ყოველი ადამიანის ცხოვრებაზე ბავშბობის ამბებს დიდი გავლენა აქვს, როგორ გაატარე, რას აკეთებდი, ვისთან მეგობრობდი დ ა.შ, არც კი მეგონა თუკი ჩემზეც ასეთ დიდ ზეგავლენას მოახდენდა. ჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა არაფერი განსაკუთრებული, ბევრი მეგობარი, 9 საათამდე ეზოში თამაში, ღამით დახუჭობანა და წაქცევისგან გადაყვლეფილი მუხლები. თუმცა ჩემ ბავშვობაშიც მოხდა ისეთი რამ, რამაც მთელი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა. ეს მხოლოდ წლების მერე გავიაზრე. ყველაფერი კი ერთ ჩვეულებრივ დღეს მოხდა. ყოველ ზაფხულს სოფელში ვისვენებდი. ეს იყო ჩემი მთელი წლის ნატვრა, დროზე დამდგარიყო ზაფხული და იქ წავსულიყავი, მენახა მეგობრები და მათთან იმდენი მეთამაშა სანამ არ დავიღლებოდი. ყოველ ღამე სადმე ვსხდებოდით სირბილისგან დაღლილები , ან ვსაუბრობდით ან ,რამეს ვთამაშობდით. იმ საღამოსაც ჩვეულებრივად შევიკრიბეთ და ,,წთელი, ყვითელი, შავის’’ თამაში დავიწყე. მახსოვს ვთაღლითობდი და ვიჭყიტებოდი, სულ შავს ვასახელებდი და ხან ვის ვურტყამდი სახეში ხან ვის. მერე წუწუნებდნენ ამიტომ სულ წითელის ამორჩევა დავიწყე და ყოველ ჯერზე მიწევდა დედაჩემის ბიძაშვილის შვილისთვის კოცნა ლოყაზე, (სახელს შეგნებულად არ ვწერ) ისიც ვითომ იპრანჭებოდა და წითლდებოდა, უბრალოდ მასხარობდა ჩვენ კი ვიცინოდით და მეც ყოველ ჯერზე ბედნიერი სახით ვკოცნიდი ლოყაზე. მაშინ არ ვიაზრებდი რას ვაკეტებდი, 8 წლის ბავშვისთვის უაზრობების ჩადენა ჩვეულებრივი რამაა. ალბათ გაგიკვირდებათ კი მაგრამ უბრალო ლოაყზე კოცნა რა სისულელეა რა მოხდაო. უბრალო კოცნას ბევრი ისეთი რამე მოყვა რამაც ყველაფერი შეცვალა. მახსოვს იმ დღეს ადრე ავდექი, ბებიაჩემი პურს აცხობდა, მინდოდა ცხელი პურის ყუა პირველს მე მეჭამა, თუმცა სანამ გამოაცხობდა იქამდე თავი რაღაცით უნდა შემექცია. ჩვენი სახლი იმ ბიძაშვილის სახლს ებჯინება, ბაღები გაერთიანებულია ამიტომ ადვილად გადავძვერი მათთან. უცნაურად მიყურებდა, ოთახში მარტომ რომ დავრჩით მუხლებზე ფათური დამიწყო, მაშინ საშინლად შემეშინდა. ის ბიჭი ჩემზე 4 წლით იყო უფროსი, მახსოვს მაშინ ბებიამისი შემოვიდა და გადავრჩი, მათ ეზოში გავედი, აღმოჩნდა რომ უკან გამომყვა ისევ ფათური და მოფერება დამიწყო არ მახსოვს მაშინ რაზე ვფიქრობდი, საერთოდ იმ დღიდან ბევრი არაფერი მახსოვს, ჩემა გონებამ თიტქოს წაშალა ის დღე, მე მას ავყევი ,,თამაშში’’ ბოსელში შევედით და კედელზე ამაკრა. არ ვუძალიანდებოდი. არ ვიცი რატომ, თითქოს მინდოდა, ან უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემ თავს, მახსოვს საშნლად დაბნეული ვიყავი. მანაც გაიხადა და შემდეგ უკვე ხვდებით რაც მოხდა. 8 წლის ბავშვისთვის ალბათ ეს შოკია. ჩემთვისაც გერე აღმოჩნდა. წლები ამაზე ფიქრსაც ვერ ვბედავდი. საკუტარ თავზე ვბრაზობ იმ დღეს რომ შევწინააღმდეგებოდი ეს არ დამემართებოდა. ჩემი ქალიშვილობა 8 წლის ასაკში დავთმე ნათესავთან, ბოსელში. ვერ ვიხსენებ იმ დღეს, ის დეტალი რაც გაამხსენდა ამწუთას წერირ დროს გავიხსენე, იქამდე თიტქოს გამქრალი იყო. ვერ ვიხსენებ იმ ღამეს როგორ დავიძინე, რას ვფიქრობდი. ვნერვიულობდი თუ არა. როგორც გავიგე ტვინი თავისით შლის ხანდახან საშინელ მოგონებებს. თუმცა წლების შემდეგ მხოლოდ ის წამები გაამხსენდა, როგორ მეფერებოდა და მკოცნიდა , მე კი სულელ 8 წლის ბავშვს ეს ყველაფერი მომწონდა, ან არ მომწონდა არ ვიცი, რომ არ მომოწნებოდა ალბათ წინააღმდეგობას გავუწევდი. ამ ყველაფერმა ჩემზე საშნლად იმოქმედა, სხვანაირ ადამიანად ჩამომაყალიბა რამაც ბევრი რამე გამოიწვია რაზეც მოყოლას ვაპირებ, იმედია როცა წაიკითხავთ ჩემს დიდობის ისტორიებს , გაგებით მოეკიდებით ჩემ ამბავს და ჩვეულებრივ ,,ვაგზლის ბოზად’’ არ შემრაცხავთ. რათქმაუნდა სისულელე იქნება ჩემი მაღალ აგზნებულობა ამ ამბავს დავაბრალო, მაგრამ ფაქტია რომ ამან მოახდინა გავლენა.
სიტყვების დალაგება მიჭირს, მიჭირს ზუსტად მოვყვე რა მოხდა. უბრალოდ რტლია, ისიც არ მესმის ამწამს რატო ვწერ ამაზე, რატო არ ვმალავ გულში სამუამოდ, რამოდენიმე მეგობარს მოვუყევი თუმცა ჩვეულებრივ ამბავად მიიჩნიეს და ,,ოხ შე გარყვნილო’’ და ,,აი თურმე რატომ ხარ ასეთი’’ რეპლიკების მოსმენა მომიხდა. უბრალოდ მიჭირს საუბარი ამ თემაზე, მართალია ეს არ იყო გაუპატიურება, მაგრამ ჩემი ტვნინის რაღაც ნაწილი თვლის რომ გამაუპატიურეს, მე ხომ არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი, რას ვკარგავდი, ჯანდაბა აპკი რა იყო ისიც არ ვიცოდი , მერე გავიგე რომ თურმე ასე ორსულდებიან ქალები ამიტომ 1 წლის მერე დავიწყე შიში ვაითუ ორსულად ვარ თქო, არადა მენსტრუაცია ჯერ დაწყებულიც არ მქონდა. მაგრამ ბავშვი ვიყავი არაფერი ვიცოდი. ვერც ქალიშვილობაზე ვდარდობდი, რადგან მაშინ ეს მნიშვნელოვნად არ მიმაჩნდა ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი და მარტო თამაში მინდოდა.
შეგახსენებთ რომ მე ვყვები ისტორიას, ჩემ თავზე, მაშინ როცა წერა დაიწყო მეგონა შეწყდა ყველაფერი მაგრა შევცდი. ამიტომ ვაპირებ ყველაფერი დეტალებში მოვყვე. მადლობთ თუ დაკარგე დრო და ჩემი სულელური და ავადმყოფური ბავშვობის ისტორია წაიკითხე