გავზრახ მკვლელობაში. ცნობთ თუ არა ამ საქმეში თავს დამნაშავედ?
-არა- მკაცრად უთხრა ზეინმა და ადგილი დაიკავა. გარშემო მიმოვიხედე, რომ ჰარი მეპოვა. ვთხოვე რომ მოსულიყო და ჩვენება მიეცა. მან ხომ კარგად იცოდა რომ ზეინი დამნაშავე არ იყო და მის გამო დებდნენ ბრალს. „“ ჩემთვის ჩავილაპარაკე, როცა ის სასამართლო დარბაზში ვერ დავინახე.
პირველი ზეინის მოწინააღმდეგე ადვოკატი გამოიძახეს, რომელმაც ზეინის საწინააღმდეგოდ მიმართული ფაქტების ჯარი დაახვავა.
შემდეგ კი რამდენიმე მოწმეც გამოიძახეს, რომელებიც ამტკიცებდნენ, რომ დაინახეს, როგორ სცემდნენ მოკლულები ზეინს, ეს კი ერთ-ერთი მიზეზი იყო, რომ ზეინი მათ მკვლელობაში დაედანაშაულებინათ.
ახლა უკვე ზეინის ადვოკატის ჯერი იყო, რომ რაც შეიძლება მეტი არგუმენტი მოეყვანა იმის, რომ ზეინი მკველი არ იყო. ცოტახანში მოწმეების ჯერის დადგა.
-ვინაა შემდეგი მოწმე?-მიმართა მოსამართლემ ტომს.
-ანაბელ სმიტი-ფურცელში ჩაიხედა და მოსამართლეს პასუხი გასცა.
-დასაკითხად ვიძახებთ შემდეგ მოწმეს, ანაბელ სმიტს. -ხმამაღლა გამოაცხადა მოსამართლის თანაშემწმემ და მეც მაშინვე ფეხზე წამოვდექი. მუხლების კანკალით ძლივს მივიწევდი დასაკითხი მოწმეების ადგილას და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს სიკვდილმისჯილისთვის გამზადებული ელექტრო სკამისკენ მივემართებოდი.
ბიბლია გადმოიღეს და ხელი ზედ დამადებინეს.
-დაიფიცე,რომ იტყვი სიმართლეს,და არაფერს სიმართლის გარდა -ხელები ამიკანკალდა და ღრმად ამოვიოხრე,რომ ტყუილზე მიწევდა დაფიცება,მაგრამ სხვაგვარად მას ვერ გადავარჩენდი.
-ვფიცავ,რომ ვიტყვი მხოლოდ სიმართლეს -მტკიცედ ვთქვი და მოწმის ადგილი დავიკავე. ვცდილობდი არ შემემჩნია ის რაც ჩემს შიგნთ ხდებოდა და რაც შეიძლება დამაჯერებელი ვყოფილიყავი. ზეინს გავხედე, მაგრამ ის არ მიყურებდა.
-ანაბელ სმიტ -ლაპარაკი დაიწყო ჩემს წინ ჯონმა. -სად ბრძანდებოდით,როდესაც ეს მკვლელობა მოხდა?
-ზეინის სახლში -ვუპასუხე და ლოყებს შიგნიდან ვიკვნეტდი,თან თვალებს ვაცეცებდი.
-რას აკეთებდით ზეინის სახლში? -ისევ მკითხა
-მე და ის...-ცოტახანს შევყოვნდი, არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა. -ჩვენ... ერთად ვართ- ეს ვთქვი თუ არა, მაშინვე ზეინს შევხედე, ის ისევ არ მიყურებდა. -მან სკოლის შემდეგ გამომიარა და ერთად წავედით მასთან.
-და ვინმე დაადასტურებს ამას?
-ვაპროტესტებ -ფეხზე ზეინის ადვოკატი, ტომი, წამოხტა -ის თითონ მოწმეა და მის ნათქვამს გადამოწმება აღარ ჭირდება.
-პროტესტი მიუხებელია. ანაბელ სმიტ დაინახა ვინმემ, როგორ მოგაკითხათ ბრალდებულმა სკოლაში? -მოსამართლეს გავხედე, ვის უნდა დაენახა, როცა არავის მოუკითხავს.
-დიახ-კიდევ ერთხელ ვიცრუე -ჩემი მამიდაშვილი ლილიც იქ იყო და ასევე ზეინის მეგობარი ნაილიც.
-ანუ მათ რომ ვკითხო თქვენ ნათქვამს დაადასტურებენ, ხომ?
-დიახ, ნაილი აქაა და შეგიძლიათ კითხოთ.
-კარგით, როგორც თქვენ ამბობთ მთელი დღე მასთან გაატარეთ
-დიახ -თავი დავუქნიე
-და რას აკეთებდით?
-ეს მგონი პირადია არა?
-მოწმეს შეუძლია ამ კითხვაზე პასუხი არ უპასუხოს -გამოაცხადა მოსამართლემ -კიდევ გაქვთ შეკითხვები?
-არა- გამომძიებემა ადგილი დაიკავა.
-და ბრალდებულის ადვოკატს აქვს კითხები?
-არა, ბატონო მოსამართლე -ფეხზე წამოდგომით გასცა ტომმა პასუხი.
-კარგით, მოწმეს შეუძლია თავისი ადგილი დაიკავოს.
ფეხზე წამოვდექი და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი. ამის შემდეგ კიდევ უამრავი რეპლიკა წამოვიდა,იმასთან დაკავშირებით,რომ ზეინი მკვლელია და რომ მას ციხეში ამოლპობა უნდა მიესაჯოს. ბოლო მოწმის დაკითხვის შემდეგ, მოსამართლემ შესვენება გამოაცხადა, რათა ნაფიცმსაჯულებისთვის დრო მიეცა სამსჯელოდ და ვერდიქტის გამოსატანად.
ცოტახნიანი ყოყმანის შემდეგ ფეხზე წამოვდექი.
-ჰეი, საით? - ნაილმა გამომძახა.
-ახლავე მოვალ, - ვუთხარი და ზეინისკენ ავიღე გეზი, - ჰეი, - ხმაჩახლეჩილი მივესალმე, შემდეგ კი ჩავახველე რომ წესივრად მესაუბრა. ზეინის პასუხს ველოდებოდი, მაგრამ არ შემპასუხებია, - ისევ აგრძელებ ჯიუტად ჩემთან არ ლაპარაკს? - პასუხი ისევ არ იყო. ამოვიოხრე და ყელიდან კულონი მოვიხსენი, - ეს კულოდი დედაჩემისაა - ხელებში ავატრიალე და დავაკვირდი, - როდესაც ის ამას ატარებდა ყველაფერი კარგად იყო, - ზეინს ავხედე, - მინდა რომ შენთან იყოს - კულონი მას გავუწოდე, რაზეც უბრალოდ თვალები გადაატრიალა და უკმაყოფილომ ამოიოხრა. მისმა ამ საქციელმა გული ათას ნაწილად დამიგლიჯა, მაგრამ თავი შევიკავე გრძნობების გამომჟღავნებისგან. კულონი ხელებთან ახლოს მაგიდაზე დავუდე და უკან გამოვტრიალდი.
-ეს რა იყო? - ნაილი მიმეგება, როდესაც მივუვახლოვდი.
-მისთვის ცრურწმენა, ჩემთვის კი იმედი, - უკმაყოფილოდ მივუგე და სკამზე დავჯექი.
დაახლოებით ნახევარ საათში დარბაზი ისევ შეივსო. მოსამართლეც დაბრუნდა და ნაფიცმსაჯულების ჯერი დადგა. გული ანერვიულებულს ისევ სწრაფად ამიძგერდა. ზეინისკან გავიხედე და პირი ღია დამრჩა, როდესაც დავინახე, როგორ მაგრად ჩაებღუჯა თავის თითებში ჩემი მიცემული კულონი და თან დაძაბულ მზერას მოსამართლეს არ აშორებდა. თვალები გამინათდა და სხეულში რაღაც სასიამოვნო სითხე ჩამეღვარა. ზეინმა გაიღიმა და ერთადერთი რაც ბოლოს გავიგე იყო რომ ზეინი უდანაშაულოდ სცნეს. რღმად ამოვისუნთქე, ისეთი შეგრძლება მქონდა, თითქოს რამდენიმე კვირიანი წამების შემდეგ დღის შუქი ვიხილე. ნაილს გავხედე, რომლის სახეც მთელიანად ბედნიერებას მოეცვა. იღიმოდა და ისედაც მბზიავი ლურჯი თვალები, უფრო მეტად უბრწყინავდა. მისი შემხედვარე, მეც გამეღიმა. მინდოდა ზეითან მივსულიყავი და ძლიერად მოვხვეოდი, მაგრამ დავინახე, როგორ გაიყვანეს გვერდითა კარიდან.
-სად დაიწყვანეს? -შეშინებული ნაილს მოვუტრიალდი.
გაეღიმა.
-დამშვიდდი, თავის ნივთებს აიღებს, გამოიცვლის და დაბრუნდება.
-აჰ, - ამოვიოხრე, მაგრამ მაინც გახარებული ვიყავი. სულ მალე ზეინს ვიხილავდი და ყველაფერი ისევ ისე ძველებურად იქნებოდა.
-ნაილ, - ქალის ნაცნობმა ხმამ ჩემი ყურადღება მიიბყრო. უკან მოვტრიალდი და ჩვენი დირექტორი დავინახე.
-მისის სვონ, - ნაილი მიესალმა და მეც იგივე გავიმეორე.
-დიდი მადლობა ორივეს ყველაფრისთვის რაც ჩემი ძმისშვილისთვის გააკეთეთ. თქვენთან ძალიან დიდ ვალში ვარ, - ჯერ ნაილს გადაიხვეა შემდეგ კი მე. გამიკვირდა და თავი ცოტა უცნაურადაც ვიგრძენი. ჩემი დირექტორი მეხვეოდა, მაგრამ ეს აზრი გონებიდან მოვიშორე და ზეინის მამიდას ხელები მაგრად მოვხვიე და ჩავეხუტე.
გარეთ ვიდექით და გაბრწყინებული სახეებით ზეინს ველოდებოდით.
-გამოვიდა, - ნაილმა დაიჩურჩულა და მე და მისის სვონმა ლაპარაკი შევწყვიტეთ და მისკენ გავიხედეთ.
-მამიდა, - თავი შორიდან დაუქნია, მისალმების ნიშნად, შემდეგ კი ნაილს გახედა, - აქ გაქ?
-კი, - ნაილმა თავი დაუქნია და გასაღები ესროლა. მან გასაღები დაიჭირა და ხელზე გადაკიდებული ტყავის კურტკა მოიცვა.
-მადლობა -წარბებშეკრულმა დაიჩურჩულა, ისე რომ არცერთისთვის არ შემოუხედავს და მოტოციკლისკენ დაიძრა.
-მოიცადე - დავუძახე და უკან ავედევნე.
-ანაბელ რა გინდა?! - უხეშად მომიტრიალდა, როდესაც მასთან მივედი.
-მე მე..- სათქმელი დამავიწყდა.
-მოკლედ ანაბელ მისმინე, აღარ მინდა შენთან ურთიერთობის გაგრძელება. -თვალებში მიყურებდა და ამას ისე მეუბნებოდა. გული ათას ნაწილად დამეფლითა, ყელში კი უზარმაზარი ბურთულა გამეჩხირა.
-მინდოდა უბრალოდ გათავისუფლება მომელოცა -გულდაწყვეტით ვუთხარი, თვალი მოვაშორე და უკან გამოვტრიალდი. უკნიდან გავიგე, როგორ ამოიოხრა და მოტოციკლეტზე შემოჯდა. შემდეგ კი დაქოქა და იქაურობას მოშორდა.
47

სახლში საშინლად განაწყენებული და გულნატკენი მივედი ზეინის საქციელის გამო. მისთვის ყველაფერი გავაკეთე,რომ ციხიდან მეხსნა,ბიბლიაზეც კი დავიფიცე ტყულად,რომ ის გაენთავისუფლებინათ, მაგრამ მან არაფრად არ ჩამაგდო.
ოთახში ვაპირებდი ასვლას,როდესაც მამაჩემის ხმა გავიგე.
-ანაბელ,სალაპარაკო გვაქვს -ვენებში სისხლი გამეყინა,იმდენად მკაცრი ტონით მომმართა,თანაც ვიცოდი რაზეც მოგვიწევდა საუბარი.ღრმად ამოვიოხრე და მამასკენ წავედი.დივანზე მის წინ დავჯექი და ვანიშნე,რომ საუბარი დაეწყო.
-ალბათ ხვდები რაც უნდა გკითხო -ამოვიოხრე და თავი დავუქნიე -რა გესაქმებოდა იმ ბიჭთან?
-მამა მე და ზეინი... -არ ვიცოდი, როგორ მეთქვა რომ მე და ის ერთად ვიყავით, ამასთან მამაზე საუბარი ძალიან მეუხერხულებოდა. -მე უბრალოდ მომწონდა ის-ამოვიოხრე, ნეტა მხოლოდ მოწონება ყოფილიყო.-მასთან თავს კარგად ვგრძნობდი,თანაც ის არ არის ისეთი ცუდი, როგორც ამბობენ.
-ანაბელ,შენ ჯერ პატარა ხარ ასეთი რაღაცეებისთვის-მკაცრად მითხრა
-მე კიდევ უამრავი სხვა რამისთვის ვიყავი პატარა, მაგრამ ეს რატომღაც ღმერთს არ გაუთვალისწინებია.-შევეპასუხე. მამაჩემი სახეზე წამოწითლდა.
-ჯერ ერთი მეორედ აღარ გაბედო და ღმერთის სახელი ეგრე აღარ ახსენო და მეორეც შეგიძლია ამიხსნა რას გულისხმობ?
-ძალიან პატარა ვიყავი იმისთვის, რომ დის დაკარგვით მიღებული ტანჯვა გადამეტანა, ძალიან პატარა იმისთვის, რომ დედის გარეშე დავრჩენილიყავი და ასევე ძალიან პატარა იმისთვის, რომ მამაჩემისგან შორს გადავსულიყავი საცხოვრელებლად, უცხო ქალაქში - კიდევ უამრავის რამის ჩამოთვლა შეიძლებოდა რისი გადატანაც მომიხდა აქ გადმოსვლის მერე, მაგრამ ამაზე მამაჩემთან ლაპარაკს ნამდვილად არ ვაპირებდი.
-ანაბელ შენი აქ გადმოსვლა შენთვისვე იყო კარგი -ახლა მამაჩემის ტონში გაბრაზებაზე მეტად სევდა იკითხებოდა.
-ხო ვიცი, აქ რომ არ გადმოვსულიყავი ზეინსცას ვერ გავიცნობდი -ჩემი ამ სიტყვებით მივახვედრე, რომ მისი ბრალი იყო ზეინს რომ გადავეყარე.
ფეხზე წამოვდექი უკვე ჩემს ოთახში ასვლას ვაპირებდი.
-და ხო... -მამას შევუტრიალდი -მე და ზეინი ერთად აღარ ვართ. -ვუთხარი და ჩემს ოთახში ავედო. როგორც კი კარები დავკეტე საწოლზე დავემხე,თავი ბალიშში ჩავრგე და ხმამაღლა დავიყვირე,თან ბალიშს ძლიერად ვაჭერდი პირს,რომ ხმა ქვევით არ ჩასულიყო. საშინლად ვარ გამწარებული ზეინზე. როგორ გაბედა რომ ასე მომექცა?მთელი სასამართლოს წინაშე ვთქვი,რომ მე და ის ერთად ვიყავით,რომ ერთად ხშირად ვატარებდით დროს და მის გამო ისეთი ტყუილი ვთქვი,რომ ალბათ ამის გამო ღმერთიც დამსჯის, მან კი ჩემი თანადგომა და სიყვარული ფეხქვეშ გათელა და არაფრად ჩააგდო რომ მისი თავისუფლებისთვის ვიბრძოდი. არ ველოდი,რომ სასამართლოს შემდეგ,ისე როგორც ფილმებშია,ჩემსკენ გამოიქეოდა,ხელში ამიყვანდა დამატრიალებდა და მეტყოდა,რომ ვუყვარვარ,მაგრამ ის რაც მან გააკეთა მთლიანად მშლის ჭკუიდან. ტანსაცმელი გამოვიცვალე და პირველ სართულზე ჩავედი, რომ მამიდას და ლილის რაღაცეების გაკეთებაში დავხმარებოდი, დღეს ღამე ხომ შობაა.
ისე ჩამოღამდა,რომ ვერც კი გავიაზრე. გარეთ როდესაც გავიხედე უკვე დაბნელებულო იყო,საათს მივხედე.თითქმის შუაღამე იყო,შობის დადგომამდე სულ რაღაც 10 წუთიღა იყო. დივანზე დავჯექი და დაველოდე როდის ჩამოკრავდა საათი თორმეტს. საერთოდ არ ვიყავი საშობაო განწყობაზე,მაგრამ ჩემებს ვერ ვაწყენინებდი,თანაც მამაც აქ არის და არ მინდა ოთახში ვიყო გამოკეტილი. საათმა როდესაც თორმეტს ჩამოკრა ბიძიამ შამპანიური გახსნა და ყველას ჭიქაში ჩამოასხა,თან ერთმანეთს ვულოცავდით და დაჩუქრებს ვცვლიდით. მახსოვს ადრე როგორ მიხაროდა შობა, მაგრამ ახლა ეს ყველაფერი სადღაც იყო გამქრალი. ფანჯარაში გავიხედე,სადაც ფერად-ფერადი ფეირვერკი ჩანდა,ციდან კი თეთრი ფანტელები ცვიოდა. ყოველთვის ასე არის,შობის ღამე ბარდნის ხოლმე,დილით კი ფუმფულა თოვლი დევს. თოვლში სეირნობა ყოველთვის მიყვარდა,თანაც ეს უფრო სადღესასწაულო განწყობას ქმნიდა. ცოტახანი მათთან ერთად ვიყავი და ძალდატანებით ვიღიმოდი, მაგრამ შემდეგ ვთქვი, რომ თავს ცუდათ ვგრძნობდი და ოთახში ავედი. როგორც კი ოთახში შევედი მაშინვე ჩემი ტანცალმის კარადა გამოვხსენი და უკნიდან ზეინისთვის შეფუთული საჩუქარი გამოვაცურე. ზიზიღით დავხედე და ნაგვის ურნაში მოვისროლე. ღამის პერანგი ჩავიცვი და უკვე გაყინულ საწოლში შეწოლას ვაპირებდი,როდესაც აივნის კარი გაიხსნა და სახლში სიცივე შემოვარდა. სასწრაფოდ აივნისკენ გავიხედე და დავინახე მამაკაცი სილუეტი,რომელმაც კარები შემოხსნა. თავიდან პანიკაში ჩავვარდი,შემეშინდა და ვაპირებდი დამეყვირა კიდეც,როდესაც სახეზე შევხედე და ზეინი დავინახე თითქოს დავმშვიდდი კიდეც,მაგრამ ახლა სიბრაზე მომაწვა. ზეინმა კარები დაკეტა და ჩემსკენ წამოვიდა
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ -კბილებში გამოვცერი. ზეინმა თვალებში შემომხედა. ვერ მივხვდი რისთვის იყო აქ მოსული,მაგრამ საშინლად მთვრალი იყო.ფეხზე ძლივს იდგა.თვალები სულ ჩაწითლებული ჰქონდა,ცხვირი კი სიცივისგან გაყინვოდა და გასწითლებოდა.
-მჭირდები ანაბელ -მის ხმაში ტკივილი იგრძნობოდა,მაგრამ აღარ მჯერა მისი ტკივილის!
-ზეინ შენც არ იცი რას ამბობ, უბრალოდ მთვრალი ხარ, შენ მე არ გჭირდები.
-არა ბელ -თავი გაიქნია.
-ბელს ნუ მეძახი -კაცრად გავაბრთხილე და ხელი მკლავში მოვკიდე, რომ გასასვლელისკენ წამეყვანა.
-შენს გარეშე არ მინდა -ხმადაბლა დაიჩურჩულა. სიბრაზისგან ერთიანად წამოვწითლდი და მუშტები შევკარი,რომ მისთვის არ დამერტყა.
-ჩემს გარეშე არ გინდა? -სიცილით ვუთხარი -ზეინ მე შენი სათამაშო არ ვარ! -ვცდილობდი რომ ჩემი ხმა ქვევით არ ჩასულიყო,ამიტომ არც ისე ხმამაღლა ვესაუბრებოდი,მაგრამ ჩემს ხმაში ალბათ ზიზღი და გაბრაზება ნამდვილად იგრძნობოდა,რადგან ზეინს სახე შეეცვალა.
-შენ არ გაქ უფლება როცა მოგინდება მიმაგდო და შემდეგ ისევ მოხვიდე ჩემთან და მითხრა, რომ გჭირდები -დავუყვირე - მე აღარ ვარ ის დებილი გოგო, რომლიც შენ ჭკუაზე დაგყავდა. დავიღალე ზეინ-ისევ დავიყირე,მაგრამ ამჯერად შედარებით დაბალ ხმაზე. ზეინის თვალი სადღაც გაექცა და მეც მაშინვე მის მზერას გავაყოლე თვალი.
-ეს საჩუქარი ჩემთვის იყო, არა?
-არა. -უხეშად ვუთხარი, მან კი ამოიოხრა.
-ანაბელ... -ცოტახნიანი დუმილის შემდეგ ლაპარაკის წამოწყება სცადა, მაგრამ გავაჩერე.
-არა ზეინ,აღარ მოგცემ უფლებას რომ შენი ტკბილი სიტყვებით ისევ თავგზა ამირიო. შენთვის ყველაფერი გავაკეთე,შენ კიდე ადექი და უბრალოდ მომისროლე. -ზეინი ერთ ადგილას ბარბაცებდა და თვალებს ძლივს ახელდა. ეჭვი მაქ ჩემი ნათვამის ნახევარი მაინც გაეგო.
ოთახის კარები ვიღაცამ შემოხსნა. წამიერად ოფლმა დამასხა, მაგრამ შემდეგ კარისკენ გავიხედე და ლილის გაოცებული სახე დავინახე. ამოვისუნთქე და ისევ ზეინს გავხედე, რომელიც აქეთ-იქით ბორძიკობდა. ლილის შეხედა,შემდეგ კი ისევ მე გამომხედა
-შეგიძლია წახვიდე. -ამოვიოხრე. ზეინი აპირებდა,რომ კიდევ რაღაც ეთქვა,მაგრამ ლილიმ გააჩერა და სთხოვა,რომ წასულიყო.
-გამომართვი - ზეინმა ჯიბიდან ჩემი მიცემული ცეპი ამოიღო და გამომიწოდა -ეს შენია -მითხრა, ფეპი მომაწოდა და აივნისკენ წავიდა. ნერწყვი გადავყლაპე, რომ ყელში გაჩხერილი ბურთულა მომეშორებინა. ზეინმა გასვლისას ბოლოჯერ შემომხედა ჩამქვრალი თვალებით, არ მინდოდა მეყურებინა, როგორ მიდიოდა, ამიტომ თვალი ავარიდე და ძირს დავიხედე, როცა ამოვიხედე ის უკვე იქ აღარ იყო. ლილი საწოლზე დაჯდა და ხელი მხარზე დამადო.
-როგორ ხარ? -მკითხა.მხრები ავიჩეჩე და დავწექი. არ მჯერა რომ ასე ველაპარაკე ზეინს. ის ამას ნამდვილად იმსახურებდა. ასეთი უხალისო და მკვდარი შობა არასოდეს მქონია. ზეინმა ყველაფრის ხალისი დამიკარდა. ცხოვრების ხალისიც კი. მინდა ზეინი დავივიწყო. მინდა რომ ბედნიერი ვიყო,აღარ მინდა მეტჯერ მის გამო ცრემლების ღვრა,აღარ მინდა მის გამო ტანჯვა.
მეორე დილას თვალებდასიებულს გამეღვიძა. ასე მოხდა დანარჩენ დღეებშიც. ზეინი დღითი დღე უფრო და უფრო მენატრებოდა, მე კი თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. ნელ-ნელა ვაანალიზებდი, რომ ყველაფერი მორჩა და ჩემსა და მას შორის აღარაფერი იქნებოდა, ეს კი ძალიან მიკლავდა გულს და უფრო მთრგუნავდა. ახალი წელიც დადგა და როდესაც ყველა ახალი დეკადის – 70-იანი წლების შემოსვლას ზეიმობდა, მე ჩემთვის ჩუმად ვიჯექი და ვცდილობდი რომ ზრდილობის გამო მაინც გამეღიმა და მეჩვენებინა ყველასთვის რომ ყველაფერი კარგად იყო. უკვე ორი იანვარია. გარეთ კი საშინლად ცივა. მიუხედავად იმისა რომ სახლიდან გასვლის არანაირი სურვილი არ მქონდა, მაინც მიწევდა მაღაზიაში გასვლა, რადგან პროდუქტების მოტანის ჩემი ჯერია.
როგორც კი ზღურბლს გადავადგი ფეხი მაშინვე ახურებულ სახეზე ზამთრის ცივი ჰაერი მეცა, რაც ცოტა არ იყოს მესიამოვნა. მშრალი თოვლი ჩემს ფეხებში ხრაშუნებდა, რითიც თავს ვირთობდი და თან ნაბიჯებსაც ვითვლიდი. ვერც კი მივხვდი ისე მივუახლოვდი, ზეინის სახლისკენ მიმავალ გზაჯვარედინს. თავი ვერ შევიკავე და მის ქუჩას გავხედე, იმედი მქონდა რომ დავინახავდი, მაგრამ კაცი შვილის ჭაჭანება არ იყო. აბა, რომელი ჭკუათმყოფელი გამოვიდოდა ასეთ სიცივეში გაერთ. ერთი-ორი მაქანაც თუ გამოივლიდა ხუთ წუთში ერთხელ. ქუჩა გადავკვეთე და შესახვევს ჩავუარე.
-ანაბელ? - უცებ ხმა შემომესმა. თავი მაღლა ამოვწიე და ჩემს წინ მდგარი ზეინი დავინახე. თვალები გამიფართოვდა მისი დანახვისას. წვერი და თმა მოეზარდა, ცოტა შეცვლილი ჩანდა.
-გამარჯობა - ამოვილუღლუღე.
-ამ სიცივეში გარეთ რას აკეთებ?
-მაღაზიაში მივდივარ. შენ?- კითხვა შევუბრუნე.
-სიგარეტი გამომელია - ხელში სიგარეტის შეკვრა აათამაშა და თან გამიღიმა,
-ახალ წელს გილოცავ- ჩაიცინა.
-შენც -გავუღიმე, მიუხედავად ყველაფრისა მისი ნახვა ძალიან მიხაროდა და ამ სიხარულის დაფავა არ შემეძლო.
ღიმილიანი სახე მალე დაასერიოზულა,
-როგორ ხარ? -მკითხა და თვალებში ჩამაშტერდა. მისი მოტყუება არ შემეძლო, მითუმეტეს, რომ თვალებში მიყურებდა, ამიტომ თვალი ავარიდე
-კარგად.. შენ?
-მეც.
უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა. თითქოს ერთმანეთისთვის უცხოები ვყოფილიყავით. ამოვიოხრე და თავი გავაქნიე.
-ნახვამდის- დავემშვიდობე და გვერდით ჩავუარე. გულში ისევ ის ნაცნობი ტკივილი ვირძენი. არავინ იცის როგორ მინდოდა მივბრუნებულიყავი და გულში ჩავკვროდი, ხელები მაგრად შემომეჭდო მისი წელისთვის, ფეხის ცერებზე წამოვწეულიყავი და ის ზამთრის სიცივისგან გაყინული ტუჩები დამეკოცნა. თითები მის თმებში შემეცურებინა, მაგრად მომექაჩა და მისი სითბო მეგრძნო.
-ანაბელ! - ფიქრებიდან ზეინის ხმამ გამომარკვია. უკან მოვტრიალდი და დავინახე თოვლში, როგორ იყო ერთ ადგილას გაშეშეშებული და როგორ მიყურებდა.
-რა მოხდა?-მისკენ ერთი ნაბიჯი გადავდგი.
-არ წახვიდე.
-რატომ? - წარბები შევჭმუხნე.
-მინდა ჩემთან იყო -ყბები დაეჭიმა.
-რატომ გინდა, რომ ჩემთან იყო? -მისკენ კიდევ ერთი ნაბიჯი გადავდგი, ისე რომ მისთვის თვალი არ მომიშორებია.
-იმიტომ რომ.. მომენატრე.-ამოიოხრა.
-რატომ მოგენატრე?! -არ ვეშვებოდი, მინდოდა ის ეთქვა რაც მე მჭირდებოდა.
-ანაბელ.. არ ვიცი. - ამოვიოხრე და უკან გამოტრიალება დავაპირე, როგორც ჩანს ზეინი არ გრძნობს ჩემს მიმართ იმას რასაც მე მინდა რომ გრძნობდეს, მაგრამზეინის ხმამ შემაჩერა.
-გთხოვ მოიცადე-არ ვიცოდი რომელი ჯობდა გავჩერებულიყავი და მისთვის მომესმინა, თუ წავსულიყავი, მაგრამ რატომღაც მაინც გაჩერება ვარჩიე.
-რატომ მოგენატრე? -კითხვა კიდევ გავუმეორე. მიდი ზეინ მითხარი რომ გიყვარვარ. მიდი.
-ა-არ ვიცი. უბრალოდ შეგეჩვიე. -ღმერთო ზეინ რა ჯიუტი ხარ.
-არა ზეინ, მინდა ერთხელ მაინც იყო ბოლომდე გულწრფელი. რატომ არ მაძლევ უფლებას რომ წავიდე? -ეს ბრძოლა მე უნდა მოვიგო! შანსი მაქ და მის გაშვებას არ ვაპირებ.
-უბრალოდ არ მინდა, მინდა ჩემთან იყო. სულ.
-ღმერთო ჩემო-ხმამაღლა ამოვიოხრე და ხელები ცაში ავაბყარი -მითხარი სიმართლე რატომაც გინდა დავრჩე და გეფიცები დავრჩები.
ზეინმა ამოისუნთქა და თავი გაიქნია.
-რა გინდა რომ გითხრა?
-ის რასაც გრძნობ.
-არ შემიძლია -თვალი ამარიდა და თოვლს ფეხი მიჰკრა.
-ბოლო შანსი გაქ თუ ახლა არ იტყვი გეფიცები ამის შანსს აღარასდროს მოგცემ.
ზეინმა ნერწყვი გადაყლაპა და ისევ მე ამომხედა. რაღაცის სათქმელად პირი გააღო შემდეგ კი დახურა და ყბები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა.
-ჯანდაბა ანაბელ -დაიყვირა. -მიყვარხარ, ხო მიყვახარ და ამის გამო ჩემი თავი მძულს.
48
-ჯანდაბა ანაბელ - მთელი ძალით დაიყვირა, - მიყვარხარ! ხო მიყვახარ და ამის გამო ჩემი თავი მძულს! არ მინდა ვეღარ გხედავდე, არ მინდა ვერ გელაპარაკებოდე, არ მინდა რომ არ გკოცნიდე. ვერ გავუძლებ! არ შემიძლია შენი გაშვება. ზედმეტად ეგოისტი ვარ იმისთვის რომ გაგიშვა! მირჩევნია საბრთხეში ჩაგაგდო, გული გატკინო, დაგტანჯო, გატირო ვიდრე შენგან შორს ვიყო - ხელები მხრებში ძიერად წამავლო, - მინდა სულ ჩემ გვერდით იყო, მინდა დაგიცვა, მინდა ისე მოგიფრთხილდე, როგორც ერთადერთ ნათელ წერტილს ცხოვრებაში, - სახეზე ჩამოშლი თმა გადამიწია და გაყინული თითები ლოყაზე ჩამომისვა, - შენი გაცნობა საუკეთესო რამ არის რაც ოდესმე დამმართნია მთელი ოცი წლის განმავლობაში. არ ვნანობ რომ გამოგიყენე, არაფერს ვნანობ, იმიტომ რომ სხვაგვარად ვერადსროს ვიგრძნობდი იმას რასაც ახლა ვგრძნობ, ვერ გავიგებდი რას ნიშნავს გიყვარდეს ადამიანი. - აღფრთოვანებული შევყურებდი, ყურებს ვერ ვუჯერებდი რაც წამის წინ გავიგონე. არ მჯერა. ის სიყვარულში გამომიტყდა. მან მითხრა,რომ ვუყვარვარ. თვალებში ჩავაშტერდი, სადაც ამოუცნობი ემოცია ამოვიკითხე. ეშინოდა იმის,რასაც ამბობდა,მაგრამ თავის სიტყვებში დარწმუნებული იყო. მისი გაყინული თითებით ლოყაზე ჩამოვარდნილი ცრემლი მომწმინდა. ტანში სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა და ტუჩებზე ღიმილმა გადამირბინა. -მოდი ჩემთან-მითხრა, ხელები კისერზე და წელზე, მომხვია და მიმიხუტა.
ხარბად შევისუნთქე მისი სურნელი, მეც მაგრად მოვეხვიე და თავი მის თბილ კისერში ჩავრგე. -მომენატრე -ჩუმად მითხრა და ხელი ხელზე ჩამკიდა. თითები ერთმანეთში ახლართა.
-ხო ვიცი, მითხარი უკვე- გავიღიმე.
-ხომ არ მოიწყინე უჩემოდ? -გაიღიმა.
-არა -თავი გავიქნიე- ჩემს თავს ყოველ დღე ვეთამაშებოდი თამაშს „მოდი დავივიწყოთ ზეინი.“ ვერთობოდით. -ზეინმა ჩაიცინა და თავი გაიქნია.
-თითქმის ორი თვე გავიდა რაც წესიერად არ გვისაუბრია.
- 56 დღე.-დავუზუსტე.
-შენ რა ითვლიდი რამდენი დღე ვერ ვილაპარაკეთ ზესიერად? -უარის ნიშნად თავი გავიქნიე.
-რამდენი დღე არ მიკოცნია შენთვის.
-თუ ესე ივლი და არ გაჩერდები ამ დღის მიმატებაც მოგიწევს.
-საიდან იცი რომ უკვე არ მივამატე? -წარბები ავუწიე.
-იქიდან რომ მას შემდეგ რაც შენთვის არ მიკოცნია ზუსტად 56 დღე გავიდა, დღევანდელს თუ არ ჩავთვლით.
-მოიცა შენც ითვლიდი რამდენი დღე არ გიკოცნია?
-არა ანაბელ - ჩაიცინა -მე ვითვლიდი რამდენი დღე არ მქონდა შენთან წესიერად ნალაპარაკები.
-სერიოზულად? -გავიცე
-არა ვიხუმრე, ვთვლიდი რამდენი დღე არ შევხებივარ შენს საჯდომს-მითხრა და ხელით საჯდომზე მომიჭრა.
-იტყუები.
-არა.
-კი! ითვლიდი დღეებს ჩემთან ლაპარაკის შემდეგ.
-ასეთი თავდაჯერებულიც ნუ იქნები. მოცია შენ რა საერთოდ გჯერა რომ მიყვახარ? -თვალები გადავატრიალე -ხო, კარგი, ხო. ვითვლიდი დღეებს შენთან ლაპარაკის შემდეგ. -ამოიოხრა. გავჩერდი და მის წინ დავდექი.
-თუ იმ ყველა უბედურების გამოვლა იყო საჭირო რაც გამოვიარე რომ აქ ასე ვმდგარიყავი, შენს გვერდით, გეფიცები მიღიდა.- ზეინმა თითები ლოყაზე მომისვა, ხელი მომხვია და ლოყაზე ნაზად მაკოცა.
-დამპირდი რომ რაც არ უნდა მოხდეს ჩემგან არ წახვალ -სერიოზული სახით თვალებში ჩამშტერებოდა. წარბები შევჭმუხნე და ცოტათი წამოვიწიე.
-რამე უნდა მოხდეს?
-არა ანაბელ, უბრალოდ მე. ჩემი ცხოვრება ისეთ არეულია. უბრალოდ დამპირდი რომ ამას ჩემთან ერთად გაუძლებ.
-მას შემდეგ რაც ამდენი რამ გავაკეთე შენთვის კიდევ პირობა გინდა და გეეჭვება რომ შენთან დავრჩები რაც არ უნდა მოხდეს?
-ანაბელ გთხოვ, - შემევედრა.
-გპირდები ზეინ რომ არასდროს არ მიგატოვებ და ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები-ზეინმა ამოიოხრა, შედარებით დამშვიდდა.
-მაკოცე- ვუთხარი და თავი მასთან უფრო ახლოს მივწიე
-შუა ქუჩაში, ხალხის თანდასწრებით?
-ზეინ შენ რა დროს ჩამორჩი? სამოცდაათიან წლებში ვართ!
ჩაეცინა, შემდეგ თვალებში ჩამაშტერდა და სახე ჩემსკენ მოზიდა, - მოიცა ჩვენ რა როლები გავცვალეთ? - ჩაიცინა და ჩემს ბაგეს ნაზად დაეწაფა. მთელ სხეულშ ჟრუანტელმა დამიარა, მუცელში კი ემოციების ვულკანი ამოიფრქვა. მთელი 56 დღე ველოდებოდი ამ მომენტს. ეს ჩვენი პირველი კოცნა იყო, სიყვარულის ახსნის შემდეგ. ახლა უკვე ეჭვი აღარ მეპარებოდა რომ ის ჩემი იყო, მხოლოდ მე მეკუთვნოდა და არავისთან აღარ ვაპირებდი მის განაწილებას.
-მოდი,დავჯდეთ -ზეინმა ერთ-ერთი სკამისკენ მიმითითა, რომელიც დიდი ნაძვის ხეების ქვეშ იდგა და თოვლი ნაკლებად დასდებოდა. გაბადრული სახით ჩამოვჯექი და და მაშნვე ზეინს მივეკარი, მანაც მხარზე ხელი მომხვია და მის გულს მიმიხუტა. თავს ყველაზე ბედნიერ ადამიანად ვგრძნობდი მთელს მსოფლიოში. თოვაც კი ყველაფერს უფრო ზღაპრულს ხდიდა..
-ესეიგი ჩემი ოთახი შენ გადაგიქექავს, - ეშმაკური ტონით მითხრა ზეინმა და გუნების გამოკეთებას შეეცადა.
-არა, ნაილი იყო, - მეც ავყევი.
-ნაილმა პირიქით მითხრა, - ღიმილით მომაჩერდა.
-მატყუარა, - ჩავიცინე და მასაც გაეცინა და ისევ მაკოცა.
შემდეგ რომ გამოიწია უფრო ზერიოზულად მომაჩერდა, - რაც არ უნდა მოხდეს დამპირდი რომ იგივეს აღარ გაიმეორებ.
-რას მოითხოვთ ბატონო მალიკ, რომ თქვენს პრეზერვატივების შეკვრაში აღარ ვიქექო?
-არა ანაბელ, - ჩემი ხუმრობა უგულებელყო, - არ მინდა რომ იმ ხალხთან კიდევ მიხვიდე. რაც არ უნდა მოხდეს, დამპირდი რომ მათგან თავს შორს დაიჭერ.
ამოვიოხრე და თავი დავუქნიე. - ეს შენთვის გავაკეთე.
-ვიცი და ძალიან მადლობელი ვარ, მაგრამ ეს აღარ გაიმეორო.
-კარგი. -თავი დავუქნიე.
-ხოლო, რაც ჩემს პრეზერვატივების შეკვრას შეეხება, გპირდები მასში ქექვა უახლოეს მომავალში ძალიან ხშირად მოგიწევს, - თვალი ჩამიკრა და მხიარულად გამიღიმა. ლოყები წამომიწითდა და თავი მის კისერში ჩავმალე ამის დასაფარავად, რაზეც ზეინს სიცილი აუტყდა.
-აქამდე ვფიქრობდი,რომ საახალწლო ოცნებები არ ხდებოდა,ახლა კი მჯერა,რომ ხდება - დავიჩურჩულე და ცხვირი მისი კისრიდან ამოვყავი ის კი შუბლზე მეამბორა.
ზეინმა ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო,ხელი ცოტახნით გამიშვა და სანთებელით მოუკიდა. მის ტუჩებს დავაკვირდი,როგორ უშვებდა ბოლს. ჯანდაბა,ის სულის შეხუთვამდე სიმპატიურია. ხელიდან სიგარეტი გამოვართვი,რაზეც გაოცებულმა შემომხედა. სიგარეტი
პირში ჩავიდე და ერთი ნაფაზი დავარტყი. ზეინის გაოცებული მზერა კმაყოფილმა სახემ შევალა. თვალი ჩავუკარი და სიგარეტი უკან დავუბრუნე. გაეცინა და სიგარეტი ისევ ტუჩებს შორის მოიქიცია. ცოტახანს ამ ერთი თვის განმავლობაში მომხდარ ამბებზე მოვუყევი,შემდეგ კი ფეხზე წამოვდექით,რადგან შეგვცივდა,სკამი კი საკმაოდ ცივი იყო. წინ დავდექი და კალთებზე დაფენილი ფიფქების ფერთხვა დავიწყე როდესაც უკანალზე რაღაც მომხდა. მაშნვე გველნაკბენივით მოვტრიალდი. თვალებგაფართოებული ზეინს მივაჩერდი რომელიც სიცილით ისე სკდებოდა ჰაერს ძლივს ყლაპავდა.
-ჯანდაბა მალიკ! - ვითომ გავუბრაზდი მაგრამ მისი შემხედვარე სიცილს ვერც მე ვიკავებდი. საპასუხოდ მეც გავაკეთე გუნდა, მაგრამ სანამ სროლას მოვასწრებდი ზეინმა პირიქით ასი დამაყარა.
-მოგკლავ ზეინ! - სული რომ მოვითქვი და კისრიდან თოვლი ცამოვიყარე მას გავეკიდე. იმისდამიუხედავად რომ თავს არ ვზოგავდი მაინც ვერ ვეწეოდი ისეთ სისწრაფით გარბოდა. სირბილში ის ჩემი ერთი გუნდაც უმიზნოდ გავისროლე მაგრამ საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ პირდაპირ თავში გავარტყი. ზეინი გაჩერდა და წარბებ აწეული მომიტრიალდა.
ხითხითი ამიტყდა, მაგრამ მივხვდი რომ კარგი არაფერი მელოდა, ამიტომ უკან დავიხიე.
-ანაბელ ეს არ უნდა გაგეკეთებინა, - საჩვენებელი თითი დამიქნია და ჩემსკენ დაიძრა.
-არა, - დავიწივლე და მაშინვე უკან გამოვიქეცი. ნახევარი წუთიც კი არ იყო გასული რომ წელზე ზეინის ძლიერი მკლავები ვიგრძენი, რომლებმაც ჰაერში ამიტაცეს, დამატრიალეს და შემდეგ მასთან ერთად ფაფუკ თოვლში მომისროლეს.
მისი გაყინული ხელები მაისურის ქვეშ შემიცურა და მუცელზე დამადო
-ღმერთო ზეინ,არ გინდა -სიცილით ვუთხარი და მის ქვევით ვიკლაკნებოდი. საშინლად ცივი ხელები ჰქონდა,ის კი მუცელზე მისმევდა,თან ბოლო ხმაზე იცინოდა. ხელი ძირს გადავწიე და თოვლი ავიღე,შემდეგ კი პირდაპირ ზეინის სახეზე სამოვუსვი.
-შენ მაღაზიაში მიდიოდი არა? -სიცილით მითხრა და ფეხზე წამოდგა, შემდეგ კი ხელი გამომიწოდა,რომ ადგომაში დამხმარებოდა. თოვლიანი ტანსაცმელი ჩამოვიფერთხეთ და მაღაზიისკენ წავედით. როდესაც ყველაფერი სალაროსთან დავაწყყვეთ და პარკებში ჩავალაგეთ, ფული უნდა ამომეღო რომ გადამეხადა, მაგრამ ზეინმა დამასწრო.
-აი აიღეთ - საფულედან თავისი ფული ამოიღო და გამყიდველს გაუწოდა. პირი გავაღე რომ გამეპროტესტებინა, მაგრამ ზეინმა არ მაცადა, ორ დიდ სავსე პარკს ხელი მოკიდა და შემდეგ გასასველისკენ წავედით. კარი გამოაღო და წინ გამიშვა, შემდეგ კი თითონაც გამოვიდა.
- ეს ყველაფერი შენ უნდა გეთრია? -მკითხა როცა სახლის გზას დავადექით.
-ძალიან მძიმეა?
-კი
-მომეცი ერთს მე წამოვიღებ-ვუთხარი და ხელი პარკებისკენ წავიღე.
ზეინმა ჩაიცინა და პარკები გვერდზე გაწია.
-ძალიან მძიმეა შენთვის და არა ჩემთვის -მითხრა თავისი ეშმაკური ღიმილით და თვალი ჩამიკრა. ღმერთო როგორ მენატრებოდა ეს
ღიმილი. მასთან ერთად ყოფნა უდიდეს ბედნიერებას მანიჭებდა. ის მე მაბედნიერებს. როდესაც უკვე სახლთან ვიყავით ზეინს პარკები გამოვართვი.
-კიდევ ერთხელ მითხარი -თვალებში ჩავხედე.
-რა გითხრა კიდევ ერთხელ?
-ის რომ გიყვარვარ.
-კაი რა-ამოიოხრა -ვერ ვიტან ამის სიტყვას და მითუმეტეს ამის თქმას. თვალები ავატრიალე. ის ზეინ მალიკია ის არასდროს შეიცვლებაა, შეეგუე ანაბელ. ჩემ თავს შევუძახე და გავიღიმე.
-ხვალ გნახავ კარგი?
-კარგი თავი დავუქნე.
-ჩემთან მოდი, ნაილსაც უნდა შენი ნახვა. -თავი დავუქნიე.
-ლილიც წამოვა კარგი? -გავიღიმე ზეინამც ღიმილით თავი დამიქნია.
-ხვალამდე -მივაძახე და სახლისკენ წავედი. სახლის ეზოში შევედი. კარები ღია დამხვდა,ამიტომ ფეხები ძირს დავაბაკუნე,რომ თოვლი მომშორებოდა და სახლში თამამად შევაბიჯე. ვცდილობდი სახეზე არაფერი დამტყობოდა.მისაღებში შევედი და პარკები იქვე დავაწყე,როდესაც მამა მეორე სართულიდან ჩამოვიდა,ხელში რაღაც ფურცლები ეჭირა, სახეზე ფერი არ ედო. -ეს რა არის,ანაბელ? -იკითხა და თაბახის ფურცელზე მიმითითა.
49
-ანაბელ,რაც აქ წერია მართალია? - თვალებ გაფართოებულმა, ლამის მკვდარივით გამწვანებულმა მამაჩემმა ფურცელი ხელში აატრიალა. თავზე თითქოს ყინულიანი წყალი გადამავლესო, ისე დამიარა სიცივემ ძარღვებში. ოღონდაც ის არ იყოს რასაც მე ვფიქრობ! მასთან ახლოს მივიწიე და ვნახე რა ფურცელიც ეჭირა ხელში. ჯანდაბა! ეს ის ფურცელია, სადაც ყველა ის ცუდი რამ ჩამოვწერე რაც ზეინის გამო დამემართა.
თვალებში ვერც კი შევხედე ისე გავაქნიე თავი.
-ანაბელ, თვალებში შემომხედე, - თავი ნელა ავზიდე და თვალებში ჩავაშტერდი, - რაც ამ ფურცელზე წერია მართალია? - თვალები ავარიდე, მაგრამ ნიკაპში თითები ნაზად წამავლო და სახე ამაწევინა, - მიყურე და ისე მითხარი!
თავი ვეღარ შევიკავე, ნიკაპი ამიკანალდა და შემდეგ ავსლუკუნდი. მამას თვალები გაუფართოვდა და ჩემგან უკან დაიხია.
-ჩემი ბრალია, - თავზე ხელები შემოიჭდო, - აქ მარტო არ უნდა გამომეშვი!
-მამა არაა შენი ბრალი -სლუკუნით ძლივს წარმოვთქვი.
მამა ჩემკენ წამოვიდა და ძლიერად ჩამიკრა გულში.
-ღმერთო, რამდენი რამის გადატანა მოუხდა ჩემს საბრალო გოგოს -უფრო და უფრო მეკვროდა. -ძალიან ვწუხვარ რომ ეს გამოიარე. -ხელები გამიშვა.
-აქამდე ამის შესახებ რატომ არ მითხარი? დაგეხმარებოდი -ღმერთო ჩემო, მას გონია რომ მე ამის გამო ახლაც ვიტაჯები. რომ გაიგოს რომ ზეინს ყველაფერი ვაპატიე ალბათ ჭკუიდან შეიშლება.
-მითხარი ვინ იყო ის და გპირდები ამისთვის აუცილებლად დაისჯება. -თავი სუკუნით გავიქნიე. არ მინდოდა მას გაეგო, რომ ეს ზეინმა ჩაიდინა, მითუმეტეს არ მინდოდა რომ ის ისევ ციხეში მოხვედრილიყო ან რამე უბედურება მომხდარიყო.
-ეს ყველაფერი დამთავრდა, აღარაა ამის გახსენება საჭირო.
-ანაბელ შვილო, შენ გცემეს და გაუპატიურება დაგიპირეს, ეს ესე არ უნდა შერჩეთ.
-მამა გთხოვ, მე მას ყველაფერი ვაპატიე.
-ეს ზეინმა გააკეთა? - ხმამაღლა,მკაცრი ტონით იკითხა შევკრთი.
-მამა.. -ვეცადე რამე მეთქვა, მაგრამ გამაჩერა
-ხო ეგ ა. ახლავე პოლიციაში მივდივართ -კარისკენ გაბრუნდა,მაგრამ მკლავებში ხელები წავავლე და გავაჩერე
-მამა არ გინდა გთხოვ!-ვტიროდი. ჩვენს ხმაზე მთელი ოჯახი მისაღებში გამოვიდა.
-რა ხდება? -ბიძიამ იკითხა. ყური მოვიყრუე მის კითხვაზე და მამას შევხედე. ისევ ზევიდან დამყურებდა და რაღაცაზე ფიქრობდა. როდესაც ვიფიქრე,რომ გადაიფიქრა და უნდა ამომესუნთქა ზუსტად ამ დროს ჩამესმა მისი საშინელი სიტყვები ყურებში.
-სწრაფად ბარგი ჩაალაგე,ხვალვე სახლში ვბრუნდებით! -
-არა,გთხოვ..
-ანაბელ! ოთახში ადი და ბარგი ჩაალაგე! სახლში ვბრუნდებით! -ხმის ტონს აუწია. ცრემლები უკვე ღაპა-ღუპით წამომივიდა თვალებიდან. მამა ცხოვრებაში ასე არასდროს არ დამლაპარაკებია. არეული სახით მოვტრიალდი და ჩემი ოთახისკენ წავედი. სკამზე ჩამოვჯექი და რაღაც წერტილს უაზროდ მივაშტერდი, თან ცრემლები გაუჩერებლად მიიკვლენდნენ გზას ლოყებზე. ერთადერთი რასაც ახლა ვგრძნობდი ზიზღი იყო. მეზიზღებოდა მამაჩემი, მიუხედავად იმისა, ვიცოდი რომ სწორად იქცეოდა და მის ადგილას ყველა მამა ასე მოიქცეოდა. და ასევე ჩემი თავიც მძულდა რომ ასეთი დაუდევარი ვიყავი. როგორ არ დავხიე ფურცელი და როგორ არ გადავაგდე. რომ გადამეგდო და საერთოდ რომ არ დამეწერა ეს ხომ არ მოხდებოდა? ჩემი სისულელის გამო ძლივს სიციდან გამოსული ზეინი უკან რომ დაბრუნდეს ამას ვერასდროს გადავიტან. თუ ხვალ აქედან წავალთ მამა ალბათ აღარ უჩივლებს. ღმერთო ჩემო, ოღონდ არ უჩივლოს და მზად ვარ დღესვე წავიდე აქედან. ჩემოდანი საწოლის ქვეშიდან გამოვაცურე და ბარგის ჩალაგება დავიწყე. ცოტახანში ოთახში ლილი შემოვდა.
-ანაბელ ძალიან ვწუხვარ -თავი გაიქნია და თვალებიდან გადმოგორებული ცრემლი მოიწმინდა.
-ლილი არ მინდა აქედან წასვლა -ვუთხარი და ავქვითინდი -არც შენგან მინდა შორს ყოფნა და არც ზეინისგან. -მაჯით ცრემლები მოვიწმინდე.
-დაველაპარაკოთ მამაშენს და ვთხოვოთ რომ დაგტოვოს.
-აზრი არ აქ, ის აქ არ დამტოვებს.
-ზეინის ნახვას არ აპირებ? -მხრები ავიჩეჩე -წადი და ბარგს მე ჩაგილაგებ.
-და რა ვუთხრა?
-უბრალოდ დაემშვიდობე -ლილის ნათქვამზე გულში რაღაცამ ძალიან მწარედ გამკრა. დავემშვიდობო? არა არ მინდა! არ მინდა რომ დავემშვიდობო! დღეს ბოლოსდაბოლოს მითხრა რომ ვუყვარვარ და ზუტად მაშინ ვტოვებ. ეს ცხოვრება ნამდვილად არაა ჩემთავის. საშინლად გამწარებულმა ჩემი ბედი დავწყევლე! როდესაც ცხოვრება ბოლოს და ბოლოს რაღაცას მაძლევს, დაახლოებით რამდენიმე საათში ათი იმდენს მართმევს!
ცრემლები კიდევ ერთხელ მოვიწმინდე და აივანზე გავედი, იქიდან კი ძრს ჩავძვერი და ზეინის სახლისკენ წავედი.აქამდე არასდროს მქონია საშუალება ჩემთვის ძვირფასი ადამიანებისთვის ნახვამდის მეთქვა, მაგრამ ახლა შანსი მქონდა და ეს ხელიდან არ უდნა გამეშვა. გიჟივით ავირბინე პარმაღზე და კარებზე ბრახუნი დავიწყე.
-ანაბელ? - კარი გაიღო და ხელთ გაკვირვებული ზეინი შემრჩა. პასუხად არაფერი მითქვამს ისე მოვხვიე ძლიერად ხელები.
-ანაბელ,რა მოხდა? - მკითხა როდესაც გამოვიწიე, - ანაბელ? - ხმაზე აშკარად დაეტყო ანერვიულება, როდესაც ჩემი დაისებული თავლები დაინახა.ხელი მომკიდა და სახლში შემიყვანა.თავი ფრთხილად ამაწევინა და რა წამსაც მის თაფლისფერ თვალებს შევხედე გული უფრო მომიკვდა. არ მჯერა,რომ ამ თვალებს ბოლოჯერ ვხედავ. ზეინს ჩემი სახის დანახვაზე სახე წაუხდა და სახიდან ფერი წაეშალა.
-ანაბელ,ამოღერღე რა მოხდა -განერვიულებულმა ხელები თმაში შეიცურა და სახეზე დამაკვირდაა. არ ვიცოდი როგორ დამეწყო ლაპარაკი. თავს საშინლად ვგრძნობდი.
-ლონდონიდან მივდივარ. -რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ ვთქვი.
-და როდის ჩამოხვალ? -ზეინი დაბნეულს გავდა.
- სულ მივდივარ -ძლივს გავბედე ამის წარმოთქმა.
ზეინმა ჩაიცინა, მაგრამ ეს ნერვიულობისგან გამოწვეული სიცილი უფრო იყო.
-რას ქვია სულ მიდიხარ ანაბელ? -ხმა გაუმკაცრდა.
-მ-მამამ ის ფურცელი ნახა და..
-რა ფურცელი?
-სადაც ყველაფერი ეწერა რაც აქ გადამხდა -თავი გავაქნიე და ცრემლები მოვიწმინდე. -არ ვიცი რა ვქნა, - ამოვიოხრე და შველით აღსავსე თვალებით მას მივაჩერდი.
-წინააღმდეგობა გაუწიე?
უარის ნიშნად თავი გავიქნიე და დარცხვენილმა თვალი ავარიდე.
-რატომ?- წარბები შეკრა, -წასვლა გინდა ანაბელ?
-არა,უბრალოდ ის მამაჩემია და მას უნდა დავემორჩილო.
ზეინმა ისევ ჩაიცინა.
-და აქ რიღასთვის მოხვედი?
-იმისთვის რომ...-ნერწყვი გადავყლაპე, რადგან ყელში გაჩხერილი ბურთულა ლაპარაკის საშუალებას არ მაძლევდა -რომ დაგემშვიდობო.
-რომ დამემშვიდობო? -დაიღრინა -ამ ყველაფრის მერე როგორ მიდიხარ.
-აბა რა გავაკეთო?
-შეეწინააღმდეგე! - ხმას აუწია.
-და ეგ რას შეცვლის? მაინც არ დამტოვებს. ღმერთო ჩემო ზეინ! მან ყველაფერი იცის რაც გამოვიარე და გგონია ჩემი შეწინააღმდეგება რამეს უშველის?
-სცადე!
-არ შემიძია. მაშინვე პოლიციაში წავა.
-კარგი, ნახვამდის მაშინ. -არაფრის მთქმელი მზერით შემომხედე.
-ზეინ გთხოვ... -არ მინდოდა ჩემზე გაბრაზებული ყოფილიყო
- რა ჯანდაბა გინდა ანაბელ! გიდნა გადაგეხვიო და მშვიდობიანი მგზავრობა გისურვო?
-არა. ჯანდაბა! -ახლა მე დავიყვირე -საერთოდ არ მინდა წასვლა!
-მაშინ გააკეთე რამე -ისიც ყვიროდა.
-არაფრის გაკეთება არ შემიძლია.
-ანაბელ შემომხედე -ძარღვები დაეჭიმა. -ხვდები რომ ვეღარ მნახავ? -ყბებში ძლიერად წამოვლო თითები. -ხვდები?
-ზეინ გეყოს -შევევედრე.
-ანაბელ დამპირდი რომ რამეს იზავ და დარჩები -სიმწრისგან თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. მას ვერ დავპირდებოდი რომ დავრჩებოდი, ეს იყო რაც ყველაზე მეტად მინდოდა, მაგრამ ეს სრულიად არარელაური იყო, მამა აქ არ დამტოვებდა. -ანაბელ წადი - როცა ჩემგან პასუხი ვერ მიიღო დაიყვირა და ხელი კარისკენ გაიშვირა.
-რა? - ყბა ჩამომივარდა.
-რა და რაც გაიგე! - დამიღიალა, - წადი! - იდაყვში ხელი წამავლო და კარისკენ გამათრია.
-რატომ აკეთებ ამას?
-იმიტომ რომ დამპირდი არ დამტოვებდი, მაგრამ პირობა არ შეასრულე. -მითხრა და ჩემს ზურგს უკან კარი გამოიჯახუნა.
50.
ცხოვრებაზე გამწარებულმა არც კი მახსოვს სახლში როგორ მოვაღწიე. მთელი ღამე საწოლზე პირაღმა დაწოლილს ჭერისთვის თვალი არ მომიშორებია. ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს მკვდარი ვიყავი, თითქოს დემენტორმა მაკოცა და სხეულიდან სული ამომაცალა. მხოლოდ ჩემი გული ფეთქავდა და ფილტვები იშლებოდა და იკუმშებოდა, დანარჩენი ყველაფრით მოწყვეტილი ვიყავი აქაურობას.
-მზად ხარ? - მეორე დღეს ჩემი ოთახის კარი შემოაღო მამაჩემმა. უსიტყვოდ მოვუტრიალდი და თავი დავუქნიე, - ბარგს მე ჩავიტან, - ამაზეც თავი დავუქნიე და უკან გავყევი. პირველ სართულზე რომ ჩავედით კიბეებთან ლილი შემომეგება, დათოვლილ მოსაცმელს იხდიდა..ეტყობოდა საიდანღაც ახალი მოსული იყო რაღაცის მანიშნებელი მზერით გამომხედა, მაგრამ ვერ მივხდი რაზე მანიშნებდა. მისაღებში მამიდა და ბიძია დაგვხვდენენ, მამას რაღაცეებს უთანხმდებოდნენ, როდესაც უკნიდან ნაცნობი ბოხი ხმა შემომესმა.
-ანაბელ, - თვალებგაფართოებული მოვტრიალდი, შემოსასვლელში ზეინი იდგა. მამიდამ შეიცხადა და პირზე ხელი აიფარა. მისი დანახვისას თითქოს ორგანიზმი გამომიცოცხლდა, მაგრამ როდესაც მივხვდი რა სიტუაციაც იყო, მაშინვე ავღელდი.
ოთახში სიჩუმე ჩამოწვა, მამაჩემისკენ გავიხედე, რომელიც ბიძიასა და მამიდას გვერდზე იდგა, სახეზე დაბნეულობა ასახვოდა, ბიძიას კი ლოყები და ყურები შეფაკვლოდა ბრაზისგან, მამიდა კი ჩემსავით თვალებს აქეთ-იქით ნერვიულად აცეცებდა.
-ანაბელ, არ წახვიდე- გაისმა ზეინის ხმა და მეც ისევ მას შევხედე. ჰაერი მაშინვე ავად დაიმუხტა, როდესაც მამამ გაიაზრა მის წინ ვინ იდგა.
-აქ მოსვლა როგორ გაბედე, - კბილებში გამოსცრა და ხელები დამუშტა. მაგრამ ზეინს ყურიც კი არ შეურხევია.
-ანაბელ, დარჩი.
-ზეინ მე..
-თქვენ თავი ვინ გგონიათ ამ სახლში, რომ მოდიხართ და ჩემს შვილს თავგზას უბნევთ?! - მამაჩემიც უკვე სიბრაზისგან სრულიად აწითლებული საუბარში ჩაება. თვალები შიშისგან და აღელვებისგან უფრო გამიფართოვდა.
-თქვენ არ გაქვთ უფლება ძალით წაიყვანოთ აქედან.
-ის ჩემი შვილია და მასზე უფლებები მაქვს.
-ხო მართალია,შვილია და არა ნივთი, რომელსაც როცა მოგინდებათ მაშინ მოისვრით თქვენგან და შემდეგ ისე დაიბრუნებთ თითქოს არაფერი მომხდარა. მას არ სურს თქვენთან ერთად წამოსვლა. -ორივემ მე გამომხედეს, ჩემს პასუხს ელოდებოდნენ. ზეინი რა თქმა უნდა დადებითს, მამა კი უარყოფითს.
-ანაბელ.. -მომმართა მამამ. მთელი ჩემი ძალა მოვიკრიბე და მას გავხედე.
-მე არ მინდა წამოსვლა -თავი გავიქნიე. მამამ სახეზე ფერი დაკარგა, მაგრამ მე არ გავჩერებულვარ. -გთხოვ დამტოვე, - შევევედრე, - გთხოვ, თუ გიყვარვარ და ჩემი ბედნიერება გინდა, დამტოვე, - აცრემლებული მასთან მივედი და ხელზე მოვეჭიდე.
-გამორიცხულია ანაბელ! რომ მიყვარხარ და შენი ბედნიერება რომ მინდა იმიტომ უნდა გაგარიდო სასწრაფოდ აქაურობას - ხელი უხეშად გამომგლიჯა.
-ანაბელ ეს შენი გადასაწყვეტია, თუ გინდა წახვალ და თუ არა დარჩები.
-მე, ჩემს შვილს აქ ცოცხალი თავით არ დავტოვებ.
-თქვენი აზრი აქ გადამწყვეტი აღარაა! ბელ გთხოვ -ზეინს თვალებში სევდა და შიში ჩასდგომოდა. ჯერ მას ვუყურებდი, შემდეგ კი მამას გავხედე.
-არ შემიძლია -თავი გავიქნიე -ის არ მტოვებს.
-ანაბელ ხომ არ დაგავიწყდა რომ თვრამეტი წლის ხარ? აღარ ხარ ვალდებული შენ ოჯახს დაემორჩილო.
-და ჩემთან ერთად რომ არ წამოვიდეს სად უნდა იცხოვროს, ან ვინ უნდა არჩინოს? მას ჯერ სწავლაც კი არ დაუმთავრებია- ნიშნისმოგებით უთხრა მამამ. ზეინმა წარბები შეკრა.
- იქ დარჩება სადაც აქამდე ცხოვრობდა. დარწმუნებული ვარ, ლილის მშობლები მისცემენ დარჩენის უფლებას.
ყველამ ბიძიასა და მამიდასკენ გავიხედეთ, რომლებმაც ზეინს პასუხი არ გასცეს.
-დედა, მამა -იმედგაცრუებული ხმით ლილიმ წამოიძახა. -ანაბელს შეუძლია აქ დარჩეს, ხომ ასეა?
-ლილი შვილო, -ლაპარაკი მამიდამ დაიწყო -ის უმჯობესია მამამისს გაჰყვეს.
-და თუ არ გაჰყვა?
-ლილი გეყოს! -საუბარში ბიძია რობერტი ჩაერთო -ის აუცილებლად უნდა წავიდეს აქედან, მისი აქ დარჩენა არ შეიძლება.
-აი ხომ ხედავ! -მამა ზეინს მიუტრიალდა.
-ანაბელ -ზეინი შედარებით მომიახლოვდა -შენ ძალიან დიდხანს იბრძოდი ჩემთვის, რა აღარ მოხდა მაგრამ არ მიშვებდი, ყოველთვის ჩემს გვერდით იდექი და ახლა ჩემი ჯერია. ახლა მე უნდა ვიბრძლო შენთვის, არ ვაპირებ დანებებას და შენს ასე გაშვებას.
-მე.. მე.. -მამას შიშით წინადადებას ვეღარ ვაგრძელებდი -მე არსად მაქ წასასვლელი.
ზეინმა თვალები აატრიალდა.
-რა თქმა უნდა გაქ. ჩემთან წამოხვალ.
-როგორ ბედავთ! - დაიღრიალა მამაჩემმა, - ჩემი შვილის თქვენ ვინ გგონიათ? მეძავი? რა სტატუსით აპირებთ მის თქვენთან წაყვანას?
-მამა გთხოვ გაჩერდი
-ანაბელ, ბოლოს და ბოლოს გადაწყვიტე -ხელები ცაში აიქნია ზეინმა, - მამაშენს თავი დაანებე. ან ჩემთან დარჩი, ან წადი!
გავჩუმდი. მზერა მამადან ზეინზე გადავიტანე შემდეგ კი პირიქით. არ ვიცი რა ვქნა, ცხოვრებაში ყველაზე საშნელი გადაწყვეტილების წინაშე ვდგვარ. არ მინდა მათგან მხოლოდ ერთ-ერთის არჩევა! მე ორივე მჭირდება! რატომ მოითხოვს ცხოვრება ჩემგან ყოველთვის რაღაცის გაწირვას, რატომ?! რატომ არ შეიძლება მეც ჩვეულებრივი ადამიანივით ვიყო?
მამას გავხედე. თუ მას ავირჩევ, დავკარგავ ადამიანს, რომლის გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია. ერთადერთ ადამიანს, რომელიც მაბედნიერებს და სიცოცხლის სურვილს აღმიძრავს. ადამანს, რომლის გულისთვისაც ამდენი ვიბრძოლე და ვიცი რომ ახლა ის არის მზად ჩემთვის იბრძოლოს, მამის არჩევით მას ვკარგავ, სამაგიეროდ მშვიდ და ნორმალურ ცხოვრებას ვირჩევ. ტყუილის, იმედგაცრუების, ტანჯვის და ღალატის გარეშე.
ხოლო თუ ზეინს ავირჩევ, ვკარგავ მამას, იმ ერთადერთ ოჯახის წევრს რომელიც დამრჩა, ვკარგავ ადამიანს რომელმაც თავისი ცხოვრების თვრამეტი წელი, ჩემს მოვლაში და ზრუნვაში გაატარა. ადამიანს რომელსაც გულწრფელად, უანგაროდ ვუყვარვარ. ასევე ვკარგავ ნათესავებს, სახლს. სხვის კისერზე მომიწევს ცხოვრება და როცა ზეინს ჩემთან ყოფნა აღარ მოუნდება ყველაფრის გარეშე ვრჩები. აღარც ის მეყოლება გვერდით და აღარც მამა.
ემოციებისგან დატვირთული ავსლუკუნდი, თვალებში გამოსახულება სულ ამებლანდა, ამიტომ თითებით ცრემლები მოვიწმინდე და ზეინს შევხედე.
-ანაბელ შენ ვალდებული ხარ! ვალდებული ხარ რომ დარჩე, შენ შემპირდი! -ზეინის ხმაში სასოწარკვეთა იკითხებოდა. თავი გავიქნიე და მამაჩემისკენ წავედი.
ხელები გავშალე და გულში მაგრად ჩავეკარი. ვიგრძენი, როგორ ამოიოხრა შვებისგან, ამან კი გული მთლიანად ჩამწვა. მე ხომ მასზე უარს ვამბობდი. გამოვიწიე და ნაბიჯი უკან, ზეინისკენ გადავდგი. სევდიანად, მაგრამ მაინც სახეზე ოდავმა ღიმილმა გადამირბინა, როცა ზეინის გაბრწყინებული თვალები დავინახე. ისეთი სახე ქონდა, თითქოს ამ წამს სიკვდილისგან ვიხსენი.
-ანაბელ! - მამაჩემის ხმამ რეალობაში დამაბრუნა- ანაბელ! - მკლავში ხელი წამავლო და მისკენ გამომქაჩა.
-თუ მასთან წახვალ პირობას გაძლევ ახლავე პოლიციაში წავალ და ყველაფერს ვიტყვი.
-და იმ ადამიანს დააჭერინებთ ვის გამოც თქვენმა ქალიშვილმა ყველაფერი გააკეთა რომ ციხიდან გამოსულიყო? გინდათ რომ ანაბელმა ციხეში იაროს ჩემს მოსანახულობლად?
-ანაბელ არ გაბედო -მამაჩემი ისევ მე მომიბრუნდა.
-შეეშვით, მან უკვე გააკეთა არჩევანი. -ხელი ძლიერად ჩამკიდა.
-ანაბელ! - მამაჩემმა დაიყვირა, - ჩათვალე, რომ მეც დედაშენივით და შენი დასავით მოვკვდი! შენ, შენი ოჯახის ბოლო წევრი მოკალი!
-ისევე როგორც თქვენ მოკალით თქვენი ერთადერთი ოჯახის წევრი -ზეინი გამომესარჩლა -ის ამას არ იმსახურებს. -თავი გაიქნია -წამოდი ანაბელ -ჩემი ბარგი ხელში აიღო.
-ნახვამდის-ვთქვი და კარებისკენ წავედით.
-ანაბელ სმიტ! შენ თუ ახლა ამ სახლიდან გახვალ, იცოდე, რომ უკან ვეღარ დაბრუნდები - უკვე პანიკაში ჩავარდნილმა მამაჩემმა დაიღრიალა. გული ათას ნაწილად გამებზარა, როდესაც ეს სიტყვები გავიგე. ზეინმა მხარზე ხელი დამადო, რომ გავმაგრებულიყავი.
-მამა -საშინლად გულნატკენი მივბრუნდი მისკენ. ზეინი ხელს არ მიშვებდა და თავისთან უფრო ახლოს მწევდა,თითქოს ეშინოდა გადაწყვეტილება არ შემეცვალა და არ დავეკარგე. -შენ ხომ ვერ წარმოიდგენ ახლა რას ვგრძნობ და რამხელა ტკივილს მაყენებ. მე არ მინდა არც მამის დაკარგვა,რომელმაც ჩემთვის ყველაფერი გააკეთა,რომ ბედნიერი ვყოფილიყავი და არც მისი დაკარგვა -ზეინზე მივუთითე. -მამა მე მასთან ბედნიერი ვარ. დედა და და დავკარგე,ის ტკივილი ჯერაც არ გამნელებია,არ მინდა რომ შენც დაგკარგო. -ვტიროდი. ცრემლების შეკავებას კი არ ვცდილობდი.საშინლად მიჭირდა ამ ყველაფერზე საუბარი.
-შენ იცი როგორ ვიყავი ეს დრო.შენც იცი როგორ მიჭირდა ამ ყველაფერთან შეგუება,ზუსტად ამიტომ გამომგზავნე მამიდასთან და ბიძიასთან.გინდოდა ცოტათი მაინც შემმსუბუქებოდა ეს ტკივილი და დამევიწყებინა წარსული. ხოდა მე ეს შევძელი. მან შემაძლებინა ყველა ტკივილის დავიწყება და ამასთან ერთად მასწავლა რა არის ნამდვილი ცხოვრება-მამას უამრავი ემოცია ეწერა სახეზე. ვხვდებოდი რომ ეს მისთვისაც საშინლად მტკინვეული იყო. ის მეორე შვილსაც კარგავდა,მაგრამ ეს მისი არჩევანი იყო. შეეძლო შეგუებოდა იმას,რომ მე ზეინთან ვარ და არც შვილს დაკარგავდა და ბოლოს და ბოლოს ბედნიერსაც მნახავდა,მაგრამ ეს ხომ ჩემი ცხოვრებაა. აქ ყველაფერი ცუდად ხდება.
-შენი გადასაწყვეტია. -ხმადაბლა ვთქვი და კარისკენ წავედი.სანამ გავიდოდი მამას განადგრურებულ სახეს შევხედე. -მიყვარხარ. -ხმამაღლა ვუთხარი და სახის კარი მივხურე. როდესაც გარეთ გავედით ზეინმა გამაჩერა, მხრებზე ხელები ჩამომადო და თვალებში შემომხედა.
-მადლობა -მითხრა და სახიდან ცრემლები მომაშორა.
თვალებში შევხედე და თავი უხმოდ დავუქნიე იმის ნიშნად რომ ყველაფერი კარგად იყო. ვიცი ახლა ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე უგუნური და გაუმართლებელი ნაბიჯი გადავდგი, მაგრამ ესაა ჩემი ცხოვრება. მას შემდეგ რაც ზეინს შევხვდი აღარ მინდა მშვიდი და წყნარი ცხოვრება, მე ვიპოვე ის რაც ცხოვრების გასაგრძელებლად მჭირდება და ამაზე უარს აღარ ვიტყვი.
51
ზეინის ძლიერი ხელები, რომ არა, რომლებიც წელზე მქონდა შემოხვეული, ალბათ წავიქცეოდი. სუსხიან დილას ერთად მივაბიჯედით მისი სახლისკენ. ცრემლები ლოყებზე შემშრობოდა. თავი მის მხარს დავადე, მან კი ზურგზე ხელი ამატარ-ჩამატარა, რომ გავემხნეებნინე. ვეცადე სხვანაირად მეფიქრა ამ ამბის შესახებ. ამიერიდან ზეინთან ერტად ვიცხოვრებ, მას მე ვუყვარვარ, ჩვენ ერთად ვიქნებით. მე ბედნიერი ვიქნები, ჩვენ ბედნიერები ვიქნებით.
ზეინმა კარი გააღო და სახლში შემიძღვა. ჩემი ჩანთა იქვე მიაყუდა, შემდეგ თოვლი ჩამოიბერტყა და ფეხზე გაიხადა. მე ამ ხნის განმავლობაშ უბრალოდ მივშტერებოდი, არაფერს არ ვაკეთევდი.
-შენ არ გაიხდი? - მომიტრიალდა როდესაც თვითნ მორჩა,
თავი უსიტყვოდ დავუქნიე და მოსაცმელი გავიხადე, რომელიც ზეინმა გამომართვა და საკიდზე ჩამოკიდა. შემდეგ კი ფეხსაცმელები. ზეინმა ჩემს ჩემოდანს ხელი მოკიდა და სასტუმრო ოთახში შემიყვანა, სადაც ნაილი დაგვხვდა სავარძელზე ჩამომჯდარი. დამიანხა თუ არა მაშნვე ფეხზე წამოხტა.
-ანაბელი ჩვენთან დარჩება, - ზიენმა განუცხადა, შემდეგ მე მომიბრუნდა, - ჩემოდანს შენს ოთახში ავიტან და ახლავე მოვალ.
-ანაბელ რა მოხდა? - ჩამოწოლილი სიჩუმე ნაილმა დაარღვია. ხმაში აღელვება ეტყობოდა, მაგრამ ემოციურად იმდენად ვიყავი დაღლილი რომ საუბარიც კი მიჭირდა.
როდესაც მიხვდა, რომ კარგად არ ვიყავი, აღარაფერი მკითხა, უბრალოდ თავისთან სავარძელზე დამაჯინა და ტელევიზორი ჩართო.
თავი საზურგეს მივადე, სულ არ ვაქცევდი ყურადღებას რა გადიოდა ტელევიზორში.
-ფილმს უყურებთ? - ოთახში ზეინის ხმა გაისმა. თავი მისკენ მივატრიალე, სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა. ნამდვილად ცდილობდა ჩემთვის გუნება გამოეკეთებინა, მაგრამ ახლა ვერაფერი გამომიკეთებდა ხასიათს.
ჩემი გამომეტყველება, რომ დაინახა, თავისი ღიმილი მაშინვე ჩამოეშალა სახიდან და ჩემს გვერდით დაჯდა. ხელი მხარზე მომხვია და მის გულს მიმიხუტა, ფეხები მაშინვე სავარძელზე შემოვაწყვე და მის მკლავებში მოვიკუნტე.
-ყველაფერი კარგად იქნება, - ყურში ჩამჩურჩულა და ჯერ კისერში მაკოცა, შემდეგ კი ლოყაზე მაკოცა და გულში კიდევ უფრო ძლიერად ჩამიკრა. თითქოს ცდილობდა ისე დავეჭირე, რომ ნაწილებად დაშლისგან გადავერჩინე.
-ყველაფერი კარგად იქნება, - დაიჩურჩულა, მაგრამ თითქოს მე კი არა თავის თავს შემუძახა, - კარგად იქნება, - გაიმეორა და ისევ კოცნა დამიწყო. უცბად გამოიწია და სახე შემომატრიალებინა და თვალებში წარბშეჭმუხნულმა ჩამხედა.
-ანაბელ რა ცხელი ხარ. - შეიცხადა. ჩემი ხელები თავისაში მოიქცია და შემდეგ ზედ მაკოცა, - ხელებიც გიხურს, - შუბლზე მაკოცა და სახე კიდევ უფრო მოექუფრა.
-ნაილ - ნაილს გასძახა, რომელიც ჩემდა შეუმჩნევლად ოთახიდან გასულიყო.
-რა მოხდა?
-თერმომეტრი მომიტანე, რა!
-რათ გინდა?
-შენი აზრით რათ უნდა მინდოდეს თერმომეტრი, - გაღიზიანებულმა მიაძახა, - დროზე მომიტანე.
-ახლავე, - ნაილმაც გაღიზიანებულმა უპასუხა. შემდეგ კიბეებზე მისი ნაბიჯების ხმა გაისმა და მისაღებში ნაილი ჩამოვიდა თერმომეტრით ხელში.
-სიცხე აქვს? - ჩემზე კითხა.
-ვშიშობ რომ კი, სულ ხურს, - ზეინმა უთხრა, თერმომეტრს დახედა, შემდეგ დაფერთხა და ენის ქვეშ ამომიდო.
-ცოტახანი ასე გაჩერდი კარგი? - თავი დავუქნიე და თვალები დავხუჭე. შუბლზე ზეინის ხელი ვიგრძენი, შემდეგ კი ლოყაზე მისი ტუჩები. ცოტახნის შემდეგ პირიდან თერმომეტრი გამომიღო. თვალები ზანტად დავახამხამე და მას ავხედე. სახე მოქუფვროდა.
-ჯანდაბა! - დაიღრინა.
-სიცხე აქვს? - აღელვებულმა ნაილმა იკითხა.
-ოცდათვრამეტ ნახევარი.
-ჯანდაბა!
-შენ აქ დარჩი და პლედი მიაფარე, უარესად არ გახდეს. მე ავალ და ლოგინს გავუშლი.
-კარგი, - დაეთანხმა ნაილი და მხრებზე პლედი მომაფარა.
-ჩაი ხომ არ გინდა?- ამოიოხრა ნაილმა. ზანტად ავხედე და დავამთქნარე, რაზეც ნაილს ჩაეცინა და თავი გააქნია.
-საუბარზე უარს აცხადებ? - წამით მივაჩერდი და შემდეგ თავი პატარაზე დავუქნიე, სასაუბროდ ძალა არ მყოფნიდა.
-საწოლი გავშალე, - ოთახში ზეინი შემოვიდა, - ნაილ, შეგიძლია სათბურში ცხელი წყლით აავსო და ამომიტანო?
-კარგი - უთხრა ნაილმა და ოთახიდან გავიდა.
-ჩვენი ზევით ასვლის დროა, - ზევიდან დამაჩერდა ზეინი ღიმილით. ამოვიოხრე და წამოდგომა ვცადე.
-არა, არა, - ზეინმა შემაჩერა, - ავად ხარ, - მითხრა,მკლავები წელს და ფეხებს ქვემოთ შემიცურა და ხელებში ამიტაცა. მისი საქციელით ნასიამოვნებმა, რომ სიარულის უფლება არ მომცა, დავიკრუტუნე ცხვირი და მის თბილ კისერში ჩავმალე.
ცოტახანში ვიგრძენი რომ საწოლზე დამაწვინა, თვალები არც გამიხელია ისე გადავტრიალდი და პლედს ხელები მოვქაჩე.
-არა, არა ვერ მოგართვი, - ჩაიცინა ზეინმა და პლედი გამომაცალა. უკმაყოფილომ გავხედე, - ჯერ უნდა გამოიცვალო ანაბელ, - ეშმაკურად მიყურებდა. ამოვიოხრე და საწოლზე წამოვჯექი.
ზეინმა ჩანთა გახსნა და იქიდან ჩემი ღამის პერანგი ამოიღო.
-ოთახიდან გადი, - დავიჩურჩლე და ხელი გავუწოდე რომ პიჟამა მოეცა.
-არა, - ჩემთან მოიწია და ხელები მაისურის ქვეშ შემიცურა, - ავად ხარ და მარტო არ დაგტოვებ.
-გამოცვლა შემიძლია..
-ჩშ.. - მოიწია და კოცნა დამიპირა, მაგრამ სახე გავატრიალე.
-გადმოგდებ.
-არ მაინტერესებს, - ხელით, სახე გამომაწევინა და ტუჩებში მაკოცა, შემდეგ ქვედა ტუჩი კბილებით მოქაჩა და რომ გამოიწია მაისური თავზე სწრაფად გადამაძრო.
წელს ზემოთ მარტო აბრეშუმის ლიფის ამარა ვიჯექი მის წინაშე. ზეინმა ამოიოხრა და კისერზე საღამური ჩამომაცვა, შემდეგ ლიფი თითიების ერთ მოძრაობით შემიხსნა და მომაშრა. ხელები მაშნვე სახელოებში გავაძვრინე, მაგრამ ზეინის სახეზე ასახული გამომეტყველების მიხედვით, მივხვდი, რომ მაინც მოასწრო ჩემი მკერდისთვის თვალის შევლება. შარვალიც გავიძვრე და საწოლში შევწექი. ზეინმა საბანი გადამაფარა და ზემოდან პლედი. კარზე კაკუნის ხმა გაისმა და ოთახში ნაილმა შემოყო თავი.
-აქამდე სად იყავი? - კითხა ზეინმა. არ ვიცი აქამდე რას აკეთებდა ნაილი, ან რას ფიქრობდა ზეინი ამას რომ ეკითხებოდა, მარამ მე მაინც მადლობელი დავრჩი, რომ დაიგვიანა, თორემ შეიძლებოდა მასაც ენახა ჩემი მკერდი.
-წყლის ადუღებას დრო სჭირდება, იცოდი ზეინ? - ირონიით ჰკითხა. რაზეც ზეინმა თვალები აატრიალა და სათბური გამოართვა.
-აჰ, სსს! - შეჰყვირა და სათბური ხელიდან გააგდო.
-ბრთხილად, - ნაილმა თვალები აატრიალა. ზეინმა დაიღრინა სათბური ბრთხილად აიღო და შემდეგ საბნის ქვეშ, ფეხებისკენ ამომიდო.
-ახლა ჩათბები, მოშუშდები და მალე გამოჯანმრთელდები, - ღიმილით მითხრა, სახიდან თმა გადამიწია და ხელი შუბლზე დამადო. შემდეგ კი ზედ მაკოცა, - დაიძინე სანამ მე წავალ და გაციების წამლების გიყიდი, კარგი?
თავი პატარაზე დავუქნიე და თვალები დავახამხამე, რომლებსაც ნელ-ნელა ძილი ერეოდა და მეხუჭებოდა.
არ ვიცი რამდენი ხანი გავიდა, მას შემდეგ რაც დავიძნე, მაგრამ თვალები ხამხამით რომ გავახილე ოთახი უკვე ჩაბნელებული იყო. თავიდან ვერ მივხვდი სად ვიყავი, მაგრამ შემდეგ მეხსიერება აღვიდგინე.
„ანაბელ, ჩათვალე რომ მეც, დედაშენივით და შენი დასავით მოვკვდი!“
გონებაში მამაჩემის გამწარებული ხმა ჩამესმა. ტკივილმა ისევ იღვიძა ჩემში და თვალებიდან ათასი ცრემლი გადმომვარდა. ისევ ავსლუკუნდი და სახეზე ხელები ავიფარე.
ეს რა გავაკეთე.
მამას როგორ მოვექეცი, ან სწორი გადაწყვეტილება მივიღე კი?!
ახლა როგრო უნდა ვიცხოვრო, ზეინის კისერზე ხომ არ ვიჯდები. ანდაც რომ ვიჩხუბოთ? რომ გადამიყვაროს? მერე სად წავიდე? რა ვქნა?!

ვაი და ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი შეცდომა დავუშვი! არადა გადაწყვეტილების მიღების პროცესში ყველაფერი ისეთ სწორი იყო, თან არასწორიც.. მე ჩემი სიყვარულისთვის ვიბრძვოდი და შედეგი?!
თავი საჭინლად ამტკივდა, ხელები ახლა საფეთქლებზე წავიჭირე და წინ და უკან რხევა დავიწყე.
-ღმერთო, - ხმამაღლა ავქვითინდი.
-ანაბელ? - ცოტახანში ჩემი ოთახის კარი ზიენმა შემოაღო, - ანაბელ რა გჭირს? - როდესაც დამინახა რა მდგომარეობაშც ვიყავი, შეშფოთებული ჩემსკენ გამოექანა.
-ბელ, რა გჭირს? - აღელვებულმა ხელები საფეთქლიდან მომაშრებინა, შემდეგ მკლავები მომხვია და თავის გულს მიმაკრა. ცოტათი გადაიხარა და ცალი ხელით ფარანი აანთო. მერე სახეზე ხელი ხელი მომისვა და თავი ამაწევინა, - რატომ ტირი? - აღელვებულმა მკითხა და შუბლზე ხელი მომადო,- სულ ხურხარ. წამლებს მოვიტან.
-არა! - ამოვისლუკუნე და ხელებში ჩავაფრინდი, - არ დამტოვო!
უკვე პანიკა მიბყრობდა. არ მინდოდა ზეინი წასულიყო, არ მინდოდა მივეტოვებინე.
-არ მიმატოვო, - ავზლუქუნდი და თაივ მის მკერდში ჩავრგე, - არასდროს დამტოვო.
-დაწყნარდი ანაბელ, - ნაზად მითხრა და თმებზე ფერება დამიწყო. ხელები მაგრად შემოვაჭდე მის წელს და მთელი სხეულით მივეკარი,
თავი მის კისერში ჩავრგე და ნაზ კანზე კოცნა დავუწყე. მინდოდა სულ ასე ვყოფილიყავით ერთმანეთს ცახუტებულები, არასდროს მინდოდა გამევშა, სულ ჩემთან უნდა ყოფილიყო! მე ზეინი მჭირდებოდა! მთელი არსებით მჭრდებოდა და მისი დაკარგვა მაშნებდა. ძალიან მაშინებდა!
-ზეინ მიყვარხარ, - ისევ ავსლუკუნდი, როდესაც საპასუხოდ არაფერი მითხრა, - და შენ?
-ხო, -მის პასუხზე ნერვები მომეშალა და მისი მკლავები მოვიშორე
- რა ხო ზეინ. სულ ეს არის რაც შეგიძლია მითხრა? მორჩი შენს სულელობებს და მითხარი, რომ ისე გიყვარვარ როგორც მე! ისე გრჭირდები როგორც მე! ან უფრო მეტადაც! მითხარი! მითხარი! -მთელი სახე ცრემლებით მქონდა დაფარული.
-მიყვარხარ! - დამიყვირა ზეინმა, -ჰა, ეს გინდოდა?
-კი! ეს მინდოდა! და სულ ეს მინდა და სულ ეს მენდომება! მინდა მითხრა რომ გიყვარვარ და არ დამტოვებ! სულ!
-რატომ მაიძულებ სულ ამის თმქას? -ზეინის კითხვა დავაიგნორე.
-მითხარი, რომ გიყვარვარ! - გულში ჯიუტად ჩავარტყი ხელი. არ ვიცი რა მჭირდა, თითქოს ჭკუიდან გადავდიოდი, ჩემს თავს ვერ ვაკონტროლებდი. ის მიყვარხარ არ მაკმაყოფილებდა. მინდოდა სხვანაირად ეთქვა! ისე ეთქვა როგორც გუშინ მითხრა.
-ანაბელ რა გჭრს?!
-მეშნია, რომ აღარ გეყვარები! მეშნია რომ არასწორი გადაწყვეტილება მივიღე და რომ მიმატოვებ!
-ანაბელ ამაზე ნუ ფიქრობ!
-რა მოხდება როცა დავშორდებით?
-ანაბელ! - დაიყვირა, მაგრამ შემდეგ თავი შეიკავა, თვალები დახუჭა, ღრმად ჩაისუნთქ-ამოისუნთქა და შემდეგ ისევ მე შემომხედა, - ალბათ სიცხემ აგიწია. წავალ თერმომეტრს და წამლებს მოვიტან.
-არა, არ წახვიდე! - შევევედრე, მაგრამ უშედეგოდ. მისი სხეული წამებში გამომეცალა და ოთახიდან გავიდა. ნერვებ მოშლილი კიდევ უფრო ავზლუქუნდი და თავი ბალიშში ჩავრგე. როდესაც ზეინი მობრუნდა, მაშინ უკვე ცოტათი დაწყნარებული ვიყავი.
-წამოჯექი, - მიბრძანა და მეც ზანტად დავემორჩილე. წამოვჯექი და თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე, - პირი გააღე, - პირი გავაღე და ზეინმა თერმომეტრი ენის ქვეშ, დღეს უკვე მეორედ ამომიდო. ცოტახანი ვუცადეთ და შემდეგ ტემპერატურა ნახა. თავი გააქნია და წამლებს დაწვდა.
-სიცხე მაქვს? -ამოიოხრა -მიბრაზდები?
-არა.
-ვიცი რომ მიბრაზდები, - ვუთხარი, წამალი ხელიდან გამოვართვი და პირში ჩავიდე, შემდეგ კი წყალი მივაყოლე, -მაპატიე, უბრალოდ ძალიან მეშინია.
-ანაბელ, მე არ ვაპირებ შენს მიტოვებას - თავი გააქნია და ხელებს დახედა.
-დღეს ოჯახის ყველა წევრი დავკარგე, - დავიჩურჩულე. მან მაშინვე ამომხედა და თავისი თაფლისფერი თავლები მომაბყრო.
-ვიცი რა გრძნობაცაა, მაგრამ არაფერია ისეთ რასაც ვერ გაუმკლავდები.
-ძალიან მწარეა.. - ზეინმა თავი დამიქნია.
-ხო ეგ მწარე წამალია -მის ხუმრობაზე გამეღიმა. ზეინი ჩემთან ახლოს მოჩოჩდა, შემდეგ კი ხელები წელზე მომხვია, ცოტათი ჩამწია და საწოლში თვითონაც შემოწვა.
-მიხარია, რომ აქ ხარ. -მითხრა და თავი ჩემს კისერში ჩარგო.
52.
-დედა? - გაკვირვებულმა ვიკითხე როდესაც ნისლში დედაჩემის ოქროსფერი, ლოკონა თმები დავლანდე. ჩემგან ზურგით იდგა, - დედა, - მეორეჯერ დავუძახე,რომ არ გამომხედა მისკენ წავედი და მხარზე ხელი ჩამოვადე. რაზეც რეაგირება იქონია,- დედა, - ამჯერად სიხარულისგან აღმომხდა და მას გადავეხვიე.
-ოჰ, ანაბელ, - ყურში დედის თბილი ხმა ჩამესმა, რომელიც ასე მომნატრებოდა. მისი ტანსაცმლის სუნმა ძველი მოგონებები ამომიტივტივა გონებაში.
-დე, შენ არ იცი როგორ მენატრები, - როგორც კი ვუთხარი მაშინვე ყელში რაღაც გამეჩხირა და თვალებზე ცრემლები შემომაწვა. გამოვიწე, მინდოდა კიდევ ერთხელ დამენახა მისი სახე, მაგრამ სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, როდესაც დედას მაგივრად სკარლეტი დავინახე.
ზუსტად ისე გამოიყურებოდა, როგორც ბოლოს ვნახე. პირი დაეღო, თავისი ლურჯი თვალები განასცისფერებოდა, სახედან კი ფერი გადასცლოდა. თვალები აქეთ-იქით გავაცეცე დამფრთხალმა, ახლა მის ოთახში ვიდექი, სადაც თავი ჩამოიხრჩო. შემამცივნა, როდესაც შევამჩნიე, რომ ჯერ კიდევ მეკავა მისი ხელები. მაშინვე გამოვეცალე, ის ჩემს დას არ ჰგავდა. ყველა სიცოცხლის მანიშნებელი ნატამალი გამქრალი იყო მისგან. ჰაერი კი სიკვდილის სუსხიანი სურნელით იყო გაჟღენთილი, რაც შემზარავს ხდიდა ერთ დროს ჩემს საყვარელ ადგილს.
-გაიქეცი ანაბელ - ჩახლეჩილი ხმით დაიჩურჩულა ჩემმა დამ. არც შევკამათებივარ ისე გადავდგი ორი ჯაბიჯი უკან და მოვტრიალდი რომ გავქცეულიყავი, მაგრამ რაღაც ძლიერს და მაგარს შევეჯახე.
-ანაბელ!
-მამა..
-მამას ნუღა მეძახი, მე მამაშენი აღარ ვარ!
-არა, მამა გთხოვ.. - სასოწარკვეთილმა დავიკივლე, მაგრამ მამის ხმამ გამაწყვეტინა.
-შენ არ იცი რა მძიმე და მწარეა მარტოობა.. - თვალები დავხუჭე, საიდანაც ცრემლები ღაპაღუპით გადმომვარდა.
-ამიტომ გთხოვ არ მიმატოვო - ახლა უფრო თბილი და ნაზი ხმა გაისმა. თვალები გავახილე და ხელთ ზეინი შემრჩა. მკლავები მაღლა ჰქონდა აწეული და ჩასახუტებლად გამზადებული.
-ზეინ - გულზე მომეშვა და მისკენ წავედი, მაგრამ მასთან ვერ მივდიოდი. - ზეინ? - შეშფოთებულმა შევძახე. რამდენით მისკენ წავიდოდი, ორი იმდენით მშრდებოდა მისი სხეული, - ზეინ! - ბოლოს პანიკაში ჩავარდნილმა დავიკივლე, რადგან მეთვითონ ვეღარ ვმოძრაობდი.
-არა! არა, გთხოვ ზეინ! - მისი სხეული სულ გაუჩინარდა ნისლში და მარტო დამტოვა. მე კი შეშინებული მის სახელს გავიძახოდი.
-ანაბელ! - რაღაცამ შემარყია, - ანაბელ, გაიღვიძე! - თვალები გავახილე და მაშინვე საწოლზე წამოვჯექი.
-ზეინ, - დავიხავლე, როდესაც მივხვდი რაც მოხვდა მაშინვე მას ჩავეკარი.
-ჩშშ, ბელ - ყურში თბილად ჩამჩურჩულა და თმაზე ხელი ჩამომისვა. ისე როგორც დედა აკეთებდა, როდესაც ღამით მეშინოდა. ამ მოგონებაზე ყელში ბურთი ისევ შემომაწვა და მის გულზე მიკრული ავსლუკუნდი, - უბრალოდ კოშმარი გესიზმრა, დაწყნარდი.
-იქ-ქ, იქ, - ვცდილობდი სათქმელი მეთქვა, მაგრამ ხმას ვერ ვიბრუნებდი.
-ჩშშ.. სიცხემ აგიწია ისევ, ალბათ - თბილად, ჩურჩულით მითხრა, სახიდან თმა გადამიწია და შუბლზე მაკოცა, - მოდი ისევ გაიზომე კარგი? - თერმომეტრი მომაწოდა, რომელიც ენის ქვეშ ამოვიდე. ხუთი წუთი სანამ გავიდოდა ხან ხელებს მიზლდა, ხან ზედ მკოცნიდა, სახიდან თმებს მიწევდა და მიღიმოდა. ასეთი ზეინი აქამდე არასდროს მენახა.
-სხვათაშორის დაგიწია,- ღიმილით მითხრა, როდესაც ტერმომეტრს დახედა.
-ჰო?
-ჰო, მალე გამოჯამრთელდები - ღიმილით მითხრა, მიმაწვინა, საბანი საგულდაგულოდ შემომიკეცა, სიცივეს, რომ არ შემოეღწია. მაკოცა და შემდეგ კარისკენ წავიდა.
-ჩემთან დარჩი, კარგი? - ჩემი ხმა ვედრებას გავდა, არ მინდოდა რომ წასულიყო, არ მინდოდა კიდევ კოშმარი დამსიზმრებოდა.
-გინდა, რომ შენთან დავიძინო? - თვალებგაფართოებული მომიტრიალდა.
-კი, - თავი დავუქნიე. მის ბაგეზე ღიმილი დავლანდე
ჩემსკენ წამოვიდა, შემდეგ საბანი ასწია და შემოწვა. ამჯერად თავისი ჯინსის შარვლის მაგივრად ღამის პერანგი ეცვა.
-რა ცივი ფეხები გაქ, - ავხითხითდი და ჩემი მხურვალე ფეხები მისაში ავბლანდე, უფრო რომ ჩამეთბო.
-შენ კი როგორ ხურხარ, - მანაც ჩაიცინა. ერთი ხელი თავის ქცეშ ამომიდო მეორე კი წელზე შემომხვია.
-უნდა გაგათბო, - დავიჩურჩულე და შემდეგ დამამთქნარა, რაზეც ზეინს ჩაეცინა, - რა იყო?
-საყვარელი ხარ როცა ამთქნარებ, - სიცილით მითხრა და ცხვირზე სველი ტუჩებით მაკოცა.
-ფუ, ცხვირი დამიდორბლე, - შევიშმუშნე და ცხვირი მის მაიკას გავუსვი, სისველე რომ მომეშორებინა, რაზეც მას ხმამაღლა გაეცინა, თავი ხელებით გამიკავა და მთელ სახეზე სველი კოცნების დატოვება დამიწყო.
-ღმერთო ზეინ! საზიზღრობა, ნუ მკოცნი! - გაბაპროტესტე, მაგრამ ვინ მიგდო ყური.
-გადატრიალდი, - კოცნას რომ მორჩა მთხოვა, რაზეც დავემორჩილე. ახლა ჩემი ზურგით მის მკერდს ვიყავი აკრული. როგორც წინაზე ერთი ხელი თავის ქვეშ შემოცურა, მეორე კი წელზე შემომხვია. თვი კისერში ჩამიყო, ხოლო თავისი უკვე გამთბარი ფეხი ზემოდან გადმომადო.
ასე, მისი სხეულით ციხეში გამომწყვდეული მე, სრულიად დაცულად ვგრძნობდი თავს ყველანაირი კოშმარისაგან.
მეორე დილას სრულიად აბურდულს გამეღვიძა. თმები სახეზე დამყროდა და ცხვირით სუნთქვაში ხელს მიშლიდა, ამიტომ პირი დიდზე მქონდა დაფჩენილი. გვერდზე გადავბრუნდი, ზეინს ისევ ეძინა. არ მინდოდა მისი გაღვიძება, ამიტომ ჩუმად ავდექი საწოლიდან და ნელ-ნელა მივედი ჩემი ჩემოდნისკენ, ტანსაცმელი ამოვიღე და ჩუმადვე გავედი ოთახიდან, რომ სააბაზანოში შევსულიყავი. როცა გამოვედი ზეინს უკვე ეღვიძა, მაგრამ ჯერ კიდევ არ ამდგარიყო.
-სიცხე კიდევ გაქ? -ახალგაღვიძებულს ხმა ჯერ ისევ დაბოხებული ქონდა.
-არ ვიცი-მხრები ავიჩეჩე.
-მოდი აქ -მითხრა და საწოლიდან წამოიწია.
-ისე აღარ ხურხარ, - შუბლზე ხელი მომადო - მგონი სიცხემ გაგიარა.
-ხო, თავს შედარებით კარგად ვგრძნობ - ოდნავ გავიღიმე.
-მმ.. სიცხე ალბათ ნერვიულობის გამო გქონდა.
მაშინვე წამეშალა სახიდან ღიმილი, როდესაც თვითონაც გაიაზრა რა თქვა სახე მოეღრიცა. პირი გააღო, რომ რაღაც ეთქვა, მაგრამ როგორც ჩანს გადაიფირა, ან უბრალოდ სიტყვები ვერ იპოვა და დახურა. მიუხედავად იმისა,რომ ახლა ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ვარ მაინც არ მასვენებს დანაშაულის გრძნობა, რომ მამაჩემს ესე მოვექეცი და აცრემლებული თვალებით მამიდას სახლში დავტოვე.
-გშია ხო? - თავი მოიფხანა ზეინმა და საწოლიდან წამოდგა. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-კარგი, მოვწესრიგდები და ჩავიდეთ იქამდე კი თუ გინდა ბარგი ამოალაგე. თავი დავიქნიე და ბარგის ამოლგება დავიწყე. ვალაგებდი თან თვალები ცრემლებით მევსებოდა. ყველანაირაც ვცდილობდი მათ შეკავებას, რადგან არ მინდოდა ზეინს ჩემი ცრემლები ენახა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.
როდესაც კარის გაღებუს ხმა გავიგე, მაშინვე სასწრაფოდ მოვიშორე ცრემლები და შევეცადე ბედნიერი გამომეტყველება მიმეღო, მაგრამ არ ვიცი რამდენად გამომივიდა ეს.
-ჩავიდეთ და მერე დაალაგე დანარჩენი-მითხრა და ზემოდან მაისური გადაიცვა. მაისური, რომელიც ხელში მეჭირა დავკეცე და კარადაში შევდე. როცა დაბლა ჩავედით, ნაილი უკვე მაგიდაზე თეფშებს აწყობდა.
-დილამშვიდობისა, ანაბელ -მომესალმა ნაილი.
-ჰეი -ზეინმა ხელები აიქნია -მე ვერ მხედავ ააქ? -ნაილმა თვალები გადაატრიალა.
-დილამშვიდობისა, ზეინ -უთხრა და მაგიდასთან გვიხმო.
-სიცხე აღარ გაქ? -იკითხა ნაილმა და ჩამოწოლილი სიჩუმე დაარღვია.
-არა- თავი გავიქნიე და ჩანგალი, ხორცის ნაჭერს ჩავარჭე და ხელში დავატრიალე. მადა საერთოდ დაკარგული მქონდა.
-ჭამე ანაბელ, ავად იყავი და აუცილებელია რომ კარგად იკვებო -მითხრა ზეინმა, მას კი ნაილიც აყვა. რამდენიმე ლუკმა პირში ძალით ჩავიდე, არცერთი ხმას არ ვიღებდით, სიჩუმე კი ისევ ნაილმა დაარვია.
-კარგი რა ანაბელ,რატომ ხარ ცუდ ხასიათზე? -ნაილმა ჭამა შეწყვიდა და მე მომაჩერდა, ზეინმაც იგივე გააკეთა. -დაფიქრდი რა მაგარია ანაბელ აქ რომ გადმოხვედი, ერთად ვიცხოვრებთ, სკოლაში ერთად ვივლით, ერთად ვიმეცადინებთ...
-ნაილ, ნაილ -ზეინმა ნაილი გააჩერა -ჩემი აქ ცხოვრებით ხელს ხომ არ შეგიშლით? შემიძლია სხვა სახლი მოვნახო -ზეინის ნათქვამზე სამივეს გაგვეცინა. მომწონდა მათთან ყოფნა, მომწონდა ის ფაქტი, რომ სკოლაში ნაილითან ერთად ვივლიდი და მასთან ერთად ვიმეცადინებდი, მაგრამ არ მომწონდა, რომ ამ ყველაფერს ლილისთან ერთად აღარ გავაკეთებდი. არც ის მომწონდა, რომ მამას ვეღად დაველაპარაკებოდი. ისიც მაშინებდა რას იტყოდა ხალხი.
-წავალ ბარგის ამოლაგებას დავამთავრებ -ვთქვი, ჩემი ჩეფში ავიღე, ნიჟარაში ჩავდე და ჩემთვის განკუთვნილ ოთახში ავედი. ცოტახანში კარი ზეინმა შემოხსნა.
-დღეს ბიჭები უნდა ვნახო, წამოხვალ ხო?
-გთხოვ, დღეს ვერა -მისკენ არ შევტრიალებულვარ პასუხი ისე გავედი, არ მინდოდა ჩემი დასიებული თვალები ენახა. ზეინი ჩემკენ წამოვიდა და წინ დამიდგა.
-ანაბელ,ისევ იტირე? -სახეზე უკმაყოფილება ემჩნეოდა. თავი გაიქნია და ხელები ნერვულად შეიცურა თმაში. ხმის ამოუღებლად კარებისკენ წავიდა, კარი გამოხსნა, მაგრამ ისევ მიხურა და მე მომიტრიალდა.
-თუ ასე იქნებოდი მე რატომ ამირჩიე? ენა ჩამივარდა, ხმას ვეღარ ვიღებდი -ანაბელ,თუ ასე აპირებ ყოფნას სჯობს წახვიდე,ახლაც არ არის გვიან. -თვალები გამიფართოვდა და მას შევხედე. ნუთუ ამას სერიოზულად ამბობს?!
-შენ ამას სერიოზულად არ ამბობ -თითქმის წამოვიყვირე და თავი გავაქნიე.
-კი ანაბელ,ვამბობ! მე არ მჭირდება ესეთი ანაბელი. მე სხვა ანაბელი მიყვარს. აქ იმიტომ წამოხვედი, რომ ოჯახს ბედნიერება არჩიე და ესაა შენი ბედნიერება?
-ზეინ დრო მჭირდება -თვალებიდან ცრემლების ახალმა ნაკადმა დაიწყო სვლა -შენ არ იცი რას ვგრძნობ ახლა. ერთადერთი ოჯახისწევრი დავკარგე,რომელიც ცოცხალი მყავდა!
-არ ვიცი რას გრძნობ? -ჩაიცინა -იცი მე ჩემი ყველა ოჯახის წევრი ერთდროულად დავკარგე. მე ყველა იმ ტკივილის ერთდროულად გადატანა მომიწია, რომელიც შენ წლების განმავლობაში გადაიტანე. და იცი რაა? ჩემგან განსხვავებით შენთან ისევაა იმედი, შენ მამა გყავს, რომელიც ისევ ცოცხალია და ადრე თუ გვიან გაპატიებს! -ზეინი თითქმის ყვიროდა. -და შენც კარგად იცი ეს, შენ უბრალოდ ნანობ რომ აქ,ჩემთან ერთად, წამოხვედი - პირი დავაღე,რომ შევპასუხებოდი,მაგრამ ვერაფერი ვუპასუხე. ნუთუ ფიქრობს,რომ ვნანობ მასთან ყოფნას? ასე რომ იყოს ახლა აქ არ ვიქნებოდი.
-სისულელეს ამბობ -ძალაგამოცლილმა ამოვიოხრე
-ანაბელ მთელი ღამე შენი შეცდომის გამო მამაშენს პატიებას სთხოვდი -უკვე ყვრიოდა.
-ზეინ უბრალოდ კოშმარები მესიზმრებოდა. -გულნატკენმა ამოვიხავლე.
-ანაბელ ეს არცერთისთვის არ არის ადვილი, ნუ მაიძულებ იმის გამო თავი დამნაშავედ ვიგრძნო, რომ მამაშენს დაგაშორე -მითხრა, ოთახის კარი უხეშად გამოხსნა და სასწრაფოდ გავიდა იქიდან.
53. (+18!)
ოთახში ვიყავი და უიმედოდ ველოდებოდი, როდის შემოაღებდა ოთახის კარს ზეინი. ორი საათი გავიდა, მაგრამ არსად ჩანდა. თავს დამნაშავედ და ცოტა არ იყოს უხერხულად ვგრძნობდი, მის სახლში ვარ და მასთან ვიჩხუბე. ოთახში აქეთ-იქით დავდიოდი და ნერვულად ვიკვნეტდი ტუჩებს, ბოლოს კი გადავწყვიტე მასთან მივსულიყავი და ბოდიში მომეხადა. კარგი გამოვაღე და ზეინის ოთახისკენ წავედი. კარზე დავაკაკუნე, ის ალბათ გაბრაზებულია ისევ და არ მინდა უნებართვოდ შევიდე. დავიძაბე, როცა კარი არ გამიღო.
-ზეინ, ნუ მიბრაზდები, გთხოვ, კარი გააღე -მისთვის გასაგები ხმით ვთქვი და კიდევ ერთხელ დავაბრახუნე.
კარი ისევ არ გააღო. ამოვიოხრე და კარი მისი ნებართვის გარეშე შევაღე. ოთახში არ იყო. ალბათ მისაღებშია. კარი გამოვკეტე და კიბეებზე ჩავირბინე. ზეინი არც იქ არ იყო, სამზარეულოშიც შევიხედე, მაგრამ იქაც ვერ მოვკარი თვალი. სამზარეულოს ფანჯრიდან უკანა ეზოში გავიხედე, მაგრამ არც იქ იყო. *ჰმმ ალბათ ნაილის ოთახშია* გავიფიქრე და კიბეებზე ავირბინე და ნაილის ოთახის კარი შევხსენი. ნაილს
კარის გაღების ხმაც არ გაუგია იმდენად იყო რაღაც წიგნში ჩაფლული, ხელის შეშლა არ მინდოდა, ამიტომ კარი ჩუმად გამოვიხურე და ისევ მისაღებში ჩავედი. დივანზე ჩამოვჯექი და ტელევიორის ზემოთ ჩამოკიდებულ საათს უიმედოდ მივაშტერდი.
წამი წამს მისდევდა,საათის წიკწიკი კი უარესაც მიშლიდა ნერვებს. ფეხზე წამოვდექი და სახლში უაზროდ ბორიალი დავიწყე. ფანჯარაში გავიხედე, რომელიც ქუჩას გადაყურებდა, იმ იმედით რომ სახლისკენ მომავალ ზეინის დავინახავდი, მაგრამ წყლად ქცეული თვოლისა და რამდენიმე კაცის მეტი არაფერი მოჩანდა. ისევ დივანზე ჩამოვედ და ტელევიზორი ჩავრთე. ვხედავდი, როგორ ირეოდა სხვადასხვა ფერები ერთმანეთში,მაგრამ გადაცემისთვის ყურიც არ დამიგდია,ფიქრებით ისევ ზეინისკენ ვიყავი. ფიქრებიდან გამოვედი, როდესაც ნაბიჯების ხმა გავიგე. უკან გავიხედე და დავინახე როგორ ჩამოდიოდა ნაილი კიბეებზე, თან თვალებზე ხელს ისვამდა.
-ანაბელ,არ გშია? -მკითხა და კიბეების კიდესთან გაჩერდა.
საათს შევხედე, უკვე შვიდი ხდებოდა, მე კი დილის მერე არაფერი მქონდა ნაჭამი. ხმა არ მომიღია, უბრალოდ თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-მიდი ზეინს დაუძახე და ვჭამოთ.
-მე და ზეინმა ვიჩხუბეთ და დილის მერე სახლში არ მოსულა. -ნაილმა ჩაიცინა და თავი გაიქნია.
-კაი, კაი, წამოდი ვჭამოთ -მითხრა და თავით სამზარეულოსკენ მანიშნა.
თავს საშინლად ვგრძნობდი იმის გამო რომ ზეინი სახლში არ იყო, მე კი მის სახლში საჭმელს შევექცეოდი. შეიძლება სისუელელა ამაზე რომ ვდარდობ, მაგრამ ეს მართლაც ძალიან საშინელი გრძნობაა,ის სახლიდან ჩემთან ჩხუბის გამო წავიდა მე კი მის სახლში ვარ,ისე თითქოს არაფერი მომხდარა. მე ხომ წასასვლელი არსად მაქ სხვაგან.
ზეინი კიდევ დიდხანს არ გამოჩენილა. მე და ნაილი კი მისაღებში ვისხედით და ათას უაზრო თემებზე ვსაუბრობდით.
-წამოდი დავიძინოთ -ვუთხარი, როცა შევამჩნიე, რომ ძალაგამოცლილი თვალს ძლივს ახელდა. ნაილი მთქნარებას, რომ მორჩა თავი დამიქნია და ფეხზე წამოვდექით. სანამ თავის ოთახში შევიდოდა მითხრა, რომ არ მენერვიულა და ასევე ტკბილი ძილი მისურვა. მე ჩემ ოთახში შევედი, საღამური ჩავიცვი და ლოგინში შევწექი. თვალები დავხუჭე და ვეცადე დამეძინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ აქეთ-იქით ვტრიალებდი. მოსვენებას ვერ ვპოულობდი. საწოლის გერდზე მდგარი პატარა ნათურა ავანთე და საათს შევხედე. უკვე ორი სრულდებოდა. ამოვიოხრე და ფეხზე წამოვდექი. ჩემი ოთახიდან გავედი და ზეინის ოთახში შევიხედე, იქნებ უკვე მოსული ყოფილიყო და ეძინა, მაგრამ ოთახი ცარიელი იყო. ნერვიულობამ ამიტანა და ავცახცახდი, იქნებ რაიმე დამართა? მისაღებში ჩავედი და შვილის მომლოდინე მშობელი დედასავით, მისი დაცდა დავიწყე. როგორც ჩანს ჩამთვლიმოდა, რადგან კარის ხმაზე დაფეთებულმა გავახილე თვალები და სავარძლიდან წამოვხტი. კარებში მდგარი ზეინის დანახვაზე გულიდან რაღაც დიდი ტვირთი მომეხსნა. გამახარა მისმა სახსალამათმა ნახვამ.
ზეინმა ამომხედა და შეუმჩნევლად ჩაეღიმა. ვიფიქრე,რომ ისევ მიყვირებდა და გამიბრაზდებოდა, მაგრამ ამის მაგივრად ყელში ნაზად მაკოცა.
-ბელს-ამოილუღლუღა და კიდევ ერთხელ დამიტოვა სველი კოცნა ყელზე. ხმადაბლა ამოვიკვესე და ხელები კისერზე მოვხვიე, როგორც ჩანს ოდნავ ნასვამი იყო.
-აღარ მიბრაზდები? -ხმადაბლა ვკითხე. ზეინმა თავი ამოწია და თვალებში ჩამხედა.
-არ შემიძლია შენზე დიდხანს ვიყო გაბრაზებული. -ამოიოხრა. მისმა სიტყვებმა მაიძულეს რომ გამეღიმა.
-მე მელოდებოდი? -მითხრა და კურტკა გაიხადა. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-ძალიან კარგი, რაღაც მოვიტანე -სწრაფად მაკოცა ტუჩებზე, კურტა საკიდზე ჩამოკიდა და ისევ მე მომიბრუნდა.
-და რა მოიტანე? -ცნობისმოყვარედ ვკითხე და თვალების ცეცება დავიწყე, როდესაც შავი შარვლის ჯიბიდან პატარა პაკეტი ამოიღო და ჰაერში დაატრიალა.
-აი ეს მოგიყვანს ხასიათზე და ყველა შენს სადადებელს დაგავიწყებს-გაიცინა და პაკეტი გახსნა, -ცოტახნით მაინც -დააყოლა და ჟურნალების მაგიდიდან გაზეთს პატარა ნაგლეჯი მოახია. პაკეტიდან თუთუნის მსგავსი მწვანე ბალახი გადმოყარა და ზედ დაყარა.
-ეს რა არის? -ვკითხე ზეინს და მის მოქმედებებს კარგად დავაკვირდი.
--მითხრა და თავისი საქმე გააგრძელა. შევცბი და უკან დავიხიე. არასოდეს გამისინჯავს ასეთი რაღაცეები და ცოტა არ იყოს მეშინია კიდეც. ნარკოტიკივით რომ იყოს და რომ შევეჩვიო?! ზეინმა დაინახა ჩემი შეცბუნებული სახე და მსუბუქად გაეცინა.
-საშიშია? -ვკითხე ხმა აკანკალებულმა.
-ანაბელ, მენდობი?
-კი. -თავი დავუქნიე. გამიღიმა და ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო. თუთუნი გადმოყარა და მწვანე ბალახს შეურია. შემდეგ კი თუთუნის ადგილას ესენი ჩაყარა, თავი მოუკრა და სიგარეტის თავზე ენა გადაატარა
-საშიში არაფერია,ჩვეულებრივ უნდა მოწიო,როგორც სიგარეტი,უბრალოდ ცოტა ღრმად უნდა შეისუნთქო ჰაერი,აი ასე.. -ზეინმა სიგარეტს წაუკიდა და ღრმა ნაპასი დაარტყა. -დამიჯერე გიშველის -მითხრა და სიგარეტი გამომიწოდა. -თავი დავუქნიე,გვერდით მივუჯექი და ხელიდან გამოვართვი. პირში ჩავიდე და როგორც მან მითხრა ისე გავაკეთე,ის კი გაფაციცებით მიყურებდა. სიგარეტისგან განსხვავებული გემო და სუნი ჰქონდა. სანამ მე ამას ვეწეოდი ზეინმა თავისთვის სხვა გაიკეთა და მე არც მქონდა დამთავრებული მოწევა, რომ მან უკვე ბიჩოკი საფერფლეში ჩაწვა. ცოტახანში მეც მას მივყევი და სიგარეტი საფერფლეში ჩავაქვრე.
-და ახლა? -ვკითხე ზეინს დამისკენ მივტრიალდი -რატომ არაფერს ვგრძნობ?
-დაელოდე -მითხრა და კიდევ ერთხელ მაკოცა.
თავი უკან გადავწიე და თვალები დავხუჭე. თავბრუს ხვევა ვიგრძენი, რაც დიდად არ მესიამოვნა, მაგრამ შემეგ ემოციების სულ სხვა ტალღამ დამარტყა მთელი ძალით. ამოვიოხრე და თვალები დავახამხამე, ზეინი დავინახე და დებილივით გავიღიმე. ვერც კი აღვწერ, როგორ მიყვარს. იმდენად რომ ყველაფერი მინდა მისთვის გავაკეთო. ზეინმაც გამიღიმა, რაზეც კიდე უფრო გავიბადრე. თავს მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერ ადამიანად ვგრძნობდი ამ წამს. მე მასთან ვიყავი, არაფერი მაღელვებდა. ყველა გასაჭრი ტვინის უკანა კუნჭულში მქონდა მოსროლილი.
ფიქრებიდან გამოვფხიზლდი, როცა ლოყაზე კბილების მოჭერა ვიგრძენი.
-აუუუჰჰ- ტკივილისგან ამოვიკვნეზე და შემდეგ გადავიხარხარე. ვხარხარებდი ხმამაღლა და გაუჩერებლად, ჩემ შემხედვარე ზეინსაც ეცინებოდა.
-ძალიან მაგარია -ვუთხარი და კიდევ გადავიხარხარე. ვცდილობდი გავჩერებულიყავი, რომ ზეინის კოცნა შემძლებოდა, მაგრამ არ შემეძლო, ჩემს ქმედებებს ვერ ვაკონტროლებდი. თითქოს ჩემს სხეულს მე არ ვფლობდი, მე უბრალოდ ვუყურებდი და ვაკვირდებოდი მის ქმედებებს.
-მწყურია -წარმოვთქვი და სავარძლიდან წამოვდექი. წყურვილი სულ დამავიწყდა, როდესაც კიბეებზე მომავალი ნაილი დავინახე, ხალათში გამოწყობილი. თმები ერთიანად აბურდვოდა, თვალებს კი მთელი ძალით იფშვენტდა. ჩვენს წინ დადგა,როდესაც მისი გამომეტყვენება დავინახა, ისევ უაზროდ გადავიხარხარე.
-ღმერთო ნაილ,შენი სახე. -ძლივს ამოვილუღლუღე.
-ანაბელ რა გჭირს?-გაკვირვებულმა იკითხა და ორივეს დაგვაკვირდა,მე კი გაჩერება არ შემეძლო, უაზროდ ვიცინოდი. ნაილი უფრო ახლოს მოიწია ჩემთან და თვალებში ჩამაშტერდა.
-თვალები დასიებული და ჩაწითებული გაქვს-შევამჩნიე, როგორ დაიძაბა ნაილი, ჩემგან გაურკვეველი მიზეზის გამო, რაც სიტუაციას უფრო სასაცილოს ხდიდა ჩემთვის. -ზეინ რას შვები საერთოდ ხვდები?! -უკვე დაიყვირა -შენი თავი თუ არ გადარდებს ამ გოგოს რაღას ერჩი? სულ დაღუპავ მას. -იმის მაგივრად,რომ ნაილის გაბრაზებაზე ოდნავ მაინც გავჩერებულიყავი, ყველაფერი პირიქით მოხდა.
ზეინმა ჩაიცინა.
-კარგი რა ძმაო, დაწყნარდი, არაფერია. -ნაილს ზეინის პასუხზე სახე უფრო აერია.
-ნაილ ზეინს აქ, არ გინდა შენც მოწიე -შევთავაზე გაბრწყინებულმა.
-ღმერთო ჩემო - ნაილმა ხელები ზემოთ ააბყრო. -ამაზე ხვალ დავილაპარაკებთ -თქვა ისევ გაბრაზებული ტონით და კიბეებზე ავიდა.
-რამ გააბრაზა? -ზეინთან მივედი და კალთაში ჩავუჯექი. მხრები აიჩეჩა და ფეხები თავის ფეხებზე გადამადებინა. ზეინს შევხედე და მისი სახის დანახვისას საშინლად მომინდა შევხებოდი, მინდოდა ხელი ზემოთ ამომეწია, მაგრამ უეცრად მის სასქესო ორგანოს ავატარე. ახლა ახლამა გრძნობებმა იფეთქეს ჩემში, მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა და საგრძნობლად გამაჟრჟოლა. თითოეული თმა ყალყზე დამიდგა. ჩვენს შორის თითქოს რაღაც მუხტი წარმოიშვა. თვალი ზეინის ფეხებს შუა გამექცა, პირი გამიშრა და გული ორჯერ სწრაფად ამიძგერდა, როდესაც ის ამობურცულობა დავინახე, რომელსაც რამდენიმე წამის წინ შევეხე. მზერა მისი სასქესო ორგანოდან, რომელსაც შარვალი ფარავდა, ისევ თვალებზე გადავიტანე. გუგები გაფართოვებოდა და ახლა მისი თვალები იმაზე მეტად მუქი ჩანდა ვიდრე იყო. ხელი ლოყაზე ნაზად ჩამოვუსვი, გამეღიმა, როცა წვერის ჩხვლეტა ვიგრძენი.
-ძალიან ლამაზი თვალები გაქ- ვუთხარი და თვალებში დაჟინებით ჩავაშტერდი. ესეთი ლამაზი თვალები, აქამდე არასდროს მქონდა ნანახი.
ხელი თვალებზე მოვუსვი. ზეინმა ამოიოხრა, საჯდომზე ორივე ხელი მომხვია და მასთან კიდევ უფრო ახლოს მიმწია. ისევ ის შეგრძნება დამეუფლა, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ, როდესაც ჩემს ფეხებს შუა მისი სასქესო ორგანო ვიგრძენი. თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე. ხელი მისი სახიდან, მის ტანზე ჩამოვასრიალე, როდესაც მუცელთან მივედი ცოტახანს შევყოვნდი, არ ვიცოდი გამეგრძელებინა თუ არა. ზეინს ავხედე, ძარღვები დაჭიმვოდა და ჩემს შემდგომ ნაბიჯს ელოდა. ხელი მუცლიდან ჩამოვაცურე და მის სასქესო ორგანოზე გავაჩერე. ზეინმა სიამოვნებისგან ამოიოხრა.
-ეს როგორი გრძნობაა? -დაინტერესებულმა მას ავხედე, ხელი ჯერ კიდევ მის ამობურცულობაზე მედო.
-აი ესეთი -მითხრა და ახლა მე დამადო ხელი. ღრმად ამოვუსუნთქე.
-ანუ ძალიან მ..მაგარი-ძლივს წარმოვთქვი.
-ხო ანაბელ- გაიცინა და ხელი უფრო ძლიერად მომადო. სუნთქვა გახშირებული მეც ზეინის მოძრაობას მივყევი და ხელი სასქესო ორგანოზე მოვუჭირე.
-ანაბელ, შეწყვიტე - ძლივს ამოიოხრა.
-რატომ თუ ეს კარგი გრძნობაა? -თვალებში ვუყურებდი, მაგრამ ხელს არ ვუშვებდი.
-ანაბელ, ახლა თუ არ გაჩერდები გეფიცები აქვე -ენით ორივე ტუჩი დაისველა.
მის ამ ნათქვამზე გადავიხარხარე.
-კარგი -ვუთხარი ეშმაკურად და ხელი პენისზე რამდენჯერმე გადავატარე.
-ანაბელ, მე გაგაბრხილე.
-ხო, ვიცი -ღიმილით ვუთხარი და თვალი ჩავუკარი. ზეინი პირაღებული და თვალებგაფართებული მომჩერებოდა. თავი ვერ შევიკავე და მის ბაგეებს დავეწაფე, თან ასოზე ხელის დაწოლა გავზარდე, რაზეც კოცნის დროს ამოიოხრა. მისი ოხვრა გონებაში, როგორც ყველაზე ლამაზი მელოდია მსოფლიოში, ისე ჩამესმა. ვიგრძენი, როგორ გამაგრდა მისი ამობურცულობა და გამიკვირდა რამე ხომ არ დავუშავე, მაგრამ მისი რეაქცია სრულიად საპირისპიროს მპასუხობდა. ამიტომ მოტივირებული და აჟიტირებული იმით, რომ მას სიამოვნებას ვანიჭებდი, მოქმედებას არ ვწყვეტდი.
-წამოდი-მითხრა და ფეხზე წამოდა. ორივე ხელით ჩემს ფეხებს იჭერდა, რომ მისი ტანიდან არ ჩამოვსრიალებულიყავი. კიბეებზე ავიდა და ერთი ხელი გამიშვა, რომ კარის გაღების საშუალება ქონოდა. როგორც კი ოთახში შევედით და მან სინათლე აანთო, მაშინვე საწოლზე გადამაწვინა და ჩემს ზემოდან მოექცა.
ტუჩებში უხეშად მაკოცა, შემდეგ კი კისრიდან მკერდამდე ცაუყვა. ჩვენს შორის მყოფი მატერია ვერ აიტანა და თავზე გადამაძრო. ზევიდან წამომაჯდა და ისე მომაჩერდა,
-ანაბელ, - ამოიოხრა როდესაც წელს ზემოთ შიშველი დამინახა, -ძალიან ლამაზი მკერდი გაქ- გახელებული თვალებით მომაშტერდა, მე კი მის ამ კომპლიმეტზე სიცილი ამიტყდა, როგორც ჩანს ისევ მარიხუანის ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი. ხელები მუცლიდან მკერდამდე ამოაცურა და ჩემი მკერდი ხელისგულებში მოიქცია. ამოვიოხრე, როცა ხელები ძლიერად მომიჭირა. მკერდიდან ერთი ხელი მომაშორა და ჩემი გამაგრებული ძუძუს თავი კბილებს შორის მოიქცია. მუცლის ქვემოთ რაღაც მწველი სითხე ჩამეღვარა და სიამოვნებისგან თავბურახვეულმა თვალები დავხუჭე. ზეინმა კბილები მომაშორა და მკერდს შორის კანზე კოცნით საცვლამდე ჩავიდა. ტრუსის ზემოდან თითი გადამატარა და ამოიგმინდა. გულმა უფრო ძლიერად დამიწყო ცემა,როდესაც ვხვდებოდი საითკენ მიდიოდა საქმე და ღრმად დავიწყე სუნთქვა. პირი გამიშრა და ხელის გულები საოცრად გამიოფლიანდა,როდესაც ზეინმა ტრუსიც გამხადა და ცივი თითები ვაგინაზე გადამატარა. ტანში ერთიანად დამბურძგლა და ხელზე ბეწვი ამეშალა.
- მმ.. რა სველი ხარ, - ამოიოხრა, შუა და საჩვენებელი თითებით საშოს ტუჩები აქეთ-იქით გამიწია, შემდეგ კი ცალი თითი ჩემში შემოყო, თითს წინ და უკან ამოძრავებდა რითიც შესანიშნავ შეგრძნებას მანიჭებდა. ცოტა ხანში მეორეც ნელა შემოაცურა, რაზეც უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე.
-ბელ, - ზეინმა ჩემი სახელი წამოიკვნესა, - მგონი მზად ხარ, - დაიჩურჩლა და მომშორდა. მაიკა სასწრაფოდ გაიხა, შემდეგ კი მას შარვალი და საცვალიც მიჰყვა. თვალი მაშინვე მისი სკენ გამექცა. ღმერთო ახლა უფრო დიდია, ვიდრე მაშინ პირველად რომ ვნახე. ზეინმა პრეზერვატივის პაჩკა კბილებით გახსნა და სასქესო ორგანოზე ჩამოიცვა. ის ისევ ჩემს ზემოდან მოექცა, თმა სახიდან გადამიწია და შუბლზე მაკოცა. მღელვარებამ იმატა და ხელები მხარზე დავალაგე. ფრთხილად ვეფერებოდი და კისერში ვკოცნიდი. ზეინი ცალი ხელით მატრასს დაეყრდნო, რომ მთელი მასით არ გავეჭყლიტე, მეორე ხელით კი თავისი ერექცია ჩემს საშოს მოაბჯინა.
ღმერთო, ამ უცხო შეგრძნებით უფრო ავჟიტირდი. ამას მე ვაკეთებ. ზეინთან! ადამიანთან, რომელიც მიყვარს.
-ააა, - სიმწრისგან დავიყვირე, როდესაც ზეინი ჩემში ნელა შემოსრიალდა. შემდეგ კი გაუცნობიერებლად ავხარხარდი. ტკივილი აუტანელი იყო, მაგრამ სიცილს მაინც ვერ ვწყვეტდი. ზეინი გაჩერდა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-ყველაფერი კარგადაა?- დაძაბული ჩანდა.
-კი-თავი დავუქნიე და გავიღიმე, არ მინდოდა ზეინისთვის დამენახვებინა, რომ ტკივილს მაყენებდა.
-ანაბელ, ვიცი რომ ახლა გტკივა, მაგრამ დამიჯერე მალე გაგივლის-თვალებში მიყურებდა. თავი დავუქნიე და ტუჩებში ვაკოცე, რამაც ზეინს თავისი ქმედების გაგრძელების საშუალება მისცა. ზეინი ნელა შემოსრიალდა ჩემში, ახლა მას მთლიანად ვგრძნობდი ჩემში, ახლა თითქოს ჩვენ ერთი მთლიანობა ვიყავით და ამის გააზრება დიდი სიხარულს მანიჭებდა. ზეინის ბიძგები უკვე სასიამოვნო გახდა და ამით სიამოვნების მიღება გავიწყე.
-აჰჰჰჰ-ამოვიოხრე, როცა ზეინმა მოძრაობა გაახშირა და ბრჩხილები ძლიერად ჩავაჭირე ზურგზე.
-ანაბელ, - თავი მოწყვეტით ჩარგო ჩემს კისერში. შემდეგ ნელა გაიწია და ისევე შემოვიდა ჩემში.
თავი დახარა და შუბლი შუბლზე მომაბჯინა, შემდეგ კი ისევ განაგრძო მოძრაობა. ეს საუკეთესო რამ იყო, რაც ოდესმე გამომეცადა. ეს იყო რაღაც ენით აღუწერელი სიამოვნებიდან სიყვარულამდე.
54.

დილით, თბილ საბანში აბურდულს გამეღვიძა. თავს დასვენებულად და მშვიდად ვგრძნობდი. ზურგზე გადავკოტრიალდი, თვალები მოვიფშვნიტე და საწოლზე წამოვჯექი. ჰმ, ზეინის ოთახში ვარ და.. ღმერთო ჩემო. პირზე ხელი ავიფარე და მორცხვად ჩავიღიმე. ეს ყველაფერი ისეთ სასიამოვნო იყო.. რა ჯანდაბად არ გავაკეთე აქამდე? ჩავიხითხითე. ძალიან მაგარი იყო. მითუმეტეს როდესაც ამას ზეინთან აკეთებ, ადამიანთან, რომელიც მთელი გულით გიყვარს. ზეინის გახსენებაზე საწოლის მეორე მხარეს გავხედე, ოთახში არ იყო. როგორ მოხდა, რომ ასე ადრე გაიღვიძა? უცნაურია, ჩავილაპარაკე, საბანი გადავიძვრე და ფეხზე წამოვდექი. ცივმა ჰაერმა მაშინვე ბეწვი ამიშალა. სასწრაფოდ საბანი მოვქაჩე, სხეულზე მოვიფარე და ჩემს ტანსაცმელს დავუწყე ძებნა, რომ მოვტრიალდი უცებ გავშრი. საწოლზე დიდი წითელი ლაქა იყო.
-ღმერთო ჩემო, - აღმომხდა. მაშინვე მოვიშორე საბანი, მაისური გადავიცვი და ზეწარი ლოგინს მოვაშრე, - ჯანდაბა! ჯანდაბა! ჯანდაბა! - კბილებში გამოვსცერი. ჩემი სისხლი მატრასზეც იყო გადასული. ღმერთო რა ვქნა, არ მინდა ეს რომ ზეინმა ნახოს. ვაი-ვაგლახით მატრასი ამოვატრიალე, ისე რომ სისხლიანი მხარე ახლა ქვევით იყო. ზემოდან საბანი გადავაფარე და ბალიშები ზედ მივყარე. ნეტა ზეწრებს სად ინახავს, რომ ვიპოვი მერე გადავაფარებ.
დასვრილი გადასაფარებელი ავიღე, კარი გამოვაღე და დერეფანში გავიხედე. შევამოწმე, ხომ არავინ იყო. როდესაც იქაურობა ცარიელი დავიგულე, თითის წვერებით სწრაფად გამოვიპარე ოთახიდან და ჩემს საძინებელში შევედი. ზეწარი იქვე კუთხეში მოვისროლე, მაიკა გადავიძვრე და ხალათი შემოვიხვიე. ჩემი პირსახოცი ავიღე და საპირფარეშოში შევედი. წყალი გადავივლე და ისევ ჩემს ოთახში დავბრუნდი, რომ ტანისამოსი ჩამეცვა.
თავი რომ მოვიწესრიგე პირველ სართულზე ჩავირბინე.
ჰომ.. წარბები შევჭმუხნე, როდესაც სამზარეულოში ზეინი დავინახე, რომელიც ჩაის სერიოზული გამომეტყველებით მიირთმევდა. ახლა რაღამ შეაწუხა? გუშინ სექსი ქონდა ადამიანთან, რომელიც უყვარს და დღესაც ჩვეულად, როგორც ყოველ დღე ისე იბღვირება. ღრმად ჩავისუნთქე და სამზარეულოში შევედი.
-დილამშვიდობის -მივესალმე. ქვემოდან ამომხედა.
-დილამშვიდობის- ამოილუღლუღა და ისევ ჭქას მიაჩერდა. ღმერთო რა უჟმურია! სკამი გამოვწიე და მის გვერდზე დავჯექი. მინდოდა მეკითხა ასე ადრე რატომ ადგა, მაგრამ ოთახში ნაილი შემოვიდა. ჩვენკენ არც გამოუხედავს ისე მივიდა მაცივართან და შიგნით რაღაცის ძებნა დაიწყო. თვალები ლამის ბუდეებიდან გადმომივარდა, მისი დანახვისას. საცვლის გარდა არაფერი, ისიც ისე ქონდა ჩამოჩაჩული ცოტაც და მის ღირსებასაც დავინახავდი.
-ჯანდაბა ნაილ, - ზეინმა ამოიოხრა და თვალებზე ხელი ამაფარა -არ ვაპირებ შენთან გოგოს განაწილებას.
-ღმერთო -ნაილს ვერ ვხედავდი, მაგრამ დამეფიცება, რომ თვალები აატრიალა -აღარც მახოვდა სახლში ერთი წევრი რომ დაგვემატა -თქვა, რაღაც აიღო და ოთახიდან გავიდა. ჩავიცინე, როცა ზეინმა ხელი მომაშორა.
-ასე ადრე რატომ ადექი? -იმ თემას დავუბრუნდი, რაც მაინტერესებდა, ძალიან უცნაური იყო ზეინის ასე ადრე ადგომა. ზეინს სახე დაუსერიოზულდა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-ვიფიქრე, რომ არ მოგინდებოდა ჩემს გვერდით გაღვიძება -ჩამეცინა.
-რატომ?
-ვიცი ანაბელ, რომ ნანობ იმას რაც გუშინ გააკეთე და არ მინდოდა მენახა შენი სახე, როცა გაიზრებდი შენს შეცდომას. არ მინდოდა თავი დაბიჭვრად მეგძნო.
-და ახლა? -ზეინი თვალებში ჩამაშტერდა, ვერ მიხვდა რას ვეკითხებოდი და უფრო მეტის გაგება უნდოდა. -ახლა არ გრძნობ თავს ნაბიჭვრად შენთან გაღვიძების ბედნიერება რომ წამართვი? -ჩემი ნათქვამი ზეინს თითქოს გულზე მოეშვა, წამოვდექი და კალთაში ჩავუჯექი. -ძალიან მინდოდა შენი სახე პირველი ყოფილიყო, რასაც დილით გაღვიძებისას დავინახავდი- ჩემი სიტყვების გამგონეს თვალებში სითბო ჩაუდგა და მორცხვად გამიღიმა. ხელები წელზე მაგრად მომხვია, სახე დამაწევინა და ტუჩებზე ნაზად მაკოცა.
-ახლა ვხვდები, რატომ მისკდება თავი! - უცბად ოთახში ნაილი შემოვიდა გამწარებული სახით, - მთელი ღამე არ დამაძნეთ!
-ღმერთო! - სულ წამოვწითლდი, მოვიბუზე და თავი სირაქლემასავით ზეინის მკერდში ჩავმალე. რაზეც ორივეს სიცილი აუტყდა.
-რა იყო, ხომ არ აგიდგა ნაილ? - ზეინმა ჩაიცინა. ბიჭებთან ცხოვრების ერთ-ერთი უარყოფითი მხარე. ზედმეტად ინტიმურ თემებზე ხუნრობენ!
-იცოდე მეორედ ცხოვრებაში მაგას არ გაეკარო ანაბელ!
-რას?! - თვალებგაფართოებულმა გამოვყავი ცხვირი ზეინის მკერდიდან. ნაილი ზეინის პენისთან მიკრძალავს მიკარებას?
-რა, რას! ს! -შემომიბღვირა, მე კი სახე ზეინის კისერში ჩავდე და ჩუმად ავხითხითდი,
-ანაბელ სერიოზულად, ამაში არაფერია კარგი.
-ეს მას ჭირდებოდა-ლაპარაკში ზეინი ჩაერთო.
-აი შენ კი- ხელი ზეინისკენ გაიშვირა- მერე დაგელაპარაკები! - ამოიბუზღუნა და სამზარეულოში საკვების მოძიებას მიყო ხელი.
-ჰეი ნაილ -ზეინი ნაილის გაღიზიანებას ცდილობდა. -ნაიიიილ -ნაილი ხმას არ სცემდა.
-გაიბუტე ჰორან? -ზეინი იცინოდა და მის გაღიზიანებას განაგრძნობდა.
-ნაილ თუ გინდა შემიძლია შენთვისაც მოვიტანო.
-გეყოს- ხელი მხარზე მივკარი ზეინს და წამოდგომა ვცადე, მაგრამ ხელით დამიჭია და ისევ მის კალთაში დამაბრუნდა.
-ნაილ მოგვენატრე, ხმა გაგვეცი -უკვე ორივე ვიცინოდით, მაგრამ მე ვცდილობდი სიცილი შემეკავებინა, რადგან ვიცოდი ეს უფრო აღიზიანებდა ნაილს.
-ზეინ გეყოს -ნაილი შემოტრიალდა და ზეინს თვალები დაუბრიალა. ზეინი რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ ხელი ისევ მივკარი მხარზე და ვანიშნე რომ გაჩერებულიყო. მანაც დამიჯერა და ხმა აღარ ამოუღია.
-წყალი ადუღებულია შეგიძლია დაისხა ჩაი - მითხრა ნაილმა და მანაც მაგიდასთან ადგილი დაიკავა თავისი ჭიქით.
ფეხზე წამოდექი, ჩაი გავიკეთე და ჩემს პირვანდელ ადგილს დავუბრუნდი, ზეინის გვერდით. სანამ ჩაის ვსვავდით ზეინი ისევ განაგრძნობდა ნაილის გაღიზიანებას, ის კი ხმა არ იღებდა, ერთხელ უჩვენა შუა თითი და სულ ეს იყო. როცა ჩაის დალევას მოვრჩით მაგიდიდან სამივეს ჭიქები ავიღე და ნიჟარაში ჩავდე. ღრუბედი ჟელეთი დავასველე და ჭიქების დარეცხვა დავიწყე.
-რას იტყვი, როგორი მოსამსახურე დავიქირავე-ზეინმა გაიცინა და ნაილს მიჰკრა ხელი.
-აი ანაბელის აქ გადმოსვლის დადებითი მხარეებიც -გაიცინა ნაილმა. -ამაზე მაინც აღარ ვიჩხუბებთ -დაამატა ნაილმა და ნიჟარაში კიდევ ერთი დასვრილი თეფში ჩამიდო.
- მისმინე, - ცოტა ხნის შემდეგ დაიწყო ზეინმა, - მე ახლა გავალ, საქმე მაქვს და მალე დავბუნდები, კარგი?-ზეინი ჩემთან მოვიდა და ყელში მაკოცა -კარგი-თავი დავუქნიე და გასაპნულ ჭიქას წყალი გადავავლე. როდესაც ჭურჭლის რეცხვა დავამთავრე, გამახსენდა ჩემი დასვრილი საწოლი და მაშინვე ზემოთ ავირბინე. მატრასი ისევ გადმოვატრიალე და სველი ნაჭრით ვცადე ლაქის ამოყვანა. დაახლოებით საათიანი წვალების შემდეგ ჩავთვალე, რომ სუფთა იყო და ჩემს ოთახში გავედი, რომ ახლა თეთრეულისთვის მომეშორებინა გუშინდელი ღამის კვალი. ზეწრიდან სისხლი შედარებით ადვილად მოვაშორე და თოკზე გავფინე გასაშრობად.
-ნაილ -დავიძახე და მისი ოთახისკენ წავედი.
-შეგიძლია სუფთა ზეწარი მომცდე? -ვკითხე, როცა მისი ოთახის კარი გავხსენი. ნაილმა თავი დამიქნია და კარადიდან ახალი ზეწარი გამოიღო
-აი, აიღე, - ზწარი გამომიწოდა.
-მადლობა, - ლოყებაწითლებულმა გადავუხადე მადლობა და ისევ ზეინის ოთახში შევედი. ზეწარი გადავაფარე და საწოლი გავასწორე. ცოტახანში
ზარის ჩამორეკვის ხმა გაისმა. მაშინვე წამოვხტი და კიბეები ჩავირბინე. მეგონა ზეინი მოვიდა, მაგრამ კარის ზღურბლზე მის ნაცვლად ლილი შემრცა ხელთ.
სიხარულისგან დავიყვირე და მთელი ძალით მას ჩავეხუტე. როდესაც ჩახუტებით გული ვიჯერეთ მაშინღა შევამჩნიე, რომ ისევ ღია კარებში ვიდექით.
-შემოდი,შეგცივდება -ვუთხარი და შიგნით შემოვუშვი -ღმერთო არ გელოდი და როგორ გამახარე ლილი! - ვიცოდი,რომ ის ზურგს არ მაქცევდა.. ძალიან მენატრებოდა,ძალიან. ქურთუკი გაიხადა,იქვე ჩამოვკიდე და მისაღებში შევედით,დივანზე დავჯექით და ისევ გადავეხვიე
-მომიყევი როგორ ხარ. სახლში რა ხდება? -დივანზე მოვკალათდი და მას შევხედე
-მამაშენი უკან დაბრუნდა. დედას და მამას დანა პირს ვერ უხსნის, მე კი ძალიან მენატრები -სევდიანად გაიღიმა და წითელ თმებზე ხელი ჩამომისვა.
-მეც ძალიან მენატრები ლილი.- დაღვრემილმა მივუგე, - არ გინდა შენც ჩვენთან გადმოხვიდე საცხოვრებლად? - ხითხითით ვუთხარი და ჩემმა მიზანმა გაამართლა. სასაუბრო გუნება გამოგვიკეთდა.
-მომიყევი როგორ ხარ -თემა შეცვალა ლილიმ და ისიც კომფორტულად მოთავსდა დივანზე
-ახალ ცხოვრებას ვეჩვევი-ვუთხარი, როცა კიბის ხმა გავიგე. თავი მივატრიალე და ნაილი დავინახე,რომელიც კიბეზე ჩამორბოდა, ლილიმაც გამოიხედა და როდესაც ნაილმა ლილი დაინახა მისი სახე მომენტალურად წითელი ფერის გახდა. გამეცინა და თავი გავაქნიე
-გამარჯობა ლილი -მიესალმა ნაილი და ჩვენს გვერდით სავარძელზე დაჯდა
-გაგიმარჯოს,ნაილ -მხიარულად მიესალმა ლილი და გაიღიმა. ერთმანეთში სკოლის ამბებზე დაიწყეს საუბარი, როდესაც კარზე ისევ ზარი იყო. ფეხზე წამოვდექი და კარისკენ გავიქეცი,როდესაც გავხსენი ამჯერად აღარ შევმცდარვარ,ზეინი იყო.
-რა ბედნიერი სახე გაქ ნაილთან რამე ხომ არ მოხდა? -ჩაიცინა და კურტკა გაიხადა.
-ლილი მოვიდა-მხიარულად ვუთხარი და კარი დავკედე.
-ხო,დავინახე -გამიღიმა და ხელი ჩამკიდა,როდესაც ნაილისკენ და ლილისკენ წავედით. დივანზე ჩამოჯდა და მე კალთაში ჩამისვა.
-გამარჯობა ზეინ.
-როგორ ხარ?
-კარგად- მხრები აიჩეჩა, - შენ?
-ანაბელმა მომაბეზრა ცოტა თავი, თორე ისე კარგად ვარ- ღიმილით თქვა, მხრებზე ხელი გადამხვია და თავისკენ მიმწია.
-მომიყევი რა ხდება ახალი -მინდოდა ყველაფერი გამეგო ლილისგან
-ლიამს უნდა რომ შევრიგდეთ-მისი სახელის ხსენებისას ნაილმა წარბები შეჭმუხნა.
-არ შეურიგდე, - გადაჭრით ვუთხარი.
-კი მაგრამ რატომ? - წარბებაწეული მომიტრიალდა ზეინი, - რას ერჩი ჩემ ძმაკაცს? - ნაილმა ზეინს შეუბღვირა, რაზეც მას ეცინებოდა. საზიზღარი!
-ლილი უკეთესს იმსახურებს! - ფეხი ფეხზე გავკარი.
-ანაბელი მართალია, - დაიწყო ნაილმა, - არასდროს მომწონდა ლიამი!
-ღმერთო ჩემო, ჩემს მეგობარზე ლაპარაკობთ - ზეინმა ჩაიფხუკუნა, მე კი თვალები დავუბრიალე.
-არც ვურიგდები, - მხრები აიჩეჩა ლილიმ და ნაილს გახედა.
კმაყოფილმა გავიღიმე და ზეინს შევხედე და შევამჩნიე, როგორ მალულად ჩაუკრა თვალი ნაილს.
-წამო გარეთ გავიდეთ, - ყურში ჩამჩურჩულა ზეინმა.
-კარგი, - მის ნებას დავყევი და ფეხზე წამოვდექი.
-მალე დავბრუნდებით, - ნაილს და ლილის ვუთხარი და შემოსასვლელისკენ გავქუსლე.
ქურთუკები მოვიცვით და ქუჩაში გავედით.
-ცივა, - წავიბუზღუნე.
-ჰო, ძალიან, ნეტა მალე მორჩეს ზამთარი.
-მე მიყვარს ზამთარი.
-მაშინ ეგ სიცივეც აიტანე, - რა ენა მოსწრებულია. მხარზე ხელი გავკარი.
-რა რომანტიკული ხართ მისტერ მალიკ. ამ დროს ან მოსაცმელს აძლევენ ან ეხუტებიან -გავიცინე.
-ჩემს კურტკაც ვერ ეღირსები, მეც ვიყინები - ღიმილით მომიგო და უკნიდან ხელები ძლიერად მომხვია.
-ოჰო, ამათ ვის ვხედავ. - ზურგს უკან ნაცნობი ხმა მოგვესმა, რომ მოვტრიალდით ჰარის და მის მეგობრებს შევეჩეხეთ, - ანუ ჭორი მართალი ყოფილა.
-ჰარი.. - მისი სახელი დავიჩურჩულე. როგორც ძველად ისე მეგობრულად აღარ მიყურებდა. ზეინმა ხელები მაგრად მომიჭირა და თავის სხეულს ამაკრო.
-რა გინდა სტაილს?!
-არაფერი, უბრალოდ მოგესალმეთ, - ამღვრეული სახით გვითხრა და უკან გატრიალდა.
-რა უნდოდა? - ზეინს ავხედე, როდესაც ჩვენს გზას ისევ დავადექით.
-არ ვიცი, - მხრები აიჩეჩა, მაგრამ მომუშტულ ხელზე მივხვდი რომ ჯერკიდევ დაძაბული იყო.
-ჰეი, - კარები ლუიმ გაგვიღო, - შემოდით- სახლში შეგვიპატიჟა.
-ანაბელ როგორ ხარ, სად დაიკარგე?
-რავი-მხრები ავიჩეჩე.
-ბიჭებო მიეგებეთ ახლად დაქორწინებულებს- წამოიძახა ლუიმ და სასტუმრო ოთახში შეგვიძღვა.
ოთახში მყოფმა ბიჭებმა გაიცინეს და თავი დაგვიკრეს მისალმების მიზნით.
-გაბედნიერებას გილოცავ ანაბელ, -ტომმა ლუდის ბოთლი აწია და შემდეგ მოიყუდა.
-რა ჭირთ? -წარბებ შეკრულმა ზეინს დავხედე.
-ყურადღება არ მიაქციო, ფიქრობენ, რომ ხუმრობენ -გაიცინა და დივანზე ჩამოჯდა.
-წამოდი ანაბელ, ქმართან უნდა იჯდე - ლუიმ ზეინთან მიმიყვანა და მის გვერდით სავარძელში ჩამსვა.
-ასე უკეთესია, - შემდეგ დაამატა.
-ღმერთო, ლუი, - ამოიოხრა ზეინმა და ბალიში ესროლა.
-ისე ვინ იფიქრებდა, რომ ზეინი მოიყვანდა პირველად ცოლს- ბიჭები ისევ არ წყვეტდნენ.
-ჯანდაბა, ცოლი არ მომიყვანია! - დაიღრინა ზეინმა.
-ჰო ისე თაფლობის თვე როგორ მიდის?
-უკვე ვნანობ, რომ აქ მოვედით-ამოიოხრა ზეინმა და მაგიდაზე მდგარი ლუიდის ბოთლი აიღო.
-შენი არ ვიცი მე ბავშვებს ველი, - დაიწყო ლუიმ. ზეინს ლუდი გადასცდა. ბიჭების ხუმრობები უკვე ძალიან უხერხლ მდგომაროებაში მაყენებდა.
- წარმოიდგინეთ რა მაგარი იქნება პატარა ბიჭი, ჩვენს ბანდაში პირველი ბავშვი. ჩვენ ჭკუაზე გავზრდით, - ეგღა მაკლია.
-გოგო რომ იყოს? - იკითხა ტომმა.
-მმ.. რომ გაიზრდება გავაკონტროლებთ, - დაიწყო ბლეიკმა, - ცუდი ბიჭებისგან დავიც..
-გეყოთ! - ახლა ლიამმა დაიღრინა. ბიჭებმა, გაიცინეს და მალე თემაც შეცვალეს.
-ხვალ დიდი წვეულება ტომთან მოხვალ ხო? -ჩვენი გაცილების დროს იკითხა ლუიმ.
ზეინმა მხრები აიჩეჩა.
-რავიცი ვნახოთ თუ ჩემი ცოლი გამომიშვებს-ახლა მან გაიხუმრა და ლუის ხუმრობით თავში ხელი წამოარტყა. -მოვალთ, მოვალთ -უთხრა ზეინმა და სახლიდან გამოვედით.
55

-ჰარიმ მითხრა, რომ მოვწონვარ, - ქუჩაში ხელი-ხელი ჩაკიდებულები მოვდიოდით მე და ზეინი. როგორც კი ჩემი სიტყვები გაიგო, მაშინვე ხელზე ძლირად მომიჭირა.
-მერე?
-მერე რავი არაფერი-მხრები ავიჩეჩე -მეც მომწონს-გავიცინე, ზეინმა კი ჩემს ნათქვამზე თვალები გადაატრიალა.
-რატომ კითხულობ ისეთ რაღაცეებს, რაც უკვე ნათელია? ახლა მე შენთან ვარ და არა მასთან. - კბილებში გამოვსცერი და ახლა მე გადავატრიალე თვალები.
-საყვარელი ხარ როცა ბრაზდები, -ხელი გამიშვა, წელზე მომხვია და მის სხეულს ამაკრო, - ლოყები გეფაკლება, - ცერა თითი მარცხენა ლოყაზე ჩამომისვა, - თვალებში კი ცეცხლი გენთება, რომელიც ჭკუიდან მშლის, - წინადადება დამთავრებული არ ჰქონდა, რომ თავისი ტუჩები ჩემსას დააწაფა და ვნებიანად დამიწყო კოცნა. როცა კოცნას მოვრჩით ორივე ღრმად ვსუნთქავდით. ჰაერი არ მყოფნიდა ამიტომ პირი დიდზე დამეფჩინა, ზეინსაც ეტყობოდა, რომ იგივე პრობლემა ჰქონდა.
-სად იყავი დღეს? -ვკითხე, როცა ისევ გზას დავადექით.
-ვმუშაობდი.
-მმ.. ნარკოტიკებს ასაღებდი?
-ანაბელ, - ზეინი დაიძაბა, ხელები გამაშვებინა და მომშორდა.
-არ მინდა ამაზე საუბარი.
-სამაგიეროდ მე მინდა. როდემდე აპირებ ყველაფრის დამალვას? არ მინდა რამე დაგემართოს, - ამოვილუღლუღე, - სხვა სამუშაო მოძებნე, გთხოვ და მეც დავიწყებ მუშაობას, - ზეინმა თავი გაქნია, - ზეინ გთხოვ, სერიოზულად გეუბნები, წამოდი მაგ ბანდიდან! მათ გამო იყო რომ ციხეში იჯექი. ბოლოს და ბოლოს ჩემი მოკვლა უნდოდათ, გახსოვს?
-ანაბელ შენ არ გესმის- მოიოხრა,
-როგორ უნდა მესმოდეს როცა არაფერს მიყვები? ნაილმა ხომ იცის? და მე? მე შენთვის არაფერს ვნიშნავ? -ხმას საკმაოდ ავუწიე. არ მინდოდა ზეინს რამე მოსვლოდა, არ მინდოდა როცა სახლიდან გავიდოდა სულ იმის ფიქრში ვყოფილიყავი უვნებელი დაბრუნდებოდა თუ არა. ვერ გადავიტან, მას რომ რამე მოუვიდეს. თავი ვერ შევიკავე და ძლიერად მოვეხვიე.
-შეეშვი მათ, გთხოვ - ზეინი იგრიხებოდა და ჩემს მოშორებას ცდილობდა. ნამდვილად თავს უხერხულად გრძნობდა, მაგრამ სულაც არ მადარდებდა! ზეინს რომ რამე დაემართოს, ღმერთო ამას ვერ ავიტან! ნერვიულობამ იმდენად შემომიტია, რომ მთელი ძალით მოვხვიე ხელები, თითქოს ეს ჩვენი ბოლო ჩახუტება ყოფილიყოს.
-ანაბელ, შემიშვი ხელები ვეღარ ვსუნთქავ! - გაწამებული და შენიშვნით სავსე ხმით ამოიხავლა ზიენმა.
-შენ, რომ რამე დაგიშავონ, - მის მკერდში ამოვისლუკუნე.
-ბელ, - ხმაში სითბო შეეტყო,- არაფერი მომივა, მაგრამ თუ ასე გააგრძელე მათ მაგივრად შენ მომიღებ ბოლოს!
-ბოდიში, - მხოლოდ ახლაღა გავიაზრე რომ ხელებს ზედმეტად ძლიერად ვუჭერდი, ისე რომ როცა შევუშვი მეთვითონაც მეტკინა.
-ასე ძალიან ღელავ ჩემზე? - ღიმილით მკითხა ზეინმა.
-ჰო, - სულ წამოვჭარხლდი, რაზეც მან ჩაიხითხითა და ლოყაზე კიდევ ერთხელ ჩამომისვა თავის გრძელი თითები.
-წამოდი დავჯდეთ- იქვე მდგარი სკამისკენ მიმითითა და მეც წავყევი. თოვლი გადავბერტყეთ და ზედ ჩამოვჯექით.
ფეხები ზედ შემოვაწყვე და ხელები მუხლებს მოვხვიე. დამჯდარს უფრო შემამცივა, თავი ხელებში ჩავრგე, ნიკაპით მუხლებს ვეყრდნობოდი. ზეინმა კურტკის ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო და ერთ ღერს მოუკიდა.
-ხომ იცი რომ მამაჩემი დეტექტივი იყო?
-კი.
- ერთი საქმე ქონდა, რითიც ლონდონში ერთ-ერთი ყველაზე საშიში ნარკოდილერის კვალზე გავიდა. ერთი ნაბიჯი ქონდა დარჩენილი, მხოლოდ ერთი! ის უნდა დაეკავებინა მაგრამ.. - ხმა გაუწყდა, - იმ ღამეს სახლში დამირეკეს და- მივხვდი რის თქმასაც აპირებდა და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.ზეინი ცოტა ხანს გაჩერდა, ვხვდებოდი, როგორ უჭირდა ამის გახსენება - და მითხრეს, რომ ჩემი მშობლები ავტო კატასტროფაში დაიღუპნენ. - თვალები დავხუჭე და ღრმას ამოვისუნთქე ახლა ჩემი ტკივილი გაორმაგდა. ის იმდენად მიყვარდა, რომ ახლა ზეინის სატკივარიც მტკიოდა. ზეინმა თავისი კურტკა გაიხადა და უკან მომაფარა, როგორც ჩანს იგრძნო, როგორ მაკანკალებდა. -როგორც გამოძიებამ აჩვენა, მამაჩემს მუხრუჭმა უმტყუნა, საჭე ვეღარ დაიმორჩილა და გზიდან გადასული ხეს შეასკდა. თავიდან მეც მჯეროდა ამ ისტორიის, სანამ მამაჩემის დოკუმენტებს არ ვიპოვიდი და არ ვნახავდი მის ბოლო საქმეს. -ვიგრძენი, როგორ დაუარა ზეინს სხეულში ზიზღის ჟრუანტელმა. -მათ მშობლები მომიკლეს, ეს არ უნდა შერჩეთ-თავი გაიქნია, ძალიან დაძაბული იყო. მის ნათქვამზე მისივე სიტყვები გამახსენდა „მინდა ჩემი მშობლების მკვლელების გვამები ვნახო“
-მათ მოკვლას აპირებ, ხომ? -ტანში შიშის ჟრუანტელმა დამიარა. თავი ავწიე და ამხენი ხნის შემდეგ პირველად შევხედე თვალებში. ეს ისეთი საშინელი მოსასმენი და გასააზრებელი იყო.
-ჯანდაბა, ანაბელ -წამოიყვირა და ფეხზე წამოდგა. -რამდენჯერ გაგაბრთხილე ეგეთი თვალებით აღარასდროს შემომხედო-თქო-სკამის ფეხს ფეხი მიკრა და გზისკენ წავიდა. მისი რეაქციით გაოგნებული და დამფრთხალი, ფეხზე წამოვდექი და უკან უპატრონო ლეკვივით ავეკიდე.
-ჩემი გეშინია, ხო? -სვლას არ წყვეტდა, ისე ბურტყუნებდა. იმხელა ნაბიჯებით დადიოდა, რომ, რომ არ ჩამოვრჩენოდი უნდა ბერბინა -მე ესეთი ვარ ანაბელ, შენ ესეთ ამირჩიე და არც სცადო რამის თქვმა და ჩემი შეცვლა, იმიტომ რომ უკვე გვიანია, მე ვერ შევიცვლები და კიდევ თუ გეშინია ჩემი, სანამ უკვე ძალიან არ დაგვიანდება წადი.
-ღმერთო ჩემო ზეინ-ახლა მე დავიყვირე -ყოველთვის რატომ მეუბნები რომ წავიდე? - ზეინი გაჩერდა და მეც გავჩერდი.
-იმიტომ რომ უნდა წახვიდე! -ყვირილში არც ის ჩამომრჩა.
-რითი ვერ გაიგე, რომ არსად წასვლას არ ვაპირებ?! -გაცეცხლებული თვალებში ვუყურებდი. -მე ყველაფერი გაპატიე რაც გააკეთე, რა უნდა გავიგო კიდევ უფრო საშინელება, რომ წასვლა მომინდეს? ზეინ ეს არ მოხდება -ხელი მისი ნიკაპისკენ წავიღე, რომ მომეკიდა, მაგრამ თავი აიქნია.
-ეს ყველაფერი არ არის ანაბელ -ჰაერი ჩაისუნთქა და ისევ თვალევბში შემომხედა. ყელში ბურთულა მომაწვა, როდესაც მისი აცრემლიანებული თვალები დავინახე. ის იმ ზეინს არ გავდა, რომელსაც მე ვიცნობდი. რაღაც ძალიან სტკიოდა და მე მისი დახმარება არ შემეძლო.
-წამოდი-მითხრა და გზა განაგრძო, მეც მაშინვე გავეკიდე. გაჩერდა, დამელოდა სანამ გვერდით არ გავუსწორდი და შემდეგ სახლისკენ წავედით, მაგრამ ამჯერად ჩემთვის ხელი არ ჩაუკიდია. უცხოებივით მივდიოდით და ეს გულს მიკლავდა.
-რომ აღარ გამოჩნდით ლილი სახლში მივაცილე- სახლში, რომ მივედით ნაილმა გვამცნო.
ზეინმა თავი დაუქნია და მაშნვე მეორე სართულზე ავიდა.
-რა დაემართა?
-ცუდ ხასიათზეა.
-იჩხუბეთ?
მხრები ავიჩეჩე და თავი გავიქნიე.
-შეჭამ რამეს?
-არა-თავი გავიქნიე და მეორე სართულზე ავედი. კბილები გავიხედე, საღამურები ჩავიცვი და ლოგინში ჩავწექი. იმისდამიუხედავად, რომ საშინლად დაღლილი ვიყავი და ჩემი ლოგინიც გონება სულ ზეინს და მის გეგმას დასტრიალდებდა. მეშინოდა არა იმის რასაც ზეინი გეგმავდა, არამედ იმის რაც მის ჩანაფიქრს შეიძლებოდა მოჰყოლოდა. მან ერთხელ მითხრა, რომ ვიღაც ყავს მოკლული, ნეტა ერთ-ერთი მათგანი ვინც ოჯახი ამოუხოცა? შუსძიება, მას კარგს არაფერს მოუტანს. დარწმუნებული ვარ ეს ჩვენთვის ყველასთვის ცუდათ დამთავრება. მაგრამ რაც არ უნდა იყოს, არ ვაპირებ მის დატოვებას, ყველგან და ყოველთვის მის გვერდით ვიქნები.
საწოლიდან წამოვდექი და ოთახიდან გამოვედი. მის კარებთან გავჩერდი. ვფიქრობდი შევსულიყავი თუ არა. სახელური ჩამოვწიე და ოთახში შევედი. მადლობა ღმერთს არ ღვიძავს, შუქიც ჩამქვრალია და თვითონაც საბანში არის შეფუთნული.
თითისწვერებზე აწეული ზეინის საწოლისკენ მივიპარებოდი, როცა მისი ხმა გავიგე.
-ეი შენ. სად მოიპარები?! -თითის წვერებზე აწეული იქვე გავშეშდი. ღმერთო რა დებილი ვარ! არ უნდ ამოვსულიყავი. ზეინმა ჩაიცინა.
-მოდი, მოდი-საბანი აწია და მის გვერდით ადგილზე მიმითითა რომ მოვსულიყავი. როგორც კი მის გვერდზე დავეწი საბანი გადმომაფარა და ძლიერად მომეკრა. მეც მოვეხვიე და თავი მკლავზე დავადე, მან კი ჩემი კულულის თითებით თამაში დაიწყო.
-ახლა ვისთანაც ხარ იმათმა ამოხოცეს შენი ოჯახი? - დავიჩურჩულე, ვიცი ამ თემას აღარ უნდა მივბრუნებოდი, მაგრამ ეს ერთხელ და საბოლოოდ უნდა გამეკრვია.
-არა, ახლა ვისთანაც ვარ ზუსტად იგივე უნდათ რაც მე.
-იცი ვინც არის ის?
-კი -ზეინმა მოკლედ მომიჭრა.
მისკენ გადავტრიალდი.
-ვინაა? -ზეინმა იმის მიშნად, რომ არ მეტყოდა თავი გაიქნია.
-რატომ არ მეუბნები გგონია გავიქცევი და ვეტყვი? -ჩავიცინე. ზეინს სახიდან სერიოზული გამომეტყველება არ მოშორებია. -მითხარი -ვუთხარი და თვალებში შევედე.
-დეს სტაილსი, - როგორც კი გვარი გავიგონე, მაშინვე თვალები ვჭყიდე. სხეული ისე დამეჭმა თითქოს თავზეივი წყალი გადამავლესო.
-არა, - აღმომხდა. მან კი თავი დამიქნია. ახლა გასაგებია რატომ სძულს ზეინს ესე ჰარი.
-მე შენს გვერდით ვარ- მტკიცედ ვუთხარი ცალი ხელით სახე დავუკავე და ტუჩებში ვეამბორე, შემდეგ კი ისევ ჩემს პოზიციას დავუბრუნდი, ფეხები მის ფეხებში ავხლართე და ზეინის მაწყუხებში მოქცეული დასაძინებლად გავემზადე.
-მიყვარხარ-ჩამჩურჩულა ყურში და მის სხეულს უფრო მჭიდროდ ამაკრო.
56
დილით თვალები ნელ-ნელა, ზანტვით გავახილე, დავამთქნარე და გავიზმორე. ჯერ ისევ ძილბურანში ვიყავი, ვერც კი ვიაზრებდი სად ვიყავი. გვერდზე გავიხედე და ტუჩებზე მაშინვე ღიმილმა გადამირბინა, როდესაც ჩემს გვერდით მძინარი ზეინი დავინახე. ერთი ხელი ბალიშის ქვეშ ქონდა ამოდებული, მეორე კი მასზე ქონდა გადადებული. ტუჩები გამობურცვოდა და ერთმანეთს დაეშორებინა. გამეღიმა მის ასეთ დანახვაზე. რა არის იმაზე დიდი ბედნიერება, როცა გაღვიძებისას პირველს შენს საყვარელ ადამიანს, ანგელოზის სახით მძინარს, დაინახავ. ლოყაზე ნაზად თითი ჩამოვუსვი და ფეხზე წამოვდექი. როდესაც შიშველი ფეხი ცივ იატაკს დავაბიჯე მაშინვე დამბურძგლა. ფეხები მაშინვე იმ ჩუსტებში შევყავი, რომელზეც ზეინი ყოველი მისი დანახვისას დამცინოდა. ჩუსტებს კიდევ ერთხელ დავხედე და ფეხის წვერები ავათამაშე. ვერ ვხვდები რატომ ფიქრობს, რომ ჩემი ასაკისთვის ზედმეტად ბებრულია. მხრები ავიჩეჩე და მას გავხედე. კიდევ ერთხელ გამეღიმა. ამასაბაში კი შარდის ბუშტმა კიდევ ერთხელ შემახსენა ჩემი გაღვიძების მიზეზი და მაშინვე საპირფარეშოსკენ წავედი. უკან რომ დავბრუნდი ზეინს ისევ იგივე პოზაში მშვიდად ეძინა. საწოლზე ავძვერი და გვერდით მივუწექი.
-ზეინ, - დავიჩურჩლე და შუბლიდან თმა გადავუწიე, - გაიღვიძე, - ცხვირზე თითი ჩამოვკარი, - მიდი რა ზეინ.
-მმმ... -დაიზმუვლა და ხელით აქნევით სცადა ჩემი მოშორება. ფეხზე წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი, რომ ფარდები გადამეწია, იქნებ ესე მაინც გაეხილა თვალები.
-რამხელაა-გაოცებულმა წარმოვთქვი, როცა ფარდები გადავწიე და უზარმაზარი თოვლი დავინახე.
-ზეინ, ზეინ -საწოლზე ავხტი. - მიდი გაახილე თვალები-ხელზე მოვექაჩე,
-ჯანდაბა მალიკ! - კბილებში გამოვსცერი, როდესაც ყველა ჩემი ცდა კრახით დამთავრდა. რა ვუყო ამ ძილისგუდას? ჰმ.. მასთან ახლოს მივჩოჩდი, მუცელზე დავწექი და იდაყვებს დავეყრდენი. ტუჩები კი მის ყურთან ახლოს მივუტანე და სული შევუბერე,
-ოო.. - ამოიოხრა ზეინმა. ახლა კი უფრო მაგრად შევუბერე, - ჯანდაბა, - უცებ გველნაკბენივით საწოლზე წამოხტა, - ჯანდაბა ყური, - ხელის გული ყურზე მიიბჯინა და სრესვა დაუწყო. მე კი სიცილით საწოლზე გადავკოტრიალდი.
- ანაბელ ეს რა ქენი! - შემომიღრინა, - მთელი ყური მექავება, - შემომიბღვირა და საწოლიდან გადმოძვრა.
-მაპატიე, მაგრამ არ იღვიძებდი, - გულაღმა ვიწექი და უკუღმა ვუყურებდი რას აკეთებდა.
-საშინლად მომაბეზრებელი პატარა არსება ხარ! - დაიბუზღუნა.
-ვიცი, - ხელები პირზე ავიფარე და ჩავიხითხითე. გაბრაზეული მომჩერებოდა, მაგრამ შემდეგ ჩემს ხითხითზე სახე მოულბა. საწოლზე ამოძვრა, ჩემს ზემოდან მოექცა და კოცნა სცადა, მაგრამ მხარზე ხელი მივადე და შევეცადე მომეშორებინა.
-ჯერ კბილები არ გამომიხეხავს-ვუთხარი და პირზე ხელი ავიფარე. ზეინმა გაიცინა და ხელი ძალით მომაშორებინა პირიდან. ორივე ხელი საწოლზე დამადებინა და თავისი ხელებიც ზედ დამაწყო, რომ ვეღარ შევწინააღმდეგებოდი.
-ზეინ არ გინდა, საშინელი სუნი მექნება-ვუთხარი და თავის აქეთ იქით ქნევა დავიწყე, რომ ვეღარ ეკოცა. ერთ ხელზე ხელი გამიშვა და მეორე ხელთან გადმომადებინა. ჩემი ორი ხელი ერთი ხელით ეჭირა, მეორეთი კი სახე დამიჭირა.
-ახლა რაღაც მოიმოქმედებ, სუნიანო? -ჩაიცინა და კოცნა დამიწყო, როცა მიხვდა, რომ წინააღმდეგობას აღარ ვუწევდი, ხელების განთავისუფლების საშვუალება მომცა და მეც მაშივე ხელები თმებში შევუცურე. ცოტახანში ზეინმა ტუჩებიდან კისერში გადაინაცვლა. ახლა კისერზე მიტოვებდა სველ კოცნებს, შემდეგ კი მკერდს შუა ხაზზე. ამოვიოხრე, ჩემი სხეული უკვე პასუხობდა ზეინის ქმედებებს, მაგრამ უცბად მომშორდა.
-ზეინ, - გაბრაზებული იდაყვებზე წამოვიწიე.
-ეს ჩემი ყურისთვის, - თვალი ჩამიკრა და ოთახიდან გავიდა.
-ნაილს ჯერ კიდევ ძინავს,- მითხრა, როდესაც უკან შემობრუნდა სააბაზანოდან.
-ჰმ? - ვერ მივხვდი ნაილის ძილი რა შუაში იყო.
-ვიფიქრე ხომ არ გავაღვიძოთ-თქო, და გარეთ გავიდეთ - მაშინვე საწოლზე წამოვჯექი გაბრწყინებული სახით.
-კარგი, ახლავე გავალ გამოვიცვლი.
-მოიცა, - ზეინი მკლავში მწვდა, - მანამ ნაილი გავაღვიძოთ, - წარბები აათამაშა და ცალყბად ჩაიღიმა.
-ოჰ, არა, - ამოვიოხრე, როდესაც მივხვდი რასაც გულისხმობდა.
-ოჰ, რომ კი, - მითხრა და ბოროტად ჩაიცინა, -მიდი შეამოწმე ხომ ნამდვილად ძინავს და მე სამზარეულოდან ქვაბის თავსახურებს ამოვიტან.
-კარგი, - აჟიტირებული დავეთანხმე და ნაილის ოთახისკენ წავედი. კარგი ფრთხილად გავაღე და დავრწმუნდი რომ მას ნამდვილად ეძინა. მალე ზეინმაც შემოყო ოთახში თავი და ხელების მოძრაობით მკითხა ეძინა თუ არა, თავი დავუქნიე და ვუთხარი, რომ ოთახში შემოსულიყო.
-მზად ხარ? - პირით მანიშნა და უხმოდ ჩაიცინა.
-კი, - ოინით აღტაცებულმა ხელები პირზე ავიფარე, რომ არ ავხითხითებულიყავი. ზეინმა გამიცინა და შემდეგ ნაილის ყურებთან ახლოს თავსახურები ერთმანეთს რამდენჯერმე გადაბმულად შემოკრა.
-აჰ, - დაიყვირა ნაილმა და დიდი ლურჯი თვალები სასწრაფოდ დააჭყიტა. ზეინი კი არ ჩერდებოდა, მე კი ნაილის რეაქციაზე სიცილით ვსკდებოდი, - რას შვები ზეინ! - დაიყვირა ნაილმა და თავზე ბალიში გადაიფარა.
-გაეთრიეთ ჩემი ოთახიდან! - დაიყვირა გამწარებულმა.
-ოჰ, ნაილ რა არასტუმართმოყვარე ხარ, - ახითხითდა ზეინი, ნაილის ბალიშს დასწვდა და ერთი ძლიერი მოძრაობით მოაშორა, - ადექი ჩაიცვი და ეზოში ჩავიდეთ, ძალიან დიდი თოვლია.
-დიდი თოვლია? - თვალები შუბლზე აუვიდა ნაილს.
-ჰო, თოვჭყაპი კი არაა, ახლა მართლა დადო, - აღტაცებულმა ვუთხარი.
-ახლავე გამოვცვლი, - საწოლიდან წამოხტა ნაილი, ზეინი კი მაშინვე მკლავში დამწვდა, შემომატრიალა და დერეფანში გამომიყვანა, აღარ უნდოდა კიდევ ერთხელ მენახა ნაილი საცვლების ამარა.
-მე ჩემ ოთახში შევალ გამოვიცვლი, - ზეინს ვუთხარი, როდესაც თავის ოთახშ შევყავდი. შეჭმუხნული სახით მომიტრიალდა, შემდეგ კი თავი დამიქნია და ხელი გამიშვა.
დაახლოებით თხუთმეტ წუთში სამივენი ეზოში ვიყავით და თოვლის კაცს ვაკეთებდით.
-აი სტაფილო და თოვლის კაციც მზადაა, - ფეხე წამოვიჭერი და ტაში შემოვკარი.
-მშვენიერი თოვლის კაცი.., - შემფასებლური ტონით დაიწყო ნაილმა, მაგრამ წინადადების დასრულება არ დასცალდა, - აიჰ, - ამოიოხრა და თავზე ხელი მოსივა. გაკვირვებული მოვუტრიალდი, მაგრამ მაშნვე მივხვდი რაშიც იყო საქმე, როდესაც გუნდა მუცელში მომხვდა.
-ზეინ! - წამოვიძახე და შემდეგ მის გამომეტყველებაზე სიცილი ამიტყდა, რადგან ნაილის გუნდა პირდაპირ სახეში მოხვდა. შემდეგ ამ ორმა უკანასკნელმა ომი გააჩაღეს ერთმანეთში. რა თქმა უნდა ზეინი მოერია. ნაილი ძირს იყო გაშხლართული ზეინი კი ზევიდან დოინჯშემორტყმული ადგა და დასცინოდა.
-ვიღაცას უკანალი აეწვა.. -სიცილით თქვა ზეინმა. ასე არა მალიკ, თავი მაგარი ბიჭ გგონია? გავიფიქრე ჩემთვის. გუნდა შევკარი, ზეინს უკნიდან მივეპარე და ცივი თოვლი კისერში ჩავტენე.
-ახ შენი! -გამწარებული ზეინი შეხტა და გველივით კლაკვნა დაიწყო, რომ გუნდა ამოეღო, - ანაბელ გიჟი ხარ?! - მომაკვდავი ლომივით დაიბღავლა. მის გაბრაზებას კი ყურადღებას არ ვაქცევდი ვიცოდი, რომ ცუდ დღეში არ ვიყავი და ეს უბრალო გართობა იყო, ამიტომ ნაილთან ერთად გულიანად დავცინოდი ზეინის მოუხელთებელ მოძრაობებს.
-გადარეული ხარ, - სული რომ მოითქვა თავის მუხლებს დაეყრდნო და ქვემოდან ამომხედა, შემდეგ კი სახეზე ბოროტი ღიმილი გამოესახა. ოჰ, არა! შარში ვარ..
სასწრაფოდ უკან დახევა დავიწყე, ის კი ნელი ნაბიჯებით ჩემსკენ წამოვიდა.
-არა! - შევკივლე და მაშინვე უკან მოვტრიალდი რომ გავქცეულიყავი. ოთხი ნაბიჯიც კი არ მქონდა გადადგმული, რომ ზეინის ხელები წელში მწვდნენ და მის მხარზე შემომაგდეს.
-ზეინ გამიშვი! - გამწარებული გავკიოდი, არ ვიცოდი რას მიზამდა და მიუხედავად ამისა, ასე ყირამალა ყოფნა საერთოდაც არ იყო სასიამოვნო.
-სამაგიერო უნდა გადაგიხადო.
-ნაილ, მიშველე!
-მაპატიე ანა, არ მინდა შურისძიება შენს შემდეგ მე დამატყდეს თავს. - ნაილმა ხელები გაასავსავა, ზეინს კი სიცილი აუტყდა.
-ლაჩარი -გამკიცხავი ტონით თქვა და თავი მხიარულად გაიქნია.
-რას მიპირებ?
-ოჰ, ბელ. შენ წარმოდგენაც არ გაქვს იმდენი რამ მაქვს გეგმაში, - ხელი უკანალზე მომარტყა,შემდეგ კი მომეფერა.
მაშინვე სხეული დამეჭიმა. ჩემმა გონებამ სულ სხვა მხრით დაიწყო ფრენა, მაგრამ საუბედუროდ გადატანითი და პირდაპირი მნიშვნელობითაც მიწაზე დავენარცხე.
-ღმერთო სულ დავსველდი! - ავბუზღუნდი და წამოვჯექი.
-სველი ხარ? -წარბები ასწია ზეინმა, ხელი გამომიწოდა და წამოდგობაში მომხეხმარა, - ჰმ, ჩემს გამო დასველდი? - მისი შეპარვითი ბილწი კითხვა დავაიგნორე, ხელი ვკარი და სახლისკენ გავქუსლე. უკნიდან კი მისი ხითხითი მომაცილებდა.
მეორედ რომ გამოვიცვალეთ, ახლა სამივენი სამზარეულოშ ვისხედით და საჭმელს შევექცეოდით.
-მე მეგობრებთან წავალ, - პირგამოტენილმა ნაილმა ძლივს დაილაპარაკა.
-ჯერ გადაყლაპე და მერე ისაუბრე, - ზეინმა შეუბღვირა.
-მე მეგობრებთან წავალ, - გაიმეორა ნაილმა, როდესაც ლუკმა გადაყლაპა.
-კარგი, ოღონდ გასაღებიც წაიღე, მე და ანაბელიც გავდივართ.
-კარგი, - დაეთანმხმა ნაილი და წამოდგა, რამდენიმე წუთში კი კარის გაჯახუნების ხმამ გვამცნო რომ ნაილი წავიდა. ზეინს მივხედე,რომელიც ჩემს წინ იჯდა და გემრიალდ შეექცეოდა საჭმელს. ეშმაკურად ჩავიღიმე და ჩანგლით საჭმლის ერთი პატარა ნაწილი ავიღე, შემდეგ კი პირთან მივიტანე, ზეინს ერთი წამითაც არ მოუშორებია თვალი ჩემთვის. საჭმელი პირში ჩავიდე, ტუჩის კუთხეში დარჩენილი ნარჩენი კი თითით მოვიშორე და პირში ჩავიდე. თითი გავილოკე, რომ ზეინი გამომეწვია.
-მაგ თითის ნაცვლად მირჩევნია ჩემი სხვა რაღაც გედოს პირში-გამეცინა
-მმ.. რატომაც არა? -თვალი ჩავუკარი და ტუჩებზე ენა გადავიტარე. როგორც ჩანს ზეინი დიდხანს ვეღარ გაუძლებდა, რაც საოცრად მსიამოვნებდა. ახლა ჩემი დრო იყო მისი წვალების.
-უჰჰ საშინლად ცხელა- ხელით დავინიავე და სვიტრი გადავიძრე.
-ანაბელ, არ ცხელა, ზამთარია და ძალიან ცივა. -ზეინს ძარღვები დაეჭიმა.
-ხო, ცივა, მაგრამ არა შენს გვერდით.
-იცოდე , აქვე და ახლავე -ამოიგმინა
-მაშინებ?-ისევ ავიღე ჩანგლით შემწვარი სტეიკი, შემდეგ კი ნელ-ნელა გამოვაცურე პირიდან ჩანგალი. ვგძნობდი, როგორ იძაბებოდა ზეინი, ეს კი მოტივაციას მაძლევდა.
-შეწყვიტე ჩანგლისთვის ეგეთი თვალებით ყურება! -შევუბღვირე.
-როგორი? -წარბები შეკრა.
-ისეთი თითქოს გოგოს წართმევას გიპირებს. -ზეინმა თავი გაიქნია და ჩაიცინა. -ღმერთო ჩემო -ამოვიოხრე და ბიუსჰალტერის პლეჩები მხრებზე გადმოვიწიე -ოდესმე გცმია ეეს? საშინელება! -შევჩივლე, შესაკრავი გავიხსენი და ბიუსჰალტერიც სვიტრთან მივაგდე.
-ჰმმ.. შენ ის გოგო ხარ ხომ, პირველად რომ ვაკოცე და ისეთი თვალებით მიყურებდა, თითქოს საუკუნო ცოდვა დავადე კისერზე? -ზეინის ნათქვამი დავაიგნორე და ხელსახოცით ტუჩები მოვიწმინდე.
-შენი საკმაოდ დიდია იმისთვის,რომ პირში ჩავიდო,თუმცა საინტერესო იქნება -მის აღგრზნებას არ ვწყვეტდი,რაზეც ზეინმა ვეღარ მოითმინა,ფეხზე წამოდგა და ჩემთან მოვიდა. სკამიდან სასწრაფოდ წამომაყენა, ხელი წელზე მომხვია და გამხეცებული დამაცხრა ტუჩებზე. ენა ღრმად შემომისრიალა პირში და ისე,რომ კოცნა არ შეუწყვეტავს მაგიდაზე შემომსვა და კოცნა განაგრძო. მის კოცნაშიც კი იგრძნობოდა, რომ დომინანტი სწორედ ის იყო, ის მოქმედებდა ჩემზე და არა მე მასზე. ის აღმაგრძებდა და არა მე. რამდენიმ წამით კოცნა შეწყვიტა და მაგიდიდან ყველაფერი გადაყარა, შემდეგ კი ზედ გადამაწვინა. მისი მთელი სხეული და გონება ვნებას მოეცვა. ასეთი ზეინი არასოდეს მინახავს მე კი უკვე გული წუთში მილიონჯერ მაინც მიცემდა. ხელების მისი ქამრისკენ წავიღე და ნელ ნელა შეხსნა დავიწყე. ზეინმა კაბა ამიწია და ტრუსი სასწრაფოდ გამაძრო ტანიდან. შარვლი საცვალთან ერთად ჩაიწია და პრეზერვატივი ისე სწრაფად ჩამოიცვა პენისზე, რომ ვერც კი გავიაზრე. შემდეგ კი ფეხები დამიჭირა და ჩემდა გაუფრთხილებლად ჩემში ნელა შემოვიდა. ხმამაღლა ამოვიკვნესე მისი სახელი და თვალები დავხუჭე.
-ჯაბდა ბელს, არაჩვეულებრივი ხარ -ამოილუღლუღა და რამდენჯერმე სწრაფად შემოვიდა ჩემში. სრულიად გამოვეთიშე რეალობას, როდესაც მოძრაობებს აუჩქარა.
-ღმერთო,ზეინ.. -ვნებისგან ხმამაღლა წამოვიყვირე და გაუცნობიერებლად წურგზე ძლიერად ჩავარჭე ფრჩხილები,როდესაც ზეინმა უფრო აუჩქარა მოძრაობებს,თან ხელები ჩემს თეძოებზე ეწყო და მიჭერდა,რომ არ გავნძრეულიყავი. მის ბაგეებს ხმამაღალი ოხვრა სწყდებოდა,მისი მოძრაობები კი უფრო ჩქარი ხდებოდა,ფეხები მის თეძოებზე შემოვაწყე. ჩემს მუცელში კი რაღაც მწველი გრძნობა უფრო და უფრო იზრდებოდა. მის სახელს ბოლო ხმაზე ვყვიროდი, ის კი მის მოძრაობებს არ ანელებდა და უფრო და უფრო ძლიერად შემოდიოდა ჩემში.
-შემიძლია ახლავე მიგიყვანო პიკამდე-ამოილუღლუღა. თავი დავუქნიე და ზეინს უფრო ავკარი,როდესაც ფეხები ამიკანკალდა და მუცელში საოცრად მწველი გრძნობა უფრო გაიზარდა. რამდენიმე წამში ვიგრძენი, როგორ მივუახლოვდი პიკს და კანკალი მთელს ტანს მოედო,ზეინი კი ოხრავდა და ჩემს დამაგრებას ცდილობდა. საკუთარ თავს ვერ ვაკონტროლებდი,ის კი მოძრაობებს არ წყვეტდა,როდესაც ორივემ ერთად მივაღწიეთ პიკს. ხელები ზეინის ხელებს დავადე და ფეხები ძირს ჩამოვუშვი. არც ერთი ხმას არ ვიღებდი, უბრალოდ ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით და ცუნთქვის დარეგულირევას ვცდილობდით. გამეღიმა, რამაც ზეინის ღიმილიც გამოიწვია. თითი ტუჩებზე გადამატარა, შემდეგ კი ენით ორივე ტუჩი დაისველა. მომშორდა და პრეზერვატივი ნაგვის ურნაში მოისროლა. თავს ვერ ვწევდი. ასეთი შეგრძნება… ასეთი სიამოვნება წინა სექსის დროსაც კი არ მიგრძვნია. თვალები დავხუჭე და ხელი შუბლზე მოვისვი. ჯანდაბა, ეს საოცრება იყო.
-ანაბელ,ადექი,თორემ ხელმეორედ -მის ხმაში სიცილი შევნიშნე.
-წინააღმდეგი არ ვარ -ამოვიოხრე და თვალებ დახუჭული ფეხზე წამოვდექი და კინაღამ წავიქეცი. ზეინმა დამიჭირა და მკერდზე მიმიხუტა,თან ვგრძნობდი, როგორ ეცინებოდა.
სკამის საზურგეს ხელით დავეყრდენი და სამზარეულოს თვალი მოვავლე, ყველაფერი დამტვრეული იყო, რაც ზეინის დამსახურებაა,ხელის ერთი მოსმით გადაყარა ჭურჭელი მაგიდიდან. თვალები დავხუჭე და თავი უკან გადავაგდე,როდესაც ზეინი ხმადაბლა შეიკურთხა
-რა მოხდა? -მას შევხედე,ხელში კი ნაილის საყვარელი ჭიქა ეჭირა,რომელსაც ყური მოტეხილი ჰქონდა.
-ჩვენმა სექსმა ნაილის ჭიქა შეიწირა-სიცილით მითხრა.-ღირდა კია ამად? -მინდოდა თვალები ამეტრიალებინა, მაგრამ იმდენად დაღლილი ვიყავი რომ ამის ძალად აღარ შემრჩენოდა.
-რა უნდა ვუშველოთ?
-შევაკეთოთ როგორმე, იქამდე ეს ჭურჭელი ავიღოთ -ზეინს თავი დავუქნიე და ტანზე ჩავიცვი,შემდეგ კი სამზარეულო მოვაწესრიგეთ. დამტვრეული ჭურჭელი სანაგვე ურნაში ჩავყარეთ, შემდეგ კი ნაილის ჭიქას მივუბრუნდით.
-ანაბელ, წებო გვაქვს? რაიმე უბრალო რომ იყოს ისიც გვაწყობს -ისე მკითხა ზეინმა,რომ თავი არ ამოუწევია,ჭიქას აკვირდებოდა.
-არ ვიცი -მხრები ავიჩეჩე -გავალ ვნახავ. -მისაღებში გავედი და ერთ-ერთი უჯრა გამოვაღე, სადაც უამრავი რაღაც იდო,უჯრა გამოვქექე და ორი პატარა წებო დავინახე,ავიღე და ზეინთან მივიტანე
-აი,ესენია -ზეინმა გამომართვა და თავზე მოხსნა
-თუ ეს ვერ შევაკეთეთ,მკვდრები ვართ -სიცილით მითხრა და მოტეხილი ყურის ადგილას წებო დაასხა, შემდეგ მეორე ნატეხზე და ჭიქის ყური ზედ მიადო და ხელით ოდნავ მიაჭირა,რომ დაემაგებინა
-გამოვა რამე? -ვკითხე
-წესით უნდა დაიჭიროს ცოტახანს მაინც -თავი გავაქნიე და გამეცინა. რამდენიმე წუთში ზეინმა ჭიქას ხელი გაუშვა და ყურით დაიჭირა
-აი დაწებდა -წარბები აათამაშა,ჭიქა კი კარადაში შედო.
სააბაზანოში შევედი, რომ თავი მომეწესრიგებინა, იქიდან გამოსულმა კი ზეინის ძებნა დავიწყე.
მისაღებში არ იყო. ალბათ თავის ოთახშია, მაგრამ იქაც არ დამხვდა. სად ჯანდაბაში უნდა იყოს?! კოპები შევკარი. ჩემი ოთახისკენ გამოვბრუნდი, რომ წვეულებისთვის ტანსაცმელი ამერჩია. ოთახის კარი რომ შევაღე შეშინებულმა წამოვიყვირე.
-ჯანდაბა, ანაბელ გული გამიხეთქე! - კბილებში გამოსცრა ზიენმა და ხელზე გული მიიდო.
-გული შენ გამიხეთქე. აქ რას აკეთებ? - გაკვირვებული მასთან მივედი, რომელიც ჩემს ნივთებს ჩანთაში ალაგებდა, - ჩემ ნივთებს რატომ ალაგებ? - შეშფოთებულმა ვკითხე. რამე დავაშავე? უნდა რომ სახლიდან გამიშვას? დაბნეული და აღელვებული ვიყავი.
-ჩემს ოთახში გადმომაქვს.
-რატომ?
-გავიგე, რომ აქ თაგვები არიან- სერიოზული სახით მითხრა და ტანსაცმელების ჩემოდანში ჩაყრა განაგრძო.
-აჰჰ- წარმოვთქვი და ჩემი ტანსაცმელი წამოვკრიფე, რომელიც ძირს ეყარა.
-ანუ დღეიდან ეს ჩვენი ოთახია? - ვკითხე და ზეინის და ჩვენ საწოლზე წამოვსკუპდი, როდესაც ჩემი ნივთები მის კარადაში დავალაგეთ.
-ჰომ, - ღიმილით მითხრა და ჩემსკენ წამოვიდა,
-და არ შეგეძლო, უბრალოდ გეთქვა, რომ გინდოდა ერთ ოთახში ვყოფილიყავით იმ სისულელის მოგონებას? -ვკითხე, როცა გვერდზე მომიწვა.
-რა მნიშვნელობა აქ, ხომ მიხვდი. -ჩავიცინე და ხელი ჩემს კისერზე გადმოვადებინე. თავი მივადე და თვალები დავხუჭე.
ჰაერის უკმარისობა ვიგრძენი, თითქმის ვეღარ ვსუნთქავდი და თვალები სასჭრაფოდ გავახილე. ზეინმა ცხვირიდან ხელი მომაშორა, რომ ნესტოებიდან ჰარის უკმარისობა აღმედგინა.
-ღმერთო-ამოვიოხრე, როცა სუნთქვა ისევ კარგად შემეძლო. -მეზიზღები ზეინ -ჯერ კიდევ შეშინებულმა წარმოვთქვი და ჰაერი ხარბად კიდევ შევისუნქე. ზეინმა გაიცინა და საწოლიდან წამოდგა. -იდიოტო, რა გაცინებს შეიძლებოდა გავგუდულიყავი.
-არა, არ გაიგუდებოდი-დაზუსტებით ჩაილაპარაკა-ნაილი ხომ ჯერ კიდევ ცოცხალია-ღმერთო ჩემო! წარმომიდგენია რა დღეში ყავს ეს ბიჭი.
-ანაბელ არ არის წოლის დრო, ადექი დავაგვიანებთ -თქვა და ტანზე ახალი ზედა გადაიცვა. ოჰ, წვეულება ტომთან, ახლაღა გამახსენდა და საწოლიდან წამოვდექი. როგორც მახსოვს ტანსაცმლიანს ჩამეძინა, ახლა კი მხოლოდ მაისურის ამარა ვარ. ზეინს გავხედე, რომელიც შარვალს იცვამდა და ყურადღბას არ მაქცევდა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, თუ მას შეეძლო ესეთი მზრუნველი ყოფილიყო.
-არაფერი მაქვს რომ ჩავიცვა! - დავიწუწუნე და საწოლზე ჩამოვჯექი, როდესაც ჩემს გარდერობს გადავხედე.
-რატომ? აქამდე რასაც იცვამდი ისინი ჩაიცვი.
-წვეულებებზე სულ ლილის ტანსაცმელები მეცვა. ახლა კი არაფერი მაქვს შესაფერისი. - ავბუზღუნდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ უხერხული იყო ზეინთან ჩემს ტანსაცმელებზე წუწუნი და გავჩერდი. არ მინდოდა ეფიქრა, რომ ახლის ყიდვას ვითხოვდი.
-აი ეს ქვედაბოლო, - ზეინმა კლეჩატი ქვედაბოლო მესროლა.
-გრძელია, - დავიბუზღუნე.
-არ იქნება თუ უფრო მაღლა აიწევ, მიდი ჩაივცი.-ზეინს დავემორჩინე და ქვედაბოლო ამოვიცვი. მან კი წელზე ამიჩოჩა. მართლაც კაბა მუხლებს ზემოთ იყო.
-ზემოდან?
- ზემოდან.. - ზეინმა ჩემს მაისურებში ქექვა დაიწყო, - ჯანდაბა ანაბელ რა უგემოვნო ხარ. - მის რეპლიკაზე თვალები ავატრიალე, - მაღაზიებში გავლა მოგვიწევს რომ რამე წესიერი გიყიდო. ჩემი მაისურები რომ სცადო? - უცებ შემომიტრიალდა.
-შენს მაისურებს კაბასავით ვიცვამ, - ზეინს ჩაეცინა და კარადიდან თავისი მაისური გადმოიღო.
-გადაიცვი, - განკარგულოება გასცა და მეც დავემორჩილე. მაისური მუხლებამდე მომწვდა, რაზეც ზეინს სიცილი აუტყდა, მე კი უკვე მეორედ თვალები გადავატრიალე.
-კარგი, კარგი, - ხითხითით მითხრა, - ნუ ბრაზობ, - მაიკის ბოლოები აიღო და წელთან ჩაკოჭა, - ნახე უკეთესია.
სარკეში რომ ჩავიხედე მართლაც უეთესად გამოვიყურებოდი. გავიღმე და ზეინს კისერზე ჩამოვეკიდე.
-შენ რომ არ მყავდე რას ვიზამდი, - გავიბარდე და ზეინს ვაკოცე.
-გვაგვიანდება, - კოცნის დროს მითხრა ზეინმა და ტუჩზე მომქაჩა.
57

ხმამაღალი მუსიკის ხმა მანქანის შიგნითაც აღწევდა. წინ გადავიხარე რომ დანემახა რა სიტუაცია იყო. ახალგაზრდები პარმაღზეც იდგნენ და პლასმასის ჭიქებში ჩასხმულ სასმელს სვამდნენ და ეწეოდმენ. ზეინმა ძრავა ჩააქრო, მანქანიდან გადმოვედით და სახლისკენ წავედით, რომელიც ხალხით იყო გადაჭედილი.
-რა ხმაურია, - დავიჭყანე. ზეინმა კი თვალები აატრიალა.
-ეს კლასიკაა ანაბელ! - თავისი ჟანრის კომპლიმენტებით შემკობა დაიწყო.
-ღმერთო ზეინ, ეს არეულობა ერთი გოჯითაც კი ვერ მიუახლოვდება კლასიკას! - შევეკამათე.
-აბა რა მიუახლოვდება?
-მაგალითად არეტა ფრანკლინი, ფრენკ სინატრა.. -კიდევ ვაპირებდი გაგრძელებას, მაგრამ ზეინმა თვალები აატრიალა და გამაწყვეტინა.
-ღმერთო ანაბელ მართლა რა უგემოვნო ხარ- მითხრა, მხარზე ხელი გადამხვია და სახლში შემიძღვა.
-დიალიე- როგორც კი შევედით ჭიკა მომაჩეჩა.
-კარგი, - ამოვიოხრე და სასმელი მოვსვი. დავიჭყანე როდესაც ყელი ჩამწვა.
-ბოლომდე, - მიბრძანა ზეინმა, ჭიქის ბოლოს თითი აჰკრა და სასმელი მაისურზე გადამავლო. ჯანდაბა!
-ზეინ! - გაბრაზებუომა შევუბღვირე და მკერდთან დასველებულ მაისურს შევხედე.
-მმ, - ზეინმა დაიზმუილა, ხელები წელზე მომხვია და სწრაფი მოძრაობით მის სხეულს მიმაბჯინა.
-ყველა შემთხვევაში პლასმასის ჭიქის მაგივრად, აქედან დალევას ვამჯობინებ, - ყურში ჩამჩურჩულა და კოცნა ყელის ხაზზე დამიწყო, სადაც წამის წინ სასმელი გადამაქცია, თან სხეული მუსიკის რითმებს ააყოლა. მისი ქმედებებით ნასიამოვნებმა ამოვიოხრე და თითები თმებში შევუცურე. ზეინმა ხელები უკანალზე ჩამისრიალა, შემდეგ კი მაგრად მოუჭირა. შევკრთი და მას დავეჯახე. მისი გამაგრებული ერექცია მუცელზე ვიგრძენი.
-ზეინ, - ამოვიკვნესე, სხეული გამომიცოცხლდა, ის ზეინს ითხოვდა.
-ზეინ, - ჩვენი სამყაროდან ლუის ხმამ გამოგვარკვია. ზეინმა მაშინვე შემიშვა ხელები უკანაზე და თავი წამოსწია. მე კი ცხვირი მის კისერში ჩავმალე.
-გამარჯობა ანაბელ, - მხიარულად მომესალმა ლუი, მე კი მორცხვად გავუღიმე. სახე ალბათ სულ წითელი მქონდა.
-ლუი, - ზეინიც მიესალმა.
-რა კარგია რომ მოხვედით. სამზარეულოში ბიჭები ერთად ვართ არ შემოგვიერთდებით? - ზეინმა მე გამომხედა.
-წავიდეთ, - ღიმილით ვუთხარი.
სამზარეულოში რომ შევედით იქ ერთი მიმართულების ბიჭები და კრისტინა დაგვხვდნენ, რომელიც ლიამის სხეულს იყო აკრული. ღმერთო ჩემო, ესღა მაკლდა.
-გამარჯობა ზეინ, - ზეინს გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა. ზეინს გავხედე და დავინახე როგორ გაუღიმა მანაც, - არ მოგენატრე? - ამაზრზენი ღიმილით შეეკითხა. ბიჭებს ჩაეცინათ. მე კი სახე ახლა სიბრაზისგან წამომიჭარხლდა.
-ერთი მიზეზი მაინც დამისახელე, რატომ უნდა მონატრებოდი, - ზეინს ხმის ამოღება არ დავაცადე და კრისტინას შევეპასუხე. რაზეც მას ჩაეცინა, სხვებმა კი „უ“-ს ძახილი დაიწყეს. კრისტინამაც ჩაიცინა.
-ერთი? მე შემიძლია რამდენიმეც კი დაგისახელო- ოთახში მყოფები ახარხარდნენ. სახე წამომიწითლდა და ერთიანად დავიძაბე. კრისტინა ამაზრზენად მიღიმოდა, თვალებით მჭამდა! მართლაც, რომ ტიპური ა! ზეინმა წელზე ხელი მომიჭირა, თითქოს ეშინოდა რომ გავექცეოდი და შუბლზე მაკოცა. ახლა კრისტინა წამოწითლდა ბრაზისგან. -არამგონია ასე მალე დავიწყებოდა მის მეგობარს რასაც ვუშვებოდი, - ისევ ისეთი ამაზრზენი ღიმილით დამაჯილდოვა, -მას უკეთ გამოსდის, - მხიარული ტონით თქვა ზეინმა და იქვე მყოფთაც სიცილი აუტყდათ. ღმერთო! ეს კიდე კრისტინაზე უზნეო! თავი მის მკერდში ჩავრგე სირცხვილისგან აწითლებულმა, რაზეც უფრო ახითხითდა. დაბღვერილმა ავხედე, ის კი მაინც ლაღად იყო, თვალებიც უბრწყინავდა. დაიხარა და ცხვირზე მაკოცა, შემდეგ კი ტუჩებში. ეს არ იყო სასიყვარულო კოცნა, რომელსაც მარტო რომ ვიყავით მაშინ ვიზიარებდით. ეს უფრო მტკიცება იყო იმისა, რომ მე მისი ვიყავი და სხვას ზედმეტი ფიქრი არც უნდა გაევლო ჩემზე, არც მასზე. როდესაც კოცნა დროზე მეტხანს გაგრძელდა ზეინს ხელები გულზე მივადე და ცოტათი გამოვიწიე. ნამდვილად არ უნდოდა გაჩერება, მაგრამ ხელები უფრო მაგრად მივაჭრე მკერდზე და მანც გამანთავისუფლა. ცოტა ხანი სხვებისთვის შეხედვას ვარიდებდი თავს, მაგრამ როდესაც ჩვეულებრივ საუბარი გააგრძელე სახე გამოვატრიალე. ოთახში მარტო ჩვენ ვიყავით, ბიჭები გაცხარებულად ბიჭურ საკითხებზე საუბრობდნენ, კრისტინა კი სადღაც გამქრალიყო. შვებით ამოვისუნთქე.
-ზეინ, - ყურში ჩავჩურჩულე და საყელოზე მოვქაჩე.
-რა იყო? - გაღიმებულმა ჩამომხედა.
-საპირფარეშო სადაა?
-დერეფნის ბოლოსაა, - თავით მანიშნა.
-ახლავე მოვალ, - გადავუჩურჩულე და საპირფარეშოს მიმართულებით გამოვტრიალდი.
სარკეში ჩემ ანარეკლს, რომ შევხედე ლოყები სულ აღაჟღაჟებული მქონდა, ამიტომ ცივი წყალი შევისხი და სახეც დამიწყნარდა. ბოლოჯერ შევავლე თვალი ჩემს თავს და ოთახიდან გამოვედი.
სამზარეულოში რომ შევედი იქ ზეინი არ დამხვდა.
-ზეინი სად არის? -ვკითე ტომს, რომელიც სასმეს ისხავდა.
-სასტუმრო ოთახში გავიდა, - ღიმილით მიპასუხა.
-მადლობა, - მეც გავუღიმე და მისაღებისკენ გამოვტრიალდი, მაგრამ ვიღაცამ ხელი დამიჭრა და გამაჩერა. ტომი იყო. გაკვირვებული მივაჩერდი.
-გილოცავ. ვიცი რომ უბარლოდ ერთად გადახვედით საცხოვრებლად, მაგრამ მართლა გილოცავ და მიხარია ზეინს ასეთ ბედნიერს რომ ვხედავ. არ ვიცი რა გაუკეთე, მაგრამ გააგრძელე რასაც აკეთებ. ის შეყვარებულია.
-მადლობა ტომ, - გავიბადრე. არ მეგონა ტომისგან, ან ზეინის რომელიმე მეგობრისგან, ამას თუ მოვისმენდი. გულში რაღაც სითბო ჩამეღვარა, ზეინს ვუყვარდი და მიხაროდა, რომ ამას სვხებიც ამჩნევდნენ.
მისაღები გადაჭედილი იყო მთვრალი ახალგაზრდებით. ძალიან ძნელი იყო მოცკვავე ბრბოში ზეინის მოძებნდა. არა ზეინი საცეკვაოდ არ იქნება გასული, ალბათ ვინმეს ესაუბრება. ჰო, აბა ვის უნდა ეცეკვოს თავის თავს ხომ არა? გონებაში კრისტინა ამომიტივტივდა. არა! ზეინი ამას არ გააკეთებს! იდემდია. რამდენიმე წუთიანი თვალიერების შემდეგ, დავრწმუნდი, რომ მისაღებში არ იყო.
იქნებ ჩემს მოსაძებნად წამოვიდა საპირფარეშოში? არა, მაშინ ნამდვილად
შევხვდებოდი, ვიწრო დერეფანია და არა მგონია რომ ავცდენოდი.
მეორე სართულზე ავედი და ყველა კუთხე კუნჭულს შემოწმეა დავიწყე. რამდენიმე კარი ჩამოვწიე, მაგრამ ყველა დაკეტილი იყო. გულში ვლოცულობდი, რომ ზეინი არცერთ მათგანში არ ყოფილიყო. ბოლოს ერთ ღია კარგს მივაკვილე და შიგნით შევედი. ზეინი არც აქ არ იყო, კარისკან მივდიოდი, როცა ცივმა ქარმა დაუბერა და გაღებული ფანჯრები მიაჯახუნა. შიშისგან შევხტი, შემდეგ როცა გავიაზრე რომ ფანჯრები იყო, იქით წავედი რომ ჩამეკეტა. ჩემი ყურადღება ეზოში მდგარმა ორმა ნაცნობმა სახემ მიიქცია. ეშტონის რა უნდა აქ? რატომ ელაპარაკება ლუის? მითუმეტეს ისეთ ადგილას სადაც არავინ არაა? იქნებ ჩხუბობენ? ფანჯარაში ოდავ თავი გაყავი, რომ მათი ლაპარაკი გამეგო. თუ რამე საგანგაშო იყო ზეინს დავუძახებდი. არ მინდოდა მას ლუისთვის რაიმე დაეშავებინა.
-სასწრაფო საქმეა, - უთხრა ეშტონმა.
-რა საქმეა ასეთი?
-ჰარის ეხება, - უთხრა ეშტონმა და შემდეგ რაღაც კონვერტი გადასცა. მოიცა ეშტონი ჰარის ღალატობს? თვალები გამიფართოვდა. ნეტა ეს ზეინმა იცის?
-ისე გადი, რომ ზეინმა ან რომელიმემ არ დაგინახოს, თორემ რომ გაიგონ იცოდე ცოცხალი ვერ გადამირჩები. - ნერწყვი მკაფიოდ გადავყლაპე და ფერდაკარგული უკან გამოვტრიალდი. იქვე მდგარ სკამზე გაოცნებული ჩამოვჯექი. ლუი ჰარისთანა? ყველაზე წარმოვიდგენდი ამას, მაგრამ არა მასზე. ის ყოველთვის ისე კარგად მექცეოდა და ისე კარგად იყო ზეინთან. ზეინს ეს ამბავი როგორ უნდა ვუთხრა? დამიჯერებს? სახეზე ხელი დავინიავე, სკამიდან წამოვდექი და ოთახიდან სასწრაფოდ გამოვედი. კიბეებზე ჩავდიოდი, როცა ზეინი დავინახე. შვებისგან ამოვისუნთქე და მასთან მივედი.
-რა გჭირს? -მაშინვე მკითხა, როცა ჩემი სახე დაინახა.
-სად იყავი? -მისი კითხვა დავაიგნორე.
-ლიამს რაღაც საქმეზე ველაპააკებოდი, მერე შენ გეძებიდი. რა იყო?
-არაფერი -თავი გავიქნიე და ვეცადე ძალით მაინც გამეღიმა, მაგრამ არაფერი გამამომივიდა.
-ანაბელ- ზეინს ძარღვები დაეჭიმა. -ვინმემ რამე დაგიშავა?
-არა, უბრალოდ ვერ გიპოვე და შემეშინდა.
-რისი შეგეშინდა -ჩაიცინა -ბიჭები ხომ აქ არიან და რომელიმესთან მისულიყავი, ხომ იცი ისინი არაფერს დაგიშავებენ.
-არა-თავი გავიქნიე.
-აჰ გასაგებია- ზეინს სახე მოეღრიცა -შეგეშინდა კრისტინასთან არ ვყოფილიყავი, არა? -ხმა არ ამომიღია, უბრალოდ თვალი ავარიდე. -როდის უნდა შეიგნო რომ მიყვარხარ და შენ გარდა სხვა არავინ მჭირდება? -ნიკაპი დამიჭირა და ზემოთ ამაწევინა, მაიძულა მისთვის თვალებში მეყურებინა.
-ბოდიში-დარცხვენილმა ამოვილუღლუღე -წავიდეთ კარგი?
-ჯერ ახლა არ მოვედით? -გააპროტესტა.
- გთხოვ, თავს ცუდათ ვგრძნობ. -ზეინმა თავი დამიქნია და გარეთ გამიძღვა. სახლამდე ისე მივედით ხმა არ ამომიღია. ზეინმა მანქანა დააჩერა და გასაღები გადაატრიალა.
-ისევ ცუდათ ხარ? -მე მომიბრუნდა. უარის ნიშნად თავი გავიქნიე.
-შენ და ლუი ახლო მეგობრები ხართ, ხო?
-რა შუაშია? -ჩაიცინა.
-მგონი ის ჰარისთანაა- დავიჩურჩულე და ტუჩი მოვიკვნიტე. ზეინს კიდევ ერთხელ ჩაეცინა.
-სისულელეა -თავი გააქნია -წამოდი გადავიდეთ -მითხრა და მანქანიდან გადავიდა. მეც მას მივყევი.
-მისი და ეშტონის ლაპარაკი მოვისმინე. -ზეინი გაჩერდა და წინ დამიდგა.
-მერე რაო, რას ამბობდნენ? -რატომ უდგება ამ საკითხს ასე არასერიოზულად? ესეთი დაუჯერებელია?
-რაღაც კონვერტი მისცა, ყველაფერს ვერ ვიგებდი კარგად, მაგრამ უთხრა რომ ჰარის ეხებოდა. შემდეგ კი ლუიმ უთხრა რომ ჩუმდათ გასულიყო, ის რომ ვერ დაგენახა. -ზეინმა თვალები დააჭყიტა.
-ანაბელ რამდენი ჭიქა დალიე? იქნებ მოგესმა? -უარის ნიშნად თავი გავიქნიე. ვიგრძენი როგორ დაეძაბა ზეინს მთელი სხეული, თავი გაიქნია და მანქანის საბურავს ფეხი ძნიერად მიჰკრა.
- -დაიღრიალა რაც შეეძლო ხმამაღლა და გამწარებით. - ჯანდაბა! -კიდევ ერთხელ დაიყვირა, თავი მაღლა აწია და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა. -ჯანდაბა! -ჯანდაბა! ჯანდაბა!- ყვიროდა გამწარებული, თან საბურავს ფეხებს ურტყავდა.
-ზეინ დაწყნარდი, გთხოვ -მასთან მივედი და ძლიერად მოვეხვიე. ხესავით იდგა გაშეშებული, ხელები არც შემოუხვევია ჩემთვის, მაგრამ მე მაინც არ ვნებდებოდი, უფრო და უფრო ძლიერად ვეკვროდი მას. -ყველაფერი მოგვარდება, დაწყნარდი -მის დამშვიდებას ვცდილობდი. მთელი სხეული დაჭიმვოდა, მიკვირდა ხელს რომ არ მკრავდა და თავიდან არ მიშორებდა. რამდენიმე წუთში სხეული მოუდუნდა, შედარებით დაწყნარდა და ხელები თითონაც მომხვია.
-ანაბელ, ის ჩემი მეგობარი იყო-ამოისლუკუნა და თავი ჩემს მხარში ჩარგო. მეგონა, უკვე დამშვიდებული იყო, როცა რაღაცამ დაჰკრა და სწრაფად მომშორდა. სახე მთლიანად წაშლილი ქონდა.
-ამის დედაც -დაიღრიალა და მანქანის კარი გამოხსნა. -მოვკლავ!
-არ წახვიდე-თითქმის ვევედრებოდი.
-სახლში შედი და დაიძინე - მის ნათქვამზე თვალები ავატრიალე. არ ვაპირებ ესეთ მდგომარეობაში.
მის სადმე მარტო გაშვებას.
-მეც მოვდივარ-ვუთხარი მანქანას კრუგი დავარტყი და სალონში ჩავდექი. ზეინმა გამწარებულმა ძრავა ჩართო, გაზს მიაწვა და მანქანა მთელი სიჩქარით დაცარიელებულ ქუჩებში გააქანა.
-ზეინ სიჩქარეს დაუკელი! - შეშნებული ავკივლდი და საზურგეს ავეკარი. როდესაც მივხვდი რომ ის აფექტის მდგომარეობაშ იყო და ყურსაც არ მიგდებდა სასწრაფოდ ღვედი შევიკარი. ისეთი სიჩქარით მიჰქოდა ფანჯრებში ყველაფერი ადღაბნილად ჩანდა. ხუთ წუთშ უკვე ლუის სახლთან ვიდექით. გააჩერა თუ არა მანქანა, მაშნვე ხელი ძლირად დავუჭირე.
-ზეინ არ გინდა - თავი გავიქნიე და ხელზე უფრო მაგრად მოვექაჩე. -ახლა ვერაფერს იზავ. სცემ და მერე? -ვხვდებოდი რომ სულ არ აინტერესებდა ზეინს ახლა ჩემი რჩევა დარიგებები და ძალით მისმენდა, მაგრამ მე არ ვწყვეტდი. -გთხოვ, ღრმად ამოისუნთქე და შეეცადე დაწყნარდე. -ზეინმა თავი გაიქნია და კარი გამოხსნა, რომ გადასულიყო.
-ეიი იდიოტო! -დავიყვირე რაც შეიძლებოდა ხმამაღლა -გადახვალ, სცემ, გულს მოიოხებ და მერე?
მერე ზეინ? -ვყვიროდი. -ამით შენი პრობლემა ვერ მოგვარდება. იმაზე ჭკვიანი უნდა იყო ვიდრე ისაა. მადლობა ღმერთს დროზე ადრე გაიგე და ყველაფერს ესე ნუ გააფუჭებ.
-აბა რა გავაკეთო ანაბელ?-ზეინმა კარი მოიხურა. ეს უკვე კარგის ნიშანი იყო.
-არაფერი, უბრალოდ ლუიზე ერთი ნაბიჯით წინ იყავი. შენ უნდა გამოიყენო ის და არა პირიქით. მოდი ჩემთან ვუთხარი და მისკენ გავიწიე -ვიცოდი ახლა მას ჩემი კოცნა დაამშვიდებდა.
-მიყვარხარ ანაბელ, - კოცნისას დაიჩურჩულა, შემდეგ კი მანქანიდან გადავედით , ხელი ჩამკიდა და სახლისკენ წამიყვანა. ვიგრძენი ისევ როგორ დაიძაბა, როცა ლუი დაინახა. ხელზე ხელი ძლიერად მომიჭირა.
-გთხოვ-ჩუმად, მის გასაგონად მოვილუღლუღე. ზეინმა თავი დამიქნია და ლუისკენ გაიხედა.
-ლუი, - ხელები გაშალა და ზურზე დაუტყაპუნა.
-მეგონა წახვედით, - დაბნეულმა და ნახევრად მთვრალმა იკითხა.
-მნაჰ, არა. ცოტახნით გავიპარეთ და დავბრუნდით, - ზეინმა გაიღიმა. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ არც მისთვის მუშტი დაურტყავს და არც არაფერი უთქვამს, მაინც ვნერვიულობდი.
ზეინმა მაგიდიდან ლუდი აიღო, თავსახური კიდეზე ერთ ჩამორტმით მოაშრა და მაღლა ასწია.
-ჩვენს განუყრელ და ერთგულ მეგობრობას გაუმარჯოს! - დაიყვირა და მის მეგობრებს თვალი მოავლო, რომლებმაც მაშინვე ყიჟინა დასცეს. ლუიც მათ აჰყვა.
-მოდუნდი ანაბელ, - ყურთან ზეინის ამონასუნტქი მომელამუნა, - დღეს მაგრად უნდა გამოვთვრეთ.
58

რამდენიმე დღე ისე სწრაფად გავიდა ვერც შევამჩნიეთ. ეს დღეები იმაზე ბედნიერი იყო, ვიდრე ჩემი მთელი ცხოვრება. ახლაც კი მეცინება, როცა ნაილის და მისი საყვარელი ჭიქის ისტორია მახსენდება.
მე და ზეინი ერთად ტელევიზორს ვუყურებდით. მის კალთაში ვიჯექი, როდესაც ოთახში ნაილი შემოვიდა თავისი ჭიქით ხელში, რომელიც ჩაითი ჰქონდა გავსებული. მაშინვე თვალები დავაჭყიტეთ და მას მივაშტერდით. ის კი არც გვიმჩნევდა. ტელევიზორს მისჩერებოდა და თავისუფალი სავარძლისკენ მიიწევდა რომ.. ტკაც! ჭიქა გატყდა და ძირს ლაწანით დაეცა, ცხელი წყალი ხალიჩაზე დაიღვარა, ნაილი კი თვალებგაფართოებული და გახევებული იდგა ტარით ხელში. რამდენიმე წამი ვერც კი გაიაზრა რა მოხდა მის თავს. ოთახი ჩემი და ზეინის ხარხარმა მოიცვა. ნაილს შეცბუნებული, დაბნეული, გაკვირვებული და ნაწყენი სახე ჰქონდა. ვფიცავ თვალებზე ცრემლებიც კი მოადგა! ძალიან ცუდათ მოვიქეცით. მთელი გულით შემეცოდა ნაილი მაშინ და ზეინზე გავბრაზდი, მაგრამ ერთი ჭიქა არაფერია, არა?
აი ლუი კი... მას შემდეგ რაც ზეინს ლუიზე ვუთხარი, თითქმის ყველა მეგობარს ჩამოშორდა. ყველას ცრუ ინფორმაციით კვებავდა და ეჭვის თვალით უყურებდა. რაც არ მსიამოვნებდა, ბევრჯერ წავკამათდით რომ ლუის გამო დანარჩენებიც ერთ ქვაბში არ უნდა მოეხარშა, მაგრამ მას უკვე პარანოია სჭრდა, ყველგან გამცემი ელანდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს რამდენიმე დღე ზეინი შედარებით მოშორდა ბანდას მათ მაინც არ დაივიწყეს მისი დაბადების დღე და დიდი წვეულება მოუწყვეს. ლუიც ისე იქცეოდა თითქოს მთელი გულით უხაროდა მეგობრის დაბადების დღე. ისე რომ მეც კი შემეპარა ეჭვი მაშნ მართლა მოვისმინე ის საუბარი ეშტონთან თუ დამესიზმრა. მთელი გულით ულოცავდა და ცდილობდა ზეინის გამხიარულებას, ეს კი უფრო მეტად აცოფებდა მას, მაგრამ მე მის გვერდით ვიყავი და ვცდილობდი ყურადღება ჩემზე გადმოეტანა, რომ გაბრაზებას არ ეძლია. იმის გათვალისწინებით, რომ საღამომ კარგად ჩაიარა, როგორც ჩანს მისია გამომივიდა.
ამ დღეების განმავლობაში ზეინი ხელიდან შანსს არ გაუშვებდა, რომ ჩემი მუსიკალური გემოვნება მასხრად არ აეგდო. მადლობა ღმერთს ამ სახლში მე ერთადერთი არ ვიყავი ვინც წესიერ მუსიკას უსმენდა, ნაილიც ყოველთვის ცდილობდა მოეგერიებინა ზეინისგან წამოსული
შემოტევები. მე და ის ერთად ვიდექით ეს კი უფრო აღიზიანებდა ზეინს და უფრო ცდილობდა ჩვენთვის დარტყმების მოყენებას. კამათს იმით ამთავრება, რომ მახსენებდა ჭურჭელი მქონდა დასარეცხი. ერთხელ გავაპროტესტე კიდეც და ვიკითხე თუ ვინ რეცხავდა ჩემს აქ არ ყოფნაში ჭურჩელს, მათ კი ამაყად მომიგეს რომ ამას ჯეირანის თამაშთ წყვეტდნენ. მას შემდეგ დღეში სამჯერ ვთამაშობ მათთან ჯეირანს და ყოველ დღე, დღეში სამჯერ, მე ვრეცხავ ჭურჭელს. ყოველ წაგებაზე ფხუკუნით მეუბნებიან, რომ უბრალოდ დავნებდე და ყოველგვარი ცერემონიალების გარეშე დავრეცხო ჭურჭელი, მაგრამ მე მაინც არ ვტყდები! ვიცი ერთ დღესაც მე დამეცემა ტუზი თავზე.
რამდენიმე დღის წინ ზეინმა შემომთავაზა, რომ მამაჩემისთვის მიმეწერა წერილი, ალბათ ეს იმიტომ გააკეთა, რომ დამინახა როგორ ვტიროდი. მთელი დღე ვფიქრობდი რა შეიძლებოდა მიმეწერა მისთვის, ჯერ ვცადე იმაზე დამეწერა რაც ბოლოს ჩვენი ერთად ყოფნის დროს მოხდა, მერე მიხვდი რომ ამით შეიძლებოდა უფრო გემეღიანებებინა, ამიტომ დავიწყე მოყოლა რა ბედნიერი ვარ აქ, მაგრამ ესეც გადავიფიქრე. კიდევ რამდენიმე ვარიანტი დავწერე,
საბოლოოდ კი მივხვდი, რომ სისულელე და უაზრო სიტყვების რახარუხი იყო, რომელიც არც მე და არც მამაჩემს არაფერს მოგვცემდა, ამიტომ ისევ ავიღე სუფთა ფურცელი და უბრალოდ დავწერე ის რასაც ვგრძნობდი „მიყვარხარ და მენატრები“ ბოლოში ჩემი სახელი მივაწერე, კონვერტში ჩავდე და ფოსტით გავაგზავნე. სამწუხაროდ დღეები გავიდა, მამაჩემისგან კი საპასუხო წერილი არ მიმიღია. ყოვლ დილით პირველი მე გავრბოდი საფოსტო ყუთის შესამოწმებლად, მაგრამ სახლში იმედგაცრუებული ვბრუნდებოდი.
ეს კიდევ არ იყო ერთადერთი რამ, რამაც იმედები გამიცრუა. სკოლის დაიწყება თავიდან მიხაროდა, რადგან ვიცოდი ასე ლილის ყოველ დღე ვნახავდი და ზეინსაც უფრო მეტი სივრცე მექნებოდა. მეშინოდა რომ ჩემი მთელი დღე სახლში ყოფნით მას თავს მოვაბეზრები. ჩემი სკოლისგან გამოწვეული სიხარული მაშინვე ბუშტივით ჩაიფუშა, როდესაც პირველ გაკვეთილზე მისულს მასწავლებელმა მთელი კლასის წინაშე გათხოვება მომილოცა. როცა მას ავუხსენი რომ არ გავთხოვილვარ და უბრალოდ ზეინთანს საცხოვრელბად გადავედი, მისი და მოსწავლეების გაკვრიებული სახეები დავინახე, რომლებზეც რამდენიმე წამში უკვე ამრეზით მიცქერდნენ. თავს უხერხულად ვგრძნობდი, არ მომწონდა რომ მთელი სკოლა ისე მიყურებდა თითქოს ქუჩის ქალი ვყოფილიყავი. მალე ალბათ მშობლები შვილებს ჩემთან კონტაქტსაც კი აუკრძალავენ. მშობლები არ ვიცი, მაგრამ მე ზეინი ნამდვილად მიკრძალავდა ჰარისთან მიკარებას და დალაპარაკებას. სიმართლე გითხრათ ამის დიდი სურვილი მეც არ მქონდა. გაკვეთილები დამთავრდა, ლილის დავემშვიდობე და გარეთ გავედი, ვიცოდი დღეს ზეინი უნდა დამხვედროდა.
მანქანასთან იყო მიყუდებული და ეწეოდა, გამეღიმა მის დანახვაზე, ჯერაც კი ვერ ვეჩვეოდი თუ რამდენად იდეალური იყო ის. გარშემო მიმოვიხედე, გოგოების უმეტესობა მას მიშტერებოდა და ერთმანეთს რაღაცეებს ეჩურჩულებოდნენ. ვიგრძენი მიუხედავად იმისა, რომ მთელი სკოლა მჭორდავდა და ჩემს დამცირებას ცდილობდა, მთელს თუ არა ნახევარი სკოლის გოგოებს უნდოდა ჩემ ადგილას ყოფნა.
ღმერთო ვის არ მოუნდება ზეინის გვერდით ყოფნა? მისი კოცნა, ჩახუტება და უბრალოდ ის რომ უყვარდე ბიჭს მის მსგავსს და მისნაირად. რატომ ამირჩია მან საერთოდ მე? თავაწეული, ამაყად მივედი მასთან და მივესალმე. დილით როცა წამოვედი მას ეძინა. ასე, რომ დღეს ეს ჩვენი პირველი შეხვედრა იყო.
-როგორი იყო დღევანდელი დღე? - ხელები გაშალა.
-როგორც ყოველთვის საშინელება, - დავიბუზღუნე და მაგრად ჩავეკარი გულში.
-შეგვიძლია გამოვასწოროთ -წარბები ზემოთ აწია და ეშმაკურად შემომხედა. გავიღიმე და ისევ სკოლის წინ შეკრებილ მოსწავლეების ჯგუფს გავხედე.
-ყველა გოგო შენ გიყურებს.
-საამაყოდ გაქ საქმე -თვალი ჩამიკრა.
-ყველა მათგანს შენთან დაწოლა უნდა. -ზეინმა მათ გახედა.
-ხო, მეც მინდა -თქვა თუ არა თვალები გადავატრიალე და ხელი მხარში ვკარი.
-ჩაჯექი, წავედით - ჩემი საქციელით გახალისებულმა ფხუკუნით მითხრა და სიგარეტის ნამწვავი გადააგდო. უკვე მანქანაში ვჯდებოდი, როცა უკნიდან ჰარის ხმა გავიგეთ.
-ჰეი, მალიკ -ის ჩვენკენ მოდიოდა.
ზეინმა თვალები აატრიალა და წინ ამომიდგა.
-რა გინდა სტაილს, ხომ არ მოგენატრა ჩემს ფეხებს შორის ყოფნა? -ფეხებს შორის? ჩემთვის გავიმეორე და თავი გავიქნიე, იმედია ცემას გულისხმობს.
-და გგონია მაგ გზით შემანახინებ შენს პატარა საიდუმლოს? -ჰარის მთელ სახეზე ავისმომასწავებელი ღიმილი დასთამაშებდა.
-არა მე კიდევ ერთი უკეთესი გზა ვიცი- წარბები აუწია ზეინმა. თუ სწორად მივხვდი, მისი მოკვლა იგულისმა, მაგრამ ამას ნამდვილად არ აპირებდა, უბრალოდ ცდილობდა მისი შემოტევები მოეგერიბინა. -ჰმმ.. იქნებ უკვე უთხარი? - ჰარი სიმშვიდეს და ირონიულ ღიმის
უცვლელად ინარჩუნებდა. ზეინს შევხედე, ის ჰარისთან შედარებით დაძაბული და შეშინებული იდგა, შეშინებული?
-აჰ, არ გითქვამს -ჩაილაპარაკა დაბალ, მაგრამ გასაგებ ხმაზე. -მიდი ახლა უთხარი. -ჰარი ზეინის გაღიზიანებას არ წყვეტდა, ზეინი კი უფრო და უფრო იძაბებოდა, მთელი სეხეული დაჭიმული ქონდა და გაყინული თვალებით მისჩერებოდა ჰარის. შემიძლია დავიფიცო ესეთი შეშინებული ზეინი ჯერ არასდროს მინახავს. ვგრძნობდი, რომ ეს მისთვის ძალაინ მნიშვნელოვანი იყო, რადგან საპასუხოდაც კი ვერაფერს ეუბნებოდა.
-შემიძლია საქმე შეგიმსუბუქო და მე ვუთხრა, თან აქ და ახლავე.-მიუხედავად იმისა, რომ ვხვდეობდი ზეინი რაღაცას მიმალავდა და ეს რაღაცა ძალიან სერიოზული იყო, მაინც არ მინდოდა ამის ჰარისგან მოსმენდა.
-არ მაინტერესებს ჰარი -ცივად ვუთხარი და ზეინს შევხედე, რომელმაც თითქოს შვებით ამოესუნთქა. -წავიდეთ, შემცივდა -ვუთხარი და მანქანის კარი გამოვაღე. ზეინი ხმის ამოუღელად მიუჯდა საჭეს და მანქანა დაძრა.
მინდოდა იმაზე არ მეფირა, რასაც ზეინი მიმალავდა, მაგრამ არ შემეძლო. გონებებაში ათასი შესაძლო ვარიანტი განვიხილე, მაგრამ ვხვდეობდი რომ ყოველი მათგანი სისულელე იყო, ამიტომ ვეცადე ჩემი უაზრო, არაფრის მომცემი ფიქრები თავიდან მომეშორებინა.
უკან რომ დავბრუნდით ზეინი ხმას არ იღებდა. გულჩათხრობილი დაიარებოდა. ბოლოს სავარძელზე ჩამომჯდარი, რომ დავიგულე მასთან მივედი და გვერდით მივუჯექი. -გინდა იმაზე დავილაპარაკოთ რასაც მიმალავ?
-კი, -ზეინმა თვალებში შემომხედა, გულწრფელი ჩანდა -მაგრამ დღეს არა. -თავი გაიქნია.
-კარგი, - დავიჩურჩულე, მიუხედავად იმისა რომ ინტერესი მკლავდა გამეგო ის რასაც მიმალავდა.
ოთახში ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა, რომელიც ცოტახანში ისევ მე დავარღვიე.
-მან საიდან იცის?-ზეინმა მხრები აიჩეჩა.
-ერთხელ როცა ძალიან ბევრი მქოდნა დალეული ლუისთან გამომცდა -სახე დაემანჭა. ტომლინსონი.
ზეინს თავი დავუქნიე და მივეკარი. მეშინოდა, ძალაინ მეშინოდა რომ ეს რაღაც „პატარა საიდუმლო“ სულაც არ იქნებოდა პატარა და იმაზე მეტად სერიოზული აღმოჩნებოდა ვიდრე მე ოდესმე წარმოვიდგენდი. მეშინოდა რომ ეს ყველაფერს შეცვლიდა, მეშინოდა რომ ეს საიდუმლო ჩემსა და ზეინს შორის ჩადგებოდა. ამის მერე ამ თემაზე ხმა აღარ ამომიღია. ვცდილობდი ჩემი გონების რომელიმე კუთხე კუნჭულში მიმემალა და აღარასდროს გამხსენებოდა. არ მინდოდა ამაზე მეფიქრა,რადგან ფიქრისას მომინდებოდა გაგება, მე კი არ მინდა რომ გავიგო. არ მინდა რომ რამე შეიცვალოს. ყველაფერი მიდნა ისე დარჩეს როგორც ახლაა. მე ბედნიერი ვარ და მიდნა ეს ცოტახანს მაინც გაგრძელდეს ასე.
59
თხრობას აგრძელებს ზეინი

დილით, ჯერ რვაც კი არ იყო რომ მოწევის სურვილმა გამაღვიძა. თვალები მოვიფშვნიტე, ფეხზე წამოვდექი, სიგარეტი ავიღე და ოთახიდან გავედი. ბოლო ნაპასი დავარტყი და ნამწვავი საფერფლეში ჩავწვი, შემდეგ კი შემოსასვლელში, თაროზე დამალული იარაღი ავიღე, ყოველი შემთხვევისთვის, კიდევ ერთხელ დავატრიალე ხელში და შევამოწმე რამე დეფექტი ხომ არ ჰქონდა. როდესაც დავრწმუნდი, ყველაფერი რიგზე იყო, ოთახში დავბრუნდი, რომ კარადაში საგულდაგულოდ შემენახა. ანაბელი საწოლზე მიწოლილიყო, მის დანახვაზე გამეღიმა. თმები აბურდვოდა და ცეცხლისფერი კულულები მთელ საწოლზე მოფენოდა. შეიშმუშნა, ალბათ იღვიძებს.. ოჰ! ჯანდაბა! ანაბელის ყურებით გართულს სულ დამავიწყდა, ხელში რომ იარაღი მეჭირა. კარადაში სასწრაფოდ ჩავდე. როდესაც უკან მივტრიალდი, ანაბელი საწოლზე წამომჯდარი დამხვდა, მძინარე სახით მიყურებდა.
-რა ჩადე კარადაში? -მკითხა და საწოლიდან წამოდგა
-არაფერი ისეთი, -გავუღიმე -როგორ გეძინა? -სასწრაფოდ თემა შევცვალე
-კარგად მეძინა,მაგრამ მაინტერესებს რა ჩადე ასე სწრაფად კარადაში -ღმერთო რა ჯიუტია. თვალები გადავატრიალე და კარადისკენ წავედი,ისიც უკან გამომყვა,თან აბურდული თმის გასწორებას ცდილობდა.
ამოვიხვნეშე, უჯრა გამოვხსენი და იარაღი დავანახე. თვალები გაუფართოვდა, ხელებზე ბეწვი აეშალა, მივხვდი რომ შეეშინდა. სახეშეცვლილი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა და ღრმად ამოისუნთქა. მეც მის გვერდზე დავჯექი, მინდოდა თვალებში შემეხედა და ამომეკითა რას ფიქრობდა, მაგრამ ვერ შეძელი. ამიტომ თავი დაბლა დავხარე.
-მე რომ გთხოვო, არ ქნა-თქო, აზრი არ ექნება, ხომ? - დაიჩურჩულა და სევდიანად ამომხედა.
-უკვე ყველაფერი დაგეგმილია.. - თავი გაგების ნიშნად დამიქნია, მაგრამ თვალი მაინც არ მოუშორებია.
-საშიშია, ხომ?-ჩუმად დაიჩურჩულა და კისერში ხელი შეიცურა. უბრალოდ ჩავიცინე, არ მინდოდა მისთვის ამ კითხვაზე პასუხი გამეცა. ან უნდა მომეტყუებინა, ან უნდა შემეშინებინა, ასე რომ გაჩუმება ვარჩიე. -დამპირდი, რომ ფთხილად იქნები-მუდარის ხმით წარმოსთქვა და მუხლზე ხელი დამადო. გული მიკვდებოდა, როცა მას შეშინებულს ვხედავდი, მაგრამ ჩემი რაღაც ნაწილი თავს ამაყად გრძნობდა. მაშინ ვგრძნობდი რომ ვჭირდებოდი, ვგრძნობდი, რომ ჩემ გამო ღელავდა და ეშინოდა ჩემი დაკარგვის. ეს კი ძალას უფრო მმატებდა და სურვილს მიჩენდა სახლში უვნებელი დავბრუნებულიყავი, რომ მისი ბედნიერი სახე მენახა. აქამდე თუ ჩემი ცხოვრების მიზანი ის იყო, რომ ჩემი მშობლების გამო შური მეძია, ახლა იმისთვის ვცოცხლობდი, რომ მისთვის ბედნიერება მიმენიჭებინა და ასევე ჩემი თავისთვის,ის ბენიდერება რასაც მისი დანახვისას, მისი კოცნისას და მისი სიცილის მოსმენისას ვგრძნობდი.
-გპირდები -ვთქვი ჩემ ნათქვამში დარწმუნებულმა და ხელი მის ხელს დავადე.
-მიყვარხარ -მითხრა შედარებით დამშვიდებულმა, გავიღიმე და თავი დავუქნიე. როგორ შეიძლება ვუყვარდე იმ ყველაფრის შემდეგ რაც გავაკეთე? რა მოხდება მაშინ, როცა ჩემზე მთელ ისტორიას გაიგებს? მაინც ვეყვარები? იმის გაფიქრებაზე რომ „არა“ შიშმა ამიტანა და ფეხზე წამოვდექი, ცოტახანში ანაბელიც წამოდგა და სააბაზანოში გავიდა. საწოლზე ზურგით წამოვწექი და თვალები დავხუჭე. იმ ფიქრს თავიდან ვერ ვიშორებიდი, რომ ერთ დღესაც ანაბელის დათმობა მომიწევდა. ყოველ წამს მისი დაკარგვის ფიქრი დამიქროდა ტვინში, რაც სულს მიღრღნიდა და მოსვენების საშუალებას არ მაძლევდა. ვერ ვიჯერებდი, რომ ერთ დღესაც გავიღვიძებდი და მის სახეს ვეღარ დავინახავდი. ვერ ვიჯერებდი, რომ ჩემი ცოხვრება ისევ შავ-თეთრ ფერს მიიღებდა. არასდროს მინდოდა ეს დღე დამდგარიყო. ცხოვრებაში პირველად ვაღიარებ რომ მეშინია. ხო მეშინია, მისი დაკარგვის. ამოვიოხრე და საწოლიდან წამოვიწიე, როდესაც სააბაზანოდან პირსახოც შემოხვეული უკან შემობრუნდა. მაშინვე გამეფანტა მომაბეზრებელი ფიქრები გონებიდან, როდესაც სრულიად გაშიშვლდა და ტანსაცმლის არჩევა დაიწყო.
ოხხ! ანაბელ, რა ლამაზი ხარ! როგორ მინდოდა ამ წამსვე გამეჟიმა, ხელიც კი გავაპარე მისი უკანლისკენ, მაგრამ შეხებაც ვერ მოვასწარი ისე გახტა და კატეგორიულად განმიცხადა:
-ახლა არა! სკოლაში დამაგვიანდება!
სანამ ჩაიცვა, ტუჩები კვნეტით ლამის დავისისხლიანე.
-წავედი- მითხრა როდესაც თავის სკოლის ფორმაში გამოეწყო.
-ჭკუით და გაკვეთილების მერე მე მოგაკითხავ -ანაბელმა თავი დამიქნია, მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. და აი ისევ ის ფიქრები, რომელიც ყოველი ანაბელის კარის გახურვისას მიბყრობდა. როცა ის მშორდებოდა შიშის გრძნობა მიბყრობდა, შიშის რომ ის აღარასდროს დაბუნდებოდა, ან დაბრუნდებოდა, მაგრამ მხოლოდ ბარგისთვის. ეს შიში იქამდე მღრღნიდა, სანამ კიდევ ერთხელ არ ვნახავდი მის გაღიმებულ სახეს ჩემი დანახვისას. საშინელებაა იცხოვრო მუდმივ შიშში, მაგრამ მისთვის მიღირდა. ჩავიცინე, ვინ იფიქრებდა, რომ ეს პატარა სულელი გოგო ესე შემაყვარებდა თავს? საწოლზე გადავტრიალდი და თვალები დავხუჭე, მალევე ჩამეძინა. როდესაც გავიღვიძე ორი იყო დაწყებული. სწრაფად ავდექი საწოლიდან და ტანზე ჩავიცვი. ვისაუზმე, მოტოციკლის გასაღები ავიღე და გარეთ გავედი. ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდი და დავრწმუნდებოდი, რომ ყველაფერი ისევ ისე იყო, როგორც მისი სახლიდან გასვლისას.
მოტოციკლი სკოლასთან გავაჩერე, ირგვლივ ბავშვები ირეოდნენ, რამდენიმე მე მომაშტერდა და ერთმანეთში ჩურჩული დაიწყო. ყურადღება არ მივაქციე და მოტოციკლს, ჩემი ჩვეული პოზით მივეყრდენი და თვალებით ხალხში ანაბელის ძებნა დავიწყე.
ნაილთან და ლილისთან ერთად იდგა, ჩემგან ზურგით,რაღაც თემაზე ისე გაცხარებით საუბრობდნენ, თითქოს სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხს წყვეტდნენ. თვალები ავატრიალე, სინამდვილეში ალბათ ბიოლოგიურ თეორიებზე მსჯელობენ, მართლა წარმოიშვა ადამიანი მაიმუნისგან თუ არა. ჰმ, წიგნის ჭიები.
ანაბელი, როცა რამეზე კამათობდა, ყოველთვის თავის პოზაში იყო. წელში გამართული, თავაწეული დინჯად და დარწმუნებით საუბრობდა. ის ორი კი წარბებშეჭმუხნული ხან შეედავებოდა, ხანაც კი თავს უქნევდა. ალბათ თავის საფირმო რჩევებს აყრის თავს. ჩამეცინა და თავი გვერდზე გადავხარე. მოტრიალდნენ და სკოლის გამოსასვლელისკენ დაიწყეს სვლა. როგორც კი ანაბელის თვალები ჩემსას შეეჩეხა, მაშინვე სახე გაუბრწყინდა.
-ეი, ანაბელ - რამდენიმე სტვენა და შეძახილი მომესმა. ანაბელს სახიდან ღიმილი გაუქრა და გვერდით გაიხედა. მზერა იმ მიმართულებით მეც გავაყოლე და რამდენიმე ბიჭი დავინახე, რომლებიც იცინოდნენ, - ჰეი, მოიცადე - დაუძახა შუათანამ, როდესაც ანაბელმა სიარული გააგრძელა - სახლში შენთვის ერთი თავისუფალი ოთახი მაქვს- თვალები შუბლზე ამივიდა, სხეულზე კი ოფლმა დამასხა, წამსვე ადგილს მოვწყდი და მათი მიმართულებით წავედი, - სექსის სანაცვლოდ მეც შემიძლია დაგი...- გაგრძელება ვეღარ მოასწრო, რომ მოულოდნელად სახეში მუშტი მოვუქნიე. მაშინვე მიწაზე დაეხეთქა. . არ ვაცოცხლებ. მოვკლავ. გამეტებით დავუწყე რტყმა, ჩვენს გარშემო კი ყიჟინა ატყდა, მაგრამ არ მაინტერესებდა. საკუთარ თავზე კონტროლი მქონდა დაკარგული.
-ვინმემ გააშველეთ! - ისმოდა შეშნებული გოგონების ხმა.
გამწარებული ვურტყამდი და ვურტყამდი. ჩემს ბოღმას ბოლომდე მასზე ვანთხევდი. ვინ იცის უკვე რამდენი ხანია ასე ამცირებენ და გულს ტკენენ, მე კი არაფერს მეუბნება. ისევ ის და მისი დამცველობითი ინსტინქტები. არ უნდოდა ვინმე ესე მეცემა და პრობლემები შემექმნა. სულელი გოგო, მაინც ჩემზე ფიქრობს.
-ზეინ! - ვერც მივხვდი რომ ტრანსში ვიყავი, მანამ სანამ ანაბელის ხმამ და პატარა თითების სხეულზე შეხებამ არ გამმარკვია.
-შენი დედაც, ! - დავიღრიალე და შევაფურთხე. ამჯერად უფრო ძლიერმა ხელებმა გამომწიეს, ის იყო უნდა დამერტყა რომ ხელთ ნაილი შემრჩა, ამიტომ მაჯა უხეშად ავიქნიე და მოვიშრე.
-თუ არ გინდა,რომ შენი დამპალი ღობეზე ჩამოცმული იპოვონ, ბოდიში მოუხადე, დროზე! - დავიღრიალე და ფეხი მუცელში წავკარი. ბიჭი ხმას არ იღებდა.
საყელოში ხელი მოვკიდე და ფეხზე წამოვაყენე.
-მოუხადე ბოდიში- კიდევ ერთხელ გავუმეორე.
-ბოდიში, -ძლივს წარმოთქვა და შემედეგ პირიდან სისხლი გადმოაფურთხა. ხელი გავუშვი და წელში გავიმართე. მზერა იქაურობას მოვავლე.
ყველა ჩვენს გარშემო იყო შემოკრებილი და შეშინებული სახეებით მომჩერებოდნენ. ერთადერთი ანაბელი და ნაილი იყვნენ ჩემს სიახლოვეს, დანარჩნი ყველა მანძილს იჭერდა. ამოვიხედე და სკოლის კიბეებზე მდგარი დეიდაჩემის შეცბუნებულ სახეს შევეჩეხე. წამით ხმას არავინ იღებდა, მაგრამ სიჩუმე მაინც დეიდაჩემმა დაარღვია.
-დროზე სასწრაფოში დარეკეთ! - განაცხადა თუ არა მაშინვე ჩოჩქოლი ატყდა ბავშვებში, - ანაბელ სასწრაფოდ მოაშორე ეს აქაურბას- მზერას თუ ადამიანის მოკვლა შეეძლებოდა, ახლა ექვსი ფუტით მიწის ქვეშ ვიქნებოდი, დეიდაჩემის წყალობით. ანაბელმა ხელი მომკიდა და იქიდან გამომიყვანა. ბრაზს ჯერ არ გადაეარა, ამიტომ ანაბელიც ცდილობდა, ხმა არ გაეცა ჩემთვის. იცის ჩემი ხასიათი და ისიც იცის,რომ ამ დროს ხმა არ უნდა გამცეს, მაგრამ ის არ იცის,რომ ეს უბრალოდ ასე ჩანს,არადა ამ დროს ყველაზე მეტად ის მჭირდება, რომ დამელაპარაკოს და არამხოლოდ დამელაპარაკოს. ხმის ამოუღებლად ავედი მეორე სართულზე და ოთახში შევედი. ანაბელიც მალევე ამომყვა, ხელში ბინტი და სპირტი ეჭირა.
-ხელს დაგიმუშავებ -ხმადაბლა მითხრა.თავი დავუქნიე და საწოლზე დავჯექი, ჩემს წინ მუხლებზე ჩაიმუხლა და თითები ნაზად გადამისვა. ხელი მთლიანად დალურჯებული მქონდა,მაგრამ ვინ ჩივის ჩემს ხელს, ისე კარგად მაინც ვერ მოხვდა იმ სირს, როგორც იმსახურებდა. სველი პირსახოცით სისხლის ნარჩენები ფრთხილად მომბანა, შემდეგ კი სპირტში ბამბა დაასველა და ნაზად წამისვა გადაყვლეფილ აგილებზე. შევიშმუშნე, მან კი მაშინვე სული შემიბერა ნატკენ ადგილებზე. როდესაც ბინტით შემიხვია ხელზე ამომხედა და თვალებში ჩამხედა, მის თვალებში უზარმაზარ ტკივილს ამოიკითხავდი.ხელი კისერში შევუცურე და მისკენ დავიხარე.
-ნუ გეშინია ჩემი,შეგიძლია დამელაპარაკო -ვუთხარი და ყელში ვაკოცე. ვიგრძენი, როგორ ჩაეღიმა და როგორ დაუარა ტანში ჟრუანტელმა ჩემი კოცნისას. ფეხზე წამოდგა და გვერით მომიჯდა.
-ბოდიში-ვუთხარი, როცა ისევ მისი სევდიანი თვალები დავინახე, ვიცი მისთვის რა მტკივნეული იყო იმ დამცირების ატანა.
-შენი ბრალი არაა-თავი გაიქნია. -მათ თავისი პირადი ცხოვრება არ აქვთ და ცდილობენ სხვისში ჩაერიონ.
-მათთვის სალაპარაკო მაინც არ უნდა მიმეცა -ვგრძნობდი, რომ ამ ყველაფერში მე ვიყავი დამნაშავე და ყველაფრის გამოსწორებაზე მე უნდა მეზრუნდა.
-ვეღარაფერს შეცვლი -მხრები აიჩეჩა. თავს უკანასკნელ ნაბიჭვრად ვგრძნობდი, ჩემს გოგოს ამცირებდნენ, გულს სტკენდნენ, მე კიდე არაფერს ვაკეთებდი ამის შესაცვლელად. -წავედი, ნაილთან ერთად უნდა ვიმეცადინო -მითხრა, წიგნები აიღო და ოთახიდან გავიდა.
როდესაც ანაბელი გავიდა თვალები დავხუჭე და ყურებში ისევ იმ ნაბიჭვრის სიტყვები ჩამესმა. მინდოდა ავმდგარიყავი, წავსულიყავი და ის ახვარი იქამდე მეცემა სანამ სულს არ ამოვხდიდი. ანაბელის გაცნობამდე ზუსტად ასე მოვიქცეოდი, მაგრამ არა ახლა. მან მასწავლა, რომ მუშტებით ვერაფერს მოვაგვარებ, უბრალოდ იმ მომენტში თავს დავიმშვიდებ და ამით მორჩება. ზუსტად ვიცოდი რაც უნდა გამეკეთებინა, ვიცოდი რაც მოაგვარებდა ყველა ამ პრობლემას, მაგრამ თავს ვაჯერებდი, რომ სხვა გამოსავალიც იქნებოდა. ეს რომ გავაკეთო ამით ჩემს პრინციპებს დავთმობ. მაგრამ ჯანდაბა! რომელ პრინციპებზე ვლაპარაკობ, როცა მან ჩემს გამო მთელი თავისი ცხოვრება დათმო?! ესეთი ლაჩარი რომ არ ვიყო, ახლა იმას გავაკეთებდი, რაც აქამდეც უნდა გამეკეთებინა. ღრმად ავმოვისუნთქე და საწოლიდან წამოვდექი,ოთახიდან სწრაფად გავედი,შემდეგ კი სარდაფში ჩავედი,შუქი ავანთე და იქაურობას თვალი მოვავლე, ჯანდაბა, როგორი გასასუფთავებელია აქაურობა. წინ მივიწიე და ერთ-ერთ უჯრასთან მივედი,მტვერი გადავწმინდე და ცხვირზე ხელი მოვიკიდე. ხელი ცხვირთან გავიქნიე, რომ მტვერი გამეფანტა და სუნთქვა შემძლებოდა.
-ჯანდაბა,სად არის -ძებნა გავაგრძელე. როდესაც დავინახე რასაც ვეძებდი თვალები გამინათდა და ნერვიულობამ უფრო იმატა. ცოტა ხანს ვორჭოფობდი ამეღო თუ არა, შემდეგ კი სწრაფად დავავლე ხელი და მუჭაში ჩავბღუჯე, თითქოს მეშინოდა ვინმეს ხელიდან არ გამოეგლიჯა. შემდეგ კი ჯიბეში მოვათავსე, იქაურობა ასე თუ ისე მივალაგე და სარდაფიდან გამოვედი. ნერვიულობისგან ხელის გულები მთლიანად გამიოფლიანდა და ღრმად რამდენჯერმე ჩავისუნთქე, თითქოს საკუთარ თავს არ ვგავდი. ოთახში შევედი და აქეთ-იქით სიარულს მოვყევი. ჯერ კიდევ ზუსტად არ მაქვს გადაწყვეტილი ამას გავაკეთებ,თუ არა,მაგრამ ვიცი,რომ ეს აუცილებელია.
საწოლზე დავწექი და ზუსტად ამ დროს შემოვიდა ანაბელიც, წიგნები თავის მაგიდაზე დააწყო და მხიარულად შემომხედა,
-წამოდი ვჭამოთ -მითხრა და გამიღიმა.
-კარგი, ჩადი და ჩამოვალ- ანაბელი კარებისკენ წავიდა. ან ახლა ან არასდროს! შევძახე ჩემს თავს და ანაბელს დავუძახე.
-რა მოხდა? -თავი ჩემკენ მოატრიალა. -არაფერი- თავი გავიქნიე, მაინც ვერ გავბედე თქმა. ანაბელმა ამოიოხრა და ჩემთან მოვიდა.
-რისი თქმა გინდა?
-არაფრის-ანაბელმა თვალები აატრიალა.
-რატომ გგონია, რომ მომატყუებ? -ჯანდაბა, რატო მიცნობს ესე კარგად?
ამოვიოხრე და ჩემი თავი დავარწმუნე, რომ ეს უნდა გამეკეთებინა. არ ვიცოდი ეს რამდენ ხანს გასტანდა ერთი თვე, ორი, თუ სულაც რამდენიმე დღე, მაგრამ უნდა გამეკეთებიბა. მისთვის. ჩემთვისაც. ორივესთვის. ჩვენთვის.
-ცოლად გამომყვები?
60
დიდი ლურჯი თვალები გაკვირვებულები მომჩერებოდნენ. ანაბელს პირი დაეღო და ისე მომჩერებოდა თითქოს ზეინი კი არა, უცხოპლანტელი ვყოფილიყავი.
-რა? - რამდენიმე წამიანი სიჩუმის შემდეგ ძლივს ამოღერღა.
-ცოლად გამომყვები? - მეორეჯერ გავუმეორე. ნუთუ თანახმა არაა? მაგრამ ჩვენ უკვე როგორც ცოლ-ქმარი ისე ვცხოვრობთ, ეს კი ყველაფერს ოფიციალურს გახდის და ხალხიც აღარ მოებყრობა ცუდად. თითქოს ჩემი ფიქრები გაიგოო, გაოცებული სახე მოიშორა, წარბები შეჭმუხნა და წელში გასწორდა.
-ამას რატომ აკეთებ? - ახლა დაბნეული მე მივაჩერდი. ამ პასუხს ნამდვილად არ მოველოდი. განა ყველა გოგონას ოცნება გათხოვება არ არის?
-იმიტომ, რომ დროა.
-თუ იმიტომ, რომ ხალხმა აღარ დამამციროს? - ამოვიოხრე,
-ანაბელ მისმინე..
-არა, ზეინ შენ მისმინე. ვიცი, რომ ქორწინება არ გინდა და ამას იმიტომ აკთებ, რომ ღელავ ხალხი რას იტყვის ჩემზე. ამიტომ არ მინდა ასეთი ნაბიჯი ნაადრევად გადადგა.
ეს გოგო შეშლილია. რაღაც წილად სიმართლეს ამბობს, მარამ მაინც შეშლილია! წარმოდგენაც კი არ აქვს რა ვიგრძენი, როდესაც იმ ნაბიჭვარმა ბინძურად საუბარი დაუწყო და მე რას ვაკეთებდი სანაცვლოდ? ვერაფერს! მხოლოდ ვცემე, სხვა? მეორე დღეს მას ისევ ისეთ თვალით შეხედავენ. ისევ ისე ცუდად იფიქრებენ და ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემ გამო! ანაბელმა ყველაფერი დათმო ჩემ გამო, ოჯახი, მამა, სახელი. მე კი? ახლა ჩემი ჯერია. მომავალი უნდა მივცე და ამისთვის მზად ვარ. ეს ჩვენი მომავალი იქნება და ამიერიდან უფრო ძლიერად და მხნედ ვიქნები თუ მეცოდინება, რომ მზადაა მთელი დარჩენილი ცხოვრება ჩემთან ერთად გაატაროს, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი ეს არასდროს მოხდება.
-ანაბელ, განა ხალხი მაშინ არ ქორწინდება როდესაც ხვდებიან, რომ ერთად უნდათ მთელი ცხოვრების გატარება? ვერც კი წარმოიდგენ ამას რამდენი ხნის წინ მივხვდი. ჯერ ისიც კი არ მქონდა გათვითცნობერებული რომ მიყვარდი, როცა მთელი ცხოვრების შენთან გატარება მინდოდა. ვმღეროდი და შენს კრისტალებით ავსებულ თვალებს ვუყურებდი, ვხედავდი როგორი სითბო მოდიოდა შენი თვალებიდან და ეს მეც მათბობდა. გიყურებდი და ბედნიერი ვიყავი. მაშინ მივხვდი, რომ მინდოდა მთელი ცხოვრება ასე ბედნიერს მეცხოვრა, შენთან ერთად. მივხვდი, რომ არ მინდოდა გამეშვი. არასდროს. არსად. განა ცოლის მოსაყვანად ეს საკმარისი არ არის? მიყვახარ ანაბელ, მთელი არსებით მიყვარხრ. ყოველი პატარა დეტალი მიყვარს შენში. შენი ღიმილი, ტუჩები,სიცილი, სურნელი, შენი თვალებიც კი მიყვარს, რომლებიც ხანდახან ესე ძალიან მაშინებს.. და რაც მთავარია შენი გული მიყვარს. ამ ქვეყნად შენზე კეთილი არავინ შემხვედრია. შენ შეძელი და ყველა ის ახვრული საქციელი მაპატიე რაც გაგიკეთე, მიუხედავად იმისა, რომ ამას არ ვიმსახურებდი. მიუხედავად ამდენი ცუდისა შანსი მაინც მომეცი, ჩემში კარგი დაინახე, შემიყვარე და ჩემთვის იბრძოლე. შენ არ იცი როგორ ვაფასებ ამას. შენ დამანახე, რომ არც ისეთი ცუდი ადამიანი ვარ, როგორიც მეგონა. შენ შეძელი ის ყინული გაგელღვო, რომელიც რამდენიმე წლის განმავლობაში ურყევად ეკრა ჩემ გულს. თავიდან ძალიან სუსტი მეგონე, მაგრამ როდესაც გაგიცანი მაშინ დავრწმუნდი,რომ სუსტი კი არა ყველაზე ძლიერი ადამიანი ხარ და ამაში ყოველდღე ვრწმუნდები. ადვილად უმკლავდები ყველაფერს, მიუხედავად იმისა, არის ეს მარტივი თუ არა. აი ამიტომაც მიყვარხარ. ძალიან ბევრი გადაიტანე, მაგრამ მაინც მყარად დგახარ მიწაზე. ამ ყველაფრის მერე მაინც არ ჩამქვრალან შენი თვალები და მაინც სულ ბედნიერებისგან ანათებენ. იმდენად ძლიერი ხარ, რომ ჩემი შეცვლაც მოახერხე. ახლა საერთოდ სხვა ადამიანი ვარწარმოგიდგენია ღმერთიც კი ვიწამე შენ გამო და ყოველდღე მადლობას ვუხდი, რომ შენი თავი გამომიგზავნა.
შენგან შვილებიც კი მინდა, მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვიტან ბავშვებს. შენთან ყველაფერზე თანახმა ვარ, შენ გამო ყველაფერს გავაკეთებ, რომ არ დაგკარგო და ბოლომდე შეგინარჩუნო. ყოველ წამს ვიბრძოლებ, ყოველ წამს, რომ ჩვენი ერთად ყოფნის პერიოდი გავახანგრძლივო. მინდა ყველაფერი მოგცე, ყველაფერი რაც ბედნიერებისთვის გჭირდება. არასდროს მინდა რომ ვინმეს გამო მოწყენილს გხედავდე, არ მინდა რომ გამცირებდნენ, მინდა ბედნიერი იყო, გესმის? -ვუყურებდი ანაბელის ცრემლიანს სახეს და ცხოვრებაში პირველად ვამაყობდი ჩემი თავით, ვამაყობდი რომ გავბედე მისთვის მეთქვა რასაც ვგრძნობდი, მოუხედავად იმისა, რომ ჩემი სიტყვები იმის ნახევარსაც კი ვერ გადმოსცემდა, რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი. იმ გრძნობის გამოცემა რომელიც ჩემში იყო უბრალოდ შეუძლებელია.

- ცოლად გამომყვები? - კიდევ ერთხელ გავუმეორე. ანაბელი იმდენი ემოციებით იყო სავსე, რომ პასუხის გაცემა ვერ მოახერხა და თავი დამიქნია.
-ღმერთო, - გახარებულს აღმომხდა და წამსვე გულში ჩავიხუტე, - ჯანდაბა! რა სულელი ვარ, - წრიალი დავიწყე და შარვლის ჯიბიდან ბეჭედი ამოვიღე და ხელზე გავუკეთე.
-ლამაზია.
-ხო, დედაჩემის ბეჭედია.
-მიყვარხარ. -ვაპირებდი მისთვის მეთქვა, რომ მეც მიყვარს, მაგრამ ნაილის ხმამ შემაჩერა.
-აღარასდროს ჩამოხვალთ?
-ღმერთო სულ დამავიწყდა, რომ უნდა გვეჭამა -ანბელი ფეხზე წამოდგა და ხელი მომკიდა, რომ მეც წამოვეყენებინე.
როცა დაბლა ჩავედით ნაილს უკვე გაეწყო მაგიდა. სკამებს შემოვუჯექით და ჭამა დავიწყეთ. მთელი ამ ხნის განმავლობაში მისთვის თვალი არ მომიშორებია, მომწონდა, რომ ესეთ გაბრწყინებულს და უაზროდ მომღიმას ვხედავდი.
-ჰეი, მეც აქ ვარ -ამოიბოზღუნა ნაილმა, რომლისთვისაც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ხმა არ გაგვიცია.
-ნაილ, ვფიქრობ ლილის მალე უნდა უთხრა, რომ მოგწონს. -დასცინა ანაბელმა, ნაილმა კი თვალები აატრიალა.
-რა გჭირთ თქვენ ორს? -დაეჭვებით იკითხა და ორივეს შემოგვხედა
-არაფერი -უდარდელად აიჩეჩა ანაბელმა მხრები და თვალი ჩამიკრა.
-აბა რანაირად იქცევით?
-სულ ესე არ ვიქცევით? -წარბები შევკრარი.
-ხო, მაგრამ დღეს რაღაც სხვანაირად ხართ.
-შეიძლება-თქვა ანაბელმა და ჭამა გააგრძელა.
ვახშამის შემდეგ, როგორც წესი დრო მოვიდა გაგვერკვია ვინ დარეცხავდა ჭურჭელს.
-ანაბელ ახლა მაინც დარეცხავ თამაშის გარეშე ჭურჭელს თუ გინდა კიდევ ნახო როგორ დამარცხდები?- შეეკითხა ნაილი.
- ჯეირანი! - წამსვე გადაჭრით მიიღო პასუხი. ჩამეცინა მისი შემხედვარე, ის არასდროს ნებდებოდა. მკვლელი თვალებით, დოინჯშემორტყმული ნაილს მისჩერებოდა, - მოდი - ამაყად თქვა და მუშტი გამოსწია. სკამის საზურგეს მივეყრდენი, თვალებს ვერ ვაშრებდი ისეთ ლამაზი იყო, შემდეგ მუშტი ჰაერში მეც ავწიე და ნაილმაც.
-ჯე-ი-რა-ნი -ვთქვით სამივემ ერთად და ხელები გავშალეთ. მაკრატელი, მაკრატელი, მაკრატელი.
-ახლიდან-თქვა ანაბელმა და მუშტი კიდევ ერთხელ მოიმარჯვა.
-ჯე-ი-რა-ნი.-ხელებს დავხედე. ფურცელი, მაკრატელი, ფურცელი. დაუჯერებელია. ჩავიცინე. ანაბელმა მოიგო.
-როგორ? -ნაილი პირდაღებული მიშტერებოდა მომღიმარ ანაბელს.
-მოვიგე! - რამდენიმე წამის შემდეგ ოთახი წივილით აიკლო ანაბელმა, - მე მოვიგე! მოვიგე! - დახტოდა, შემდეგ კი მე მომვარდა და ჩამეხუტა. ისეთ ბედნიერი იყო თავივერ შევიკავე და ავხარხარდი.
-ანაბელ ხელზე რა გაქვს? - ჩვენი პატარა ბედნიერებისგან ნაილის ხმამ გამოგვარკვია.
-რა? - ანაბელი გაღიმებული სახით მოუტრიალდა, - აჰ. ჰო, - გაიპრანჭა და მარცხენა ხელი ნაილს გაუშვირა.
-ეს ხომ..
-ხო, ცოლი მომყავს ნაილ - ნაილი ფერ წასული მომშტერებოდა და თვალებს მიბრიალებდა. თვალები ავატრიარე -არ მოგვილოცავ?
-გილოცავთ, - ამორერღა, შემდეგ კი ძლივს ძლივობით გაიღმა და ოთახიდან გავიდა.
-რა დაემართა? - ანაბელმა გაკვირვებულმა შემომხედა.
- ეჭვიანობს, - ნერვიულად გავიღიმე და ყურადღების გადასატანად ვაკოცე.

ორი თვის შემდეგ უკვე ყველაფერი კარგად მიდიოდა. ხალხი ანაბელზე აღარ ჭორაობდა და ეს გულს მიმშვიდებდა. ლილიმ ხმა მოგვიტანა, რომ ოჯახში ამ ამბავს კარგად შეხვდნენ, მაგრამ ანაბელს მამამისის წერილი ისევ არ მოსვლია და არც უკან სტუმრებია თავის მამიდას და ბიძიას.
ყველაზე საშნელი მომენტი ამ სამი თვის განმავლობაში ის იყო, როდესაც ანაბელმა ლილის ბეჭედი უჩვენა. ნახევარი საათის განმავლობაში სახლი კივილს და გოგონების ხითხითს ქონდა წაღებული. ეს კი შაბათ დილის ათ საათზე ხდებოდა, როდესაც მე მეიძინა! მე კი ვერ ვიტან როდესაც ძილს არ მაცდიან. მითუმეტეს როდესაც ანაბელის კივილი მაღვიძებს, მეგონა რამე საშინელება დაემართა. როდესაც გავარკვიე რა მოხდა, იმდენად გაბრაზბეული ვიყავი, რომ.. რა მნიშვნელობა აქვს, ხმა ვერ ამოვიღე. გახარებულ საცოლეს და მის ბიძაშვილს სიხარულს ხომ არ ჩავუშხამებდი? ავდექი და მეც უკან ბუზღუნით გამოვბრუნდი. კარი მაგრად მოვიჯახუნე და თავი ბალიშებში ჩავრგე, მაგრამ აზრი?
მე და ნაილი დივანზე ვისხედით და რაღაც გადაცემას ვუყურებდით, სანამ ანაბელი მაღაზიაში იყო წასული პროდუქტების მოსატანად.
-ჩემი მეჯვარე ხომ იქნები? -ტელევიზორს თვალი მოვაშორე და ნაილს შევხედე.
-რა? - შეცბუნებულმა გამომხედა. თვალები გადავატრიალე.
-გკითხე, ჩემი მეჯვარე იქნები თუ არა?
-შენ სულ შეიშალე? -ნაილს სახე შეეცვალა. -ხვდები მაინც რას აკეთებ? ხვდები მაინც ვინ მოგყავს ცოლად? -ნაილმა ხმას აუწია. -ხომ იცი რომ შენი საიდუმლო დიდხანს არ დაიმალება? მერე რა ქნას ანაბელმა? რატომ ცდილობ ბოლომდე გაანადგურო ის?
-ნაილ შეწყვიტე! -გულს მიკლავდა ის რასაც ნაილი ამბობდა, ყველაზე ნაკლებად იმ ქალის განადგურება მინდოდა ვინც მთელი არსებით მიყარდა, მე უბრალოდ მინდა ბედნიერი იყოს, მინდა ერთად ბედნიერები ვიყოთ. რატომ არის ეს დიდი პრობლემა? რატომ არ შეიძლება, რომ საყვარელ ადამიანთან ერთად ვიყო სიცოცხლის ბოლომდე? რატომ არ შეიძლება მეც ვიყო ბედნიერი?
-და რა გინდა რომ ვქნა? -ფეხზე წამოვდექი. -ავდგე და სიმართლე ვუთხრა? ესე უფრო არ გავანადგურებ მას? წარმოიდგინე რა მოხდება როცა ის ამას გაიგებს.
-რა მოხდება? -უკნიდან ანაბელის ხმა მომესმა.

-მე წავალ, - უცებ თქვა ნაილმა. თავისი მოსაცმელი ჩამოხსნა და სახლის კარი გაიხურა. ანაბელს მზერას არ ვაშრებდი, არც ის მაშრებდა, ისე დადო პარკები და გაიძრო მოსაცმელი.
-რა მოხდება, როცა შენ საიდუმლოს გავიგებ?
-დამშორდები-პირდაპირ ვუთხარი და თვალი ავარიდე. ანაბელს სახე შეეცვალა.
-შეიგნე რომ მიყვარხარ! დანახვის პირველივე დღიდან მიყვარხარ, ყველაფერი გაპატიე და არამგონია რამე ისეთს მალავდე რაც შენზე უარს მათქმევინებს.
-ანაბელ შემიძულებ. -დაბეჯითებით ვუთხარი.
-როგორც ჩანს შენ დღემდე ვერ აცნობიერებ თუ როგორ მიყვარხარ-დანადებით ჩაილაპარაკა.
-შენ არ გესმის.
-მითხარი და გავიგებ. მოვითხოვ, რომ მითხრა რას მიმალავ.-როგორც ჩანს ანაბელი ბრაზობდა, რომ მეგონა რომ ვერ მაპატიებდა, მაგრამ მან ხომ არ იცის...
-კარგი. -ვუთხარი და თავი დავუქნიე.
შინაგანი ტკივილისგან სახე დამძაბვოდა და გული გამალებით მიცემდა. ვხვდებოდი რომ ეს დასასრული იყო და ამას თავს ვეღარ ავარიდებდი. დასასრული ბედნიერი ცხოვრების. ჩემი დასასრული.
-შეგიძლია ბოლოჯერ მაკოცო?-ძლივსძლიობით ნაწყვეტ-ნაწყვეტ წარმოვთქვი. ანაბელმა თვალები აატრიალა. ვერც კი ხვდებოდა რამდენად სერიოზულად იყო საქმე.
-გთხოვ-შევევედრე და მისკენ მივიწიე. მინდოდა კიდევ ერთხელ შემეგრძნო მისი ტუჩების გემო, მინდოდა შემეგრძნო, რომ ვუყვარვარ და ვჭირდებოდი. კისერში თითები შევუცურე, შემდეგ კი ლოყაზე მივეფერე. იმ აზრის ატანაც კი არ შემეძლო, რომ ამას ვეღარ ვიზამდი. გულში ვეღარ ჩავიკრავდი, მის სითბოს ვეღარ ვიგრძნობდი, მის სიცილს ვეღარ გავიგონებდი, ვეღარ შევეკამათებოდი, მას ვკარგავდი და ამას ჩემი ხელით ვაკეთებდი. კიდევ ერთხელ ვატკენდი გულს ჩემი წარსული ცოდვების გამო. შუბლი შუბლზე მივადე, მისი სუნთქვას ყელზე ვგრძნობდი.
-გახსოვდეს რომ მიყვარხარ, კარგი?-ანაბელმა თავი დამიქნია და ჩემთან უფრო ახლოს მოიწია. ბაგები ნელა მივაახლოვე მისას, მიდნდოდა მისი ყოველი ნაწილი შემეგრძნო და ეს წამი კიდევ უფრო დიდ ხანს გამეგრძელებინა. ტუჩები მისას შევახე, ხელები თმებში შევუცურე, მაგრად მოვბღუჯე და ჩემთან უფრო ახლოს მოვზიდე. მისი თბილი ტუჩები ჩემსას რითმულად აყვნენ და კიდევ ერთხელ დამიმტკიცეს თავიანთი სიყვარული. მიყვარხარ ანაბელ.
61.

ათას წიგნში წამიკითხავს და ათასი ადამიანისგან მომისმენია, რომ ცხოვრება სირთულეებით არის სავსე. მაგრამ ის სირთულეები, რომლებიც მე და ანაბელს და ჩვენს სიყვარულს წინ გადაეღობა ჩემს წაკითხულთან და გაგონილთან ახლოსაც კი ვერ მოვა.
არავინ არ იმსახურებს იმას რაც მე განვიცადე. საყვარელი ადამიანების სიკვდილი, მარტოობა, საკუთარი თავის ზიზღი, ღალატი, იმედგაცრუება და ისევ და ისევ საკუთარი თავის ზიზღი.
არც იმას იმსახურებს არავინ რაც ანაბელმა გამოიარა და რისი გამოვლაც მოუწევს. ჩემი თავი კიდევ უფრო მეზიზღება და მძულს, რომ უფრო მეტჯერ ვიყავი ჩემი საყვარელი ქალის მწუხარების მიზეზი, ვიდრე ბედნიერების.
ყველას იმედი გავუცრუე. ვერ ვხვდები რა აზრი აქვს ჩემს ცხოვრებას? მას შემდეგ რაც ცხოვრებამ ჩემი დაჯაბვნა დაიწყო სულ ეს აზრი მაწუხებდა. ხოლო ანაბელს, რომ შევხვდი მეგონა ეს მიზეზიც ვიპოვე, მაგრამ არა.. როგორც ყველა ბედნიერებას და ცხოვრების მიზეზს, მასაც ვკარგავ.
შუბლი შუბლზე მივადე და მის გაფართოებულ და შეშინებულ თვალებს შევხედე. ოხ, ეს დაწყევლილი მზერა გონებიდან არასდროს არ ამომივა. არასდროს! და როდესაც გავიხსენე მაშინვე გველნაკბენივით მოვშორდი ანაბელს.
მინდოდა დამეწყო და ერთხელ და სამუდამოდ ყველაფერი დამემთავრებინა, რამდენჯერმე გავაღე პირი, მაგრამ უკანვე დავხურე. არ შემიძლია. არა! ხელები თმებში წავივლე და მაგრად მოვქაჩე. ტკივილისგან, შიშისგან და პანიკისგან საკუთარ თავზე კონტროლი დავკარგე და მაგიდაზე ჩამოდებული ვაზა კედელს მივალეწე. ყურებში სისხლის ბაგა-ბუგის ხმამ ანაბელის კივილიც კი დაფარა.
-რატომ?! - მთელი ძალით ვიღრიალე და პირველი რაც ხელში მომხვდა, ისიც კედელს მივალეწე, - რატომ, რატომ?! - ხელებს გაუცნობიერებლად ვიქნები და გარშემო მდგარ ყველა საგანს ვამტვრევდი. ადრე როდესაც მწყობრიდან გამოვდიოდი და ყველაფერს ვლეწავდი გულზე მაინც მეშვებოდა, მაგრამ ახლა ვერაფერს ვგრძნობ. თითქოს თითეული ნატეხი ჩემს ტკივილს კი არ ათავისუფლებს, პირიქით. უფრო მეტს მგვრის. გულს წვეტიანი შუშის ნატეხები მისერავენ. მეტის ატანა აღარ შემიძლია.
-რატომ ღმერთო?! - მზერა ჭერს მივაბყრე და თვალებზე ხელი მოვისევი დაბინდული მზერის გამო. თურმე ვტიროდი, - რატომ?! მოსიარულე მოჩვენება გინდა გამხადო?! რატომ მე?! - უცებ სუნტქვა შემეკრა. როდესაც პატარა, თბილი ხელები წელზე მომეხვივნენ და გულში ჩამიკრეს.
-გთხოვ გაჩერდი, - ჩემს გულში ანაბელი სლუკუნებდა, - არ მინდა ეგ საიდუმლო! არ მინდა! - უკვე თავს ვეღარ ვიკავებდი და მოთქმით ავტირდი. ხელები ანაბელს შემოვხვიე, მისი მაისური მუჭაში მოვიქციე, მეშნოდა რომ არსად გამქცეოდა, - რატომ ჩვენ? - ანაბელის თმებში ამოვისლუკუნე და თავზე ვაკოცე, - რატომ მაინცდამაინც ჩვენ? რა დავაშავეთ.. - ცხოვრებაში ამაზე მეტად არაფერს ვნანობ. ანაბელს ხელები შევუშვი და მისი მოშორება ვცადე.
-ზეინ გთხოვ, - ჯიუტად კიდევ უფრო ამეკრო სხეულზე.
-მომშორდი ანაბელ.
-არა! - დაიკივლა და უფრო მომეწება.
-ანაბელ მომშორდი!
-არ მაინტერესებს ეგ შენი საიდუმლო! თუ ეს ჩვენ შორის ჩადგება, მაშინ არ მაინტერესებს! მიყვარხარ, როგორ არ გესმის, მიყვარხარ! და შენი წარსული ამას ვერ შეცვლის! ამდენი ხნის შემდეგ როგორ არ გესმის, რომ არაფერი მაინტერებს შენ გარდა- სული შემეხუთა. ყველა მწარე გრძნობა ერთად მომაწვა ყელში. სიყვარულს ჩემნაირი ლაჩარი არ იმსახურებს!
-უნდა გეზიზღებოდე, კი არ უნდა გიყვარდე!
-გაჩერდი ზეინ! არ მითხრა! არ მოგისმენ! მინდა უბრალოდ მითხრა, რომ შენც გიყვარვარ. მხოლოდ შენ მინდიხარ და მეტი არაფერი.
-შენი და მე მოვკალი!- დავიღრიალე, მაჯებში ხელები ძლიერად წავავლე და ჩემი სხეულიდან გამოვგლიჯე. წაბორძიკდა, მაშინვე ინსტიქტი გამიჩნდა რომ დავხმარებოდი, მაგრამ თავი შეიმაგრა და შეცბუნებული მომაჩერდა.
-რას.. რას ამბობ? - გაფართოებული თვალებით ისე მომჩერებოდა თითქოს შეშლილი ვყოფილიყავი. ხმა ვეღარ ამოვირე, ვიდექი და ვუყურებდი როგორ იცვლებოდა მის სახეზე ემოციები, - რა? - ბოლოს სიცილით მკითხა, - ამისთვის შემაშინე? - გაიცნია და თავი გააქნია, - ჩემმა დამ თავი მოიკლა.
-შენმა დამ ჩემ გამო მოიკლა თავი - გავუმეორე.
-რეებს მიედ-მოედები, - გაიცინა და ჩემსკენ წამოვიდა,მაგრამ მე უკან დავიხიე, - ზეინ ჩემი და არც გიცნობდა, მან ბრისტოლში მოიკლა თავი - ხელები ჰაერში აიქნია და მობეზრებული სახით გამომხედა.
-ვიცი.
-მერე შენ მის სიკვდილში რა შაუაში ხარ?
ღრმად ჩავისუნთქე, ვცდილობდი ყელში მომდგარი ბურთი გადამეყლაპა, რომელიც ლაპარაკში ხელს მიშლიდა, - მასზე ძალა ვიხმარე, - ანაბელს თვალები გაუფართოვდა, არ იცოდა გაეცინა თუ არა.
-რატომ მატყუებ? ეს სახუმარო თემა არაა ზეინ- შეცბუნებულმა წარმოთქვა, -შენი და სამი წლის წინ გარდაიცვალა..
-ორი, - შემეკამათა, მაგრამ თავი გააქნია, - ხო წელს მესამე წელი იწყება, - წარბები შეჭმუხნა.
-გრძელი ჟღალი თმა ქონდა და შენაირი დიდი ცისფერი თვალები. როდესაც შეშნებული მიყურებ.. სულ მისი შეშინებული თვალები მახსენდება. მახსენდება როგორ მევედრებოდა რომ გავჩერებულიყავი. მევედრობოდა რომ..
-გაჩერდი! -არა ამქვეყნიური ხმით წარმოთქვა -რატომ იგონებ ასეთ რამეს? - გულნატკენმა დაიყვირა და ჩემსკენ მოიწია,მკერდზე დამიწყო ხელების რტყმა და თან ტიროდა -რატომ აკეთებ ისე,რომ შეგიძულო? რატომ გინდა რომ დაგშორდე? რატომ გინდა რომ თავიდან მომიშორო? -მიყვიროდა თან გამეტებით მირტყავდა მკერდში მუშტებს. ამხელა ტკივილი ჯერ არ მიგრძვნია, ტკივილი,რომელიც მთელს სხეულს ედებოდა და მთლიანად მანადგურებდა. ვერ ვუძლებ ასეთს რომ ვხედავ, მისი ტკივილი მანადგურებს, არ შემიძლია ასეთ ვუყურო, არ შემიძლია ჩემს წინ მდგარ ანაბელს ვუყურო, რომელიც გატეხილია, რომელსაც სტკივა მე კი ვერაფრით ვეხმარები, რადგან მე ვარ ამის მიზეზი.
-ბოდიში -დავიჩურჩულე და როდესაც ანაბელმა ხელები უხეშად მომაშორებინა მხრებიდან,მაშინ გავიაზრე, რომ ვცდილობდი როგორმე ჩავხუტებოდი და შვება ჩემს მკლავებში ეპოვნა, მაგრამ ხელი მკერდზე მკრა და ჩემგან რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია. რამდენიმე წამით ხმას არ იღებდა. ბოლოს გავბედე და მას ავხედე. ფერწასული, ტირილისგან დასისხლიანებული თვალებით მომჩერებოდა. მზერა არაფერზე გადაქონდა, არც ხმას იღებდა. უბრალოდ ატირებული მიყურებდა.
-გთხოვ თქვი რამე, - მაგრამ მწარე დუმილი, - ანაბელ გთხოვ, - მისკენ წავედი, შეხება ვცადე, მაგრამ ხელი აიქნია, უკან გადგა და ზიზღით სავსე თვალებით გამომხედა.
-ნუ მეხები! - დამიყვირა და მკერდში მუშტები დამარტყა. წავბორძიკდი, - მეზიზღები, აქამდე როგორ არ მითხარი?! - ტკივილმა დამფლითა. მეც მეზიზღება ჩემი თავი.
-მე ხომ სულ გაფრთხილებდი, რომ ჩემგან თავი შორს დაგეჭირა! - შევეწინააღმდეგე, - ამიტომ არ გნახულობდი ციხეში, რომ ვიყავი! ამიტომ ვიჭერდი შენგან თავს შორს! მაგრამ ვერ შევძელი.
-თუ იცოდი ვინც ვიყავი რატომ შემაყვარე თავი, რა გინდოდა? -ეს შედარებით დაბალი ტონით დანანებით წარმოთქვა.
-თავიდან არ ვიცოდი ანაბელ-სახეზე მაჯა მოვისვი, რომ ცრემლები მომეწმინდა. -როგორც კი დაგინახე მაშინვე ის გამახსენდა, შენში რაღაც დავიანხე, რაც საშინლად მაფორიაქებდა. ამიტომ ნაილს ვთხოვე შენ კლაში გადმოსულიყო და შენზე ყველაფერი გაერკვია. მან მაშინვე გაიგო ვინც იყავი და ყველაფერი ქნა, რომ მე არ გამეგო. იცოდა როგორ ვნანობდი იმას რაც გავაკეთე და როგორ ვცდილობდი მის დავიწყებდას, მისი დის გამოჩენა კი ისევ თავდაყირა დამიყენებდა ყველაფერს. იცოდა, რომ მე ეს გამანადგურებდა. მას ჩემი დაცვა უნდოდა. შენი ნამდვილი გვარი პირველად ციხეში, რომ მოხვედი მაშინ გავიგე და გავაცნობიერე, რომ იმ გოგოს და იყავი, ვინც მე მოვკალი.
-ღმერთო რა სულელი ვარ რომ შენ შემიყვარდი. მეზიზღები ზეინ! მთელი არსებით მეზიზღები! - ყვირილით მომახალა და ძალაგამოცლილი დივანზე ჩამოჯდა. ჩემგან ზურგით იჯდა, ამიტომ ვერ ვხედავდი რას აკეთებდა. რამდენიმე წამი ოთახში სიჩუმემ დაისადგურა, შემდეგ კი ეს სიჩუმე ზიზღით სავსე ხმამ დაარღვია.
-მომიყევი-მითხრა ისე რომ ჩემკენ არც მოუხედავს.
-არ შემიძლია, - თავი გავაქნიე.
-მომიყევი! - მკაცრად გამიმეორა. წარსულის მოგონებებმა თავი იჩნეს. ყელში ბურთი შემომაწვა და ნიკაპი ამიკანკალდა. ჩემი სახის გამომეტყველებას ვეღარ ვაკონტროლებდი, თვალები მაგრად დავხუჭე და ღრმად სუნტქვა დავიწყე რომ თავი სასაუბროდ შემემზადებინა. შემდეგ მისკენ დავიძარი
-არ მომიახლოვდე, - ცივად გამოსცრა, - არ მინდა შენი სახის დანახვა- ამ სიტყვების გამგონეს ისედაც დაფლეთილი გული კიდევ უფრო დამეფლითა. თავი ხელში ავიყვანე და მოყოლა დავიწყე.
-იმ ღამეს როდესაც ჩემი მშობლების სიკვდილის ამბავი გავარკვიე, - სახეზე ხელი მოვისვი და ცრემლიანი მზერა ჭერს მივაბყარი. მიჭირდა ამ ყველაფრის სიტყვებით გაცოცხლება, - მთელი მსოფლიო მძულდა, ყველას ამოხოცვა მინდოდა ვინც ეს ჩემს ოჯახს გაუკეთა, მაგრამ რომ ვერაფერს ვაკეთებდი ეს ჭკუიდან მშლიდა, ამიტომ გამოვთვერი ბარში. იქ კი.. იმ საღამოს შენი დაც იქ იყო. ისეთი მშვიდი და ბედნიერი იყო. ისეთი ბედნიერი, რომ იმ წამს მძულდა, მიუხედავად იმისა რომ ჩემთვის არაფერი დაეშავებინა. მძულდა, იმიტომ რომ ბედნიერი იყო. მინდოდა მასაც ტკენოდა, მინდოდა ისიც დატანჯულიყო... ძალიან მთვრალი ვიყავი, ვერ ვაცნობერებდი რას ვაკეთებდი. - თავი უკან გადავწიე და კედელს რამდენიმეჯერმე მივარტყი. სულიერი ტკივილის ჩახშობას ფიზიკურით ვცდილობდი, - ის ისეთი უსუსური იყო. ისეთი დაუცველი -თავი ისევ ზემოთ ავწიე და ჭერს მივაშტერდი - რამდენიმე დღის შემდეგ გაზეთში წავიკითხე, რომ 17 წლის გოგონამ თავი ჩამოიხრჩო, და იმ გოგოს სახე რომ ვნახე... - გავჩუმდი, მეტის გაგრძელება აღარ შემეძლო. ანაბელის მიმართულებით გავიხედე, ახლა თავი ქონდა მოტრიალებული და მე მიყურებდა.
-ეკლესიაში რომ თქვი, ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი რამ მაქვს ჩადენილი, რის გამოც თავი მძულსო, ამას გულისხმობდი? - თავი დავუქნიე.
-ადამიანი მყავს მოკლულიო.. მასზე თქვი? - ღრმად ჩავისუნთქე და ისევ თავი დავუქნიე. ანაბელმაც იგივე მოძრაობა გაიმეორა, შემდეგ სავარძლიდან წამოდგა. ჩემსკენ წამოვიდა, თვალები გამინათდა, გული ამიძგერდა, რაღაც წამით მეგონა რომ ისევ მაპატია და მომეხვეოდა, მაგრამ მან უბრალოდ გვერდი ჩამიარა და კიბეებით მეორე სართულზე ავიდა.
-ჯანდაბა! -დავიღრიალე და კარადასთან მივედი, არაყი გადმოვიღე, სავარძელში ჩავჯექი და პირდაპირ ბოთლით მოვიყურე სასმელი.
დეპრესიული ფიქრებიდან ნაილმა გამომიყვანა, რომელიც ჩემ წინ იდგა, მაგრამ ხმას არ იღებდა.
თავი გავიქნიე და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე. ისევ ნაილს შევხედე და დავინახე, როგორ ჩაუდგა თვალებში ცრემლები.
-დამთავრდა- დავიჩურჩულე და თავი სავარძლის საზურგეს გადავადე.
-წავიდა? - პასუხის გაცემის თავიც აღარ შემწევდა. თავი გავაქნიე და კიბეებზე მივანიშნე. ისიც მაშინვე ანაბელთან გაიქცა.
-გაეთრიე, - ზევიდან ანაბელის ყვირილის ხმა მომესმა, - შენც მეზიზღები! ყველაფერი იცოდი და დამიმალე!
-რა გინდოდა მოვსულიყავი და მეთქვა იცი ანაბელ ჩემმა ძმაკაცმა შენი და გააუპატიურა და მაგიტო მოიკლა თავი? ეს გამეკეთებინა? მე ყველაფერი გავაკეთე, რომ მისთვის თავი დაგენებებინა. -არც ნაილი ჩამორჩა ყვირილში. რამდენიმე წამით არცერთის ხმა აღარ გამიგია. -ანაბელ მას უყვარხარ.
-და რა ვქნა? ეს როგორ ვაპატიო მითხარი, როგორ? -ანაბელი გამწირული ხმით ყვიროდა. ის ესეთი არასდროს მინახავს.
-ის ვერ გადაიტანს-ბოლოს ნაილის ხმა გავიგე, რომელიც ანაბელის შეჩერებას ცდილობდა, მაგრამ ხომ ვიცი ეს მცდელობა უშედეგო იყო. ის არასდროს მაპატიებდა. ვძულდი, მთელი არსებით ვძულდი. ყველაფერი დამთავრდა. ჩემი უტვინობის, არაკაცობის, ნაბიჭვრობის გამო ანაბელი სამუდამოდ დავკარგე. ერთადერთი ქალი რომელიც ოდესმე მყვარებია და მეყვარება. არყის ბოთლი პირისკენ წავიღე, როდესაც მინამ ამრეკლა და ჩემი თავი დავლანდე. მაშინვე შემოვატრიალე ბოთლი და ორეულს დავაკვირდი, საიდანაც თვალებ ჩასისხლიანებული და ტკივილისგან დამანჭული ზეინი მომჩერებოდა. გული ზიზღით და სიძულვილით ამევსო. ბოთლი მოვისროლე, კედელს დაეჯახა და ნაწილებად დაიფხშვნა.
კიბეებზე ანაბელის ფეხსაცმელების ბაკუნის ხმა გავიგონე და იქითკენ გავიხედე. კედელზე აყუდებული, მოღუშული ნაილი დავინახე, არც კი შემიმჩნევია როდის ჩამოვიდა.
როგორც კი ძირს ანაბელი გამოჩნდა, მაშინვე ფეხზე წამოვდექი. სად უნდა წავიდეს? მამიდასთან? მერე უკან მიიღებენ? უსახლკაროდ რომ დარჩეს? ეს რა გავაკეთე?
-იმედია დაისჯები იმისთვის რაც მიქენი, - მეგონა უკვე ვეღარაფერს ვგრძნობდი, მაგრამ ამ სიტყვებით ტკივილის კიდევ ახალი ნაკადი წამოვიდა ჩემს სხეულში და სულში, - რაც ჩემ დას უქენი. შენი ბრალია თავი, რომ მოიკლა. შენი ბრალია დედაჩემი ჩემი დის სიკვდილს რომ გადაყვა და მამაჩემმა აქ გამომიშვა საცხოვრებლად. შენი ბრალია რომ ოჯახი აღარ მყავს და რომ მამაჩემს ვძულვარ! ცხოვრება დამინგრიე, რაც გამაჩნდა ყველაფერი წამართვი, ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ცუდი რაც მომხდარა შენ ხარ. მთელი არსებით მძულხარ ზეინ მალიკ და ვწყევლი იმ დღეს, როცა შენ შემიყვარდი.-ბოლო სიტყვები ზიზღით გამოსცრა და წავიდა. მოხდა ის რისიც ამდენი ხნის მანძილზე მეშინოდა. მან სამუდამოდ დამტოვა.
62

-დამიჭირე - სიცილით ვუთხარი და გავიქეცი.
-გამოწვევა მიღებულია - ბოხი, სიცილნარევი ხმით მომაძახა ზეინმა და უკან გამომეკიდა. ვცდილობდი სწრაფად მერბინა, მაგრამ ფეხები სილაში მეფლობოდა და სირბილი მიჭირდა, თუმცა მაინც არ ვნებდებოდი. ვცდილობდი, როგორმე გავქცეულიყავი და ერთხელ მაინც გამემარჯვა მასთან სირბილში, მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო. სიცილი შევწყვიტე, როდესაც წელზე ძლიერი ხელები ვიგრძენი და ჩემი ფეხები მიწას მოსწყდა.
-ვერ გამექცევი. - ყურში ჩამჩურჩულა და ქვიშაზე დამაგდო, თვითონ კი ჩემს ზემოდან მოექცა. ხელები თავის გარდი-გარდმო დამაწყო და გამარჯვებული ღიმილით მომაჩერდა. შევხტი, როდესაც წელზე მისმა თითებმა ღუტუნი დამიწყეს. ბოლო ხმაზე ვიცინოდი და ვეხვეწებოდი თავი დაენებებინა, მაგრამ პირიქით, ღუტუნს უმატებდა. ჩემს სიცილზე მასაც გულიანად ეცინებოდა.
-ზეინ! - დავუყვირე სიცილით, თან ვიკლაკნებოდი - ზეინ, იცოდე ჩავიფსავ. - ზეინმა სიცილით თავი უკან გადააგდო, შემდეგ კი კისერში ჩამიდო.
-კარგი, ასე ვიტყვი, რომ ჩემ გამო დასველდი. - ფხუკუნი აუტყდა, მის მხარს ხელი გავკარი, მაგრამ ბოლოს სიცილში ავყევი.
-ნუ სულელობ. - ძლივს მოვითქვი სული და წამოვჯექი.
-წამოდი, რაღაც უნდა განახო. - ზეინი ფეხზე წამოდგა და ხელი გამომიწოდა, ხელი ხელზე დავადე და წამოვდექი, შემდეგ კი შარვალი დავიფერთხე.
-დაგეხმარები. - მზრუნველი ხმით მითხრა და ხელით შარვლის გასუფთავება დამიწყო, თუმცა უკანალზე უფრო მეფერებოდა, ვიდრე მისუფთავებდა. ჩამეცინა, მოვეხვიე და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე.
-რა გინოდა რომ გენახებინა? - ზეინს ჩახუტებულმა დავიჩურჩულე.
-წამომყევი და ნახავ. - თავზე მაკოცა, გამოიწია და ხელი ჩამკიდა.
-ფრთხილად იყავი, ცოტათი სრიალებს. - მითხრა, როცა კლდესთან მივედით და დიდ ქვებზე აძვრა, შემდეგ კი ხელი გამომიწოდა, რომ ავეყვანე. მეც მალევე მის გვერდით გავჩნდი. არ ტყუოდა, როდესაც გამაფრთხილა სრიალებსო. ქვებს ზღვის ტალღები ეხეთქებოდნენ, ზოგიერთგან ხავსიც მოსდებოდათ. ზეინს ჩემი ხელი მაგრად ეჭირა თავისაში, ეშინოდა არ დავცემულიყავი.
-ხედავ კლდის იმ წვერს? - ხელი გაიშვირა. სახე მოვიჩრდილე და იმ მიმართულებით გავიხედე საითაც ზეინი მანიშნებდა.
-კი.
-აქ მამას და დედას ხშირად მოვყავდი. როდესაც დედა ამ ქვებზე ირურჯებოდა, მე და მამა იმ კლდის წვერიდან ვხტებოდით, - ღიმილიანი სახით იხსენებდა წარსულს ზეინი, - კლდის ქვემოთ კი ჩვენი წარწერებია. ერთ ადგილას რა სიმაღლის ვიყავი ისიც წერია, - სიცილით დაამატა, - წამოდი განახებ. - მითხრა და იქითკენ წამიყვანა.
კლდეზე ბევრი წარწერა, ზეინის და მისი მშობლების ინიციალები იყო.
-აი აქ, - ცოტახნიანი დაკვირვების შემდეგ ზეინმა თითით მიმანიშნა.კლდეზე დაახლოებით ზენის ჭიპამდე ხაზი იყო ამოტვიფრული და გვერდზე „1960წ“ და „ზეი“ იყო მიწერილი.
-ზეი? - სიცილით ზეინს მოვუტრიალდი.
-ჰო, - თავი მოიქექა, - ჩემები ასე მეძახდნენ.
-ოჰ, ზეი. - სიცილით მოვსინჯე ახალი სიტყვა და ზეის კისერზე ჩამოვეკიდე. მანაც ხელები მომხვია და ბაგეზე ნაზად მაკოცა. შემდეგ კლდეს ისევ გავუყევით. წარწერებს ვათვალიერებდი.
-„მეფე მალიკი ყველას დედას გვიტირებს“ - ხმამაღლა წავიკითხე, რაზეც ზეინს სიცილი აუტყდა.
-ეს ნაილის დაწერილია. - განმიმარტა.
კლდეზე კიდევ უამრავი საინტერესო წარწერა იყო. მაგალითად: „დედის მტყვნელები“ „ერთი მიმართულება“ „აქ გაატანა ნაილმა ნანახი ვაჟიშვილობა ტალღებს“
-ღმერთო - წარმოვთქვი და ავხარხარდი. წელში მოვიხარე და ხელები მუცელზე დავიწყვე. ბოლოს რომ დავმშვიდდი წელში გავსწორდი და თვალებზე მომდგარი ცრემლები შევიმშრალე.
-ზეინ ? - წარმოვთქვი, როცა კიდევ ერთი წარწერა წავიკითხე. - კრისტინამ დაწერა?
-არა, ლუიმ. - სიცილით მითხრა, შემდეგ კი სახე შეეცვალა და სასწრაფოდ გადაერთო სხვა წარწერაზე.
-„Let us die young or let us live forever” - ხმამაღლა ამოვიკითხე წარწერა. -მაგარია! -წარმოვთქვი აღტაცებულმა. -ეს ვინ დაწერა?
-მე და ჰარიმ. - წარბებშეკრულმა მიპასუხა. თავი ცუდად ვიგრძენი, არ მინდოდა ეს დღე ზეინის გაფუჭებული ხასიათთ დამთავრებულიყო. კლდის ძირში დაგდებული ნახშირი ავიღე და ამ წარწერას გვერდით მივუწერე „ ჰარი“, და ამან გაამართლა. ზეინს ხასიათი გამოუკეთდა.
-მინდა ჩვენც დავწეროთ რამე. - თქვა ზეინმა და ნახშირის ნატეხი თითონაც აიღო.
-რა?
-ჰმმ.. - დაიზმუილა ზეინმა და შემდეგ კლდეზე დაწერა: „When it was dark, you always carried the sun in your hand for me“ ამის დანახვაზე მაშინვე თვალები გამიბრწყინდა. „მიყვარხარ“
მივაწერე სასწრაფოდ და ზეინს ძლიერად მოვხვიე ხელები.
-უკან დავბრუნდეთ. - ცოხახნის შემდეგ მითხრა ზეინმა.
-კარგი. - თავი დავუქნიე და ორივე უკან მოვტრიალდით. უკან სეირნობისას ჩვენს შორის სიჩუმე ჩამოწვა, მე კი ჩვევად გადაქცეული თამაშის დაწყება გადავწყვიტე ჩემს ბეჭედთან, მაგრამ გული გამიჩერდა, როდესაც შევამჩნიე რომ თითზე აღარ მეკეთა. ოღონდ ეს არა! ზეინის ნაჩუქარი ბეჭედი დავკარგე?!
აქეთ-იქით თვალების ცეცება დავიწყე. ჯანდაბა, ნუთუ დავკარგე?! ქვედა ტუჩი კბილებს შუა მოვიქციე და ნერვიულად თვალებით ძებნა გავაგრძელე.
-რა მოხდა? - როგორც ჩანს ზეინმა ჩემი განერვიულება შეამჩნია.
-ა-არაფერი - ჩლიფინით ვუთხარი.
-ანაბელ, სახეზე ფერი აღარ გადევს, რა მოხდა? - მასაც შევნიშნე აფორიაქება.ხელი ავწიე და თითი დავანახე.
-ჯანდაბა. - კბილებში გამოსცრა და ხმადაბლა შეიკურთხა. სასწრაფოდ კლდესთან მივვარდით. ვაიდა თუ ისეთ ადგილას დამივარდა, რომ ზღვა მისწვდა და თან წაიღო?! ღმერთო, ოღონდ ეს ბეჭედი მაპოვნინე და სხვა რაც გინდა ის წამართვი. ძირს დავიჩოქე და გუბეებში ბეჭდის ძებნა დავიწყე, მაგრამ არსად ჩანდა. ცოტაც და ვიტირებდი, ეს ბეჭედი ხომ ჩვენთვის ორივესთვის ასეთი მნიშვნელოვანი იყო. ზეინმა დედამისის ბეჭედი მე ჩამაბარა, ამ ბეჭდით მან ცოლობა მთხოვა. ჯანდაბა,თვალებიდან ცრემლები მოვიშორე, როდესაც ზეინმა წამომაყენა და ხელი გამიშალა.
-გთხოვ, გაუფრთხილდი. - მითხრა და ბეჭედი ხელზე დამიდო.

მოგონებისგან თავის დაღწევას ვერ ვახერხებდი. ყველა ჩემი მცდელობა ფუჭი იყო, თითქოს რაღაც მორევში გადავვარდი სადაც ყველგან ზეინი, ზეინი და მხოლოდ ზეინი იყო. ძალა გამოცლილი, გამოფიტული მივჩერებოდი კედლის რაღაც წერტილს და ხელით თითზე წამოცმულ ბეჭედს ვატრიალდები. ბეჭედს, რომლითაც ზეინმა ხელი მთხოვა და ბეჭედს, რომელიც ორი დღის წინ სანაგვე ურნაში მოვისიროლე, მაგრამ ახლა მაინც თითზე მიკეთია. მიუხედავად იმისა თუ როგორ მძულს, მაინც ისევ ისე ძალიან მიყვარს. არ შემიძლია მისთვის ღირებულ ნივთს ასე მოვექცე, მისთვის და ასევე ჩემთვისაც ძალიან ღირებულს. მინდა ვიტირო, ვიყვირო, მინდა დავიცალო. მინდა ამ ნეგატიური ენერგიისგან გავთავისუფლდე, მაგრამ არ შემიძლია. სულიერად გამხმარ, ფოთლებისგან გაძარცვულ და ჭიებისგან გამოხრულ, დამპალ ხეს ვგავარ. აღარ შემწევს ძალა რომ ვიტირო, ან უბრალოდ მძულდეს. მთელი ორგანიზმი ცარიელი მაქვს, თითქოს ყველა გრძნობა რაც ჩემში იყო ერთიანად გაქრა. ვეღარაფერს ვგრძნობდი. ვერც იმას, თუ როგორ მძულდა ზეინი და ვერც იმას, თუ როგორ მიყვარდა, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი, ერთდროულად მძულდა და მიყვარდა კიდეც. მტკიოდა, ძალიან მტკიოდა. ასე მეგონა ჩემი სული ორ ნაწილად იყო გახლეჩილი, მაგრამ ახლა ამასაც კი ვეღარ ვგრძნობ. ვეღარაფერს ვგრძნობ. მკლავზე დავიხედე და ის ტატუ დავინახე, რომელიც ერთი თვის წინ გავიკეთე. მაშინვე იმ დღის მოგონებები ამომიტივტივდა გონებაში. გაუცნობიერებლად ჩამეცინა, მაგრამ თავი სასწრაფოდ გავიქნიე, რომ ღიმილი მომეშორებინა სახიდან. ერთ დღეს ზეინი მოვიდა სახლში და მითხრა რომ ახალი ტატუ გაიკეთა. ტატუ ჩვენ ორზე. მაშინ მიხვდი, რომ მეც მინდოდა რაიმე ჩვენი სიყვარულიდან, რაც მთელი ცხოვრება დარჩებოდა. ყოველ მის დანახვაზე ზეინი გამახსენდებოდა და ღიმილს მომგვრიდა. ახლა ღიმილის მაგივრად ის ტკვილს მგვრის. ზეინისთვის რომ დამეჯერებინა ახლა ეს ტატუ არ მექნებოდა. ის ჩემი ტატუს გაკეთების წინააღმდეგი იყო, ალბათ სწორედ ეს იყო მიზეზიც. იცოდა, რომ ერთ დღესაც ვინანებდი და მართლაც ძალიან ვნანობ. ვნანობ, რადგან ახლა ეს რაღაც მთელი ცხოვრება ჩემს სხეულზე იქნება დადაღული, როგორც ზეინი ჩემს გულზე. როგორმე ეს ტატუ უნდა მომეშორებინა, მაგრამ არ ვიცოდი როგორ. თავიდან ფრჩხილებით კაწვრა დავუწყე, მაგრამ როცა მივხვდი, რომ ეს არაფერს უშველიდა, უბრალოდ დავნებდი.
ოთახში თითქმის სულ მარტო ვიყავი, ლილი მხოლოდ ღამე, დასაძინებლად ამოდიოდა. ცდილობდა არ შევეწუხებინე, იცოდა, რომ მარტო ყოფნა მინდოდა, მიუხედავად იმისა, რომ მისთვის არაფერი მომიყოლია და არც ვაპირებდი მოყოლას. არავისთვის ვაპირებდი თქმას, რომ ზეინმა ჩემი და გააუპატიურა და ის გახდა მისი სიკვდილის მიზეზი.
კარზე ლილიმ დააკაკუნა და ოთახში შემოვიდა.
-შეგიძლია დაბლა ჩამოხვიდე?
-რა მოხდა? - დაბინდული მზერით გავხედე.
-ნაილია მოსული, შენთან დალაპარაკება უნდა.
-მე არ მინდა. - თავი გავიქნიე.
-მითხრა, რომ სანამ არ დაელაპრაკები, არსად არ წავა.
-იდგეს იქ.
-ანაბელ! - ლილიმ თვალები დამიბრიალა. -ძალიან აფორიაქებული ჩანს, ვფიქრობ უნდა ჩახვიდე.
-კარგი -ამოვიოხრე და კარებისკენ წავედი, მიუხედავად იმისა, რომ მასთან ლაპარაკი არ მინდოდა. უბრალოდ არ შემეძლო.
დაბლა ჩავედი და კარის ზღურბლში ჩავდექი. ნაილი გარეთ მელოდებოდა.
-გამარჯობა. - მომესალმა დამწუხრებული ხმით.
-გამარჯობა. - ვუთხარი ურეაქციოდ.
-როგორ ხარ? - მის კითხვაზე ჩავიცინე.
-ცუდად ნაილ. - ამოვიოხრე და კარის ჩარჩოს მივეყრდენი.
-რას აპირებ? აქ უნდა დარჩე? - კითხვების დასმას არ წყვეტდა.
-დღეს საღამოს მამაჩემთან მივფინავ. - ჩემს პასუხზე ნაილს სახე შეეცვალა.
-იცის? - უარის ნიშნად თავი გავიქნიე.
-მიგიღებს? - ლაპარაკის ძალა არ შემწევდა, ამიტომ ამ კითხვაზეც უხმო პასუხი გავეცი და მხრები ავიჩეჩე.
-აქ რატომ მოხვედი? - მინდოდა ლაპარაკი მალე დაგვემთავრებინა, არ შემეძლო მისი ყურება.
-მინდა დახმარება გთხოვო.
-დამხარება? -შევიცხადე.
-დღეს ზეინი სტაილსთან მიდის.
-მერე მე რა? -ტანში შიშის ჟრუანტელმა დამიარა, მაგრამ არ შევიმჩნიე.
-მეშინია. - ნაილს თვალებში ცრემლები ჰქონდა ჩადგმული. -მეშინია რომ აღარ დაბრუნდება.
-დაბრუნდება. - წარმოვთქვი ისე, თითქოს ამაში ნაილს კი არა, ჩემს თავს ვარწუნებდი.
ნაილმა თავი გაიქნია.
-მიზეზი არ აქვს. გთხოვ, მარტო შენ შეგიძლია მისი დარწმუნება, რომ არ წავიდეს.
ნაილის ნათქვამზე ჩამეცინა.
-რატომ გგონია, რომ ჩემს გამო გადაიფიქრებს?
-იმიტომ, რომ შენ გამო ერთხელ უკვე გადაიფიქრა. - ვერ მიხვდი ნაილი რას გულისხმობდა, ამიტომ წარბები შევკარი და ისე მივაშტერდი. -ის აღარ აპირებდა წასვლას, როცა შენ მასთან იყავი. ფიქრობდა, რომ შენ იმაზე მნიშვნელოვანი იყავი, ვიდრე შურისძიებაა. ახლა კი, როცა შენ მასთან აღარ ხარ, აღარ აქვს მიზეზი რომ იცოცხლოს. -ნაილმა თვალებიდან გადმოგორებული ცრემლი მოიწმინდა -ვიცი, რომ ახლა გძულს, მაგრამ გახსოვდეს, რომ ის იმაზე უფრო მეტად გიყვარს, ვიდრე გძულს. თუ მის გამო არა, ჩემს გამო მაინც გააკეთე ეს, არ მინდა, რომ თავს რამე დამართოს, დაეხმარე როგორც ადამიანს, გთხოვ.- იმის გაფიქრებაზე, რომ ზეინს შეიძლებოდა რამე მოსვლოდა გული დამიმძიმდა და მუხლები ამიკანკალდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ფილტვებს ჰაერი აღარ მიეწოდებოდა და ნელ-ნელა სუნთქვას ვწყვეტდი. თვალები დავხუჭე. ვცდილობდი მუცელში გაჩენილი გრძნობდა დამეიგნორირებინა. არა, არ შემიძლია! ამას ვერ ვიზამ! არ შემიძლია ზეინთან მივიდე და დაველაპარაკო! არ შემიძლია თვალებში შევხედო! არ მინდა ამის გაკეთება, არა! მეზიზღება, მთელი არსებით მეზიზღება.
-ჯანდაბა! - დავიღრიალე და სახლში შევბრუნდი, ფეხსაცმელები სწრაფად ჩავიცვი და ისევ გარეთ გავედი. ნაილი უკვე მანქანაში ჯდებოდა, როგორც ჩანს ეგონა, რომ არ დავეხმარებოდი.
-მოიცა! - დავუყვირე და მანქანისკენ წავედი.
ზეინის სახლთან რომ მოვედით, ისევ შემომაწვა ყველა მოგონება რაც ამ ადგილზე გადამხდა. ავნერვიულდი, ძალიან ავნერვიულდი, როგორ უნდა ჩამეხედა მისთვის თვალებში? საერთოდ რა უნდა მეთქვა? არ შემეძლო მის წინ დგომა. არ შემეძლო მასთან ლაპარაკი. აფორიაქებული მანქანიდან გადავედი და ნაილს მივყევი.
ვიგრძენი რომ პირი გამიშრა და ერთიანად ავკანკალდი, როდესაც სახლში შევედი. ნაილის ზეინისთვის ძახილი არც შემიმჩნევია. სახლს გაფართოებული თვალებით ვავლებდი თვალს. ყველგან ბოთლები ეყარა და იქაურობა სიგარეტის სუნად ყარდა. ერთ დროს დალაგებული და სიცოცხლით სავსე სახლი, ახლა მოჟამულიყო და სანაგვეს დამსგავსებოდა.
ჩემი ნაჭუჭიდან ნაილის ხმამ გამომიყვანა. დაბნეული და განადგურებული იდგა ჩემს წინ.
-წავიდა. - გაყინული ხმით მითხრა და კედელს მიეყუდა.
ადგილზე გავშეშდი. ღმერთიც კი ვერ დაითვლის რამდენჯერ ვისურვე ზეინის სიკვდილი, მაგრამ ახლა, ფაქტის წინაშე რომ ვდგავარ.. რომ ვიცი შეიძლება ზეინი მართლა დავკარგო, რომ ის.. აღარ იყოს? ზეინი აღარ იყოს. ამას ვერ დავუშვებ. ზეინიც ისეთივე მსხვერპლია, როგორიც მე, ჩემი და და დედაჩემი. ის არ იმსახურებს სიკვდილს. მას რომ რამე დაემართოდ მეც მოვკვდები. არ მინდა კიდევ ერთი საყვარელი ადამიანი დავკარგო.
-არ იცი სად არის? - მე თითონაც გაკვირვებული დავრჩი ჩემი ხმის სიმტკიცით. გულგატეხილმა ნაილმა ამომხედა და თავი გააქნია.
-არა. - გავიგე თუ არა პასუხი, მაშინვე ჩვენი -ზეინის ოთახისკენ გავიქეცი. არ მინდა დანებება. არ მინდა ვიჯდე, ველოდო და იმაზე ვიფიქრო, კიდევ ვნახავ მის თვალებს თუ არა. არ შეიძლება რამე მიმანიშნებელი არ იყოს. მის ნივთებს მივვარდი რომ რაიმე მენახა. ჯანდაბა! მისი იარაღი ადგილზე აღარ დევს. იფიქრე, ანაბელ, იფიქრე! პატარა მინიშნებამაც კი შეიძლება ზეინამდე მიგიყვანოს. გამორიცხულია გეგმა შედგენილი არ ჰქონდეს.
-რას აკეთებ? - ოთახში ნაილი შემოვიდა. როგორც ჩანს ის უკვე დანებებულიყო.
-რაიმე უნდა იყოს საიდანაც მივხვდებით სადაა. - ვუთხარი ისე რომ ძებნა არ შემიწყვეტავს.
საწერი მაგიდის უჯრებიდან ყველა ფურცელი ამოვიღე და სათითაოდ დავიწყე თვალიერება. ერთ-ერთი ფურცელი ამოვიღე და ნაილთან მივიტანე.
-შეიძლება ეს იყოს? - რაღაც გეგმას ჰგავდა. ნაილმა თავი დამიქნია.
-ხოდა წავედით! - ვუთხარი და ფურცელი ჯიბეში ჩავიდე.
-ანაბელ იქ ვერ წევალთ.- მკაცრად მითხრა ნაილმა.
-წავალთ! - ვუთხარი და ხელზე მოვექაჩე.
-არც იარაღი გვაქვს არაფერი, მოგვკლავენ.
-არ მადარდებს. - თავი გავიქნიე. -თუ შენ არ წამოხვალ, მარტო წავალ. - ვუთხარი და ოთახიდან გავედი.
-ანაბელ რატომ ხარ ესეთი ჯიუტი, - დაიწუწუნა და მანქანის გასაღები აიღო.
ცხოვრებაში ასე სწრაფად მგონი ნაილს მანქანა არასდროს უტარებია.
-აქ არის! - თქვა აფორიაქებულმა და სახლის წინ მდგარ ზეინის მოტოციკლეტზე მანიშნა. როგორც კი ნაილმა მანქანა გააჩერა, მაშინვე გადავედი და იქითკენ გავიქეცი, საიდანაც სროლის ხმა ისმოდა. გული ცუდს მიგრძნობდა, ძალიან ცუდს.
-ზეინ! - გამწარებულმა დავიყვირე და უკანა ეზოსკენ წავედი. აქეთ-იქით დაბნეული ვიყურებოდი, ხმა აქედან მოდიოდა, მაგრამ არავინ ჩანდა. შემდეგ კი მიწისქვეშა ავტოფარეხი დავინახე, რომელსაც შესასვლელი აწეული ქონდა. დაუფიქრებლად იქითკენ წავედი და შიგნით შევედი. ავტოფარეხი იმაზე დიდი იყო, ვიდრე ჩემი მთლიანი სახლი. კიდევ ერთი გასროლის ხმა გავიგე და დაბნეულმა უკან მივიხედე, ვერავინ რომ ვერ დავინახე ისევ წინ გამოვტრიალდი. სვლის გაგრძელებას ვაპირებდი, როდესაც ჩემგან რამდენიმე ინჩის დაშორებით იარაღიანი მამაკაცი დავინახე.
ამის შემდეგ კი ყველაფერი თვალის ერთ დახამხამებაში მოხდა.
-არა! - გასროლის გამაყრუებელ ხმაში ზეინის ღრიალი მაინც გავიგე და ვიგრძენი, როგორ დამეჯახა რაღაც სხეული. რამდენიმე წამით გონება გამეთიშა. აზრზე რომ მოვედი ძირს ვეგდე. ამოვისუნქე. გამიხარდა, რომ ისევ ვარსებობდი. ჩემს წინ უკვე აღარავინ იყო. გვერდზე გავიხედე. ადგილზე გავიყინე, როდესაც ძირს ზეინის სხეული დავინახე.
-ღმერთო - აღმომხდა შეშინებულს და წამსვე მის გვერდით მივხოხდი. -ზეინ, რა გჭირს, - შეშინებული სახეზე ხელებს ვუსვამდი, ის კი ხმას ვერ იღებდა, უბარლოდ თვალებში თავისი გაფართოებული ყავისფერი თვალებით მომჩერებოდა. - ზეინ, თქვი რამე! - ვევედრებოდი. პირი აამოძრავა, მართლაც რაღაცის თქმას სცდილობდა, მაგრამ ლაპარაკის ნაცვლად პირიდან სისხლი გადმოუვიდა. სროლის ხმა არ წყდებოდა. -ზეინ! - პანიკაში ჩავარდნილმა დავიკივლე. მივხვდი, რომ დაჭრილი იყო. ხელით მისი ჭრილობის ძებნა დავიწყე. სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა, როდესაც თითები თბილ და ნოტიო აგილს შეეხნენ ზუსტად ჭიპის სხემოთ. ზეინს ხროტინი დაეწყო. ვხვდებოდი, რომ უკვე წესიერად ვეღარც სუნთქავდა.
-ვინმემ მიშველეთ! - შეშინებულმა დავიკივლე და თავი ჩემს ფეხებზე დავადებინე.
-გთხოვ, ზეინ, არ დამთტოვო, გთხოვ! - განწირული ვევედრებოდი.
-უშენოდ ვერ გავძლებ, გთხოვ. -ხელები მოვხვიე და გულში მივიკარი.
-მიყვარხარ, ზეინი, ძალიან მიყვარხარ, არ მინდა უშენოდ ცხოვრება. - თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინე და და მას შევხედე. დავინახე, როგორ ჩამოუგორდა თვალებიდან ცრემლები.
-არ მაინტერესებს რაც გააკეთე, გესმის?! არ მინდა რომ დამტოვო. გთხოვ, იბრძოლე ჩემთვის - სახეზე ხელი მოვუსვი და შემედეგ აცრემლებული თვალები მოვიწმინე -მჭირდები, გესმის? - ყველაფერს გპატიობ, ოღონდაც ჩემთან დარჩი! ჩემთვის იბრძოლე, გთხოვ! არ მიმატოვო. შენც არ მიმატოვო, გთხოვ. - ერთიანად ვკანკალებდი და ხელს ჭრილობაზე ვაჭერდი, რომ სისხლდენა შემეჩერებინა, მაგრამ არა, უფრო და უფრო იცლებოდა სასიცოცხლო სითხისგნ. დავიხარე და შუბლზე ვაკოცე, -არ დამტოვო, გთხოვ, - ქვითინით შევევედრე. ჩემი ცრემლები ღვარად მოდიოდნენ და ზეინს შუბლს უსველებდნენ. ვხედავდი, რომ რაღაცის თქმას ცდილობდა, მაგრამ არ შეეძლო. ღმერთო, გთხოვ, ოღონდ ისიც არ წამართვა, გთხოვ. -ზეინ, გეფიცები ყველაფერს ახლიდან დავიწყებთ და ყველაფერი იმაზე უკეთ იქნება, ვიდრე აქამდე იყო, გპირდები. მიყვარხარ, ძალიან მიყვახარ და მინდა შენც მითხრა რომ გიყვარვარ და ჩემთვის იბრძოლებ, გთხოვ არ დამტოვო! - განწირული ხმით ვყვიროდი და მაჯით ცრემლებს ვიშორდებდი. ზეინმა ნელ-ნელა ხელი ამოწია და ლოყაზე ნაზად მომისვა. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა სიკვდილს ებრძოდა, მის თვალებში მაინც დავინახე ბედნიერების ნაპერწკალი. სახეზე ისევ იმ ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა, რომელიც ესე მიყვარდა და თვალები დახუჭა. ზეინის ხელი მაშინვე მოსწყდა ჩემს ლოყას და ჩემს ფეხებზე დაეცა.
-ღმერთო არა!! - დავიყვირე, როცა გავაცნობიერე, რომ ახლახანს მე ის დავკარგე. სამუდამოდ დავკარგე.
-ანაბელ! - ნაილის ხმა გავიგე და თავი უკან მივატრიალე.
-ღმერთო - აღმოხდა, როცა ზეინი დაინახა. თავი გავიქნიე და დავინახე, როგორ ჩაიკეცა ნაილი ერთ ადგილას. ნაილს თვალი მოვწყვიტე და ისევ ზეინს დავხედე. უკვე ცრემლებიც კი აღარ მომდიოდა, დაშტერებული ვუყურებდი ზეინს და ვხვდეობოდი, ეს არა მარტო მისი, არამედ ჩემი დასასრულიც იყო. თავი ამოვწიე, როდესაც ჩემს წინ რაღაც სილუეტი დავლანდე. ჩემს წინ ჩამუხლული ჰარი დავინახე. რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის გასააზრებლად, რომ ის ზეინს პულსს უსინჯავდა. ჰარის განადგურებული სახით ავხედე და მისი მზერის დაჭერა ვცადე. არ ვიცი ეს ჩემს გაუსაძლის მდგომარეობას, კუთხეში ჩაკეცილ ნაილს თუ სხვა რამეს დავაბრალო, მაგრამ მწვანე თვალებში ტკივილი დავინახე. უმწეოდ დარჩენილს დანანებით მიყურებდა, ჩემს მუხლებში მიგდებულ ზეინს მოშორდა, წელში გასწორდა და მზერას არ მაშორებდა. ჰარიმ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
-ჯერ ისევ ცოცხალია.

დასასრული·მეგობრებო. წაიკითხეთ აუცილებლად!!!!!!!!!!
თქვენი აზრები კომენტარებში ჩაყარეთ ა ჰო რაც მთავარია ეს ყველაფერი ხდება 70 იან წლებში დაიმახსოვრეთ!!!!!!
ადალაიქეთ აუცილებლად ძალიან ძალიან მჭირრდება და დაწერეთ ბევი ბევრი
[s][/s]კომენტარი !!!