შესავალი

„ცხოვრება განსაკუთრებული ნაგავია რადგან მაშინ გართმევს ყველაფერს როცა გგონია, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ვერაფერი შეგიშლის ხელს“.
მე მარიამი ვარ 18 წლის, ერთი ჩვეულებრივი სტუდენტი გოგო, მეგობრები არ მყავს ერთის გარდა მას გიო ჰქვია, ის ყოველთვის ჩემს გვერდითაა როცა მჭირდება, მას ყოველთვის შეუძლია ჩემი მოსმენდა და გაგება, ის საუკეთესო მეგობარია. მე ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, სხვებისგან არაფრით გამოვირჩევი ამიტომ არ მეგონა ოდესმე თუ შევხვდებოდი ადამიანს რომელიც ჩემს ცხოვრებას თავდაყირა დააყენებდა, თუმცა ერთ ჩვეულებრივ დღეს გამოჩნდა ის ჩემს ცხოვრებაში და ჩემს ცხოვრებას აზრი შესძინა.
თავი 1

Mმე სტუდენტი ვარ, ერთი ჩვეულებრივი სტუდენტი გოგო რომელსაც სწავლის გარდა დრო არაფრისთვის არ რჩება, ახლა პირველ კურსზე ვარ, პირველი სემესტრი ისე გავიდა, რომუნივერსიტეტში მხოლოდ ლექტორები გავიცანი რადგან მთელს ჩემს დროს სწავლას ვუთმობ, უნივერსიტეტში გავიცანი გიო რომელიც ჩემი ერთადერთი მეგობარია. მას უნდა რომ ჩემი ცხოვრების სტილი შევცვალო, თუმცა როგორ გამომივა არ ვიცი. ახლა საახალწლო არდადეგებია. -ტელეფონი რეკავს...
-ალიო
-როგორ ხარ?
-კარგად გიო შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად მარიამ, აბა ემზადები ახალი სემესტრისთვის?
-ვცდილობ
-ხომ გახსოვს ახლა მაინც უნდა იყო ნორმალური
-ხო ვიცი გინდა, რომ ჩვეულებრივი სტუდენტი ვიყო
-ხო სწორედ ეგ მინდა
-და რა არის ჩვეულებრივობაში კარგი?
როცა ჩვეულებრივი იქნები გაიგებ. -იცინის
-სულაც არ არის სასაცილო
-კარგი, ხომ გახსოვს 2 დღეში სწავლა იწყება?!
-კი მახსოვს და დეკანს რამდენიმე პროექტზე უნდა დაველაპარაკო
-და აი ისევ დაიწყე
-ნუ ბრაზობ მხოლოდ რამდენიმეზე
-კარგი, კარგი შენი გამოსწორება არ იქნება
-როგორც იტყვი ექიმო
-კარგი დროებით, უნიში გნახავ
-დროებით. -და აი სწავლა დაიწყო. გიო სწავლის დაწყების წამიდან ჩემს გამხიარულებას ცდილობდა, უნდოდა რომ სწავლის გარდა სხვა რამეზეც მეფიქრა. -ორშაბათი 11 საათი
-დილა მშვიდობისა მარ
-გამარჯობა, როგორც ვხედავ უკვე აქ ხარ
-დიახ აქ ვარ და გეგმები მაქვს შენს შესახებ
-მოგიწევს გეგმები გადადო
-გამარჯობა ანი, მოხდა რამე?
-არაფერი დეკანს შენთან უნდა საუბარი
-და აი ისევ დაიწო, არაფერი არ იცვლება
-ნუ ბუზღუნებ გიო უნდა წავიდე და ცოტა ხანში გნახავ. -კარზე დავაკაკუნე
-შემოდით
-ჩემი ნახვა გინდოდათ ბატონო ზურაბ?
-დიახ, გაიცანი ეს ჩვენი ახალი სტუდენტებია ნიკი, დევიდი და ელიზაბეტი
-გამარჯობა, მე მარიამი ვარ
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა მე ნიკი ვარ
-ჩემთვისაც
-მოკლედ აქ იმიტომ მოგიყვანე რომ მათ დაეხმარო სიყუაციაში გარკვევაში
-მე რატომ? აქ იმდენი სტუდენტია
-პირველ რიგში იმიტომ რომ შენ საუკეთესო ხარ, მეორე მეგობრები არ გაწყენს და მესამე მათ შენნაირი განრიგი აქვთ
-როგორც ვხედავ შეკამათებას აზრი არ აქვს
-სწორია, ასე რომ წარმატებები
-მადლობთ, ვეცდები გავამართლო თქვენი იმედები. -ფოიეში გამოვედით
-კარგი როგორც ჩანს მე თქვენი გიდი ვარ
-ეს ზედმეტად ოფიციალურია, ჩვენ დავმეგობრდებით. -ელიზაბეტმა უფრო სწორად ელიმ ეს სიტყვები წარმოთქვა და მომეხვია.
-კარგი დროა ლექციაზე წავიდეთ
-ისტორია გვაქვს არა?!
-დიახ დევიდ, მოდი წინ დავსხდეთ
-აქ?! არავითარ შემთხვევაში, წამოდი -ნიკმა ხელი ჩამავლო და სულ ბოლო მერხთან მიმიყვანა.
-სულ ბოლოში დავსხდეთ?
-დიახ, დამიჯერე მოგეწონება
-გამარჯობა ახალგაზრდებო, მარიამი არ არის? -ლექტორმა გაოცებულმა მოთვალიერა აუდიტორია
-აქ ვარ სერ
-ასე მოშორებით რატომ ზიხარ?
-ის ახლა სტუდენტებს ეხმარება სიტუაციაში გარკვევაში. -გიოს ნათქვამ ამ რამდენიმე სიტყვაში წყენა ვიგრძენი, თუმცა ვერ მივხდი მიზეზი რა იყო მისი გაბრაზების.
-ეს დეკანის მოთხოვნაა სერ
-მაშინ რა გაეწყობა, მოდით ლექცია დავიწყოთ - და იმ მომენტში პირველად არ ვუსმენდი ლექტორა, მე ნიკი და ელი ფოტოების გადაღებით ვერთობოდით, დევიდი კი შორიდან გაბრაზებული გვიცქერდა, ფაქტი ის არის რომ საერთოდ არ მოვწონვა. ლექცია როგორც კი დამთავრდა შინ წამოსვლა გადავწყვიტე.
-მარ ჩვენთან ერთად წამოდი
-ეს საჭიროა ელი?!
-დევიდი მართალაი აჯობებს მეგობართან ერთად წავიდე
-ახლა ჩვენ ვართ შენი მეგობრები. -ელის ამ სიტყვების გაგონებისას გიო შტრიალდა მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა, აქმდე ჩვენ ორნი ერთად მივდიოდით უნივერსიტეტში და უკანაც ერთად ვბრუნდებოდით, ახლა კი ისე წავიდა სიტყვაც არ მითხრა.
-ხო მაგარ ელი...
-არავითარი მაგრამ ლამაზო ჩაჯექი მანქანაში -ნიკმა მანქანის კარი გამიღო.
-ბავშვებო ეს დავალებებია
-არ შებიძლია ნიკ ამის შეხსენება ჩემი მოვალეობაა, აქ მოუხვიე
-ეს არის შენი სახლი?
-ეს არა, აი ის ორი სახლის მოშორებით
-ლამაზი სახლია
-მადლობა ელი, ახლა უნდა წავიდე
-მოიცა ნიკი მიგაცილებს კარამდე
-ჰო რა თქმა უნდა, რა პრობლემაა.
-ეს არ იყო საჭირო
-ასეთი რატომ ხარ?
-როგორი ასეთ ნიკ?
-თითქოს სწავლის გარდა არაფერი არ არსებობს შენთვის
-სინმადვილეში ასეთი არ ვარ, უბრალოდ შენ უნდა გაიცნო ნამდვილი მე
-მაშინ მოუთმენლად ვეოდები მასთან შეხვედრას
-ნახვამდის ნიკ
-ხვალამდე მარიამ.